ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΛΠΙΔΙΟΥ ΒΑΓΙΑΝΑΚΗ- ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Ε Σ  Μ Ε Τ Α Ν Ο Ι Α Σ 

(Αρχιμανδρίτου Ελπιδίου Βαγιανάκη)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ποιός σήμερα μπορεί να πει με σιγουριά ότι δεν είναι αμαρτωλός; Και ποιός μπορεί να βεβαιώσει ότι ποτέ δεν θα αμαρτήσει;

Κανείς συνετός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί αυτό που λέει η Αγία Γραφή:

«πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ»

(Προς Ρωμαίους, γ΄, 23)

Άλλος λίγο, άλλος πολύ, αμαρτάνουμε σε καθημερινή βάση, πικραίνουμε το Θεό Πατέρα μας και βάζουμε τη ψυχή μας σε μεγάλη θλίψη και ταραχή με την αμαρτία.

Γιατί, εκτός του ότι η αμαρτία μετά θάνατον οδηγεί την ψυχή μας στην αιώνια κόλαση, ακόμη κι εδώ στη γη την ταλαιπωρεί, στερώντας την από τη χάρη του Θεού. Κι όταν λείπει η χάρις του Θεού, που χαρίζει στην ψυχή αληθινή χαρά και ειρήνη, τότε η ψυχή περιδιαβαίνει τους δρόμους του άγχους, του στρες, της σύγχυσης, της απελπισίας, με λίγα λόγια ζει μια πρόγευση της κόλασης.

Η μετάνοια σαν ένα από τα μέγιστα δώρα του Θεού, είναι η μεγαλειώδη έκφραση της άπειρης ευσπλαχνίας Του στους ανθρώπους και το αντίδοτο του ψυχικού πόνου από την αμαρτία.

Έχει τόση δύναμη η μετάνοια, που μπορεί να βγάλει τον αμαρτωλό άνθρωπο από την πιο βαθιά κόλαση και να τον οδηγήσει στο πιο ψηλό επίπεδο σωτηρίας, την αγιότητα.

Το βιβλιαράκι αυτό περιέχει πανέμορφες διδακτικές ιστορίες, παρμένες από ένα πατερικό βιβλίο, <<ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ>>.  

Οι ιστορίες αυτές, γεμάτες από την σοφία των αγίων μας ασκητών, θα σε βοηθήσουν πολύ στο               

- να αντισταθείς στην απελπισία που σε οδήγησε η αμαρτία και  

- να βρεις τη χαρά και την ευτυχία που χαρίζει η πρωτοκόρη της ευσπλαχνίας και της άπειρης αγάπης του Θεού, η βασίλισσα των αρετών, η ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

Από ληστής... Άγιος!

Πόσοι και πόσοι πρώην μεγάλοι αμαρτωλοί και εγκληματίες δεν έγιναν με την μετάνοια και την ταπείνωσή τους, χάρη στο έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου επουράνιου Πατέρα μας, μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας!

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο όσιος Μωυσής ο Αιθίωψ. Η μεταστροφή του, από τον δρόμο του εγκλήματος στο δρόμο της αρετής, μπορεί να παρηγορήσει τον κάθε σύγχρονο μεγάλο αμαρτωλό που αμφιβάλει στη σκέψη αν ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει και να τον δεχτεί και πάλι στην αγκαλιά του σαν παιδί του.

***

Θαύμασα, γράφει ο Παλλάδιος, κι έμεινα πολλή ώρα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πως ο περίφημος ασκητής της Αφρικάνικης ερήμου, Μωυσής ο Αιθίωψ μεταστράφηκε και από λήσταρχος  έγινε αγιότατος μοναχός. Αυτή είναι με συντομία η παραδειγματική του ιστορία.

Γέννημα και θρέμμα της Μαύρης Ηπείρου ο Μωυσής, ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Σκληρός και δύστροπος στο χαρακτήρα, αναστάτωνε καθημερινώς το σπιτικό του αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους. Κατάντησε αφόρητος. Στο τέλος, εκείνος τον βαρέθηκε και τον πέταξε στο δρόμο.

Ο Μωυσής τότε βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία. Με την τεράστια σωματική του δύναμη (ήταν σωστός μαύρος δαίμονας, που μόνο και να τον έβλεπες παρέλυες από τον φόβο) γρήγορα επιβλήθηκε στους άλλους ληστές κι έγινε αρχηγός τους. Χαρακτηριστικό της ωμότητάς του είναι και τούτο το ακόλουθο:

Κάποτε, απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές του, από τα άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, που έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι΄ αυτό, που έβγαλε αμέσως την απόφαση να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην απέραντη όχθη του Νείλου για να φθάσει στην καλύβα του. Όρμησε μέσα στα νερά, που είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και δυσκόλευαν το πέρασμα. Ο Μωυσής έδεσε στο κεφάλι του τα ρούχα του, κράτησε με τα δόντια του το μεγάλο δίστομο μαχαίρι του, με το οποίο έφερνε παντού τον όλεθρο και κολυμπώντας πέρασε. Στο μεταξύ όμως, ο τσοπάνης εξαφανίστηκε για να σώσει τη ζωή του. Ο λήσταρχος που έχασε τα ίχνη του, έπεσε με πρωτάκουστη μανία μέσα στο έρημο κοπάδι και για εκδίκηση, έσφαξε όσα πρόβατα βρεθήκανε μπροστά του. Σαν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε μεταξύ τους από τις ουρές τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο και πέρασε  πάλι κολυμπώντας τον Νείλο. Ύστερα, έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλύτερα κρέατα, ήπιε εικοσιπέντε λίτρες κρασί που είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή κι έφτασε στο κρησφύγετό του.

Κάποτε όμως, το ανθρωπόμορφο αυτό θεριό, κυνηγημένο από την εξουσία για ένα σωρό εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθιά στην έρημο, όπου ζούσαν τότε οι πιο ονομαστοί από τους Αιγυπτίους Αναχωρητές. Η συναναστροφή με τους αγίους, η κατανόηση και η στοργή που του έδειξαν, ημέρεψαν σιγά - σιγά τα βάρβαρα ένστικτά του. Κι ο Θεός, που δεν θέλει τον θάνατο αλλά την επιστροφή του αμαρτωλού, επεσκίασε τη ψυχή του με τη Χάρη Του. Ο μαύρος αγριάνθρωπος ένιωσε να μαλακώνει η καρδιά του, μετανόησε και ζήτησε τη λύτρωση.

Ποιός ξέρει αν το κολοσσιαίο αυτό έργο της Χάριτος δεν το παρακίνησε η ταπεινή προσευχή κάποιου αφανούς Αγίου;

Η αλλαγή του ήταν ριζική. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορούσε ακόμη να προβλέψει κι ο πιο ευφάνταστος νους, ο Μωυσής έφτασε στα μέτρα των πιο μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Έγινε πρότυπο της αρετής και της αγιότητας και ζωντανό παράδειγμα για τους δύσκολους χαρακτήρες που επιθυμούν να στρώσουν, να γίνουν εύπλαστο ζυμάρι, για να τυπώσει πάνω τους τη σφραγίδα του ο Πλαστουργός.

Κάποτε, τέσσερις ληστές, παλιοί σύντροφοι του Αιθίοπα, μπήκαν να ληστέψουν την καλογερική καλύβα του, χωρίς να φαντάζονται ποιον μπορούν να βρουν μέσα. Σαν τον είδαν, κυριολεκτικά σαστίσανε. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στη συνάθροιση των Γερόντων.

- Τι προστάζετε να κάνω τους ανθρώπους αυτούς, που ήρθαν να με ληστέψουν; ρώτησε. Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο.

Οι Πατέρες τον συμβούλεψαν να τους λύσει και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι.

Εκείνοι όμως, δεν θέλησαν πια να φύγουν!

Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους.  Έμειναν κοντά του για να βρουν κι αυτοί τον ίσιο δρόμο.

                             

Ο Μωυσής ο Αιθίωψ, που αξιώθηκε να χειροτονηθεί και Πρεσβύτερος για την μεγάλη αρετή του, όταν έφυγε από τον κόσμο, λένε πως άφησε περίπου εβδομήντα μαθητές.

Η Ορθόδοξη εκκλησία τον κατάταξε μεταξύ των Οσίων της και τιμά τη μνήμη του στις 28 Αυγούστου!

              

Μην απελπίζεσαι

Πολλοί άνθρωποι, που έχουν μετανιώσει για τα λάθη τους και έχουν εξομολογηθεί, βρίσκονται και πάλι σε σύγχυση και θλίψη, γιατί, ενώ προσπαθούν να μην αμαρτήσουν ξανά, η δύναμη του πάθους τους οδηγεί πάλι σε πτώση και σε επανάληψη της αμαρτίας. Αυτό τους συντρίβει, τους αποκαρδιώνει και πολλές φορές τους απελπίζει.

Όλους αυτούς, η Εκκλησία δεν παύει να τους παρηγορεί και να τους υπενθυμίζει πως, ο αγώνας αυτός ενάντια στα πάθη και την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης είναι μακροχρόνιος και δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.

