ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ (Β' ΜΕΡΟΣ)

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ «ΝΕΑ» ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, ιστορικού-ερευνήτριας

«Βουλεύεσθαι και λογίζεσθαι ταυτόν»¹ 
Αριστοτέλης

Επανερχόμενοι στην δράση της «νέας» τηλεόρασης, υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αυτή φαίνεται να πρωτοστατεί στον «αόρατο» πόλεμο που διεξάγει ο «Νέος Διαφωτισμός» κατά της «παλαιάς» σκέψης.

Απομένει τώρα να αναλυθεί η δράση των τηλεοπτικών διαμορφωτών γνώμης και καθοδηγητών σκέψης τους οποίους αυτή επιλέγει, ούτως ώστε να διαπιστωθεί η συμβολή τους τόσο στον «κατευνασμό» και τον «λήθαργο» στον οποίον έχουν βυθισθεί οι δυτικές κοινωνίες², όσο και στην «δημιουργική καταστροφή», για την επικράτηση της Νέας Εποχής. Όσοι παρακολουθούν την «νέα» τηλεόραση με αναλυτικό και κριτικό πνεύμα, διαπιστώνουν ότι, οι σύγχρονοι Ινστρούχτορες εκπαιδευτές³  -είτε «στρατευμένοι», είτε χρησιμοποιούμενοι εν αγνοία τους- εφαρμόζουν, μέσω αυτής, τις ακόλουθες, κυρίως, μεθοδεύσεις:

- Εξουδετερώνουν την λογική των τηλεθεατών, «αποδομώντας» κάθε αυτονόητο, και επαναπροσδιορίζοντάς το, επί «νέας», «πολιτικώς ορθής» βάσης, η οποία, στην ουσία, το αντιστρέφει, προς δόξαν του «Νέου Διαφωτισμού». Π.χ.: «Σε μια «σωστή» δημοκρατία, η πλειοψηφία οφείλει να υποτάσσεται στην μειοψηφία».

- Παραλύουν την λογική, διά της «αφελούς», «αντικειμενικής» και «δημοκρατικής» τήρησης ίσων αποστάσεων μεταξύ δικαίου και αδίκου, θετικού και αρνητικού, καλού και κακού, θύματος και θύτη, ηθικού και ανήθικου, ομαλού και διεστραμμένου, νομίμου και παράνομου, επιστήμης και τσαρλατανισμού. Χριστιανισμού και σεκτών κ.ο.κ..

- Καταστρέφουν κάθε πνευματικό, ηθικό, εθνικό, κοινωνικό, θρησκευτικό έρεισμα του δυτικού ανθρώπου, με τον δογματικό πλουραλισμό⁴, δηλαδή, με την σχετικοποίηση του απόλυτου και την απολυτοποίηση του σχετικού. Π.χ.: «Πρέπει να αποδεχθούμε κάθε άποψη ως εξ ίσου έγκυρη, αφού δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια, και ο κάθε ένας μας είναι φορέας της δικής του αλήθειας».

- Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, δημιουργώντας πνευματικό χάος, αβεβαιότητα και σύγχυση με αλληλλοσυγκρουόμενα και αλληλλοαναιρούμενα μηνύματα, τα οποία προβάλλουν ως ισόκυρα. Έτσι, καλούν τον τηλεθεατή να αποδεχθεί ότι, «ο δυτικός πολιτισμός είναι καταστροφικός, αυταρχικός, εκμεταλλευτής του Τρίτου Κόσμου κ.ο.κ.», ως ισόκυρο προς το «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι...»^. τον καλούν να ντραπεί επειδή θεωρεί την ομοφυλοφιλία διαστροφή, ενώ, ταυτόχρονα, τον καλούν να ντραπεί επειδή «όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι»^. τον καλούν να είναι άτεγκτος έναντι των καπνιστών, αλλά να δείχνει «κατανόηση» για τα ναρκωτικά (ιδιαίτερα για τα «μαλακά»)^. αν πιστεύει σε Μία και Μόνη Αλήθεια, τον εγκαλούν ως «φανατικό» ή «φασίστα», και τον καλούν να αποδεχθεί μία «νέα» Μόνη Αλήθεια, ότι: «Δεν υπάρχει μία Μία και Μόνη Αλήθεια», κ.ο.κ..

- Ενσταλάζουν ενοχές σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο για πράξεις ή παραλείψεις μεμονωμένων ατόμων, ή πολιτικών ή διοικητικών φορέων. Π.χ. «Ως κοινωνία οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας που ο δράστης κατακρεούργησε το θύμα»^. «έχουμε όλοι ευθύνη...», είτε για τους θανάτους από ναρκωτικά, είτε για την πορνεία, είτε για τις πυρκαγιές, είτε για τις πλημμύρες, τις καταρρεύσεις κ.ο.κ.. Εφαρμόζουν, δηλαδή, την θεωρία της συλλογικής ευθύνης, που -συμπτωματικά;- ταυτίζεται με την επιδιωκόμενη από την Θεοσοφία εξαφάνιση της προσωπικής συνείδησης και στην «ομαδοποίηση» όλων των επιμέρους συνειδήσεων σε ΜΙΑ κοινή συνείδηση: «Ο άνθρωπος μπαίνει στην συνείδηση της Μονάδος, του ΕΝΟΣ», «... Η προσωπικότητα σβύνει και η πλάνη τελειώνει. Αυτό είναι το επιστέγασμα του Μεγάλου Έργου...»⁵

- Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» στους τηλεθεατές, εξαπολύοντας εναντίον τους καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων σε ό,τι αφορά τον άνθρωπο, και ειδικά τον δυτικό άνθρωπο, με κύριο όπλο την οικολογία. Π.χ.: «Ο άνθρωπος είναι καταστροφικό ον», «ο άνθρωπος είναι κατώτερος από τα ζώα, τα οποία, ενώ έχουν και αυτά ψυχή, δεν καταστρέφουν το περιβάλλον και τον πλανήτη»^. ή «αντίθετα με εμάς τους «πολιτισμένους» που εκμεταλλευόμαστε και καταστρέφουμε τον Πλανήτη, η τάδε φυλή Αυστραλίας (της Αφρικής, Ινδίας κ.ο.κ.) σέβεται την φύση και ζει σε αρμονία με αυτήν».

- Ενσταλάζουν «συνείδηση μικρότητας» σε όλο το κοινωνικό και εθνικό σύνολο, εξαπολύοντας εναντίον του καταιγισμό ενοχών και υποτιμήσεων, συντρίβοντας όλα τα «παλαιά» -κυρίως τα εθνικά, πνευματικά, ιστορικά και θρησκευτικά- δεδομένα του: Π.χ. «οι Ευρωπαίοι, που είναι πολιτισμένοι...», «ο Έλληνας είναι απαίδευτος, αγράμματος, εξυπνάκιας, τεμπέλης, εκμεταλλευτής, νεόπλουτος, σκληρός με τα ζώα, κ.ά.», «ο αρχαιοελληνικός (ή ο βυζαντινός) πολιτισμός ήταν μια τυραννική αποικιοκρατική ιμπεριαλιστική δύναμη», «ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σφαγέας των λαών», «ζούμε σε ένα ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς»... κ.ο.κ..

- Παραλύουν οποιαδήποτε νόμιμη αντίδραση, επιβάλλοντας τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού»⁶ διά της πνευματικής τρομοκρατίας και με εκβιαστικές συλλογιστικές. Π.χ. «Η Χ θέση είναι η ορθή. Όποιος διαφωνεί είναι προκατειλημμένος, αντιδραστικός, εθνικιστής, θρησκόληπτος, φασίστας, ρατσιστής, κ.ο.κ.»^. «Η ευθανασία αποτελεί κορυφαία κατάκτηση της πολιτισμένης Δύσης, ο σημερινός Έλληνας, όμως, δεν έχει φθάσει ακόμα στο επίπεδο να εκτιμήσει την κατάκτηση αυτή».

- Εξουθενώνουν τις αντιστάσεις και υποκλέπτουν την συναίνεση του κοινού, εφαρμόζοντας την μέθοδο της σταδιακής φθοράς: Επαναφέρουν επί τάπητος, αόκνως και με διερευνητική «αφέλεια», τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού», παρ' όλον ότι αυτά έχουν επανειλημμένως καταρριφθεί -και μάλιστα ενώπιόν τους- από ειδήμονες επί τη βάσει εμπεριστατωμένων στοιχείων σε προηγούμενες συζητήσεις. Επιλέγουν, όμως, κάθε φορά διαφορετική -βαθμιαίως πιο «χαλαρή», πιο «διαλλακτική» και πιο «ενδοτική»- σύνθεση καθοδηγητών γνώμης, ώστε, τελικώς, να καταλήξουν στην κατάλληλη «καθησυχαστική» σύνθεση^. δηλαδή στην σύνθεση που -είτε ενεπίγνωστα, είτε λόγω ανεδαφικότητας- θέτει ως προϋπόθεση εφαρμογής των «ιδανικών» αυτών, δήθεν αυστηρούς -στην ουσία όμως, προσχηματικούς και ανεφάρμοστους όρους- για να καταλήξει να αποφανθεί συναινετικά.

- Ευνουχίζουν ανώδυνα κάθε βάσιμη αντίδραση, παρουσιάζοντας τον Χριστιανισμό ως μια άνευ όρων υποχώρηση έναντι κάθε αξίωσης, πρόκλησης ή προσβολής, προβάλλοντας μια ψευδο-χριστιανική εκβιαστική αγαπολογία του τύπου: «Ο Χριστός είναι αγάπη, άρα, όποιος αντιδρά στις κοινωνικές, οικονομικές, εθνικές, ηθικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές κ.λπ. μεταβολές που επιβάλλονται, δεν είναι χριστιανός»^. ή «Ο Χριστός δεν χρειάζεται προστάτες, συνεπώς, αποδεχθείτε «πολιτισμένα» κάθε βεβήλωσή Του».

