ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: ΚΑΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης: Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού. Ένα κομποσχοίνι που κάνεις για τον αδελφό σου, για τον συγγενή σου, δεν πάει χαμένο. Ο Θεός θα τον βοηθήσει, όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Το κομποσχοίνι, όχι βοηθάει, αλλά και ψυχή από την κόλαση μπορεί να βγάλει! Τόση δύναμη έχει η προσευχή.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΩ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Όλη τη νύχτα προσεύχομαι και φωνάζω: Κύριε ή σώσε όλους τους αδελφούς, ή σβήσε και μένα. Δεν θέλω τον παράδεισο μόνος.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΜΕ ΘΥΜΟ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ποτέ δεν είδα να γίνει διόρθωση με θυμό, αλλά πάντοτε με αγάπη. Τότε και ο νουθετούμενος θυσιάζεται.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΑΛΥΕΙ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Η χάρις του Χριστού και της Παναγίας μας όλα τα διαλύει. Έχε υπομονήν, διότι η Βασίλισσα Θεοτόκος και Κυρία των όλων δεν μας αφήνει. Αυτή προσεύχεται δι' ημάς.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΑΙ ΑΝ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΕΣΥ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Να µην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΜΑΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας. Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή το θέλεις, ελεύθερα, υπεύθυνα και με ευχαρίστηση.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΥΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα…

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝ ΥΠΟΚΡΙΝΕΣΑΙ Ή ΑΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ’ ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΛΟΝΙΣΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος 

Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος. 

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού. 

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.  

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου. 

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές. 

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα. 

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης. 

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος. 

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα. 

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου. 

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει! 

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε. 

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου. 

http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ!

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Η σωτηρία της ψυχής σου είναι υπόθεση δική σου, αν εσύ δεν νοιάζεσαι για αυτήν, ποιος θα νοιαστεί για σένα;

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Ο εγωϊσμός είναι η αιτία όλων των τραγωδιών της ζωής του ανθρώπου, της ανθρωπότητας επάνω στη γη. Αποτελεί κατάσταση αντίθετη προς εκείνη, στην οποία μας καλεί η Εντολή του Θεού.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ;

Συνδέεται η πίστη με τη γνώση;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογίας ΑΠΘ

Η γνώση έναντι της πίστεως στην ορθόδοξη χριστιανική Πατερική Παράδοση δεν είναι ψεκτή, αλλά η πίστη είναι υψηλότερη. Η γνώση, καταρχάς, είναι εναντίον της πίστεως, ενώ η πίστη υπερβαίνει τους νόμους της γνώσεως.

Η γνώση, σε όλες τις φανερώσεις της, φυλάσσει τα όρια της φύσεως, ενώ η πίστη ενεργεί πάνω από τη φύση.

Η γνώση δεν μπορεί να γνωρίσει και να κάνει τίποτα, χωρίς εξέταση και έρευνα, ενώ η πίστη προσεγγίζει τα πάντα με απλότητα και καθαρή καρδία.

Η γνώση, με βάση τη δέσμευσή της από τη δύναμη του φόβου, απομακρύνεται από καθετί που βλάπτει και καταστρέφει την υλικότητα της φύσεως, ενώ η πίστη, επιτρέπει στον άνθρωπο να χρησιμοποιεί και να αντιμετωπίζει τα πράγματα του φυσικού κόσμου, στο πλαίσιο της ελευθερίας και της μη υποδουλώσεως σ΄ αυτήν.

Στον χώρο της παιδείας, κυρίως τα τελευταία χρόνια, κάτω από την ισχυρή επίδραση της Νεωτερικότητας και της Μετανεωτερικότητας αλλά και εντός μιας κοινωνίας ανθρώπων, που υπόκεινται συνήθως σε μια ισχυρή τάση εκκοσμίκευσης και σχετικισμού, τίθεται συχνά το δίλημμα ανάμεσα στην επιλογή της πίστης ή της γνώσης.

