ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗΣ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!

Ένα επικίνδυνο επίσημο έκτρωμα κυκλοφόρησε χτες από την κυβέρνηση που αφορά στο Πολίτευμα της χώρας, τις αρμοδιότητες του Προέδρου, τις βασικές Αρχές της Οικονομίας, τον Όρκο και την Εκκλησία. Πρόκειται για το ερωτηματολόγιο Διαβούλευσης (με ποιους;) της κατ ευφημισμόν Επιτροπής Διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος με ερωτήματα προς τους πολίτες, που τους κρύβουν τις πολιτικές και ατομικές επιπτώσεις που έχει κάθε απάντηση που καλούνται να δώσουν! Εξαπάτηση ή βλακεία;

Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τη μέγγενη της Οικονομίας που βουλιάζει αποφάσισε να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα της Αναθεώρησης του Συντάγματος. Χωρίς να έχει συναίσθηση ότι το Σύνταγμα δεν είναι παιχνίδι, αλλά είναι σημαντικότερο από την οικονομία. Γιατί ΑΥΤΟ βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Σ αυτό το πλαίσιο η λεγόμενη Επιτροπή Διαλόγου, που έχει για δουλειά της να βάλει συνταγματικά θέματα για συζήτηση στο λαό και απ αυτή τη συζήτηση να φέρει προτάσεις αλλαγής κρίσιμων άρθρων του Συντάγματος, εκπόνησε ένα ερωτηματολόγιο προς όποιον θέλει να απαντήσει από το λαό.

Αφού κάνει μια θεωρητικούρα δήθεν δημοκρατικότητας η Επιτροπή βάζει σε δημόσια διαβούλευση(!) μια σειρά από ερωτήματα, που συμπέρανε ότι είναι άξια λόγου από «αναρτήσεις στο διαδίκτυο για την αναθεώρηση και από κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς».

Από την καταγραφή των ερωτημάτων και τη σοβαρότητά τους συμπεραίνει κανείς αβίαστα ότι αυτοί οι φορείς και οι …διαδικτυακοί πολίτες είναι συγγενείς, φίλοι, συνοδοιπόροι και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ!

Πριν ξεσκεπάσουμε την επικίνδυνη αντιδημοκρατική αρπακόλα των ερωτημάτων να πούμε ότι όταν μιλάμε για το Σύνταγμα μιλάμε για τον νόμο που καθορίζει τις ζωές μας. Τη σχέση μας με την εξουσία, με τους άλλους πολίτες, με τους νόμους.

Η εκπόνηση Συντάγματος απαιτεί βαθειά γνώση κάθε επίπτωσης που έχει κάθε λέξη που το απαρτίζει. Επειδή μια λέξη μπορεί να μετατρέπει τη Δημοκρατία σε δικτατορία και το δικαίωμα σε υποχρέωση. Το Σύνταγμα δεν είναι καταστατικός χάρτης καφενείου και συζήτησης μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Θέλει γνώση.

Για να έχει γνώμη ο πολίτης για κάθε άρθρο του Συντάγματος απαιτείται προηγουμένως να ξέρει τι λέει, τι σημαίνει και τι εξυπηρετεί το κάθε άρθρο. Η κάθε λέξη. Το Σύνταγμα έπρεπε να διδάσκεται πριν από ο,τιδήποτε στα σχολεία. Δε συμφέρει, όμως, τις εξουσίες που δήθεν το υπηρετούν παραβιάζοντάς το.

Η κυβέρνηση με την ίδια επιπολαιότητα που ήρθε στην εξουσία, που εκπόνησε τα προγράμματα Θεσσαλονίκης, που έκανε δημοψήφισμα, που έφτιαξε το παράλληλο πρόγραμμα, που δεν ήξερε ποια ήταν η δύναμη των δανειστών και που διαπραγματεύεται και κυβερνά, με την ίδια φέρνει σε διαβούλευση (με ποιους;) κορυφαία άρθρα του Συντάγματος, χωρίς να έχει επίγνωση της ασόβαρης σχέσης μεταξύ της σημασίας των άρθρων και της ασχετοσύνης των ερωτώμενων!

Μα, δεν έχει ο λαός λόγο για το Σύνταγμα που τον αφορά; Φυσικά. Πρώτιστο. Αφού πρώτα του μάθεις ότι όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή έχει προεδρευόμενη Δημοκρατία και όταν εκλέγεται από το λαό έχει προεδρική. Κάνει διαφορά; Τεράστια! Στην πρώτη περίπτωση ο Πρόεδρος είναι σχεδόν διακοσμητικός και ισχυρός είναι ο πρωθυπουργός. Στη δεύτερη, ο Πρόεδρος είναι ο ισχυρός και διορίζει και παύει τον πρωθυπουργό!

Πόσοι πολίτες ξέρουν αυτή τη θεμελιώδη διαφορά; Ελάχιστοι. Στο ερωτηματολόγιο της Επιτροπής Διαλόγου, λοιπόν, χωρίς να εξηγείται στους πολίτες αυτό το απλό και σημαντικό, τους ζητιέται να απαντήσουν πώς θέλουν να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας!!! Ποιος αφελής και άμαθος πολίτης δεν θα απαντήσει «από το λαό»; Κανείς !! Πόσοι θα θέλουν «από το λαό» άμα τους εξηγήσεις ότι η Βουλή (οι εκπρόσωποι του λαού) είναι πιο αδύναμη όταν ο πρόεδρος είναι πιο ισχυρός; Έλα ντε!!!

Το ερωτηματολόγιο, λοιπόν, της Επιτροπής Διαλόγου της κυβέρνησης για το Σύνταγμα καλεί το λαό να απαντήσει σε μια σειρά από κρίσιμα τέτοια ερωτήματα χωρίς να εξηγεί στους ερωτώμενους τι σημαίνει κάθε απάντησή τους! Κι αυτό δεν θα ήταν σημαντικό αν οι απαντήσεις όλων των αφελών και πρόθυμων πολιτών δεν καταχωρούνταν για να κατατεθούν με βαρύνουσα σημασία στη συζήτηση για την αναθεώρηση!

Μ αυτή την προοπτική, της βαρύνουσας σημασίας των απαντήσεων των απληροφόρητων και χωρίς γνώση πολιτών, η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος ωθείται με μαθηματική ακρίβεια σε συζήτησεις επιπέδου καφενείου. Κι αυτό δεν είναι το επικίνδυνο. Το επικίνδυνο είναι που η κυβέρνηση με υποκριτικές ιαχές για «το δικαίωμα του λαού να έχει λόγο για το Σύνταγμά του» θα περάσει ο,τιδήποτε τη συμφέρει κομματικά και ιδεοληπτικά!

Παραθέτω δειγματοληπτικά μερικά από τα ερωτήματα της Επιτροπής και ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει αβίαστα τα συμπεράσματά του. Όταν ρωτάς κάποιον υπεύθυνα για τον θεμελιώδη νόμο της χώρας πρέπει να του πεις και ποιες είναι οι επιπτώσεις από κάθε απάντηση. Τι αλλαγές επιφέρει και τι σημαίνει στην πράξη. Αλλιώς τον παγιδεύεις για να περάσεις τις θέσεις σου. Λίγο δικτατορία ακούγεται. Και μάλιστα δειλή. Καλυμμένη. Πάμε:

Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα πρέπει να γίνεται: άρθρο 32

Με αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή (όπως προβλέπει το Σύνταγμα)

-Απευθείας από το λαό

-Από το λαό, αν δεν επιτευχθεί η αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή, χωρίς τη διάλυσή της

-Από ειδικό σώμα εκλεκτόρων που θα απαρτίζεται από βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους.

-Από την Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία 2/3 στις δύο πρώτες ψηφοφορίες και εφόσον δεν επιτευχθεί η εκλογή με απλή πλειοψηφία στην τρίτη ψηφοφορία για να αποφευχθεί η διάλυση της Βουλής.

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Ποιες από τις παρακάτω αρμοδιότητες θα πρέπει να διαθέτει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; άρθρο 35

-Να συγκαλεί το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών

-Να προκηρύσσει δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα κατά την κρίση του

-Να απευθύνει διαγγέλματα προς το λαό

-Να αναπέμπει στη Βουλή ψηφισμένο νομοσχέδιο.

-Να παραπέμπει ψηφισμένο νομοσχέδιο για έλεγχο συνταγματικότητας σε Ανώτατο Δικαστήριο.