- Οδηγούν σε πνευματική (και βουλητική) παράλυση, όταν -έχοντας ήδη κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού υπερασπιζόμενοι ιστορικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες «παλαιές» θέσεις- οι ίδιοι τις παραλλάσσουν, τις διαστρεβλώνουν, τις διαβάλλουν ή τις αναιρούν. Ή, όταν -ηγηθέντες κινήσεων που υπεραμύνονται «παλαιών» ιδεών- τις απεμπολούν^. ή όταν υιοθετούν, ως «ορθό» ή ως «λογικό», ένα από τα «νέα ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού».

- Αποσυνθέτουν την Χριστιανική πίστη στην συνείδηση του κοινού, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών εμφορούνται -είτε ενεπίγνωστα, είτε όχι- από υλιστικές θεωρίες, πεποιθήσεις, τάσεις, αντιλήψεις, οι οποίες εξυπηρετούν τον «Νέο Διαφωτισμό». Άλλοι, πάλι, θέτουν τον πήχυ της σωτηρίας τόσο ψηλά, ώστε ο καθημερινός, ο μέσος Χριστιανός τηλεθεατής να αποκαρδιώνεται και να καταφεύγει στους αστρολόγους προς επίλυση των προβλημάτων του.

- Παραλύουν την βούληση των τηλεθεατών, προβάλλοντας ή υιοθετώντας (ή διά της σιωπής τους) τις καταιγιστικές καταστροφολογίες, που τους τρομοκρατούν.

Αποσυνθέτουν την «παλαιά» σκέψη και την «παλαιά» περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, όταν -σε αντιπαραθέσεις της με τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού»- την «υπερασπίζονται» με αδύναμα και σαθρά επιχειρήματα, ή καλούν ως υπερασπιστές της άτομα «ανυποψίαστα», ή με ανεπαρκείς γνώσεις, ή «επικοινωνιακώς» ανεπαρκή, ή άτομα που ενεπίγνωστα την εκθέτουν, την διαστρέφουν ή την καταστρέφουν.

- Καθιστούν τους τηλεθεατές πνευματικά και ψυχικά απάτριδες, υπεραμυνόμενοι - αλλά κατά τρόπο βίαιο, χυδαίο, ακραίο, ή ακόμα και γελοίο- των «παλαιών» αξιών και ιδανικών, ή των πολιτικών ή θρησκευτικών πιστεύω τους (δηλαδή, διαβάλλουν, εκθέτουν, διαστρεβλώνουν, γελοιοποιούν και καθιστούν αποκρουστικές, αν όχι και επικίνδυνες τις «παλαιές» θέσεις).

- Παραλύουν την κριτική ικανότητα των τηλεθεατών, παρουσιάζοντας ως έγκυρες προσωπικές γνώμες ασχέτων ατόμων επί σοβαρών επιστημονικών θεμάτων^. π.χ. απόψεις δημοσιογράφων, ηθοποιών ή μουσικών που θεολογούν^.μουσικών, θεολόγων ή ιερέων που πολιτικολογούν^.πολιτικών αναλυτών που χριστολογούν^. ηθοποιών που «δωδεκαθεΐζουν», αποκρυφιστών που μεταλλάσσουν την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, ή αποδίδουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό σε εξωγήινους, κ.ο.κ..

- Εξουδετερώνουν τον «παλαιό» άνθρωπο, και εξαφανίζουν την εμπειρία και τις κατακτήσεις χιλιετιών, παρεμβαίνοντας «επανορθωτικά» σε κάθε τομέα της ζωής του, με αποτέλεσμα αυτός να χάνει -βαθμιαία και χωρίς να το αντιληφθεί- τις βεβαιότητές του, καθώς και την προσωπική του ικανότητα σκέψης, κρίσης, αξιολόγησης, ιεράρχησης και απόφασης.

Καταστρέφουν τον «παλαιό» άνθρωπο, εξιδανικεύοντας το «νέο» πρότυπο, τον ηττημένο άνθρωπο, το «ανθρώπινο ον»: Τον άνθρωπο, δηλαδή, που αγνοεί ότι έχει εξουδετερωθεί η βούλησή του, διότι του την έχουν τεχνηέντως υποκαταστήσει με πάθη «χωρίς σύνορα» σε ό,τι αφορά στα ηθικά, σεξουαλικά, οικογενειακά, πνευματικά, θρησκευτικά κ.λπ. δεδομένα του.

- Κατακερματίζουν τον «παλαιό» κοινωνικό ιστό, υποδαυλίζοντας -με πρόσχημα την «ενημέρωση» και τον «προβληματισμό»- διάφορες αντιπαραθέσεις (π.χ. μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και κοινού, πεζών και οδηγών, διορισμένων και αδιορίστων, καπνιζόντων και «παθητικών καπνιστών», ομοφυλοφίλων και ετεροφυλοφίλων, κ.ο.κ.).

- Κατακερματίζουν τον «παλαιό» ψυχοπνευματικό ιστό, υποδαυλίζοντας -προς χάριν της «ελευθερίας της σκέψης» και της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών»- αντιπαραθέσεις μεταξύ «δεξιάς» και «αριστερής» ιδεολογίας, μεταξύ αποκρυφισμού ή αστρολογίας ή δωδεκαθεΐας ή σεκτών και Χριστιανισμού, μεταξύ Παλαιού και Νέου Εορτολογίου, μεταξύ Παπισμού και Ορθοδοξίας, κ.ο.κ..

- Οικοδομούν τον «νέον άνθρωπο», «συμβουλεύοντας» το τηλεοπτικό κοινό με «νέες» θέσεις επί παντός επιστητού, «για το καλό του»: Τον καθοδηγούν στο πώς να ντύνεται, πώς να διασκεδάζει, ποιον να θαυμάζει, ποιον να μιμείται, τί να αγοράζει, τί να τρώει, τί να τραγουδά, τί να διαβάζει, τί να πιστεύει και τί να λατρεύει, πώς να σκέφτεται, πώς να γυμνάζεται, πώς να κάνει έρωτα, πώς να φέρεται στα παιδιά του, ακόμα και πώς να αναπνέει, πώς να κοιμάται, πώς να «ελέγχει τα όνειρά» του, αλλά και πώς να πεθαίνει και πώς να διαθέσει την σωρό του.

- Οδηγούν στην μοιρολατρία (εξαφάνιση της βούλησης), μυώντας τους τηλεθεατές στον αποκρυφισμό (συχνά μάλιστα, αναμειγνύοντας σ' αυτόν και τον Χριστιανισμό), σε ανατολικές ή νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα, μετενσάρκωση, θετική σκέψη, θετική-αρνητική ενέργεια, «αύρα», πνευματισμό, αναδρομές σε προηγούμενες ζωές),στην αστρολογία κ.λπ.. Προωθούν ιδιαίτερα την πίστη στη μετενσάρκωση, προς μεγάλη ικανοποίηση της θεοσοφίστριας Ά. Μπέηλυ, η οποία έγραφε: «Το δόγμα της μετενσάρκωσης θα είναι ένα από τα καθοριστικά κλειδιά της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»⁷.

- Αποσυνδέουν τους τηλεθεατές από την πραγματικότητα, βυθίζοντάς τους σε μιαν εικονική πραγματικότητα, προς δόξαν της Θεοσοφίας, που θέλει ο άνθρωπος να θεωρεί αυταπάτη την πραγματικότητα: Αποσιωπώντας πραγματικά προβλήματα και ζητήματα καθοριστικής σημασίας, αναλώνονται σε ατέρμονους ψευδεπίγραφους, παραπλανητικούς και προσχηματικούς «προβληματισμούς» για θέματα ήσσονος σημασίας. Ή εξασφαλίζουν σε λίγα άτομα συμμετοχή σε τηλεπαιχνίδια, όπου αυτά ζουν «εικονικά», ενώ απασχολούν τους υπόλοιπους με την παρακολούθηση της εικονικής πραγματικότητας, και κατόπιν με «προβληματισμούς» επ' αυτής^. «στήνουν» «ζαχαρένιες» εκπομπές, όπου ανούσιες επιπολαιότητες «συζητώνται» και αναλύονται με «σοβαρότητα»^. προβάλλουν καταιγισμόκινηματογραφικών ταινιών που εντέχνως υποβάλλουν ως απόλυτα θεμιτές, απίθανες, εξωφρενικές και εξωπραγματικές καταστάσεις (ταυτόχρονη ύπαρξη σε παράλληλα σύμπαντα, ανταλλαγή προσωπικοτήτων, ταξίδια στον χρόνο, εξωγήινους, κ.λπ.).

- Εδραιώνουν την Νέα Εποχή στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού, αναφερόμενοι συνεχώς σ' αυτήν, χωρίς, ωστόσο, να προβαίνουν σε περαιτέρω επεξηγήσεις, διερεύνηση, ή αναφορά στους «νικητές» που κινούν τα νήματά της, με αποτέλεσμα να τους διατηρούν - συμπτωματικά;- αθέατους. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν κάθε επώδυνη μεταβολή, ωσάν να πρόκειται περί αναπότρεπτου φυσικού φαινομένου (π.χ. «στην νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας είναι φυσικό να...», ή «είμαστε πλέον στην Νέα Εποχή, οπότε, αναγκαστικά πρέπει να αποδεχθούμε ότι...»).

