ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ;

Γιατί τα θρησκευτικά;

Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, θεολόγου

Είχαμε ασχοληθεί, στο παρελθόν με το μάθημα των θρησκευτικών και τη θέση του στην εθνική μας εκπαίδευση. Ο πρόσφατος όμως θόρυβος για τις απαλλαγές των μαθητών και το χαρακτήρα του μαθήματος, μας αναγκάζει να επανέλθουμε στο θέμα και να επισημαίνουμε συντόμως τα εξής:

1. Το μάθημα των θρησκευτικών το επιβάλλει ο γενικός σκοπός της αγωγής, που αποβλέπει στην ανάπτυξη όλων των ψυχικών και σωματικών δυνάμεων και δεξιοτήτων του ανθρώπου, για να καταστεί άρτια και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Με άλλα λόγια η εκπαίδευση δεν αποβλέπει στο να λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, αλλά στη συστηματική ανάπτυξη όλων των ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου.

Ο καθηγητής της φιλοσοφίας και Ακαδημαϊκός Ιω. Θεοδωρακόπουλος τονίζει πως χωρίς αυτή την πνευματική υποδομή, που δίνει η παιδεία, «δεν είναι δυνατή ούτε η ανάπτυξη της Βιομηχανίας, ούτε της Γεωργίας… Ο άνθρωπος για να εξουσιάσει ό,τι είναι γύρω του, χωρίς να φθάσει στην υπεροψία και στην ύβριν, πρέπει πρώτα να εξουσιάσει τον εαυτό του». Σχετική είναι και η τοποθέτηση του Ντοστογιέφσκι επί του θέματος. Επισημαίνει πως «το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι να ζει μονάχα, αλλά να ξέρει ποιος είναι ο σκοπός της ζωής». Γιατί αλλιώς, συνεχίζει, «θ’ αρνηθεί να ζει και θα προτιμήσει να αυτοκαταστραφεί κι ας βρίσκονται ολόγυρα του όλο ψωμιά». Τα θρησκευτικά λέει ο ψυχίατρος Α. Ασπιώτης είναι «ένα κεφάλαιο δια την αγωγήν», το οποίο «ελάχιστα έχει αξιοποιηθεί ή μάλλον δεν έχει ακόμη αξιοποιηθεί».

2. Είναι αναγκαία η διδασκαλία των θρησκευτικών, επειδή αποβλέπει στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της θρησκευτικής λειτουργίας του ανθρώπου, που είναι βασικό στοιχείο της εσώτερης φύσης του. Δεν μπορεί η παιδεία να την αγνοήσει. «Η παραμέληση της θρησκευτικής αγωγής, γράφει ο φιλόσοφος και παιδαγωγός Κ. Γεωργούλης, είναι σφάλμα που θα έχει επιζήμια επακόλουθα». Το δείχνει η καταστρεπτική δράση των επικίνδυνων αιρέσεων, των παραθρησκευτικών οργανώσεων, των σατανιστών κ.ά., που φάνηκε κατά τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τέως πρύτανη Γ. Μπαμπινιώτη όταν το σχολείο έχασε «τον ανθρωποπλαστικό και καθαρώς παιδαγωγικό σκοπό του, για να περάσει από σχολείο αρχών σε σχολείο γνώσεων και σε προπαρασκευαστικό – φροντιστηριακό ρόλο». Ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας Ν. Μουζέλης αποφαίνεται: «Η ιδέα πως για τους Έλληνες που δεν πιστεύουν το μάθημα των θρησκευτικών θα πρέπει να είναι προαιρετικό, είναι τόσο απαράδεκτο, όσο η αντίληψη πως οι μαθητές με αναρχικά πολιτικά φρονήματα… δεν πρέπει να υποχρεούνται να μελετήσουν τη συγκρότηση και εξέλιξη του ελληνικού κράτους - έθνους». Το επιχείρημα θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλα μαθήματα (όπως της απαλλαγής από τη μουσική των παράφωνων μαθητών, από τη γυμναστική όσων δεν επιθυμούν να αθλούνται, από τη βιολογία όσων δεν θέλουν να διδάσκεται η θεωρία της εξελίξεως, από την ιστορία και τη γεωγραφία των μεταναστών από τα γειτονικά μας κράτη που διεκδικούν ελληνικά εδάφη και οικειοποιούνται ιστορικά και πολιτιστικά μας στοιχεία κ.ά.). Ιδού τα αποτελέσματα των αξιώσεων για την απαλλαγή από τα θρησκευτικά με απλή δήλωση, χωρίς νόμιμους λόγους. Παντού οι νέοι διδάσκονται την πίστη της κοινότητάς τους. Γιατί τάχα πρέπει να αποτελέσουν εξαίρεση τα ελληνόπουλα; Ο Η. voh Hentig τονίζει πως «η γενική μόρφωση ακόμη και ενός αθέου στον κόσμο μας δεν μπορεί να είναι «γενική», εάν δεν περιλαμβάνει τη θρησκεία», που αναφέρεται στις βαθύτερες ρίζες της ανθρώπινης φύσης.

3. Η διδασκαλία των θρησκευτικών επιβάλλεται σήμερα λόγω των πολλών αρνητικών ερεθισμάτων που δέχονται οι νέοι και της αύξησης της παραβατικής συμπεριφοράς των. Αυξάνει η βία, το έγκλημα, η διάδοση των ναρκωτικών και το πολυειδές κακό. Μόνη ανασχετική δύναμη σ’ αυτό είναι κατά γενική ομολογία παιδαγωγών, φιλοσόφων, ψυχιάτρων, εγκληματολόγων και άλλων επιστημόνων η πνευματική και ηθική υποστήριξη των νέων και η σύνδεσή τους με το Χριστό και την Εκκλησία. Είναι αξιοσημείωτη στο σημείο αυτό η επισήμανση του άλλοτε Καγκελλάριου της Γερμανίας Helmut Chol, την οποία έκανε στις αρχές Νοεμβρίου του 1977, πως το θρησκευτικό μάθημα υπό μορφήν καταχητικήν πρέπει να διατηρηθεί οπωσδήποτε στα σχολεία της Γερμανίας. Και συμπλήρωσε πως το μάθημα αυτό «δεν αποτελεί προνόμιο που έχουν οι Εκκλησίες στη Γερμανία, αλλά αναγκαία κρατική υπόθεση».

4. Το μάθημα των θρησκευτικών προσφέρει στους νέους τον άφθαστο πνευματικό πλούτο της Αγίας Γραφής, που την παιδευτική του αξία αναγνώρισαν τα πιο μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητος. Ακόμη και οι «πατριάρχες» της απιστίας. Ο Γάλλος εγκυκλοπαιδιστής Ντιντερό, κυριότερος εκπρόσωπος του υλισμού στην εποχή του, εξομολογήθηκε στον ακαδημαϊκό Μποζέ, όταν τον είδε να διδάσκει στην κόρη του την Αγία Γραφή: «Αυτή τη στιγμή, είπε, είμαι πατέρας. Δεν ευρήκα σαν πατέρας τίποτε καλλίτερο δια να διδάξω την κόρη μου».

Η Αγία Γραφή έχει αναγεννητική δύναμη. Είναι το βιβλίο που προκάλεσε τις μεγαλύτερες ηθικές επαναστάσεις. Με τη μελέτη της πρώην άσωτοι έγιναν πρότυπα και υποδείγματα ζωής. Και λαοί ολόκληροι εκπολιτίσθηκαν. Για την ανάγκη διδασκαλίας της στα σχολεία ο κορυφαίος Ιταλός διανοούμενος Ουμπέρτο Εκο γράφει: «…ζούμε σε μια δυτική χώρα, που όλες οι πτυχές της κουλτούρας μας (ακόμη και ο μαρξισμός) επηρεάστηκαν από την κουλτούρα που εκφράζει η Βίβλος…Γιατί τα παιδιά θα πρέπει να ξέρουν τα πάντα για τους Θεούς του Ομήρου κι ελάχιστα για τον Μωυσή; Γιατί θα πρέπει να ξέρουν τη «θεία Κωμωδία» κι όχι το «Άσμα των Ασμάτων»; (κι ας μην ξεχνάμε ότι, αν αγνοούμε το «Άσμα των Ασμάτων», δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον Δάντη)…»

5. Το μάθημα των θρησκευτικών αποτελεί κατά τον καθηγητή π. Γεώργιο Μεταλληνό «κλειδί ερμηνευτικής προσέγγισης του πολιτισμού μας». Αισθητικά του φανερώματα είναι οι ναοί, τα εξωκλήσια, τα μοναστήρια, τα προσκυνητάρια, οι βυζαντινές εικόνες, οι ύμνοι κ.ά. Μπορούν να μείνουν όλα αυτά έξω από την αγωγή; Ή μήπως μπορούμε να αγνοούμε και να παραθεωρούμε τις μεγάλες μορφές των Πατέρων της Εκκλησίας, των γιγάντων αυτών κατά κοινή ομολογία του πνεύματος και μυσταγωγών της παιδείας, που εμβολίασαν τον αρχαίο ελληνικό κόσμο με τη χριστιανική πίστη και το Ευαγγέλιο και εμφύσησαν νέα πνοή στον Ελληνισμό; Τα αθάνατα συγγράμματά τους θαυμάζονται ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσους αιώνες, από κορυφαίους φιλοσόφους, παιδαγωγούς, κοινωνιολόγους και άλλους επιστήμονες. Επιτρέπεται να τα αγνοούν οι νέοι μας;

6. Ζητείται να αντικατασταθεί το ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα από μια άχρωμη θρησκειολογία και να αφεθούν οι νέοι μας κατά τον καθηγητή των παιδαγωγικών Ιω. Μαρκαντώνη στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής τους απληροφόρητοι, έρμαια της κοινωνικής ανομίας, εκτεθειμένοι σε ξένες επιρροές. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής και τ. πρύτανης Γ. Μπαμπινιώτης είναι δυνατό να επιτευχθεί ανάπτυξη ορθοδόξου χριστιανικής συνειδήσεως όπως την ορίζει το Σύνταγμα και οι Νόμοι, μέσα από ένα αόριστο θρησκειολογικό μάθημα; Και συνεχίζει διερωτώμενος: «Ο μαθητής είναι ώριμος στα 12 ή 15 του χρόνια να παρακάμψει τη συνταγματική επιταγή για την ανάλογη πνευματική και ηθική του συγκρότηση; Ή μήπως ένας γονιός, άθεος ο ίδιος εκ πεποιθήσεως, μπορεί να προαποφασίσει για το παιδί του να γίνει άθεο κι αυτό; Έχει αυτό το δικαίωμα;».

