ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ «ΣΥΝΟΔΟ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ «ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ»

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ

ΣΤΗΝ «ΣΥΝΟΔΟ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ «ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ»

1. Καταγραφὴ ἀντιδράσεων πρὶν ἀπὸ τὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν

Ἔχουν περάσει ἤδη τρία (3) χρόνια ἀπὸ τὴν σύγκληση καὶ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016, ποὺ τὴν ὀνόμασαν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο», ἡ ὁποία «Οὔτε Ἁγία οὔτε Μεγάλη οὔτε Σύνοδος» ἦταν, ὅπως ἀπέδειξε ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, μέρος τῆς ὁποίας καταγράψαμε στὸ διπλὸ τεῦχος τῆς «Θεοδρομίας» (Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2016) ποὺ φέρει τὸν ἴδιο τίτλο, δηλαδή «Οὔτε Ἁγία οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος». Στὸ τεῦχος αὐτὸ ἐκτάσεως 320 σελίδων καταχωρίσαμε τὰ ἀπορριπτικὰ τῆς «συνόδου» κείμενα τῶν τεσσάρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας ποὺ δὲν ἔλαβαν μέρος στὴν ψευδοσύνοδο, γιατὶ δὲν συμφωνοῦσαν οὔτε μὲ τὸν τρόπο συγκλήσεως καὶ λειτουργίας, οὔτε μὲ κάποια αἱρετίζοντα προσυνοδικὰ κείμενα, τῶν ὁποίων ζητοῦσαν διορθώσεις, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἔγινε. 

Σημειωτέον ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ τῶν τεσσάρων αὐτῶν ἐκκλησιῶν ἀντιπροσωπεύουν τὸ 70% τοῦ συνόλου τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν, ἑπομένως μόνο τὸ 30% ἐκπροσωπήθηκε στήν «σύνοδο», γεγονὸς ποὺ μόνο του δείχνει ὅτι δὲν ἦταν «Μεγάλη», πολὺ περισσότερο μάλιστα, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν 800 Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, παρέστησαν μὲ ἐπιλογὴ μόνον 160, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῶν συνόδων ἐψήφισαν μόνον οἱ δέκα (10) προκαθήμενοι, πατριάρχες καὶ ἀρχιεπίσκοποι, ἐξευτελίσαντες ἔτσι καὶ μὲ αὐτὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ θεσμὸ τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων. Στὸ ἴδιο διπλὸ τεῦχος δημοσιεύονται ἀπορριπτικὰ καὶ κριτικὰ τῆς «συνόδου» κείμενα πολλῶν ἀρχιερέων, λοιπῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν, ὡς καὶ λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀντίδραση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος δὲν ἦταν βέβαια κατόπιν ἑορτῆς, ἀφοῦ δηλαδὴ ἔγινε τὸ κακό, ἀλλὰ πολλὲς δεκαετίες ἐνωρίτερα. Ἐπειδὴ οἱ συγκαλοῦντες τήν «σύνοδο», ἀλλὰ καὶ οἱ προετοιμάζοντες τὰ συνοδικὰ κείμενα, ἰδιαίτερα στὴν τελική τους μορφή, ἦσαν οἱ περισσότεροι ἐκ πεποιθήσεως οἰκουμενιστές, βαμμένοι οἰκουμενιστές, δὲν κατόρθωσαν νὰ ἑλκύσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, τὸ ὁποῖο διέβλεπε ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον τὸ δένδρο, οἱ συντελεστὲς τῆς «συνόδου» ἦσαν οἰκουμενιστές, καὶ οἱ καρποὶ τοῦ δένδρου θὰ ἦσαν ἀνάλογοι, δηλαδὴ οἰκουμενιστικοὶ καὶ συγκρητιστικοί, ὅπως καὶ ἔγινε, ἀφοῦ «ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται»[1]. Αὐτὲς τὶς πρὸ τῆς ψευδοσυνόδου ἀντιδράσεις, μέχρι καὶ τὶς παραμονὲς τῆς συγκλήσεως, τὶς συγκεντρώσαμε, μὲ ἐπιλογὴ βέβαια, γιατὶ θὰ χρειαζόμασταν τόμους ὁλόκληρους, σὲ ἕνα διπλὸ ἐπίσης τεῦχος τῆς «Θεοδρομίας» (Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016) ἐκτάσεως 350 σελίδων, τὸ ἐξώφυλλο τοῦ ὁποίου κοσμοῦν τρεῖς ὁσιακὲς μορφὲς τῶν χρόνων μας ποὺ ἀγωνίσθηκαν ὥστε νὰ μὴ συγκληθεῖ αὐτὴ ἡ οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν σύνοδος, διότι διέβλεπαν ὅτι οἱ καρποί της θὰ ἦσαν πικροὶ καὶ δηλητηριώδεις· πρόκειται γιὰ τὸν ὅσιο Ἁγιορείτη Γέροντα Δανιὴλ Κατουνακιώτη, τὸν ἀνακηρυχθέντα ἤδη Ἅγιο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας μεγάλο δογματικὸ θεολόγο ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καὶ τὸν ὁσιακῆς ἐπίσης βιοτῆς καὶ ἀπὸ τὴ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων ὡς Ἅγιο γνωριζόμενο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν τριῶν Ὁσίων δημοσιεύονται ἐπίσης κείμενα ἀρχιερέων, Ἑλλήνων καὶ ἀλλογενῶν, Ἱερῶν Μονῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν.

Τὰ ἰδικά μας κείμενα τὰ πρὸ τῆς «συνόδου» καὶ τὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν δημοσιεύθηκαν ἐπίσης σὲ δυὸ ξεχωριστὰ βιβλία μὲ τίτλους α) «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε;[2]» καὶ β) «Μετὰ τὴν "σύνοδο" τῆς Κρήτης. Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου καὶ ἡ δικαστική μου δίωξη»[3]. Ἄλλα δύο συναφῆ δικά μου βιβλία ἐκυκλοφορήθησαν τὸ ἕνα μὲ τίτλο «Ἡ διακονία μου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης. Ἀπάντηση στὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης»[4] καὶ ἕνα μικρὸ τευχίδιο στὴν σειρά «Καιρός» μὲ τίτλο «Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις»[5].

2. Ἄλλαξε τὸ ἐκκλησιαστικὸ μοντέλο. Ὑψηλότερη μορφὴ ἀντίστασης

Ἀπὸ τοὺς τίτλους τῶν τελευταίων δημοσιευμάτων προκύπτει ὅτι, ἐπειδὴ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης νομιμοποίησε καὶ συνοδικὰ ἐπεκύρωσε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁλοφάνερα, «γυμνῇ τῇ κεφαλῆ», ὅπως ὁλοφάνερα φαίνεται ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ ἐνέκρινε, τὸ ἐκκλησιολογικὸ κλῖμα, τὸ ἐκκλησιολογικὸ πλαίσιο, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀτμόσφαιρα ἄλλαξε δραματικά, καὶ ἔπρεπε γι᾽ αὐτὸ νὰ ἀντιδράσουμε. Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὑπέστη βαρύτατα πλήγματα σὲ δύο βασικὲς πλευρὲς τοῦ περὶ Ἐκκλησίας δόγματος. Ἐν πρώτοις στὸ ἂν ὑπάρχουν ἐκκλησιαστικὰ ὅρια, ἐκκλησιαστικὰ σύνορα ποὺ ὁρίζουν τὰ γνωρίσματα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει κανείς, γιὰ νὰ εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ περιλαμβάνεται μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτὰ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὸ Ὀρθόδοξο Βάπτισμα. Μποροῦν ὅλοι, καὶ οἱ αἱρετικοί, νὰ ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία; Εἶναι ἔγκυρο τὸ Βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν; Ὑπάρχει μία ἢ πολλὲς ἐκκλησίες διηρημένες, ποὺ πρέπει νὰ ἑνωθοῦν, γιὰ νὰ ἀποτελέσουν ὅλες μαζὶ τὴν Μία Ἐκκλησία; Εἶναι καὶ οἱ αἱρέσεις ἐκκλησίες; Καὶ τὸ δεύτερο εἶναι ἡ προσβολὴ τοῦ συνοδικοῦ συστήματος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο ἀπαιτεῖ οἱ ἀποφάσεις νὰ λαμβάνονται συνοδικὰ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, συμφωνούσης ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο τελικὰ εἶναι ὁ φύλακας τῆς Πίστεως καὶ τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν γνωστήν «Ἀπάντησιν τῶν Ὀρθοδόξων πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπαν Πῖον Θ´ (1848)»[6]. Τώρα ὅμως τὸ πλήρωμα περιφρονεῖται· ἂν κάποιοι ἀντιδράσουν, τιμωροῦνται, καὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν εἶναι πλέον ἴσοι μεταξύ των, δὲν ἀποφασίζουν συνοδικὰ καὶ ἰσότιμα, ἀλλὰ ἀκολουθοῦν δουλικὰ κάποιους "πρώτους", ἢ ἕναν "πρῶτον", κατὰ τὰ παπικὰ πρότυπα, τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη τῆς Κωνσταντινούπολης ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ γίνει ὁ πάπας τῆς Ἀνατολῆς.

Πολλοὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ ἀδιαφορία, τὴν σοβαρότητα αὐτῶν τῶν ἐκκλησιολογικῶν ἐκτροπῶν σὲ βασικὰ δόγματα καὶ θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας, ἢ ἀντιλαμβάνονται ἀλλὰ φοβοῦνται νὰ ἀντιδράσουν. Δὲν κατακρίνουμε κανέναν. Τὰ φροῦτα καὶ στὸ ἴδιο φυτό, στὸ ἴδιο δένδρο, δὲν ὡριμάζουν τὸν ἴδιο καιρό. Ὅσοι ἀγωνιούσαμε καὶ ἀνησυχούσαμε γιὰ τὴν κακὴ πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ποὺ διαρκῶς χειροτερεύει, ἀποφασίσαμε, μετὰ τὴν συνοδικὴ ἀναγνώριση στὴν Κρήτη τῶν αἱρέσεων ὡς ἐκκλησιῶν καὶ τὴν ὑποτίμηση τοῦ συνοδικοῦ συστήματος διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τούς "πρώτους" τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τὸν "πρῶτο" τῆς Κωνσταντινύπολης, νὰ περάσουμε σὲ ὑψηλότερη μορφὴ ἀγῶνος καὶ ὁμολογίας. Καλὰ καὶ ἅγια εἶναι τὰ ἀντιοικουμενιστικὰ κηρύγματα καὶ κείμενα, καλὲς καὶ ἅγιες οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἀγρυπνίες γιὰ νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τοὺς ἐσκοτισμένους. Τὰ κάναμε καὶ ἐμεῖς ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες, ἀλλὰ ἡ κατάσταση, ἀντὶ νὰ καλυτερεύει, γινόταν χειρότερη· ὁ Θεὸς ἀκούει τὶς προσευχές, ἀλλὰ ὅταν συνοδεύονται καὶ ἀπὸ ἔργα· θέλει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Δὲν εἶπε ὁ ἴδιος «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾽ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»; Σὲ ὅσους περιορίζονται μόνον στὰ λόγια καὶ στὰ τυπικὰ χριστιανικὰ καθήκοντα θὰ πεῖ· «οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾽ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». Γνωρίζει μόνον ὅσους ἀκούουν τοὺς λόγους Του καὶ ποιοῦν τὸ θέλημά Του;[7]

Δὲν ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν εἰσῆλθε στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἑτεροδιδασκαλία, ἡ αἵρεση, ὅταν διδάσκεται ἄλλο εὐαγγέλιο, ὅταν στὴν θέση τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ μοναδικὸς Πρῶτος, μπαίνουν ἄλλοι "πρῶτοι" καὶ ἄλλος «πρῶτος», ὅταν ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ ἔχομε Ἀντίχριστο καὶ Ἀντιχρίστους. Ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων οἱ ὁποῖοι διέκοπταν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, μέχρι τοῦ σημείου οὔτε νὰ τοὺς χαιρετοῦν, οὔτε νὰ τοὺς καλημερίζουν. Αὐτὸ ἐπικαιροποίησε τὸν 9ο αἰώνα ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου (861), ποὺ μᾶς συνιστᾶ νὰ διακόπτουμε τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου, ὅταν κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῆ» αἵρεση, συμπληρώνοντας πὼς ὅσοι τὸ πράττουν εἶναι ἄξιοι ἐπαίνων, γιατὶ ὄχι μόνο δὲν διαπράττουν σχίσμα, ἀλλὰ προφυλάσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα[8]. Αὐτὸ ἐπράξαμε καὶ ἐμεῖς, ὅσοι Πατέρες ἐδῶ στὴν Θεσσαλονίκη, στὸν Λαγκαδᾶ, στὴν Φλώρινα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀλλοῦ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως καὶ σὲ ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες, σταματήσαμε νὰ μνημονεύουμε στὶς ἀκολουθίες τὰ ὀνόματα τῶν οἰκείων ἐπισκόπων.

