ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ!

Δυστυχώς ο δυτικός ορθολογισμός έχει επιδράσει  και σε ανατολικούς ορθόδοξους άρχοντες και έτσι βρίσκονται σωματικά μόνο στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ενώ όλο το είναι τους βρίσκεται στη Δύση που τη βλέπουν να βασιλεύη κοσμικά.

Εάν έβλεπαν τη Δύση πνευματικά, με το φως της Ανατολής, με το φως του Χριστού τότε θα έβλεπαν το πνευματικό ηλιοβασίλεμα της Δύσης, που χάνει σιγά-σιγά το φως του νοητού ήλιου, του Χριστού, και προχωρεί για το βαθύ σκοτάδι. Μαζεύονται και συνεδριάζουν* και κάνουν συζητήσεις ατελείωτες για πράγματα που δεν χωράει συζήτηση, που ούτε οι Άγιοι Πατέρες συζήτησαν εδώ και τόσα χρόνια. 

Όλες αυτές οι ενέργειες είναι του πονηρού, για να ζαλίζουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς, και να τους σπρώχνουν άλλους στην αίρεση και άλλους σε σχίσματα, και να κερδίζει έδαφος ο διάβολος.  Πα, πα… βασανίζουν και μπερδεύουν τον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι!

 Εκ του βιβλίου Λόγοι Αγίου Παϊσίου τόμος Ά

ΣΕΝΤΛΕΚ ΤΣΕΧΙΑΣ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΜΕΝΗ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΣΤΑ

Ένας ναός που έχει διακοσμηθεί από 70.000 σκελετούς. Ακόμα και η Αγία Τράπεζα είναι κατασκευασμένη από οστά. Το οστεοφυλάκιο του Σεντλέκ, είναι μια μικρή εκκλησία που βρίσκεται κάτω από το κοιμητήριο της πόλης της Τσεχίας. Από τα ταβάνια του κρέμονται 4 μεγάλοι πολυέλαιοι που αποτελούνται από ανθρώπινα οστά κάθε μεγέθους.

Αποτελεί το μεγαλύτερο τουριστικό αξιοθέατο της πόλης. Συγκεντρώνει περίπου 200.000 επισκέπτες κάθε χρόνο. Όλα ξεκίνησαν τον 14 ο αιώνα, όταν ο βασιλιάς Οτοκάρ Β’ της Βοημίας έστειλε τον ηγούμενο της μονής των Αγίων Πάντων (όπου στεγάζεται σήμερα το οστεοφυλάκιο) στους Αγίους Τόπους. Ο Χένρι, όπως έλεγαν τον ιερωμένο, κατά την επιστροφή του έφερε χώμα από τον Γολγοθά και το σκόρπισε στο νεκροταφείο της μονής.

Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε σημαντική και διαδόθηκε παντού. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να επιθυμούν να ενταφιάζονται όλο και περισσότεροι στα «άγια χώματα» του Σεντλέκ. Τον 14ο και 15ο αιώνα, στο νεκροταφείο γινόταν το αδιαχώρητο, παρά τις συνεχείς επεκτάσεις. Περίπου το 1400, κτίστηκε στη μέση του νεκροταφείου μια γοτθική εκκλησία, στο εσωτερικό της οποίας υπήρχε ένα παρεκκλήσι. Ξεκίνησαν να το χρησιμοποιούν σαν οστεοφυλάκιο. Το 1511, τη μονή διαχειριζόταν μια τυφλή μοναχή, που ήταν υπεύθυνη για τις εκταφές και την φύλαξη των οστών.

Η μακάβρια εικόνα του ναού, είναι δημιούργημα του ξυλογλύπτη Φράντισεκ Ριντ.  Τον επέλεξε η οικογένεια Σβάρτσερνμπεργκ, που ήθελε να «τακτοποιήσει» οριστικά τα χιλιάδες οστά που φυλάσσονταν στο σημείο για εκατοντάδες χρόνια. Πρόκειτο για την πιο αριστοκρατική οικογένεια της Βοημίας, που ασκούσε μεγάλη επιρροή σε όλους τους τομείς.

http://news247.gr

Η ΠΟΛΩΝΙΑ ΑΝΑΚΗΡΥΞΕ ΕΠΙΣΗΜΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Στις 19 Νοεμβρίου 2016, σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στον Καθολικό Ναό του Θείου Ελέους στην Κρακοβία της Πολωνίας, οι Καθολικοί Επίσκοποι της Πολωνίας με την παρουσία του Προέδρου Andrzei Duda και πολλών καθολικών προσκυνητών, αναγνώρισαν επίσημα τον Ιησού Χριστό ως Βασιλιά της Πολωνίας και Τον κάλεσαν να καθοδηγήσει το έθνος τους, το λαό τους και τους πολιτικούς τους ηγέτες.

«Αθάνατε Βασιλέα των Αιώνων Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας και Σωτήρα μας, σκύβοντας τα κεφάλια μας ενώπιόν Σου, Βασιλέα του Σύμπαντος, αναγνωρίζουμε την κυριαρχία Σου πάνω από την Πολωνία, σε εκείνους που ζουν στην πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο. Επιθυμώντας να προσκυνήσουμε το μεγαλείο της δύναμής Σου και της δόξας Σου, με μεγάλη πίστη και αγάπη, θα φωνάξουμε: κυβέρνησέ μας, Χριστέ!», ανέφεραν οι Πολωνοί.

«Έχουμε αποκηρύξει τον διάβολο και όλα τα έργα του," είπαν ακόμη οι Πολωνοί.

Σημειώνεται πως το μεγαλύτερο άγαλμα του Χριστού στον κόσμο έχει κατασκευαστεί στην Πολωνία!

http://www.christianheadlines.com

http://www.breitbart.com

Η ΟΥΝΙΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

Η ΟΥΝΙΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ,

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η προτροπή του Πάπα Φραγκίσκου κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Γεωργία για μη προσηλυτισμό των Ορθοδόξων, ποια χρεία έχει για μια χώρα, που η ουνία εναγωνίως επιζητεί την αύξησή της; Ομιλεί ο Πάπας Φραγκίσκος για μη προσηλυτισμό; Τότε ο ρόλος της ουνίας ποιος είναι; Δεν είναι προσηλυτιστικός; Τα απάνθρωπα εγκλήματα της ουνίας στην Ανατολική Ευρώπη, κατατάσσονται σε χειρότερη του προσηλυτισμού κατηγορία.

Ας δουν παπικοί τον διαχρονικό τρόπο δράσης των ουνιτών της Γεωργίας, αλλά και των ουνιτών της Ανατολικής Ευρώπης γενικότερα; Να θυμίσομε απλά τη δόλια δημιουργία της ουνίας από τους Ιησουίτες (Ποσεβίν και Σάργκα) στην Πολωνία, με σκοπό να γίνουν παπικοί οι Ορθόδοξοι της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσσίας με την αρωγή του βασιλιά της Πολωνίας Σιγισμούνδου του Γ΄. Αυτό εφάρμοσαν και εφαρμόζουν στην Ανατολική Ευρώπη. Η προσηλυτιστική δολιότητα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της ίδρυσής της ουνίας και στη Γεωργία.
Οι ουνίτες όταν παραπονούνται ως δήθεν αδικούμενοι από τους Ορθόδοξους της Γεωργίας, πρέπει να προσμετρούν τα απάνθρωπα εγκλήματα των ουνιτών, αλλά και των παπικών γενικότερα. Να θυμίσομε ότι οι ουνίτες της Γιουγκοσλαβίας, Ουστάσι, σφάγιασαν 800,000 Ορθοδόξους Σέρβους. Το κριτήριο του μαρτυρίου των Σέρβων ήταν η Ορθόδοξη πίστη των. Αυτό καταμαρτυρεί και το μέγεθος της ουνιτικής προσηλυτιστικής εγκληματικότητας. Πρώτα μαρτύρησαν όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής. Οι παπικοί «αδελφοί» δεν λυπήθηκαν ούτε τα μικρά παιδιά στη Σερβία. Γι’ αυτό η κατακλείδα της γενοκτονίας των Ορθοδόξων Σέρβων συμπεριελάμβανε και τα παιδιά των κατωτέρων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Το εγκληματικό προσκλητήριο των παπικών «αδελφών» μια μόνο προτροπή είχε προς τους Ορθοδόξους Σέρβους, «Να γίνουν παπικοί». Τα απάνθρωπα εγκλήματα της ουνίας, κατατάσσονται σε χειρότερη του προσηλυτισμού κατηγορία.

Να θυμίσομε ότι οι Ρουμάνοι ουνίτες κατά την περίοδο της Παπικής δυναστείας στην Τρανσυλβανία, κατέφυγαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια εις βάρος των Ρουμάνων Ορθοδόξων. Εκείνο που μας πικραίνει επίσης, είναι το γεγονός ότι έχουν αρπάξει πολλούς Ναούς Ορθοδόξων με βίαιο τρόπο. Να θυμίσομε ότι στην Ουκρανία είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της αρπαγής του Ορθοδόξου Ναού, το έτος 1989 στο Ιβανο-Φραγκόσκ, όπου εξεδιώχθη ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Ιβανο-Φραγκόσκ Μακάριος, μαζί με τους Ορθόδοξους εκκλησιαζομένους την ώρα που τελούσε τη Θεία Λειτουργία.

Να θυμίσομε ότι στη Σλοβακία οι ουνίτες πήραν με τη βία πολλούς ναούς και επί πλέον κατάφεραν στη Σλοβακική Βουλή να ψηφίσουν ένα νόμο επί τη βάσει του οποίου πήραν τους υπόλοιπους Ναούς των Ορθοδόξων.

Αυτά γνωρίζοντας ο μ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, όταν είχε κληθεί να συμμετάσχει στην Ειδική Συνέλευση που διοργανώθηκε από το Βατικανό το έτος 1991 με θέμα ‘’Ο επανευαγγελισμός της Ευρώπης’’, απάντησε αρνητικά στον Πάπα. Μεταξύ άλλων προέταξε το οξύτατο πρόβλημα της Ουνίας ως την κατ’ εξοχή αιτιολογία της αρνητικής απάντησής του με τα εξής λόγια «Αι αδελφαί ημών Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εν Ρωσσία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν με ένα συνεχώς ρυθμόν από απροκαλύπτους προσηλυτιστικάς ενεργείας, από την μισαλλοδοξίαν, και, πλειστάκις, την βίαν των καθολικών του ανατολικού ρυθμού, αφοσιωμένων εις την Ρώμην».

http://aktines.blogspot.gr 

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ενωμένη με τους Καθολικούς μέχρι το 1054, οπότε και επήλθε οριστικά ο χωρισμός Της από εκείνους.

Ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος βέβαια (330-379 μ.Χ.), τον οποίο ως γνωστόν, αναγνωρίζουν ως Άγιο και Μέγα και οι Καθολικοί, είχε μιλήσει από τον 4^ο ακόμη αιώνα για τα σφάλματα των Καθολικών, λέγοντας χαρακτηριστικά:

« Εάν συνεχισθή η εναντίον μας οργή του Θεού, ποια βοήθεια μπορεί να μας προσφέρη η Δυτική αλαζονεία και υπεροψία; Αυτοί ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε θέλουν και ανέχονται να την μάθουν, αλλά καθώς είναι προκατειλημμένοι από αστηρίκτους υποψίας... εμάχοντο εκείνους που τους έλεγαν την αλήθειαν και εστήριζαν την αίρεσιν με την στάσιν τους. Εγώ μάλιστα σκέπτομαι να γράψω προς τον πρώτον (τον Πάπα Ρώμης Δάμασον) και κορυφαίον από αυτούς... ότι ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε καταδέχονται να ακολουθήσουν την οδόν δια της οποίας θα ηδύναντο να την μάθουν... και να μην θεωρούν ως αρετήν την υπερηφάνειαν, η οποία είναι αμάρτημα αρκετόν να δημιουργήση, από μόνον του αυτό, έχθραν προς τον Θεόν » (Μεγάλου Βασιλείου, ΕΠΕ 1, 304).

Τον 4^ο επίσης αιώνα, το 381 μ.Χ., η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος με τον τρίτο Κανόνα της, όρισε ότι ο Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως έχει τα πρωτεία τιμής μετά τον Επίσκοπο Ρώμης, επειδή η Κωνσταντινούπολη ήταν η «νέα Ρώμη». Στον Επίσκοπο Ρώμης ανεγνώριζε «πρεσβεία τιμής», επειδή υπήρξε η αρχαιότερη πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους.

Τρεις αιώνες αργότερα, το 680 μ.Χ., η Έκτη Οικουμενική Σύνοδος υπέδειξε στους Καθολικούς ορισμένες καινοτομίες τους, αλλά αυτοί δεν έδωσαν σημασία. Η Δύση προχωρούσε για τον χωρισμό.

Ώσπου φτάνουμε στον 9^ο αιώνα, κατά τον οποίο, προς έκπληξη όχι μόνο των Ανατολικών αλλά και των Δυτικών ακόμη, ο Πάπας θέλησε να εμφανιστεί «Θείω δικαίω» (!), άρχοντας της Εκκλησίας και όλου του κόσμου, πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους (οι Οποίες του αναγνώριζαν το πρωτείο τιμής, το προβάδισμα δηλαδή μεταξύ ίσων, ωστόσο εκείνος αξίωσε υπέρτερη εξουσία)!!! Από φιλοδοξία ανακατεύθηκε στα εσωτερικά ζητήματα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, όταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ιγνάτιος και ο Φώτιος.

Από εκείνη τη χρονική στιγμή και μετά, επειδή οι Δυτικοί, όλο και περισσότερο απομακρύνονταν από την Ιερή Παράδοση της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας, οι Ανατολικοί τόσο περισσότερο δεν συμφωνούσαν με τις αυθαίρετες καινοτομίες τους. Το Σχίσμα στην Εκκλησία του Χριστού, ήταν πλέον κάτι παραπάνω από ορατό.

Τέλος, το 1054 φτάσαμε στον οριστικό χωρισμό. Συνέβη το εξής γεγονός: Τριμελής αντιπροσωπεία απεσταλμένη δήθεν από τον Πάπα Λέοντα τον 9^ο (ο οποίος εν τω μεταξύ είχε πεθάνει), αφού προκάλεσε πολλά επεισόδια στην Κωνσταντινούπολη, όρμησε με βρισιές στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας κατά τη διάρκεια της Θείας Λατρείας, και ο Καρδινάλιος Ουβέρτος άφησε πάνω στην Αγία Τράπεζα έγγραφο, με το οποίο αναθεμάτιζε τον τότε Ορθόδοξο Πατριάρχη Κωνσταντίνο Μιχαήλ Κηρουλάριο και όλους τους Ορθόδοξους σαν αιρετικούς!

Από τότε οι Καθολικοί έπαψαν να έχουν επικοινωνία με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως επίσης και με τα τέσσερα άλλα Πατριαρχεία, γεγονός θλιβερό που έρχεται σε αντίθεση με τον Ευαγγελικό Νόμο, ο Οποίος δεν θέλει να υπάρχει Σχίσμα μέσα στην Εκκλησία του Χριστού.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, στο 2012, όπου οι Καθολικοί αντί να αναθεωρήσουν την στάση τους και να επανέλθουν από εκεί που έφυγαν, ζητούν από την Ορθόδοξη Εκκλησία να αρνηθεί την αρχαία Αγία της Πίστη και να υποταχθεί στον Πάπα της Ρώμης!

Ας δούμε όμως παρακάτω τις βασικές δογματικές διαφορές μας με τους Καθολικούς:

1) Στο Σύμβολο της Πίστεως (“Πιστεύω”), πρόσθεσαν αυθαίρετα την φράση «και εκ του Υιού εκπορευόμενο» (filioque), διδασκαλία ξένη που δεν υπάρχει στο Ευαγγέλιο. Αντιθέτως, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, Λέει καθαρά ότι το Άγιο Πνεύμα παρά τους Πατρός εκπορεύεται (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 15, Εδάφιο 26), γεγονός που ανεγνώρισαν και επικύρωσαν η Πρώτη και η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος.

2) Οι Καθολικοί υποστηρίζουν πως ο Πάπας έχει το αλάθητο! Η Αίρεση των Καθολικών, το 1870, κατά την πρώτη Βατικάνιο Σύνοδο, ανεγνώρισε το αλάθητο. Δηλαδή, πως όταν μιλάει ο εκάστοτε Πάπας περί πίστεως από καθέδρας, είναι αλάνθαστος!

Αυτή όμως η ιδέα, ότι ο εκάστοτε Πάπας δεν κάνει λάθη, είναι αντίθετη προς την Αγία Γραφή και την Αποστολική Παράδοση, διότι σημαίνει Απόλυτη Θεοπνευστία! 

Εμείς γνωρίζουμε, ότι Απόλυτα Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι, ήσαν μόνο οι Άγιοι Απόστολοι, οι οποίοι Φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα, και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 6, Εδάφιο 10, και, Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 14, Εδάφιο 26, και, Κεφάλαιο 16, Εδάφιο 13). 

Εξ άλλου, οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, ουδέποτε ζήτησαν να γίνει το δικό τους θέλημα, αλλά συζητούσαν αρκετά, όλοι μαζί οι Φωτισμένοι Άγιοι Απόστολοι, και κατόπιν, κατέληγαν με αυτόν τον τρόπο, στα Θεόπνευστα Συμπεράσματά τους, και ουδέποτε με τον δικτατορικό τρόπο που ενεργεί ο Πάπας, ο οποίος έφθασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας (το λεγόμενο «πρωτείο του Πάπα») και αλάνθαστο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως!!! Κι αυτό συμβαίνει, ενώ η Καινή Διαθήκη Αναφέρει σαφέστατα, πως μόνο ο Χριστός είναι η Κεφαλή και ο Αρχηγός της Εκκλησίας, τόσο της Στρατευομένης εδώ στη Γη, όσο και της Θριαμβευούσης Εκκλησίας στον Ουρανό (Προς Εφεσίους Επιστολή, Κεφάλαιο 1, Εδάφια 22-23).

3) Οι Καθολικοί επέβαλαν στους κληρικούς τους την υποχρεωτική αγαμία! Ενώ, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση, ο Κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει μεταξύ Γάμου και αγαμίας.

4) Διδάσκουν ότι υπάρχει το καθαρτήριο πυρ, γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση! Δηλαδή, ότι οι ψυχές μετά τον θάνατο, καθαρίζονται από κηλίδες αμαρτιών, που δεν είχαν καθαριστεί όταν ζούσαν με το σώμα στη Γη! 

Από την άλλη, η Καινή Διαθήκη μας Διδάσκει με σαφήνεια, πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με την Σταυρική Του Θυσία, Αναδείχθηκε "Ιλασμός περί των αμαρτιών μας", δηλαδή, η Χάρη του Χριστού που Προήλθε από την Σταυρική Του Θυσία, Δίνει την άφεση των αμαρτιών για όσο είμαστε στη Γη και Εξομολογούμαστε (Α' Καθολική Επιστολή Ιωάννου, Κεφάλαιο 2, Εδάφιο 2).

Και ακόμα, πως όταν φύγουμε από την ζωή αυτή, δεν θα υπάρξει καμία κάθαρση των ψυχών μας, παρά μονάχα η Κρίση τους από τον Κύριο.

5) Διδάσκουν τα περί αξιομισθίας των Αγίων, μία ακόμα αυθαίρετη διδασκαλία, η οποία και αυτή δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε στην Αγία Γραφή, ούτε και στην Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση!

Αξιομισθία των Αγίων σημαίνει, πως τα καλά έργα της Θεοτόκου και των Αγίων, είναι περισσότερα από όσα χρειάζονται για να σωθούν αυτοί, και επομένως περισσεύουν και για τους άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν τέτοια έργα. Τα καλά λοιπόν έργα που περισσεύουν από τους Αγίους, νομίζει ο Πάπας πως μπορεί να τα διαθέτει (!) για την συγχώρηση αμαρτιών άλλων ανθρώπων, που υστέρησαν σε έργα αρετής ή πέθαναν αμαρτάνοντες!

Αντιθέτως, ο Κύριος και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, μας Διαβεβαιώνουν πως η κάθε ψυχή, θα Κριθεί σύμφωνα με τις πράξεις της και μόνο, δηλαδή, πως ο Θεός θα Κρίνει τον καθένα, σύμφωνα με τα έργα του και μόνο. 

6) Διδάσκουν ότι η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα (με τη λεγόμενη «άσπιλη σύλληψη»), ενώ η Αλήθεια της Αγίας μας Εκκλησίας μας Υποδεικνύει, ότι το Άγιο Πνεύμα Την Καθάρισε από κάθε μολυσμό της προπατορικής αμαρτίας, όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είπε κατά τον Ευαγγελισμό Της «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε» (Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 1, Εδάφιο 35).

7) Έχουν πέσει στην αίρεση της Μαριολατρείας, αφού πιστεύουν ότι η Θεοτόκος ανελήφθη όπως ο Χριστός στους Ουρανούς με Σώμα άφθαρτο και πνευματικό και την λατρεύουν σαν θεά! 

