ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!

Όταν άνοιξαν για πρώτη φορά τα οδοφράγματα εκείνο τον Απρίλιο του 2003 με μεγάλη λαχτάρα προσμένανε να αντικρίσουμε ξανά το αγαπημένο μας χωριό, την Άσσια (*), τη γη μας, τα σπίτια μας και να μάθουμε κάτι για την τύχη των αγνοουμένων μας.

Ποτέ όμως δεν φανταζόμασταν ότι θα ήμασταν μάρτυρες ενός μεγάλου θαύματος. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι εμείς οι ίδιοι θα συμμετείχαμε και θα συμβάλλαμε στη συντέλεση αυτού του θαύματος…

Αρχικά, την πρώτη φορά που πήγαμε ήμουν μόνο εγώ και ο αδερφός μου. Μετά από την πρώτη συγκίνηση, αφού πρωτοείδαμε το χωριό μας μετά από 29 ολόκληρα χρόνια, πήγαμε να επισκεφτούμε τα σπίτια μας. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι τη μεγαλύτερη ανατριχίλα θα τη νιώθαμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Στο σπίτι μας τώρα κατοικούν έποικοι, οι οποίοι δεν μιλούν Ελληνικά, ωστόσο μας άνοιξαν την πόρτα χωρίς κανένα πρόβλημα δείχνοντας πολλή κατανόηση και έχοντας μια θετική στάση απέναντί μας. Η αναστάτωση και η συγκίνησή μας ήταν τόσο μεγάλη, που ενώ περιεργαστήκαμε όλο το σπίτι, δεν προσέξαμε τίποτα το ιδιαίτερο.

Η δεύτερη επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες αργότερα στο χωριό ήταν με τη μητέρα μας, η οποία αποτελεί βασικά και τον καταλύτη στην εξέλιξη της όλης υπόθεσης, ξετυλίγοντας την αρχή του νήματος. Εκεί που τα μάτια μας, για δεύτερη φορά, περιεργάζονταν κάθε γωνιά του σπιτιού, προβαίνοντας σε μια αναπόφευκτη σύγκριση με το χθες, το χθες προ του ’74, ξαφνικά μια κραυγή της μητέρας μας διέκοψε αμέσως τις σκέψεις μας. Πίσω από ένα τραπεζάκι αχνοφαινόταν μια μαυρισμένη μορφή, η οποία μας κίνησε την περιέργεια να μάθουμε τι ήταν. Αρχικά, δεν αντιληφθήκαμε ότι επρόκειτο για εικόνα, γιατί ήταν τόσο μαυρισμένη που δεν κινούσε οποιεσδήποτε υποψίες.

Όταν απομακρύναμε το τραπεζάκι αποκαλύφθηκε μπροστά μας μια μορφή που ήταν περισσότερο οικεία στα μάτια της μητέρας μας.

Επρόκειτο για την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η εκκλησία στην πάνω ενορία του χωριού μας είναι αφιερωμένη στον Τίμιο Πρόδρομο και βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι μας. Η συγκίνησή μας ήταν απερίγραπτη. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι βρισκόταν η εικόνα του πολιούχου προστάτη της ενορίας μας. Συναισθήματα χαράς μας πλημμύρισαν, αλλά ταυτόχρονα νιώθαμε και μια ηθική υποχρέωση που μας καθόριζε και επέβαλλε την ευθύνη να μεταφέρουμε την εικόνα αυτή εκεί όπου έπρεπε, εκεί όπου μπορούσε να λατρευτεί από τους ελληνορθόδοξους πιστούς.

Ατελείωτα και βασανιστικά ερωτήματα για το πώς η εικόνα κατέληξε στο σπίτι μας γέμισαν το μυαλό μας…

Ο έποικος Τούρκος που κατοικεί τώρα στο σπίτι μας, μας διηγήθηκε τη δική του ιστορία. Εστάλη ως στρατιώτης στην Κύπρο επί καιρώ εισβολής. Παρέμεινε στο χωριό μας και μετά την εισβολή αφού παντρεύτηκε με Τουρκοκύπρια. Κατοίκησε μαζί της στο σπίτι μας. Κάποια μέρα ενώ βρισκόταν στα χωράφια και όργωνε, είδε ξαφνικά κάτι να λάμπει από την αντανάκλαση του ήλιου μέσα σ” ένα σωρό χωμάτων και σκουπιδιών. Πλησίασε και αντίκρισε μέρος μιας τεράστιας εικόνας, η οποία ήταν εν μέρει θαμμένη στα χώματα και ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεν την άφησε εκεί, αλλά αντίθετα, την κράτησε και με πολλές δυσκολίες τη μετέφερε κρυφά και την έκρυψε μέσα στον αχυρώνα του σπιτιού μας, με αποτέλεσμα να μείνει στο σπίτι μας για 29 ολόκληρα χρόνια.

Η επιθυμία μας να μεταφέρουμε την εικόνα στις ελεύθερες περιοχές μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Γνωρίζαμε από πριν ότι επρόκειτο για ένα δύσκολο εγχείρημα, λόγω του ενδελεχούς ελέγχου που γίνεται και από τις δύο πλευρές στα οδοφράγματα. Επίσης πρόκειται για μια εικόνα ανεκτίμητης αξίας. Ωστόσο μοναδικό μας μέλημα ήταν να την «απελευθερώσουμε», έτσι ώστε να τοποθετηθεί σε μια εκκλησία στις ελεύθερες περιοχές, εκεί άλλωστε που πρέπει να είναι και η θέση της. Σημαντική βοήθεια στην όλη προσπάθειά μας προσέφερε ένας Τουρκοκύπριος, ο οποίος ήξερε Ελληνικά και συνεπώς μας έκανε μετάφραση και αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ εμάς και του έποικου Τούρκου. Πήγαμε ακόμα μια φορά στο χωριό για να μπορέσουμε να πείσουμε τον Τούρκο έποικο για τις ειλικρινείς μας προθέσεις.

Από την αρχή, μόλις ζητήσαμε την εικόνα από τον έποικο Τούρκο μάς υποσχέθηκε να μας τη δώσει χωρίς δισταγμό. Δεν ζήτησε ούτε χρήματα, ούτε κανένα άλλο αντάλλαγμα. Λόγω κάποιων καταστάσεων και προβλημάτων που δημιουργήθηκαν ο Τούρκος αναγκάστηκε τελικά να μεταφέρει την εικόνα σε άλλο χωριό, γιατί είχε δικαιολογημένα φοβηθεί.

Κατά την ημέρα της παράδοσης της εικόνας, όταν φτάσαμε στην Άσσια, ήταν ήδη αργά το βράδυ. Εκεί με έκπληξη ακούσαμε ότι ο Τούρκος δεν είχε την εικόνα πλέον στο σπίτι μας, αλλά σε άλλο χωριό και έπρεπε να τον περιμένουμε να τη φέρει. Ο ίδιος δεν μπορούσε να το κάνει για κάποιους δικούς του λόγους και γι” αυτό έστειλε τη γυναίκα του και την κόρη του. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε σε συγκεκριμένο χώρο εκτός του χωριού για να μας παραδώσουν την εικόνα. Μετά από κάποια προβλήματα και δυσκολίες μάς παρέδωσαν τελικά την εικόνα στα χέρια μας.

«Άγιε μου, τζαι πού να σε κρύψω τωρά…»

Εγώ έμεινα άναυδος γιατί πρώτη φορά είδα την εικόνα σε όλο της το μεγαλείο, σε όλες της τις διαστάσεις.

Ήταν πράγματι τεράστια. Ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα.

Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, ανατρίχιασα… την προσκύνησα με μεγάλη ευλάβεια και είπα: «Άγιε μου, τζαι πού να σε κρύψω τωρά!!» Δεν υπολόγισα ότι δεν θα χωρούσε στο αυτοκίνητο. Την τοποθέτησα πίσω από τα καθίσματα και τη σκέπασα, αλλά ήταν τόσο μεγάλη που και πάλι φαινόταν. Τους ευχαριστήσαμε και φύγαμε αμέσως βιαστικοί. Από εκείνη τη στιγμή νιώθαμε ότι η εικόνα είναι δική μας… νιώθαμε πως ο Άγιος μας προστάτευε και μας καθοδηγούσε. Ούτε μια στιγμή δεν φοβηθήκαμε, ούτε καν νιώσαμε ανασφάλεια πως δεν θα τα καταφέρναμε να τη φέρουμε στις ελεύθερες περιοχές. Ο Άγιος ήταν πραγματικά μαζί μας και στο αυτοκίνητο, αλλά και στην ψυχή μας. Το νιώθαμε, το διαισθανόμαστε, το ξέραμε…

Εκείνη τη νύχτα είχε πάρα πολλή κίνηση.

Όταν φτάσαμε στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου, περιμέναμε στη σειρά με πολλά άλλα αυτοκίνητα για να περάσουμε στις ελεύθερες περιοχές. Υπήρχαν δύο ψευδοαστυνομικοί, ο ένας έπαιρνε τα χαρτιά της εισόδου – εξόδου και ο δεύτερος έκανε έλεγχο στα αυτοκίνητα. Ξεχώρισε απ’ όλα τα αυτοκίνητα το δικό μας. Εμείς ήμασταν το πέμπτο αυτοκίνητο στη σειρά.

Μας έγνεψε να βγούμε από τη σειρά που περιμέναμε μαζί με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, να περάσουμε στη δεξιά πλευρά του δρόμου που ήταν ελεύθερη και να φύγουμε χωρίς κανένα έλεγχο. Περνώντας από δίπλα τους, έριξαν απλώς μια επιπόλαια ματιά σ” εμάς και το αυτοκίνητο. Είχαμε στην κυριολεξία τον Άγιο μαζί μας!!! Σίγουρα ήθελε και ο ίδιος ο Άγιος να έρθει στις ελεύθερες περιοχές.

Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη στάση των ψευδοαστυνομικών. Ο ίδιος ο Τίμιος ο Πρόδρομος προστάτευσε πρώτα εμάς και ταυτόχρονα φώτισε τους ψευδοαστυνομικούς να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο.

Το ίδιο περίπου σκηνικό επαναλήφθηκε και στον έλεγχο του ελληνοκυπριακού σημείου ελέγχου. Όταν φτάσαμε εκεί, κατέβασαν τον οδηγό του προηγούμενου αυτοκινήτου και έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο σε όλο του το αυτοκίνητο. Σ” εμάς όμως, κατά την ίδια περίεργη σύμπτωση με τον προηγούμενο έλεγχο, ο Ελληνοκύπριος, αυτήν τη φορά, αστυνομικός μάς έγνεψε να περάσουμε και να φύγουμε. Μας κοίταξε απλώς εξ αποστάσεως και μας άφησε να φύγουμε χωρίς έλεγχο.

Κατά τα μεσάνυκτα φτάσαμε επιτέλους στα σπίτια μας κατασυγκινημένοι, που επιτέλους η επιθυμία μας να φέρουμε την εικόνα του Αγίου στις ελεύθερες περιοχές έγινε πραγματικότητα.

Χωρίς να χάνουμε χρόνο και παρά το προχωρημένο της ώρας καλέσαμε κάποιον ιερέα και έτσι απλά και οικογενειακά με τη χάρη του Κυρίου κάναμε μια μικρή δέηση στον Άγιο μετά από 29 χρόνια. Ύστερα από καθοδήγηση και συμβουλές ειδικών του κράτους, η εικόνα δόθηκε σε ιερείς της εκκλησίας που με τη σειρά τους την έστειλαν στο Σταυροβούνι για να καθαριστεί.

Έτσι, στις 27 Ιουλίου 2003, πρωτοεμφανίστηκε η εικόνα αφού έτυχε καθαρισμού. Εμείς όταν την είδαμε, μείναμε κατασυγκινημένοι. Ήταν τόσο λαμπερή που πραγματικά έμοιαζε σαν καινούργια! Είχαμε ανατριχιάσει… Η εικόνα ανήκει σε όλο τον κόσμο της Άσσιας, σε όλους τους χριστιανούς και σε όλη την Κύπρο. Η εικόνα βρίσκεται από τότε στον ιερό ναό του Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Οποιοσδήποτε Ασσιώτης μπορεί να πάει και να προσκυνήσει τη χάρη του.

Από τότε που πήραμε την εικόνα δεν μετέβηκα ποτέ ξανά στις κατεχόμενες περιοχές. Αυτή η μεγάλη προσπάθεια αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις στη ζωή μου. Θα μείνει πάντοτε χαραγμένη στη μνήμη μου και ριζωμένη βαθιά στην ψυχή μου.

Πίστεψα στον Άγιο ακόμη περισσότερο. Φαίνεται θα ήταν και δική του επιθυμία να περάσει στις ελεύθερες περιοχές, να έρθει ξανά σε χριστιανικά χέρια, γεγονός που πραγματοποιήθηκε μέσω του δικού του θαύματος…! Σίγουρα ήταν μαζί μας, μας προστάτευε και μας φώτιζε για να καταφέρουμε να περάσουμε την εικόνα του έτσι απλά και ανεμπόδιστα. Είχαμε τον Άγιο μαζί μας!

(*) Η Άσσια είναι χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου και από το 1974 είναι κατεχόμενη από τους Τούρκους.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ

ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ- ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οὐράνια συµπροσευχὴ

στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου

Ὁ νεωκόρος τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκι διηγήθηκε ἕνα περιστατικό, ποὺ δίνει µιὰ ἰδέα γιὰ τὸ πῶς προσευχόταν ὁ πατὴρ Ἀνδρόνικος. Ὁ Γέροντας πρὶν ἀπὸ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας συνήθως ἀποβραδὶς παρέµενε στὸν ναὸ καὶ µέχρι τὸ πρωὶ δὲν ἔκλεινε µάτι. Ὅλη τὴν ὥρα αὐτὴ προσευχόταν. Μιὰ τέτοια νύχτα στὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 ὁ νεωκόρος εἶχε ὑπηρεσία στὴ φύλαξη τοῦ ναοῦ. Τὴ νύχτα βλέπει τὸν ναὸ γεµάτο ἀπὸ προσευχοµένους. Τοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ µυαλὸ ἡ σκέψη ὅτι τὸν πῆρε ὁ ὕπνος καὶ ὅτι χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσουν ἄνοιξαν τὶς πόρτες. Κοιτάζει τὸ ρολόι. Ἦταν 2 µετὰ τὰ µεσάνυχτα. Ψάχνει τὰ κλειδιὰ καὶ τὰ βρίσκει στὴ θέση τους. Μὲ µεγάλο φόβο κοίταξε ἀκόµη µιὰ φορὰ στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ναοῦ. Ὁ πατὴρ Ἀνδρόνικος προσευχόταν καὶ ἔκανε µετάνοιες µπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ ἑορταζοµένου ἁγίου καὶ γύρω του ἦταν πλῆθος λαοῦ, ποὺ ἐπίσης προσευχόταν. Ὁ νεωκόρος ἔντροµος πάγωσε ἀπὸ τὸν φόβο του. Μόλις ὁ στάρετς τελείωσε τὴν προσευχή του ὁ ναὸς ἄδειασε. Τὸ πρωὶ µὲ µεγάλη συγκίνηση ὁ νεωκόρος διηγήθηκε τί συνέβη, ἀλλὰ δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ἐξηγήσει ὅσα εἶδε. Γνωρίζοντας ὅµως τὴν θεάρεστη ζωὴ τοῦ στάρετς καὶ τὴ δύναµη τῆς προσευχῆς του, µποροῦµε νὰ συµπεράνουµε ὅτι ἡ ἐν οὐρανοῖς θριαµβεύουσα ἐκκλησία συµπροσευχόταν µὲ τὸν µεγάλο ἀσκητὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν προσευχῶν του.

