ΤΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Φωτιά έχει πάρει το εκκλησιαστικό τοπίο σε προσκήνιο και παρασκήνιο μετά τις επαναλαμβανόμενα συγκλίνουσες πληροφορίες των τελευταίων ημερών σύμφωνα με τις οποίες το Φανάρι επεξεργάζεται ακόμη και «ακοινωνησία» για τους επικριτές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης.

Τα πυρά των «προθύμων Ιεροεξεταστών» του περιβάλλοντος του Φαναρίου συγκεντρώνουν οι Μητροπολίτες Σεραφείμ Πειραιώς, Αμβρόσιος Καλαβρύτων, ο πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης και όσοι βρέθηκαν στο πρόσφατο ταξείδι στη Γεωργία…

Το μένος των σταυρωτήδων εναντίον όλων αυτών, που καταθέτουν μια άλλη άποψη για τα δρώμενα εντός της Ορθοδοξίας είναι άνευ προηγουμένου. Τους κατηγορούν ευθέως ότι δεν περιφρουρούν με τις δηλώσεις τους τα αποτελέσματα της Πανορθόδοξης Συνόδου και πως αντιθέτως είναι υπεύθυνοι για το ότι δυσφημείται παγσκοσμίως η Ορθοδοξία.

Ειδικά πάντως για τους προαναφερθέντες Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος η κατάσταση είναι περίπλοκη καθώς οι απαιτήσεις των εξαπτέρυγων του Φαναρίου που προφανώς εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς μπορεί να δημιουργήσουν νέα σοβαρή ένταση μεταξύ Αθήνας και Φαναρίου μετά την πρόσφατη για τις Νέες Χώρες η οποία.. υποτίθεται πως εκτονώθηκε με τις δηλώσεις Βαρθολομαίου στην Κρήτη.

Στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ το έχουμε ξαναγράψει πως το περιβάλλον Βαρθολομαίου κυριολεκτικά τον παίρνει στον λαιμό του με απρόβλεπετες συνέπειες… Δήθεν εκκλησιαστικοί κοντυλοφόροι και Μητροπολίτες χωρίς ποίμνιο έχουν στήσει «παραμάγαζα» στο Φανάρι και ραδιουργούν εις βάρος της ενότητας της Ορθοδοξίαςζητώντας «αποκεφαλισμούς.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΕ ΚΛΙΜΑ ΕΝΤΑΣΗΣ Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΙΣΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Σε κλίμα έντασης η συνεδρίαση της ΙΣΙ για την Σύνοδο της Κρήτης

Ανδρέας Λουδάρος

Σε εξαιρετικά έντονο κλίμα πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας σήμερα το πρωί όπου συζητήθηκαν τα θέματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης.

Η συζήτηση που ξεκίνησε μετά την εισήγηση του μητροπολίτη Σερρών κ. Θεολόγου, επικεντρώθηκε στο θέμα της αλλαγής στάσης της Εκκλησίας της Ελλάδος όσον αφορά την περιβόητη πλέον αναφορά σε άλλες «Εκκλησίες» του έκτου κειμένου της Συνόδου της Κρήτης.

Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος ενημερώνοντας το Σώμα της Ιεραρχίας, αναφέρθηκε στις έντονες πιέσεις που δέχθηκε η Εκκλησία της Ελλάδος, αναφερόμενος χωρίς όμως να τον κατονομάσει, στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο ο οποίος είχε χαρακτηρίσει την στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος αρνητική και πως θέτει σε ομηρία την Αγια και Μεγάλη Σύνοδο.

«Δείξαμε σύνεση και υπομονή» είπε ο Αρχιεπίσκοπος ο οποίος υποστήριξε ότι οι ζυμώσεις που θα γίνουν σε βάθος χρόνου θα επιφέρουν τις απαραίτητες αλλαγές. «Πολλά δογματικά ζητήματα στην εκκλησιαστική ιστορία κράτησαν χρόνια» είπε ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας προς του μητροπολίτες, υποστηρίζοντας ότι στην πορεία κάποια θα βελτιωθούν και κάποια θα ανακληθούν.

«Οι αποφάσεις αυτές δεν είναι δικαστικές… έχει πορεία, θα γίνουν ζυμώσεις» φέρεται να είπε ο Αρχιεπίσκοπος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Την άποψη πως τα κείμενα και οι αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης δεν μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση, ούτε καν σε συζήτηση, εξέφρασαν οι μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Άνθιμος και Περιστερίου Χρυσόστομος.

Μάλιστα ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να κλείσει την συνεδρίαση μετά το τέλος της εισήγησης του μητροπολίτη Σερρών αφού ο ίδιος έκρινε ότι δεν υπήρχε λόγος συζήτησης.

Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε, και η συζήτηση προχώρησε κανονικά με τον μητροπολίτη Ναύπακτου να αναδεικνύεται σε κυρίαρχο πρόσωπο της συνεδρίασης, μιας και ήταν αυτός που εξέφρασε τις περισσότερες επιφυλάξεις.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΩΡΙΜΟ

Η βασική θέση του μητροπολίτη Ναυπάκτου ήταν πως το κείμενο στο οποίο γίνεται αναφορά σε άλλες Εκκλησίες δεν ήταν ώριμο. Μάλιστα επικαλέστηκε τις επιφυλάξεις που εξέφρασαν και οι Εκκλησίες Σερβίας και Ρουμανίας αλλά και αυτές που δεν συμμετείχαν.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης του μητροπολίτη Ναυπάκτου, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις εντός της αίθουσας. Ο μητροπολίτης ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να τηρήσει τον κανονισμό ενώ απευθυνόμενος προς τους μητροπολίτες που του ζητούσαν να αλλάξει τη στάση του, είπε «Αν θέλετε να με εκφοβίσετε, δεν θα το κατορθώσετε».

Ο μητροπολίτης Ναυπάκτου υπεραμύνθηκε της στάσης του να μην θέσει εν τέλι την υπογραφή του κάτω από το κείμενο αυτό επιμένοντας πως η φράση περί αποδοχής της ιστορικής ονομασίας των άλλων Εκκλησιών δεν έχει νόημα αφού όπως υποστήριξε δεν γίνεται να υπάρχει ονομασία χωρίς ύπαρξη.

Ο ίδιος τόνισε πως ο τρόπος με τον οποίο έχουν γίνει κάποιες αναφορές στο κείμενο και ιδιαίτερα ο όρος «ετερόδοξες Εκκλησίες» ομοιάζουν με την καταδικασμένη ομολογία του Λουκάρεως τονίζοντας πως ο όρος ετερόδοξοι αφορά σε πλανεμένους οι οποίοι δεν μπορεί να αποτελούν Εκκλησία.

Τόνισε δε πως η αποδοχή από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας της ύπαρξης άλλων εκκλησιών προσομοιάζει με την θεωρία περί αόρατης και ορατής Εκκλησίας, θεωρία την οποία έχουν αναπτύξει οι Προτεστάντες.

Ο μητροπολίτης Ιερόθεος ζήτησε να υπάρξει μελέτη επί των κειμένων ώστε σε μελλοντική Σύνοδο να υπάρξουν σχετικές βελτιώσεις.

Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Στα επιχειρήματα του μητροπολίτη Ναυπάκτου απάντησαν τόσο ο μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος όσο και ο Καστορίας Σεραφείμ.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος θέλοντας να τονίσει πως η χρήση του όρου «Εκκλησία» δεν αποδίδει και την αντίστοιχη αναγνώριση, μίλησε για την φράση που υπάρχει στην Αγία Γραφή όπου γίνεται αναφορά σε αυτούς που διδάσκουν «έτερο Ευαγγέλιο», τονίζοντας πως δεν σημαίνει πως η αναφορά σε άλλα «Ευαγγέλια» δεν σημαίνει πως είναι αποδεκτά ως τέτοια.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο μητροπολίτης Καστορίας. Ο μητροπολίτης Σεραφείμ ανέγνωσε αποσπάσματα από κείμενο του καθηγητή Τσελεγγίδη, ενός εκ των μεγαλύτερων αντιρρησιών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, ο οποίος χρησιμοποιεί τους όρους Καθολική και προτεσταντική Εκκλησία.

Οι μητροπολίτες τόνισαν πως η χρήση του όρου είναι τεχνική (technicus terminus) και πως δεν σημαίνει αποδοχή. Ωστόσο ο μητροπολίτης Ναυπάκτου θεωρεί πως δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται τεχνικοί όροι σε συνοδικά κείμενα τέτοιας βαρύτητας.

