ΚΙ’ ΟΜΩΣ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ….. ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΠΟΓΥΜΝΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΚΙ ΟΜΩΣ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ…

Σχολεία απογυμνωμένα από κάθε έννοια Παιδείας

της Ελευθερίας Σιώπη

Δασκάλας

     

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, των πανελληνίων εξετάσεων, προκύπτουν συζητήσεις γύρω από το επίπεδο απόδοσης και την πτώση της γλωσσικής και κριτικής ικανότητας των μαθητών. Οι προβληματισμοί ωστόσο παραμερίζονται σύντομα και ξαναρχίζουμε κάθε Σεπτέμβριο τη νέα σχολική χρονιά στο ίδιο μοτίβο, με την ίδια λάθος συνταγή και δίχως καμία ουσιαστική ελπίδα να αλλάξει το παραμικρό. Κι όλα αυτά, ενώ συμπληρώνονται ήδη 10 χρόνια από την εισαγωγή-εισβολή των νέων σχολικών εγχειριδίων, των εργαλείων δηλαδή που έχουν στα χέρια τους οι εκπαιδευτικοί (και όχι πλέον παιδαγωγοί, αφού έχει «ποινικοποιηθεί» ιδεολογικά ο τίτλος) για να χρησιμοποιήσουν, ώστε να πετύχουν τον ποθούμενο στόχο της βελτίωσης του μορφωτικού (;) επιπέδου των «πελατών» τους…

      Η συζήτηση γύρω από το περιεχόμενο των σχολικών εγχειριδίων έχει ανοίξει εδώ και χρόνια, χάρη κυρίως στον επίμονο αγώνα του Δασκάλου Δημήτρη Νατσιού. Δυστυχώς όμως διαπιστώνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα δασκάλων και γονέων παραμένει ανυποψίαστη, μη έχοντας συνειδητοποιήσει ακόμη την έκταση του ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, που έχει περάσει πια σε τελικό στάδιο την τελευταία δεκαετία (ενώ η εφαρμογή του έχει βέβαια αρχίσει πολύ νωρίτερα). Η αλλαγή του προσανατολισμού της παιδείας στην πατρίδα μας και η καθήλωση - πνευματική, διανοητική, συμπεριφορική - στα κατώτερα επίπεδα δυναμικότητας, συζητιούνται μόνο σποραδικά και με αφορμή μεμονωμένες διαπιστώσεις δασκάλων ή γονέων. Υποσκελίζονται δε σύντομα από τις ανησυχίες για το οικονομικό ή το όποιο μέλλον της χώρας, χωρίς να έχει συνειδητοποιηθεί ότι η ολοκληρωτική καταστροφή έχει ήδη υπογραφεί μέσα στις σχολικές τάξεις εδώ και δεκαετίες. Το ύπουλο έγκλημα έχει συντελεστεί κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μας…

      Τα όμορφα μυαλά όμορφα καίγονται στα σχολικά ιδρύματα της χώρας μας. Ας αναλογιστούν αρχικά γονείς και δάσκαλοι την αμηχανία που προξενεί το επίπεδο α-νοησίας που χρωματίζει κάθε έκφραση κοινωνικής συμπεριφοράς των νέων μας. Στέρηση παντού. (Και δεν πρόκειται απλώς για το διαχρονικό χάσμα των γενεών). Ας επιχειρήσουμε μία απλή επίκληση στη λογική, για ν’ αντιληφθούμε τη μετάλλαξη που έχουν υποστεί τα παιδιά μας. Όσοι έχουν έστω φυλλομετρήσει τα σχολικά βιβλία, ας αναλογιστούν τι καλύτερο περιμέναμε να συμβεί, όταν ανεχτήκαμε τον παραγκωνισμό του Αισώπου από τη …Χωχαρούπα (βλ. Γλώσσα Β΄Δημοτικού), της Ορθοδοξίας από φλύαρες αγαπολογίες και θρησκειολογικούς συγκρητισμούς, του Πυθαγόρα από τα κινέζικα τάγκραμ! Ας αναπτύξουμε όμως εξ αρχής τους προβληματισμούς μας, ως προς τους εξής άξονες:

     Α) Θεματολογία

      Σε όλες τις τάξεις επαναλαμβάνονται μονότονα οι ίδιες θεματικές ενότητες:  διατροφή και συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσης συσκευών, πολυπολιτισμικότητα, ρατσισμός, ειρήνη στον κόσμο, κυκλοφοριακή αγωγή, διαφήμιση και καταναλωτισμός, το αττικό μετρό (!!!), το νερό, το περιβάλλον, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, και λοιπά υψίστου ενδιαφέροντος θέματα. Το σχολείο γίνεται προέκταση του κόσμου της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Ενώ θα έπρεπε να αποθαρρύνουμε τα παιδιά από την κατάχρηση αυτών των μέσων, στην πράξη τα αποθεώνουμε, προσδίδοντάς τους κύρος. Και μάλιστα με θέματα που κάθε άλλο παρά συγκινούν τις παιδικές ψυχές. Υποτιμούμε την αισθαντικότητά τους και μας επιστρέφουν την ανία με ποικίλες παρεκτροπές συμπεριφοράς. Στο «Σκολειό του κόσμου» - όπως τιτλοφορείται το Ανθολόγιο - εκπαιδεύονται οι αυριανοί φρόνιμοι πολίτες του παγκοσμιοποιημένου χυλού, εξ ου και ο περιορισμός στην εν λόγω θεματική ατζέντα. Ούτε λόγος βέβαια για καλλιέργεια της ιδιαίτερης πολιτισμικής  ταυτότητας. Τα παιδιά μας - λένε - πρέπει να προετοιμαστούν για τον σύγχρονο κόσμο. Χωρίς όμως να γνωρίσει πρώτα τον κόσμο της δικής του κοινότητας, της δικής του πατρίδας; 

      Β) Μεθοδολογία

      Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σεμινάρια των εκπαιδευτικών δίνουν βαρύτητα αποκλειστικά στις μεθόδους διδασκαλίας και ποτέ στο περιεχόμενο της διδασκαλίας. Όποτε εκδηλώνουμε ενδιαφέρον για το περιεχόμενο, μάς αποκαλούν σχεδόν…εμμονικούς (προφανώς όμως δεν είναι εμμονή το να επιμένουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, υποστηρίζοντας συστηματικά αποτυχημένες διδακτικές μεθόδους).

     Η επικοινωνιακή χρήση της γλώσσας προτάθηκε ήδη από τη δεκαετία του ’70 ως μία προσέγγιση στη διδασκαλία της αγγλικής ως δεύτερης γλώσσας. Προβλήθηκε λοιπόν από τους εγχώριους θιασώτες της ως μέθοδος διδασκαλίας και της μητρικής! Διανθίστηκε συν τω χρόνω και με άλλες βαρύγδουπες θεωρίες περί κριτικού ή ψηφιακού γραμματισμού και κειμενοκεντρικές προσεγγίσεις στη βάση πάντα της διαθεματικότητας, της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας και της καινοτομίας. Πραγματικές προφάσεις εν αμαρτίαις, σε μια απόπειρα κάποιων να δικαιολογήσουν τις ιδεοληψίες τους και να τις καλύψουν κάτω από μανδύες επιστημονικοφανείς.

     Αλήθεια, ως πότε οι δάσκαλοι θ’ ανεχόμαστε αυτή την άκρως φασιστική επιβολή στη δουλειά μας δοκιμασμένων προ πολλού στο εξωτερικό και αποδεδειγμένα πλέον αποτυχημένων ψευδοεπιστημονικών θεωριών, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κακέκτυπες αντιγραφές και πειραματισμοί της Ψυχολογίας ή της Κοινωνιογλωσσολογίας; Ως Παιδαγωγοί είμαστε οι μόνοι αρμόδιοι να κρίνουμε ποια από τα πορίσματα των άλλων επιστημών είναι κατάλληλα για τη διδακτική πράξη. Δυστυχώς ο φόβος και τα συμπλέγματα λόγω έλλειψης … επιστημοσύνης, μάς έχουν μετατρέψει από λειτουργούς σε πειθήνιους υπαλλήλους, χωρίς αναφορές σε στοιχειώδη κριτική σκέψη. Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί οι μαθητές μας πάσχουν εκείνοι από έλλειψη κριτικής σκέψης.

      Ας δούμε όμως κάποιους βασικούς όρους που χρησιμοποιούν οι ινστρούχτορες των εκπαιδευτικών μας ζητημάτων και ας αρχίσουμε να τους απομυθοποιούμε σιγά-σιγά:

      1. Επικοινωνιακή χρήση της γλώσσας: οι μαθητές να μπορούν να διαβάζουν χάρτες, συνταγές, σχεδιαγράμματα, αγγελίες, γραμματόσημα κλπ. Πρόκειται για τα λεγόμενα πολυτροπικά κείμενα (ή πώς μπορεί κανείς ν’ αναγάγει το απολύτως αν-άξιο σε βαρύγδουπη επιστημονική ορολογία, βαφτίζοντας είδος κειμένου μέχρι και το…γραμματόσημο)! Κι αν τελοσπάντων η ανάγνωση τέτοιων «κειμενικών ειδών» έχει κάποια σημασία για τον αλλοδαπό μαθητή που μαθαίνει τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα, πώς κατεβάσαμε τόσο χαμηλά τον πήχυ για τους Έλληνες μαθητές; Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή για ένα παιδί, που έχει διδαχτεί την μητρική του γλώσσα μέσα από αξιόλογα λογοτεχνικά κείμενα, να διαβάσει…μικρές αγγελίες; Ή τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει για το παιδάκι της Γ΄ Δημοτικού ο χάρτης των γραμμών του αττικού μετρό; Ποια πραγματική ανάγκη επικοινωνίας καλύπτουν αυτές οι ασκήσεις για έναν μαθητή π.χ. της Ροδόπης;

      2. Κριτικός εγγραμματισμός: αλληλένδετος με την επικοινωνιακή χρήση της γλώσσας, αλλά αξίζει να δούμε ορισμένα ακόμη παραδείγματα, χαρακτηριστικά του οργουελικού τρόπου με τον οποίο οι λέξεις μεταβάλλουν τη σημασία τους και οι ορολογίες συγκαλύπτουν την αμορφωσιά.  Βασικός άξονας λοιπόν της θεωρίας είναι η αναγνώριση του κειμενικού είδους. Εν ολίγοις, από το Δημοτικό μέχρι και το Λύκειο, ο μαθητής εκπαιδεύεται, ως γνήσιος Γλωσσολόγος, στην αναγνώριση της μορφής και του είδους των «κειμένων». Αν δηλαδή ο μαθητής είναι σε θέση να αναγνωρίζει ως κατευθυντικό κείμενο μια συνταγή μαγειρικής, ως κείμενο αλληλεπίδρασης μια πρόσκληση σε πάρτυ γενεθλίων, ως κείμενο επιχειρημάτων μια κριτική του Χάρυ Πότερ και ούτω καθεξής, τότε θα κατακτήσει αυτόματα και τη δεξιότητα του γραπτού λόγου! Οι δε γονείς και δάσκαλοί του οφείλουν τότε να είναι ευτυχείς για τη μόρφωσή του!  