Πηγή: από το βιβλίο Άσκηση και Αγιότητα των στάρετς του Γκλίνσκ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως. Συγγραφέας : Ζηνόβιος Τσεσνοκώφ, επιμέλεια: π. Ιωάννης Φωτόπουλος

Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΑΣΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ

Ο στάρετς Βαρσανούφιος

Ο στάρετς Βαρσανούφιος

Ο στάρετς Βαρσανούφιος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγίους γέροντες που έζησαν στην Όπτινα. Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1845 στο Όρενμπουργκ. Καταγόταν από Κοζάκους γονείς και το κοσμικό του όνομα ήταν Παύλος Ιβάνοβιτς Πλεχάνωφ.

Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή του Πολότσκ και στη συνέχεια αποφοίτησε από τη στρατιωτική Ακαδημία του Όρενμπουργκ. Μετά έγινε αξιωματικός του τσαρικού στρατού κι έφτασε ίσαμε το βαθμό του συνταγματάρχη.

Κάποτε αρρώστησε από μιαν απλή πνευμονία, πού όμως παρά λίγο να τον οδηγήσει στο θάνατο. Την ώρα πού κατ’ εντολή του ένας στρατιώτης του διάβαζε το ευαγγέλιο έχασε τις αισθήσεις του. Και τότε είδε ξαφνικά ν’ ανοίγει ο ουρανός. Από το δυνατό φως και το φόβο του ταράχτηκε πολύ. Σε μια στιγμή συνειδητοποίησε το παρελθόν του, την αμαρτωλή ζωή του κι ένιωσε έντονη τη διάθεση για μετάνοια. Και μέσα σ’ αυτήν την έκσταση άκουσε μια φωνή να του λέει: «Να πας στην Όπτινα».

Η προαγωγή σε στρατηγό του τσαρικού στρατού

Μ’ όλο πού οι γιατροί του ήταν απαισιόδοξοι για την έκβαση της υγείας του, ό συνταγματάρχης Παύλος Πλεχάνωφ έγινε καλά και πήρε το δρόμο για την Όπτινα. Εκεί συνάντησε το στάρετς Αμβρόσιο, ό όποιος του έδωσε εντολή να γυρίσει πρώτα για να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες του και μετά να πάει στο μοναστήρι. Του έδωσε όμως προ­θεσμία τρεις μήνες. Αν καθυστερούσε περισσότερο, ή ψυχική του βλάβη θα ήταν μεγάλη. Ο Παύλος γύρισε στην Πετρούπολη, αλλά τα εμπόδια πού συνάντησε ήταν μεγάλα. Πρώτα του πρόσφεραν προαγωγή σε στρατηγό. Μετά του βρήκαν μια θαυμάσια σύζυγο, έπειτα ο περίγυρος άρχισε να του φέρνει εμπόδια και να προσπαθεί να τον μεταπείσει. Με δυσκολία κατόρθωσε ό Παύλος να ρυθμίσει τις εκκρεμότητες του και να φτάσει στην Όπτινα την τελευταία μέρα της τρίμηνης προθεσμίας του, για να βρει όμως το στάρετς Αμβρόσιο μέσα στο ναό, στο φέρετρο του.

Ο ηγούμενος π. Ανατόλιος τον παρέδωσε στην υποταγή του στάρετς Νεκταρίου. Κοντά του ό δόκιμος Παύλος πέρα­σε όλα τα στάδια της μοναχικής υπακοής, έγινε μοναχός με το όνομα Βαρσανούφιος και χειροτονήθηκε ιερομόναχος.

Στη διάρκεια του ρωσοϊαπωνικού πολέμου ό π. Βαρσανούφιος κλήθηκε να υπηρετήσει ως εφημέριος στο νοσοκομείο του Αγίου Σεραφείμ. Με το τέλος του πολέμου γύρισε στην Όπτινα και διαδέχτηκε ως προϊστάμενος της σκήτης το στάρετς Ιωσήφ.

Ο π. Βαρσανούφιος ήταν άνθρωπος με εξαιρετική μόρφωση, αρκετή ευφυΐα και ακέραιο χαρακτήρα. Ως προϊστάμενος της σκήτης βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις, πνευμα­τικές και σωματικές, στην οικοδομική ανανέωση και την εύρυθμη λειτουργία της. Συνδύαζε αρμονικότατα την αυστηρότητα με την επιείκεια και τη στοργική αγάπη προς τους αδελφούς της σκήτης. Δε δίσταζε να επιτιμά όταν το έκρινε απαραίτητο, ήταν όμως πολύ σπλαχνικός προς εκεί­νους πού μετανοούσαν. Όπως κι οι άλλοι γέροντες της Όπτινα ήταν κι αυτός μεγάλος ασκητής κι είχε το χάρισμα της προορατικότητας, πού το χρησιμοποιούσε ιδιαίτερα στην εξομολόγηση.

Το πρόβλημα της υγείας του

Πολλοί άνθρωποι πού επισκέπτονταν τον π. Βαρσανούφιο έγιναν χάρη στις προσευχές και τις συμβουλές του αληθινά παιδιά της Εκκλησίας. Ανάμεσα στα πνευματικά του παιδιά συγκαταλέγεται κι ό συγγραφέας Σέργιος Νείλος, πού έμεινε κοντά του στη σκήτη περίπου πέντε χρόνια κι ήταν υπεύθυνος για τα αρχεία του μοναστηριού.

Πολλά από τα πνευματικά του παιδιά τον ευλαβούνταν ιδιαίτερα, δεν έλειψαν όμως και κείνοι πού δεν τους άρεσε αυτή του ή πνευματική δραστηριότητα. Ό στάρετς αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και πειρασμούς, ιδιαίτερα μετά την κοίμηση του προηγούμενου προϊσταμένου της σκήτης, του στάρετς Ιωσήφ.

Από το 1909 ό στάρετς Βαρσανούφιος αρρώσταινε όλο και πιο συχνά. Κι ακόμα συχνότερα άρχισε να μιλάει για το θάνατο του πού πλησίαζε. Γύρω στον Απρίλιο του ίδιου χρόνου ό π. Αλέξιος ο πορτάρης του ‘φερε ένα δέμα πού του είχε στείλει μια μοναχή. Τι είχε μέσα; “Ένα μεγάλο σχήμα των μοναχών. Ό στάρετς ποθούσε από καιρό να γίνει μεγαλόσχημος. Αυτό όμως το λογάριασε σημαδιακό.

- Αυτό είναι ένδειξη ότι το τέλος μου είναι κοντά, είπε.

‘Άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκολουτβίνσκυ, την 1η Απριλίου του 1913. Ως το τέλος του είχε διαύγεια πνευματική. Προσευχόταν συνέχεια στο Χριστό και την Παναγία κι επικαλούνταν πολλούς αγίους, τους όποιους ευλαβούνταν ιδιαίτερα, καθώς και τους γέροντες της Όπτινα πού είχαν ήδη κοιμηθεί.

