ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: ΦΥΛΑΞΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ, ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΗ ΛΥΠΗ ΣΕ ΧΩΡΙΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Όταν σε προσβάλλει κανένας ή σ’ εξευτελίσει σε κάτι, τότε φυλάξου από τους λογισμούς της οργής, μήπως με τη λύπη σε χωρίσουν από την αγάπη και σε μεταφέρουν στη χώρα του μίσους. 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΣ, ΣΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ!

Γερόντισσα Γαλακτία: Αλλοίμονο στους άδικους. Στους εκμεταλλευτές εργοδότες που για κομμάτι ψωμί εκμεταλλεύονται φτωχαδάκια που ζητούν λίγη δουλίτσα για τα παιδάκια τους. Ανασφάλιστους τους έχουνε ορισμένοι. Είλωτες. Αυτοί θα ζήσουνε την φριχτότερη κόλαση και επά και παρέκει (και εδώ και στην αιωνιότητα).» 

Ἀνάβοντας τὸν ἀναπτήρα τῶν ἁγίων ΚΒ΄ Πνευματικὴ Σύναξη μὲ τὸν Μόρφου Νεόφυτo (Α΄μέρος, 15.03.2023) 
 

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ!

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής: Ὅλα τα κακά καί τα δεινά ποῦ μας συμβαίνουν, συμβαίνουν ἐξαιτίας της ὑπερηφάνειας μας.

(Ευεργετινός Α’, Σελ. 452) 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ, ΜΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ματαιοδοξία: Μια ασθένεια της ψυχής

Η ματαιοδοξία είναι μια ψυχική ασθένεια. Κυριεύει τούς ανθρώπους που έχασαν ή δεν απέκτησαν ποτέ ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ. Το “βιβλίο της Ζωής” η Αγία Γραφή, γράφει: «ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ». Ο σοφός επιθυμεί να ομιλεί για τον δημιουργό του. Ο ματαιόδοξος για τον εαυτό του. Ο φίλος σου κολλάει μόνο σ’ εκείνους, που του κάνουν τα κέφια και τον κολακεύουν. Μιλάει μόνο για τον εαυτό του, και θέλει να μιλάνε οι άλλοι μόνο γι’ αυτόν! Μαζεύει τις φωτογραφίες του που μπήκαν στις εφημερίδες! Και ξεχνάει ότι οι εφημερίδες βάζουν και φωτογραφίες εγκληματιών! Και διαβάζει στους άλλους γράμματα που του στέλνουν και τον εκθειάζουν. Και το αποτέλεσμα; Έγινε ανυπόφορος σ’ όλους! Όλοι τον αποφεύγουν. Γιατί θέλει όλοι γύρω του να ασχολούνται μ’ αυτόν.
Είναι αξιολύπητος άνθρωπος! ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ! Γιατί αν χειροτερέψει η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ του, θα κάμει κακό και στους άλλους αλλά και στον εαυτό του! Θύμισέ του στην κατάλληλη ευκαιρία από το βιβλίο των Παροιμιών τα λόγια του σοφού Σολομώντος: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Κάνε μαζί του έναν περίπατο στο νεκροταφείο. Και ειπέ του: «Να κάτω από τα πόδια μας είναι σαπισμένα πια τα στόματα μερικών ανθρώπων, που όσο ζούσαν μας εγκωμίαζαν!».
 
Θυμηθείτε και την εξής ιστορία της Ανατολής: 
Στην άκρη του δρόμου ήταν μία ψηλή φοινικιά. Και από κάτω της είχαν φυτρώσει αγκάθια, πολλά αγκάθια. που έφραζαν τον δρόμο. Περνούσαν από εκεί οι ταξιδιώτες. και τα αγκάθια τους τρυπούσαν και τους έγδερναν. Και αυτοί νευρίαζαν και έβριζαν τα αγκάθια Γιατί δεν βρέθηκε κανείς να τα κόψει, να μη τρυπούν τους ανθρώπους! 
Το επήραν επάνω τους τα αγκάθια! Και σήκωσαν κεφάλι στον φοίνικα! Και τον έβριζαν με καταφρόνια:
- Κρίμα στο ύψος σου! Τι σε ωφελεί, αφού κανείς δεν μιλάει για σένα! Ακούς πόσο κάθε μέρα οι άνθρωποι μιλάνε για μας. Έχομε τιμή. Συ δεν έχεις τίποτε!
 