- Εδραιώνουν την νεοεποχίτικη υποκουλτούρα: Προσκαλούν σε «σοβαρές» εκπομπές άτομα με «δυνάμεις», «θεραπευτές», «ενορατικούς», αστρολόγους κ.λπ.^. σιωπούν αιδημόνως για τον γενικευμένο καταιγισμό ναρκωτικολαγνείας, διαστροφικού ερωτισμού, μαγείας και σατανολατρίας, κ.ά..

- Νομιμοποιούν, εμμέσως, την αστρολογία στην συνείδηση του τηλεοπτικού κοινού και τις προβλέψεις διαφόρων αστρολόγων (σύμφωνα με τις οποίες «με το 2000, μπαίνουμε στην Εποχή του Υδροχόου, μια Νέα Εποχή που θα φέρει τεράστιες μεταβολές σε όλους τους τομείς της ζωής μας»), όταν αποσιωπούν τους πραγματικούς λόγους που καθιστούν αναπόφευκτες τις μεταβολές που επιφέρει η Νέα Εποχή.

- Νομιμοποιούν, εμμέσως, όσες αιρέσεις, σέκτες και καινοφανείς θρησκείες «προφήτευαν» την έλευση μιας Νέας Εποχής, ενός Καινούργιου Κόσμου, ενός Νέου Κόσμου κ.ο.κ., αποδεχόμενοι οι ίδιοι την Νέα Εποχή ως αναπότρεπτο φυσικό φαινόμενο (ειδικά, νομιμοποιούν την Θεοσοφία και τα παρακλάδια της, που -εκτός του ότι προωθούν την εσωτεριστική αστρολογία- ευαγγελίζονταν -συμπτωματικά;- και την έλευση της «νέας τάξης», της Νέας Εποχής, της Εποχής του Υδροχόου.

Είναι άραγε σύμπτωση ότι, όλες αυτές οι μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι ινστρούχτορες-εκπαιδευτές, οδηγούν στην εξουδετέρωση της βούλησης των τηλεθεατών, μεταλλάσσοντάς τους σε εσμό άβουλων «ανθρώπινων όντων»;

Όσο και αν φαίνεται στους περισσότερους αδιανόητο, η -κατόπιν ειδικών και συστηματικών διεργασιών επί της σκέψης του- ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη εξαφάνιση της βούλησης του ανθρώπου δεν αποτελεί φαντασίωση. Πρωτοεμφανίσθηκε, ως ιδέα, στα μέσα του 19ου αιώνα, και βαθμιαίως εντά­χθηκε στους σκοπούς και στις μεθοδολογίες διαφόρων ομάδων, θρησκειών, ιδεολογιών, σεκτών κ.λπ..

Η πρώτη νύξη, έγινε, όπως προαναφέρθηκε, από τον Ντοστογιέφσκυ (1821-1881) στους «Δαιμονισμένους» του.  Αυτός «προφήτευσε» «την εξαφάνιση της ελεύθερης βούλησης στα εννέα δέκατα των ανθρώπων», ως μέσο επίτευξης του σατανικού σχεδίου μιας μικρής ομάδας για την κυριαρχία της επί του κόσμου. Η ομάδα αυτή απέβλεπε στον αποχριστιανισμό των ανθρώπων και στην «μετατροπή τους σε αγέλη με νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης». Με σύνθημά της, «ο καθένας ανήκει σε όλους και όλοι στον καθένα» (δηλαδή, με την διάλυση κάθε επιμέρους προσωπικότητας και την μαζοποίησή της), η ομάδα θα επέβαλε την ισοπέδωση, ως «ισότητα»: «...Πάνω απ' όλα θάναι η ισότητα. Πρώτα θα υποβιβασθεί το επίπεδο της επιστήμης και των ταλέντων. Σε υψηλό επιστημονικό επίπεδο φθάνουν τα ανώτερα μυαλά και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται». Έτσι, «Όλοι (θα) είναι σκλάβοι και ίσοι στην σκλαβιά». Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο: «...Το ένα δέκατο μονάχα της ανθρωπότητος θάχουν δικαιώματα ελευθέρου ανθρώπου και η εξουσία τους πάνω στα άλλα εννέα δέκατα θα είναι απεριόριστη. Οι δεύτεροι θα χάσουν την προσωπικότητά τους, θα γίνουν κοπάδι... θα ξαναγυρίσουν στην πρωτόγονη απλότητα, στον παράδεισο, να πούμε των πρωτοπλάστων, όπου όμως θα πρέπει να δουλεύουν κιόλας»⁸.

Την ίδια περίπου εποχή, στην σκέψη της Έλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) γεννιόταν η Θεοσοφία, «η αλήθεια, επί της οποίας αναπαύονται όλα τα θρησκεύματα». Επενδυμένη με έναν συνδυασμό πνευματισμού, αποκρυφισμού, αστρολογίας, μαγείας και έντονων βουδδιστικών στοιχείων (κάρμα, μετενσάρκωση κ.λπ.), η Θεοσοφία κέρδισε γρήγορα πιστούς, οπαδούς και θαυμαστές, ιδιαίτερα μέσα στους υψηλούς πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικούς κύκλους. Ευαγγελίσθηκε την εγκαθίδρυση μιας «Νέας Εποχής» στο σύνολο του Πλανήτη, την «εσωτερική διοίκηση» του οποίου θα ανελάμβανε -αθέατη- η «Απόκρυφη Ιεραρχία». Με την βοήθεια των «διδασκάλων», των «μεσαζόντων υπηρετών του κόσμου» και των «διανοητών του κόσμου», η Ιεραρχία θα ανελάμβανε να οδηγήσει τους οπαδούς της στην τυφλή υπακοή, και τον κάθε άνθρωπο -διά της «απόσβεσης ή εκβολής του προσωπικού εαυτού»- στην «ανεκδήλωτη κατάσταση του ΕΝΟΣ», στην «ανάπαυση», δηλαδή, στην «μη-ύπαρξη»⁹.

Η Θεοσοφία οραματιζόταν την «νέα τάξη» της, ως εξής: Οι λίγοι νικητές του «αόρατου» πολέμου της θα κυριαρχούν -αθέατοι- επί των «μαζών της ανθρωπότητας», οι οποίες θα είναι οι ηττημένοι. Οι ηττημένοι θα αποτελούν την «νέα ανθρωπότητα», που, χωρίς προσωπικότητα και χωρίς βούληση, θα έχει οδηγηθεί στην «μη-ύπαρξη». Αυτοί δεν θα είναι πια «Άνθρωποι», ούτε καν «άνθρωποι»: Θα είναι απλά «ανθρώπινα όντα», χωρίς βούληση, χωρίς λογική συνείδηση, έρμαια των ενστίκτων και του υποσυνειδήτου τους. Θα είναι, δηλαδή, ανθρωπόμορφα όντα, που, όμως -όπως «προφήτευσε» ο Ντοστογιέσφκυ- θα μπορούν «να δουλεύουν κιόλας». Και το σημαντικώτερο: Θα πιστεύουν ότι η μετάλλαξή τους αυτή -δηλαδή, η ήττα τους- συνιστά θριαμβική τους νίκη. Αυτό θα καθιστά την υποδούλωσή τους ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη.

Αλλά και ο Α. Γκράμσι (1891-1937) είχε θέσει στο στόχαστρό του την βούληση του δυτικού ανθρώπου. Σύγχρονος της Ά. Μπέηλυ (1880-1949), ο Γκράμσι είχε -και αυτός- ως Όραμα μια Νέα Τάξη, για την εγκαθίδρυση της οποίας πρότεινε -και αυτός- έναν «αόρατο» πόλεμο κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Σκοπός του, ο «εκμαρξισμός του εσωτερικού ανθρώπου», για την απρόσκοπτη επικράτηση του Μαρξιστικού Οράματος: Του «Παράδεισου του Εργάτη». Σύμφωνα με τον Γκράμσι, το μόνο εμπόδιο για την πραγματοποίηση του Παράδεισου αυτού, το μόνο πραγματικό εμπόδιο για την από μέρους των ανθρώπων οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας και για την «κυριαρχία του προλεταριάτου», ήταν η κοινή χριστιανική ελπίδα και η κοινή χριστιανική αναφορά σε κάποια Υψίστη Θεία Υπερκόσμια Δύναμη, η οποία «υπερβαίνει τις περιορισμένες δυνατότητες των επί μέρους ατόμων και των ομάδων -μεγάλων και μικρών». Συνεπώς, κατ' αυτόν, όσο διατηρείται η πίστη προς αυτήν την Δύναμη -η οποία, ενώ κυριαρχεί επί του κόσμου τούτου, δεν ανήκει σε τούτον τον κόσμο- «η ιδέα μιας βίαιης παγκόσμιας επανάστασης του προλεταριάτου ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία»¹⁰.

