Πως η Εκκλησία υμνεί τον αρχάγγελο Γαβριήλ σ' αυτή τη γιορτή του:
«Θρόνω παριστάμενος τῆς τρισηλίου Θεότητας καὶ πλουσίως λαμπόμενος, ταὶς θείαις λαμπρότησι, ταὶς ἐκπεμπομέναις, ἀπαύστως ἐκεῖθεν, τοὺς ἐπὶ γῆς χαρμονικῶς, χοροστατοῦντας καὶ εὐφημούντας σέ, παθῶν ἀχλύος λύτρωσαι, καὶ καταλάμπρυνον, Γαβριὴλ Ἀρχιστράτηγε, πρεσβευτὰ φωτισμῶ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.
Τῶν ἀσωμάτων λειτουργῶν ὡς πρωτεύων, τὸ πρὸ αἰώνων ὁρισθὲν ὄντως μέγα, σὺ Γαβριὴλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τὸν ἀπόρρητον, τῆς ἁγίας Παρθένου, Χαῖρε, προσφωνῶν αὕτη, ἡ κεχαριτωμένη. Χρεωστικῶς σὲ ὅθεν οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ ἀεὶ μακαρίζαμεν».
Για ποιον λόγο γίνεται μνεία την Συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, δεν γνωρίζουμε. Ίσως να συνδέεται με κάποια ευεργεσία του Αρχαγγέλου που ποίησε αυτή την ημέρα στους Χριστιανούς ή να συνδέεται με το γεγονός ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ήθελε να δείξει με αυτή την εορτή την αφοσίωση της στον Αρχάγγελο Γαβριήλ και αυτό ίσως να έγινε περί τον 9ο μ.Χ. αιώνα.
ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.
Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017
ΣΥΝΑΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ
Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017
Τρίτη 11 Ιουλίου 2017
ΑΓΙΑ ΟΛΓΑ Η ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Αγία Ισαπόστολος Όλγα (μετονομασθείσα Ελένη) η βασίλισσα
Η Αγία αυτή ήταν βασίλισσα της Ρωσίας και δια του αγίου Βαπτίσματος μετονομάσθηκε Ελένη, το έτος 957 μ.Χ. Δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς τις άοκνες προσπάθειές της για τη χριστιανική διαφώτιση του Ρώσικου λαού. Έκανε τα πάντα για να γνωρίσουν οι Ρώσοι την αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού.
Η Αγία αυτή, όταν ήλθε με την ακολουθία της κάποτε στο Βυζάντιο, έτυχε θερμής υποδοχής για τους αγώνες της υπέρ του Χριστιανισμού. Πάνω στον αγώνα αυτό, παρέδωσε την τελευταία της πνοή την 11η Ιουλίου 969 μ.Χ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Όλγας στις 11 Ιουλίου.
http://www.saint.gr
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ!
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ
Ήταν στην αυλή της Καλύβης του ο Γέροντας (Παΐσιος), όταν τον επισκέφθηκε κάποιο πνευματικό του τέκνο. Επανελάμβανε συνεχώς από την καρδιά του: «Δόξα σοι ο Θεός», πάλιν και πολλάκις. Σε μια στιγμή ο Γέροντας του είπε: «Αχρηστεύεται κανείς με την καλή έννοια»;
-Ποιός, Γέροντα;
-Ήσυχα καθόμουν στο
Κελλί μου, ήρθε και με παλάβωσε. Ωραία περνούν επάνω.
-Τι συμβαίνει,
Γέροντα;
-Θα σου πω, αλλά μην το πεις σε κανέναν.
Του διηγήθηκε τότε το έξης: «Είχα γυρίσει από τον κόσμο, όπου είχα βγει για ένα εκκλησιαστικό θέμα. Την Τρίτη, κατά η ώρα 10 το πρωί, ήμουν μέσα στο Κελί μου και έκανα τις Ώρες. Ακούω χτύπημα στην πόρτα και μια γυναικεία φωνή να λέει: «Δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών…». Σκέφθηκα: «Πώς βρέθηκε γυναίκα μέσα στο Όρος;». Εν τούτοις ένιωσα μια θεία γλυκύτητα μέσα μου και ρώτησα:
-Ποιος είναι;
-Η Ευφημία! (απαντά).