Κλείνοντας το παρόν σύντομο σημείωμα μας, έχουμε να συστήσουμε σε όσους αντιτίθενται στην θρησκευτική και ειδικότερα στην ορθόδοξη χριστιανική διαπαιδαγώγηση να δουν τι γίνεται σήμερα στις χώρες όπου επικράτησε ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός. Ας μελετήσουν τη δήλωση του ηγέτη του κομμουνιστικού κόμματος Ρωσίας Γκενάντι Ζιουγκάνοφ ότι οι αξίες του Κ.Κ.Ρ. σήμερα «απορρέουν από τις αξίες και ιδέες της Ορθοδοξίας. Ο ιδεολογικός μας αρχηγός είναι ο Ιησούς Χριστός». Και ας σταματήσουν την πολεμική του μαθήματος. Ας σεβαστούμε την παράδοση και τον πολιτισμό μας. Ιδίως δε τη νέα γενιά, που δεν της ετοιμάσαμε ένα καλό μέλλον. Πολλά χάσαμε λόγω της κρίσης χάσαμε και χάνουμε συνεχώς στη χώρα μας. Ας μη χάσουμε τον πολιτισμό και την ψυχή μας. 

ΠΡΟΣΕΧΕ ΨΥΧΟΥΛΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ

ΠΡΟΣΕΧΕ ΨΥΧΟΥΛΑ ΜΟΥ
ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ!!!

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο.

Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί. Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος... Το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιε μου;», ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου».

«Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα καντήλι αναμένο με λάδι, και είπε στον γιο του:
 

«Πάρε αυτό το αναμμένο καντήλι, και μετέφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι ή αν σβήσει το φως του, θα σε αποκεφαλίσουν».

Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα μα ούτε και έσβησε.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:
«Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;». 

«Δεν πρόσεξα τίποτε».

«Τι εννοείς,"τίποτε";», τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα».

«Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά», είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο καντήλι. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα ή μην τύχει και μου σβήσει και έτσι χάσω τη ζωή μου».

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς. «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή και εγρήγορση για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το καντήλι. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια και σημαντικά. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο της ψυχής σου, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις στο εξής πάρα πολύ, να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμικούς ανέμους, που σκοπό έχουν να σβήσουν το καντήλι της ευσέβειας και της πίστης σου στο Θεό. Έτσι θα καταφέρεις να σώσεις την ψυχή σου!».

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχισμένος με σύνεση και ευσέβεια!

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ 

ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ!

Άναψε το καντήλι της ψυχής σου από το αθάνατο φως της αγάπης της Κυρίου και πρόσεχέ το μην τυχόν και σβήσει από τους πειρασμικούς ανέμους της ζωής.

ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΝΕ ΛΕΣ ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΘΕΟΣ!

Ψυχή μου ότι δοκιμασία και να σου στέλνει ο Θεός, εσύ πάντα να λες: Δόξα σοι ο Θεός! Να του έχεις εμπιστοσύνη! Εκείνος ξέρει γιατί το επιτρέπει!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ!

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

Ὅσο μποροῦμε νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστό. Ἂν εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, τὸν Ἀντίχριστο θὰ φοβηθοῦμε; Μήπως τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα δὲν ὑπάρχει τώρα; Τὸ κακὸ οὕτως ἢ ἄλλως τὸ κάνει τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα. Καὶ ἂν γεννηθῆ καὶ ἕνα ἀντίχριστο τέρας καὶ κάνη μερικὰ μπανταλά, θὰ γελοιοποιηθῆ στὸ τέλος. Θὰ συμβοῦν ὅμως γεγονότα πολλά. Ἴσως προλάβετε νὰ ζήσετε καὶ ἐσεῖς πολλὰ ἀπὸ τὰ σημεῖα ποὺ γράφει ἡ Ἀποκάλυψη. Σιγὰ-σιγὰ ἀρκετὰ ἀρχίζουν νὰ βγαίνουν. Φωνάζω ὁ ταλαίπωρος πρὶν ἀπὸ πόσα χρόνια! Εἶναι φοβερή, ἐξωφρενικὴ ἡ κατάσταση! Ἡ παλαβομάρα ἔχει ξεπεράσει τὰ ὅρια. Ἦρθε ἡ ἀποστασία καὶ μένει τώρα νὰ ἔρθη «ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας». Θὰ γίνη τρελλοκομεῖο. Μέσα στὴν ἀναμπουμπούλα ποὺ θὰ ἐπικρατῆ, θὰ ξεσηκωθῆ κάθε κράτος νὰ κάνη ὅ,τι τοῦ λέει ὁ λογισμός. Ὁ Θεὸς νὰ βάλη τὸ χέρι Του, τὰ συμφέροντα τῶν μεγάλων νὰ εἶναι τέτοια, ποὺ νὰ μᾶς βοηθήσουν. Κάθε λίγο θὰ ἀκοῦμε κάτι καινούργιο. Θὰ βλέπουμε νὰ γίνωνται τὰ πιὸ ἀπίθανα, τὰ πιὸ παράλογα πράγματα. Μόνον ποὺ τὰ γεγονότα θὰ περνᾶνε τάκα-τάκα.

Οἰκουμενισμός, κοινὴ ἀγορά, ἕνα κράτος μεγάλο, μιὰ θρησκεία στὰ μέτρα τους. Αὐτὰ εἶναι σχέδια διαβόλων. Οἱ Σιωνιστὲς ἑτοιμάζουν κάποιον γιὰ Μεσσία. Γι' αὐτοὺς ὁ Μεσσίας εἶναι βασιλιάς, δηλαδὴ θὰ κυβερνήση ἐδῶ στὴν γῆ. Οἱ Ἰεχωβάδες καὶ αὐτοὶ ἀποβλέπουν σὲ ἕναν βασιλιὰ ἐπίγειο. Θὰ παρουσιάσουν οἱ Σιωνιστὲς ἕναν, καὶ οἱ Ἰεχωβάδες θὰ τὸν δεχθοῦν. Θὰ ποῦν «αὐτὸς εἶναι». Θὰ γίνη μεγάλη σύγχυση. Μέσα στὴν σύγχυση αὐτὴ ὅλοι θὰ ζητοῦν ἕναν Μεσσία, γιὰ νὰ τοὺς σώση. Καὶ τότε θὰ παρουσιάσουν κάποιον ποὺ θὰ πῆ: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἰμάμης, ἐγὼ εἶμαι ὁ πέμπτος Βούδδας, ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστὸς ποὺ περιμένουν οἱ Χριστιανοί, ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ περιμένουν οἱ Ἰεχωβάδες, ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας τῶν Ἑβραίων». Πέντε «ἐγὼ» θὰ ἔχη!...

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὅταν λέη στὴν πρώτη ἐπιστολὴ «Παιδία,... ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν...», δὲν ἐννοεῖ ὅτι καὶ ὁ ἀναμενόμενος Ἀντίχριστος θὰ εἶναι σὰν τοὺς διῶκτες Μαξιμιανοὺς καὶ Διοκλητιανούς, ἀλλὰ ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θὰ εἶναι ὁ ἀναμενόμενος κατὰ κάποιον τρόπο ἐνσαρκωμένος διάβολος, ποὺ θὰ παρουσιασθῆ στὸν ἰσραηλιτικὸ λαὸ ὡς Μεσσίας καὶ θὰ πλανήση τὸν κόσμο. Ἔρχονται δύσκολα χρόνια· θὰ ἔχουμε δοκιμασίες μεγάλες. Θὰ ἔχουν μεγάλο διωγμὸ οἱ Χριστιανοί. Καὶ βλέπεις, οἱ ἄνθρωποι οὔτε κἂν καταλαβαίνουν ὅτι ζοῦμε στὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, ὅτι προχωρεῖ τὸ σφράγισμα. Εἶναι σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε. Γι᾿ αὐτὸ λέει ἡ Γραφὴ ὅτι θὰ πλανηθοῦν καὶ οἱ ἐκλεκτοί. Ὅσοι δὲν θὰ ἔχουν καλὴ διάθεση, δὲν θὰ φωτισθοῦν καὶ θὰ πλανηθοῦν στὰ χρόνια τῆς ἀποστασίας. Γιατί, ὅποιος δὲν ἔχει τὴν θεία Χάρη, δὲν ἔχει πνευματικὴ διαύγεια, ὅπως καὶ ὁ διάβολος.

ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ 666

  

(Τά γεγονότα) Ἐξ αἰτίας σου καὶ ἐξ αἰτίας μου καθυστεροῦν, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε καλὴ πνευματικὴ κατάσταση. Μᾶς κάνει ὑπομονὴ ὁ Θεός, γιατί, ἂν συμβοῦν τώρα, ἐγὼ καὶ ἐσὺ θὰ πᾶμε χαμένοι. Δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ στὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ συγκεκριμένος χρόνος. Λέει ὅμως ἡ Γραφὴ ὅτι τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν θὰ προειδοποιήσουν γιὰ τὴν ἔλευσή τους. Νὰ εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι καὶ θὰ τὰ δοῦμε, ὅταν θὰ πλησιάση ὁ καιρός. Τότε θὰ εἴμαστε πιὸ σίγουροι. «Ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καὶ ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσι», λέει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας.