      3. Διαθεματικότητα: για να έχει κάποια αποτελέσματα, απαιτεί σοβαρή κατάρτιση και κατοχή πολύπλευρων γνώσεων από τον εκπαιδευτικό, αλλιώς καταλήγουμε σε ευτελή προγράμματα ή σχέδια εργασίας που ξεστρατίζουν το μάθημα και δεν προσθέτουν καμία απολύτως αξία στην παρεχόμενη εκπαίδευση. Έχει αναχθεί σε μέθοδο-πανάκεια, ενώ στην πράξη χάνεται η λογική συνάφεια μέσω του κατακερματισμού της ύλης, με σύνηθες αποτέλεσμα την απώλεια της ικανότητας των παιδιών για ιεράρχηση του σημαντικού και του ασήμαντου. Παραδοσιακά πάντως ο καταρτισμένος δάσκαλος ήξερε πότε και μέχρι ποιο σημείο να διδάξει και διαθεματικά.

      4. Καινοτομία: επιτέλους πρέπει να μπει ένα φρένο στους άκριτους και μαζικούς πειραματισμούς. Ποιος και με ποιους τρόπους αξιολογεί τα καινοτόμα πειράματα; Ή μήπως έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι καινοτομούν οι μαθητές; Εκπονούνται σωρηδόν τα τελευταία χρόνια, υπό το κράτος του φόβου της αξιολόγησης, «καινοτόμα» προγράμματα Ευέλικτης Ζώνης. Τα περισσότερα αμφίβολης παιδαγωγικής αξίας, αλλά ποιος νοιάζεται; Αρκεί που  είναι γεμάτα…δράσεις! Δράσεις αντί για μάθημα, πληροφορίες αντί για γνώσεις, εκπαιδευτικές εκδρομές αντί για τάξη.   

      5. Παιγνιώδης μορφή διδασκαλίας, αστείο: σίγουρα αποτελεί θεμιτό μέσο κι εργαλείο κατά την κρίση του δασκάλου. Το πρόβλημα είναι ότι έχει επικρατήσει κατά κράτος και σε βαθμό απώλειας κάθε σοβαρότητας, με το αστείο να ολισθαίνει σε επίπεδο ευτελούς χιούμορ, όχι έξυπνου αλλά εξυπναδίστικου. «Διασκεδάζουμε» τους μαθητές με ευφυολογήματα και λογοπαίγνια χαμηλής υποστάθμης (βλ. πολυάριθμα κείμενα Τριβιζά στο Δημοτικό και βιβλία Γλώσσας Α΄ Δημοτικού με απερίγραπτα ποιηματάκια για γαρίδες και γορίλες, χελώνες που κουβαλούν ελέφαντες στην πλάτη τους, μπισκότα για τιμόνια και πάμπολλες ακόμη παρεμφερείς ανοησίες). Αντί να διδάσκουμε συστηματικά τον Αίσωπο (αλλά, βλέπετε, περνάει ιδανικά και αξίες ο εν λόγω…παρωχημένος!), εκπαιδεύουμε τα πρωτάκια μας μάλλον στον…ντανταϊσμό!  

      Γ) Περιεχόμενο διδασκαλίας

      Υπάρχει η αίσθηση ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στα βιβλία Γλώσσας, Ιστορίας και Θρησκευτικών, δηλαδή τα τρία μαθήματα μέσω των οποίων τα παιδιά μας χτίζουν ταυτότητα και διαμορφώνουν ελληνορθόδοξη συνείδηση. Αυτό ισχύει μεν απολύτως, ωστόσο εξίσου προβληματική είναι και η προσέγγιση των Μαθηματικών. Ιδού ορισμένα παραδείγματα από τα «Μαθηματικά της Φύσης και της Ζωής» της Γ΄ Δημοτικού, τα οποία θεωρούνται και από τα καλύτερα - καλύτερα απλώς γιατί τελειώνει εύκολα η ύλη (η αβάσταχτη ελαφρότητα της ευκολίας!). Εδώ λοιπόν, όπως και στη Γραμματική, η διδακτέα ύλη παρουσιάζεται κατακερματισμένη, χωρίς τάξη και λογική συνάφεια. Έτσι, στην ίδια ενότητα ο μαθητής συναντά π.χ. πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις, δεκαδικούς, λίγο από Γεωμετρία και λίγο από μοτίβα. Μοτίβα και τάγκραμ συναντώνται άφθονα σε όλες τις τάξεις, προφανώς…γιατί οι συγγραφείς κρίνουν ότι είναι πολύ αξιόλογη και χρήσιμη γνώση. Ενώ η Γεωμετρία, που θα έπρεπε να διδάσκεται οργανωμένα (καθώς πρόκειται για σπουδαία νοητική άσκηση, που προάγει μεταξύ άλλων και τη δημιουργική σκέψη), δίνεται αποσπασματικά, με διάσπαρτες ασκήσεις, κάτι σαν σφήνα προκειμένου να γεμίσουμε σελίδες στα Τετράδια Εργασιών. Για τη διδασκαλία των κλασμάτων υπάρχουν ασκήσεις «ευφυούς» σύλληψης, όπου οι μαθητές καλούνται να τα κάνουν «όπως ο λογοτέχνης, ο ζωγράφος και ο μαθηματικός», εννοώντας πολύ απλά να γράψουν ολογράφως, να χρωματίσουν το κλάσμα της πίτας και να γράψουν με ψηφία το κλάσμα αντίστοιχα! Οποία εκτίμηση για τη Λογοτεχνία και τη Ζωγραφική! (Αλλά είναι η διαθεματικότητα, ανόητε!). Όμως, αρκεί να δει κανείς τα πρώτα και τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, για να αντιληφθεί το επίπεδο «άσκησης» στη μαθηματική-λογική σκέψη, στο οποίο καθηλώνονται τα παιδιά. Με ανησυχητική συχνότητα συναντούμε ασκήσεις, στις οποίες οι μαθητές παραπέμπονται στη χρήση υπολογιστικής μηχανής. Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα μιμητισμού κακών πρακτικών του αμερικάνικου σχολείου, όπου η χρήση κομπιούτερ έχει αντικαταστήσει τη χρήση του μυαλού, ακόμη και στις απλές προσθαφαιρέσεις με κρατούμενο. Κορυφαία άσκηση για…δυνατούς λύτες: τα παιδιά καλούνται να συμπληρώσουν σε κουτάκια τα ψηφία που θα πληκτρολογήσουν στο κομπιουτεράκι, ώστε να σχηματίσουν τον αριθμό 37:  όπως ορθά σχολίασε εξοργισμένος γονέας, αυτή είναι άσκηση για εκπαίδευση σκύλων κι όχι παιδιών!

      Στα δε βιβλία Γλώσσας και το Ανθολόγιο των Γ΄- Δ΄ τάξεων,  με το σταγονόμετρο βρίσκει ο ταλαίπωρος δάσκαλος κείμενο άξιο λόγου να διδάξει. Πνευματικός υποσιτισμός μέσα σ’ ένα συνονθύλευμα από ατυχείς επιλογές αποσπασμάτων κι άρθρων από εφημερίδες (του γνωστού πάντα εκδοτικού συγκροτήματος). Μηδενικής λογοτεχνικής αξίας κείμενα και με περιεχόμενο επιλεγμένο, θαρρείς, για να κάψει ό, τι έχει μείνει υγιές στο μυαλό των παιδιών μας: ονειροφαντασίες, Αόρατοι, Άντζελμαν, εξωγήινοι, μαύροι Ήλιοι, αθάνατοι γαϊδαράκοι, νανουρίσματα για χταπόδια. Και πάνω που αναθαρρεύει ο δάσκαλος, βρίσκοντας κι ένα ποίημα του Γκάτσου, ο…«Εφιάλτης της Περσεφόνης» γίνεται στην πραγματικότητα δικός του, αν τολμήσει ν’ απαγγείλει ενώπιον οκτάχρονων ή εννιάχρονων μαθητών ότι «εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες / ευλαβικά πριν μπουν στο τελεστήριο / τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες / και το καινούριο παν να δουν διυλιστήριο» ή ότι «τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία / άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα»!

      Ναι, ο σεβασμός στην ψυχή των παιδιών μας χάθηκε μαζί με τον σεβασμό σε ό,τι ιερό και όσιο. Ο Επιτάφιος τη Μ. Παρασκευή πάει…βόλτα, οι Άγιοί μας περιγράφονται ως «άσκημοι γέροι», οι Αγίες μας ως «χανούμ χωρίς φερετζέ» κι ο παππούς «με τον τορβά τίγκα στα χόρτα» να τι μαθαίνει στην εγγονή του: «Κουκ, κοκονέλιμ, ήρθα…Η Μελτέμ αγαπιότανε με τον Αχμέτ. Κρυφά έφευγε από τη μάνα της τα βράδια από την πίσω σκάλα του σπιτιού τους την καφασωτή, και τα λέγανε κρυφά μέσα στο σκοτεινό μπαξέ τους». Για μετάφραση κι εμπέδωση της…πολυσημίας των κειμένων, ας ανατρέξουν οι ενδιαφερόμενοι στο εν λόγω Ανθολόγιο.

      Η Λογοτεχνία περιορισμένη, με τις ευλογίες του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών (Α.Π.Σ.) ο προφορικός λόγος υπερτιμάται έναντι του γραπτού, μέσα σ’ έναν κατήφορο συνθηματολογίας, λεκτικής πενίας, ελλειπτικών προτάσεων επιπέδου αφίσας. Σπανίως γράφονται εκθέσεις στις τέσσερις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και σκοντάφτουμε «ξαφνικά» στην Ε΄ τάξη, όταν καλούνται οι μαθητές να γράψουν κείμενα (και μάλιστα με θέματα για…πλούσια έμπνευση, όπως ο ανεμόμυλος, η Ντίσνευλαντ κλπ). Πώς ν’ ανταποκριθεί ένα παιδί ή πώς να μη βρίσκει τότε απωθητική την γραπτή έκφραση; Κανείς δεν μαθαίνει να γράφει αυτόματα, όπως μαθαίνει να μιλάει (άλλο σοβαρό επιστημονικό επιχείρημα!). Ο γραπτός λόγος απαιτεί ά-σκη-ση. Όπως ο αθλητής βελτιώνει επιδόσεις μετά από επίμονη, επίπονη και μακροχρόνια άσκηση, κι όχι επειδή μικρός έμαθε να περπατά και να τρέχει. Γλώσσα και Σκέψη είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Περιορισμός της μιας σημαίνει αυτόματα περιορισμό και της άλλης. Απλές αλήθειες, αλλά τόσο εύκολα ξεχασμένες υπό το κράτος της ψευτοπροοδευτικότητας.

      Δ) Προσανατολισμός σχολείου

      Τι σχολείο θέλουμε τελικά; Το όραμά μας είναι εκείνο που θα υπαγορεύσει και το περιεχόμενο, αλλά και τα εργαλεία.

     - Θέλουμε σχολείο όπως ορίζει το Σύνταγμα; Για ελεύθερα σκεπτόμενους, καλλιεργημένους πολίτες με κριτική σκέψη, ικανούς να αλληλεπιδρούν δημιουργικά και με αλληλεγγύη ως συνειδητά μέλη της συλλογικής οντότητας που λέγεται πατρίδα; Ή μήπως

      - Όπως επιτάσσουν οι ανάγκες του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου ζωής (πράγμα που επικαλούνται εξάλλου οι αποδομητές της παιδείας): εξειδικευμένους εργάτες της αγοράς εργασίας, με χρησιμοθηρική προσέγγιση της εκπαίδευσης, με δεξιότητες (και όχι γνώσεις ουσιαστικές) που θα τους εξασφαλίζουν, υποτίθεται, ευκολότερη πρόσβαση σε θέσεις εργασίας, αλλά τελικά αναλώσιμους. Ας μην γκρινιάζουμε έπειτα για τις ανολοκλήρωτες προσωπικότητες των παιδιών μας, την έλλειψη δημιουργικότητας, τον διανοητικό και συναισθηματικό ακρωτηριασμό τους.