Ενώ όπως μας Διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία μέσα από την Ιερή Της Παράδοση, η Παναγία μας δεν αναστήθηκε λαμβάνοντας Σώμα άφθαρτο και πνευματικό (όπως μόνο ο Κύριός μας Έλαβε κατά την Ανάστασή Του), δεν έλαβε δηλαδή το σώμα που θα λάβουμε όλοι οι άνθρωποι όταν θα γίνει η καθολική ανάσταση των νεκρών (κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας).

Όπως μας διδάσκει περί της Αναστάσεως του Χριστού ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, "μετά την Ανάστασή Του συνανέστησε και το σώμα Του άφθαρτο, πνευματικό, όλο θείο και άυλο". 

Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο στην περίπτωση της Παναγίας μας, αλλά Εκείνη μετέστη με το υλικό Σώμα Της (αφού αυτό ενώθηκε με την Παναγία ψυχή Της) στους Ουρανούς την τρίτη ημέρα από την Κοίμησή Της, για να μην γνωρίσει εκείνο φθορά, αλλά και διότι «δεν ήταν δυνατό να παραμείνει κάτω από τη γη το Σώμα Εκείνης, χάριν της Οποίας ο Θεός έπλασε όλο τον κόσμο» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος).

8) Τέλος, οι Καθολικοί επιδεικνύουν αιρετική συμπεριφορά και στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Δεν Βαπτίζουν όπως Δίδαξε ο Κύριος (Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 16, Εδάφιο 16, και Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 28, Εδάφιο 19), αλλά ραντίζουν!

Βαπτίζω σημαίνει βυθίζω, βουτάω εξ ολοκλήρου στο νερό. Αντιθέτως, εκείνοι κατήργησαν την τριπλή κατάδυση και ραντίζουν απλώς και μόνο τον βαπτιζόμενο.

Εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ραντίζουμε κατ’εξαίρεση το νήπιο, μόνο σε περίπτωση ύψιστης ανάγκης, μόνο δηλαδή όταν κινδυνεύει να πεθάνει αβάπτιστο (οπότε και του κάνουμε Αεροβάπτισμα), και αργότερα εάν ζήσει κάνουμε μόνο το Χρίσμα.

Οι Καθολικοί το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια στην ηλικία των 14^ων ετών και στα κορίτσια στην ηλικία των 12 ετών, ενώ εμείς σε νηπιακή ηλικία μαζί με το Βάπτισμα, και κατόπιν τα Κοινωνούμε, κάνοντας έτσι πράξη τα Θεόπνευστα Λόγια των Αγίων Πατέρων μας, οι οποίοι Διδάσκουν πως κατά τον νηπιοβαπτισμό υπάρχει ωφέλεια Πνευματική, την οποία ο άνθρωπος λαμβάνει ακόμα και χωρίς να καταλαβαίνει κάτι. Μιλάνε για την Πνευματική Ωφέλεια που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα και που λαμβάνει κάποιος στο Βάπτισμα και στο Χρίσμα, η Οποία εργάζεται μυστικά στο πνεύμα του βαπτιζόμενου, ενώ τονίζουν πως κατά το Μυστήριο του Χρίσματος, ο βαπτιζόμενος δέχεται από νήπιο ακόμη τα Χαρίσματα και τις Δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Όσο για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οι Καθολικοί χρησιμοποιούν άζυμο άρτο, ενώ κάποια στιγμή μετά από το 1200, έπαψαν να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως εμείς, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο!

Όμως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Είπε καθαρά πως «αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αν δεν φάτε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Εκείνος που μου τρώει τη σάρκα και μου πίνει το αίμα έχει ζωή αιώνια, κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφάλαιο 6, Εδάφιο 53-54).

Εάν τώρα εδώ στην Ελλάδα (ή και σε άλλες Ορθόδοξες χώρες), συμβαίνει οι Καθολικοί να βουτάνε τον αγιασμένο άρτο μέσα στον αγιασμένο οίνο πριν τον δώσουν στους πιστούς τους, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να δείξουν πως δεν τους αποκλείουν από το Αίμα του Κυρίου (γιατί μόνο στις χώρες αυτές άραγε;), και με σκοπό να καλλιεργήσουν την εντύπωση (σε Καθολικούς και Ορθοδόξους) πως δήθεν οι Καθολικοί δεν έχουν δα και μεγάλες διαφορές με τους Ορθοδόξους, αυτό είναι μία άλλη ΜΕΓΑΛΗ ιστορία και συζήτηση, που έχει τις ρίζες της στις προθέσεις του εκάστοτε Πάπα να συνενώσει κάποια στιγμή την Μοναδική Αληθινή και Ανόθευτη Πίστη του Χριστού, την Ορθοδοξία, με τον Ρωμαϊκό Καθολικισμό, υποτάσσοντάς Την σε αυτόν, δηλαδή να υποτάξει το Φως του Χριστού στο Σκοτάδι του παπισμού.

Αυτό όμως ουδέποτε πρόκειται να συμβεί, διότι ο Ίδιος ο Κύριος Προφήτευσε πως η Εκκλησία Του δεν θα γνωρίσει θάνατο ποτέ. Και μία τέτοια υποτακτική ένωση μεταξύ Φωτός και Σκότους θα ισοδυναμούσε με πνευματικό θάνατο!

Τέλος, το Ιερό Ευχέλαιο οι Καθολικοί το τελούν μόνο προ του θανάτου ως εφόδιο, ενώ αντιθέτως η Αγία Γραφή μας Διδάσκει πως το Ιερό Ευχέλαιο, τελείται για τους πιστούς προς ίαση όταν αυτοί ασθενούν (Επιστολή Ιακώβου, Κεφάλαιο 5, Εδάφιο 14). Πάνω στο Θέμα αυτό οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μας, Διδάσκουν με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος πως τα Εφόδια προ του θανάτου για τους Χριστιανούς, είναι πρωτίστως και απαραιτήτως η Εξομολόγηση και ακολούθως η Θεία Κοινωνία.

https://sites.google.com/site/orthodoxy1054 

Ο ΠΑΠΑΣ ΠΗΓΕ "ΓΙΑ ΜΑΛΛΙ" ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΠ' ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΕΦΥΓΕ... "ΚΟΥΡΕΜΕΝΟΣ"

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10^η Οκτωβρίου 2016.

Ο ΠΑΠΑΣ ΠΗΓΕ «ΓΙΑ ΜΑΛΛΙ» ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΕΦΥΓΕ…«ΚΟΥΡΕΜΕΝΟΣ»

   

Με μεγάλη ανακούφιση και ικανοποίηση πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι το νέο ταξίδι του Πάπα Φραγκίσκου, αυτή τη φορά σε μια παραδοσιακά Ορθόδοξη χώρα, την Γεωργία, που πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες μετά την Διαθρησκειακή Συνάντηση της Ασίζης, (30.9-2.10.16), ευτυχώς δεν είχε τα αναμενόμενα για τους παπικούς αποτελέσματα. Μάλλον κατέληξε σε τραγική αποτυχία, δεδομένου ότι περιορίστηκε σε εθιμοτυπικές συναντήσεις και φιλοφρονήσεις με εκατέρωθεν προσφωνήσεις μεταξύ του Πατριάρχου Γεωργίας και του Πάπα. Ο Πάπας και η συνοδεία του προσδοκούσαν πολλά περισσότερα από την επίσκεψη αυτή, αλλά φαίνεται ότι έφυγαν με άδεια χέρια. Εδώ επαληθεύεται η λαϊκή παροιμία: «πήγε για μαλλί, αλλά έφυγε …κουρεμένος». Τώρα πως συμβαίνει να έφυγε «κουρεμένος» ο Πάπας, αφού έτσι και αλλιώς είναι φαλακρός, αυτό είναι άλλο θέμα! Μπορούμε δε να πούμε ότι η αποτυχία του αυτή εν πολλοίς οφείλεται στη σθεναρή αντίδραση του κλήρου και του πιστού λαού της Γεωργίας.

   Δεν είχαμε συμπροσευχές, ούτε κοινές διακηρύξεις των δύο θρησκευτικών ηγετών. Δεν επαναλήφθηκαν όλα εκείνα τα αξιοθρήνητα που είδαμε πριν μερικά χρόνια κατά την επίσκεψη του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στο Φανάρι το 2006.Να υποδέχεται δηλαδή ο Πατριάρχης τον αιρεσιάρχη Πάπα με την προσφώνηση «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», να τον ανεβάζει σε υψηλό θρόνο, να τον ασπάζεται στο «αγαπήσωμεν αλλήλους», να του δίδει την άδεια να απαγγείλει το «Πάτερ ημών» και να ευλογήσει τον λαό και τέλος να δέχεται να του ψάλλουν «Πολυχρόνιον» και άλλα τροπάρια όπως το παρακάτω:«Κωνσταντίνου η Πόλις Πρωτοκλήτου λυχνία τε άγει εορτήν λαμπροφόρον, δεχομένην τον πρόεδρον Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής….». Δεν είχαμε επίσης χειροφιλήματα στον Πάπα από τους κληρικούς του Πατριαρχείου, όπως με θλίψη παρακολουθήσαμε προ ημερών στην Συνάντηση της Ασίζης. Στην υπαίθρια, σε στάδιο ποδοσφαίρου, παπική «λειτουργία», συμμετείχαν μόλις 3000 παπικοί, ενώ  δεν παρέστη κανένας ορθόδοξος κληρικός.

   Από πρόσφατη δημοσίευση στο διαδίκτυο με τίτλο: «Ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας Β΄ προς τον Πάπα Φραγκίσκο: ‘Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητα’» (των πρωτοπρεσβυτέρων π. Πέτρου Χιρς και π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου) πληροφορηθήκαμε ότι ο Πατριάρχης κατά την προσφώνησή του είπε με ιδιαίτερη έμφαση στον πάπα: «Μόνο η αληθινή πίστη και η αληθινή αγάπη θα ανοίξει το δρόμο προς την ενότητα». Επίσης, λίγο νωρίτερα πάλι τόνισε: «Η αληθινή πίστη, ταπείνωση, μετάνοια και η φιλανθρωπία συνθέτουν το συντομότερο δρόμο προς τη σωτηρία». Κατά την ταπεινή μας γνώμη η απάντηση του Πατριάρχου είναι μεν ορθή, αλλά είναι και ελλιπής. Διότι αφήνει μετέωρο και αναπάντητο το ερώτημα, το οποίο εύλογα θα μπορούσε να θέσει ο Πάπας στον Πατριάρχη: Και που βρίσκεται η αληθινή πίστη; Στην Ορθοδοξία, στον Παπισμό, ή κάπου αλλού; Έπρεπε λοιπόν να δώσει απάντηση στο παρά πάνω ερώτημα και να διακηρύξει σαφέστατα, απροκάλυπτα και χωρίς περιστροφές, ότι «η αληθινή πίστη» βρίσκεται μόνο στην Ορθοδοξία. Ότι ο Παπισμός έχει εισαγάγει πλήθος αιρετικών διδασκαλιών στην μακραίωνη ιστορική πορεία του και ότι επομένως βρίσκεται έξω από την Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική, Ορθόδοξη Εκκλησία. Και στη συνέχεια να τον προσκαλέσει σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθοδοξία. Μια τέτοια απάντηση θα ήταν μια αληθινά ομολογιακή απάντηση και τότε ο Πατριάρχης θα ήταν όντως αληθινός μιμητής των αγίων Πατέρων.

Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς, ποιοί μπορεί να ήταν οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ρωμαίου ποντίφικα κατά την επίσκεψή του στην μακρινή αυτή χώρα του Καυκάσου, στην οποία οι παπικοί δεν ξεπερνούν το 3% του πληθυσμού, και η οποία βρίσκεται στο περιθώριο των διεθνών πολιτικών εξελίξεων και εκκλησιαστικών δρωμένων.  Η επίσκεψη αυτή, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν είναι καθόλου άσχετη με το γεγονός ότι η Εκκλησία της Γεωργίας είναι μια από τις τέσσερις Εκκλησίες, που δεν συμμετείχαν στην «Σύνοδο» της Κρήτης. Όπως έχουμε σχολιάσει σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, η «Σύνοδος» αυτή εναρμονίστηκε πλήρως με τις αποφάσεις της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Γι’ αυτό άλλωστε πανηγύρισε ο Πάπας, όταν πληροφορήθηκε τις αποφάσεις της. Οπωσδήποτε όμως η χαρά του αυτή μετριάστηκε σημαντικά, όταν έμαθε την μη συμμετοχή των τεσσάρων Εκκλησιών.

   Αλλά δεν ήταν μόνον η μη συμμετοχή της Γεωργιανής Εκκλησίας στη «Σύνοδο» της Κρήτης, που στεναχώρησε σφόδρα τον Πάπα. Ήταν και το γεγονός ότι οι Γεωργιανοί εξέφρασαν αντιρρήσεις και τελικά απέρριψαν το κείμενο με τίτλο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», το οποίο νομιμοποιεί συνοδικά, αντί να καταδικάσει, τον Οικουμενισμό. Οι Γεωργιανοί με την απόρριψη αυτή ουσιαστικά δεν δέχονται τον όρο «Εκκλησία» στους αιρετικούς παπικούς.

     Άλλη μια παράμετρος που προσδιορίζει την επίσκεψη αυτή και έχει οπωσδήποτε άμεση σχέση μ’ αυτήν, είναι το γεγονός ότι εντός των προσεχών ημερών αναμένεται η εν λόγω Εκκλησία να πάρει επίσημη συνοδική απόφαση κατόπιν συνοδικής μελέτης των οκτώ συνοδικών κειμένων, που παρήγαγε η «Σύνοδος» της Κρήτης. Το πλέον πιθανόν είναι, ότι δεν θα εγκρίνει τα εν λόγω κείμενα, ή τουλάχιστον το επίμαχο κείμενο με τίτλο:«Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», και δεν θα αναγνωρίσει πανορθόδοξο κύρος στις αποφάσεις της. Θα την θεωρήσει ως μία προσυνοδική διάσκεψη και τίποτε περισσότερο. Και αυτό βέβαια είναι κάτι που θα αποτελέσει ισχυρό πλήγμα για τους παπικούς.

    Μια τρίτη παράμετρος που μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο στην επίσκεψη αυτή του Πάπα, είναι η πρόσφατη επίσκεψη στη Γεωργία τον περασμένο Ιούλιο μιας εξαμελούς αντιπροσωπείας από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», μεταξύ των οποίων ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ομ. Καθηγητής του Α.Π.Θ. και ο κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθηγητής του Α.Π.Θ. Ως γνωστόν η παρά πάνω αντιπροσωπεία έτυχε θερμής υποδοχής από τον Πατριάρχη, τον κλήρο και τον πιστό λαό της Γεωργίας. Οι δε συζητήσεις μεταξύ αυτών και της αντιπροσωπείας είχαν καρποφόρα αποτελέσματα. Όλα αυτά βέβαια ελύπησαν σφόδρα τόσο το Φανάρι, όσο και τον Πάπα.

    Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι η Εκκλησία της Γεωργίας από το 1983 έπαυσε να είναι μέλος του Π.Σ.Ε., (κάτι το οποίο βέβαια δεν είναι αρεστό ούτε στο Φανάρι, ούτε στο Βατικανό), παρά το γεγονός ότι δέχθηκε  και εξακολουθεί να δέχεται μέχρι σήμερα ισχυρές πιέσεις από πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, να επανέλθει σ’ αυτό. Ως εκ τούτου δεν συμμετέχει στα οικουμενιστικά δρώμενα των άλλων τοπικών Εκκλησιών και αποτελεί, (μαζί με την Εκκλησία της Βουλγαρίας, που και αυτή δεν συμμετέχει στο Π.Σ.Ε.) ένα ισχυρό φραγμό στον οικουμενιστικό κατήφορο. Σύμφωνα με πρόσφατο ανακοινωθέν του Πατριαρχείου Γεωργίας: «Η Εκκλησία της Γεωργίας έχει κρατήσει αυστηρή στάση σε θέματα οικουμενισμού, αφού διέκοψε την συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών από το 1983 και επίσης απείχε από την πρόσφατη πανορθόδοξη συνάντηση στην Κρήτη, διατυπώνοντας μάλιστα κριτική επί των εγγράφων της συναντήσεως, ως και επί της κοινής δήλωσης που προέκυψε από την πρόσφατη συνάντηση μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών στο Chieti της Ιταλίας» (28.9.16). 

     Έχοντας λοιπόν ο Πάπας όλα αυτά τα αρνητικά δεδομένα, ήρθε στην Γεωργία προφανώς για να βολιδοσκοπήσει πώς μπορεί να προσεγγίσει την Εκκλησία αυτή και πώς μπορεί να απλώσει γέφυρες επικοινωνίας και διαλόγου προς όφελος του Βατικανού. Πως θα μπορούσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Πατριάρχου και των επισκόπων, ώστε να δεχθούν μια οικουμενιστικού τύπου Εκκλησιολογία, όπως αυτή εκφράζεται στην βαπτισματική «θεολογία» της Β΄ Βατικανής Ψευδοσυνόδου.

Αλλά δόξα τω Θεώ! Η Εκκλησία της Γεωργίας με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα απέδειξε, ότι αγρυπνεί απέναντι στον προβατόσχημο λύκο του  Βατικανού. Ότι αποτελεί ένα ισχυρό προπύργιο της Ορθοδοξίας, ένα από τα τελευταία, που εξακολουθούν να αντιστέκονται στη λαίλαπα του Οικουμενισμού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΕΡΕΖΑΣ

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς 

Ἐν Πειραιεῖ 30-9-2016

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κρατᾶ τά αὐθεντικά στοιχεῖα ἀνακηρύξεως τῶν Ἁγίων της. Πιστεύει στό δόγμα τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καί στήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο, ὡς Θεός, ἀναδεικνύει τούς Ἁγίους. Στήν Ὀρθοδοξία τηροῦνται ὁρισμένες ἁγιολογικές προϋποθέσεις καί κριτήρια, μέ τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, προχωρᾶ στήν ἁγιοκατάταξη, ὅπως εἶναι : α) ἡ πράξη ἀνακήρυξης ἀπό τήν τοπική κοινωνία, ἡ ὁποία ὀμολογεῖ ὡς σῶμα ὅτι ὁ ὑποψήφιος πρός ἁγιοκατάταξη ἔχει φτάσει στόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί στή θέωση, δηλ. ἡ ἀναγνώρισή του ἀπό τόν πιστό λαό, ἡ φωνή τοῦ λαοῦ (vox populi), β) τό ὀρθόδοξο φρόνημα, δηλ. ἡ Ὀρθοδοξία του, γ) ὁ ἅγιος καί ἐνάρετος βίος, δηλ. ἡ ὀρθοπραξία του, δ) τό μαρτύριο, ε) τό λείψανο καί ἡ κατάσταση τοῦ λειψάνου, δηλ. κατά πόσο εἶναι αὐτό ἀκέραιο, ὑπερβαίνοντας τήν φθορά τοῦ χρόνου. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, μπορεῖ νά διαλυθεῖ τό λείψανο, ἀλλά νά ὑπάρχει ἐκπομπή εὐωδίας. Αὐτά εἶναι ἔκτακτα στοιχεῖα, πού μαρτυροῦν περί τῆς ἁγιότητας. Χωρίς λείψανο μέ αὐτές τίς ἰδιότητες καί χωρίς τήν ὕπαρξη θαυμάτων δέν ἀνακηρύσσεται κάποιος Ἅγιος, καί στ) ἡ τέλεση θαυμάτων. Ἅγιος, πού δέν θαυματουργεῖ, δέν θεωρεῖται Ἅγιος. Δέν ἔχει σημασία, ἐάν εἶναι κάποιος εὐσεβής, καλός καί ὑπάκουος, ἀλλά ἄν φανερώνει τήν Χάριν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού ἐνοικεῖ μέσα του, ἄν ἔχει γίνει ὁ ἄνθρωπος Ναός τοῦ Θείου Πνεύματος. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάνουμε λόγο γιά ἀναγνώριση καί ἀνακήρυξη τῆς ἤδη ὑπαρχούσης ἁγιότητος ἑνός κεκοιμημένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τόν ὅρο «ἀναγνώριση» ἐννοοῦμε τήν ἰδιαίτερη ἐν Χριστῷ ἀποδοχή καί τιμή, πού αὐθόρμητα ἀποδίδει τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας σέ ὁρισμένα κεκοιμημένα μέλη της, τά ὁποία ξεχώρισαν γιά τήν ἀφοσίωσή τους στόν Θεό. Μετά τήν ἀναγνώριση, ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἐγγράφει τά μέλη αὐτά στό ἑορτολόγιο, τά προβάλλει στούς πιστούς καί τούς προτρέπει νά τά τιμοῦν καί νά τά μιμοῦνται(1).
 