Η ΙΣΙ θα συνεχίσει και άυριο

orthodoxia.info 

Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡ΄ΟΛΙΓΟΝ «ΣΥΝΟΔΟΥ»

Ιεράρχαι, κλήρος και λαός

θεωρούν άκυρον την «Σύνοδον» και τας αποφάσεις της!

Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ «ΣΥΝΟΔΟΥ»

Εις τας Καλένδας παραπέμπτεται η επικύρωσις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου μετά την δέσμευσιν της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Ρουμανίας ότι απαιτείται αναβολή επεξεργασίας των κειμένων, έως ότου υπάρξη πανορθόδοξος συναίνεσις, δηλαδή ποτέ!

Αν επιθυμή κανείς να προβή εις τελικήν αξιολόγησιν των πεπρα­γμένων εν Κολυμβαρίω εις μίαν πρότασιν, δεν θα ηδύνατο παρά να συμφωνήση με τον χαρακτηρισμόν γνωστού δημοσιογράφου: «Μεγάλη Σύνοδος: Το πρωτοσέλιδο που κατέληξε μονόστηλο».

Με το Κολυμβάριον δεν ησχολήθη σοβαρώς κανένα εκ των διεθνών μέσων ενημερώσεως. Ακόμη και όσα ελληνικά μέσα παρευρέθησαν, ελάχιστα μετέδωσαν. Οι λόγοι ήσαν προφανείς, καθώς όλοι αντελήφθησαν ότι μία «Συν­οδος», η οποία αν και όταν εσχεδιάζετο προ εκατονταετίας διεκδικούσε τον τίτλον «Οικουμενική» και θα επεχείρει, κατά τους μασώνους πρωτεργάτας της, να ανατρέψη άπασαν την Ορθοδοξίαν, δεν ήγγισε κατά την συγκρότησίν της ούτε από μακράν τουλάχιστον τον τίτλον «Πανορθόδοξος». Η τραγική αυτή κατάληξις των μεγαλεπηβόλων σχεδίων των Οικουμενιστών δικαίως απεκλήθη «τεράστιο φιάσκο» και απεδόθη με έξοχον τρόπον από τον Αρχιμ. Κύριλλον Κωστόπουλον, Δρ. Θεολογίας, εις πρόσφατον άρθρον του (Ο.Τ. 14.10.2016/ φ. 2135) ως εξής:

«Πρέπει να γίνη κατανοητό από όλους, Oικουµενικό Πατριάρχη, λοιπούς Πατριάρχες και Επισκόπους, κληρικούς και λαϊκούς, ότι η εν Κολυµπαρίω σύναξη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα «θέατρο του παραλόγου». Εκείνο που επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς ήταν η παραπλάνηση του Ορθοδόξου λαού, ενώ το µόνο που επετεύχθη ήταν ο παροργισµός του Τριαδικού Θεού».

Ο Ο.Τ. είχε διαβλέψει ενωρίς την κατάληξιν

Την 27ην Μαρτίου 2015 (!) εις το πρωτοσέλιδον ο Ο.Τ. (φ. 2063) έγραφε:

«…Άπαντες οι Αρχιερείς (Επίσκοποι, Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι, Πατριάρχες), χωρίς ουδεμία εξαίρεσι, ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ, λαμβάνουν την ποιμαντορική τους ράβδο και μετέχουν μιας Μεγάλης Συν­όδου, χωρίς αποκλεισμούς και εμπόδια… Θα πρέπη να υπάρχουν θεμελιώδη ζητήματα, περί των οποίων να απαιτήται η σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου… Εάν οι ανωτέρω Ιεροκανονικές και Ευαγγελικές προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθή γνησία Μεγάλη Συν­οδος, χωρίς εκτροπές και συνέπειες, χωρίς Σχίσματα και διαιρέσεις… Και πως θα λειτουργήση μία Μεγάλη Ιεροσύναξις, όταν πλήθος Επισκόπων δεν έχουν την δυνατότητα να μετέχουν, και δεν μετέχουν ΠΟΤΕ σε Ιερά Σύνοδο της τοπικής Εκκλησίας των;… Όταν η Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν συνεκάλεσε επί δεκαετίες Ιερά Σύνοδο των Ιεραρχών της, παρεκτός “σκιωδών Συνόδων” των τελευταίων ετών!… Κατά συνέπειαν, με ποίες Ηγετικές Εκκλησιαστικές Μορφές θα δυνηθούμε να πορευθούμε προς Μεγάλες Συνόδους και κορυφαίες Ιερές Συνάξεις;… Πέραν των ανωτέρω, για να υπάρξη Αγιοπνευματικό αποτέλεσμα μιας Ιεράς Συνόδου Πανορθοδόξου εμβελείας, θα πρέπη να πνέη πράγματι άνεμος αληθινής ελευθεροσυνειδησίας εις τους Ποιμένες… Πρόκειται δια το ύψιστο πρόβλημα της απουσίας Συνοδικότητος, αλλά και όπου υπάρχουν Σύνοδοι της «κατεσκευασμένης Συνοδικής πλειοψηφίας»..!».

Αμφισβητεί κανείς σήμερα ότι δεν προεκλήθησαν διαιρέσεις εις όλα τα επίπεδα προ και μετά της «Συνόδου»; Τα τέσσερα Πατριαρχεία που δεν παρευρέθησαν, εκ των οποίων τα δύο ανήκουν εις την Πενταρχίαν, έχουν ήδη ζητήσει να αποτελέση το Κολυμβάριον εις την καλυτέραν περίπτωσιν προσυνοδική διάσκεψις! Αν επικρατήση η άποψίς των τότε το Κολυμβάρι θα «θαφτή» δια πάντα. Και είναι βέβαιον ότι η άποψίς των θα επικρατήση όχι μόνον λόγω αριθμητικής υπεροχής, αλλά διότι το υπαγορεύει η απλή λογική: Αν π.χ. η Εκκλησία της Ρωσίας δεχθή το Κολυμβάρι ως «Μεγάλην Σύνοδον» με δεσμευτικάς αποφάσεις, τότε γνωρίζει ότι εις το μέλλον αφ’ ενός θα συγκαλή το Πατριαρχείον Κων/πόλεως Συνόδους και θα αποφασίζη δι’ ο,τιδήποτε χωρίς να απαιτήται η συμμετοχή της Εκκλησίας της Ρωσίας, ακόμη και δι’ εκείνα που την αφορούν άμεσα, ως συνέβη και τώρα  πχ. με την Διασποράν, αφ’ ετέρου ο Πατριάρχης Κων/πόλεως δεν θα υποχωρήση βεβαίως εις το αίτημα των τεσσάρων Πατριαρχείων να αποδεχθή το Κολυμβάρι ως προσυνοδικήν διάσκεψιν δια λόγους προσωπικού κύρους. Άλλωστε, αν υπεχώρει, τότε θα εδημιούργει διπλούν «φιάσκο»… Πάντως, είναι περισσότερον από βέβαιον ότι μετά τα όσα συνέβησαν δεν πρόκειται να επιχειρήση ποτέ πάλιν σύγκλησιν παρομοίας «Συνόδου».

Εις το ανωτέρω παράθεμα ο Ο.Τ. ωνόμαζεν ήδη από τότε αυτό το εγχείρημα «Ιεροσύναξι» -όχι Συν­οδον- και προειδοποιούσε δια το έλλειμμα συνοδικότητος εις τρεις τομείς: α) απουσία αγίων-ηγετών, β) απουσία ελευθερίας και γ) αποκλεισμός Επισκόπων. Τα τρία αυτά όντως εστιγμάτισαν το Κολυμβάρι και προεδίκασαν το αποτέλεσμα. Δεν ανεδείχθη –και δεν επρόκειτο να αναδειχθή- κανείς «Αγ. Μάρκος» (και πως θα μπορούσε να αναδειχθή, όταν συμμετείχαν κυρίως αμβλυμένης, ως προς τον οικουμενισμόν, συνειδήσεως Επίσκοποι;) ενώ όσοι διεφώνησαν είτε προπηλακίσθησαν είτε τελικώς συνεβιβάσθησαν υποσχόμενοι να μη ομιλήσουν δια το δήθεν καλόν της ενότητος. Οφείλουν να αναλογισθούν ότι εγνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν διέθεταν ψήφον, δια να υπερασπιθούν τουλάχιστον εκεί τον λόγον τους, ώστε να τους λάβη κάποιος υπ’ όψιν. Τελικώς κατέληξαν όλοι εις μίαν «κατεσκευασμένη Συνοδική πλειοψηφία», εφ’ όσον ο καθένας υπέγραψεν όπου εκείνος ενόμιζε και όσοι δεν υπέγραφαν, υπέγραφαν αντ’ αυτών άλλοι!