      Αντί επιλόγου

      Οι δάσκαλοι παραπονιούνται για την απαξίωσή τους από την κοινωνία. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι χρεώνονται και τα αρνητικά αποτελέσματα της χρήσης τέτοιων εγχειριδίων; Και όχι μόνο των νυν, αφού Κύριος οίδε τι καινούρια πειράματα θα κληθούν να υπηρετήσουν από Σεπτέμβριο! Ιδού η ευκαιρία να αποκαταστήσουν τη χαμένη αξιοπρέπεια του κλάδου. Ας καταργήσουν στην πράξη, δυναμικά και μαζικά, τη χρήση αυτών των «βασανιστηρίων», ας απαξιώσουν έμπρακτα τη δικτατορία των αποδομητών της παιδείας στην πατρίδα μας. Ας θυμηθούν τον ρόλο τους ως παιδαγωγοί κι ας ξαναβρούν τη χαρά της διδασκαλίας, αξιοποιώντας όπλα από τη φαρέτρα της εκσυγχρονισμένης παράδοσης. Αρκετά!

      Τι πρέπει να γίνει; Ριζική αναθεώρηση των Α.Π.Σ. Να αρθρώσουμε επιτέλους τη δική μας ελληνική πρόταση παιδείας, να δώσουμε τέλος στις κακές αντιγραφές προγραμμάτων του εξωτερικού. Βάση,  η ελληνορθόδοξη πνευματική κληρονομιά, που προσφέρει όλα τα εφόδια για αξιόλογη δημιουργική παραγωγή των νέων γενεών. Μια «εκσυγχρονισμένη παράδοση» - η καλύτερη επένδυση για το μέλλον της χώρας…

Εφημ. «Αντιφωνητής» της Θράκης, Ιούνιος 2016 

http://aktines.blogspot.gr

ΛΕΩΝ ΜΠΡΑΝΓΚ: ΑΙ ΝΕΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΙ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Αι νέαι περιπέτειαι του μαθήματος των Θρησκευτικών

Γράφει ο Δρ Λέων Μπρανγκ, Κοσμήτωρ του ΔΣ της ΠΕΘ

Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μία έντονη κινητικότητα γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν:

α) η μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος στην Ε  καὶ ΣΤ  Δημοτικοῦ από 2 σε 1 ώρα, η οποία έγινε με την Υπουργική απόφαση για το ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο που παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Παιδείας κ. Νικόλαο Φίλη τη Μεγάλη Τρίτη, 26 Απριλίου 2016, και

β) η αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες (Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο) σε πολυθρησκειακό μάθημα (παράλληλη διδασκαλία έξι διαφορετικών θρησκειών και τριών χριστιανικών ομολογιών με ιδιαίτερη βαρύτητα στη θρησκεία του τόπου) που δρομολογείται για την αρχή του νέου σχολικού έτους.

Ο διάλογος που είχε προαγγελθεί από τον Υπουργό Παιδείας στις 29/09/2015, μετά από τη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο – είχε δηλώσει τότε ο κ. Φίλης: «Δεν πρόκειται να υπάρξουν μονομερείς ενέργειες στο θέμα των Θρησκευτικών» –δεν έγινε ποτέ. Ο δε «διάλογος» που υποτίθεται διεξαγάγει το Υπουργείο Παιδείας,  για την ανανέωση των Προγραμμάτων Σπου­δων του μαθήματος των Θρησκευτικών, είναι καθαρά προσχηματικός. Παρ’ ότι υπάρχει πρόταση, επί του θέματος της ανανέωσης των Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, της Ιεράς Συν­όδου από τις 9 Μαρτίου 2016, η μόνη πρόταση που δέχεται ως βάση συζήτησης η ειδική επιτροπή, η οποία έχει συσταθεί στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το σκοπό του διαλόγου, είναι εκείνη του πολυθρησκειακού μαθήματος. Μάλιστα πέντε από τα επτά μέλη της ειδικής επιτροπής συμμετείχαν στην σύνταξη των νέων Προγραμμάτων Σπουδών που προωθούν τον πολυθρησκειακό χαρακτήρα του μαθήματος.

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) είχε ζητήσει με αίτησή της προς τον Υπουργό Παιδείας (7/4/16) την εξαίρεση αυτών των πέντε μελών, καθώς παραβιάζεται η αρχή της αμεροληψίας, αλλά δεν έλαβε ποτέ απάντηση.

Επίσης, η ΠΕΘ, είχε ζητήσει εγγράφως και αιτιολογημένα από τον Υπουργό Παιδείας (18/4/2016), την παραίτηση συγκεκριμένου Σχολικού Συμβούλου, που αναφέρεται σε δημοσίευμα εφημερίδας («Ορθόδοξη Αλήθεια» 13/4/2016), από κάθε επιτροπή που συμμετέχει και αφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών, καθώς και του ετέρου παράγοντα του Υπουργείου που αναφέρεται στο ίδιο δημοσίευμα.  Και η αίτηση αυτή της ΠΕΘ, μέχρι σήμερα, δεν έχει εισακουστεί ούτε καν έχει απαντηθεί.

Εν τω μεταξύ ο κ. Υπουργός, διαστρέφοντας προκλητικά το Σύνταγμα, προβαίνει σε διάφορες εκπομπές σε παραπλανητικές δηλώσεις, (βλ. π.χ. «Στον ενικό» 9/5/16, «Καλημέρα Ελλάδα» 11/5/16, κ.λπ), τόσο σχετικά με την μείωση των ωρών διδασκαλίας όσο και με τον προωθούμενο πολυθρησκειακό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Έτσι π.χ. δήλωσε: «Δεν λέει το Σύνταγμα, πόσες ώρες θα κάνουμε, είναι θέμα διαμόρφωσης του προγράμματος. Και εμείς σεβόμαστε αυτό το πράγμα… δεν πειράζουμε τα Θρησκευτικά, αναμορφώνουμε συνολικά το πρόγραμμα» και «Όταν το Σύνταγμα λέει θρησκευτικό, δεν λέει ορθόδοξο. Τελεία. Το Σύνταγμα λέει θρησκευτική ενημέρωση, συνείδηση, μάλιστα, ευρύτερο θέμα. Ενημέρωση. Μόρφωση θρησκευτική».

Οι απόψεις αυτές του κ. Φίλη, αν δεν φανερώνουν απαράδεκτη Υπουργική άγνοια, τότε είναι προφανέστατα παραπλανητικές και ψευδείς.

Για την ορθή και πλήρη ενημέρωση των αναγνωστών του «Ορθο­δόξου Τύπου» παραθέτουμε στη συνέχεια, την απόλυτα σταθερή στο θέμα αυτό νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο­πως αυτή αποτυπώθηκε στις σχετικές αποφάσεις του 2176/1998, 3358/1995, 3353/1986, καθώς επίσης και την 115/2012 πρόσφατη ακυρωτική ομόφωνη απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Χανίων, η οποία, επειδή αφορά σε θέματα εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπως είναι και το παρόν, έχει ίση νομική ισχύ και ίσο κύρος με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με τον νόμο 702/1997, όπως αυτός τροποποιήθηκε μεταγενέστερα.

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από την πρόσφατη απόφαση 115/2012 του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Χανίων που έχει ενσωματωμένες τις προηγούμενες αποφάσεις του ΣτΕ: «Επειδή, επίσης, κατά τα κριθέντα, από το Συμβούλιο της Επικρατείας, από τις προαναφερθείσες διατάξεις του Συντάγματος αλλά και της Σύμβασης της Ρώμης, ερμηνευόμενες σε συνδυασμό μεταξύ τους, ενόψει και του γνωστού τοις πάσι, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού πρεσβεύει την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία, (ΣτΕ2176/ 1998, 3356/1995, 3533/1986) ως τούτο άλλωστε μαρτυρείται και από την γενομένη στην κεφαλίδα του Συντάγματος, επίκληση της Αγίας Τριάδος, όπως προαναφέρθηκε, σε συνδυασμό με το άρθρο 3 του Συντάγματος, με το οποίον το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα χαρακτηρίζεται ως: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα», συνάγεται, (ΣτΕ2176/ 1998, 3356/1995) ότι σκοπός της παρεχομένης στα σχολεία παιδείας είναι, μεταξύ των άλλων, και η «ανάπτυξη» σε τουλάχιστον επαρκή βαθμόν, της θρησκευτικής συνείδησης των ελληνοπαίδων σύμφωνα με τις αρχές του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος, η διδασκαλία του οποίου είναι, ως εκ τούτου, υποχρεωτική, όπως είναι υποχρεωτική και η παρακολούθηση από τους μαθητές, οι οποίοι ανήκουν στην «κατ’ Ανατολάς Ορθόδοξον Χριστιανικήν Εκκλησίαν» του μαθήματος των θρησκευτικών, το οποίο «ενόψει των εκτεθέντων» πρέπει να διδάσκεται σύμφωνα με τις αρχές της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας (βλ. ΣτΕ3356/1995, 3533/1986) και επί ικανό αριθμό ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως» (με τις προαναφερθείσες αποφάσεις γίνεται παραπομπή και στις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 2, 5 παρ. 1 εδάφ. α, 6 παρ. 2 εδάφ. β του ν.1566/1985, ΦΕΚ Α 167 και 2 παρ. 2, 3 παρ. 3 και 4 του Π.Δ. 47911995, ΦΕΚΑ 170)» (σ.13-14).

Ορθόδοξος Τύπος 
http://thriskeftika.blogspot.gr

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ

Την 1-6-16 έλαβαν χώρα στην Ελβετία τα εγκαίνια του μεγαλύτερου σιδηροδρομικού τούνελ στον κόσμο που θα συνδέει την Ελβετία με τη Βόρεια Ιταλία. Παρόντες στην τελετή οι ισχυροί ηγέτες της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων η κα Μέρκελ, κ. Ολάντ,   Ρέντσι  ενώ γενικά παραβρέθηκε  ως καλεσμένη η Ευρωπαϊκή Ελίτ.

