Ο ΚΩΔΙΚΟΣ

ΕΝΑΣ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος

 

Κάποιο Σάββατο είχα πάει να εκκλησιαστώ σ’ ένα κεντρικό νοσοκομείο. Μετά το τέλος της Λειτουργίας γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν με τις πιτζάμες του (άρα ασθενής και τρόφιμος στο νοσοκομείο) και ένα μπουφάν. Το χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του. Ακτινοβολούσε χαρά αυτός ο άνθρωπος!
 
Αφού τέλειωσε, λοιπόν, η Λειτουργία του ευχήθηκα “περαστικά” και, χαμογελώντας με νόημα, μου λέει:
– Μα δεν έχω τίποτα!
– Α, για εξετάσεις ήρθες μόνο;
– Όχι. Είμαι εδώ κάμποσες μέρες και θα με κρατήσουν και αρκετές ακόμα.
– Τι σου διέγνωσαν οι γιατροί;
– Άκου, παλικάρι μου. Από το 1994 έχω σκλήρυνση κατά πλάκας.
Εκεί συγκλονίστηκα. Και συνέχισε λέγοντας:
– Οι γιατροί μου είπαν ότι η αρρώστια έχει προχωρήσει, αλλά εγώ νιώθω μια χαρά!
– Πολύ χαίρομαι, του λέω.
– Ναι. Το παν είναι να ‘χεις καλή ψυχολογία! Και είμαι μια χαρά! Και τις βόλτες μου πάω και όλα. Πριν μερικά χρόνια έχασα το φως μου απ’το αριστερό μάτι, μα από θαύμα επανήλθε! Οι γιατροί δεν το πίστευαν.
– Φοβερό!
– Όσο και να ζήσω, παλικάρι μου, ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι στα χέρια μου. Αλλά στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα από μένα.
– Ω, πόσο σωστό… Να μη στεναχωριέσαι όσο γίνεται…
– Μα δε στεναχωριέμαι καθόλου! Αφού δεν είναι κάτι που να εξαρτάται από μένα, τ’αφήνω όλα στα χέρια του Θεού.
 
Μιλήσαμε λίγο ακόμη και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό τον άνθρωπο… Παρόλο που είχε μια τόσο δύσκολη ασθένεια, δεν γόγγυσε. Δεν τα’βαλε με το Θεό. Παρόλο που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, η ψυχούλα του δεν είναι σκληρή! Είναι φωτεινή, είναι γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη!
Ας το θυμόμαστε αυτό το περιστατικό κάθε φορά που μας συμβαίνουν δυσκολίες στη ζωή μας. Ο πόνος μπορεί να κάνει την ψυχή και την καρδιά μας ολοφώτεινη! Αρκεί να τον δεχτούμε σωστά και ν’αφηνομαστε στο πάνσοφο σχέδιό Του…
Δύσκολα πράγματα, μα αξίζουν τον κόπο.

ΓΕΡΟ ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΗΜΝΟ

Γερο-Γιάννης ο λαϊκός από την Λήμνο  

Ερχόταν από την Λήμνο μ’ έναν γάϊδαρο. Τον έβαζε και στο καράβι μέσα. Στον γερο-Γιάννη μας έκανε εντύπωση η απλότητα και η ευλάβειά του. Αυτός δούλευε χρόνια πολλά εδώ στο Άγιο Όρος και στο τέλος ήρθε να πάρη ένα χαρτί από την Ιερά Κοινότητα, για να εισαχθή στο γηροκομείο Μυτιλήνης.
Πριν από καιρό με είχε ανταμώσει και μου λέει: « Πάτερ, θα μου κάνης μια κονίτσα;». Του λέω: «Μπαρμπα-Γιάννη, εσύ δεν έχεις χρήματα να πληρώσης. Είναι ακριβές οι εικόνες». Λέει: «Άμ σύ πολλά θα μου ζητάς, εγώ λίγα θα σου δώκω». «Ποιά εικονίτσα θέλεις; «Να! Είδα την Παναγία μια μέρα ξεκνιώντας από το Ιβήρων να πάω στο Καρακάλου και μου λέει¨ “γύρνα πίσω και να πας αύριο, διότι θα πάθης απόψε κακό”. Εγώ έκανα υπακοή και γύρισα, αλλά είχα τόση χαρά». «Πως την είδες την Παναγία;» « Την είδα σε σύννεφκα άσπρα, και όλα αυτά που φορούσε, τα ενδύματά της, ήταν λευκά. Πήρα τόση χαρά, και πήγα την άλλη μέρα στην Μονή Καρακάλου».
Την παρήγγειλε τελικά την εικόνα στους Αναναίους. Ήρθε εδώ στο κελλί μας την τελευταία μέρα της ζωής του, για να πάρουμε τηλέφωνο στους Αναναίους, αν ετοίμασαν την εικόνα, γιατί ο μπαρμπα-Γιάννης ετοιμαζόταν να εισαχθή στο γηροκομείο Μυτιλήνης.

Ήρθε να πάρη το χαρτί από την Κοινότητα, ότι δούλεψε εδώ στο Άγιο Όρος. Ο καημένος ανέβαινε βογκώντας την σκάλα, γιατί είχε καρδιά, είχε ανεπάρκεια.
Αυτή την τελευταία φορά που ήρθε μας είπε ότι κοινώνησε. Μάλιστα τον έπιασε και μια κρίση μέσα στην Πορταϊτισσα.
Τον βγάλαν λίγο έξω, συνήλθε, και ανέβηκε στις Καρυές για να πάρη το χαρτί. Το βράδυ όμως κοιμήθηκε εδώ πίσω από τον Ταλέα, τον έπιασε η καρδιά του και πέθανε. Δεν πρόλαβε να πάει στην Μυτιλήνη, γιατί η Παναγία τον ήθελε εδώ πέρα. Τον θάψαν εδώ στο κοιμητήρι στις Καρυές.
Μας έλεγε, πως είδε την Παναγία μας πάνω στα σύννεφα, και όταν πήραμε τηλέφωνο από εδώ στους Αναναίους του είπαν: «Μπαρμπα-Γιάννη, η εικόνα εστάλη στο νησί. Όταν θα πας, θα την βρής εκεί».