Στην περίπτωση που θεωρείτε ότι το Σύνταγμα θα πρέπει να επεκτείνει τα ασυμβίβαστα με τη βουλευτική ιδιότητα, ποια από τα παρακάτω, κατά τη γνώμη σας, θα πρέπει να συμπεριλάβει: άρθρο 57

-Το ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας

-Το ασυμβίβαστο βουλευτικής και οποιασδήποτε επαγγελματικής -δραστηριότητας

-Τα δύο παραπάνω

- Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

«Οικονομικό Σύνταγμα»

Ποια από τις παρακάτω αρχές θεωρείτε ότι θα πρέπει να κατοχυρωθούν συνταγματικά; άρθρο 106

-η αρχή της ανταγωνιστικότητας

-η αρχή της επιχειρηματικότητας

-η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού

-η αρχή της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας

-η προστασία των επενδύσεων

-όλες οι παραπάνω

-καμία από τις παραπάνω

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Ποιοι από του παρακάτω δημοσιονομικούς κανόνες θεωρείτε ότι πρέπει να κατοχυρωθούν συνταγματικά;

-ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός (χρυσός κανόνας)

-η θέσπιση ανώτατου ορίου ως προς τα ελλείμματα

-ο καθορισμός ανώτατου ορίου δανεισμού σε καθορισμένο ποσοστό του ΑΕΠ

-όλοι οι παραπάνω

-κανένας από τους παραπάνω

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Θεωρείτε ότι η διάταξη του Συντάγματος που προβλέπει αποκλειστικά θρησκευτικό όρκο για τον εκλεγέντα ΠτΔ πρέπει να: άρθρο 33

-Καταργηθεί

Διατηρηθεί

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ     

Το Σύνταγμά μας προβλέπει ότι μεταξύ άλλων βασικός σκοπός της παιδείας είναι και η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης. Θεωρείτε ότι η διάταξη αυτή θα πρέπει: άρθρο 16

-Καταργηθεί

-Να παραμείνει ως έχει

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ 

                

Θεωρείτε ότι το Σύνταγμα πρέπει να εξακολουθεί να ρυθμίζει το καταρχήν καθεστώς διοίκησης της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Ιησού: άρθρο 3

-Ναι

-Όχι

-Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ

Και το ερώτημα που βγαίνει αβίαστα από το ερωτηματολόγιο της Επιτροπής Διαλόγου είναι «βαλτοί ή βλάκες;»

Δεν γνωρίζω/ δεν απαντώ.

Γ. Παπαδόπουλός - Τετράδης

Πηγή Liberal & kostasxan

http://aktines.blogspot.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ: ΣΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΝΕΟ ΔΙΧΑΣΜΟ

Θέλουν τα παιδιά σας αμόρφωτα άρα αναγκαστικά χαμηλόμισθα – Τι είπε για τις έ(κ)μφυλες ταυτότητες (Vid 10 min)

Ο πόνος που θα νιώσουμε αύριο θα είναι μεγαλύτερος, γιατί δεν θα αφορά τις περιουσίες που χάσαμε αλλά τα παιδιά μας που θα χάσουμε» είπε μεταξύ άλλων στο κήρυγμά του στον Άγιο Γεώργιο Ναυπλίου ο Μητροπολίτης Σισανίου Παύλος.

Επέκρινε δε το υπ. Παιδείας για την «παγίδα που έχει στήσει» όπως είπε με τη δυνατότητα που δίνει στους μαθητές να περνούν την τάξη και με κάτω από τη βάση βαθμούς. «Οι γονείς θα χαίρονται που τα παιδιά περνούν την τάξη αλλά τα παιδιά σας θα είναι αμόρφωτα άρα αναγκαστικά χαμηλόμισθα για αυτό και εξαρτώμενα από μια ελίτ που θα ξέρει γράμματα»

Ξιφούλκησε δε και για το θέμα της δήλωσης του φύλλου των παιδιών και την θεματική εβδομάδα και τις «έμφυλες ταυτότητες» που σχεδίασε το υπουργείο λέγοντας: «Δεν απευθύνεται στα μεγάλα παιδιά του Λυκείου που καταλαβαίνουν αλλά στα 12αρικα και 13αρικα του Γυμνασίου γιατί αυτά ακόμη δεν έχουν γνώμη και αυτά είναι που θέλουν να χαλάσουν».

Σε άλλο σημείο διατράνωσε πως «την πατρίδα μας κατέστρεψαν εκείνοι που είχαν την γνώση αλλά δεν είχαν την αρετή, Αυτοί που σας είχαν όλους εσάς σαν ιδιοκτησία τους. Αυτοί που σας βοήθησαν στην φτώχεια αλλά κανείς από δαύτους δεν πεινάει. Χειροκροτήστε τους για την εκμετάλλευση που σας κάνουν».

Συνέχισε μάλιστα λέγοντας πως αλλάξαμε το σπίτι μας: «Κάποιοι βγάλαμε τις εικόνες από τα σπίτια μας. κάποιοι δεν εκκλησιάζονται(…) Απομακρυνθήκαμε από τον Θεό» είπε και ζήτησε μετάνοια.

«Σας ετοιμάζουνε για νέο διχασμό. Μην κάνετε το λάθος να πάτε σε νέο διχασμό» τόνισε και συμπλήρωσε «Ξυπνήστε, γιατί τότε θα μένει να πάτε να πνιγείτε και τίποτε άλλο».

http://kaini-ktisis.blogspot.gr

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ Η ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ, ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ΑΠΟΔΟΜΟΥΝ

Η Τουρκία του Ερντογάν διεκδικεί κατοικημένα νησιά μας, όπως το Αγαθονήσι, ενώ απειλεί με πόλεμο την Κύπρο με μήλον της έριδος τους ενεργειακούς πόρους. Ο σύμμαχος του Ερντογάν, ο Έντι Ράμα, προσβάλλει την Ιστορία μας μιλώντας για τη Μεγάλη Αλβανία. Η εθνική ομοψυχία, η ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας και η επίγνωση της ιστορικής μας κληρονομιάς είναι απαραίτητα εφόδια για να αντιμετωπίσουμε ως Έλληνες τις παντοειδείς προκλήσεις.

Κι όμως ο κυβερνών Συριζαϊσμός κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Επιχειρεί να αποκόψει την Παιδεία μας από τις ελληνορθόδοξες ρίζες, οι οποίες πότισαν επί αιώνες το δέντρο του Ελληνισμού και μάς βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε κατακτήσεις, πολέμους και άλλα δεινά. Αμφισβητεί τα Ορθόδοξα Θρησκευτικά και στη θέση τους προωθεί ένα πολυθρησκειακό συνονθύλευμα. Αναθέτει την αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων της Ιστορίας σε πρόσωπα που στερούνται νηφαλιότητος και ορθής τεκμηριώσεως. Αντί για τη συνέχεια του Ελληνισμού θέλουν να διδάξουν αποτυχημένες υλιστικές θεωρίες. Αντί να προβάλλουν τους ήρωες της διαχρονικής μας Ιστορίας ενδιαφέρονται για αμφιλεγόμενες κοινωνιολογικές θεωρήσεις και για την… περιγραφή εμπορευμάτων. Αντί να καλλιεργήσουν την εθνική ενότητα αναθέτουν τα νέα προγράμματα σε οπαδούς ιδεολογικά φορτισμένων αντιλήψεων.

Το Σύνταγμα αναφέρει ότι σκοπός της Παιδείας είναι η καλλιέργεια εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως στα ελληνόπουλα. Οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του Συριζαϊσμού στον χώρο της εκπαιδεύσεως κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι υποχρέωση όλων μας να αντιδράσουμε. Η Ιστορία που θα διδάσκεται στα σχολεία μάς αφορά όλους. Δικαίωμα λόγου δεν έχουν μόνον λίγοι αυτοαποκαλούμενοι «ειδικοί». Με τρόπο ψύχραιμο, δημοκρατικό και ιστορικά θεμελιωμένο να αποδομήσουμε τους αποδομητές. Να μην επιτρέψουμε νέα φαινόμενα «συνωστισμού» στα βιβλία των παιδιών μας.

 Σε κάθε δύσκολη περίοδο ο Ελληνισμός επέστρεφε στις ρίζες του για να αντλήσει θάρρος και να αναγεννηθεί. Όταν το 1204 οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, ο Αυτοκράτωρ του ελληνικού κράτους της Νικαίας Ιωάννης Βατάτζης ζήτησε από τους λογίους της εποχής να συγκεντρώσουν όλα τα Αρχαία ελληνικά χειρόγραφα για να τα μελετήσουν οι νέοι και να συνειδητοποιήσουν την ελληνική  καταγωγή τους. Ο πρώτος Κυβερνήτης της νεωτέρας Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, διακήρυξε ότι η παιδεία πρέπει να βασίζεται στην Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή και στα κλασσικά κείμενα της Αρχαιότητος. Ο Διονύσιος Σολωμός στον Ύμνον εις την Ελευθερίαν επικαλείται τους Τριακόσιους του Λεωνίδα για να τονίσει τη διαχρονική συνέχεια του Έθνους. Μετά την πτώχευση του 1893 και τη ήττα του 1897 ο Κωστής Παλαμάς γράφει επικά ποιήματα, που αναφέρονται στον Βυζαντινό Ελληνισμό, για να προετοιμάσει την Εθνική Αναγέννηση. Έτσι οδηγηθήκαμε στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους  του 1912-13.