3. Κακὴ ἡ ὑπακοὴ στοὺς κακοὺς ἐπισκόπους

Πέρασαν ἤδη δύο χρόνια ἀπὸ τότε, ἀπὸ τὴν ἄνοιξη τοῦ 2017. Μᾶς ἔδιωξαν ἀπὸ τοὺς ναούς μας, μᾶς ξεσπίτωσαν καὶ μᾶς ξεβόλεψαν, γιατὶ δὲν κάναμε ὑπακοὴ στοὺς ἐπισκόπους, στοὺς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους. Ἐμεῖς ἀπαντοῦμε ὅτι κάνουμε ὑπακοὴ στὸν Χριστό, στοὺς Ἀποστόλους καὶ στοὺς Πατέρες, στοὺς Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ποὺ δὲν προσβάλλουν τὰ δόγματα καὶ τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας, μνημονεύουμε «πάσης ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων, τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας», γιατὶ γνωρίζουμε ἀπὸ πάμπολλες γνῶμες Ἁγίων Πατέρων, ποὺ συγκεντρώσαμε σὲ βιβλίο ποὺ γράψαμε τὸ 2006, πρὶν ἀπὸ δεκετρία χρόνια, ὅτι ὑπάρχει «Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοή»[9]. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος συνιστᾶ ἕνα πρᾶγμα: Νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς κακοὺς ἐπισκόπους· «ἓν ἐκτρέπου μοι, τοὺς κακοὺς ἐπισκόπους»[10]. Καυχᾶται, γιατὶ ἀγωνιζόμενος καὶ αὐτὸς γιὰ θέματα πίστεως, γιὰ τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως, βρέθηκε νὰ εἶναι ἀνάμεσα στοὺς συκοφαντουμένους καὶ διωκομένους, στούς «ἀπεχθανομένους». Δικαιολογεῖ τὴν καύχησή του λέγοντας ὅτι εἶναι καλύτερος ὁ πόλεμος ἀπὸ τὴν εἰρήνη ποὺ χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό· «Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ»[11]. Ὁ ὁμόψυχος, ὁμόφρων καὶ πρωτοστάτης στοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Πίστη, μεγάλος Καππαδόκης ἐπίσης Θεολόγος Μ. Βασίλειος στὴν γνωστὴ ἀπάντησή του στὸν Ἀρειανὸ αἱρετικὸ ἔπαρχο Μόδεστο, ποὺ ἀπόρησε, γιατὶ δὲν συνάντησε ἄλλο ἐπίσκοπο ποὺ νὰ τοῦ μίλησε μὲ τέτοια παρρησία, τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἴσως δὲν συνάντησε ἀληθινὸ ἐπίσκοπο, διότι, ἂν συναντοῦσε, ἔπρεπε ἀγωνιζόμενος γιὰ τόσο ὑψηλὰ θέματα νὰ τοῦ ἀπαντήσει κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο. Καὶ συμπλήρωσε ὅτι ὡς πρὸς ὅλα τὰ ἄλλα θέματα οἱ τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε ἐπιεικεῖς, εἰρηνικοὶ καὶ ταπεινοί· δὲν ὑψώνουμε φωνὴ ὄχι μόνο σὲ κρατικοὺς ἀξιωματούχους, ἀλλὰ καὶ στὸν πιὸ ἁπλὸ ἄνθρωπο. Ὅπου ὅμως κινδυνεύει ὁ Θεός, κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία, περιφρονοῦμε ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ πρὸς τὸν Θεὸ μόνον βλέπουμε· «Οὗ δὲ Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον καὶ προκείμενον τ᾽ ἄλλα περιφρονοῦντες πρὸς Αὐτὸν μόνον βλέπομεν»[12]. Καὶ ὁ ἄλλος τῆς Τριάδος τῶν Ἱεραρχῶν, ὁ μεγαλομάρτυς Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ποὺ κατασυκοφαντήθηκε, καταδικάσθηκε, ἐξορίσθηκε ἀπὸ ἀναξίους συνεπισκόπους του καὶ πέθανε τελικῶς στὴν ἐξορία, γράφει πρὸς τὴν διακόνισα Ὀλυμπιάδα ὅτι δὲν φοβᾶται κανένα, ὅπως φοβᾶται τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων· «Οὐδένα γὰρ λοιπὸν δέδοικα ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»[13]. Ὁ ἴδιος ἑρμηνεύοντας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν»[14], λέγει ὅτι δὲν εἶναι πάντοτε καλὴ ἡ ὁμόνοια, γιατὶ καὶ οἱ ληστὲς ὁμονοοῦν. Ὁ Θεὸς θέλει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ὁμόνοια νὰ συνυπάρχουν μὲ τὴν εὐσέβεια· ὅταν δὲν ὑπάρχει ἡ εὐσέβεια, δικαιολογεῖται ὁ πόλεμος καὶ ἡ διάσταση· «Οὐ γὰρ πανταχοῦ ὁμόνοια καλόν, ἐπεὶ καὶ λησταὶ συμφωνοῦσιν...Αὐτὸς μὲν γὰρ ἐβούλετο πάντας ὁμονοεῖν εἰς τὸν τῆς εὐσεβείας λόγον· ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνοι διεστασίαζον, πόλεμος γίνεται»[15].

Καυχώμαστε λοιπὸν καὶ ἐμεῖς γιατὶ περάσαμε ἀπὸ τὰ λόγια στὰ ἔργα, γιατὶ διαπιστώσαμε ὅτι κινδυνεύει ἡ πίστη μας, ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία, «Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον», γιατὶ διαχωρίσαμε τὴν θέση μας ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἐπισκόπους καὶ δείξαμε μὲ τὴν διακοπὴ τῆς μνημόνευσής τους ὅτι δὲν ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη μὲ αὐτούς, ὅτι ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ εἰρήνη δὲν εἶναι πάντοτε καλό, ὅταν δὲν συνοδεύονται ἀπὸ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀλήθεια, ὅτι στὶς περιπτώσεις αὐτὲς τῆς ἀσεβείας καὶ τῆς αἱρέσεως εἶναι προτιμότερος ὁ πόλεμος ἀπὸ τὴν εἰρήνη, ἀπὸ τὸ βόλεμα καὶ τὴν καλοπέραση, γιατὶ αὐτὰ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό· «Κρείττων γὰρ πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ».

4. Παραμένουμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ποιοὶ εἶναι ἐκτός. Τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Μαξίμου καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Εὐχαριστοῦμε τοὺς ἀδελφοὺς κληρικοὺς ποὺ μνημονεύουν ἀκόμη τοὺς ἐπισκόπους τους, ἀλλὰ συμφωνοῦν μαζί μας, εἴμαστε ὅλοι μαζί, μνημονεύοντες καὶ μὴ μνημονεύοντες, μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ παίρνουμε ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἐπισκόπους. Εὐχαριστοῦμε ὅλους ἐσᾶς, τὰ πνευματικά μας παιδιά, τοὺς μαθητάς μας καὶ ὅσους ἄλλους μᾶς ἀκολουθοῦν, γιατὶ ξεπεράσατε τὶς ἐπιφυλάξεις, τὶς συκοφαντίες, τὶς φοβίες πὼς δῆθεν, ἂν μᾶς ἀκολουθήσετε, θὰ βγῆτε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, τὴν ἀπειλὴ πὼς θὰ εἴσθε ἀποσυνάγωγοι. Αὐτὸν τὸν φόβο δὲν εἶχαν καὶ οἱ γονεῖς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ ὁποῖοι ἀρνήθηκαν νὰ συμπαρασταθοῦν στὸν υἱό τους, ἀρνήθηκαν νὰ ὁμολογήσουν τὸ θαῦμα, γιατὶ εἶχαν ἀποφασίσει οἱ τότε ἀρχιερεῖς καὶ οἱ τότε νομικοὶ καὶ θεολόγοι, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ὅτι «ἐὰν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστὸν ἀποσυνάγωγος γένηται»[16]; Διάδοχοι ἐκείνου τοῦ παρανόμου συνεδρίου εἶναι οἱ σημερινοὶ ἀρχιερεῖς καὶ θεολόγοι, ποὺ διέστρεψαν μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ἔχουν ἀποφασίσει νὰ διώκουν, καὶ διώκουν, ὅσους ὁμολογοῦμε τὴν ἀληθινὴ Πίστη.

Δὲν φοβόμαστε ὅμως, γιατὶ ξέρομε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἐπήνεσε οὔτε πῆγε νὰ βρεῖ τοὺς ἀρχιερεῖς ποὺ ἀπειλοῦσαν μὲ τὸ "ἀποσυνάγωγοι", μὲ τὸ σημερινὸ "ἐκτὸς Ἐκκλησίας", οὔτε τοὺς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ ποὺ φοβήθηκαν νὰ ὁμολογήσουν, ἀλλὰ πῆγε καὶ βρῆκε τὸν τυφλὸ ποὺ ἀνέβλεψε ὄχι μόνο σωματικά, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ μὲ τὸ θάρρος τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἀλήθειας. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του ὑπάρχουν ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη· ὅσοι εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅσοι εἶναι μὲ τὴν αἵρεση εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Τὸ ἐκφράζει αὐτὸ ἄριστα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀκολουθώντας τὴν προηγούμενη Πατερικὴ Παράδοση, ἰδιαίτερα τὸν Ἅγιο Μάξιμο, τὸν ἐπαξίως καὶ ἁρμοζόντως ὀνομασθέντα Ὁμολογητή. Ἀμφότεροι εἶχαν ἀποτειχισθῆ, εἶχαν διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς τους, ὁ Ἅγιος Μάξιμος μὲ τοὺς Μονοθελῆτες καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μὲ τοὺς Βαρλααμίτες. Ὁ Μονοθελήτης Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως συμβουλεύει τὸν Ἅγιο Μάξιμο νὰ ἀκολουθήσει τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τότε συνολικὰ μὲ τὰ πέντε πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων, εἶχε ταχθῆ ὑπὲρ τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Τοῦ εἶπε ὅτι πρέπει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, διαφορετικὰ ἀκολουθώντας τὸν δικό του ἐκτὸς Ἐκκλησίας ξένο δρόμο θὰ ὑποστεῖ τὶς συνέπειες. Χειρότερη ἡ κατάσταση ἀπὸ ὅτι στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Ὅλες οἱ τότε αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες στὴν αἵρεση. Ὁλομόναχος ὁ Ἅγιος Μάξιμος στὴν Ἀποτείχιση. Τὶ τοὺς ἀπάντησε δίνοντας καὶ σὲ μᾶς παράδειγμα καὶ ἐπιχειρήματα; Ἡ Ἐκκλησία τοὺς εἶπε δὲν βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ αἵρεση, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ὀρθὴ καὶ σωτήριος ὁμολογία τῆς Πίστεως[17].