Είναι ένας αγώνας κερδοφόρος, διότι η ταπείνωση που αναπτύσσεται από τις πολυπληθείς πτώσεις των αδυναμιών μας και η απαραίτητη υπομονή που χρειάζεται για να μην εγκαταλειφθεί ο αγώνας αυτός για την απόκτηση των αρετών, δαφνοστεφανώνει τον αγωνιστή Χριστιανό. Μάλιστα, τον συγκαταριθμεί ο Θεός στις τάξεις των αγίων του μαρτύρων.

Ο Θεός δεν βλέπει μόνο την επιτυχή έκβαση του αγώνα αλλά βραβεύει και τιμά και τον κάθε αγωνιστή που δεν εγκαταλείπει τον στίβο.

Γι΄ αυτό, πρέπει να έχουμε πάντα πίστη, υπομονή, ταπείνωση και κουράγιο και να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα μας ελεήσει με το πολύτιμο αυτό δώρο, τη ΜΕΤΑΝΟΙΑ.  

Ποτέ να μην ξεχνάμε την σωτηρία του μετανοημένου ληστή, που έγινε τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Μέσα σε 2 δευτερόλεπτα, με ένα «μνήσθητι μου Κύριε», που είπε μέσα από τα βάθη της καρδιάς του, ο πολυεύσπλαχνος Θεός όχι μόνο συγχώρεσε όλα τα προηγούμενα λάθη του αλλά τον έκανε και πρώτο πολίτη του Παραδείσου.

***

Κάποτε, ένας αδελφός εξομολογήθηκε στον Αββά Σισώη:

- Έπεσα, Πάτερ. Τι να κάνω τώρα;

- Σήκω, του είπε με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο Άγιος Γέροντας.

- Σηκώθηκα, Αββά, μα πάλι έπεσα στη καταραμένη αμαρτία, ομολόγησε με λύπη ο αδελφός.

- Και τι σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;

- Ως πότε; ρώτησε ο αδελφός.

- Έως την ώρα που θα σε βρει ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση! Εξάλλου είναι γραμμένο <<όπου θα σε βρω, εκεί και θα σε κρίνω>>,  εξήγησε ο Γέροντας. Μόνο εύχου στο Θεό, να σε βρει την τελευταία σου στιγμή σηκωμένο με την άγια Mετάνοια.

Από πόρνη...  Αγία!

Την εποχή που ανθούσε ο ασκητισμός στην Αίγυπτο, ζούσε στην Αλεξάνδρεια μια ορφανή κόρη που την έλεγαν Ταϊσία. Όταν πέθαναν οι καλοί γονείς της, της άφησαν κληρονομιά πρώτα την ευσέβεια και την αγάπη τους για τους φτωχούς και ξένους και ύστερα, ένα μεγάλο σπίτι και πολλά χρήματα για να πορεύεται.

Η κόρη, από μεγάλη ευλάβεια προς τους ερημίτες, έκανε το σπίτι της ξενώνα για χάρη τους και όταν κατέβαιναν στην πόλη να πουλήσουν τα εργόχειρα τους, τους περιποιόταν με όλη της την καρδιά.

Με τα χρόνια όμως, τα χρήματα της Ταϊσίας ξοδεύονταν και η ίδια άρχισε να στερείται. Τότε, μπήκαν στη μέση κακοί και διεφθαρμένοι άνθρωποι. Εκμεταλλεύτηκαν τη δυστυχία της και με πονηριά την παρέσυραν στη διαφθορά.

Η ωραία Ταϊσία κατάντησε διάσημη πόρνη!

Όταν οι Πατέρες της ερήμου έμαθαν το κατρακύλισμα της ορφανής κόρης, αποφάσισαν να κάνουν ότι περνούσε από το χέρι τους για να τη σώσουν.

- Εκείνη, όταν είχε τα μέσα, μας έδειχνε όλη τη συμπάθειά της, έλεγαν μεταξύ τους. Τώρα, που κινδυνεύει η ψυχή της, πρέπει να ξεπληρώσουμε κι εμείς το χρέος μας σ΄ αυτήν.

Ανέθεσαν λοιπόν στον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό, την λεπτή και δύσκολη αυτή αποστολή. Εκείνος στην αρχή δίστασε. Του φαινόταν ακατόρθωτο το έργο. Στο τέλος όμως, για να μην παρακούσει τους Γέροντες, αποφάσισε να κατέβει στη πόλη και να παρουσιαστεί στο σπίτι της αμαρτωλής. Όταν έφτασε, παρακάλεσε τη θυρωρό να τον οδηγήσει στην κυρία της.

- Φύγε από δω, παλιοκαλόγερε, του φώναξε εκείνη θυμωμένη. Φάγατε πρώτα την περιουσία της και έρχεστε τώρα να την ενοχλήσετε ξανά;

Ο Αββάς δεν απελπίστηκε. Εξακολουθούσε να παρακαλεί να δει την Ταϊσία για κάτι πολύ ωφέλιμο γι’ αυτήν, όπως έλεγε. Μπροστά στη μεγάλη του επιμονή, η γριά υποχώρησε και πήγε να ειδοποιήσει την κυρία της.

- Αυτοί οι καλόγεροι, ψαρεύουν συχνά στην  Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια, είπε η Ταϊσία. Φέρε τον πάνω.

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της, έφτιαξε τα μαλλιά και το φόρεμα της, έριξε κάμποσο άρωμα επάνω της και ξάπλωσε στο χαμηλό ντιβάνι με το ύφος των ξεπεσμένων γυναικών, για να υποδεχτεί τον Ερημίτη.

Ο Αββάς Ιωάννης πέρασε στο δωμάτιο περίλυπος. Στάθηκε απέναντί της και την κοίταξε αμίλητος με οίκτο πολλή ώρα. Ύστερα, της είπε με σιγανή φωνή:

- Σε τι σου έφταιξε ο Χριστός μας Ταϊσία και Tον προσβάλλεις τόσο άσπλαχνα;

Σταμάτησε, δεν μπορούσε να συνεχίσει. Τον έπνιξαν οι λυγμοί. Από τα βαθουλωμένα μάτια του έπεφταν καυτά δάκρυα. Εκείνη τότε ένιωσε συστολή. Άφησε την απρεπή προκλητική της στάση και στενοχωρημένη τον ρώτησε:

- Γιατί κλαις Αββά;

- Πως να μην κλάψω κόρη μου, που βλέπω το σατανά να παίζει στη μορφή σου;

Η κόρη ταράχτηκε. Ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το κορμί της.

- Τώρα που ήρθες είναι πολύ αργά, Γέροντα. Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο μέσα μου. Τα κύλησα όλα στη λάσπη, σιγoμουρμούρισε συγχυσμένη.

Ήθελε και κάτι άλλο να πει αλλά σταμάτησε. Ο Γέροντας περίμενε με σταυρωμένα τα χέρια. Μέσα του προσευχόταν τόσο δυνατά για τη σωτηρία της κόρης, που λες και γύρευε να τραντάξει τα ουράνια.

- Υπάρχει άραγε σωτηρία και για μένα, Αββά; ψιθύρισε με αγωνία εκείνη.

- Ω ναι, υπάρχει κόρη μου, φώναξε με αγωνία ο Γέροντας. Η μετάνοια φέρνει τη σωτηρία.

Το θαύμα που τόση ώρα ζητούσε με τη προσευχή του, έγινε εκείνη τη στιγμή. Η Ταϊσία έπεσε συντετριμμένη στα πόδια του και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε:

- Βγάλε με από δω μέσα, Πάτερ. Δείξε μου το δρόμο της σωτηρίας.

- Ακολούθησε με.

Χωρίς άλλη κουβέντα, η κόρη σηκώθηκε κι ακολούθησε τον Γέροντα. Εκείνος θαύμασε που δεν έδειξε καθόλου ενδιαφέρον για το σπιτικό της. Πήραν το δρόμο για την έρημο. Μα, είχαν πολύ ακόμα να βαδίσουν και τους βρήκε η νύχτα. Έτσι, σταμάτησαν και ο Αββάς Ιωάννης έκοψε μερικούς θάμνους κι έφτιαξε ένα πρόχειρο κρεβάτι για τη κόρη.

- Κοιμήσου μέχρι να ξημερώσει, τη συμβούλεψε.  Έχουμε να κάνουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Εκείνος απομακρύνθηκε κάμποσο. Είπε τις προσευχές του και πλάγιασε στο χώμα να ξαποστάσει, παίρνοντας για προσκεφάλι του μια σκληρή πέτρα. Πήρε λίγο ύπνο και ξύπνησε πάλι τα μεσάνυχτα για να συνεχίσει την προσευχή του.

Τότε παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια του ένα θέαμα μεγαλειώδες! Από το σημείο, που είχε αφήσει την κόρη να κοιμάται, άρχιζε ένας δρόμος ολοφώτεινος που άγγιζε τον ουρανό. Άγγελοι γοργόφτεροι ανέβαζαν μια ψυχή ολόλευκη σαν περιστέρι στο θρόνο του Θεού.