Η τελετή ξεκίνησε με – τι άλλο; – συμπροσευχή (στο 7΄.10΄΄) Καθολικού Ιερέα, Ραβίνου, Μουφτή και Προτεστάντισσας Κληρικού και συνεχίστηκε με διάφορα συμβολικά δρώμενα ώστε να καταλήξει στην πιο απροκάλυπτη Σατανιστική τελετή που έχει ποτέ λάβει χώρα δημοσίως. Οι Ελβετοί οργανωτές με κάθε ωμότητα έδειξαν το όραμα των οπαδών του Εωσφόρου για τον κόσμο και ούτε λίγο ούτε πολύ δικαίωσαν ( έως το σημείο που τους συνέφερε φυσικά )  τις προρρήσεις των Αγίων και Γερόντων της Πίστεώς μας. Η κορύφωση της τελετής – λατρείας ξεκίνησε  (όλως τυχαίως) την 6^η ώρα της τελετής (θυμίζουμε την ημερομηνία 1-6-16) παρουσιάζοντας τους εργάτες να εισέρχονται στο χώρο με στρατιωτική πειθαρχία ως άψυχα κινούμενα σώματα (ζόμπι) ( στο 5:58΄.25΄΄). Μετά από απέλπιδες κινήσεις αντίδρασής τους που καταλήγουν στην κατάρρευση των προσπαθειών τους να σκαρφαλώσουν σε έναν απότομο γκρεμό (μήπως απεικονίζεται η σισύφεια προσπάθειά τους να επιβιώσουν οικονομικά στη σύγχρονη Ευρώπη;) υποχωρούν τελικά και τη θέση τους παίρνουν ( στο 6:04΄.00΄΄) οι αστοί ευρωπαίοι πολίτες ημίγυμνοι αλλοπρόσαλλοι, σκοτισμένοι και παραδομένοι στη σάρκα και τις διεκδικήσεις. Όλοι σταματούν (στο  6:04΄.30΄΄) και ταυτιζόμενοι με τον κτύπο του τυμπάνου συμμετέχουν στην ανθρωποθυσία τριών εργατών που κρεμασμένοι ψυχορραγούν   (στο 6:06΄.06΄΄) μέχρι να πεθάνουν οπότε και εικονίζονται να γκρεμίζονται στην άβυσσο (στο 6:06΄.45΄΄).  Οι ψυχές των θυσιασμένων ανεβαίνουν προς τα πάνω (6:07΄.08΄΄) ενώ την ίδια στιγμή επί της γης συνοδευόμενος από ανδρόγυνες νύμφες κάνει την εμφάνισή του θριαμβευτικά ο ίδιος ο Εωσφόρος ικανοποιημένος από την ανθρωποθυσία!!! ( στο 6:09΄.08΄΄).  Από εδώ και πέρα το θέαμα είναι αποτρόπαιο. Ο Εωσφόρος ουρλιάζει υπό τη συνοδεία Ελβετικών κόρνων και η συνοδεία του μεριάζει προσκυνώντας τον. Μία μαύρου χρώματος πόρνη νύμφη τον πλησιάζει και εν μέσω χορών της συνοδείας του ζευγαρώνει βέβηλα μαζί του. Η πόρνη νύμφη τον τυλίγει με το πέπλο της ( στο 6:12΄.00΄΄) ως βασιλέα και εν συνεχεία αποσύρεται στο βάθος της σκηνής ενώ ο Εωσφόρος ξαπλώνει στο μπροστινό μέρος της ως να τίκτει… ( στο 6:14΄.15΄΄).  Η πόρνη τελικά κατεβαίνει από τη σκηνή για να αφήσει μόνο του επάνω τον νεαρό Αντίχριστο… (στο  6:14΄.54΄΄). Υπό τους ήχους ενός παγανιστικού τραγουδιού γυναίκες κρατώντας και φορώντας παγανιστικά σύμβολα και άνδρες ντυμένοι ως να θυμίζουν μασόνους κρατώντας επίσης παγανιστικά σύμβολα περνούν μέσα από τους θεατές ( αρκετοί από αυτούς φοβισμένοι από ότι είδαν έως τώρα) και έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στον Αντίχριστο.    ( στο 6:15΄.55΄΄). Ακολούθως τη θέση των παγανιστών παίρνει ένα πολύχρωμο πλήθος ενώ η μουσική γίνεται ηλεκτρονική και στη γιγαντοοθόνη προβάλλονται βιομηχανικές και τεχνολογικές εικόνες.  Ο αντίχριστος  … παραλαμβάνει τα κέρατα από τον Εωσφόρο (στο 6:20΄.00΄)΄ ο οποίος κατόπιν αναμιγνύεται με το πολύχρωμο πλήθος και επιδίδεται σε βδελυρές περιπτύξεις ενώ ανάμεσα στους συμμετέχοντες διακρίνονται μια γυναίκα με πορφυρά καθολικά άμφια και τσάντα με σταυρό, γυναίκες ντυμένες άνδρες και άνδρες ντυμένοι γυναίκες. Ο αντίχριστος κρατώντας τα κέρατα του πατέρα του αναπαύεται στο άκρο της σκηνής, στη γιγαντοθόνη προβάλλονται …πιγκουίνοι με γραβάτες και το παρδαλό πλήθος συνεχίζει άνευ νοήματος τους χορούς και τις περιπτύξεις. Κάποια στιγμή η γυναίκα με τα καθολικά άμφια εν μέσω γελώτων γεννά μια κοπέλα (;) (στο 6:24΄.00΄΄)  και μετά από νεύμα του Εωσφόρου (στο 6:27΄.10΄΄) όλοι μαζί προχωρούν προς τη γιγαντοοθόνη όπου απεικονίζεται ένα ρολόι το οποίο και προσκυνούν. Κάπου εκεί, στο τέλος της τελετής, οι υπεύθυνοι θυμήθηκαν ότι επρόκειτο για εγκαίνια σιδηροδρομικού τούνελ και προέβαλαν ένα τραίνο να βγαίνει από το τούνελ οπότε το παρδαλό πλήθος μαζί με τον Εωσφόρο άρχισε να πανηγυρίζει με υστερία και μανία ενώ ο αντίχριστος διακριτικά αποχώρησε με σκυφτό το κεφάλι συνεχίζοντας να κρατά τα κέρατα του πατέρα του.

Ήταν πραγματικά αποκρουστικό να δούμε και να περιγράψουμε τα παραπάνω που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη φαντασία. Έπρεπε όμως να το κάνουμε καθώς επρόκειτο  για μια επίσημη διακυβερνητική γιορτή στην καρδιά της Ευρώπης που μεταδόθηκε τηλεοπτικά και που παρά το σκανδαλώδες και πολυδάπανο θέαμά της αλλά και τις αντιδράσεις που προκάλεσε στους Ευρωπαίους πολίτες, δεν ακούστηκε για αυτή ούτε λέξη από τα ημεδαπά μέσα «ενημέρωσης».

Οι εχθροί της Πίστεώς μας νιώθουν πια ανίκητοι και επιδεικνύουν τις διαστροφές τους και τις ορέξεις τους. Η Ευρώπη του Χριστιανισμού και των Αξιών έχει πια τελειώσει. Μια Νέα Ευρώπη έχει γεννηθεί και μολονότι είναι ανόσια και αποκρουστική μας δείχνει ξεδιάντροπα το πρόσωπό της.  Προβάλει ότι πιο σκοταδιστικό, φαύλο και πρωτόγονο και όμως οι υπηρέτες της έχουν το θράσος να μας αποκαλούν  οπισθοδρομικούς και κολλημένους στην παράδοση.

Με αυτή την Ευρώπη δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση. Την αποστρεφόμαστε και δεν τη φοβόμαστε.

Όσοι θέλουν ας  διαλέξουν αυτήν την κατ’ όνομα  Ευρώπη. Εμείς το Χριστό αγαπάμε και κρατάμε τη Ρωμαίικη Ελλάδα.  

Την τελετή διάρκειας 6 και πλέον ωρών αναμετάδωσε -μεταξύ άλλων καναλιών- στο σύνολό της ασχολίαστη το Δορυφορικό Κανάλι Russia Today και μπορείτε να την παρακολουθήσετε μέσω του διαδικτύου εδώ:

http://www.enromiosini.gr

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΧΟΥΓΙΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ;

Η  παροιμία λέγει ότι τα χούγια δεν αλλάζουν μέχρι να πεθάνει ο άνθρωπος. Αυτή στην ουσία έχει δύο έννοιες.

Πρώτον, εκφράζει ότι εμείς οι άνθρωποι τόσο πολύ αγαπάμε τα χούγια μας, τις συνήθειές μας, ώστε οι ίδιοι δεν θέλουμε να τις βγάλουμε, όχι ότι δεν βγαίνουν οι συνήθειες. Τις αγαπάμε τις συνήθειές μας, τις υποστηρίζουμε, μας αρέσουν και προτιμούμε καλύτερα να μας σφάξουν παρά να αλλάξουμε μία συνήθειά μας. Παρατηρήστε, όταν θελήσουν να μας αλλάξουν κάποια συνήθειά μας, κάποια σκέψη μας, κάποια γνώμη μας, πως αμέσως αντιδρούμε. Αμέσως ταραζόμαστε, γιατί την αγαπάμε την συνήθειά μας, όχι ότι αυτή δεν αλλάζει. Ίσα ίσα που η Αγία Γραφή λέγει ότι και ο ηλικιωμένος Νικόδημος η οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να ξαναγεννηθεί λαμβάνοντας το βάπτισμα. Η Αγία Γραφή λέγει ότι καρδίαν καινή δίνει ο Θεός, κάνοντάς μας ανάπλαση του νου, του βαθυτέρου είναι μας, και έτσι γινόμεθα καινούργιοι ημέρα τη ημέρα. Επομένως, αλλάζει ο άνθρωπος.

Δεύτερον, εκείνα που πράγματι δεν αλλάζουν είναι τα σωματικά και ψυχικά ιδιώματα του ανθρώπου –αμφότερα φυσικά είναι-, στα οποία χωράει ένα πράγμα, η δική μας κατάφασις: τα δέχομαι και προχωράω. Εγώ παραδείγματος χάριν, πάω στο μοναστήρι αγράμματος και θέλω να παρουσιάζομαι ως εγγράμματος. Τότε είναι φυσικό να αποτύχω. Διότι, εάν δεν έμαθα γράμματα μέχρι της ηλικίας των δεκατεσσάρων, δεκαπέντε χρόνων, μετά δεν μπορώ να μάθω. Δεν μπορώ να αποκαταστήσω την άγνοιά μου με μεταγενέστερες σπουδές, διότι θα γίνω χειρότερος. Να παραδεχτώ λοιπόν την αγραμματωσύνη μου και να πάω στο μοναστήρι ως αγράμματος. Εάν θελήσω να εξομοιωθώ με τους μορφωμένους, θα χάσω την ειρήνη μου. Υπάρχουν πολλά φυσικά ιδιώματα.

Εκ φύσεως είμαι εξωστρεφής ή νωθρός ή έξυπνος ή αφελής ή ζωηρός ή σοβαρός ή έχω τούτο το κακό ή το καλό. Μεταβολή βέβαια σε αυτά γίνεται• αύξηση, πρόοδος, μείωσις γίνεται, αλλά όχι τελεία αλλαγή. Αυτά αποτελούν το περιεχόμενο που μας χάρισε ο Θεός, επί τη βάσει του οποίου θα προχωρήσουμε, και το οποίο θα χρησιμοποιήσουμε ως αντάλλαγμα, για να πάρουμε την χάρη του Θεού. Όταν λοιπόν λέμε, τα ανθρώπινα «χούγια» δεν αλλάζουν, εννοούμε: ή ότι δεν θέλουν οι άνθρωποι αλλαγή, ή ότι πρόκειται περί φυσικών και ψυχικών ιδιοτήτων του ανθρώπου. Αυτά δεν μας εμποδίζουν στον δρόμο μας.

Αυτά είναι το χωράφι, το οποίο πρέπει να καλλιεργήσουμε• δεν χρειάζεται να αλλάξουν αυτά, μόνον να τα προσφέρουμε στην υπηρεσία του Θεού. Εγώ θα προσφέρω την χαρά μου, εσύ την εξυπνάδα σου, ο άλλος την μόρφωσή του. Να τα προσφέρω όμως σαν σκύβαλα, διότι τίποτε δεν είναι, πεταγμένα πράγματα είναι, αν και είναι αγαθά, και τότε μπορώ θαυμάσια να προχωρήσω. Τα «χούγια», και μάλιστα τα πνευματικά, δεν αλλάζουν, επειδή εμείς δεν θέλομε. Εμείς τα ράβουμε επάνω στην ψυχή μας με την μεγάλη εκείνη βελόνα και με την κάμιλο, με το χονδρό δηλαδή σχοινί, με το παλαμάρι του θελήματος. Και επειδή είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει το «χούγι» του ανθρώπου, αφού το αγαπάει, γι’ αυτό είναι φρόνιμο να μην θέλουμε να αλλάζουμε τους άλλους, τον εαυτό μας όμως να τον αλλάζουμε. Λόγου χάριν, θα δεις ότι ο άλλος είναι τεμπέλης. Μη θέλεις να αλλάξει. Θα διαπιστώσεις ότι ο διπλανός σου είναι πολυλογάς. Δέξου τον όπως είναι.