Είχε απλή ζωή. Φορούσε γουρουνοτσάρουχα –εμάς μας έκανε εντύπωση-. Είχε και ένα ντουρβαδάκι από έναν τράγο, που το έκανε μόνος του. Εγώ τον πείραζα: «Μπαρμπα-Γιάννη, να μου κάνης δώρο ένα ζευγάρι τσαρούχια». Έρχεται μια μέρα, με την απλότητα που είχε, και μου λέει: «Πάτερ, πάτερ, σου έφερα ένα δώρο».
Μ’ έφερε ένα ζευγάρι γουρουνοτσάρουχα. «Αυτά θα τα βάλετε στην έκθεση, και θα’ ρχονται οι Ευρωπαίοι να τα βλέπουνε, και να! Θα πέφτη το χρήμα!». Γελούσα με την απλότητα του ανθρώπου. Γι’ αυτό και τον αξίωσε η Παναγία και κοιμήθηκε εδώ πέρα.
« Κλωνάρη», τον λέγανε. Μετά τον βγάλαν «μπαρμπα-Γιάννη». Δέν λεγόταν «μπαρμπα-Γιάννης». «Κλωνάρης» το επίθετό του ήτανε.
Ήτανε απ’ το Καρπενήσι και μετά πήγε στην Λήμνο.
Κοιμόταν έξω στο δάσος, γιατί σ’ όλη του την ζωή βοσκός ήτανε. Τότε είχαμε λύκους στο Άγιο Όρος. Πάει ένας λύκος μια νύχτα που κοιμόταν έξω στο δάσος και τον μύριζε γύρω-γύρω, επειδή τα γουρουνοτσάρουχα μυρίζανε. Λέει ο μπαρμπα-Γιάννης: «Παναγιά μου- έτρεμα από το φόβο μου- αν με βοηθήσεις και δεν με πειράξει ο λύκος…». Άντε που θά’ ταν λύκος, κανένας σκύλος θα’ τανε».
Του λέω «Μια ζωή βοσκός ήμουνα. Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω του λύκους; Και αν δεν με πειράξη, θα σου φέρω ένα δοχείο λάδι, Παναγία μου». Έφυγε ο λύκος. Τον μύρισε και έφυγε. Την άλλη μέρα πήρε από τον Ταλέα ένα δοχείο λάδι και το πήγε στο «Άξιον εστι», στην Παναγία μας. Απλοί άνθρωποι.
Πολύ αστείος ήτανε. Μιλούσε και έκανε αυτό το «αάχαχααα». Του έλεγε ο γέροντάς μας: «Τι κάνεις έτσι και θορυβείς; Αναστατώνεις τον κόσμο. Φωνάζεις». «Α! γέροντα. Από μέσα μου έρχεται, από μέσα μου. Θα πάω Σαλώνικα. Οι γιατροί θα μου το θεραπεύσουν αυτό».
Μας έκανε εντύπωση που αξιώθηκε να δη την Παναγία μας επάνω στα σύννεφα με λευκά φορέματα, και έτσι αγιογράφησαν οι αδελφοί Αναναίοι την εικόνα.

Ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής
Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Περίοδος Β’ έτος 2007 αριθ. 32
σελ 110-112

Ἐπιμέλεια κειμένου Ἀναβάσεις

ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΛΗΣ ΔΙΥΛΙΣΗΣ

 ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΤΡΙΠΛΗΣ ΔΙΥΛΙΣΗΣ

 

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.
 
Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της “τριπλής διύλισης”.
“- Τριπλή διύλιση;” ρώτησε με απορία ο γνωστός του.
– Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου, θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
– Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.
Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
– Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…
–Μάλιστα. Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.
– Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.
Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
– Καλό; Όχι· το αντίθετο μάλλον…
– Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
– Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.
Το τρίτο φίλτρο: της χρησιμότητας.
Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο (ωφέλιμο) σε κάτι;
– Όχι· δεν νομίζω…
– Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε καλό ούτε χρήσιμο (ωφέλιμο), γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…
 
Μήπως είναι καιρός να βάλουμε κι εμείς αυτό το σοφό τεστ στη ζωή μας;
Πόσο μεγάλα ἁμαρτήματα εἶναι ἡ καταλαλιά (κουτσομπολιό) καί ἡ κατάκριση. Ἀκόμη καί ἄν εἶναι ἀλήθινό κάτι κακό πού μάθαμε γιά κάποιον δέν πρέπει νά τό μεταφέρουμε κάνοντας διακίνηση τοῦ δηλητηρίου στούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας. Ἄς μᾶς διδάξουν οἱ Ἀρχαῖοι καί προπάντων ὁ Κύριος πού μᾶς εἶπε: «Μή κρίνετε ἵνα μή κριθῆτε (Ματθ. 7, 1)».
 
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://HristosPanagia3.blogspot.com

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ-ΜΕΝΤΙΟΥΜ-ΧΑΡΤΙΑ-ΚΑΦΕΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ

Όταν μία επιχείρηση έχει στηθεί σωστά και οργανωμένα μπορεί να πετύχει και να έχει πολύ καλά κέρδη πείθοντας τον κόσμο για την ποιότητα, την σταθερότητα αλλά και την αξιοπιστία της. 

Αστρολογία-Μέντιουμ-Χαρτιά-Καφές. Μία μεγάλη ΑΠΑΤΗ έχει στηθεί πολύ καλά τα τελευταία χρόνια και έχει κερδίσει πολύ κόσμο που έχει ανάγκη από παρηγοριά.