Τότε τους απάντησε ο φοίνικας:
- Πικρή είναι η δόξα σας, όπως είσθε και σεις πικρά. Καλύτερα να μη λένε τίποτε για μένα, παρά να λένε αυτά που λένε για σας. Οι άνθρωποι μιλάνε για μένα μόνο όταν μαζεύουν τους χουρμάδες μου! Ναι, είναι αλήθεια. Αραιά μιλάνε για μένα Μα πάντοτε γεμάτοι ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη! 
Οι αληθινοί άνθρωποι ενδιαφέρονται, για το πως θα πάρουν καλούς καρπούς για τη ζωή τους. Και όχι πως θα ακούσουν επαίνους.
Η δόξα ακολουθεί πάντοτε τους καλούς ανθρώπους. Μπορεί βέβαια να μην ακούγεται σ’ αυτή τη ζωή. Μα σίγουρα θα φανεί στην άλλη, στην αιώνια! Γι’ αυτό και ο Χριστός, όταν έκανε ένα καλό, συνήθως έλεγε στους ευεργετηθέντες: Προσέξτε, να μη το πείτε σε κανένα!
Το ίδιο και οι άγιοι της Εκκλησίας. Καταλάβαιναν, τι σημασία είχαν τα λόγια αυτά του Χριστού. και απέφευγαν την ανθρώπινη δόξα σαν την φωτιά!
Κάποτε μια ευγενής κυρία επήγε από την Ρώμη στην Αίγυπτο, να ιδεί τον Άγιο Αρσένιο. Και νάτη, μπροστά στον άγιο! Και άρχισε να τον εγκωμιάζει! Μα ο άγιος, μόλις άκουσε τα λόγια της, μπήκε στο κελί του γρήγορα και έκλεισε την πόρτα!

‘Ένας άλλος ασκητής, συνεπής στο Ευαγγέλιο, έλεγε:
Κάθε εγκωμιαστική λέξη που λένε για μένα, μου ανοίγει αγιάτρευτη πληγή στην ψυχή μου.
Εκείνον που θα θελήσει να διορθώσει έναν τέτοιον άνθρωπο, θα τον βοηθήσει ο Θεός! Και σένα, πίστεψέ με, θα σε βοηθήσει ο Πανάγαθος Πατέρας μας να θεραπεύσεις τον φίλο σου από την ματαιοδοξία. Μα να το ξέρεις: Δεν θα τον θεραπεύσεις εσύ. Ο Ουράνιος Ιατρός θα τον θεραπεύσει χάρις στη δική σου προσευχή.

Π. ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ: Ο ΦΘΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΤΕΡΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ!

Π. Σάββας Αχιλλέως

Ο φθόνος είναι το φοβερότερο αμάρτημα!

 
Ο φθόνος είναι το φοβερότερο αμάρτημα! Και αν μεν καταλάβει τον ή την σύζυγο, ο έτερος σύζυγος υποφέρει φοβερά δοκιμασία. Εάν δηλαδή ο σύζυγος ζηλεύει την σύζυγό του, τότε εκείνη διέρχεται μαρτύριο εις την ζωήν της. Και αν η σύζυγος ζηλεύει τον σύζυγο τότε εκείνος μαρτυρεί πραγματικά και υποφέρει.

Εάν μεταφερθούμε στους άλλους αδελφούς και ζηλεύει ο ένας τον άλλον, έρχονται φοβερές καταστάσεις οι οποίες είναι ανεξέλεγκτες.
Εάν μεταφερθούμε στην εργασία, στην οποία εργάζεται ο καθένας από εμάς και ιδούμε την ζήλειαν και τον φθόνον, θα ιδούμε ότι και εκεί καταστρέφονται τα πάντα.
Εάν μεταφερθούμε σε μία επιχείρηση η οποία έχει πολλούς εργάτες με πολλά γραφεία, θα ιδούμε ότι ο ένας που κάθεται εις το ένα γραφείο, ζηλεύει τον άλλον, ο οποίος κάθεται στο άλλο γραφείο.
Και εάν μεταφερθούμε στους γειτόνους θα δούμε ότι ο γείτονας ζηλεύει και φθονεί τον γείτονά του και την πρόοδο των τέκτων του… κ.ο.κ.