Τί μπορείς μόνον να κάνεις; Όταν δεις τα παπούτσια του, κλείσε την πόρτα σου και μη μιλάς, ώστε να κτυπήσει και να αναγκασθεί να φύγει. Ή βλέπεις ότι ο άλλος είναι υβριστής• φωνάζει, νευριάζει. Όταν σε πλησιάσει, πες στον εαυτό σου: Τώρα θα έρθουν τα σύννεφα, οι βροντές, οι αστραπές• θα αρχίσουν οι φωνές, οι θυμοί. Να το περιμένεις αυτό, και να μη θέλεις να αλλάξει. Να μη λες: Μα, καλόγερος και να θυμώνει; Διότι από την ώρα εκείνη διακυβεύεται η δική σου ζωή. Όπως, όταν αμαρτάνει ο άλλος τον δικαιολογούμε και λέμε ότι άνθρωπος είναι, το ίδιο να λέμε και για το «χούγι» των άλλων. Αλλά, όταν αμαρτάνουμε εμείς, να λέμε: Δεν μπορεί να αμαρτάνει ο άνθρωπος που γεννήθηκε από το Πνεύμα το Άγιον, διότι η αμαρτία είναι χωρισμός από τον Θεόν. Άλλα θα πούμε για τον εαυτό μας και άλλα για τους άλλους.

Και όντως, είναι αφελέστατος και αποτυχημένος, όποιος συλλάβει έστω και απλώς την ιδέα να αλλάξει τους άλλους. Αποτυγχάνει καθημερινά, όταν θελήσει να επιφέρει κάποια αλλαγή στον άλλο και ιδίως στην γνώμη του άλλου. Θα θυμάστε το περιστατικό από το Ευαγγέλιο, που πήγαν στον Χριστό δύο αδέλφια και του είπαν: Χώρισέ μας το χωραφάκι μας, σε παρακαλούμε. Τί τους απάντησε; Δεν είναι δουλειά μου. (Λουκ.12.3-14) Γιατί; Διότι θα ερχόταν σε σύγκρουση με την θέληση του ενός εξ αυτών. Ουδέποτε ήρχετο ο Χριστός σε σύγκρουση. Μία φορά μόνον το έκανε, με τους Φαρισαίους, με τα «ουαί». Έριχνε απλώς τον λόγο, την διδασκαλία του, τα δίχτυα του, και μάλιστα πώς; Με παραβολές• γιατί, εάν θα μιλούσε ανοιχτά, θα συγκρουόταν με τις ιδέες τους, με τις αντιλήψεις τους. Ο άνθρωπος πάντοτε καταλαβαίνει αυτό που θέλει. Τα έλεγε λοιπόν κεκαλυμμένα, και τα καταλάβαιναν όσοι ήθελαν• όσοι δεν ήθελαν, έλεγαν μόνον, τί ωραία που μιλάει! Μέλι και γάλα βγαίνει από το στόμα του. Έτσι τους κέρδιζε όλους…

Χαρισματική Οδός

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

εκδ. Ίνδικτος

Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΒΑΛΕ ΜΕ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η εκδημία εις Κύριον πριν από λίγους μήνες του παπα-Γιώργη Χιωτάκη σε ηλικία 88 ετών (είχε προηγηθεί και η εκδημία του παπα-Μιχάλη Δαμανάκη) επανέφερε στο προσκήνιο τη θρυλική ομάδα των Κρητικών ιερέων που επί δεκαετίες είχε επιτελέσει πλούσιο θεολογικό και κοινωνικό έργο. Ο παπα-Γιώργης με τους π. Μιχάλη Δαμανάκη, π. Κωνσταντίνο Χομπίτη (84 χρόνων σήμερα), π. Νικόλα Παπαδόσηφο (76 χρόνων) και π. Νικόλαο Γιαννουλάκη (83 χρόνων) είχε ιδρύσει την περίοδο της Μεταπολίτευσης την Ενωση Σφακιανών Παπάδων. Όλοι τους κατάγονταν από το χωριό Ασφένδου των Σφακίων, την πιο αραιοκατοικημένη περιοχή της χώρας, αναφέρεται στο ρεπορτάζ του Σωτήρη Λέτσιου για την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια.

Το Ασφένδου είναι ένας πανάρχαιος και απομονωμένος οικισμός, μακριά από το οδικό δίκτυο της εποχής εκείνης. Το χωριό έχει αναδείξει και μια άλλη μαχητική μορφή ιερέα, τον εκδημήσαντα π. Γιώργη Πυρουνάκη. Από κοινού οι πέντε ιερείς διεξήγαγαν έναν αγώνα για ζητήματα της ορθόδοξης πίστης και παράδοσης, στάθηκαν κοντά στα προβλήματα των συνανθρώπων τους, ενώ αρθρογράφησαν στον Τύπο για θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, συνεταιριστικού κινήματος, περιβάλλοντος κ.ά. Πήραν την απόφαση να ασχοληθούν «όχι μόνο με την ψυχή μα και με το σώμα του ανθρώπου, με ολόκληρο τον άνθρωπο».

Όσοι είχαν την τύχη να τους γνωρίσουν από κοντά εξαίρουν την αφοσίωσή τους στο ποιμαντικό έργο και την προσφορά στον συνάνθρωπο, θυμίζοντας πώς ήταν στην πράξη οι πρωτοχριστιανοί κατά τους πρώτους αιώνες. Άρχισαν να γίνονται γνωστοί με αφορμή την παραβίαση των χωρικών υδάτων μας από το τουρκικό πλοίο «Χόρα» το 1976, γεγονός που είχε πυροδοτήσει την ελληνοτουρκική κρίση. Με ανακοίνωση που εξέδωσε η ομάδα των ιερέων κατήγγειλε ευθαρσώς την τουρκική προκλητικότητα, πράγμα που είχε προκαλέσει την αμηχανία πολλών πολιτικών παραγόντων. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι αυτοί οι παπάδες είναι ικανοί να ανάψουν φωτιές. Ακόμη, συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα για την εκδίωξη των αμερικανικών βάσεων από τη Σούδα, ενώ δεν έκρυβαν τα συναισθήματά τους για τις ΗΠΑ. Ο παπα-Μιχάλης δήλωνε χαρακτηριστικά: «Τους Αμερικανούς τους βλέπουμε εδώ σαν καταχτητές. Όπως βλέπαμε τους Γερμανούς – και χειρότερα! Οι βάσεις είναι δούρειος ίππος μέσα στην Ελλάδα» (συνέντευξη στο περιοδικό «Αντί», 1977).

ΟΛΟΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ

Στην κορυφή της ομάδας αυτής έστεκαν και ξεχώριζαν ο π. Χιωτάκης και ο π. Μιχάλης Δαμανάκης, ο πιο μορφωμένος, που είχε αναλάβει να γράφει τα κείμενα. Δεν υπήρξαν ιερείς με την κλασική και στερεότυπη έννοια που όλοι γνωρίζουμε. Δούλευαν σκληρά σε χωράφια και οικοδομές, για να φροντίσουν τις οικογένειές τους. Όταν δε το 1976 ο δημοσιογράφος των «Χανιώτικων Νέων» Γ. Γαρεδάκης είχε πάει να συναντήσει τον παπα-Γιώργη Χιωτάκη, τον βρήκε σε ένα γιαπί, να σβήνει ασβέστη! Παρέμενε σε όλη τη ζωή του απλός, άνθρωπος της σκληρής βιοπάλης, που με τα λόγια του έκανε όλους να δακρύζουν. Αεικίνητος παπάς, λειτουργούσε σε παραλίες, κάμπους και βουνοκορφές. Πολύτεκνοι και οι πέντε -ο παπα-Χιωτάκης είχε 11 παιδιά-, γνώριζαν τα προβλήματα και αγωνίστηκαν για την προάσπιση των δικαιωμάτων των πολύτεκνων οικογενειών.

ΟΧΙ ΣΤΑ «ΤΥΧΕΡΑ»

Ως προς την άσκηση των ιερατικών καθηκόντων, δεν δέχθηκαν ποτέ να πάρουν χρήματα για την τέλεση των μυστηρίων, αφού, όπως έλεγε ο παπα-Μιχάλης, «η δωρεάν θρησκεία στην επαρχία μας είναι πραγματικότητα. Και αυτό συμβαίνει όχι επειδή δεν έχουμε οικονομικάς ανάγκας, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι τα “τυχερά” είναι ένα καρκίνωμα στον οργανισμό της Εκκλησίας» («Αντί», 1977). Συνέβαλαν με τις δικές τους θέσεις και τη μαχητικότητα στην ευόδωση των αγροτικών κινητοποιήσεων, ενώ συνέπραξαν και για την οργάνωση του Αγροτικού Συνεταιρισμού Χανίων.

Πριν από τις εκλογές για ανάδειξη νέας διοίκησης στον Αγροτικό Σύλλογο Χανίων (1977) έστειλαν επιστολή με την οποία μεταξύ άλλων τους καλούσαν να μην πέσουν θύματα ανθρώπων «που σκοπός των θα είναι να πλουτίσουν από τον μόχθο τον δικό σας. Σκεφθείτε και ενεργήστε πάνω από κόμματα. Ψηφίστε ανθρώπους με φόβο Θεού». Όλη η Κρήτη μιλούσε -και συνεχίζει να μιλά- με σεβασμό και αγάπη για το έργο τους. Αυτοί οι παπάδες είναι μέσα στην καρδιά μας, έλεγαν οι Κρητικοί και το εννοούσαν. «Δεν είχαμε με τι άλλο να γεμώσουμε τα χέρια μας. Και σκεφθήκαμε να τα γεμώσουμε με πράξεις» απαντούσαν σε όσους με δέος τούς προσέγγιζαν και συζητούσαν μαζί τους.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΤΙΣ ΗΠΑ!

Μάλιστα, η δράση τους είχε ενοχλήσει ακόμη και την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, παράγοντες της οποίας είχαν διαμηνύσει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι θα έπρεπε το γρηγορότερο να τους συμμαζέψει. Ο τότε Πατριάρχης Δημήτριος, απευθυνόμενος στον Μητροπολίτη Λάμπης και Σφακίων κυρό Θεόδωρο, του είχε πει: «Τι θα γίνει με τους Σφακιανούς; Οι Αμερικανοί διαμαρτύρονται». Αναγκάστηκε, λοιπόν, ο Μητροπολίτης να τους καλέσει και να τους μιλήσει σε αυστηρό ύφος: «Τι είναι αυτά τα πράγματα; Ενωση Παπάδων; Πού ξανακούστηκε αυτό; Οι Αμερικανοί φωνάζουν, ο Πατριάρχης φωνάζει, να τη διαλύσετε…» Οι Σφακιανοί, όση ώρα μιλούσε ο Μητροπολίτης, δεν τον διέκοψαν. Οταν τελείωσε, γύρισε ήρεμος ο παπα-Γιώργης Χιωτάκης και του είπε: «Αυτό που λες αποκλείεται να γίνει. Δεσπότη μου, θέλεις μήπως να σε κάνουμε πρόεδρο της ένωσης;» Ύστερα από αυτό είδε και απόειδε ο μακαριστός Θεόδωρος και τους είπε μόνο: «Πηγαίνετε και ό,τι σας φωτίσει ο Θεός!»