Επιστροφή στις ρίζες, λοιπόν, με σεβασμό στην Ορθοδοξία και με σωστή διδασκαλία της Ιστορίας μας.

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7 Μαΐου 2017

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑΘΗΚΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»

Μετά από πρόσκληση του πολιτιστικού συλλόγου “Ιόνιος” και της ομάδας “Απανταχού Ελληνισμός” βρίσκεται στην Κεφαλλονιά ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και επίτιμος πανεπιστημιακός διδάκτωρ του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου Πατρών, κ. Μανώλης Γλέζος.

Ο κ. Γλέζος, ανάμεσα στα όσα ανέφερε για τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, δεν παρέλειψε να κάνει αναφορά στη μοναδικότητα του ελληνικού λαού, ο οποίος κατάφερε να διατηρήσει την ελληνικότητά του παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους. Σε αυτό, όπως είπε, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο τέσσερις λόγοι, η ελληνική γλώσσα, οι λαϊκές συνελεύσεις, η ελληνική χριστιανική ορθόδοξη Εκκλησία και το αίσθημα της αντίστασης του ελληνικού λαού. Ιδιαίτερα πάντως εστίασε στο ρόλο της Εκκλησίας μας, λέγοντας πως η ελληνική χριστιανική ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε όλα τα χρόνια στο πλευρό του ελληνικού λαού, ενώ χαρακτήρισε “ανιστόρητα” τα όσα αναφέρθηκαν πριν λίγο καιρό για αυτό το θέμα από τον κ. Φίλη.

Ο κ. Γλέζος, αξίζει να σημειωθεί, πως ήταν ιδιαίτερα ευδιάθετος, ενώ έκανε και χιούμορ λίγο πριν αναφερθεί στον τέταρτο λόγο διατήρησης της ελληνικότητας του ελληνικού λαού.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΚΗΠΤΡΟ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Αν ο Θεός σου έδωσε σκήπτρο, σου το έδωσε για να απονέμεις παντού δικαιοσύνη. Δεν κατάλαβες ακόμη ότι χώμα και στάχτη, χόρτος και σκόνη, σκιά και καπνός είναι ο άνθρωπος, ακόμα κι αν είναι ισχυρός άρχοντας;

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΣΙΧΑΘΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θα έρθει η στιγμή που ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους πάρει με τις πέτρες.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ: Ο ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ!

Ο  Τραμπ και τα Θρησκευτικά!

Η επανάσταση της σιωπηλής πλειοψηφίας,

η επιστροφή στις ρίζες και τα νέα Προγράμματα Σπουδών

του μαθήματος των Θρησκευτικών

του Παναγιώτη Τσαγκάρη

Γενικού Γραμματέα της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων

Ο Καναδός κοινωνιολόγος Mathieu Bock-Côté, καθηγητής στο Μόντρεαλ, κάνει μια από τις καλύτερες αναλύσεις ως αυτή τη στιγμή, για το «φαινόμενο» Τραμπ.

Μπορεί, γράφει ο καθηγητής στην Le Figaro και αναδημοσιεύουν ελληνικές ηλεκτρονικές δημοσιογραφικές ιστοσελίδες, να χαρακτηρίζουν πολλοί τον Τραμπ, «ως τερατώδη κλόουν, σεξιστή, ρατσιστή και χυδαιολόγο» και να θεωρούν την εκλογή του στην Προεδρία της Αμερικής, ως «το σύμπτωμα μιας πολιτικής και πολιτισμικής μιζέριας που χτύπησε τις λαϊκές τάξεις των ΗΠΑ», όμως στην πραγματικότητα κάτι άλλο έχει συμβεί.

«Από την νίκη του Brexit ως την επανάσταση του Τραμπ, εξηγεί ο καθηγητής Mathieu Bock-Côté, περνώντας από την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων της Ευρώπης, είναι η ίδια επανάσταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης που μοιάζει να σχηματίζεται. Κάθε φορά, τα θέματα είναι τα ίδια: οι πολίτες ζητούν σύνορα, θέλουν να επανιδρύσουν την κυριαρχία των κρατών, θέλουν να συγκρατήσουν την μαζική μετανάστευση, θέλουν να υπερασπιστούν την εθνική ταυτότητα. Κάθε χώρα το κάνει με τον τρόπο της, λαμβάνοντας υπόψη τις δικές της πολιτικές παραδόσεις και τα δικά της αρχέτυπα…

…Μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης; Ίσως, το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι ότι ποτέ η παγκοσμιοποίηση δεν έγινε θετικά δεκτή από τις λαϊκές και τις μεσαίες τάξεις. Αλλά αυτή η απροθυμία τους ποτέ δεν ελήφθη στα σοβαρά και όλοι το έβλεπαν σαν σημάδι μιας κακής νοσταλγίας σε ένα σύμπαν ήδη παγκοσμιοποιημένο. Ξεχνούσαμε ότι οι ρίζες είναι μια ουσιώδης ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής και ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε ή να την παγώσουμε αλλά αυτή καταλήγει να επικρατήσει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από πλαίσια, από όρια, από άγκυρες. Όταν θέλουμε να τον ξεριζώσουμε από τον κόσμο του, επαναστατεί. Η πολιτική επανάσταση δεν είναι πάντα όμορφη, ελαφριά ή ντελικάτη. Μπορεί να πάρει και τραγικές όψεις.

Ένας κόσμος μοιάζει να πεθαίνει, ένας άλλος μοιάζει να γεννιέται. Η επανάσταση Τραμπ είναι εν πολλοίς ένα είδος δημοψηφίσματος εναντίον του συστήματος -με την Χίλαρι Κλίντον να εκπροσωπεί το σύστημα…»

Αυτή η επανάσταση μοιάζει, τηρουμένων των αναλογιών (mutatis mutandis), με τη δική μας σημερινή ελληνική επανάσταση, την επανάσταση τηςσιωπηλής πλειοψηφίας των νεοελλήνων ενάντια στην προσπάθεια ορισμένων συστημικών στοιχείων, να ξεριζώσουν τις δικές μας ρίζες, να αλλοιώσουν την ταυτότητά μας. 

Ο αγώνας αυτών των στοιχείων,  τα οποία θαρρείς ενεργούν ως η νέα άκρα δεξιά της Νέας Τάξης Πραγμάτων και ως εντολοδόχοι της, παίρνει σάρκα και οστά με την προσπάθεια διάλυσης της ορθόδοξης θρησκευτικότητας των Ελλήνων, μεταστοιχειώνοντάς την σε κάτι άλλο, σε μια ατομική θρησκεία, διαμέσου της μετάλλαξης του μαθήματος των Θρησκευτικών από Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή σε πολυθρησκειακό αχταρμά.

Διότι και αυτή η προσπάθεια αλλαγής της φυσιογνωμίας του  μαθήματος των Θρησκευτικών, μέσω των νέων Προγραμμάτων Σπουδών, γίνεται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, της ανοιχτότητας, της πολυπολιτισμικότητας, της πολιτικής ορθότητας, της νέας ασύνορης κοινωνίας, της πολυθρησκειακής ή της θρησκευτικά αδιάφορης και άθεης εν πολλοίς κοινωνίας, όπως χαρακτηρίζεται η κοινωνία μας από τους εμπνευστές αυτής της προσπάθειας.

Τα μηνύματα όμως που έρχονται από κάθε σημείο του πλανήτη, μαρτυρούν μια αντιστροφή του κλίματος. Οι λαοί φαίνεται να αντιστέκονται, να επαναστατούν και να ζητούν επιστροφή στις ρίζες τους, αναζητώντας το αντίδοτο στα προβλήματα που τους πρόσθεσε η παγκοσμιοποίηση και η ανοιχτή κοινωνία.

Είναι λοιπόν, λυπηρό το φαινόμενο, ενώ αυτά συμβαίνουν παγκοσμίως, εδώ στην Ελλάδα άνθρωποι με ιδεολογικές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις άλλων εποχών και συστημάτων, να παλεύουν να γυρίσουν το ρολόι της Ιστορίας όχι απλώς προς τα πίσω, αλλά προπαντός σε καταστάσεις αποδοκιμασμένες από άλλους λαούς, σε παλαιότερες αλλά και πρόσφατες περιόδους. 

Η απογοήτευση είναι ακόμη μεγαλύτερη για τους χριστιανούς, όταν διακρίνουν Ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας τους, να εναντιώνονται στις συνοδικές αποφάσεις της Ιεραρχίας και να υποστηρίζουν μια μικρή ομάδα Θεολόγων, η οποία αγωνίζεται «με νύχια και με δόντια», για να κρατήσει «ζωντανά» με το «έτσι θέλω», αυταρχικά και βίαια, αυτά τα θνησιγενή και θανατερά νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών που συνέταξε και προσπαθεί με κάθε τρόπο, να τα φορτώσει στην πλάτη των μαθητών, των Θεολόγων καθηγητών και όλου του ελληνικού λαού, καταστρατηγώντας την πατροπαράδοτη ορθόδοξη πίστη καθώς και κάθε έννοια δημοκρατίας, συναδελφικότητας, διαλόγου και παιδαγωγικής.