Το Πατριαρχείον Κων/πόλεως εμελέτησεν εκείνο το άρθρον του Ο.Τ. και τον Αύγουστον του ιδίου έτους απεφάσισε να απαντήση συγκαλών «εικονικήν Σύνοδον», ως την ωνόμασεν ο Ο.Τ., επειδή ήτο παρωδία της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου. Η σύναξις αυτή έμελε να προεικονίση τα όσα θα συνέβαιναν και εις το Κολυμβάρι. Πρώτον, Μητροπολίται ηρνήθησαν να παραστούν (ήσαν οι Σεβασμιώτατοι: Θεσσαλονίκης κ. Άνθιµος, Παραµυθίας κ. Τίτος, Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, Λήµνου κ. Ιερόθεος, Κονίτσης κ. Ανδρέας, Ζιχνών κ. Ιερόθεος, Κιλκισίου κ. Εµµανουηλ) όπως και εις το Κολυμβάρι ένδεκα Μητροπολίται ηρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Δεύτερον, υπήρξε περιορισμένον δικαίωμα λόγου, δεν ετέθη καν δικαίωμα ψήφου (ήτο απλώς ενημέρωσις του «Πρώτου»(!) προς τους υπολοίπους…) και όλοι υπέγραψαν την «Ίνδικτον». Τέλος, άπαντες ανεχώρησαν ευτυχείς δι’ εν γεγονός, δια το οποίον επεβάρυναν μεν το θυλάκιόν τους αλλά όχι την Εκκλησίαν, καθώς το εθεώρουν επουσιώδες, έστω και αν έθεταν εις κίνδυνον την ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος… Κάθε ομοιότης καταστάσεων με το Κολυμβάριον δεν είναι προφανώς προϊόν τύχης…

Η μερίς όσων προειδοποίουν

Έκτοτε ήρχισεν η επισπευσμένη πορεία προς την παταγώδη αποτυχίαν της «Συνόδου». Αυτή οφείλεται αφ’ ενός εις τους λανθασμένους χειρισμούς των Προκαθημένων και των αβούλως συμπραττόντων Επισκόπων και αφ’ ετέρου, και αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικόν, εις το ότι δεν εδόθη καμία προσοχή εις όσα εγράφησαν προ της Συνόδου από ανθρώπους που πονούν την Εκκλησίαν, αλλά αβασανίστως και τεχνιέντως απαξιώνουν οι οικουμενισταί.

Άπαντες όσοι προειδοποίουν  είχον απόλυτον συμφωνίαν εις εκείνο το οποίον άριστα προσφάτως διετύπωσε, ως επιμύθιον ο π. Επιφάνιος της Καψάλας εις τον Ο.Τ. (16.09.2016/ φ. 2131):

«Κλείνοντας την παρουσίαση περί του Κανονισµού της ΑκΜΣ περιοριζόµαστε να δηλώσουµε αυτό που ήδη έχει γίνει σαφές: η σύναξη της Κρήτης δεν πληροί απολύτως κανένα κριτήριο ορθοδόξου συνόδου· οι όροι λειτουργίας της και η διεξαγωγή των εργασιών της που ωδήγησαν και στις σχετικές αποφάσεις της, συγκροτούν ένα αντι-παράδειγµα “συνόδου”, κυριολεκτικά µία αντισύνοδο και δίχως αµφιβολία αυτό που στην εκκλησιαστική γραµµατεία χαρακτηρίζεται ως ψευδοσύνοδος».

Ωστόσο, εις την πορείαν εσχηματίσθησαν δύο κατευθύνσεις προς τον κοινόν στόχον. Η πρώτη κατεύθυνσις έδωσε κυρίως βάρος εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων. Είναι λίαν χαρακτηριστικόν ότι ακόμη και εις το επίσημον υπόμνημά της η Ι. Κοινότης του Αγίου Όρους αντιπαρέρχεται εν γνώσει της τον κανονισμόν συγκλήσεως(!) και εμμένει εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων. Μετά μάλιστα από το Κολυμβάρι υπάρχει σχεδόν αποκλειστική ενασχόλησις με την επίμαχον αντιφατικήν φράσιν: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών». Δια την αναχαίτησιν του οικουμενισμού εθεωρήθη ως όπλον η αναγνώρισις υπό του Κολυμβαρίου της «Η  καὶ Θ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου», ως αι κατ’ εξοχήν αντιπαπικαί Σύνοδοι. Επιπλέον ζητείται η απόρριψις του όρου «Εκκλησία» δια τους αιρετικούς, η οποία πρώτη φορά επεκυρώθη από Συν­οδον και σύγκλησις «αντισυνόδου» συντόμως δια την καταδίκην του Κολυμβαρίου. Όσον αφορά συγκεκριμένα την Ι. Κοινότητα ο εκπρόσωπός της Καθηγ. Τύχων της Ι. Μ. Σταυρονικήτα εις έκθεσίν του που εδημοσιοποίησε κατ’ αποκλειστικότητα και εσχολίασεν ο Ο.Τ. αποτιμά θετικώς την «Σύνοδον»! Η Ι. Κοινότης ωστόσο δεν έχει λάβει απόφασιν μετά και από τα πρακτικά παλαιοτέρας Διπλής Συνάξεως, που εδημοσίευσεν εις πρωτοσέλιδον άρθρον του ο πρώην Αρχιγραμματεύς π. Δαμασκηνός του Ι .Κ. Φιλαδέλφου Καρυών, με τίτλον «Το Άγιον Όρος ομιλεί από την Ιστορίαν» (Ο.Τ. 09.09.2016/ φ. 2130).

Η ετέρα κατεύθυνσις ενέμεινεν εις το γεγονός της αντικανονικότητος. Ησχολήθη και κατέδειξεν ως εντελώς προβληματικά όχι μόνον όλα τα κείμενα (π.χ. ότι με το κείμενον περί αποδώσεως του Αυτονόμου ο Πατριάρχης Κων/πόλεως μόνος του άνευ της Πατριαρχικής Συνόδου καθίστατο κριτής των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών κ.α.) αλλά αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της «Συνόδου», η οποία έπρεπε να απορριφθή εν συνόλω και όχι απλώς να επιχειρηθούν κάποιαι επιμέρους τροποποιήσεις δια την βελτίωσιν των κειμένων. Παραλλήλως ανέσυρε και ανέδειξε το κρίσιμον και καθοριστικόν στοιχείον ότι πολιτικοί εγχώριοι και αλλογενείς παράγοντες ήσαν εκείνοι, οι οποίοι σχεδόν εξ ολοκλήρου εκίνουν τα νήματα και κατηύθυναν το παν. Συμφώνως προς αυτήν την γραμμήν μία πραγματική αναχαίτησις του οικουμενισμού θα ήτο εφικτή μόνον με την διεμβόλισιν των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Παραλλήλως υπεστήριξεν ότι ανεξαρτήτως αν αι «Η  καὶ Θ » είναι Οικουμενικαί, δεν θα έπρεπε να σχετισθούν με το Κολυμβάρι, διότι, όχι μόνον ήτο ανακόλουθον να αναμένεται από τους πρωτεργάτας του Οικουμενισμού η αναγνώρισίς των ως Οικουμενικών, αλλά θα ήτο επιπλέον επικίνδυνον και επιζήμιον να δοθή εις αυτούς η εξουσία να επικυρώνουν την δεδομένην Παράδοσιν της Εκκλησίας, ως αύτη να ετίθετο ποτέ εν αμφιβόλω. Συνεπής προς αυτά κατέληξεν εις το συμπέρασμα ότι η «Σύνοδος» δεν ήτο «Σύνοδος» εις καμίαν πτυχήν της και εφ’ όσον δεν ήτο «Σύνοδος» δεν έχει καμίαν απολύτως ισχύν, κύρος η επιρροήν δια την Εκκλησίαν.

Υπενθυμίζομεν ένα προβληματισμόν που ετέθη από τον πρωτ. π. Βασίλειον Βολουδάκην (Ο.Τ. φ. 2126/ 22.06.2016), ο οποίος αναρωτώμενος, διατί απασχολεί το Ορθόδοξον πλήρωμα μία «Σύνοδος», η οποία δεν διαθέτει τας Ορθοδόξους προδιαγραφάς, γράφει:

«Ο Ορθόδοξος και με Οικουμενική  αποδοχή ορισμός της Αληθείας της Πίστεως,  από τον άγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ο,τι πάντοτε, ο,τι πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη», που αποτελεί την σφραγίδα της γνησιότητος κάθε Θεολογικής διατυπώσεως και Συνοδικής Αποφάσεως και υποχρεώνει κάθε πιστόν να την δεχθή, απορρίπτει παντελώς και σε όλα τα επίπεδα την Σύνοδο της Κρήτης, την προεργασία της, την σύνθεσή της, τα θέματά της και, κυρίως, τις αποφάσεις της!».

