ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ

Εκοιμήθη ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Ξημερώματα Κυριακής, γύρω στις 7:οο το πρωί, ώρα Ελλάδος και 22.00 ώρα Αμερικής κοιμήθηκε εν Κυρίω ο Γέροντας Εφραίμ στην Αριζόνα.
Ο λαοφιλής Γέροντας πλήθους Μονών μετά από πολύχρονη ασθένεια έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ένα ευλογημένο έργο και μία πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Ήταν ο αναμορφωτής του μοναχισμού στην Αμερικανική Ήπειρο πολλά μοναστήρια μετατρέποντας τις ερήμους σε αγιασμένους τόπους.
Πνευματικός γόνος του συγχρόνου Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού. Κοντά του ο Γέροντας Εφραίμ έλαβε σπουδαία πνευματική μόρφωση και άσκηση. Μετά την κοίμησή του, ο Γέροντας Εφραίμ δημιουργεί την δική του συνοδεία και σύντομα καλείται να αναλάβει την Ι. Μονή του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος. Το κοινόβιο αυτό γνωρίζει σπουδαία πνευματική άνθιση σε ελάχιστα χρόνια και εξ αυτού επανδρώνονται άλλα τρία αγιορείτικα Κοινόβια και Σκήτες. Ο αριθμός των γυναικείων Μονών που ιδρύθηκαν ή επανδρώθηκαν υπό την πνευματική του καθοδήγηση είναι πολύ μεγαλύτερος. Αυτό όμως που τον έχει καταστήσει παγκοσμίως γνωστό είναι η μεγάλη πνευματική κίνηση που έχει δημιουργήσει στην Αμερική. Με κέντρο την Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου στην Αριζόνα έχει δημιουργήσει περίπου είκοσι μοναστικές αδελφότητες με σπουδαίο ιεραποστολικό έργο.

Ο Γέροντας διακατεχόταν από το χάρισμα του λόγου. Αν και μιλούσε πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων. Οι ομιλίες του ήταν για όλους ένα σπουδαίο σχολείο ορθοδόξου πνευματικότητος.

Σύντομο βιογραφικό γέροντος Εφραίμ Αριζόνας

Ο Γέροντας Εφραίμ γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1928 στον Βόλο ως Ιωάννης Μωραΐτης. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια, βοηθώντας τον πατέρα του στην εργασία του, αλλά πάντα ακολουθούσε το ευσεβές παράδειγμα της μητέρας του (η οποία έγινε αργότερα μοναχή με το όνομα Θεοφανώ).

Σε ηλικία 14 χρονών άρχισε να λαχταρά τον μοναχισμό, αλλά δεν πήρε ευλογία από τον πνευματικό να πάει στο Άγιο Όρος έως ότου έγινε 19 χρονών.

Με την άφιξη του στο Άγιο Όρος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, πήγε κατευθείαν στον γέροντα Ιωσήφ (Ησυχαστή), στη σπηλιά του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος τον αποδέχτηκε στην αδελφότητα του, και έκανε την κουρά του 9 μήνες αργότερα το 1948 με το όνομα Εφραίμ.
Από υπακοή στο γέροντά του, ο μοναχός Εφραίμ χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας.
Η ζωή στην αδελφότητα του γέροντος Ιωσήφ ήταν πολύ αυστηρή και ασκητική.

Μετά την κοίμηση του γέροντος Ιωσήφ το 1959, συγκεντρώθηκαν αρκετοί μοναχοί γύρω από γέροντα Εφραίμ που τον είχαν ως πνευματικό πατέρα.

Το 1973 η αδελφότητά του μετακόμισε στην Ιερά Μονή Φιλοθέου όπου έγινε και ηγούμενός της. Λόγω της φήμης του γέροντος Εφραίμ, η μοναστική αδελφότητα μεγάλωσε γρήγορα.

Του ζητήθηκε από την επιστασία του Αγίου Όρους, να αναβιώσει και να επανδρώσει πολλά μοναστήρια στο Άγιο Όρος τα οποία έπασχαν από λειψανδρία, όπως του Ξηροποτάμου, Κωνσταμονίτου και Καρακάλλου. Αυτά τα μοναστήρια βρέθηκαν κάτω από την πνευματική του καθοδήγηση.

Επίσης υπάρχουν πολλά άλλα μοναστήρια στην Ελλάδα κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του γέροντος Εφραίμ, όπως η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στις Σέρρες, της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Πορταριά (Βόλος) και αυτό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πρώην μετόχι της Φιλοθέου, στη νήσο της Θάσου.

Το 1979 έφθασε στον Καναδά για λόγους υγείας.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς, συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί, να νουθετεί και να διδάσκει τους απόδημους Έλληνες. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α. Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν.

Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο απόδημος ελληνισμός να έχει μια μόνιμη βάση πνευματικού ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουργκ των Η.Π.Α. Έγινε συνέχεια με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

Συνέχισε να είναι πνευματικός πατέρας ιερών μονών στο Άγιο Όρος και 8 γυναικείων μοναστηριών σε όλη την Ελλάδα, αλλά καθώς δεν ήταν πρακτικό να είναι ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, καθώς έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Βόρεια Αμερική, παραιτήθηκε το 1990.

