ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ!

Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ

Ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν Θεὸ φέρνει τὴν ἀδιαφορία καὶ γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα· φέρνει τὴν ἀποσύνθεση. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεὸ καὶ ὕστερα ἀγαπάει καὶ τοὺς γονεῖς του, τὸ σπίτι του, τοὺς συγγενεῖς του, τὴν δουλειά του, τὸ χωριό του, τὸν νομό του, τὸ κράτος του, τὴν πατρίδα του. Ἕνας ποὺ δὲν ἀγαπάει τὸν Θεό, τὴν οἰκογένειά του, δὲν ἀγαπάει τίποτε· καὶ φυσικὰ δὲν ἀγαπάει οὔτε τὴν πατρίδα του, γιατὶ καὶ ἡ πατρίδα εἶναι μιὰ μεγάλη οἰκογένεια. Θέλω νὰ πῶ, ὅλα ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶνε. Δὲν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεό, καὶ μετὰ οὔτε γονεῖς οὔτε οἰκογένεια οὔτε χωριὸ οὔτε πατρίδα ὑπολογίζει. Καὶ αὐτὰ εἶναι ποὺ πᾶνε τώρα νὰ διαλύσουν, γι' αὐτὸ δημιουργοῦν μιὰ κατάσταση ρεμπελιό.

ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ

Παλιὰ στὴν πατρίδα μου, στὰ Φάρασα, ἔλεγαν: «Ἂν ἔχης καμμιὰ δουλειά, μὴν τὴν ἀφήνης γιὰ αὔριο. Ἂν ἔχης καλὸ φαγητό, ἄσ' το γιὰ αὔριο, μήπως ἔρθη κανένας μουσαφίρης». Τώρα σκέφτονται: «Νὰ ἀφήσουμε τὴν δουλειά, μήπως ἔρθη κανεὶς αὔριο καὶ μᾶς βοηθήση. Τὸ καλὸ φαγητό, ἂς τὸ φᾶμε ἐμεῖς ἀπόψε!». Οἱ περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Μόνον τὸν ἑαυτό τους σκέφτονται. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι βρέχει, γίνεται κατακλυσμός. Θὰ δῆτε, οἱ περισσότερες ἀπὸ σᾶς θὰ σκεφθοῦν μήπως ἔχουν ροῦχα ἁπλωμένα, νὰ πᾶνε νὰ τὰ μαζέψουν. Κακὸ δὲν εἶναι αὐτό, ἀλλὰ δὲν θὰ πᾶνε πιὸ πέρα. Τὰ ροῦχα καὶ νὰ βραχοῦν, πάλι θὰ στεγνώσουν. Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ἁλωνίζουν τί θὰ γίνουν; Πονᾶτε γι' αὐτούς, γιὰ νὰ κάνετε καμμιὰ εὐχή; Ἢ πέφτουν κεραυνοί· ζήτημα πέντε-ἕξι ψυχὲς νὰ θυμηθοῦν τοὺς καημένους τοὺς γεωργοὺς ἢ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν θερμοκήπια. Δὲν σκέφτεται δηλαδὴ τὸν ἄλλον ὁ ἄνθρωπος, δὲν βγαίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γυρίζει συνέχεια γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ὅμως γυρίζη γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, κέντρο ἔχει τὸν ἑαυτό του· δὲν ἔχει τὸν Χριστό. Εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν ἄξονα ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Γιὰ νὰ φθάση νὰ σκέφτεται τὸν ἄλλον, πρέπει ὁ νοῦς του πρῶτα νὰ εἶναι στὸν Χριστό. Τότε σκέφτεται καὶ τὸν πλησίον καὶ μετὰ σκέφτεται καὶ τὰ ζῶα καὶ ὅλη τὴν φύση. Ἔχει τὸν σταθμό του ἀνοιχτὸ καί, μόλις πάρη τὸ μήνυμα, τρέχει νὰ βοηθήση. Ἂν ὁ νοῦς του δὲν εἶναι στὸν Χριστό, δὲν δουλεύει ἡ καρδιά του, γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀγαπάει οὔτε τὸν Χριστὸ οὔτε τὸν συνάνθρωπό του, πόσο μᾶλλον τὴν φύση, τὰ ζῶα, τὰ δένδρα, τὰ φυτά. Ἔτσι ὅπως κινεῖσθε, ποῦ νὰ φθάσετε στὸ σημεῖο νὰ ἔχετε ἐπικοινωνία μὲ τὰ ζῶα, μὲ τὰ πουλιά! Ἂν πέση κανένα πουλὶ ἀπὸ τὴν σκεπή, θὰ τὸ ταΐσετε. Ἂν δὲν πέση ἀπὸ τὴν σκεπή, δὲν σκέφτεσθε νὰ τὸ ταΐσετε. Ἐγὼ βλέπω τὰ πουλιά· λέω «θέλουν τάισμα, τὰ καημένα»· ρίχνω ψίχουλα κ.λπ., βάζω καὶ νεράκι νὰ πιοῦν. Βλέπω ἄρρωστα κλαδιὰ στὰ δένδρα· ἀμέσως σκέφτομαι νὰ τὰ κόψω, γιὰ νὰ μὴν κολλήσουν καὶ τὰ ἄλλα. Ἢ χτυπάει μιὰ πόρτα, ἕνα παράθυρο, πάει ἐκεῖ ὁ νοῦς μου. Θὰ ξεχάσω τὸν ἑαυτό μου, ἂν μοῦ χρειάζεται κάτι, ἀλλὰ θὰ κοιτάξω τὴν πόρτα, τὸ παράθυρο, νὰ μὴ σπάση, νὰ μὴ γίνη καμμιὰ ζημιά. Παρεμπιπτόντως σκέφτομαι γιὰ μένα. Καὶ ἂν κανεὶς σκέφτεται καὶ πονάη γιὰ τὰ δημιουργήματα, πόσο μᾶλλον θὰ σκέφτεται τὸν Δημιουργό τους! Ἂν δὲν κινῆται ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, πῶς νὰ συντονισθῆ μὲ τὸν Θεό;

Ἔπειτα, καὶ ὅταν βγαίνετε ἔξω, ρίξτε καμμιὰ ματιὰ γύρω. Μπορεῖ κάποιος ἔστω καὶ ἀπὸ ἀπροσεξία ἢ ἀπὸ κακότητα – εὔχομαι κανεὶς νὰ μὴν κάνη κακὸ – κάτι νὰ πετάξη καὶ νὰ βάλη φωτιά· γι' αὐτὸ ρίξτε μιὰ ματιά. Καὶ αὐτὸ στὰ πνευματικὰ ἀνήκει, γιατὶ καὶ αὐτὸ τὸ βλέμμα ἔχει ἀγάπη. Ἐγὼ βγαίνω ἔξω ἀπὸ τὸ Καλύβι, ρίχνω μιὰ ματιὰ πρὸς τὰ κάτω, μιὰ ματιὰ πρὸς τὴν σκεπή, νὰ δῶ μήπως μυρίζει καμένο. Ἄλλο ἂν ἔχης τέτοια πίστη πώς, ἂν πιάση φωτιὰ καὶ κάνης προσευχή, θὰ σβήση ἡ φωτιά. Διαφορετικά, πρέπει νὰ ἐνεργήσης. Ἤ, ὅταν ἀκούω κρότο, προσέχω νὰ δῶ τί εἶναι· πυροβόλο; ἄσκηση κάνουν; φουρνέλλο; Ἕνα καὶ ἕνα ὁ νοῦς μου πηγαίνει ἐκεῖ, γιὰ νὰ κάνω κομποσχοίνι. Ὅποιος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους, τὸ μεγάλο ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ βρίσκεται μαζί του, καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐνδιαφέρονται γι' αὐτόν.

Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ γενιὰ εἶναι ἡ γενιὰ τῆς ἀδιαφορίας! Οἱ περισσότεροι μόνο γιὰ παρελάσεις εἶναι! Μὴν τοὺς πῆς, ἂν συμβῆ κάτι, νὰ ἀμυνθοῦν! Τώρα ὅμως καὶ παρελάσεις δὲν θέλουν! Παλιότερα πήγαιναν στὶς παρελάσεις, ἄκουγαν καὶ ἕνα ἐμβατήριο, κάτι μέσα τους σκιρτοῦσε! Σήμερα ὑπάρχει ἕνα ρεμπελιὸ σὲ μᾶς τοὺς Ἕλληνες. Βέβαια ἄλλοι λαοὶ εἶναι ἀκόμη χειρότερα, γιατὶ δὲν ἔχουν ἰδανικά. Βλέπεις, οἱ Ἕλληνες μπορεῖ νὰ ἔχουν ἕνα σωρὸ κουσούρια, ἀλλὰ ἔχουν καὶ ἕνα δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ φιλότιμο καὶ τὴν λεβεντιά· ὅλα τὰ πανηγυρίζουν. Οἱ ἄλλοι λαοὶ οὔτε στὰ λεξικά τους δὲν ἔχουν αὐτὲς τὶς λέξεις.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΟΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ»!

«ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΟΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ»

Ἡ ἡσυχία ποὺ ἐπικρατεῖ μὲ ἀνησυχεῖ. Κάτι ἑτοιμάζεται. Δὲν ἔχουμε καταλάβει καλὰ σὲ τί χρόνια ζοῦμε οὔτε σκεφτόμαστε ὅτι θὰ πεθάνουμε. Δὲν ξέρω τί θὰ γίνη· πολὺ δύσκολη κατάσταση! Ἡ τύχη τοῦ κόσμου κρέμεται ἀπὸ τὰ χέρια μερικῶν, ἀλλὰ ἀκόμη ὁ Θεὸς κρατᾶ φρένο. Χρειάζεται νὰ κάνουμε πολλὴ προσευχὴ μὲ πόνο, γιὰ νὰ βάλη ὁ Θεὸς τὸ χέρι Του. Νὰ τὸ πάρουμε στὰ ζεστὰ καὶ νὰ ζήσουμε πνευματικά. Εἶναι πολὺ δύσκολα τὰ χρόνια. Ἔχει πέσει πολλὴ στάχτη, σαβούρα, ἀδιαφορία. Θέλει πολὺ φύσημα, γιὰ νὰ φύγη. Οἱ παλιοὶ ἔλεγαν ὅτι θὰ ἔρθη ὥρα ποὺ θὰ κλωτσήσουν οἱ ἄνθρωποι. Πετᾶνε τοὺς φράκτες, δὲν ὑπολογίζουν τίποτε. Εἶναι φοβερό! Ἔγινε μιὰ βαβυλωνία. Νὰ κάνουμε προσευχὴ νὰ βγοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ αὐτὴν τὴν βαβυλωνία. Διαβάστε τὴν προσευχὴ τῶν Τριῶν Παίδων, νὰ δῆτε μὲ πόση ταπείνωση προσεύχονταν· καὶ τὸν 82ο Ψαλμό: «Ὁ Θεός, τίς ὁμοιωθήσεταί σοι, μὴ σιγήσῃς...». Αὐτὸ πρέπει νὰ γίνη, ἀλλιῶς δὲν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκὴ ἐπέμβαση.

Μπαίνουν μερικὲς ἀρρώστιες εὐρωπαϊκὲς καὶ προχωροῦν ὅλο πρὸς τὸ χειρότερο. Μοῦ εἶπε ἕνας Κύπριος οἰκογενειάρχης ποὺ μένει στὴν Ἀγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει νὰ φύγω ἀπὸ τὴν Ἀγγλία οἰκογενειακῶς». Βλέπεις ἐκεῖ ὁ πατέρας νὰ παίρνη τὴν κόρη, ἡ μάνα τὸν γιό. Ὅλους τοὺς στεφανώνουν, ὅλους τοὺς εὐλογοῦν. Κάτι πράγματα..., ντρέπομαι νὰ τὰ πῶ. Καὶ ἐμεῖς κοιμόμαστε μὲ τὰ τσαρούχια. Δὲν λέω νὰ πάρουμε πλακάτ, ἀλλὰ νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὸν μεγάλο κίνδυνο ποὺ περιμένουμε καὶ νὰ ὑψώνουμε τὰ χέρια στὸν Θεό. Νὰ κοιτάξουμε πῶς νὰ ἀμυνθοῦμε κατὰ τοῦ κακοῦ. Χρειάζεται νὰ κρατᾶμε λίγο φρένο, γιατὶ ὅλα πᾶνε νὰ τὰ ἰσοπεδώσουν. Τώρα εἶναι νὰ λέη κανεὶς τὸ ψαλμικό: «Θοῦ τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν ὡς τὸν Ὠρὴβ καὶ Ζὴβ καὶ Ζεβεὲ καὶ Σαλμανά..., οἵτινες εἶπαν· κληρονομήσωμεν ἑαυτοῖς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ».

Σύγχυση μεγάλη ὑπάρχει. Μύλος γίνεται· εἶναι ζαλισμένοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ κόσμος εἶναι ὅπως οἱ μέλισσες. Ἂν χτυπήσης τὴν κυψέλη, οἱ μέλισσες βγαίνουν ἔξω καὶ ἀρχίζουν «βούου...» καὶ γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὴν κυψέλη ἀναστατωμένες. Ὕστερα ἡ κατεύθυνσή τους θὰ ἐξαρτηθῆ ἀπὸ τὸν ἄνεμο ποὺ θὰ φυσήξη. Ἂν φυσήξη βοριάς, θὰ πᾶνε μέσα. Ἂν φυσήξη νοτιάς, θὰ φύγουν. Ἔτσι καὶ τὸν κόσμο τὸν φυσάει... «Ἐθνικὸς Βοριάς», «Ἐθνικὸς Νοτιάς», καὶ εἶναι ὁ καημένος ζαλισμένος. Ὅμως, ἂν καὶ γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μιὰ παρηγοριά, μιὰ σιγουριά. Μπορεῖ νὰ ξεράθηκε ἡ ἐλιά, ἀλλὰ θὰ πετάξη νέα βλαστάρια. Ὑπάρχει μιὰ μερίδα Χριστιανῶν, στοὺς ὁποίους ἀναπαύεται ὁ Θεός. Ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς, καὶ ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς ἀνέχεται, καὶ πάλι θὰ οἰκονομήση τὰ πράγματα. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς μᾶς δίνουν ἐλπίδα. Μὴ φοβᾶσθε. Περάσαμε σὰν ἔθνος τόσες μπόρες καὶ δὲν χαθήκαμε, καὶ θὰ φοβηθοῦμε τὴν θύελλα ποὺ πάει νὰ ξεσπάση; Οὔτε τώρα θὰ χαθοῦμε. Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του κρυμμένη δύναμη γιὰ ὥρα ἀνάγκης. Θὰ εἶναι λίγα τὰ δύσκολα χρόνια. Μιὰ μπόρα θὰ εἶναι.

Δὲν σᾶς τὰ λέω αὐτά, γιὰ νὰ φοβηθῆτε, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξέρετε ποῦ βρισκόμαστε. Γιὰ μᾶς εἶναι μιὰ μεγάλη εὐκαιρία, εἶναι πανηγύρι οἱ δυσκολίες, τὸ μαρτύριο. Νὰ εἶστε μὲ τὸν Χριστό, νὰ ζῆτε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του καὶ νὰ προσεύχεσθε, γιὰ νὰ ἔχετε θεῖες δυνάμεις καὶ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντιμετωπίσετε τὶς δυσκολίες. Νὰ ἀφήσετε τὰ πάθη, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ θεία Χάρις. Αὐτὸ ποὺ θὰ βοηθήση πολὺ εἶναι νὰ μπῆ μέσα μας ἡ καλὴ ἀνησυχία: ποῦ βρισκόμαστε, τί θὰ συναντήσουμε, γιὰ νὰ λάβουμε τὰ μέτρα μας καὶ νὰ ἑτοιμασθοῦμε. Ἡ ζωή μας νὰ εἶναι πιὸ μετρημένη. Νὰ ζοῦμε πιὸ πνευματικά. Νὰ εἴμαστε πιὸ ἀγαπημένοι. Νὰ βοηθοῦμε τοὺς πονεμένους, τοὺς φτωχοὺς μὲ ἀγάπη, μὲ πόνο, μὲ καλωσύνη. Νὰ προσευχώμαστε νὰ βγοῦν καλοὶ ἄνθρωποι.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

PAUL GRUNDY: Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΑ «ΕΦΥΓΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»

«Έφυγα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά»

Η προσωπική μαρτυρία του Paul Grundy

Μετάφραση-Επιμέλεια Ελένη Ζήνωνος

Όταν ο Αρμαγεδδών (το τέλος του κόσμου) δεν ήλθε, ο Πωλ άρχισε να αμφισβητεί τη θρησκεία η οποία είχε επηρεάσει όλη του τη ζωή.