Ἔπεσε στὰ χέρια μου ἕνα βιβλίο ποὺ στὸ ἐξώφυλλο εἶχε τρία μεγάλα ἑξάρια! Ἔ, τοὺς ἀφιλότιμους! Τὸ κάνουν γιὰ νὰ παρουσιάσουν ὄμορφα τὸ ἕξι καὶ νὰ ἐξοικειωθῆ ὁ κόσμος μὲ αὐτό. Ἔτσι σιγὰ-σιγὰ θὰ ἔρθη καὶ τὸ σφράγισμα.

Βρὲ τὸν διάβολο! Στὶς πιστωτικὲς κάρτες τὸ ἔχουν βάλει ἀπὸ καιρό. Τώρα καὶ στὶς σοῦστες! Πολλοὶ τὸ 666 τὸ βάζουν σὰν φίρμα, γιὰ νὰ προτιμοῦν τὰ δικά τους προϊόντα. Ὁ ἕνας νὰ ὑποστηρίζη τὸν ἄλλο. Δηλαδὴ τὸ 666 νὰ παίρνη τὸ 666. Ἔχει γραφῆ ὅτι, ὅταν κυκλοφορήση ἡ παράσταση μὲ τὸ φίδι νὰ τρώη τὴν οὐρά του, θὰ σημαίνη ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θὰ ἔχουν καταλάβει ὅλον τὸν κόσμο. Τώρα τὸ ἔχουν βάλει σὲ μερικὰ χαρτονομίσματα. Τὸ 666, τί Κίνα, τί Ἰνδία ἔχει πιάσει!

Ἤξερε ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης τί θὰ κάνη ὁ διάβολος, ὅπως καὶ οἱ Προφῆτες προφήτευσαν ὅτι θὰ πωλήσουν τὸν Χριστὸ γιὰ «τριάκοντα ἀργύρια», ὅτι θὰ Τὸν ποτίσουν ξίδι, θὰ διαμερίσουν τὰ ἱμάτιά Του. Πρὶν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια ἔγραψε στὴν Ἀποκάλυψη ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ σφραγίζωνται μὲ τὸν ἀριθμὸ 666. «Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´». Τὸ 666 γιὰ τοὺς Ἑβραίους εἶναι σύμβολο οἰκονομίας. Οἱ Ἑβραῖοι, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἐπέβαλαν μιὰ συγκεκριμένη φορολογία στὰ ἔθνη ποὺ ὑποδούλωσαν μὲ διάφορους πολέμους. Ἡ ἐτήσια φορολογία ἦταν 666 τάλαντα χρυσοῦ. Τώρα, γιὰ νὰ ὑποτάξουν ὅλον τὸν κόσμο, βάζουν πάλι αὐτὸν τὸν παλιὸ φορολογικὸ ἀριθμό, ποὺ συνδέεται μὲ τὸ ἔνδοξο παρελθόν τους. Γι' αὐτὸ δὲν θέλουν νὰ τὸν ἀντικαταστήσουν μὲ ἄλλον ἀριθμό. Τὸ 666 δηλαδὴ εἶναι τὸ σύμβολο τοῦ μαμωνᾶ. Τὸ πῆραν ἀπὸ τὰ σταθμὰ τοῦ χρυσοῦ – δὲν ἤξεραν αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη –, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶναι μαμωνᾶς. Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως λέει «ἢ Χριστὸ ἢ μαμωνᾶ». «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ».

Τὰ πράγματα προχωροῦν κανονικά. Στὴν Ἀμερικὴ τὰ σφραγισμένα σκυλιὰ ἐκπέμπουν μὲ τὸν πομπὸ καί, τάκ, τὰ βρίσκουν. Ἔτσι ξέρουν τὸ κάθε σκυλὶ ποῦ βρίσκεται. Ὅσα σκυλιὰ δὲν ἔχουν τὴν μάρκα τους καὶ εἶναι ἀδέσποτα τὰ σκοτώνουν μὲ ἀκτίνες λέιζερ. Μετὰ θὰ ἀρχίσουν νὰ σκοτώνουν καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τόννους ψάρια ἔχουν σφραγίσει καὶ τὰ παρακολουθοῦν ἀπὸ τὸν δορυφόρο σὲ ποιό πέλαγος εἶναι! Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μιὰ ἀρρώστια, γιὰ τὴν ὁποία βρῆκαν ἕνα ἐμβόλιο ποὺ θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸ καί, γιὰ νὰ τὸ κάνη κανείς, θὰ τὸν σφραγίζουν. Πόσοι ἄνθρωποι ἐκεῖ εἶναι ἤδη σφραγισμένοι μὲ ἀκτίνες λέιζερ, ἄλλοι στὸ μέτωπο καὶ ἄλλοι στὸ χέρι! Ἀργότερα, ὅποιος δὲν θὰ εἶναι σφραγισμένος μὲ τὸν ἀριθμὸ 666 δὲν θὰ μπορῆ οὔτε νὰ πουλᾶ οὔτε νὰ ἀγοράζη ἢ νὰ παίρνη δάνειο, νὰ διορίζεται κ.λπ. Μοῦ λέει ὁ λογισμὸς ὅτι ὁ Ἀντίχριστος μὲ αὐτὸ τὸ σύστημα θέλησε νὰ πιάση ὅλον τὸν κόσμο καί, ἅμα δὲν εἶναι κανεὶς στὸ σύστημα, δὲν θὰ μπορῆ νὰ δουλέψη κ.λπ., εἴτε κόκκινος εἴτε μαῦρος εἴτε ἄσπρος, ὅλοι δηλαδή. Θὰ ἐπιβληθῆ ἔτσι μὲ ἕνα οἰκονομικὸ σύστημα ποὺ θὰ ἐλέγχη τὴν παγκόσμια οἰκονομία, καὶ μόνον ὅσοι θὰ ἔχουν δεχθῆ τὸ σφράγισμα, τὸ χάραγμα μὲ τὸν ἀριθμὸ 666, θὰ μποροῦν νὰ ἔχουν ἐμπορικὲς συναλλαγές.

Τί θὰ πάθουν ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ σφραγίζωνται!... Μοῦ ἔλεγε κάποιος εἰδικὸς ὅτι μὲ τὶς ἀκτίνες λέιζερ παθαίνει κανεὶς βλάβη. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ σφραγισθοῦν θὰ τραβοῦν τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου καὶ θὰ πάθουν τέτοια ζημιά, ποὺ θὰ μασοῦν τὴν γλῶσσα τους ἀπὸ τὸν πόνο. Ὅσοι δὲν σφραγισθοῦν, θὰ περάσουν καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γιατὶ ὁ Χριστὸς ὅσους δὲν σφραγισθοῦν θὰ τοὺς βοηθήση. Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα αὐτό!

(Τὸ σφράγισμα λέγεται καὶ χάραγμα) Γιατὶ δὲν θὰ εἶναι ἐπιφανειακό. «Χαράσσω» τί θὰ πῆ; Δὲν θὰ πῆ τραβῶ βαθιὰ εὐθεῖες γραμμές, χαρακιές; Τὸ σφράγισμα θὰ εἶναι χάραγμα, ποὺ θὰ τὸ βάλουν πρῶτα σὲ ὅλα τὰ προϊόντα καὶ μετὰ θὰ ἐπιβάλουν νὰ γίνεται μὲ ἀκτίνες λέιζερ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο τῶν ἀνθρώπων. Σὲ ἕναν γιατρὸ ἀπὸ τὸ Τορόντο εἶχα πεῖ πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια γιὰ τὸ σφράγισμα, καὶ τώρα, μοῦ εἶπε ἐκεῖνος, διάβασε σὲ μιὰ ἐφημερίδα ὅτι ἀντὶ γιὰ κάρτα ζητοῦν ἐντυπώματα στὸ χέρι. Προχωροῦν ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θὰ γίνη ἐκεῖνο καὶ ἐκεῖνο. Μερικὲς τηλεοράσεις πάλι ποὺ ἔχουν στείλει τελευταῖα στὴν Ἑλλάδα ἔχουν καὶ συσκευὴ ποὺ παρακολουθεῖ αὐτοὺς ποὺ βλέπουν τηλεόραση. Σὲ λίγο ὅσοι θὰ ἔχουν τηλεόραση θὰ βλέπουν στὴν τηλεόραση καὶ θὰ τοὺς βλέπουν! Δηλαδὴ θὰ παρακολουθοῦν καὶ θὰ παρακολουθοῦνται. Θὰ ἐλέγχουν οἱ ἄλλοι μὲ τὸ κομπιοῦτερ ὅλη τὴν ζωή τους, τί λένε, τί κάνουν, ὅλα. Βλέπεις τί δικτατορία σκέφθηκε ὁ διάβολος! Στὶς Βρυξέλλες ἔχουν ὁλόκληρο μέγαρο μὲ τὸ 666, ὅπου στεγάζουν τὸ κομπιοῦτερ. Αὐτὸ τὸ κομπιοῦτερ μπορεῖ νὰ ἐλέγξη δισεκατομμύρια ἀνθρώπους – ἕξι δισεκατομμύρια εἶναι σχεδὸν ὅλος ὁ κόσμος. Ἐξομολόγηση ὅλοι μὲ ἕνα κουμπί! Μερικοὶ Εὐρωπαῖοι ἀντέδρασαν, γιατὶ φοβοῦνται παγκόσμια δικτατορία. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιδροῦμε, γιατὶ δὲν θέλουμε τὸν Ἀντίχριστο, ἀλλὰ φυσικὰ οὔτε τὴν δικτατορία. Μᾶς περιμένουν γεγονότα, ἀλλὰ δὲν θὰ σταθοῦν αὐτὰ πολύ. Ὅσο ἐξαλείφθηκε ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὸν κομμουνισμό, τόσο θὰ ἐξαλειφθῆ καὶ τώρα.