Στην Αμερική έως σήμερα έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια, 17 είναι στις Η.Π.Α. και τα 2 είναι στον Καναδά (ανδρικά και γυναικεία), τα οποία υπάγονται στην Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής και Καναδά.
Τα μοναστήρια είναι τα εξής: δύο στη Φλόριντα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη νότια Καρολίνα, ένα στη Νέα Υόρκη, ένα στην Ουάσιγκτον, ένα στην Πενσυλβανία, ένα στην Καλιφόρνια, ένα στο Ιλινόις, ένα στο Μίτσιγκαν, ένα στο Μόντρεαλ, και ένα στο Τορόντο, αφιερωμένα στο Χριστό, στην Παναγία και σε διαφόρους Αγίους.
Επίσης έχει κατασκευάσει ένα γηροκομείο.

Μέχρι σήμερα Κυριακή 8 Δεκεμβρίου ο  γέροντας Εφραίμ μόναζε στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην έρημο της Αριζόνας, λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα της Αριζόνας το Phoenix και κοντά στην πόλη Florence.

Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου

Η ίδρυση και κατασκευή της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου ξεκίνησε το 1995. Η ιερά μονή είναι ανδρική και λειτουργεί με περίπου 35 μοναχούς από διάφορες εθνικότητες, με ηγούμενο τον αγιορετίτη ιερομόναχο π. Παΐσιο που προέρχεται από το Άγιο Όρος.

Το μοναστήρι έχει τώρα έκταση 2000 στρεμμάτων και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές από όλο τον κόσμο.
Το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου είναι κοινόβιο με 5 εκκλησίες, του Αγ. Αντωνίου και Αγ. Νεκταρίου, του Αγ.Νικολάου, η οποία είναι πετρόκτιστη, του Αγ. Σεραφείμ, του Αγ. Δημητρίου, ρωσικού τύπου, και του Αγ. Γεωργίου. Κοντά στο μοναστήρι πάνω σε ένα λοφίσκο επίσης είναι κτισμένο το εκκλησάκι του ροφήτη Ηλία, όμοιο με τα εκκλησάκια της Σαντορίνης, με χρώματα του μπλε και του άσπρου.

Το μοναστήρι προσφέρει συσσίτια για φτωχούς και σε δημιούργησε ίδρυμα για φτωχές και εγκαταλειμμένες γυναίκες στην πόλη του Tuscon.

Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσήλυτους. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνικής, καθώς όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Οι μοναχοί ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις Βυζαντινές παρακαταθήκες, τις παραδόσεις, τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγίου Όρους.

https://www.romfea.gr, https://orthodoxaperasmata.blogspot.com

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΠΡΟΣΕΧΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙΣ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Πρόσεχε να μην κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα. Αλλ’ όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή. Συ όμως τότε μη χάνεις την προθυμία σου, άλλα φώναζε διαρκώς την ευχή με βία, με το ζόρι, με πόνο πολύ.

–«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». 

Και πάλι και πολλές φορές, το ίδιο συνεχώς. Και σαν να ατενίζεις νοερά τον Χριστό να του λέγεις· «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου». Και υπομένοντας, πάλι θα έλθει η Χάρη, πάλιν η χαρά. Όμως και πάλιν ο πειρασμός και η λύπη, η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός…

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ: Η ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΛΥΤΩΝ ΒΑΣΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ: Η αιτία των άλυτων βασάνων των ανθρώπων, δεν είναι η απουσία της ευσπλαχνίας υου Θεού προς εμάς, αλλά αποκλειστικά και μόνο, η κατάχρηση από τον άνθρωπο του δώρου της ελευθερίας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΕΣΕΝΑ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Να φροντίζεις για το θέλημα του Θεού και ο Θεός θα φροντίζει εσένα.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟ 1956

Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956. Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό.

Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων(1) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.

Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι , αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί , κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: «Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια, αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει , έκανε δύο γύρους , οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.

Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος , απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.

Οι γιατροί , που γρήγορα κατέφθασαν , δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. Οι βελόνες των ενέσεων , που ήθελαν να της κάνουν , στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλά δεν μπόρεσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά , η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή . δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί…

Όταν η μητέρα της γύρισε και είδε τι συνέβη, έπεσε αναίσθητη και την μετέφεραν στο νοσοκομείο , από το οποίο βγήκε σε μερικές ημέρες. Η πίστη της στην ευσπλαχνία του Θεού και οι θερμές μητρικές της προσευχές για συχώρηση της δύστυχης, ανανέωσαν , με τη Χάρι του Θεού , τις ζωτικές της δυνάμεις.

Η Ζωή ήλθε σε συναίσθηση και με δάκρυα ζητούσε συγχώρηση και βοήθεια.

Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι , γιατροί , και πνευματικά πρόσωπα. Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι(28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα.

-Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή.

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε

Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!

Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:

1. Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.

3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.

4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Τις παραμονές της εορτής του Ευαγγελισμού (που εκείνη τη χρονιά έπεσε το Σάββατο της τρίτης εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής) πλησίασε προς τους φύλακες της Ζωής ένα καλοσυνάτος Γέροντας και τους παρεκάλεσε να του επιτρέψουν να ιδεί την Ζωή. Αλλά οι φύλακες αστυνομικοί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν. Ήρθε ο Γέροντας και την επόμενη ημέρα, αλλά πάλι οι επόμενοι φύλακες δεν τον άφησαν. Την Τρίτη φορά ,ανήμερα του Ευαγγελισμού , οι φύλακες τον άφησαν. Η φρουρά τον άκουσε πόσο εύσπλαχνα μίλησε στην Ζωή μπαίνοντας: «Λοιπόν , κουράστηκες από την ορθοστασία;»

Πέρaσε λίγη ώρα και, όταν οι φρουροί θέλησαν να βγάλουν έξω τον Γέροντα, αυτός δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο…

Όλοι ήσαν βέβαιοι ότι εκείνος ήταν ο ίδιο ο άγιος Νικόλαος. Έτσι η ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).