Τα τελευταία του λόγια ήταν για τον παράδεισο. Το σώμα του, καλυμμένο με το μεγάλο και αγγελικό σχήμα, τοποθετήθηκε στην εκκλησία του Γκολουτβίνσκυ, οπού έμεινε ως τις 6 Απριλίου, Σάββατο του Λαζάρου. Την ημέρα εκείνη ό επίσκοπος Τρύφων λειτούργησε κι εκφώνησε μια εμπνευσμένη και ζεστή ομιλία, λέγοντας ανάμεσα στ’ αλλά απευθυνόμενος, στο νεκρό:

«Ήξερες μόνο ν’ αγαπάς, μονό να ‘σαι καλός, παρ’ όλη τη θάλασσα του μίσους και των συκοφαντιών πού έπεσε επά­νω σου. Όλα τα δεχόσουν με υπομονή, όπως ό Ιώβ. Είμαι ό ίδιος μάρτυρας και το επιβεβαιώνω πώς λόγος κατάκρισης δεν ακούστηκε από σένα για κανέναν. . . Σαν ποιμενάρχης γνωρίζω Τι σημαίνουν τέτοιοι γέροντες για μας. 0ι συμβου­λές του ήταν πολύτιμες, γιατί τη μόρφωση του τη συμπλή­ρωνε με την εμπειρία και το ύψος της μοναχικής ζωής . . .»Το σώμα του, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, μεταφέρθη­κε μετά με ειδικό τρένο μέχρι το Κόζελσκ, κι από κει τον κουβάλησαν κληρικοί στην Όπτινα στα χέρια τους. Στις 9 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη, έγινε ή κηδεία κι ή ταφή του στη σκήτη, παρουσία 21 ιερομόναχων, 4 διακόνων και πλήθους κόσμου.

Μοναχός Νικόλαος της Όπτινα
κατά κόσμον Γιουσούφ Αμπντούλ Ογλού

Ο Τούρκος διοικητής που έγινε μάρτυρας

Ένας άλλος κρυμμένος θησαυρός στο κοιμητήριο της Σκήτης είναι και ο μοναχός Νικόλαος, πιο γνωστός στους πατέρες με το υποκοριστικό όνομα «ο Τούρκος», λόγω της προφοράς του και της μελαχρινής του όψης. Την πραγματική του καταγωγή γνώριζαν μόνο οι πατέρες Αμβρόσιος, Ανατόλιος και η ελαχιστότητά μου, πού είχα το ευτύχημα να είμαι και ο πνευματικός του πατέρας.

Ο Γιουσούφ Ογλού ήταν κάποτε πασάς, στρατηγός και διοικητής των Τουρκικών Δυνάμεων. Ποιος θα το περίμενε ποτέ ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα τελείωνε την ζωή του όχι άπλα στην Ρωσία, αλλά, σε μοναστήρι σαν μοναχός, και μάλιστα σαν νεομάρτυρας; Πιστεύω ούτε και ο ίδιος.

Κατά την διάρκεια του Ρωσο – Τούρκικου πολέμου (1853-1856) ήταν διοικητής του Τούρκικου στρατού. Οι Τούρκοι υπέβαλλαν τους αιχμαλώτους σε φρικτά βασανιστήρια. Ο πασάς, πού σαν θεατής παρακολουθούσε από κοντά τα διαδραματιζόμενα, κυριολεκτικά θαύμαζε την αντοχή και την σταθερότητα των νεαρών αυτών Ρώσων στρατιωτών. Ρώτησε να μάθει, γιατί νέα παιδιά προτιμούσαν όχι απλώς να πεθάνουν με ένα τόσο φρικτό θάνατο, αλλά τον δέχονταν με χαρά, παρά να αρνηθούν την χριστιανική τους πίστη, για να χαρούν την ομορφιά της ζωής. Και επειδή φαίνεται, πώς ήταν άνθρωπος με καλή διάθεση, ζήτησε να γνωρίσει καλύτερα την χριστιανική πίστη.

Μια ήμερα φώναξε έναν Ορθόδοξο ιερέα και τον εβάπτισε στα κρυφά. Στην συνέχεια έφυγε για την Περσία. Οι Τούρκοι μόλις έμαθαν ότι πρόδωσε το Ισλάμ έψαχναν να τον σκοτώσουν. Τελικά τον συνέλαβαν ζωντανό και με αιχμηρά αντικείμενα – λεπίδες και ξυραφάκια – εχάραξαν σταυρούς σε όλο το μήκος της πλάτης και του στήθους του. Στο τέλος για να τον αποτελειώσουν του τσάκισαν ένα προς ένα όλα τα κόκκαλα. Μέσα σε αυτούς τους φρικτούς πόνους ο Γιουσούφ σωριάστηκε λιπόθυμος. Νομίζοντας τον για νεκρό τον πέταξαν τροφή στα σκυλιά. Ο Κύριος όμως τον προστάτευε. Ανάκτησε τις αισθήσεις του. Από το μέρος εκείνο έτυχε να διαβαίνουν Ρώσοι έμποροι και τον περιμάζεψαν. Εκείνος τους είπε πώς του επιτέθηκαν ληστές. Από συμπόνια τον έφεραν μαζί τους στον Καύκασο και τον παρέδωσαν σε μια ευσεβή γυναίκα να τον φροντίσει. Έγινε καλά. Άλλα ήταν πλέον αγνώριστος. Σε όλη του την ζωή παρέμεινε διπλωμένος στα δύο. Ντυμένος φτωχικά και με ένα μπαστούνι στο χέρι κατάφερε και πέρασε στην Οδησσό. Από εκεί ταξίδευσε σε όλα τα προσκυνήματα της Ρωσίας μέχρι πού τα βήματα του τον οδήγησαν στην Όπτινα.

Κατά την παραμονή του εδώ αρρώστησε και οι πατέρες τον μετέφεραν στο νοσοκομείο της Μονής. Επειδή ρωσικά λίγα ήξερε, ζήτησε να του φέρουν κάποιον πού να μιλάει τα γαλλικά, γιατί ήθελε να εξομολογηθεί. Την εποχή αυτή, αν και ζούσα έγκλειστος, κάνοντας υπακοή δέχθηκα να τον εξομολογήσω.

Αφού μου εξιστόρησε όλη του την ζωή, στο τέλος με ύφος αυστηρό, ζήτησε, όσο ακόμη βρισκόταν στην ζωή, να μην εκμυστηρευθώ σε κανένα το παραμικρό γεγονός πού είχε σχέση με την ζωή του. Μέσα σε λίγο χρόνο ανέκτησε την υγεία του και αμέσως μετά έγινε η κουρά του σε μοναχό με το όνομα Νικόλαος.

Το θαύμα στον τάφο του

Ήταν ένας άνθρωπος ασυνήθιστος: πάντοτε σιωπηλός, ντροπαλός ,φιλάσθενος τους απόφευγε όλους. Σαν άλλος μαγνήτης, σε τραβούσε, χωρίς να το θέλεις, να τον αγαπήσεις. Ποτέ δεν επήγαινε στα κελλιά των πατέρων ούτε την ημέρα, πολύ περισσότερο την νύχτα. Αξιώθηκε από τον Θεό, όπως ο όσιος Ανδρέας, να αρπαγεί στον παράδεισο και να ιδεί τα σκηνώματα των δικαίων σαν αμοιβή για όλα όσα υπέφερε στην ζωή του για τον Χριστό.

Δεν θα το λησμονήσω ποτέ, όταν κάποια ημέρα ενώ περπατούσαμε μαζί, γύρισε και μου είπε:

- Γέροντα, δεν ακούς κάτι;

- Όχι! Τίποτα. Τι είναι; Τι ακούς;

- Δεν ακούς τους αγγέλους να ψάλλουν; Ω, Τι ωραία μελωδία! Τι ευτυχία! Τι χαρά!

Εγώ δεν άκουγα τίποτα. Και εκείνος μέσα στην απλότητα του έμεινε κατάπληκτος με την κουφαμάρα μου.

Έζησε στην Σκήτη μόνο δύο χρόνια. Στις 18 Αυγούστου 1893, αρρώστησε χωρίς ελπίδα ανάρρωσης. Εκοιμήθη σε ηλικία 65 χρονών. Όταν οι πατέρες ετοίμαζαν το σώμα του για την ταφή βρέθηκαν μπροστά σε ένα θέαμα πού έκαμε το αίμα στις φλέβες τους να παγώσει. Όλο του το σώμα ήταν μια πληγή , ακρωτηριασμένο, στιγματισμένο από μαχαιρώματα. Ήταν ένας αληθινός μάρτυρας του Χριστού. Και το πιο παράξενο: μέχρι σήμερα στο μονοπάτι πού οδηγεί στον τάφο του δεν έχει φυτρώσει ούτε το ελάχιστο χορταράκι! Καθαρό, ελεύθερο στους διαβάτες! Για όσους επιθυμούν να προσκυνήσουν στον τάφο του.

ΟΣΙΟΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ: Η ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (ΠΑΤΕΡ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙ;)

ΠΑΤΕΡ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙ;

 
Μια αδελφή παραπονέθηκε κάποτε στον π. Ζωσιμά για κάποια άλλη.
- Πάτερ, γιατί η τάδε με αντιπαθεί; Τι της έκανα;
- Ποιος σου είπε ότι σε αντιπαθεί; αντέδρασε εκείνος. Λάθος κάνεις! Από τον πονηρό είναι αυτός ο λογισμός. Μην τον δέχεσαι!
- Όχι, γέροντα, κάτι έχει μαζί μου. Το δείχνουν και τα λόγια της και το φέρσιμό της. Αλλά και η καρδιά μου το πληροφορείται καθαρά!
- Καλά, ας υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο. Βγες στο δάσος και φώναξε: «Αγαπημένη μου αδελφή...!» Η ηχώ τι θα σου απαντήσει;

- Το ίδιο πάτερ.

- Ύστερα ξαναφώναξε: «Τρελή... Τιποτένια!...» Τι θα σου απαντήσει η ηχώ;

- Τις ίδιες λέξεις.

- Πίστεψέ με, κόρη μου, στη σχέση δύο ψυχών, στην αμοιβαία τους επικοινωνία, συμβαίνει ότι και με την ηχώ! Κοίταξε, λοιπόν, πρώτα μέσα στην καρδιά σου. Θα διαπιστώσεις ότι είναι πράγματι αρνητικά προκατειλημμένη απέναντι στην αδελφή σου.  Επομένως, πρώτα γέμισε την δική σου καρδιά με ειρήνη και αγάπη γι΄ αυτήν και να είσαι βέβαιη, πως θα σου ανταποδώσει τα ίδια αισθήματα!

- Τι να κάνω γέροντα; Μήπως και εγώ δεν είμαι δυστυχισμένη όταν δεν έχω μέσα στην καρδιά μου αγάπη για την αδελφή μου;

- Δεν έχεις μέσα σου αγάπη; Κάνε τουλάχιστον, εξωτερικά έργα αγάπης.  Έμαθες ότι χρειάζεται κάτι; Πρόσφερέ της το. Διαφωνήσατε σε ένα ζήτημα; Υποχώρησε. Σε μάλωσε; Καταδίκασε τον εαυτό σου και ζήτησέ της πρώτη συγχώρηση. Μα, πάνω απ’ όλα, να προσεύχεσαι αδιάλειπτα γι’ αυτήν, λέγοντας: «Φώτισέ την, Κύριε, και ελέησε κι εμένα την αμαρτωλή!». Τότε οπωσδήποτε ο Θεός θα αλλοιώσει την καρδιά σου. Αλλά κι αν εκείνη, μετά απ’ όλα αυτά, δεν ειρηνεύσει μαζί σου, εσύ πάντως θα έχεις την συνείδησή σου αναπαυμένη!

Από το βιβλίο «Όσιος Ζωσιμάς της Σιβηρίας», έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου.

https://paraklisi.blogspot.com

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ: ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΛΙΣΜΟΣ

Ἐπικρατεῖ ἡ ἀσέβεια καὶ ὁ ὑλισµός

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Η ΕΠΟΧΗ µας εἶναι δύσκολη. Οἱ συνειδητοί χριστιανοί ἀποτελοῦν µικρή µειονότητα. Μειονότητα ἀνάµεσα σέ χριστιανούς! Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν περιφρονεῖται. Ὁ δρόµος τῆς ἀρετῆς τούς εἶναι ἄγνωστος, ὅπως ἄγνωστο τούς εἶναι καί τό ἀλφάβητο τῆς πνευµατικῆς ζωῆς.

Ἐκεῖνος πού ἀπευθύνεται στούς σύγχρονους ἀνθρώπους καί µιλάει γιά τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διαπιστώνει ὅτι οἱ ἀκροατές του ἔχουν ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά πού λέει, ἄν δέν δυσανασχετοῦν καί κάποτε δέν ἐκνευρίζονται.

Ὁ διάβολος τούς ἔχει αἰχµαλωτισµένους τόσο πολύ, πού ἔχεις τήν αἴσθηση ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίδα ἀπελευθέρωσής τους καί αὐτό τόν καταθλίβει. Πρόκειται γιά ἐσωτερικό µαρτύριο, τό ὁποῖο δύσκολα περιγράφεται. Ὡστόσο χρειάζεται ζῆλος, πού θά ἐµποδίζει τήν ἀπόγνωση καί θά διατηρεῖ τήν προσπάθεια στό ρυθµό πού χρειάζεται. Αὐτό ἰσχύει πρωτίστως γιά τούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νά συνεχίζουν τό ποιµαντικό τους ἔργο, χωρίς ταλαντεύσεις καί δισταγµούς. Ὅπως ἐπίσης δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦν γιά τά ἀποτελέσµατα, τά ὁποῖα εἶναι ὑπόθεση τοῦ Θεοῦ.

Ὁ γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, πού εἶχε µεγάλη ἐµπειρία ἀπό τό τί συµβαίνει στην κοινωνία, ἔλεγε: «Σήµερα εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐργαζόµενοι τήν ἀρετή. Ἡ διαφθορά καί ἡ παραλυσία ἐπιπολάζει, ἡ ἀνοµία, ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ φθόνος καί ἡ ἀντιζηλία κορυφώθηκαν, ἡ δέ ἀσέβεια καί ὁ ὑλισµός ἐπικρατοῦν. Γι᾿ αὐτό ἔχουµε ἀνάγκη πολλῆς προσοχῆς καί ἐγρηγόρσεως, ἐάν θέλουµε νά ἐπιτύχουµε τήν αἰώνια ζωή. Ἄς βαδίζουµε τήν ὁδό τῆς ἀρετῆς καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γιά νά φθάσουµε, Θεοῦ εὐδοκοῦντος, στά ἀγαπητά σκηνώµατα τοῦ Κυρίου» ( Γνωριµία µέ τό γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, Θεσ/νίκη 2014, σελ. 135). Παρ᾿ ὅλα αὐτά ὁ γέροντας Φιλόθεος συνέχιζε ἀκούραστος τήν ἱεραποστολική του δράση, ἐλπίζοντας σέ µελλοντική καρποφορία.

Ὑπάρχει ὅµως καί ἕνα παρήγορο σηµάδι. Εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ ἄνθρωποι -ἀκόµα καί αὐτοί πού εἶναι ἀδιάφοροι περί τήν πίστη- ἔχουν τό ὀρθό κριτήριο νά βλέπουν καί νά ἐκτιµοῦν κάθε πνευµατική προσπάθεια, κάτι πού εἶναι τονωτικό γιά τούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ κατάσταση βέβαια θά ἦταν καλύτερη, ἐάν οἱ ἐργάτες ἦταν περισσότεροι καί ἀποδοτικότεροι.Αὐτό θά µποροῦσε νά τό πετύχει ἡ Ἐκκλησία, ἐάν οἱ ὑπεύθυνοι µητροπολίτες δραστηριοποιοῦνταν περισσότερο γιά τούς κληρικούς, γιά τήν καλλιέργειά τους καί τόν ποιµαντικό τους ζῆλο, καί λιγότερο γιά τήν προσωπική τους προβολή καί τήν ἱκανοποίηση τοῦ φοβεροῦ πάθους τῆς φιλοδοξίας, τό ὁποῖο δυστυχῶς παίζει κυρίαρχο ρόλο στή ζωή τους. Ἐλπίζουµε ὅµως ὅτι δέν θά ἀργήσει νά ἔλθει κάτι καλύτερο γιά τήν Ἐκκλησία καί τό λαό τοῦ Θεοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος, 27/11/2015

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το νέο πολυθρησκειακό μάθημα Θρησκευτικών

και  η κατάργηση της διαφορετικότητας

Ηρακλής Ρεράκης,

Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Επικίνδυνες για τις δημοκρατικές προδιαγραφές της παιδείας μας οι θέσεις ορισμένων σχεδιαστών του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) ως προς τα Προγράμματα του μαθήματος των Θρησκευτικών που επιδιώκουν να εφαρμόσουν.