Ο Γκράμσι πίστευε ότι, η Μαρξιστική κυριαρχία δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην απτή και βίαιη άλωση κοινωνιών με «συμβατικό» πόλεμο, αλλά θα έπρεπε «να στραφεί προς το πνεύμα των προς άλωση πληθυσμών». Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει διάφορους συντελεστές, που, με ειδικές και συστηματικές μεθοδεύσεις, θα πραγματοποιήσουν, εν καιρώ, μια «ήρεμη και ανώνυμη επανάσταση»^. μια αναίμακτη επανάσταση «στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο όνομα της αυτονομίας του ανθρώπου και της απελευθέρωσής του από εξωτερικούς περιορισμούς. Και πάνω από όλα, χωρίς τους περιορισμούς και τις απαιτήσεις του Χριστιανισμού». Οι χριστιανικές κοινωνίες θα έπρεπε, λοιπόν, να υποστούν στο σύνολό τους ριζικές μεταβολές στον τρόπο σκέψης τους. Συγκεκριμένα, θα έπρεπε να οδηγηθούν στο να εγκαταλείψουν την ελπίδα που δίνει στον άνθρωπο η χριστιανική υπερβατικότητα, και να πειθαναγκασθούν ότι, «δεν υπάρχει τίποτα εκτός από την Ύλη αυτού του Σύμπαντος» και ότι, «κάθε τι πολύτιμο στην ζωή και στον κόσμο τούτο ενυπάρχει εντός της ζωής, εντός του κόσμου τούτου και εντός της γήινης σφαίρας». Ο «Παράδεισος του Εργάτη» επί της Γης θα πραγματοποιηθεί, μόνον εφ' όσον, στις δυτικές κοινωνίες, όλα τα πνεύματα μεταβληθούν σε «προλεταριακά πνεύματα»¹¹ (μια και, «Πάνω απ' όλα θάναι η ισότητα ... και μυαλά ανώτερα δεν χρειάζονται», όπως έγραφε ο Ντοστογιέφσκυ). Αυτά τα «προλεταριακά πνεύματα» και δεν θα αντιδρούν, και θα «δουλεύουν κιόλας».

Σοβαροί αναλυτές συμπεραίνουν σήμερα ότι, τόσο η Θεοσοφία, όσο και οι Ουμανιστές (παρακλάδι των οποίων είναι οι νεο-ειδωλολάτρες), καθώς και οι ομάδες του καθεαυτό«New Age», με τις εωσφορικές τους θέσεις, χρησιμοποιούνται για να εκλειάνουν αυτά που συνιστούν τα εσωτερικά εμπόδια που υπάρχουν μέσα στον δυτικό άνθρωπο για την πραγματοποίηση του μαρξιστικού οράματος. Στην ουσία, όμως, όλες οι ανωτέρω θεωρίες έχουν ένα κοινό σημείο με τον «Νέο Διαφωτισμό»: Οδηγούν σε μια «νέα» υποδούλωση, που θα είναι ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη, ακριβώς επειδή εξαφανίζει την βούληση, και διαμορφώνει ηττημένους, που εκλαμβάνουν ως δική τους νίκη, την πλήρη και ενθουσιώδη συνέργειά τους με τον πραγματικό νικητή, που τους χειραγωγεί αθέατος.

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι, οι καθοδηγητές σκέψης πρωταγωνιστούν -ως νέοι ινστρούχτορες- στην ποθητή από την Νέα Εποχή «αποδόμηση» των «παλαιών» πνευματικών δεδομένων, και πώς μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματικό το ότι, «...από τα συντρίμμια τους οικοδομούν ένα μνημείο μιας γλυκειάς υποχώρησης»¹²; Συμπτωματική ή μη, η «αποδομητική» τους δράση είναι αδύνατον να μην θυμίσει τον U. Muller, ο οποίος -θέτοντας το θέμα στην ευρύτερη βάση του- έγραφε ότι: «Γενικά μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο τύπος, ως πρακτορείο δημοσίων σχέσεων, κινείται από συνωμότες καταστροφείς»¹³.

Θα πρέπει, συνεπώς, να αναρρωτηθούμε - και ίσως και να ρωτήσουμε τους Ινστρούχτορες της Νέας Εποχής- μήπως, προϋπόθεση για το πολυθρύλητο «Τέλος της Ιστορίας» είναι το Τέλος του Ανθρώπου;

Παραπομπές

1.    «Το να λαμβάνη κανείς μίαν απόφασιν ισοδυναμεί με το να κρίνη διά του λογισμού», Αριστοτέλους, Ηθ. Νικ. 1113 α 12

2.    Η νέα τάξη στην πληροφορική, Μίσος για την σκέψη, Denis Duclos, κοινωνιολόγου και διευθυντού ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS). Εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (Le Monde Diplomatique), 21.2.1999, σελ. 38 και επ.. Και «Essai de psychologie contemporaine, I., Un nouvel age de la personnalite» (Δοκίμιο σύγχρονης Ψυχολογίας, Μια νέα εποχή της προσωπικότητας), Le Debat, Μαρσέλ Γκοσέ, Ιούνιος 1998

3.    Από το λατινικό ουσιαστικό «instructio», που σημαίνει «εκπαίδευση»

4.    Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Διάλογος, Αθήνα 1996, σελ. 49, 63

5.    Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 102

6.    Βλ. Νέα Εποχή και Νέα Τηλεόραση, περιοδικό «Παρακαταθήκη» τ. 26

7.    Λατρείες και Θρησκείες της Νέας Εποχής Texe Marrs, Εκδ. Στερέωμα, Εγνατίας 108 (Book of New Age Cults and Religions, σελ. 243)

8.    Οι Δαιμονισμένοι, Τ. Μ. Ντοστογιέφσκυ, Κεφ. 7ο, Οι Σύντροφοι, σελ. 319, μετάφραση Σωτ. Πατατζή, Διεθνείς Εκδόσεις

9.    Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Εποχή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 98

10. The Keys of This Blood (Τα Κλειδιά Αυτού του Αίματος), Martin Malachi , κεφ. 13ο, Αντόνιο Γκράμσυ: Το Πνεύμα που στοιχειώνει σ' Ανατολή και Δύση, εκδ. Touchstone,  1990, σελ. 247

11.Ένθ. ανωτ. σελ. 251

12.  Νεοσατανισμός. Ορθόδοξη Θεώρηση και Αντιμετώπιση, μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπού­λου, Εκδ. Διάλογος, Αθήνα 1996, σελ. 147

13.  Ένθ. ανωτ. σελ. 87 (Das Leben und Wirken der Satanisten. Eine Dokumentation, Regensburg 1989, σελ. 93-94)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002
ΤΕΥΧΟΣ 26

ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ (Α' ΜΕΡΟΣ)

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ «ΝΕΑ» ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, ιστορικού-ερευνήτριας

«Βουλεύεσθαι και λογίζεσθαι ταυτόν»¹ 

Αριστοτέλης

Σήμερα, ο μέσος πολίτης βρίσκεται, εν αγνοία του, έρμαιο ενός φαινομένου το οποίο επιδρά τόσο καθοριστικά στην ζωή του, ώστε έχει την δυνατότητα να επηρεάζει το παρόν του και να καθορίσει το μέλλον του.

Πρόκειται για το φαινόμενο της τηλεόρασης, και πιο συγκεκριμένα, της «νέας» τηλεόρασης. Πράγματι, μια ανασκόπηση του τρόπου λειτουργίας της τηλεόρασης στην χώρα μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, καταδεικνύει ότι αυτή εγκατέλειψε, βαθμιαίως, την αρχική της λειτουργία^. έπαψε, δηλαδή, να είναι εργαλείο ενημέρωσης, επιμόρφωσης, στήριξης αξιών και ψυχαγωγίας, και - με την βοήθεια ειδικών μεθοδεύσεων και ειδικών συντελεστών - έλαβε νέα μορφή: Μεταβλήθηκε σε εργαλείο καθοδήγησης της σκέψης του ανυποψίαστου τηλεθεατή.

Σήμερα, η «νέα» τηλεόραση, με τα καταιγιστικά μηνύματά της, βομβαρδίζει ανηλεώς και ακατάπαυστα τα θύματά της, τους ανυποψίαστους τηλεθεατές. Κυρίως τους βομβαρδίζει με βαρειές μομφές και κατηγορίες εναντίον όλων όσων αποτελούσαν μέχρι πρότινος τα ερείσματα του σύγχρονου Έλληνα: Τον γάμο και την οικογένεια, επειδή βασίζονται στην τυραννία του «πατέρα αφέντη», στην «σεξουαλική και οικονομική καταπίεση» της «άμισθης εργασίας» της γυναίκας και στην «έλλειψη κατανόησης» προς τις σωματικές και ψυχολογικές ανάγκες των παιδιών^. την μητρότητα, επειδή παρεμποδίζει την «ελευθερία», την «ολοκλήρωση της προσωπικότητας» και το «δικαίωμα στην εργασία και στον έρωτα» της γυναίκας^. την Ιστορία, επειδή είναι φορέας «σωβινισμού», «εθνικισμού», «προκαταλήψεων» και «μίσους»^. τον πατριωτισμό, επειδή είναι «ρατσισμός» και «φασισμός»^. τον Χριστιανισμό, είτε διότι είναι απαρχαιωμένος, είτε διότι είναι εβραιογενής, είτε διότι διαπνέεται από αντιφεμινισμό, είτε διότι η Ηθική του «καταπιέζει» τις «φυσικές» σεξουαλικές τάσεις του ανθρώπου, στρέφεται κατά της «ελευθερίας» του και κατά του «δικαιώματός» του στην ομοφυλοφιλία ή στον «απελευθερωτικό» πανηδονισμό^. τον δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής, επειδή «καταστρέφει την φύση», «μολύνει το περιβάλλον», «αφανίζει τον πλανήτη», κ.ο.κ..

Πρόκειται για πραγματικό πόλεμο ιδεών, που, ακόμα και αν εκτυλίσσεται στον χώρο της σκέψης - και μάλιστα, πίσω από βαθυστόχαστες και ιερές προσωπίδες των υψηλότερων εννοιών και ιδεωδών - δεν παύει να είναι πόλεμος. Τα όπλα του: Ο «ανθρωπισμός», τα «ανθρώπινα δικαιώματα», η «αγάπη προς τον άνθρωπο», η «απελευθέρωση» και η «αξιοπρέπεια» του ανθρώπου, η «βελτίωση των συνθηκών της ζωής της ανθρωπότητας», ο «πλουραλισμός» και η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», η «ελευθερία του λόγου», η «μη-βία», το «δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού», η «ανοχή», η «αποκατάσταση της πραγματικής ιστορίας», ο «σεβασμός στην ετερότητα», το «δικαίωμα στην διαφορετικότητα», η «εξέλιξη, η αυτοβελτίωση και η «αλλαγή της σκέψης» του, η «αλλαγή νοοτροπίας» του, η «διεύρυνση της συνείδησής» του, η «ισορροπία στον άνθρωπο και στην φύση», η «σωτηρία του πλανήτη», η «σωτηρία του Τρίτου Κόσμου», ο «δίκαιος καταμερισμός των πηγών ενεργείας του Πλανήτη» κ.λπ..