Ο Όσιος στάθηκε πολλή ώρα κι έβλεπε συνεπαρμένος αυτό το όραμα. Ύστερα, κίνησε να πάει στο μέρος που άφησε την Ταϊσία να κοιμάται. Της φώναξε να ξυπνήσει, μα εκείνη δεν άκουσε. Την κούνησε τότε ελαφρά, μα εκείνη δεν αισθανόταν.

Είχε πια πεθάνει.

Συγκινημένος βαθιά ο Ερημίτης, γονάτισε πλάι στο άψυχο σώμα και παραδόθηκε σε θερμή προσευχή. Τότε, του φάνηκε πως μια γλυκιά φωνή βεβαίωνε το σαστισμένο λογισμό του:

·  Αρκεί λίγος χρόνος βαθιάς συντριβής για να βρει η ψυχή το δρόμο της Σωτηρίας!

Το μεγαλείο της μετανοίας!

Όταν ο άνθρωπος αμαρτάνει, χαροποιεί πολύ τον σατανά, ο οποίος, όταν έρχεται, με πολύ δυσκολία πλέον φεύγει, αφού οι αμαρτίες που κάνουμε είναι η χαρά και η ευτυχία του δαίμονα.

Όταν ο άνθρωπος αντισταθεί στην αμαρτία ή μετανοήσει για τα λάθη του, οι δαίμονες φεύγουν τρομοκρατημένοι από κοντά του και επανέρχεται πολύτιμος σύντροφος και οδηγός ο φύλακας άγγελος του, ο οποίος τον σκεπάζει με τις φτερούγες του και τον βοηθά να αγωνίζεται στον δρόμο της αρετής.

Συγκινητική είναι η παρακάτω ιστορία:

***

"Ο όσιος Παύλος ο απλούς πήγε κάποτε επισκέπτης σ’ ένα Μοναστήρι. Ήταν Κυριακή. Οι μοναχοί μαζεύονταν στην Εκκλησία για να λειτουργηθούν. Ο Όσιος στάθηκε σε μια παράμερη γωνιά. Από κει παρατηρούσε, χωρίς να φαίνεται, τους αδελφούς που έμπαιναν στην Εκκλησία. Είχε χάρισμα από το Θεό να διαβάζει τη ψυχή, όπως εμείς διαβάζουμε την όψη των συνανθρώπων μας.

Οι περισσότεροι αδελφοί είχαν χαρούμενο πρόσωπο, που έδειχνε αμέσως την εσωτερική τους διάθεση. Ο καθένας είχε πλάι του τον φύλακα Άγγελό του, που ακτινοβολούσε κι εκείνος από χαρά. Όλα αυτά, έδειχναν αγιότητα και πρόοδο στην αρετή κι ο Αββάς Παύλος ευχαριστούσε με την καρδιά του το Θεό.

 Καθυστερημένος πολύ, έφτασε ένας καλόγερος. Πόσο διαφορετικός από τους άλλους φαινόταν! Το πρόσωπό του ήταν σκοτεινό, άγριο! Τον ακολουθούσαν πολλοί δαίμονες, που προσπαθούσαν χωριστά ο καθένας να τον τραβήξει με το μέρος του. Εκείνος ο δυστυχής φαινόταν σαν χαμένος. Ο Άγγελος του περίλυπος στεκόταν σε απόσταση. Κάτι τον εμπόδιζε να πλησιάσει. Ο Όσιος έβγαλε βαθύ αναστεναγμό και έκλαψε με συμπόνια για την βασανισμένη ψυχή του αδελφού.

Η Θεία Λειτουργία τέλειωσε. Οι καλόγεροι με τη σειρά, άρχισαν να βγαίνουν. Ο Όσιος πάλι έβλεπε.

Τώρα έδειχναν πιο λαμπεροί και οι  Άγγελοι τους φωτεινότεροι. Ο Αββάς Παύλος δεν κινήθηκε από τη θέση του. Περίμενε να δει και τον άλλο μοναχό, που τόσο είχε προσευχηθεί γι’ αυτόν σε όλη τη Λειτουργία.

Δεν άργησε να φανεί.

Τι αλλαγή! Η όψη του ακτινοβολούσε! Τα πονηρά πνεύματα είχαν εξαφανιστεί και ο φύλακας Άγγελος του, τον σκέπαζε με τις φτερούγες του!

Πόσο ευχαριστημένος έδειχνε τώρα!

- Δόξα σοι ο Θεός! ξέφυγε από τα χείλη του Οσίου.

Οι αδελφοί γύρισαν και τον κοίταξαν με απορία. Εκείνος τότε, τους φανέρωσε τι είχε δει το πρωινό στην εκκλησία. Ύστερα, ανάγκασε τον αδελφό να πει με τι διαθέσεις πήγε εκεί και πως έφυγε. Εκείνος δεν δίστασε να εξομολογηθεί μπροστά σε όλους:

- Μέχρι σήμερα, είπε, περνούσα με αμέλεια τη ζωή μου. Τα πάθη και οι κακοί λογισμοί με είχαν τόσο κυριέψει, που δεν μου έκανε πια καρδιά να φροντίσω για τη διόρθωση μου. Σήμερα όμως  με ελέησε ο Θεός. Πρόσεξα με ιδιαίτερη προσοχή την ανάγνωση. Άκουσα τον προφήτη, ή μάλλον τον ίδιο τον Θεό να λέει με το στόμα εκείνου στους όμοιούς του αμαρτωλούς:  

<<λούσασθε καὶ καθαροὶ  γίνεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶνὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν... μάθετε καλὸν ποιεῖν ...καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶνὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ...>> (Ησ. α΄ 16 - 18).

Η καρδιά μου συντρίφτηκε. Έκλαψα και παρακάλεσα τον ουράνιο Πατέρα να κάνει και σε μένα τον άθλιο όσα υπόσχεται με τα λόγια του Προφήτη.

Έδωσα κι εγώ υπόσχεση να αφήσω την αμέλεια και να κοπιάσω σκληρά για τη διόρθωσή μου. Μ΄ αυτές τις διαθέσεις βγήκα από την Εκκλησία, αποφασισμένος πια να κρατήσω την υπόσχεση μου.

Ο Όσιος και οι αδελφοί, που άκουσαν την εξομολόγηση του μοναχού, θαύμασαν κι έλεγαν μεταξύ τους:

«Είναι πραγματικά ανυπολόγιστη η αξία της Mετανοίας»."

Ο αγώνας της Mετανοίας θέλει υπομονή και επιμονή!

Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει να μετανοήσει, ο σατανάς θυμώνει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ρίξει τον άνθρωπο αυτό στην απελπισία ή να τον πείσει ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν σωτηρία.

Τότε χρειάζεται υπομονή και επιμονή στον ωραίο αυτό αγώνα της μετανοίας. Ο αγιασμός και η σωτηρία είναι το σίγουρο αποτέλεσμα αυτής της φιλότιμης προσπάθειας της χριστιανικής ψυχής. 

***

Ένας νέος, παρασυρμένος από τη τρομερή δύναμη της κακής συνήθειας, έπεφτε συχνά σε βαρύ αμάρτημα. Δεν άφηνε όμως τον αγώνα. Ύστερα από κάθε κατρακύλισμα, έχυνε πύρινα δάκρυα και προσευχόταν στο Θεό μ’ αυτά τα πονεμένα λόγια:

  

- Κύριε, σώσε με, είτε θέλω είτε δεν θέλω. Εγώ σαν χωματένιος που είμαι, τραβιέμαι εύκολα από τη λάσπη της αμαρτίας. Συ όμως, έχεις τη δύναμη να μ’ εμποδίσεις. Δεν είναι θαυμαστό Θεέ μου, αν ελεήσεις τον δίκαιο, ούτε αν σώσεις τον ενάρετο, γιατί αυτοί είναι άξιοι να γευτούν την αγαθότητά Σου. Σε μένα τον αμαρτωλό δείξε Κύριε την φιλανθρωπία Σου και το έλεός Σου και σώσε με, με θαυματουργικό τρόπο, γιατί μ’ όλη την αθλιότητά μου σε Σένα μόνο καταφεύγω ο δυστυχής!

Αυτά έλεγε με συντριβή ο νέος και όταν κυριευόταν από το πάθος και όταν ακόμα ήταν ήρεμος. Κάποια φορά, που πάλι νικήθηκε ύστερα από αγωνιώδη αντίσταση, γονάτισε παρευθύς κι επανέλαβε τα ίδια λόγια, χύνοντας ποταμούς δακρύων. Η ακατανίκητη ελπίδα του στην Θεία Ευσπλαχνία ερέθισε τον διάβολο, ο οποίος παρουσιάστηκε μπροστά του όλος μανία και του φώναξε:

- Άθλιε, δεν νιώθεις λίγη ντροπή, όταν με τέτοια χάλια τολμάς να προσεύχεσαι και να παίρνεις στο στόμα σου του Θεού το όνομα; Μάθε μια για πάντα πως για σένα δεν υπάρχει σωτηρία.