Τὸ πεντοχίλιαρο εἶναι νόμισμα – καὶ ἡ λίρα τῆς Ἀγγλίας ἔχει ἐπάνω τὴν Βικτώρια· αὐτὸ δὲν μὲ πειράζει. «Τὰ Καίσαρος Καίσαρι». Ἐδῶ ὅμως εἶναι ἡ ταυτότητά μου, εἶναι κάτι προσωπικό· δὲν εἶναι νόμισμα. Ταυτότητα σημαίνει ὅ,τι καὶ ἡ λέξη· ταυτίζεται δηλαδὴ κανεὶς μ᾿ αὐτὰ ποὺ δηλώνει. Βάζουν τὸν διάβολο καὶ ὑπογράφω ὅτι τὸν ἀποδέχομαι. Πῶς νὰ τὸ κάνω αὐτό; Ἡ ταυτότητα δὲν εἶναι τὸ σφράγισμα· εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ σφραγίσματος.

ΥΠΟΥΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ

Σιγὰ-σιγά, μετὰ τὴν κάρτα καὶ τὴν ταυτότητα, δηλαδὴ τὸ «φακέλωμα», θὰ προχωρήσουν πονηρὰ στὸ σφράγισμα. Μὲ διάφορα πονηρὰ μέσα θὰ κάνουν ἐκβιασμούς, γιὰ νὰ δέχωνται οἱ ἄνθρωποι τὸ σφράγισμα στὸ μέτωπο ἢ στὸ χέρι. Θὰ στριμώξουν τὰ πράγματα καὶ θὰ ποῦν: «Μόνο μὲ τὶς κάρτες θὰ κινῆσθε· τὰ χρήματα θὰ καταργηθοῦν». Θὰ δίνη κανεὶς τὴν κάρτα στὸ κατάστημα καὶ θὰ ψωνίζη, καὶ ὁ καταστηματάρχης θὰ παίρνη τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν Τράπεζα. Ὅποιος δὲν θὰ ἔχη κάρτα, δὲν θὰ μπορῆ οὔτε νὰ πουλάη οὔτε νὰ ἀγοράζη. Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος θὰ ἀρχίσουν νὰ διαφημίζουν «τὸ τέλειο σύστημα», τὸ σφράγισμα μὲ ἀκτίνες λέιζερ μὲ τὸ 666 στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο, ποὺ δὲν θὰ διακρίνεται ἐξωτερικά. Συγχρόνως στὴν τηλεόραση θὰ δείχνουν ὅτι ὁ τάδε πῆρε τὴν κάρτα τοῦ τάδε καὶ τοῦ πῆρε τὰ χρήματα ἀπὸ τὴν Τράπεζα καὶ θὰ λένε συνέχεια: «Πιὸ σίγουρο εἶναι τὸ σφράγισμα μὲ ἀκτίνες λέιζερ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο, γιατὶ μόνον ὁ κάτοχος ξέρει τὸ νούμερό του. Τὸ σφράγισμα εἶναι τὸ τελειότερο σύστημα. Οὔτε τὸ κεφάλι μπορεῖ νὰ πάρη ὁ ἄλλος οὔτε τὸ χέρι οὔτε τὸ σφράγισμα τὸ βλέπει». Γι᾿ αὐτὸ ἀφήνουν τώρα τοὺς ληστές, τοὺς κακοποιούς, νὰ ὀργώνουν. Δεκαπέντε Κελλιὰ λήστεψαν ἐκεῖ γύρω στὶς Καρυές. Ἕναν τὸν σκότωσαν, γιὰ νὰ τὸν ληστέψουν. Ἔτσι θὰ βρῆ τότε εὐκαιρία ὁ καθένας νὰ καταπατήση καὶ νὰ πάρη ὅ,τι θέλει. Ἂς ποῦμε, ἂν θέλη νὰ καταπατήση ἕνα χωράφι, θὰ πῆ ὅτι ἦταν δῆθεν τοῦ παπποῦ του ἢ ὅτι τὸ εἶχε νοικιάσει κάποτε γιὰ βοσκοτόπι, ὁπότε ἄντε νὰ βρῆς ἄκρη. Θὰ ποῦν μετὰ οἱ ἁρμόδιοι: «Δυστυχῶς δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἐλέγξουμε· ὁ ἔλεγχος μόνο μὲ τὸ κομπιοῦτερ μπορεῖ νὰ γίνη», καὶ θὰ προχωρήσουν στὸ σφράγισμα. Θὰ χτυπάη μετὰ τὸ κομπιοῦτερ, θὰ βλέπη ἂν εἶσαι σφραγισμένος, γιὰ νὰ σὲ ἐξυπηρετήση ἢ ὄχι.

Τὰ τριάμισι χρόνια θὰ εἶναι δύσκολα καὶ θὰ τὴν πληρώσουν μερικοὶ ποὺ δὲν θὰ συμφωνήσουν μὲ αὐτὸ τὸ σύστημα. Γι' αὐτοὺς ὅλο καὶ κάποια αἰτία θὰ βρίσκουν καὶ θὰ τοὺς κλείνουν στὴν φυλακή. Μετὰ ἕναν χρόνο θὰ τοὺς πηγαίνουν σὲ ἄλλη πόλη γιὰ ἀνακρίσεις, γιὰ νὰ περάσουν ἀπὸ ἄλλο δικαστήριο· ἀπὸ τὴν μιὰ πόλη στὴν ἄλλη. Ὕστερα θὰ ποῦν: «Μᾶς συγχωρῆς, εἶσαι ἀθῶος. Ἂν ἤσουν σφραγισμένος, θὰ τὸ ἐλέγχαμε σὲ ἕνα λεπτό. Τώρα δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τὸν ἔλεγχο».

Μέχρι ἐκεῖ (τὴν βία) ἡ... εὐγένειά τους δὲν θὰ φθάση! Θὰ εἶναι εὐγενεῖς, γιατὶ θὰ εἶναι... Εὐρωπαῖοι. Θὰ δείξουν ἀνωτερότητα. Δὲν θὰ βασανίζουν τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορῆ νὰ ζήση ὁ ἄνθρωπος, ἂν δὲν ἔχη τὸ σφράγισμα. Θὰ λένε: «Χωρὶς τὸ σφράγισμα ταλαιπωρεῖσθε! Ἂν τὸ δεχόσασταν, δὲν θὰ δυσκολευόσασταν». Οὔτε χρυσὰ νομίσματα οὔτε δολλάρια, ἂν ἔχη, θὰ μπορῆ νὰ τὰ χρησιμοποιῆ. Γι' αὐτό, ἂν φροντίση κανεὶς νὰ ζῆ ἀπὸ τώρα ἁπλά, λιτά, θὰ μπορῆ νὰ ζήση ἐκεῖνα τὰ χρόνια. Νὰ ἔχη κανένα χωραφάκι, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ καλλιεργήση λίγο σιτάρι, πατάτες. Νὰ βάλη λίγα ἐλαιόδενδρα, καὶ τότε μὲ κανένα ζῶο, καμμιὰ κατσίκα, λίγες κόττες θὰ μπορῆ νὰ ἀντιμετωπίση τὶς ἀνάγκες τῆς οἰκογενείας του. Γιατὶ καὶ προμήθειες νὰ κάνης, δὲν ὠφελεῖ πολύ, ἀφοῦ καὶ τὰ τρόφιμα δὲν κρατοῦν· χαλοῦν γρήγορα. Φυσικά, τὸ στρίμωγμα θὰ διαρκέση λίγο, τρία-τριάμισι χρόνια. Θὰ συντομευθοῦν οἱ ἡμέρες γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς. Δὲν θὰ καταλάβουν πότε θὰ περάσουν. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀφήση ἀβοήθητο τὸν ἄνθρωπο.

Ἐδῶ, βλέπεις, σὲ ἕναν ἀδικημένο ποὺ ἔχει καλὴ διάθεση, ἐπειδὴ δικαιοῦται τὴν θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλὲς φορὲς οἱ Ἅγιοι, ἡ Παναγία, ὁ Χριστός, γιὰ νὰ τὸν σώσουν, πόσο μᾶλλον τώρα ποὺ θὰ βρίσκεται σὲ τόσο δύσκολη κατάσταση ὁ καημένος ὁ κόσμος. Τώρα μιὰ μπόρα θὰ εἶναι, μιὰ μικρὴ κατοχὴ τοῦ ἀντιχρίστου σατανᾶ. Θὰ φάη μετὰ μιὰ σφαλιάρα ἀπὸ τὸν Χριστό, θὰ συγκλονισθοῦν ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ ἔρθη ἡ γαλήνη στὸν κόσμο γιὰ πολλὰ χρόνια. Αὐτὴν τὴν φορὰ θὰ δώση ὁ Χριστὸς μιὰ εὐκαιρία, γιὰ νὰ σωθῆ τὸ πλάσμα Του. Θὰ ἀφήση τὸ πλάσμα Του ὁ Χριστός; Θὰ παρουσιασθῆ στὸ ἀδιέξοδο τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ τοὺς σώση ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἀντιχρίστου. Θὰ ἐπιστρέψουν στὸν Χριστὸ καὶ θὰ ἔρθη μιὰ πνευματικὴ γαλήνη σὲ ὅλην τὴν οἰκουμένη γιὰ πολλὰ χρόνια. Μερικοὶ συνδυάζουν μὲ αὐτὴν τὴν ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τὸ πῶ. Ὁ λογισμὸς μοῦ λέει ὅτι δὲν θὰ εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔρθη ὡς Κριτής, ἀλλὰ μιὰ ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ εἶναι τόσα γεγονότα ποὺ δὲν ἔχουν γίνει ἀκόμη. Θὰ ἐπέμβη ὁ Χριστός, θὰ δώση μιὰ σφαλιάρα σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα, θὰ πατάξη ὅλο τὸ κακὸ καὶ θὰ τὸ βγάλη σὲ καλὸ τελικά. Θὰ γεμίσουν οἱ δρόμοι προσκυνητάρια. Ἔξω τὰ λεωφορεῖα θὰ ἔχουν εἰκόνες. Θὰ πιστέψουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Θὰ σὲ τραβᾶν, γιὰ νὰ τοὺς πῆς γιὰ τὸν Χριστό! Ἔτσι θὰ κηρυχθῆ τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη καὶ τότε ὁ Χριστὸς θὰ ἔρθη ὡς Κριτὴς νὰ κρίνη τὸν κόσμο. Ἄλλο Κρίση, ἄλλο μία ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ βοηθήση τὸ πλάσμα Του.

ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΙΣΟΝ ΑΡΝΗΣΗ

Ἐνῶ ξεκάθαρα ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀναφέρει στὴν Ἀποκάλυψη γιὰ τὸ χάραγμα μερικοὶ δὲν καταλαβαίνουν. Τί νὰ τοὺς πῆς; Ἀκούει δυστυχῶς κανεὶς ἕνα σωρὸ ἀνοησίες τοῦ μυαλοῦ ἀπὸ ὁρισμένους σημερινοὺς «Γνωστικούς». Ἕνας λέει: «Ἐγὼ θὰ δεχθῶ τὴν ταυτότητα μὲ τὸ 666 καὶ θὰ βάλω καὶ ἕναν σταυρό». Ἄλλος: «Ἐγὼ θὰ δεχθῶ τὸ σφράγισμα στὸ μέτωπο καὶ θὰ κάνω καὶ ἕναν σταυρὸ στὸ μέτωπο...» καὶ ἕνα σωρὸ παρόμοιες ἀνοησίες. Νομίζουν ὅτι θὰ ἁγιασθοῦν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐνῶ αὐτὰ εἶναι πλάνες. Ἕνας δεσπότης μοῦ εἶπε: «Ἐγὼ ἐκεῖ ποὺ θὰ ὑπογράψω θὰ βάλω δίπλα ἕναν σταυρό. Δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστό, ἁπλῶς ἐξυπηρετοῦμαι». «Ἐντάξει, τοῦ λέω, ἐσὺ εἶσαι δεσπότης καὶ βάζεις στὸ ὄνομά σου λόγῳ ἰδιότητος ἕναν σταυρό· ὁ ἄλλος εἶναι ἀρχιμανδρίτης καὶ βάζει καὶ αὐτὸς λόγῳ ἰδιότητος ἕναν σταυρό. Ὁ κόσμος τί θὰ κάνη;». Τὸ βρώμικο δὲν ἁγιάζεται. Τὸ καθαρὸ νερὸ δέχεται τὴν Χάρη καὶ γίνεται ἁγιασμός. Τὰ οὖρα δὲν γίνονται ἁγιασμός. Ἡ πέτρα μὲ θαῦμα γίνεται ψωμί. Ἡ ἀκαθαρσία δὲν δέχεται ἁγιασμό. Ἑπομένως, ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος, ὅταν εἶναι στὴν ταυτότητά μας ἢ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπό μας, μὲ τὸ σύμβολό του, δὲν ἁγιάζεται, ἂν βάλουμε καὶ ἕναν σταυρό. Ἔχουμε τὴν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ Ἁγίου Συμβόλου, τὴν θεία Χάρη τοῦ Χριστοῦ, μόνον ὅταν διατηροῦμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, μὲ τὸ ὁποῖο ἀπαρνούμαστε τὸν σατανᾶ, συντασσόμαστε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δεχόμαστε τὸ ἅγιο Σφράγισμα· «Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Βλέπεις, προχωρᾶνε μὲ μιὰ λογική... Θὰ βάλουν δίπλα ἕναν σταυρό, καὶ ἐντάξει! Καὶ ἐνῶ βλέπουμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐξωτερικὰ ἀρνήθηκε τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ἦταν ἄρνηση, αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὸ ἅγιο Σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ τοὺς δόθηκε στὸ Ἅγιο Βάπτισμα, μὲ τὸ νὰ δέχωνται τὴν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ λένε ὅτι ἔχουν μέσα τους τὸν Χριστό!!

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ

Καὶ ἐγὼ ἀκούω μερικοὺς νὰ λένε: «Οἱ Ἑβραῖοι δὲν εἶναι τόσο κουτοὶ νὰ προδοθοῦν μὲ τὸ 666, ἀφοῦ τὸ λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη. Ἂν ἦταν, θὰ τὸ ἔκαναν μὲ πιὸ ἔξυπνο τρόπο, πιὸ κρυφά». Ἔ, καλὰ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι δὲν ἤξεραν τὴν Παλαιὰ Διαθήκη; Ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας δὲν ἤξεραν καλύτερα ἀπὸ ὅλους ὅτι ἔγραφε πὼς γιὰ «τριάκοντα ἀργύρια» θὰ προδώσουν τὸν Χριστό; Γιατί δὲν ζητοῦσαν τριάντα ἕνα ἢ εἴκοσι ἐννέα ἀργύρια καὶ ζήτησαν «τριάκοντα»; Ἀλλὰ ἦταν τυφλωμένοι. Ἤξερε ὁ Θεὸς ὅτι ἔτσι θὰ γίνουν. Ὁ Θεὸς προγνωρίζει, δὲν προορίζει – μόνον οἱ Τοῦρκοι πιστεύουν στὸ γραμμένο, στὸ κισμέτ. Ὁ Θεὸς γνωρίζει ὅτι αὐτὸ θὰ γίνη ἔτσι, καὶ ὁ ἄνθρωπος τὸ κάνει ἀπὸ χαζομάρα. Δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἔβγαλε μιὰ διαταγή, ἀλλὰ βλέπει τὴν κακία τῶν ἀνθρώπων ποῦ θὰ φθάση καὶ ὅτι ἡ γνώμη τους δὲν θὰ ἀλλάξη. Ὄχι ὅτι τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Θεός.

Ἄλλοι ἀσχολοῦνται μὲ προφητεῖες καὶ κάνουν δικές τους ἑρμηνεῖες! Δὲν λένε τοὐλάχιστον «ἔτσι μοῦ λέει ὁ λογισμός», ἀλλὰ «ἔτσι εἶναι», καὶ λένε ἕνα σωρὸ δικές τους θεωρίες. Μερικοὶ πάλι τὰ ἑρμηνεύουν ὅπως θέλουν, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ πάθη τους. Ὅπως αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Κύριλλος, «καλύτερα νὰ μὴ συμβοῦν τὰ σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου στὴν ἐποχή μας», ὁ ἄλλος ποὺ θέλει νὰ δικαιολογήση τὸν ἑαυτό του, τὴν δειλία του, λέει: «Ἄ, βλέπεις; Ὁ Ἅγιος Κύριλλος φοβήθηκε μήπως ἀρνηθῆ· ἐγὼ εἶμαι ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κύριλλο; Ἑπομένως, καὶ ἂν ἀρνηθῶ τὸν Χριστό, δὲν εἶναι τίποτε...»! Ἐνῶ ὁ Ἅγιος λέει νὰ μὴ συμβοῦν, γιὰ νὰ μὴ δοῦν τὰ μάτια του τὸν Ἀντίχριστο, ὄχι ὅτι φοβόταν. Βλέπεις ὁ διάβολος τί κάνει;

Δυστυχῶς, καὶ πάλι ὁρισμένοι «Γνωστικοὶ» φασκιώνουν τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν τὰ μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται. «Δὲν πειράζει αὐτό· δὲν εἶναι τίποτε. Ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε»! Ἢ λένε: «Μὴ μιλᾶτε γι᾿ αὐτὸ τὸ θέμα – γιὰ τὶς ταυτότητες, τὸ σφράγισμα –, γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται οἱ ἄνθρωποι». Ἐνῶ, ἂν τοὺς ποῦν «νὰ προσπαθήσουμε νὰ ζοῦμε πιὸ πνευματικά, νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστό, καὶ μὴ φοβᾶστε τίποτε, στὸ κάτω-κάτω θὰ πᾶμε καὶ μάρτυρες», θὰ τοὺς προετοιμάσουν κάπως. Ἂν κανεὶς γνωρίση τὴν ἀλήθεια, προβληματίζεται καὶ ταρακουνιέται. Πονάει γιὰ τὴν σημερινὴ κατάσταση, προσεύχεται καὶ προσέχει νὰ μὴν πέση σὲ παγίδα.

Τώρα ὅμως τί γίνεται; Ἐκτὸς ποὺ δίνουν μερικοὶ δικές τους ἑρμηνεῖες, φοβοῦνται καὶ αὐτοὶ σὰν κοσμικοί, ἐνῶ ἔπρεπε νὰ ἀνησυχοῦν πνευματικὰ καὶ νὰ βοηθοῦν τοὺς Χριστιανούς, βάζοντάς τους τὴν καλὴ ἀνησυχία, καὶ νὰ τοὺς τονώνουν στὴν πίστη, γιὰ νὰ νιώθουν θεϊκὴ παρηγοριά. Ἀπορῶ, δὲν τοὺς προβληματίζουν ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν; Γιατί δὲν βάζουν ἔστω ἕνα ἐρωτηματικὸ γιὰ τὶς ἑρμηνεῖες τοῦ μυαλοῦ τους; Καὶ ἂν ἐπιβοηθοῦν τὸν Ἀντίχριστο γιὰ τὸ σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καὶ ἄλλες ψυχὲς στὴν ἀπώλεια; Ἡ Γραφή, ὅταν λέη «... ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς», ἐννοεῖ ὅτι θὰ πλανηθοῦν αὐτοὶ ποὺ τὰ ἑρμηνεύουν μὲ τὸ μυαλό.

