Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ!

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ!

"Κάθε Παρασκευή των πέντε πρώτων εβδομάδων της Μ. Τεσσαρακοστής, χαρμόσυνα χτυπούν οι καμπάνες των Εκκλησιών, καλώντας τους Χριστιανούς να τιμήσουν την Πάναγνη Μητέρα του Χριστού ψάλλοντας, τμηματικά, τον Ακάθιστο Ύμνο".

Τι είναι ο Ακάθιστος Ύμνος, γνωστός στους περισσότερους ως «οι Χαιρετισμοί της Παναγίας»;

Είναι ένας ύμνος, ένα «τραγούδι», ξεχείλισμα ευγνωμοσύνης και αγάπης του Ορθόδοξου λαού, αφιερωμένο στην Μητέρα Παναγία, που προστρέχει σε κάθε ανάγκη του.

Ονομάστηκε  «Ακάθιστος», επειδή, όταν ψαλλόταν για πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη, ο λαός ήταν όρθιος και προσευχόταν όλη τη νύχτα με βαθιά κατάνυξη.

Τι γεγονότα όμως προηγήθηκαν ώστε να ψάλλουν όλοι εκείνο το βράδυ, με ιδιαίτερη ευλάβεια, αυτόν τον υπέροχο ύμνο στην Παναγία μας; Ποια είναι η πραγματική ιστορία του Ακάθιστου Ύμνου;

Βρισκόμαστε στην όμορφη Κωνσταντινούπολη το 626 μ.Χ. Αυτοκράτορας είναι ο ευσεβής Ηράκλειος, που λείπει μακριά στην Περσία, όπου πολεμά για να πάρει πίσω τον Τίμιο Σταυρό, που οι Πέρσες άρπαξαν από την Ιερουσαλήμ.

Ενώ τα μάτια όλων είναι στραμμένα στα μακρινά σύνορα του Κράτους, εκεί που μάχεται ο Αυτοκράτορας με όλο το στρατό, θλιβερές ειδήσεις κάνουν τους κατοίκους της Πόλης να αγωνιούν για την τύχη τους.

Η Πόλη, γυμνή από στρατό, εκτός από μια μικρή φρουρά με αρχηγό τον Φρούραρχο Βώνο, με ανυπεράσπιστα τα γυναικόπαιδα, τους γέρους και τους άρρωστους, πολιορκείται από έναν ύπουλο εχθρό, τους Αβάρους. Ο βασιλιάς τους, Χαγάνος, συνθηκολογεί με τους Πέρσες και έρχεται τη στιγμή που η πόλη είναι ανοχύρωτη από ανθρώπινο δυναμικό, με σκοπό να την καταλάβει, καταπατώντας τη συνθήκη που είχε κάνει με τον Ηράκλειο.

Δεν φτάνει αυτό αλλά στρέφει την περιφρόνησή του όχι μόνο στο λαό αλλά και στον αληθινό Θεό. Στις ικεσίες της αντιπροσωπείας που ζητά κατανόηση, η απάντηση είναι σαρκαστική:

«Μη σας γελάει ο Θεός που πιστεύετε! Αύριο δίχως άλλο εγώ θα είμαι κύριος της πόλης σας και σεις, τότε μόνο θα ξεφύγετε, αν γίνετε πουλιά και πετάξετε ή ψάρια και κολυμπήσετε..».

Σαν κεραυνός έπεσε η απάντησή του στον απελπισμένο λαό.

Σαν φωτιά όμως ακούστηκε ο πύρινος λόγος του ασκητικού Πατριάρχη Σέργιου, που καλεί σε επιστράτευση όλον τον χριστιανικό κόσμο:

«Κρίμα είναι να απελπίζεσθε! Σκέφτεστε σαν άνθρωποι που δεν πιστεύετε στον αληθινό Θεό. Ο αυτοκράτορας φεύγοντας εμπιστεύτηκε την Πόλη και τον πληθυσμό της στα στοργικά χέρια της Παναγίας. Ε! Ας επιστρατευτούμε όλοι με στρατηγό την Παναγία κι ας ενωθούμε όλοι στη μάχη. Στη μάχη της προσευχής!»

Δάκρυα  έσταζαν τα μάτια του Ποιμενάρχη, που μαζί με Μητροπολίτες και Ιερείς, Διακόνους και μικρά παιδιά, λιτάνευαν την ιερή εικόνα της Παναγίας των Βλαχερνών και εμψύχωναν τους λιγοστούς στρατιώτες, που μάχονταν στα τείχη.