Τη νύχτα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού η Ζωή άρχισε να φωνάζει ιδιαίτερα δυνατά:

-Προσεύχεσθε!

Οι νυχτερινοί φύλακες ανατρίχιασαν και άρχισαν να την ρωτούν: «Γιατί φωνάζεις τόσο φοβερά;»

Ακολούθησε η απάντηση:

-Φοβερό ! Καίγεται η γή! Προσεύχεσθε! Όλος ο κόσμος χάνεται για τις αμαρτίες του, προσεύχεσθε!

Από εκείνη τη στιγμή η Ζωή αναζωογονήθηκε, οι μύς άρχισαν να μαλακώνουν , να ζωντανεύουν. Τελικά την έβαλαν στο στρώμα, αλλά εκείνη συνέχισε να φωνάζει και να καλεί όλου σε προσευχή για τον κόσμο που χάνεται για τις αμαρτίες, για την γη που καίγεται για τις ανομίες της.

-Πως έμεινες ζωντανή μέχρι τώρα; Ποιος σε έτρεφε; την ρώτησαν

-Περιστέρια, περιστέρια με έτρεφαν, ήταν η απάντηση . Από αυτό έγινε φανερό ότι έλαβε έλεος και συγχώρηση από την Δεξιά του Κυρίου Παντοκράτορος. Ο Κύριος συγχώρησε τις αμαρτίες της Ζωής, με την παρουσία του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού , και λόγω των μεγάλων βασάνων της και της ορθοστασίας κατά την διάρκεια των 128 ημερών.

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τα θαύματα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό , άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.

Με φόβο και δάκρυα ζητούσε ο λαός συγχώρεση των αμαρτιών, επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Ζωής: «Φοβερό, η γη καίγεται, χανόμαστε για τις αμαρτίες μας! Προσεύχεσθε! Οι άνθρωποι χάνονται για τις ανομίες τους!».

Την τρίτη ημέρα του Πάσχα η Ζωή έφυγε για τον Κύριο , αφού διήνυσε τον δύσκολο δρόμο της ορθοστασίας των 128 ημερών μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου για την συγχώρεση όλων των αμαρτιών της. Το άγιον Πνεύμα την διατηρούσε στη ζωή όλες αυτές τις ημέρες για να αναστήσει την ψυχή της από τον θάνατο της αμαρτίας, ώστε στην μέλλουσα αιώνια ημέρα να την αναστήσει εν σώματι για την ζωή την αιώνιο. Όπως, άλλωστε το λέει και το ίδιο το όνομά της: Ζωή.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη.

Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. Δεύτερον , μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν. Τρίτον , η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν ηθικά.

Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεό, αλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία. Αυτός έμπρακτα στερεώνει την πίστη, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και από τη τιμωρία γι’ αυτές.

(1.)Στη Ρωσία οι εορτές ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Η νηστεία των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι 6 Ιανουαρίου του επόμενου έτους.

(από το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους).

ΠΟΥΤΙΝ: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΔΥΣΗ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ «ΜΗΤΕΡΑ» - «ΠΑΤΕΡΑΣ» ΑΝΤΙ ΓΙΑ «ΓΟΝΕΑΣ 1-2»

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, κατά τη διάρκεια συζήτησης για τη ρωσική εθνική ταυτότητα, ξεκαθάρισε  ευγενικά αλλά σθεναρά ότι δεν πρόκειται ν’ αντικατασταθούν οι παραδοσιακές μορφές οικογένειας από άλλα «προοδευτικά» παραδείγματα που εφαρμόζονται στη Δύση.

«Λέτε ότι η λέξη “Μητέρα” δεν μπορεί ν΄ αντικατασταθεί. Φαίνεται ότι ίσως μπορεί: Την αντικατέστησαν σε ορισμένες χώρες με τους όρους “γονέας 1” και ”γονέας 2”. Ελπίζω ότι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί εδώ», ανέφερε ο Πούτιν την Παρασκευή, κατά τη διάρκεια συνάντησης του Συμβουλίου Διαφυλετικών Σχέσεων, ενός συμβουλευτικού οργάνου του Κρεμλίνου.

Τα σχόλια του προέδρου Πούτιν ήλθαν σε απάντηση στον δικηγόρο Βίκτορ Βοντολάτσκι, που μίλησε για τις προσπάθειες να καλλιεργηθεί μια ενοποιητική ταυτότητα μεταξύ της ρωσικής νεολαίας, χωρίς παραβιάσεις στις άλλες εθνικές, θρησκευτικές ή ομαδικές ταυτότητες.

Οι λέξεις «μητέρα και «πατέρας» είναι λειτουργικά οι ίδιες, αλλά μεταφέρουν διαφορετικά συναισθηματικά βάρη, επιχειρηματολόγησε ο Βοντολάτσκι, όπως η «πατρίδα» και η «χώρα».

Το μειδίαμα του Ρώσου προέδρου ενώ απαντούσε μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως νεύμα προς την κατεύθυνση της Δύσης.

