“ΡΩΣΙΚΟ ΙΕΡΟ ΜΕΤΩΠΟ” ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ! ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΗΓΜΑ

Όλα σχεδόν τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται στο ρήγμα της Ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο επικύρωσε η απόφαση της Ιεράς συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας να διακόψει πλήρως την ευχαριστιακή κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή να διακόψει τις σχέσεις της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 

Παράλληλα η Ιερά σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κάλεσε του προκαθήμενους των άλλων εκκλησιών να εκφράσουν την δική τους εκτίμηση για τις αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Το ρήγμα αυτό επήλθε μετά τη απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να αναιρέσει την απόφαση που είχε ληφθεί τον 17ο αιώνα σύμφωνα με την οποία η Μητρόπολις του Κιέβου περνούσε υπό την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου τη Μόσχας και να άρει τον αφορισμό και την καθαίρεση που είχε επιβληθεί στον «πατριάρχη» Φιλάρετο της Ουκρανίας καθώς και στον μέχρι πρόσφατα σχισματικό «αρχιεπίσκοπο» Μακάριο τους οποίους επανέφερε στην κανονική τάξη.

«Η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας μεταξύ της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπήρξε η λογική συνέπεια των αποφάσεων αυτών», δηλώνει ο διευθυντής του Κέντρου μελέτης θρησκευτικών και κοινωνικών προβλημάτων του Ινστιτούτου Ευρώπης Ρομάν Λουνκίν, στην εφημερίδα Kommersant επισημαίνοντας ότι οι θρησκευόμενοι δεν θα μπορούν να συμμετάσχουν στα μυστήρια που τελούνται σε ναούς που βρίσκονται υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε όλο τον κόσμο».

«Σύμφωνα με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία θα είναι σημαντικό να διατυπώσουν τις απόψεις τους οι αρχηγοί των ορθοδόξων εκκλησιών σε διάφορες χώρες» επισημαίνει ο Λουνκίν, προσθέτοντας ότι «προς το παρόν ούτε μια εκκλησία δεν ενέκρινε ευθέως τις ενέργειες του Βαρθολομαίου, ο οποίος μπορεί να βρεθεί στην μειοψηφία».

Ο καθηγητής της θεολογικής ακαδημίας της Μόσχας Αλεξέι Όσιποφ, με δηλώσεις του στην εφημερίδα Izvestia επισημαίνει ότι μετά την διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι εκκλησίες κατά τόπους δεν μπορεί να σιωπήσουν, θα πρέπει να εκφρασθούν. 

«Το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί. Προς το παρόν πολλοί βρίσκονται σε αναμονή. όμως εάν δύο εκκλησίες διακόπτουν την κοινωνία, τότε θα πρέπει είτε να επιλέξουν την μία εκ των πλευρών, είτε να διακόψουν την κοινωνία και με τις δύο» εκτιμά ο Όσιποφ. 

Ο ίδιος προσθέτει ότι « στην πραγματικότητα, κάθε κατά τόπον εκκλησία πρέπει να διακόψει την ευχαριστιακή κοινωνία είτε με τον Οικουμενικό Πατριαρχείο, είτε με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι μια τόσο απλή κατάσταση».

Η εφημερίδα Rbk επισημαίνει ότι οι θρησκευόμενοι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά την απόφαση της Ιεράς συνόδου εφεξής δεν πρέπει να προσεύχονται στους ναούς που βρίσκονται υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

Εάν αυτό συμβεί, τους περιμένει η τιμωρία. Εάν προσευχηθούν σε «απαγορευμένους ναούς» θα είναι υποχρεωμένοι να μετανοήσουν για το αμάρτημα τους αυτό στην εξομολόγηση. 

Υπό απαγόρευση για τους ρώσους θρησκευόμενους επισημαίνει η ρωσική εφημερίδα βρίσκονται όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες που υπάγονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο καθώς και οι εκκλησίες που βρίσκονται στο Άγιο Όρος.

Πηγές: Kommersant, Izvestia, Rbk, AFP

ΕΛΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!

Μια μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντά της αγανακτισμένη:    

-Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρουμε.

Κι ο Γέροντας απάντησε:

-Εσύ είσαι χειρότερη απ΄αυτήν.

Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ. Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:

-Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. Η αδελφή έρχεται σ΄αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι”.

“Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό”

“Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θ΄αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή. Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ΄τους ανθρώπους. Γιατί, “ό μη αγαπών τον αδελφόν
αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;”. Ν΄αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.

Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. “Και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε μέλη Χριστού και μέλη έκ μέρους”. Αυτό είναι Εκκλησία: εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος, να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα. Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, “εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο”, αλλά να νιώθουμε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι, θα ζούμε στον Παράδεισο. Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι “σάρξ έκ της σαρκός μας”. Μπορώ ν΄αδιαφορήσω γι΄αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω; Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνουμε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει απ΄αυτή την ενότητα. Αυτό είναι η Εκκλησία.

Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος.

Ας διαβάσουμε απ΄τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή. Προσέξτε τους στίχους: “ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς … ίνα πάντες έν ώσι, καθώς σύ, Πάτερ, έν εμοί καγώ έν σοί … ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς έν εσμέν … ίνα ώσι τετελειωμένοι είς έν … ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ΄εμού”.

Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την ενότητα. Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό! Όπως ένας είναι ο Χριστός με τον Πατέρα και τον Υιό. Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της Εκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δεν λέει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνουμε όλοι ένα σύν Χριστώ. Εκεί βρίσκεται το πλήρωμα. Σ΄αυτή την ενότητα, σ΄αυτή την αγάπη, την έν Χριστώ. Καμία διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος. Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε κόλαση.

Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού.

Μπορείς να φτάσεις να λές τότε με τον Απόστολο Παύλο: “Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός”. Μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σ΄αυτό το σημείο. Αγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας “Κρούει την θύραν” και “καινά ποιεί πάντα”, όπως λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία, γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος. Αν, όμως, δεν ανοίξουμε του κρούοντος την θύραν, αν δεν έχουμε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοι Του, τότε δεν μπαίνει στην καρδιά μας.

Για να γίνουμε όμως άξιοί Του, πρέπει ν΄αποθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνουμε ποτέ πλέον. Τότε θα ζούμε εν Χριστώ ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι θα έλθει η θεία χάρις. Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.

Στον Άγιον Όρος, είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε πολύ. Μέσα σε μια βάρκα, στη θάλασσα, μοναχοί, που καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα. Εν τούτοις έλεγαν “αυτό είναι δικό μας” και όχι “δικό μου”.

Από: Γέροντας Πορφύριος «Λόγος περί αγάπης εις τον πλησίον»

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ενωμένη με τους Καθολικούς μέχρι το 1054, οπότε και επήλθε οριστικά ο χωρισμός Της από εκείνους.

Ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος βέβαια (330-379 μ.Χ.), τον οποίο ως γνωστόν, αναγνωρίζουν ως Άγιο και Μέγα και οι Καθολικοί, είχε μιλήσει από τον 4^ο ακόμη αιώνα για τα σφάλματα των Καθολικών, λέγοντας χαρακτηριστικά:

« Εάν συνεχισθή η εναντίον μας οργή του Θεού, ποια βοήθεια μπορεί να μας προσφέρη η Δυτική αλαζονεία και υπεροψία; Αυτοί ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε θέλουν και ανέχονται να την μάθουν, αλλά καθώς είναι προκατειλημμένοι από αστηρίκτους υποψίας... εμάχοντο εκείνους που τους έλεγαν την αλήθειαν και εστήριζαν την αίρεσιν με την στάσιν τους. Εγώ μάλιστα σκέπτομαι να γράψω προς τον πρώτον (τον Πάπα Ρώμης Δάμασον) και κορυφαίον από αυτούς... ότι ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε καταδέχονται να ακολουθήσουν την οδόν δια της οποίας θα ηδύναντο να την μάθουν... και να μην θεωρούν ως αρετήν την υπερηφάνειαν, η οποία είναι αμάρτημα αρκετόν να δημιουργήση, από μόνον του αυτό, έχθραν προς τον Θεόν » (Μεγάλου Βασιλείου, ΕΠΕ 1, 304).

Τον 4^ο επίσης αιώνα, το 381 μ.Χ., η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος με τον τρίτο Κανόνα της, όρισε ότι ο Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως έχει τα πρωτεία τιμής μετά τον Επίσκοπο Ρώμης, επειδή η Κωνσταντινούπολη ήταν η «νέα Ρώμη». Στον Επίσκοπο Ρώμης ανεγνώριζε «πρεσβεία τιμής», επειδή υπήρξε η αρχαιότερη πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους.

Τρεις αιώνες αργότερα, το 680 μ.Χ., η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος υπέδειξε στους Καθολικούς ορισμένες καινοτομίες τους, αλλά αυτοί δεν έδωσαν σημασία. Η Δύση προχωρούσε για τον χωρισμό.

Ώσπου φτάνουμε στον 9^ο αιώνα, κατά τον οποίο, προς έκπληξη όχι μόνο των Ανατολικών αλλά και των Δυτικών ακόμη, ο Πάπας θέλησε να εμφανιστεί «Θείω δικαίω» (!), άρχοντας της Εκκλησίας και όλου του κόσμου, πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους (οι Οποίες του αναγνώριζαν το πρωτείο τιμής, το προβάδισμα δηλαδή μεταξύ ίσων, ωστόσο εκείνος αξίωσε υπέρτερη εξουσία)!!! Από φιλοδοξία ανακατεύθηκε στα εσωτερικά ζητήματα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, όταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ιγνάτιος και ο Φώτιος.

Από εκείνη τη χρονική στιγμή και μετά, επειδή οι Δυτικοί, όλο και περισσότερο απομακρύνονταν από την Ιερή Παράδοση της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας, οι Ανατολικοί τόσο περισσότερο δεν συμφωνούσαν με τις αυθαίρετες καινοτομίες τους. Το Σχίσμα στην Εκκλησία του Χριστού, ήταν πλέον κάτι παραπάνω από ορατό.