Μια σιωπηλή κραυγή έβγαινε από τα στήθη όλων και κατευθυνόταν στην καρδιά της Μάνας, της Υπέρμαχου Στρατηγού. Μια κραυγή που ποτιζόταν από τα δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια των χριστιανών, που άλλη ελπίδα δεν είχαν παρά Εκείνη που έφερε στον κόσμο την Λύτρωση.

«Φθάσε Παναγία μου... Μην εγκαταλείπεις τον λαό σου... Σώσε την Πόλη σου...»

Οι άπιστοι άρχισαν να στερεώνουν σκάλες και να ανεβαίνουν στα τείχη...

Άρχισαν να μπαίνουν στην Πόλη...

Τα πλοία τους απειλητικά περίμεναν από τη θάλασσα το σύνθημα για απόβαση. Τώρα πια όλοι βουβοί άκουγαν μόνο τον κτύπο της καρδιάς τους και έβλεπαν τα υψωμένα σε δέηση χέρια του Πατριάρχη.

Και το θαύμα ήρθε! Ήρθε κι έσωσε την Πόλη που κινδύνευε! Κοσμοχαλασιά! Φοβερός ανεμοστρόβιλος καταστρέφει το στόλο των πολιορκητών.

Πολλοί βλέπουν μια γυναικεία μορφή να τριγυρνά στα τείχη, να  εμψυχώνει τους χριστιανούς, και  να τρομοκρατεί τους άπιστους. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Μάνα των χριστιανών, η χάρη της Παναγία μας!

Εκείνη κατατρόπωσε τους Αβάρους και τους ανάγκασε να λύσουν την πολιορκία στις 8 Αυγούστου.

Οι χριστιανοί, βλέποντας την κατάληξη της πολιορκίας έκαναν ακατάπαυστα τον σταυρό τους.

Οι καρδιές όλων   στρέφονται στον Ουρανό, ενώ ολόθερμες δοξολογίες  γεμίζουν τον αέρα.

Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα στέλνοντας το μήνυμα της Λευτεριάς ως τα σύνορα του Κράτους, όπου πολεμούσε ο Αυτοκράτορας.

Σε λίγο,  όλοι τους φτάνουν  στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Εκεί, με δάκρυα χαράς ο λαός αποδίδει στην Υπέρμαχο Στρατηγό, με ψαλμούς και ύμνους, τα νικητήρια και τα ευχαριστήρια.

Τότε έψαλλαν και για πρώτη φορά τον Ύμνο:

«Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια...» μαζί με τους «Χαιρετισμούς της Παναγίας».

Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης έμειναν όλοι όρθιοι και έψαλλαν στην Παναγία μας χωρίς να καθίσουν, γι’ αυτό και από τότε ο Ύμνος αυτός ονομάστηκε Ακάθιστος Ύμνος.

ΠΗΓΗ: ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ

ΑΒΒΑΣ ΗΛΙΑΣ: ΕΓΩ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΦΟΒΟΥΜΑΙ!

 
Ὁ ἀββᾶς Ἠλίας εἶπε:
«Ἐγὼ τρία πράγματα φοβοῦμαι,
τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα,
τὴ συνάντησή μου μὲ τὸν Θεὸ καὶ
τὴν ἔκδοση τῆς καταδικαστικῆς ἀπόφασης γιὰ μένα».

ΑΒΒΑΣ ΙΑΚΩΒ: Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΕΑΝ ΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΗ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 
Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἰακώβ:

«Ὅπως ἀκριβῶς σ᾿ ἕνα σκοτεινὸ θάλαμο, ὅταν μπεῖ ἕνα λυχνάρι, τὸν φωτίζει, ἔτσι καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ἔλθει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὴ φωτίζει καὶ τῆς διδάσκει ὅλες τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ».

ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ!

Ο ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟ!

Ἕνας ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Μὲ ταράζουν οἱ λογισμοί μου καὶ δὲν μ᾿ ἀφήνουν νὰ φροντίσω γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, ἀλλὰ μὲ κάνουν νὰ προσέχω τὶς ἐλλείψεις τοῦ ἀδελφοῦ μου».

Ὁ Γέροντας τοῦ μίλησε τότε γιὰ τὸν ἀββᾶ Διόσκορο, ὅτι στὸ κελί του ἔκλαιγε πάντοτε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἐνῷ ὁ μαθητής του καθόταν στὸ ἄλλο κελί.