Πρέπει να καταπολεμήσουμε τον φθόνον και την ζήλειαν, να αφαιρέσουμε από την ψυχή μας την πονηρία. «Αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών» (Ησαΐας 1,16), λέει ο Θεός. Διώξτε την πονηρία από μέσα σας.
Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ο φθονερός είναι αδύνατον να κληρονομήσει τον Ουρανόν. Ότι και να πράξει ο φθονερός άνθρωπος στον κόσμο τούτο, είναι ξένος από τον Παράδεισο. Κατατρώγει τον φθονερό ο διάβολος, όπως το σαράκι κατατρώγει το ξύλο. Ο φθονερός καταστρέφει τη σωφροσύνη της ψυχής. Δεν θα κάνει λάθος κανείς, εάν ονομάσει τους φθονερούς χειρότερους και από τα θηρία και απ’ αυτούς ακόμη τους δαίμονες!»

Εάν φανταστούμε αυτή τη σκέψη του Ιερού Χρυσοστόμου, φρίττουμε. Ο φθονερός χειρότερος από τους δαίμονες; «Ναι, λέει, διότι οι δαίμονες, δεν φθονούν ο ένας τον άλλον. Μόνο ο φθονερός φθονεί τον αδελφό του. Οι δαίμονες συγκεντρώνονται όλοι μαζί και έχουν έναν εχθρό, τον άνθρωπο. Ενώ ο άνθρωπος, έχει τον συνάνθρωπό του εχθρό. Αυτόν, ο οποίος την ώρα της Θείας Κοινωνίας, κοινωνεί από το ίδιο Άγιο Ποτήριο, από το ίδιο Αίμα του Θεού». Φοβερό το αμάρτημα του φθόνου αδελφοί μου!

Ένα παράδειγμα φοβερό είναι αυτό το οποίο παρουσιάζεται εις την σημερινή κοινωνία. Καταφεύγουν ενίοτε εις μαγείες αδελφοί εναντίον αδελφών. Καταφεύγουν εις τους μάγους, για να εκδικηθεί ο αδελφός τον αδελφό, διότι ο αδελφός του προοδεύει και εκείνος δεν προοδεύει. Ο αδελφός παντρεύει τα παιδιά του και εκείνος δεν τα παντρεύει. Ο αδελφός περνούν τα παιδιά του εις τα μαθήματα και στα πανεπιστήμια, εκείνου δεν περνούν. Και δεν προσπαθεί ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος να πει:
- Θεέ μου, όπως ευλογείς τον αδελφό μου, ευλόγησε και εμένα. Όπως δίδεις χαρά στον αδελφό μου, δώσε και σε μένα.
Δεν το κάνει. Και τί κάνει; Προσπαθεί να εξαφανίσει τον αδελφό του…

(π. Σάββας Αχιλλέως – ομιλία 379) 

ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, ΠΟΥ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΖΟΥΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ!

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΣΩΘΕΙ!

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: Ο ΦΑΡΔΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ!

 Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης

Ὁ φαρδύς δρόμος ὁδηγεῖ στήν κόλαση

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι βαριές, εἶναι πολύ ἐλαφριές, ἀνακουφίζουν, δροσίζουν καί δημιουργοῦν καί φτιάχνουν μακαριότητα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μας δέν ζήτησε πολλά πράγματα. Καί στή Δευτέρα Παρουσία δέν θά πεῖ «γιατί δέν ἀσκητεύσατε…». Ὄχι. Θά πεῖ «γιατί δέν ἐλεήσατε, γιατί δέν θρέψατε, γιατί δέν ντύσατε, γιατί δέν ἀνακουφίσατε τό φυλακισμένο». Τί εἶναι αὐτά; Ἔργα ἀγάπης. Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Χριστός «Ποιός εἶναι αὐτός ποὺ μέ ἀγαπάει; Αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές μου. Ἐκεῖνος πού δέ μέ ἀγαπάει δέν τηρεῖ τίς ἐντολές μου». Μέ τόν ἔλεγχο πού ἔκανε στούς ἐξ ἀριστερῶν, ἤθελε νά τούς πεῖ, ὅτι «ἐσεῖς δέν εἴχατε ἀγάπη καί ἐφόσον δέν εἴχατε ἀγάπη, δέν μπορεῖτε νά μπεῖτε στό νυμφώνα τῆς ἀγάπης». Ὁ νυμφώνας τῆς ἀγάπης κερδίζεται μόνο μέ τήν ἀγάπη καί τή θυσία. Γι’ αὐτό θά πρέπει, μέ τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση, νά περάσουμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν. Ὁ φαρδύς δρόμος ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στήν κόλαση. Ποιός εἶναι ὁ φαρδύς δρόμος; Ἡ ξένοιαστη κοσμική ζωή, καί ὅταν περνοῦν οἱ μέρες μας ἄδειες…