Θέλουμε να πιστεύουμε όμως, ότι η πλειονότητα των Ιεραρχών  που απαρτίζουν την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα σταθούν στο ύψος τους και δεν θα εγκαταλείψουν στο έλεος κάθε ευφάνταστου και αυτοχριόμενου μεταρρυθμιστή παιδαγωγού, την ορθόδοξη αγωγή της νεότητας, τους καθηγητές Θεολόγους, το ένα εκατομμύριο των βαπτισμένων μαθητών και μαθητριών των σχολείων της χώρας μας, που αξίζει να μείνουν ελεύθεροι να πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό και να μην υποδουλωθούν στα σχέδια της Νέας Τάξης με τη συγκατάνευση μάλιστα, των Ποιμένων της Εκκλησίας μας. 

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα τελεσφορήσουν προσπάθειες, όπως αυτή που διαβάσαμε πρόσφατα σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που αφορά στη δημιουργία, από την Ιεραρχία, επιτροπής λαϊκών καθηγητών «δήθεν ανεξάρτητων», κατά το πρότυπο μάλλον των «Ανεξάρτητων αρχών»(!) από τους οποίους και θα εκμαιευθεί θετική εισήγηση για τα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούν να ανατραπούν Συνοδικές αποφάσεις, που μάλιστα επικυρώθηκαν τρεις φορές και αφορούν στην απόρριψη των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, όταν πλέον είναι γνωστό σε όλους, εκείνο που ομολογήθηκε καθαρά και από τον Αρχιεπίσκοπο ότι στόχος τους στην ουσία είναι ένας και μοναδικός: Μάθημα Θρησκευτικών στα σχολεία μακράν και αντίθετα από την Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας, με τελικό τους όραμα την αλλοίωση της πίστεώς μας. 

Ας προσέξουν επομένως, οι γνωστοί πλέον σε όλους ελάχιστοι Ιεράρχες που θέλουν στα φανερά να δείχνουν ότι έχουν συνοδικό πνεύμα και ότι δεν έχουν ομάδα παρασυναγωγής, όμως συμμαχούν υπογείως και στα κρυφά στηρίζουν τη γνωστή ομάδα, των ελάχιστων δήθεν προοδευτικών και δήθεν ανοιχτών Θεολόγων, που λυσσαλέα πολεμά τη διδασκαλία της  Ορθόδοξης Χριστιανικής Αγωγής στα σχολεία της πατρίδας μας. Η ιστορία καταγράφει στάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων που μήδισαν, που δεν κράτησαν τις Θερμοπύλες που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός και ο λαός του Θεού, επιλέγοντας να παίζουν «εν ου παικτοίς».

Από την εφημερίδα "Ορθόδοξος τύπος", 25-11-2016

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΑΘΡΗΣΚΟΙ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρός ∆ιονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ στή Χώρα µας νοµοθετοῦν χωρίς νά σέβονται τούς θείους νόµους. Ἐπηρεασµένοι ἀπό τό τί γίνεται στό ἐξωτερικό, παίρνουν ἀντιχριστιανικές ἀποφάσεις καί ἀποµακρύνουν τό λαό ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τίς παραδόσεις της.

Θέλουν νά µᾶς κάνουν µέ τό ζόρι Εὐρωπαίους, δηλαδή ἀνθρώπους πού θά περιφρονοῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ στό ὄνοµα τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δηµοκρατίας. Τά ἀποτελέσµατα αὐτῆς τῆς προσπάθειας θά ἦταν περιορισµένα, ἐάν οἱ χριστιανοί τηροῦσαν στή ζωή τους τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί εἶχαν πνευµατικά βιώµατα. ∆υστυχῶς, οἱ χριστιανοί τῆς ἐποχῆς µας εἶναι πολύ χαλαροί ἀπέναντι στό θέληµα τοῦ Θεοῦ καί δέν ἀνησυχοῦν στό βαθµό πού θά ἔπρεπε, ὅταν αὐτό καταπατεῖται ἀπό τούς κοσµικούς ἄρχοντες.

Κάτι παρόµοιο παρατηρεῖται καί σέ πολλούς κληρικούς. Μένουν ἀδιάφοροι καί ἀπαθεῖς στά ὅσα µεθοδεύουν οἱ πολιτικοί. ∆έν γίνονται τό δυναµικό ἐµπόδιο στά ἀντιχριστιανικά σχέδια τῶν ἀντίχριστων πολιτικῶν. Θά συµπλήρωνα καί ἀνάξιων. Ἄν ἀναλογιστεῖ κανείς ὅτι οἱ πολιτικοί εἶναι ὑποβαθµισµένοι πνευµατικά, χωρίς γνώση καί ἦθος, χωρίς ἰδανικά καί ὁράµατα, ἀπελπίζεται καί βλέπει ὅτι ἡ πατρίδα θά βρεθεῖ στό χεῖλος τοῦ γκρεµοῦ χωρίς ἐλπίδα ἐπιστροφῆς καί σωτηρίας.

Στίς δύσκολες ὅµως ὧρες παρεµβαίνει ὁ Θεός, ἀρκεῖ νά ὑπάρχουν, ἔστω καί λίγοι, ἄνθρωποι...

πού ἐπικαλοῦνται τό ἔλεός του. Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν αὐτοί οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι σταθερά προσηλωµένοι στό θέληµά του. Ἡ πίστη ὑπάρχει καί αὐτό εἶναι παρήγορο σηµάδι. Τό ρόδο τῆς ἀληθινῆς πίστης δέν πνίγηκε στά ἀγκάθια, ὅπως ἔλεγε ἕνας πατριάρχης τοῦ 15ου αἰῶνος.

Οἱ χριστιανοί δέν πρέπει νά βλέπουµε τούς πολιτικούς µέ φόβο, οὔτε νά ὑποκλινόµαστε µπροστά τους, γιατί τυχαίνει νά ἔχουν τήν ἐφήµερη ἐξουσία νά νοµοθετοῦν µέ εὐκολία. ∆έν πρέπει ἀκόµα νά ξεχνοῦµε ὅτι πολλές φορές οἱ νόµοι τους µένουν ἀνεφάρµοστοι. Πάντως ἀπέναντι στούς ἀντιχριστιανικούς νόµους πρέπει νά µένουµε ψύχραιµοι καί ἄκαµπτοι στίς ἀρχές µας. Καί νά διαφωτίζουµε τό λαό νά εἶναι ἀδιάφορος. Νά µή δίνουµε στούς νόµους αὐτούς περισσότερη ἀξία ἀπό ὅση ἔχουν.

Οἱ πολιτικοί συχνά ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ χριστιανοί δέν ἔχουν δικαίωµα νά ἀντιδροῦν δυναµικά στά ὅσα ἀντιχριστιανικά οἱ ἴδιοι νοµοθετοῦν. Τούς θεωροῦν συντηρητικούς καί ἐκτός ἐποχῆς. Οἱ ἴδιοι ὅµως ἔχουν δικαίωµα νά κάνουν ὅ,τι θέλουν, προκειµένου νά περιορίσουν τήν Ἐκκλησία καί νά τή θέσουν στό περιθώριο. Ξεχνοῦν οἱ δυστυχεῖς ὅτι ὅλοι ἔχουµε τά ἴδια δικαιώµατα καί κανένας δέν ὑπερέχει τοῦ ἄλλου. Πρέπει λοιπόν οἱ χριστιανοί νά ἀντιστέκονται στά ὅσα οἱ πολιτικοί σχεδιάζουν καί µερικῶς ὑλοποιοῦν εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας µας.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 4/3/2016

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΆΤΟΣ ΤΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ

Χαρά - Ανδριάνα Λιαναντωνάκη

ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ οι κρατούντες (την εξουσία, με νύχια και με δόντια). ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΙΕΡΟ ΟΥΤΕ ΟΣΙΟ,  όπως έλεγαν οι παλαιοί.

Τι βαριά ασθένεια αυτή η ασέβεια και πόσο μολυσματική: σκορπά την ασυνειδησία, την ανομία, α-παιδεία, αλογία… Πόσο σκοτεινή και κατά κοινή ομολογία τυραννική αυτή η περιφερόμενη στον δημόσιο χώρο στα κανάλια, στη Βουλή, κ.ο.κ. ύβρις, των μετά μανίας και πάση θυσία, παρόλη τη κοινωνική κατακραυγή επίδοξων «εκσυγχρονιστών» της Ελλάδας …

Σε σχέση με το έγκλημα, που διαπράττεται αυτή την ώρα στην καρδιά της ελληνικής Παιδείας, είδαμε αυτή τη νέα «δημοκρατική» υπερεξουσία που ξεφύτρωσε στην Ελλάδα του μηδενισμού της Δημοκρατίας (της Γλώσσας, της Παράδοσης,  του Πολιτισμού, της Πίστης κ.ο.κ.), και η οποία ακούει (;) στο όνομα «αρμόδιες επιστημονικές επιτροπές».

