ΠΟΣΟ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ;

Ἀνθρώπινο καὶ δικαιολογημένο ἀ­κούγεται τὸ παράπονο: Πόσο νὰ κάνω ἀκόμη ὑπομονή;… Ὅταν βιώνεις καθημερινὰ τὴν ἀβεβαιότητα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή σου· ὅταν βλέπεις τὰ προβλήματα ὄχι μόνο νὰ μὴν ὁδηγοῦνται σὲ κάποια λύση, ἀλλὰ νὰ διογκώνονται· ὅταν εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ συμβιώνεις ἢ νὰ συνεργάζεσαι μὲ ἀνθρώπους δύστροπους, ἄδικους, σκληρούς, φθονερούς· ὅταν δύσκολες ἀσθένειες ἢ καὶ αὐτὸς ὁ φοβερὸς θάνατος ἐπισκέπτον­ται ἀγαπημένα σου πρόσωπα· ὅταν κι ἐσὺ ὁ ἴδιος ἔρχεσαι ἀντιμέτωπος μὲ πειρασμοὺς καὶ θλίψεις χωρὶς νὰ διαφαίνεται κάποια διέξοδος… Ὁπωσδήποτε τότε δοκιμάζεται ἡ ὑπομονή σου. Κι εἶναι φυσικὸ νὰ ἀναρωτηθεῖς: Ἐπιτέλους, πόση ὑπομονὴ νὰ κάνω ἀκόμη;… Δὲν ἀντέχω! Πόσο ἄλλο ὑπομονή;;;…

Βέβαια, εὔκολα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ περάσει ἡ δυσκολία. Πότε ὅμως; Τὸ πότε θὰ περάσει, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ. Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμη ξεπεραστεῖ σύντομα ἡ δυσκολία, μήπως δὲν θὰ ἔρθει ἄλλη; «Κοιλάδα κλαυθμῶνος» (Ψαλ. πγ΄ [83] 7) εἶναι ἡ ἐπίγεια ζωή μας, γεμάτη ἀπὸ θλίψεις καὶ στενοχώριες. Τὸ ζητούμενο ἑπομένως δὲν εἶναι νὰ μάθουμε τὸ πότε θὰ τελειώσει ἡ κάθε δοκιμασία, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε σωστά.

Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό; Ἀσφαλῶς χρειάζεται ὑπομονή. Εἶναι ὅμως λύση ἡ ὑπομονή;… Ἐξαρτᾶται. Δὲν εἶναι λύση ἡ ὑπομονή, ἂν αὐτὴ ἐκδηλώνεται μοιρολατρικά. Λένε κάποιοι: «Τί ἄλλο νὰ κάνω; ὑπομονή… Ἔτσι ποὺ κατήντησα, δὲν ἔχω κι ἄλλη ἐπιλογή». Τέτοια ἀντιμετώπιση ὅμως δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικὴ ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Ἡ ὑπομονὴ δὲν εἶναι παθητικὴ ἀλλὰ δυναμικὴ κατάσταση ποὺ ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ φανερώσει τὴν πίστη του στὸ Θεὸ καὶ νὰ προοδεύσει πρὸς τὴν τελειότητα. Αὐτὸ ἐπισημαίνει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος καθὼς γράφει: «ἡ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι» (Ἰακ. α΄ 4).

Καλούμαστε λοιπὸν ὄχι ἁπλῶς «νὰ κάνουμε ὑπομονή», ἀλλὰ νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ὑπομονὴ ἡ ὁποία ἔχει «τέλειον ἔργον», δηλαδὴ παράγει καρποὺς ἀρετῆς καὶ πνευματικῆς ὡριμότητος. Ὅπως οἱ ἀθλητὲς σηκώνουν βάρη γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους καὶ νὰ δυναμώσουν, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμαστε νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τῶν θλίψεων γιὰ νὰ δυναμώσει ἡ ψυχή μας. Συνεπῶς, οἱ δοκιμασίες μᾶς ἐξασκοῦν στὴν ὑπομονὴ καὶ ἀποτελοῦν εὐκαιρίες γιὰ πνευματικὴ πρόοδο, ὥστε νὰ γινόμαστε τέλειοι καὶ ὁλοκληρωμένοι, καὶ νὰ μὴν ὑστεροῦμε σὲ τίποτε.

Ὑπομονή, λοιπόν, δὲν σημαίνει ὑποταγὴ στὴ μοίρα, οὔτε ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν μὲ στωικὴ ἀπάθεια καὶ ἀναισθησία. Ἡ ὑπομονὴ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν εἶναι ἀγώνας πίστεως, εἶναι νίκη, χαρά, θρίαμβος! Ὅπως γράφει ὁ μακαριστὸς καθηγητὴς Π. Ν. Τρεμπέλας, «ἡ ὑπομονὴ τῶν χριστιανῶν εἶναι θριαμβευτικὴ κατανίκησις τῶν θλίψεων» κι ὄχι μόνο δὲν ἀδρανοποιεῖ τὸν πιστό, ἀλλὰ ἐνισχύει τὴν πίστη του, δυναμώνει τὴ θέλησή του, κινεῖ τὴν ψυχή του σὲ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν ἅγιο Θεό (Ὑπόμνημα εἰς τὰς Ἐπιστολάς, τόμος Γ΄, σελ. 227).

Πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Χριστιανὸς ποὺ κάνει ὑπομονή, γνωρίζει ὅτι δὲν εἶναι μόνος του, διότι ὁ Κύριος εἶναι κοντά του. Πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεὸς ὡς Παντοδύναμος ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀνατρέψει ἀκόμη καὶ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια· ὡς Πάνσοφος μπορεῖ νὰ δώσει διέξοδο καὶ στὰ πλέον ἄλυτα προβλήματα· ὡς Πανάγαθος εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀγκαλιάσει μὲ ἀγάπη ἀκόμη καὶ τὸν μεγαλύτερο ἁμαρτωλό. Αὐτὸ αἰσθανόταν κι ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς ποὺ ἔλεγε: «Τίς ἡ ὑπομονή μου; οὐχὶ ὁ Κύριος;». Δηλαδή, τί ἄλλο ἔχω νὰ περιμένω; Ὁ Κύριος δὲν εἶναι ἡ μόνη προσδοκία μου, Αὐτὸς στὸν Ὁποῖο ὀφείλω νὰ στηρίζω ὅλες μου τὶς ἐλπίδες;» (Ψαλ. λη΄ [38] 8). Ὅταν λέμε λοιπὸν «ἂς κάνουμε ὑπομονή», δὲν σημαίνει ὅτι θὰ περιμένουμε ἀδιάφορα κι ἀόριστα τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ ὅτι ­προσβλέπουμε στὸν Κύριο καὶ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑ­αυτό μας στὴν πατρικὴ πρόνοιά Του.

Ἐπιπλέον ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι δὲν θὰ ζήσουμε γιὰ πάντα στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ συνεπῶς, δὲν θὰ μᾶς ἀκολουθοῦν αἰώνια τὰ βάσανα καὶ οἱ στενοχώριες. Μᾶς περιμένει ἄλλος κόσμος, ζωὴ αἰώνια «ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός». Ἐκεῖ εἶχαν στραμμένο τὸ βλέμμα τους ὅλοι οἱ Ἅγιοι, γι’ αὐτὸ καὶ μποροῦσαν νὰ ὑπομένουν φοβερὰ μαρτύρια ἢ νὰ ἐπιτυγχάνουν μεγάλα ἀσκητικὰ κατορθώματα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα οἱ ὁποῖοι, ὅταν τοὺς ἔριξαν μέσα στὴν παγωμένη λίμνη, ἔλεγαν μεταξύ τους: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος· ἀλγεινὴ ἡ πῆξις, ἀλλ’ ἡδεῖα ἡ ἀνάπαυσις» (ὁ χειμώνας εἶναι τσουχτερός, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος. Τὸ πάγωμα εἶναι ὀδυνηρό, ἀλλὰ γλυκιὰ ἡ ἀνάπαυση κοντὰ στὸ Θεό). «Ἂς κάνουμε λίγη ὑπομονή, καὶ θὰ μᾶς ζεστάνει ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ. Μὲ μιὰ νύχτα ἂς ἀγοράσουμε τὴν αἰωνιότητα». Κι ἔτσι ἐνθαρρύνοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὑπέμειναν τὸ φοβερὸ ψύχος κι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης τόνιζε χαρακτηριστικά: «Τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ὁ Χριστὸς τὴν κρέμασε στὴν ὑπομονή… Νὰ προσέχουμε λοιπὸν νὰ μὴ χάνουμε τὴν ὑπομονή μας, γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τελικὰ τὴν ψυχή μας» (Γερ. Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι: Ε΄, σελ. 290).

Πράγματι, αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος τῆς σωτηρίας μας: ἡ ὑπομονή. Αὐτὸ τὸν δρόμο βάδισε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἐφάρμοσε τὴν ὑπομονὴ σὲ τέλειο βαθμὸ καὶ περιμένει, ὡς δίκαιος Ἀθλοθέτης, νὰ στεφανώσει νικητὴ κάθε ἀγωνιστὴ ποὺ θὰ δείξει ὑπομονὴ μέχρι τέλους. Ἄλλωστε Ἐκεῖνος μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέ­λος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ [10] 22).

πηγη: Ο ΣΩΤΗΡ

ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ "ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ"

Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο ακούμε να γίνεται λόγος για "Νέα Εποχή". Όλο και περισσότερο βλέπουμε να χρησιμοποιείται το ουράνιο τόξο, η πυραμίδα, ο αριθμός 666, η πεντάλφα, αγαπημένα σύμβολα όλα αυτά της "Νέας Εποχής". Ακούμε επίσης να γίνεται πολύς λόγος για Παγκοσμιοποίηση και για μια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια χρυσή εποχή καθολικής ευτυχίας, ή, μήπως, άραγε κάτι μας κρύβουν;

Οι ρίζες της "Νέας Εποχής" στην αστρολογία και τον αποκρυφισμό

Η λεγομένη Νέα Εποχή βασίζεται σε μια παλαιά σκέψη που συναντάται σε εξωχριστιανικές θρησκείες. Πρόκειται για μια άποψη της αστρολογίας, ότι δήθεν κάθε 2.000 περίπου χρόνια εισέρχεται η ανθρωπότητα σε μια Νέα Εποχή. Η προηγούμενη ήταν -μας λένε- η Εποχή των Ιχθύων, η εποχή του Χριστιανισμού.

Τώρα εισερχόμεθα -λένε- στη Νέα Εποχή , στην Εποχή του Υδροχόου, μια χρυσή εποχή για την ανθρωπότητα. Ο Χριστιανισμός θα τεθεί στο περιθώριο της Ιστορίας, θα έρθουν νέες αλήθειες, θα τις φέρει ο "μεσσίας" ή Χριστός της Νέας Εποχής , δηλαδή, ο Αντίχριστος. Και μόνον αυτά, βέβαια, αρκούν για να καταλάβει κανείς ότι η λεγομένη Νέα Εποχή είναι αντίθετη και ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξο πίστη μας.