Πῆγε λοιπὸν κάποια φορὰ ὁ μαθητὴς στὸ κελὶ τοῦ Γέροντα καὶ τὸν βρῆκε νὰ κλαίει, ὁπότε τοῦ λέει:

«Πάτερ, γιατί κλαῖς;»

Κι ὁ Γέροντας τοῦ ἀπαντᾶ:

«Τὶς ἁμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω».

Τοῦ λέει ὁ ἀδελφός:

«Δεν ἔχεις ἁμαρτίες, πάτερ».

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ ἀποκρίνεται:

«Ἀλήθεια, ἂν ἀφεθῶ νὰ δῶ τὶς ἁμαρτίες μου, δὲν μοῦ φθάνουν ἄλλοι τρεῖς ἢ τέσσερις νὰ κλαῖνε μαζί μου γι᾿ αὐτές».

Εἶπε λοιπὸν ὁ ἀββᾶς Ποιμήν: «Ἔτσι εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ γνώρισε τὸν ἑαυτό του».

ΑΒΒΑΣ ΑΜΜΩΝΑΣ: ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, ΟΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΥΡΓΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ!

 Ἕνας ἀδελφὸς παρακάλεσε τὸν ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ:

«Πές μου ἕναν λόγο».

Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Πήγαινε καὶ νὰ σκέφτεσαι, ὅπως σκέφτονται οἱ κακοῦργοι ποὺ εἶναι στὴ φυλακή, ἐκεῖνοι πάντα ρωτοῦν τοὺς ἀνθρώπους ποῦ εἶναι ὁ ἄρχοντας καὶ πότε ἔρχεται, καὶ κλαῖνε ἀπὸ τὴν ἀγωνία.

Ἔτσι καὶ ὁ μοναχὸς ὀφείλει πάντα νὰ προσέχει τὴν ψυχή του καὶ νὰ λέει:

«Ἀλίμονό μου, πῶς θὰ μπορέσω νὰ παρουσιασθὼ στὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τί θὰ τοῦ ἀπολογηθῶ;»

Ἂν σ᾿ αὐτὸ ἔχεις διαρκῶς στραμμένη τὴν προσοχή σου, μπορεῖς νὰ σωθεῖς».

ΕΙΠΕ Ο ΑΒΒΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ!

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος:

«Ἔχοντας τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ ζωντανὸ στὴ σκέψη μας, νὰ θυμόμαστε πάντοτε τὸ θάνατο.

Νὰ μισήσουμε τὸν κόσμο καὶ ὅλα τὰ τοῦ κόσμου, νὰ μισήσουμε κάθε σαρκικὴ ἀνάπαυση, νὰ ἀπαρνηθοῦμε στὴ ζωὴ αὐτή, γιὰ νὰ ζήσουμε μὲ τὸν Θεό. Νὰ θυμᾶστε τί ὑποσχεθήκατε στὸν Θεό. Γιατὶ αὐτὸ θὰ μᾶς τὸ ζητήσει τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Ἂς δοκιμασθοῦμε λοιπὸν μὲ τὴν πεῖνα, τὴ δίψα καὶ τὴ γύμνια.

Ἂς ἀγρυπνήσουμε, ἂς πενθήσουμε, ἂς στενάξουμε μὲ τὴν καρδιά μας.

Ἂς ἐρευνήσουμε ἂν γίναμε ἄξιοι τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἀγαπήσουμε τὴ θλίψη, γιὰ νὰ βροῦμε τὸν Θεό.

Νὰ καταφρονήσουμε τὴ σάρκα, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή μας».

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Όταν ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ είχε γυρίσει από τον κόσμο, στη Σκήτη αυτή, είχε βαρεία αρρωστήσει για θάνατο ό Μοναχός Κύριλλος Κουμιώτης από την Καλύβα «Ζωοδόχου Πηγής» και επειδή πλησίαζε ή ώρα της έκδημίας του, κάλεσε τον πνευματικό του να εξομολογηθεί το 1965 έτος. 

Ό Πνευματικός του Παπα - Έφραίμ προσπάθησε να βοηθήσει τον πάσχοντα για να εξομολογηθεί, αλλά ό ασθενής έλεγε, πώς στον αριστερό ωμό του είναι κολλημένο ένα χαρτί πού γράφει, αλλά τι γράφει δεν μπορούσε να ειπεί. 