Δέν πρέπει νά μᾶς πλανᾶ ὁ διάβολος• καί νά προσπαθήσουμε, κατά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας, νά καθαρίσουμε τό ἔσωθεν τοῦ ποτηρίου πού εἶναι ἡ ψυχή μας, ἡ καρδιά μας, ὁ νοῦς μας. Ἄν τό μέσα τοῦ ποτηρίου, λέει, τό κάνεις, ἄνθρωπε, καθαρό καί τό ἔξωθεν θά εἶναι καθαρό. Ὑποκριτά, μήν κάνεις τό ἔξω, καί τό μέσα τό ἀφήνεις ἀκάθαρτο. Στά μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα φανερά. Τούς ἀνθρώπους θά τούς ξεγελάσουμε, θά δείξουμε ἄλλο πρόσωπο, ἀλλά τά μέσα μας εἶναι γνωστά στό Θεό. Νά φροντίσουμε μέσα μας νά τακτοποιηθοῦμε, ν’ ἀλλάξουμε. Τό χρόνο πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός νά τόν γεμίσουμε μέ καλά ἔργα, μέ καλές σκέψεις, μέ ἁγνά αἰσθήματα.

Νά μήν καθόμαστε καί ἀσχολούμαστε μέ ἀργολογίες, νά μήν ἀσχολούμαστε μέ συζητήσεις ἄκαιρες καί βλαβερές. Ν’ ἀπαλλάξουμε τή γλώσσα μας ἀπό τό νά κρίνουμε τούς ἀνθρώπους, τόν ἀδελφό μας, τόν πλησίον μας. Ὄχι, ὄχι μήν τό κάνουμε αὐτό. Νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας, νά καταδικάσουμε τόν ἑαυτό μας. Ἄν τόν καταδικάσουμε, θά τόν ἀπαλλάξουμε τῆς καταδίκης του Θεοῦ. Ἄν καταδικάσουμε, θά καταδικαστοῦμε κι ἄν κρίνουμε, θά κριθοῦμε, καί μέ ὅποια μεζούρα μετρήσουμε θά μᾶς μετρήσει ὁ Θεός.

Ἡ κάθε στιγμή πού περνάει δέν ξαναγυρνάει. Ὁ διάβολος μᾶς κερδίζει χρόνο, μᾶς ἀπασχολεῖ μέ πράγματα γήινα καί πρόσκαιρα προκειμένου νά μᾶς κερδίσει τό χρόνο νά μήν τόν ἔχουμε, ὥστε νά μήν προσφέρουμε περισσότερα στό Θεό καί στήν ψυχή μας. Ἄς προσέξουμε ὅσο μποροῦμε νά εἴμαστε ἐν ἐγρηγόρσει, νά γρηγοροῦμε στό μυαλό, στήν καρδιά, νά μήν ἀφήνουμε σκέψεις, νά μήν ἀφήνουμε τήν καρδιά μας νά μολύνεται. [...] Πόσες φορές ἄν θά ἐλέγξουμε τή συνείδησή μας, θά δοῦμε ὅτι δέν προσέχουμε. Ἑπομένως δημιουργοῦμε σκάνδαλο. Αὐτές τίς ἁμαρτίες δέν τίς γνωρίζουμε. Νά τίς ἐξαγορευθοῦμε καί νά σβήσουν.

Γι’ αὐτό θά τά προσέχουμε ὅλα αὐτά τά πράγματα, γιά νά εἴμαστε ἕτοιμοι. Ὁ θάνατος εἶναι φοβερός, δέν εἶναι παιχνίδι. Ἐάν κανείς ἀπό μᾶς ἔχει γνωρίσει λίγο περί θανάτου, ἄν κινδύνεψε ἀπό ἀσθένεια, εἶδε πόσο φοβερό εἶναι. Βλέπετε πῶς δακρύζει ὁ ἄνθρωπος ἤ καί κλαίει καί τρέχουν τά μάτια του κατά τήν ὥρα τήν ἐπιθανάτια; Γιατί κλαίει; Γιατί βλέπει ὅτι ἔρχονται οἱ ἐνάντιες δυνάμεις, ἔρχονται τά δαιμόνια ν’ ἁρπάξουν τήν ψυχή. Κι ἡ ψυχή τρέμει σάν τό φθινοπωρινό φύλλο στόν ἐλάχιστο ἄνεμο.