Όλοι αυτοί οι "επαγγελματίες" που όλοι μας έχουμε γνωρίσει θησαυρίζουν σε βάρος αθώων ψυχών. Το μόνο που κάνουν είναι να επικοινωνούν με τον διάβολο που του έχουν αφοσιωθεί και να καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων. 

Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον Θεό και να μαντέψουμε το μέλλον. Μόνο Εκείνος ο ένας και μοναδικός τριαδικός Θεός ξέρει τι θα συμβεί. Ακόμα και αν έχει κάποιο σχέδιο για κάποιον άνθρωπο θα επέμβει και θα το αλλάξει την κατάλληλη στιγμή για το καλό του. Μόνο στο θέλημα του Θεού μπορούμε να ακουμπήσουμε και να βασιστούμε. Να Του δείξουμε βαθιά εμπιστοσύνη και πίστη και να πορευτούμε μ'αυτό. Οτιδήποτε άλλο θα μας πετάξει στα βράχια. 

Κανένας απατεώνας δεν θα μας βοηθήσει σ'αυτό. Μόνο θα μας καταστρέψει. Μονάχα με την βοήθεια ενός πνευματικού στη ζωή μας μπορούμε να προσπαθούμε να πορευόμαστε σωστά και να παρακαλούμε να μας φωτίζει ο Θεός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετανοίας και αποστροφής από αυτόν τον σκοτεινό κόσμο είναι ο Άγιος Κυπριανός που από μάγος έγινε Άγιος βιώνοντας την πλάνη του διαβόλου και νιώθοντας την πραγματική αγάπη και δύναμη του Χριστού.

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ Ο ΝΟΥΣ ΥΓΙΑΙΝΕΙ, ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!

Μέγας Ἀντώνιος: «Σέ ὅποιον ὁ νοῦς ὑγιαίνει,
σέ αὐτόν δέν εἶναι ἀναγκαῖα τά γράμματα» 

Απόσπασμα από τον Βίο του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου που συνέγραψε ο Μέγας Αθανάσιος

«Κάποτε λοιπόν δύο φιλόσοφοι ήλθαν προς αυτόν, ειδωλολάτρες, που νόμιζαν ότι μπορούν να ελέγξουν τον Αντώνιο. Ήταν στο όρος το έξω. Ο Αντώνιος κατάλαβε ποιοί άνθρωποι είναι όταν τους είδε και εξήλθε προς αυτούς και είπε με διερμηνέα: “Γιατί τόσο πολύ κοπιάσατε να έλθετε, ω φιλόσοφοι, προς ανόητο άνθρωπο;” Όταν είπαν αυτοί ότι δεν είναι ανόητος, αλλά και πολύ φρόνιμος, είπε προς αυτούς: “Αν μεν προς ανόητο ήλθατε, περιττός ο κόπος σας. Αν όμως θεωρείτε ότι είμαι φρόνιμος, να γίνετε όπως είμαι εγώ. Επειδή πρέπει να μιμούμαστε τα καλά. Και αν μεν εγώ ερχόμουν προς εσάς, τότε θα εμιμόμουν εσάς. Αν όμως εσείς (ήλθατε) προς εμένα, να γίνετε όπως εγώ. Επειδή είμαι Χριστιανός. Αυτοί θαυμάζοντας ανεχώρησαν επειδή έβλεπαν και τους δαίμονες να φοβούνται τον Αντώνιο…

Όταν άλλοι από αυτούς τον συνάντησαν προς το όρος το έξω και νόμισαν ότι θα τον χλευάσουν επειδή δεν είχε μάθει γράμματα, είπε προς αυτούς ο Αντώνιος: “Εσείς τι λέτε; Ποιό είναι πρώτο, ο νους ή τα γράμματα; και ποιό είναι αίτιο ποίου, ο νους των γραμμάτων, ή τα γράμματα του νου;” Όταν αυτοί απάντησαν ότι πρώτος είναι ο νους και αυτός είναι ο εφευρέτης των γραμμάτων, τους είπε ο Αντώνιος: “Σε όποιον λοιπόν ο νους υγιαίνει, σε αυτόν δεν είναι αναγκαία τα γράμματα”. Με αυτό και τους παρόντες και αυτούς εξέπληξε. Απήλθαν λοιπόν θαυμάζοντας, επειδή τόση πολλή σύνεση έβλεπαν σε αγράματο άνθρωπο. Και επειδή δεν είχε άγριο το ήθος, λόγω του ότι ανατράφηκε στο όρος και εκεί εγέρασε, αλλά ήταν γεμάτος χάρη και κοινωνικός. Και τον λόγο τον είχε νοστιμίσει με το θείο αλάτι, έτσι ώστε κανείς δεν τον φθονούσε, αλλά να χαίρονται με αυτόν, όλοι όσοι έρχονταν προς αυτόν.