-Σκεφτόμουν, «ποια Ευφημία; Μήπως καμιά γυναίκα έκανε καμιά τρέλα και ήρθε με ανδρικά στο Όρος; Τώρα τι να κάνω;». Ξαναχτυπά. Ρωτάω: «Ποιος είναι;». «Η Ευφημία», άπαντα και πάλι. Σκέφτομαι και δεν ανοίγω. Στην τρίτη φορά που χτύπησε, άνοιξε μόνη της η πόρτα, που είχε σύρτη από μέσα. Άκουσα βήματα στον διάδρομο. Πετάχτηκα από το Κελί μου και βλέπω μια γυναίκα με μανδήλα. Την συνόδευε κάποιος, που έμοιαζε με τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος εξαφανίσθηκε. Παρ’ όλο πού ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι του πειρασμού, γιατί λαμποκοπούσε, την ρώτησα ποια είναι·
-Η μάρτυς Ευφημία,
(απαντά).
-Αν είσαι η
μάρτυς Ευφημία, έλα να προσκυνήσουμε την Αγία Τριάδα. Ό,τι κάνω εγώ να κάνης
και συ.
Μπήκα στην Εκκλησία,
κάνω μια μετάνοια λέγοντας: «Εις το όνομα του Πατρός». Το επανέλαβε με
μετάνοια. «Και του Υιού».
«-Και του Υιού», είπε
με ψιλή φωνή.
-Πιο δυνατά, ν’ ακούω,
είπα και επανέλαβε δυνατότερα.
-Ενώ ήταν ακόμα
στο διάδρομο έκανε μετάνοιες, όχι προς την Εκκλησία, αλλά προς το Κελί μου.
Στην αρχή παραξενεύτηκα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα μια μικρή χάρτινη
εικονίτσα της Αγίας Τριάδος, κολλημένη σε ξύλο, πάνω από την πόρτα του Κελιού
μου. Αφού προσκυνήσαμε και για τρίτη φορά.
-«Και του Αγίου Πνεύματος»
Μετά είπα: «Τώρα, να
σε προσκυνήσω και εγώ». Την προσκύνησα και ασπάστηκα τα πόδια της και την άκρη
της μύτης της. Στο πρόσωπο το θεώρησα αναίδεια να την ασπασθώ.
-Ύστερα κάθισε η
Αγία στο σκαμνάκι και εγώ στο μπαουλάκι και μου έλυσε την απορία που είχα (στο
εκκλησιαστικό θέμα).
-Μετά μου
διηγήθηκε την ζωή της. Ήξερα ότι υπάρχει μια αγία Ευφημία, αλλά τον βίο της δεν
τον ήξερα. Όταν μου διηγείτο τα μαρτύρια της, όχι απλώς τα άκουγα, αλλά σαν να
τα έβλεπα· τα ζούσα. Έφριξα! Πα, πα, πα!
-Πώς άντεξες τέτοια
μαρτύρια; ρώτησα.
-Αν ήξερα τι
δόξα έχουν οι Άγιοι, θα έκανα ό,τι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια.
-Μετά απ’ αυτό το γεγονός για τρεις μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σκιρτούσα και συνεχώς δόξαζα τον Θεό. Ούτε να φάω, ούτε τίποτα… συνεχώς δοξολογία».
Σε επιστολή του
αναφέρει: «Σ’ όλη μου τη ζωή δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω την μεγάλη μου
υποχρέωση στην αγία Ευφημία, η οποία ενώ ήταν άγνωστη μου και χωρίς να είχε
καμιά υποχρέωση, μου έκανε αυτή την μεγάλη τιμή…».
Διηγούμενος το γεγονός
πρόσθεσε με ταπείνωση ότι παρουσιάστηκε η αγία Ευφημία, «όχι γιατί το αξίζω,
αλλά επειδή με απασχολούσε εκείνο τον καιρό ένα θέμα που είχε σχέση με την
κατάσταση της Εκκλησίας γενικά, και για δύο άλλους λόγους».
Εντύπωση έκανε στον Γέροντα «πώς αυτή η μικροκαμωμένη και αδύνατη άντεξε τόσα μαρτύρια; Να πεις ήταν καμία… (εννοούσε σωματώδης και δυνατή). Μια σταλιά ήταν».
Μέσα σε αυτήν την παραδεισένια κατάσταση συνέθεσε προς τιμήν της Αγίας ένα στιχηρό προσόμοιο: «Ποίοις ευφημιών άσμασιν ευφημήσωμεν την Ευφημίαν, την καταδεχθείσαν από άνωθεν και επισκεφθείσασαν κάτοικον μοναχόν ελεεινόν εν τη Καψάλα. Εκ τρίτου την θύραν πάλιν του έκρουσε τετάρτη ηνοίχθη μόνη εκ θαύματος και εισελθούσα με ουράνιον δόξαν, του Χριστού η Μάρτυς, προσκυνούντες ομού Τριάδα την Αγίαν».