Ἀντιθέτως, ἡ ἀνακήρυξη ἁγίων στήν αἱρετική θρησκευτική παρασυναγωγή τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τό Σχίσμα κι ἔπειτα ἔχει χάσει τά στοιχεῖα καί τά κριτήρια τῆς ἀρχαίας πατερικῆς παραδόσεως. Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ εἶναι ὅτι ἀποδίδει στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό κτιστές ἐνέργειες. Οἱ Παπικοί (καί οἱ Προτεστάντες) πιστεύουν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι κτιστή (κτιστή Χάρις). Αὐτό ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἄλλης δεινῆς αἱρέσεως τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ (Filioque). Ὅμως, κτιστές ἐνέργειες ἔχουν μόνο τά κτίσματα. Ὁ ἄκτιστος Τριαδικός Θεός ἔχει ἄκτιστες ἐνέργειες. Ἐφόσον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι κτιστή, τό Ἅγιον Πνεῦμα δέν εἶναι Θεός καί ἑπομένως δέν μπορεῖ νά ἀναδεικνύει Ἁγίους. Γι'αὐτό τούς Ἁγίους στό Βατικανό τούς ἀναδεικνύει μόνο ὁ Πάπας, ἀντικαθιστώντας τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στόν Παπισμό συγκροτεῖται ἕνα δικαστήριο, στό ὁποῖο προεδρεύει ὁ ἑκάστοτε Πάπας, ὅπου βάσει αὐτοῦ κρίνεται, ἐάν πρέπει νά ἁγιοποιηθεῖ ἕνα πρόσωπο ἤ ὄχι. Ἀπό τή μιά πλευρά βρίσκεται ὁ δικηγόρος τοῦ διαβόλου (advocatus diavoli), ὁ ὁποῖος παρουσιάζει ὅλα τά ἀρνητικά στοιχεῖα, πού τυχόν ὑπάρχουν γιά τό συγκεκριμένο πρόσωπο, καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ συνήγορος ὑπεράσπισης. Στό τέλος, βεβαίως, ἐπιβάλλεται πάντοτε ἡ θέληση τοῦ Πάπα. Σύμφωνα μέ τόν Εὐγένιο Βούλγαρη, στόν Παπισμό ἰσχυρίζονται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν ἅγιοι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά τό Σχίσμα, διότι μετά ἀπ'αὐτό ἡ θεία Χάρις ἐγκατέλειψε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς, καί ὅτι μόνο ὁ Πάπας ἔχει τήν ἐξουσία νά ἀνακηρύττει ἁγίους(2). Τά τελευταῖα χρόνια παρουσιάστηκε ἡ παπική ἄποψη ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο νά περάσουν ἑκατό ἤ τουλάχιστον πενήντα χρόνια ἀπό τήν κοίμηση κάποιου, γιά νά ἀναγνωριστεῖ ὡς ἅγιος. Ἡ ἄποψη αὐτή ἐξ ὀρθοδόξου ἐπόψεως δέν εἶναι ὀρθή καί δέν μαρτυρεῖται ἀπό τήν παράδοση. Τέλος, στόν Παπισμό γίνεται λόγος γιά «ἁγιοποίηση» ἑνός κεκοιμημένου μέλους ἀπό τόν Πάπα. Ὅμως, ὁ ὄρος «ἁγιοποίηση» εἶναι ἀπαράδεκτος γιά τούς Ὀρθοδόξους, δεδομένου ὅτι προϋποθέτει δικανικές καί ἐκκλησιολογικές θέσεις, πού εἶναι ξένες πρός τήν Ὀρθόδοξη παράδοση. Μόνον ὁ Θεός ἁγιοποιεῖ. Ὄχι ὁ  Πάπας. Ὁ ἄνθρωπος στή συνέχεια ἀναγνωρίζει καί ἀνακηρύττει αὐτή την ἁγιότητα.
 

Τήν ἀνωτέρω μηχανή ἁγιοποιήσεων τοῦ Βατικανοῦ ἔβαλε σέ λειτουργία στίς ἡμέρες μας ἡ πρόσφατη «ἁγιοποίηση», πού ἔκανε ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Φραγκίσκος, στίς 4-9-2016, τῆς Μητέρας Τερέζας, μιᾶς παπικῆς μοναχῆς, πού ἔδρασε στήν Καλκοῦτα.
 

Ἐπ’εὐκαιρίᾳ τῆς ἀναφορᾶς στόν μοναχισμό, θά πρέπει νά ἐπισημανθεῖ ὅτι τόσο ὁ μοναχισμός ὅσο καί ὁ ἐρημιτισμός στήν Δύση δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν ὀρθόδοξο ἀνατολικό μοναχισμό καί ἐρημιτισμό. Ὁ Παπισμός εὐνόησε τήν διαμόρφωση μοναχικῶν ταγμάτων (Δομινικανῶν, Φραγκισκανῶν κ.ἄ.), τά ὁποία εἶναι διασκορπισμένα σέ διάφορες περιοχές, ἀλλά ἔχουν ἑνιαία ὀργάνωση καί ὑπάγονται στήν κεντρική ἐξουσία. Ἀκόμη, χαρακτηρίζονται συνήθως γιά τήν ἐξειδίκευσή τους σέ κάποια ἰδιαίτερη ἀποστολή (π.χ. φιλανθρωπική δράση) καί διακρίνονται ἐξωτερικά ἀπό τήν διαφορετική ἐνδυμασία τους. Τά μοναχικά τάγματα ἦταν καί παραμένουν ἄγνωστα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιατί ἡ ὅλη δομή τους προϋποθέτει ἐντελῶς διαφορετική θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας. Γενικά ὁ μοναχισμός στή Δύση τοποθετεῖται στήν ὑπηρεσία κάποιου κοινωνικοῦ σκοποῦ, δηλαδή εἶναι κυρίως ὀργανωτικός, ἐνῶ στήν Ἀνατολή εἶναι κυρίως ἐκφραστικός καί ἔχει ὡς κύριο σκοπό τήν προσευχή, τήν ὑπακοή, τήν ἀκτημοσύνη, τήν παρθενία, τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό, τήν θέωση, τήν ὁμολογία καί τήν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἔναντι τῶν ποικίλλων αἱρέσεων. Στό ἴδιο πλαίσιο κινεῖται καί ὁ ἐρημιτισμός, ὁ ὁποῖος ἔχει μεταλλαχθεῖ σέ κάποιο εἶδος κοινωνικοῦ ἐρημιτισμοῦ. Οὐσιαστικά ὁ ἐρημιτισμός στή Δύση, ἄν δέν ἔχει ἐκλείψει, ἔχει ἐξασθενήσει(3). Θά πρέπει, ἐπίσης, νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ ἰδιότητα τοῦ μοναχοῦ στόν Παπισμό δέν θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἰσόβια, ἀλλά ἐπιτρέπεται ὁ παπικός μοναχός ὅποτε θέλει νά ἀποποιηθεῖ τήν μοναχική του ἰδιότητα καί ἐν συνεχεία νά ἔλθει εἰς γάμου κοινωνίαν, χωρίς καθόλου συνέπειες, πράγμα ἐντελῶς ἀπαράδεκτο ἐξ ὀρθοδόξου ἐπόψεως.  
 

Ἐπανερχόμενοι στήν Μητέρα Τερέζα, θά πρέπει νά τονισθεῖ μέ ἔμφαση ὅτι πολλοί ἐρευνητές, ἱστορικοί ἀκόμα καί πανεπιστημιακοί ἔχουν ἐκφράσει τίς ἀμφιβολίες τους γιά τίς μεθόδους, πού χρησιμοποιοῦσε, ἀλλά καί γιά τίς σχέσεις, πού διατηροῦσε μέ πολιτικούς καί οἰκονομικούς παράγοντες (4), οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν ὡς σήμερα διαψευσθεῖ.
 

Κατά τη διάρκεια της ζωῆς της ἀλλά καί μετά τόν θάνατό της, ἡ Μητέρα Τερέζα εἶχε ἐπικριθεῖ, ἐπειδή δέν χρησιμοποίησε τήν ἐπιρροή της στούς πολιτικούς ἡγέτες καί δέν ἐπιτέθηκε στίς ρίζες τῆς φτώχειας στόν κόσμο. Γραπτά της, πού δημοσιεύτηκαν τά τελευταία χρόνια, ἀποκάλυψαν ὅτι, κατά τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς της, αἰσθανόταν ὅτι ὁ Θεός τήν εἶχε ἀπορρίψει καί ἡ πίστη της εἶχε κλονιστεῖ τόσο, πού εἶχε φτάσει στό σημεῖο νά ἀμφισβητεῖ τήν ὕπαρξη Του(5).
 

Ἡ συγκεκριμένη ἀπόφαση τοῦ Βατικανοῦ περί ἁγιοποιήσεως τῆς Μητέρας Τερέζας ἔχει προκαλέσει ἀντιδράσεις, καθώς δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού θεωροῦν ὅτι ἡ Μητέρα Τερέζα καί το κίνημά της «Missionaries of Charity» δέν βοήθησαν τήν ἐξάλειψη τῆς φτώχειας, ἀλλά ἔφεραν τά ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Ἀκόμα, ἡ ἴδια ἔχει κατηγορηθεῖ ὅτι βάπτιζε ἑτοιμοθάνατους ἀνθρώπους, χωρίς νά ἀναλογίζεται τήν πίστη τους σέ ἄλλη θρησκεία. Ὑπενθυμίζεται ὅτι τό 2003 εἶχε ἐκδοθεῖ βιβλίο μέ τίτλο«Μητέρα Τερέζα : Ἡ τελευταία ἐτυμηγορία», τό ὁποῖο βασιζόταν σέ μαρτυρίες ἀνθρώπων, πού συνεργάστηκαν μέ τήν Μητέρα Τερέζα, τό ὁποῖο ἀναφέρει ὅτι ὁ Μή Κερδοσκοπικός Ὀργανισμός (ΜΚΟ) «Missionaries of Charity» παρεῖχε ἐλλειπή ἰατροφαρμακευτική φροντίδα στούς φτωχούς, ἐπαναχρησιμοποιώντας ἀκόμα καί σύριγγες. Ὁ Christopher Hitchens, στό βιβλίο του «Ἱεραποστολική Στάση», ἀποκαλεῖ τήν Μητέρα Τερέζα «θρησκόληπτη» καί τήν κατηγορεῖ γιά συνεργασία μέ πολιτικούς. Στόχος της ἦταν, σύμφωνα μέ τόν ἴδιο, ἡ δημιουργία μιᾶς αἵρεσης καί ὄχι ἡ παροχή βοήθειας στούς φτωχούς(6).
 