Τέλος, το 1054 φτάσαμε στον οριστικό χωρισμό. Συνέβη το εξής γεγονός: Τριμελής αντιπροσωπεία απεσταλμένη δήθεν από τον Πάπα Λέοντα τον 9^ο (ο οποίος εν τω μεταξύ είχε πεθάνει), αφού προκάλεσε πολλά επεισόδια στην Κωνσταντινούπολη, όρμησε με βρισιές στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας κατά τη διάρκεια της Θείας Λατρείας, και ο Καρδινάλιος Ουβέρτος άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο, με το οποίο αναθεμάτιζε τον τότε Ορθόδοξο Πατριάρχη Κωνσταντίνο Μιχαήλ Κηρουλάριο και όλους τους Ορθόδοξους σαν αιρετικούς!

Από τότε οι Καθολικοί έπαψαν να έχουν επικοινωνία με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως επίσης και με τα τέσσερα άλλα Πατριαρχεία, γεγονός θλιβερό που έρχεται σε αντίθεση με τον Ευαγγελικό Νόμο, ο Οποίος δεν θέλει να υπάρχει Σχίσμα μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, στο 2012, όπου οι Καθολικοί αντί να αναθεωρήσουν την στάση τους και να επανέλθουν από εκεί που έφυγαν, ζητούν από την Ορθόδοξη Εκκλησία να αρνηθεί την αρχαία Αγία της Πίστη και να υποταχθεί στον Πάπα της Ρώμης!

Ας δούμε όμως παρακάτω τις βασικές δογματικές διαφορές μας με τους Καθολικούς:

1) Στο Σύμβολο της Πίστεως (“Πιστεύω”), πρόσθεσαν αυθαίρετα την φράση «και εκ του Υιού εκπορευόμενο» (filioque), διδασκαλία ξένη που δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο. Αντιθέτως, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, Λέει καθαρά ότι το Άγιο Πνεύμα παρά τους Πατρός εκπορεύεται (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 15, Εδάφιο 26), γεγονός που ανεγνώρισαν και επικύρωσαν η Πρώτη και η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος.

2) Οι Καθολικοί υποστηρίζουν πως ο Πάπας έχει το αλάθητο! Η Αίρεση των Καθολικών, το 1870, κατά την πρώτη Βατικάνιο Σύνοδο, ανεγνώρισε το αλάθητο. Δηλαδή, πως όταν μιλάει ο εκάστοτε Πάπας περί πίστεως από καθέδρας, είναι αλάνθαστος!

Αυτή όμως η ιδέα, ότι ο εκάστοτε Πάπας δεν κάνει λάθη, είναι αντίθετη προς την Αγία Γραφή και την Αποστολική Παράδοση, διότι σημαίνει Απόλυτη Θεοπνευστία! 

Εμείς γνωρίζουμε, ότι Απόλυτα Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι, ήσαν μόνο οι Άγιοι Απόστολοι, οι οποίοι Φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα, και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 6, Εδάφιο 10, και, Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 14, Εδάφιο 26, και, Κεφάλαιο 16, Εδάφιο 13). 

Εξ άλλου, οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, ουδέποτε ζήτησαν να γίνει το δικό τους θέλημα, αλλά συζητούσαν αρκετά, όλοι μαζί οι Φωτισμένοι Άγιοι Απόστολοι, και κατόπιν, κατέληγαν με αυτόν τον τρόπο, στα Θεόπνευστα Συμπεράσματά τους, και ουδέποτε με τον δικτατορικό τρόπο που ενεργεί ο Πάπας, ο οποίος έφθασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας (το λεγόμενο «πρωτείο του Πάπα») και αλάνθαστο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως!!! Κι αυτό συμβαίνει, ενώ η Καινή Διαθήκη Αναφέρει σαφέστατα, πως μόνο ο Χριστός είναι η Κεφαλή και ο Αρχηγός της Εκκλησίας, τόσο της Στρατευομένης εδώ στη Γη, όσο και της Θριαμβευούσης Εκκλησίας στον Ουρανό (Προς Εφεσίους Επιστολή, Κεφάλαιο 1, Εδάφια 22-23).

3) Οι Καθολικοί επέβαλαν στους κληρικούς τους την υποχρεωτική αγαμία! Ενώ, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση, ο Κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει μεταξύ Γάμου και αγαμίας.

4) Διδάσκουν ότι υπάρχει το καθαρτήριο πυρ, γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση! Δηλαδή, ότι οι ψυχές μετά τον θάνατο, καθαρίζονται από κηλίδες αμαρτιών, που δεν είχαν καθαριστεί όταν ζούσαν με το σώμα στη Γη! 

Από την άλλη, η Καινή Διαθήκη μας Διδάσκει με σαφήνεια, πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με την Σταυρική Του Θυσία, Αναδείχθηκε "Ιλασμός περί των αμαρτιών μας", δηλαδή, η Χάρη του Χριστού που Προήλθε από την Σταυρική Του Θυσία, Δίνει την άφεση των αμαρτιών για όσο είμαστε στη Γη και Εξομολογούμαστε (Α' Καθολική Επιστολή Ιωάννου, Κεφάλαιο 2, Εδάφιο 2).

Και ακόμα, πως όταν φύγουμε από την ζωή αυτή, δεν θα υπάρξει καμία κάθαρση των ψυχών μας, παρά μονάχα η Κρίση τους από τον Κύριο.

5) Διδάσκουν τα περί αξιομισθίας των Αγίων, μία ακόμα αυθαίρετη διδασκαλία, η οποία και αυτή δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση!

Αξιομισθία των Αγίων σημαίνει, πως τα καλά έργα της Θεοτόκου και των Αγίων, είναι περισσότερα από όσα χρειάζονται για να σωθούν αυτοί, και επομένως περισσεύουν και για τους άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν τέτοια έργα. Τα καλά λοιπόν έργα που περισσεύουν από τους Αγίους, νομίζει ο Πάπας πως μπορεί να τα διαθέτει (!) για την συγχώρηση αμαρτιών άλλων ανθρώπων, που υστέρησαν σε έργα αρετής ή πέθαναν αμαρτάνοντες!

Αντιθέτως, ο Κύριος και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, μας Διαβεβαιώνουν πως η κάθε ψυχή, θα Κριθεί σύμφωνα με τις πράξεις της και μόνο, δηλαδή, πως ο Θεός θα Κρίνει τον καθένα, σύμφωνα με τα έργα του και μόνο. 

6) Διδάσκουν ότι η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα (με τη λεγόμενη «άσπιλη σύλληψη»), ενώ η Αλήθεια της Αγίας μας Εκκλησίας μας Υποδεικνύει, ότι το Άγιο Πνεύμα Την Καθάρισε από κάθε μολυσμό της προπατορικής αμαρτίας, όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είπε κατά τον Ευαγγελισμό Της «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε» (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 1, Εδάφιο 35).

7) Έχουν πέσει στην αίρεση της Μαριολατρείας, αφού πιστεύουν ότι η Θεοτόκος ανελήφθη όπως ο Χριστός στους Ουρανούς με Σώμα άφθαρτο και πνευματικό και την λατρεύουν σαν θεά! 

Ενώ όπως μας Διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία μέσα από την Ιερή Της Παράδοση, η Παναγία μας δεν αναστήθηκε λαμβάνοντας Σώμα άφθαρτο και πνευματικό (όπως μόνο ο Κύριός μας Έλαβε κατά την Ανάστασή Του), δεν έλαβε δηλαδή το σώμα που θα λάβουμε όλοι οι άνθρωποι όταν θα γίνει η καθολική ανάσταση των νεκρών (κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας).

Όπως μας διδάσκει περί της Αναστάσεως του Χριστού ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, "μετά την Ανάστασή Του συνανέστησε και το σώμα Του άφθαρτο, πνευματικό, όλο θείο και άυλο". 

Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο στην περίπτωση της Παναγίας μας, αλλά Εκείνη μετέστη με το υλικό Σώμα Της (αφού αυτό ενώθηκε με την Παναγία ψυχή Της) στους Ουρανούς την τρίτη ημέρα από την Κοίμησή Της, για να μην γνωρίσει εκείνο φθορά, αλλά και διότι «δεν ήταν δυνατό να παραμείνει κάτω από τη γη το Σώμα Εκείνης, χάριν της Οποίας ο Θεός έπλασε όλο τον κόσμο» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος).

8) Τέλος, οι Καθολικοί επιδεικνύουν αιρετική συμπεριφορά και στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Δεν Βαπτίζουν όπως Δίδαξε ο Κύριος (Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 16, Εδάφιο 16, και Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 28, Εδάφιο 19), αλλά ραντίζουν!

Βαπτίζω σημαίνει βυθίζω, βουτάω εξ ολοκλήρου στο νερό. Αντιθέτως, εκείνοι κατήργησαν την τριπλή κατάδυση και ραντίζουν απλώς και μόνο τον βαπτιζόμενο.

Εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ραντίζουμε κατ’εξαίρεση το νήπιο, μόνο σε περίπτωση ύψιστης ανάγκης, μόνο δηλαδή όταν κινδυνεύει να πεθάνει αβάπτιστο (οπότε και του κάνουμε Αεροβάπτισμα), και αργότερα εάν ζήσει κάνουμε μόνο το Χρίσμα.

Οι Καθολικοί το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια στην ηλικία των 14^ων ετών και στα κορίτσια στην ηλικία των 12 ετών, ενώ εμείς σε νηπιακή ηλικία μαζί με το Βάπτισμα, και κατόπιν τα Κοινωνούμε, κάνοντας έτσι πράξη τα Θεόπνευστα Λόγια των Αγίων Πατέρων μας, οι οποίοι Διδάσκουν πως κατά τον νηπιοβαπτισμό υπάρχει ωφέλεια Πνευματική, την οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει κάτι. Μιλάνε για την Πνευματική Ωφέλεια που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα και που λαμβάνει κάποιος στο Βάπτισμα και στο Χρίσμα, η Οποία εργάζεται μυστικά στο πνεύμα του βαπτιζόμενου, ενώ τονίζουν πως κατά το Μυστήριο του Χρίσματος, ο βαπτιζόμενος δέχεται από νήπιο ακόμη τα Χαρίσματα και τις Δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Όσο για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οι Καθολικοί χρησιμοποιούν άζυμο άρτο, ενώ κάποια στιγμή μετά από το 1200, έπαψαν να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως εμείς, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο!