Και ένα εξαποστειλάριο κατά το «Τοις μαθηταίς συνέλθωμεν…», που άρχιζε: «Μεγαλομάρτυς ένδοξε του Χρίστου Ευφημία, σ’ αγαπώ πολύ-πολύ μετά την Παναγία…». (Φυσικά αυτά δεν τα είχε για λειτουργική χρήση, ούτε τα έψαλλε δημοσίως).
Παρά την συνήθειά του
βγήκε πάλι στην Σουρωτή και έκανε τις αδελφές μετόχους αυτής της ουράνιας
χαράς. Με την βοήθειά του και τις οδηγίες του αγιογράφησαν την Αγία, όπως του
εμφανίσθηκε.
Ο Γέροντας φιλοτέχνησε το αρνητικό της εικόνος της Αγίας σε μήτρα ατσάλινη με την οποία έκανε πρεσσαριστά εικονάκια και τα μοίραζε ευλογία στους προσκυνητές εις τιμήν της αγίας Ευφημίας. Κατά το σκάλισμα δυσκολεύτηκε να κάνη τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Είπε: «Παιδεύτηκα να κάνω το χέρι της, αλλά μετά έβαλα έναν καλό λογισμό: «Ίσως επειδή και εγώ την παίδεψα την καημένη».
Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 224-228 Εκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος
ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ
Αγία Ευφημία η Μεγαλομάρτυς
Η Αγία Ευφημία έζησε
και μαρτύρησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Γεννήθηκε στη
Χαλκηδόνα από οικογένεια θεοσεβή και ευγενική. Οι γονείς της Ψιλόφρων και
Θεοδωριανή φρόντισαν ώστε η Θυγατέρα τους να αναπτύξει κάθε χριστιανική αρετή.
Η Ευφημία εξελίχθηκε σε άνθρωπο με σπάνια χαρίσματα και δυνατό χριστιανικό
φρόνημα, το οποίο επέδειξε όταν ο ειδωλολάτρης ανθύπατος της Μικράς Ασίας
Πρίσκος διέταξε να παρευρεθούν όλοι οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας σε γιορτή, την
οποία οργάνωνε προς τιμή του θεού των ειδωλολατρών Άρη. Τότε η Ευφημία
αποφάσισε μαζί με άλλους χριστιανούς να απέχει από τη γιορτή των ειδωλολατρών
και για το λόγο αυτό συνελήφθη και φυλακίσθηκε.
Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της οι εχθροί του Χριστού προσπαθούσαν με κάθε
τρόπο να πείσουν την Αγία να αρνηθεί την πίστη της και να ασπασθεί τα είδωλα.
Όταν συνειδητοποίησαν πως η ευφημία δεν επρόκειτο να αλλάξει την πίστη της με
τους λόγους, τη βασάνισαν φριχτά. Όμως με τη θεία χάρη, η Αγία δεν έπαθε τίποτα
από τα βασανιστήρια. Τελικά οι δήμιοι, την έριξαν σε άγρια θηρία και η Ευφημία
βρήκε το θάνατο από μία αρκούδα.
Το Λείψανο της Αγίας βρίσκεται αδιάφθορο στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Φαναρίου Κωνσταντινουπόλεως. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στη Μονή Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Ευφημίας στις 16 Σεπτεμβρίου.
https://www.saint.grΚυριακή 9 Ιουλίου 2017
ΑΓΙΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΑΥΡΟΜΕΝΙΑΣ
Ο Παγκράτιος, μετά την χειροτονία του, έπρεπε να μεταβεί στην επισκοπική του επαρχία, στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Κατά θεία λοιπόν οικονομία συνάντησε δύο ναυτικούς, τον Ρωμύλο και το Λυκαονίδη . Αυτοί ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι και μόλις άκουσαν από τον Άγιο για τον Χριστό, ασπάσθηκαν την χριστιανική θρησκεία. Οι ναυτικοί δε αυτοί ήταν από την Σικελία και επρόκειτο να επιστρέψουν εκεί με τα πλοία τους. Έτσι ο Παγκράτιος επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά και πήγε στη Σικελία.
Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί, εξαφάνισε τα αγάλματα και τους ναούς του Φάλκωνα, του Λύσσωνα και των άλλων δαιμόνων. Επίσης κατόρθωσε να προσελκύσει στην πίστη του Χριστού τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Και όχι μόνον αυτό· αλλά τον έκαμε επιπλέον να χτίσει και εκκλησία για τις ανάγκες των χριστιανών της περιοχής.