Τι είναι η "Νέα Εποχή" 

Είναι ένα "αόρατο δίκτυο" παραθρησκευτικών οργανώσεων σ' όλο τον κόσμο. Οργανώσεις ινδουιστικές, βουδιστικές, γκουρουιστικές, νεογνωστικές, ψυχολατρείες, "θετική σκέψη", μασονία, θεοσοφία, νεοειδωλολατρία, νεοσατανισμός, μαγεία, αστρολογία, υπνωτισμός, πνευματισμός, σουφισμός, "εναλλακτικές θεραπείες", "πολεμικές τέχνες της Ανατολής" κ.ά. Τον σκληρό πυρήνα της Νέας Εποχής αποτελούν ολοκληρωτικού χαρακτήρας ομάδες, που αποκρύπτουν τους πραγματικούς των σκοπούς και δρουν πίσω από ένα παραπλανητικό προσωπείο. Όλες αυτές τις Οργανώσεις ενώνουν οι κοινοί στόχοι και η κοινή αντίληψη για τον θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο, την οποία αντλούν από τις ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό.

Τι πιστεύει η "Νέα Εποχή" 

Βασικά στοιχεία της διδασκαλίας της Νέας Εποχής είναι η πίστη σε απρόσωπο θεό, στο "νόμο" του κάρμα και των μετενσαρκώσεων, και στη δυνατότητα της μετεξελίξεως του ανθρώπου σε κατ' ουσίαν θεό με τις δικές του μόνο δυνάμεις και με τη βοήθεια και χρήση του "διαλογισμού". Κεντρική θέση στη διδασκαλία της Νέας Εποχής έχει ο απόλυτος πανθειστικός μονισμός ("Εν το παν" της θεοσοφίας - "ολιστικό μοντέλο"). Πιστεύουν επίσης ότι μέσα μας έχουμε "απόκρυφες δυνάμεις" και ότι η Γη είναι εμψυχωμένη ("Γαία"). Όλα αυτά είναι επιδράσεις των ανατολικών θρησκειών (βουδισμού - ινδουισμού) μέσω της Μασονίας και της Θεοσοφίας. Το μήνυμα τους συνοψίζεται στο μεγάλο εωσφορικό ψέμα, ότι, δηλαδή, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του θεός και δεν χρειάζεται τον Θεό για να σωθεί.

Τα μηνύματα της Νέας Εποχής και κυρίως το τρίπτυχο: σεξ, βία και εξοικείωση με τη μαγεία και το δαιμονικό στοιχείο, διοχετεύονται κυρίως από τα Μ.Μ.Ε., τη μουσική (κυρίως ροκ), τις λεγόμενες πολεμικές τέχνες της Ανατολής, τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες, τα "παιδικά" παιχνίδια κ.ά.

Η Νέα Εποχή καλλιεργεί τη σύγχυση χρησιμοποιώντας ορούς όπως Χρίστος, προσευχή, αγάπη, ελευθερία, με άλλο νόημα όμως, και μάλιστα πολλές φορές αντίστροφο αυτού που δίνουμε εμείς οι χριστιανοί σ' αυτές τις λέξεις.

Στόχοι της "Νέας Εποχής" 

Αυτοί που κατευθύνουν την κίνηση της Νέας Εποχής έχουν δύο βασικούς στόχους:

1) Την εγκαθίδρυση μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο, με κατάληξη την επιβολή μιας παγκόσμιας κυβέρνησης με επικεφαλής ένα παγκόσμιο κυβερνήτη (δικτάτορα), τον αναμενόμενο από αυτούς "μεσσία" της Νέας Εποχής

2) Την εγκαθίδρυση μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο. Δηλαδή τη δημιουργία μιας νέας παγκοσμίας θρησκείας ή πανθρησκείας, η οποία θα προκύψει από την συνένωση όλων των γνωστών θρησκειών. Γι' αυτό και βλέπουμε να βάζουν όλες τις θρησκείες να συζητούν μεταξύ τους για να βρουν αυτά που τις "ενώνουν". (Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός συγκρητισμός).

Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι πρόκειται για μια δαιμονική επιδίωξη.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χρίστος λέγει κατηγορηματικά: "Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή". (Ιω. 14, 6).

Αντιθέτως, η Νέα Εποχή υποστηρίζει ότι όλοι οι δρόμοι, όλες οι θρησκείες, οδηγούν στην Αλήθεια. Όσοι υποστηρίζουν -όπως π.χ. εμείς οι Ορθόδοξοι- ότι μόνον η δική τους πίστη είναι η αληθινή και σώζει τον άνθρωπο, αυτοί θεωρούνται "κολλημένοι στην παλιά εποχή", θεωρούνται εχθροί της Νέας Εποχής και συκοφαντούνται ως φανατικοί, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές, φονταμενταλιστές κ.ο.κ.

Ο Χριστός -λένε οι κήρυκες της Νέας Εποχής - ήταν ένας από τους πολλούς μύστες και διδασκάλους της ανθρωπότητας. Ήταν ένας άνθρωπος που με τις δικές του δυνάμεις ανέβηκε ψηλά.

Από όσα είπαμε παραπάνω, φαίνεται καθαρά ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας της Νέας Εποχής Φαίνεται, επίσης, ότι ο βασικός στόχος της Νέας Εποχής είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Αυτός ήταν και είναι ο βασικός στόχος και το σχέδιο των λεγομένων μυστικών εταιρειών όπως η μασονία, η Θεοσοφία, οι Ιλουμινάτοι (πεφωτισμένοι), και "λεσχών" όπως η Τριμερής Επιτροπή και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Αυτός ο ίδιος στόχος, η παγκόσμια δηλαδή κυριαρχία, αποτελεί όνειρο του σιωνισμού. Οι σιωνιστές Εβραίοι περιμένουν ακόμη τον μεσσία. Τον περιμένουν ως εκείνον που θα τους εξασφαλίσει την παγκόσμια πολιτικοοικονομική επικράτηση.

Για να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι, κρίνουν οι σχεδιαστές της Νέας Εποχής , ότι θα πρέπει να επιβληθεί ένα σύστημα απολύτου ελέγχου στην παγκόσμια οικονομία, στο εμπόριο, στη διατροφή. Αυτό ακριβώς επιδιώκει η πολυσυζητημένη παγκοσμιοποίηση, και όχι την μεγιστοποίηση της ευημερίας όπως διαφημίζουν οι προπαγανδιστές της.

Για να γίνει ο κόσμος απολύτως ελεγχόμενος, σχεδιάζεται η κατάργηση του γνωστού μας χρήματος και η καθιέρωση του λεγομένου πλαστικού χρήματος μέσω των καρτών.

Για να ελεγχθούν και κατασταλούν οι αντιδράσεις που αναμένονται, προωθείται ένα καθεστώς παγκοσμίου αστυνομικού ελέγχου μέσω των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και του ηλεκτρονικού φακελώματος. Εδώ εντάσσεται και η Συμφωνία Σένγκεν και ο νόμος 2472/97 για την δήθεν "προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα". Περιορίζεται, με στόχο την παντελή εξαφάνιση, η προσωπική ζωή και ελευθερία. Εφιαλτικά σενάρια μιας κοινωνίας ελεγχομένων ανθρώπων - ρομπότ, σαν αυτή που περιγράφει ο Όργουελ στο γνωστό βιβλίο του "1984", αποτελούν σταθερή επιδίωξη της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Τα πάντα υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση του "Μεγάλου Αδελφού".

Η Τακτική της "Νέας Εποχής"

1) Η Νέα Εποχή για να επικρατήσει σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο χρησιμοποιεί κυρίως δύο τρόπους:

α) Αφ' ενός δρα ως οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει γλώσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, εθνικές ιδιαιτερότητες, προωθώντας τον εξαμερικανισμό των εθνών με την έννοια της υιοθετήσεως των υποπροϊόντων του "αμερικανικού τρόπου ζωής". Προωθεί την υποταγή των εθνών, θέτοντας ουσιαστικά τέλος στην εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Ήδη τα εθνικά κέντρα εξουσίας δεν ελέγχουν πλήρως την οικονομική πολιτική. Είναι υποχρεωμένα να προσαρμόζονται στις επιταγές άλλων διεθνών κέντρων.

Στο πολιτικό επίπεδο υπονομεύονται πολλοί από τους δημοκρατικούς θεσμούς και εξασθενεί η ισχύς, το κύρος και η αποτελεσματικότητά τους.

β) Αφ' ετέρου η Νέα Εποχή καλλιεργεί και οξύνει τις εθνικές αντιπαραθέσεις. (Διαίρει και βασίλευε). Τα δικαιώματα των πραγματικών ή, συνηθέστερα, κατασκευασμένων "μειονοτήτων", εθνικών και θρησκευτικών, είναι ο μοχλός για την ανατροπή της παλαιάς και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Δόγμα του νέου ΝΑΤΟ είναι ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να παραβιάζεται (από το ΝΑΤΟ) οπουδήποτε στη γη κρίνει αυτό ότι παραβιάζονται δικαιώματα μειονοτήτων!

2) Η Νέα Εποχή για να επικρατήσει σε θρησκευτικό επίπεδο, για να εγκαθιδρύσει τη δαιμονική της πανθρησκεία, υποστηρίζει ότι τάχα όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο και επιδιώκει να διαβρώσει, να αλώσει δηλαδή εκ των ένδον, τον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας διεθνώς, μια και οι υπόλοιπες "Εκκλησίες" ή θρησκείες, λίγο-πολύ είναι μέσα στο παιχνίδι της Νέας Εποχής , και μάλιστα με επικεφαλής τον πάπα, επίδοξο θρησκευτικό πλανητάρχη.

Οι νεοεποχίτες καλλιεργώντας τη σύγχυση -πλανώντες και πλανώμενοι- συνήθως παρουσιάζονται και ως χριστιανοί! Συγχρόνως, σταδιακώς, κατασυκοφαντούν την Αγία Γραφή.

Στόχος τους δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα! Παραλλήλως, διοχετεύονται μέσω της διαφημίσεως τέτοια πρότυπα που τείνουν να μεταβάλουν τον άνθρωπο σε ένα ον του οποίου "η ζωή και η κίνηση θα περιορίζεται, όπως ελέχθη, μεταξύ δύο συσκευών της τηλεοράσεως και του ψυγείου. Κατ' αυτόν τον τρόπον ελέγχεται και κατευθύνεται όλος ο κόσμος"! ("Χριστ. Σπίθα", φ. 543, Ιούλιος 1977).

Συμπεράσματα

Η λεγομένη Νέα Εποχή δεν είναι καθόλου νέα. Είναι το αρχαίο εωσφορικό ψέμα, ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του θεός. Είναι η παλαιά επιδίωξη των σκοτεινών δυνάμεων, των "μυστικών εταιρειών" για παγκόσμια κυριαρχία. Η Νέα Εποχή δεν αποτελεί πηγαία και ενδογενή αναζήτηση των ανθρώπων και των κοινωνιών. Σχεδιάζεται και επιβάλλεται έξωθεν.