Δια πάσαν νόσον…. αυτές οι επιτροπές, κυκλοφορούν και οπλοφορούν με περισσή επιστημονικοφάνεια και ασέβεια προς τα παραδεδομένα ήθη: «όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν» σαν πλανόδιοι έμποροι, αποφασισμένοι να ξεπουλήσουν τα πάντα, εργάζονται αόκνως και…. πολυπλοκάμως για τον βίαιο «εξορθολογισμό»-διαφωτισμό των πάντων στην πατρίδα μας.

Οι σκοτισμένοι θα μας δώσουν φως; Μα κι ένα παιδί του σχολείου, το βλέπει –την τύφλα τους! άκου γ’ δημοτικού να διδάσκονται τα παιδάκια θρησκειολογία. Απαράδεκτα, αδιανόητα,  ανόητα, επικίνδυνα, δηλητηριώδη και προσηλυτιστικά τα προτεινόμενα Νέα προγράμματα Σπουδών για τα Θρησκευτικά.

Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται έντονα, αλλά ποιος τους ακούει; Αντιστέκονται θαρραλέα για λόγους συνειδήσεως, αλλά ο «δημοκρατικός» φρονηματισμός του Υπουργείου Παιδείας τους απειλεί εκβιαστικά με διοικητικά μέτρα και ενθαρρύνει το «συναδελφικό» κάρφωμα, για να εντοπιστούν παραβάτες, οι οποίοι – άκουσον - «παρενοχλούν τη νομιμότητα»!

Μας εμπαίζουν κανονικά αυτοί που παραβιάζουν κανονικά και συστηματικά τη νομιμότητα, την κοινωνική συνοχή και συνταγματική τάξη.  Μαίνονται: δεν έχουν ιερό και όσιο,  δεν θέλουν πιστούς, θέλουν «πολίτες» (όπως δήλωσε ο υπουργός εκ-παίδευσης και α-Παιδείας), ζητούν νέα πολιτισμική ταυτότητα,  δεν θέλουν ιστορία, δεν θέλουν τίποτε παλαιό και ιερό, δεν έχουν όραμα, θέλουν αχταρμά πολυπολιτισμικό, αυτό να διδαχθούν τα παιδιά. Όχι τον Ελληνισμό.. όχι τον οικουμενικό ελληνισμό,  αλλά τον οικουμενιστικό διεθνισμό, τον συγκρητισμό– όχι Μέγα Αλέξανδρο, όχι Μυκηναϊκό πολιτισμό!

Όπως είπε σε τηλεοπτική δήλωσή της η η αναπληρώτρια υπουργός α-παιδείας οι «αρμόδιες επιστημονικές επιτροπές» αποφασίζουν λίγο –πολύ για την αλλαγή του περιεχομένου των βιβλίων της ιστορίας και ο υπουργός συγκατατίθεται ή όχι! Με ποια αυθεντία, χωρίς σεβασμό στο παρελθόν στο συλλογικό ιστορικό βίωμα των Ελλήνων; Τι υβρις, Δεν σέβονται Χριστό! Δεν σέβονται λαό! Δεν σέβονται Παιδεία, ιστορία, δημοκρατία, Εκκλησία. Αυτή η ασέβειά τους είναι η αδυναμία τους.

Νομίζουν ότι μπορούν να εμπαίζουν τους Έλληνες και να ξηλώσουν τη διαχρονική ταυτότητα πολιτισμού, παιδείας και πίστης του λαού μας. Εργάζονται μανιωδώς γι’ αυτή την εξέλιξη. Δεν «αγκαλιάζουν του ξένους», όπως διατείνονται, τους χρησιμοποιούν, όπως και εμάς. Είναι ανήκουστη και απεχθής η ασέβειά τους. Ξένη στον λαό μας …πιο ξένη και από τους ξένους που φιλοξενούμε στην Ελλάδα. Δεν θέλουν να μας εκπαιδεύσουν να συνυπάρχουμε με τον Άλλον, όπως ισχυρίζονται. Επιθυμούν να γίνουμε εμείς άλλοι …μισ-αλλό-δοξοι, ρατσιστές, ‘ουδετερόθρησκοι’ φονταμενταλιστές…. Να γιορτάζουμε, ήθελαν κάποιοι, την απελευθέρωση της Αθήνας (12 Οκτωβρίου) με ανέγερση τεμένους. Υποκινούν τη βία, αναιρούν την ελευθερία. Μαρτύριο της συνειδήσεως, διωγμός.

Σε λίγες μέρες θα τιμήσουμε την εθνική επέτειο του ΌΧΙ, την σθεναρή αντίσταση του ελληνικού λαού στον κατακτητή, τη συστράτευση των πολιτών με της Αγίας Σκέπης την ισχύ- την θεία παρεμβολή του ουρανού που μας σκεπάζει όλους, χωρίς βία…

Αυτή μάλιστα, ΕΙΝΑΙ «υπερεξουσία», αυθεντία, η απουσία της ύβρεως, η ουσία της κοινωνίας της αγάπης, ο σεβασμός του άλλου ΚΑΙ του εαυτού – η συντριβή του φόβου!

Εδώ και τώρα, ας συντρίψουμε το κράτος του φόβου πριν αυτό σταδιακά μας συντρίψει!

http://aktines.blogspot.gr

ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΙ...

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΜΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΕΝΔΥΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΜΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΕΝ∆ΥΜΑ

Οἱ σύγχρονοι πολιτικοί διέψευσαν τά ὁράματα

τῶν μεγάλων ἡγετῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Γράφει ὁ πρωτοπρ. π. Γεώργιος ∆. Μεταλληνός

Τό γένος µας ἐλευθερώθηκε µετά ἀπό δουλεία αἰώνων σέ βαρβάρους ὂχι µόνο τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά καί τῆς ∆ύσης, πού ἐργάζονταν καί αὐτοί γιά τόν πνευµατικό θάνατο τοῦ Ἑλληνισµοῦ µέ τήν ἀποσύνδεσή του ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.∆υναµογόνος πηγή τοῦ Ἐθνικοῦ µας ἀγώνα ὑπῆρξε ἡ ἂσβεστη συνείδηση ὃτι «εὒδαιµον τό ἐλεύθερον»1. 

Ὁ Ἑλληνισµός δέν ἒπαυσε, καί στήν µακρόσυρτη περίοδο τῆς δουλείας, νά εἶναι φορέας καί συνεχιστής ἑνός παγκόσµιας ἐµβέλειας πολιτισµοῦ, πού δέν ἒσβησε οὒτε καί στήν πολυώνυµη δουλεία του: ἀραβοκρατία, φραγκοκρατία, ἑνετοκρατία, τουρκοκρατία καί ἀγγλοκρατία.

Ἡ πολιτιστική ταυτότητα τοῦ Ἒθνους µας εἶναι προϊόν τῆς συζεύξεως Ἑλληνικότητας καί Ὀρθοδοξίας, σέ µία ἓνωση θεανθρώπινη, στήν ὁποία θεῖο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἒνσαρκη Ὀρθοδοξία - Ἰησοῦς Χριστός καί ἀνθρώπινο ὁ Ἑλληνισµός, ὡς ἱστορική σάρκα αὐτῆς τῆς «ἀσύγχυτης καί ἀδιαίρετης» ἓνωσης. Ἡ πραγµάτωσή της ὁδήγησε στήν ἐκ θεµελίων ἀναδόµηση καί µεταµόρφωση ἑνός πολιτισµοῦ, πού ὑπῆρξε ἡ κορύφωση τῆς ἀνθρωπίνης προόδου ἀπό τήν πτώση µέχρι τήν Σάρκωση. Ἀναζητώντας τήν καθολική Ἀλήθεια ἡ ἐλληνική θεοκεντρικότητα, ψηλαφοῦσε τήν θεία παρουσία στόν κόσµο, προσανατολίζοντας Χριστοκεντρικά τήν πορεία του πρός τό Ὃσιο, τό Ἀληθές, τό Ὡραῖο καί τό ∆ίκαιο, καί ἀνεπίγνωστα πρός τήν πηγή κάθε τελειότητας τόν Τρισυπόστατο Θεό. Ὁ Χριστιανισµός ὡς Ὀρθοδοξία, θά καταξιώσει καί ἐξαγιάσει τήν γνήσια «ζήτηση»2 τοῦ ἑλληνικοῦ κόσµου.