Μετά από αυτά έτυχε να έλθουν πάλι μερικοί από αυτούς. Κι ήταν από αυτούς που οι ειδωλολάτρες θεωρούσαν σοφούς. Και απαιτούσαν λόγο από αυτόν λόγο περί της πίστης μας στον Χριστό. Και επεχείρησαν να μιλήσουν για το κήρυγμα του Θείου Σταυρού και ήθελαν να χλευάσουν. Ο Αντώνιος λυπήθηκε την άγνοιά τους, έλεγε με διερμηνέα, που καλώς διερμήνευε: “Τι είναι καλύτερο; Να ομολογούμε τον Σταυρό ή μοιχείες και δολοφονίες παιδιών να προσάπτετε σε αυτούς που ονομάζετε θεούς; Επειδή το πρώτο που λέμε εμείς είναι απόδειξη ανδρείας και γνώρισμα καταφρονήσεως θανάτου, ενώ τα δικά σας είναι ασέλγειας πάθη. Έπειτα τι είναι καλύτερο να λέμε, ότι ο Λόγος του Θεού δεν μεταβλήθηκε, αλλά παραμένοντας ο Ίδιος, για την σωτηρία και την ευεργεσία των ανθρώπων, έλαβε σώμα ανθρώπινο, έτσι ώστε να κοινωνήσει την ανθρώπινη φύση και να κάνει τους ανθρώπους να κοινωνήσουν την θεία και νοερή φύση, ή να εξομοιώνετε τον Θεό με άλογα ζώα, και για αυτό να σέβεστε τετράποδα κι ερπετά και ομοιώματα από ανθρώπους; Επειδή αυτά είναι τα σεβάσματα σε εσάς τους σοφούς. Και πως τολμάτε να μας χλευάζετε εμάς επειδή λέμε ότι ο Χριστός φανερώθηκε σαν άνθρωπος, όταν εσείς λέτε ότι η ψυχή χωρίστηκε από τον ουρανό, και λέτε ότι πλανήθηκε η ψυχή και έπεσε από την αψίδα των ουρανών σε σώμα, και μακάρι σε ανθρώπινο, και όχι και σε τετράποδα και σε ερπετά να έρχεται και να πέφτει. Επειδή η δική μας πίστη λέει την παρουσία του Χριστού λόγω της της σωτηρίας των ανθρώπων. Εσείς όμως πλανάσθε όταν λέτε για ψυχή αγέννητη (αδημιούργητη). Και εμείς πιστεύουμε στο δυνατό και φιλάνθρωπο της Πρόνοιας, ότι και αυτό δεν ήταν αδύνατο στον Θεό, όμως εσείς, λέτε ότι η ψυχή είναι εικόνα του Νου, και της προσάπτετε πτώσεις και μυθολογείτε ότι είναι μεταβλητή. Και λοιπόν λόγω της ψυχής και τον νουν τον θεωρείτε τρεπτό. Επειδή όποια είναι… ’ρα λοιπόν είναι άξιος χλεύης τούτος (ο Σταυρός) ή μάλλον αυτά που καταργήθηκαν από αυτόν και αποδείχτηκαν αδύναμα; Επειδή και τούτο είναι αξιοθαύμαστο: ότι τα δικά σας ουδέποτε εδιώχθηκαν, αλλά σε κάθε πόλη τιμώνται από τους ανθρώπους, ενώ οι (πιστοί) του Χριστού διώκονται και περισσότερο τα δικά μας από τα δικά σας ανθούν και πληθαίνουν. Και τα δικά σας, αν και τιμώνται και προφυλάσσονται, καταστρέφονται, αλλά η πίστη και διδασκαλία του Χριστού, αν και χλευάζεται από εσάς και πολλές φορές εδιώχθηκε από τους βασιλείς, έχει γεμίσει την οικουμένη. Επειδή πότε (άλλοτε) εξέλαμψε έτσι η θεογνωσία; Και πότε φανερώθηκε έτσι η σωφροσύνη και η αρετή της παρθενίας; Και πότε περιφρονήθηκε έτσι ο θάνατος παρά τότε που πραγματοποιήθηκε ο Σταυρός του Χριστού; Για τούτο κανείς δεν αμφιβάλλει όταν βλέπει τους μάρτυρες για τον Χριστό να περιφρονούν τον θάνατο και όταν βλέπει τις παρθένες (μοναχές) της Εκκλησίας για τον Χριστό να φυλάνε καθαρά και αμόλυντα τα σώματα».

http://www.alopsis.gr

ΑΛΕΞΙΟΣ SETIR CAHYADI: ΠΩΣ ΜΕ ΚΕΡΔΙΣΕ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ!

 Μαρτυρία: Πῶς μέ κέρδισε ἡ χριστιανική πίστη

 