Επείγουσαι αποφάσεις

Την κοινήν γνώμην απασχολεί σήμερον το εγειρόμενον ζήτημα περί της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κων/πόλεως. Κάποιοι ορθώς δεν εστιάζουν το ζήτημα μόνον εις την «Σύνοδον», αλλά υποδεικνύουν ότι προ πολλού ο Πατριάρχης «διέβη τον Ρουβίκωνα». Το Πατριαρχείον, όπως όλοι δέχονται, έχει αποδεχθή την εκκλησιαστικότητα των αιρετικών ήδη από την εγκύκλιον του 1920. Συγκεκριμένως έγραφεν ο Ο.Τ. εις το πρωτοσέλιδον (φ. 2129/ 12.08.2016):

«…κατά τη γνώµην µας η συγκεκριµένη διατύπωσις (περί Εκκλησίας) δεν έχει καµίαν σηµασίαν εφ’ όσον εις άλλα σηµεία του κειµένου χρησιµοποιείται ολοκάθαρα ο όρος Εκκλησία: «…διότι αι µή Ορθόδοξοι Εκκλησίαι και Οµολογιαι όλοι οι Χριστιανοί εις τον διηρηµένον χριστιανικόν κόσµον…». Μάλιστα και εις το κανονισµόν της Συνόδου λαµβάνονται µέτρα δια την «κατάλληλον πληροφόρησιν των παρισταµένων Παρατηρητών των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών» και υπάρχει και παράγραφος που επιγράφεται ως «Παρατηρηταί άλλων χριστιανικών Εκκλησιών».

Επομένως, το πλήρως αποτυχημένον εγχείρημα του Κολυμβαρίου κατέδειξεν ότι οποιαδήποτε απόπειρα συνοδικής «εκκλησιοποιήσεως» των αιρετικών δεν είναι μόνον εγγενώς θνησιγενής, αλλά ανυπόστατος καθώς απλώς κάνει κύκλους γύρω από την ήδη δεδομένην χρήσιν λέξεων και όρων τους οποίους κανείς δεν ηρνήθη ούτε και αυτός ο μακαριστός π. Σπυρίδων Μπιλάλης, συγγράψας τους δύο ογκωδεστάτους τόμους κατά του Παπισμού.

Ο ίδιος ο μέγας αρχιτέκτων του Κολυμβαρίου Σεβ. Περγάμου υπεστήριζεν (Ο.Τ. 18/03/2016/ φ. 2109) ότι «ο τυχόν αποκλεισθείς επίσκοπος θα είχε χωρίς άλλο το δικαίωμα να αρνηθεί την αυθεντία και το κύρος της συνόδου και των αποφάσεών της». Χρειάζεται να προσθέση κανείς ο,τιδήποτε, όταν βοά από μόνη της η κατάστασις, καθώς απεκλείσθησαν όλοι οι Επίσκοποι πλην των 156 «ειδημόνων»; Μόνον σιωπούν όλοι οι Ιεράρχαι, δια να μη διασύρουν και άλλο την Εκκλησίαν απ’ όσον ήδη διεσύρθη και «έσεται η δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης»!

Καταλήγοντες ομολογούμεν ότι είναι απολύτως δικαιολογημένη η ένστασις περί της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κων/πόλεως, διότι πρέπει με κάποιον τρόπον να εγκληθούν εκείνος και εκείνοι, οι οποίοι συνεχώς ταράσσουν την Εκκλησίαν του Κυρίου με το να μοιράζουν Κοράνια, να διχάζουν το πλήρωμα και να αποπειρώνται εκκλησιαστικά πραξικοπήματα παπικής κοπής υπαγορευμένα από την υπό μασώνων ελεχγομένην διεθνή πολιτικήν, όχι δια να τιμωρηθούν, αλλά δια να ησυχάση επιτέλους η Εκκλησία.

Ο Ο.Τ. διαβλέπει το μέλλον

Είναι καθήκον όμως να προειδοποιούμεν δια τα μέλλοντα συμβαίνειν… Την 8ην Μαΐου 2015 (!) (φ. 2068) ο Ο.Τ. εφιλοξένησεν άρθρον του συνεργάτου του π. Βασιλείου Βολουδάκη, εις το οποίον έγραφε:

«Ταπεινή μας γνώμη είναι ότι πρωτεύει να εδραιώσουμε την αυτοσυνειδησία μας ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, ισότιμη, απαιτούντες 78 Αρχιερατικές ψήφους στην σχεδιαζομένη Πανορθόδοξον Σύνοδον. Χωρίς αυτή την αυτοσυνειδησία, εκτός των εκκλησιαστικών τραυματικών εμπειριών που θα αποκτήσουμε από αυτήν την Σύνοδον, κινδυνεύουμε να υπογράψουμε μόνοι μας και την κατάτμηση της Πατρίδος μας, όπως επιδιώκουν οι Η.Π.Α. μέσω της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εξ άλλου, συχνά-πυκνά ακούγονται από τα Πατριαρχικά χείλη απειλές περί επανυπαγωγής στην Κωνσταντινούπολη των λεγομένων «Νέων Χωρών», των περιοχών δηλαδή της Βορείου Ελλάδος, Μακεδονίας και Θράκης, ως προανάκρουσμα των μελλόντων γεωπολιτικών εξελίξεων, ημών κοιμωμένων».

Εις το πρώτον σκέλος δια τας τραυματικάς εμπειρίας δυστυχώς επεβεβαιώθη. Ας ελπίσωμεν ότι δεν θα επιβεβαιωθή εις το δεύτερον… Δεν θα πρέπη ωστόσο να είμεθα εν εγρηγόρσει;

Ορθόδοξος Τύπος

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ: Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΖΕΤΑΙ!

Ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Τὸ πρόσφατο κείμενο τοῦ ἀρχιμανδρίτη κ. Σεβαστιανοῦ Τοπάλη (http://www.eordaia.org/index.php/13-2016-noenvrios/422-i-ideologiki-tyrannia-kai-to-polemiko-menos-grafei-o-arxi-mandritis-sevastianos-topalis-arxieratikos-epitropos-amyntaiou) ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ἀθεολόγητα, ἀντι- καὶ μεταπατερικὰ κείμενα Ἐπισκόπων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, τὰ ὁποῖα ἐμπαίζουν καὶ χαρακτηρίζουν, ὅσους ἀντιδροῦν στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὶς παρακαταθῆκες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς φανατικούς, μισαλλόδοξους, σχισματικούς, πλανεμένους, ἀνόητους, ἀγύρτες, τιποτένιους κλπ.. Πρόκειται γιὰ ἕνα κουτσομπολίστικο κείμενο, ἕνα συκοφαντικὸ λίβελλο, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἀρχιμανδρίτης συγγραφέας του (καὶ ὁ προσυπογράψας Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ ὁ ἀρχιμανδρίτης δὲν κάνει τίποτα χωρὶς τὴν γνώμη τοῦ Ἐπισκόπου!), ἁρπάζοντας αὐθαίρετα ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ παντογνώστη, διαβάζει σὰν καρδιογνώστης τὶς καρδιὲς τῶν θυμάτων του, καὶ τοὺς ἀποδίδει τοὺς παραπάνω χαρακτηρισμούς, τοὺς ψυχαναλύει μὲ τὴν διατεταγμένη φαντασία του μὲ σκοπὸ νὰ δικαιώσει τὴν «αὐτοκατάκριτη» ἐμμονὴ τοῦ Ἐπισκόπου του στὴν κοινωνία μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 Αὐτοὶ ποὺ κρίνει καὶ κατακρίνει, ἔχουν (ὅπως παρακολουθοῦμε) μὲ Πατερικὰ κείμενα καὶ μὲ ἁγιογραφικὴ «λογικὴ» καταδείξει τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων καὶ πράξεών τους, ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν· αὐτὸς ὅμως, μὲ μιὰ ψυχαναλυτικὴ ἀσύδοτη παρα-λογική, μένει στὴν κατάκριση προσώπων, χωρὶς καμιὰ θεολογικὴ συνεισφορὰ στὴν πρόβλημα. Ἔτσι, ἡ ὅποια ἐνασχόληση μὲ τὸ κείμενό του εἶναι ματαία, γιατὶ οἱ ἀλλοπρόσαλλοι συλλογισμοί του ἀντίκεινται ἀνατριχιαστικὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν δισχιλιόχρονη ἁγιοπατερικὴ Παράδοση –τὴν ποτισμένη μὲ τὸ αἷμα τῶν ὁμολογητῶν Ἁγίων. Οἱ ἀπαντήσεις ποὺ κονιορτοποιοῦν τὸν ἐμπαθῆ καὶ κατευθυνόμενο λόγο του, ἔχουν γραφεῖ καὶ εἶναι πολλὲς καί, πιθανόν, ὑπάρχουν στὴν βιβλιοθήκη του. Ἂς τὶς ξαναδιαβάσει κι ὄχι μὲ πνεῦμα ὑποστηρίξεως τοῦ Δεσπότη του Ἐπίσκοπου, ἀλλὰ μὲ πνεῦμα Θεοῦ καὶ τότε θὰ «δεῖ» τὴν ἀλήθεια. Ἐδῶ θὰ τονισθεῖ σὲ ὅλους μόνο τὸ ἑξῆς!