Πήγε κι άλλος Πνευματικός ό Παπα Χαράλαμπος από τα γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.

Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη,, ό όποιος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί. 

Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε αν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.

Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.

Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους και τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ' αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα - Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή και τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει. 

Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι και σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ' αυτό, και με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων. 

Ή πείρα και διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί και να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα και βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.

Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια και έκτισε εκεί μεγάλη και ευρύχωρη πνευματική φωλιά -ωραιότατη περικαλλή εκκλησία του θαυματουργού Ιεράρχου αγίου Νικολάου. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΔΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΑΡΤΙΑ!

Η ΥΛΙΚΗ ΚΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΑΔΙΚΙΑ

Υπάρχουν δυο μορφές αδικίας, η υλική και η ηθική. Υλική αδικία είναι, όταν αδική κανείς τον άλλον σε υλικά πράγματα. Ηθική είναι, όταν λ.χ. κάποιος γελάση μια κοπέλα, και αν μάλιστα είναι ορφανή, με πενταπλάσιο βάρος βαραίνει την ψυχή του. στον πόλεμο η σφαίρα ξέρεις πώς κυνηγάει τους ανήθικους; εκεί βλέπεις έντονα την θεία δικαιοσύνη, την προστασία του Θεού. Ατιμία στον πόλεμο δεν σηκώνει. Ανήθικο άνθρωπο θα τον βρη σφαίρα. Μια φορά πηγαίναμε με την διλοχία μας να αντικαταστήσουμε ένα τάγμα. Εν τω μεταξύ όμως μας χτύπησαν και ριχτήκαμε στην μάχη. Ένας, θυμάμαι, από εκείνο το τάγμα είχε κάνει την προηγούμενη μέρα μια ατιμία, είχε βιάσει μια έγκυο, την καημένη. Ε, σ’ εκείνη την επιχείρηση μόνον αυτός σκοτώθηκε!! Φοβερό! Όλοι έλεγαν μετά: “Το κτήνος, καλά έπαθε και σκοτώθηκε!” Ιδίως αυτοί που κάνουν πονηριές, που κοιτάζουν να ξεφύγουν από ‘δω, να ξεφύγουν από ‘κει, τελικά δεν γλυτώνουν. Είναι παρατηρημένο ότι όσοι πιστεύουν πολύ, φυσικά ζούνε και τίμια, χριστιανικά, και το σώμα τους το τίμιο προστατεύεται από τα πυρά περισσότερο απ’ ό,τι αν φορούσαν Τιμιόξυλο.

Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ

Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει. Μαζεύει οργή Θεού. 

Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι με τόσες αδικίες. Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι΄ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κλπ. και σου λένε: «κάνε προσευχή να γίνω καλά». 

Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικία. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. Τί λέει ο Ψαλμός: «κρεῖσσον ὀλίγον τῷ δικαίῳ ὑπὲρ πλοῦτον ἁμαρτωλῶν πολύν·» (Ψαλμ. 36, 16). 

Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Όσα μαζεύουν, φεύγουν, όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κλπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ΄ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλιωτοι, είναι και από αυτό. κάποια αδικία έχουν κάνει.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: NΑ ΜΙΛΑΣ ΝΟΕΡΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ!

- Γέροντα, πώς είναι καλύτερα να λέω την ευχή; Φωναχτά, ψιθυριστά ή με τον νου;

- Αν την λες φωναχτά, θα κουράζεσαι και γρήγορα θα αποκάμης. Γι’ αυτό να την λες πότε ψιθυριστά και πότε με τον νου. Η ευχή με τον νου είναι το καλύτερο∙ επειδή όμως δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να την λένε συνέχεια με τον νου, βοηθάει να την λέη κανείς και ψιθυριστά, σαν μια προπαίδεια. Μπορείς να αρχίζης να την λες ψιθυριστά , να συνεχίζης με τον νου, και ύστερα πάλι ψιθυριστά και πάλι με τον νου. Να κάνης αυτή την εναλλαγή, μέχρι να καταλήξη η ευχή να γίνεται μόνο με τον νου, να γίνη δηλαδή νοερά, όπως και λέγεται «νοερά προσευχή». Τότε προσεύχεται κανείς με τον νου του και η καρδιά του σκιρτά, αγάλλεται∙ φθάνει στον θείο έρωτα, ζη ουράνιες καταστάσεις.