Ο Πωλ μεγάλωσε σαν «Μάρτυρας του Ιεχωβά» σε μια στοργική οικογένεια στο Hobart της Αυστραλίας.

Μεγάλωσε νομίζοντας ότι δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο ίδιος πίστευε ότι δεν θα προλάβαινε καν να ολοκληρώσει το σχολείο πριν τον «Αρμαγεδδώνα»…

Αλλά και το σχολείο τελείωσε και πανεπιστήμιο πήγε.

Μετά την αποφοίτησή του, ο Πωλ πήγε κατ’ ευθείαν στο Bethel (κεντρικά γραφεία της εταιρείας) για να ενταχθεί στην Εταιρεία Σκοπιά (Watchtower Society). Εκεί άρχισε να διερωτάται για κάποια πράγματα και αντιλήφθηκε ότι η «Σκοπιά» δεν μπορούσε να είναι η αλήθεια…

Όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τους λεγόμενους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», ο Πωλ εξοστρακίστηκε πλήρως από την οικογένεια και όλους τους γνωστούς τους.

Η ζωή έξω από την οργάνωση ήταν πλέον εξαιρετικά δύσκολη. Έπαθε «μετα-τραυματικό σοκ» με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του και να χρειαστεί θεραπεία.

 Τώρα, βλέποντας τα πράγματα από μακρυά, ο Πωλ αισθάνεται ότι μπορεί να μιλήσει για τις εμπειρίες του…

http://www.abc.net.au/local/stories/2015/08/21/4297526.htm

Σχόλιο – Ενημέρωση

Βασικό δόγμα των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» είναι το λεγόμενο «επίμαχο ζήτημα»: Ο σατανάς προκάλεσε τον «Ιεχωβά» με τον ισχυρισμό ότι μπορεί να του αποσπάσει την κυριαρχία και πως οι άνθρωποι μπορούν να αυτοκυβερνηθούν, χωρίς τη βοήθεια του «Ιεχωβά». Ο Θεός θα μπορούσε να καταστρέψει το διάβολο. Όμως εκτέθηκε, γιατί η πρόκληση του σατανά έγινε γνωστή στους αγγέλους. Έτσι του έδωσε διορία 6000 χρόνια για να αποδείξει τον ισχυρισμό του…

Σήμερα, όπως διδάσκει η «Σκοπιά», υπάρχουν δύο οργανώσεις: Η μια του «Ιεχωβά και η άλλη του σατανά. Στην πρώτη υπάρχουν μόνο οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ενώ όλες οι κυβερνήσεις, οι εκκλησίες κ.λπ. ανήκουν στην οργάνωση του σατανά. Σκοπός της οργάνωσης του «Ιεχωβά», λέει η εταιρεία, είναι να αποδειχθεί ο σατανάς ψεύτης και να βρεθεί ο Θεός αληθινός. Αυτό γίνεται με το να υπάρχουν στη γη άνθρωποι που να απορρίπτουν την «οργάνωση του σατανά» και να εντάσσονται ολόψυχα στην «οργάνωση του Ιεχωβά». Έτσι, κατά την αντίληψη αυτή, δεν σώζει ο Θεός τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος καλείται να «σώσει τον Θεό», να αποδείξει δηλαδή τον Θεό αληθινό και τον διάβολο ψεύτη… Εδώ βρίσκεται το νόημα της ζωής του ανθρώπου!

Όσοι ενταχθούν στην Υπηρεσία της εταιρείας «Σκοπιά» εισέρχονται στο «μόνο καταφύγιο». Εκείνοι που βρίσκονται έξω από αυτό το «καταφύγιο» θα «σφαγούν» στον Αρμαγεδδώνα, που βρίσκεται «επί θύραις»… Γι’ αυτό και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» πρέπει να πηγαίνουν «από σπίτι σε σπίτι» για να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους και να τους παρακινήσουν να μπουν στο «μόνο καταφύγιο», κάνοντας το «έργο του Ιεχωβά», διαθέτοντας δηλαδή τα προϊόντα της εκδοτικής επιχείρησης «Σκοπιά» στις πόρτες των ανθρώπων…

Οι άνθρωποι που θα ενταχθούν σ’ αυτή την οργάνωση καταλήγουν σε απόλυτη εξάρτηση και μετατρέπονται σε τυφλά όργανα για την εξυπηρέτηση των σκοπών της εταιρείας. Η απόλυτη εξουσία πάνω σε ανθρώπινα όντα είναι βασικός στόχος αυτής της οργάνωσης.

Η ηγεσία της εταιρείας «Σκοπιά» απορρίπτει όλο το περιεχόμενο της Χριστιανικής πίστης: το Τριαδικό δόγμα, τη Θεανθρωπότητα του Χριστού, την ανάσταση του Κυρίου (διακηρύττει πως στη θέση του Χριστού «αναστήθηκε» ο αρχάγγελος Μιχαήλ!), την εν Χριστώ σωτηρία, την αθανασία της ψυχής και την αιώνια κόλαση.

Όποιος δεν υπακούει τυφλά στις εντολές των διευθυντών της εταιρείας, κηρύσσεται «αντάρτης εναντίον του Ιεχωβά» και πετάγεται έξω από το «καταφύγιο», στην «οργάνωση του σατανά».

Συνοψίζοντας, δεν πρόκειται για θρησκεία, αλλά για εμπορική εταιρεία, η οποία εμπορεύεται έντυπα της δικής της εμπνεύσεως. Οι δε οπαδοί της πρέπει να θεωρηθούν άμισθοι υπάλληλοι της εταιρείας! Για να μπορεί να τους ελέγχει, ασκεί ισχυρότατο και μεθοδευμένο ψυχολογικό εξαναγκασμό, με το ψευτοδίλημμα: μένοντας στην εταιρεία και δουλεύοντας γι’ αυτήν σώζεσαι, κατά την «καταστροφή του Αρμαγεδδώνα», φεύγοντας από αυτή χάνεσαι!

http://aktines.blogspot.gr

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΠΕΘ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΠΑΛΙΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ο «Ιερός Πόλεμος» για το μάθημα των Θρησκευτικών!

της Γιώτας Ρουμελιώτη

Τον… σταυρό τους κάνουν μαθητές και γονείς όχι για να πάει καλά η χρονιά, όσο για να καταλήξουν οι ηγεσίες και οι ιθύνοντες για το μάθημα των θρησκευτικών, το οποίο έχει γίνει και ένα αγαπημένο θέμα στα social media με τα tweets περί απαλλαγής να… πέφτουν βροχή.

Το σίγουρο είναι ότι η αναπλ. υπ. Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου, μετάνιωσε πικρά για την δήλωσή της σχετικά με την απλοποίηση της διαδικασίας της απαλλαγής,
καθώς το «τσουνάμι» αντιδράσεων που δημιουργήθηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά, παρέσυρε όχι μόνο την εκκλησία αλλά και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι μπήκαν στη διαδικασία των ανοιχτών επιστολών. 
Η ίδια πάντως τα «μάζεψε» λέγοντας ότι οι δηλώσεις της παραποιήθηκαν! Ο «Ιερός Πόλεμος» φαίνεται ότι άρχισε με βολές εκατέρωθεν!