Λέει τό τροπάριο τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας: «οἷον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή χωριζομένη τοῦ σώματος, πόσα δάκρυα τότε; Πρός τούς ἀγγέλους τά ὄμματα τρέπουσα ἄπρακτα καθικετεύει, πρός τούς ἀνθρώπους τάς χεῖρας ἐκτείνουσα οὐκ ἔχει τόν βοηθοῦντα». Λέει, στρέφει τά μάτια στούς ἀγγέλους δέν παίρνει τίποτα. Γιατί οἱ ἄγγελοι λένε «κατά τά ἔργα σου ἀλληλούια». Θά σέ βοηθήσουμε, ἀλλά ἔπρεπε νά βοηθήσεις κι ἐσύ μέ τά ἔργα σου. Σηκώνει τά χέρια πρός τούς ἀνθρώπους, βοηθῆστε με. Κι ἐκεῖνοι λένε: τί νά σέ βοηθήσουμε, τόν ἑαυτό μας δέν μποροῦμε νά βοηθήσουμε, ἐσένα θά βοηθήσουμε; Καί τότε βάζει μυαλό ὁ κάθε ἄνθρωπος. Τί μπορεῖ ὅμως νά κάνει ἐκείνη τήν ὥρα, ἀφοῦ ξεψυχάει;

Αὐτή τή μελέτη, αὐτή τήν ἀλήθεια, αὐτή τήν πραγματικότητα τήν ὁποία βλέπουμε νά τήν ζεῖ κάθε δικός μας ἄνθρωπος ποὺ φεύγει ἀπό τή ζωή, γιατί δέ μᾶς γίνεται μάθημα νά τακτοποιήσουμε τόν ἑαυτό μας τώρα, ὥστε ὅταν ἔρθει αὐτή ἡ περίπτωση, ἡ ὥρα, νά εἴμαστε ἕτοιμοι; Ναί μέν θά πικραθοῦμε, ὁ θάνατος εἶναι ἀπό φύσεως σκληρός καί πικρός, ἀλλά ὅταν ἡ συνείδηση δέν μᾶς καταμαρτυρεῖ, βάλσαμο ἔρχεται στήν ψυχή. Ἡ ψυχή ἐλπίζει, τῆς γίνεται μία αἴσθηση ὅτι κάτι θά γίνει. Γι’ αὐτό λοιπόν, πρίν ἔρθει αὐτή ἡ φοβερή ὥρα, πρίν ἔρθει αὐτή ἡ πρώτη κρίση τῆς ψυχῆς ἀπό τή μεγάλη κρίση τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἄς ἑτοιμαστοῦμε, ἄς προσέξουμε, ἄς βιαστοῦμε τώρα, ὄχι αὔριο καί μεθαύριο. Ἀπό σήμερα, ἀπ’ αὐτή τή στιγμή, μέσα στήν ψυχή μας μετάνοια κι ἐπιστροφή στό Θεό. Κι ὅταν ὁ Θεός δεῖ αὐτή τήν καλή διάθεση ἀπό μέρους μας, θά μᾶς βοηθήσει. Καί αὐτή τή μικρή διάθεση θά τήν κάνει μεγάλη, ὥστε νά ἐπιτελεστεῖ αὐτή ἡ μεγάλη σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΟΤΑΝ ΔΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ Ο ΦΘΟΝΟΣ!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Όταν δίνει ο Θεός, δεν έχει δύναμη ο φθόνος και όταν δεν δίνει, δεν έχει δύναμη ο κόπος. 

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ: ΨΥΧΗ ΑΜΑΡΤΩΛΗ, ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ ΣΤΑ ΠΑΘΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΕΝ ΚΥΡΙΩ!

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κυρίω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης. 

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΟΤΑΝ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΕ ΜΑΤΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΝΤΟΛΗ!