Ο Χριστιανισμός τους παροτρύνει να διατηρούν και να αυξάνουν την πίστη τους, η οποία είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων», ενώ ο Διαφωτισμός δίνει σχεδόν απόλυτη προτεραιότητα στην ορθολογική γνώση και στα υλικά πράγματα και αρνείται ή υποτιμά άμεσα ή έμμεσα την πίστη.

Η εκκλησιαστική παράδοση, στηριζόμενη στην πίστη, δέχεται το λογικό, αλλά πιστεύει και στο υπέρλογο, στο «ξένον και παράδοξον μυστήριον». Έτσι, κατά τον όσιο Ισαάκ τον Σύρο, είναι σαφές ότι αυτός που προσεγγίζει τη φωτιά κατακαίει τον εαυτό του και αυτός που θα βρεθεί σε ένα χείμαρρο νερού χάνει τη ζωή του.

Στην περίπτωση αυτή, η γνώση προτρέπει τον άνθρωπο να φυλάσσει και να μην παραβαίνει τους όρους της φύσεως. Ωστόσο, με την πίστη «νικούνται» οι όροι της φύσεως και αντιμετωπίζονται διαφορετικά, αφού ο άνθρωπος είναι βέβαιος ότι, διά της πίστεως, μπορεί να προκύψει προσωρινή αναστολή της ισχύος των φυσικών νόμων, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία.
Όλα αυτά είναι εναντίον της απολυτότητας της γνώσεως. Η γνώση εξετάζει από την αρχή το αποτέλεσμα των προσπαθειών του ανθρώπου και προτρέπει τον άνθρωπο να μην επιχειρήσει να κάνει κάτι, αν δεν έχει εξασφαλιστεί λογικά η επιτυχία του.

Η πίστη δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα πάντα, εφόσον όλα είναι δυνατά και τίποτα δεν είναι αδύνατο, γι΄ αυτόν που πιστεύει στον Θεό.

Η γνώση εμπνέει τον φόβο και ο φόβος τον δισταγμό κι αυτός τη λογική έρευνα και η έρευνα τους τρόπους. Πολλές φορές, μάλιστα, όταν κυριαρχούν συνθήκες έκτακτες, γεμάτες από την αίσθηση της διακινδύνευσης, καταστάσεις όπου η γνώση και η σοφία δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τίποτε, η πίστη προσφέρει στον άνθρωπο, όχι πνεύμα υποδουλώσεως στον φόβο, αλλά πνεύμα ελευθερίας, υπομονής και ελπίδας στον Θεό.

Στο ερώτημα, ωστόσο, αν συνάπτεται η γνώση με την πίστη και αν μπορεί να ενωθεί μ΄ αυτήν, η θεολογική παράδοση απαντά θετικά, υπογραμμίζοντας ότι η γνώση ολοκληρώνεται στην πίστη και αποκτά δύναμη να ανέλθει προς τα άνω και να φτάσει στην αίσθηση του υψηλότερου από κάθε αίσθηση και να δει τα ακατάληπτα στον νου και στη γνώση.

Για τη σχέση γνώσεως-πίστεως, ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει ότι η γνώση δεν είναι κατηγορητέα, αλλά «η πίστις υψηλοτέρα αυτής ἐστι».

Κάτω από ορισμένες πνευματικές προϋποθέσεις, όμως, «συνάπτεται η γνώσις τη πίστει», και γίνεται μ΄αυτήν ένα και με την πίστη ολοκληρώνεται και τελειώνεται.

Στην περίπτωση αυτή, πράγματι, «η γνώσις βαθμίς ἐστι δι΄ ης ανέρχεταί τις εις το ύψος της πίστεως». Και τότε λέμε ότι «η γνώσις ανέρχεται», προσανατολίζεται προς τον Θεό, συνδυάζεται με την πίστη και κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιεί ότι η γνώση είναι «δόσις παρὰ Θεού τη φύσει των λογικών».

Όταν όμως, αντίθετα, «η γνώσις κατέρχεται» καταντά, από τον τρόπο και τη μορφή της χρήσεώς της, «εναντία τη πίστει» και ονομάζεται «ψιλή γνώσις, καθ΄ ότι γυμνή ἐστι πάσης θείας μερίμνης… και τελείως η μέριμνα αυτής εν τω κόσμω τούτω εστί».