 Ὁ Ἑλληνισµός «ὁλοκληρώθηκε µέσα στήν Ὀρθοδοξία» καί µέ τή νέα ταυτότητά του δοξάσθηκε καί µεγαλούργησε στήν κατοπινή του πορεία, ὡς «αἰώνια κατηγορία τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως», κατά τόν ἀείµνηστο π. Γεώργιο Φλωρόβσκυ3 . Τήν αὐθεντική ἓνωση Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνικότητας σώζουν στούς αἰῶνες οἱ ἃγιοι Πατέρες, ὃπως οἱ Μεγάλοι Τρεῖς Ἱεράρχες. Μέσω αὐτῶν σφραγίσθηκε εὐεργετικά ἡ πορεία ὂχι µόνο τῆς ἑλληνικῆς, ἀλλά καί τῆς παγκόσµιας ἱστορίας, ἐφ’ ὃσον βέβαια ἡ πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων λειτουργεῖ ὡς αὐθεντική χριστιανικότητα καί ὂχι ὡς παραχάραξή της. Ὁ προσληφθείς ἀπό τήν Ὀρθοδοξία Ἑλληνισµός, µέ τά στοιχεῖα του ἐκεῖνα πού ἦταν συµβατά µέ τήν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια ἀναγεννήθηκε, συνεχίζοντας τήν πορεία του στήν ἱστορία ὡς ἓνας νέος κόσµος, κινούµενος στό Φῶς τῆς ἂκτιστης θεϊκῆς Χάρης καί ἐνδυναµούµενος ἀπό τή διαρκῆ ζήτησή της.

Χῶρος τῆς ἱστορικῆς πραγµάτωσης τῆς νέας ἑλληνικῆς ταυτότητας ὑπῆρξε ἡ (ἑλληνορθόδοξη) Ρωµανία, τό «Βυζάντιο», στήν Βυζαντινή καί µεταβυζαντινή διάστασή της. Μέσα στήν µητρική ἀγκάλη τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώµης (Ρωµανίας) καί τῆς φυσικῆς προέκτασής της στή δουλεία, τῆς Ἐθναρχίας, ἡ ἑλληνική συνείδηση πραγµατώνει τήν οἰκουµενικότητά της σέ µιά ὑπερφυλετική πανενότητα ἢ ὑπερεθνικότητα, τό «ἒθνος ἃγιον» (Α΄ Πέτρ. 2,9) καί «γένος τῶν Ρωµαίων», τῶν ὀρθοδόξων πολιτῶν τῆς Νέας Ρώµης. Ἒτσι ὑπερβαίνεται ὁ παλαιός δυαλισµός «Ἓλληνες καί βάρβαροι», γιά νά ἰσχύσει τό «οὐκ ἒνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἓλλην» (Γαλ. 3,28).

Ἡ ἱστορία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἒγινε σηµαντικότατο κεφάλαιο τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισµοῦ καί ἡ σπονδυλική στήλη τῆς ἐπιβίωσης καί διαχρονικῆς παρουσίας του. Αὐτό ὁµολόγησε τό 1852 ἡ ἁρµόδια γιά τά ἐκκλησιαστικά Νοµοσχέδια Ἐπιτροπή τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς: «Αὓτη (δηλαδή ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία) διετήρησεν ἐν ταῖς περιπετείαις τῶν χρόνων τήν πνευµατικήν καί ἐθνικήν ἑνότητα τῶν Ἑλλήνων». Αὐτή ὑπῆρξε ἡ ἐµπειρία τοῦ Ἑλληνισµοῦ µέχρι τήν ἳδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους (συµβατικά τό 1830). Ἡ ὑπεροχική παρουσία τῆς ἑλληνικότητας στή ζωή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώµατος τεκµηριώνεται µέ τή θέση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, σ’ ὃλες τίς ἱστορικές µορφές της, στόν ἐκκλησιαστικό λόγο, ἀποβαίνοντας ἡ γλώσσα σύνολης τῆς Ὀρθοδοξίας µέχρι σήµερα.Ἡ Ὀρθοδοξία καλεῖται διεθνῶς «ἑλληνική»: “Ecclesia greca” , “Greek Church”, “Griechische Kirche”, κ.λπ. Ἡ Ὀρθοδοξία συνέζευξε τόν Παρθενώνα µέ τήν Ἁγιά-Σοφιά, ὡς Ρωµηοσύνη ἀπό τό 330 (ἳδρυση τῆς Νέας Ρώµης), µέ παραµόνιµα ἰδανικά τόν «θεούµενον ἂνθρωπον», τόν Ἃγιο, καί τόν ἀδελφικό-κοινοτικό τρόπο ὑπάρξεως, πού σώζεται αὐτούσιος στό ὀρθόδοξο κοινοβιακό µοναστήρι.

Μετά ἀπό αὐτά κατανοεῖται, γιατί ἡ βούληση τοῦ Ἒθνους κατά τήν δουλεία ἦταν ἡ ἀνάσταση καί συνέχεια αὐτῆς τῆς πραγµατικότητας. Κατά τόν π. Ἰ. Ρωµανίδη, «οἱ Ρωµηοί ἐπαναστάτησαν τό 1821, διά νά ξαναγίνη ἡ Ρωµηοσύνη κράτος µέ τόν ρωµαίικο (=ἑλληνορθόδοξο) πολιτισµό της, πού µέ ὑπερηφάνειαν καί κάθε θυσίαν εἶχαν διαφυλάξει κατά τά σκληρά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Φραγκοκρατίας καί τῆς Ἀραβοκρατίας»4 . Αὐτό τό ὃραµα εἶχαν οἱ µεγάλοι πρωταγωνιστές τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης. ∆ειγµατοληπτικά παρουσιάζουµε τούς ὁραµατισµούς τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, πού ὡς Κυβερνήτης τῆς µικρῆς Ἑλλάδας θέλησε νά πραγµατώσει τά ὂνειρα τῶν Ἀγωνιστῶν.

Ἰωάννης Καποδίστριας (1766-1831)

Ὁ Νικόλαος Σπηλιάδης (1780-1867), πού ὡς «Γραµµατεύς Ἐπικρατείας» (δηλ. πρωθυπουργός) γνώριζε καλά τόν Καποδίστρια, παραδίδει τήν πληροφορία, ὃτι ὁ πρῶτος µας «Κυβερνήτης» ἢθελε νά δηµιουργήσει «Νεορωµαϊκήν αὐτοκρατορίαν», ἐπισηµαίνοντας ἒτσι τόν οἰκουµενικό µεγαλοϊδεατισµό του. Ὁ Καποδίστριας ἢθελε νά ἀναστηθεῖ τό «ρωµαίικο», ἡ Βυζαντινή αὐτοκρατορία. Εἶναι, ἂλλωστε, γνωστή µιά σχετική διπλωµατική ἐνέργειά του. Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1828 προσπάθησε νά πείσει τόν τσάρο Νικόλαο νά ἱδρυθεῖ Ὁµοσπονδία ἀπό πέντε αὐτόνοµα κράτη στήν Βαλκανική: Ἑλλάδος, Ἠπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας καί ∆ακίας µέ ἐλεύθερη πόλη τήν Κωνσταντινούπολη, προσβλέποντας στήν µελλοντική ἓνωσή τους καί ἒτσι τήν ἀποκατάσταση µεγάλου µέρους τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώµης5 . Ἐξ ἂλλου, ἢδη τό 1819 σέ ἐπώνυµο ὑπόµνηµά του ἀπό τήν Κέρκυρα, ὑπεστήριζε τήν ἀναβολή τῆς ἑτοιµαζοµένης ἐπαναστάσεως, διότι προέβλεπε τήν χειραγώγησή της ἀπό τίς ∆υτικές ∆υνάµεις, καί τήν θεµελίωση τῆς «Φιλικῆς Ἑταιρείας» οὐχί ἐπί τῆς ἀρχῆς τῆς ἐθνότητος, ἀλλά ἐπί τῆς εὐρείας καί ζώσης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»6 . Καί ὁ Καποδίστριας ἢθελε ἀνάσταση τοῦ ρωµαίικου, πού συνεχιζόταν στά ὃρια τῆς Ἐθναρχίας. Μέ τήν Ὀρθοδοξία καί ὂχι τήν ἀποχριστιανοποιηµένη Εὐρώπη συνέδεε καί αὐτός τό µέλλον τοῦ Ἑλληνισµοῦ.