O Αλέξιος Setir Cahyadi περιγράφει την συγκλονιστική του ιστορία. Πως τον κέρδισε η θρησκεία μας και άφησε τον Βουδισμό.
Σας την παρουσιάζουμε:
“Αφιερώνω αυτή τη μαρτυρία στην Αγία Τριάδα, με την καρδιά γεμάτη ευχαριστίες που δεν μπορούν να εκφραστούν πλήρως με λέξεις, σαν ελάχιστο δείγμα ταπεινής ευγνωμοσύνης και βαθιάς εξυμvήσεως του ενδόξου ονόματος του Θεού, επειδή η Χάρη Του με βοήθησε να γνωρίσω το αληθινό φως, που είναι ο Σωτήρας της ψυχής.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε βουδδιστική οικογένεια και με ζήλο παρακολούθησα τη βουδδιστική διδασκαλία. Έτσι έγινα τόσο καλός βουδδιστής, ώστε κατόρθωσα να φέρω στο Βουδδισμό και τη μωαμεθανή μνηστή μου. Παντρευτήκαμε σύμφωνα με το βουδδιστικό τυπικό.
Κατά τη διάρκεια του γάμου μας δεν είχα καμμιά ιδιαίτερη θρησκευτική εμπειρία σαν βουδδιστής. Λίγο αργότερα οι περιστάσεις με ανάγκασαν να εγκαταλείψω το χωριό μου και εγκατασταθώ στην πόλη Solo. Εκεί άρχισα να εργάζομαι στους σιδηροδρόμους, προς απογοήτευση της οικογένειας μου, η οποία ήθελε να γίνω διδάσκαλος του Βουδισμού.
Όσο καιρό εργαζόμουν στους σιδηροδρόμους (μετά εργάστηκα σε Ασφαλιστική Εταιρεία) έμενα σε μια συνοικία ότου κατοικούσαν πολλές χριστιανικές oικογένειες. Εκείνη την εποχή είχα την ευλογία να αποκτήσω δύο παιδιά, και τα δύο κορίτσια. Η μεγαλύτερη κόρη μου είχε πολλές χριστιανές φίλες. Μερικές απ’ αυτές παρακολουθούσαν το Κατηχητικό σχολείο της περιοχής. Η κόρη μου ήθελε να πηγαίνει μαζί τους στο Κατηχητικό, αλλά εγώ της το απαγόρευα. Εκείνη όμως έκλαιγε και ζητούσε να πηγαίνει. Τελικά αναγκάστηκα να υποχωρήσω.
Μια μέρα η κόρη μου έφερε μια μικρή καινή Διαθήκη, την οποία της είχαν δώσει στο Κατηχητικό. Από περιέργεια διάβαζα αυτό το μικρό βιβλίο, όταν είχα καιρό και αισθανόμουν ότι από κάπου μου εδίδετο η ικανότητα κατανοήσεώς του. Τώρα γνωρίζω ότι αυτό ήταν ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Σιγά-σιγά άρχισα να καταλαβαίνω πόσο μοναδική και διαφορετική είναι η χριστιανική διδασκαλία, σε σύγκριση με τη διδασκαλία, που εγώ πριν θεωρούσα σωστή. Η μοναδικότητα της μου αύξησε την επιθυμία να μάθω περισσότερα γι’ αυτήν την καινούργια και παράξενη χριστιανική διδασκαλία. Όσο διάβαζα, τόσο με συνέπαιρνε. Τελικά αποφάσισα ότι έπρεπε κάτι να κάνω. Ένας χριστιανός (προτεστάντης) φίλος με πήγε σε μια σύναξη προσευχής στο Solo. Δεν είχα όμως διδαχθεί να είμαι μέλος οποιασδήποτε Εκκλησίας, ούτε την αναγκαιότητα του Βαπτίσματος. Αυτή η προτεσταντική σύναξη προσευχής έδιδε και τη Θεία Κοινωνία, χωρίς την παρουσία χειροτονημένου κληρικού.
Μια μέρα, σε μια συγκέντρωση διαφόρων χριστιανών, συνάντησα κάποιον που φαινόταν ότι είχε πλατιά γνώση της χριστιανικής διδασκαλίας και μεγάλη σοφία. Ήταν ο π. Δανιήλ Bambang. Δεν γνώριζα τότε ότι ήταν ορθόδοξος Ιερέας. Από επιθυμία να μάθω περισσότερα για την ορθή πίστη, ζήτησα να παρακολουθώ τα δικά του μαθήματα. Έτσι κατηχήθηκα στην Ορθοδοξία επί αρκετούς μήνες.
Στη συνέχεια, με τη Χάρη του Παντοδύναμου Θεού και χωρίς κανείς να με αναγκάσει, βαπτίστηκα ορθόδοξος στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Τώρα γνωρίζω ότι είμαι στις αγκάλες της Αποστολικής Εκκλησίας, στους κόλπους της αληθινής αρχικής Εκκλησίας. Η πνευματική μου αναζήτηση έχει βρει το λιμάνι της αναπαύσεως κι η καρδιά μου έχει τη βεβαιότητα ότι βρίσκομαι στην αληθινή και αναλλοίωτη πίστη των Αγίων Αποστόλων, η οποία έχει διατηρηθεί ακεραία από την Ορθόδοξη Εκκλησία, διά μέσου των αιώνων. Είθε η δόξα και η λατρεία να αποδίδονται στο όνομα του Ενός και Μοναδικού Θεού· της Υπεραγίας Τριάδος· του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
 
https://www.hristospanagia.gr

Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΜΟΥ!

Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΜΟΥ

Ὁ διπλανός μου! Αὐτός πού περπατᾶ στό πλάι μου. Αὐτός μέ τόν ὁποῖο συναντηθήκαμε μιά μέρα κι ἀπό τότε διανύουμε μαζί ἕνα μεγάλο μέρος ἀπό τό μῆκος τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς. Αὐτός μέ τόν ὁποῖο μοιράζομαι τό πλάτος τοῦ δρόμου, στήν πορεία τῆς ζωῆς. Δίπλα-δίπλα…
 
Ὁ διπλανός μου! Ὁ σύζυγος, ὁ συγγενής, ὁ συνάδελφος. Ἄραγε πόσο τόν γνωρίζω; Πόσο ἀφουγκράζομαι τόν πόνο του, πόσο συμμετέχω στήν χαρά του;
Ποιά θέσι τοῦ ἔχω δώσει στήν ζωή μου; Εἶναι φίλος ἤ ἐχθρός; Ξένος ἤ ἀδελφός; Μήπως στέκομαι δίπλα του ἁπλῶς ἀπό τόν φόβο τῆς μοναξιᾶς;
 
Ὁ διπλανός μου…! Τί τέλος πάντων σημαίνει γιά μένα; Ἄν εἶναι ὁ πλησίον τοῦ Εὐαγγελίου, τότε ἀναγνωρίζω τίς εὐθύνες μου. Ὀφείλω νά δείξω συμπαράστασι, νά προσφέρω ὑπηρεσίες, νά σκύψω γιά νά τόν σηκώσω, ἄν κάποιο ἐμπόδιο τόν κάνη νά σκοντάψη καί νά πέση…
Καί μόνο αὐτά; Ὁ πλησίον εἶναι εἰκόνα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Στά χέρια του κρατᾶ τό εἰσιτήριο γιά τήν Οὐράνια Βασιλεία. Δέν εἶναι τό δικό του. Εἶναι τό δικό μου εἰσιτήριο!
 
Ὁ διπλανός μου, λοιπόν, δέν εἶναι πρόσωπο ἀδιάφορο γιά μένα καί τό μέλλον μου. Ἀντίθετα. Εἶναι τό σημαντικότερο κομμάτι τῆς ζωῆς μου. Ἀπό αὐτόν ἐξαρτᾶται ἡ εὐτυχία μου σέ τοῦτον τόν κόσμο. Ἀπό αὐτόν ἐξαρτᾶται καί ἡ σωτηρία μου…
Μακάρι σύντομα νά ἐκτιμήσω τόν ρόλο του. Θά ἔχω κάνει τήν ἐξυπνότερη κίνησι…
 
Από το Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 473, Ἰούλιος 2012

ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ...!