Η στάση των χριστιανών

Σ' όλα αυτά τα σκοτεινά και επικίνδυνα σχέδια, για επιβολή μιας Νέας Τάξεως Πραγμάτων και μιας Παγκοσμιοποιήσεως χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού, εμείς οι Χριστιανοί έχουμε να αντιτάξουμε το φως και την αλήθεια του Χριστού. Στην ψευδή και εωσφορική υπόσχεση της αυτοθεώσεως, έχουμε να αντιπροτείνουμε την αληθινή -κατά χάριν- θέωση στην οποία καλούμεθα από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, σε κοινωνία αγάπης με Αυτόν και υπακοής στο πανάγιο θέλημα Του.

Όλες αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές, που μεθοδευμένα και όχι τυχαία γίνονται γύρω μας, πρέπει να τις δούμε με την "καλή ανησυχία" όπως τόνιζε και ο μακαριστός Γέρων Παίσιος ο Αγιορείτης. Και "να μην κοιμόμαστε με τα τσαρούχια", τη στιγμή που και κοσμικοί άνθρωποι αρχίζουν πλέον να ξυπνούν και να συνειδητοποιούν τί σημαίνει στην πραγματικότητα η παγκοσμιοποίηση. Η καλή ανησυχία πρέπει να εκφράζεται ως πνευματική επαγρύπνηση, ως ένταση του πνευματικού αγώνος, της προσευχής και της μετανοίας. Αλλά και ως παρέμβαση, όπου και όταν χρειασθεί και μας καλέσει η Εκκλησία. Έτσι θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και όσους ανθρώπους από αγνοία παγιδεύτηκαν στο μεγάλο ψέμα της Νέας Εποχής.

Πρέπει "να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού... Όσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος" (από την ομιλία τον αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στη "Συνάντηση των Αθηνών" 1999).

Και μην ξεχνούμε: Αυτοί που σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρίς Χριστό και εναντίον του Χριστού αλλά και των ανθρώπων, κάνουν "λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο", γιατί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός και πραγματικός Κύριος της Ιστορίας και του κόσμου.

Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΑ

ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΟΡΑ.

Άρθρο της Ιταλίδας ανθρωπολόγου Ida Magli               

 Μετάφραση & Σχολιασμός: Θεόδωρος Λάσκαρης

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ανθρωπιστικές επιστήμες  εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα της μαζικής πληροφόρησης και αυτό επιτεύχθηκε απλά με τη σιωπή, δηλαδή μη μιλώντας πλέον για αυτές. 

Δεδομένου του τεράστιου ενθουσιασμού που είχαν προκαλέσει την περίοδο μεταξύ του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τη δεκαετία του 1990, το γεγονός ότι κανείς δεν επισήμανε αυτή την εξαφάνιση αποτελεί την επιβεβαίωση ότι η εξαφάνιση ήταν ηθελημένη. Οι καθέδρες προφανώς συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά οι επιστήμες τους δεν ενδιαφέρουν τα μέσα πληροφόρησης. Ταυτόχρονα, με διαταγή της ΕΕ, αφαιρέθηκαν από τα σχολεία αρχαίες, ευγενείς και βασικές επιστήμες όπως η γεωγραφία, η λατινική και αρχαία ελληνική γραμματεία (με τις αντίστοιχες γλώσσες τους), μειώνοντας τες σε φαντάσματα, σε κομμάτια μιας ανύπαρκτης γνώσης. Ακόμη και η ιστορία, στερημένη από όλες τις μεθοδολογικές συμβολές με τις οποίες η σύγχρονη εποχή την είχε εμπλουτίσει, φαίνεται να έγινε ένα απομεινάρι άλλων καιρών, αδύναμη να δώσει στους ανθρώπους εκείνη την αυτογνωσία που είναι ο κύριος καρπός της και αποτελεί βασική κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ασφαλώς και αυτό αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Ως φαίνεται, ζούμε σε μία κοινωνία αναλφάβητων, όπου κανείς δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει και να εκφράσει μία κρίση πάνω σε παρόμοια μέτρα. Ωστόσο, ακόμη και μόνο ο κλάδος των Ιταλών καθηγητών* αποτελείται από σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα, πως δεν διαμαρτυρήθηκαν και δεν εξέφρασαν τη γνώμη τους για μία τόσο σοβαρή απόφαση; Οι κυβερνήτες, έχοντας προνοήσει να εκπαιδεύουν όλους με τα κρατικά σχολεία, υπαγορεύουν επίσης και το είδος της διδασκαλίας στο οποίο οι πολίτες πρέπει να υπόκεινται. Πρόκειται για μια διδασκαλία την οποία μπορούμε να συνοψίσουμε ως ακολούθως: οι μαθητές πρέπει να μελετούν με τρόπο που να μην μαθαίνουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Κατά πρώτον, δεν πρέπει να μαθαίνουν να σκέπτονται. Άλλωστε, σε τι χρησιμεύει  η “σκέψη”, σε τι χρησιμεύει η ”γνώση”; Κατά συνέπεια, πρέπει να μάθουν τα πάντα χωρίς να μάθουν τίποτα για τον εαυτό τους, για τη ζωή τους, για την ιστορία τους, για το έθνος τους, για τους θεσμούς και την εξουσία που στηρίζει αυτούς τους θεσμούς. Γίνεται κατανοητό, ότι όλα αυτά προγραμματίστηκαν βάσει τη ιδεολογίας αυτών που κυβερνούν την Ευρώπη και που ο απώτερος σκοπός της είναι η παγκόσμια ομογενοποίηση, ο σχηματισμός όμοιων ατόμων, των “πολιτών του κόσμου”. 

Είναι υποχρεωτικό, ωστόσο, να διδάσκονται τα παιδιά την έννοια του φύλου όπως αυτή ασφαλώς καθορίστηκε από την Εξουσία. Όχι εκείνη (την έννοια) που το παιδί βλέπει, αισθάνεται, αγγίζει από όταν γεννήθηκε· όχι εκείνη της φύσης, δηλαδή του αρσενικού και του θηλυκού αλλά εκείνη του “gender” (όρος που ποτέ δεν μεταφράζεται λόγω της ασάφειας του). Πρόκειται για μια έννοια που επιβλήθηκε από ομοφυλόφιλους άνδρες και που οι χώρες εν συνεχεία αποδέχτηκαν. Κατά συνέπεια, είναι αρσενικό ή θηλυκό ή ακόμη και trans, το άτομο που θέλει, σκέπτεται ή επιθυμεί να είναι έτσι. Το συμβούλιο της Ευρώπης προσέφερε την υποχρεωτική πορεία για όλους. Στην πολυκλινική του Μπάρι γίνονται αλλαγές φύλου με κόστος επέμβασης τα 170 χιλιάδες ευρώ. Τα ποσά αυτά παρέχονται  από το ταμείο της Περιφέρειας, προσφορά που φυσικά εξυπηρετεί την αύξηση των επεμβάσεων.

Τίθεται ασφαλώς το ερώτημα: γιατί θέλουν να καταστήσουν πιο συχνές και να ομαλοποιήσουν τις αλλαγές φύλου φορτώνοντας τα έξοδα πάνω στους ώμους της κοινωνίας; Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στην επιθυμία τους για ενσωμάτωση. Οι σημερινές χειρουργικές τεχνικές διευκολύνουν αυτό το σκοπό, αν και πρόκειται για επεμβάσεις πολύπλοκες, οι οποίες αφήνουν πάντα αρνητικές φυσικές και ψυχολογικές συνέπειες. Όμως, ένα πράγμα μπορεί να συναχθεί με ασφάλεια από αυτές τις συμπεριφορές και αυτό είναι το ακόλουθο: στην κατεύθυνση του “Εργαστηρίου της Καταστροφής”, η τελική ομοιότητα δεν θα είναι μόνο εκείνη των ιδεών, της γλώσσας, της θρησκείας, της πατρίδας αλλά και η φυσική. Η ομοιότητα-ισότητα (ισομορφισμός) που επιδιώκεται πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο “αδιάκριτη”, οπότε το μοντέλο είναι το “trans”.

Αυτό λοιπόν που έχουμε σήμερα μπροστά μας στο δυτικό κόσμο είναι ο κόσμος της μη-Μορφής που αξιώνει να γίνει το επικρατούν μοντέλο πάνω στη Μορφή. Είναι αυτό στο οποίο τείνει το “Εργαστήριο της Καταστροφής”, διότι τίποτα δεν είναι πιο αδύναμο από τη μη–Μορφή. Όπως είναι προφανές, επί του “γκρι” στο οποίο μειώνεται η Ευρώπη και το οποίο είναι αδύναμο από μόνο του, θα θριαμβεύσει στο τέλος το “μαύρο”. Πρόκειται λοιπόν, για την προετοιμασία των νέων ώστε να μην ανήκουν πουθενά, να μην ταυτίζονται με τίποτα και να μην γνωρίζουν να προσανατολιστούν σεξουαλικά αλλά  ούτε και γεωγραφικά. Αυτό το τελευταίο δηλώθηκε με απλότητα εξαλείφοντας τη γεωγραφία από τη σχολική διδασκαλία. Άλλωστε, σε τι θα χρησίμευε μια που “ο πλανήτης ανήκει σε όλους”;

*Η διάταξη ασφαλώς αφορά όλα τα σχολεία των χωρών της Ε.Ε.. 

      

   ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ                                                   

Είχαμε γράψει το ακόλουθο για τη βαθύτερη σημασία των Μορφών: «Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα εισήγαγε μία έννοια με τεράστια φιλοσοφική, μεταφυσική και ανθρωπολογική σημασία: την έννοια της Μορφής. Οι υλικές μορφές, κατά τον Πλάτωνα, αποτελούν είδωλα ή αντίγραφα των αρχετυπικών μορφών που βρίσκονται στον άυλο κόσμο των Ιδεών. Για τους Πυθαγόρειους, η λέξη Κόσμος σήμαινε τάξη και αρμονία, γι αυτό και ονόμαζαν το σύμπαν, Κόσμο. Αυτές οι  ιδιότητες (τάξη και αρμονία), μπορούν να εκφραστούν μόνο διαμέσου της Μορφής. (Aς σκεφτούμε τη γεωμετρία των μορφών μέσα στη φύση: από τη νιφάδα του χιονιού, μέχρι τα φύλλα των δένδρων και τα λουλούδια.) Όμως, η Μορφή είναι απαραίτητη και για ένα άλλο λόγο: ξεχωρίζει την μία ύπαρξη από την άλλη. Οριοθετεί την ψυχική και νοητική οντότητα, και ταυτόχρονα τη “φανερώνει”. Το τελευταίο είναι μία απαραίτητη προϋπόθεση για τον Πλατωνικό έρωτα: ένα πρόσωπο (προς + όψη) που έλκεται προς ένα άλλο διαφορετικό πρόσωπο.» Και φυσικά, ακριβώς τα ίδια ισχύουν όχι μόνο για τις υλικές-φυσικές Μορφές αλλά και για τις πνευματικές, τις ψυχικές και τις νοητικές Μορφές, όπως επίσης για τις γλωσσικές, τις εθνικές και τις  πολιτιστικές. 