Ο «αόρατος» αυτός πόλεμος επιτυγχάνει, σιωπηρά, αναίμακτα και αθέατα, αυτό που - παρά τις σφαγές, τις αγριότητες και τις βαρβαρότητές του - κανένας συμβατικός πόλεμος δεν κατώρθωσε να επιτύχει στην Ιστορία της Ανθρωπότητας: Μεταβάλλει εκ βάθρων τον τρόπο σκέψης τεράστιων τμημάτων πληθυσμού, ανεξαρτήτως ηλικίας, και ταυτόχρονα τους προσηλυτίζει σε μια νέα περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, και τούτο, χωρίς να συναντά αντιδράσεις, προσκόμματα ή αντιστάσεις.

Ο «Νέος Διαφωτισμός»

Παρ' όλον ότι, κυριολεκτικώς, μαίνεται στην χώρα μας, ο πόλεμος αυτός δεν αποτελεί περιορισμένο τοπικό φαινόμενο, ούτε διεξάγεται αποκλειστικώς μέσω της τηλεόρασης. Πρόκειται για πολύπλευρο φαινόμενο πλανητικής εμβέλειας, πίσω από το οποίο κρύβεται μια νέα περί ανθρώπου και περί κόσμου αντίληψη, ο αποκαλούμενος «Νέος Διαφωτισμός». Για την επικράτησή του, ο «Νέος Διαφωτισμός» έχει κηρύξει μονομερώς τον πόλεμο κατά της "παλαιάς" σκέψης και της "παλαιάς" πραγματικότητας, με όραμα μια Νέα Εποχή. Τον πόλεμο αυτόν, οι θεωρητικοί του «Νέου Διαφωτισμού» αποκαλούν ευφημιστικά «αποδόμηση». Τον αποκαλούν, επίσης - επί το ευφημιστικώτερον - και «δημιουργική καταστροφή», με το σκεπτικό ότι, ενώ η όλη διαδικασία συντελεί στην καταστροφή της "παλαιάς" σκέψης και του "παλαιού" κόσμου, συμβάλλει, συγχρόνως, στην δημιουργία μιας «νέας» σκέψης, η οποία θα συντελέσει στην εδραίωση της Νέας Εποχής για το σύνολο του Πλανήτη. Πράγματι, όπως επιβεβαιώνει και ο πολύς Εντγκάρ Μορέν, διανοητής της Νέας Εποχής, ο πόλεμος του «Νέου Διαφωτισμού» κατά της "παλαιάς" σκέψης είναι γενικευμένος^. «Η ίδια μάχη, αν και έχει αποσυνθετική φύση, είναι μέρος της αγωνιώδους γέννησης. Η μάχη διεξάγεται σήμερα παντού, μέσα σε κάθε αυτοκρατορία, έθνος, τάξη, εθνότητα, ομάδα, άτομα, ανάμεσα σε δυο τρόπους σκέψης, συμπεριφοράς, δράσης...»².

Αυτοπροβαλλόμενος ως ανθρωποκεντρικός, ο «Νέος Διαφωτισμός» καλεί τον άνθρωπο να «απελευθερωθεί από τα δεσμά του παρελθόντος», ώστε να αποδεχθεί τα πολιτικώς ορθά ορθολογιστικά - πλήρως απογυμνωμένα από κάθε ηθικό ή θρησκευτικό νόημα - «ιδανικά» του, που είναι: Τα «ίσα δικαιώματα των φύλων, οι «μονογονεϊκές» οικογένειες, το χαπάκι «αυτο-έκτρωσης», η «ενοικίαση» ξένης μήτρας, ο πειραματισμός επί των εμβρύων, η λήψη ιστών και η εμπορευματοποίησή τους, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ο «αξιοπρεπής θάνατος», η ευθανασία, η νομιμοποίηση της αυτοκτονίας και η θανατική ποινή...»³. Είναι προφανές ότι, εφαρμοζόμενα, τα «ιδανικά» αυτά θα ανατρέψουν εκ βάθρων όλα τα δεδομένα του δυτικού τρόπου ζωής, και θα διαμορφώσουν μια νέα πραγματικότητα, έναν νέο πολιτισμό, μια Νέα Εποχή. Ανησυχητικά, ωστόσο, είναι και τα εξής παράδοξα και αντιφατικά: Παρά τον «ανθρωποκεντρισμό» του, ο «Νέος Διαφωτισμός» δεν δίστασε να κηρύξει αυτόν τον πόλεμο, μονομερώς και εν αγνοία του ίδιου του ανθρώπου, και μάλιστα, κατά της ίδιας του της σκέψης, ενώ συγχρόνως, αναλυόμενα, τα μεγαλόστομα, υψιπετή και ανθρωπολάγνα «ιδανικά» του στρέφονται ευθέως κατά της ίδιας της ύπαρξης του ανθρώπου, αφού, είτε αποκλείουν την γέννησή του, είτε την διακόπτουν, είτε εμπορεύονται τους ιστούς του - αφανίζοντάς τον - πριν γεννηθεί, είτε τον απογυμνώνουν συναισθηματικά, είτε τον καθιστούν έρμαιο των πιο σκοτεινών παθών του, είτε επισπεύδουν τον θάνατό του, είτε, πάλι, εξαντλούν τον «ανθρωπισμό», την «ανοχή» και την «αγάπη» τους επί των δολοφόνων του! 

Η «Νέα Ελλάδα»

Στη χώρα μας, ο «Νέος Διαφωτισμός» προσάρμοσε τα ιδανικά του στην ελληνική πραγματικότητα, προσθέτοντας στα προαναφερθέντα, τον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, την απάλειψη της αναγραφής του θρησκεύματος και της εθνικότητας στις ταυτότητες, την κατάργηση του Αβάτου του Αγίου Όρους, την καύση των νεκρών, την καθιέρωση της Αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας, ενώ βαθμιαίως πληθαίνουν και οι ψίθυροί του κατά του νηπιοβαπτισμού, περί αλλαγής της Σημαίας και περί αντικατάστασης του Εθνικού Ύμνου, περί «Νέας Ελλάδας» κ.ά. Στις τάξεις του εντάσσονται και πολλοί ιδεαλιστές που, επηρεασμένοι από την «αποδόμηση» - και χωρίς να γνωρίζουν τις τελικές της επιδιώξεις - συμπορεύονται μ' αυτήν, επενδύοντας σ' αυτήν τα προσωπικά τους πιστεύω, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν και αυτοί με την σειρά τους την κοινή γνώμη:«Η Νέα Εποχή, διαμορφώνοντας ένα αποδομητικό πλαίσιο στις σχέσεις των ανθρώπων, ικανό να στηρίξει τις ιστορικές της επιλογές, όχι μόνον δεν χρειάζεται πλέον τον Γάμο, το πολυαιώνιο αυτό Συμβόλαιο-Εφεύρεση του Ανδρικού Φύλου, αλλά μπήκε κι' όλας στην διαδρομή να τον αποθηκεύσει στα άχρηστα της Παγκόσμιας Ιστορίας...»⁴.

Στην «αποδόμηση», στην «ιστορική επιλογή...αποθήκευσης» της "παλαιάς" πραγματικότητας στα «άχρηστα της Παγκόσμιας Ιστορίας», συμμετέχουν τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. - ηλεκτρονικά και έντυπα - αλλά και ολόκληρες κινηματογραφικές, φιλολογικές, εκδοτικές, φιλοσοφικές και λοιπές «βιομηχανίες», παγκοσμίως^. συμμετέχουν επίσης - σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις - και οι περισσότερες σέκτες, καινοφανείς θρησκείες και οι γνωστές ως «καταστροφικές λατρείες». Ωστόσο, η τηλεόραση πρωτοστατεί, διότι η αποτελεσματικότητά της στην μαζική και συντονισμένη χειραγώγηση της σκέψης ολόκληρων πληθυσμών αποτελουμένων από άτομα κάθε ηλικίας, αποδεικνύεται καταλυτική. Σ' αυτό συντελούν:

α) Η οπτικο-ακουστική της αμεσότητα, 
β) Η εμβέλειά της, δηλαδή, η επιρροή της επί τεράστιου αριθμού πάσης ηλικίας ατόμων, 
γ) Η μονομέρειά της, δηλαδή, η δημιουργία τετελεσμένων διά του αποκλεισμού της ισηγορίας⁵ (αδυναμία άμεσης παρέμβασης ή αντίδρασης), και, 
δ) Η άγνοια του ανυποψίαστου τηλεθεατού για την χειραγώγηση που υφίσταται.