Το έως τώρα ορθόδοξο μάθημα είναι ομολογουμένως ένα μάθημα που συμβάλλει ουσιαστικά και πολύπλευρα στη θεολογική, πνευματική, ηθική, κοινωνική και πολιτισμική αγωγή και ανάπτυξη των μαθητών. Το «νέο» μάθημα Θρησκευτικών -που έχουν ετοιμάσει οι υπεύθυνοι του (ΙΕΠ) και οι αυλιζόμενοί τους- και, όπως είδαμε σε σχετικές δημοσιεύσεις, προτρέπουν τον Υπουργό να το εφαρμόσει- διαπνέεται από έναν μεθοδευμένο  αλλοτριωτικό και θρησκευτικό ολοκληρωτισμό. Εντελώς ανορθόδοξα, αντιπαιδαγωγικά, παράνομα και αυταρχικά, στο όνομα μίας δήθεν καλλιέργειας της πολυπολιτισμικότητας και του πλουραλισμού, το Πρόγραμμα παρεμβαίνει αρνητικά στον πνευματικό κόσμο και στην πίστη των παιδιών από την Τρίτη Δημοτικού (8 ετών), διδάσκοντας σ’ αυτά ένα συνονθύλευμα τριών εκδοχών του Χριστιανισμού και (6) θρησκειών. Έτσι καταργεί, στην ουσία, ό, τι ισχυρίζεται πως επιδιώκει να πετύχει, δηλαδή,  τον ίδιο τον πλουραλισμό και τον σεβασμό της θρησκευτικής ετερότητας του «άλλου».

Οι άνθρωποι αυτοί, με έναν παραπλανητικό και διαστρεβλωτικό τρόπο, όταν μεν απευθύνονται στους Ιεράρχες και τους θεολόγους, διαφημίζουν το Πρόγραμμά τους ως ορθόδοξο, ενώ, αντίθετα, όταν  απευθύνονται σε «προοδευτικούς»  ή σε ανθρώπους της εξουσίας ή σε δημοσιογράφους, διατείνονται ότι είναι προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτό στις θρησκείες και στους άθεους κ.ά. Για να πετύχουν τον στόχο τους, μάλιστα, διασύρουν διαρκώς το έως τώρα διδασκόμενο ορθόδοξο μάθημα, χαρακτηρίζοντάς το  ως «μονοθρησκευτικό», «κατηχητικό», «ομολογιακό», «αναχρονιστικό»  «κλειστό», προκειμένου να νεκραναστήσουν το ήδη ληγμένο πολυθρησκειακό Πρόγραμμα ΕΣΠΑ και, βέβαια, ευελπιστώντας ότι αυτό θα γεννήσει και νέα ΕΣΠΑ! Δεν σκέπτονται όμως την παιδαγωγία των Ελλήνων μαθητών, που καθώς είπε ο Απ. Παύλος, είναι ανάγκη να διεξάγεται «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», δηλαδή, «χριστοκεντρικά», όπως επανειλημμένως έχει υποστηρίξει και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Η τυχόν εφαρμογή ενός αντορθόδοξου, πολυθρησκειακού συνονθυλεύματος είναι βέβαιο, ότι, μέσω της μείξεως των πίστεων και των θρησκειών, θα συμβάλλει, αντιδημοκρατικά, στη σταδιακή  κατάργηση των θρησκευτικών ετεροτήτων και θα οδηγήσει την ελληνική νεολαία σε μια πορεία ομογενοποίησης προς  μία παγκόσμια θρησκεία για όλους !!!

Είναι σαφές ότι το Πρόγραμμα ξεφεύγει εντελώς από την ορθόδοξη παράδοση, διαπνέεται από μία διεθνιστική ιδεολογία και από μία, όπως οι ίδιοι ονόμασαν, θεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Σε πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην  εφημ. «Αυγή» την 1-11-2015, από εκπροσώπους του ΙΕΠ, προδιαγράφονται τα ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά του νέου προτεινόμενου πολυθρησκειακού μαθήματος των θρησκευτικών: «…Στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο και στο Λύκειο έχει να κάνει με ένα μάθημα για όλους, που μπορούν να το διδάσκονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί με έμφαση στα χαρακτηριστικά αυτά, μπορούν να το διδάσκονται και άλλες χριστιανικές παραδόσεις και άλλες θρησκείες ακόμα και οι άθεοι μαθητές, οι αδιάφοροι μαθητές, οι ουδετερόθρησκοι, ή εκεί που θα συζητώνται ζητήματα φιλοσοφικών αντιλήψεων, μεταφυσικών αντιλήψεων που δεν έχουν θεολογικό χαρακτήρα κ.λπ.». Από τα παραπάνω, καταλαβαίνει κανείς ότι το μεθοδευμένο αυτό σχέδιο διδασκαλίας του πολυθρησκειακού (αθεϊστικού) ή θρησκειολογικού μαθήματος σε Έλληνες μαθητές θα έχει, εάν εφαρμοστεί, απρόβλεπτες παιδαγωγικές συνέπειες, διότι πρόκειται για ένα περίεργο σούπερ μάρκετ  θρησκειών, για ένα θρησκευτικό συγκρητισμό των ρωμαϊκών χρόνων, που με την πνευματική σύγχυση που θα δημιουργήσει στα μικρά κυρίως παιδιά, θα αποδομήσει την ορθόδοξη πίστη και θα ισοπεδώσει αντί να αναπτύξει τη θρησκευτική συνείδηση των νέων. Το ό, τι πρόκειται για ένα σχέδιο επιβολής μίας παγκόσμιας, εκκοσμικευμένης, άθεης κατ΄ ουσίαν «θρησκευτικότητας» ή «πνευματικότητας», αποδεικνύεται και από ένα άλλο απόσπασμα του ίδιου δημοσιεύματος της εφημ. «Αυγής» (1-11-2015), όπου, για πρώτη φορά, αποκαλύπτεται απροκάλυπτα από το ΙΕΠ ότι τα  πανθρησκειακά σχέδια, που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, αφορούν, εκτός  από τους Έλληνες ορθοδόξους και τους Έλληνες μουσουλμάνους μαθητές: Διαβάζουμε λοιπόν: «.. Χρειαζόμαστε νέα, ανοιχτά προγράμματα σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών που αφορούν το Ισλάμ… Πρέπει να πάμε σε προγράμματα σπουδών για τα δημόσια σχολεία, όπου οι μουσουλμάνοι μαθητές δεν θα κάνουν κατηχητικό μουσουλμανικό μάθημα. Θα κάνουν κι αυτοί ένα ολοκληρωμένο μάθημα θρησκευτικού γραμματισμού. Κατά κύριο λόγο, δηλαδή, τοπική θρησκευτική (μουσουλμανική) παράδοση, χριστιανική και  ιουδαϊκή παράδοση, αλλά και άλλες θρησκείες. Αυτό το νόημα έχει το μάθημα του Ισλάμ στα δημόσια σχολεία. Το υπουργείο Παιδείας δεν θέτει νησίδες ισλαμικής κατήχησης στα δημόσια σχολεία. Εξ ου και η προοπτική ίδρυσης κατεύθυνσης ισλαμικών σπουδών στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ».