του Σωτήρη Λέτσιου – από την Ορθόδοξη Αλήθεια 
http://www.pronews.gr

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων

κ. Κωνσταντίνος Σπαλιώρας

στην Εκπομπή ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΪΚΟΣ

Τηλεοπτικές παραγωγές "Ενωμένης Ρωμηοσύνης"

(Αχελώος TV 2015)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: ΘΕΡΜΗ ΠΡΟΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΜΕΤΣΧΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΥΦΛΙΔΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΠΑΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ (ΙΒΗΡΙΑΣ) κ.κ. ΗΛΙΑΝ Β΄

Μακαριώτατε,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ταπεινῶς  καί εὐσεβάστως ἐκφράζουμε τόν βαθύτατο θαυμασμό, πού μᾶς προκαλεῖ τό πνευματικό Σας ἔργο στόν ὁμόδοξο καί ἀδελφό Γεωργιανό λαό, ὁ ὁποῖος πέρασε δύσκολα χρόνια ἐπί κομμουνισμοῦ καί σήμερα δοκιμάζεται ἀπό τόν κίνδυνο τῆς ἐκκοσμικεύσεως. Ἰδιαιτέρως ἐπιθυμοῦμε νά ἐκφράσουμε τήν χαρά μας καί τίς εὐχαριστήριες προσρήσεις μας πρός Ἐσᾶς, ἐπειδή τό Σεπτό Πατριαρχεῖο τῆς Γεωργίας ἀπέρριψε κάθε ἀντικανονικό συμβιβασμό μέ τόν ἑτερόδοξο κόσμο. Αἰσθανόμαστε ἀσφαλεῖς ἐξαιτίας τῆς παρουσίας τῆς Μακαριότητός Σας στόν Ὀρθόδοξο κόσμο. Ἐσεῖς,  Μακαριώτατε, ὁμολογεῖτε τήν Ὀρθόδοξη Πίστι, ὑπερασπίζεσθε τήν Ὀρθοδοξία καί δέν λησμονήσατε τούς φοβερούς ὅρκους, πού ἐδώσατε κατά τή χειροτονία Σας ὡς Ἐπίσκοπος, δηλαδή νά διαφυλάσσετε καί νά διατηρεῖτε ἀκέραιη τήν πίστι τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Σέ μιά ἐποχή ταραχῆς καί συγχύσεως ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κινδυνεύει νά εἰσέλθη σέ μεγάλη δοκιμασία καί περιπέτεια ἐν ὄψει τῆς συγκλήσεως τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», ἡ ὁποία θά συνέλθη τόν προσεχῆ Ἰούνιο στήν Κρήτη. Βεβαίως, οἱ μόνοι λόγοι, πού θά δικαιολογοῦσαν τήν σύγκλησι αὐτῆς τῆς Συνόδου, δέν εἶναι ἄλλοι παρά μόνο α) ἡ καταδίκη τῆς συγκρητιστικῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, β) ἡ ἀποτροπἠ τῆς παρουσίας τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.) καί γ) ἡ καταδίκη τῆς μεταπατερικῆς καί ἀντιπατερικῆς «νέας ἐκκλησιολογίας», ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τά χαρισματικά, δογματικά καί κανονικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς, ὅμως, αὐτή ἡ Σύνοδος, ἀντί νά ἀσχοληθῆ μέ τά ἀνωτέρω καίριας σημασίας θέματα, λαμβάνοντας καταδικαστική ἀπόφασι, φαίνεται νά νομιμοποιῆ καί ἀποδέχεται τήν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τήν σχετικοποίησι στήν Ἐκκλησία καί νά προβάλλη τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καί τήν συμμετοχή τῆς Μιᾶς καί Μόνης Ἐκκλησίας σ’αὐτόν τόν ἀντορθόδοξο ὀργανισμό, μέ βάσι τόν διάλογο ἐπί ἴσοις ὅροις μέ τίς Προτεσταντικές αἱρέσεις, γιά νά δώσει δῆθεν τήν καλή μαρτυρία ἐνώπιον αὐτῶν. Ἀλλά, μετά ἀπό ἕνα ὁλόκληρο αἰῶνα Διαλόγων, δέν ὑπάρχει κανένα ἀποτέλεσμα καί καμμία καρποφορία, ἀκριβῶς ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια φαλκιδεύεται καί ἀποσιωπᾶται ἀπό τούς ὀρθοδόξους ἐκπροσώπους στίς συνεδριάσεις τῶν οἰκουμενιστικῶν αὐτῶν ὀργανισμῶν καί χρησιμοποιεῖται μία γλῶσσα μέ διπλή ἔννοια καί ἀσαφής, δῆθεν διπλωματική, ἡ ὁποία δέν ἀνήκει στό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπεναντίας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζημιώνεται καί θά ζημιωθῆ πάρα πολύ ἐξαιτίας τῆς συμμετοχῆς της στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.). Στό ὄνομα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πολλοί ἑτερόδοξοι, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἐπιστρέψουν στήν Ὀρθοδοξία, δέν εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία μέ τό εἰσαγωγικό καί  ἄκρως ἀπαραίτητο Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ἰδιαίτερα στή Δύσι. Μέ τόν τρόπο,  ὅμως, αὐτό ἐμποδίζεται ἡ διάδοσις τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καί κλείονται οἱ πύλες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν γιά ὅσους ἐπιθυμοῦν νά ἔλθουν στήν Ἀλήθεια.

Πολλές προτεσταντικές ὁμάδες τοῦ λεγομένου «Π.Σ.Ε.» θεωροῦν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς  «μία κατώτερη ἐκκλησία, διότι δέν εὐλογεῖ τούς γάμους τῶν ὁμοφυλόφιλων καί δέν δέχεται τήν χειροτονία τῶν γυναικῶν», σύμφωνα μέ τούς ἰσχυρισμούς ἑνός προτεστάντου καθηγητοῦ θεολογίας, πού ἦταν παρών στήν 10 η  Γενική Συνέλευσι τοῦ λεγομένου «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν τῆς Κορέας τόν Νοέμβριο τοῦ 2013.

Στίς 23 Μαρτίου 2016 συνδιοργανώσαμε στόν Πειραιᾶ, στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας, σέ συνεργασία μέ τίς Ἱερές Μητροπόλεις Πειραιῶς, Γλυφάδας καί Γόρτυνος, καί μέ τή συμμετοχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ἐπιστημονική καί θεολογική ἡμερίδα μέ θέμα  :  «Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος».

Στήν ἡμερίδα αὐτή ἀνεγνώσθη μήνυμα τοῦ  ἐκπροσώπου τοῦ Σεπτοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας,  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λόβετς κ. Γαβριήλ, καί ὡμίλησαν ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μπαντσέν  κ. Λογγῖνος, οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες 1.Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, 2.Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, 3.Γλυφάδας κ. Παῦλος, 4.Γόρτυνος κ.Ἱερεμίας καί ἡ ἐλαχιστότητά μου, ὁ ἐλλογιμώτατος Καθηγητής τῆς Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ὁ ὁμότιμος Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, ὁ ὁμότιμος Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου, καί πολλές ἄλλες σύγχρονες προσωπικότητες τῆς Ὀρθοδοξίας, Κληρικοί καί Λαϊκοί.

Τό συμπέρασμα τῆς ἡμερίδος ἦταν ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἔχει μιά σειρά σοβαρῶν προβλημάτων, ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾶ στά προπαρασκευαστικά κείμενα, ἀλλά καί στόν κανονισμό διοργανώσεώς της.

Πῶς εἶναι δυνατόν σ’ αὐτή τήν Σύνοδο νά μήν συμμετέχουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά μόνο 24 ἐκ μέρους κάθε Τοπικῆς Ἐκκλησίας; Γιατί λείπει ἡ δυναμική παρουσία Ἰερέων, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων, Μοναχῶν, θεολόγων καί λαϊκῶν; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐκφρασθῆ καί ψηφισθῆ ἡ Ἀλήθεια ἀπό μιά μειονότητα Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία δέν ἐκπροσωπεῖ καθ’ ὁλοκληρίαν τό Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Τοπικές Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες ἐκφράζουν ἀντιρρήσεις στά κείμενα, μέ τό πρόσχημα ὅτι ἀποτελοῦν δῆθεν μειοψηφία; Πῶς εἶναι δυνατόν ἀπό ἐκκλησιολογικῆς καί κανονικῆς πλευρᾶς ἑκάστη Τοπική Ὄρθόδοξος Ἐκκλησία νά ἔχη μία ψῆφο, καί ὄχι ὁ κάθε Ἐπίσκοπος νά ἔχη τήν ψῆφο του, καί νά ἐπιβάλλεται ἐκ προοιμίου εἰς ὅλα τά θέματα ἡ ἀρχή τῆς ὁμοφωνίας ὡς ἀπαραίτητος ὅρος; Πολύ φοβούμεθα ὅτι αὐτή ἡ Σύνοδος δέν θά ἀποτελέση συνέχεια καί ἐπιβεβαίωσι τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Κατ’ἀρχήν θά ἔπρεπε ν’ ἀλλάξη ἐκ θεμελίων τό Καταστατικό διοργανώσεως τῆς Συνόδου, ἐπειδή εἶναι ἀντισυνοδικό. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀναγκασθοῦν οἱ Τοπικές Ἐκκλησίες νά ἀποδεχθοῦν τήν ἀπαράδεκτη παρουσία τους στούς Οἰκουμενικούς Διαλόγους καί στούς ἑτεροδόξους ὀργανισμούς («Π.Σ.Ε.» κλπ.); Ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς παρουσίας τῶν ἑτεροδόξων παρατηρητῶ ν πίσω ἀπό τούς Μακ. Προκαθημένους στήν ἔναρξι καί τό τέλος τῆς Συνόδου, ἐνῶ σέ ὡρισμένους ἀπό τούς ἀποκλειομένους νά συμμετάσχουν Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, πού ἐνδεχομένως θά ἤθελαν νά παρευρεθοῦν στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», ἔστω καί ὡς παρατηρητές, δέν θά τούς παρείχετο, προφανῶς, αὐτό τό δικαίωμα καί ἡ δυνατότητα;

Αὐτή ἡ Σύνοδος θέλει νά αὐτοαποκληθῆ ὡς ὁ  «ἁρμόδιος καί ἔσχατος κριτής περί τῶν θεμάτων τῆς πίστεως» . Ἔτσι, ὅμως, ἀπ’τή μιά θεωρεῖ τόν ἑαυτό της ἀλάθητο, χωρίς νά σέβεται τά πατερικά κριτήρια καί χωρίς νά εἶναι συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη, διευκρινίζεται ὅτι ἡ Σύνοδος δῆθεν δέν θά ἀσχοληθῆ μέ τά δόγματα, μέ θέματα πίστεως.

Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος αὐτή δέν ὀνομάζεται «οἰκουμενική», ὅπως θά ἦταν φυσιολογικό γιά μιά Σύνοδο τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, πράγμα πού θά ἀναδείκνυε τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, ὅτι δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ Μία καί Μοναδική. Δέν θά ἀναγνωρίση, οὔτε κἄν θά συζητήση γιά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους ἐπί Φωτίου τοῦ Μεγάλου (τήν Η’ Οἰκουμενική Σύνοδο) καί ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (τήν Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο), οἱ ὁποῖες ἀναθεμάτισαν τίς παπικές αἱρέσεις τοῦ Filioque καί τῆς κτιστῆς χάριτος-ἐνεργείας. Μόνο ἐάν γίνονταν τά ἀνωτέρω ἡ Σύνοδος θά ἀναδεικνυόταν ὡς «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» καί συνέχεια τῆς Συνοδικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας καί θά μποροῦσε νά γίνη μελλοντικά ἀποδεκτή ὡς Οἰκουμενική ἀπό τό Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Τά προπαρασκευαστικά κείμενα τῆς Συνόδου στήν παροῦσα μορφή τους περιέχουν σοβαρές ἀσάφειες καί ἀντιφάσεις. Γράφεται π.χ. ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία καί ταυτόχρονα ὑπάρχουν καί «ἄλλες ἐκκλησίες», χρησιμοποιώντας τόν ὅρο «Ἐκκλησία» γιά τούς αἱρετικούς καί ἑτεροδόξους ἐντελῶς ἀντικανονικά καί ἀπαράδεκτα καί μάλιστα σέ κείμενο Πανορθοδόξου Συνόδου. Οἱ ἀναφερθεῖσες ἀσάφειες τῶν κειμένων δύνανται νά ἑρμηνευθοῦν εὔκολα μέσα ἀπό τό πνεῦμα τῶν ἀντιλήψεων τοῦ Ἰησουίτη θεολόγου Karl Rahner, μέντορα τῆς Β΄ Βατικάνειας «Συνόδου» καί τοῦ Yves Congar. Ὁρισμένες ἀπό τίς ἀντιλήψεις τους υἱοθετεῖ καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης,  ὅπως τήν «θεωρία τῶν ἀτελῶν ἐκκλησιῶν», σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁρισμένες ἐκκλησίες βρίσκονται πιό κοντά, ἐνῶ ἄλλες πιό μακριά ἀπό τήν πλήρη Ἐκκλησία. Στήν περίπτωσι τῆς Β΄ Βατικάνειας «Συνόδου» ὁ Παπισμός εἶναι ἡ πλήρης Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ἄλλες (συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας)  εἶναι οἱ ἀτελεῖς ἐκκλησίες. Στήν περίπτωσι τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πλήρης Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ἄλλες (συμπεριλαμβανομένων τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ) εἶναι οἱ ἀτελεῖς ἐκκλησίες.  Ὅμως, αὐτή ἡ ἀντίληψις μᾶς παραπέμπει σέ μιά Βατικανοποίησι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας , τήν ὁποία προσπαθεῖ νά εἰσαγάγη συνοδικῶς τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὡς προϊστάμενον αὐτῆς τῆς κινήσεως. Αὐτό εἶναι τό λογικό συμπέρασμα, πού προκύπτει, βάσει τῶν πληροφοριῶν καί τῆς μελέτης τῶν θεολογικῶν κειμένων, σχετικά μέ αὐτή τήν πρωτοφανῆ ἐκκλησιολογία, ὡς ἐξάγεται ἀπό τίς θεολογικές ἀπόψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου καί τήν ἀνάλυσι τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς Β΄ Βατικάνειας «Συνόδου», ὅπως κατέδειξε στό ἐξαίρετο βιβλίο του μέ τίτλο  «Ἡ ἐκκλησιολογική ἀναθεώρηση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου˙ μία Ὀρθόδοξη διερεύνηση τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς Ἐκκλησίας κατά τό Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ»  ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Χίρς. Οἱ θεωρίες τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», τῶν «δύο πνευμόνων τῆς Ἐκκλησίας» (Ὀρθοδοξία καί Παπισμός), τῶν «κλάδων», τῆς «μεταπατερικῆς καί μετακανονικῆς θεολογίας», τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», ἡ θεωρία ὅτι ἡ Ἐκκλησία περιλαμβάνει ὅλες τίς ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες ἀπεσχίσθησαν ἀπό αὐτήν, ἡ ἀποδοχή τῶν μικτῶν γάμων μέ τούς ἑτερόδοξους κ.ἄ. ἀποτελοῦν ἐκφράσεις καί μορφές τῆς νέας ἐκκλησιολογίας, τῆς νέας μεταπατερικῆς ἤ καλύτερα ἀντιπατερικῆς ἐκκλησιολογίας.

Σύμφωνα μέ τήν θεωρία «τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας», ὅποιος βαπτίζεται στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως πίστεως, δόγματος καί ὁμολογίας. Ὅμως, οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε ἀνεγνώρισαν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, παρά μόνον κατ’ οἰκονομίαν τούς δέχονταν ἐν μετανοίᾳ, ἐφ’ ὅσον διατηροῦσαν τήν ἐξωτερική μορφή τοῦ Βαπτίσματος μέ τίς τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις. Ἡ οἰκονομία δέν δύναται ποτέ νά μετατραπῆ σέ κανόνα πίστεως ἤ σέ δόγμα.

Τά κείμενα τῆς Συνόδου ἔπρεπε νά γραφοῦν, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως.  Δέν ἀρκεῖ νά συγκληθῆ μιά Σύνοδος μόνο καί μόνο γιά νά ἀποδειχθῆ στόν κόσμο ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἑνωμένοι. Ἑνωμένοι σέ τί; Ἡ ἕνωσις γίνεται ἐν ἀγάπῃ μόνο βάσει τῆς Ὄρθοδόξου Πίστεως καί τῆς Ἀληθείας. Ἡ ἑνότητα εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν Ἀρχιερατική Του Προσευχή :  «ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς… ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου… ἵνα καί αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ».  Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας συνίσταται στήν ἀκέραιη καί ἀβλαβῆ διαφύλαξι τῶν διδασκαλιῶν τῆς ὀρθῆς Πίστεως, τήν ὁποία παρέλαβαν παρά Κυρίου καί μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρας, ὁπότε διηρημένοι καί ἀπεσχισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, πού φρονοῦν διαφορετικά ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, καθώς μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ὁ Χριστός ὀνόμασε «Καθολική» τήν Ἐκκλησία Του, ἐπειδή μόνο αὐτή διατηρεῖ τήν Ἀλήθεια καί τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως, χωρίς τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά σωθῆ.

Δέν ἐπιχειρεῖται νά ἀλλάξη οὔτε ἡ νηστεία, οὔτε ἡ τάξις τοῦ Μοναχισμοῦ, οὔτε ἡ τάξις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν˙ ὅμως παραχαράσσεται καί στρεβλώνεται τό πιό νευραλγικό σημεῖο, δηλαδή ὁ ὁρισμός τῆς Ἐκκλησίας. Τό κείμενο τῆς Συνόδου μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» εἶναι κατ’ἐξοχήν δογματικό, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης˙ ὅμως εἶναι ἀντορθόδοξο, ἐπειδή ἐπιτρέπει ἐντελῶς λανθασμένες ἑρμηνεῖες, οἱ ὁποῖες ἐνθαρρύνουν τίς ἑτερόδοξες ἀντιλήψεις, πρᾶγμα πού σημαίνει ἀλλοίωσι τῆς ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ . Ὁ μόνος λόγος συμμετοχῆς σ’αὐτή τήν Σύνοδο μιᾶς Τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία θέλει νά διαφυλάξη μέ ἀκρίβεια τήν θεία Ἀποκάλυψι, δέν εἶναι ἄλλος παρά μόνον ἡ καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς συμμετοχῆς στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καί τῆς νέας μεταπατερικῆς ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία προκαλεῖ σύγχυσι καί μεγάλη πνευματική ζημία στίς Θεολογικές Σχολές καί σέ Τοπικές Ἐκκλησίες. Ὁ ρόλος μιᾶς Συνόδου εἶναι ἀκριβῶς νά ἀποκόψη ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τίς αἱρετικές διδασκαλίες, καί ὄχι νά τίς νομιμοποιήση.

Μακαριώτατε,

Ταπεινῶς καί βαθυσεβάστως θέλουμε νά συγχαροῦμε καί πάλιν ἐκ μέσης καρδίας τήν Μακαριότητά Σας, ἐπειδή ἀπορρίψατε τό κείμενο γιά τό Μυστήριο τοῦ Γάμου, τό ὁποῖο θεσμοθετεῖ τούς λεγομένους «μικτούς γάμους» στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πρᾶγμα πού ἀπαγορεύεται ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχη Μυστήριο τοῦ Γάμου, παρά μόνον μεταξύ Ὀρθοδόξων, διότι δέν γίνεται ἕνωσις μεταξύ ἀνομοίων καί ἑτεροπίστων. Μέσῳ τῶν «μικτῶν γάμων» ἐγκρίνεται καί πάλι ὁ δογματικός μινιμαλισμός, δηλαδή ἡ βαπτισματική θεολογία, ἡ ὁποία de facto θεωρεῖ ἔγκυρο ὁποιοδήποτε αἱρετικό βάπτισμα, τό ὁποῖο ἐτελέσθη στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τήν πλήρη ἀφιέρωσι καί τήν θυσιαστική ἀγάπη Σας γιά τόν Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό, τόν Ὁποῖον διακονεῖτε μέ ὅλη τήν ὕπαρξί Σας, Σᾶς ἀπηύθυνα ὡς ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις αὐτές τίς ταπεινές σκέψεις, οἱ ὁποῖες προβληματίζουν τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα. Προσευχόμεθα ὁλόθερμα ἡμέρα καί νύκτα στόν Ἀρχιποίμενά μας καί ἐν πᾶσι πρωτεύοντα  Κύριο Ἰησοῦ Χριστό νά Σᾶς ἐνισχύη νά παραμένετε πάντοτε εὐσταθής στή θέσι, τήν ὁποία υἱοθετήσατε, καί ἡ ὁποία δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά μόνο τήν σταθερή ἐπιμονή καί παραμονή στήν Ὀρθοδοξία, ὡς ἄξιος διάδοχος πού εἶσθε ὄχι μόνο τῶν «θρόνων τῶν Ἀποστόλων», ἀλλά καί τοῦ βίου, τῆς Πίστεως καί τῆς Ὁμολογίας τους

Μακαριώτατε,

Ἐκζητοῦμε μετά τοῦ Ποιμνίου μου ταπεινῶς καί γονυπετῶς τίς ἅγιες καί θεοπειθεῖς εὐχές Σας καί Σᾶς εὐχόμεθα μακροχρόνια ζωή, ὑγεία, δύναμι καί πνευματική χαρά. Οἱ γρηγοροῦντες ἐν τῇ Ὁμολογίᾳ τῆς Πίστεως Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μαζί μέ πολλούς Κληρικούς καί πιστούς, προβλέπουν μέ κραταιά ἐλπίδα πρός τήν Μακαριότητά Σας καί τήν Ἱερά Σύνοδο τοῦ Σεπτοῦ Πατριαρχείου τῆς Γεωργίας καί Σᾶς ἀποδίδουν φόρο εὐγνωμοσύνης γιά τήν σταθερή θέσι Σας ἐνώπιον τοῦ κλύδωνος, ὁ ὁποῖος ἠγέρθη  ἐναντίον τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Ἀσπάζομαι βαθυσεβάστως τήν δεξιάν Σας.