Ἑπτακόσια χρόνια ἀργότερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀναιρεῖ γράμμα τοῦ πατριάρχου Ἀντιοχείας Ἰγνατίου πρὸς τὸν γνωστὸ Βαρλααμίτη καὶ λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη Καλέκα, μέσα στὸ ὁποῖο τοῦ ἔγραψε ὅτι, ἀφοῦ ἐστήριξε τὸν Βαρλαὰμ καὶ τὸν πατριάρχη καὶ κατέκρινε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, ἐπιστρέφει τώρα στὴν ἐκκλησία του, ποὺ τοῦ ἐχάρισε ὁ Χριστός· «ἀπέρχεται ἡ μετριότης ἡμῶν εἰς τὴν ἐκκλησίαν αὐτῆς, ἣν Χριστοῦ χάριτι γνησίως κεκλήρωται». Ὀργίζεται καὶ ἀγανακτεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος σχολιάζοντας καὶ λέγει: Ποιὸς κλῆρος, ποιὰ γνήσια σχέση πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας συνήγορος τοῦ ψεύδους τῆς αἱρέσεως, πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»[18] καὶ ἡ ὁποία μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ μένει διαρκῶς ἀσφαλὴς καὶ ἀκράδαντη, στηριγμένη παγίως πάνω σ᾽ αὐτὰ ποὺ στηρίζεται ἡ ἀλήθεια; Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτισμένα μὲ τὴν ἀλήθεια· ὅσοι δὲν εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία· «Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί». Γι᾽ αὐτὸ καὶ αὐτοδιαψεύδονται, ὅταν ἀλληλοονομάζονται ποιμένες καὶ ἀρχιεποιμένες. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὰ πρόσωπα ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀκρίβεια τῆς πίστεως[19]. Ἕνας ἀποτειχισμένος, διωκόμενος ἱερομόναχος, δὲν διστάζει νὰ θέσει ἐκτὸς ἐκκλησίας δύο πατριάρχες, τὸν Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη Καλέκα καὶ τὸν Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο, ποὺ ἐξετόξευαν ἐναντίον του τοῦ κόσμου τὶς κατηγορίες, ὅπως καὶ τώρα ἐκτοξεύουν ἐναντίον μας, καὶ νὰ τοὺς πεῖ ὅτι, ἐπειδὴ δὲν εἶστε μὲ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ τὴν αἵρεση, εἶστε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἐμεῖς, ποὺ διώκετε, εἴμαστε μὲ τὴν ἀλήθεια, γι᾽ αὐτὸ καὶ εἴμαστε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας.

5. Ἐκτὸς Ἐκκλησίας θὰ βρεθοῦν ὅσοι κοινωνήσουν μὲ τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα, ἀκολουθώντας τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο

Λυπούμαστε εἰλικρινὰ ὄχι γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ποὺ σκόπιμα μᾶς κατηγοροῦν καὶ μᾶς θεωροῦν ὡς σχισματικοὺς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, φοβίζοντας τοὺς ἁπλοϊκοὺς πιστοὺς γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἀκολουθήσουν. Αὐτοὶ καλὰ κάνουν τὴν δουλειά τους καὶ τὸ ἔργο ποὺ τοὺς ἀνετέθη, ὥστε νὰ ἐξαπλωθεῖ ἡ ἀρρώστια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Λυπούμαστε γιὰ πολλοὺς ἀντιοικουμενιστές, οἱ ὁποῖοι, ἀντὶ νὰ μᾶς ἐπαινοῦν καὶ νὰ μᾶς ἐνθαρρύνουν, ὅπως συνιστᾶ ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου, ἀφήνουν στοὺς ἁπλοϊκοὺς πιστοὺς τὴν ἐντύπωση ὅτι ἐμεῖς κάναμε λάθος ποὺ προχωρήσαμε στὴν Ἀποτείχιση, ἐνῶ αὐτοὶ ἔπραξαν σωστά, γιατὶ ἔμειναν μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἑπομένως ἐμεῖς τῆς Ἀποτειχίσεως εἴμαστε ἐκτὸς ἐκκλησίας. Ἔγραψα σὲ ἄλλο μου κείμενο ὅτι τέτοια θεολογικὴ ἀμάθεια καὶ ἀσχετοσύνη δὲν τὴν περίμενα, ἐκτὸς ἂν καλύπτουν μὲ αὐτὰ τὴν δική τους ἀτολμία νὰ προχωρήσουν ἀπὸ τὰ λόγια στὰ ἔργα, στὶς πράξεις. Δὲν θὰ ἀναιρέσω ἐδῶ ἀδελφικὰ αὐτὴν τὴν ἀδικαιολόγητη θέση· ἀρκοῦν ὅσα εἶπα· περισσότερα θὰ βροῦν στὸ μικρὸ τευχίδιο ποὺ γι᾽ αὐτοὺς ἔγραψα καὶ ποὺ ἐμνημόνευσα προηγουμένως μὲ τίτλο «Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις».

Ἐμεῖς διακηρύξαμε πολλάκις ὅτι δὲν πρόκειται νὰ προχωρήσουμε σὲ σχίσμα μνημονεύοντες ἄλλους σχισματικοὺς ἐπισκόπους. Καὶ ἐπειδὴ κακοήθεις καὶ ψευδολόγοι διέστρεψαν τὶς θέσεις μας καὶ διαδίδουν τοῦ κόσμου τὰ ψεύδη εἰς βάρος μας, λειτούργησαν οἱ πνευματικοὶ νόμοι καὶ φὲρουν τώρα πολλοὺς πρὸ τοῦ φοβεροῦ διλήμματος νὰ κοινωνήσουν μὲ ἕνα ἀληθινὸ σχίσμα, μὲ ἀληθινοὺς σχισματικούς, καταδικασμένους καὶ καθηρημένους συνοδικὰ ἢ νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία καὶ τὴν μνημόνευση τῶν ἐπισκόπων ποὺ θὰ ἀναγνωρίσουν τοὺς σχισματικούς. Ἐννοοῦμε βέβαια τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, στοὺς ὁποίους ὁ Οἰκουμενικὸς πατριάρχης Βαρθολομαῖος παρεχώρησε αὐτοκεφαλία, ἀφοῦ δῆθεν τοὺς ἀποκατέστησε στὴν κανονικότητα, χωρὶς νὰ ἔχει κανένα σχετικὸ δικαίωμα καὶ σχετικὴ ἁρμοδιότητα, ἐπεμβαίνοντας σὲ ξένη ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία καὶ καταπατώντας τὴν αὐτονομία καὶ τὴν πλήρη ἀνεξαρτησία αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ἐπεβεβαιώνοντας ἔτσι τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου ποὺ τοῦ δίνει δῆθεν τὸ δικαιώμα ὡς «πρώτου» νὰ ἐπεμβαίνει στὰ ἐσωτερικὰ τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν. Τώρα πλέον δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βρεθοῦν δικαιολογίες, ὥστε νὰ συνεχισθεῖ ἡ μνημόνευση τῶν ἐπισκόπων ποὺ θὰ ἀναγνωρίσουν τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας. Ἤδη δύο ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας καὶ τῆς Σερβίας διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη, μέχρι τώρα δὲ καμμία αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία δὲν ἀναγνώρισε τὴν αὐτοκεφαλία τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας, ὅπως θὰ μᾶς πεῖ ὁ π. Φώτιος στὴν εἰσήγησή του. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μολονότι καὶ αὐτὴ δὲν ἀναγνώρισε τὴν νέα ψευδοαυτοκέφαλη ἐκκλησία, ἀναβάλλει τὴν λήψη ἀποφάσεων καὶ δέχεται πιέσεις, πολιτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικές, ὥστε νὰ ἀρχίσει ἀπὸ αὐτὴν τὸ ξήλωμα, καὶ νὰ παρασυρθοῦν στὴν συνέχεια καὶ ἄλλες ἐκκλησίες, ὅπως θὰ μᾶς πεῖ ὁ π. Ἄγγελος.

Μᾶς ἐλύπησε ἡ παρέμβαση τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱεροθέου, μὲ τὴν ὁποία ἐκτιμᾶ ὅτι πρέπει ἀναγκαστικὰ νὰ προχωρήσουμε στὴν ἀναγνώριση τῆς αὐτοκεφαλίας, παραγνωρίζοντας ὅλους τοὺς ἱστορικοὺς καὶ ἱεροκανονικοὺς λόγους, ποὺ προβάλλουν ὅλες σχεδὸν οἱ ἐκκλησίες, καὶ τοὺς ὁποίους ἀναδείξαμε καὶ ἐμεῖς μὲ εἰδικὲς μελέτες ποὺ ἔχουν ἐκδοθῆ σὲ βιβλία· τὸ δικό μας βιβλίο μὲ τίτλο «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης»[20], καὶ πρόσφατα ἐκυκλοφορήθη τὸ βιβλίο τοῦ π. ᾽Αναστασίου Γκοτσοπούλου μὲ τίτλο: «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Συμβολὴ στὸν Διάλογο»[21]. Μικρὴ γεύση τῶν θέσεων τοῦ π. Ἀναστασίου θὰ πάρουμε ἀπὸ τὴν εἰσήγησή του. Στὴν ἀπροσδόκητη παρέμβαση τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου ἀπαντήσαμε μὲ ἄρθρο μας στὸ Διαδίκτυο μὲ τίτλο: «Σὲ ἀδιέξοδο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος γιὰ τὸ Οὐκρανικό. Σπεύδει σὲ βοήθεια ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου», ἐνῶ μετὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ τὰ ὀνομαστήρια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου (11 Ἰουνίου), ὅπου συναντήθηκε μὲ τὸν σχισματικὸ μητροπολίτη Κιέβου Ἐπιφάνιο, ἐξέφρασα τὶς ἀνησυχίες μου μὲ ἄρθρο ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπειλεῖται. Ἀδύναμος κρίκος ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος».

Στὴν Οὐκρανία ἐνεργώντας ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀντισυνοδικὰ ὡς «πρῶτος ἄνευ ἴσων» κατὰ τὴν καινοφανῆ ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου καὶ ἀγνοώντας τὴν κανονικὴ τοπικὴ αὐτόνομη ἐκκλησία, τὴν ὑπὸ τὸν μητροπολίτη ᾽Ονούφριο, καὶ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, στὴν δικαιοδοσία τῆς ὁποίας ὑπάγεται, ὄχι μονο δὲν ἀποκατέστησε τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ διηύρυνε καὶ μεγάλωσε τὸ σχίσμα, μὲ διωγμοὺς καὶ μῖσος ἐναντίον τῶν μὴ σχισματικῶν Ὀρθοδόξων, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπὸ τὴν εἰδησεογραφία καὶ ὅπως θὰ ἀκούσουμε καὶ ἀπὸ τὸν ἐξ Οὐκρανίας αὐτόπτη μάρτυρα ὁμιλητή μας. Τὸ σχίσμα μάλιστα δὲν παραμένει στὴν Οὐκρανία, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τῶν Ὀρθοδόξων. Ἐμεῖς προχωρήσαμε στὴν Ἀποτείχιση γιὰ θέματα πίστεως, γιὰ τὴν ἐκκλησιοποίηση τῶν αἱρέσεων στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, τὴν συνοδικὴ ἔγκριση τῆς συμμετοχῆς μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ αἱρέσεων, καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῶν αἱρετιζόντων κειμένων τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Τώρα οἱ Ἀποτειχίσεις καὶ ἡ διακοπὴ κοινωνίας μεταξὺ τοπικῶν ἐκκλησιῶν, γιὰ δικαιοδοσίες καὶ θρόνους, δικαιολογημένες ἀπὸ τὴν ἱεροκανονικὴ εὐταξία, θὰ προκαλέσουν εὐρύτατο σχίσμα, δυσθεράπευτο. Αὐτὸ δείχνει πὼς ἡ εὐαισθησία γιὰ θέματα πίστεως ἔχει ἐξασθενήσει στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, λόγῳ τῶν συγκρητιστικῶν ἐπιδράσεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς δῆθεν Νέας Ἐποχῆς.

6. Αἵρεση καὶ σχίσμα καρποὶ τῆς νέας αἱρετικῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ Φαναρίου. Οἱ δύο βασικὲς γραμμὲς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας.