Ο Άγιος Παγκράτιος είχε προικιστεί από το Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Έτσι, θεράπευε κάθε ασθένεια, με αποτέλεσμα να προσέρχονται καθημερινώς στην πίστη του Χριστού πολλά πλήθη ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί δε βαφτίζονταν από τον ίδιο τον θαυματουργό Άγιο και με τον τρόπο αυτό, εισέρχονταν επίσημα στους κόλπους της Εκκλησίας.
Ο άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος θανατώθηκε με πέτρες και μαχαίρια από οπαδούς της αιρέσεως του Μοντανισμού, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του ηγεμόνα Βονιφάτιου, ο οποίος τιμούσε ξεχωριστά και προστάτευε τον Άγιο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Παγκρατίου στις 9 Ιουλίου.
http://www.saint.gr
ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΕΟΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ" ΤΡΙΚΑΛΑ, ΓΡΕΒΕΝΑ ΚΑΙ ΛΑΡΙΣΑ
"Η ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΚΑΤΩ" ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΩΝ ΝΕΟΠΤΩΧΩΝ
ΙΝΔΙΑ: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΣΦΑΓΗ ΑΓΕΛΑΔΩΝ, ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Ο ΒΙΑΣΜΟΣ
ΔΑΚΡΥΖΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΗΝΗΣ
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΕ ΒΑΠΤΙΣΗ ΠΡΩΗΝ ΠΑΠΙΚΗΣ
ΙΡΛΑΝΔΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΕΓΙΝΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΑΣ
Κάποιες φορές μοιάζουν να βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία, όμως αυτό δεν εμποδίζει το Θεία χάρη να ενεργήσει μέσα στην ελευθερία του ανθρώπου και να τον οδηγήσει πιο κοντά στον αληθινό Θεό.
Στο παρελθόν έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι μεγάλωσαν σε διαφορετικό χριστιανικό περιβάλλον, όμως με έναν θαυμαστό τρόπο τα βήματά τους οδηγήθηκαν στην ορθόδοξη πίστη.
Μια τέτοια, ιδιαίτερη περίπτωση είναι και εκείνη του π. Τόμας Κάρολ από το Δουβλίνο.
Τίποτα στα νεανικά χρόνια του δεν προμήνυε την εξέλιξη της ζωής του εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και μάλιστα ως ιερέας της.
Ο π. Τόμας μεγάλωσε σε μια αγροτική περιοχή του Τιπερέρι, σε μια οικογένεια με δυνατούς με τον στρατό δεσμούς Ο πατέρας του πολέμησε στην Καλλίπολη, ενώ ο θείος τον στη μάχη της Θεσσαλονίκης κατά τον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεγαλώνοντας, σε ένα καθολικό γυμνάσιο ένιωσε το κάλεσμα για να γίνει ιερέας. Του είπαν όμως πως δεν ήταν έτοιμος και, έτσι, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του και κατατάχθηκε στον ιρλανδικό στρατό.
Κάποια στιγμή στα νεανικά χρόνια του παρατήρησε στο Δουβλίνο μια εκκλησία διαφορετική από τις άλλες. Ήταν μια εκκλησία που ξεχώριζε από τις άλλες στην πόλη λόγω του διακοσμημένου τέμπλου της, που χώριζε την Αγία Τράπεζα από τον κυρίως ναό, και επειδή ήταν ορθόδοξη.
Αυτή ήταν και η πρώτη, ελάχιστη επαφή τον με την Ορθοδοξία, χωρίς όμως τότε να δοθεί συνέχεια.
Η δεύτερη και καθοριστική επαφή του με την Ορθοδοξία θα πραγματοποιούνταν τη δεκαετία του ‘60, όταν κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Κύπρο με τα Ηνωμένα Έθνη, ο π. Τόμας άκουσε για πρώτη φορά να γίνεται λόγος για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Για να προστατέψουν τούς στρατιώτες τους, ώστε να μην επηρεαστούν με οποιονδήποτε τρόπο, τα Ηνωμένα Έθνη δεν επέτρεπαν καμία κοινωνική επαφή μεταξύ αυτών και των δύο κοινοτήτων της Κύπρου.
Παρ' όλα αυτά, ο π. Τόμας δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη εντολή.
«Είχα γνωριμίες με Κυπρίους, αλλά το μοναδικό άτομο με το οποίο είχα τακτική επικοινωνία ήταν ένας Ελληνορθόδοξος ιερέας σε κάποιο χωριό» θυμάται. Ο π. Τόμας τον συναντούσε συχνά για να συζητήσει μαζί τον περί Θεολογίας, αλλά και για να διαφωνήσει με τον ιερέα σε κάποιες περιπτώσεις.