“Ὀρθόδοξοι“ Πατριάρχες, ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἔκλεισαν τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ στὴν φυλακή, ἐπειδή ἀνέδειξε τὴν κακοδοξία τοῦ Πατριάρχη Καλέκα.

“Ὀρθόδοξοι“ Πατριάρχες, ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐξόρισαν τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ἐπειδὴ δὲν ὑπόγραψε τὴν ψευδοένωση μὲ τοὺς Παπικούς.

“Ὀρθόδοξοι“ Πατριάρχες, ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ κατεδίκασαν, ἐξόρισαν 4 φορὲς καὶ κυνήγησαν τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ἐπειδὴ δὲν συμβιβαζόταν μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὸν ἐμπαιγμὸ τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Λόγου του.

“Ὀρθόδοξοι“ ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐξόρισαν καὶ ἔστειλαν στὸν θάνατό του τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἐπειδὴ δὲν ἔκλεινε τὰ μάτια του καὶ τὸ στόμα του στὸν Φαρισαϊσμὸ καὶ στὴν ἀδικία.

“Ὀρθόδοξοι“ Πατριάρχες, ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ βασάνισαν καὶ ἐξόρισαν τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή καὶ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ἐπειδὴ ὁμολογοῦσαντὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀπέρριπταν τὴν αἵρεση.

“Ὀρθόδοξοι“ ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συκοφάντησαν, λοιδώρησαν, ὑποτίμησαν τὸν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως καὶ προσπάθησαν να κλείσουν τὴν μονὴ ποὺ ἵδρυσε στὴν Αἴγινα, ἐπειδὴ δὲν ἄντεχαν τὴν ὀρθόδοξη στάση του, ἡ ὁποία τοὺς ἤλεγχε.

“Ὀρθόδοξος“ Πατριάρχης καὶ “ὀρθόδοξοι“ Ἡγούμενοι ἐκδίωξαν τοὺς Κολλυβάδες Ἁγίους ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ κατεδίκασαν τὸ βιβλίο τους «περὶ τῆς συνεχοῦς Θείας Μεταλήψεως» γιατὶ δῆθεν προκαλοῦσαν σκάνδαλα καὶ διχόνοιες.

“Ὀρθόδοξοι“ ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐκδίωξαν, συκοφάντησαν καὶ συνέλαβαν τὸν Παπουλᾶκο, ἐπειδὴ κήρυττε τὴν Ὀρθοδοξία στὸν ἀκατήχητο λαό, ἐνῶ αὐτοὶ ὑποστηρίζοντας τὸν ἐκδυτικισμὸ τῆς Ἐκκλησίας σιωποῦσαν.

“Ὀρθόδοξοι“ Πατριάρχες, ἐπίσκοποι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ ἐξόρισαν, βασάνισαν, φυλάκισαν, χλεύσαν ἀκόμα καὶ φόνευσαν πλῆθος ἁγίων Μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν. Τὸ ἔγκλημά τους; Δὲν ἔκαναν καμία συγκατάβαση μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν ἀδικία, δὲν δέχθηκαν καμία ἀλλαγή στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη τους. Ὁ ἀριθμός τους μέσα στο ποίμνιο; Λίγοι ἦταν ἢ ἀκόμα καὶ ἕνας καὶ μοναδικός σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία.

Ο Θεὸς ὅμως, ποὺ Αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι οἱ ἄνθρωποι, ἀνέδειξε καὶ ἀνακήρυξε αὐτοὺς τοὺς διωγμένους, ἐξορισμένους, βασανισμένους, κατηγορουμένους Ἁγίους, ἐνῶ τοὺς “Ὀρθοδόξους“ Πατριάρχες, ἐπισκόπους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς διῶχτες, δικαστὲς καὶ κατηγόρους τοὺς ἐξὲμεσε. Ξέχασαν οἱ Οἰκουμενιστὲς, ὅτι ἐμπαίζοντας τοὺς ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμὸ ἀγωνιστὲς Χριστιανούς, ἐμπαίζουν τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁποίων τὶς ἐντολὲς ἀκολουθοῦν αὐτοὶ οἱ Χριστιανοί. Ξέχασαν, ὅτι ἔτσι ἐμπαίζουν τὸν Θεὸ τὸν ἴδιο καὶ τὶς ἐντολές Του. Καὶ γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο δὲν θὰ δικαιωθοῦν.

Γιατὶ ὁ Θεός δὲν ἐμπαίζεται.

http://aktines.blogspot.gr

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗ "ΣΥΝΟΔΟ" ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ἐν Πειραιεῖ 3-10-2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ

ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗ «ΣΥΝΟΔΟ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στίς 2 Ὀκτωβρίου ἑόρτασε τήν μνήμη τοῦ ἐν ἀγίοις πατρός ἡμῶν Κυπριανοῦ ἐπισκόπου Καρχηδόνος τοῦ ἱερομάρτυρος καί τῆς ἁγίας ἐνδόξου παρθενομάρτυρος Ἰουστίνης. Ὁ ἅγιος Κυπριανός ἦταν γνωστός γιά τήν μαγική του τέχνη, ἀφοῦ ὑπῆρξε πρώην μάγος.

Ἐξαιτίας, ὅμως, τῆς παρθένου Ἰουστίνης, μεταστράφηκε, μετενόησε, ἔκαψε τά μαγικά του βιβλία, πίστεψε στόν Χριστό, βαπτίστηκε, καί στό τέλος ἀποκεφαλίστηκε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες γι'αὐτή του τήν πίστη. Ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ τούς ἐξορκισμούς του, γιά νά ἀπαλλάξει τούς δαιμονιζομένους καί τούς μαγεμένους ἀπό τόν δαίμονα καί τή σατανική μαγεία. Παραλλήλως, ὁ ἅγιος Κυπριανός ὑπῆρξε μέγας θεολόγος καί ἐκκλησιαστικός ἄνδρας καί διακρίθηκε γιά τήν ποιμαντική του δραστηριότητα καί εὐαισθησία, ὡς Ἐπίσκοπος, στά θέματα τῆς πίστεως, τά δογματικά καί ἰδιαίτερα στό θέμα τοῦ βαπτίσματος.