Όμως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Είπε καθαρά πως «αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αν δεν φάτε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Εκείνος που μου τρώει τη σάρκα και μου πίνει το αίμα έχει ζωή αιώνια, κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 6, Εδάφιο 53-54).

Εάν τώρα εδώ στην Ελλάδα (ή και σε άλλες Ορθόδοξες χώρες), συμβαίνει οι Καθολικοί να βουτάνε τον αγιασμένο άρτο μέσα στον αγιασμένο οίνο πριν τον δώσουν στους πιστούς τους, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να δείξουν πως δεν τους αποκλείουν από το Αίμα του Κυρίου (γιατί μόνο στις χώρες αυτές άραγε;), και με σκοπό να καλλιεργήσουν την εντύπωση (σε Καθολικούς και Ορθοδόξους) πως δήθεν οι Καθολικοί δεν έχουν δα και μεγάλες διαφορές με τους Ορθοδόξους, αυτό είναι μία άλλη ΜΕΓΑΛΗ ιστορία και συζήτηση, που έχει τις ρίζες της στις προθέσεις του εκάστοτε Πάπα να συνενώσει κάποια στιγμή την Μοναδική Αληθινή και Ανόθευτη Πίστη του Χριστού, την Ορθοδοξία, με τον Ρωμαϊκό Καθολικισμό, υποτάσσοντάς Την σε αυτόν, δηλαδή να υποτάξει το Φως του Χριστού στο Σκοτάδι του παπισμού.

Αυτό όμως ουδέποτε πρόκειται να συμβεί, διότι ο Ίδιος ο Κύριος Προφήτευσε πως η Εκκλησία Του δεν θα γνωρίσει θάνατο ποτέ. Και μία τέτοια υποτακτική ένωση μεταξύ Φωτός και Σκότους θα ισοδυναμούσε με πνευματικό θάνατο!

Τέλος, το Ιερό Ευχέλαιο οι Καθολικοί το τελούν μόνο προ του θανάτου ως εφόδιο, ενώ αντιθέτως η Αγία Γραφή μας Διδάσκει πως το Ιερό Ευχέλαιο, τελείται για τους πιστούς προς ίαση όταν αυτοί ασθενούν (Επιστολή Ιακώβου, Κεφάλαιο 5, Εδάφιο 14). Πάνω στο Θέμα αυτό οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μας, Διδάσκουν με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος πως τα Εφόδια προ του θανάτου για τους Χριστιανούς, είναι πρωτίστως και απαραιτήτως η Εξομολόγηση και ακολούθως η Θεία Κοινωνία.

https://sites.google.com/site/orthodoxy1054 

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ: ΟΥΚ ΑΡΝΗΣΟΜΕΘΑ ΣΕ, ΦΙΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

Γέρων Ιωσήφ Βρυέννιος: Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶκοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα.

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΚΑΙ ΕΜΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ;

Π. Ι. Ρωμανίδης: «Δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Οὔτε ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία "εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν"»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πατερικὴ Θεολογία», τοῦ πατρὸς Ἰωάννου Σ. Ῥωμανίδου (†)

Πῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καθοδηγεῖ, ποιοὺς καθοδηγεῖ καὶ σὲ τί συνίσταται αὐτὴ ἡ καθοδήγησις; Ἐκεῖνο ποὺ λένε μερικοὶ ὅτι, ὅταν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποφασίση κάτι, αὐτὸ εἶναι ἀλάθητο, ἐπειδὴ ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι θεόπνευστη κλπ., εἶναι σὰν νὰ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ δεχθοῦμε ὡς ἀλάθητη διδασκαλία ὅ,τι ἀποφασίζει καὶ διακηρύσσει μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πνεῦμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα.

Βέβαια εἶναι σωστὸ ὅτι μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι ἀλάθητη, ὅτι διδάσκει ἀλαθήτως, ὅτι εἶναι ὠφέλιμη γιὰ τὴν πίστι μας κλπ. Ναί, ἀλλὰ πῶς γίνεται καὶ εἶναι ἀλάθητη; Γιατί εἶναι ἀλάθητη; Γιατί οἱ ἀποφάσεις της εἶναι ἀλάθητες;

Ἡ μοντέρνα Ὀρθόδοξη θεολογία μιλάει πάρα πολὺ γιὰ θεοπνευστία. Ἀπὸ ὅσα ἔχω διαβάσει, βλέπω νὰ μιλᾶνε περὶ θεοπνευστίας, ἀλλὰ δὲν ἔχω βρῆ περιγραφὴ τῆς θεοπνευστίας...

ἐκείνης γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶνε. Εἴπαμε ὅτι καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες συμφωνοῦν στὸ ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστος. Τί σημαίνει ὅμως θεοπνευστία; Καί, ἐὰν σώζεται κάπου, ποῦ σώζεται; Θὰ πῆ ὅμως κάποιος: Καλά, θεόπνευστοι ἦταν μόνο οἱ Προφῆτες καὶ οἱ Ἀπόστολοι; Μετά τούς Ἀποστόλους δὲν ἔχομε θεοπνεύστους ἀνθρώπους; Δὲν ἔχομε θεόπνευστα συγγράμματα ἐκτός τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Καί, ἐὰν ναί, ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ θεόπνευστοι ἄνθρωποι; Καὶ ἂν ὑπάρχουν, πῶς ξέρομε ὅτι εἶναι θεόπνευστοι; Οἱ Προφῆτες ξέρομε ὅτι ἦσαν θεόπνευστοι. Ὁμοίως καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἤσαν θεόπνευστοι. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ποιοὶ ἄλλοι ἦσαν ἢ εἶναι θεόπνευστοι; Ἐπίσης ποιὰ εἶναι τὰ διάφορα στάδια αὐτῆς τῆς θεοπνευστίας, καὶ πῶς διακρίνονται; Πῶς ὁ ἄνθρωπος ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ πῶς ξέρομε ὅτι ἕνας εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Διάβολο ἢ ἀπὸ φαντασιοπληξίες;

Ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε ὅτι θὰ μᾶς δώση τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν, δὲν μίλησε γιὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Δὲν εἶπε δηλαδὴ ὅτι αὐτὸ θὰ γίνεται στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δηλαδὴ τὸ καινὸν περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν περιλαμβάνεται μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Χριστὸς εἶπε ἁπλὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θὰ εἶναι Ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν πλήρη ἀλήθεια. Προηγουμένως ὅμως, πρὶν δηλαδὴ ἀπὸ αὐτό, εἶπε ὅτι ἐὰν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, ἐγὼ καὶ ὁ Πατέρας μου θὰ ἔλθωμε καὶ θὰ κατοικήσωμε μέσα σας, καθὼς ἐπίσης εἶπε ὅτι τώρα, μὲ βλέπετε, ἀλλὰ ἀργότερα δὲν θὰ μὲ βλέπετε. Ἀλλά, ἐὰν ἔχετε ἀγάπη, πάλι θὰ μὲ βλέπετε. Καί, τὸ Πνεῦμα θὰ ἔλθη νὰ κατοικήση μέσα σας καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Χριστὸς καὶ ἀναφέρονται στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη καὶ ποὺ τὰ διαβάζουν οἱ παπάδες τὴν Μεγάλη Πέμπτη, εἶναι βασικὰ κεφάλαια. Ἀλλὰ γιατί εἶναι βασικὰ κεφάλαια; Αὐτὴ ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἡ Ἀρχιερατική, γιατί ἔχει τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί προσεύχεται ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων; Γιὰ ποιὰ ἕνωσι προσεύχεται; Μήπως, τῶν Ἐκκλησιῶν; Ποιὰ ἕνωσις εἶναι αὐτή; Αὐτό, τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν», ὅταν τὸ λέγη ὁ Χριστός, τὸ ἐννοεῖ ἀσφαλῶς μέσα σὲ ὠρισμένα πλαίσια. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Τὰ κεφάλαια αὐτά, 14 ἕως 17, τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου κάνουν ὁλόκληρη ἀνάπτυξη περὶ τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν Ἀποστόλων σὲ σχέσι μὲ τὴν ἀγάπη καὶ ἀναφέρουν ποιὰ θὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀγάπης. Ἡ πλήρης μορφὴ ὅμως τῆς ἀγάπης ἀποκαλύπτεται στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ἡ θέωσις εἶναι ἡ πλήρης μορφὴ τῆς ἀγάπης. Δι’ αὐτῆς τῆς ἀγάπης, πού πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως, γίνεται ἡ πλήρης θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀρχίζη νὰ ἐνεργῆται, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μέσα στὸν ἄνθρωπο, ὁπότε γίνεται ὁ ἄνθρωπος κατοικητήριο καὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ κατοικήση μέσα στὸν ἄνθρωπο, φέρνει μαζί Του καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν. Τότε στὸν ἄνθρωπο κατοικεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα. Ἀλλὰ πῶς γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἔγινε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ διαπίστωσις; Ὁ ἀληθινὸς πνευματικὸς πατέρας γνωρίζει πότε ἕνα πνευματικό του παιδὶ ἔχει λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἔχει γίνει ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχομε συγκεκριμένα Πατερικὰ κριτήρια στὸ θέμα αὐτό. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Ὅταν ὁ Χριστὸς μιλάη γιὰ τὴν ἔκχυσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς πιστούς, δὲν μιλάη ἀφηρημένα, δὲν ἐννοεῖ ὅτι θὰ τὸ στείλη σὲ ὅλην τὴν Ἐκκλησία γενικά. Οὔτε ὅτι, ἐπειδὴ οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ παπάδες ἔχουν μία ἀλληλοδιαδοχὴ μὲ τὶς χειροτονίες, θὰ τὸ λάβη γενικὰ ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Οὔτε ἐννοεῖ ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς χειροτονίας τῶν ἐπισκόπων ὑπάρχει ὁπωσδήποτε ἡ ἐγγύησις ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο θὰ κατοικῆ μόνιμα μέσα στὴν Ἱεραρχία. Διότι, δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀπόδειξις εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν μέσα στὴν Ἐκκλησία πολλοὶ ἐπίσκοποι, ποὺ κατεδικάσθησαν ὡς αἱρετικοί. Ἂν εἶχαν ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι Πνεῦμα Ἅγιο, δὲν θὰ ἔπεφταν σὲ αἵρεσι. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία κάποιου ἀπόδειξις οὔτε ἐγγύησις ὅτι στὸν ἐπίσκοπο αὐτὸν κατοικεῖ ὁπωσδήποτε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐκείνη ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν».