Είπαμε παραπάνω πως: «… η Μορφή είναι απαραίτητη και για ένα άλλο λόγο: ξεχωρίζει τη μία ύπαρξη από την άλλη. Οριοθετεί την ψυχική και νοητική οντότητα…». Πράγματι, τι θα ήταν το αυγό χωρίς το κέλυφος του; Ένας άμορφος ζελές χωρίς όρια, ο οποίος με ευκολία θα συγχωνευόταν με  έναν άλλο. Έτσι  λοιπόν, ο στόχος είναι να επέλθει η τήξη και η ομογενοποίηση των μορφοποιητικών κελυφών (των ανθρώπων, των πολιτισμών, των εθνών κλπ) μετατρέποντας τα σε ένα ζελέ, ο οποίος απλώς θα περιβάλλεται από μία άμορφη μεμβράνη.                  

Εάν λοιπόν οι Μορφές είναι το αποτέλεσμα της Θείας ποίησης (δημιουργίας), η εξάλειψη τους είναι μία καθαρά γνωστική πράξη, μία  εχθρική προς το δημιουργημένο Κόσμο ενέργεια.  

Ο Θεός μορφοποιεί, ενώ ο Γνωστικός ομοιομορφοποιεί. Οι εξουσιαστές λοιπόν έχοντας θέση ως στόχο τους την καταστροφή των διαφορών εφηύραν ένα τέχνασμα, την “αποδοχή της διαφορετικότητας”.

Τέλος, να επισημάνω, ότι  η υποκρισία των υπέρμαχων των “ατομικών” και “ανθρώπινων δικαιωμάτων” φαίνεται από το γεγονός ότι πολλές χώρες στην Ευρώπη επιτρέπουν τις υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Ερώτηση προς πολιτικούς και νομοθέτες: το ατομικό και ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να ανατραφεί από μία κανονική οικογένεια με πατέρα και μητέρα που πήγε; Το παιδάκι ατομικά δικαιώματα δεν έχει; 

Θα μου πείτε βέβαια αυτά είναι “ψιλά γράμματα”. Και θα έχετε ασφαλώς δίκιο, διότι εδώ πλέον οι φεμινίστριες ήδη αρχίζουν να παίρνουν και θέσεις πρακτικά υπέρ της “έκτρωσης και μετά τη γέννηση”. Ξέρετε, κάποια παιδία ξεφεύγουν από το φεμινιστικό ολοκαύτωμα των εκτρώσεων και γεννιούνται, αυτό ασφαλώς για τους εξουσιαστές είναι ανεπίτρεπτο, ειδικά δε όταν τα παιδία είναι από λευκούς γονείς. Ταυτόχρονα δε, έχουμε παράλληλα το φαινόμενο “επιστήμονες” να παρουσιάζουν τη βρεφοκτονία με ακαδημαϊκούς όρους για να την κάνουν πιο αποδεκτή… 

Όταν λοιπόν κάποιες φορές, γράφουμε στο Θεόδοτο για δαιμονισμένους πολιτικούς, πιστεύετε πως η περιγραφή αυτή απέχει πολύ από την πραγματικότητα;

http://aktines.blogspot.gr 

ΠΟΛΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Πρωτοπρ. Αθανασίου Π. Τύμπα, θεολόγου-μουσικού

Όταν οι εποχές είναι δύσκολες είναι και παραγωγικές πνευματικά. Αυτό αποδεικνύει η περίοδος της Τουρκοκρατίας, η οποία έχει να υπερηφανεύεται για τους νεομάρτυρες. Άνθρωποι μέσα στην καταπίεση των Τούρκων, ενώ ήξεραν ότι θα αποκεφαλιστούν, δεν δίσταζαν να υπερασπίζονται την τιμή τους και την πίστη τους.

Τέτοιος ήταν  και ο Άγιος Αναστάσιος από την Ήπειρο που μια μέρα θέριζε μαζί με την αδελφή του και συγχωριανούς του όταν παρουσιάστηκε μια ομάδα Τούρκων καβαλάρηδων με επικεφαλής τον Μουσά, γιό του Οθωμανού διοικητή της περιοχής. Γοητευμένος από την ομορφιά της αδελφής του, θέλησε να την κάμει αντικείμενο των χυδαίων απολαύσεών του. Ο Αναστάσιος όρμησε με τόλμη κατά των Τούρκων και  έδωσε χρόνο στην αδελφή του να διαφύγει. Έτσι ο Αναστάσιος μετά λίγες ημέρες βρέθηκε στην φυλακή. Ο Τούρκος διοικητής βλέποντας το θάρρος του προσπάθησε με υποσχέσεις για δόξα και κοσμικές τιμές να τον πείσει να αλλάξει την πίστη του και να γίνει Μωαμεθανός. Όμως ούτε τα άγρια χτυπήματα ούτε οι απειλές μπόρεσαν να κάμψουν τον νέο.

Ο  Μουσά βλέποντας τη στάση του Αναστασίου θέλησε να μάθει για τούτη την πίστη που καθιστά τους χριστιανούς ισχυρότερους από όλες τις κοσμικές δυνάμεις και πήγε κρυφά στο κελλί του. Μόλις άνοιξε η πόρτα αντίκρισε δύο νέους με όψη λαμπρή να περιβάλλουν τον φυλακισμένο οι οποίοι έγιναν ξαφνικά άφαντοι. Ο Αναστάσιος του εξήγησε ότι επρόκειτο για τους φύλακες αγγέλους των χριστιανών που τους βοηθούν ιδιαιτέρως στα δεινά για την αγάπη του Χριστού.

Την ψυχή του νεαρού μουσουλμάνου φώτισε το Άγιο Πνεύμα, έπεσε στα πόδια του μάρτυρα και τον παρακάλεσε να γίνει χριστιανός. Τελικά για να μην γίνουν διωγμοί στην περιοχή οδηγήθηκε από έναν άγγελο στην Πελοπόννησο όπου τέθηκε στην καθοδήγηση ενός γέροντα ασκητή. Από την Πάτρα πέρασε στην Βενετία για να βαπτιστεί εκεί δίχως τον φόβο των Τούρκων. Στην συνέχεια έγινε στην Κέρκυρα μοναχός και έλαβε το όνομα Δανιήλ. Οι ασκητικοί του αγώνες δεν στάθηκαν ικανοί να σβήσουν την φλόγα του για το μαρτύριο γι’ αυτό μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Οι εκεί χριστιανοί τον απέτρεψαν να παραδοθεί στον θάνατο από τον φόβο των διώξεων κατά των υπολοίπων εκεί πιστών. Έτσι επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου έκτισε μια εκκλησία προς τιμήν του φίλου του Νεομάρτυρα Αναστασίου ο οποίος είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους.

Αυτά γινόταν επί Τουρκοκρατίας καθημερινά. Σήμερα ακόμη οι χριστιανοί στην πατρίδα μας έχουν κάποια δικαιώματα. Μόλις όμως αλλάξει το σύνταγμα και επικρατούσα θρησκεία σταματήσει να είναι η Ορθοδοξία τότε για πολλά πράγματα οι χριστιανοί, δεν θα μαρτυρούν βέβαια, αλλά θα οδηγούνται στον εισαγγελέα. Αυτό  έγινε με έναν σύγχρονο επίσκοπο που είπε την γνώμη του Ευαγγελίου για την ομοφυλοφιλία. Πολλοί γονείς επίσης χρειάστηκαν την βοήθεια δικηγόρου για να επιστρέψουν τα απαράδεκτα βιβλία των θρησκευτικών αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα ήταν αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Αυτό που μπορούμε όλοι εμείς σήμερα είναι, να μη φοβόμαστε να κάνουμε το Σταυρό μας με θάρρος σε δημοσίους χώρους. Ας μην σπαταλάμε τον χρόνο μας εκεί που πίνουμε έναν καφέ με τους φίλους μας με ανούσιες συζητήσεις αλλά ας μιλούμε για θέματα της πίστεώς μας που θα μας βοηθήσουν στον δρόμο μας προς την αγιότητα.

http://aktines.blogspot.gr 

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ἦταν φυσικὸ καὶ ἀναμενόμενο νὰ ἀν­τιδράσουν οἱ γονεῖς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πῆραν στὰ χέρια τους τὰ βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν ποὺ δόθηκαν στὰ παιδιά τους.

Καὶ μόνο ἂν ξεφυλλίσει κανεὶς τὰ βιβλία, ποὺ ὀνομάζουν «Φακέλους Μαθήματος» (Φ.Μ.), μπορεῖ νὰ διαπιστώσει τὴ ριζικὴ ἀλλοίωση τοῦ Μαθήματος. Κι ἂν μελετήσει πιὸ προσεκτικὰ τὴν κατανομὴ καὶ ἀνάπτυξη τῆς ὕλης, τότε μὲ θλίψη θὰ ὁμολογήσει ὅτι τὸ Μάθημα στὴ μορφὴ ποὺ προσ­φέρεται ἀπὸ τὰ ἐγχειρίδια αὐτά, ὄχι μόνο δὲν διατηρεῖ τὸν ὀρθόδοξο χαρακτήρα του, ἀλλὰ ἀποπροσανατολίζει τοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς ἀφήνει ἀθωράκιστους στὸν κόσμο στὸν ὁποῖο μεγαλώνουν.

Γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε τὴν παραπάνω διαπίστωση θὰ ἀναφέρουμε τέσσερις βασικοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους τὰ νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἀπαράδεκτα:

1. Ἀποτελοῦν θρησκειολογικὸ μεῖγμα

Τὰ βιβλία εἶναι γεμάτα ἀπὸ παράλληλες ἀναφορὲς σὲ ἄλλες θρησκεῖες σχεδὸν σὲ κάθε θεματικὴ ἑνότητα καὶ σὲ κάθε τάξη, ἀκόμη καὶ στὴ Γ΄ Δημοτικοῦ!