Οι λόγοι για τους οποίους δεν έχει γίνει αντιληπτό από το ευρύτερο τηλεοπτικό κοινό ότι, οι περισσότεροι τηλεοπτικοί δίαυλοι - είτε εν επιγνώσει είτε εν αγνοία τους, είτε λόγω πιέσεων, είτε λόγω οικονομικής δυσπραγίας - έχουν πλέον αλωθεί από τον «Νέο Διαφωτισμό», και έχουν επιστρατευθεί στον «αόρατο» πόλεμο κατά του δυτικού ανθρώπου, είναι οι εξής:

1ον Διότι πρόκειται για πόλεμο πράγματι «αόρατο», δεδομένου ότι διεξάγεται «με πνευματικά όπλα» και «κυρίως στον χώρο της σκέψης», ακριβώς όπως το «προφήτευσε», προ πολλών δεκαετιών, η Άλις Μπέηλυ, τρίτη Πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας, όταν έγραφε ότι: «...ο πόλεμος που θα επακολουθήσει αυτού... δεν θα έχει παρόμοια περίοδο εξωτερικών σφαγών και αίματος^. θα διεξαχθεί κυρίως με πνευματικά όπλα και στον χώρο της σκέψης...». Σημειωτέον ότι, η Άλις Μπέηλυ (1880-1949) πίστευε ότι οι παγκόσμιοι πόλεμοι της περιόδου 1914-1945 αποτελούσαν μια «προπαρασκευαστική περίοδο και διάλειμμα προσαρμογής προς τον νέο κόσμο και την νέα τάξη που αρχίζει να φαίνεται»⁶.

2ον Διότι ο τηλεθεατής βαθμιαίως «εθίσθη­κε», αφού ο πόλεμος αυτός, στην χώρα μας, εκτυλίχθηκε σε έκταση χρόνου είκοσι πέντε και πλέον ετών και με ρυθμό βραδέως επιταχυνόμενο: Αρχικά, τα «πνευματικά όπλα» χρησιμοποιήθηκαν από συγκεκριμένους διαμορφωτές γνώμης σε λογικοφανείς, αλλά ήπιες, αμφισβητήσεις του παραδοσιακού τρόπου του σκέπτεσθαι και του συνειδέναι, με συχνότητα μίας εκπομπής μηνιαίως, σε έναν μόνον δίαυλο. Στην συνέχεια, χρησιμοποιήθηκαν από διαφόρους καθοδηγητές-εκπροσώπους της «προοδευτικής», «ριζοσπαστικής» και «ευαισθητοποιημένης» σκέψης, σε έντονες αψιμαχίες κατά των παραδοσιακών αξιών, με συχνότητα μιας εκπομπής εβδομαδιαίως, σε κάθε δίαυλο^. κατόπιν, σε εντονώτερες συγκρούσεις, με συχνότητα μιας εκπομπής ημερησίως ανά δίαυλο, που κατέληξαν στον σημερινό - αόρατο μεν, αλλά ανηλεή - καταιγιστικό πόλεμο, όπου κάθε δίαυλος - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - βομβαρδίζει το ανυποψίαστο κοινό ασταμάτητα και επί εικοσιτετραώρου βάσεως.

3ον Διότι, ο πόλεμος αυτός διεξάγεται υπό άνισους όρους, δεδομένου ότι η ανυποψίαστη κοινωνία δεν γνωρίζει, ούτε ότι έχει κηρυχθεί, ούτε ότι διεξάγεται υπό τις σκληρότερες προϋποθέσεις, ούτε και ότι αυτό που διακυβεύεται είναι το πνεύμα και η ψυχή του ανθρώπου, η βούλησή του, και - συνεπώς - το μέλλον του. Το μόνο που αντιλαμβάνεται σήμερα ο μέσος τηλεθεατής είναι ότι ο ίδιος βυθίζεται - χωρίς Θεό και ελπίδα - σε μια ολοένα επαυξανόμενη σύγχυση, απορρύθμιση και έντονη δυσαρμονία σε σχέση με την πραγματικότητα^. ότι η κοινωνία του δυσλειτουργεί, απορρυθμίζεται και αποσυντίθεται^. ότι δηλαδή ο πολιτισμός του βρίσκεται σε κρίση, και ο ίδιος σε θανάσιμο κίνδυνο, ειδικά με την έλευση της νέας χιλιετίας.

Οι μεθοδεύσεις των τηλεοπτικών διαύλων

Μια προσεκτική ανάλυση του τρόπου λειτουργίας των εν λόγω διαύλων οδηγεί στην διαπίστωση ότι, οι βασικές μεθοδεύσεις στις οποίες αυτοί καταφεύγουν είναι οι εξής:

Α. Αποκλείουν - όταν δεν το «πολεμούν» - κάθε παραδοσιακό μήνυμα από εκπομπές διαλόγου και ενημέρωσης - ακόμα και από μουσικές εκπομπές - από τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες, ακόμα και από σειρές κινουμένων σχεδίων για παιδιά.

Β. Προβάλλουν κατ' αποκλειστικότητα τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες, τηλεπαιχνίδια, ψυχαγωγικές εκπομπές, ακόμα και σειρές κινουμένων σχεδίων για παιδιά, που διαχέουν τα μηνύματα και τα «ιδανικά» του «Νέου Διαφωτισμού».

Γ. Αποκλείουν - πλην σπανίων εξαιρέσεων - κάθε έγκυρο και υποψιασμένο υποστηρικτή της παλαιάς κοσμοθεώρησης.

Δ.  Προβάλλουν μονομερώς συγκεκριμένους «διαμορφωτές γνώμης» ή «καθοδηγητές σκέψης».

Προς το παρόν, από το σύνολο των επιθέσεων που ο «αόρατος» πόλεμος έχει εξαπολύσει διά της τηλεόρασης, οι περισσότεροι ενήλικοι τηλεθεατές έχουν εντοπίσει μόνον τα πλέον εμφανή στοιχεία της χειραγώγησης που υφίστανται, αφού επί χρόνια προσπαθούν - ματαίως - να αντιδράσουν κατά των προϊόντων της νεοεποχίτικης υποκουλτούρας, της άλογης βίας, της διαστροφικής σεξουαλικότητας, των ναρκωτικών, της μαγείας και του σατανισμού, με τα οποία οι δίαυλοι βομβαρδίζουν αυτούς και τα παιδιά τους (σημειωτέον ότι, το πρόβλημα της τηλεοπτικής χειραγώγησης των παιδιών και των εφήβων παραμένει τραγικά άλυτο).

Απομένει, τώρα, αυτοί οι ίδιοι τηλεθεατές να συνειδητοποιήσουν και το εύρος, την έκταση και το βάθος της επιρροής των διαμορφωτών ή καθοδηγητών γνώμης επί της σκέψης τους. Τούτο προϋποθέτει μια - πιθανόν επώδυνη - αποστασιοποίησή τους από θαυμαζόμενα πρόσωπα, παρά το κύρος με το οποίο τα άτομα αυτά περιβάλλουν εαυτούς και αλλήλους, παρά τις - επιδεικνυόμενες και μη ελέγξιμες - γνώσεις τους, παρά τις θέσεις ισχύος και αναγνώρισης που κατέχουν, και παρά την τεράστια επιβολή και την ακλόνητη αυτοπεποίθησή τους. Ίσως τους ενδιαφερόμενους τηλεθεατές βοηθήσει η σκέψη ότι, οι διαμορφωτές γνώμης - που μονοπωλούν τους διαύλους, ανακυκλούντες εαυτούς και αλλήλους - είναι σε τέτοιο σημείο απαραίτητοι, χρήσιμοι και πολύτιμοι για την διεξαγωγή του «αόρατου» πολέμου, ώστε είναι αδιανόητο να επιλέγονται τυχαίως. Αντιθέτως, και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πρόκειται περί ατόμων που έχουν προεπιλεγεί προσεκτικά, επί τη βάσει ειδικών κριτηρίων. Βασικά κριτήρια επιλογής τους αποτελούν οι συγκεκριμένες - εκπεφρασμένες ή κρυφές, καλοπροαίρετες ή εν επιγνώ­σει στρατευμένες - «αποδομητικές» πεποιθήσεις τους^. υπ' όψιν λαμβάνονται και οι «επικοινωνιακές» τους ικανότητες (πειθώ, ευστροφία, ευγλωττία, ευελιξία, καθώς και η δυνατότητα «χειρισμού» κάθε κατάστασης και αποπροσανατολισμού της συζήτησης ή του «αντιπάλου», δυνατότητες που προϋποθέτουν «ικανότητες» όπως, στρεψοδικία, σοφιστεία, προσποίηση, ανακολουθία, εκφοβισμός, κ.ο.κ.).Επίσης, σημαντικό κριτήριο αποτελεί και η έντονη, χαρισματική, μαγνητική, ή «υπνωτική» προσωπικότητά τους. Ένα είναι αδιαμφισβήτητο: Είτε εν αγνοία τους και καλοπροαίρετα, είτε εν πλήρη επιγνώσει της αποστολής τους, οι καθοδηγητές γνώμης έχουν αναλάβει την «αποδόμηση» του - κατ' αυτούς - "παλαιού" κόσμου και την διαμόρφωση μιας «νέας» σκέψης, κατάλληλης για τον νέον άνθρωπο της Νέας Εποχής. Μπροστάρηδες στον «αόρατο» πόλεμο, οι διαμορφωτές ή καθοδηγητές σκέψης εκπαιδεύουν - ο καθένας από τον τομέα του - ως νέοι, σύγχρονοι, ινστρούχτορες⁷, την σκέψη του ανυποψίαστου κοινού.

Μια πρώτη σύγκριση του πλαισίου και της δράσης των παλαιών και των σύγχρονων ινστρουχτόρων αποκαλύπτει ενδιαφέρουσες και πολύ διαφωτιστικές αντιστοιχίες:

1. Πόλεμος: Τότε, με «περίοδο εξωτερικών σφαγών και αίματος». Τώρα, με «πνευματικά όπλα» και στον «χώρο της σκέψης»

2. Θεωρία: Τότε, μαρξισμός-λενινισμός. Τώρα, «Νέος Διαφωτισμός»

3. Εκπαίδευση: Τότε και τώρα, καθοδήγηση, χειρισμός, χειραγώγηση της σκέψης των «πολλών»

4. Όραμα: Τότε, εγκαθίδρυση στον πλανήτη του «Παράδεισου του Εργάτη». Τώρα, εγκαθίδρυση στον Πλανήτη-Γη του Παράδει­σου της Νέας Εποχής.