 Ἀκραιφνῶς ἑλληνορθόδοξο ἦταν τό φρόνηµά του γιά τό Ἒθνος.Ὃπως ἒγραφε στὸν ὑφυπουργό Πολέµου καί Ἀποικιῶν Οὐίλµοτ Χόρτον (15/27 Ὀκτωβρίου 1825): «Τό ἑλληνικόν Ἒθνος ἀποτελεῖται ἀπό ἂτοµα, τά ὁποῖα, µετά τήν κατάκτησιν (=ἃλωση) τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δέν ἒπαυσαν νά πρεσβεύουν τήν ὀρθόδοξον θρησκείαν, νά ὁµιλοῦν τήν γλῶσσαν τῶν πατέρων των καί τά ὁποῖα τελοῦν ὑπό τήν πνευµατικήν ἢ κοσµικήν (γρ. ἐθναρχικήν) δικαιοδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας των, ἀσχέτως τοῦ τόπου πού διαµένουν ἐν Τουρκίᾳ... Τά ὃρια τῆς Ἑλλάδος ἒχουν χαραχθῆ ἀπό τεσσάρων αἰώνων διά τῶν δικαίων, τά ὁποῖα οὒτε ὁ χρόνος, οὒτε πάσης φύσεως δεινά, οὒτε ἡ κατάκτησις ἠδυνήθησαν ποτέ νά διαγράψουν»7 . Μέσα σέ λίγες γραµµές προσδιορίζεται ἡ ἑλληνική ταυτότητα, µέ κύρια στοιχεῖα τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τή γλώσσα. «Ἡ χριστιανική θρησκεία -σηµειώνει ἀλλοῦ- ἐσυντήρησεν εἰς τούς Ἓλληνας καί γλῶσσαν καί πατρίδα καί ἀρχαίας ἐνδόξους ἀναµνήσεις, καί ἐξαναχάρισεν εἰς αὐτούς τήν πολιτικήν ὓπαρξιν, τῆς ὁποίας εἶναι «στύλος καί ἑδραίωµα» (Α΄Τιµ. 3,15). Ἀληθινή κιβωτός τοῦ ἀναγεννώµενου Ἒθνους ἦταν, κατά τόν Καποδίστρια ἡ Ὀρθοδοξία.Ἡ στυγερή δολοφονία του δέν ἀνέκοψε µόνο τήν ὁµαλή πορεία τοῦ Ἒθνους πρός τήν πλήρη ἀποκατάστασή του, ἀλλά καί τήν πορεία ὃλης τῆς ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, τῶν λοιπῶν βαλκανικῶν ἐπαρχιῶν τῆς Ἐθναρχίας.

Ὁ Καποδίστριας δέν ἀνῆκε ποτέ, πνευµατικά καί πολιτιστικά, στήν Εὐρώπη, παραµένοντας πάνω ἀπ’ ὃλα Ἓλλην. Ὑποστήριξε τήν εὐρωπαϊκή ἑνότητα, χωρίς ὃµως στό ἐλάχιστο νά ὑποτιµήσει ἢ νοθεύσει τή δική του ταυτότητα. Σήµερα θά λέγαµε, ὃτι ἐργάσθηκε γιά µιάν Εὐρώπη, «τῶν Λαῶν καί τῶν πολιτισµῶν». Ἀλλ’ αὐτό ἀκριβῶς δέν θέλει νά εἶναι ἡ σηµερινή Εὐρώπη, ἐπιµένοντας στόν φραγκοτευτονικό ρατσιστικό φεουδαρχισµό της.

Ὁ Καποδίστριας ὁραµατιζόταν τήν συνέχεια τοῦ Ἒθνους µέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή του. Ἒτσι δέν ἂργησε νά ἒλθει σέ σύγκρουση µέ τίς δυνάµεις ἐκεῖνες, ξένες καί ἐγχώριες, πού ἐπεδίωκαν τόν ἐξευρωπαϊσµό τῆς Χώρας µέ τήν ἀποσύνδεσή της ἀπό τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισµό της. Ὁ Κυβερνήτης ὃµως πίστευε καί διεκήρυττε, ὃτι «ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης»!8 .

 Ἑλληνορθόδοξο ἦταν καί τό ὃραµά του γιά τήν παιδεία τοῦ Ἒθνους. Παιδεία καί Ἐκκλησία ἦταν στή συνείδησή του ἀλληλένδετα. Γι’ αὐτό καί συνέστησε Γραµµατεία (=Ὑπουργεῖο) «τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καί τῆς ∆ηµοσίου Παιδείας», διότι, ὃπως ἒλεγε, ἦσαν «δύο ὑπηρεσίαι ἀχώριστοι, πρός ἓνα συντρέχουσαι σκοπόν, τήν ἠθικήν τῶν πολιτῶν µόρφωσιν, ἣτις εἶναι ἡ βάσις τῆς κοινωνικῆς καί πολιτικῆς τοῦ ἒθνους ἀνορθώσεως»9. Τήν σηµασία αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς φωτίζει ἡ καλβινίζουσα σύζευξη ἀπό τόν Κοραῆ τῆς Παιδείας µέ τήν Ἀστυνοµία, σέ ἓνα κοινό ὑπουργεῖο ...

Ἒτσι ὃµως ἐξηγεῖται ἡ ἐφεκτική στάση τοῦ Καποδίστρια ἒναντι τῶν Ξένων, ὂχι µόνο στή σφαῖρα τῆς πολιτικῆς, ἀλλά περισσότερο στόν χῶρο πού µποροῦσαν νά ἀλλοιώσουν τήν αὐτοσυνειδησία τοῦ Ἒθνους, τήν Ἐκπαίδευση. Μία ἀπό τίς βασικότερες ἐναντίον του κατηγορίες τῶν δυτικῶν Μισσιοναρίων ἦταν ὃτι τά σχολεῖα τοῦ Καποδίστρια εἶχαν µοναστηριακή ὀργάνωση, συνδυάζοντας τήν σπουδή µέ τή λατρεία καί τήν ἀνάγνωση στήν τράπεζα βίων Ἁγίων. Ὁ δραστήριος Μισσιονάριος L. Korck, πού θά ἐλέγχει τήν ἑλληνική ἐκπαίδευση ἐπί Βαυαρῶν, λέγει γιά τόν Καποδίστρια: «Ἐπέµενε ἒντονα στό νά µή ἐπιτραπῇ νά διδάσκεται τίποτε στά σχολεῖα τῶν Μισσιοναρίων χωρίς νά ἒχει λάβει προηγουµένως γνώση ἡ Κυβέρνηση»10, προέβαλλε δέ ἀντιρρήσεις στήν κυκλοφορία προτεσταντικῶν φυλλαδίων, πού προσέβαλλαν τήν θρησκευτική παράδοση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ11. Ὁ Καποδίστριας ἒγραφε καί στόν ἀµερικανό Μισσιονάριο Rufus Anderson, ὃτι οἱ Ἓλληνες θά δέχονταν εὐαρέστως σχολεῖα καί βιβλία, καί εἰκόνες, καί κάθε τι, πού δέν θά τούς ἀποσποῦσε ἢ δέν θά ὑπονόµευε τήν πίστη τους στήν Ἐκκλησία τοῦ Ἒθνους τους12. Ὁ Κυβερνήτης ἦταν ὁ µόνος πολιτικός µας, πού ἀπέκρουσε τήν διαρπαγή, δήµευση ἢ ἀπαλλοτρίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἐπιδιώκοντας τήν ἀξιοποίησή της γιά τήν µισθοδοσία τοῦ Κλήρου καί τήν συντήρηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σχολείου. Εἶναι δε γνωστό, ὃτι οὐδεµία ἀποζηµίωση δέχθηκε ποτέ ἀπό τήν Ἑλληνική Πατρίδα, προσφέροντάς της ὃλη τήν ἀτοµική του περιουσία. Ὁ χαρακτηρισµός τοῦ Καποδίστρια ὡς «τοῦ πρώτου καί τελευταίου Κυβερνήτου, πού ἀγάπησε καί ἐνδιεφέρθη εἰλικρινῶς διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος»13 δέν εἶναι, µετά τά παραπάνω, ὑπερβολή.

Θά διαψευσθῆ ὃµως ἀπό ἐκείνους, πού θά ἀναλάβουν τήν περαιτέρω ὀργάνωση τῆς πορείας τοῦ Ἔθνους.

Ἡ τραγική διάψευση

Τό Ἒθνος µας, στά πρόσωπα ὃλων ἐκείνων (Πολιτικῶν καί ∆ιανοουµένων), πού διαχειρίσθησαν τίς τύχες του, ἀδιαφόρησε γιά τίς παραπάνω ὑποθῆκες. Ὂχι µόνο στόν πολιτικό, ἀλλά καί σ’ αὐτόν τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο. Ἡ διακήρυξη «ἀνήκοµεν εἰς τήν ∆ύσιν» δέν περιορίσθηκε στίς διεθνεῖς πολιτικές σχέσεις, ἀλλά ἐπεξετάθη καί στά πολιτιστικά καί πνευµατικά, ὁδηγώντας σέ πολιτική ὑποτέλειας καί ἐξάρτησης ἀπό τίς εἰσαγόµενες δυτικογενεῖς ἰδεολογίες καί τά ὀθνεῖα πολιτικοκοινωνικά συστήµατα, ἢ ἀναγνωρίζοντας στούς διαχριστιανικούς ∆ιαλόγους τήν ἐκκλησιαστικότητα τοῦ ∆υτικοῦ Χριστιανισµοῦ στό σύνολό του. Οἱ εὐρωπαΐζοντες Ἓλληνες εὐθυγραµµίζονται µονίµως µέ τήν πολιτική τῶν Εὐρωπαϊκῶν ∆υνάµεων γιά τό κράτος µας καί ὃλη τήν «καθ’ ἡµᾶς Ἀνατολή». Ἂς µή λησµονεῖται δέ ποτέ, ὃτι καί ἡ Σοβιετική Ἓνωση εὐρωπαϊκή «∆ύναµις» ἦταν.