Ἔτσι οἱ μικροὶ μαθητὲς τῆς Γ΄ Δημοτικοῦ μποροῦν νὰ μάθουν μαζὶ μὲ τὶς χριστιανικὲς γιορτὲς τὴν Ρὸς Ἀσανὰ τῶν Ἑβραίων καὶ τὴν Ἲντ ἀλ Φὶτρ τῶν Μουσουλμάνων¹, καὶ ἀντίστοιχα οἱ μαθητὲς τῆς Δ΄ Δημοτικοῦ νὰ γνωρίσουν ἁγίους, ὅπως ὁ ἅγιος Πορφύριος καὶ ἡ ἁγία Λυδία, μαζί τους ὅμως καὶ «ἱερὰ καί σεβαστὰ πρόσωπα» ὅπως ὁ Μωάμεθ, ὁ ραββίνος Ἐλιέζερ, ὁ Ὄσκαρ Ρομέρο, ὁ Μαχάτμα Γκάντι κλπ.²

Ἐπίσης στὴ Δ΄ Δημοτικοῦ, στὴ θεματικὴ ἑνότητα «Ἱερὰ Βιβλία», οἱ μαθητὲς διδάσκονται ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν Χριστιανῶν, ὅπως εἶναι ἡ Τανὰκ γιὰ τοὺς Ἑβραίους ἢ τὸ Κοράνιο γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους, γιὰ τὸ ὁποῖο μάλιστα ὑπάρχει εἰκόνα μὲ τὴν ἑξῆς λεζάντα: «Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ παραδίδει τὸ Κοράνιο στὸν Μωάμεθ»³!

Στὴν Ε΄ Δημοτικοῦ στὴν ἑνότητα «Μαθητὲς καὶ δάσκαλοι» ὁ Χριστὸς παρουσιά­ζεται «ὡς διδάσκαλος, συνοδοιπόρος καὶ ὁδηγός», καὶ στὴν ἴδια συνάφεια ὑπάρχει εἰδικὴ παράγραφος μὲ τίτλο «Δάσκαλοι ἄλ­λων θρησκειῶν τοῦ κόσμου», ὅπου ἀναφέρονται ὁ Μωάμεθ, ὁ Βούδας, ὁ Λάο Τσὲ κι ὁ Κομφούκιος⁴.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐκθέσουμε ἐδῶ τὴν πληθώρα ἀπὸ παρόμοιες θρησκειολογικὲς ἀναφορὲς ποὺ ὑπάρχουν σὲ κάθε τάξη. Ἄλ­λωστε τὶς εἶχε ἐπισημάνει ἤδη ἀναλυτικὰ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἰερώνυμος, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ μελέτησε τὸ δη­μοσιευμένο ὑλικὸ τῶν Φακέλων προτοῦ ἀκόμη τυπωθεῖ στὴν τελική του μορφή, ἔστειλε ἐκτενέστατη ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας στὸν Πρωθυπουργὸ στὶς 27 Σεπτεμβρίου 2016. Σ᾿ αὐτὴν ἐπεσήμαινε ὅτι ὅλο αὐτὸ τὸ ἐκπαιδευτικὸ ὑλικὸ «ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸ παιδὶ μιᾶς ὀρθόδοξης οἰκογένειας στὴ διαμόρφωση μιᾶς συνεκτικῆς εἰ­κόνας γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ (μπορεῖ) νὰ κλονίσει καὶ τὶς νωπὲς ἀκόμα θρησκευτικές του πεποιθήσεις, νὰ τοῦ προκαλέσει σύγχυση, ἐνσπείροντάς του τὴν λογικὴ ἀμφιβολία ὅτι δὲν ἀποκλείεται τελικὰ ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι καὶ προφήτης τοῦ Ἰσλὰμ ἢ ὅτι ὅλες οἱ θρησκευτικὲς παραδοχὲς εἶναι τὸ ἴδιο ἀληθεῖς ‒ ὅλα αὐτὰ σὲ παιδιὰ τῶν 8 ἢ 9 ἐτῶν χωρὶς τὴν ἀνεπτυγμένη κριτικὴ ἱκανότητα καὶ τὸ στέρεο γνωστικὸ ὑπόβαθρο, ποὺ προϋποθέτει μία τέτοια συζήτηση».

Βέβαια οἱ ὑποστηρικτὲς τῶν νέων Προγραμμάτων, θέλοντας νὰ ἀμ­­βλύνουν τὶς ἐντυπώσεις, προ­βάλ­λουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ὁ ἐκπαιδευτικὸς ἔ­χει τὴν εὐχέρεια νὰ μὴ δι­δάξει αὐτὲς τὶς θρησκειολογικὲς ἀναφορές, ἂν δὲν τὸ κρίνει ἀπαραίτητο. Ἐξάλλου ὑποστηρίζουν ὅ­τι τὸ ποσοστὸ τῶν κειμένων ποὺ ἀφοροῦν στὴν ὀρ­θόδοξη πίστη εἶναι συντριπτικά μεγαλύτερο καὶ συνεπῶς τὸ μάθημα εἶναι ὀρ­θόδοξο.

Κατ’ ἀρχάς, εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς αὐτοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ μάθημα δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸ ἢ κατηχητικό, τώρα σπεύδουν νὰ ὑπεραμυνθοῦν τοῦ τάχα ὀρθόδοξου χαρακτήρα του! Ὀφείλουν ὅμως νὰ μὴν ἐξετάζουν μόνο τὴν ποσότητα ὕλης ἀλλὰ καὶ τὴν ποιότητα. Διότι, δυσ­τυχῶς, ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια, τὸ ὑλικὸ ποὺ παρέχεται γιὰ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία εἶναι τόσο ἀκατάστατα δομημένο καὶ μὲ τόσες τραγικὲς ἐλλείψεις, ὥστε τελικὰ οἱ μαθητὲς μέσα ἀπό αὐτὰ τὰ Προγράμματα διδάσκονται τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀκρωτηριασμένη καὶ διαστρεβλωμένη.

2. Δὲν ἔχουν λογικὴ δομὴ

Τὸ δεύτερο βασικὸ πρόβλημα τῶν νέων προγραμμάτων Θρησκευτικῶν εἶναι ὅτι ἡ δι­δασκαλία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως προσ­φέρεται χωρὶς λογικὴ δομὴ. Ἡ ὕλη ἀναπτύσσεται ἀποσπασματικὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ καὶ ὄχι συστηματικὰ καὶ μεθοδικὰ μὲ ἀντικειμενικὴ βάση τὴν ἱστορικὴ σειρὰ τῶν γεγονότων. 

Ἔτσι ἐγκαταλείπεται ἡ καθιερωμένη σει­ρά, δηλαδὴ νὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ στὴν Α΄ Γυμνασίου τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὴ Β΄ Γυμνασίου τὴν Καινὴ Διαθήκη, στὴ Γ΄ Γυμνασίου τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία κλπ. Μὲ τὰ νέα προγράμματα ἡ ὕλη ἀναπτύσσεται ἐννοιολογικὰ κατὰ θέματα (λατρεία, προσευχή, ἱερὰ βιβλία, ἱερὲς πορεῖες, γιορτές, ἁγιότητα, ἐλευθερία, ἀγάπη κλπ.). Κάτι τέτοιο ὅμως εἶναι ἐντελῶς ἀντιπαιδαγωγικό, καθώς ὁ μαθητὴς δὲν ἔχει τὸ γνωστικὸ ὑπόβαθρο, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ τοποθετεῖ τὰ γεγονότα ποὺ δίνονται ὡς ἀφορμὴ γιὰ συζήτηση, στὸ ἱστορικό τους πλαίσιο. Ἐξάλλου ἡ ἀκατάστατη αὐτὴ δομὴ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὶς συχνὲς ἐπαναλήψεις ἴδιων κειμένων καὶ παραδειγμάτων. 

Τὸ κυριότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ ἀποκοπὴ τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του ἀπὸ τὴν ἱστορική τους συνάφεια συνιστᾶ τραγικὴ ἀλλοίωση τῆς πραγματικότητας. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινη ἰδεολογία ἢ φιλοσοφία. Βασίζεται σὲ γεγονότα - ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ ποὺ λαμβάνουν χώρα μέσα στὴν ἱστορία σὲ συγκεκριμένο τόπο καὶ χρόνο. Αὐτὸ τὴν καθιστᾶ μοναδικὴ ἀνάμεσα στὶς τόσες θρησκευτικὲς διδασκαλίες καὶ φιλοσοφίες ποὺ δημιούργησε κατὰ καιροὺς ἡ ἀνθρώπινη φαντασία. Μήπως αὐτὴ ἡ μοναδικότητα κάποιους ἐνοχλεῖ καὶ θέλουν ἔμμεσα νὰ τὴν ἀποκρύπτουν;

3. Παραλείπουν βασικὰ θέματα πίστεως

Ἕνα τρίτο σημαντικὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι στὰ νέα Προγράμματα παραλείπονται ‒ἄραγε σκόπιμα; ‒ βασικὰ θέματα πίστεως. 

Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ ὅτι, σὲ σύγκριση μὲ τὰ μέχρι πέρυσι ἰσχύοντα βιβλία, στὰ Νέα Προγράμματα:

● Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὴν Α΄ Γυμνασίου καί μετατοπίσθηκε στὴ Γ΄ καὶ στὴ Δ΄ Δημοτικοῦ, ὅπου ἐκτίθεται πολὺ περιληπτικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἀποδυναμωμένη, ἀφοῦ σὲ αὐτὴ τὴν ἡλικία τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν δύσκολα σημεῖα ποὺ ἀπαιτοῦν εἰδικὴ ἀνάπτυξη γιὰ νὰ μὴν παρερμηνευθοῦν. 

● Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ μέχρι τώρα διδασκόταν σὲ Δημοτικό, Γυμνάσιο καὶ Λύκειο, ἀπαλείφθηκε ἐντελῶς ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ καὶ τὸ Λύκειο καὶ παρατίθεται μόνο στὴν Α΄ Γυμνασίου ὡς ἀνερμήνευτο κείμενο μὲ μιὰ σύντομη εἰσαγωγὴ γιὰ τὴν ἱστορία του⁵ καὶ στὴν Α΄ Λυκείου μόνο τὸ ἄρθρο περὶ Ἐκκλησίας⁶. 

● Στὸ Δημοτικὸ παραλείπονται ἐπίσης τὰ κεφάλαια «Οἱ αἱρέσεις νοθεύουν τὴν ἀλήθεια» καὶ «Οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας...» ποὺ ὑπῆρχαν στὴν ὕλη τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Στὴν ἴδια τάξη, ὅπως ἐπίσης καὶ στὴ Γ΄ Γυμνασίου πολὺ ἐκτενέστερα, ὑπῆρχε ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύν­οδο καὶ στὴ συμβολή της στὴ διατύπωση τοῦ δόγματος ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, κάτι ὅμως ποὺ ἐξαλείφθηκε στὰ νέα προγράμματα. Στὰ νέα βιβλία ὑπάρχει χῶρος γιὰ ἐκτενεῖς ἀναφορὲς καὶ κείμενα ἀπὸ τὴν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης» (2016)⁷, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Θέματα γιὰ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ποὺ ἔδωσαν ἀγῶνες γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς ἀλήθειας, εἴτε παραβλέπονται εἴτε παρουσιάζονται κολοβωμένα. Γιὰ παράδειγμα, γιὰ τὸν ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ παρατίθεται ἀπόσπασμα λόγου του ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως, δὲν ἀναφέρεται ὅμως τίποτε γιὰ τὴν ἀνυποχώρητη στάση του στὴ Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας⁸. 