Αἵρεση καὶ σχίσμα, τὰ δύο χειρότερα δεινὰ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κυρίως τὰ δύο χειρότερα ἐμπόδια γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἤδη παρόντα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καρποὶ καὶ γεννήματα τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ Φαναρίου, ἡ ὁποία ἀναπτύχθηκε καὶ ἀναπτύσσεται συστηματικὰ ἀπὸ τὸν περασμένο αἰώνα, κυρίως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ἐντονώτερα ὅμως καὶ προκλητικὰ τώρα ἀπὸ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς λοιποὺς κληρικοὺς καὶ θεολόγους τῆς πατριαρχικῆς αὐλῆς. Ἔχουν γραφῆ πολλὰ καὶ ἀξιόλογα γιὰ τὴν νέα αὐτὴ ἐκκλησιολογία καὶ τὶς ἐπὶ μέρους πτυχές της, ποὺ ἦταν ἀδύνατο νὰ παρουσιασθοῦν σὲ μία εἰκοσάλεπτη εἰσήγηση. Θὰ ἐπιχειρήσουμε σὺν Θεῷ νὰ τὴν συνθέσουμε καὶ νὰ τὴν σχολιάσουμε στὸ μέλλον. Δύο πάντως εἶναι οἱ κατευθυντήριες γραμμές της, ὅπως ὑπαινιχθήσαμε ἐνωρίτερα. Ἡ πρώτη διαλύει τὴν Ἐκκλησία, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ δὲν ὑπάρχει πλέον πουθενά. Ὁ Ἀθηναγόρας ἔλεγε ὅτι θὰ ἐπαινιδρύσουμε τὴν Ἐκκλησία. Ὑπάρχουν μόνο διηρημένα κομμάτια αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ πρέπει νὰ ἑνωθοῦν, χωρὶς γιὰ τὴν ἕνωση αὐτὴ νὰ ἀπαιτεῖται ἑνότητα στὴν πίστη οὔτε ἑνιαῖο βάπτισμα. Καὶ οἱ αἱρετικοὶ εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὀνομάσαμε στὸ Κολυμπάρι τὶς αἱρέσεις ἐκκλησίες· εἶναι ἡ περίφημη προτεσταντικὴ θεωρία τῶν κλάδων. Τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν εἰσάγει στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ ἔχει σημασία ἡ πίστη τοῦ βαπτίζοντος καὶ βαπτιζομένου, οὔτε ὁ τρόπος τελέσεως τοῦ βαπτίσματος. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπαγορεύεται ὁ ἀναβαπτισμὸς τῶν αἱρετικῶν. Εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τοῦ μητροπολίτη Περγάμου καὶ ἄλλων.

Ἡ δεύτερη καταστροφικὴ γραμμὴ τῆς νέας αἱρετικῆς ἐκκλησιολογίας διαλύει τὸ συνοδικὸ σύστημα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ θεσμοθετεῖ καὶ γιὰ τὴν Ἀνατολὴ τὴν παγκόσμια δικαιοδοσία τοῦ «πρώτου», τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Τὰ ἁπλά «πρεσβεῖα τιμῆς» τοῦ πρώτου μετατρέπονται σέ «πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ δικαιοδοσίας». Ὁ Κωνσταντινουπόλεως δὲν εἶναι ὁ προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ ὁ πατριάρχης ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν εἶναι πλέον ὁ «πρῶτος μεταξὺ ἴσων» (primus inter pares), ἀλλὰ «πρῶτος ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), κατὰ τὴν γλοιώδη καὶ δουλοπρεπῆ ἐκκλησιολογία τοῦ μητροπολίτου Προύσσης Ἐλπιδοφόρου, ποὺ τὸν ἔστειλε τώρα ὡς ἀρχιεπίσκοπο στὴν Ἀμερικὴ γιὰ νὰ φωτίσει καὶ τοὺς ἐκεῖ. Καὶ τὸ χειρότερο ποὺ ἐξέπληξε ἀκόμη καὶ τοὺς παπικοὺς στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι παπικοὶ στηρίζουν τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα στὸν ἀπόστολο Πέτρο, διάδοχο τοῦ ὁποίου θεωροῦν τὸν πάπα: Ὁ δικός μας «Ὀρθόδοξος» μητροπολίτης Περγάμου, ὁ μεγαλοφυὴς θεολόγος, ἀνέβασε τὸ πρωτεῖο πολὺ πιὸ ψηλά, τοῦ ἔδωσε βλάσφημη τριαδολογικὴ θεμελίωση καὶ ἐδίδαξε ὅτι, ὅπως στὴν Ἁγία Τριάδα ὑπάρχει πρῶτος, ὁ Πατήρ, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία πρέπει νὰ ὑπάρχει πρῶτος. Ἡ μοναρχία τοῦ Πατρὸς στὴν Ἁγία Τριάδα, δικαιολογεῖ τὴν μοναρχία τοῦ πρώτου στὴν Ἐκκλησία, ὅπως θὰ μᾶς ἐξηγήσει ὁ π. Σεραφεὶμ στὴν εἰσήγησή του. Γι᾽ αὐτὸ ὁ μονάρχης «πρῶτος» τοῦ Φαναρίου δὲν ὑπολόγισε τοὺς ἀπόντες τέσσαρες πατριάρχες στήν «σύνοδο» τῆς Κρήτης, δὲν ἐκάλεσε ὅλους τοὺς ἴσους μὲ αὐτὸν ἐπισκόπους, ἀλλὰ ὅσους ἤθελε, δὲν ἔδωσε δικαίωμα ψήφου σὲ ὅσους παρέστησαν, καὶ ἀπείλησε καὶ ἀπειλεῖ ὅλους ἐμᾶς ποὺ ἀντιδροῦμε, εἰσπηδώντας σὲ κανονικὸ ἔδαφος αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν. Γι᾽ αὐτὸ κάνει ὅ,τι θέλει στὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο καὶ δὲν ὑπολογίζει κανέναν, ἔχοντας μάλιστα ἀντίθετες ὅλες τὶς τοπικὲς αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες. Θὰ ἀντιληφθοῦν, ἔστω καὶ τώρα οἱ προκαθήμενοι ποὺ τοῦ ἐπέτρεψαν τό «πρωτεῖο» στὴν Κρήτη, ὅτι ὁ πρῶτος γίνεται ὁ πάπας τῆς Ἀνατολῆς, ὅτι ὁ μόνος πρῶτος δὲν θεωρεῖ ἴσους οὔτε καὶ τοὺς πρώτους.

Ἐπίλογος

Πέρυσι ἤμασταν πάλι ἐδῶ στὴν Θεσσαλονίκη σὲ παρόμοια ἐπιτυχημένη ἡμερίδα μὲ θέμα: «2 χρόνια μετὰ τὸ Κολυμπάρι. Αἵρεση-Καθαίρεση-Ὀρθόδοξη Ἀντίσταση». Ἐφέτος καὶ πάλι ἐδῶ μὲ τὴν ἴδια ἀποφασιστικότητα γιὰ Ὀρθόδοξη ἀντίσταση καὶ ὁμολογία, σὲ ἕνα κλῖμα ἐκκλησιολογικὰ πιὸ βεβαρυμμένο ἀπὸ τὴν ψευδοαυτοκεφαλία τῶν Οὐκρανῶν. Ἐλπίζουμε καὶ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐπιτρέψει στοὺς νέους ἐκκλησιολόγους τοῦ Φαναρίου νὰ διαλύσουν τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὶς βλάσφημες τριαδολογικὲς μοναρχίες καὶ θὰ μᾶς ἐνισχύσει νὰ κρατήσουμε τὶς ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἐπισκόπους. Τὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα θὰ δοκιμάσει τὶς συνειδήσεις πολλῶν.

---

[1]. Ματθ. 12, 33: «Ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον καλόν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ καλόν, ἢ ποιήσατε τὸ δένδρον σαπρόν, καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ σαπρὸν· ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται».

[2]. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2016.

[3]. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[4]. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[5]. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[6]. Βλ. τὸ κείμενο εἰς Ιωαννου Καρμιρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. ΙΙ, Akademische Druck-u. Verlagsanstalt, Graz-Austria 1968², σελ. 920: «Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ».

[7]. Ματθ. 7, 21-24.

[8]. «Οἱ γὰρ δι᾽ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων, ἢ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾽ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

[9]. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοή, Θεσσαλονίκη 2006.

[10]. Ἔπη εἰς ἑαυτόν, Ποίημα ιβ´, Εἰς ἑαυτὸν καὶ περὶ ἐπισκόπων, ΕΠΕ 10, 174.

[11]. Ἀπολογητικὸς τῆς εἰς Πόντον φυγῆς 82, ΕΠΕ 1, 176.

[12]. Γρηγοριου Θεολογου, Ἐπιτάφιος εἰς Μ. Βασίλειον 48-50, ΕΠΕ 6, 208-210.

[13]. Ἐπιστολὴ 14, 4, PG 52, 617.

[14]. Ματθ. 10, 34.

[15]. Εἰς Ματθ. Ὁμ. 35, 1, PG 57, 405.

[16]. Ἰω. 9, 22: «Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται».

[17]. Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα, PG 90, 132 A: «Χθὲς ὀκτωκαιδεκάτῃ τοῦ μηνός, ἥτις ἦν ἡ Ἁγία Πεντηκοστή, ὁ πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων: Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου; Ρώμης; Ἀντιοχείας; Ἀλεξανδρείας; Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπ᾽ αὐτὰς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν τῷ βίῳ καινοτομῶν πάθῃς ὅπερ οὐ προσδοκᾷς. Πρὸς οὓς εἶπον: Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον μακαρίσας ἐφ᾽ οἷς αὐτὸν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεὸς ἀπεφήνατο. Πλὴν μάθω τὴν ὁμολογίαν, ἐφ᾽ ἣν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν γέγονεν ἡ ἕνωσις· καὶ τοῦ γενομένου καλῶς οὐκ ἀλλοτριοῦμαι».

[18]. Α´ Τιμ. 3, 15.

[19]. Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας 3, ΕΠΕ 3, 608: «Καὶ γὰρ οἱ τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύσοιντο, ποιμένας καὶ Ἀρχιποίμενας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ᾽ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν Χριστιανισμόν, ἀλλ᾽ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα».

[20]. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2018.

[21]. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2019.

http://aktines.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ

Στὴν ἀρχὴ τῆς τρίτης δεκαετίας

1. «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον». Ἡ δόξα τῆς πρώτης χιλιετίας.

Μὲ δέος καὶ πολλὴ περίσκεψη γράφουμε τὸ ἐπετειακὸ αὐτὸἄρθρο μὲ τὴν συμπλήρωση εἴκοσι ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἔκδοση καὶκυκλοφόρηση τοῦ περιοδικοῦ «Θεοδρομία» (1999-2018).Ἀναλογιζόμαστε ὅτι στὸ κατώφλι τῆς τρίτης χιλιετίας καὶ στὸ τέλος τῆς δεύτερης ἦλθε, γιὰ νὰ ἐνδυναμώσει τὶς ὀρθόδοξες φωνές, τὶς ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις, ἀπέναντι στὴν διαφαινόμενη καὶ σχεδιασμένη προσπάθεια τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου νὰ ὑπο-καταστήσει καὶ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν ἀληθινὴ Νέα Ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν Καινὴ Κτίση, ποὺ ἐγκαινίασε ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς καὶ συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία Του διὰ τῶν αἰώνων μὲ τὴν ἐνεργὸ παρουσία καὶ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ ἀντίθεες καὶ ἀντίχριστες δυνάμεις δὲν ἔπαυσαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἐπιτίθενται εἴτε μὲ διωγμούς, εἴτε μὲ τὴν ἐσωτερικὴ διάβρωση τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, ὥστε νὰ ἀποδυναμώσουν ἢ καὶ νὰ καταλύσουν τὸ ἔργο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νὰ διώξουν τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, νὰ θανατώσουν τὸν Θεό, ὅπως ἐπεχείρησαν πρῶτοι μὲ τόση ἀνοησία καὶ παραφροσύνη οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων συνέχισαν καὶ συνεχίζουν μέχρι σήμερα οἱ ἀμετανόητοι ὁμόφυλοί τους καὶ πλῆθος ἄλλο πολὺ Χριστομάχων καὶ ἐκκλησιομάχων. 

Δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὸ πάθημα-μάθημα τοῦ κατ᾽ ἀρχὴν διώκτη τῶν Χριστιανῶν Ἀποστόλου Παύλου, στὸν ὁποῖο ἐμφανισθεὶς ὁ Χριστὸς στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, ὅπου πήγαινε νὰ συλλάβει Χριστιανούς, τοῦ εἶπε τὸ παναληθέστατο ἐκεῖνο «σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν»[1], εἶναι σκληρὸ νὰ κλωτσᾶς τὰ καρφιά, γιατὶ θὰ ματώσεις. Πολεμώντας τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ νικήσει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἐπίσης παναληθέστατα καὶ ἀδιάψευστα εἶπε ὁ σκληρὰ πολεμηθείς, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐπισκόπους, Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε. Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν δύναμιν· μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς τὸν οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῆς, ἢ ἐνίκησας ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῆς, νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος»[2].

Κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία ἐξῆλθε νικήτρια ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τοὺς σκληροὺς ἐναντίον της διωγμοὺς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατριῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν καὶ τὴν θεοκίνητη προστασία τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καὶ τῶν διαδόχων του ἐπὶ αἰῶνες στὴν νέα χριστιανικὴ αὐτοκρατορία ξεπέρασε τὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, ποὺ προκλήθηκαν δυστυχῶς ἀπὸ ἐπισκόπους καὶ λοιποὺς κληρικούς.

2. Ἀποχριστιανίζεται ἡ Δύση κατὰ τὴν δεύτερη χιλιετία. Ἀντέχει ἡ Ἀνατολὴ

Μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς δεύτερης χιλιετίας τραυματίσθηκε σοβαρὰ ἀπὸ τὸ μεγάλο σχίσμα ποὺπροκάλεσαν οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ ὑπερφίαλες διοικητικὲς ἀξιώσεις τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖοςπροκάλεσε καὶ δεύτερο σχίσμα μέσα στοὺς κόλπους τῆς Δύσεως στὰ μέσα τῆς χιλιετίας μὲ τὸκίνημα τῶν Προτεσταντῶν τοῦ Λουθήρου καὶ τῶν ἄλλων μεταρρυθμιστῶν. Ξεκομμένη ἡ Δύση ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἐνόθευσε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὡς διδασκαλία καὶ ὡς ζωή, ὡς δόγμα καὶ ὡς ἦθος· ἔχασε τὴν ἀναπλαστικὴ καὶ ἀνακαινιστικὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἔδωσε χῶρο στὶς ἀντίθεες καὶ ἐκκλησιομάχες δυνάμεις νὰ ἀποχριστιανίσουν τὴν Εὐρώπη καὶ δι᾽ αὐτῆς ὁλόκληρο τὸν δυτικὸ πολιτισμό. Ἐπειδή, μάλιστα, δὲν κατόρθωσαν μέσῳ τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὴν σκληρὴ Ὀθωμανικὴ κατάκτηση καὶ τοὺς διωγμοὺς τῶν Ὀρθοδόξων νὰ ἀποχριστιανίσουν καὶ τὴν Ἀνατολή, ἀντίθετα μὲ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὸ πλῆθος τῶν Νεομαρτύρων δοξάσθηκε καὶ πάλι ἡ Ἐκκλησία, στὸ τέλος τῆς δεύτερης χιλιετίας, κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰώνα, σχεδίασαν συνδυασμένα οἱ Ἀντίχριστοι δύο σοβαρὰ πλήγματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἐγκατέστησαν τὰ ἄθεα κομμουνιστικὰ καθεστῶτα στὶς κατὰ πλειοψηφία ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ κυρίως στὴν μεγάλη καὶ δυνατὴ χώρα τῆς Ρωσίας, ποὺ προστάτευε τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ προκάλεσαν φρικτοὺς διωγμοὺς καὶ βασανιστήρια, νομίζοντας ἀνοήτως καὶ πάλιν ὅτι θὰ νικήσουν καὶ θὰ καταστρέψουν τὴν Ἐκκλησία.

Συγχρόνως ὡς ἐναλλακτικὸ καταστροφικὸ σχέδιο, ἐκεῖ ὅπου δὲν εἶχε κρατικὰ ἐπικρατήσει ὁ Κομμουνισμὸς μὲ τὴν ἀθεΐα του, ὀργάνωσαν μεθοδικά, διαμόρφωσαν καὶ ἐδίδαξαν μὲ στρατευμένους ἢ ἀπληροφόρητους καὶ ἀδιάφορους κληρικοὺς καὶ θεολόγους, μὲ τὸ πρόσχημα μάλιστα τῆς ἀγάπης, τὴν παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ καὶ διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξισώνει καὶ ἰσοπεδώνει ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ ἐκκλησιοποιεῖ ὅλες τὶς καταδικασμένες αἱρέσεις. Ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐκκλησία εἶναι καὶ ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Μονοφυσιτισμός, ὅτι καὶ μέσα σ᾽ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ σωθεῖ. Καὶ τὸ χειρότερο, ὅτι σώζονται οἱ ἄνθρωποι καὶ μέσα στὶς ἄλλες θρησκεῖες, τὸν Ἰουδαϊσμό, τὸ Ἰσλάμ, τὸ Βουδδισμὸ κ.ἄ. Ὑπάρχει χειρότερη κατάλυση τοῦ ἔργου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, καὶ καθοδήγηση τῶν ἀνθρώπων στὴν ἀπώλεια, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Διαβόλου;

3. Ἡ στροφὴ τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμὸ

Ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τῆς δεύτερης χιλιετίας, ἄντεξε στὶςἐπιβουλὲς τῆς Δύσεως καὶ παρὰ τὴν σταδιακὴ ἐξασθένηση τῆς αὐτοκρατορίας δὲ ἐπρόδωσε τὴνὈρθόδοξη Πίστη, δὲν δέχτηκε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ οὔτε τὶς ὑπερφίαλες ἀξιώσεις τῶνπαπῶν γιὰ παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας, ἔστω καὶ ἂν ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ πολιτικὴ ἡγεσίαὑπέγραψαν τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας (1438-1439).Ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ συμφωνοῦν ὅτι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453 ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στὴν ἀποδυνάμωσή της ἀπὸ τὴν ἅλωση τῶν σταυροφόρων τοῦ πάπα τὸ 1204 καὶ στὴν κατάτμησή της σὲ παποφραγκικὰ κρατίδια. Αἰχμάλωτη πάντως καὶ ὑπόδουλη στοὺς Ἀγαρηνοὺς ἐκράτησε διωκόμενη καὶ αἱμορροοῦσα μὲ πλῆθος Νεομαρτύρων τὴν σωστικὴ μόνη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀπέφυγε, λόγῳ τῆς αἰχμαλωσίας, τὴν συνεπαφὴ μὲ τὴν αἱρετικὴ παπικὴ καὶ προτεσταντικὴ Δύση. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος ἡ Κωνσταντινούπολη πορεύεται ἀταλάντευτα ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων, κορυφαία προστάτιδα καὶ κηδεμὼν τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καὶ τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους.

Ἔχουμε ἐξηγήσει σὲ εἰδικὴ μελέτη μας μὲ τίτλο «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα»[3], πῶς ἡ αἰχμάλωτη στοὺς Τούρκους Μεγάλη ὄντως Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἄλλαξε πορεία· ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος μέχρι καὶ σήμερα, στὶς πρῶτες δεκαετίες τῆς τρίτης χιλιετίας, γνωρίζει καὶ ζεῖ μέσα σὲ μία χειρότερη αἰχμαλωσία, στὴν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ σχεδιασμὸς τῶν ἀντιθέων δυνάμεων τοῦ Σατανᾶ νὰ κτυπᾶ τὴν Ἐκκλησία ἄλλοτε μὲ ἐξωτερικοὺς διωγμοὺς τῶν ἀθέων ἢ ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν ἐσωτερικὴ διάβρωση τῶν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας στὸ δόγμα καὶ στὸ ἦθος φαίνεται νὰ ἐπιτυγχάνει. Ἡ εἴσοδος στὴν τρίτη χιλιετία εὑρίσκει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποδυναμωμένη εἴτε ἀπὸ ἐξωτερικοὺς εἴτε ἀπὸ ἐσωτερικοὺς ἐχθρούς.

Ἡ πτώση βέβαια τῶν κομμουνιστικῶν ἀθέων καθεστώτων στὴν Ρωσία καὶ στὶς ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες ἐπέτρεψε τὴν ἀναδιοργάνωση, τὸ ξαναζων-τάνεμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἀπέδειξε γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾶ»[4]. Νέες ἐλπίδες γεννήθηκαν μετὰ τὸ 1990 ὅτι ὁδεύουμε σὲ θρίαμβο νέο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅτι ὁ 21ος αἰώνας, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Ἄγγλος βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν, θὰ εἶναι ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἔχασε κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα. Δὲν ἀποκλείουμε βέβαια τὴν ἐπαλήθευση αὐτῆς τῆς πρόβλεψης, παρὰ τὴν ἀπογοήτευση τῶν δύο πρώτων δεκαετιῶν, κατὰ τὶς ὁποῖες στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο κυριαρχοῦν οἱ ἀντίθεες καὶ ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Αὐτὲς τὶς δύο πρῶτες κρίσιμες δεκαετίες τοῦ 21ου αἰώνα, τῆς τρίτης χιλιετίας, ἐκάλυψε μὲ τὴν ἔκδοσή της ἡ «Θεοδρομία», τὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», τῆς Θεσσαλονίκης ποὺ ξεκίνησε τὸ 1999, στὸ λυκόφως, στὸ ἡλιοβασίλεμα, τῆς δεύτερης χιλιετίας, καὶ προσπαθεῖ τώρα ἐπὶ εἴκοσι χρόνια νὰ ἀντισταθεῖ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁλοκληρωτικὴ κατίσχυση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ σκότους τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μᾶς ἔβγαλε ὁ Χριστὸς ὡς φῶς μέγα[5].

4. Στρέφεται πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἀξιοσημείωτη προφητεία Ἁγίου

Ὑπῆρχαν καλὲς ἐλπίδες στὸ τέλος τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μετὰ τὴν κατάρρευ-ση μάλιστα τῶνἀθέων κομμουνιστικῶν καθεστώτων καὶ τὴν ἀναζωογόνηση ἐκεῖ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δυστυχῶς προέκυψε νέος ἀνατρεπτικὸς παράγων ἀπρόσμενα καὶ ἀναπάντεχα. Ἡ μέχρι τότε παραδοσιακὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέχρι καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998), ἀλλάζει πορεία καὶ στρέφεται πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ταλαντοῦχος καὶ χαρισματικὸς νέος ἀριχεπίσκοπος Χριστόδουλος (1998-2008), ποὺ κατόρθωσε νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν προσήνεια, τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν χρυσοστομικὴ ρητορική του δεινότητα, ἄγνωστο γιὰ ποιοὺς λόγους καὶ ἐνῶ ὡς μητροπολίτης Δημητριάδος ἐμφανιζόταν ὡς ἀντιπαπικὸς καὶ ἀντιοικουμενιστής, στὴν παραδοσιακὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπαινούμενος καὶ προβαλλόμενος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, αἰφνιδίως ἀλλάζει πορεία. Τολμᾶ καὶ συνεργάζεται μὲ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση γιὰ νὰ προσκαλέσουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν πάπα στὴν Ἑλλάδα, ἐνέργεια ἀδιανόητη καὶ πρωτάκουστη γιὰ τὴν σφόδρα ἀντιπαπικὴ Ἑλλάδα. Οἱ ἀντίθετοι καὶ ἐκκλησιομάχοι κύκλοι τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς πανηγυρίζουν, γιατὶ ἀποκτοῦν τώρα ἕναν δυναμικὸ σύμμαχο καὶ συνεργάτη. Ἡ ἱεραρχία ἀντιδρᾶ καὶ ἡ ἀπόφαση ὑποδοχῆς καὶ τιμῆς τοῦ πάπα λαμβάνεται χωρὶς τὴν ἔγκρισή της, μόνον μὲ ἀπόφαση τῆς μικρῆς, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Δεκάδες ἱεραρχῶν, τὰ μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πλῆθος ἄλλων μονῶν, ὁ θεολογικὸς κόσμος, τὰ χριστιανικὰ σωματεῖα, τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξεσηκώνονται καὶ ἱκετευτικὰ παρακαλοῦν τὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ ἀλλάξει ἀπόφαση, νὰ ἀφήσει τὸν πάπα νὰ ἔλθει ὡς πολιτικὸ μόνο πρόσωπο, ὡς ἐπικεφαλῆς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, νὰ μὴ τὸν ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη.