Ο γενναίος αγωνιστής δεν φοβήθηκε, ούτε έχασε την ελπίδα του, όπως περίμενε ο διάβολος.

- Μάθε κι εσύ, του αποκρίθηκε θαρρετά, πως το δωμάτιο αυτό είναι σιδηρουργείο. Μια σφυριά δίνεις και μια παίρνεις. Δεν θα πάψω να σε πολεμώ με τη μετάνοια και τη προσευχή, ώσπου να βαρεθείς να με πολεμάς με την αμαρτία.

- Έτσι λοιπόν; φώναξε ο διάβολος με κακία. Από δω κι εμπρός παύω να σε πολεμώ, για να μην αυξηθούν τα βραβεία της υπομονής σου, κι έγινε άφαντος.

Από τη στιγμή εκείνη έπαψε ο πόλεμος του νέου. Εκείνος όμως, ούτε μια στιγμή δεν έπαυε να προσέχει τον εαυτό του και έκλαιγε συχνά σαν θυμόταν τα σφάλματά του.

Ο Χριστός παρηγορεί τον μετανοημένο αμαρτωλό!

Από τη στιγμή που ο κάθε αμαρτωλός αρχίσει τον αγώνα της μετανοίας, πλήθος αγγέλων βρίσκονται κοντά του, έτοιμοι να τον βοηθήσουν και να χαρούν.

«χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». (Λουκ. ιε΄, 10)

Αν πεις και για τον Κύριο μας, Αυτός παρακολουθεί γεμάτος χαρά και αγάπη τον φιλότιμο αγώνα της μετανοιωμένης ψυχής, έτοιμος να αγκαλιάσει με στοργή και να ευλογήσει το πολυαγαπημένο μετανοημένο Του παιδί.

***

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο πολύ μετανόησε στο άκουσμα ενός και μόνο κηρύγματος, που όταν τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, άφησε τον κόσμο κι έγινε καλόγερος. Έφτιαξε μια καλύβα στην έρημο κι έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο για τις αμαρτίες του. Με τίποτε δεν μπορούσε να παρηγορηθεί.

Μια νύχτα, παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς, περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη.

- Τι έχεις άνθρωπε και κλαις με τόσο πόνο; τον ρώτησε με τη γλυκιά φωνή Του.

- Κλαίω Κύριε γιατί έπεσα, είπε με απελπισία ο αμαρτωλός.

- Ω, τότε σήκω!

- Δεν μπορώ μόνος, Κύριε.

Άπλωσε τότε το θεϊκό Του χέρι ο Βασιλιάς της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος όμως, δεν σταμάτησε να κλαίει.

- Τώρα γιατί κλαις;

- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου σε ασωτίες.

Έβαλε τότε με στοργή το χέρι Του ο φιλάνθρωπος Δεσπότης, στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα:

- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαψα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.

Ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να ευχαριστήσει τον Σωτήρα του, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί.

Στη θέση που πατούσε, είχε σχηματιστεί ένας πελώριος ολόφωτος Σταυρός. Λυτρωμένος πια από το βάρος της αμαρτίας, έπεσε και τον προσκύνησε.

 Μ΄ ευγνωμοσύνη στην ψυχή, ύστερα από το όραμα εκείνο, κατέβηκε πάλι στην πολιτεία ο νέος για να γίνει ο πιο θερμός κήρυκας της μετανοίας και να οδηγήσει στο Χριστό πολλούς άλλους παραστρατημένους.

Μην εγκαταλείπεις τον αγώνα της μετανοίας.

Ένα επικίνδυνο σημείο που πρέπει απαραιτήτως να προσέξουμε, είναι η εγκατάλειψη του αγώνα μετά τη μετάνοια. Η απροσεξία αυτή, πολύ ευχαριστεί  τον σατανά, αφού μπορεί να γίνει αιτία να πέσουμε ξανά στα ίδια ή και σε χειρότερα λάθη.

Επίσης, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε όταν βλέπουμε πολλές αδυναμίες και πάθη πάνω μας και δυσκολευόμαστε στην εκρίζωσή τους!

***

Ένας νέος πήγε με βαριά καρδιά στον Πνευματικό του κι εξομολογήθηκε:

- Ο λογισμός με βασανίζει Γέροντα, να εγκαταλείψω τον αγώνα, αφού και ύστερα από την επιστροφή μου στο Χριστό και την μετάνοιά μου, δεν μπορώ ακόμα να βγάλω από πάνω μου όλες τις αδυναμίες.

- Μου θυμίζεις, με αυτά που λες, κάτι που συνέβη πριν κάμποσο καιρό σ’  ένα φίλο αγρότη, είπε ο Πνευματικός. Έλα, κάθισε εδώ κοντά, παιδί μου, να σου διηγηθώ τη μικρή μου ιστορία.

Ο νέος άκουγε πάντοτε μ’ ενδιαφέρον τα χαριτωμένα αυτοσχέδια ανέκδοτα του αγαθού Γέροντα:

"Ο φίλος μου που λες, είχε ένα χωράφι στην άκρη του χωριού, που είχε μείνει χρόνια ακαλλιέργητο και ήταν πια γεμάτο αγκάθια και τριβόλια. Μια καλή χρονιά όμως, σκέφτηκε να το σπείρει. Αλλά έπρεπε πρώτα να καθαριστεί. Έστειλε λοιπόν το μεγάλο του γιο να κάνει τη δουλειά αυτή. Μα, σαν είδε το παλικάρι τα πελώρια αγκάθια και τ’ αγριοβότανα, έπεσε σε απελπισία.

- Δεν γίνεται να φτιάξει ποτέ τούτο το χωράφι, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του. Πως να ξεριζώσω τόσα αγριόχορτα;

Έτσι, έπεισε για τα καλά τον εαυτό του πως ήταν αδύνατο να γίνει η δουλειά. Ξάπλωσε κάτω από ένα θάμνο και κοιμήθηκε. Σαν ξύπνησε ήταν πια μεσημέρι. Έριξε το νυσταγμένο βλέμμα του στην αγριάδα και τρόμαξε. Έμεινε καρφωμένος στη θέση του ως το βράδυ χωρίς να κάνει τίποτε. Το ίδιο και την άλλη μέρα, και την τρίτη... Χασμουριόταν, στριφογύριζε με τεμπελιά, έπεφτε στον ύπνο, ξύπναγε και μόνο δουλειά δεν αποφάσιζε να κάνει.

- Τίποτα δεν έκανες τόσες μέρες, του είπε θυμωμένος ο πατέρας του, σαν πήγε και είδε πως ο γιος του δεν έβγαλε ούτε ένα αγκάθι.

- Βαραίνει η ψυχή μου πατέρα, όταν γυρίζω και βλέπω πόση δουλειά με περιμένει και δεν μπορώ να πάρω απόφαση ν’ αρχίσω.

- Αν κάθε μέρα παιδί μου, καθάριζες τόση γη όση πιάνεις με το μπόι σου σαν ξαπλώνεις και κοιμάσαι, θα κόντευες τώρα να τελειώσεις.

Ντροπιασμένος για την τεμπελιά του ο γιος, έβαλε αμέσως σε πράξη τη συμβουλή του πατέρα του. Σε λίγο είδε με τα μάτια του, πως δεν ήταν ακατόρθωτο να καθαρίσει το χέρσο χωράφι.

Μιμήσου τον κι εσύ παιδί μου κι όταν ξανάρθεις, θα μου πεις αν στ’ αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να ξεριζώσεις με υπομονή τα πάθη της ψυχής σου.

Ο νέος έφυγε με καινούργια δύναμη από την εξομολόγηση, αποφασισμένος να συνεχίσει τον καλό αγώνα!"

Επίλογος

Μέσα από όλες αυτές τις ιστορίες μετανοίας, όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο ευσπλαχνικός είναι ο Θεός και πόσο πολύ μας αγαπά, ώστε να μπορεί εύκολα να συγχωρεί τα πάντα, αν φυσικά δει ειλικρινή μετάνοια, προκειμένου να επιστρέψουμε όλοι πίσω στη θεϊκή Του αγκαλιά.

Στ’ αλήθεια, ο Θεός με μητρική αγάπη μας λατρεύει και σαν Μάνα που είναι για όλους μας, μπορεί να συγχωρήσει κάθε λάθος και κάθε αμάρτημα που κάνουμε, όσο φοβερό κι αν είναι αυτό.

Μόνο ένα μας λάθος Τον πληγώνει πολύ και Τον θλίβει, το ότι δεν πιστεύουμε πως Εκείνος είναι ο πραγματικός μας Πατέρας και η πραγματική μας Μητέρα και σαν Βασιλιάς που είναι, όλοι εμείς είμαστε τα βασιλόπουλα της θεϊκής καρδιάς Του.

Αν αυτό το πιστεύαμε, θα προσπαθούσαμε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα μας και δεν θα κάναμε κάτι που θα Τον στεναχωρούσε, θα Τον πρόσβαλε και δεν θα ήταν σύμφωνο με την βασιλική μας καταγωγή!