Ὁ Χριστὸς μιλάει ἐδῶ γιὰ κάτι ἄλλο. Οἱ Πατέρες λένε καθαρὰ ὅτι ἐδῶ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ δύο καταστάσεις. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος μιλάει γιὰ τὴν φώτισι καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος μιλάει γιὰ τὴν θέωσι. Ὅταν λέγη ὁ Χριστὸς ἴνα πάντες ἓν ὦσι, γιὰ ποιοὺς μιλάει; Γιὰ τοὺς Ἀποστόλους βέβαια. Δηλαδὴ παρακαλεῖ τὸν Πατέρα νὰ γίνουν οἱ Ἀπόστολοι «ἓν, καθὼς ἠμεῖς ἓν ἐσμεν». Δὲν λέγει εἷς, ἀλλὰ ἓν. Πῶς ὅμως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἓν; Ἀπάντησις: Εἶναι ἑνωμένοι εἰς ἓν, κατὰ τὴν δόξαν (ἐνέργειαν) καὶ κατὰ τὴν οὐσίαν. Κατὰ τὰ Πρόσωπα, τὶς ὑποστάσεις, δὲν εἶναι ἑνωμένοι. Διότι τὰ Πρόσωπα στὴν Ἁγία Τριάδα, λένε οἱ Πατέρες, εἶναι ἀκοινώνητα μεταξύ τους. Τὰ κοινὰ στὴν Ἁγία Τριάδα εἶναι ἡ οὐσία καὶ ἡ φυσικὴ ἐνέργεια τῆς οὐσίας, δηλαδὴ ἡ δόξα. Καὶ κατὰ τί εἶναι ἓν ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἓν καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἓν, δηλαδὴ καὶ μεταξύ μας καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα; Ποιὸ θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ κοινὸ γνώρισμα; Ἀπάντησις: Εἶναι τὸ ἓν κατὰ τὴν δόξαν.

Δηλαδή, ὅπως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἕνα κατὰ τὴν δόξαν, διότι ἔχουν κοινὴν τὴν δόξαν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἕνα, ὅταν ὅλοι μας μετάσχωμε στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ ὅλοι μας ἢ ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς γίνουν ἄξιοι, γίνουν μέτοχοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Διότι, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δοξάζεται, τότε γίνεται κοινωνὸς τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁπότε ἑνώνεται καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους συνανθρώπους του εἶναι ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἑνωμένοι καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Ὁπότε ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο προσεύχεται ὁ Χριστὸς στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἶναι, πρῶτα-πρῶτα γιὰ τὴν κάθαρσί τους, μετὰ γιὰ τὴν φώτισί τους καὶ τέλος γιὰ τὴν θέωσί τους. Ἑπομένως τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» ἀναφέρεται ὄχι γενικὰ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἰδικὰ σὲ ὅσους θὰ λάβουν μέρος στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Δηλαδή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάση στὴν θέωσι, τότε μόνον ὁδηγεῖται εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν. Ἑπομένως ἡ πάσαν ἀλήθειαν (ὄχι περὶ τοῦ κτιστοῦ κόσμου, ἀλλὰ περὶ τοῦ Θεοῦ) γίνεται γνωστὴ μόνο στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως.

Ἐπειδὴ ὅλοι οἱ Πατέρες εἶχαν αὐτὴν τὴν ἐμπειρία ἢ παρόμοια, διότι εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι φωτισμοῦ εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι θεώσεως, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι τους ἔχουν τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἀντίληψι γιὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ κάνουν ὅλοι τους τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὴν Ἁγία Γραφὴ στὰ βασικά της σημεῖα καὶ τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὰ κείμενα τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω τί συνάγεται; Ὅσοι βρίσκονται σὲ κατάστασι φωτισμοῦ ἢ θεώσεως, αὐτοὶ εἶναι θεόπνευστοι ἢ δὲν εἶναι θεόπνευστοι; Ἀπάντησις: Αὐτοὶ φυσικὰ εἶναι θεόπνευστοι. Διότι θεοπνευστία σημαίνει τί; Σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἐν ἀντιδιαστολὴ πρὸς τί; Πρὸς τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δαίμονες. Ἐκεῖνος θὰ εἶναι διαβολόπνευστος καὶ δαιμονόπνευστος.

Ἡ ὑψηλοτέρα μορφὴ τῆς Ἀποκαλύψεως ὅσον ἀφορᾶ στὴν θεοπνευστία, ἦταν ἐκείνη ποὺ συνέβη στοὺς Ἀποστόλους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ κλειδὶ λοιπὸν τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας σχετικὰ μὲ τὴν θεοπνευστία εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Ἐὰν κανεὶς μπορέση νὰ κατανοήση τὴν σημασία τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ τὴν Πατερικὴ παράδοσι, τότε καὶ θεολόγος νὰ μὴν εἶναι, τουλάχιστον θὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία καὶ τί θεολόγος. Ὅπως δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς γιατρὸς γιὰ νὰ ξέρη τί εἶναι ἡ Ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ τί εἶναι γιατρός, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο κάποιος μπορεῖ νὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία, ποιὸς εἶναι ὁ θεολόγος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ θεολογῶν, χωρὶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος θεολόγος ἢ θεολογῶν.

http://aktines.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (Β' ΜΕΡΟΣ)

Η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Σύνοδο της Κρήτης

Β΄ Μέρος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            

Συνεχίζεται η αναφορά στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, που έλαβαν, ή δεν έλαβαν, μέρος στη Σύνοδο της Κρήτης. Μετά το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οι αναφορές σήμερα είναι στα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Μόσχας.

Πατριαρχείο Αλεξανδρείας

            Η αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας στη Σύνοδο της Κρήτης είχε ελάχιστη συνεισφορά στην όλη διαδικασία. Ήταν «σε όλα ναι» προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χωρίς καν να επιχειρηματολογεί...Όσοι μίλησαν περισσότερο προκαλούσαν αρνητικά ή/και ειρωνικά σχόλια. Οι έχοντες σοβαρή σκέψη απέφυγαν να μιλήσουν... Ο Πατριάρχης κ. Θεόδωρος στη διαδικασία εντός της Συνόδου ουδέν το ουσιώδες προσέφερε. Όσα εκτός Συνόδου είπε προς τους «συμπατριώτες» του Έλληνες της Κρήτης ήσαν απλοϊκά και γλυκανάλατα. Οι Μητροπολίτες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας συμμετέσχον στη Σύνοδο, αλλά και να απουσίαζαν, δεν θα γινόταν αισθητή η απουσία τους...

Πατριαρχείο Αντιοχείας

            Το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν συμμετέσχε στη Σύνοδο της Κρήτης. Η, όπως θεωρεί, με την υποστήριξη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Ελληνικής κυβερνήσεως, εισπήδηση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων σε περιοχή (Κατάρ), την οποία θεωρεί κανονικό του έδαφος, επηρέασε αποφασιστικά την επιλογή του να μη συμμετάσχει.

            Μετά τη λήξη της Συνόδου στην Κρήτη και συγκεκριμένα στις 27 Ιουνίου 2016, συνεδρίασε η Σύνοδος του  Πατριαρχείου Αντιοχείας υπό την προεδρία του Πατριάρχου Ιωάννου Ι΄. Μετά τη συνεδρίαση οι Συνοδικοί Μητροπολίτες εξέδωσαν Ανακοινωθέν, με το οποίο δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν ως Σύνοδο αλλά ως «Συνέλευση» τη σύγκληση των δέκα τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Κρήτη. Στο Ανακοινωθέν ενημερώνουν για τις ακόλουθες ομόφωνες αποφάσεις τους:

Θεωρούν τη συνάντηση της Κρήτης ως μία προκαταρκτική Συνέλευση της Πανορθοδόξου μεγάλης Συνόδου. Επομένως θεωρούν ότι τα εγκριθέντα έγγραφα δεν είναι τελικά, αλλά ανοικτά προς συζήτηση και τυχόν τροποποιήσεις, όταν συγκληθεί η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την παρουσία και τη συμμετοχή όλων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Επομένως οι αποφάσεις δεν δεσμεύουν καθ’ ονονδήποτε τρόπο το Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής.

Αρνούνται την απόδοση του συνοδικού χαρακτήρα σε οποιαδήποτε ορθόδοξη συνέλευση, στην οποία δεν συμμετέχουν όλες οι Ορθόδοξες αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Επομένως αρνούνται την ονομασία της Συνελεύσεως της Κρήτης ως «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου».

Διαβεβαιώνουν ότι η αρχή της ομοφωνίας εξακολουθεί να είναι ο βασικός κανόνας, ο οποίος διέπει τις διορθόδοξες σχέσεις. Υπενθυμίζουν ότι η απόφαση των Προκαθημένων του 2014 ήταν ότι «Άπασαι αι αποφάσεις, κατά τε την Σύνοδον και κατά το προπαρασκευαστικόν αυτής στάδιον λαμβάνονται καθ’ ομοφωνίαν».