● Ἐντύπωση προκαλεῖ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ Λύκειο ἀγνοήθηκαν ἐντελῶς τὰ κεφάλαια ποὺ ἔκαναν λόγο γιὰ τὶς Παραθρησκεῖες, τὴ Μαγεία, τὸν Σατανισμό, τὶς Σύγχρονες Αἱρέσεις, τὴ Μασονία καὶ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Πρόκειται ὅμως γιὰ θέματα πολὺ σημαντικὰ ποὺ ἀπασχολοῦν τοὺς ἐφήβους καὶ τὰ θέτουν ὡς ἐρωτήματα στοὺς θεολόγους. Γιατί νὰ μὴν τοὺς δώσουμε σω­στὴ ἐνημέρωση καὶ νὰ τοὺς ἀφήσουμε ἀ­προστάτευτους στὰ ἐρεθίσματα ποὺ ἔχουν ἀπὸ τοὺς ἐπικίνδυνους αὐτοὺς χώρους;

● Ἐκείνη ὅμως ἡ ἔλλειψη ποὺ εἶναι ἀπολύτως ἀπαράδεκτη ἀφορᾶ στὸ πρόσωπο καὶ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὑπάρχουν ὁλόκληρες θεματικὲς ἑνότητες μὲ τίτλο «Ποιὸς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός», οἱ ἀναφορὲς μέσα εἶναι τόσο φτωχές, ποὺ τελικὰ δίνουν διαστρεβλωμένη εἰκόνα γιὰ τὸν Θεάνθρωπο: Στὴ Γ΄ Δημοτικοῦ παρουσιάζεται περίπου ὡς ἕνας ξένος καὶ κατατρεγμένος μετανάστης καὶ «δάσκαλος ποὺ ὅλοι θαύμαζαν»⁹, ἐνῶ σὲ καμία τάξη τοῦ Δημοτικοῦ δὲν ἀναφέρονται θαύματά Του! Ἐλάχιστα μόνο θαύματα ἀναφέρονται στὴ Β΄ Γυμνασίου, ὅπως π.χ. ὅτι χόρτασε τοὺς πεντα­κισχιλίους, παραλείπονται ὅμως ἄλλα ποὺ ὑπῆρχαν στὰ προηγούμενα βιβλία, ὅπως ἡ κατάπαυση τῆς τρικυμίας, ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου κι ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Γενικὰ ἀποσιωπᾶται ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ κινήσει στοὺς μαθητὲς ἔστω καὶ τὴν ὑποψία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός! Ἀλλιῶς δὲν ἐξηγεῖται γιατί ἀπουσιάζουν βασικοὶ στα­­θμοὶ τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου ποὺ συνιστοῦν καὶ μεγάλες ἑορτές. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὸ Γυμνάσιο καὶ στὸ Λύκειο δὲν ὑπάρχει πουθενὰ διδακτικὴ ἑνότητα γιὰ τὰ Χριστούγεννα, γιὰ τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, οὔτε γιὰ τὴ Βάπτιση, ποὺ σήμανε τὴ φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, οὔτε γιὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου.

● Παρομοίως στὸ Γυμνάσιο - Λύκειο δυσ­τυχῶς παραγκωνίζεται καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεο­τόκος, τὴν ὁποία συναντᾶ κανεὶς μόνο σέ μερικὲς σκόρπιες εἰκόνες, σὲ δύο λαογραφικὰ κείμενα στὴ Β΄ Λυκείου¹⁰ καὶ σὲ μία παράγραφο στὴν Α΄ Γυμνασίου, ὅπου ἀναφέρεται ὁ Εὐαγγελισμός της¹¹. Οὔτε μία διδακτικὴ ἑνότητα δὲν εἶναι ἀφιερωμένη στὸ πρόσωπο ποὺ συγκινεῖ τὶς καρδιὲς ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων σὲ ὅλο τὸν κόσμο...

Ἀπὸ τὰ παραπάνω καὶ πολλὰ ἄλλα στοιχεῖα εἶναι φανερὸ ὅτι ἀκόμη καὶ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅπως τήν προσφέρουν τὰ νέα βιβλία, φαίνεται νὰ εἶναι καθαρὰ ἀνθρωποκεντρική. Στὰ νέα Προγράμματα κυριαρχοῦν τὰ θέματα κοινωνικῆς φύσεως, ὁ δὲ Χριστιανισμὸς ἀναφέρεται στὸν βαθμὸ ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴ στοχοθεσία τοῦ κάθε θέματος. Τὴν Ἀλήθεια ὅμως ποιὸς θὰ τὴν ὑπηρετήσει;...

4. Διαστρεβλώνουν καὶ παραπλανοῦν

Δυστυχῶς ἡ ἀλήθεια ὄχι μόνο ἀποκρύπτεται, ἀλλὰ καὶ διαστρεβλώνεται στὰ νέα βιβλία:

● Στὸ Βιβλίο τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, κάτω ἀπὸ τὸν τίτλο «Χριστιανικὲς παραδόσεις τῆς χώρας μας» στεγάζονται Ὀρθόδοξοι, Κα­θο­λι­κοί, Ἀρμένιοι, Κόπτες, Ἀγγλικανοί, Εὐ­αγ­γε­λικοί, Πεντηκοστιανοὶ καὶ Ἀντβεντιστές, ἐνῶ συμπεριλαμβάνονται καὶ οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ μὲ μόνη ἐπισήμανση γι᾿ αὐ­τοὺς ὅτι «χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ προ­σή­λωση στὴ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ ἡ προσ­μονὴ ἐγκαθίδρυσης χιλιετοῦς βα­σι­λεί­ας τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ»¹². Ἔτσι οἱ μα­θητὲς τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ ἀποκτοῦν μία θε­τικὴ εἰ­κόνα γιὰ ὅλους τοὺς αἱρετικούς, ἀ­κόμη καὶ γιὰ τοὺς Χιλιαστές, ποὺ εἶναι γνωστοὶ γιὰ τὴν ὀργανωμένη προπαγάνδα καὶ τὴν ἀν­τεθνικὴ καὶ ἀντικοινωνική τους δράση. 

● Γενικότερα ἡ προσέγγιση τῶν ἄλλων θρησκειῶν γίνεται μὲ ἀποσπάσματα προσ­εκτικὰ ἐπιλεγμένα, ὥστε νὰ ἀποκρύπτονται ἐπιμελῶς στοιχεῖα ἐξωφρενικὰ καὶ παράλογα, ἀκόμη κι ἂν αὐτὰ διαμορφώνουν τὶς κοινωνίες τῶν θρησκειῶν αὐτῶν καὶ ὑποβαθμίζουν τὸν σύγχρονο πολιτισμό. 

Γιὰ παράδειγμα, ἐνῶ σὲ ὅλες τὶς τάξεις τοῦ Γυμνασίου γίνεται λόγος γιὰ τὸ Ἰσλάμ, πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται ἡ ὑποτίμηση τῆς γυναίκας, ποὺ ἀποτελεῖ χαρακτηριστικὴ θέση τῆς θρησκείας αὐτῆς. Ἐπίσης στὴ Β΄ Γυμνασίου παρατίθεται ἐδάφιο ἀπὸ τὸ Κοράνιο γιὰ τὴ φροντίδα τῶν ξένων¹³ καὶ στὴ Γ΄ Γυμνασίου εἰδικὴ ἑνότητα μὲ τίτλο «Τὸ Κοράνιο προτρέπει σεβασμὸ πρὸς τοὺς λαοὺς τῆς Βίβλου καὶ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο»¹⁴. Δὲν γίνεται ὅμως κάποια ἀναφορὰ σὲ ἄλλα ἐδάφια, ὅπου τὸ Κοράνιο παρακινεῖ σὲ πόλεμο ἐναντίον τῶν ἀπίστων, οὔτε δίνεται κάποια ἐξήγηση γιὰ τὴ βία καὶ τὴν τρομοκρατία ποὺ δοκιμάζει ὅλος ὁ κόσμος ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς ἰσλαμιστές!

Εἶναι σαφής ἡ προσπάθεια τῶν νέων Προ­γραμμάτων νὰ ἐξωραΐσουν τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ἀκόμη καὶ μὲ ἀποσιώπηση τῆς ἀλήθειας, γεγονὸς ποὺ καθιστᾶ τὰ νέα βιβλία, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ παραπλανητικά!

***

Μερικὰ μόνο στοιχεῖα παρουσιάσαμε ἀ­πὸ τὶς ἀπαράδεκτες καινοτομίες τοῦ νέου προγράμματος τῶν Θρησκευτικῶν. Πιστεύουμε ὅμως ὅτι εἶναι ἀρκετὰ γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτὸ τὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο εἶχε καταλήξει ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος: «Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τώρα πλέον ἔγινε “κατηχητικό”... διότι προσπαθεῖ, μὲ σαφῆ πολιτικὰ κριτήρια, νὰ κατηχήσει καὶ νὰ στρατεύσει τοὺς μαθητὲς σὲ μία ἐκκοσμικευμένη στάση ἀπέναντι στὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο. Παράλληλα συντηρεῖ μία θεολογικὰ ρηχὴ προσέγγιση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἐκμηδενίζοντας τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος καὶ τῆς χριστιανικῆς παράδοσης, ἀφοῦ τὰ καταβιβάζει καὶ τὰ μελετᾶ στὸ ἐπίπεδο τοῦ ἁπλοῦ κοινωνικοῦ ἢ φιλοσοφικοῦ κινήματος».

Εἶναι ἀπορίας ἄξιον γιατί ἀγνοήθηκαν οἱ τόσο σαφεῖς ἐπισημάνσεις ποὺ ἔκανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ‒ ἀφοῦ ἐλάχιστες ἐπιμέρους διορθώσεις ἔγιναν ‒ καὶ πῶς τολμᾶ τὸ Ὑπουργεῖο νὰ διακηρύσσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι σύμφωνη μὲ αὐτὰ τὰ ἀπαράδεκτα ἐκτρώματα.

Ἀπομένει πλέον στοὺς πιστοὺς γονεῖς, στοὺς εὐσυνείδητους ἐκπαιδευτικοὺς καὶ σὲ ὅσους ἀκόμη πιστεύουν στὶς ἀρχὲς τῆς ἑλληνορθόδοξης παιδείας, νὰ ἀντιδράσουν μὲ σθένος. Νὰ μὴν ἐπιτρέψουν νὰ διδαχθοῦν τὰ παιδιά τους τέτοια Θρησκευτικὰ ποὺ κλονίζουν τὴν πίστη, ἀλλὰ νὰ ἀπαιτήσουν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νὰ παραμείνει ὀρθόδοξο.

Σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμα (ἄρθρο 16 § 2) καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου οἱ γονεῖς ὡς Ἕλληνες πολίτες ἔχουν δικαίωμα νὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ τὴν Πολιτεία νὰ παρέχει στὰ παιδιά τους παιδεία σύμφωνη μὲ τὶς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Ἄλλωστε καὶ ὁ Νόμος 1566/1985 (ἄρθρο 1 § 1) ὁρίζει συγκεκριμένα ὅτι ἡ πρωτοβάθμια καί δευτεροβά­θμια ἐκπαίδευση ὀφείλει νὰ ὑποβοηθεῖ τοὺς Ὀρ­θόδοξους Χριστιανοὺς μαθητές, ὥστε «νὰ διακατέχονται ἀπὸ πίστη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὰ γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης».

Γι᾿ αὐτὸ καὶ πολλοὶ γονεῖς ἐπιστρέφουν τὰ βιβλία αὐτὰ ὡς ἀπαράδεκτα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ Σύλλογοι Γονέων, ὁ ἕνας μετὰ τόν ἄλλον, ἀποστέλλουν ψηφίσματα διαμαρτυρίας. 

Εἶναι καιρὸς ὅλοι νὰ εὐαισθητοποιηθοῦ­με. Νὰ διακηρύξουμε πρὸς κάθε κατεύθυν­ση ὅτι δὲν θέλουμε Θρησκευτικὰ ποὺ δίνουν ἐγκυκλοπαιδικὲς πληροφορίες ἀπὸ τὰ διάφορα θρησκεύματα. Θέλουμε Θρησκευτικὰ ποὺ προσφέρουν ἀλήθεια, διαμορφώνουν συνείδηση, καλλιεργοῦν ἦθος. Αὐτὰ τὰ Θρησκευτικὰ θέλουμε. Τὰ ἄλλα ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν, ἐπιστρέφον­ται ὡς ἀπαράδεκτα!

1. Φ.Μ. Γ΄ Δημοτικοῦ, σ. 37.

2. Φ.Μ. Δ΄ Δημοτικοῦ, σ. 121-125.

3. Φ.Μ. Δ΄ Δημοτικοῦ, σ. 137-138.

4. Φ.Μ. Ε΄ Δημοτικοῦ, σ. 20.

5. Φ.Μ. Α΄ Γυμνασίου, σ. 104-105.

6. Φ.Μ. Α΄ Λυκείου, σ. 114-116.

7. Βλ. ἐνδεικτικά: Φ.Μ. Γ΄ Γυμνασίου, σ. 9, 24-25, 29, 42-43, 50, 118.

8. Φ.Μ. Β΄ Γυμνασίου, σ. 114.

9. Φ.Μ. Γ΄ Δημοτικοῦ, σ. 88-92.

10. Φ.Μ. Β΄ Λυκείου, σ. 26, 133.

11. Φ.Μ. Α΄ Γυμνασίου, σ. 70-71.

12. Φ.Μ. ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, σ. 91.

13. Φ.Μ. Β΄ Γυμνασίου, σ. 98.

14. Φ.Μ. Γ΄ Γυμνασίου, σ. 46.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ

Σύγχρονοι θεομάχοι

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου σε κείμενό του, το οποίο τιτλοφορείται “Ο κόσμος στον δρόμο του”, αναφερόμενος για την εποχή του, μεταξύ των άλλων έγραφε «Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μη περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο. Θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, “το μικρόν ποίμνιον” που είπε ο Χριστός.». Αλίμονο που καταντήσαμε και να σκεφτούμε οι λόγοι αυτοί του μακαριστού Φωτίου γράφτηκαν στην δεκαετία του 1960, τι θα έγραφε άραγε στις ημέρες μας, όταν η ίδια η Πολιτεία θεσμοθετή και  δίνη το δικαίωμα στον πολίτη να προσδιορίζη το φύλο του. Όταν από την ηλικία των δέκα πέντε χρόνων δίνει την δυνατότητα να ορίζη ο άνθρωπος το φύλο του όχι μόνο με βάση τα χαρακτηριστικά του, αλλά και με βάση τον εσωτερικό και προσωπικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το πως καταχωρήθηκε κατά την γέννησή του; Ανεξάρτητα πως τον όρισε ο Δημιουργός του; 

Την στιγμή μάλιστα που η ίδια η Πολιτεία αναγνωρίζει αναφορικά με την απονομή δικαιοσύνης σε ανήλικα παιδιά ότι «τα παιδιά θεωρούνται εξ ορισμού ευάλωτα, λόγω της νεαρής τους ηλικίας, της μη ολοκληρωμένης σωματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης και της συναισθηματικής τους ανωριμότητας».

Η ασέβεια και η παράνοια έχουν κυριεύσει τον κόσμο, στην εποχή μας. Καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν πάντα περίοδοι, όπου μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποστατούσε από τον Πλάστη και Δημιουργό του και με αυθάδεια και αδιαντροπιά προσκυνούσε τα είδωλα, όμως η αυθάδεια που υπάρχει στις ημέρες μας δεν μπορεί να συγκριθή με καμία άλλη. Ο άνθρωπος στην εποχή μας με όλη την θρασύτητα και την αμάθειά του έχει επαναστατήσει κατά του Θεού, τον έχει απορρίψει και τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, νομίζοντας ότι έτσι θα απελευθερωθή από αυτόν. Με τις πράξεις του τον διακωμωδεί, τον υβρίζει και κηρύττει ότι δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος τους δύο τελευταίους αιώνες, με αποκορύφωμα στις ημέρες μας, με κάθε αναίδεια αποδομεί και κατεδαφίζει το μόνο που είναι δυνατόν να τον κρατά όρθιο, ώστε να σέβεται την βασιλική ύπαρξή του, την αγία Πίστη του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει στραφή κατά της Πίστεως, κατηγορώντας την ως παράλογη και αντίθετη προς τον ορθό και λογικό λόγο, ως μωρή και οπισθοδρομική. Και αυτό διότι η Πίστη τον χαλιναγωγεί από τις άλογες επιθυμίες του και από τα ζωώδη ένστικτα της σάρκας του. Και δυστυχώς, όπως μας έχουν προειδοποιήσει και οι Πατέρες, όταν αναιρήται η Πίστη έχει σαν επακόλουθο ο άνθρωπος να απορρίπτη τον φόβο προς τον Θεό, την ύπαρξη της κολάσεως, αλλά και τον φόβο προς αυτήν. Έτσι πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια, τόσο την σωματική όσο και την ψυχική.

Αυτό όμως που επιτείνει την τραγικότητα της εποχής μας είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όχι μόνο δεν αντιτίθεται και δεν αγανακτεί σε κάθε τι το βλάσφημο, το αντίχριστο και το επικίνδυνο για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά το επιβραβεύει, τον ευχαριστεί και ο καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές αναστολές του το ακολουθεί. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη και λογική ψυχή, αλλά μόνο σάρκα, για την οποία ζει, για να της ικανοποιή τις πιο χυδαίες και αισχρές ηδονές και ορέξεις της. Έτσι ο άνθρωπος απέρριψε τον νόμο του Θεού και κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα, που του κατοχυρώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία έχουν ως θεμέλιο την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την ειρήνη, για να επιτευχθή η πρόοδος της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο άνθρωπος στις ημέρες μας έπαψε να ετεροδιορίζεται και πια αυτοδιορίζεται, έπαψε να μιλά για τα διακαιώματα του Θεού έναντι του ανθρώπου. Αγωνίζεται να κατοχυρώση συνταγματικά και θεσμικά τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα και μάλιστα τα έχει αναγάγει σε οικουμενικό ήθος. Έτσι στις ημέρες μας η άθεη κυβέρνηση, όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και πολλών “πολιτισμένων” κρατών, θεσμοθέτησαν το δικαίωμα στον πολίτη να αυτοπροσδιορίζη και το φύλο του. Όταν ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος ζητά τα δικαιώματα αυτά να έχουν απόλυτη ισχύ και άνευ όρων σεβασμό, από ποιόν άραγε τα διεκδικεί; Από κάποιον άνθρωπο η από τον Θεό, τον οποίο έχει απορρίψει; Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβις θα γράψη για τον άνθρωπο που παλεύει με τον Θεό « Αλίμονό του, εάν αυτός νικήσει τον Θεό και μείνει μόνος στο τόπο της μονομαχίας. Επειδή σ’ αυτή την περίπτωση δεν νίκησε αυτός, αλλά ο θάνατος».

Ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος θέλει να πιστεύη ότι η νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας είναι δείγμα προόδου για την κοινωνία στην οποία ζει, διότι έτσι κατοχυρώνονται τα νομικά δικαιώματα αυτής της μειονότητας. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Η έρευνα έχει αποδείξει ότι η ειδωλολατρία και ο ειδωλολατρικός τρόπος ζωής αυτοαναιρέθηκαν και ατόνισαν από μόνα τους στους πρώτους μετά Χριστό αιώνες. Αφενός, διότι ήταν ανώτερος ο νέος τρόπος ζωής που ευαγγέλισε ο χριστιανισμός στον κόσμο, ο οποίος και συντέλεσε στην εξάπλωση του χριστιανισμού. Αφετέρου οι χριστιανοί αυτοκράτορες με τους σχετικούς νόμους που θέσπισαν βοήθησαν στην εξάπλωση της πίστης και στην περιθωριοποίηση του ειδωλολατρικού τρόπου ζωής. Έτσι, επί Θεοδοσίου Α  καί αργότερα επί Ιουστινιανού «θεσπίσθηκαν αυτοκρατορικά διατάγματα που προέβλεπαν την καταδίκη κάθε είδους μη αναπαραγωγικής σεξουαλικής επαφής και με αυτόν τον τρόπο τέθηκε εκτός νόμου η ομοφυλοφιλία αλλά και η ανδρική πορνεία». Κατά ανάλογο αλλά αντίστροφο τρόπο η άθεη Πολιτεία στις ημέρες μας θεσμοθετεί νόμους, με τους οποίους επαναφέρει τον ειδωλολατρικό τρόπο ζωής, που είχε καταργήσει η χριστιανική Πολιτεία δέκα πέντε αιώνες πριν, επαληθεύοντας έτσι τους λόγους του μακαριστού Κόντογλου ότι ο κόσμος μας έχει πάρει τον κατήφορο χωρίς επιστροφή. Εκτός βέβαια, εάν οι χριστιανοί, οι οποίοι αποτελούν “το άλας του κόσμου τούτου”, αντιληφθούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία στην οποία ζουν. Διότι, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία των Βυζαντινών, η ποιοτική αναβάθμιση του κράτους και η αύξηση του κύρους του επιτυγχάνεται με την ηθική εξύψωση των υπηκόων του.

Ο ευαγγελικός λόγος, που μας έχει παραδώσει ο Θεάνθρωπος Χριστός και σκοπό έχει την σωτηρία και τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου, διατυπώθηκε στην προκειμένη περίπτωση με το σωτηριώδες μήνυμα να διαχωρίζουμε την αμαρτία από τον αμαρτωλό άνθρωπο, να μισούμε και να φονεύουμε την αμαρτία, να αγαπούμε και να σώζουμε τον αμαρτωλό. Ο Χριστός δεν μας παρέδωσε να φονεύουμε τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας και χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «καμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπο μαζί με την αμαρτίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία». Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον φιλάνθρωπο Θεό, ώστε να γίνη κατά χάριν θεός, ο πεπτωκός άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία και μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας μπορεί να αξιωθή να ξανα-αποκτήση το θείο κάλλος που απόλωσε με την πτώση.