Η άρνηση της ψυχή μας να αντιληφθεί πόσο στοργικός Πατέρας είναι για μας ο Θεός, μας κάνει να ζούμε απρόσεχτα και να απομακρυνόμαστε συνεχώς από την ζεστή και ασφαλή αγκαλιά Του. Τότε, μας βρίσκει ανοχύρωτους ο σατανάς, ο οποίος στηριζόμενος στη δική μας απιστία και αμφιβολία, εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μας, μας παρακινεί να αμαρτήσουμε και μετά προσπαθεί ύπουλα να μας πείσει πως δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για μας.

Και αλήθεια, αν πιστέψουμε πως ο Θεός δεν νοιάζεται για μας και είναι πολύ σκληρός, απόμακρος και τιμωρός, θα είχε δίκιο.

Μα, αν πιστέψουμε πως μας αγαπά πολύ, όπως αγαπά κάθε στοργική μανούλα τα παιδιά της και πάντα με πολύ αγάπη τα αγκαλιάζει ακόμη και στα πιο μεγάλα τους παραπτώματα, δεν θα χάναμε ποτέ το κουράγιο μας και πάντα θα προσπαθούσαμε να σηκωθούμε σε κάθε μας πτώση.

Ας αφήσουμε λοιπόν την ψυχή μας να γαληνέψει στην λατρεία που νιώθει ο Θεός Πατέρας για όλους εμάς και ας είναι η μόνη μας αγωνία να μην κάνουμε κάτι που θα λυπήσει τον στοργικό αυτό Πατέρα.

Αλλά και αν κάνουμε το οποιοδήποτε λάθος, να μην απογοητευτούμε αλλά με το θάρρος που έχει ένα παιδί στον αγαπημένο του πατέρα, να τρέξουμε στην αγκαλιά του γλυκύ και πολυεύσπλαχνου Θεού Πατέρα μας, για να του πούμε ταπεινά τα λάθη μας και να πάρουμε την πατρική Του συγχώρεση και ευλογία.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ

 

Όταν μιλάνε εκείνοι ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ, τότε φιμώνονται οριστικά και αμετάκλητα οι άπιστοι! ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ ΕΒΛΕΠΑΝ ΕΚΕΙ, ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ, Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΚΑΤΖΑΡΟΣ κι ένα σωρό άλλοι συμπολεμιστές του! 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΣΤΗ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ 1940! 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Κανένας δεν μπορεί να απογοητεύεται για την σωτηρία του. Αμάρτησες; Μετανόησε. Χιλιάδες φορές αμάρτησες; Χιλιάδες φορές μετανόησε.

ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΣΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΩ , ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΕΧΕΙ ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ!

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον. (Ιωάννης 6,47)

Μετάφραση: Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, όποιος πιστεύει έχει ζωή αιώνια (Σας διαβεβαιώνω, ότι εκείνος που πιστεύει σε Μένα, έχει ζωή αιώνια!)

ΤΖΕΪΜΣ ΚΑΙ ΣΟΥΖΑΝ ΚΑΡΣΟΝ: ΕΙΧΑΝ ΦΤΙΑΞΕΙ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΙΣΤΟΥΣ

Το παρανοϊκό ζευγάρι του Σαν Φραντσίσκο που δημιούργησε δική του θρησκεία, προχώρησε σε δολοφονίες "απίστων" και οργάνωνε το φόνο του Αμερικανού προέδρου που το όνομά του ήταν... "σατανικό".

Στις 6 Μαρτίου του 1981, εντοπίστηκε το πτώμα της 23χρονης Κέριν Μπαρνς στο Σαν Φρανσίσκο. Ήταν στο πάτωμα του διαμερίσματός της, καλυμμένο με ένα άσπρο σεντόνι. Είχε μαχαιρωθεί 13 φορές, αλλά το θανατηφόρο χτύπημα ήταν από ένα τηγάνι, που ράγισε το κρανίο της. Στους τοίχους ήταν ζωγραφισμένα μυστικιστικά σύμβολα και ένα όνομα. «Σούζαν». Κανένα άλλο στοιχείο δεν βρέθηκε. Τα χρήματά της δεν είχαν κλαπεί, η κοπέλα δεν είχε βιαστεί και η αστυνομία δεν μπορούσε να εντοπίσει ούτε καν το κίνητρο του δράστη.

Η έρευνα ήταν στο σκοτάδι, μέχρι που έμαθαν ότι η κοπέλα φιλοξενούσε ένα ζευγάρι «χίπηδων» τον τελευταίο μήνα της ζωής της. Το όνομα που έδωσαν οι γείτονες ήταν Μάικλ και Σούζαν Μπερ. Μετά από έρευνα, αποκαλύφθηκε πως τα πραγματικά τους ονόματα ήταν Τζέιμς και Σούζαν Κάρσον. Γνώρισαν την Κέριν σε ένα πάρτι, της πρόσφεραν ναρκωτικά και άρχισαν να της μιλάνε για την εναλλακτική θρησκεία τους, ένα είδος ισλαμισμού που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι. Η κοπέλα εντυπωσιάστηκε από την πνευματικότητα του ζευγαριού και τους προσέφερε στέγη. Ένα μήνα μετά τη φιλοξενία ήταν νεκρή.

Ο Μάικλ και η Σούζαν είχαν μία συνηθισμένη ζωή πριν γνωριστούν. Η Σούζαν γεννήθηκε το 1941 στην Αριζόνα. Η μεγαλοαστική οικογένειά της της προσέφερε κάθε πολυτέλεια και η παιδική της ηλικία ήταν ειδυλλιακή. Παντρεύτηκε μικρή, απέκτησε παιδιά και ζούσε σαν μία παραδοσιακή νοικοκυρά, αλλά αυτό δεν την ικανοποιούσε. Από μικρή ήταν πεπεισμένη ότι μπορούσε να προβλέψει το μέλλον και να επικοινωνήσει με πνεύματα. Τη δεκαετία του ’60, οι τρομερές κοινωνικές αλλαγές της προσέφεραν τη διέξοδο που ζητούσε. Βρήκε παρηγοριά στα ναρκωτικά και τον ελεύθερο έρωτα των χίπηδων. Πήρε διαζύγιο, εγκατέλειψε τα παιδιά της και αφοσιώθηκε στην καλλιέργεια των «πνευματικών της ικανοτήτων». Ανέπτυξε μία δική της εκδοχή του Ισλάμ, που διατηρούσε την έννοια της τζιχάντ, του ιερού πολέμου, αλλά όριζε εκείνη ποιος ήταν άπιστος κι έπρεπε να εξοντωθεί. Συνήθως, όποιος διαφωνούσε μαζί της ή την ανταγωνιζόταν, ήταν άπιστος. Για να δικαιολογήσει την εκδικητική της μανία, αποκαλούσε τους άπιστους «μάγους» και τους παρουσίαζε ως άτομα με σατανικές δυνάμεις.

Το 1980 γνώρισε και παντρεύτηκε τον Τζέιμς Κάρσον, που ήταν εννιά χρόνια μικρότερός της. Ο Κάρσον είχε σπουδάσει κινέζικη φιλολογία και για πέντε χρόνια μεγάλωνε την κόρη του, ενώ η σύζυγός του δούλευε για να συντηρήσει την οικογένεια. Χώρισαν όταν ο Κάρσον άρχισε να παθαίνει κρίσης οργής, παρασυρμένος κι αυτός από τα ναρκωτικά που τον επηρέαζαν αρνητικά. Όταν γνώρισε τη Σούζαν η έλξη ήταν αμοιβαία. Η Σούζαν έγινε η ανεπίσημη αρχηγός με τον Ντάνιελ να ακολουθεί πιστά τις διαταγές της. Άλλαξε μέχρι και το όνομά του σε Μάικλ, όταν του το ζήτησε, για να έχει το όνομα του Αρχάγγελου που κυνηγούσε τα δαιμόνια. Ήταν λοιπόν ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Τον Μάρτιο του 1981 η Σούζαν ένιωσε να απειλείται από τη όμορφη, νεαρή Κέρι Μπαρνς, που ίσως να είχε τραβήξει το ερωτικό ενδιαφέρον του Μάικλ. Η Σούζαν τότε του εξήγησε ότι η Μπαρνς ήταν μάγισσα, που προσπαθούσε να την αποδυναμώσει. Απορροφούσε τη νιότη και την ομορφιά της. Ιερό του καθήκον ήταν να τη σκοτώσει για να απαλλάξει τον κόσμο από τη σατανική αυτή γυναίκα. Ο Ντάνιελ τη σκότωσε, χτυπώντας τη στο κεφάλι με ένα τηγάνι. Η Σούζαν τη μαχαίρωσε. Την επόμενη μέρα, είχαν εξαφανιστεί.