«Τζάμπα σάλος»

Όπως αναφέρει στο Karfitsa.gr ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, Κωνσταντίνος Σπαλιώρας, όλος αυτός ο σάλος και το γαϊτανάκι αντιδράσεων στο οποίο μπλέχτηκε μέχρι και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, έγινε «τζάμπα και βερεσέ!», καθώς το ζήτημα της υποχρεωτικής ή μη παρακολούθησης των θρησκευτικών έχει λυθεί!«Όλος αυτός ο σάλος προκλήθηκε τζάμπα και βερεσέ. Με την εγκύκλιο 12773 της 20/1/ 2015 των Λοβέρδου και Δερμετζόγλου που ήταν τότε στο υπ. Παιδείας είχε λυθεί αυτό το πρόβλημα, με το δικαιότερο τρόπο. Αυτοί που δικαιούνται να έχουν απαλλαγή, έχοντας πρόβλημα θρησκευτικής συνείδησης, δηλαδή οι αλλόθρησκοι, οι αλλόδοξοι και οι άθρησκοι έχουν το δικαίωμα δηλώνοντας σε μια υπεύθυνη δήλωση ότι δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι να απαλλάσσονται από το μάθημα», λέει και συνεχίζει σχετικά με την υποχρεωτική παρακολούθηση: « Οι υπόλοιποι μαθητές που είναι χριστιανοί ορθόδοξοι αυτοί υποχρεούνται να παρακολουθήσουν το μάθημα, καθώς είναι νόμος του κράτους αλλά το ορίζει και το Σύνταγμα».

«Λάθος ενημέρωση»

Όλο το χρονικό για τα θρησκευτικά, άρχισε την περασμένη εβδομάδα, όταν η κ. Αναγνωστοπούλου είπε ότι θα είναι στην ευχέρεια του γονέα να δηλώνει αν το παιδί του θέλει να παρακολουθήσει θρησκευτικά, χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα. Η απάντηση έρχεται μέσα από τον κ. Σπαλιώρα ο οποίος λέει ότι:«Η υπουργός δεν ήταν σωστά ενημερωμένη κι αυτό θα το καταστήσουμε σαφές στην επικείμενη συνάντηση που αναμένουμε μαζί της. Υπάρχει νόμος του κράτους και αναφορά στο Σύνταγμα. Αυτοί που δικαιούνται παίρνουν την απαλλαγή. Όταν ξέρουμε ότι ένα παιδάκι είναι πχ. μουσουλμάνος τότε δίνουμε την απαλλαγή. Οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να το παρακολουθούν», λέει και συνεχίζει σχετικά με τις ψευδείς δηλώσεις: «Έτσι τίθεται ζήτημα περί ψευδών δηλώσεων. Όταν δίνεται η δυνατότητα να ξεφύγει ένας μαθητής από κάτι, θα το κάνει. Επειδή πέρσι είχαμε και την τράπεζα θεμάτων, αρκετοί γονείς ήθελαν να απαλλαγούν τα παιδιά τους από τα θρησκευτικά για να μην έχουν παραπάνω φόρτο. Αυτό όμως δεν είναι νόμιμο γιατί η απαλλαγή υπάρχει για συγκεκριμένους μαθητές».

«Σε λίγο θα το βγάλουν εντελώς»

Για προσπάθεια υποτίμησης του μαθήματος κάνει λόγο ο κ.Σπαλιώρας αλλά και για… συναδελφικές συγκρούσεις! «Η υπουργός προσπάθησε να υποτιμήσει το μάθημα. Όταν βγαίνει η ηγεσία του υπουργείου και λέει ότι μπορεί κάποιος χωρίς προϋποθέσεις να ζητήσει απαλλαγή από το μάθημα, εμείς το εκλαμβάνουμε σαν να είναι μια έμμεση δίωξη του μαθήματος και ότι στο μέλλον θα ακολουθήσει ο εξοβελισμός του. Πουθενά στην Ευρώπη, με εξαίρεση στην Γαλλία, δεν υπάρχει η δυνατότητα να μην παρακολουθεί κάποιος το μάθημα των θρησκευτικών», λέει και συνεχίζει:«Συναντηθήκαμε και με την ΟΛΜΕ και τους εκφράσαμε το παράπονό μας ότι συνάδελφοι στρέφονται εναντίον συναδέλφων».

Ζήτημα αυστηρά προσωπικό!

Στο κάδρο μπαίνει και το ζήτημα των προσωπικών δεδομένων, καθώς σύμφωνα με αρκετούς «καταπατώνται όταν δηλώνεται δημόσια το θρήσκευμα». Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων απαντά και σε αυτό, πηγαίνοντας μάλιστα στον αντίποδα! «Λένε ότι το να γράψει κάποιος ότι είναι χριστιανός ορθόδοξος, είναι μια άμεση αναφορά των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Από την μια έχουμε το κόλλημα να μην αποκαλύπτουμε τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και από την άλλη, υπάρχει μια ομάδα Ελλήνων που επικαλούνται το θρήσκευμά τους για να εισαχθούν στα πανεπιστήμια με χαμηλότερες βαθμολογίες. Αναφέρομαι στους Έλληνες Μουσουλμάνους της Θράκης! Δηλώνοντας την θρησκεία τους δεν θίγεται το προσωπικό δεδομένο; Ή μήπως το προσωπικό δεδομένο υπάρχει για τον ορθόδοξο και όχι για τον μουσουλμάνο; Ας σκεφτόμαστε ορθολογικά και όχι ορθολογιστικά!», λέει.

Τι μαθαίνουν τελικά τα παιδιά;
Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ανέκαθεν στη λίστα με τα… εύκολα μαθήματα καθώς δεν απαιτεί ώρες διαβάσματος ενώ η εξέταση είναι πάντα πιο ελαστική. Τι μαθαίνουν όμως στα Θρησκευτικά; O κ. Σπαλιώρας και σαν εκπαιδευτικός- θεολόγος απαντά: «Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο της βασικές αρχές της χριστιανικής εκκλησίας. Στο Γυμνάσιο διδάσκονται την Παλαιά Διαθήκη, την εκκλησιαστική ιστορία με αναφορές σε στοιχεία του ιουδαϊσμού και του Ισλάμ. Ο μαθητής γνωρίζει τα βασικά στοιχεία της πίστης του και την εξέλιξή της. Μέσα από παραθέσεις κειμένων αποκτά μια αμυδρά γνώση και για τα άλλα δόγματα. Στη Γ” Γυμνασίου μιλάμε ανοιχτά για τον προτεσταντισμό και τον ρωμαιοκαθολισμό. Στο Λύκειο η διδασκαλία των θρησκευτικών εξελίσσεται. Τα παιδιά μαθαίνουν για τη λατρευτική ζωή της εκκλησίας, για άλλα θρησκευτικά φαινόμενα που υπάρχουν στον κόσμο, για σύγχρονους λειτουργικούς προβληματισμούς. Στην Β΄Λυκείου, λόγω της ωρίμανσης του κριτικού πνεύματος, γίνεται μια συγκριτική παρουσίαση της ορθόδοξης πίστης αλλά και όλων των θρησκειών του κόσμου. Στην Γ” Λυκείου προχωράμε στην αναπαράθεση της χριστιανικής ηθικής συγκρινόμενη και με άλλα στοιχείων άλλων θρησκευτικών παραδόσεων. Ο καθηγητής- μέσα από κείμενα- μπορεί να κάνει ένα συγκερασμό των απόψεων σε σχέση με την χριστιανική ηθική. Η ύλη έχει μια εξελικτική παρουσίαση».

karfitsa.gr

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Σήμερα δυστυχῶς δὲν χρησιμοποιοῦμε τὴν ἐλευθερία γιὰ τὸ καλό, γιὰ τὴν ἁγιότητα, ἀλλὰ γιὰ τὴν κοσμικότητα. Παλιότερα δούλευαν οἱ ἄνθρωποι ὅλη τὴν ἑβδομάδα καὶ εἶχαν τὴν Κυριακή ἀργία. Τώρα ἔχουν καὶ τὸ Σάββατο ἀργία. Ζοῦν ὅμως τώρα περισσότερο πνευματικά ἤ ἁμαρτάνουν περισσότερο; Ἄν ἀξιοποιοῦσαν τὸν χρόνο τους στὰ πνευματικά, θὰ ἦταν διαφορετικά· θὰ ἦταν συμμαζεμένοι οἱ ἄνθρωποι. Πᾶμε νὰ κλέψουμε ἀπὸ τὰ πνευματικά, ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι. Οἱ κοσμικοί, ὅ,τι ἀγγαρεία ἔχουν νὰ κάνουν, τὴν Κυριακή θὰ συμφωνήσουν νὰ τὴν κάνουν. Ψάχνουν καμμιά Κυριακή γι’ αὐτό, καμμιά γιορτή γιὰ ’κείνο, καὶ παίρνουν ὀργή Θεοῦ. Τί βοήθεια θὰ ἔχουν μετά ἀπὸ τούς Ἁγίους; Μέρα ἀγγαρείας εἶναι ἡ Κυριακή; Καὶ κάποια ἐξυπηρέτηση νὰ θέλουν νὰ μᾶς προσφέρουν οἱ ἄλλοι, ὄχι Κυριακή.