«Γονέας 1» και «γονέας 2» στη Γαλλία

Στη Γαλλία για παράδειγμα, η μητρότητα και η πατρότητα αντικαταστάθηκαν εις το όνομα της κοινωνικής ισότητας. Το Φεβρουάριο, οι σχολικές αιτήσεις αναβαθμίστηκαν με τους όρους «γονέας 1» και «γονέας 2», ώστε να αντανακλούν την νέα «οικογενειακή ποικιλομορφία».

Ανάλογη αλλαγή ήταν προ των πυλών και στην Ιταλία, αλλά ο αντιπρόεδρος της Ιταλικής κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, επανέφερε τις λέξεις «μητέρα» και «πατέρας» στις κυβερνητικές φόρμες, τον  Απρίλη.

Είναι αβέβαιο αν η πρόταση είναι στην ατζέντα της τωρινής κυβέρνησης, που συγκροτήθηκε το Σεπτέμβρη για να κλείσουν τον Σαλβίνι, χωρίς εκλογές, σε μια ακόμη ένδειξη δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ήταν πρώτα στις ΗΠΑ, που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοίνωσε ότι θα αντικαταστήσει τους όρους «μητέρα» και «πατέρας» στις αιτήσεις διαβατηρίων το 2011, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Ομπάμα.

Για να είμαστε δίκαιοι, οι όροι «μητέρα» και «πατέρας» δεν αντικαταστάθηκαν πλήρως στις έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι σημερινές έχουν δύο επιλογές: «Μητέρα/Πατέρας/Γονιός», που αποτελεί ξεκάθαρη κι απαράδεκτη διάκριση για τα παιδιά από τριπλές ή άλλες πολυγαμικές σχέσεις, που ακόμη παραμένουν παράνομες υπό τους καταπιεστικούς αμερικανικούς νόμους.

Κι ενώ οι ομάδες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Δύση μπορεί να ετοιμάζονται να καταδικάσουν τα σχόλια του προέδρου Πούτιν, ως ένα ακόμη δείγμα καταπίεσης στη Ρωσία, καλύτερα να συγκρατηθούν, προτού εξαργυρώσουν τα τσεκ που λαμβάνουν από τα λόμπι.

Άλλωστε, κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν, μίλησε επίσης και για το καλωσόρισμα και την αποδοχή των μεταναστών και την καταδίκη της «άγνοιας και του εξτρεμισμού», αλλά και για την υποστήριξη προς τους ιθαγενείς πληθυσμούς της Ρωσίας, που ζουν σε καλύτερες συνθήκες και σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από τους ιθαγενείς της Αμερικής.

sputniknews.gr,30.11.2019 https://www.rt.com

http://aktines.blogspot.com

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ!

Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΛΑΪΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2α Δεκεμβρίου  2019

Η ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΛΑΪΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η σύγχρονη λαίλαπα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού προχωρεί καλπάζοντας και ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Ο παγκόσμιος Οικουμενισμός σε θρησκευτικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και προχωρεί στην υλοποίηση των στόχων του, στη σύγκληση των θρησκειών και την πραγματοποίηση του οράματος της Πανθρησκείας. Δυστυχώς η παναίρεση αυτή, η φοβερότερη και πλέον επικίνδυνη από όσες εμφανίστηκαν μέχρι σήμερα στη ζωή της Εκκλησίας μας, την οποία πολύ σοφά χαρακτήρισε ο αείμνηστος αρχ. π. Αθανάσιος Μυτιληναίος ως τον τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου, βρήκε νέα ώθηση, αντί καταδίκης, στη «Σύνοδο» της Κρήτης, (Ιούνιος 2016). Οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού μετά την συνοδική νομιμοποίηση της ιστορικής ονομασίας των ετεροδόξων ως «Εκκλησιών», προχωρούν τώρα ακάθεκτοι, με περισσότερο ζήλο και ενθουσιασμό, επικαλούμενοι «εν παντί καιρώ και τόπω» τις κακόδοξες αποφάσεις της, για να δικαιολογήσουν συμπροσευχές και συλλείτουργα με αιρετικούς, μετάδοση της θείας κοινωνίας σε ετεροδόξους και άλλες παραβάσεις των Ιερών Κανόνων, γενόμενοι εκόντες, άκοντες όργανα της Νέας εποχής.