Με το παραπάνω άρθρο γίνεται φανερό -και είναι ανάγκη να το προσέξει επισταμένως και το Υπουργείο Παιδείας και η διοικούσα Εκκλησία- ότι μεθοδεύεται η κατάργηση του ήδη από την εποχή του Δ΄ αιώνος κατοχυρωμένου δικαιώματος της ανεξιθρησκείας, του δικαιώματος των πιστών μαθητών μιας θρησκείας ή πίστεως να έχουν -και να διατηρούν και μέσω και της θρησκευτικής αγωγής- την πίστη των γονέων  τους. Ό Υπουργός  Παιδείας είναι ανάγκη να προσέξει σε τι μονοπάτια τον οδηγούν αυτές οι αναχρονιστικές και αντιδημοκρατικές, κατά τη γνώμη μας, απόψεις. Το μάθημα των θρησκευτικών, όπως και άλλα μαθήματα, σαφώς χρειάζεται αναμόρφωση και προσαρμογή με νέες παιδαγωγικές και διδακτικές μεθόδους. Δεν επιδέχεται όμως δομικές  και οντολογικές αλλαγές, ως προς  τον ορθόδοξο χαρακτήρα και το ορθόδοξο περιεχόμενό του, που θα το μετατρέψουν σε μία πολυθρησκειακή (πολυθεϊστική) ή πανθρησκειακή προπαγάνδα, κατήχηση ή ενδεχομένως σε έναν πανθρησκειακό προσηλυτισμό των μικρών ορθοδόξων παιδιών και μάλιστα εντός του ίδιου του σχολείου! Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες μουσουλμάνους μαθητές. Αυτό το θέμα είναι πιθανόν να δημιουργήσει, όχι μόνον τεράστια παιδαγωγική βλάβη στα παιδιά αλλά και τεράστια αναταραχή στην παιδεία μας με απρόβλεπτες νομικές και άλλες συνέπειες.

Από την εφημερίδα "Ορθόδοξη Αλήθεια" 

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΥΓΧΥΣΗ: H ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Του κ. Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου

Προέδρου του Δ. Σ. Της «Πανελληνίου Ενώσεως Γονέων»

«Χριστός, Απόλλωνας, Λευκή Αδελφότητα, Κοίλη Γη, Έλ, Ελοχίμ, Νεφελίμ, Διεθνείς Συνωμοσίες, Γέροντες, Προφητείες, UFO, Αποκρυφισμός, Δαιμονολογία, Εξορκισμοί», είναι μερικά μόνο από τα θέματα με τα οποία ασχολούνται οι τηλεοπτικές εκπομπές προώθησης βιβλίων και πονημάτων του «ερευνητή-συγγραφέα» κ. Δημοσθένη Λιακόπουλου.

Το γεγονός δεν θα ήταν άξιο ιδιαίτερου σχολιασμού, αφού τέτοιου είδους βιβλία κυκλοφορούν, με ανάλογο περιεχόμενο, από την εποχή ακόμα του Μεσαίωνα. Μπορεί να τα ανακαλύψει κανείς στα ράφια βιβλιοπωλείων αλλά και ομάδων που ασχολούνται με μεταφυσικές αναζητήσεις. Το φαινόμενο όμως έχει πάρει διαστάσεις από τη στιγμή που δημιουργεί σύγχυση και αλλοίωση της Χριστιανικής συνείδησης του μέσου Έλληνα πολίτη, αφού για την προώθηση αυτών των βιβλίων γίνεται χρήση του μέσου της Τηλεόρασης σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ο κ. Λιακόπουλος είναι ο αποκλειστικός παρουσιαστής και διαφημιστής μιας μεγάλης γκάμας βιβλίων, πολλά από τα οποία φέρεται να έχει γράψει ο ίδιος. Ο συγγραφέας ασχολείται με πλήθος μεταφυσικών και παραφυσικών θεμάτων, που μπλέκονται όμως -και αυτό είναι το πρόβλημα- με την Εθνική ταυτότητα των Ελλήνων αλλά και την Χριστιανική και Ορθόδοξη πνευματικότητα.

Ο ίδιος διαθέτει ένα χαρακτηριστικό επικοινωνιακό χάρισμα και μια αμεσότητα, που θυμίζει σε πολλά σημεία τους αμερικανούς «τηλε-ευαγγελιστές». Ο λόγος του χειμαρρώδης. Χρησιμοποιεί διάφορα επικοινωνιακά τρυκ (αυξομείωση στην ένταση της φωνής, παρακλήσεις, ρητορικά σχήματα, ακόμα και προσταγές προς τους τηλεθεατές π. χ. «… Σηκωθείτε τώρα! από καναπέδες, ντιβάνια, πολυθρόνες, καρέκλες… Και πάρτε τηλέφωνο»!) και διάφορα εποπτικά μέσα: νideo, animation, τραγούδια και μουσικές αναλόγου περιεχομένου με τα βιβλία κ.ά. , τα οποία προκαλούν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή.

Επαναλαμβάνουμε, ότι η διαφήμιση και μόνο βιβλίων δεν θα ήταν άξια σχολιασμού.Μέσα όμως από αυτές τις εκπομπές, προβάλλονται κάθε είδους αποκρυφιστικές θεωρίες (Κοίλη Γη, Λευκή Αδελφότητα, μεγάλη Πυραμίδα), αναβιώνει μια λανθάνουσα αρχαιολατρία μπλεγμένη με τη Χριστιανική διδασκαλία, ένα κράμα εθνικισμού και προγονολατρίας με ρατσιστικές αποχρώσεις, αλλά και μια ακατάσχετη συνωμοσιολογία -οι πάντες απεργάζονται, κατά τον κ. Λιακόπουλο, τον αφανισμό των Ελλήνων. Μπλέκονται με μεγάλη ευκολία η δαιμονολογία με την ουφολογία και τους εξωγήινους. Και τέλος, χώρο στις εκπομπές του κ. Λιακόπουλου έχουν οι γέροντες της Ορθοδοξίας, οι προφητείες του πατροκοσμά και του γέροντος Παϊσίου, μάλιστα ερμηνευμένες με τέτοιο τρόπο που σίγουρα δεν φαντάζονταν ακόμα και οι ίδιοι οι πατέρες.

Μετά από μια σχετική έρευνα όλων των «καταπληκτικών» και εξωφρενικών θεωριών του κ. Λιακόπουλου καταλήξαμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

1. Στα βιβλία που υπογράφει περιέχονται «ανακαλύψεις» και θεωρίες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουν με τη λογική και την επιστήμη. Αυτό βέβαια δικαιολογείται από το συγγραφέα, αφού πάντοτε δίνεται μια μεταφυσική διάσταση σε κάθε επιστημονική θεωρία. Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Λιακόπουλο: «η γη είναι κούφια, γεμάτη μιαρά έθνη, διαβολαραίους και καλλικατζαραίους Νεφελίμ, ο ήλιος είναι σιδερένια μηχανή, οι υποχθόνιοι ζουν ανάμεσά μας και τρώνε ανθρώπους, ο Διόνυσος και ο Μεγαλέξανδρος έπειτα από εντολή του Θεού βούλωσαν τρύπες με τεράστιες τάπες-πυραμίδες, η σελήνη είναι γεμάτη ελληνικές πόλεις και μέλαθρα, ο Λουκιανός έγραψε αληθή ιστορία, ο πλανήτης είναι ελληνικός, όλοι οι πολιτισμοί είναι ελληνικοί, όλες οι γλώσσες προέρχονται από την ελληνική, ο Αριστοτέλης ανακάλυψε τη σχετικότητα και το νόμο της απροσδιοριστίας, όλες οι γνώσεις του κόσμου είναι γραμμένες στα αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν μονοθεϊστές, μάλλον πρώιμοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και δεν πίστευαν στο δωδεκάθεο… ». Σε αυτό τον «ορυμαγδό» των θεωριών ο κ. Λιακόπουλος απαντά πάντα με πλήθος «επιχειρημάτων», νideo, φωτογραφιών, εγγράφων και δημοσιευμάτων. Οι περισσότερες από αυτές τις θεωρίες καταρρίπτονται ως αβάσιμες, από ανθρώπους που έχουν μια σχετική γνώση και πανεπιστημιακή μόρφωση. Ο μέσος όμως πολίτης μπορεί εύκολα να εντυπωσιαστεί, να προβληματιστεί, έως και να εκστασιαστεί με τον τρόπο που προβάλλονται όλα αυτά μέσα από τις σχετικές εκπομπές.