Δὲν ἀφήνουμε τὸν Θεό νὰ μᾶς κάνη κουμάντο. Καὶ ὅ,τι δὲν γίνεται μὲ πίστη στὸν Θεό, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸν Θεό· εἶναι κάτι κοσμικό. Γι’ αὐτὸ κι ἐκεῖνο ποὺ κάνουμε, δὲν ἔχει εὐλογία, καὶ ἔτσι δὲν ἔχει καλά ἀποτελέσματα. Μετά λέμε: «Φταίει ὁ διάβολος». Δὲν φταίει ὁ διάβολος, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν ἀφήνουμε τὸν Θεό νὰ μᾶς βοηθήση. Ὅταν δουλεύουμε τὶς ἀργίες, δίνουμε δικαιώματα καὶ ἐξ ἀρχῆς μπαίνει ὁ διάβολος. «Κρεῖσσον ὀλίγον τῷ δικαίω ὑπέρ πλοῦτον ἁμαρτωλῶν πολύν» (1), λέει ὁ Ψαλμός. Αὐτὸ ἔχει εὐλογία· τὰ ἄλλα ὅλα εἶναι ροκανίδια. Πρέπει ὅμως νὰ ἔχη κανεὶς πίστη, φιλότιμο καὶ εὐλάβεια καὶ νὰ τὰ ἀφήνη ὅλα μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Ἀλλιῶς καὶ τὶς γιορτές θὰ κουτσοδουλεύη καὶ τὶς ἄλλες μέρες θὰ χαζεύη.

Καὶ νὰ δῆτε ὁ Θεὸς ποτέ δὲν ἀφήνει. Κυριακή καὶ γιορτή ποτέ δὲν δούλεψα, καὶ ὁ Θεὸς ποτέ δὲν μ’ ἄφησε καὶ τὶς δουλειές τὶς εὐλογοῦσε. Θυμᾶμαι, μία φορά ἦρθαν ἁλωνιστικές μηχανές στὸ χωριό καὶ εἰδοποίησαν τὸν πατέρα ὅτι θὰ ἄρχιζαν πρῶτα ἀπὸ τὰ δικά μας χωράφια, ἡμέρα Κυριακή, καὶ μετά θὰ ἔφευγαν γιὰ κάτω. Μοῦ λέει ὁ πατέρας: «Τί θὰ κάνουμε; Ἦρθαν οἱ μηχανές». «Ἐγώ Κυριακή δὲν δουλεύω, τοῦ λέω· τὴν Δευτέρα». «Ἄν ὅμως χάσουμε αὐτήν τὴν εὐκαιρία, μοῦ λέει, θὰ παιδευτοῦμε πολύ μὲ τὰ ἄλογα». «Δὲν μὲ πειράζει, τοῦ λέω. Ἄς ἁλωνίζω μέχρι τὰ Χριστούγεννα». Πῆγα στὴν Ἐκκλησία χωρίς νὰ δώσω σημασία. Μόλις ξεκίνησαν οἱ μηχανές γιὰ τὸ ἁλώνι, ἔσπασαν στὸν δρόμο καὶ εἰδοποίησαν ξανά τὸν πατέρα: «Νὰ μᾶς συγχωρῆτε, χάλασαν οἱ μηχανές. Θὰ πᾶμε στὰ Γιάννενα νὰ τὶς φτιάξουμε καὶ τὴν Δευτέρα θὰ ἀρχίσουμε πρῶτα ἀπὸ σας»! Ἔτσι δὲν ἁλώνισαν τὴν Κυριακή ἀλλὰ τὴν Δευτέρα. Πολλά τέτοια εἶδαν τὰ μάτια μου.

ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΥΜΦΟΡΕΣ

Κανονικά πρίν ἀπὸ τὸν Ἑσπερινό της γιορτῆς ἤ τῆς Κυριακῆς σταματάει κάθε ἐργασία. Καλύτερα εἶναι νὰ δουλέψη κανεὶς περισσότερο τὴν προπαραμονή, ὅταν αὐτὸ μπορῆ νὰ ρυθμισθῆ, καὶ νὰ μή δουλέψη μετά τὸν Ἑσπερινό της παραμονῆς. Ἄλλο εἶναι νὰ κάνη κανεὶς σὲ μία γιορτή ἤ τὴν Κυριακή ἕνα ἐλαφρό πράγμα τὸ ἀπόγευμα, ὅταν εἶναι μεγάλη ἀνάγκη, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ πάλι μὲ τρόπο. Παλιά καὶ οἱ χωρικοί ποὺ ἦταν ἔξω στὰ χωράφια, μόλις ἄκουγαν τὴν καμπάνα τοῦ Ἑσπερινοῦ, ἔκαναν τὸν σταυρό τους καὶ σταματοῦσαν τὴν δουλειά. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ κάθονταν στὴν γειτονιά. Σηκώνονταν, ἔκαναν τὸν σταυρό τους καὶ ἄφηναν τὸ πλέξιμο ἤ ὅ,τι ἄλλο ἔκαναν. Καὶ ὁ Θεὸς τούς εὐλογοῦσε. Εἶχαν τὴν ὑγεία τους καὶ χαίρονταν… Τώρα κατήργησαν τὶς γιορτές, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ τελικά ὅσα βγάζουν ἀπὸ τὴν δουλειά τούς τὰ δίνουν στούς γιατρούς καὶ στὰ νοσοκομεῖα… Μία φορά ἦρθε ἕνας πατέρας στὸ Καλύβι καὶ μοῦ λέει: «Τὸ παιδί μου ἀρρωσταίνει συχνά καὶ οἱ γιατροί δὲν μποροῦν νὰ βροῦν τί ἔχει». «Νὰ σταματήσης νὰ δουλεύης Κυριακή καὶ ὅλα θ’ ἀλλάξουν», τοῦ εἶπα. Πράγματι σταμάτησε, καὶ τὸ παιδάκι τοῦ ἔγινε καλά.

Πάντα λέω στούς λαϊκούς νὰ σταματήσουν νὰ δουλεύουν Κυριακές καὶ γιορτές, γιὰ νὰ μήν τούς βροῦν στὴν ζωή τούς συμφορές. Ὅλοι μποροῦν νὰ ρυθμίσουν τὴν δουλειά τους. Ὅλη ἡ βάση εἶναι ἡ πνευματική εὐαισθησία. Ἄν ὑπάρχη εὐαισθησία, βρίσκονται λύσεις γιὰ ὅλα. Καὶ ἄν λίγο ζημιωθοῦν ἀπὸ μία λύση, θὰ πάρουν εὐλογία διπλή. Πολλοί ὅμως δὲν τὸ καταλαβαίνουν. Οὔτε στὴν Θεία Λειτουργία πηγαίνουν. Ἡ Θεία Λειτουργία ἁγιάζει. Ἄν δὲν πάη ὁ Χριστιανός τὴν Κυριακή στὴν Ἐκκλησία, πῶς θὰ ἁγιασθῆ;

Δυστυχῶς ὅμως πᾶνε σιγά-σιγὰ  οἱ ἄνθρωποι νὰ μήν ἀφήσουν οὔτε γιορτές οὔτε τίποτε. Βλέπεις, ἀκόμη καὶ τὰ ὀνόματα τὰ ἀλλάζουν, γιὰ νὰ μή θυμοῦνται τούς Ἁγίους τους. Τὸ Βασιλική τὸ κάνουν Βίκυ· τὸ Ζωή, Ζωζῶ, καὶ ἔτσι λέει δυὸ φορές… «ζῶο»! Ἔβαλαν τὴν γιορτή τῆς Μάνας, τοῦ Μάη, τοῦ Ἀπρίλη… Σὲ λίγο θὰ ποῦν: «Σήμερα εἶναι ἡ γιορτή τῆς ἀγκινάρας, τὴν ἄλλη τοῦ κυπαρισσιοῦ, τὴν ἄλλη τὰ γενέθλια αὐτοῦ ποὺ βρῆκε τὴν ἀτομική βόμβα ἤ τὸ ποδόσφαιρο». Δὲν ἀφήνει ὅμως ὁ Θεός…

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μικρό παιδάκι, πόσο μὲ βοηθοῦσε ποὺ πήγαινα στὴν Ἐκκλησία! Εἴχαμε καλό δάσκαλο στὸ Δημοτικό καὶ μᾶς βοηθοῦσε καὶ αὐτός. Μᾶς μάθαινε ἐθνικά ἄσματα καὶ ἐκκλησιαστικούς ὕμνους. Στὴν Ἐκκλησία τὶς Κυριακές ψάλλαμε τὴν Δοξολογία, «Ταῖς πρεσβείαις…», «Ἅγιος ὁ Θεός», τὸ Χερουβικό.