Ἡ συνάντηση καί ὁ ἐκστασιασµός µας µέ τά «εὐρωπαϊκά φῶτα» ἢδη ἀπό τόν 18ο αἰώνα, ἐπέφεραν τή διάσπαση τῆς πολιτιστικῆς ἑνότητάς µας, εἰσάγοντας νέα παιδευτικά καί κοινωνικά πρότυπα, τήν ἐπιβολή τῶν ὁποίων ἀνέλαβε ἡ Ἐκπαίδευση, σέ ἓνα πολιτειακό πλαίσιο, πού ὑποτιµᾶ καί περιθωριοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξία ἢ τήν χρησιµοποιεῖ γιά τήν ἐπίτευξη τῶν ἒξωθεν προσδιοριζοµένων κοµµατικῶν στόχων. Ἒτσι ἀποδεχθήκαµε τήν αὐτοθεοποίηση τοῦ χειραφετηµένου ἢδη ἀπό τήν Ἀναγέννηση Ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος θέλησε µέ τή λογική αὐτάρκειά του νά ἐπιτύχει τήν τελείωσή του, ὑποκαθιστώντας µέ τό λογικό τήν θεϊκή Χάρη. Τά Ἱερά Γράµµατα τοῦ Πατροκοσµᾶ καί τῶν Κολλυβάδων ὑποσκελίσθηκαν ἀπό τά εὐρωπαϊκά «Φῶτα». Τό ἰδεολογικό πλαίσιο, τοῦ δυτικοῦ κόσµου µετακενώθηκε βαθµιαῖα στήν «καθ’ ἡµᾶς Ἀνατολή», µαζί µέ ὃλα τὰ γεννήµατα τῆς δυτικῆς διαλεκτικῆς, πνευµατικά καί κοινωνικά, ὃλα διαµετρικά ἀντίθετα πρός τόν κόσµο τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, ὡς τοκετοί ξένων ὠδίνων .

Στό πνεῦµα τῶν Βαυαρῶν κυοφορήθηκε ἡ σηµερινή Ἑλλάς. Ὁ homo oeconomicus, capitalisticus καί marxisticus, κινούµενος στήν ἀλογία τῆς χρησιµοθηρίας καί τῆς ἀπόλυτης προτεραιότητας τοῦ ὠφελιµισµοῦ, κατέστησε τελικά δυσδιάκριτο τόν ἂνθρωπο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἰδεολογική ταυτολογία τῶν πολιτικῶν µας κοµµάτων, θεµελιωµένη στήν κοινή πηγή τῶν ἀρχῶν τους, φανερώνεται ἰδιαίτερα στό χῶρο τῆς Ἐκπαίδευσης, ὃπου ἡ στάση ἀπέναντι στήν παράδοση παραµένει καθαρά εὐρωπαϊκή. Ἡ οὐσία τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, δηλαδή ἡ πατερικότητα, ἒχει γίνει πλέον δυσδιάκριτη, θεωρούµενη ὡς µουσειακή ἐπιβίωση καί ἒκθεµα λαογραφικοῦ χαρακτήρα, καί ὂχι ὡς ζωτικό καί οὐσιῶδες συστατικό τῆς Ἑλληνικότητας.

Τό νέο αὐτό πλαίσιο, παιδευτικό καί κοινωνικό, καθιέρωσε προοδευτικά µιά νέα συλλογική νοοτροπία καί στάση ζωῆς, πού ἀπωθεῖ κάθε ἒννοια θεονοµίας καί χριστοκεντρικότητας. Ὁ Ἑλληνισµός, τόν ὁποῖο δεχόµεθα καί ἐκπροσωποῦµε σήµερα, δέν ἒχει πιά σχέση µέ τόν Ἑλληνισµό, τόν ὁποῖο ζοῦσαν καί γιά τόν ὁποῖο ἀγωνίζονταν ὁ Πατροκοσµᾶς, ὁ Κολοκοτρώνης καί ὁ Καποδίστριας καί ὃλη ἡ πλατειά βάση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ.

Τό πρόβληµα τοῦ σηµερινοῦ Ἑλληνισµοῦ, σέ ὃλα τά ἐπίπεδά του, εἶναι οὐσιαστικά ἡ ἀπουσία ὁραµάτων, ἐµπνεοµένων ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή µας. Σέ µιά ἒκρηξη θλίψεως, καί προπάντων ἀγανάκτησης, ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης θά γράψει στά Ἀποµνηµονεύµατά του: «Ἂν µᾶς ἒλεγε κανείς αὐτήν τήν ἐλευθερίαν, ὁπού γευόµαστε, θά περικαλούσαµεν τόν Θεόν, νά µᾶς ἀφήσει εἰς τούς Τούρκους ἂλλα τόσα χρόνια, ὃσο νά γνωρίσουν οἱ ἂνθρωποι τί θά εἰπεῖ πατρίδα, τί θά εἰπεῖ θρησκεία, τί θά εἰπεῖ φιλοτιµία (=φιλότιµο), τί ἀρετή, τί τιµιότη». Εἲθε νά µᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός καί στή σηµερινή ἀναβίωση τῆς Τουρκοκρατίας, µέσα στήν Ἑνωµένη Εὐρώπη, καί νά ἐπανεύρουµε τόν ἐθνικό βηµατισµό µας, στά ἲχνη τῶν γνησίων καί ἀληθινῶν Ἡγετῶν µας, γιά τήν ἐπανάκτηση τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητάς µας. ∆ιαφορετικά ἡ Ἑλλάς θά ἀντιµετωπίσει τόν θάνατο. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Εὐδαιμονία εἶναι ἡ Ἐλευθερία (Περικλέους Ἐπιτάφιος).

2. Λέγει ὁ Ἀθηναῖος (;) Κλήμης (+235), διευθυντής τῆς Κατηχητικῆς Σχολῆς Ἀλεξανδρείας: «Φαμέν τοίνυν ἐνθένδε (...) τήν φιλοσοφίαν ζήτησιν ἒχειν περί ἀληθείας καί τῆς τῶν ὂντων φύσεως, ἀλήθεια δέ αὓτη, περί ἧς ὁ Κύριος αὐτός εἶπεν΄ἐγώ εἰμί ἡ Ἁλήθεια» (Στρωματεῖς α΄VI).

3. π. Γ. Φλωρόβσκυ, στόν τόμο: Θεολογία, Ἀλήθεια καί Ζωή, Ἀθήνα 1967, σ.32.

4. π. Ἰω. Σ. Ρωμανίδου, Ἡ Ρωμηοσύνη τοῦ 1821 καί αἱ Μεγάλαι Δυνάμεις, στήν ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. 309/25.3.1978 (ἒκτακτη ἒκδοση).

5. Τό σχέδιό του ὃμως ἀπορρίφθηκε μέ τήν Συνθήκη τῆς Ἀδριανουπόλεως (14.9.1829). Βλ. M.S. Anderson, The Eastern Question, London 1966, σ. 71. Ἡ προσπάθεια αὐτή τοῦ Ἰ. Καποδίστρια συνιστοῦσε ὀφθαλμοφανῶς παραλλαγή τοῦ βαλκανικοῦ σχεδίου τοῦ Ρήγα.

6. Χρυσ. Παπαδοπούλου, Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ Μεγάλη Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Θεολογία, τ. ΚΑ(1950), σ. 316.

7. Σπ. Β. Μαρκεζίνη, Πολιτική Ἱστορία τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος, σ.1 (ΒΙΠΕΡ 77)1966, σ. 86.

8. Γ. Βαλέτα, Τερτσέτη Ἃπαντα-Κολοκοτρώνη Ἀπομνημονεύματα, τ. Γ΄, Ἀπόλογα γιά τόν Καποδίστρια, σ. 242.

9. Γενική Ἐφημερίς τῆς Ἑλλάδος, 1829, ἀρ. 73, 74.

10. 20.11.1829. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνοῦ, Τό Ζήτημα τῆς Μεταφράσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἰς τήν Νεοελληνικήν κατά τόν ΙΘ΄ αἰώνα, Ἀθῆναι 1977, σ. 397.

11. Στό ἲδιο.

12. Βλ. James F. Clarke, Bible Societes American Missionaries and the National revival of Bulgaria, New York 1971, σ. 232.

13. Ε. Γ. Πρωτοψάλτη, Ὁ Καποδίστριας ὡς θρησκευτική προσωπικότης, Ἀνάπλασις, ἀρ. 248, Δεκ. 1976, σ. 3.

Ορθόδοξος Τύπος, 5/8/2016

http://thriskeftika.blogspot.gr