Οι φυγάδες

Για να αποφύγουν την έρευνα της αστυνομίας, κρύφτηκαν για μήνες σε μια καλύβα στο δάσος. Επιβίωσαν με ελάχιστο φαγητό, αλλά τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών. Έφυγαν όταν τους ανακάλυψε ο δασοφύλακας και έμειναν προσωρινά σε έναν γνωστό τους, μέχρι που τους έδιωξε κι αυτός. Τελικά κατέληξαν σε μια παράνομη χασισοφυτεία, όπου βρήκαν δουλειά ως καλλιεργητές. Ένα βράδυ η Σούζαν μάλωσε με έναν από τους εργάτες, τον Κλαρκ Στίβενς, και για να τον εκδικηθεί, διέταξε τον Μάικλ να τον σκοτώσει. «Είναι κι αυτός άπιστος» του είπε, γιατί της μίλησε υποτιμητικά. Τον σκότωσαν και τον έθαψαν μακριά από την παράνομη φυτεία, στο δάσος κάτω από την κοπριά που είχαν για λίπασμα.

Το πτώμα ανακαλύφθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν ένας σκύλος ξέθαψε το κρανίο, και αμέσως βγήκε εντολή σύλληψης για το ζευγάρι, που είχε κρυφτεί στο δάσος του Σαν Φρανσίσκο. Καθώς περπατούσαν, άκουσαν την αστυνομία να πλησιάζει και πανικοβλήθηκαν. Χωρίστηκαν και άρχισαν να τρέχουν, ενώ ο Μάικλ πέταξε μακριά τη τσάντα του. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, η αστυνομία έψαχνε τα ίχνη ενός άλλου άντρα. Βρήκε όμως τη τσάντα του Μάικλ, η οποία περιείχε διάφορες προκηρύξεις που είχε γράψει, ανακοινώνοντας τα σχέδιά του να σκοτώσει επιφανείς πολιτικούς και δημοσιογράφους των ΗΠΑ. Ο Μάικλ πίστευε ότι ο Θεός τον είχε διατάξει να σκοτώσει τον Ρόναλντ Γουίλσον Ρήγκαν και τον παρουσιαστή Τζόνι Γουίλιαμ Κάρσον, επειδή τα ονόματά τους (στα αγγλικά) είχαν το καθένα από έξι γράμματα, σχηματίζοντας τον αριθμό «666».

Η παρ’ ολίγον σύλληψη

Το ζευγάρι χωρίστηκε και ο Μάικλ κατέληξε στο Λος Άντζελες, όπου συνελήφθη τυχαία, επειδή έμοιαζε με έναν βιαστή που έψαχνε η αστυνομία. Είχα πάνω του όπλο, το οποίο πρόλαβε να κρύψει στο περιπολικό, χωρίς να τον πάρουν είδηση. Τελικά αφέθηκε ελεύθερος, όταν το θύμα δεν τον αναγνώρισε. Οι αρχές δεν αντιλήφθηκαν ποτέ ποιος ήταν, αν και είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψής του, αφού είχαν ταυτοποιήσει τα δακτυλικά αποτυπώματα από τις προκηρύξεις με αυτά που βρέθηκαν στο πτώμα του Κλαρκ Στίβενς. Φυσικά, δεν υπήρχε η σύγχρονη μηχανοργάνωση και οι αστυνομικοί τον άφησαν ελεύθερο.

Ο Μάικλ ξαναβρήκε τη Σούζαν και μαζί έκαναν ωτοστόπ για να φύγουν απ’ την Καλιφόρνια. Σταμάτησε και τους πήρε ο οδηγός νταλίκας Τζον Χίλγιαρ, που έγινε το τρίτο και τελευταίο θύμα τους, επειδή, όπως ισχυρίστηκε η Σούζαν, προσπάθησε να την κακοποιήσει σεξουαλικά. Τον σκότωσαν στην άκρη του δρόμου και διέφυγαν με το φορτηγό. Τους πρόλαβε όμως η αστυνομία, η οποία είχε ειδοποιηθεί από μάρτυρες που είδαν τη δολοφονία του Χίλγιαρ. Ο Μάικλ και Σούζαν Κάρσον συνελήφθησαν στις 12 Ιανουαρίου του 1983, δύο χρόνια αφότου σκότωσαν για πρώτη φορά. Δέχτηκαν να ομολογήσουν, μόνο αν τους επιτρεπόταν να δώσουν συνέντευξη τύπου για να εξηγήσουν τους λόγους που τους οδήγησαν στο να σκοτώσουν. Οι αρχές συμφώνησαν και ο Μάικλ έδωσε μία εξάωρη συνέντευξη. Μιλούσε με ασυναρτησίες, δεν έβγαζε κανένα νόημα και ούτε προσπάθησε να απολογηθεί. Επαναλάμβανε μόνο ότι όλα τα θύματα ήταν μάγισσες και τους άξιζε ο θάνατος. Οι «κυνηγοί μαγισσών» καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 75 ετών, χωρίς να ζητήσουν ποτέ συγγνώμη για τα εγκλήματά τους.

http://news247.gr: Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΣΕ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΥΣΤΡΑ

Εξιχνιάστηκαν άμεσα, ύστερα από έρευνα, που διενέργησε η Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Καλαμάτας, σε συνεργασία με το Τμήμα Ασφαλείας Σπάρτης, δύο περιπτώσεις εκρήξεων αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών, που έγιναν τα ξημερώματα της Πέμπτης, στην Καλαμάτα Μεσσηνίας και στο Μυστρά Λακωνίας.

Για τις υποθέσεις αυτές και όπως αναφέρει η επίσημη ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ., συνελήφθησαν προχθές το απόγευμα, στην Καλαμάτα, από αστυνομικούς της Ασφάλειας, πέντε Έλληνες, ηλικίας 25, 28, 30, 34 και 52 ετών αντίστοιχα. Από τους συλληφθέντες ο 52χρονος είναι κάτοικος Καλαμάτας και οι υπόλοιποι κάτοικοι περιοχών της βορείου Ελλάδας (Δράμα και Χαλκιδική).

Σε βάρος τους σχηματίσθηκε δικογραφία κακουργηματικού χαρακτήρα, για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, έκρηξη, διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς και παράβασης των νομοθεσιών για τα όπλα, τα βεγγαλικά και τα ναρκωτικά.

Ειδικότερα, στο πλαίσιο της εμπεριστατωμένης και μεθοδικής αστυνομικής έρευνας, που διεξήχθη από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Καλαμάτας, σε συνεργασία με το Τμήμα Ασφαλείας Σπάρτης και μετά από κατάλληλη αξιολόγηση και αξιοποίηση στοιχείων, διακριβώθηκε ότι οι δράστες τοποθέτησαν δύο αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς και προκάλεσαν εκρήξεις, αρχικά σε αύλιο χώρο υποκαταστήματος τράπεζας, στην Καλαμάτα Μεσσηνίας και στη συνέχεια σε πλατεία, στο Μυστρά Λακωνίας.

Αποτέλεσμα των εκρήξεων ήταν να προκληθούν υλικές ζημιές στον αύλιο χώρο του υποκαταστήματος της τράπεζας και σε υαλοπίνακα εισόδου απέναντι κτηρίου, στην Καλαμάτα Μεσσηνίας, ενώ στο Μυστρά Λακωνίας να προκληθούν υλικές ζημιές, στο άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Και στις δύο περιπτώσεις οι δράστες είχαν αναγράψει με σπρέι, χρώματος μαύρου, σύμβολο, το όποιο αποτελούνταν από σταυρό και δύο αντίρροπα έψιλον.

http://news247.gr

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ

Σύμφωνα με το παραμύθι γύρω από την Ομάδα Έψιλον, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο αναμορφωτής του ελληνικού τεκτονισμού και κορυφαίος Έλληνας σοσιαλιστής, Σπυρίδων Νάγος, οραματίστηκε μια υπερομάδα Ελλήνων που θα δρούσε για την υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων, όπως και για την αναβίωση της Εθνικής Ελληνικής Θρησκείας.   Το 1977 ο Γεώργιος Λευκοφρύδης καταθέτει στην Εθνική Βιβλιοθήκη (για καταχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων) το σύγγραμμά του, «Κοσμοσκάφος στα-γύρω Έψιλον, το οργάνων όργανο του Αριστοτέλη».   Όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Κούρος στο βιβλίο του «Το Αίνιγμα των Έψιλον», ο Λευκοφρύδης του δήλωσε πως ουδεμία σχέση έχει με την ομάδα Έψιλον. Ο δε Α. Κεραμυδάς, τοποθετεί τον Λευκοφρύδη στην ομάδα «Κατράκη» (αποτελούμενη από σπουδαίους φυσικούς και πυρηνικούς επιστήμονες), η οποία ήταν υποομάδα των Έψιλον. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, κατάφερε να αποκωδικοποιήσει τα κείμενα του Αριστοτέλη, τα οποία κρύβουν τεράστιας σημασίας μυστικά.   