Δυστυχῶς μὲ ἀντισυνοδικὴ καὶ ἀντιλαϊκὴ συμπεριφορὰ ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἔφερε τὸν πάπα στὶς 4 Μαΐου τοῦ 2001, προσπαθώντας ἴσως νὰ συναγωνισθεῖ τὴν Κωνσταντινούπολη στὰ οἰκουμενιστικά της ἀνοίγματα, μὲ τὴν ὁποία σὲ λίγο θὰ συγκρουσθεῖ καὶ θὰ τιμωρηθεῖ γιὰ τὸ θέμα τῶν «Νέων Χωρῶν» καὶ τὴν προσπάθεια ἐξομοίωσης τοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τοὺς προκαθημένους τῶν ἄλλων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν. Σὲ λίγο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σὲ οἰκουμενιστικὸ συνέδριο ποὺ ὀργάνωσε τὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σὲ συνεργασία μὲ τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» διαγράφει τὴν παραδοσιακὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ προβληματιζόταν γιὰ τὴν συμμετοχή μας εἰς αὐτὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων» καὶ πλανῶν, καὶ δηλώνει ὅτι δὲν πρόκειται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἡ πρώτη δεκαετία τῆς «Θεοδρομίας» συμπίπτει μὲ τὴν δεκαετία τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς διακονίας τοῦ Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος μὲ συγχαρητήριο γράμμα χαιρέτησε τὴν ἔκδοσή της ὡς «ἕνα νέο πνευματικὸ δημιούργημα ποὺ θὰ βοηθήσει πολλούς» καὶ εὐχήθηκε ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει τὴν νέα προσπάθεια ποὺ προάγει τὴ Θεολογία καὶ τὸ πολύπλευρο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας[6]. Σὲ λίγο ὅμως θὰ ἀσκήσει δικαστικὴ δίωξη καὶ θὰ μᾶς τιμωρήσει μὲ ἀργία, γιατὶ ἐλέγξαμε τὶς φιλοπαπικὲς καὶ φιλοοικουμενιστικές, ἀκόμη δὲ καὶ τὶς ἀνανεωτικὲς λειτουργικὲς ἐνέργειές του. Δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε ὅμως περισσότερο στὶς δυσκολίες ποὺ συνάντησε ἡ «Θεοδρομία» κατὰ τὴν πρώτη δεκαετία τῆς κυκλοφορήσεως, διότι ἀναφερθήκαμε σ᾽ αὐτὲς στὸ ἐπετειακὸ ἄρθρο ποὺ γράψαμε τότε μὲ τίτλο «Δύσκολος ὁ δρόμος τῆς "Θεοδρομίας"  κατὰ τὴν πρώτη δεκαετία (1999-2008)[7]», τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύουμε ὡς παράρτημα στὸ τέλος τοῦ παρόντος τεύχους.

Πρὶν ἀναφερθοῦμε στὴν πολὺ χειρότερη κατάσταση τῆς δεύτερης δεκαετίας κρίνουμε ἀναγκαῖο νὰ ἀναφέρουμε μία ἐπαληθευθεῖσα προφητεία τοῦ νέου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη, τὴν ὁποία μᾶς ἐξεμυστηρεύθη τηλεφωνικῶς ἱερομόναχος, πνευματικὸς γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἀττικῆς, πνευματικὸ τέκνο τοῦ Ἁγίου Γέροντος. Ὅταν, λοιπόν, ἐκδηλώνονταν οἱ πανελλαδικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀντιδράσεις γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα θεώρησε χρέος του ὁ ἱερομόναχος πνευματικὸς νὰ μᾶς ἐνισχύσει καὶ μὲ τὴν γνώμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Μᾶς εἶπε λοιπὸν ὅτι σὲ συζήτηση μὲ πνευματικά του παιδιὰ ὁ Ἅγιος εἶπε: «Νὰ εὔχεσθε ὁ Θεὸς νὰ δίνει χρόνια ζωῆς στὸν ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, γιατὶ ὁ διάδοχός του θὰ φέρει τὸν πάπα. Δὲν θὰ μείνει πολὺ ὡς ἀρχιεπίσκοπος, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ ὁ διάδοχος θὰ κάνει χειρότερα». Τὴν προφητικὴ αὐτὴ γνώμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, ποὺ ἐκπληρώθηκε καὶ ἐκπληρώνεται πλήρως, τὴν ἀναφέραμε δημοσίως, ὅταν ὡς κύριος ὁμιλητὴς ἀπευθυνθήκαμε στὸ πολυπληθὲς ἀκροατήριο ποὺ εἶχε κατακλύσει, εἶχε βουλιάξει, μέσα καὶ ἔξω τὴν Μεγάλη Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τὴν ἐκδήλωση εἶχαν ὀργανώσει τὸ Σάββατο 31 Μαρτίου τοῦ 2001 ἡ «Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» καὶ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης μὲ τίτλο: «Πρέπει νὰ ἔλθει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; ΟΧΙ γιὰ χίλιους λόγους». Ὁ ἀρχιεπίσκοπος θορυβήθηκε ἀπὸ τὴν μεγάλη κοσμοσυρροὴ καὶ τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἄλλαξε γνώμη. Τὸ γνωστὸ ἐκκλησιαστικὸ κανάλι, 4Ε ποὺ μετέδωσε τὴν ἐκδήλωση ἀπέκοψε ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ γράφοντος τὴν προφητεία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, διότι ἦτο ἐν ζωῇ ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ θὰ τοῦ ἐστοίχιζε πολὺ ἡ προφητεία. Λυπούμαστε πάντως νὰ παρατηρήσουμε συναφῶς ὅτι ἡ πρωταγωνιστοῦσα τότε στοὺς ἀντιπαπικοὺς καὶ ἀντιοικουμενιστικοὺς ἀγῶνες Χριστιανικὴ Ἀδελφότης τῆς "Λυδίας" καὶ τὸ κανάλι της 4Ε συνοδοιποροῦν τώρα στὴν προβολὴ καὶ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ τὸ Φανάρι καὶ ἔχουν καταστῆ οἱονεὶ ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Ὅλοι οἱ οἰκουμενιστικοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι παρελαύνουν στὰ προγράμματα τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἐνῶ ἐκδιώκονται καὶ φιμώνονται οἱ παραδοσιακοί, ὅπως συνέβη παλαιότερα μὲ τὸν γράφοντα καὶ πρόσφατα μὲ τὸν θεολόγο καὶ δάσκαλο Δημήτριο Νατσιό.

5. Χειρότερη ἡ κατάσταση κατὰ τὴν δεύτερη δεκαετία μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο

Ὁ διάδοχος τοῦ Χριστοδούλου ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος δὲν ἐκδήλω-σε κατὰ τὰ πρῶταἔτη τὴν καταστροφικὴ οἰκουμενιστική του γραμμή. Ἐλπίζαμε κάποιοι ὅτι, ἐπειδὴ εἶχε συνεργασθῆ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Σερα-φείμ, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε προωθήσει ὡς μητροπολίτη Θηβῶν καὶ Λεβαδείας, κάτι θὰ εἶχε διδαχθῆ καὶ θὰ εἶχε κρατήσει ὡς πρὸς τὴν ἀντιπαπικὴ καὶ ἀντιοικουμενιστικὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὅταν ὡς «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» κυκλοφορήσαμε τὸ 2006 τὸ ἱστορικὸ κείμενο «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», συνέβη ὅ,τι καὶ μὲ τὶς ἀντιδράσεις μας τὸ 2001 γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα. Τὸ κείμενο ὑπογράφτηκε ἀπὸ πλειάδα ἀρχιερέων, ἑκατοντάδες κληρικῶν καὶ μοναχῶν, καὶ χιλιάδες, πάνω ἀπὸ σαράντα εὐσεβῶν λαϊκῶν. Τὸ Φανάρι θορυβήθηκε, γιατὶ ἤδη ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, βλέποντας εὐνοϊκὴ τὴν σύνθεση τοῦ σώματος τῶν προκαθημένων, ἀποφάσισε νὰ ἐπιταχύνει τὴν σύγκληση τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κατὰ τοὺς σχεδιασμούς του ἐπρόκειτο νὰ νομιμοποιήσει καὶ νὰ ἐκκλησιο-ποιήσει τὶς αἱρέσεις, νὰ κατοχυρώσει συνοδικὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν Ὀρθο-δόξων στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, καὶ νὰ ἐπικυρώσει τὰ αἱρε-τίζοντα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Ἐζήτησε λοιπὸν μὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ ληφθοῦν μέτρα ἐναντίον ὅσων ὑπέγραψαν τὸ κείμενο τῆς «Ὁμολογίας».

Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, μολονότι ἦταν καὶ αὐτὸς ἐνοχλημένος ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία», δὲν προχώρησε σὲ λήψη μέτρων, διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ ἐδικαίωνε ἔτσι τὴν ὑπερόρια ἐπέμβαση τοῦ πατριάρχου σὲ αὐτοκέφαλη καὶ ἀνεξάρτητη τοπικὴ ἐκκλησία, τὴν εἰσπήδηση, θὰ ἀναστάτωνε ἐπὶ πλέον καὶ τὸ ποίμνιο τιμωρώντας ἀξίους καὶ ὀρθοφρονοῦντας κληρικούς. Προτίμησε νὰ ἐνεργεῖ παρασκηνιακά, στηρίζοντας ἀπόλυτα τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου. Ἐκώφευσε ἢ παρέβλεψε ὑπομνήματα ἀρχιερέων καὶ ἐπιστολὲς ποὺ τοῦ ζητοῦσαν νὰ συνέλθει ἡ Ἱεραρχία καὶ νὰ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμὸ ἢ νὰ ἀποχωρήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ἢ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ καταδι-κάσει τὴν μεταπατερικὴ Θεολογία τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου ἢ ἐσφαλμένες ἐκκλησιολογικὲς θέσεις τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας ἢ νὰ μελετήσει τὴν μήνυση ποὺ ὑπέβαλε ἐναντίον τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου ἡγούμενος ἱστορικῆς Μονῆς νησιωτικῆς μητροπόλεως, ἀλλὰ καὶ σχετικὸ κείμενο τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ὑπογραφὲν καὶ ἀπὸ ἀρχιερεῖς. Δὲν συγκινήθηκε ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὸ Πουσὰν τῆς Ν. Κορέας (2013), τὶς ὁποῖες προσυπέγραψαν γνωστοὶ οἰκουμενισταὶ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ τὶς ἐπισήμαναν μὲ ἐπιστολή τους εὐάριθμοι ἀρχιερεῖς καὶ ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν».