Στο σημείο αυτό, όμως, παύουν οι αντιστοιχίες μεταξύ των πολέμων και των ινστρουχτόρων τους, και αρχίζουν οι διαφορές τους. Πρόκειται για διαφορές καταλυτικές, διότι αφορούν στην τελική επιδίωξή τους. Άγνωστη στους πολλούς, η τελική επιδίωξη του σύγχρονου «αόρατου» πολέμου που διεξάγει ο «Νέος Διαφωτισμός» εναντίον του δυτικού πολιτισμού, είναι αυτή που καθορίζει - κυρίως όμως επεξηγεί (χωρίς κατ' ουδένα τρόπο να τις δικαιολογεί) - τις μεθοδεύσεις⁸ στις οποίες καταφεύγουν οι ινστρούχτορές του.

Ποια είναι, λοιπόν, η τελική επιδίωξη του «Νέου Διαφωτισμού», και σε τί αποσκοπεί ο «αόρατος» πόλεμος που αυτός διεξάγει - με αρωγούς τους σύγχρονους ινστρούχτορες - κατά του δυτικού ανθρώπου στον «χώρο της σκέψης»;

Στα ερωτήματα αυτά η απάντηση είναι μία και ενιαία: Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «βουλεύεσθαι και λογίζεσθαι ταυτόν» - δηλαδή, βούληση και λογική σκέψη ταυτίζονται - ένας πόλεμος που διεξάγεται στον «χώρο της σκέψης» του «εχθρού», αφ' ενός μεν στρέφεται κατά της λογικής του, αφ' ετέρου δε στρέφεται κατά της βούλησής του, με σκοπό την άλωσή της. Η επιδίωξη αυτή καθιστά έναν τέτοιον «αόρατο» πόλεμο πολύ πιο επικίνδυνο από τον «συμβατικό». Και τούτο διότι, ο συμβατικός πόλεμος γεννά ηττημένους που, όμως, διατηρούν πλήρη την διαύγεια πνεύματος, ώστε να έχουν επίγνωση της ήττας τους: Γνωρίζουν ότι η εξωτερική ελευθερία τους αλώθηκε, διότι, πράγματι, μόνον αυτή έχει αλωθεί^. η εσωτερική ελευθερία τους - ή ελευθερία της βούλησής τους δηλαδή - παραμένει αλώβητη. Κατά συνέπεια η υποδούλωσή τους είναι προσωρινή.

Ο «αόρατος» πόλεμος, όμως, που αποσκοπεί στην άλωση της εσωτερικής ελευθερίας του «εχθρού», παραπλανά το θύμα του: Με δόλωμα την «ελευθερία χωρίς σύνορα και χωρίς περιορισμούς», ανταλλάσσει την εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου με την ασυδοσία - ψυχοπνευματική και σωματική. Έτσι, γεννά ηττημένους που, όχι μόνον δεν έχουν την διαύγεια πνεύματος ώστε να έχουν επίγνωση της ήττας τους, αλλά που εκλαμβάνουν την ήττα τους ως θρίαμβο «απελευθέρωσης»^. ηττημένους, υπερήφανους για την ήττα τους^. ηττημένους που επιχαίρουν για την εξαφάνιση της ίδιας τους της βούλησης. Ο «Νέος Διαφωτισμός», όμως, γνωρίζει ότι αυτό καθιστά την υποδούλωσή τους ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη.

Το ολοκληρωτικό και μη αναστρέψιμο της εξαφάνισης - όχι απλώς της ελευθερίας της βούλησης του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά - αυτής καθεαυτής της βούλησής του, δεν αποτελεί μελλοντική επιδίωξη, ούτε προσωπική εκτίμηση. Συγκεκριμένα επί του θέματος αυτού ο Μ. Μπούκτσιν διευκρινίζει ότι, ο «Νέος Διαφωτισμός» προσφέρει τις νέες συνισταμένες ενός «πραγματικά πρακτικού επανακαθορισμού της ελευθερίας, που σπάνια προσέγγισαν στην σφαίρα της σκέψης ένας Φουριέ, ένας Μαρξ ή ένας Μπακούνιν»⁹!

Οι πρακτικές επενέργειες του «Νέου Διαφωτισμού» επί της προσωπικότητας του σύγχρονου ανθρώπου και η ποιότητα της «επανακαθορισμένης ελευθερίας» του είναι ορατές και από άλλους: «Θα ξεκινήσω - γράφει ο Μαρσέλ Γκοσέ - από μια συνολική παρατήρηση για την περίοδο την οποία διανύουμε, παρατήρηση που συμπυκνώνεται σε μία λέξη, ειρήνευση, ή αν προτιμάτε την απόχρωση του ...συνωνύμου... κατευνασμό»¹⁰. Ενώ, ο Ντ. Ντικλό, που συμφωνεί μ' αυτές τις διαπιστώσεις, περιγράφει τον «κατευνασμό», ως «...ένα ιδεώδες υπνωτικής αρμονίας που επικρατεί στην παγκοσμιοποιούμενη κοινωνία μας, μια μηχανοποίηση του πνεύματος, ένα λήθαργο του υποκειμένου, και όλα αυτά θεωρούμενα ως όροι της οικουμενικής τάξης των πραγμάτων»¹¹.

Ως πραγματικό εγχείρημα, η εξαφάνιση της βούλησης του ανθρώπου - αν και «προφητεύθηκε» από πρώτον τον Ντοστογιέφκυ στους 'Δαιμονισμένους' του - αποτελεί πρωτοφανές γεγονός στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.

Παραπομπές

1. «Το να λαμβάνη κανείς μιαν απόφασιν ισοδυναμεί με το να κρίνη διά του λογισμού», Αριστοτέλους, Ηθικά Νικομάχεια 1113 α 12

2. Εντγκάρ Μορέν, «Αφήνοντας τον εικοστό αιώνα», μετάφρ. Α. Φιλιππάτος, Εκδ. ΡΟΕΣ, Γ' έκδοση, Αθήνα, 1998, σελ. 339

3. The Keys of This Blood, (Τα Κλειδιά Αυτού του Αίματος), Μ. Malachi, εκδ. Touchstone, 1990, σελ. 339-340

4. «Γάμε, Αντίο!», στήλη ΚΑΘΕΤΩΣ, Δημ. Ιατρόπουλου, εφημ. «Έθνος» 16.12.1998

5. Βλ. σχετικά στον εκφωνηθέντα λόγο του ακαδημαϊκού και καθηγητού Πανεπιστημίου κ. Κ. Δεσποτόπουλου επί τη αναλήψει των καθηκόντων του ως Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών

6. Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Επο­χή», μακαριστού π. Α. Αλεβιζοπούλου, Εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 105 (Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, σελ. 453-454, και Η Επανεμφάνιση του Χριστού) Α. Μπέηλυ, σελ. 10

7. Από το λατινικό ουσιαστικό instructio, που σημαίνει εκπαίδευση

8. Η περιγραφή των μεθοδεύσεων θα γίνει στο επόμενο τεύχος της «Παρακαταθήκης», με τίτλο «Οι Ινστρούχτορες της Νέας Εποχής»

9. «Αυθορμητισμός και Οργάνωση» του Κόλλιν Γουώρντ, κεφάλαιο πρώτο με ομώνυμο τίτλο, υπογραφόμενο από τον Μάρραιη Μπούκτσκιν, εκδ. «Ελεύθερος Τύπος», Β' έκδ., σελ. 15

10. «Essai de psychologic contemporaine, Ι. Un nouvel age de la personnalite» (Δοκίμιο σύγχρονης Ψυχολογίας, Μια νέα εποχή της προσωπικότητας), Le Debat, Μαρσέλ Γκοσέ, Ιούνιος 1998

11. Η νέα τάξη στην πληροφορική. Μίσος για την σκέψη, Denis Duclos, κοινωνιολόγου και διευθυντού ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) Εφημ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (Le Monde Diplomatique), 21.2.1999, σελ. 38 και επ.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» 
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002 
TΕΥΧΟΣ 26

 ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ «ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ»

Ὡς φοιτητὲς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, ἔχοντας πληροφορηθεῖ μόλις προσφάτως τὰ σχέδια ὁρισμένων προσώπων γιὰ ἵδρυση «τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν» ἐντός τῆς ἱστορικῆς Σχολῆς μας, ἐπιθυμοῦμε νὰ τοποθετηθοῦμε καὶ νὰ διατρανώσουμε την πλήρη καὶ κάθετη ἀντίθεσή μας πρὸς κάθε ἐμπλεκόμενο!

Ἡ ἀντίθεσή μας αὐτή, δὲν εἶναι αὐθαίρετη καὶ ἀναιτιολόγητη, οὔτε καταφέρεται ἐνάντια σὲ ὅσους ἀνθρώπους θρησκεύουν στὸ Ἰσλάμ, ἄλλωστε ἡ πίστη τοῦ καθενὸς ἀποτελεῖ ἀναφαίρετο θεμελιῶδες δικαίωμα, τὸ ὁποῖο κατοχυρώνεται θεσμικὰ  ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα.  Αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς κάνει στὴ συγκεκριμένη περίπτωση ἀντίθετους σὲ ἕνα τέτοιο σχέδιο εἶναι:...