Ο Λευκοφρύδης λοιπόν, πιστεύει πως ο μεγάλος φιλόσοφος ήταν εξωγήινος και ήρθε από τον αστερισμό του Λαγού, από το άστρο Μι.   Γίνεται λόγος και για ένα άλλο άστρο, το Έψιλον. Ο Κεραμυδάς «προχώρησε» ακόμα περισσότερο, λέγοντας πως οι Έλληνες και οι Εβραίοι ήσαν εξωγήινοι, οι μεν από τον αστερισμό του Λαγού και οι δε από τον αστερισμό του Όφεως.   Οι Αμερικανοί προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα κείμενα του Αριστοτέλη, αλλά μάταια.   Το 1983 ο Γεώργιος Νασιάκος (αυτοαποκαλείτo Αρίωνας) εξέδωσε το βιβλίο του Ετοπία, όπου οραματίζεται την ιδανική πολιτεία των Ελλήνων.   Ιωάννης Φουράκης, ο «πατέρας» των Έψιλον   Ο καταγόμενος από την Κρήτη συγγραφέας, ασχολήθηκε πολύ με με την αποκωδικοποίηση της ελληνικής μυθολογίας, όπως και της ιστορίας.   Ο Φουράκης αναφέρεται επανειλημμένα στην ομάδα Έψιλον. Στα «Προμηνύματα των Δελφών» κάνει λόγο για την ομάδα ελληνικής αποκαταστάσεως, η οποία πολεμά τα σιωνιστικά σχέδια που αποσκοπούν στην καταστροφή του ελληνισμού. Ο Φουράκης επίσης μιλάει και για κάποια άλλη οργάνωση, την ΠΑ.Κ.Ε.Α.Δ. (Παγκόσμιο Κέντρο Ερευνών Ανθελληνικών Δραστηριοτήτων), τα μέλη της οποίας αφομοιώθηκαν από τους Έψιλον.   Ο Φουράκης υποστηρίζει πως ο ελληνικός λαός διαφέρει γενετικά από τους άλλους λαούς.   Ανέστης Κεραμυδάς, ο «διάδοχος» του Φουράκη   Ο Κεραμυδάς έχει γράψει τα περισσότερα βιβλία σχετικά με τους Έψιλον. Γεννήθηκε το 1949 στη Θεσσαλονίκη και διετέλεσε αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού.   Το βιβλίο του «Ομάδα Έψιλον, η τελική αναμέτρηση Δελφών και Σιών» προκάλεσε πάταγο στην Ελλάδα (1996, εκδόσεις Δίον).   Ο Ανέστης Κεραμυδάς κατηγορήθηκε πως έχει κλέψει αρκετές από τις θεωρίες του Ιωάννη Φουράκη, αν και ο ίδιος ο Ανέστης Κεραμυδάς υποστηρίζει πως προηγείται κατά πολύ του Φουράκη.   Άλλοι τον χαρακτηρίζουν παραμυθά και τον θεωρούν εφευρέτη της περί των Έψιλον φιλολογίας.  

Οι πρόδρομοι της ομάδας Έψιλον  

Η ομάδα Έψιλον, σύμφωνα με τον Ανέστη Κεραμυδά, υπήρχε από τα αρχαία χρόνια. Οι ιερείς του δωδεκαθέου επόπτευαν τις ελληνικές αποικίες και επικοινωνούσαν με αυτές μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων που ζωγραφίζονταν σε αγγεία, ώστε να είναι ακατανόητα για τους ξένους λαούς.   Το έργο αυτό ανέλαβε ο αγγειοπλάστης και ζωγράφος Εξηκίας, ο οποίος υπέγραφε με το όνομα της ομάδας (ΟΜΑΣ Ε). Είναι γεγονός ότι υπάρχουν τέτοια αγγεία στο μουσείο του Βερολίνου. Οι πολέμιοι των θεωριών περί Έψιλον, υποστηρίζουν πως απλώς η επιγραφή ΟΜΑΣ Ε ήταν η ονομασία του εργαστηρίου του Εξηκία.   Οι μυστικές οργανώσεις που έδρασαν υπέρ του ελληνισμού, ξανάκαναν την εμφάνισή τους πριν την ελληνική επανάσταση του ’21.   Ο Δημήτρης Τρανέκος οργάνωσε στην ανατολική Θράκη μια τέτοια ομάδα. Σε μια μάχη εναντίον των Τούρκων, ο Τρανέκος πιάστηκε ζωντανός και κάηκε σε σιγανή φωτιά. Το όνομα της οργάνωσης ήταν 1061, αριθμός που αντιστοιχεί στο όνομα Απόλλων.   Έπειτα την ηγεσία της ομάδας αυτής, ανέλαβε ο Σαράντης Αρχιγένης, ο οποίος ήταν ο προσωπικός ιατρός του σουλτάνου Αβδούλ Μετζίτ. Αφού άλλαξε το όνομα της ομάδας σε «ΦΟΙΒΟΣ», ανέλαβε δράση και διέθεσε την περιουσία του για να ενισχύσει την παιδεία.   Το 1808 ο Γρηγόριος Ζαλύκης ιδρύει την πατριωτική οργάνωση «Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο» και ο Αδαμάντιος Κοραής τη «Φιλόμουσο Εταιρεία».   Ο Κεραμυδάς υποστηρίζει πως η Φιλική Εταιρεία ήταν μια μετεξέλιξη των οργανώσεων αυτών.   Ο Κεραμυδάς υποστηρίζει πως ο Ίωνας Δραγούμης, ανέλαβε τα ηνία της οργάνωσης το 1918 και στήριξε τον μακεδονικό αγώνα.  

Η ίδρυση της Ομάδας Έψιλον  

Σύμφωνα πάντα με τη νεομυθολογία των Έψιλον, μια νύχτα του Ιουνίου, εν έτει 1970, σε ένα σπίτι δίπλα στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ιδρύεται η ΟΜΑΔΑ Ε. Ιδρυτικά της μέλη, Έλληνες και ξένοι επιστήμονες, οι οποίοι ήταν ορκισμένοι στους αρχαίους θεούς. Οι περισσότεροι εργάζονταν σε ξένα κέντρα διαστημικών ερευνών και σε κέντρα κατασκευής διαστημικών όπλων. Ο Ανέστης Κεραμυδάς δεν αναφέρει τα ονόματά τους.  

Γιατί ονομάστηκαν Έψιλον;  

Το όνομα της ομάδας αυτής έχει σχέση με το «Ε» που ήταν σκαλισμένο στο κέντρο του αετώματος του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Στα αριστερά υπήρχε το απόφθεγμα «ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ» (γνώρισε τον εαυτό σου), ενώ στα δεξιά έγραφε «ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ» (τίποτα υπερβολικό).   Αυτά τα αναφέρει ο Παυσανίας, στην περιήγηση που έγραψε. Ο Κεραμυδάς δίνει τη δική του ερμηνεία. Τα ρητά αυτά αποκάλυπταν πως οι Έλληνες είναι λαός εξωγήινης προελεύσεως και μπορούσαν να επισκεφτούν την πρώτη τους πατρίδα με ένα κοσμοσκάφος σε σχήμα Έψιλον.   Ο ανώτατος άρχων του πλανητικού συστήματος του Σείριου, έστειλε τρία διαστημόπλοια στη Γη για να κάνουν πειράματα γενετικής. (Τη θεωρία αυτή υποστηρίζουν και κάποιες φυλές της Αφρικής. Οι Μάγια σε τοιχογραφίες τους αναπαριστούν αστροναύτες. Οι Ινδοί μιλούν για θεούς που ήρθαν από τον Βορρά).   Σε μια από τις αποστολές αυτές, ήρθε ο Απόλλων και η Δήμητρα. Το μέρος όπου προσγειώθηκε η θεά, ονομάστηκε Ελευσίς (έλευση). Ο δε πρώτος ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς ήταν το ίδιο του το διαστημόπλοιο, όπου επιτρεπόταν η είσοδος μόνο στους μυημένους, στους ιερείς.   Το έψιλον λοιπόν, είναι το άστρο έψιλον του αστερισμού του Λαγού, που υπάγεται στον Σείριο. Ο Κεραμυδάς υποστηρίζει πως το δεκαεξάκτινο αστέρι της Βεργίνας, είναι το άστρο Έψιλον!   Φερόμενοι ως μέλη (;) των Έψιλον   Στα συγγράμματα του Ανέστη Κεραμυδά, φωτογραφίζονται κάποια άτομα ως μέλη της ομάδας Έψιλον. Από άλλες πηγές, προερχόμενες από το διαδίκτυο, αναφέρονται οι εξής:   Αριστοτέλης Ωνάσης, Αλέξανδρος Ωνάσης, ο γνωστός αρχαιολόγος Σπύρος Μαρινάτος, ο εκδότης της εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ Ιωάννης Πασάς, ο φημισμένος Έλληνας μαθηματικός Κώστας Καραθεοδωρής (πολλοί υποστηρίζουν πως είναι ο πραγματικός πατέρας της θεωρίας της σχετικότητας), ο μακαρίτης Παύλος Βαρδινογιάννης(!), ο στρατηγός Χ. Νικολαΐδης, ο Κ. Τσίπης (επικεφαλής του αμερικανικού προγράμματος Πόλεμος των Άστρων), ο τέως δήμαρχος Αθηνών Αντώνης Τρίτσης, ο ελληνοαμερικάνος Τζωρτζ Τζάνες (δολοφονήθηκε από την 17 Ν), ο Αλέξανδρος Μποδοσάκης, ο Δημήτρης Λιαντίνης, ο αστρονόμος Κ. Χασάπης, ο Ιωάννης Φουράκης. Μερικοί μάλιστα υποστηρίζουν πως μέλος της ομάδας Έψιλον, ήταν και ο ίδιος ο Ανέστης Κεραμυδάς!  