Ἀντίθετα αὐτοὺς τοὺς ὑπογράψαντες ἀρχιερεῖς, τὸν Μεσσηνίας καὶ τὸν Δημητριάδος, τοὺς ὁρίζει ἀντιπροσώπους στὶς Προσυνοδικὲς Διασκέψεις καὶ Ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ὑπερθεματίζουν σὲ ὅσα τὸ Φανάρι εἰσηγεῖται καὶ ἀποφασίζει, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐνημερώνουν ἐπαρκῶς γιὰ τὴν πορεία τῆς προετοιμασίας τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας. Ὀνομάζει Ὀρθοδόξους τοὺς Μονοφυσίτες Ἀρμενίους σὲ ἐπίσκεψη τοῦ προέδρου τῆς Ἀρμενίας καὶ τιμᾶ τὸν πατριάρχη τῶν Ἀρμενίων καὶ τὸν ὑποδέχεται σὰν νὰ ὑποδεχόταν ὀρθόδοξο ἀρχιερέα. Παραδίδει τὸν Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὰ χέρια Οἰκουμενιστῶν, καὶ τὴν διεύθυνση τοῦ ἱστορικοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία» στὸν ἀποδομητὴ καὶ καταστροφέα τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν θεολόγο Σταῦρο Γιαγκάζογλου καὶ βεβηλώνει τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν μὲ ὀργάνωση ἐντὸς αὐτοῦ κοσμικῆς συναυλίας. Εἶναι γεμᾶτα τὰ κατὰ καιροὺς τεύχη τῆς «Θεοδρομίας» ἀπὸ κείμενα ἐλεγκτικὰ αὐτῶν καὶ ἄλλων ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

Δὲν ἀντιδρᾶ δεόντως γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, γιὰ τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόμο ποὺ ἀπαγορεύει ἀκόμη καὶ τὸ ἀντιαιρετικὸ κήρυγμα, γιὰ τὶς μεταφράσεις λειτουργικῶν κειμένων στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, δὲν παίρνει θέση γιὰ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ Gay Pride τοῦ δημάρχου στὴν Ἀθήνα, οὔτε ἐνισχύει τὶς εἰρηνικὲς ἐναντίον τῶν Σοδομιτῶν ἐκδηλώσεις συλλόγων καὶ σωματείων, οὔτε ἐπικρίνει τὴν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ἀπὸ τὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἀφήνοντας ἐλεύθερους κάποιους οἰκουμενιστὲς καὶ ἀριστερίζοντες καθηγητὲς νὰ ἐπιπλήττουν καὶ νὰ συκοφαντοῦν ἀρχιερεῖς ποὺ ἀντέδρασαν γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰσλὰμ μέσα στὶς Ὀρθόδοξες Θεολογικὲς Σχολές. Συμφωνεῖ γιὰ τὴν ἵδρυση ἰσλαμικοῦ τεμένους στὴν Ἀθήνα καὶ ἀδιαφορεῖ ἢ κωλυσιεργεῖ γιὰ τὸ τάμα τοῦ Ἔθνους, γιὰ τὴν ἀνέγερση ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ὡς εὐχαριστήρια προσφορὰ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1821, ἐνῶ συμπληρώνονται ὁσονούπω διακόσια χρόνια (200) γιὰ νὰ γιορτασθεῖ ἡ ἐπέτειος τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας.

Προετοιμάζει καὶ ἐνισχύει τὴν ἄνοδο τῆς ἄθεης Ἀριστερᾶς στὴν ἐξουσία μὲ συνοδικὴ συμμετοχὴ δι᾽ ἐκπροσώπου σὲ συνέδριο ποὺ ὀργανώθηκε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2013 γιὰ πρώτη φορὰ μὲ θέμα «Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά», ὅπου ἀριστερίζοντες ἐπίσκοποι καὶ πανεπιστημιακοὶ θεολόγοι ἀξιολόγησαν θετικὰ τὴν ἰδεολογία καὶ τὴν δράση τῆς Ἀριστερᾶς, ἀγκαλιασμένοι μὲ γνωστοὺς ἐκκλησιομάχους πολιτικοὺς καὶ πολιτευτές. Καὶ ὅταν τὸ 2015 τὸ κόμμα τῶν ἀθέων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀνέλαβε τὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας καὶ ἔκοψε σύρριζα ὅλες τὶς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ καλύτερος σύμμαχος, προστάτης καὶ κηδεμόνας τοῦ καθ᾽ ὁμολογίαν του ἀθέου πρωθυπουργοῦ, ἔγινε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος. Τὶ νὰ πρωτοεπισημάνει κανεὶς ἀπὸ ὅσα καταγράφτηκαν στὶς σελίδες τῆς «Θεοδρομίας» τὴν περίοδο αὐτή; Καθησυχάζει τοὺς ἀνησυχοῦντες ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς θεολόγους ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει τὸ ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν· ἐπικρίνει μάλιστα καὶ ὁ ἴδιος μὲ σκληροὺς λόγους τοὺς νέους «φακέλλους», τὰ νέα διδακτικὰ βιβλία, καὶ συντελεῖ στὴν ἀποπομπὴ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας Ν. Φίλη, κοροϊδεύοντας τὸν ἐκκλησιαστικὸ καὶ θεολογικὸ κόσμο, γιατὶ ὁ νέος ὑπουργὸς κ. Γαβρόγλου ποὺ τὸν διαδέχεται εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν πρῶτο, καὶ τὸ θρησκειολογικὸ μάθημα ἤδη, παρὰ τὶς ἀπορριπτικὲς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἔχει ἐκδιώξει τὸ ὀρθόδοξο μάθημα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἐδῶ καὶ δύο χρόνια καὶ προσηλυτίζει τοὺς νέους μας στὴν πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ δὲ ἀρχιεπίσκοπος μὲ δικούς του ἀρχιερεῖς συνεχίζει τὸν διάλογο μὲ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας. Τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο ἐψήφισε μὲ βουλευτὲς ὅλων τῶν κομμάτων, μὲ κύριο κορμὸ καὶ πλειοψηφία τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τὸν ἀφύσικο καὶ καταστρεπτικὸ νόμο γιὰ τό «σύμφωνο συμβίωσης» τῶν ὁμοφύλων[8], καὶ ἡ σοδομικὴ ἁμαρτία διδάσκεται τώρα ὡς φυσιολογικὴ κατάσταση στὰ σχολεῖα μὲ τίς «ἔμφυλες ταυτότητες», καὶ συγχρόνως νομοθετεῖται ἡ δυνατότητα ἀλλαγῆς φύλου ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν δεκαπέντε ἐτῶν, ἀφοῦ προβάλλεται ἡ παράλογη, ἀφύσικη, διαλυτικὴ τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς κοινωνίας διδασκαλία ὅτι τὸ βιολογικὸ φύλο τῆς φυσικῆς διάκρισης ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ποὺ τὸ κληρονομοῦμε ἀναγκαστικά, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει μὲ τὸ κοινωνικὸ φύλο ποὺ θὰ εἶναι ἐπιλογὴ δική μας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, παρ᾽ ὅλα αὐτά, καὶ πολλοὶ ἱεράρχες, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν ὅτι ἐκπροσωποῦν καὶ διδάσκουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅτι εἶναι εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ.

Ἡ ἴδια συμμαχία καὶ προστασία στὴν κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ προσφέρθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν καὶ στὸ θέμα τῆς προδοτικῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν γιὰ τὴν ὀνομασία τοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων. ᾽Ανάστατη, στὸ πόδι ὅλη ἡ Ἑλλάδα, συλλαλητήρια σεισμικὰ στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀθήνα, συγκαλούμενα ἀπὸ πατριωτικοὺς φορεῖς μὲ τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία ἀποῦσα ἀπὸ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν συμμετοχὴ ἢ ἐκ τῶν ὑστέρων συρόμενη ἀπὸ ἀνάγκη νὰ μετάσχει, ἀντὶ νὰ πρωτοπορεῖ. Θὰ μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ ἀνατρέψει τὴν συμφωνία, ἂν οἱ ἀρχιερεῖς ἦσαν ἀποφασισμένοι ὄχι νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους, ὅπως οἱ παλαιοὶ Μακεδονομάχοι, ἀλλὰ νὰ χάσουν τοὺς θρόνους των.

Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς καταστροφικῆς διακονίας τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου ἔχει σχέση μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Δεσμεύεται μὲ ἀ-πόφαση ὁμόφωνη τῆς Ἱεραρχίας νὰ προτείνει οὐσιαστικὲς ἀλλαγὲς ἰδιαίτε-ρα στὸ προσυνοδικὸ κείμενο μὲ ἀριθμὸ ἕξη (6), γιὰ τὶς «Σχέσεις τῆς Ὀρθο-δόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσμο», οἱ ὁποῖες, ἂν ἐγίνον-το δεκτές, θὰ ἀπέτρεπαν τὴν γιὰ πρώτη φορὰ συνοδικὴ ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ἐπικύρωση τῆς συμμετοχῆς στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καὶ τὴν ἐπαινετικὴ ἀναφορὰ σὲ αἱρετίζοντα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Θὰ ἀπέτρεπαν τὶς διαμαρτυρίες καὶ τὶς ἀποτει-χίσεις πολλῶν εὐαίσθητων σὲ θέματα πίστεως μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, θὰ διευκόλυναν τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς «συνόδου», οἱ ὁποῖες ἤδη εἶναι μετέωρες μὲ τὴν μὴ συμμετοχὴ τῶν τεσσάρων ἐκκλησιῶν Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας, ποὺ ἐκπροσω-ποῦν τὰ τρία τέταρτα τοῦ συνόλου τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὁ ἀρχιε-πίσκοπος στὴν Κρήτη ἀθέτησε, δὲν ἐτήρησε τὶς ἀποφάσεις τῆς ἱεραρχίας, ποὺ ἐκινοῦντο σὲ ὀρθόδοξη γραμμή, καὶ προσαρμόσθηκε πρὸς τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου. Κατόρθωσε πάντως νὰ ἀποφύγει τὸν ἔλεγχο τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία δὲν τόλμησε νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, νὰ σηκώσει τὸ βάρος τῶν καιρῶν, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις. Μὲ ἀπόφαση μάλιστα τῆς μικρῆς, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, κυκλοφόρησε κείμενό της «Πρὸς τὸν Λαό», τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2017, τὸ ὁποῖο ὡραιοποιοῦσε τὶς ἀποφάσεις καὶ καθησύχαζε τὸν λαὸ πὼς οἱ ποιμένες φυλάσσουν καὶ ἀγρυπνοῦν. Ἔτσι ἡ εὐθύνη τοῦ ἀρχιεπισκόπου μετατοπίσθηκε στοὺς ὤμους τῆς Ἱεραρχίας.

Ἐμεῖς σὲ δύο ὀγκώδη διπλᾶ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ "Θεοδρομία" τοῦ ἔτους 2016 καταγράψαμε καὶ ἀποθησαυρίσαμε ὅλα τὰ συναφῆ μὲ τὴν ψευδοσύνοδο πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύγκλησή της. Στὸ πρῶτο (Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016) ἐκτάσεως 352 σελίδων καὶ μὲ ἀπεικόνιση στὸ ἐξώφυλλο τριῶν ὁσιακῶν μορφῶν ποὺ ἀντέδρασαν ἐνωρίτατα στὴν σύγκληση τῆς συνόδου, τοῦ Ἁγιορείτη Γέροντα Δανιὴλ Κατουνακιώτη, τοῦ Γέροντα τῆς Λογγοβάρδας Φιλοθέου Ζερβάκου καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, παρουσιάσαμε παλαιὲς καὶ πρόσφατες ἀναλύσεις καὶ κριτικὲς τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ἀπὸ ἀρχιερεῖς, λοιποὺς κληρικοὺς καὶ μοναχούς, καθηγητὲς Θεολογικῶν Σχολῶν, ποὺ δὲν ἐλήφθησαν ὑπ᾽ ὄψιν. Στὸ δεύτερο τεῦχος ἐκτάσεως ἐπίσης 350 σελίδων (Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2016) καὶ μὲ ἐξώφυλλο τὴν φράση «Οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος», δημοσιεύσαμε θεολογικώτατες συντριπτικὲς κριτικὲς καὶ σχολιασμοὺς τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου, δηλαδή α) κείμενα ἐκκλησιῶν, β) κείμενα ἀρχιερέων, γ) κείμενα λοιπῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν καὶ δ) κείμενα λαϊκῶν.