Οι παρενέργειες που εμφανίζει στην προσωπικότητα του ανθρώπου η «ψιλή γνώσις», η χωρίς τη σύνδεση με την πίστη γνώση, κατά τον όσιο Ισαάκ, ενδιαφέρουν εξαιρετικά τη σύγχρονη κοινωνία και παιδεία, προκειμένου να κατανοήσουν ποιας μορφής πρότυπα είναι δυνατό να προκύψουν από έναν μονομερή γνωσιολογικό ή και γνωσιοκρατικό προσανατολισμό της παιδείας, που την διατηρεί μακράν του Θεού.
Τέτοιες είναι: ο πλουτισμός, η κενοδοξία, η κόσμηση του σώματος, η αμφισβήτηση της θείας πρόνοιας, η μικροψυχία, η λύπη, η απόγνωση, ο φόβος των δαιμόνων, ο φόβος του θανάτου, ο φόβος των παθών, η εκρίζωση της αγάπης, η εξέταση των εγκλημάτων των άλλων, ο δογματισμός, ο εγωισμός κ.ά.

Με βάση τα παραπάνω, διαπιστώνεται ότι η λογική και η ανθρώπινη γνώση -όπως και πολλά άλλα αγαθά- είναι δώρημα, που δωρίζεται από τον Θεό. Αυτή, όμως, δόθηκε ως τάλαντο εν εξελίξει, όπως και όλα τα άλλα χαρίσματα που λαμβάνει άνωθεν ο άνθρωπος.

Από αυτόν, επομένως, εξαρτάται η προς τα άνω εξέλιξη της γνώσεως. Αν συνδυαστεί με την πίστη και την ελπίδα προς τον Θεό, βοηθά την ανθρώπινη ύπαρξη να ανέρχεται, ακόμη περαιτέρω, στην τέλεια γνώση και να μετέχει στην αποκάλυψη των θείων θεωριών, ενώ, αν δεν συμπλέκεται με την πίστη, βλάπτει τον άνθρωπο, διότι συμβάλλει στο να κατέρχεται υπαρξιακά και να πορεύεται στο σκότος και στην πλάνη.

Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι γνώσεις που μαθαίνουν οι μαθητές στο σχολείο, δεν είναι προς το πνευματικό τους συμφέρον να αποκόπτονται και να απομονώνονται από το όλον της ύπαρξης, δηλαδή από την οντολογική τους υποδομή, που περιλαμβάνει και την πίστη, διότι τότε δημιουργούνται τεράστια ψυχικά κενά στους νέους και μελλοντικούς ενήλικες.

Αυτό που μπορεί να γίνεται, επομένως, είναι να δίνεται στους νέους η ευκαιρία, μέσα από την παιδεία που λαμβάνουν, να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν και την πίστη τους, έτσι, ώστε να την καταστήσουν βαθμίδα, πάνω στην οποία μπορούν να στηρίζονται, υπαρξιακά, προκειμένου να αναπτύσσεται, σταδιακά και αρμονικά, παράλληλα με όλες τις δυνάμεις της ψυχής τους, τόσο η πίστη όσο και η γνώση.

Με αυτή την μορφή ανάπτυξης, η σχολική γνώση καλλιεργείται, ολοκληρώνεται και μετατρέπεται βαθμιαία σε πνευματική γνώση, δηλαδή σε προσωπική και πνευματική σχέση προσέγγισης των νέων με τον Θεό της αγάπης και της αγαθοσύνης, τον συνάνθρωπο και την κτίση.

Η ορθόδοξη πίστη, άλλωστε, ποτέ δεν έθεσε εμπόδια στην ανάπτυξη της γνώσης. Αν υπάρχουν εμπόδια στη σχέση τους, αυτά έρχονται και εισέρχονται στην παιδεία, από την πλευρά όσων ελέγχουν τη γνώση.