2.   Είναι απορίας άξιο πώς ο κ. Λιακόπουλος χρησιμοποιεί στοιχεία, που με μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και στη σχετική βιβλιογραφία αποδεικνύεται περίτρανα ότι είναι αστήρικτα και παραπλανητικά. Έτσι, έχει διαπιστωθεί ότι «ο σκελετός Κενταύρου, που ανακαλύφθηκε και φυλάσσεται σε πανεπιστήμιο», δεν είναι τίποτα άλλο από μια φάρσα, που θέλησε να κάνει ένας καθηγητής, ενώ οι φωτογραφίες με σκελετούς γιγάντων με «μικροσκοπικούς» ανθρώπους δίπλα τους, αποτελούν «πειραγμένες» φωτογραφίες από διαγωνιζόμενους σε ένα διαγωνισμό του «photoshop». Η παράθεση παρόμοιων «ντοκουμέντων» είναι ατελείωτη. Η χρήση τέτοιων «αποδεικτικών» μέσων όμως, κατά τη γνώμη μας, μπορεί να οδηγήσει το κοινό σε παραπληροφόρηση και σύγχυση.

3.   Παραποιείται συστηματικά από τον κ. Λιακόπουλο το περιεχόμενο της Άγιας Γραφής προκειμένου να υποστηριχθούν και με χωρία οι θεωρίες του. Άλλωστε, όπως έχει πει ο ίδιος σε εκπομπή του, οι «Εβδομήκοντα», που μετέφρασαν το εβραϊκό κείμενο στα Ελληνικά, «παραχάραξαν» το κείμενο της Π. Διαθήκης. Έτσι, δεν διστάζει να αλλοιώνει ο ίδιος τα χωρία, προκειμένου να στηρίξει τις θεωρίες του.Το χωρίο π. χ. Του: Ψαλμοί ργ’, στίχ. 4: «ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα», γίνεται: «ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους ελοχίμ αυτού πυρός φλόγα». Αλλοιώνοντας το χωρίο:Γένεση στ’ στίχ. 1-4, προσπαθεί να στηρίξει την περίφημη θεωρία του για τα «Ελοχίμ και τα Νεφελίμ ». Η θεωρία του έχει ως εξής: «Εν αρχή ο Θεός έκανε τους Ελοχίμ, τον ουρανό και την γη, αυτοί κάναν Νεφελίμ, αφού διασταυρώθηκαν με τους ανθρώπους, τα κακά Νεφελίμ έμειναν κακά και τα καλά γίναν Έλ. Από τα καλά Νεφελίμ τα Έλ βγήκαν οι Έλληνες. Τα κακά ζούνε κάτω από τη γη (την κοίλη γη) και εξουσιάζουν τον κόσμο, μέχρι να γίνει πόλεμος ξανά… ».

4. Στο βιβλίο που διαφημίζει: «Ο καιρός γαρ εγγύς», παρουσιάζεται και σχολιάζεται εκτενώς η λεγόμενη «Προφητεία του Τραχωνίου Λεμεσού». Μάλιστα επί καθημερινής βάσης στις εκπομπές του γίνεται προσπάθεια να συνδεθούν διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας με τις εν λόγω «προφητείες». Αποκρύπτεται όμως το γεγονός ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου εξέτασε το φαινόμενο και απέρριψε τις δήθεν «προφητείες» ως απαράδεκτες: «Η Ιερά Σύνοδος έχοντας υπόψη τις απόψεις μελών της, που εκφράστηκαν από καιρό, καθώς και την έκθεση της Επιτροπής, που ορίστηκε για εξέταση της εμφάνισης «σημείων», σε οικία στο Τραχώνι, αποδέχεται χωρίς καμία επιφύλαξη το πόρισμα της Επιτροπής ότι τα κακότεχνα σχεδιάσματα, τα γράμματα και οι ημερομηνίες στην πιο πάνω οικία είναι «Προϊόντα Απάτης» και «ασυνάρτητον συνονθύλευμα φαντασιών πασχούσης και απατώσης προσωπικότητος»». (Ανακοινωθέν Ιεράς Συνόδου Κύπρου 7/7/99).

Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι ανά τους αιώνες συνέχονται από ένα φόβο για το μέλλον και τα έσχατα. Έτσι, πολύ εύκολα σαγηνεύονται από κάθε είδους προφητείες και ενοράσεις. Το κλειδί για την αναγνώριση κάθε είδους προφητικού λόγου, κατ’ αρχήν, είναι η «διάκριση των πνευμάτων», διότι είναι δυνατόν πολλές φορές να ομιλούν ακόμη και δαιμόνια. Για την ερμηνεία μιας προφητείας τον πρώτο λόγο έχει η Εκκλησία. Κάθε ιδιωτική προσπάθεια ερμηνείας, ακόμα και αν κρύβει ευσεβή πόθο και θρησκευτική ευλάβεια, εφόσον είναι ξεκομμένη από την Εκκλησία, μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε επικίνδυνες ατραπούς. Πόσο μάλλον όταν κάποιος, αντί να ερμηνεύει προφητείες, παράγει ο ίδιος «προφητικό» λόγο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις «φωτισμένων» «Προφητών» που δημιούργησαν σύγχυση σε πλήθος ανθρώπων και τελικά καταδικάστηκαν από την Εκκλησία.

Η εμμονή του κ. Λιακόπουλου σε αμφιβόλου ποιότητας προοράσεις και λαϊκού τύπου προφητείες, που είναι μάλιστα καταδικασμένες επίσημα από την Εκκλησία της Κύπρου, προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση. Η ενασχόλησή του επίσης με θεωρίες ξεχασμένες από καιρό, τις οποίες προβάλλει ως νέες, πρωτότυπες δικές του ανακαλύψεις, όπως επίσης και τα αμφιβόλου προέλευσης «ντοκουμέντα» και αποδείξεις των θεωριών του, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ψευδοεπιστήμη και η μελλοντολογία «πουλάνε» και μάλιστα πολύ. Η ανάμιξη δε των ονομάτων και των λόγων του γέροντος Παϊσίου και του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού με όλο αυτό το συνονθύλευμα των κοσμοθεωριών του κ. Λιακόπουλου αποτελεί τουλάχιστον ασέβεια προς τα πρόσωπά τους, αν όχι προσπάθεια σύγχυσης του κοινού.

‘Αναδημοσίευση ‘από : http://www.oodegr.com/oode/asynithista/liakopoulos_1.htm#2.

Αναδημοσίευση από: Περιοδικό «Παρακαταθήκη» Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2008, τ. 62, σελ. 6-8.

Πρώτη δημοσίευση στο αντιαιρετικό περιοδικό Διάλογος, όργανο του «Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων», τεύχος 52 (Απρίλιος – Ιούνιος 2008), Αθήνα, σελ.  8-11.

Κατεβάστε το τεύχος ‘εδώ :

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/dialogos/52.pdf

καί άλλα τεύχη τού ‘αντιαιρετικού περιοδικού Διάλογος ‘εδώ :

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/dialogos/dialogos.html