Μιά νέα ἔρευνα Καναδῶν ἀκαδημαϊκῶν βάζει φωτιά στό Βατικανό καί ἀπειλεῖ νά γκρεμίσει τόν μύθο τῆς Μητέρας Τερέζας, καθώς ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἁγιοποίηση τῆς εἰκόνας της ἦταν περισσότερο ἐπικοινωνιακό κόλπο παρά πραγματικότητα. Σύμφωνα μέ αὐτή τήν ἔρευνα, ἡ Μητέρα Τερέζα ἔβρισκε «ὄμορφο» θέαμα τό νά ὑποφέρουν οἱ καταπιεσμένοι καί προτιμοῦσε περισσότερο νά προσεύχεται γιά τούς ἀρρώστους, παρά νά τούς προσφέρει πραγματική ἰατρική βοήθεια. Προσθέτουν, ἐπίσης, ὅτι τό Βατικανό «ἔριξε κάτω ἀπό τό χαλί» ὁρισμένες αἰτιάσεις γιά ὕποπτες συναλλαγές καί ἐπαφές, ὥστε νά παραμερίσει τήν ἀναγκαῖα χρονική περίοδο τῶν πέντε ἐτῶν μέχρι νά τήν «ἁγιοποιήσει». Ἕνας ἀπό τούς ἐρευνητές, ὁ Σέρζ Λαριβέ ἀπό τό Πανεπιστήμιο τοῦ Μόντρεαλ, ἐκφράζει συγκεκριμένες ἀπορίες, καθώς διερωτᾶται : «Δεδομένης τῆς φειδωλῆς διαχείρισης τῶν ἔργων τῆς Μητέρας Τερέζας μπορεῖ κανείς νά ἀναρωτηθεῖ ποῦ πῆγαν τά ἑκατομμύρια δολλάρια, πού προορίζονταν γιά τούς φτωχότερους τῶν φτωχῶν»;Ἡ ἐρευνητική αὐτή ἐργασία ὑποστηρίζει ὅτι ἡ φημισμένη καλόγρια εἶχε 517 ἀποστολές σέ 100 χῶρες, ἀλλά ἡ πλειοψηφία τους δέν εἶχε τή σωστή ἰατρική φροντίδα καί ἀρκετοί ἀφέθηκαν νά πεθάνουν. Προσθέτει, ἐπίσης, ὅτι τό Βατικανό ἀγνόησε τούς ἰσχυρισμούς ἑνός γιατροῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκφράσει σοβαρές ἀντιρρήσεις γιά ἕνα θαῦμα τῆς Μητέρας Τερέζας, ὅταν θεράπευσε μιά γυναίκα, πού εἶχε φυματίωση καί κύστη στίς ὠοθῆκες. Οἱ ἐρευνητές Κάρολ Σενεσάλ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀτάβα καί Ζενεβιέν Σενάρ ἀπό τό Πανεπιστήμιο τοῦ Μόντρεαλ ἔφτασαν, μαζί μέ τόν Λαριβέ, σέ αὐτά τά συμπεράσματα, ἐξετάζοντας τό 96% των ἔργων, πού ἔχουν δημοσιευθεῖ μέχρι τώρα γιά τή Μητέρα Τερέζα.

Σύμφωνα μέ τήν ἔρευνα, περίπου τό ἕνα τρίτο ἀπό τούς ἀσθενεῖς, πού πήγαιναν στά ἱδρύματά της, ἀφήνονταν στή μοίρα τους καί τελικά πέθαιναν, ἐνῶ ἀρκετοί ἐπιστήμονες διαπίστωναν σοβαρές ἐλλείψεις σέ πραγματικές ὑπηρεσίες φροντίδας, ἀνεπαρκή τροφή καί καθόλου παυσίπονα. Τό πρόβλημα, σύμφωνα μέ τούς ἐρευνητές, δέν ἦταν τά χρήματα, καθώς στά ταμεῖα τῶν ἱδρυμάτων συνέρρεαν ἑκατομμύρια δολλάρια, ἀλλά μιά περίεργη ἀντίληψη περί θανάτου καί βασάνων. «Ὑπάρχει κάτι ὄμορφο στό νά βλέπεις τούς φτωχούς νά ἀποδέχονται τή μοίρα τους, νά ὑποφέρουν ὅπως στά Πάθη τοῦ Ἰησοῦ», ἦταν ἡ ἀπάντηση τῆς Μητέρας Τερέζας στήν κριτική, πού δεχόταν. Παρουσιάζονται ἀκόμη καί ὁρισμένες κατηγορίες, ὅπως, ὅταν στήν περίπτωση μιᾶς σειράς ἀπό μεγάλες πλημμύρες στήν Ἰνδία ἤ στήν περίπτωση μιᾶς ἔκρηξης σέ ἕνα ἐργοστάσιο, ἡ Μητέρα Τερέζα πρόσφερε ἀναρίθμητες προσευχές καί φυλαχτά τῆς Παναγίας, ἀλλά καθόλου χρήματα. Ὡστόσο, δέν εἶχε κανένα πρόβλημα νά ἀποδεχθεῖ τό μετάλλιο τῆς Λεγεώνας τῆς Τιμῆς ἀπό τόν δικτάτορα τῆς Ἀϊτῆς Ντουβαλιέρ.

Οἱ ἐρευνητές ἀκόμη καταγράφουν τό γεγονός πώς, παρ' ὅλ’ αὐτά τά σκοτεινά σημεῖα στή ζωή καί τήν πορεία της, ἔφτιαξε μιά εἰκόνα ἁγιότητας καί ἀπέραντης καλοσύνης, κάτι πού ὀφείλεται σέ μιά χρήσιμη, ὅπως ἀποδείχθηκε, γνωριμία. Τό 1968 γνώρισε στό Λονδίνο τόν τότε ἐπικεφαλῆς τοῦ BBC Μάλκομ Μαγκέριτζ, ὁ ὁποῖος, ἐκτός ἀπό φανατικός πολέμιος τῶν ἐκτρώσεων, ὑποστήριζε τίς συντηρητικές ἀπόψεις τῆς διάσημης καλόγριας καί ἀποφάσισε νά προωθήσει τό ἔργο της. Τήν ἑπόμενη χρονιά γύρισε ἕνα ἀποθεωτικό ντοκιμαντέρ γιά τήν ἱεραποστολική της δράση καί κάπου ἐκεῖ ἀπογειώθηκε ἡ φήμη της, γιά νά ἐξελιχθεῖ σέ φιγούρα παγκόσμιας ἐμβέλειας. Ἀκόμη καί τό Βατικανό φαίνεται πώς βάπτισε τήν ἀμφιλεγόμενη θεραπεία μιᾶς κοπέλας ἀπό τή μητέρα Τερέζα ὡς θαῦμα, ὥστε νά ἐπιταχύνει τίς διαδικασίες ἁγιοποίησής της(7). 

Ὁ πιό σφοδρός ἐπικριτής της ἦταν ὁ δημοσιογράφος, συγγραφέας καί ἐρευνητής Κρίστοφερ Χίτσενς. Στό βιβλίο του «Μητέρα Τερέζα, Θεωρία καί Πράξη» καί στό ντοκιμαντέρ του «Οἱ Ἄγγελοι της Κολάσεως» παρουσιάζει τήν μοναχή, ὄχι ὡς τήν «Ἁγία τῆς Καλκούτας», ἀλλά ὡς διπλωμάτη τοῦ Βατικανοῦ. «Ἡ Μητέρα Τερέζα καί ἡ αἵρεσή της δέν ἐπεδίωκε τήν καταπολέμηση τῆς φτώχειας. Ἀντίθετα, παρότρυνε τους φτωχούς νά ἀποδεχτοῦν τη μοίρα, ἐνῶ παρουσίαζε τούς πλούσιους ὡς τούς εὐλογημένους τοῦ Θεοῦ», ἔγραφε. Ἡ Μητέρα Τερέζα κατηγορήθηκε ὅτι ἐκμεταλλεύτηκε τίς δωρεές, πού προορίζονταν γιά τήν ἵδρυση νοσοκομείων στίς χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου, γιά νά ἱδρύσει μοναστήρια σέ 150 χῶρες. Πολλά ἀπό τά χρήματα, πού προορίζονταν γιά τούς φτωχούς, κατέληγαν σέ «μυστικούς» τραπεζικούς λογαριασμούς, τούς ὁποίους διαχειριζόταν ἡ ἴδια ἡ μοναχή. Ἐπίσης, τῆς ἔχει ἀσκηθεῖ κριτική γιά τήν ὑποστήριξη ἀκραίων ἀπόψεων κατά τῶν ἀμβλώσεων καί τῆς ἀντισύλληψης. «Ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τήν εἰρήνη σήμερα εἶναι ὁ χαμός τοῦ ἀθώου ἀγέννητου παιδιοῦ. Ἄν μιά μητέρα μπορεῖ νά δολοφονήσει τό ἴδιο της τό παιδί, τί θά σταματήσει ἐσᾶς κι ἐμένα ἀπό το νά σκοτώσουμε ὁ ἕνας τον ἄλλον»; εἶχε ἀναφέρει. Διακήρυττε ὅτι δέν τήν ἐνδιέφερε ἡ πολιτική, ἀλλά εἶχε στενές ἐπαφές μέ τόν Ντιβαλιέ, πρώην δικτάτορα τῆς Ἀϊτῆς, πού συναναστρεφόταν μέ πόρνες, παραβατικούς καί δολοφόνους, καθώς καί τόν Χότζα, πρώην ἡγέτη τῆς κομμουνιστικῆς Ἀλβανίας. Ἐπίσης, οἱ κρατικοί ἀρχηγοί εἶχαν ὑπεξαιρέσει μεγάλα ποσά ἀπό τά ταμεῖα τῆς χώρας, τά ὁποία τέθηκαν στή διάθεσή της.  Ἀκόμα κανείς δέν μποροῦσε νά δικαιολογήσει τή στάση της ἀπέναντι στόν τραπεζίτη Τσάρλς Κίτινγκ, ὁ ὁποῖος, μεταξύ ἄλλων ξεπλυμάτων, εἶχε παραχωρήσει στή Μητέρα Τερέζα ποσό μεγαλύτερο τοῦ 1 ἐκ. δολλαρίων. Μεγάλη ἀγανάκτηση προκάλεσε ἡ στάση της στό μεγαλύτερο βιομηχανικό δυστύχημα τοῦ κόσμου, πού ἔγινε στή Μποπάλ τῆς Ἰνδίας καί κόστισε τήν ζωή χιλιάδων ἀνθρώπων. Ὅταν οἱ ἀγανακτισμένοι Ἰνδοί βγῆκαν στό δρόμο, ἀντιδρώντας στά ἐλλιπή μέτρα ἀσφαλείας τῆς πολυεθνικῆς ἑταιρείας Union Carbide, ἡ Μητέρα Τερέζα τούς ζήτησε νά συγχωρέσουν τήν πολυεθνική (8).

Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω, εἶναι πολύ σημαντικό νά τονιστεῖ ὅτι ἡ Μητέρα Τερέζα ἐμφοροῦνταν ἀπό τό δαιμονικό πνεῦμα τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς παρακάτω φωτογραφίες. Στίς 7 Ὀκτωβρίου 1975 στήν Καλκούτα ἡ Μητέρα Τερέζα συμπροσευχήθηκε μέ Βουδδιστές μέσα σέ Βουδδιστικό Ναό στό ἄγαλμα τοῦ Βούδδα. Ἄλλοτε, προσευχήθηκε μπροστά στόν τάφο καί τήν τεράστια φωτογραφία τοῦ Μαχάτμα Γκάντι. Καί ἄλλοτε δήλωσε ὅτι «ὅποια θρησκεία κι ἄν εἴμαστε, πρέπει νά προσευχόμασθε μαζί». Ἡ ἀγάπη τῆς Μητέρας Τερέζας γιά τούς ὀπαδούς τῶν ἄλλων θρησκειῶν καί ἡ ἔκφραση αὐτῆς κυρίως μέσῳ τῆς πνευματικῆς καί σωματικῆς φιλανθρωπίας συνδέθηκε μέ τήν ἀποστασία της ἀπό τόν Χριστό. Ἡ Μητέρα Τερέζα θυσίασε τήν πίστη της στόν Χριστό γιά χάρη τῆς κοσμικῆς ἀγάπης καί τῶν ἔργων φιλανθρωπίας. Ἄλλο εἶναι τό νά ἀκολουθεῖ κάποιος τό παράδειγμα τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη καί ἄλλο τό νά γίνει ἀποστάτης τῆς πίστεως χάριν αὐτοῦ, προσευχόμενος, θυσιάζοντας στά εἴδωλα καί συμμετέχοντας σέ παγανιστικά τελετουργικά. Βεβαίως, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι οὔτε οἱ Ἅγιοί μας ἔπραξαν ποτέ κάτι τέτοιο. Ἀντιθέτως, ἐπειδή ἀρνήθηκαν, ἐτελειώθησαν μέ μαρτυρικό τρόπο.

Τό συμπέρασμα ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὅτι στήν περίπτωση τῆς Μητέρας Τερέζας δέν συντρέχουν παντελῶς τά κριτήρια τῆς πατερικῆς παραδόσεως, ἐφόσον οὔτε τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία εἶχε, οὔτε ὀρθόδοξη ἦταν, ἀλλά αἱρετική παπική (στήν αἵρεση δέν ὑπάρχει ἁγιότητα, ἀλλά ἠθικισμός καί εὐσεβισμός), οὔτε ὀρθοπραξία εἶχε, οὔτε ἀφθαρσία τοῦ λειψάνου της καί εὐωδία ὑπῆρξε, οὔτε καί πραγματικά θαύματα ἔγιναν. Γιά τούς παραπάνω λόγους ὄχι μόνο ἁγία δεν εἶναι, ἀλλά ψευδοαγία καί ἡ ψυχή της, δυστυχῶς, ἔχει καταταχθεῖ στό ἀντίπαλο τοῦ Χριστοῦ στρατόπεδο, ὅπου προγεύεται τά τῆς κολάσεως, ἀπ’ ὅπου οὔτε ὁ ἁγιοποιήσας αὐτήν Πάπας Φραγκῖσκος, σύμφωνα μέ τήν δεινή πραγματικότητα, δέν μπορεῖ νά τήν σώσει. Εἶναι μεγάλη πλάνη ἕνας τόσο διαβεβλημένος ἄνθρωπος νά προβάλλεται ὡς «ἅγιος» ἀπό τόν Παπισμό καί νά παρασέρνει τούς «πιστούς» του νά τόν προσκυνοῦν ὡς «ἅγιο». Χρέος μας εἶναι νά προσευχόμαστε στήν ἀτομική μας προσευχή ἡ Μητέρα Τερέζα νά τύχει τῆς συγχωρήσεως καί τοῦ ἐλέους τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.     

__________________

1  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΑΜΗΣ, Ἁγιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 1999, σσ. 127-133.
2  ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, Πρός Πέτρον τόν Κλαίρκιον ἐπιστολή περί τῶν μετά τό σχίσμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν γινομένων ἐν αὐτῇ θαυμάτων, Ἀθήνα 1844, σσ. 13 ἐ., 18 ἐ.
3 ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Κοινωνιολογία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκδ. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκηκη 1999, σσ. 128-132.
4  4-9-2016 Χιλιάδες πιστῶν στήν τελετή ἁγιοποίησης τῆς Μητέρας Τερέζας στή Ρώμη (VIDEO), http://www.amen.gr/article/xiliades-piston-stin-teleti-agiopoiisis-tis-miteras-terezas-sti-romi-video
5  Γιορτάζουν σέ ὅλη τήν Ἰνδία τήν ἁγιοποίηση τῆς Μητέρας Τερέζας, http://www.newsit.gr/kosmos/Giortazoyn-se-oli-tin-India-tin-agiopoiisi-tis-Miteras-Terezas/646753
6  2-9-2016 Ἀντιδράσεις μέ τήν ἁγιοποίηση τῆς Μητέρας Τερέζας στό Βατικανό, http://www.huffingtonpost.gr/2016/09/02/diethnes-mitera-tereza-vatikano_n_11834112.html
7  7-3-2013 ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ  ΕΡΕΥΝΑ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΗΣ, Ἡ Μητέρα Τερέζα τῶν φτωχῶν τελικά ἦταν πλούσια, τσιγκούνα καί  ἄκαρδη, http://www.iefimerida.gr/news/93917/η-μητέρα-τερέζα-των-φτωχών-τελικά-ήταν-πλούσια-τσιγκούνα-και-άκαρδη
8  12-9-2016 Μητέρα Τερέζα, ἡ «Ἁγία τῶν Φτωχῶν». Οἱ κατηγορίες γιά σχέσεις μέ δικτάτορες, γιά κατάχρηση χρημάτων, καί ὅτι ἄφηνε τούς φτωχούς νά ὑποφέρουν. Ἡ ἁγιοποίηση μέ ἀμφισβητούμενο θαύμα καί ὁ ἀντίλογος, http://www.mixanitouxronou.gr/mitera-tereza-i-agia-ton-ftochon-i-katigories-gia-schesis-me-diktatores-gia-katachrisi-chrimaton-ke-oti-afine-tous-ftochous-na-ipoferoun-i-agiopiisi-me-amfisvitoumeno-thavma-ke-o-antilogos/ 

http://www.impantokratoros.gr        

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: ΟΧΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 17 Ἰουλίου 2016

KYΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΟΧΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

1. Ἀδελφοί μου χριστιανοί, πρέπει νά τό ἔχετε χαρά καί μεγάλη τιμή καί νά εὐχαριστεῖτε τόν Θεό γι᾽ αὐτό, τό ὅτι ἀνήκετε στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, πού λέγεται «Ἐκκλησία». Ναί, αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Καί ἀφοῦ ἀνήκουμε ὅλοι στήν ἴδια οἰκογένεια, πρέπει νά νοιώθουμε μεταξύ μας ὡς ἀδελφοί. Λεγόμαστε «ἀδελφοί», γιατί ὅλοι ἔχουμε τήν ἴδια «δελφύ», δηλαδή τήν ἴδια κοιλιά. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ κοιλιά; Εἶναι ἡ ἁγία Κολυμβήθρα. Σάν κοιλιά δέν μοιάζει ἡ Κολυμβήθρα; Δύο φορές γεννηθήκαμε, χριστιανοί μου. Γεννηθήκαμε μία φορά ἀπό τήν μάνα μας γιά νά πεθάνουμε. Καί μᾶς πῆρε ἡ Μάνα μας Ἐκκλησία καί μᾶς ἔβαλε στήν δική της κοιλιά, τήν ἅγια Κολυμβήθρα, γιά νά μήν πεθάνουμε. Γι᾽ αὐτό καί τό βάπτισμα λέγεται «ἀναγέννηση». Εἶναι μία δεύτερη γέννα, πνευματική γέννα, μετά τήν πρώτη, τήν φυσική.

2. ῞Ολοι ἐμεῖς λοιπόν ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε βαπτισμένοι καί μυρωμένοι. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὅποία μιλᾶμε, εἶναι ΜΙΑ. Ἔτσι τό ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστης μας, τό «Πιστεύω», πού πρέπει νά τό λέτε κάθε μέρα στήν προσευχή σας. «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», λέγουμε. Καί Αὐτή ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία ἔχει τήν ὀρθή πίστη καί τήν σώζουσα ἀλήθεια. Αὐτή ΜΟΝΟ ἡ Ἐκκλησία ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς σώζει καί μᾶς ἁγιάζει μέ τά ἱερά της Μυστήρια. Εἶναι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μέλη τῆς Ἐκκλησίας Αὐτῆς εἶναι ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι καί μυρωμένοι ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα καί ὁμολογοῦν τήν ὀρθόδοξη πίστη. Οἱ αἱρετικοί δέν μποροῦν νά λέγονται μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιατί εἶναι αἱρετικοί· γιατί δέν δέχονται τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. 

3. Σᾶς τό λέγω αὐτό, χριστιανοί μου, γιατί εἶναι μερικοί καί μάλιστα ρασοφόροι καί μάλιστα ὑψηλοί ρασοφόροι, πού λέγουν ὅτι καί οἱ αἱρετικοί, μπορεῖ νά λέγονται, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι, χριστιανοί μου, ὄχι! Οἱ αἱρετικοί οὔτε βαπτισμένοι καί μυρωμένοι ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα εἶναι, οὔτε τήν ὀρθή πίστη ἔχουν καί γι᾽ αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Ξέρουμε ποῦ τό πᾶνε αὐτοί πού λέγουν αὐτά τά λόγια. Τό πᾶνε στόν οἰκουμενισμό. Γιατί, ἄν ποῦμε ὅτι στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀνήκουν καί οἱ αἱρετικοί, τότε δημιουργοῦμε μία Ἐκκλησία μέ ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς μαζί, ἕνα ἀνακάτωμα καί ἕνα μπέρδεμα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν δοξασιῶν, γιά μιά ἑνότητα τάχα, καί αὐτό εἶναι ὁ οἰκουμενισμός. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά ἀποκρούσουμε μέ προσευχή, πρῶτα, καί μέ δυνατά ἐπιχειρήματα ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες, ἔπειτα, τήν πλάνη αὐτή, πού ἀποτελεῖ αἵρεση. Πουθενά οἱ ἅγιοι Πατέρες δέν ὀνομάζουν «Ἐκκλησία» τούς αἱρετικούς. Πουθενά! Καί ὡς «Ἐκκλησία» βέβαια δέν ἐννοῶ τήν λέξη ἁπλᾶ ὡς συνάθροιση ἀνθρώπων, ἀλλά ὡς τόν θεῖο ἐκεῖνο Ὀργανισμό, πού ἵδρυσε ὁ σαρκωθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία μας· ἐννοῶ «τόν ἴδιο τόν Χριστό παρατεινόμενον στούς αἰώνας», ὅπως τό λέει ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος. Αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκουν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι καί ὄχι οἱ αἱρετικοί. Οἱ αἱρετικοί ἀποτελοῦν «ἐκκλησία – δηλαδή συγκέντρωση – πονηρευομένων», ὅπως λέγουν κάπου οἱ Πατέρες τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γι᾽ αὐτούς.