Μια ακόμη συγκλονιστική είδηση από το διαδίκτυο με τίτλο «’Ανοιχτή θεία κοινωνία’ επιβάλλει ο κ. Ναθαναήλ στο Σικάγο!…», (βλ. ιστολόγια helleniscope.com και Ακτίνες, 24.11.2019), είδε το φως της δημοσιότητος, που επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τον  μύχιο πόθο και όραμα των οικουμενιστών, την πλήρη ένωση της αμωμήτου Ορθοδοξίας μας με τις αιρέσεις του Παπισμού, του Προτεσταντισμού, και του Μονοφυσιτισμού, τώρα πλέον και σε επίπεδο μυστηριακής διακοινωνίας, (intercommunion).  Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «Μαθαίνουμε από την θρησκευτική ιστοσελίδα www.protectingorthodox church.blogspot.com ότι o κ. Ναθαναήλ, [Μητροπολίτης Σικάγου], την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου σε συνάντηση των ιερέων της Μητρόπολης Σικάγου, επέβαλλε σε όλους τους ιερείς να μην εμποδίζουν την θεία κοινωνία σε κανένα και να την προσφέρουν χωρίς να ανακοινώνουν κανένα περιορισμό. Και ειδικά να μην αναφέρουν τίποτα περί ‘αμαρτιών’ και ‘αμαρτωλών’ που όπως όλοι γνωρίζουν είναι αναπόσπαστο τμήμα της θείας κοινωνίας.…Δηλαδή όλοι όσοι τυχόν βρίσκονται στην εκκλησία, οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος, θα κοινωνούν;». Και συνεχίζει ο σχολιαστής της ιστοσελίδας: «Αλλά φοβόμαστε ότι προφανής στόχος της ‘ντιρεκτίβας’ του Ναθαναήλ που φαίνεται να έρχεται από το Φανάρι, είναι η ισοπέδωση των όποιων εμποδίων ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη προσέγγιση με τον Πάπα και τον Καθολικισμό.  Προσπαθούν και πάλι να γκρεμίσουν την Ορθοδοξία, αλλά ας έχουν στο μυαλό τους ότι η πίστη αυτή στάθηκε όρθια για δύο χιλιάδες χρόνια και δεν θα την ισοπεδώσουν με τους νεωτερισμούς και τις απαράδεκτες διδαχές τους!». Η απόφαση αυτή του Μητροπολίτου Σικάγου, να εισαγάγει την μυστηριακή διακοινωνία μεταξύ των πιστών της Μητροπόλεώς του δεν μας ξενίζει, μάλλον θα λέγαμε ήταν αναμενόμενη. Η μυστηριακή διακοινωνία, (τώρα μεν στη Μητρόπολη Σικάγου και αργότερα και σε άλλες Μητροπόλεις), είναι η τελική κατάληξη και το επιστέγασμα μιας σειράς παραβάσεων των Ιερών Κανόνων και της εν γένει εκκλησιαστικής Παραδόσεώς μας, (συμπροσευχές, ημισυλλείτουργα, κοινές διακηρύξεις, επίσημη και τιμητική παρουσία ετεροδόξων στη «Σύνοδο» της Κρήτης και συνοδική αναγνώρισή τους, κ.α.), που προηγήθηκαν εδώ και δεκαετίες και σηματοδοτεί την πλήρη ένωση, (ή μάλλον ψευδοένωση), μεταξύ Ορθοδοξίας και ετεροδόξων, στο επίπεδο του λεγομένου «λαϊκού οικουμενισμού».      

Βέβαια η μυστηριακή διακοινωνία με αιρετικούς δεν είναι ένα καινούργιο «φρούτο» που μας ήρθε τώρα από τη Ι. Μητρόπολη Σικάγου. Όπως αποδεικνύουν σχετικές έρευνες από διακεκριμένους και καταξιωμένους θεολόγους, τις απαρχές της μέσα στο χώρο του Οικουμενισμού, θα πρέπει να αναζητήσουμε στην περιβόητη «άρση των αναθεμάτων» (Δεκέμβριος 1965) μεταξύ του πρώην Οικουμενικού Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα και του πρώην «Πάπα» Παύλου του ΣΤ΄. Σχετικά με το θέμα αυτό έχει ασχοληθεί το Γραφείο μας σε παλαιότερη μελέτη μας, (βλ. «Ιστορικοδογματική και κανονική κριτική προσέγγιση στο άρθρο του ελλογιμοτάτου καθηγητού του πανεπιστημίου του Graz, κ. Γρηγορίου Λαρεντζάκη ‘το παπικό πρωτείο και ο οικουμενικός πατριάρχης Αθημαγόρας’», Νοέμβριος 2012), από την οποία σταχυολογούμε μερικά αποσπάσματα, ώστε να γίνει αντιληπτή στον αναγνώστη η μέχρι σήμερα ιστορική πορεία της μυστηριακής διακοινωνίας και να κατανοηθεί σαφέστερα, σε πιο πλαίσιο κινήθηκε η πρόσφατη απόφαση του Μητροπολίτη Σικάγου κ. Ναθαναήλ:

 «Το όραμα του Πατριάρχου Αθηναγόρα και ο διακαής πόθος του για την ένωση στο κοινό Ποτήριο επιχειρήθηκε με την άρση των αναθεμάτων μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Η άρση των αναθεμάτων εσήμαινε και για τις δύο πλευρές την άρση του σχίσματος. Τούτο φαίνεται ξεκάθαρα από όσα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απεκάλυψε τον Αύγουστο του 1971: ‘το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα, εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ…’, αλλά και από την διαβεβαίωση του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄, ο οποίος το 1972 εδήλωσε, ότι ‘μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκόμεθα σχεδόν εις τελείαν κοινωνίαν’. Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας του 1965 αναφέρει, ότι ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ‘αίρουν την ακοινωνησία’ μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα η σωστή μετάφραση της παραγράφου 4, εδάφιο β, της συμφωνίας, λέγει τα εξής: ‘αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας (=les sentences d’ excommunication), ών η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη’! Ο αείμνηστος καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει ότι ‘οι New York Times μετέδωσαν την από κοινού αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά την άρσιν του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της μυστηριακής κοινωνίας, που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς, ότι το Ελληνικόν κείμενον, που αναγγέλει την άρσιν των αναθεμάτων, ήτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών’. Από τα παρά πάνω συμπεραίνουμε ότι, τουλάχιστον για το Φανάρι (από Ορθοδόξου πλευράς) όπως και για το Βατικανό, ‘ακοινωνησία’, ‘σχίσμα’, πλέον δεν υφίσται και η ένωση των Εκκλησιών ήδη έγινε, αλλά δεν είναι ακόμη ‘τελεία’. Αυτό θα γίνει όταν Πάπας και Πατριάρχης ‘κοινωνήσουν’ από το ‘κοινό Ποτήριο’, όπως ήδη κοινωνούν μετά το 1965 σε πολλές περιπτώσεις κληρικοί και λαϊκοί από τις δύο ‘Εκκλησίες’ τους. Με αυτά τα δεδομένα οι λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και λοιποί ποιμένες, παρουσιάζουν σταδιακά την ένωση, που αποφασίσθηκε το 1965. Πιστεύουν, ότι έτσι θα αποφευχθούν ανεπιθύμητες σε βάρος τους αντιδράσεις, για την προδοσία τους αυτή από τον πιστό λαό του Θεού.