Παλιά, ἡ Ἐκκλησία ἦταν δίπλα στὸ σχολεῖο καὶ παίζαμε γύρω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, στὴν αὐλή της. Μᾶς πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία οἱ δάσκαλοι στὶς γιορτές, καὶ ἄς χάναμε κανένα μάθημα. Προτιμοῦσε ὁ δάσκαλος νὰ χάση μία ὥρα, γιὰ νὰ λειτουργηθοῦν τὰ παιδιά. Ἔτσι τὰ παιδιά διδάσκονταν, ἁγιάζονταν, γίνονταν ἀρνάκια. Εἴχαμε καὶ ἕναν δάσκαλο Ἑβραῖο, ἀλλὰ θρησκευτικά δὲν μᾶς δίδασκε· ἐρχόταν μία δασκάλα καὶ μᾶς ἔκανε θρησκευτικά. Πάρ΄ ὅλο ὅμως ποὺ ἦταν Ἑβραῖος, μᾶς πήγαινε μέχρι τὴν Ἐκκλησία. Καὶ στὴν Ἐκκλησία ὅλα τὰ παιδιά στεκόμασταν ὄρθια, ἥσυχα.

Καὶ βλέπω σήμερα ποὺ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιά ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει! Ἐνῶ στὴν Ἐκκλησία τὸ παιδάκι θὰ ἠρεμήση, θὰ γίνη καλό παιδί, γιατί δέχεται τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζεται. Δὲν τὰ ἀφήνουν νὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μήν ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὰ πνευματικά! Ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀνοησίες ὄχι μόνον δὲν τὰ ἀπομακρύνουν, ἀλλὰ τούς τὶς διδάσκουν κιόλας! Μά δὲν καταλαβαίνουν ὅτι τὰ παιδάκια, ἄν ἐπηρεασθοῦν, ἄς ὑποθέσουμε, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὴν θρησκεία, στὸ κάτω-κάτω δὲν θὰ κάνουν ἀταξίες, θὰ εἶναι φρόνιμα, θὰ ἔχουν ἐπιμέλεια στὰ μαθήματά τους, δὲν θὰ εἶναι ζαλισμένα ὅπως τώρα. Μέχρι νὰ μεγαλώσουν, καὶ στὰ θέματα τὰ ἐθνικά θὰ εἶναι σωστὰ τοποθετημένα, δὲν θὰ μπλέξουν μὲ παρέες, μὲ ναρκωτικά, νὰ ἀχρηστευθοῦν. Ὅλα αὐτὰ  δὲν θὰ εἶναι μία προϋπόθεση νὰ γίνουν καλοί ἄνθρωποι; Αὐτὸ τουλάχιστον δὲν τὸ ἀναγνωρίζουν; Δὲν τὸ σέβονται;

Ἀλλά σκοπός τούς τώρα εἶναι νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιά ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τὰ δηλητηριάζουν, τὰ μολύνουν μὲ διάφορες θεωρίες, κλονίζουν τὴν πίστη τους. Τὰ ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ καλό, γιὰ νὰ τὰ ἀχρηστέψουν. Τὰ καταστρέφουν ἀπὸ μικρά. Καὶ τὰ παιδάκια, φυσικά, ἀπὸ ἀρνάκια γίνονται κατσικάκια. Ἀρχίζουν μετά νὰ χτυποῦν ἄσχημα καὶ τούς γονεῖς τους καὶ τούς δασκάλους καὶ αὐτούς ποὺ τὰ κυβερνοῦν. Τὰ κάνουν ὅλα ἄνω-κάτω· συλλαλητήρια, καταλήψεις, ἀποχή ἀπὸ τὰ μαθήματα. Καὶ τελικά, ὅταν φθάσουν νὰ ξεκοιλιάσουν αὐτούς ποὺ τὰ κυβερνοῦν, τότε θὰ βάλουν καὶ αὐτοί μυαλό.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΦΘΑΝΟΥΝ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ!

ΦΘΑΝΟΥΝ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ

Τώρα δὲν φθάνει ποὺ κρίνουν λαϊκούς, ὅλους τους πολιτικούς καὶ τούς ἐκκλησιαστικούς, ἀλλὰ κρίνουν καὶ Ἁγίους καὶ φθάνουν νὰ κρίνουν καὶ τὸν Θεό. «Ὁ Θεός, λένε, στὸ τάδε θέμα ἔτσι ἔπρεπε νὰ ἐνεργήση· δὲν ἐνήργησε σωστὰ. Αὐτὸ ὁ Θεὸς δὲν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνη»! Ἀκοῦς κουβέντα; «Βρέ, παιδί μου, ἐσύ θὰ πῆς;». «Γιατί; Λέω τὴν γνώμη μου», σοῦ λέει καὶ δὲν καταλαβαίνει πόση ἀναίδεια ἔχει αὐτό. Τὸ κοσμικό πνεῦμα ἔχει καταστρέψει πολλά καλά πράγματα. Προχωράει τὸ κακό σὲ ἄσχημη κατάσταση, σὲ βλασφημία. Κρίνουν τὸν Θεό καὶ οὔτε τούς πειράζει ὁ λογισμός ὅτι εἶναι βλασφημία. Εἶναι καὶ μερικοί ποὺ ἔχουν μπόι καὶ, ἄν ἔχουν καὶ λίγη λογική, ἀρχίζουν: «Αὐτός εἶναι γιὰ μία χούφτα, ἐκεῖνος περπατάει στραβά, ὁ ἄλλος κάνει ἔτσι»καὶ δὲν ὑπολογίζουν κανέναν.

Ἦρθε μία φορά στὸ Καλύβι ἕνας καὶ μοῦ λέει: «Ὁ Θεὸς δὲν ἔπρεπε αὐτὸ νὰ τὸ κάνη ἔτσι». «Ἐσύ, τοῦ λέω, μπορεῖς νὰ κρατήσης μία πετρούλα στὸν ἀέρα; Αὐτὰ  τὰ ἀστέρια ποὺ βλέπεις, δὲν εἶναι μπίλιες ποὺ γυαλίζουν. Εἶναι ὁλόκληροι ὄγκοι ποὺ κινοῦνται ἰλιγγιωδῶς καὶ συγκρατοῦνται, χωρίς νὰ ἐκτροχιάζωνται». «Αὐτό, κατὰ τὴν γνώμη μου, δὲν ἔπρεπε νὰ γίνη ἔτσι», ξαναλέει. Ἀκοῦς κουβέντα! Μά ἐμεῖς θὰ κρίνουμε τὸν Θεό; Μπῆκε ἡ λογική καὶ ἔλειψε ἡ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Καὶ ἄν τοῦ πῆς τίποτε, σοῦ λέει: «Μὲ συγχωρῆς, τὴν γνώμη μου εἶπα· δὲν μπορῶ νὰ πῶ τὴν γνώμη μου;». Τί ἀκούει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς! Εὐτυχῶς ποὺ δὲν μᾶς παίρνει τοῖς μετρητοῖς.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΜΙΛΕΙ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ό άνθρωπος πρέπει να ομιλεί όταν πρέπει, να ομιλεί όσον πρέπει και να ομιλεί όπως πρέπει.