Η αποστασία, την οποία βιώνει η σύγχρονη ανθρωπότητα, είναι καρπός της ανακήρυξης του ανθρώπου ως της υπέρτατης θεότητας και μάλιστα με συναίσθησή της προσωπικής του αυτάρκειας. Αυτή η αλαζονική του αυταπάτη τον έχει οδηγήσει σε πλήρη απομάκρυνση και επανάσταση από τον Δημιουργό του. Η μόνη διέξοδος, το μόνο φάρμακο, όπως μας τονίζει ο θείος Ιουστίνος, από το δράμα που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι «το αιώνιο μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου “Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας”». Γένοιτο!

Ορθόδοξος Τύπος

http://aktines.blogspot.gr 

Π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΠΟΚΟΣ: Η ΑΔΙΟΔΕΥΤΟΣ ΠΥΛΗ

Η Ιερουσαλήμ πέφτει στα χέρια των Βαβυλωνίων (586 π. Χ.). Καταστρέφεται ολοσχερώς η πόλη και ο ναός του Σολομώντος. Οι Ισραηλίτες μεταφέρονται αιχμάλωτοι για 70 χρόνια στη Βαβυλώνα. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ, αιχμάλωτος ο ίδιος από το 598 π. Χ., προσπαθεί με τις προφητείες του να στηρίξει τον λαό του στην πίστη του αληθινού Θεού. Βλέπει «εν οράματι» μια νέα κατάσταση, που υποδηλώνει όχι απλώς τον επαναπατρισμό του λαού του, αλλά και την απώτερη εποχή του Σωτήρα Χριστού και την ακόμα πιο μακρινή εγκαθίδρυση της αιώνιας Βασιλείας του Θεού. Μια εικόνα που προφητεύθηκε και από άλλους μεγάλους προφήτες: «Εκ Σιών εξελεύσεται (=θα εξέλθει) νόμος και λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ» (Ησ. 2, 3). Και «καλέσουσι (=θα ονομάσουν) την Ιερουσαλήμ θρόνον Κυρίου και συναχθήσονται (=θα συγκεντρωθούν) πάντα τα έθνη εις αυτήν» (Ιερ. 3, 17). Λόγια που υποδηλώνουν τη μελλοντική αντικατάσταση της παλαιάς σκιώδους λατρείας και του νόμου του Σινά από την πνευματική λατρεία και τον λόγο του Ευαγγελίου.

Ο Κύριος μεταφέρει σε έκσταση τον Ιεζεκιήλ στην Ιερουσαλήμ και τον τοποθετεί σε όρος πανύψηλο, από όπου βλέπει τον νέο ναό με τις πολλές του οικοδομές σαν ολόκληρη πόλη μπροστά του. Άγγελος Κυρίου τον παίρνει για να μετρήσουν τις διαστάσεις όλων των κτιρίων και του δείχνει λεπτομερώς κάθε σημείο, για να τα μεταφέρει με ακρίβεια στον λαό του. Ξεκίνησαν από την ανατολική πύλη του τείχους. Ο άγγελος τον περιόδευσε παντού διαγράφοντας κύκλο και ξαναήρθαν στην πύλη που έβλεπε προς ανατολάς.

Ο προφήτης βλέπει ξαφνικά τη δόξα του Θεού του Ισραήλ να έρχεται από την οδό που οδηγούσε στην ανατολική πύλη. Άκουσε βοή αλαλαγμού από στράτευμα, σαν αντίλαλο που επαναλαμβάνεται πολλές φορές μέσα στις χαράδρες. Ήταν τόση η θεϊκή λάμψη γύρω απ’ το φαινόμενο άρμα του Κυρίου, που η γη έλαμπε από το λαμπρό φεγγοβόλημά της. Ο Κύριος έρχεται πάντα σαν φωτεινή ανατολή. Ανατέλλει ανάμεσα στον λαό του ως «φως το αληθινόν». Με αυτή τη μεγαλοπρεπή εμφάνιση έκαμε την είσοδό του, μέσα από την ανατολική πύλη, στον ιερό χώρο του ναού. Πνεύμα Κυρίου σήκωσε τον Ιεζεκιήλ και τον έμπασε στην εσωτερική αυλή. Από εκεί είδε ότι ο ναός ήταν γεμάτος από τη δόξα του Κυρίου και έλαβε εντολή να δείξει λεπτομερώς το όραμά του στον λαό, ώστε να παύσουν να αμαρτάνουν.

Τέλος, ο προφήτης διηγείται ότι ο άγγελος τον οδήγησε ξανά στην εξωτερική ανατολική πύλη. «Και αύτη ην κεκλεισμένη. Και είπε Κύριος προς με• η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται». Δεν θα ανοιχθεί. Κανένας δεν θα διέλθει από αυτήν, διότι Κύριος ο Θεός του Ισραήλ θα εισέλθει περνώντας μέσα από αυτήν και θα μείνει πάλι κλειστή. Διότι ο Άρχοντας αυτός θα καθίσει σ’ αυτήν και θα φάγει τον άρτο του ενώπιον του Κυρίου. Θα εισέλθει από την είσοδο της στοάς της πύλης αυτής και από την ίδια οδό θα εξέλθει (Ιεζ. κεφ. 40-44).

Η συγκλονιστική αυτή προφητεία επαληθεύεται στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτή είναι η «κατά ανατολάς πύλη», που μετά τη γέννηση και είσοδό της στον ναό «προσμένει την είσοδον του ιερέως του μεγάλου, μόνη και μόνον εισάγουσα Χριστόν εις την οικουμένην». Είναι η «πύλη Κυρίου η αδιόδευτος» (=απ’ την οποία δεν διήλθε κανένας). «Δι’ αυτής διήλθεν ο Κύριος, εξ αυτής προήλθεν ο Ύψιστος, και πάλιν εσφραγισμένην κατέλιπεν».

Εδώ «νικάται φύσεως τάξις» και κάθε νόμος φυσικός μένει στο περιθώριο, ανενεργός. «Τα υπέρ άνθρωπον» αυτά γεγονότα, δηλαδή «το απ’ αιώνος μυστήριον» του Θεού, «της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον», κατά το οποίο «ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται», φανερώνεται στον κόσμο από τον πρωτοστάτη αρχάγγελο Γαβριήλ, ο οποίος πεμπόμενος «ουρανόθεν… τη Θεοτόκω …την χάριν ευαγγελίζεται» και αποκαλύπτει «βουλήν προαιώνιον» του Θεού.

Ο Ακάθιστος Ύμνος δεν θα μπορούσε να σιωπήσει μπρος στο υπέροχο αυτό γεγονός και υμνεί την Θεοτόκο με τα λόγια: «Χαίρε πύλη μόνη», την οποία «διώδευσε» (=πέρασε) μόνο ο Λόγος (Χριστός) και η οποία, συντρίβοντας με αυτή τη γέννηση τους μοχλούς και τις πύλες του Άδη, έγινε «η θεία είσοδος των σωζομένων». Το κλείσιμο της πύλης αυτής μετά τη διέλευση του Θεού Λόγου δηλώνει την τριπλή αειπαρθενία της Θεοτόκου: Προ του τόκου, κατά τον τόκο και μετά τον τόκο.

Αυτήν τη σωτήρια πύλη, απ’ την οποία δεν διήλθαν ούτε καν λογισμοί πονηροί («λογισμοίς αδιόδευτος»), ας τιμούμε, ας υμνούμε, ας επικαλούμαστε και εμείς. «Χαίρε η πύλη της σωτηρίας»!

Εφημερίδα: (ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 392, Μαρτ. 2016, επηυξημένο)

Α ν τ ι υ λ η

Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

https://ellasnafs.blogspot.gr 

ΜΟΔΑ: Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΚΙΡΚΗ

του Φώτη Κόντογλου

Από τη Δύση βγήκε η Μόδα, αυτό το ανεξήγητο και ακατανόητο τέρας, που δεν αντιστέκεται στις προσταγές του κανένας άνθρωπος .

Ένα φόρεμα, ή ένα οποιοδήποτε πράγμα, που ήτανε όμορφο την περασμένη εβδομάδα, σήμερα δεν είναι πια όμορφο, γιατί τέτοια διαταγή ήρθε από το Παρίσι, από την Λόντρα ή από την Αμερική. Αυτή η αλλαγή δίνει μεγάλη κίνηση στο εμπόριο, στο αλισβερίσι.

Στην Δύση λοιπόν, όλα γίνονται λεφτά. Πώς να μην έχουμε σε μεγάλη υπόληψη ό,τι κάνει, ό,τι μας στέλνει, ακόμα και τα πιο τρελά πράγματα; Πλήθος εργοστάσια δουλεύουνε και γεμίζουν τον κόσμο γυαλιά, στυλό, αναπτήρες (όλο πιο τέλεια και όλο πιο τελειοποιημένα), μηχανές φωτογραφικές, ραδιόφωνα της τσέπης, ρολόγια ίσαμε ένα κουμπί, που για να δεις την ώρα πρέπει να έχεις φακό, κι άλλα κι άλλα. Δεν έμεινε άνθρωπος που να μην έχει ένα και δύο στυλό, δύο – τρία ζευγάρια γυαλιά, μια μηχανή , ένα ραδιόφωνο σαν ταμπακιέρα. Η μάγισσα Κίρκη πίνει το αίμα τους, ρουφά τον παρά τους και αυτοί ορκίζονται στο όνομα της. Η αλήθεια είναι πως τους δίνει ένα σωρό χρειαζούμενα πράγματα, τους φορτώνει όμως και ένα σωρό αδιαφόρετα , κι αλίμονο σ’ όποιον δεν συμμορφωθεί με τις προσταγές της να τα φορτωθεί!

Οι Έλληνες είναι οι πιο πιστοί προσκυνητές  της. Μόλις μαθευτεί πως η Μάγισσα έβγαλε κάτι «καινούργιο», ή στη μόδα της φορεσιάς, ή στην τέχνη καμιά καινούργια «τεχνοτροπία», ή κάποια νέα θεωρία, ή κανέναν καινούργιο αναπτήρα , ή κάποιο άλλο «θαύμα» τέλος πάντων, τρέχουν ποιος να πρωτοφτάσει να το πάρει ή να το μιμηθεί. «Είναι ευρωπαϊκό!» που θα πει: «Βασιλικιά διαταγή και τα σκυλιά δεμένα».

Εξ άλλου , όπως είπαμε, ευρωπαϊκό θα πει πάντα «το τερπνό μετά του ωφελίμου». Τζίρος!

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστικά Άνθη» του Φώτη Κόντογλου

Συντάκτης  π. Σπυρίδων Σκουτής

https://ellasnafs.blogspot.gr