 "ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ..."

 

Μία αληθινή διδακτική ιστορία έμπονης προσευχής από την Κορέα
 
Ο οκτάχρονος γιός της οικογένειας είναι πολύ ζωηρός. Και στο παρελθόν έχει προκαλέσει προβλήματα και ανησυχίες στους γονείς του. Αλλά η τελευταία πράξη του τους άφησε άναυδους.
Συνήθως, όταν ο Β. επιστρέφει από το σχολείο, η μητέρα του ελέγχει την σχολική του σάκα και συζητάει μαζί του πώς πέρασε στο σχολείο, τι μάθημα έκανε, τι βαθμό πήρε στην ορθογραφία κ.λ.π. Μια μέρα στην σάκα η μητέρα βρήκε χρήματα. Μετά από αλλεπάληλες ερωτήσεις τελικώς ο Β. ομολόγησε ότι τα έκλεψε. Η μητέρα κράτησε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να εξακριβώσει τον τρόπο και τον λόγο της κλοπής. Πάνω στην ώρα έφθασε και ο πατέρας από την εργασία του στο σπίτι. Η μητέρα επιμένει στον μικρό να του ομολογήσει την πράξη του. Εκείνος για ώρα μένει αμίλητος με κατεβασμένο το κεφάλι. Στο τέλος η μητέρα αποκαλύπτει την κακή πράξη του. Ο πατέρας, χωρίς δεύτερη σκέψη, του λέει ήρεμα να φορέσει το μπουφάν του και να τον ακολουθήσει. Βγαίνουν από το σπίτι και βαδίζουν αμίλητοι στον δρόμο. Φθάνουν στο κτίριο της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στο μικρό παρεκκλήσι του αγίου Μαξίμου του Γραικού. Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Ναού και χωρίς την παρουσία τρίτων, ο πατέρας αρχίζει να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού λέγοντας μεγαλοφώνως:

-Κύριε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Αφού έκανε αμέτρητες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού, συνεχίζει το ίδιο και στην εικόνα της Παναγίας:
Παναγία μου, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Το ίδιο κάνει και στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου:
-Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Συνεχίζει στην εικόνα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού:
-Άγιε Μάξιμε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Μετά το τέμπλο προχωράει στις υπόλοιπες εικόνες που βρίσκονται κατά μήκος του Ναού κάνοντας συνεχώς μετάνοιες και επαναλαμβάνοντας την ίδια προσευχή:
-Άγιοι Κύριλλε και Μεθόδιε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχωρέστε με.
-Άγιε Ιωάννη της Κροστάνδης, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
-Άγιε Σεραφείμ του Σάρωφ, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με…

Η προσευχή του πονεμένου πατέρα κράτησε περί τη μια ώρα. Ο Β. αμίλητος στέκεται όλη αυτή την ώρα δίπλα του παρακολουθώντας με αγωνία τα δρώμενα.
Αφού τελείωσε ο πατέρας την προσευχή του με τις μετάνοιες μπροστά σε όλες τις εικόνες του Ναού, τότε έσκυψε στον γιο του και του είπε:
Αγόρι μου, κατάλαβες ότι έκανες μια πολύ κακή πράξη, με την οποία στενοχώρησες τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας;
Ο μικρός με κατεβασμένο το κεφάλι απάντησε μονολεκτικά «ναι». Τότε ο πατέρας τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και επέστρεψαν στο σπίτι τους.
 
Ήταν η ώρα του δείπνου. Ο μεγαλύτερος δεκάχρνος γιος είπε την προσευχή της τρπέζης. «Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται…». Και μετά ο πατέρας συμπλήρωσε:
-Κύριε, είμαστε η οικογένεια του κλέφτη. Σε παρακαλούμε συγχώρεσέ μας… Κατά την ώρα του δείπνου δεν ανέφεραν τίποτε για το επίμαχο θέμα. Οι γονείς συζήτησαν ευχάριστα θέματα και εκδήλωσαν την αγάπη τους και προς τα δυο παιδιά τους κάνοντας πως έχουν ξεχάσει το δυσάρεστο γεγονός. Την άλλη μέρα ο πατέρας ήρθε στον Επίσκοπο για να του πει με πόνο ψυχής τα καθέκαστα και του ζήτησε τη συμβουλή του για το τι δέον γενέσθαι περαιτέρω.
 
Ο Επίσκοπος συγκλονισμένος από την αντιμετώπιση του προβλήματος από τον πατέρα δεν του είπε τίποτε. Τον παρεκάλεσε μόνον να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα. Να προσευχηθούν πρώτα ζητώντας τον φωτισμό του Θεού για να δουν τι πρέπει να κάνουν ώστε να μη πληγωθεί το παιδί από κάποια άστοχη ενέργεια. Την άλλη μέρα οι γονείς με τον Επίσκοπο συζήτησαν αρκετή ώρα. Συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να δοθούν μεγαλύτερες διαστάσεις στο θέμα. Η καλύτερη παιδαγωγική τιμωρία του παιδιού τους ήταν η έμπονη προσευχή του πατέρα. Ο πατέρας μαζί με τον γιο του να επιστρέψουν τα χρήματα από το μέρος που εκείνος τα πήρε. Και η μητέρα να συνεχίσει διακριτικά να παρακολουθεί το παιδί. Εάν, ο μη γένοιτο, επαναληφθεί παρόμοια πράξη τότε θα πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα για την αντιμετώπιση, τυχόν, εμφωλεύουσας ροπής προς την κλοπή. Διαφορετικά θα αποδειχθεί πως επρόκειτο για ένα απλό περιστατικό, όχι και τόσο σπάνιο στην παιδική ηλικία.
 