Ωστόσο, είναι καλό να ακούμε τους σοφούς πνευματικούς συμβούλους της παραδόσεώς μας, που, μέσα από τις εμπειρίες τους, διδάσκουν ότι, χωρίς την παρουσία της πίστεως στη ζωή των νέων μας, τα υπαρξιακά και ψυχικά κενά πληθύνονται και τα πάθη αγριεύουν και δυναμώνουν.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να αποβαίνει δύσκολη η καλλιέργεια προτύπων αρετής, που είναι απαραίτητα τόσο για την συγκρότηση της κοινωνίας όσο και για την πνευματική καλλιέργεια, τον καταρτισμό και την οικοδομή εκάστου από τους νέους μας «εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού (Εφ. 4, 13).

Ορθόδοξη Αλήθεια, 20/11/2019

https://thriskeftika.blogspot.com

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΜΟΡΜΟΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Οι Μορμόνοι ή  «Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών» είναι  μια παραχριστιανική κίνηση που ιδρύθηκε στις Η.Π.Α τον 19ο αιώνα από τον Joseph Smith. Η εν λόγω αιρετική και παραχριστιανική κίνηση παρουσιάστηκε στην Ελλάδα  στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στις δημόσιες τοποθετήσεις τους και στα διάφορα έντυπά τους αναφέρονται και στην Αγία Γραφή. Η κατανόηση όμως και η προσέγγιση της Αγίας Γραφής από τους Μορμόνους έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο απ’ ότι στον Χριστιανισμό.

Για τους Μορμόνους η Αγία Γραφή δεν είναι πλήρης, έχει υποστεί αλλοιώσεις. Από αυτή, ισχυρίζονται, έχουν αφαιρεθεί «πολλά τμήματα τα οποία είναι απλά και πάρα πολύ πολύτιμα. Και επίσης πολλές διαθήκες του Κυρίου έχουν αφαιρέσει»[1]. Επειδή, κατ’ αυτούς, η Αγ. Γραφή δεν περιέχει το ευαγγέλιο στο σύνολο του, συμπληρώθηκε από τις αποκαλύψεις του ιδρυτή του Μορμονισμού του Ιωσήφ Σμιθ[2], γι’ αυτό το «Βιβλίο του Μόρμον» αποτελεί και αυτό ισόκυρο λόγο του Θεού. Επιπλέον αναφέρουν ότι το Βιβλίο του Μόρμον και όχι η Αγία Γραφή «περιέχει την πληρότητα του αιώνιου ευαγγελίου»[3].

  Παραλείψεις και μεταφραστικά λάθη, κατά τους ισχυρισμούς τους πάντα, μειώνουν την αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Γι’ αυτό το λόγο, στο άρθρο 8 των Άρθρων της Πίστεως του Ι. Σμιθ, ισχυρίζονται, ότι η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού εφόσον είναι σωστά μεταφρασμένη. Επίσης στο Βιβλίο του Μόρμον χαρακτηρίζονται ως «ανόητοι» όσοι λέγουν ότι δεν χρειάζονται άλλη Αγία Γραφή[4].

Οι μορμονικές αυτές θέσεις είναι ξεκάθαρα αντιχριστιανικές και προβληματικές στο σύνολό τους. Ο απ. Παύλος με σαφήνεια τονίζει ότι ακόμη και εάν «άγγελος εξ’ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (Γαλ 1, 7- 9).

Είναι θέσεις που αντιτίθενται στο πρόσωπο και το ευαγγέλιο του Χριστού. Αποτελούν «ετεροδιδασκαλία » (Α΄ Τιμ. 1,3), « διδαχή ξένη » (Εβρ. 13,9) Είναι απολύτως αντίθετες με αυτά που «παρέδοσαν ημίν οι απ’ αρχής αυτόπται και υπηρέται γενόμενοι του λόγου» (Λουκ. 1,2) και «επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος » (Β΄ Πέτρου 1,16). Η χριστιανική πίστη στην πληρότητά της παραδόθηκε «άπαξ » (Ιούδα 3) στους χριστιανούς καθώς ο Μεσσίας- Χριστός ήλθε και μας τα δίδαξε όλα (Ιω. 4, 25-26) η κατά τον Ι. Δαμασκηνό : «Ου δυνατόν ουν τι παρά τα θειωδώς υπό των θείων λογίων της τε Παλαιάς και Καινής Διαθήκης ημίν εκπεφρασμένα ήτοι ειρημένα και πεφανερωμένα ειπείν τι περί Θεού η όλως εννοήσαι » (Βλ. Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως 1,2).