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΛΟΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ!

Η ΛΟΓΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Ἡ λογική δὲν ἔχει καμμιά θέση στὴν πνευματική ζωή. Μπαίνουν Ἄγγελοι, Ἅγιοι ἀπὸ τὸ παράθυρο, τούς βλέπεις, μιλᾶς μαζί τους, φεύγουν… Ἄν πᾶς νὰ τὰ ἐξετάσης αὐτὰ  μὲ τὴν λογική, δὲν γίνεται. Στὴν ἐποχή μας ποὺ ἔχουν αὐξηθῆ οἱ γνώσεις, δυστυχῶς ἡ ἐμπιστοσύνη μόνο στὴν λογική κλόνισε τὴν πίστη ἀπὸ τὰ θεμέλια καὶ γέμισε τὶς ψυχές ἀπὸ ἐρωτηματικά καὶ ἀμφιβολίες. Γι’ αὐτὸ στερούμαστε τὰ θαύματα, γιατί τὸ θαῦμα ζῆται καὶ δὲν ἐξηγεῖται μὲ τὴν λογική. Ἀντίθετα, ἡ πίστη στὸν Θεό τραβάει τὴν θεϊκή δύναμη κάτω καὶ ἀναποδογυρίζει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα συμπεράσματα. Κάνει θαύματα, ἀνασταίνει νεκρούς καὶ ἀφήνει μὲ στόμα ἀνοικτό τὴν ἐπιστήμη. Ὅλα τὰ πράγματα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἐξωτερικά φαίνονται ἀνάποδα. Ἄν δὲν ἀναποδογυρίση κανεὶς τὸ κοσμικό του φρόνιμα, νὰ γίνη πνευματικός ἄνθρωπος, ἀδύνατον εἶναι νὰ γνωρίση τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς φαίνονται παράξενα (ἀνά­ποδα). Ὅποιος νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ γνωρίση τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐξωτερική ἐπιστημονική θεωρία, μοιάζει μὲ ἀνόητο ποὺ θέλει νὰ δῆ τὸν Παράδεισο μὲ τὸ τηλε­σκόπιο.

Ἡ λογική κάνει πολύ κακό, ὅταν κανεὶς πάη νὰ ἐξετάση μὲ αὐτήν τὰ θεία, τὰ μυστήρια, τὰ θαύματα. Οἱ Καθολικοί μὲ τὴν λογική τους ἔφθασαν νὰ ἐξετάσουν τὴν Θεία Κοινωνία στὸ Χημεῖο, γιὰ νὰ δοῦν ἄν πράγματα εἶναι Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Οἱ Ἅγιοι ὅμως μὲ τὴν πίστη ποὺ εἶχαν, συχνά ἔβλεπαν Σάρκα καὶ Αἷμα στὴν ἁγία Λαβίδα. Σὲ λίγο θὰ φθάσουν νὰ περνοῦν καὶ τούς Ἁγίους ἀπὸ τὶς ἀκτίνες, γιὰ νὰ διαπιστώσουν τὴν ἁγιότητά τους! Πέταξαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔβαλαν τὴν λογική τους καὶ τώρα ἀσχολοῦνται μὲ τὴν λευκή μαγεία. Σὲ ἕναν Καθολικό ποὺ εἶχε καλή διάθεση –ἔκλεγε ὁ καημένος – εἶπα: «Μία ἀπὸ τὶς σπουδαιότερες διαφορές ποὺ ἔχουμε εἶναι καὶ αὐτή, ἐσεῖς βάζετε τὸν ἐγκέφαλο, ἐμεῖς τὴν πίστη. Ἐσεῖς ἀναπτύξατε τὸν ὀρθολογισμό καὶ γενικά τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα. Μὲ τὴν λογική σας περιορίζετε τὴν θεϊκή δύναμη, γιατί τὴν θεία Χάρη τὴν πετᾶτε στὴν ἄκρη. Ἐσεῖς στὸν ἁγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, γιὰ νὰ μή χαλάση. Ἐμεῖς στὰ χαλασμένα ρίχνουμε ἁγιασμό καὶ γίνονται καλά. Πιστεύουμε στὴν Χάρη ποὺ ἁγιάζει καὶ ὁ ἁγιασμός κρατάει καὶ διακόσια καὶ πεντακόσια χρόνια, δὲν χαλάει ποτέ».

Καλύτερα εἶναι αὐτοί ποὺ πᾶνε στὸ Λεμπέτι , παρά αὐτοί οἱ Χριστιανοί ποὺ ἔχουν τὸν ὀρθολογισμό, δηλαδή τὴν ὑπερήφανη λογική.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΝΑ ΑΓΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ!

ΝΑ ΑΓΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ 

Καλή εἶναι ἡ γνώση, καλή εἶναι καὶ ἡ μόρφωση, ἀλλά, ἄν δὲν ἁγιασθοῦν, εἶναι χαμένα πράγματα καὶ ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή. Ἦρθαν μία φορά στὸ Καλύβι μερι­κοί φοιτητές φορτωμένοι μὲ βιβλία καὶ μοῦ λένε: «Ἤρθαμε, Γέροντα, νὰ συζητήσουμε γιὰ τὴν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει τὴν γνώση;». «Ποιά γνώση, τούς λέω, αὐτή ποῦ ἀποκτιέται μὲ τὸ μυαλό;». «Ναί», μοῦ λένε. «Μά αὐτή ἡ γνώση, τούς λέω, σὲ πάει μέχρι τὸ φεγγάρι, δὲν σὲ ἀνεβάζει στὸν Θεό». Καλές εἶναι οἱ ἐγκεφαλικές δυνάμεις ποὺ ἀνεβάζουν τὸν ἄνθρωπο στὴν σελήνη, μὲ δισεκατομμύρια ἔξοδα καυσίμων κ.λπ., ἀλλὰ καλύτερες εἶναι οἱ πνευματικές δυνάμεις, ποὺ ἀνεβάζουν τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεό, ποὺ εἶναι καὶ ὁ προορισμός του, καὶ μὲ λίγα καύσιμα, μὲ ἕνα παξιμάδι. Ρώτησα μία φορά ἕναν Ἀμερικάνο ποῦ ἦρθε στὸ Καλύβι: «Τί κατόρθωμα κάνατε σάν ἔθνος μεγάλο ποῦ εἶστε;». «Πήγαμε στὸ φεγγάρι», μοῦ ἀπάντησε. «Πόσο μακριά εἶναι;», τὸν ρωτάω. «Ἄς ποῦμε, μισό ἑκατομμύριο χιλιόμετρα», μοῦ λέει. «Πόσα ἑκατομμύρια ξοδέψατε, γιὰ νὰ πάτε στὸ φεγγάρι;». «Ἀπὸ τὸ 1950 μέχρι τώρα, μοῦ λέει, ἔχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων». «Στὸν Θεό πήγατε; τὸν ρωτάω. Πόσο μακριά εἶναι ὁ Θεός;». «Ὁ Θεός, μοῦ λέει, εἶναι πολύ μακριά». «Ἐμεῖς ὅμως, τοῦ λέω, μ΄ ἕνα παξιμάδι πᾶμε στὸν Θεό!».

Ἡ φυσική γνώση βοηθάει νὰ ἀποκτήσουμε τὴν πνευματική γνώση. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος παραμένη στὴν φυσική γνώση, παραμένει στὴν φύση καὶ δὲν ἀνεβαίνει στὸν Οὐρανό. Δηλαδή παραμένει στὸν ἐπίγειο παράδεισο ποὺ ποτιζόταν ἀπὸ τὸν Τίγρη καὶ τὸν Εὐφράτη καὶ χαίρεται τὴν ὄμορφη φύση μὲ τὰ ζῶα, ἀλλὰ δὲν ἀνεβαίνει στὸν οὐράνιο Παράδεισο, νὰ χαρῆ μὲ τούς Ἀγγέλους καὶ τούς Ἁγίους. Γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε στὸν οὐράνιο Παράδεισο, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ πίστη στὸν Νοικοκύρη τοῦ Παραδείσου, γιὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, νὰ ταπεινωθοῦμε, γιὰ νὰ Τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ συνομιλοῦμε μαζί Του προσευχόμενοι καὶ νὰ Τὸν δοξάζουμε καὶ ὅταν μᾶς βοηθάη καὶ ὅταν μᾶς δοκιμάζη.