Κατά τη Σύνοδο τους οι Αντιοχείς Αρχιερείς μνημόνευσαν τον Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλο, ο οποίος απήχθη πριν από τρία και πλέον χρόνια από τους ισλαμιστές. Σημειώνεται ότι για τον απαχθέντα Μητροπολίτη, του οποίου αγνοείται η τύχη, δεν υπήρξε οποιαδήποτε μνεία στην Εγκύκλιο της Συνόδου στην Κρήτη... Επίσης προσευχήθηκαν υπέρ της αναπαύσεως όλων όσοι μαρτύρησαν για τη Χριστιανική τους Πίστη στη Συρία και στις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής.

Το χειμαζόμενο και σκληρά δοκιμαζόμενο  Πατριαρχείο Αντιοχείας θα έπρεπε να είχε όλη την έμπρακτη αγάπη, την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση  των υπολοίπων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Έτσι θα φαινόταν η ενότητά της...Αντί αυτού επιδείχθηκε αδιαφορία προς τα ζητήματά του. Μητροπολίτης του Πατριαρχείου Αντιοχείας μας είπε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους συμπεριφέρεται ως να είναι δεύτερης κατηγορίας Ορθόδοξοι Χριστιανοί και εξέφρασε τη λύπη του, που ο κ. Βαρθολομαίος κατηγόρησε άδικα το Πατριαρχείο Αντιοχείας για την απουσία του από τη Σύνοδο της Κρήτης.

Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποτέλεσε τον κύριο παράγοντα της αποτυχίας της Συνόδου στην Κρήτη.  Η επιμονή του στο να εισπηδήσει σε περιοχή του Πατριαρχείου Αντιοχείας και να εγκαταστήσει στο Κατάρ τον Αρχιεπίσκοπο Κατάρων Μακάριο προκάλεσε τη δικαιολογημένη αντίδραση του Πατριαρχείου Αντιοχείας και την απουσία του από τη Σύνοδο της Κρήτης.

Ο Πατριάρχης κ. Θεόφιλος έχει καλές σχέσεις με την ισλαμική εξουσία του Κατάρ και όχι μόνο δεν υποχωρεί μπροστά στην εύλογη αντίδραση του Πατριαρχείου Αντιοχείας, αλλά ενώ υποστηρίζει ότι δεν έχει χρήματα για να επισκευάσει τον Πανάγιο Τάφο προχωρεί  στην ανέγερση Ορθοδόξου Ναού στο Κατάρ, όπου ζουν ελάχιστοι Έλληνες εργαζόμενοι...

            Ο κ. Θεόφιλος είναι ικανοποιημένος από τη στάση του Οικουμενικού Πατριάρχου στο θέμα του Κατάρ και κατά τη Σύνοδο  χωρίς καμία συζήτηση ο ίδιος και οι συνοδεύσαντες αυτόν Αρχιερείς ακολούθησαν πιστά τα όσα ο κ. Βαρθολομαίος είπε και έκανε... Αρνητική εντύπωση στους συμμετασχόντας στη Σύνοδο Αρχιερείς έκανε το γεγονός ότι ενώ το Πατριαρχείο έχει άνω των δεκαπέντε Αρχιερέων, αρκετοί από τους οποίους έχουν καλές θεολογικές γνώσεις, ο Πατριάρχης πήρε μαζί του μόνο πέντε, από τους οποίους ο Φιλαδελφείας Βενέδικτος δεν έχει πτυχίο Θεολογίας... Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έχει επιτύχει πάντως στο εσωτερικό του Πατριαρχείου να μην υπάρχει οποιοσδήποτε αντίλογος – ακόμη και διάλογος... Εκτός Πατριαρχείου διατηρεί καλές σχέσεις τόσο με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς, όσο και με τους Παλαιστινίους και τους Ιορδανούς... Προφανώς στην κρίση του έχει υποβαθμίσει τις αντιδράσεις της Αντιόχειας και της Μόσχας.

Πατριαρχείο της Μόσχας

            Το Πατριαρχείο της Μόσχας απέσχε της Συνόδου στην Κρήτη. Η διαφωνία και η μη υπογραφή δύο  κειμένων, για τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους Χριστιανούς και για το γάμο και τα κωλύματα του, από τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας ήταν η δικαιολογία της Ρωσικής Εκκλησίας να μη συμμετάσχει. Τα επιχειρήματά της είναι ίδια με αυτά που εξετέθησαν στα του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Επιγραμματικά η Μόσχα υποστήριξε ότι για να συγκληθεί η Σύνοδος θα έπρεπε όλα τα προς έγκριση στη Σύνοδο κείμενα να είναι υπογεγραμμένα από όλους, που δεν ήσαν, και στη Σύνοδο θα έπρεπε να είναι παρούσες όλες οι Εκκλησίες, που δεν ήσαν.

            Είναι αληθές ότι η Ρωσική Εκκλησία συμμετέσχε σε όλες τις διαδικασίες προετοιμασίας της Συνόδου, από το 1961 έως και το 2016. Η μία άποψη είναι πως ήθελε πραγματικά να διεξαχθεί η Σύνοδος και πως η αποχή της οφείλεται σε πραγματικούς λόγους και εύλογες αιτίες. Η άλλη είναι πως πάντοτε ήθελε να παρακολουθεί και να ελέγχει τις εξελίξεις εν όψει της Συνόδου, αλλά ποτέ δεν θα δεχόταν αυτή να συγκληθεί και να διεξαχθεί υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, τότε η Μόσχα εξυπηρετήθηκε από τα λάθη του Φαναρίου και κυρίως από την εμμονή του να ενεργεί υπέρ του «ελληνικού» Πατριαρχείου Ιεροσολύμων σε βάρος του «αραβικού» Πατριαρχείου Αντιοχείας. Με την ίδια λογική, ότι η Μόσχα θα υπονόμευε την επιτυχία της Συνόδου, υποθέτει κανείς ότι και να λυνόταν το ζήτημα του Κατάρ και των κωλυμάτων του γάμου στη Σύνοδο δεν θα προσερχόταν ο Μόσχας και η αντιπροσωπεία της Ρωσικής Εκκλησίας θα πρόβαλε βέτο στο κείμενο για τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους άλλους χριστιανούς. Στην άρνησή της θα ήταν απόλυτη και τότε ή το Φανάρι θα δεχόταν ότι οι ετερόδοξοι δεν είναι «Εκκλησίες», κάτι που θα κατέρριπτε όλο το οικουμενιστικό οικοδόμημα που έχει κτίσει επί δεκαετίες, ή θα προχωρούσε καταργώντας την αρχή της ομοφωνίας, που θα προκαλούσε πάλι την αποχώρηση της Ρωσικής Εκκλησίας και, τουλάχιστον, των άλλων τριών Πατριαρχείων, Αντιοχείας, Βουλγαρίας και Γεωργίας. Πάλι δηλαδή θα είχαμε σπάσιμο της ενότητας και ήττα του Φαναρίου... 

            Η Ρωσική Εκκλησία σήμερα είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση στην Ουκρανία. Ο εθνικισμός των αδελφών των Ρώσων Ουκρανών και ο πρόσφατος πόλεμος και οι συνέπειές του έχουν αυξήσει τον φανατισμό και το μίσος τους έναντι των Ρώσων. Στους μη ρωσόψυχους Ουκρανούς ο,τιδήποτε ρωσικό είναι απόβλητο, επομένως και η Ρωσική Εκκλησία. Για τους δυτικόψυχους εθνικιστές Ουκρανούς οι ρωσόψυχοι είναι προδότες. Στην κατάσταση αυτή η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να επιζήσει στην Ουκρανία. Αυτή είναι η κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Το Πατριαρχείο του Κιέβου, προϊόν του εθνικισμού και της φιλοδοξίας ορισμένων Ουκρανών, δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά υποστηρίζεται από την δυτικόστροφη εθνικιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Η πολιτική επηρεάζει στην Ουκρανία την εκκλησιαστική κατάσταση και πλέον η Ρωσική Εκκλησία πιέζεται αφόρητα όχι μόνο από την Ουκρανική κυβέρνηση, αλλά και από την εθνικιστική προπαγάνδα των Ουνιτών και των Ορθοδόξων του Πατριαρχείου του Κιέβου. Η αυτονομία που δόθηκε από το Πατριαρχείο της Μόσχας στην υπό τη δικαιοδοσία Του Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας δεν ικανοποιεί τους εθνικιστές Ουκρανούς που επιζητούν  τη δημιουργία ανεξάρτητης από τη Μόσχα Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.

Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έχει εμπλακεί στο θέμα, και θέλει να ικανοποιήσει τη φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας, το Βατικανό και τους Αμερικανούς. Ομως γνωρίζει ότι το εγχειρημα είναι επικίνδυνο. Αν το Φανάρι προχωρήσει στη ντε φάκτο και ουσιαστικά πραξικοπηματική ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και ο κ. Βαρθολομαίος δεν θα ήθελε εκτός από την αποτυχία της Συνόδου να χρεωθεί στην Ιστορία και ότι προκάλεσε το πρώτο και μεγάλο σχίσμα στην 2000ετή πορεία της Ορθοδοξίας.

http://aktines.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

Η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Σύνοδο της Κρήτης

Α΄   Μέρος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μετά την ολοκλήρωση των αναφορών και επισημάνσεων για τη Σύνοδο στην Κρήτη ακολουθεί το μέρος, στο οποίο θα περιγραφεί, κατά τη σειρά των Διπτύχων, η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στην εν λόγω  Σύνοδο.

Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης

Το Πατριαρχείο επιδίωξε επί των ημερών του σημερινού Πατριάρχου Βαρθολομαίου να συγκληθεί η Πανορθόδοξη Σύνοδος. Θεώρησε ότι θα οδηγούσε σε σημαντική αύξηση του κύρους προσωπικά του Πατριάρχου και γενικότερα του χειμαζόμενου υπό την τουρκική εξουσία Πατριαρχείου.