Επιπλέον, είναι θέσεις που έχουν ένα σημαντικό έλειμμα ιστορικής τεκμηρίωσης καθώς παραγνωρίζουν, ότι, ήδη από τα αποστολικά χρόνια, υπάρχει ανύστακτη και διαρκής φροντίδα της Εκκλησίας, όχι μόνο να μην υπάρξει αλλοίωση η αφαίρεση, αλλά να μην υπάρχει ούτε και διαστρεβλωμένη προσέγγιση η ερμηνεία της Αγίας Γραφής (Δευτ. 4, 2, Β  Πέτρου 3, 16, Αποκ. 22, 18 – 19).

Με χαρακτηριστική ακρίβεια τονίζει σχετικά ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Του μεν παρ’ ημίν Ευαγγελίου ουδέν ουδέποτε παρ’ ουδενός εξεκόπη Χριστιανών ουδέ μεταπεποίηται το παράπαν. Αραί γαρ επί τούτω κείνται φρικταί και φρικωδέσταται και ο τολμών εκκόψαι η μετασκευάσαι τι του Χριστού μάλλον αυτός εκκόπτεται» (Βλ. Αγ. Γρηγόριου Παλαμά, Επιστολή προς την εαυτού Εκκλησίαν, 25).

Παραβλέπουν ακόμη το με πόση ευθύνη και επιμέλεια η Εκκλησία συγκρότησε τον Κανόνα της Αγίας Γραφής. Και επιπλέον, παραγνωρίζουν το τεράστιο έργο της κριτικής έκδοσης του Κειμένου της Αγίας Γραφής, γεγονός που αποδεικνύει το συνεχές και αμείωτο χριστιανικό ενδιαφέρον για το ιερό κείμενο και την αξιοπιστία του. Να υπενθυμίσουμε εν προκειμένω και την αντίστοιχη εργασία της αρχαίας Εκκλησίας με το τεράστιο έργο των Εξαπλών του Ωριγένους αλλά και τις κριτικές εργασίες των Ησύχιου και Λουκιανού.

Και με τις θέσεις αυτές των  Μορμόνων για την Αγία Γραφή, όπως και με άλλες πολλές ριζικά αντίθετες στο χριστιανισμό  σ’ άλλα θέματα πίστεως, τίθεται το ερώτημα, εάν και σε πιο βαθμό οι Μορμόνοι έχουν σχέση όντως με τον Χριστιανισμό. Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ήδη, ότι οι Μορμόνοι ουσιαστικά αποτελούν μία νέα θρησκεία με συγκρητιστικά στοιχεία[5].

---

[1]. Βλ. Βιβλίο του Μόρμον, Νεφί Α΄13: 26-29,40.

[2]. Βλ. Βιβλίο του Μόρμον, Νεφί Β΄, 29: 3-10. Πρβλ. Joseph Fielding Smith, Doctrines of Salvation, Vol 3, Salt Lake City 1958, σσ. 190 -191. Bruce R. McConkie, Mormon Doctrine, Salt Lake City 19792, σ. 99.

[3]. Βλ. Διδαχή & Διαθήκες, 27:5. Βλ. καί R. Hauth. Kleiner Sekten- Katechismus, Wuppertal 20047, σσ. 48-49.

[4]. Βλ. Βιβλίο του Μόρμον, Νεφί Β΄, 29: 6.

[5]. Βλ. αναλυτικά W. Thiede, Die «Heiligen  der Letzte Tage» Christen jenseits der Christenheit, EZW Texte 161/ 2001, σσ. 2-5.

 https://www.pemptousia.gr

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΝΑΥΑΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ!

Ναυάγια εἰς τὴν Ἐκκλησίαν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Μέλη του "ΚΑΙΡΟΥ" στον Αρχιεπίσκοπο - 24.09.2019

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δημιουργοῦν πολλὰ προβλήματα στοὺς πιστοὺς ἀνθρώπους, παρόλο ποὺ τὸ πρῶτο αὐτοαποκαλεῖται «Μητέρα Ἐκκλησία» καὶ ἡ δεύτερη ἀποδέχεται τὸν χαρακτηρισμὸ «θυγατέρα».

Ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι ἡ «Μητέρα Ἐκκλησία» δὲν ἔχει στοργὴ πρὸς τὴν «θυγατέρα», ὅταν μιλάει γιὰ Νέες Χῶρες, γιὰ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, γιὰ πατριαρχικὲς ἐπαρχίες στὰ Δωδεκάνησα καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γιὰ σταυροπηγιακὲς μονὲς στὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὶς ὁποῖες ποτὲ δὲν ἔχει ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὴν συντήρησή τους. Καὶ ἀπαιτεῖ ὅλοι νὰ ἔχουμε δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ νὰ συμφωνοῦμε ἀπερισκέπτως σὲ ὅ,τι προκλητικὸ ἀποφασίζει, περιφρονώντας τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες της. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὸ οὐκρανικὸ θέμα, στὰ ὁποῖα πρωτοστατεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Καὶ στὰ δύο ἔχει πλήρη ἀποτυχία, ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Δέν ἐπιθυμῶ νὰ ἀσχοληθῶ περισσότερο μὲ τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους (ποιοῦ Γένους, τοῦ παλαιοῦ ἢ τοῦ νέου;) οὔτε καὶ νὰ ἐκδηλώσω σεβασμὸ σὲ οἰκουμενιστὲς καὶ γενικὰ σὲ ὑψηλόβαθμους κληρικούς, ποὺ ἔχουν παπικὸ φρόνημα, ἐνῷ ἀνήκουν στὴν Ὀρθοδοξία!

Στὴν πρόσφατη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποδείχτηκε ὅτι ἀπουσιάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ οἱ ἀποφάσεις εἶναι ἕτοιμες ἀπὸ καιρό. Ἁπλῶς καλοῦνται οἱ Ἱεράρχες νὰ ὑπογράψουν, χωρὶς νὰ λαμβάνονται οἱ ἀπόψεις ἐκείνων ποὺ διαφωνοῦν καὶ εἶναι πάντα ἐλάχιστοι. Στὴν πραγματικότητα δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα, γιὰ τὸ ὁποῖο καυχῶνται οἱ Ἱεράρχες, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀγωνίζονται νὰ τὸ ἐφαρμόσουν. Δέχονται τὶς ἀποφάσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν συνεργατῶν του, δείχνουν ἀρρωστημένη ὑπακοή, τοὺς λείπει ἡ ἀρετὴ τῆς παρρησίας καὶ φοβοῦνται ἀκόμα καὶ τὴ σκιά τους. Τοὺς χρησιμοποιεῖ μὲ τρόπο ἀπαράδεκτο ὁ Πρῶτος, ὁ ὁποῖος πάρα πολλὲς φορὲς ἐνεργεῖ μὲ τρόπο ποὺ προκαλεῖ καὶ σκανδαλίζει. Σημειώνουμε τρεῖς χτυπητὲς περιπτώσεις, ποὺ οἱ ἀποτυχίες ἦταν κραυγαλέες καὶ προκλητικές.

Ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία γιὰ ἐκλογὴ νέων Ἐπισκόπων, οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὸ κατάντημα. Τὰ ὀνόματα τῶν ὑποψηφίων εἶναι γνωστὰ ἀπὸ τότε ποὺ ἐκοιμήθησαν οἱ Μητροπολίτες, κάποτε καὶ πρὸ τῆς κοιμήσεώς τους. Ἐπιλέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, δίνει τὴ γραμμὴ καὶ οἱ συνοδικοὶ ἀκολουθοῦν τὸν μεγάλο οἰακοστρόφο! Ἔτσι ὅπως πᾶμε καὶ τοὺς νεωκόρους τῶν ἐνοριακῶν ναῶν θὰ τοὺς ἐκλέγει καὶ θὰ τοὺς διορίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. Καί ὕστερα διερωτώμεθα, γιατί πολλοὶ Μητροπολίτες εἶναι ἀνάξιοι τῆς ὑψηλῆς τους ἀποστολῆς ἢ γιατί ἀσχολοῦνται μὲ ἀλλότρια ἔργα ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, τὴν ὁποία πρέπει οἱ ἴδιοι νὰ ἀκολουθοῦν καὶ τὸ ποίμνιο νὰ παραδειγματίζεται ἀπ’ αὐτούς.