Η συγκλονιστική προσευχή του άγιου αυτού Κορεάτη πατέρα θυμίζει αποφθέγματα Γεροντικού: «Είπε Γέρων: Αμάρτησε ο αδελφός σου; Εσύ αμάρτησες».
Και η θυσιαστική πράξη του έχειτο παράλληλό της στην νηστεία που επέβαλε ο Άγιος Νεκτάριος στον εαυτό του, προκειμένου να λύσει την φιλονικία των δυο μαθητών της Ριζαρείου Σχολής.
Το όλο γεγονός και η αντιμετώπισή του από τους γονείς του μικρού παιδιού είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ο Ορθόδοξος τρόπος ζωής ριζώνει «καθ’ ημέραν τη εκκλησία» (Πρ. 2:47) τη παροικούση εν Κορέα. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος» (Ψαλμ. 112:2)!
 
Αθανασία Δ. Κοντογιαννακοπούλου.
Πηγή: περιοδικό Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής : ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (σελ.484-486)
Επιμέλεια Χ.Τ.
Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com/

ΜΟΝΑΧΟΣ ΗΡΩΔΙΩΝ, Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ- Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΤΗΤΑΣ!

 Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΤΗΤΑΣ

Ὁ μοναχὸς Ἡρωδίων, διὰ Χριστὸν σαλός

 

Μία περιγραφὴ κάποιας συνάντησης μὲ ἕναν ἄνθρωπο τῆς «ἄλλης» λογικῆς, ὡς ἐπίλογος αὐτῆς τῆς μεταξύ μας συνάντησης, ἴσως ἀποτελεῖ τὸν καλύτερο πρόλογο γιὰ τὴ συνάντηση μὲ τὸ Θεό:
 
Ἤδη ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ ἔπρεπε νὰ πᾶμε καὶ στὸν π. Ἠρωδίωνα· ἕναν ρουμάνο ποὺ ἢ ἦταν σαλὸς διὰ Χριστὸν ἢ δὲν ἦταν ἄνθρωπος. Σὲ δέκα λεπτὰ φθάσαμε στὸν… σκουπιδότοπό του. Ὁ ἥλιος εἶχε ἤδη δύσει. Σ᾿ ἕνα ἐρείπιο γεμάτο σκουπίδια συναντοῦμε ἕνα νέο ἥρωα. Ὀγδόντα δύο ἐτῶν, ὄρθιος στὸ κούφωμα μίας πόρτας… χωρὶς πόρτα.
Τὰ πόδια του κρατοῦσαν κόντρα στὸ ἕνα της δοκάρι. Ἡ μέση του ἀκουμποῦσε στὸ ἄλλο. Τὰ χέρια του στηρίζονταν στὸ πρῶτο. Ὧρες ὁλόκληρες περνοῦσε ἔτσι. Ὁ ἴδιος δίχως ζωστικό. Μία μάλλινη φανέλα κι ἕνα κουρελιασμένο παντελόνι κάλυπταν τὸ ἐξαγιασμένο σῶμα του. Ἡ καλύβη του γεμάτη σκουπίδια. Δὲν ἔβλεπες δάπεδο. Ἕνα στρῶμα ἀπὸ κονσέρβες, κουκούτσια, σακοῦλες, τάπες, καπάκια ἀπὸ μπουκάλια, φλοῦδες, ὅ,τι μποροῦσε κανεὶς νὰ φαντασθεῖ, πάχους τριάντα ἑκατοστῶν καὶ πάνω, ἀποτελοῦσε τὸ πολύτιμο χαλὶ στὸ μυστηριῶδες… παλατάκι του καὶ ἀσφαλῶς τὸ στρῶμα του, ἂν βέβαια κοιμόταν ὁριζόντιος. Στοὺς τοίχους του τὰ ἀποτυπώματα χυμένων καφέδων καὶ τὰ ζουμιὰ πεταγμένων πορτοκαλάδων καί, ἀντὶ γιὰ κατοικίδια ζῶα, ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ ζωΰφια, μυγάκια, κατσαρίδες καὶ ποντίκια.
 
- Εὐλογεῖτε, γέροντα, εἶπε χαρούμενος ὁ ἁπλοϊκὸς συνοδοιπόρος μου.
- Ὁ Κύριος, ἀπαντᾶ νηφάλιος ὁ ἡρωικὸς ἀσκητής, χωρὶς νὰ δείχνει καθόλου ἐνοχλημένος γιὰ τὸν οἰκολογικὸ περίγυρό του.
- Σοῦ φέραμε λίγες εὐλογίες, κάτι νὰ φᾶς, συνεχίζει δίχως ἐνδοιασμὸ ὁ μοναχὸς φίλος μου.
- Ὤ! καλοὶ πατέρες, πολὺ εὐχαριστῶ. Σᾶς εὐχαριστῶ. Καλοὶ πατέρες. Πολὺ εὐχαριστῶ, ἀπαντᾶ ἐκεῖνος.
 