Α) τὸ γεγονὸς πὼς γιὰ πρώτη φορὰ σὲ πανευρωπαϊκὸ ἐπίπεδο καὶ δὴ σὲ χώρα Ὀρθόδοξη, ἐπιχειρεῖται μὲ προκλητικὸ τρόπο τὸ ἀντισυνταγματικὸ ἐγχείρημα τῆς θεσμικῆς καθιέρωσης καὶ ἀναγνώρισης στὸν εὐαίσθητο χῶρο τῆς παιδείας, καὶ μάλιστα στὴν ἀνώτατη βαθμίδα, ποὺ εἶναι τὸ Πανεπιστήμιο, ἑνὸς θρησκευτικοῦ μορφώματος ποὺ ἀπορρίπτει τὸ βασικὸ δόγμα τῆς Τριαδικότητας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, καὶ ποὺ καθυβρίζει τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ ξεκάθαρα «βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἐπειδὴ τὸ θέμα τῆς σωτηριολογίας, ἐξ ἀπόψεως ὀρθοδόξου, φαίνεται πῶς δὲν ἀπασχολεῖ τοὺς ὑπέρμαχους αὐτοῦ τοῦ σχεδίου, τοὺς ὑπενθυμίζουμε ἁπλῶς ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης τονίζει ξεκάθαρα πώς «τὶς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι  Ἰησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτος ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν. πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει.»[1].

Β) διότι τὸ Ἰσλὰμ ἀποτελεῖ ἕνα ἀντιδημοκρατικό, βίαιο καὶ ρατσιστικὸ ἀνθρωποπαθὲς κατασκεύασμα, ἡ διδασκαλία τοῦ ὁποίου -διὰ μέσου τοῦ ανίερου Κορανίου- προτρέπει τοὺς «πιστοὺς» σὲ πράξεις βίας εἰς βάρος τῶν «ἀπίστων», ὅλων ὅσων δηλαδὴ δὲν ἀσπάζονται τὸ Ἰσλάμ, μὲ βάση τὸ Κοράνι. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποδεχθοῦμε στοὺς κόλπους μίας ὀρθόδοξης, ἐπὶ τὴ βάση της, Θεολογικῆς Σχολῆς, νὰ διδάσκεται μία θρησκεία μὲ ἔντονα στοιχεῖα φασισμοῦ, πού καταπιέζει πληθώρα κοινωνικῶν ὁμάδων, ὅπως εἶναι οἱ γυναῖκες, ἐπὶ παραδείγματι, πού ἐξευτελίζονται μὲ βαρβαρότητα «ἐν ὀνόματι τῆς πίστεως»; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνστερνιζόμαστε τὴν «ἀπαίτηση» τῶν ἐκπροσώπων τοῦ Ἰσλάμ, νὰ λάβουν βῆμα ἐκπαιδευτικὸ σὲ μία, πνευματικά, ἑτέρου γένους χώρα, ὡς δικαίωμα ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν «ἀρχὴ τῆς ἀναλογικότητας», ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ ἰσλαμιστὲς στὶς χῶρες τους καταπατοῦν κάθε ἔννοια θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καὶ δικαίου; Πῶς παραγνωρίζουμε τὸ γεγονὸς ὅτι, σχεδὸν σὲ καθημερινὴ βάση, πολλοὶ Χριστιανοὶ μαρτυροῦν στὰ χέρια μουσουλμάνων φονταμενταλιστῶν στὶς ἰσλαμικὲς χῶρες;

Γ) ἐπειδὴ οἱ λόγοι τοὺς ὁποίους ἐπικαλοῦνται οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ σχεδίου εἶναι τάχα «ἐθνικοί», γιὰ νὰ ἐκπαιδεύονται οἱ ἱεροδιδάσκαλοι τῆς μειονότητας σὲ ἐπίπεδο πανεπιστημιακὸ κι ὄχι ἀπὸ τὶς παράνομες μουφτεῖες τοῦ τουρκικοῦ προξενείου, ἐρωτοῦμε: Ἀκόμα κι ἂν πρόκειται γιὰ πολιτικὸ σχεδιασμὸ τοῦ «κεντρικοῦ κράτους τῶν Ἀθηνῶν», πόσο ἀξιόπιστη μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε μία τέτοια πολιτική, ὅταν τὸ ἑλληνικὸ κράτος παραμένει μονίμως ἐνδοτικὸ στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική του, μὴ διεκδικώντας οὔτε τὰ ἱστορικὰ δίκαιά του, στὰ πλαίσια τῆς «ἀρχῆς τῆς ἀναλογικότητας»; Ποιὸς μπορεῖ ἄραγε νὰ ἀποκλείσει τὸ ἐνδεχόμενο, πίσω ἀπὸ τὴν ἵδρυση ἑνὸς «τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν» νὰ βρίσκεται μία στρατηγικὴ ἐπιδίωξη τῆς Ἄγκυρας γιὰ «μετατόπιση» τοῦ θρακικοῦ ζητήματος πρὸς τὴν ἐνδοχώρα; Ἐπιπλέον, ποιὸς μπορεῖ νὰ διασφαλίσει ὅτι οἱ «ἐκπαιδευτὲς» τοῦ ἐν λόγω τμήματος, δὲν θὰ συνεχίσουν νὰ ὁρίζονται ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα;

Δ) σὲ μία ἐποχὴ ποὺ γίνεται πολλὴ φασαρία γιὰ τὸν ὁμολογιακὸ ἢ μή, χαρακτήρα ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἔχει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὴν ἑλληνικὴ δημόσια ἐκπαίδευση, μὲ ποιὸ κριτήριο ὁρισμένοι πολέμιοι τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος, εἰσηγοῦνται καὶ ἀποδέχονται τὴν ἵδρυση ἑνὸς «τμήματος ἰσλαμικῶν σπουδῶν», ποὺ ἡ διδασκαλία του θὰ βασίζεται στὸ Κοράνιο, καὶ ἄρα στην «ὁμολογιακὴ κατάρτιση» τῶν μουσουλμάνων; Ἄραγε ἰσχύουν ἄλλα κριτήρια γιὰ τὸν τρόπο διδασκαλίας τοῦ Ἰσλάμ, καὶ ἄλλα γιὰ τὸν τρόπο διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδοξίας;

Ε) τέλος, θὰ πρέπει νὰ θυμίσουμε σὲ κάποιους ὅτι ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης, ἀποτελεῖ παγκόσμιο σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ τὶς σπουδὲς Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ μὴ Ὀρθοδόξων, ἕνα οἰκουμενικὸ κέντρο Ὀρθοδόξων Σπουδῶν. Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Θεσσαλονίκης εἶναι ἕνας τίτλος τιμῆς ἀπὸ μόνη της, γιὰ ὅσους εἶχαν καὶ ἔχουν τὴν εὐλογία νὰ σπουδάζουν στὰ ἱερὰ χώματα τῆς Συμβασιλεύουσας τοῦ Βυζαντίου, καὶ πόλεως τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Διερωτώμεθα λοιπόν, πῶς θὰ ἐπιτρέψουμε ἔτσι, «ἐλαφρὰ τῆ καρδία», αὐτὸ τὸ παγκοσμίου φήμης πανορθόδοξο κέντρο σπουδῶν, νὰ ἀλωθεῖ μὲ ὑπογραφὴ δική μας, ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ φονταμενταλιστικοῦ Ἰσλάμ;

Ἐν κατακλείδι, ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀναφέρουμε πὼς ὡς Ὀρθόδοξοι πρωτίστως φοιτητὲς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, προβληματιστήκαμε ἰδιαιτέρως ὅταν πληροφορηθήκαμε ὅτι ἐπίκειται αὐτὴ ἡ αἰφνιδιαστικὴ ἐξέλιξη γιὰ τὴν ἀγαπημένη μας Σχολή. Ἐνθυμούμενοι μάλιστα τὸ τραγικὸ γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα πρὶν ἀπὸ περίπου ἕνα χρόνο στὸ Λονδίνο, ὅταν ἕνας φονταμενταλιστὴς ἰσλαμιστὴς ἀποκεφάλισε στὴ μέση τοῦ δρόμου δύο ἄτυχους χριστιανοὺς πολίτες καὶ ἐρευνώντας στὸ διαδίκτυο κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες τῆς ὑπόθεσης, μὲ ἔκπληξη διαπιστώσαμε πὼς ὁ σφαγέας τοῦ Λονδίνου εἶχε προσηλυτιστεῖ ἐντός τοῦ ἀγγλικοῦ ἐδάφους, ἀπὸ σχολὴ ἰσλαμική, ἡ ὁποία εἴχε κρατικη στήριξη καὶ χρηματοδότηση. Δὲν ἀποτελοῦσε δηλαδὴ ἡ φρίκη αὐτὴ προϊὸν ἔλευσης ἰσλαμιστῶν μεταναστῶν, ἀλλὰ δημιουργίας τρομοκρατῶν ἐντός τοῦ ἀγγλικοῦ ἐδάφους ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος, μέσω προσηλυτισμοῦ [2]. Ἀναλογιζόμενοι λοιπὸν αὐτὸ τὸ πρόσφατο τραγικὸ περιστατικὸ σὲ μία εὐρωπαϊκὴ πρωτεύουσα, εὐχόμαστε καὶ ἐλπίζουμε νὰ πρυτανεύσει ἡ σύνεση μεταξὺ ὅλων τῶν ἐμπλεκόμενων ἁρμόδιων φορέων, ποὺ θὰ κληθοῦν νὰ ἀποφασίσουν γιὰ αὐτὸ τὸ τόσο σημαντικὸ ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ τὴν ταυτότητα τῆς Σχολῆς μας.

____________________________
[1] Α΄ Ἰω. β΄ 22-23

[2]http://olympia.gr/2013/05/24/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD/#more-27532

ΠΗΓΗ: ΡΩΜΑΙΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