Στὴν πρόσφατη Ἱεραρχία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐξέλεξε τὸν πρωτοσύγκελλό του γιὰ ἐπίσκοπο μεγάλης Μητροπόλεως, δέχθηκε ἐπίσης τὴν ἐπιστολὴ – ἐπιθυμία ἑνὸς μεγάλου (κατὰ κόσμον σοφοῦ) Μητροπολίτου τῆς Ἀττικῆς νὰ ἐκλεγεῖ καὶ ὁ δικός του πρωτοσύγκελλος, ὅπως καὶ τὴν ὑπόδειξη ἑνὸς παραιτηθέντος Μητροπολίτου νὰ ἐκλεγεῖ στὴ θέση του συνεργάτης του. Καὶ τὰ τρία πρόσωπα τὰ γνωρίζαμε. Δὲν περιμέναμε τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐκλογή τους! Καὶ ἀπορεῖ ὁ ἁπλὸς πιστὸς καὶ λέει: «Γιατί πηγαίνουν οἱ Δεσποτάδες στὴν Ἀθήνα γιὰ ἐκλογές; Γιατί πηγαίνουν, ἀφοῦ ἡ ἐκλογὴ ἔγινε πρὸ πολλοῦ;».

Ἕνας εὐαίσθητος καὶ ἁπλὸς Ἀρχιεπίσκοπος ποτὲ δὲν θὰ ἐνεργοῦσε μὲ αὐτὸν τὸν ἀντισυνοδικὸ τρόπο. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖ κανείς; Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαράδεκτη παράδοση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος!

Ἕνα ἄλλο παράδειγμα τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς ἀποτυχίας. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ Σχολεῖα τὸ ὑποβάθμισαν καὶ στὴν οὐσία τὸ κατήργησαν οἱ στενότατοι συνεργάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου παρὰ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας ποὺ ἀκούγονταν ἀπὸ τὸ λαό. Δυστυχῶς συμφωνοῦσε- καὶ συμφωνεῖ -μὲ τοὺς συγκεκριμένους ἄσοφους κατὰ Θεὸν θεολόγους! Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἄφηνε ἥσυχους νὰ συνεχίζουν τὸ ὀλέθριο ἔργο τους.

Ἰδιαίτερη θλίψη προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (δὲν γράφω τῆς Ἱεραρχίας, γιατί δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα) νὰ ἀκολουθήσει τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος προκάλεσε μεγάλο σχίσμα στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ νὰ ἀναμειχθεῖ στὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας καὶ νὰ πρωτοσταστήσει στὴν αὐτοκεφαλία της, ὑπηρετώντας σκοπιμότητες. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συμμετέχει στὸ πνευματικὸ ἔγκλημα καὶ λαμβάνει βαρύτατες εὐθύνες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔκαναν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, τὸ ἔκανε πρώτη ἡ «θυγατέρα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, φοβούμενη μήπως τὴν τιμωρήσει ἡ στοργικὴ «Μητέρα»!

Δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχουμε πολλὰ ναυάγια ἀπὸ ὑπαιτιότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχουν ναυαγοσῶστες, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ κάτι καλύτερο. Ἀλίμονο!

Ορθόδοξος Τύπος

https://thriskeftika.blogspot.com

ΤΑ 22 ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τά  22 Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα Θεσσαλονίκης μέ ἰδιαίτερη χαρά καί ἱκανοποίηση χαιρετίζουν τήν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ, πού ἀκυρώνει ὁριστικά τά ἀθεολόγητα προγράμματα Θρησκευτικῶν τῶν προηγούμενων ὑπουργῶν Παιδείας κκ. Φίλη καί Γαβρόγλου.