Την ψευδοένωση αυτή, που απεφασίσθη και υπεγράφη μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου με την άρση των αναθεμάτων, αποκαλύπτουν και σχολιάζουν εκκλησιαστικές προσωπικότητες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι, που ασχολήθηκαν και ερεύνησαν εις βάθος τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα, ή έλαβαν μέρος στους  μετά ταύτα γενομένους θεολογικούς διαλόγους. Ένας εξ’ αυτών ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί: ‘Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν’. Ο ομ. καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης επιβεβαιώνει την ίδια πραγματικότητα: ‘Εκείνοι (οι Λατινόφρονες) εσχεδίασαν και εχάλκευσαν με κρυφές συμφωνίες την ένωση, χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται γι’ αυτό, ότι η ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως, να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως’. Ο αγωνιστής και μαχητικός ιεράρχης αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης επισημαίνει: ‘Η ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια Ανατολής και Δύσεως, διαβούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως, ων εγκέφαλος ο Πάπας!. Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά φάσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν θα ακούση, ότι η ένωσις επετεύχθη! Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν, ότι ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών διά την Ορθόδοξον πίστιν. Συντελείται εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποίαν δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν!’. Ο πρώην Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους αρχ. κυρός Γεώργιος Καψάνης παρατηρεί: ‘Πάντα τα ανωτέρω δηλούν, ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν θεωρεί πλέον τον Πάπαν και την Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Εκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους, εφ’ όσον δέχεται την Παπικήν Εκκλησίαν ως ‘αγίαν’, τον δε επί κεφαλής αυτής ως ‘άγιον’, ‘μακαριστόν’, υπέρ ού τελεί και επιμνημόσυνον δέησιν. Σημαίνουν επίσης, ότι η ένωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει η μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς την οποίαν βαίνομεν ολοταχώς…’.

Το γεγονός εξ’ άλλου, ότι ο κ. Αθηναγόρας εμνημόνευε τον Πάπα στην αγία Πρόθεση και στη Θεία Λειτουργία, επιβεβαιώνει την επιχειρηθείσα με την άρση των αναθεματων ψευδοένωση. Σε επιστολή του προς τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ τον Δεκέμβριο του 1968, έγραφε τα εξής: ‘Εν τη κοινωνία ταύτη ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου αδελφέ, Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου Αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του αγιωτάτου προκατόχου ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομέν σοι: της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων’».

Περιττό βέβαια να τονιστεί ότι η ίδια ακριβώς γραμμή με τον πρώην Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, (η πλήρης ένωση Ορθοδοξίας και ετεροδοξίας μέχρι και αυτού του «κοινού ποτηρίου», παρά τις υπάρχουσες δογματικές πλάνες των ετεροδόξων και παρά τις καταδίκες των από Ορθοδόξους συνόδους), ακολουθείται δυστυχώς και σήμερα. Από τις πάμπολλες κατά καιρούς δηλώσεις του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μνημονεύουμε τις δηλώσεις στην αυστριακή εφημερίδα «Κουρίρ», σε επίσκεψή του στην Αυστρία, πριν από πέντε περίπου χρόνια, (Νοέμβριος 2014): «…Η αποκατάσταση της διάσπασης και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ενώ ….ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων!», (βλ. κείμενο του Γραφείου μας με τίτλο «Δρομολογείται ένωση των Εκκλησιών με βάση την ψευδοσύνοδο Φεράρας –Φλωρεντίας», Νοέμβριος 2014).  