Το Φανάρι επιδίωξε την πραγματοποίησή της Συνόδου με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία. Δέχθηκε να μη συγκληθεί στην Κωνσταντινούπολη. Αποδέχθηκε την ένσταση κυρίως των Πατριαρχείων Ρωσίας και Σερβίας, ότι δεν είναι δυνατό Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας να τελείται υπό το βλέμμα του Μουσταφά Κεμάλ και υπό την τουρκική σημαία. Δέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης να προεδρεύει καθήμενος στο μέσον αλλά σε ίδιο ύψος με τους άλλους Προκαθημένους. Δέχθηκε οι αποφάσεις προ και κατά τη Σύνοδο να είναι ομόφωνες. Για να συμμετάσχει στη Σύνοδο ο νεαρός και φιλόδοξος Αρχιεπίσκοπος Τσεχίας και Σλοβακίας Ραστισλάβ δέχθηκε να ταπεινωθεί και να τον αναγνωρίσει, αυτόν στον οποίο είχε επιβάλλει το επιτίμιο της ακοινωνησίας, για Κανονικούς λόγους... Πέτυχε να προσεγγίσει τον Μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιο και να τον πείσει να συμμετάσχει ο ίδιος και να πεισθεί και ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος να συμμετάσχει μαζί με όλη την αντιπροσωπεία στη Σύνοδο της Κρήτης, παρά τις ζωηρές επιφυλάξεις, που είχαν εκφραστεί στην πρόσφατη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας. Επίσης το Φανάρι πρόσφερε κίνητρα στον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο της Πολωνίας και στην ολιγομελή αντιπροσωπείας της, ώστε να συμμετάσχουν στη Σύνοδο. Η παρουσία στη Σύνοδο των αντιπροσωπειών Σερβίας, Πολωνίας και Τσεχίας – Σλοβακίας έσπασε το μπλοκ των Σλαβικών Εκκλησιών. Αυτό ήταν θετικό, αλλά καθόλου αρκετό για την επιτυχία της Συνόδου.

          Η παθιασμένη επιθυμία του Φαναρίου να διεξαχθεί η Σύνοδος το οδήγησε σε σοβαρά λάθη τακτικής. Αποτέλεσμα,  με  ευθύνη του απέτυχε ο σκοπός της Συνόδου στην Κρήτη, να φανεί η Ορθοδοξία ενωμένη, υπό την ηγεσία του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Το  βασικό λάθος ήταν ότι το Φανάρι δέχθηκε κατά την προδιαδικασία και κατά τη Σύνοδο οι αποφάσεις να είναι ομόφωνες. Όταν εκ των υστέρων αντελήφθη το λάθος του και ο Μητροπολίτης Περγάμου διαπίστωσε ότι έτσι η Σύνοδος είναι υπό τον έλεγχο ή, ακόμη, και τον εκβιασμό μιας Εκκλησίας ήταν αργά. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε υπογράψει την αιχμαλωσία του. 

          Άλλο σοβαρό λάθος ήταν η στάση του έναντι του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Αυτό παρά το ότι λέγεται «Ελληνορθόδοξο» ( Σημ.γρ. Το «Συρορθόδοξο» είναι μονοφυσιτικό) αποτελείται πλέον σχεδόν αποκλειστικά από άραβες το γένος κληρικούς και λαϊκούς. Πολλοί κληρικοί του είναι ελληνόφωνοι και έχουν σπουδάσει σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπως ο σημερινός Πατριάρχης Ιωάννης. Από τα παλιά χρόνια το Πατριαρχείο Αντιοχείας είχε προστριβές με το από Έλληνες ποιμαινόμενο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Μετά την από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων τοποθέτηση Μητροπολίτου στο Κατάρ (Σημ. γρ. Όπου σπανίζουν οι Έλληνες και γενικά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί) το Πατριαρχείο Αντιοχείας, που θεωρεί το Κατάρ κανονικό του έδαφος, διέκοψε την κοινωνία με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έως ότου αυτό αποσύρει τον Μητροπολίτη του από το Κατάρ.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας κατά τα τελευταία χρόνια προειδοποιούσε συνεχώς πως αν δεν αποσύρει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων το Μητροπολίτη από το Κατάρ εκείνο θα απέχει από τις διαδικασίες. Έχοντας αποσπάσει το «ομόφωνο» στις αποφάσεις πίεζε στο να ικανοποιηθεί το αίτημά του, γιατί αν απουσίαζε δεν μπορούσαν να προχωρήσουν οι διαδικασίες και επομένως η Σύνοδος. Εν όψει και της Συνόδου έγιναν προσπάθειες από το Φανάρι και το Υπουργείο των Εξωτερικών της Ελλάδος να αρθεί το αδιέξοδο, αλλά αυτές δεν είχαν αποτέλεσμα.  

Το Φανάρι είχε πάρει την απόφαση του, να παραβεί την υπογραφή του και να συνέλθει η Σύνοδος στην Κρήτη ανεξαρτήτως των όσων τοπικών Εκκλησιών θα συμμετάσχουν.  Εν τούτοις έκαμε μια τελευταία προσπάθεια να μεταπείσει το Πατριαρχείο Αντιοχείας να αλλάξει άποψη. Στις 30 και 31 Μαΐου 2016 η Πατριαρχική Σύνοδος επελήφθη του προβλήματος μεταξύ των δύο πρεσβυγενών Πατριαρχείων και πήρε την απόφαση μετά την Σύνοδο της Κρήτης να προτείνει τη σύσταση Επιτροπής «προς μελέτην του ζητήματος και εξεύρεσιν κοινώς αποδεκτής λύσεως».

Η απόφαση αυτή του Φαναρίου ήταν χονδροειδές λάθος τακτικής.Το σκληρά δοκιμαζόμενο Πατριαρχείο της Αντιοχείας εξέλαβε την εν λόγω απόφαση ως εμπαιγμό προς αυτό και ως απλοϊκή και εκ του πονηρού προσπάθεια να υφαρπαγεί η παρουσία του στη Σύνοδο. Επίσης την εξέλαβε ως ένα φαινόμενο εθνοφυλετισμού εκ μέρους του Φαναρίου και του ελληνικού ΥπΕξ, αφού πιστεύει ότι θα μπορούσαν, όπως συνέβη στην περίπτωση του Πατριάρχου Ειρηναίου, να πιέσουν και να πετύχουν το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων να αποσύρει τον Μητροπολίτη του από το Κατάρ.

Τελικά η στρατηγική προσπάθεια της Εκκλησίας της Ελλάδος να προσεγγίσει το Ελληνορθόδοξο αλλά αραβικό πλέον Πατριαρχείο Αντιοχείας και να αναπτύξει καλή σχέση μαζί του, δίνοντας υποτροφίες σε πολλούς σπουδαστές του, κληρικούς και λαϊκούς και προσφέροντας γενναία βοήθεια προς αυτό κινδυνεύει να αποτύχει από τα λάθη του Φαναρίου. Είναι όμως μόνο λάθη, ή είναι επιλογή του Φαναρίου και του ΥπΕξ να υποστηριχθεί το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων ανεξαρτήτως των συνεπειών που έχει αυτή η επιλογή στις σχέσεις τους με το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Είναι λυπηρό το γεγονός ότι το ίδιο το Φανάρι εξωθεί στη διάσπαση της ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Με το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι διαφορετική η περίπτωση. Ουδείς αγνοεί το γεγονός ότι η Μόσχα διεκδικεί αυτό για το οποίο κατηγορεί το Φανάρι, το «Πρωτείο» της Ορθοδοξίας. Ο πανσλαβισμός είναι μια ασθένεια, μία κοσμική μόλυνση και ένας ισχυρός πειρασμός της σλαβικής ευσεβείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μεγάλος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο Ημερολόγιο του έχει γράψει ολόκληρο άρθρο, τον Μάρτιο του 1877, με τίτλο «Η Κωνσταντινούπολη αργά ή γρήγορα θα γίνει δική μας» (Dostoievski“Journal d’ un ecrivain”, Gallimard, 11e edition, 1951, p. 476). Σ’ αυτό ονειρεύεται ότι οι Ρώσοι θα απελευθερώσουν την Βασιλεύουσα και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και θα στήσουν πάλι εκεί τον Δικέφαλο Αετό... Μεγάλος πειρασμός για το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι και η  εκκοσμικευμένη αντίληψη του, ότι ο ισχυρότερος πρέπει και να ηγείται της Ορθοδοξίας...   

Με το δεδομένο αυτό το Οικουμενικό Πατριαρχείο ακολουθεί λάθος στρατηγική έναντι του Πατριαρχείου της Μόσχας. Έχει επιλέξει τον εκκοσμικευμένο  ανταγωνισμό ισχύος και έχει εμπλακεί σε έναν άνισο σε βάρος Του αγώνα. Η επιλογή του Φαναρίου θάπρεπε να είναι η αποστολική και πατερική πορεία του, για να εμπνέει, με την πνευματικότητά του, τον σεβασμό, ακόμη και αυτών που το υποβλέπουν. Όμως αυτή η επιλογή είναι έξω από τη λογική των Φαναριωτών. Επίσης το Φανάρι έχει επιλέξει να ενεργεί ανοίγματα στους Ρωμαιοκαθολικούς και στους Προτεστάντες για να έχει από αυτούς τα πιστοποιητικά της θέσεώς του μεταξύ των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά χάνει αξιοπιστία και σεβασμό από τους Ορθοδόξους χριστιανούς, τους οποίους ωθεί, εκόντες – άκοντες, στην αγκαλιά της Ρωσικής Εκκλησίας, που εμφανίζεται ως η προστάτιδα της Πατερικής Παράδοσης...

Το Φανάρι στον ανταγωνισμό ισχύος με τη Μόσχα επισείει την απειλή να αναγνωρίσει ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία την Ουκρανική. Υποστηρίζει ότι θα επικαλεστεί τη θέληση των Ορθοδόξων της Ουκρανίας, δια της κυβερνήσεώς τους, να χειραφετηθούν και εκκλησιαστικά. Όμως αν προβεί σε ένα τόσο σοβαρό εγχείρημα, κατά παράβαση των όσων έχουν συμφωνηθεί για την αναγνώριση του Αυτοκεφάλου και αντιφάσκοντας στα όσα υποστηρίζει περί εθνοφυλετισμού, θα προκαλέσει οριστικό σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Αυτό, ενώ υποστηρίζει ότι είναι ο αποφασιστικός παράγων της ενότητας Της....