Ακόμα και αυτή η διαφωνία όμως υπήρξε γόνιμη για τον μετέπειτα ορθόδοξο κληρικό.
«Πολλές φορές δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, αλλά μού άφησε μια θετική εντύπωση» τονίζει ο π. Τόμας.
Η εμπειρία τον αυτή τον ώθησε να ερευνήσει την ορθόδοξη πίστη περισσότερο. Όταν όμως επέστρεψε στην Ιρλανδία, υπήρχαν μόνο λίγοι Έλληνες και Κύπριοι που ζούσαν εκεί.
Δεν είχαν δημιουργήσει ακόμα κάποια κοινότητα, οπότε κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει στην αναζήτησή του. Μόνο όταν ο Αρχιεπίσκοπος Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας Μεθόδιοςίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη ενορία στην Ιρλανδία το 1981 κατέστη για τον π. Τόμας δυνατό να συναντήσει και να μιλήσει με ανθρώπους που μοιραζόνταν το ίδιο ενδιαφέρον.
Νωρίτερα είχε επικοινωνήσει με της Ελληνορθόδοξες ενοριες του Λονδίνου, αλλά κανείς δεν απάντησε στις επιστολές του. «Προφανώς νόμισαν πως ήμουν απλώς κάποιος που ζητούσε πληροφορίες» εξηγεί ο π. Τόμας.
Η πορεία του όμως προς την Ορθοδοξία δεν σταμάτησε εκεί. Όταν η ενορία ιδρύθηκε από τον μητροπολιτη Μεθόδιο, ένας φίλος έτυχε να του το αναφέρει κατά τύχη.
Τότε επισκέφθηκε αμέσως την εκκλησία, ωστόσο χρειάστηκαν άλλα πέντε χρόνια ώσπου να αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα και να κατηχηθεί.
Για τον π. Τόμας η Εκκλησία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και πρέπει να προσαρμόζεται στην κοινωνία - όχι η κοινωνία σε αυτήν.
Άλλος ένας λόγος για τον οποίο θαυμάζει Την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το γεγονός ότι αυτή απευθύνεται σε όλες τις εθνικότητες.
Όπως ο ίδιος αναφέρει, «όλες οι ελληνορθόδοξες ενοριες στη Βρετανία έχουν γύρω στο 30% μη Έλληνες κληρικούς, οπότε οι λειτουργίες τους εκτελούνται συχνότατα στα αγγλικά. Άλλες Θρησκευτικές δικαιοδοσίες, όπως η ρουμανική και η ρωσική, τελούν τα μυστήρια αποκλειστικά στη γλώσσα τούς, μόνο για τους υπηκόους τους».
Ο π. Τόμας Κάρολ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που δεν ακολούθησε την πεπατημένη, δεν ασπάστηκε μια θρησκεία λόγω της οικογενειακής ή της εθνικής παράδοσης.
Ερεύνησε για πολλά χρόνια και τελικά έδωσε μια ορθόδοξη απάντηση στο κενό της πνευματικής ζωής του, κάτι για το οποίο δεν έχει μετανιώσει.
«Τελικά, έγινα ορθόδοξος το 1986, οπότε δεν κάνω τίποτα βιαστικά» αστειεύεται ο π. Τόμας και προσθέτει: «Μετά όμως αφοσιώθηκα. Συνταξιοδοτήθηκα νωρίς από το επάγγελμά μου, το 1996, και άρχισα σπουδές στη Θεολογία».
Έπειτα από το πέρας των σπουδών του αρχικά διετέλεσε διάκονος επί τέσσερα χρόνια στην καινούργια ενορία, προτού τελικά χειροτονηθεί ιερέας.
Για τον ίδιο ο ρόλος του υπήρξε πάντα λειτούργημα και ποτέ επάγγελμα. Όπως αναφέρει, αισθανόταν ένα μεγάλο κενό στην πνευματική ζωή του τον καιρό που ήταν καθολικός.
Μάλιστα, ο ιερέας τονίζει: «Εδώ ήταν που η Ορθοδοξία μπήκε στη ζωή μου και μου έδωσε κάτι απτά να ασπαστώ. Ή εκκλησία η ίδια, η διάταξή της, τα μυστήρια, ακόμα και η μυρωδιά του λιβανιού, σε ελκύουν αμέσως».
https://proskynitis.blogspot.gr