Από όλα όσα παρά πάνω μνημονεύσαμε, γίνεται πλέον αντιληπτό, ακόμη και από το πιο απλοϊκό πιστό μέλος της Εκκλησίας μας, ότι η «ένωση των Εκκλησιών», έτσι όπως την οραματίζονται τα «υψηλά κλιμάκια» των Ορθοδόξων εκκλησιαστικών ηγετών, (δηλαδή «ένωση» ουνιτικού τύπου, παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές), έχει φθάσει στην τελική του ευθεία. Το «κοινό ποτήριο» σε επίπεδο κορυφής, ταπεινώς φρονούμε, ότι είναι πλέον θέμα χρόνου. Χωρίς να είμαστε προφήτες, μπορούμε, με βάση την μέχρι τώρα πορεία των πραγμάτων, να προβλέψουμε ότι τα επόμενα βήματα, κατά πάσαν πιθανότητα, θα είναι η επέκταση της μυστηριακής διακοινωνίας και σε άλλες Ι. Μητροπόλεις, μέχρις ότου αυτή γενικευθεί στην πλειονότητα των Ι. Μητροπόλεων όλων των κατά τόπους Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Το μόνο εμπόδιο προς το παρόν για τους οικουμενιστές φαίνεται να είναι  τα «χαμηλά κλιμάκια», ο κατώτερος κλήρος, οι μοναχοί και ο λαός. Όλοι αυτοί πρέπει σιγά -σιγά να παύσουν να αντιδρούν και να αρχίσουν να συνηθίζουν στο νέο καθεστώς της μυστηριακής διακοινωνίας, σε πρώτη φάση με τους ετεροδόξους και αργότερα, γιατί όχι, και με τους αλλοθρήσκους. Ας γνωρίζουν όμως ότι κάποια στιγμή ο Θεός θα επέμβει και δεν θα αφήσει την αγία του Εκκλησία να χαθεί μέσα στο κυκεώνα των αιρέσεων και των θρησκειών του κόσμου. Το Πανάγιο Πνεύμα, το Οποίο κυβερνά την Εκκλησία του Χριστού, από την αγία ημέρα της Πεντηκοστής έως τα έσχατα της ιστορίας, θα ματαιώσει τα σχέδιά τους και θα ανατρέψει τα οράματά τους. Ο πιστός λαός, ο φύλακας της αμώμητης και σώζουσας Ορθοδόξου πίστεως, θα μείνει πιστός στην πίστη των Πατέρων του, όπως έμεινε εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις κατά της Εκκλησίας μας. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών 

https://thriskeftika.blogspot.com

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ!

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης: Κατάληψη της Ελλάδος από ξένος κράτος δεν θα γίνει ποτέ! Τόση δύναμη δίνει ο Κύριος στην Ελλάδα τον καιρό του πολέμου, που δεν λέγεται. Δεν θα έρθουν αυτοί μέσα. Το σώμα της Ελλάδος δεν μπορεί να το πάρει κανένα κράτος και να το πάει όπου θέλει. Είναι από πάνω γραμμένο αυτό, δεν είναι από ανθρώπους. Μην φοβάσαι τίποτα! Ξέρεις τι δυνάμεις έρχονται από ψηλά; Δεν τις βλέπει εσύ. Μη φοβάσαι τίποτα!

Π. ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ: Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΛΙΓΟ ΠΟΣΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ!

Γέρων Σίμων Αρβανίτης: Η Ελλάς θα δείτε σε λίγο πόσο θα γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη. Όχι μόνο θα δείτε, θα έχει εξαίρετο και λαμπρό παράδειγμα εις όλη την οικουμένη.

ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Αγία Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς 

Η Αγία Βαρβάρα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και ήταν κόρη του ειδωλολάτρη Διοσκόρου ο οποίος ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως.

Ο πατέρας της λόγω της σωματικής ωραιότητας της Αγίας, την φύλαγε κλεισμένη εντός πύργου. Δεν γνωρίζουμε που διδάχθηκε τις χριστιανικές αλήθειες, καθώς ο πατέρας της ήταν φανατικός ειδωλολάτρης, λόγος για τον οποίο άλλωστε προσπάθησε να κρατήσει κρυφή την πίστη της στον Τριαδικό Θεό. Ένα τυχαίο περιστατικό, όμως, την πρόδωσε. Ο πατέρας της πληροφορήθηκε από τεχνίτες ότι η Αγία ζήτησε να τις ανοίξουν τρία παράθυρα στον πύργο όπου ήταν έγκλειστη, στο όνομα της Αγίας Τριάδος και, έτσι, βεβαιώθηκε ότι η κόρη του είχε γίνει Χριστιανή.

Εξοργίσθηκε τόσο που την κυνήγησε εντός του πύργου με το ξίφος του για να την φονεύσει. Η Αγία κατέφυγε στα όρη, αλλά ο πατέρας της την συνέλαβε και την παρέδωσε στον τοπικό άρχοντα, Μαρκιανό, κατηγορώντας την για την πίστη της. Όταν ανακρίθηκε, ομολόγησε με παρρησία την πίστη της στον Χριστό και καθύβρισε τα είδωλα. Μετά από φρικτά βασανιστήρια, διεπομπέφθη γυμνή στην πόλη και τέλος σφαγιάσθηκε από τον ίδιο τον πατέρα της. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη.

Η σύναξη της Αγίας ετελείτο στο μαρτύριο αυτής, στον Βασιλίσκο πλησίον της αγίας Ζηναΐδος.

Τα Λείψανα της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας διαφυλάχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι τον 11ο αιώνα μ.Χ.., οπότε ένα μέρος τους μεταφέρθηκε στη Βενετία, όταν Δόγης ήταν Ο Πέτρος Β’ Orseol (991 – 1009 μ.Χ.). Τα Λείψανα μεταφέρθηκαν από την Πριγκίπισσα Μαρία Αργυροπούλα, η οποία νυμφεύθηκε τον γιό του Δόγη Πρίγκιπα Ιωάννη. (Σύμφωνα με μέρος των πηγών - Ιωάννη τον Διάκονο και Ανδρέα Δάνδολο - η Μαρία ήταν ανιψιά ή και αδελφή των Αυτοκρατόρων Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου και Κωνσταντίνου Η’, όμως το πλέον πιθανό είναι να ήταν μία από τις αδελφές του μελλοντικού Αυτοκράτορα Ρωμανού Γ’).