Καὶ παίρνοντας τὴν σακούλα μὲ τὶς εὐλογίες καὶ συνεχίζοντας νὰ ἐπαναλαμβάνει αὐτὲς τὶς προτάσεις, μὲ ἰδιάζουσα δύναμη καὶ ἐκφραστικότητα, πετοῦσε τὶς ντομάτες καὶ τὰ ροδάκινα πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας στοὺς τοίχους τῆς καλύβης του. Τὰ χυμένα ζουμιά τους ἀποτυπώνουν τὴν δική μου ἀπορία πού, σκυμμένος μὴ μὲ πάρουν τὰ βόλια, προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω τὴ λογικὴ τῆς εὐγνωμοσύνης του καί, ἐντελῶς ξαφνιασμένος, νὰ ἀποτυπώσω τὸ περιεχόμενο τῆς ἰδιότυπης μοναχικῆς προοπτικῆς του.
Ἀφοῦ ἔσπασε τὰ μακαρόνια καὶ τὰ ἔχυσε ἀπὸ τὸ περίβλημά τους, ἀφοῦ σκόρπισε τὰ μπισκότα ὅσο πιὸ μακριὰ μποροῦσε, φωνάζοντας «νὰ φᾶνε τὰ πουλάκια· νὰ φᾶνε τὰ πουλάκια», ἄρχισε νὰ μιλάει γιὰ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα καὶ ἐν μέσῳ ἀσυνάρτητων κραυγῶν νὰ δοξάζει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
 
Εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ νυχτώνει. Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ χάναμε τὸ θέαμα. Θὰ χάναμε αὐτὸ ποὺ ὁ π. Ἠρωδίων ἔδειχνε. Μέσα ὅμως στὴ νύχτα τὰ δικῆς μου λογικῆς εἶχα ἀρχίσει νὰ ὑποψιάζομαι λίγο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἔκρυβαν τὰ σκουπίδια, τὰ ἀκαταλαβίστικα λόγια καὶ φυσικὰ ἡ ἐντελῶς ἀκατανόητη λογικὴ ἑνὸς σαλοῦ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Θυμήθηκα τὸν ἀββᾶ Ἰσαὰκ πού, ἀναφερόμενος σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἡρωϊκοὺς ἁγίους ποὺ ζοῦν «ἐν ἀταξίαις, εὔτακτοι ὄντες», κατακλείει· «ταύτην τὴν ἄνοιαν ἀξιώσει ἡμᾶς ὁ Θεὸς φθᾶσαι». Ἄραγε αὐτὴ εἶναι ἡ λογικὴ γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦσε ὁ π. Παΐσιος;
Γύρισα πίσω γιὰ μία τελευταία κλεφτὴ ματιά. Τὸ ἄσχημο ἀπὸ τὴν φύση του καὶ ἄγριο ἀπὸ τὸν τρόπο του πρόσωπό του ἔλαμπε ὑπερβατικὰ ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἦταν τόση ἡ λάμψη του ποὺ ὑποχρέωνε τὰ πήλινα μάτια μου καὶ τὴν «μὴ ὁρῶσα» καρδιά μου σὲ ἀσυνήθιστες ὁράσεις ἄλλου εἴδους καὶ ἄλλου κόσμου. Ἡ μυστηριώδης ὄψη του μένει ἀκόμη βαθειὰ χαραγμένη στὴν μνήμη μου.
Ἔφυγα καὶ ξαναβυθίστηκα στὰ σκουπίδια τοῦ ἑαυτοῦ μου. Ἐκεῖνος ἔμεινε πατώντας πάνω στὰ σκουπίδια τῆς λογικῆς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Τὸν σκεπτόμουν καὶ θαύμαζα τὴν ἀντοχὴ καὶ τὸν ἡρωισμό του. Μέχρι σήμερα, ἐνῶ ἀντιλαμβάνομαι τὴν ἀξία καὶ τὸ μεγαλεῖο της λογικῆς του, δὲν μπορῶ νὰ συλλάβω τὴν δομή της. Σίγουρα ἡ λογικὴ εἶναι μεγαλύτερη ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν διὰ Χριστὸν σαλότητα. Ἴσως ὅμως καὶ ὁ σταυρός της νὰ εἶναι τελικὰ βαρύτερος ἀπὸ τὸν σταυρὸ τοῦ π. Ἠρωδίωνα.
Πάνω στὸ πανεπιστήμιο τῶν σκουπιδιῶν καὶ τῆς σαλότητος, τόλμησα νὰ προβάλω τὴν λογική, τὴν αἴγλη καὶ τὴν φινέτσα τῆς νωπῆς τότε ἐμπειρίας μου στὸ Harvard καὶ τὸ ΜΙΤ. Τότε ἄρχισαν τὰ σκουπίδια νὰ εὐωδιάζουν σὰν λουλούδια, τὰ ζωύφια νὰ μεταμορφώνονται σὲ πουλάκια, οἱ ξεσχισμένες σακκοῦλες σὲ πτυχία καὶ δημοσιεύματα· καὶ ὁ π. Ἠρωδίων πολὺ πιὸ «ἔξυπνος», πολὺ πιὸ πετυχημένος ἀπὸ τοὺς Νομπελίστες καθηγητές μου! Ἡ λογική τους ἐμοίαζε μὲ ἀγωνιστικὸ αὐτοκίνητο· ἡ λογικὴ τῆς διὰ Χριστὸν σαλότητος μὲ πύραυλο. Τὸ πρῶτο τρέχει μέχρι 320 χλμ. τὴν ὥρα. Τὸ δεύτερο ἀπὸ 29.000 χλμ. τὴν ὥρα καὶ πάνω. Τὸ πρῶτο κινεῖται ὁριζόντια. Τὸ δεύτερο κατακόρυφα. Στὴν μία περίπτωση, ἂν ὑπερβεῖς τὸ ὅριο, γκρεμοτσακίζεσαι. Στὴν δεύτερη, ἂν τὸ ξεπεράσεις, ἐκτοξεύεσαι· ξεπερνᾶς τὴν βαρύτητα τῆς γής· διαφεύγεις· ἐλευθερώνεσαι. Οἱ πρῶτοι, οἱ λογικοί, ὅσο κι ἂν τρέχουν πατᾶνε στὴν γῆ. Ὁ π. Ἠρωδίων ἔφυγε ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο χωρὶς νὰ τὴν ἔχει ἀκουμπήσει. Χωρὶς νὰ τὸν ἔχει ἀκουμπήσει…
 
πηγή: Νικολάου, μητρ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, «Ἄνθρωπος μεθόριος», ἐκδ. Μελωδικὸ Καράβι, 2005