Ὁ ἅγιος Κυπριανός, ὡς Ἐπίσκοπος Καρχηδόνος, συνήθροισε τρεῖς τοπικές Συνόδους στήν Καρχηδόνα. Τήν πρώτη τό 255 μ.Χ, τήν δεύτερη καί τήν τρίτη τό 258 μ.Χ. Ἡ τοπική Σύνοδος τοῦ 258 μ.Χ., στήν ὁποία συμμετεῖχαν 84 θεοφόροι Πατέρες, ἐξέθεσε Κανόνα, στόν ὁποῖο ὁρίζεται ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοί καί σχισματικοί πρέπει νά βαπτίζονται, ἐπειδή τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν εἶναι ἀποδεκτό. Πιό συγκεκριμένα στόν Κανόνα τῆς Τοπικῆς Συνόδου τῆς Καρχηδόνος λέγεται : «…ἀνέγνωμεν γράμματα ἀφ'ὑμῶν σταλέντα περί τῶν παρά τοῖς αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς δοκούντων βαπτίζεσθαι, ἐρχομένων πρός τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐστί μία, ἐν ᾗ βαπτιζόμεθα καί ἀναγεννώμεθα… διά παντός ἰσχυρῶς καί ἀσφαλῶς κρατοῦμεν μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνός ὄντος βαπτίσματος καί ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντος». Ὁ λόγος εἶναι προφανής : «Παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου Ἐκκλησία οὐκ ἔστιν,ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν… ὅθεν οὐ δύναται χρίσμα τό παράπαν παρά τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι… εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυσε καί Ἅγιον Πνεῦμα δοῦναι. Εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι ἔξω ὧν, Πνεῦμα Ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τόν ἐρχόμενον βαπτίσαι. Ἑνός ὄντος τοῦ βαπτίσματος καί ἑνός ὄντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί μιᾶς Ἐκκλησίας ὑπό Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν τεθεμελιωμένης˙ καί διά τοῦτο τά ὑπ' αὐτῶν γινόμενα ψευδῆ καί κενά ὑπάρχοντα, πάντα ἔστίν ἀδόκιμα»[1]. Δηλ. «… διαβάσαμε τά γράμματα, πού στάλθηκαν ἀπό ’σᾶς, σχετικά μέ αὐτούς, πού τούς φαίνεται καλό νά βαπτίζονται ἀπό τούς αἱρετικούς ἤ σχισματικούς, καί προσέρχονται στήνΚαθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι μία, στήν ὁποία βαπτιζόμαστε καί ἀναγεννιώμαστε… μέ κάθε τρόπο, μέ ἰσχύ καί ἀσφάλεια κρατᾶμε (τήν παράδοση ὅτι) κανείς δέν μπορεῖ νά βαπτίζει ἤ νά βαπτίζεται ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιατί ἕνα βάπτισμα ὑπάρχει καί αὐτό βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Ὁ λόγος εἶναι προφανής : «Στούς αἱρετικούς, πού δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατον νά λάβει κάποιος ἄφεση ἁμαρτιῶν… γι'αὐτό δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει χρίσμα στούς αἱρετικούς… ἄν μπορεῖ ὁ αἱρετικός νά βαπτίσει, μπορεῖ νά δώσει καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἄν, ὅμως, δέν μπορεῖ νά βαπτίσει, ἐπειδήβρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας, δέν ἔχει Ἅγιον Πνεῦμα καί δέν μπορεῖ νά βαπτίσει, αὐτόν πού ἔρχεται νά βαπτισθεῖ. Ἐπειδή ἕνα εἶναι τό βάπτισμα καί ἕνα εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα καί μία Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Καί γι’αὐτό ὅλ'αὐτά, πού γίνονται ἀπό τούς αἱρετικούς, ἐπειδή εἶναι ψεύτικα καί ἄδεια περιεχομένου, ὅλα εἶναι (ἄκυρα)».Ὁ Κανόνας αὐτός δέν ἀποτελεῖ κάτι τό καινοφανές στήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀπήχηση τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου : «ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν˙ εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα»^[2]. Κάθε ἄλλη θεώρηση θά ἀνέτρεπε αὕτη τήν ἐκκλησιολογική βάση[3]. Γιατί ἀπό τή μιά, ἄν μία εἶναι ἡ Καθολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ἕνα εἶναι τό ἀληθές Βάπτισμα, πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἀληθές τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, ἀφοῦ αὐτοί δέν εἶναι μέσα στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπεκόπησαν ἀπ’ αὐτή διά τῆς αἱρέσεως; Ἀπό τήν ἄλλη, ἄν εἶναι ἀληθές τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, εἶναι ἀληθές καί τό Βάπτισμα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τότε, λοιπόν, δέν ὑπάρχει μόνο ἕνα βάπτισμα, καθώς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βοᾶ, ἀλλά δύο βαπτίσματα, πράγμα τό ὁποῖο εἶναι ἀτοπώτατο.

Σχολιάζοντας ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τόν Κανόνα τῆς ἐν Καρχηδόνι τοπικῆς Συνόδου, ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ παρών Κανών ἀποδεικνύει μέ πολλά ἐπιχειρήματα ὅτι τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν εἶναι ἀποδεκτό καί ὅτι αὐτοί πρέπει νά βαπτίζονται, ὅταν ἐπιστρέφουν στήν Ὀρθοδοξία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Α) Γιατί τό βάπτισμα εἶναι ἕνα καί γιατί βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί δέν ἔχουν τό ἕνα βάπτισμα, γιατί βρίσκονται ἔξω τῆς Καθολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Β) Τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος πρέπει πρῶτα νά καθαρισθεῖ καί νά ἁγιασθεῖ διά τῶν εὐχῶν τοῦ Ἱερέως καί τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπειτα νά καθαρίσει καί νά ἁγιάσει αὐτόν, πού θά βαπτισθεῖ μέσα σ' αὐτό. Ἀλλά, οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί οὔτε Ἱερεῖς εἶναι, ἀλλά, μᾶλλον ἱερόσυλοι, οὔτε καθαροί, ἀλλ' ἀκάθαρτοι, οὔτε ἅγιοι, ἐπειδή δέν ἔχουν Πνεῦμα Ἅγιον, ἄρα, λοιπόν, οὔτε βάπτισμα ἔχουν. Γ) Διά τοῦ βαπτίσματος τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δίδεται ἄφεση ἁμαρτιῶν. Διά τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, πού εἶναι ἔξω τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πῶς μπορεῖ νά δοθεῖ ἄφεση ἁμαρτιῶν; Δ) Ὁ βαπτισμένος, ἀφοῦ βαπτισθεῖ, πρέπει νά χρισθεῖ μέ τό ἅγιο Μύρο, πού κατασκευάζεται ἀπό ἔλαιο καί ἄλλα ἀρώματα, τό ὁποῖο ἁγιάσθηκε μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ αἱρετικός καί ὁ σχισματικός, μή ἔχοντας Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπειδή εἶναι χωρισμένος ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως, πῶς μπορεῖ νά ἁγιάσει αὐτό τό Μύρο; Ε) Ὁ Ἱερεύς πρέπει νά προσευχηθεῖ πρός τόν Θεό γιά τήν σωτηρία τοῦ βαπτισθέντος. Ὁ αἱρετικός καί ὁ σχισματικός, ὄντας ἱερόσυλος, ὅπως εἴπαμε, καί ἁμαρτωλός (ὄχι τόσο γιά τά ἔργα του, ἀλλά μᾶλλον γιά τήν αἵρεση, ἡ ὅποια εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπό ὅλες, καί τό σχίσμα, (τό ὁποῖο οὔτε μέ αἷμα μαρτυρίου δέν θεραπεύεται), πῶς μπορεῖ νά εἰσακουσθεῖ ἀπό τόν Θεό, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γραφή λέει ὅτι ὁ Θεός δέν ἀκούει τούς ἁμαρτωλούς; ΣΤ) Τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀποδεκτό ἀπό τόν Θεό ὡς βάπτισμα, ἐπειδή αὐτοί εἶναι ἐχθροί καί πολέμιοι μέ τόν Θεό καί ὀνομάζονται ἀντίχριστοι ἀπό τόν θεολόγο καί Ἀπόστολο ἅγιο Ἰωάννη. Γιά ὅλ' αὐτά, λοιπόν, τά αἴτια ὁ παρών Κανών κατ' ἀκρίβειαν ὁρίζει νά βαπτίζονται ὅλοι οἱ αἱρετικοί.