4. Βέβαια, πόθος μας καί προσευχή ὅλων μας εἶναι καί οἱ αἱρετικοί νά ἀποτελέσουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλά αὐτό θά γίνει, ἀφοῦ πρῶτα αὐτοί ἀρνηθοῦν τήν αἵρεσή τους, δηλαδή, ἀφοῦ πρῶτα μετανοήσουν. Ἔτσι ὅμως, ὅπως εἶναι αὐτοί τώρα μέ τήν πλάνη τῆς αἵρεσης, ἄς τό καταλάβουν καί αὐτοί, ἀλλά, ἄς τό καταλάβουν καί μερικοί δικοί μας, ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀποτελοῦμε μέ αὐτούς – τούς αἱρετικούς – Ἐκκλησία. Τότε, τί εἶναι οἱ αἱρετικοί; Εἶναι μία παράταξη, εἶναι μία ὁμάδα καί μία συναγωγή, ἀλλά ὄχι Ἐκκλησία, μέ τήν βαθειά θεολογική καί σωστική ἔννοια τῆς λέξης. Βέβαια, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ λέξη «ἐκκλησία» ἐχρησιμοποιεῖτο ἀπό παλαιά μέ τήν γενική ἔννοια τῆς συγκέντρωσης. Ἔτσι ἔχουμε τήν ἔκφραση «ἐκκλησία τοῦ δήμου» γιά παράδειγμα. Ἔτσι ἔχουμε πάλι ἀπό παλαιότερα καί τίς ἐκφράσεις «Ρωμαϊκή ἐκκλησία», «Προτεσταντική ἐκκλησία» κ.λπ. Σήμερα ὅμως, πού οἱ αἱρετικοί θέλουν νά παρουσιάσουν τίς συναθροίσεις τους ὡς πραγματική Ἐκκλησία μέ τήν σωστική ἔννοια τῆς λέξης, μέ τήν ἔννοια τοῦ θείου Ὀργανισμοῦ, πού ἵδρυσε ὁ Χριστός γιά τήν σωτηρία μας, ἐμεῖς πρέπει μέ πολλή φροντίδα νά ἀποφεύγουμε τήν ἔκφραση «Ἐκκλησία» γι᾽ αὐτούς, γιά τούς αἱρετικούς. ᾽Ονομάζοντες ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τούς αἱρετικούς «Ἐκκλησία», ἔστω καί μέ τήν γενική ἔννοια τῆς λέξης, βοηθοῦμε, ξαναλέγω, τήν οἰκουμενιστική κίνηση, πού θέλει νά ἑνοποιήσει ὅλους, ἀσχέτως τῶν δογματικῶν διαφορῶν, καλώντας τους ὅλους μαζί «Ἐκκλησία». Πρέπει, λοιπόν, νά ἀποφεύγουμε νά λέγουμε τήν ἔκφραση «Ρωμαϊκή ἐκκλησία», ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται πολύ ἐλεύθερα καί ἀπό ἐπίσημα ἀρχιερατικά χείλη.

5. Δηλαδή, θά ρωτήσει κάποιος, καί οἱ Καθολικοί, οἱ Παπικοί, εἶναι αἱρετικοί καί δέν πρέπει νά τούς καλοῦμε «Ἐκκλησία»; Ἀδελφοί μου, σᾶς ἐξήγησα καί ἄλλοτε ὅτι οἱ Καθολικοί, ναί, εἶναι αἱρετικοί καί δέν εἶναι ἁπλῶς σχισματικοί. Ἔχουν γραφεῖ, τώρα τελευταῖα μάλιστα, ὡραῖα βιβλία δυνατῶν θεολόγων σχετικά μέ αὐτό καί μπορεῖτε νά τά διαβάσετε. Ἀλλά, γιά τούς Παπικούς– γιά νά μήν σᾶς πῶ τίς πάμπολλες αἱρέσεις τους –, σᾶς λέγω γενικά μόνο γι᾽ αὐτούς ὅτι οἱ Παπικοί, ναί, εἶναι αἱρετικοί. Ὅπως οἱ Χιλιαστές εἶναι αἱρετικοί, γιατί δέν πιστεύουν στήν Ἁγία Τριάδα, δέν πιστεύουν στήν Παναγία μας καί δέν κάνουν τόν Σταυρό τους, ἔτσι καί οἱ Παπικοί, οἱ Καθολικοί, πού λέμε, εἶναι τό ἴδιο: Ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα, πιστεύουν ἄλλη Παναγία καί κάνουν διαφορετικά τόν Σταυρό τους. Ἀλλά, γιά νά μήν λέγω τά δικά μου λόγια, σᾶς λέγω τόν σύντομο λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ περί τῶν Παπικῶν. Λέγει λοιπόν καθαρά καί ξεκάθαρα ὁ ἅγιος περί τῶν Παπικῶν - τῶν Λατίνων: «Ὡς αἰρετικούς αὐτούς ἀπεστράφημεν καί διά τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν. Αἱρετικοί εἰσί καί ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκόψαμεν...· Φευκτέον αὐτούς ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ἀπό αὐτούς τούς χριστοκαπήλους καί χριστεμπόρους. Ἡμεῖς δι᾽ οὐδέν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων, ἀλλ᾽ ἤ ὅτι εἰσίν οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλά καί αἱρετικοί» (βλ. Ι. Καρμίρη, τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β´, Graz – Austria 1968² σ. 353-362. Καί Συνεδρίαση τῆς Συνόδου Φεράρας - Φλωρεντίας στό Πηδάλιον,  ἔκδ. Ρηγόπουλος, Θεσαλονίκη 1991, σ. 55).

Μέ πολλές εὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ  ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Κάποτε επισκέφθηκε τον Όσιο Πορφύριο ένας ετερόδοξος ρωμαιοκαθολικός (παπικός).  Δεν χρειάζεται να αναφέρομε επεξηγώντας, ότι ο κάθε ξένος συνομιλητής του Αγίου Πορφυρίου, δεν χρειαζόταν να ομιλεί Ελληνικά.  Η Γερόντισσα Άννα, η οποία μου διηγήθηκε το περιστατικό αυτό, νυν Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου στο Γέρακα Ξάνθης, πνευματικό  τέκνο του Αγίου Πορφυρίου, γνωστή του ετερόδοξου αυτού, ρώτησε άλλη φορά τον Άγιο Γέροντα, γιατί δεν προσπάθησε να τον πείσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος.  Ο Άγιος Πορφύριος απάντησε ότι πρέπει να περιμένομε η Χάρις του Θεού να τον οδηγήσει να βαπτιστεί Ορθόδοξος.  Η Γερόντισσα Άννα μου εξήγησε ότι ο πατέρας του ετερόδοξου ήταν Ορθόδοξος και η μητέρα του ρωμαιοκαθολική (παπική), και ο νέος αυτός ήταν αβάπτιστος, δηλαδή ρωμαιοκαθολικός (παπικός) μου ανέφερε επεξηγώντας.  Να αναφέρομε ότι ο ετερόδοξος αυτός, βαπτίστηκε κατόπιν Ορθόδοξος, παντρεύτηκε Ορθόδοξη και έχει κάνει μια Ορθόδοξη οικογένεια*. 

Ως γνωστό καρπός της μεγάλης αγάπης του Αγίου Πορφυρίου, ήταν και ο πλήρης σεβασμός της ελευθερίας του άλλου.  Ο Άγιος Πορφύριος δεν είχε τη βιασύνη που ο αδόκιμος ζήλος επιβάλλει, αλλ’ ούτε και την παραμικρή επιείκεια προς την αιρετική πλάνη. 

Επιμένουν δυστυχώς κάποιοι να παρερμηνεύουν την αγάπη που έδειχνε ο  Άγιος Πορφύριος προς τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους, πρός κάθε άνθρωπο δηλαδή.  Επακριβώς ο Άγιος Πορφύριος, έκανε αυτό που πρέπει να κάνει ο αληθινός Χριστιανός προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.  Δείχνει δηλαδή τη μεγίστη αγάπη προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, και συνάμα τη μεγίστη αποστροφή προς την αμαρτία.  Έτσι λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος, έδειχνε τη μεγίστη αγάπη προς τον ετερόδοξο άνθρωπο και συνάμα τη μεγίστη αποστροφή προς την αιρετική πλάνη. 

«Η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία*», τόνιζε ο Άγιος Πορφύριος.  «Μόνο η Θρησκεία του Χριστού ενώνει και όλο πρέπει να προσευχόμαστε να έρθουνε σ’ αυτή.  Έτσι θα γίνει ένωσις, όχι με το να πιστεύεις ότι όλοι είμαστε το ίδιο και ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο.  Δεν είναι τι ίδιο…προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η Θρησκεία, η Ορθοδοξία μας, με άλλες θρησκείες**» ανέφερε ο Άγιος Πορφύριος.

Με Ορθόδοξη σοβαρότητα ο  Άγιος Πορφύριος τόνιζε για τον Πάπα, πως «είναι φως φανάρι ότι τον ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο».  Φυσικά αυτό δεν το αναφέρει κανείς από όσους ερμηνεύουν κατά το δοκούν λόγια του.

*Το περιστατικό μου διηγήθηκε πρόσφατα η Γερόντισσα Άννα (πνευματικοπαίδι του Οσίου Πορφυρίου, Ηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου του Οσίου Πορφυρίου στο Γέρακα Ξάνθης), με την ευλογία της οποίας δημοσιεύω τη διήγηση αυτή.

**«Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο», του πνευματικού του τέκνου Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη – έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου ΄΄Η Μεταμόρφωσις του Χριστού’’, Αθήναι 1995.