Ὅταν κανεὶς ἔχη μία στοιχειώδη μόρφωση, αὐτή εἶναι ἐργαλεῖο ποὺ βοηθάει. Δὲν ζητάει ὅμως νὰ ἀποκτήση γνώσεις, γιὰ νὰ βοηθήση ἤ γιὰ νὰ λέη ἐξυπνάδες, ἀλλὰ γιὰ νὰ βοηθηθῆ. Ἄν προσπαθήση κανεὶς νὰ ἁγιάση ὅ,τι τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἔρχεται ἡ Χάρις καὶ φωτίζει. Ἐκεῖ μέσα εἶναι καὶ ἡ δογματική καὶ ἡ θεολογία, γιατί ζῆ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλος μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλός καὶ νὰ μή θέη νὰ μάθη περισσότερα, ἀλλὰ νὰ ἀρκῆται σὲ ὅ,τι τοῦ δώση ὁ Θεός.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ταπεινωθῆ καὶ φωτισθῆ, τότε ἁγιάζεται καὶ τὸ μυαλό του καὶ ἡ δύναμη αὐτή τοῦ λογικοῦ, ἐνῶ, πρίν ἁγιασθῆ, εἶναι σαρκική ἡ ἐνέργεια τοῦ μυαλοῦ. Ἄν ἕνας πάη ἐγωιστικά, ἐνῶ εἶναι ἀγράμματος, νὰ ἑρμηνεύση τὰ δόγματα καὶ διαβάζη τὴν Ἀποκάλυψη, τὰ Πατερικά κ.λπ., σκοτίζεται, καὶ τελικά φθάνει σὲ ἀπιστία. Τὸν ἐγκαταλείπει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, γιατί μὲ ἐγωισμό προχώρησε. Βλέπετε, ἡ ταπείνωση βοηθάει σὲ ὅλα, αὐτή δίνει τὴν δύναμη. Τὸ σοφώτερο πράγμα ποὺ θὰ σκεφτῶ, ἡ πιὸ σοφή λύση ποὺ θὰ βρῶ, εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀνοησία, ὅταν ἔχη τὸν ἐγωισμό μέσα της, ἐνῶ ἡ ταπείνωση εἶναι πραγματική σοφία. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀγώνας νὰ γίνεται μὲ φιλότιμο καὶ μὲ πολλή ταπείνωση. Διαφορετικά, ἀντί νὰ ὠφελήση, ἔχει τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Σκοτίζεται ὁ νοῦς καὶ μετά λέει κανεὶς βλάσφημα πράγματα, γιατί προχώρησε ἐγωιστικά. Εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του. Ἐδῶ ἕνας μορφωμένος, ἄν πάη νὰ ἑρμηνεύση τὰ δόγματα, ὑπάρχει κίνδυνος νὰ βλαφθῆ, πόσο μᾶλλον ἕνας ἀγράμματος, ἄν πάη νὰ διεισδύση μέσα στὸ πνεῦμα τὸ πατερικό, χωρίς νὰ ἔχη πνευματική κατάσταση! Γιατί, ἄν εἶχε λίγη πνευματική κατάσταση, δὲν θὰ τὸ ἔκανε αὐτό. Θὰ ἔλεγε: «Ἄν μου χρειάζεται κάτι, ὁ Θεὸς θὰ φωτίση. Ἄς ἐφαρμόσω αὐτὰ ποὺ καταλαβαίνω. Εἶναι τόσα πολλά!».

Ὅταν ἤμουν μικρός καὶ διάβαζα τὸ Εὐαγγέλιο, ἄν δὲν καταλάβαινα κάτι, δὲν προσπα­θοῦσα νὰ τὸ ἑρμηνεύσω. Σκεφτόμουν: «Κάτι καλό λέει, ἀλλὰ ἐγώ δὲν τὸ καταλαβαίνω». Καὶ μετά ἔβλεπα, ὅταν χρειαζόταν αὐτό, τάκ, ἐρχόταν ἡ ἑρμηνεία, ἀλλὰ καὶ πάλι ἔλεγα: «Ἄς ρωτήσω καὶ κάποιον ἄλλον πῶς τὸ ἑρμηνεύουν αὐτό». Καὶ ἦταν ἀκριβῶς ἔτσι ὅπως τὸ εἶχα καταλάβει. Γιατί εἶναι ἀναίδεια νὰ προσπαθῆ κανεὶς νὰ ἑρμηνεύση τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ μάλιστα ὅταν δὲν καταλαβαίνη. Γι’ αὐτό, ὅταν μελετᾶτε, νὰ μήν τὰ ἑρμηνεύετε μὲ τὸ μυαλό, ἀλλὰ νὰ φέρνετε καλούς λογισμούς, μέχρι νὰ ἔρθη ὁ θεῖος φωτισμός τῆς διακρίσεως, γιὰ νὰ ἐρμηνεύωνται μόνα τους.

Ἕνα θεῖο νόημα ἔχει πολλά θεία νοήματα. Μερικά μπορεῖ νὰ τὰ καταλάβη τώρα καὶ μερικά ἀργότερα. Ἕνας μπορεῖ νὰ διαβάζη-νὰ διαβάζη, νὰ μαθαίνη πολλά, καὶ νὰ μήν μπορῆ νὰ μπῆ καθόλου μέσα στὸ νόημα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄλλος μπορεῖ νὰ μή διαβάζη πολύ, ἀλλὰ νὰ ἔχη ταπείνωση, ἀγωνιστικό πνεῦμα, καὶ τὸν φωτίζει ὁ Θεὸς καὶ μπαίνει στὸ νόημα. Αὐτός ποὺ θέλει νὰ διαβάση περισσότερο, μπορεῖ νὰ τὸ θέλη ἀπὸ κενοδοξία ἤ γιὰ εὐχαρίστηση. Εἶναι σάν ἕναν ποὺ βλέπει μία πάλη καὶ δὲν κοιτάζει πῶς πάλεψαν, γιὰ νὰ βοηθηθῆ, νὰ γίνη παλαιστής, ἀλλὰ κοιτάζει συνέχεια τὸ ρολόι του, γιὰ νὰ προλάβη νὰ παρακολουθήση καὶ ἄλλη πάλη καὶ ἄλλη, καὶ παλαιστής δὲν γίνεται, ἀλλὰ μένει θεατής.

Ὅταν λέμε, «αὐτός εἶναι καλλιεργημένος ἄνθρωπος», ἐννοοῦμε καλλιεργημένο πνευματικά, ὥριμο πνευματικά. Ἔχω παρατηρήσει πώς ὑπάρχει καὶ ἀγράμματος πολύ ὑπερήφανος καὶ ἀγράμματος πολύ ταπεινός, καὶ μορφωμένος πολύ ὑπερήφανος καὶ μορφωμένος πολύ ταπεινός. Δηλαδή, ἡ ἐσωτερική καλλιέργεια εἶναι ὅλη ἡ βάση. Γι’ αὐτὸ λέει καὶ Μ. Βασίλειος: «Τὸ σπουδαιότερο εἶναι νὰ ἔχης ὑψηλή θέση καὶ ταπεινό φρόνημα». Ἕνας ποὺ ἔχει μία θέση, καὶ νὰ ἔχη καὶ λίγο ὑπερηφάνεια, δικαιολογεῖται κάπως. Ἀλλά ἕνας ποὺ δὲν ἔχει θέση, ἄν ἔχη ὑπερηφάνεια, εἶναι τελείως ἀδικαιο­λόγητος. Ὅλη ἡ βάση εἶναι ἡ καλλιέργεια τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ ἐσωτερική καλλιέργεια. Ἄν εἶναι καλλιεργημένος κανείς, εἶναι καὶ μορφωμένος, ἔχει καὶ ταπεινό φρόνημα, αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ καλό. Γιὰ ἕναν ὅμως ποὺ δὲν ἔχει μεγάλη μόρφωση, ὅταν ἔχη πολύ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, εἶναι πολύ βαρύ.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