Η στρατηγική της Ρωσικής Εκκλησίας και η επιδίωξή της ήταν να μην επιτρέψει στον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να εμφανιστεί στη Σύνοδο ως «ο επικεφαλής των 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων», αλλά στο τέλος Της να είναι ο ηττημένος και ο ταπεινωμένος, ως έχοντας αποτύχει να ενώσει τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Η Μόσχα πέτυχε στην επιδίωξή της, εκμεταλλευόμενη τα λάθη τακτικής του Φαναρίου.

Από τον Ιανουάριο του 2016 ήταν σαφές ότι η Μόσχα, μαζί με τις  «αδελφές» Της Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Γεωργίας υπονόμευε τη Σύνοδο. Η Αντιόχεια είναι άλλη περίπτωση. Επειδή η Ρωσική Εκκλησία ακολουθεί την πολιτική του κ. Πούτιν στη Μέση Ανατολή, αυτός υποστηρίζει τον κ. Άσαντ στον πόλεμο στη Συρία και το Πατριαρχείο Αντιοχείας προτιμά τον Άσαντ από τους κατευθυνόμενους από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ σουνίτες βαχαμπίτες της αντιπολίτευσης και από τους εγκληματίες του Ισλαμικού Κράτους, είναι φυσικό Αυτό να είναι με την Εκκλησία της Ρωσίας. Το Φανάρι, από την πλευρά του, κάνει ό, τι μπορεί να Το σπρώχνει στην αγκαλιά Της...

Τακτικά το Φανάρι δεν θα έπρεπε να προχωρήσει στη σύγκληση της Συνόδου, για να μην πέσει στην παγίδα της Μόσχας. Φαίνεται το ανάποδο, πως αν ανέβαλε τη Σύνοδο θα έπαιζε το παιχνίδι της Μόσχας. Αυτή είναι η παγίδα στην οποία έπεσε το Φανάρι. Αν ανέβαλε τη Σύνοδο θα φαινόταν ότι συνεχίζει την προσπάθειά Του για την ενότητα της Ορθοδοξίας και ότι έχει πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων. Θα συγκαλούσε πάλι τους Προκαθημένους και Επιτροπές να συζητήσουν επί των ενστάσεων που είχαν εγερθεί. Είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα, αφού η Μόσχα δεν θέλει τη σύγκληση της Συνόδου για τους λόγους που προαναφέρθηκαν και το Φανάρι δεν αλλάζει τη μοναχική του πορεία προς τον οικουμενισμό και την παγκοσμιοποίηση. Η Σύνοδος βεβαίως θα πήγαινε πίσω, πιθανόν άλλα πενήντα χρόνια, όμως το Φανάρι θα Την είχε αναβάλλει και δεν θα έμενε στην Ιστορία ότι «πέτυχε» να προβάλει στον κόσμο μια διχασμένη Ορθοδοξία και να μη συζητήσει το σύνολο των δέκα θεμάτων, που είχε και το ίδιο συμφωνήσει να συζητηθούν.

Άλλη επιλογή της στρατηγικής του Φαναρίου είναι η πρόσδεση του, απ’ ευθείας και δια μέσου της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής,  στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και στους πλουσίους οφικιαλίους Του στη μεγάλη αυτή χώρα. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι οι οφικιάλιοι και η Αρχιεπισκοπή Αμερικής  ανέλαβαν τις δαπάνες του Πατριαρχείου για τη Σύνοδο. Οι δαπάνες δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητες. Επίσης Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές, όπως οι Ζέλντιν και Ρόϊς, προέβησαν σε κολακευτικές δηλώσεις υπέρ του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και πρόβλεψαν την επιτυχία της Συνόδου και του ιδίου... Τόσο κολακευτικές, που βάφτισαν τις «τιμής ένεκεν» απονομές στον Πατριάρχη του τίτλου του διδάκτορος ως κανονικούς τίτλους σπουδών... Ο κ. Βαρθολομαίος έχει μόνο το πτυχίο της Σχολής της Χάλκης και διδακτορικό από το Ρωμαιοκαθολικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης στο Κανονικό Δίκαιο...

Σαφής ένδειξη της σχέσης με τις ΗΠΑ ήταν η επίσκεψη του  Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου στο αεροπλανοφόρο «Χάρι Τρούμαν», που ναυλοχούσε στη Σούδα, ως εκπροσώπου του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου...  Ο Οικουμενικός Πατριάρχης για την ενίσχυση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων δήλωσε δημόσια ότι προσφέρει 10.000 $ και όχι Ευρώ.... Αυτό ασφαλώς όχι γιατί το Ευρώ είναι κατά τι ακριβότερο του δολαρίου... Σημειώνεται ότι οι ΗΠΑ ασφαλώς θέλουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ηγείται των Ορθοδόξων  και όχι το Πατριαρχείο της Μόσχας. Όμως στα κρίσιμα ζητήματα ουδέν έχουν πράξει υπέρ του Φαναρίου. Οι περιουσίες του Πατριαρχείου δημεύονται, ο Ελληνισμός φυλλοροεί στην Κωνσταντινούπολη, η Σχολή της Χάλκης δεν ανοίγει και η Αγία Σοφία βεβηλώνεται...

http://thriskeftika.blogspot.gr

«ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ» ΒΓΗΚΕ ΤΕΛΙΚΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Του Δημήτρη Ριζούλη

Ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τη θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην πόλη των Χανίων. Την τελευταία ημέρα, την ημέρα της θείας λειτουργίας, στο πρόσωπο των περισσοτέρων υπήρχε επιτέλους μία ηρεμία, αφού φαινομενικά όλα είχαν πάει καλά. Μέλη των αποστολών που ήταν μέσα στις συνεδριάσεις, μιλώντας στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», χαρακτήρισαν λογική αυτή την αντίδραση, διότι «όλοι αισθάνονται ανακουφισμένοι που επιτέλους ολοκληρώθηκαν οι εργασίες και επιστρέφουν στην Εκκλησία τους», ενώ περιέγραψαν ότι κατά τη διάρκεια των εργασιών υπήρχαν ένταση και πολλές δυσκολίες με συχνές απειλές από διάφορες Εκκλησίες για αποχώρηση.

Δυστυχώς, όμως, η Πανορθόδοξη άνοιξε πληγές, με κυριότερο το πρόβλημα στις σχέσεις των Εκκλησιών Κύπρου και Ελλάδος. Στην απογευματινή συνεδρία του Σαββάτου ειπώθηκαν σκληρές εκφράσεις και από τους δύο προκαθημένους. Κατά τη συζήτηση του κειμένου «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο», οι προτάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δεν δεχόταν τον όρο «ετερόδοξες Εκκλησίες» και επέμενε να αντικατασταθεί με τον όρο «Χριστιανικές Κοινότητες και Ομολογίες».

Η συζήτηση διακόπηκε με σκοπό να ηρεμήσουν τα πνεύματα και συνεχίστηκε το πρωί του Σαββάτου. «Δεν θα κρατήσετε αιχμάλωτη την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» φέρεται ότι είπε με έντονο ύφος ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου στον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, φράση που ενόχλησε πολύ, και ο Αθηνών ζήτησε να διαγραφεί από τα πρακτικά, κάτι το οποίο φυσικά δεν συνέβη, γιατί ο Κύπρου τόνισε ότι θα μπορούσε να αντικατασταθεί η λέξη «αιχμάλωτη» με άλλες πολύ χειρότερες. Τελικά, η Εκκλησία της Ελλάδος την επόμενη μέρα κατέθεσε μία καινούργια συμβιβαστική πρόταση και αντί της πρότασης «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών» πρότεινε να γραφτεί «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Ο νοών νοείτω. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου υπέγραψε τελικά το κείμενο με τη σημείωση «επιφυλάσσομαι». Πάντως, πληροφορίες αναφέρουν ότι ορισμένα κείμενα δεν υπεγράφησαν και από άλλα μέλη της Πανορθόδοξης, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε... να φύγουν.

Δελτίο Τύπου εξέδωσε η Εκκλησία της Ελλάδος, σύμφωνα με το οποίο σχετικά με την πρότασή της επί του κειμένου «Το Αυτόνομο και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού», ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος διαβεβαίωσε ενώπιον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι σέβεται απολύτως το υφιστάμενο εκκλησιαστικό καθεστώς των μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών της Εκκλησίας της Ελλάδος και ουδεμία πρόθεση υπάρχει αμφισβητήσεως ή αλλαγής των ισχυόντων. Στη συνέχεια μετέφεραν την ικανοποίηση του Αρχιεπισκόπου και της Εκκλησίας της Ελλάδος για την απόφαση αυτή του Πατριάρχη. Αυτή η αντίδραση, όμως, φαίνεται να άναψε πάλι φωτιές στη σχέση της Ελλαδικής Εκκλησίας με το Φανάρι. Ο εκπρόσωπος Τύπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου φρόντισε να τονίσει, αρκετές φορές μάλιστα, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος βιάστηκε να ανακοινώσει και να αφήσει να διαρρεύσει στον Τύπο τη δήλωση του Πατριάρχη, η οποία ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποια είναι.

Από τη μία, η Εκκλησία της Ελλάδος αναφέρει ότι «αυτό που ο Οικουμενικός Πατριάρχης με σαφήνεια διευκρίνισε είναι ότι ούτε ο ίδιος ούτε το Πατριαρχείο, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, πρόκειται να θέσουν ζήτημα επιστροφής των μητροπόλεων των Νέων Χωρών και αλλαγής του εκκλησιαστικού καθεστώτος που τις διέπει», ενώ, από την άλλη, το Πατριαρχείο είχε μία δυσκολία να απαντήσει σε αυτό το θέμα και θόλωνε τα νερά.

Καμία απάντηση

Επί τρεις ημέρες οι δημοσιογράφοι των ελληνικών μέσων ενημέρωσης ζητούσαν διευκρινίσεις επί του θέματος και οι εκπρόσωποι του Φαναρίου δεν έλεγαν λέξη επί της ουσίας, δείχνοντας μάλιστα πολύ ενοχλημένοι. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η δήλωση της Εκκλησίας της Ελλάδος ενόχλησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος κατά τη διάρκεια των εργασιών φρόντισε να επισημάνει, απευθυνόμενος στην Εκκλησία της Ελλάδος, ότι δεν πέρασε ούτε ως σκέψη στην άκρη του μυαλού του το θέμα των Νέων Χωρών και απόρησε για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η καχυποψία και ποιος την καλλιεργεί.