Μέγας Βασίλειος: Εκείνο πρέπει να γνωρίζουμε ότι, όταν ο νους μας περιπλανιέται σε μάταια πράγματα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε καμία εντολή.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΔΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ, Η ΑΔΙΚΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία. Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: “Κάνε προσευχή να γίνω καλά”.
Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς.

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΣΗΣΕΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟ!

 Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

Να μην μισήσετε άνθρωπο!

 

Να μην μισήσετε άνθρωπο! Και να μην τον κατηγορήσετε, γιατί η κατηγόρια είναι ένα είδος μίσους. Κατηγορούμε τους άλλους: “Α, αυτός ο παλιάνθρωπος, ο παλιόγερος”.
Έτσι λέμε για τους ανθρώπους, για τις εικόνες, για τα δημιουργήματα του Θεού. Και οι νέοι θέλει να προσέχουν τη ζωή τους, γιατί τα πάθη στον άνθρωπο τον ταράσσουν μέσα στη ζωή, όσο θα υπάρχνουν γήινες δυνάμεις της. Μας τραβάνε μέσα στη σάρκα, να φάμε όλη τη γη, όλη τη γη με τα δόντια μας. Τόσο πολύ ο άνθρωπος ξεφεύγει από την αλήθεια. Ψάχνουμε εδώ να βρούμε την ευτυχία.

Αλλά θέλει προσοχή, να περάσουμε αυτή τη ζωή με καλοσύνη, όσο μπορούμε με καλοσύνη, με αλήθεια στα χείλη. Όχι ψέμα! Μην πούμε ψέμα, για να κερδίσουμε κάτι. Αυτό είναι καταστροφή, χανόμαστε μέσα στο χάος της ζωής αυτής και χάνουμε τον σωστό δρόμο. Να αγαπάς τους άλλους, όχι για υλικά πράγματα, αλλά όπως υποτάσσει το Πνεύμα του Κυρίου, με αγάπη ειλικρίνειας και πίστεως, που είναι η αλήθεια, και δεν έχει σημεία κενά, δεν ανακατεύεται στα πράγματα της γης. Είναι ξεχωριστή η αγάπη με ελπίδα στη καρδιά, είναι το μεγαλύτερο αγαθό επάνω στη γη.
Δυστυχώς οι άνθρωποι κοιτάζουμε τη γη να κατακτήσουμε. Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια και τη γη δεν την κατέκτησε κανείς. Όλοι ήρθαν, πέρασαν, έφυγαν και αφήσανε τη γη στη γη. Όσοι κατόρθωσαν να εννοήσουν τον στόχο της ζωής εδώ, που είναι η καλοσύνη της ψυχής μας, να εργαστούμε με θέληση αγαθή την καλοσύνη της ψυχής, τότε πετύχαμε τον στόχο και τον προορισμό
Βρισκόμαστε σε καιρούς χαλεπούς αυτήν την εποχή που ζούμε εμείς. Υπήρξαν και καλές εποχές, που ζούσαν οι άνθρωποι με αγάπη. Ο ένας εφύλαγε τον συνανθρωπό του, τον αγαπούσε, τον βοηθούσε σε όλα τα πράγματα της ζωής.
 
Τώρα πάμε αντίστροφη μέτρηση. Δεν προσέχουμε τη ζωή, δεν την χαιρόμαστε. Η απιστία μας σπρώχνει μακριά από την κατάσταση της πολυτίμου αληθείας. Αν δεν έχουμε ούτε ίχνος από την πίστη μας προς τον Θεό, που ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο σκοτάδι; Έβγα έξω τώρα μέσα στο σκοτάδι, να δω τι θα βρεις. Δεν θα βρεις τίποτα, πάνω στα βράχια θα χτυπήσεις. Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί πέφτει ο άνθρωπος, γιατί αφήσαμε τα πολυτιμότερα πράγματα, την πίστη μας στον Θεό και την αγάπη μας στον συνάνθρωπο. Όποιος κατορθώσει να κρατήσει αυτά τα δύο, την αλήθεια στον Κύριο και την αγάπη στον άνθρωπο, αυτός πέτυχε στον στόχο του και τον προορισμό του στη γη.
Όταν έρθει η ώρα, θα φύγει χωρίς στεναχώρια, χωρίς θλίψη, χωρίς πόνο, χωρίς φασαρία, και θα πάει εκεί που είναι γραμμένο, μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών. Θα έχει εφόδιο μια τσάντα γεμάτη καλοσύνη και θα την κουβαλάει μαζί του, για να πάει μπροστά στον φοβερό Κριτή, όταν θα τον ρωτήσει τότε Εκείνος: “Τι έκανες κάτω στη γη τόσα χρόνια;”

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ: ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΠΟΡΟΣ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΚΑΚΟ!