Μέ τήν ξεκάθαρη αὐτή ἀπόφαση τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς χώρας μας ἐπιβεβαίωσε  αὐτό πού ἦταν κοινή πεποίθηση ὄχι μόνον ὅσων προσέφυγαν γιά τό θέμα τῶν νέων προγραμμάτων, ἀλλά καί τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ· ὅτι δηλαδή τά προγράμματα αὐτά ὑπῆρξαν ἐξ ἀρχῆς ἀντι­συνταγματικά, καθώς σέ καμία περίπτωση δέν ὑπηρετοῦσαν τόν συνταγματικό σκοπό τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, «τό ὁποῖο πρέπει νά περιλαμβάνει ὁπωσδήποτε, μέ σαφήνεια καί πληρότητα, τά δόγματα, τίς ἠθικές ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νά προκαλεῖ σύγχυση μέ τή διδασκαλία ἄλλων δογμάτων καί θρησκειῶν», ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ.

Ὀφείλουμε δοξολογία στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό γιά τήν ἐξέλιξη αὐτή, ἀλλά καί θερμά συγχαρητήρια πρός τήν Μητρόπολη Πειραιῶς, τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων, τήν  Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τούς πιστούς γονεῖς πού συνυπέγραψαν τήν προσφυγή, ἀλλά καί ὅλους ἐκείνους, κληρικούς καί λαϊκούς,  πού ἀγωνίστηκαν μέ ἦθος ἀλλά καί ἀποφασιστικότητα, γιά νά μήν διδαχθοῦν τά Ἑλληνόπουλα αὐτό τό πολυ­πολιτισμικό καί πολυθρησκευτικό ἀνακάτεμα, πού καί τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρ­θοδόξου Πίστεως συσκότιζε, ἀλλά καί τήν σωστή θρησκειολογική ἐνημέρωση δέν ὑπηρετοῦσε.

Συντασσόμαστε ἐν τέλει στό πλευρό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Πανελ­ληνίου Ἑνώσεως  Θεολόγων, πού ζητοῦν ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τήν ἄμεση ἀπόσυρση τῶν ἐν λόγω προγραμμάτων καί τήν σύνταξη νέου προγράμματος σύμφωνου μέ τίς συνταγματικές ἐπιταγές, ἀλλά καί τήν θέληση καί τίς πεποιθήσεις τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ πιστοῦ ἑλληνικοῦ  λαοῦ.

ΑΒΒΑΣ ΤΙΘΟΗΣ: ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΝΕΙ ΚΡΑΣΙ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ!

Αββάς Τιθόης: Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά.

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ: ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Άγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων: Μὴ ντρέπεσαι τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἂν ἄλλος ντρέπεται καὶ τὸν κρύβει, σὺ κᾶνε φανερὰ τὸν Σταυρό σου, γιὰ νὰ δοῦν οἱ δαίμονες τὸ σημεῖο τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ καὶ νὰ φύγουν μακριὰ τρέμοντας… Εἶναι μεγάλο το φυλακτήριο. Σημάδι εἶναι τῶν πιστῶν καὶ φόβος τῶν δαιμόνων».

ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΦΛΑΓΩΝ- Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΒΡΕΦΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΩΝ!

Ο Άγιος Στυλιανός, προστάτης των νηπίων 

Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ' αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. 

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. 

Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθιστά εύτεκνους άτεκνες γυναίκες. 

Η φήμη του Αγίου Στυλιανού είχε εξαπλωθεί και πολλοί πιστοί έρχονταν στο σπήλαιο της ερήμου να τον βρουν και να αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά οφέλη. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια θανατηφόρος ασθένεια που έφερνε τον θάνατο σε όλα τα νήπια. Οι πιστοί γονείς επικαλούνταν με πίστη το όνομα του Αγίου Στυλιανού, ζωγράφιζαν την εικόνα του, και κατάφερναν να γεννούν υγιή παιδιά ή να θεραπεύονται, με τη Χάρη του Θεού, τα παιδιά που είχαν ήδη αρρωστήσει. 

Ακόμη και στις μέρες μας ο Άγιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών και μεσιτεύει στο Θεό ώστε να θεραπευτούν παιδιά από ασθένειες καθώς και η στειρότητα των γυναικών. Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών. Η μνήμη του εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.

https://www.saint.gr