Ἡ γνώμη αὐτή, ἐπεξηγεῖ στή συνέχεια ὁ Ὅσιος Νικόδημος, δηλ. τό νά μήν εἶναι ἀποδεκτό τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, δέν εἶναι καινούρια γνώμη τῶν Πατέρων αὐτῆς τῆς Συνόδου, ἀλλά εἶναι παλαιά καί δοκιμασμένη ἀπό τούς προγενεστέρους, δηλ. ἀπό τόν καιρό τοῦ Ἐπισκόπου Καρθαγένης Ἀγριππίνου, (οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν αὐτούς τούς διαδόχους τῶν Ἀποστόλων) μέ πολλή ἐπιμέλεια καί ἀκρίβεια, καί εἶναι σύμφωνη κατά πάντα μέ τούς 46^ο, 47^ο καί 68^ο Ἀποστολικούς Κανόνες. Ὄχι μόνο ὁ παρών Κανόνας ἀποβάλλει τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, ἀλλά καί κατ'ἰδίαν ὁ καθένας ἀπό τούς 84 Πατέρες αὐτῆς τῆς Συνόδου, μέ ἕνα ξεχωριστό ἐπιχείρημα, δηλ. μέ 84 ἐπιχειρήματα, ἀποβάλλουν αὐτό τό βάπτισμα. Γι'αὐτό καί ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν Ζ΄ Κανόνα της τήρησε κατά μέρος τόν παρόντα Κανόνα (δέν τόν τήρησε σέ ὅλους, ἐπειδή τό ἔκανε κατ'οἰκονομίαν καί συγκατάβαση καί ὄχι κατ'ἀκρίβειαν), καί ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν Β΄ Κανόνα της τόν ἐπεσφράγισε (ἄν καί λέει ὅτι μόνο σ'ἐκείνους τούς τόπους τῆς Ἀφρικῆς ἐπεκράτησε, ἀλλά, ἀφοῦ τόν ἐπεσφράγισε μία φορά, μᾶλλον τόν ἐπιβεβαίωσε καί δέν τόν κατήργησε). Τόν Κανόνα αὐτόν δέχεται καί ὁ Μέγας Βασίλειος στόν Α΄ Κανόνα του. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι δέχθηκαν καί ἐπεκύρωσαν ὅσα δέχθηκαν καί ἐπεκύρωσαν οἱ μερικώτερες Σύνοδοι καί μάλιστα δέχθηκαν καί ἐπεκύρωσαν ὀνομαστικά τούς Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἄρα αὐτές συναποδέχθηκαν καί ἐπιβεβαίωσαν ὅσα οἱ τοπικές Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Βασίλειος προεθέσπισαν, καί μ'αὐτόν τόν τρόπο συνάγεται ὀρθῶς καί βεβαίως ὅτι οἱ ὅλοι αἱρετικοί πρέπει ἀναμφιβόλως νά βαπτίζονται. Ἡ οἰκονομία, πού πρός καιρόν μεταχειρίστηκαν μερικοί Πατέρες, οὔτε νόμος, οὔτε παράδειγμα μπορεῖ νά νομισθεῖ, ἀλλά, καί ἄν ἴσως κάποιος ἐρευνήσει καλά, πρόκειται νά βρεῖ ὅτι οἱ αἱρετικοί αὐτοί, πού κατ'οἰκονομίαν δέχθηκε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἦταν οἱ περισσότεροι βαπτισμένοι ἀπό τούς ἱερωμένους, πού ἔπεσαν τότε σέ αἵρεση, καί γι'αὐτό μεταχειρίστηκε αὐτή τήν οἰκονομία. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, τῆς Θείας Γραφῆς καί ὁ ὀρθός λόγος δείχνουν ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοί ἀναντιρρήτως πρέπει νά βαπτίζονται[4].   

Ὁ Κανών αὐτός τῆς Καρχηδόνος τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος στίς ἡμέρες μας, ἐξαιτίας τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης καί ἀποτελεῖ μία ἁγιοπατερική ἀπάντηση καί ἕνα ἤχηρο ράπισμα ἐναντίον της. Παραπάνω εἴδαμε ξεκάθαρα καί σαφέστατα τόν ἅγιο Κυπριανό καί τούς ὑπολοίπους Πατέρες τῆς Τοπικῆς Συνόδου τῆς Καρχηδόνος νά λέγουν ὅτι «καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐστί μία», δηλ. «ἡ Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι μία», ὅτι «παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου Ἐκκλησία οὐκ ἐστίν», δηλ. «στούς αἱρετικούς, πού δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία», «ὅτι ἔξω ὧν», δηλ. «ἐπειδή ὁ αἱρετικός, βρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας» καί ὅτι «μιᾶς Ἐκκλησίας ὑπό Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν τεθεμελιωμένης», δηλ. «μία Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό». Ἀντιθέτως, ἡ λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδου» τῆς Κρήτης στό Κείμενο μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» στήν §6 υἱοθέτησε τήν πρόταση ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνία μετ' αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»[5].

Ὁ Κανών τῆς Καρχηδόνος εἶναι ἐπίσης ἐπίκαιρος, ἐξαιτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος καλπάζει στίς ἡμέρες μας. Ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ὑλοποιήσει τούς στόχους του, ἀναγκάζεται νά παραθεωρήσει ἤ καί νά ἀναθεωρήσει βασικές ἀρχές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μεταξύ τῶν ὁποίων καί αὐτή τοῦ βαπτίσματος. Προβάλλει τίς αἱρετικές θεωρίες τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καί τῆς «διευρημένης ἐκκλησίας», σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε αἱρέσεως καί ὁμολογίας, ἀπό τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Ἔτσι, ὅλες οἱ χριστιανικές αἱρέσεις καί ὁμολογίες εἶναι μεταξύ τους «ἀδελφές ἐκκλησίες». Μέ βάση, λοιπόν, τήν νεωτεριστική καί ἀντιπατερική θεωρίας τῆς «βαπτισματικής θεολογίας», τά «βαπτίσματα» ὅλων τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων καί ὁμολογιῶν εἶναι ἔγκυρα, εἴτε πρόκειται γιά τήν παραδοσιακή τριπλή κατάδυση καί ἀνάδυση τοῦ Ὀρθοδόξου βαπτίσματος, εἴτε γιά τά παπικά ραντίσματα, εἴτε γιά «ἀεροβαπτίσματα» ἤ ἄλλα εἰκονικά βαπτίσματα, πού συναντᾶμε κυρίως στίς προτεσταντικές παραφυάδες. Δυστυχῶς, σήμερα, στό οἰκουμενιστικό περιβάλλον ἔχει καθιερωθεῖ καί προβάλλεται ὅσο τίποτε ἄλλο ἡ κακόδοξη θεωρία τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», προϊόν τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» - αἱρέσεων, ἡ ὁποία προπαγανδίζεται κατά κόρον ὡς τό κύριο στοιχεῖο ἑνότητος μεταξύ τῶν αἱρέσεων καί ὁμολογιῶν. Αὐτό καί μόνο τό στοιχεῖο ἀνατρέπει ὄχι μόνο τήν πατερική, ἀλλά καί τήν Ἀποστολική Παράδοση.

Μέ ὅσα παραπάνω ἀναφέραμε νομίζουμε ὅτι κατέστη σαφής καί καταδείχθηκε ἡ ἀντιπατερικότητα καί ἡ μεταπατερικότητα τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστῶν καί τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης. Ἐμεῖς, ὅμως, παραμένοντας ἑπόμενοι τοῖς ἀγίοις πατράσι καί τῷ ἁγίῳ Κυπριανῷ, διακηρύσσουμε καί ὀμολογοῦμε ὅτι Μία καί Μοναδική εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ : ἡ Ἀδιαίρετος, Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὅποιος καί ὅ,τι βρίσκεται ἐκτός Αὐτῆς εἶναι παρασυναγωγή, αἵρεση, σχίσμα καί παραθρησκεία. Ἕνα καί Μοναδικό εἶναι τό ἔγκυρο βάπτισμα : τό Ὀρθόδοξο Βάπτισμα. Ὅλα τά ἄλλα «βαπτίσματα» εἶναι ἄκυρα καί ἀχαρίτωτα. Μία καί Μοναδική εἶναι ἡ πίστη : ἡ Ὀρθόδοξη πίστη. Ὅλες οἱ ἄλλες πίστεις εἶναι ψεύτικες.

---

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΙΕΤΗΣ, Πηδάλιον, Ὁ Κανών τῆς ἐν Καρχηδόνι ἐπί Κυπριανοῦ τό τρίτον συστάσης τοπικῆς ἁγίας Συνόδου ἑρμηνευόμενος, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2003, σσ. 368-369.

^[2] Ἐφ. 4, 4-5.

[3] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ἡ ποιμαντική διακονία κατά τούς Ἱερούς Κανόνες,ἐκδ. Ἄθως 2003, σσ. 156-157.

[4] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 370-371.

[5]https://www.holycouncil.org/-/rest-of-christian-world?inheritRedirect=true&redirect=%2F&_101_INSTANCE_VA0WE2pZ4Y0I_languageId=el_GR

http://thriskeftika.blogspot.gr 

"ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ" ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

“Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα”

Εκπομπή του δημοσιογράφου Διονύση Μακρή

για τα Θρησκευτικά και τη Σύνοδο της Κρήτης

ΦΡΕΝΟ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Η λεγομένη ‘’Αγία και μεγάλη σύνοδος’’ της Κρήτης, ως εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός, αποτελεί πλέον παρελθόν. Δεν αποτελούν, όμως, παρελθόν τα αποτελέσματα και οι συνέπειές της.