Δὲν ἄργησε βέβαια μὲ ἐπέμβαση καὶ ἀπαίτηση τοῦ Φαναρίου καὶ ὀνομαστικὴ ἀναφορὰ στὸν γράφοντα νὰ ἀρχίσει ἡ δικαστική μας δίωξη μὲ παραπομπή μας σὲ ἐπισκοπικὰ καὶ συνοδικὰ δικαστήρια, πολὺ περισσότερο, γιατὶ κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τὸν Μάρτιο τοῦ 2017 διακόψαμε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, φιλοπαπικοῦ καὶ οἰκουμενιστοῦ ἱεράρχου, καὶ πρὸ παντὸς ὑποστηρικτοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης[9].

Ἦταν τὸ μόνο ἱεροκανονικὸ ὅπλο ποὺ διαθέταμε μὲ βάση τὸν 31ο Ἀποστολικὸ Κανόνα καὶ κυρίως μὲ βάση τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ 861 ἐπὶ Μ. Φωτίου, γιὰ νὰ μὴ πέσει καὶ πάνω μας, ὡς μικρῶν ἔστω ποιμένων καὶ διδασκάλων, ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν αἱρετίζουσα πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὶς πληγὲς στὸ σῶμα τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας, στὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ. Δὲν κατηγοροῦμε ὅσους δὲν ἔπραξαν τὸ ἴδιο, μολονότι λυπούμαστε γι᾽ αὐτό. Χαιρόμαστε, ὅταν ἀκοῦμε ἀδελφοὺς κληρικοὺς νὰ ἐκφράζονται ἐπαινετικὰ γιὰ τὴν πορεία μας καὶ νὰ ζητοῦν τὴν κατανόησή μας γιὰ τὶς δικές τους ἐπιφυλάξεις. Πικραινόμαστε ὅμως μὲ ὅσους εἴτε ἀπὸ θεολογικὴ ἀμάθεια εἴτε γιατὶ δὲν ἔχουν τὸ θάρρος, τὴν παρρησία νὰ ἀκολουθήσουν, ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτοὶ μένουν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀφήνοντας συκοφαντικὰ νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἐμεῖς μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου βγήκαμε ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἀπίστευτη θεολογικὴ ἀμάθεια καὶ ἀσχετοσύνη! Ἦταν ποτὲ δυνατὸν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ συνιστοῦν τὴν διακοπὴ τῆς μνημόνευσης τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου νὰ σὲ βγάζουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Ἀντίθετα θεωροῦν ὡς ψευδεπίσκοπο καὶ σχισματικὸ τὸν αἱρετίζοντα ἐπίσκοπο. Ἦσαν λοιπὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ μακαριστοὶ ἀρχιερεῖς Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καὶ Παραμυθίας Παῦλος, ποὺ διέκοψαν τὸ 1969 τὴν μνημόνευση τοῦ οἰκουμενιστῆ καὶ μασόνου πατριάρχη Ἀθηναγόρα καὶ μαζί τους ὁλόκληρο σχεδὸν τὸ Ἅγιον Ὄρος ποὺ ἔπραξε τὸ ἴδιο, μαζί τους καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Λίγη σοβαρότητα καὶ κοπιαστικὴ φιλομάθεια δὲν βλάπτει. Δὲν διορθώνονται μὲ ἐλαφρότητες τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιμετωπίζοντας αὐτὴν τὴν ρετσινιὰ καὶ κατηγορία γράψαμε ἄρθρο στήν «Θεοδρομία» μὲ τίτλο «Ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία»[10], τὸ ὁποῖο κυκλοφόρησε καὶ σὲ ἰδιαίτερο τευχίδιο μὲ τίτλο «Ἡ ἀποτείχιση δὲν εἶναι σχίσμα. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις»[11].

Γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς σωτηριολογικές συνέπειες τοῦ σχίσματος καὶ δὲν θὰ διακινδυνεύσουμε γι᾽ αὐτὸ οὔτε τὴν δική μας σωτηρία οὔτε αὐτῶν ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦν. Αὐτὸ ἂς τὸ σκεφθοῦν ὅσοι σφιχταγκαλιάζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀφήνουν τοὺς αἱρετικοὺς στὴν πλάνη, καὶ ὅσοι παραθεωροῦν τὸ ὑποχρεωτικὸ καθῆκον τῆς ὁμολογίας καὶ ἐπαναπαύονται στὶς συμβουλὲς τῶν ὑπνωτιστῶν.

Ἡ «Θεοδρομία» ἐξακολούθησε καὶ μετὰ τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης νὰ δίνει ὀρθόδοξη θεολογικὴ μαρτυρία, ὅπως ἔπραξε στὰ τεύχη τοῦ 2018 μὲ τὰ ὁποῖα ἔκλεισε τὴν δεύτερη δεκαετία της. Ἀφιέρωσε καὶ πάλι ἕνα τεῦχος στὴν "σύνοδο", στὸ ὁποῖο δημοσίευσε τὰ Πρακτικὰ τῆς Ἡμερίδος ποὺ συνδιοργάνωσαν στὴν Θεσσαλονίκη α) ἡ Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, β) ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής γ) ὁ Ἑλληνορθόδοξος Σύλλογος «Ζωοδόχος Πηγή» καί δ) ἡ Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, τὸ Σάββατο 16 Ἰουνίου 2018, μὲ γενικὸ θέμα: «Ὀρθοδοξία καὶ Κολυμπάρι, 2 χρόνια μετά». Τό «Οὐκρανικὸ αὐτοκέφαλο» εἶναι τὸ νέο μεγάλο θέμα ποὺ κυριαρχεῖ στὶς σελίδες της, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς γιὰ πρώτη φορὰ ὁδήγησε σὲ πανορθόδοξη ἀπομόνωση τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, λόγῳ τῆς διαιρετικῆς του εἰσπήδησης σὲ ξένη δικαιοδοσία, καὶ λόγῳ τῆς ἀντικανονικῆς ἀπόδοσης αὐτοκεφαλίας σὲ καθηρημένους σχισματικούς[12]. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος εἶναι ὁ μόνος προκαθήμενος ποὺ σιωπᾶ. Θὰ συνταχθεῖ ἆραγε μὲ τὴν πανορθόδοξη συνείδηση ἢ θὰ ἀκολουθήσει τελικὰ τὸ Φανάρι, γιὰ λόγους ὄχι πάντως ἐκκλησιαστικούς;[13]

Μία ἐξαιρετικὴ ἰδιαιτερότητα τῆς «Θεοδρομίας» στὰ τεύχη τῆς δεύτερης δεκαετίας εἶναι ὅτι ἀποκαλύπτει μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα τὴν διείσδυση τῆς ἀποκρυφιστικῆς Μασονίας στὶς τάξεις ὑψηλοβάθμων κληρικῶν καὶ πανεπιστημιακῶν θεολόγων, ὅπως καὶ τὸ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς σχεδιάσθηκε καὶ προωθήθηκε μέσα στὰ σκοτεινὰ δώματα τῶν μασονικῶν στοῶν. Στὰ τεύχη τῆς τρίτης δεκαετίας μέσα στὴν ποικίλη ὕλη τοῦ περιοδικοῦ, ποὺ δὲν περιορίζεται βέβαια μόνον σὲ ἀντιπαπικὰ καὶ ἀντιοικουμενιστικὰ κείμενα, ἀλλὰ περιλαμβάνει θέματα βιβλικά, πατερικά, δογματικά, ἠθικά, ἁγιολογικά, ἱεροκανονικά, λειτουργικά, ἐκπαιδευτικά, ἐθνικὰ καὶ ἄλλα, θὰ ἀποθησαυρίσουμε ὅσα ἔχουν πεῖ καὶ ὅσα ἔχουν πράξει ὑπὲρ τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, λοιποὶ κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ὥστε νὰ ἀποκαλυφθοῦν πλέον τὰ βαθέα τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος ὑποψιθυρίζει τὶς αἱρέσεις εἰς τὰ ὦτα ἀπρόσεκτων καὶ ἀδιάφορων Χριστιανῶν.

Θὰ ἀκολουθήσουμε ἀταλάντευτα τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ γραμμὴ ποὺ ἐθέσαμε, ὅταν κυκλοφορήσαμε τὸ πρῶτο τεῦχος τὸ 1999 στὸ μικρὸ ἄρθρο μας μὲ τίτλο «Στὴν ἀρχὴ τοῦ δρόμου», ὅπου μεταξὺ ἄλλων γράφαμε:

«Τὸ νέο περιοδικό τῆς "Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν" δὲν ἔχει καμμία ἄλλη φιλοδοξία ἀπὸ τὸ νὰ κατορθώσει νὰ ἐπαληθεύσει τὸ ὄνομά του, νὰ γίνει πράγματι "Θεοδρομία", νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν ἐχάραξε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι "ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή", καὶ ὅπως τὸν ἐβάδισαν, ἐπὶ τὰ ἴχνη Ἐκείνου, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Μακάρι νὰ εὐδοκήσει ὁ Θεὸς νὰ βαδίσουμε ὅλοι, οἱ συνεργάτες τοῦ περιοδικοῦ, οἱ ἀναγνῶστες, τὰ μέλη τῆς Ἑταιρείας τὴν ἀκλινῆ καὶ εὐθεία ὁδὸ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς, καὶ νὰ ἀποφύγουμε τὶς παρεκκλίσεις σὲ ξένους καὶ ἀλλότριους δρόμους, ποὺ ἀνοίγονται μερικὲς φορὲς ἀπὸ ψευδοποιμένες καὶ ψευδοδιδασκάλους καὶ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας».

---

[1]. Πράξ. 26, 14.

[2]. Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52, 429.

[3]. Δημοσιεύθηκε ὡς πρῶτο κεφάλαιο στὸ βιβλίο μας «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε;». Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 15-48.

[4]. Ιωαννου Χρυσοστομου, Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεὶς Εὐτρόπιος...1, PG 52, 397-398: «Πόσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; Αὕτη δὲ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη νικᾶ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται».

[5]. Βλ. Ματθ. 4, 16: «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».

[6]. Βλ. Θεοδρομία 1 (1999), τεῦχος 3, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος, σελ. 1.

[7]. Βλ. Θεοδρομία 11 (2009) 5-17.

[8]. Καταψήφισαν τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα καὶ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ ἀρκετοὶ βουλευτὲς ἀπὸ τὰ ἄλλα κόμματα. Γιὰ τὸ ποιοὶ ψήφισαν ἢ καταψήφισαν βλ. Protagon Team «Ὑπερψηφίστηκε τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης», Θεοδρομία 17 (2015) 534-541.

[9]. Τὰ τῆς δικαστικῆς διώξεως καὶ ἡ ἀναίρεση τῶν κατηγοριῶν ὑπάρχουν καὶ στὰ τεύχη τῆς Θεοδρομίας τῶν ἐτῶν 2016 καὶ 2017, ἀλλὰ καὶ σὲ δύο ξεχωριστὰ βιβλία μὲ τίτλους: α) Ἡ διακονία μου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης. Ἀπάντηση στὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης», ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017 καί β) Μετὰ τὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου καὶ ἡ δικαστική μου δίωξη. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[10]. Θεοδρομία 19 (2017) 3-13.

[11]. Σειρά «Καιρός», τεῦχος 24, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.

[12]. Τὶς δικές μας θέσεις γιὰ τό «Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο» δημοσιεύουμε στὸ σχετικὸ βιβλίο μας «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης», Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2018.

[13]. Τὴν δύσκολη θέση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στὸ θέμα τοῦ «Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου» ἐξετάσαμε μὲ νέο ἄρθρο μας ποὺ κυκλοφόρησε ἤδη στὸ Διαδίκτυο μὲ τίτλο «Σὲ ἀδιέξοδο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Σπεύδει σὲ βοήθεια ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου».

http://aktines.blogspot.com