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Είναι φοβερό να είσαι φτωχός, χειρότερο όμως είναι να είσαι εύπορος με τρόπο κακό. 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΜΕΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ἡ μὲν ἀπελπισία αὐτόν ποὺ ἔπεσε δὲν τὸν ἀφήνει νὰ σηκωθεῖ, ἡ δὲ ἀμέλεια τὸν ὄρθιο καταφέρνει νὰ τὸν γκρεμίσει.

ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΠΟΚΑ: ΟΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΙΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ Η ΑΤΑΞΙΑ!

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος: Από την αργία προέρχεται η περιέργεια, από την περιέργεια η αταξία και από την αταξία κάθε κακία. 

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ: Η ΠΟΡΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ!

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Δύο αμαρτίες κατατρώγουν τον σύγχρονο άνθρωπο: η πορνεία και η μαγεία.

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ: ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ Η ΦΙΛΑΥΤΙΑ!

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος: Από όλα τα πάθη προηγείται η φιλαυτία και από όλες τις αρετές η καταφρόνηση της άνεσης. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ὅταν κανεὶς βαριέται ὄχι μόνο νὰ κάνη μιὰ ἐξυπηρέτηση, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ νὰ κάνη μιὰ δουλειὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του, αὐτὸς κουράζεται καὶ μὲ τὴν ξεκούραση. Ἕνας ποὺ βοηθάει, ξεκουράζεται μὲ τὴν κούραση. Αὐτὸς ποὺ ἔχει πνεῦμα θυσίας, ἂν δῆ λ.χ. κάποιον ποὺ δὲν ἔχει σωματικὲς δυνάμεις νὰ δουλεύη καὶ νὰ κουράζεται, θὰ τοῦ πῆ «κάτσε λίγο νὰ ξεκουρασθῆς», καὶ θὰ κάνη ἐκεῖνος τὴν δουλειά. Ὁ ἀδύναμος θὰ ξεκουρασθῆ σωματικά, ὁ ἄλλος ὅμως θὰ νιώση πνευματικὴ ξεκούραση. Ὅ,τι κάνει κανείς, νὰ τὸ κάνη μὲ τὴν καρδιά του, ἀλλιῶς δὲν ἀλλοιώνεται πνευματικά. Ὅ,τι γίνεται μὲ τὴν καρδιά, δὲν κουράζει. Ἡ καρδιὰ εἶναι σὰν μιὰ μηχανὴ ποὺ φορτίζεται· ὅσο δουλεύει, τόσο φορτίζεται. Βλέπεις, τὰ ἁλυσοπρίονα, ὅταν βροῦν κούτσουρο μαλακό, κάνουν «βρού...» καὶ σταματοῦν· ὅταν ὅμως βροῦν κούτσουρο γερό, ζορίζονται ἐκεῖ πέρα, φορτίζονται καὶ δουλεύουν. Καὶ ὄχι μόνο στὸ νὰ δίνουμε, ἀλλὰ καὶ ὅταν πρόκειται νὰ πάρουμε κάτι, νὰ μὴ σκεφτώμαστε τὸν ἑαυτό μας, καὶ νὰ κοιτᾶμε πάντα τί ἀναπαύει καὶ τὴν ἄλλη ψυχή. Νὰ μὴν ὑπάρχη μέσα μας ἀπληστία, νὰ μὴν ἔχουμε τὸν λογισμὸ ὅτι δικαιούμαστε νὰ πάρουμε ὅσα θέλουμε, καὶ ἂς μὴ μείνη τίποτε γιὰ τὸν ἄλλον.
 
Το παράπονο έχει σχέση με την αχαριστία. Μπορεί μάλιστα κάποιος, ενώ τον φροντίζουν για το καλό του, να νιώθει αδικημένος και να παραπονιέται.
 
Να ζείτε σε διαρκή δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό, διότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και ο χειρότερος είναι ο αχάριστος».