Ήδη, τα πορίσματα και οι αποφάσεις της ‘’συνόδου’’ άρχισαν να μπαίνουν σε εφαρμογή. Μια εφαρμογή, που ξαναφέρνει ζωηρά στο προσκήνιο την προαιώνια διελκυστίνδα φιλενωτικοί-ανθενωτικοί, οικουμενιστές-παραδοσιακοί.

Έτσι, το μεν ακατήχητο μέρος του λαού μας, έχει περιπέσει σε πρωτοφανή σύγχυση, ο δε έντιμος κλήρος και οι περί αυτόν πιστοί βρίσκονται σε κατάσταση πνευματικής ετοιμότητας και έντονου προβληματισμού.

Τα γεγονότα, τα μετασυνοδικά, μιλάνε από μόνα τους:

α) Αγιορείτες μοναχοί, αλλά και παππάδες Ιερών Μητροπόλεων, συκοφαντούνται, διώκονται και τρομοκρατούνται, για τον αγώνα τους τον αντιαιρετικό, για την καταπολέμηση κυρίως της παναίρεσης του οικουμενισμού, για το Πατερικό τους φρόνημα. (1,2)

β) Πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες, απροκάλυπτα πλέον, θαυμάζουν και επαινούν την διοργάνωση από αιρετικούς, χριστιανικού τάχα συνεδρίου στην ‘’μεικτή μοναστική κοινότητα’’ του Μποζέ. (3,4)

γ) Έλληνες μητροπολίτες δηλώνουν περιχαρείς και ανερυθρίαστα, ότι ‘’επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα των μεικτών γάμων και έτσι οι χριστιανοί(;) θα μπορούν να παντρεύονται ελεύθερα μεταξύ τους’’. (5)

δ) Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος καμαρώνουν ‘’συνοδικώς’’ για το έργο του ‘’παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών’’, την ‘’κουρελού του διαβόλου’’, όπως έλεγε ο Άγιος γέροντάς μας Παΐσιος. (6)

ε) Καρδινάλιοι και πάστορες την πρώτη της Ινδίκτου, σύμφωνα με ανάρτηση του επισήμου ιστολογίου του Πατριαρχείου μας, ‘’εκκλησιάζονται’’ και ‘’συμπροσεύχονται’’ μέσα στον Πατριαρχικό μας Ιερό Ναό, σε ώρα Εσπερινού και Θείας Λειτουργίας, λες και κατέχουν Αποστολική διαδοχή, λες και φέρουν Ιεροσύνη, λες και μετανόησαν για τις πλάνες τους και ζήτησαν με συντριβή να γυρίσουν πίσω στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. (7)

στ) Πατριάρχες και επίσκοποι, ‘’συνοδική αποφάσει’’, αναγνωρίζοντας εκκλησιαστικότητα σε αμετανόητους αιρετικούς, αποκαλούν τους παπικούς, τους προτεστάντες και τους μονοφυσίτες ‘’αδελφές εκκλησίες’’ και συμπροσεύχονται μαζί τους. (7,8)

ζ) Επίσκοποι του Πατριαρχικού Θρόνου, παραθεωρώντας αποφάσεις Συνόδων και περιφρονώντας σχετικές διδασκαλίες των Αγίων μας, δηλώνουν ότι ‘’οι Ορθόδοξοι και οι ρωμαιοκαθολικοί είμαστε οι δύο πνεύμονες της Μίας Εκκλησίας’’. (9)

η) Ο πάπας, ο μεγαλύτερος εχθρός της Ορθοδοξίας μας κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και όχι μόνον, εκφράζει δημοσίως την ευαρέσκειά του για τα αποτελέσματα της ‘’αγίας και μεγάλης συνόδου’’, και οι περισσότεροι από τους δικούς μας πνευματικούς ταγούς δέχονται τους επαίνους αυτούς, χωρίς ίχνος προβληματισμού. (10,11)

Πάντως -σε αντίθεση με την πλειονότητα της εκκλησιαστικής μας διοίκησης- είναι ολοφάνερο, ότι ο φιλότιμος κλήρος και ο πιστός λαός, μαθαίνοντας μέσω υπευθύνων δημοσιευμάτων το τί αποφασίστηκε στην ‘’σύνοδο’’ της Κρήτης, έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση αφόρητης συνειδησιακής κρίσεως και συγχρόνως καλής ανησυχίας.

Η συνειδησιακή αυτή κρίση -κατά το βιβλικό ‘’οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε’’- γέννησε πολύ γρήγορα και τον θυμό. Απέναντι, δηλαδή, στις επιθέσεις των αιρετικών, όπως διδάσκει και ο Μέγας Βασίλειος, διέγειρε το ‘’νεύρο της ψυχής’’.

Ενεργοποίησε δυναμικά το πατροπαράδοτο ομολογιακό φρόνημα του πληρώματος της Εκκλησίας, υψώνοντας έτσι, θεοφρούρητα αναχώματα απέναντι στις διαθέσεις των οικουμενιστών.

Από την άλλη μεριά, η καλή ανησυχία, όπως συνήθιζε να την ονομάζει ο άγιος γέροντάς μας Παΐσιος, αναδεικνύεται στις ημέρες μας ως η πνευματική εκείνη δύναμη, η οποία κατορθώνει ταυτόχρονα τρία πράγματα:

Πρώτον, με την Χάρι του Τριαδικού μας Θεού, διατηρεί ανόθευτη και ακεραία την εκκλησιολογική και δογματική συνείδηση στις ψυχές του πιστού μας λαού και του έντιμου κλήρου.

Δεύτερον, εκφραζόμενη καθημερινά με έμπρακτη ομολογία Πίστεως, βάζει φρένο στα σχέδια κάποιων οικουμενιστών επισκόπων μας, οι οποίοι δεν υπακούουν πια στο Πνεύμα το Άγιον, αλλά στα ‘’πρωτεία’’ και στα κελεύσματα του περιβόητου ’’παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών’’.

Και τρίτον, η καλή αυτή ανησυχία του πληρώματος της Εκκλησίας, ξυπνάει, στις καρδιές των καλών μας παραδοσιακών Επισκόπων, την μνήμη της Αρχιερατικής τους Υπόσχεσης. Τους ελέγχει και τους προβληματίζει σοβαρά για την μέχρι τούδε ανοχή και σιωπή τους. Οι Αρχιερείς μας, στην πλειονότητά τους, δεν είναι οικουμενιστές. Απλώς, παγιδεύτηκαν. Θαμπώθηκαν από το οικουμενιστικώς νοούμενον ‘’φιλαδέλφως’’ και υπέγραψαν αποφάσεις, για τις οποίες, το ποίμνιό τους και προπαντός η θριαμβεύουσα Εκκλησία, θλίβονται και θρηνούν.

Άλλο πράγμα, όμως, το ‘’φιλαδέλφως’’ των Φράγκων και άλλο το ‘’αγιοπνευματικώς’’ και ‘’θεαρέστως’’ των Αγίων Πατέρων μας.

Μετασυνοδικώς, απλοί παπάδες, ταπεινοί μοναχοί και πιστός λαός, ‘’προσκαρτερούντες τη προσευχή’’, ελπίζουμε στο Έλεος του φιλανθρώπου Θεού, να μας απαλλάξει σύντομα από τους νεοφανείς ψευτοποιμένες και να φωτίσει τους πραγματικούς μας ποιμένες, να πράξουν απλά και μόνον το Αρχιερατικό τους καθήκον. Να υπακούσουν, δηλαδή, στο Πνεύμα το Άγιον, το οποίον και τους ανέδειξε Αρχιερείς.

21.9.2016

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

(1) yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/06/blog-post_1.html

(2) aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_50.html

(3) entoytwnika1.blogspot.gr/2016/09/bose.html

(4) fanarion.blogspot.gr/2016/09/24-bose.html

(5)trelogiannis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_22.html?showComment=1467658350254

(6)https://www.pemptousia.gr/2016/06/to-episimo-kimeno-tis-agias-ke-megalis-sinodou-gia-tis-schesis-

me-ton-lipo-christianiko-kosmo/

(7) www.ec-patr.org/news.php?lang=gr&mo=9&ye=2016

(8) opaidagogos.blogspot.gr/2016/09/blog-post_57.html

(9) http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/09/blog-post_85.html

(10)www.candianews.gr/2016/06/19/to-minyma-tou-papa-gia-ti-synodo-tis-kritis-ikona/

(11) aktines.blogspot.gr/2016/07/blog-post_748.html