Τα «υπερόπλα» της Ομάδας Έψιλον  

Πολλοί ισχυρίζονται, πως η ομάδα Έψιλον είναι κάτοχος τρομερών σε ισχύ, όπλων, τα οποία θα χρησιμοποιήσει, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.   Ο πυρηνικός φυσικός Γεώργιος Γκιόλβας δήλωνε πριν τον θάνατό του πως στα χέρια της ομάδας Έψιλον βρίσκεται ένα υπερόπλο, το μπέβατρο, το οποίο μπορεί να καταστρέψει με μία βολή, όλους τους δορυφόρους(!) των ΗΠΑ.   Ο Κεραμυδάς αναφέρει στα βιβλία του, πως οι Έψιλον έχουν ανακαλύψει κάποια κύματα που δεν είναι ερτζιανά και τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν πύρινες ενεργειακές σφαίρες και να καταστρέψουν τα πάντα. Επίσης μιλά για αμυντικά συστήματα, αντλούν ενέργεια από το ηλεκτροστατικό πεδίο της Γης και μπορούν να εξαϋλώσουν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.  

Απέναντι στα παραμύθια  

Η θεωρία περί της υπάρξεως της Ομάδας Έψιλον, δεν έχει μόνο φανατικούς φίλους, αλλά και πολλούς εχθρούς.   Ο Κωνσταντίνος Κούρος στο βιβλίο του «Το αίνιγμα των Έψιλον», μίλησε και με ανθρώπους που θεωρούν τους Έψιλον, ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι, ένα παραμύθι της Χαλιμάς, το οποίο λειτουργεί πολύ αρνητικά στη συνείδηση των Ελλήνων, αφού επέρχεται ένας εφησυχασμός.   Πολλοί μιλούν για τραβηγμένες και ακραίες ερμηνείες μύθων και ιστορικών γεγονότων. Άλλοι διερωτώνται γιατί, από τη στιγμή που υφίσταται μια τόσο δυνατή ομάδα Ελλήνων, ο ελληνισμός υπέστη τεράστιες εθνικές καταστροφές κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα.   Κάποιοι σχολιάζουν πολύ σκωπτικά τη θεωρία περί της εξωγήινης προέλευσης των Ελλήνων.   Οι γράφοντες για τους Έψιλον, χαρακτηρίζονται ως μυθοπλάστες, ως επιτήδειοι που δημιούργησαν αυτό το θέμα για να κερδοσκοπούν μέσω των βιβλίων τους. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός, πως άνθρωποι επιφανείς προσωπικότητες του ελληνοκεντρικού χώρου, αρνούνται την ύπαρξη μιας τέτοιας ομάδας και χαρακτηρίζουν όσους ασχολούνται με αυτό το θέμα, «ψευτομεσσίες» και «εψιλονλάγνους». 

MΕΤΑ ΑΠΟ 800 ΧΡΟΝΙΑ ΒΡΕΘΗΚΕ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΣΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ!

Υπάρχει η άποψη ότι στη μονή βρίσκεται η Ιερά Τράπεζα όπου ο Ιησούς είχε τελέσει τον Μυστικό Δείπνο. Οι ίδιοι οι Τούρκοι παρουσίασαν σαν μεγάλο θαύμα την ανακάλυψη οχτακόσια χρόνια μετά, όπως το τονίζουν ιδιαίτερα, της χαμένης ιεράς μονής της Aγίας Σκέπης στον Βόσπορο που την είχε οικοδομήσει ο βυζαντινός αυτοκράτορας, Μανουήλ ο Κομνηνός. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Aksam, υπήρχαν φήμες ότι η ιστορική αυτή ελληνορθόδοξη βυζαντινή μονή βρίσκονταν κοντά στο πανεπιστήμιο, Koç Üniversitesi, (της γνωστής οικογένειας των Koç) και πολλοί περαστικοί στην περιοχή αυτή είχαν μαρτυρήσει στο παρελθόν για διάφορα εκκλησιαστικά αντικείμενα που βρέθηκαν πέριξ του κυρίως χώρου του πανεπιστημίου. Για την ακριβή τοποθεσία της ιεράς αυτής μονής, είχαν γράψει στο πρόσφατο παρελθόν, ο Paul Magdalino, βυζαντινολόγος και καθηγητής βυζαντινής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Koç Üniversitesi, ο Άγγλος ιστορικός, Micheal Angold και ο Αυστραλός ιστορικός, Andrew Stone. Οι αναφορές αυτές προκάλεσαν την περιέργεια των Τούρκων που άρχισαν εντατικές έρευνες στη περιοχή όπου πιστεύονταν πως βρίσκεται η ιερά μονή της οποίας, όπως αναφέρει και η τουρκική εφημερίδα, το ολοκληρωμένο όνομά της είναι ιερά Μονή Κατασκεπής του Αγίου Μιχαήλ.   Οι έρευνες αυτές έφεραν γρήγορα τις πρώτες συγκεκριμένες ενδείξεις για την ακριβή τοποθεσία και έφεραν τα πρώτα αποτελέσματα που οριστικοποίησαν, σύμφωνα με τους Τούρκους, το μέρος όπου είχε ακμάσει η ιερά αυτή μονή. Οι φήμες που έχουν κυκλοφορήσει σχετικά για το μεγάλο αυτό θέμα όπως πιστεύεται και διακηρύσσουν οι ίδιοι οι Τούρκοι είναι, ενώ συνεχίζονται οι ανασκαφές, ότι στον ευρύτερο χώρο της μονής έχουν κρυφτεί ιερά αντικείμενα τα οποία έκρυψαν οι βυζαντινοί για να αποφύγουν την λεηλασία των σταυροφόρων που εκείνη την εποχή είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και είχαν προβεί στις γνωστές βιαιοπραγίες και λεηλασίες των ελληνορθόδοξων ναών και μοναστηριών.   Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι κυκλοφορεί η άποψη πως στη μονή αυτή βρίσκεται η Ιερά Τράπεζα όπου ο Ιησούς Χριστός είχε τελέσει τον Μυστικό Δείπνο και η οποία είχε μεταφερθεί από τους βυζαντινούς στην ιερά μονή της Αγία Σκέπης από τα Ιεροσόλυμα. Οι ανασκαφές που άρχισαν εδώ και καιρό, όπως περιγράφει η τουρκική εφημερίδα, έφεραν μετά από τρεις εβδομάδες την ανακάλυψη μιας πρώτης μεγάλης οπής που οδηγούσε σε ένα τούνελ που άνηκε στον ευρύτερο χώρο της μονής. Το τούνελ απλώνεται σε βάθος 4 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της γης, έχει μήκος περίπου τα 250-300 μέτρα και οδηγεί στα πρώτα απομεινάρια του κτίσματος της μονής, τα οποία μετά από οχτακόσια χρόνια, όπως διατείνεται η τουρκική εφημερίδα, ήρθαν στο φως της δημοσιότητας.   Να σημειωθεί ότι η ιερά αυτή μονή της Αγίας Σκέπης Κωνσταντινούπολης είχε γίνει ευρέως γνωστή γιατί εκεί είχε εξοριστεί ο πατριάρχης Άγιος Φώτιος, ο οποίος όπως είναι γνωστό είχε σηκώσει στους ώμους του όλο το βάρος της καταδίκης της αίρεσης του παπισμού και για τον λόγο αυτό μέχρι σήμερα είναι το «κόκκινο πανί» για τους δυτικούς. Ο Φώτιος παρέμεινε εκεί ήσυχος όσο κράτησε η εξορία του παρ’ όλο που οι οπαδοί του είχαν συγκροτήσει δική τους εκκλησία με ιεραρχία, ιεροτελεστίες και πιστούς. Στα τέλη του 876 ανακλήθηκε από την εξορία και του ανατέθηκε η ανατροφή των τεσσάρων γιων του αυτοκράτορα Βασιλείου, ο οποίος σε όλο το διάστημα της εξορίας δεν έπαυσε να τον τιμά και να τον βοηθά. Το 877 ο τότε πατριάρχης Ιγνάτιος πέθανε και σε τρεις μέρες ο Φώτιος ανέβηκε και πάλι στον πατριαρχικό θρόνο.   Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η ανακάλυψη της ιεράς αυτής μονής της Αγίας Σκέπης Κωνσταντινούπολης, που έμεινε στα σκοτάδια 800 χρόνια και είχε συνδεθεί άμεσα με τον πατριάρχη Άγιο Φώτιο, έρχεται δυο σχεδόν χρόνια μετά την ανακάλυψη της νήσου Βόρδωνες, δηλαδή της χαμένης δέκατης νήσου των Πριγκιποννήσων, όπου σύμφωνα με την παράδοση ετάφη ο Άγιος Φώτιος. 

http://www.defencenet.gr