Πίσω λοιπὸν ἀπὸ τὸ τέλειο σύστημα «κάρτας ἐξυπηρετήσεως», ἀσφαλείας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου. «... Ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι, εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´».

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΑΓΙΟΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ: ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΚΑΡΒΕΛΙ ΨΩΜΙ

Ένα ζεστό καρβέλι ψωμί

Aπό το βιβλίο της Άννας Ιακώβου, "Όταν γελάει ο Ουρανός", 

που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως Παιδικά

   

Σε ένα από τα µεγάλα µοναστήρια στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, πριν φύγει για την έρηµο, ο άγιος Ονούφριος.

Νεογέννητο µωρό ήταν, όταν τον έφερε και τον άφησε στο µοναστήρι ο πατέρας του, ο βασιλιάς της Περσίας, έπειτα από θεϊκή αποκάλυψη. Μέχρι ο µικρός Ονούφριος να γίνει τριών χρονών ερχότανε στο µοναστήρι κάθε µέρα µιαν ελαφίνα και τον θήλαζε.

Ζούσε σαν µοναχός κι εκείνος ανάµεσα στους µοναχούς, ακολουθώντας τις νηστείες και µετέχοντας στη λειτουργική ζωή µε προθυµία. Μέσα από τα παιδικά του µάτια τα έβλεπε όλα ετούτα σαν να ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι.

Οι πατέρες του µοναστηριού τον αγαπούσαν πολύ και ο ηγούµενος είχε δώσει εντολή στον τραπεζάρη να του δίνει φαγητό, όποτε ο µικρός Ονούφριος του ζητούσε, γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες που έχει ένα παιδί όταν βρίσκεται στην ανάπτυξη.

Έχοντας ετούτο το προνόµιο ο µικρός Ονούφριος πήγαινε µε θάρρος και ζητούσε από τον τραπεζάρη, τον πατέρα Ευλόγιο, φαγητό. Κι έπαιρνε άλλες φορές φρούτα, άλλοτε ελιές, συχνά ψωµί και πότε-πότε µέλι, που του άρεσε ιδιαίτερα.

Κάποια όµως στιγµή ετούτη η επίσκεψη στην κουζίνα άρχισε να γίνεται όλο και πιο συχνή, πράγµα που έκανε εντύπωση στον τραπεζάρη.

– Κάποιο ζώο θα ταΐζει ο Ονούφριος, σκέφτηκε κι αποφάσισε να τον πάρει στο κατόπι να δει τι κάνει το ψωµί που παίρνει.

Έτσι λοιπόν µια µέρα, όταν ο µικρός Ονούφριος βγήκε από την κουζίνα κρατώντας το ψωµί του, ο πατήρ Ευλόγιος τον ακολούθησε.

Με έκπληξη τότε τον είδε να µπαίνει µέσα στον ναό και να κλείνει πίσω του την πόρτα.

Αθόρυβα και γρήγορα ο καλόγερος σκαρφάλωσε πάνω σ’ ένα τοιχάκι και από το πλαϊνό παράθυρο κοίταξε µέσα στην εκκλησιά.

Βλέπει τότε τον Ονούφριο να πλησιάζει στο τέµπλο, να στέκεται µπρος στην εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας και απλώνοντας ανοιχτά την παλάµη του µε το ψωµί να λέει στον µικρό Χριστό:

Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, μιας και δεν σου δίνει κανείς να φας.

Τότε ο µικρός Χριστός άπλωσε το χεράκι Του, πήρε την φέτα του ψωµιού και, όπως το µάζεψε ξανά, εκείνη εξαφανίστηκε µέσα στην εικόνα.

Όταν τα είδε αυτά ο πατήρ Ευλόγιος σάστισε. Σαν τρελός πήγε τρέχοντας στον ηγούµενο και του τα διηγήθηκε όλα µε κάθε λεπτοµέρεια.

– Άκουσε καλά τι θα κάνεις, του είπε χαµογελώντας ο ηγούµενος. Δεν θα του ξαναδώσεις ψωµί. Κι αν εκείνος σε παρακαλέσει, τότε να του πεις να πάει να ζητήσει ψωµί από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζε.

Την άλλη µέρα, όταν στάθηκε ο Ονούφριος µπρος στον τραπεζάρη για να του ζητήσει λίγο ψωµί, η απάντηση τον έκαµε να σκύψει λυπηµένος το κεφάλι του.

– Δεν σου δίνω, του είπε ο πατήρ Ευλόγιος. Αν θες ψωµί να πας να ζητήσεις από Εκείνον, που τόσο καιρό τώρα τάιζες.

Πέρασαν έτσι δυο-τρεις µέρες κι αφού ο Ονούφριος είδε πως δεν του έδιναν πια ψωµί, πήγε στην εκκλησιά και στάθηκε λυπηµένος µπρος στην εικόνα της Παναγιάς. Με θλίψη τότε λέει στον µικρό Χριστό που κρατούσε στην αγκαλιά της.

– Μέρες τώρα πάω να γυρέψω ψωµί στον τραπεζάρη κι εκείνος δεν µου δίνει. Μου λέει µάλιστα να πάω να ζητήσω ψωµί από Εκείνον, που τόσον καιρό τώρα τάιζα. Γι’ αυτό κι εγώ ήλθα...

Σαν τέλειωσε το παράπονό του, βλέπει τον µικρό Χριστό ν’ απλώνει το χεράκι Του και να του δίνει ένα µεγάλο και ζεστό καρβέλι ψωµί. Το χεράκι του Χριστού βγήκε από την εικόνα κι απόθεσε το ψωµί στα χέρια του παιδιού.

Ο πατήρ Ευλόγιος, ο τραπεζάρης, που κατά την εντολή του γέροντα παρακολουθούσε κατά πόδας τον µικρό Ονούφριο και είχε γίνει η σκιά του, είδε τα όσα έγιναν σκαρφαλωµένος πάνω στο πλαϊνό παράθυρο της εκκλησιάς και λίγο έλειψε να πέσει λιπόθυµος καταγής. 

Ο Ονούφριος πήρε το ψωµί γεµάτος χαρά στην αγκαλιά του. Το καρβέλι ήταν πολύ µεγάλο και µε δυσκολία το σήκωνε. Μοσχοµύριζε µάλιστα τόσο ωραία, που η µυρωδιά του σκορπίστηκε σε όλο το µοναστήρι κι έκαµε τους πατέρες να βγουν από τα κελιά τους και να αναζητήσουν από πού έρχεται αυτή η ωραία µυρωδιά του φρεσκοψηµένου ψωµιού.

Με έκπληξη είδανε τότε τον Ονούφριο να βγαίνει από την εκκλησία κρατώντας το μεγάλο καρβέλι. Και προσπαθώντας να ισορροπήσει το βάρος πάνω στα µικρά του χέρια. Αµέσως δυο µοναχοί έτρεξαν και τον βοήθησαν να το φέρει στην τράπεζα.

Για µέρες πολλές ολόκληρη η αδελφότητα έτρωγε και χόρταινε απ’ το ευλογηµένο εκείνο ψωµί.

Για τον µικρό Ονούφριο ήτανε σίγουρα µια πρόγευση του άρτου, που ο Χριστός θα τον έτρεφε στην έρηµο, όταν σαν ερηµίτης θα ζούσε εκεί για εξήντα ολόκληρα χρόνια. 

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ, Η ΚΗΔΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ (ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΒΙΑΣΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ)

Η σκληρή καθημερινότητα, οι φόβοι μας για το μέλλον, η μεγάλη αγάπη για την οικογένειά μας αλλά και οι εδραιωμένες απόψεις που έχουμε για κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις μάς κάνουν πολύ συχνά στείρους και αμετακίνητους σε αυτά που πιστεύουμε. Επειδή όμως, όπως λέει και η λαϊκή σοφία, “όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι τα ίδια” και κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, οφείλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο προσεκτικοί στα συμπεράσματά μας αλλά και περισσότερο ανεκτικοί σε κάποιες καταστάσεις, χωρίς να επηρεαζόμαστε -όσο μπορούμε- από τη γνώμη των άλλων για ένα θέμα. Αρκεί μόνοι μας να δούμε, να κρίνουμε και να αποφασίσουμε. Και το σημαντικότερο να μην είμαστε τόσο βιαστικοί στην κρίση μας γιατί γινόμαστε άδικοι…

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην ιστορία που θα διαβάσετε, καθώς τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται και ένα βιαστικό συμπέρασμα αδικεί κατά πολύ την πραγματικότητα…

“Ένας γιατρός μπαίνει βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού τον κάλεσαν για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση.

Απάντησε το συντομότερο δυνατόν, άλλαξε ρούχα και πήγε κατευθείαν στην αίθουσα του χειρουργείου.

Πηγαίνοντας προς το χειρουργείο βρήκε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε στην αίθουσα αναμονής.

Εκείνος, μόλις είδε το γιατρό, του φώναξε:

-«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν ξέρεις, ότι η ζωή του γιου μου είναι σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμιά αίσθηση ευθύνης;»

Ο γιατρός χαμογέλασε και είπε:

-«Συγνώμη που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα μόλις με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου».

– «Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σας τώρα σ’ εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσατε; Αν ο γιος σας πέθαινε τώρα, τι θα κάνατε;», είπε ο πατέρας οργισμένος.

Ο γιατρός χαμογέλασε λέγοντας:

– «Θα κάνω ό,τι μπορώ και εσείς προσπαθήστε να ηρεμήσετε».

– «Να δίνουμε συμβουλές όταν δεν μας αφορά κάτι είναι εύκολο…», μουρμούρισε ο πατέρας.

Το χειρουργείο πήρε κάποιες ώρες. Μετά από αυτό, ο γιατρός βγήκε χαρούμενος.

– «Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο.

– «Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα».

– «Γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε τη νοσοκόμα αφού έφυγε ο γιατρός.

Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια:
– «Ο γιος του πέθανε χτες σε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Όταν τον καλέσαμε για το γιο σας ήταν κοντά στο νεκρό παιδί του. Τώρα που σώθηκε ο γιος σας έφυγε τρέχοντας για να παραστεί στην κηδεία»!!!

http://ellasnafs.blogspot.gr

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ανακοίνωση της Ανεξάρτητης Εκπαιδευτικής Συνεργασίας Ν.Ροδόπης(Α.Ε.Σ.), πλειοψηφούσας παράταξης στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Ροδόπης, σχετικά με το θέμα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

    Αφού κόπασε προσώρας (;) το θέμα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών, ζήτημα που άνοιξε η υφυπουργός Σία Αναγνωστοπούλου σε ραδιοφωνική συνέντευξη (ενδεικτικό κι αυτό της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα), θα επιχειρήσουμε μια προσέγγιση μακριά από την δικαιολογημένη αγωνία των θεολόγων για το εργασιακό τους μέλλον (εύλογη, αλλά και παραμορφωτική του διακυβεύματος), μακριά επίσης και από ψευτοπροοδευτικές ιδεοληψίες και στερεότυπα.

     Για μας το θέμα δεν έκλεισε∙ έχει ανοίξει εδώ και καιρό με την απαλλαγή των αλλόθρησκων, ετερόδοξων, άθεων κλπ. Και θα επανέρχεται ακαίρως ευκαίρως στη δίνη μιας νομικής σύγκρουσης ανάμεσα σε διατάξεις του Συντάγματος που κατοχυρώνουν από τη μία  την ελληνοχριστιανική αγωγή και από την άλλη τα περιβόητα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα», τα οποία δεν συνάδουν με δημόσιες και έγγραφες δηλώσεις για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του κάθε πολίτη. Η σύγκρουση είναι και ιδεολογική, καθώς αφενός βρίσκεται το δυτικό ιδεολόγημα του διαχωρισμού κράτους-Εκκλησία και αφετέρου οι υπέρμαχοι του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, που τόσο κακοποιήθηκε στη χούντα και στη Μεταπολίτευση.

     Τα θεμελιώδη αυτά ζητήματα, όμως, δεν λύνονται με αφορισμούς σε ραδιόφωνα ούτε διεκδικώντας «προοδευτικά» εύσημα, όπως ατυχώς έκανε η ΟΛΜΕ που ζήτησε παράταση της προθεσμίας για να προλάβουν να απαλλαγούν κι άλλοι από το μάθημα. Χρειάζεται συνολική περίσκεψη για την ιδιαίτερη ταυτότητα του ελληνικού πολιτισμού, σαφή γνώση των εκπαιδευτικών πραγμάτων και ξεκάθαρη άποψη για τον ανθρωπολογικό τύπο, για τον τύπο του πολίτη, που θέλει να διαμορφώσει το σχολείο μας.

     Αφού, λοιπόν, σήμερα έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παραπαίει υποστελεχωμένο, που αναπαράγει την αμάθεια, ένα σχολείο χωρίς ηθοπλαστική στόχευση, με την υποβάθμιση να διαχέεται στην τεχνική εκπαίδευση και την ειδική αγωγή, με ανύπαρκτη αισθητική καλλιέργεια, είναι τουλάχιστον άκαιρο να χάνουμε το δάσος, για να βλέπουμε το δέντρο των Θρησκευτικών. Μνημείο ανοργανωσιάς στη διαχείριση του θέματος είναι ότι δεν προβλέφθηκε τόσα χρόνια ένα μάθημα (Ηθική, Μεταφυσική φιλοσοφία) που θα παρακολουθούν όσοι απαλλάσσονται, όπως προβλέπεται από τον νόμο και όπως είναι παιδαγωγικά ορθό, ώστε να μην τριγυρνούν άεργοι στους σχολικούς διαδρόμους οι απαλλασσόμενοι μαθητές.

    Με αυτά τα δεδομένα θεωρούμε ότι τα Θρησκευτικά πρέπει να είναι μάθημα υποχρεωτικό για όλους. Δεν είναι ανάγκη, ωστόσο, να εκπέσει σε μια Θρησκειολογία με πληροφοριακό χαρακτήρα, γιατί δεν έχει να προσφέρει κάτι στο μαθητή, καθώς ο τελευταίος μπορεί να μάθει για τον ανιμισμό π.χ με μια απλή μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο. Η Πολιτεία οφείλει χωρίς κατήχηση και προσηλυτισμό να κάνει τους μαθητές κοινωνούς στο περιεχόμενο, τα δόγματα, τα κείμενα και την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας, τις διαφορές της με τα άλλα δόγματα του Χριστιανισμού και το Ισλάμ, ώστε να γνωρίζουν σε βάθος και βιωματικά την Ορθοδοξία, έναν από τους βασικούς και διαχρονικούς πυλώνες του πολιτισμού μας, όπως αναγνωρίζει και ο κορυφαίος μαρξιστής ιστορικός Ν. Σβορώνος.  Έτσι το εν λόγω μάθημα μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση συνεκτικών στοιχείων μεταξύ των πολιτών της κοινωνίας μας, που τόσο απαραίτητα είναι στην εποχή του διαλυτικού ατομισμού.

     Το αν πιστέψει στην Ορθοδοξία ή σε άλλη θρησκεία ο ενήλικος πια μαθητής αυτό είναι δικό του θέμα. Όμως είτε το θέλει είτε όχι είναι εκ γενετής ενταγμένος σε μια κοινότητα με συγκεκριμένη θρησκευτική ταυτότητα (όπως και εθνική αυτοσυνειδησία κτλ). Χωρίς το αποτύπωμα του ορθόδοξου βιώματος ο πολίτης της χώρας μας υφίσταται μια λοβοτομή μεσαιωνικού τύπου, κατά την οποία νεκρώνεται ένα ζωντανό κύτταρο της ταυτότητάς μας (η ορθόδοξη παράδοση) και μένουμε χάσκοντες μπροστά στα μεγάλα ερωτήματα της ιστορικής πορείας αλλά και της καθημερινότητάς μας. Φυσικά, όπως σε κάθε λοβοτομή, θα πάθουμε ανεπανόρθωτη βλάβη κι εμείς ως κοινωνία - αν δεν …καταλήξουμε τελικά.

    Η καταλυτική αξία, λοιπόν, ενός τέτοιου μαθήματος Θρησκευτικών στην πνευματική και ηθική συγκρότηση των μαθητών είναι για μας αδιαμφισβήτητη και τα παρακάτω (ρητορικά) ερωτήματα εύγλωττα:

    Πώς να κατανοήσει ένας μαθητής χωρίς θρησκευτική παιδεία ένα απλό έργο τέχνης (μια βυζαντινή εικόνα, έναν ζωγραφικό πίνακα της Αναγέννησης με θρησκευτικό θέμα, την αρχιτεκτονική των καθολικών ή ορθόδοξων ναών); Πώς θα κατανοήσει τους μύθους, τις τυποποιημένες εκφράσεις, τα ανθρώπινα πρότυπα που αφορμώμενα από την θρησκευτική ζωή λειτουργούν ως σύμβολα στην καθημερινότητα; Πώς θα εξηγήσει τη λογική και τη συμπεριφορά βορειοευρωπαϊκών λαών, αν δεν γνωρίζει την προτεσταντική ηθική και πού αυτή διαφοροποιείται από την ορθόδοξη; Πώς μπορεί να νιώσει το μεγαλείο π.χ του Παπαδιαμάντη ή των Ρώσων κλασικών; Πώς μπορεί να βιώσει, χωρίς φολκλορισμό, ένα απλό πανηγύρι στο χωριό ή την πόλη, όπου γίνεται λιτανεία της εικόνας του πολιούχου ή του προστάτη Αγίου; Πώς μπορεί να αποχρωματίσει θρησκευτικά το Πάσχα των Ελλήνων, τα Χριστούγεννα και τις άλλες εορτές της Ορθοδοξίας, χωρίς να παρασυρθεί στην κατανάλωση και στην ανιαρή και ανόητη διασκέδαση; Πώς μπορεί να καλλιεργήσει κανείς τη μεταφυσική συνείδησή του, ως αντίρροπη δύναμη στον σημερινό τεχνολογικό και ψηφιακό μεσσιανισμό, όντας αμέτοχος θρησκευτικής παιδείας;

    Δυστυχώς και σ’ αυτό το θέμα, ερχόμαστε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι πίσω από τους Δυτικοευρωπαίους, οι οποίοι βέβαια κουβαλούν την άθρησκη κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης κι έχουν ένα παρελθόν βίαιων θρησκευτικών συγκρούσεων αλλά και μία εντελώς διαφορετική ιστορική εμπειρία. Ακόμη κι αυτοί όμως επανεξετάζουν τη στάση τους και υπάρχει μια σημαντική κίνηση διανοουμένων στη Γαλλία (προεξάρχοντος του –εν όπλοις συντρόφου του Τσε Γκεβάρα- Ρεζίζ Ντεμπρέ), οι οποίοι συζητούν την επανεισαγωγή των Θρησκευτικών στο σχολείο, ώστε να συμβάλει κι αυτό το μάθημα στην πληρέστερη μόρφωσή τους. Αντίθετα, εμείς πλειοδοτούμε σε «προοδευτισμό»…

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

http://aktines.blogspot.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΧΑΡΑ!