Καί ἐπί τούτοις διατελῶ μετά Πασχαλίων προσρήσεων καί εὐχῶν

Ὁ Μητροπολίτης

†Ὁ Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων Σεραφείμ 

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΣΑΛΙΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ

Ως «χείμαρρος» έχουν ενσκήψει τελευταία τα συχνά περιστατικά των συμπροσευχών ορθόδοξων ιεραρχών με παπικούς ακόμα και με προτεστάντες.
Αξίζει για το τεράστιο αυτό θέμα να γνωρίσουμε πως το είχε αντιμετωπίσει ένας πράγματι φωτισμένος Γέροντας, ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης που μας έφυγε πριν από λίγα χρόνια:

«Όταν ἔ­μει­νε γι­ά δι­α­νυ­κτέ­ρευ­ση στό Μο­να­στή­ρι ἕ­νας πα­πι­κός, ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ φέρ­θη­κε μέ ἀ­γά­πη. Ὁ ἐ­πι­σκέ­πτης ἦ­ταν κα­λο­προ­αί­ρε­τος καί εἶ­χε πολ­λές ἀ­πο­ρί­ες. Ὁ Γέ­ρον­τας τοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε μέ κα­λωσύ­νη καί πρα­ό­τη­τα. Τό­τε τό Μο­να­στή­ρι δέν εἶ­χε τήν με­γά­λη τρά­πε­ζα πού ἔ­χει τώ­ρα, καί ἔ­τρω­γαν ὅ­λοι μα­ζί (μο­να­χοί, κλη­ρι­κοί, λα­ϊ­κοί) σέ μι­ά μι­κρή τράπε­­ζα (τρα­πε­ζα­ρί­α) στό ἰ­σό­γει­ο, δί­πλα στή βρύ­ση. Εἶ­χαν προ­πο­ρευ­θῆ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι. Κά­θησαν στήν τρά­πε­ζα καί πε­ρί­με­ναν τόν Γέ­ρον­τα. Ὅ­ταν μπῆ­κε ὁ Γέ­ρον­τας μέ­σα, ὅ­λοι ση­κώ­θη­καν ἀ­πό σε­βα­σμό ἀλ­λά καί γι­ά νά γί­νη ἡ συ­νη­θι­σμέ­νη προ­σευ­χή τῆς τρα­πέ­ζης. Ὁ Γέ­ρον­τας κά­θησε, εἶ­πε καί στούς ἄλ­λους νά κα­θή­σουν, ἔ­κα­νε τό σταυ­ρό του καί ἄρ­χι­σε νά τρώ­η. Ὁ πα­πι­κός ἦ­ταν πι­στός. Παίρ­νει τό λόγο καί λέ­ει στό Γέ­ρον­τα: ”Γέροντα, δέν θά κά­νω­με προ­σευ­χή;”. Καί ὁ Γέ­ρον­τας ἤ­ρε­μα τοῦ ἀ­παν­τᾶ: ”Καλύ­τε­ρα νά κά­νω­με σι­ω­πή­”. Καί συ­νέ­χι­σε τό φα­γη­τό του. Ἄς κα­τα­νο­ή­σουν τό πνεῦ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Γέ­ρον­τος ὅ­σοι ἐ­πι­μέ­νουν στίς συμ­προ­σευ­χές μέ ἑ­τε­ρο­δό­ξους».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ

Με γοργούς ρυθμούς προωθείται υπό της Νέας Τάξης με λύσσα και χωρίς ενδοιασμούς και αιδώ, η πλήρης ισοπέδωση καθετί Εθνικού και Ορθόδοξου στην χώρα μας, η αποεθνοποίηση και αποχριστιανοποίηση, υπό το πρόσχημα δήθεν "ανθρωπιστικών δικαιωμάτων, ελευθερίας και ιδεωδών".

                    

Χτυπιέται αλύπητα και πρωτίστως η Ορθόδοξη πίστη, αφού είναι γνωστό ότι έτσι θα επιτευχθεί ευκολότερα η πλήρης αποχριστιανοποίηση και υποδούλωση του ατίθασου και περήφανου ελληνικού λαού.

Έτσι,  συνολικά 54 οργανώσεις «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», άθεων και «ουμανιστών» από όλο τον κόσμο, με κοινή ανακοίνωση που υπογράφουν όλοι και την οποία έστειλαν τηνΠέμπτη 2 Ιουνίου, στον Γενικό Γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, ζητούν την κατάργηση του νόμου περί βλασφημίας από τον ελληνικό ποινικό κώδικα. Η επιδίωξη είναι η ύβρις και βλασφημία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, των Ιερών και των Οσίων μας, για τα οποία εχύθησαν ποτάμια αίματος, άνευ νομικής συνέπειας. 

Θα το δούμε και αυτό ;

Δυστυχώς, ζούμε στον αιώνα όπου οι διαφόρου τύπου και περιεχομένου νοσηρές, σκοτεινές, ψευτοπροοδευτικές μειοψηφίες, προσπαθούν να επιβάλλουν και να επιβληθούν στο όνομα μιας υποτιθέμενης ελευθερίας και ενός δήθεν ανθρώπινου δικαιώματος.

Ποιός τους χρηματοδοτεί; Ποιά τα κέντρα λήψης των αποφάσεων;  Θα γίνει καλύτερη η κοινωνία μας με τέτοιες πρωτοβουλίες ; Είναι ανθρώπινο δικαίωμα και πολιτισμικό αγαθό η βλασφημία και η ύβρις της πίστης του συνανθρώπου σου; Πολύ περισσότερο κάτι τέτοιο ανήκει στην πολιτιστική και την ιστορική παράδοση του Γένους μας;

Η κατρακύλα που έχουμε πάρει, δεν έχει τελειωμό. Το καίριο ερώτημα είναι αν και πότε θα βρεθούν τα πρόσωπα που θα βάλουν τέλος στην παρακμιακή πορεία που έχει εισέλθει η πατρίδα και η κοινωνία μας. 

http://tribonio.blogspot.gr

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ - ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ Η ΠΤΗΣΗ ΓΙΑ ΚΡΗΤΗ

Με σημερινή (4/6/2016) ανακοίνωσή του το Πατριαρχείο Βουλγαρίας δηλώνει ότι:

1. Η απόφαση της Συνόδου της 1ης Ιουνίου 2016 για τη Μεγάλη Σύνοδο είναι ομόφωνη και υπεγράφη από τον Πατριάρχη Βουλγαρίας και όλα τα Μέλη της Συνόδου.

2. Η απόφαση της Συνόδου είναι κατηγορηματική: Η Εκκλησία της Βουλγαρίας δεν θα συμμετάσχει στη Μεγάλη Σύνοδο για τους λόγους που ήδη ανακοίνωσε.

3. Η απόφαση της Συνόδου εστάλη σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.

4. Ακυρώθηκε η πτήση που θα μετέφερε στην Κρήτη τα μέλη της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Βουλγαρίας.

5. Βουλγαρική αντιπροσωπεία διαπραγματεύεται ευνοϊκούς όρους για την ακύρωση των κρατήσεων ώστε αυτή να οριστικοποιηθεί.

Τα Μέλη της Συνόδου της Εκκλησίας της Βουλγαρίας διατηρούν υψηλή εκκλησιαστική συνείδηση και ο πιστός λαός εμπιστεύεται την Εκκλησία η οποία δεν θα υποκύψει σε περιττές και ανάξιες προσπάθειες χειραγώγησης.

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ: Η ΣΙΓΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΘΕΪΑΣ

Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κρατᾶ ἀκέραια καί ἀνόθευτη τήν διδασκαλία καί τόν τρόπο τῆς σωτηρίας. Τά ἄλλα χριστιανικά συστήματα καί οἱ ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές ὁμολογίες ὅσο ποσοστό ἀλήθειας καί ἄν διατηροῦν, ἐφόσον δέν συνδέονται ὀργανικά μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι πλάνες.
Ἀδικοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί προσβάλλουμε τήν ἀλήθεια ὅταν ἀνομάζουμε «ἀδελφές Ἐκκλησίες» τίς ποικιλώνυμες χριστιανικές ὁμολογίες.
Ἀλλά καί τούς ἴδιους τούς αἱρετικούς βλάπτουμε καί ἀδικοῦμε ὅταν τούς δημιουργοῦμε τήν ἐντύπωση ὅτι βρίσκονται στήν ἀλήθεια, ἐνῶ εἶναι ἐκτός Ὀρθοδοξίας….
Ἐπίκαιρο καί διαχρονικό τό μήνυμα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμά ἠχεῖ ὡς ἐγερτήριο σάλπισμα ἐπισημαίνοντας τά τρία εἴδη ἀθεΐας πού μᾶς ἀπειλοῦν καί σήμερα:
Εἶναι ἀθεΐα νά ἀρνεῖσαι τόν Θεό. Ἀθεΐα νά μήν πιστεύεις ὀρθόδοξα τόν Ἰησοῦ Χριστό, νά εἶσαι αἱρετικός.
Ἀθεΐα νά εἶσαι ὀρθόδοξος καί νά μήν ἀγωνίζεσαι γιά τά ὀρθόδοξα δόγματα.
Ἄν θέλουμε, λοιπόν, σήμερα νά ἀναγνωρίζουμε στόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί γενικά στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τήν θέση πού τούς ἀνήκει, ὀφείλουμε νά κρατοῦμε καί νά διακηρύττουμε τήν δική τους πίστη. 

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ: ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΥΝ ΣΟΒΑΡΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΕ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ, ΔΕΝ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

Στις 25 Μαΐου 2016 συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας υπό την προεδρία του Πατριάρχη Ηλία. Ο Πατριάρχης ευχαρίστησε αρχικά τους κληρικούς και λαϊκούς που εργάστηκαν στις προσυνοδικές εργασίες προετοιμασίας της Μεγάλης Συνόδου.

Ακολούθως έλαβαν το λόγο πολλοί ιεράρχες και εξέφρασαν τις απόψεις τους. Ο Μητροπολίτης Γκόρι και Ατένι Ανδρέας παρουσίασε συνοπτικά το περιεχόμενο των κειμένων που έχουν υποβληθεί στη Μεγάλη Σύνοδο.

Η Εκκλησία της Γεωργίας κατέληξε σε συγκεκριμένες αποφάσεις για τροποποιήσεις επί των κειμένων που αφορούν το γάμο αλλά και την αποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο.

Εκτενής συζήτηση έγινε για το κείμενο που αφορά τις "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο". Θέσεις διατύπωσαν πολλοί Μητροπολίτες. Διαπιστώθηκε ότι το κείμενο αυτό ήταν προβληματικό από την αρχική του μορφή και απαράδεκτο για τους εκπροσώπους της Εκκλησίας της Γεωργίας. Είχε υπογραφεί μόνον κατά την προκαταρκτική συνάντηση, διότι μετά από παρεμβάσεις προστέθηκε σε αυτό η ακόλουθη φράση: "Αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι Γεωργίας καί Βουλγαρίας ἀπεχώρησαν ἐκ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἡ μέν πρώτη ἐν ἔτει 1997, ἡ δέ δευτέρα ἐν ἔτει 1998, ὡς ἔχουσαι ἰδίαν αὐτῶν γνώμην περί τοῦ ἔργου τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί οὕτω δέν συμμετέχουν εἰς τάς ὑπ᾽ αὐτοῦ καί τῶν ἄλλων διαχριστιανικῶν ὀργανισμῶν δραστηριότητας".

Η Ιερά Σύνοδος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο κείμενο περιέχει λάθη που αφορούν στην εκκλησιολογία και την ορολογία και απαιτούνται σοβαρές τροποποιήσεις του.Εάν οι αλλαγές αυτές δεν γίνουν η Εκκλησία της Γεωργίας δεν θα υπογράψει το κείμενο αυτό.

Τέλος η Σύνοδος της Εκκλησίας της Γεωργίας όρισε την αντιπροσωπεία που θα συμμετάσχει στη Μεγάλη Σύνοδο.