Ο Πριγκιπικός Γάμος ευλογήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, με παρανύμφους τους Αυτοκράτορες. Μάλιστα η παραμονή του ζεύγους στη Βασιλεύουσσα παρατάθηκε μέχρι το 1004 μ.Χ. (εκεί γεννήθηκε και το πρώτο παιδί τους).

Στη Βενετία τα Λείψανα της Μεγαλομάρτυρος κατατέθηκαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Μάρκου. Ο Ιωάννης πέθανε από πανώλη στη Βενετία, το 1009 μ.Χ. Μετά τον θάνατό του δύο αδέλφια του, ο Επίσκοπος του Τορτσέλλο Όρσο και η Φιληκίτη, Ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου επίσης στο Τορτσέλλο, πέτυχαν την μεταφορά των Λειψάνων στη Μονή αυτή, όπου παρέμειναν μέχρι τον 18ο αιώνα μ.Χ.

Τα Λείψανα μεταφέρθηκαν και πάλι στο Ναό του Αγίου Μάρκου κατά την περίοδο των Ναπολεοντίων Πολέμων, όπου και σήμερα φυλάσσονται. Πάντως μέρος τους παρέμεινε και στη Μονή του Τορτσέλλο. Δεν είναι γνωστό πότε και κάτω από ποιες συνθήκες η Κάρα της Αγίας μεταφέρθηκε στο Μοντεκοτίνι της Ιταλίας, όπου σήμερα φυλάσσεται, όπως και το μέρος των Λειψάνων που φυλάσσεται στο Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Ριέτι.

Επίσης, κατά το 12ο αιώνα μ.Χ., μέρος υπολοίπων λειψάνων της Αγίας μεταφέρθηκαν από την Κωνσταντινούπολη στο Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλους στο Κίεβο, όπου παρέμειναν ως το 1930 μ.Χ., όταν μεταφέρθηκαν εκ νέου στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Βλαδίμηρου στην ίδια πόλη.

Την 1η Ιουνίου 2003 μ.Χ., μετά από ενέργειες του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου προς την Ρωμαιοκαθολική Επισκοπή της Βενετίας και τον Επίσκοπό της Άγγελο Scolla, δόθηκε μέρος των Λειψάνων της Αγίας στην Εκκλησία της Ελλάδος. Το Λείψανο παραλήφθηκε με τις δέουσες τιμές από τον Γενικό Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας Επίσκοπο Φαναρίου Αγαθάγγελο και κατατέθηκε στο ομώνυμο Προσκύνημα του Δήμου Αγίας Βαρβάρας Αττικής.

Μέρος της Κάρας της Αγίας βρίσκεται στη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Μέρος της δεξιάς της Αγίας και ένας βραχίονας βρίσκεται στη Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στις Μονές Χιλανδαρίου, Καρακάλου και Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους, Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Προυσού Ευρυτανίας, στο ομώνυμο Προσκύνημα Δήμου Αγίας Βαρβάρας Αττικής, στον Καθεδρικό Ναό Αγ. Βλαδιμήρου Κιέβου και στη Λαύρα Αγ. Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Η Αγία Βαρβάρα θεωρείται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ΄ άλλες Χώρες Αγία προστάτις πυροβολικού. Στην Ελλάδα καθιερώθηκε ως Προστάτις του όπλου αυτού το 1828 μ.Χ. όπου και αναφέρεται η πρώτη σχετική τελετή με δοξολογία και παράθεση στη συνέχεια γεύματος όπου έλαβαν μέρος αξιωματικοί και οπλίτες πυρβολητές.

Στη Ορθόδοξη εικονογραφία η Αγία Βαρβάρα ζωγραφίζεται πολλές φορές μ’ ένα ποτήριο στο χέρι όντας προστάτιδα ενάντια στο αιφνίδιο θάνατο και μη θέλοντας να στερηθούν οι ετοιμοθάνατοι την θεία κοινωνία. Συχνά τη συναντούμε κοντά σ΄ έναν πύργο (με τρία παράθυρα) ή κρατώντας ένα βιβλίο (για τους ετοιμοθάνατους) ή ένα κλαδί φοίνικα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας στις 4 Δεκεμβρίου. 

http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: ΚΑΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης: Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού. Ένα κομποσχοίνι που κάνεις για τον αδελφό σου, για τον συγγενή σου, δεν πάει χαμένο. Ο Θεός θα τον βοηθήσει, όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Το κομποσχοίνι, όχι βοηθάει, αλλά και ψυχή από την κόλαση μπορεί να βγάλει! Τόση δύναμη έχει η προσευχή.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΩ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Όλη τη νύχτα προσεύχομαι και φωνάζω: Κύριε ή σώσε όλους τους αδελφούς, ή σβήσε και μένα. Δεν θέλω τον παράδεισο μόνος.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΜΕ ΘΥΜΟ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Ποτέ δεν είδα να γίνει διόρθωση με θυμό, αλλά πάντοτε με αγάπη. Τότε και ο νουθετούμενος θυσιάζεται.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΑΛΥΕΙ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Η χάρις του Χριστού και της Παναγίας μας όλα τα διαλύει. Έχε υπομονήν, διότι η Βασίλισσα Θεοτόκος και Κυρία των όλων δεν μας αφήνει. Αυτή προσεύχεται δι' ημάς.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΑΙ ΑΝ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΕΣΥ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Να µην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.