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΧΑΡΑ

  

Δυὸ χαρὲς ὑπάρχουν στὸν ἄνθρωπο. Μία χαρά, ὅταν παίρνη, καὶ μία χαρά, ὅταν δίνη. Δὲν συγκρίνεται ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει κανείς, ὅταν δίνη, μὲ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει, ὅταν παίρνη. Ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ καταλάβη ἂν προχωράη σωστὰ πνευματικά, πρέπει νὰ ἐξετάση κατ᾿ ἀρχὰς ἂν χαίρεται, ὅταν δίνη καὶ ὄχι ὅταν παίρνη· ἂν νιώθη στενοχώρια, ὅταν τοῦ δίνουν, καὶ χαρά, ὅταν δίνη. Ὕστερα, ἂν ἐργάζεται σωστὰ πνευματικά, ὅταν κάνη κανένα καλό, δὲν τὸ θυμᾶται ποτέ, ἀλλὰ δὲν ξεχνάει ποτὲ καὶ τὸ παραμικρὸ καλὸ ποὺ τοῦ κάνουν. Δὲν μπορεῖ νὰ κλείση μάτι ἀπὸ τὴν παραμικρὴ εὐεργεσία τῶν ἄλλων. Μπορεῖ αὐτὸς νὰ ἔχη δώσει ἕνα ἀμπέλι στὸν ἄλλον καὶ νὰ τὸ ἔχη ξεχάσει. Ἂν ὅμως ὁ ἄλλος τοῦ δώση ἕνα τσαμπὶ σταφύλι ἀπὸ τὸ ἀμπέλι ποὺ ἐκεῖνος τοῦ χάρισε, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεχάση ποτέ. Ἢ μπορεῖ νὰ ἔχη δώσει σὲ κάποιον πολλὲς ξυλόγλυπτες εἰκόνες καὶ νὰ μὴν τὸ θυμᾶται. Ἂν ἐκεῖνος τοῦ δώση μιὰ εἰκονίτσα πλαστικοποιημένη, αὐτὸς συγκινεῖται ἀπὸ τὴν εἰκονίτσα αὐτή, παρόλο ποὺ εἶναι μικρῆς ἀξίας, καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη σκέφτεται πῶς νὰ τὸ ἀνταποδώση. Ἀκόμη καὶ ὁλόκληρη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ δώση, καὶ τὸ οἰκόπεδο, καὶ νὰ τὸ ξεχάση. Δηλαδὴ ἡ σωστὴ πνευματικὴ πορεία εἶναι νὰ ξεχνάη κανεὶς τὰ καλὰ ποὺ κάνει καὶ νὰ θυμᾶται τὰ καλὰ ποὺ τοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι. Ὅταν φθάση σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση ὁ ἄνθρωπος, τότε εἶναι ἄνθρωπος· ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Ἂν ὅμως συνέχεια ξεχνάη τὶς καλωσύνες ποὺ τοῦ ἔκαναν οἱ ἄλλοι καὶ θυμᾶται τὶς καλωσύνες ποὺ ἔκανε αὐτός, αὐτὴ εἶναι ἀντίθετη ἐργασία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ζητάει ὁ Χριστός. Ἀλλὰ καὶ ὅταν σκέφτεται «ἐσὺ μοῦ ἔδωσες τόσο καὶ ἐγὼ σοῦ ἔδωσα τόσο», αὐτὸ πάλι εἶναι μπακαλίστικο πράγμα. Ἐγὼ κοιτάω νὰ δώσω σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη. Δὲν ὑπολογίζω μπακαλίστικα: ὁ τάδε μοῦ ἔδωσε αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἐγὼ τώρα σ᾿ αὐτὸν χρωστάω τόσα, ὁπότε πρέπει νὰ τοῦ τὰ δώσω, γιὰ νὰ ἐξοφλήσω. Ἤ, ἂν ὁ ἄλλος δὲν μοῦ ἔδωσε, δὲν θὰ τοῦ δώσω καὶ ἐγὼ τίποτε. Καὶ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη.

Αὐτὸς ποὺ παίρνει κάτι, δέχεται ἀνθρώπινη χαρά. Αὐτὸς ποὺ δίνει, δέχεται θεϊκὴ χαρά. Τὴν θεϊκὴ χαρὰ μὲ τὸ δόσιμο τὴν παίρνουμε. Μοῦ δίνει λ.χ. κάποιος ἕνα βιβλίο. Αὐτὸς τώρα χαίρεται πνευματικά, θεϊκά, καὶ ἐγὼ ποὺ πῆρα τὸ βιβλίο χαίρομαι ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐγὼ δώσω τὸ βιβλίο, θὰ χαρῶ καὶ ἐγὼ θεϊκά, καὶ ὁ ἄλλος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐκεῖνος τὸ δώση, θὰ χαρῆ καὶ αὐτὸς θεϊκά, καὶ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ἂν ὅμως καὶ αὐτὸς τὸ δώση, τότε θὰ χαρῆ καὶ θεϊκὰ κ.ο.κ. Βλέπετε πῶς μὲ ἕνα πράγμα μποροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ χαροῦν καὶ ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά;

Νὰ μάθη κανεὶς νὰ χαίρεται μὲ τὸ νὰ δίνη. Ὅταν χαίρεται μὲ τὸ νὰ δίνη, εἶναι τοποθετημένος σωστά, εἶναι δικτυωμένος μὲ τὸν Χριστό· ἔχει τὴν θεία Χάρη. Ὅταν δίνη ἢ προσφέρη κάτι, ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει ἔχει θεῖο ὀξυγόνο. Ὅταν χαίρεται μὲ τὸ νὰ λαμβάνη ἢ νὰ θυσιάζωνται οἱ ἄλλοι γι᾿ αὐτόν, αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔχει μπόχα, ἀσφυξία. Τέτοιοι ἄνθρωποι ποὺ δίνονται, χωρὶς νὰ ὑπολογίζουν τὸν ἑαυτό τους, θὰ μᾶς κρίνουν μεθαύριο. Τί χαρὰ νιώθουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι! Αὐτοὺς τοὺς προστατεύει ὁ Χριστός. Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι χαίρονται μὲ τὸ νὰ παίρνουν καὶ στεροῦνται τὴν θεϊκὴ χαρά, γι᾿ αὐτὸ εἶναι βασανισμένοι. Ὁ Χριστὸς συγκινεῖται, ὅταν ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, καὶ μᾶς γεμίζει μὲ θεία εὐφροσύνη. Βλέπεις, Ἐκεῖνος δὲν περιορίσθηκε στὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (1), ἀλλὰ θυσιάσθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΥΦΩΝΑ ΣΕ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ!

Η συγκλονιστική περιπέτεια του πλοίου «Κεφαλλονιά» που έπεσε σε τυφώνα στον Ειρηνικό Ωκεανό το 1948 είναι μια άγνωστη ναυτική ιστορία με πρωταγωνιστή τον πλοιάρχο Χαράλαμπο Μαρκόπουλο...

που συγκίνησε και ενέπνευσε τον γνωστό αγιογράφο, Ελλάδιο Αντώνιο Κομνηνό, να κάνει εικόνισμα το πλοίο με τον Αγιο Νικόλαο. Η αγιογραφία αυτή έκανε γνωστή σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων την ιστορία του πλοίου και στην συνέχεια διαδόθηκε μέσα από την επιστολή-ντοκουμέντο του καπετάνιου προς τον ιδιοκτήτη του πλοίου, Ιωάννη Γερολυμάτο. Το φορτηγό πλοίο «Κεφαλλονιά» ταξίδευε το 1948 στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ξεκίνησε από την Σιγκαπούρη για την πόλη Κομπέ της Ιαπωνίας, όταν έπεσε μέσα στην δίνη ενός τροπικού τυφώνα….

Η τρισέλιδη επιστολή σώζεται ακέραιη μέχρι σήμερα και εκτίθεται ως ένα σημαντικό πειστήριο στο Κέντρο Ελληνικής Παράδοσης πάνω από το καφενείο η «Ωραία Ελλάς» στο Μοναστηράκι. Ο καπετάνιος περιγράφει στον πλοιοκτήτη ότι «η ζωή και ο θάνατος αγωνίζονταν επί 19 συνεχείς ώρες» με τεράστια «απόρθητα κύματα». Τα κύματα ξεπερνούσαν τα 14 μέτρα και χτυπούσαν με λύσσα το πλοίο.

«Πρώτη φορά στη ναυτιλιακή ζωή μου των 28 ετών, αντίκρισα την αγριότητα της φύσης που υπήρξε αφάνταστη. Τα μάτια μου δεν θα αποβάλλουν ποτέ το σκληρό εκείνο θέαμα. Ανά πάσα στιγμή έβλεπα το πλοίο να παρασύρεται και τη θάλασσα να παίρνει στα βάθη της, το πλοίο μαζί με το φορτίο και τις ψυχές των ανθρώπων», εξιστορεί ο καπετάνιος, προσπαθώντας να αποτυπώσει στο γράμμα του την πρωτόγνωρη εμπειρία του.

Η συγκλονιστική περιπέτεια του πλοίου «Κεφαλλονιά» που νίκησε τα γιγάντια κύματα του τροπικού τυφώνα και αποτυπώθηκε στο γράμμα του καπετάνιου προς τον πλοιοκτήτη, Ιωάννη Γερολυμάτο, ενέπνευσε τον κορυφαίο αγιογράφο Ελλάδιο Αντώνιο Κομνηνό. Ο αγιογράφος, λάτρης της θάλασσας και του προστάτη των ναυτικών, Αη Νικόλα, ζωγράφισε ένα εικόνισμα αφιερωμένο στο πλοίο και την νικηφόρα μάχη του με τον τροπικό τυφώνα στον Ειρηνικό ωκεανό το 1948. Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, σε αυτή απεικονίζεται το πλοίο να παλεύει με τα κύματα, ενώ ο Άγιος- Νικόλας, στέκεται από πάνω του και το προστατεύει.