Πάντως, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι κάθε ημέρα υπήρχε ένταση στις εργασίες και αρκετές ήταν οι φορές που ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγκάστηκε να υψώσει τον τόνο της φωνής του για να μπορέσει να επαναφέρει στην τάξη τους προκαθημένους, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που απειλούσαν να αποχωρήσουν, κάτι το οποίο θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην Ορθοδοξία, τη στιγμή μάλιστα που ήδη τέσσερις Εκκλησίες απουσίαζαν. Ολα αυτά όμως κρύφτηκαν επιμελώς.

Μιλούσαν με whatsapp οι (οργανωμένοι) Ρουμάνοι

Η Εκκλησία της Ρουμανίας ήταν η αποστολή που κέρδισε τις περισσότερες εντυπώσεις στις εργασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Ο Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ ήταν, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο πιο «διαβασμένος». Τόσο αυτός όσο και όλα τα μέλη της αποστολής του είχαν μελετήσει τα κείμενα και είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα. Σε κάθε πρόταση τροποποίησης κειμένου είχαν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές εκδοχές. Στην περίπτωση που η πρώτη πρόταση δεν γινόταν δεκτή, σε δευτερόλεπτα κατέθεταν τη δεύτερη και ούτω καθεξής, σε αντίθεση με άλλες Εκκλησίες, που αν δεν γινόταν δεκτή η πρότασή τους ή επέμεναν σε αυτήν και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να την «περάσουν» ή αναγκάζονταν να διακόψουν τη συνεδρία για να συζητήσουν κάποια καινούργια. Η οργάνωση, βέβαια, της Εκκλησίας της Ρουμανίας φάνηκε από κάτι ακόμη πιο... σύγχρονο. Η επικοινωνία του Πατριάρχη με τα μέλη της αποστολής του γινόταν ηλεκτρονικά. Το κάθε μέλος είχε μπροστά του ένα tablet και μέσω της εφαρμογής what's app έστελναν μηνύματα μεταξύ τους για τις τοποθετήσεις τους και τη σειρά αυτών, κάτι που βοήθησε πολύ στην ομαλή λειτουργία και τη διεξαγωγή των εργασιών, αφού όλα γίνονταν ταχύτατα και οργανωμένα. Απίστευτη οργάνωση! Πολύ σοβαρός ήταν και ο εκπρόσωπος της Ρουμανίας στις συνεντεύξεις Τύπου.

Τα παράπονα για ελλιπή διοργάνωση, τα προβλήματα λόγω μη ενημέρωσης, οι προσβολές και η υπεύθυνη (;) Τύπου

Σοβαρά παράπονα υπήρχαν από τους υπευθύνους της διοργάνωσης ότι επικοινωνιακά η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν είχε την απήχηση που περίμεναν και υποτιμήθηκε. Ισως όλοι αυτοί θα έπρεπε να σκεφτούν μήπως οι ίδιοι υποτίμησαν την όλη διαδικασία. Οπως αναφέραμε και την περασμένη εβδομάδα, τα μέτρα ασφαλείας ήταν τόσο σκληρά που δεν μπορούσαν όχι πιστοί, αλλά ούτε και διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι να περάσουν. Ελικόπτερα, υποβρύχια, ελεύθεροι σκοπευτές, βατραχάνθρωποι είχαν επιστρατευθεί για την ασφάλεια των προκαθημένων, κυρίως από την Αμερική, λες και το ελληνικό κράτος ήταν ανίκανο να αντεπεξέλθει. Να θυμίσουμε απλώς ότι έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα οι αρχηγοί σχεδόν όλων των κρατών, όπως επίσης το 2004 πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας με απόλυτα μεγάλη επιτυχία οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ας αρκεστούν, λοιπόν, οι διάφοροι Φαναριώτες «ειδικοί» σε άλλα ζητήματα περισσότερο εκκλησιαστικά και ας αφήσουν την Ελληνική Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της με τον καλύτερο τρόπο.

Τα προβλήματα στην ενημέρωση όχι μόνο δεν διορθώθηκαν, αλλά κάθε μέρα γίνονταν και χειρότερα. Η συμπεριφορά των υπεύθυνων δημοσιογράφων, Ελλήνων και ξένων, ήταν από απαξιωτική έως προσβλητική. Η ενημέρωση ήταν ανεπαρκής, οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων και οι απορίες τους δεν απαντήθηκαν ποτέ. Σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με τις εργασίες της συνόδου οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν εντυπωσιακά εκτός θέματος. Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν για θέματα που υποτίθεται απασχολούσαν τους προκαθημένους στη σύνοδο και οι εκπρόσωποι απαντούσαν για τις φωτιές στην Κύπρο και για τα θύματα της κακοκαιρίας στη Ρωσία.

Ακατάλληλη

Η δε υπεύθυνη Τύπου εμφανιζόταν μόνο στη διάρκεια της επίσημης ενημέρωσης για να συντονίσει την συζήτηση και καμία άλλη επαφή δεν είχε με τους δημοσιογράφους. Η, κατά τα άλλα, εκκλησιαστική συντάκτρια, όπως δηλώνει, θα έπρεπε να προσέξει τη συμπεριφορά της αλλά και την ενδυμασία της. Ηταν κομψή, αλλά ακατάλληλα ενδεδυμένη για μια τέτοια εκδήλωση. Δεν ήταν ωραία η εικόνα μπροστά στους προκαθημένους, για τους οποίους εργαζόταν, να στέκεται με παντελόνι και να απαντά με υπεροπτικό ύφος στους συναδέλφους της δημοσιογράφους. Αν ήθελαν τέτοια ενημέρωση, θα μπορούσαν απλώς να στέλνουν κάθε μεσημέρι ένα δελτίο Τύπου και να μην ταλαιπωρούνται τόσοι άνθρωποι κάτω από μία άθλια τέντα με υψηλή θερμοκρασία, σκόνη και χώματα. Την τελευταία ημέρα των εργασιών, που όλοι περίμεναν να παρακολουθήσουν τις ανακοινώσεις προς τον Τύπο, δεν υπήρχε καν (!) ενημέρωση, διότι έκριναν ότι δεν υπήρχε λόγος. Ενημέρωσαν μάλιστα, όπως ισχυρίζονται, τους δημοσιογράφους για αυτήν την απόφαση με e-mail, το οποίο όμως κανείς δεν έλαβε. Η τελευταία ημέρα, δυστυχώς, ήταν χειρότερη και από την πρώτη. Το Κέντρο Τύπου υπολειτουργούσε. Κανένας δεν σκέφτηκε να ανανεώσει τις υποτυπώδεις παροχές ή να καθαρίσει τους χώρους υγιεινής. Παρά τις προσπάθειες όλων να διατηρηθεί ο χώρος καθαρός, τα σκουπίδια είχαν κατακλύσει τους χώρους και κανείς δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για αυτό. Πραγματικά επρόκειτο για εικόνα ντροπής. Οι διοργανωτές τα έκαναν θάλασσα σε ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα. Την εικόνα προς τα έξω!

Το μήνυμα

Σημαντικό είναι, ωστόσο, το μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αφού αναφέρεται σε σοβαρά ζητήματα, όπως είναι η νηστεία, τα ζητήματα γάμου και τα θέματα που προκύπτουν, αλλά και προβλήματά της που απασχολούν σήμερα την κοινωνία, όπως είναι η βία, η εγκληματικότητα, η σχέση της Εκκλησίας με την πολιτική, η οικολογική κρίση, η σχέση της χριστιανικής πίστης με την επιστήμη, ο πόλεμος και οι πρόσφυγες. Ακόμη, γίνεται έκκληση στην παγκόσμια κοινότητα για την προστασία των ορθοδόξων και των άλλων χριστιανών, ενώ απευθύνει πρόσκληση προς όλους τους εμπλεκομένους να καταβάλουν χωρίς καθυστέρηση συστηματικές προσπάθειες για την κατάπαυση των πολεμικών συρράξεων στη Μέση Ανατολή. Στο μήνυμα, βέβαια, γίνεται λόγος και για τους νέους, τους οποίους καλεί να συνδεθούν συνειδητά με την Εκκλησία Εκείνου που είναι η Αλήθεια και η Ζωή. Να προσέλθουν προσφέροντας στο εκκλησιαστικό σώμα τη ζωτικότητα, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις προσδοκίες τους. «Οι νέοι δεν αποτελούν απλώς το μέλλον της Εκκλησίας αλλά το δυναμικό και δημιουργικό παρόν επί τοπικού και οικουμενικού επιπέδου» αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Χαμένοι για μέρες στη... μετάφραση

Ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετώπιζαν και οι μεταφραστές στη σύνοδο, αφού κάποιος αποφάσισε να τους κόψει το διαδίκτυο για να μην ασχολούνται με διάφορα «άσχετα» θέματα. Κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται το ίντερνετ για να μεταφράσουν κάποια λέξη με ιδιαίτερη δυσκολία, αφού η ορολογία είναι πολύ εξειδικευμένη; Ευτυχώς, ύστερα από πολλές αντιδράσεις και έντονους διαξιφισμούς το πρόβλημα αποκαταστάθηκε. Τελικά, ήταν η σύνοδος των αντιδράσεων σε όλες τις μορφές. Το περίεργο μάλιστα σε όλα αυτά τα προβλήματα ήταν ότι οι αρμόδιοι έκαναν λόγο για συγκεκριμένους «νόμους» που υπάρχουν στη λειτουργία. «Υπάρχει νόμος», έλεγαν, «να μην υπάρχει ίντερνετ. Υπάρχει νόμος να μην μπαίνουν μέσα δημοσιογράφοι. Υπάρχει νόμος για όλα». Θα τους συγχωρήσουμε αυτό το ατόπημα, λόγω του ότι είναι Ελληνοαμερικανοί και ίσως να μη χειρίζονται καλά την ελληνική.

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια