Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ 1922

Ο εορτασμός των Θεοφανίων στη Σμύρνη έπειτα από 94 χρόνια,  στάθηκε η αφορμή ώστε να συγκεντρωθούν στην ιστορική προκυμαία της πόλης απόγονοι ελληνικών οικογενειών, Τούρκοι, δυτικοί που ζουν στην Τουρκία, αλλά και δεκάδες Ελληνες επισκέπτες από Χίο και Μυτιλήνη.

Τον αγιασμό τέλεσε ο πατήρ Κύριλλος, ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας, ο οποίος λειτουργεί μόνιμα στη Σμύρνη μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του 1922. Από το 1990 τελούσε περιστασιακά λειτουργίες καθώς δεν υπήρξε ποτέ σταθερός ιερέας στη Σμύρνη μέχρι τον Αύγουστο του 2013, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τού εμπιστεύθηκε μόνιμα τη θέση. Επίκεντρο της εκκλησιαστικής ζωής είναι ο ναός της Αγίας Φωτεινής.

Η εκκλησία ήταν ένας παλαιός ολλανδικός ναός, αλλά μετά τα Σεπτεμβριανά το 1955 οι Ολλανδοί πήραν τα λείψανα των προγόνων τους και έφυγαν. Αργότερα η τότε ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να ενοικιάσει τον ναό για 99 χρόνια και το 1981 έγινε ανακαίνιση και μετατράπηκε σε ορθόδοξη εκκλησία που λειτουργούσε Χριστούγεννα και Πάσχα.

Ο εορτασμός έγινε στις 8:30 το πρωί με τη θεία λειτουργία στην Αγία Φωτεινή, ενώ στις 12:30 πραγματοποιήθηκε και ο αγιασμός των υδάτων και η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού στο λιμάνι της Σμύρνης, απέναντι από το παλιό ελληνικό προξενείο.

"Σήμερα αισθανθήκαμε τη συνέχεια της ιστορίας μας μέσα από αυτή την τελετή", δήλωσε ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής, που τέλεσε τον Αγιασμό.

Ο ίδιος δήλωσε την Τρίτη στο Star: "Είναι ένα συγκινητικό και συγκλονιστικό ταυτόχρονα γεγονός. Εγώ μίλησα λίγο με τα παιδιά που θα βουτήξουν για να πιάσουν τον Τίμιο Σταυρό και τους είπα να ξέρετε ότι δεν βουτήξετε να πιάσετε μόνο τον Σταυρό, αλλά θα ανασκαλέψετε τη θάλασσα για να αισθανθούν οι πρόγονοι μας που είναι μέσα σε αυτή τι ακριβώς γίνεται σήμερα".

http://news247.gr

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΗ ΛΕΡΟ

Ο Θεός με τα σημεία Του μας θυμίζει ότι είναι εδώ μαζί μας, εμείς είμαστε μαζί Του;

Ξημερώνοντας Χριστούγεννα στο νησί της Λέρου, ένα δυσάρεστο γεγονός ήρθε για να αμαυρώσει την Άγια αυτή ημέρα.

Το σκάφος του Λιμενικού Σώματος το οποίο εκτελεί υπηρεσία ναυαγοσωστικού, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, παραδόθηκε στις φλόγες οι οποίες κατέκαψαν την γέφυρα του πλοίου.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα ή βαρείς τραυματισμούς, καθώς στο σκάφος υπάρχει μόνιμα 24ωρη βάρδια του Λιμενικού.

Μόλις επετεύχθη η πλήρης κατάσβεση της πυρκαγιάς και μπόρεσαν οι αρμόδιοι να εισέλθουν στο εσωτερικό του σκάφους για τις περαιτέρω έρευνες, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εξής παράδοξο φαινόμενο.

Ενώ πολλά μεταλλικά τμήματα του σκάφους, είχαν λειώσει από τις υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν κατά την πυρκαγιά, δύο ξύλινες άγιες εικόνες που βρίσκονταν στο πιλοτήριο, παρέμειναν άθικτες!!!

Ή για να είμαστε απολύτως ακριβείς, κάηκε λίγο μόνο η ξύλινη κορνίζα τους, αλλά την εικόνα δεν την άγγιξε η φωτιά.

Η πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας το εξέλαβε ως θαύμα και ως καλό σημάδι εξ ουρανού.

http://www.pentapostagma.gr

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ- ΟΙ ΓΑΓΓΡΑΙΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

«Παισί δ’ αιδώ χρή πολλήν, ου χρυσόν καταλείπειν»

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

«Πρέπει κανείς ν’ αφήνει στα παιδιά του την αρετή της αιδούς και όχι χρυσάφι» Πλάτων

Πριν από μερικά χρόνια στάλθηκε στα σχολεία μια εγκύκλιος σχολικού συμβούλου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, διά της οποίας στιγματιζόταν και περιγραφόταν με μελανά χρώματα η ολοένα αυξανόμενη κακή συνήθεια των μαθητών να αισχρολογούν και να βωμολοχούν, εντός και του σχολικού αυλόγυρου, στα διαλείμματα, και να αισχρολογούν στους τοίχους των σχολικών κτιρίων. Δυστυχώς, ακόμη και στο δημοτικό σχολείο, γινόμαστε αυτήκοοι μάρτυρες της σιχαμερής και επιβλαβούς αυτής έξεως!

Με περισσή αναίδεια, μικροί μαθητές, εκστομίζουν το «εθνικό προσωνύμιο» με τα «τρία άλφα», που όσο ανεβαίνεις τις σχολικές βαθμίδες τείνει να αντικαταστήσει το βαφτιστικό όνομα! Το κακό είναι πώς δεν μπορούμε εμείς οι δάσκαλοι να λάβουμε δραστικά μέτρα. Από την μία καραδοκεί η νεοφανής αυτή «ασθένεια» της ενδοσχολικής βίας, το λεγόμενο bullying, νεοταξικό εφεύρημα-πονήρευμα εν πολλοίς, το οποίο σκοπό έχει να τρομοκρατήσει και να φιμώσει τον δάσκαλο, να μην νουθετεί, έστω και αυστηρά, τους μαθητές του, καθώς ο ανουθέτητος νέος, ο ακαθοδήγητος, είναι ευχειραγώγητος και καταντά άθυρμα κάθε τσαρλατάνου.

Από την άλλη έχουμε τους μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς και μοναχοκόρες-παιδιά κακομαθημένων γονέων. Οι γονείς αυτοί ανατρέφουν στα σπίτια τους εγωκεντρικούς τυραννίσκους. Και είναι γονείς που ποτέ δεν είπαν το ευλογημένο «όχι» στα παιδιά τους, που ποτέ δεν τιμώρησαν τα βλαστάρια τους.

Να πω κάτι παρενθετικά για την παρεξηγημένη λέξη «τιμωρία». Ως δάσκαλος, όταν παραλαμβάνω μία νέα τάξη, λέω, στην πρώτη συνάντησή μου με γονείς και μαθητές, κάτι που τους ξαφνιάζει: «είμαι δάσκαλος της τιμωρίας!». Τι σημαίνει όμως τιμωρία; Πώς ετυμολογείται η λέξη; Παράγεται από την «τιμή» και την λέξη «ώρα» (με ψιλή). Με δασεία (η ώρα) σημαίνει χρονική διάρκεια, με ψιλή όμως σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, επίβλεψη, εξ ου και θυρωρός (=ο επιβλέπων την θύρα), ολιγωρία (=λίγη φροντίδα, άρα αδιαφορία) κλπ. Άρα, τιμωρός είναι αυτός που προνοεί και φροντίζει γιά την τιμή, την αξιοπρέπεια κάποιου. (Έτσι γίνεται κατανοητό και περί του τιμωρού Θεού μας. Δυστυχώς, με την εγκληματική απόφαση μιάς δράκας γλωσσοκτόνων βουλευτών, χάσαμε την «μαγεία» του ετυμολογικού πλούτου της γλώσσας μας. Η κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, την κατέστησε περίπου ανάπηρη. Και ανάπηρη γλώσσα σημαίνει και ανάπηρη σκέψη!).

Εξαιτίας, λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, της περιρρέουσας ατιμωρησίας, πολλοί γονείς ενοχλούνται και απειλούν, πολλές φορές, τους εκπαιδευτικούς, αν κάποιος χρησιμοποιήσει... «λεκτική βία» -έτσι το ονομάζουν- κατά των υπερευαίσθητων παιδιών τους!

Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω ανέκδοτο, που μας έρχεται από την Αμερική. Ένας πιτσιρίκος πηγαίνει με την μαμά του σ’ ένα πολυκατάστημα. Ψωνίζει εκείνη κάτι ευτελές και απαραίτητο για το σπίτι, μα ο μικρός έχει χωθεί σ’ ένα αυτοκινητάκι (παιδικό), και αρνείται να βγεί απ’ αυτό. Με γοερές κραυγές και τσιρίδες απαιτεί να του το αγοράσει. Η μάνα δεν έχει χρήματα, τρέμει όμως μήπως η άρνηση της δημιουργήσει στο παιδί ψυχολογικά προβλήματα. Είνα απεγνωσμένη. Το κατάστημα όμως έχει παιδοψυχολόγο, όπως όλα τα καλά πολυκαταστήματα παιδικών ειδών στην Αμερική. Ζητεί απελπισμένη βοήθεια, του εξηγεί το πρόβλημα. Ο ψυχολόγος, πρόθυμα, πήγε δίπλα στον μικρό, του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, και αμέσως –ω του θαύματος!- ο νεανίσκος σωφρονισμένος τον ακολούθησε, σαν αρνάκι, πηγαίνοντας στη μητέρα του. Η μάνα έμεινε έκθαμβη από την επιστημονική επάρκεια του ψυχολόγου. «Τι του είπατε και πείστηκε;» ρωτάει. Ο παιδοψυχολόγος χαμογελά και της λέει: «Του είπα, κατέβα αμέσως, γιατί θα φας δύο σφαλιάρες, που θα δεις τον ουρανό σφοντύλι!!». Λένε ότι ήταν Έλληνας, της παλιάς σχολής!

Δυστυχώς, και στα καθ’ ημάς, η ανατροφή των παιδιών βρίσκεται για περισσότερο από έναν αιώνα στο έλεος των ετεροχρονισμένων σχετικών δυτικών συρμών, που μας τους έφεραν οι προτεστάντες μισσιονάριοι ή οι φραγκογκουβερνάντες ή οι «διαφωτισμένοι εις τας Ευρώπας» ημέτεροι. Τελευταία μάλιστα το γενικό πρόσταγμα το έχουν κάποια νεαρά άτομα με κάποιο αμερικανικό δίπλωμα Master(και είναι γνωστό ότι υπάρχει κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο απ’ το οποίο μπορεί να πάρει κανείς κάποιο Master, όποιος κι αν είναι ο δείκτης νοημοσύνης του!), που κατακλύζουν τις περίφημες σχολές γονέων και τα άλλα σχετικά προγράμματα (ιδίως τηλεοπτικά στα οποία «διδάσκουν οι κολοκυθολογούντες «προοδευτικοί» οικογενειακοί σύμβουλοι), όπου οι κυρα-Κατίνες της συνοικίας μαθαίνουν ότι πρέπει ν’ αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν, για να μην γίνουν «κομπλεξικά»! Έτσι, οι ταλαίπωροι νέοι γονείς, εκτός από την κρίση του αρχοντοχωριατισμού (νόσημα εθνικό κι αυτό, το οποίο «θεραπεύει» η οικονομική κρίση), ταλαιπωρούνται κι από την αξιοθρήνητη, τις πολλές φορές, ανωριμότητα όλων αυτών των μαϊστόρων της ανοησίας, για να κατασκευάσουν τελικά τις εξαμβλωτικές προσωπικότητες που θα αποτελέσουν τις μέλλουσες γενεές.

Ρίζα, λοιπόν, του κακού, η ατιμωρησία, η οποία γεννά την αναίδεια, η οποία στη συνέχεια τίκτει την βωμολοχία, την χυδαιότητα, την ηθική αποχαλίνωση, την ασωτία.

Αν γυρίσουμε, όμως, πίσω και «συνομιλήσουμε» με τους προγόνους μας, θα διαπιστώσουμε την πρωτόθρονη αξία, που έδιναν στην αιδώ. Στον περίφημο μύθο που αναφέρει ο Πλάτων στον «Πρωταγόρα», διαβάζουμε ότι, όταν ο Δίας έφτιαξε τον κόσμο, προίκισε τα ζώα με διάφορα χαρακτηριστικά (φτερά, δύναμη, ταχύτητα). Όμως τον άνθρωπο τον άφησε ανεφοδίαστο (κυρίως χωρίς την πολιτική τέχνη, την ικανότητα συμβίωσης). Οι άνθρωποι έτσι εξοντώνονταν από τα θηρία. Τότε ο Ζεύς, επειδή φοβήθηκε για το γένος μας, μη ξεκληριστεί, στέλνει τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την Αιδώ και την Δίκη (την ντροπή και την δικαιοσύνη). Έτσι θα διακανονιζόταν η αρμονία των σχέσεων στις πολιτείες. Τον ρώτησε ο Ερμής, με ποιό τρόπο να τις κατανείμει. Σε λίγους, όπως οι άλλες τέχνες, ή σε όλους τους ανθρώπους; «Σε όλους να τις μοιράσεις», λέει ο Δίας, «και όλοι ας μετέχουν σ’ αυτά τα δύο... Και βάλε νόμο, από εμένα διαταγμένο, όποιος δεν μπορεί να μετέχει στην Αιδώ και στην Δίκη να τον σκοτώνουν ως αρρώστια της πόλης». («Και νόμον θες παρ’ εμού, τον μη δυνάμενον αιδούς και δίκης μετέχειν ως νόσον της πόλεως» - Πρωταγόρας ΧΙΙ). Σήμερα, δεν μιλάμε για νόσο, αλλά για επιδημία της αναίδειας και της αδικίας. Σοφοί και φιλόκαλοι, αν και ειδωλολάτρες, οι αρχαίοι είχαν αναγνωρίσει την αξία της αιδούς, της ντροπής για τον πλησίον. Ο Ηρόδοτος γράφει: «Άμα δε κιθώνι εκδυομένω συνεκδύεται και την αιδώ γυνή», δηλαδή, όταν η γυναίκα αποβάλλει τον χιτώνα, το ρούχο, αποβάλλει συγχρόνως και την ντροπή. (Πολλές φορές λέω σε μάνες κοριτσιών, έκτης Δημοτικού, να στέλνουν τα παιδιά τους ντυμένα ως μαθήτριες, σεμνά, και όχι σαν τις ημίγυμνες οδαλίσκες των βοθροκαναλιών. Πολλές ακούν, λίγες αρνούνται, γιατί και οι ίδιες μιμούνται τις αξιολύπητες τηλεχανούμισσες! Ισχύει πάντα το «ο ποιήσας και διδάξας», το «παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν», του Αγίου Χρυσοστόμου). Ένα ακόμη παράδειγμα από το προγονικό κλέος: Μέχρι τον Ε’, τον «Χρυσό Αιώνα», η θεά Αφροδίτη παριστάνεται και σμιλεύεται ντυμένη, γι’ αυτό την ονόμαζαν Ουρανία. Όταν αρχίζει η παρακμή, παρουσιάζεται εντελώς γυμνή και ονομάζεται πια Πάνδημος. (Βλέπουμε κάποιες φυλές του Αμαζονίου, σχεδόν γυμνές, και χασκογελάμε μ’ αυτούς τους «βάρβαρους ή απολίτιστους». Το κάνουν από άγνοια. Μία βόλτα στις πόλεις μας, το καλοκαίρι, δείχνει που υπάρχει ο... παλιμβαρβαρισμός! Το καλύτερο στολίδι για τους νέους είναι το κοκκίνισμα του προσώπου από την ντροπή. Αυτό το χρώμα, δυστυχώς, έχει χαθεί στις μέρες μας από τα πρόσωπα των Ελλήνων!).

Να αναφέρουμε και όσα επίκαιρα γράφει και ο Ησίοδος στο «Έργα και ημέραι». Περιγράφει την θλιβερή εικόνα του κόσμου που παύει να ελέγχεται από την Αιδώ, μία εικόνα που λίγο απέχει από την σημερινή. «Μεμαίξεται εσθλά κακοίσιν (δηλαδή τα καλά και τα κακά θα είναι αδιακρίτως αναμεμιγμένα μεταξύ τους, θα υπάρχει σύγχυση). Θα γεννιούνται βρέφη με άσπρα μαλλιά (δηλαδή θα ανατραπεί τερατωδώς η τάξη της φύσεως). Τότε ο πατέρας δεν θα ομοιάζει με τα παιδιά ούτε τα παιδιά με τον πατέρα (παιδιά υιοθετημένα από θηλυπρεπείς). Ο φιλοξενούμενος θα παύσει να είναι πρόσωπο πολύτιμο για τον φιλοξενούντα, ομοίως ο φίλος γιά τον φίλο και ο αδελφός γιά τον αδελφό. (Οι οικογενειακές σχέσεις θα πληγούν ανεπανόρθωτα). Στους γέροντες γονείς κανένα πλέον σέβας δεν θα προσφέρουν τα παιδιά τους και θα τους υβρίζουν αναιδώς. (Γέμισαν τα γηροκομεία από ανεπιθύμητους γέροντες γονείς)».

Θα παραθέσουμε και κάτι που λέει ο Άγιος των ημερών μας, Παΐσιος ο Αγιορείτης. Στο βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο με τίτλο «Εσωτερική αταξία και εξωτερική εμφάνιση», όπου ο Άγιος Γέροντας, με το γνωστό πηγαίο χιούμορ του, καυτηριάζει κακώς κείμενα και ξέφρενες συμπεριφορές. Διαβάζω κάτι «νόστιμο». (σελ. 281-282):

«Σήμερα οι άνδρες έχουν μιμηθή τόσο πολύ τις γυναίκες που πολλές φορές δεν διακρίνονται. Την παλιά εποχή στα πεντακόσια μέτρα μπορούσες να διακρίνης αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Τώρα ούτε από κοντά δεν μπορείς μερικές φορές να ξεχωρίσης τι είναι δεν καταλαβαίνεις γυναίκα είναι; Άνδρας είναι; Γι’ αυτό αναφέρει η προφητεία, ότι θα έρθη εποχή που δεν θα διακρίνωνται οι άνθρωποι αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Ο Γερο-Αρσένιος ο Σπηλαιώτης είπε σε έναν νεαρό που είχε κάτι μαλλιά μέχρι κάτω: “Καλά, εσύ τι είσαι; Αγόρι ή κορίτσι;”. Δεν διακρινόταν. Παλιά τους κούρευαν στο Άγιον Όρος. Τώρα έρχονται όπως να ‘ναι... Εγώ τους κουρεύω με το ψαλλίδι, που κόβω το μαλλί όταν πλέκω κομποσχοίνι. Πόσους έχω κουρέψει! Πίσω από το Ιερό τους κουρεύω. Όταν έρχονται τέτοιοι, τους λέω: Υποσχέθηκα σε κάποιους φαλακρούς να τους κολλήσω μαλλιά... Κάντε αγάπη να τα κόψουμε! Τι να κάνουμε τώρα; Το ‘χω υποσχεθή!».

Στο σπουδαίο βιβλίο της μοναχής Ευθυμίας, ηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Μεγαδένδρου Θέρμου, με τίτλο «Οι προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού μέσα στην Ιστορία», σελ. 434, περιέχεται η εξής προφητεία του Πατροκοσμά: «Θα δούμε και θα ζήσουμε τα Σόδομα και τα Γόμορα στον τόπο μας». Τις προάλλες, όταν ψηφιζόταν από το άνομο συνέδριο, το σύμφωνο ασελγείας, κάποια ...Γόμαρα (έτσι έλεγε ο Μακρυγιάννης), στην Βουλή και στην μητρόπολη Αθηνών, διαφήμιζαν την βδελυρή μανία τους. Τα βοθροκάναλα ομαδόν πανηγύριζαν. Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης συμφωνούν με το σύμφωνο. Ο κυρ- Αλέξης ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση. Ο Άγιος προφήτευσε ότι όχι μόνο θα δούμε, αλλά και θα ζήσουμε τα Σόδομα. Θυμήθηκα κάτι. Στην Κρήτη, την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν ήταν παρόντες οι Τούρκοι, οι Έλληνες εύχονταν μεταξύ τους στις γιορτές, για να μην προκαλούν τα αιμοβόρα θηρία:«Χρόνια πολλά και του χρόνου χωρίς κοιλιά». Οι Τούρκοι άκουγαν χωρίς κοιλιά, αλλά οι Κρητικοί εννοούσαν «χωρίς σκυλιά». Χρόνια πολλά, λοιπόν, και του χρόνου .... χωρίς κοιλιά...

ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ!

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.

Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία.

Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό
σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του
ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,
έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη
που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.

Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου
υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.

Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε
όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλλονταν
οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...

Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα,
καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε
σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...

Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας…
Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα,
ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες.

Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν
περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου;

Και ο Κύριος απάντησε…
Παιδί μου, ποτέ δε σε εγκατέλειψα.
 Όταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο,
ήμουν εγώ που σε μετέφερα στην αγκαλιά μου...

ΕΩΣ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

 Έως την Κόλαση

-Διήγημα-

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

[στους ασυρματιστές του Θεού!]

“Την πήρα την απόφαση, ό,τι κι αν γίνει, θα πάω στο Όρος!” , είπε ο Βασίλης. Δεν κατάλαβε πως, βυθισμένος στο συλλογισμό του, τα τελευταία λόγια τα είπε δυνατά. Μα εκείνη ούτε καν πρόσεχε! Συνέχισε την απασχόληση της στον καθρέφτη, γιατί και απόψε πάλι θα 'βγαινε.... 
Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ. Μόλις έπαιρνε να σουρωπώνει, η μάνα του έφευγε. Και οι παρέες, άφθονες και ... ποικίλλες. Την όμορφη νέα χήρα, βλέπεις, την προτιμούσαν για παρέα όλοι οι “ελέυθεροι” στην πόλη. Έφτανε μια φευγαλέα ματιά να της ρίξει κανείς και να μείνει μαγνητισμένος απ’ τα “φαινόμενα κάλλη” της. Κι εκείνη, άλλωστε, δεν άντεχε πια με τη σκέψη του εδώ και δυο χρόνια “φευγάτου” άντρα της. Εκεινού η καρδιά, ξαφνικά μια νύχτα, σταμάτησε και πήγε για το “απάνω ταξίδι”, όπως έλεγε κι ένας θείος του ορφανού πια δεκαεννιάχρονου Βασίλη. 

Το άλλο πρωί, ο ήρεμος, αποφασισμένος πια, έφηβος, άφησε ένα σημείωμα στη μητέρα του, που κοιμόταν, φορτώθηκε ένα σακίδιο και κατηφόρισε για το σταθμό λεωφορείων.

Ο μεσήλικας ξερακιανός μοναχός μπήκε τελευταίος στην τράπεζα της Μονής. Κάθισε στην άκρη του πάγκου, απέναντι από δυο-τρεις επισκέπτες, δίπλα στον αρχοντάρη, τον γέροντα Αντώνιο. Οι φιλοξενούμενοι τον κοίταξαν περίεργα. Ο λόγος ήταν ότι το δεξί του χέρι ήταν μπανταρισμένο με γάζες, ενώ από πάνω ήταν δεμένο με ένα κομμάτι τριμμένου, πολυκαιρισμένου ράσου. Ο μοναχός αυτός τελείωσε το λιτό του γεύμα ταυτόχρονα με το τέλος της ανάγνωσης του ιερού κειμένου από τον αναγνώστη. Έπειτα αποσύρθηκε αθόρυβα. Οι επισκέπτες, σαν απόφαγαν, όλο περιέργεια, πήραν να ρωτάν τον αρχοντάρη για τον μοναχό αυτό. Ο αρχοντάρης, αφού τους είπε ότι αυτός ο μοναχός ονομαζόταν Βησσαρίων, τους υποσχέθηκε ότι μετά τον εσπερινό θα τους έλυνε τις απορίες.
Καθισμένοι οι τρεις φίλοι σε ένα πεζούλι στο προαύλιο της Μονής, κοιτάζοντας στο πέλαγος κι ενώ συζητούσαν για θέματα που τους εντυπωσίασαν στο μοναστήρι, είδαν χαρούμενοι τον μοναχό Αντώνιο να έρχεται κοντά τους. Ακόμη τους “έτρωγε” η περιέργεια για το γέροντα Βησσαρίωνα. “Τον πατέρα Βησσαρίωνα, παιδιά μου τον γνώρισα πριν από τριάντα περίπου χρόνια”, άρχισε να διηγείται ο αρχοντάρης. “Ήλθαμε στη Μονή την ίδια χρονιά. Το κοσμικό όνομά του ήταν Βασίλης. Αφού περάσαμε κι οι δυο το δοκιμαστικό στάδιο και δεχθήκαμε την κουρά της αγγελικής ζωής, εκείνος πήρε ευχή και έζησε υποτακτικός σ’ εναν άγιο γέροντα στα τρομερά “Καραούλια”. Επέστρεψε έξι χρόνια αργότερα, μετά την κοίμηση του γέροντά του, αλλά με δεμένο το χέρι του! Κάποτε τον ρώτησα γι’ αυτό και εκείνος μου είπε την φοβερή του ιστορία. Όταν πήγε στην Έρημο του Όρους, πληροφορήθηκε πως η χήρα μητέρα του αποδήμησε εις Κύριον.

Εκείνος φοβόταν για την κατάληξή της, επειδή είχε ζωή άστατη. Άρχισε λοιπόν να έχει αγωνία κι ερωτήματα. Πάντως, συνεχώς τη μνημόνευε, της έκανε μνημόσυνα, τρισάγια, προσευχές και δεήσεις για την ανάπαυσή της, μα ακόμη βασανιστικά ερωτήματα τον απασχολούσαν: Σώθηκε η μητέρα του; Αν δεν σώθηκε, τι μπορούσε να κάνει; Με τέτοιους λογισμούς απευθύνθηκε στον γέροντά του για να τον ρωτήσει. Έπεσε λοιπόν στα πόδια του και, με δάκρυα στα μάτια, τού μίλησε για τον επίγειο βίο της μητέρας του και ποιες ήταν μέχρι τότε οι ενέργειες του για τη σωτηρία της ψυχής της. Εκείνος του απάντησε πως αυτό που ζητούσε να μάθει, ήταν αδύνατο για τα ανθρώπινα μέτρα. Αλλά, του είπε εν τέλει, ότι θα παρακαλούσαν το Θεό, κι οι δύο μαζί, να τους πει πού βρίσκεται ή ψυχή της μητέρας του. Έπειτα, ο γέροντας έβγαλε τον Βησαρίωνα έξω από την καλύβη τους και του είπε να μείνει εκεί όρθιος, επτά ολόκληρες ήμερες προσευχόμενος, χωρίς να φάει τίποτε και ούτε να κινηθεί ή να καθίσει. Κι ο Βησαρίων έμεινε εκεί επτά μέρες και νύχτες, όρθιος, ακίνητος, διαρκώς ένδακρυς, προσευχόμενος να ελεήσει ό Θεός φωτίζοντάς τον με την αποκάλυψη της κατάστασης της ψυχής εκείνης. Ο γέροντάς του, έκανε ακριβώς το ίδιο μέσα στην καλύβη. Όταν έφθασε η νύχτα της έβδομης ημέρας, αρπάχθηκε ο νους του Βησαρίωνα στον ουρανό και σε έκσταση είδε τα φοβερά της Βασιλείας του Θεού. Είδε ότι πραγματικά οι ψυχές στον παράδεισο χαίρονται και στην κόλαση πονούν! Είδε στα αριστερά του, μία φοβερή λίμνη, έναν βόρβορο ακαθαρσίας, λάσπης, ανυπόφορης δυσωδίας, που έβραζε κοχλάζοντας. Μέσα σ’ αυτή τη λίμνη την “καιομένη του πυρός”, είδε να ξεχωρίζουν ανθρώπινες ψυχές. Πότε βυθίζονταν και πότε ανέβαιναν ψηλά, σαν να παίρνουν μια ανάσα και ξανά πάλι μέσα και ξανά έξω, αδιάκοπα. Κάποτε, μέσα στις τόσες δύστυχες ψυχές, αναγνώρισε και τη μάνα του. Ναι, την έβλεπε για λίγο από τους ώμους και πάνω κι αναρρίγησε. Κι εκείνη αναγνωρίζοντας το γιό της στην όχθη αυτής της “Γέεννας”, του φώναξε ξέπνοα: “Παιδί μου! Βοήθησέ με!”, και ξαναβυθίστηκε. Έπειτα ξαναφάνηκε για να φωνάξει ξανά: “έλεος! βοήθεια! βοήθεια!”. Πριν βυθιστεί πάλι στο βόρβορο, φώναξε στο γιο της: “Καίγομαι, πνίγομαι, βασανίζομαι, υποφέρω!”. Ήταν τόση η θλίψη του Βησσαριώνα, όταν έβλεπε κι άκουγε αυτά, βούτηξε το χέρι του μέσα, την άρπαξε από τα μαλλιά και με δυσκολία την τράβηξε έξω! Έξω από τη λίμνη ο Βησσαρίων είδε κάτι σαν χρυσή κολυμβήθρα. Από κάποιο σημείο της, δίπλα σε βράχο, έτρεχε γάργαρο νερό μέσα στην κολυμβήθρα, χωρίς όμως ποτέ να γεμίζει. Πήρε τότε τη μάνα του αγκαλιά στα δυο του χέρια και την έβαλε σ’ αυτήν την κολυμβήθρα, όπου πλύθηκε, καθαρίστηκε και έγινε κατάλευκη σαν χιόνι. Έπειτα, κάποιοι λευκοντυμένοι νέοι, που δεν τους είχε προσέξει νωρίτερα, της έδωσαν λευκό φόρεμα. Εκείνη τυλίχτηκε μ’ αυτό και έφυγε μαζί τους. Καθώς απομακρυνόταν ανάμεσά τους, στην αντίθετη από τη λίμνη κατεύθυνση, είδε να του γνέφει χαιρετώντας χαρούμενη. Αμέσως, μετά ο Βησσαρίων επανήλθε στα γήινα. Το χάραμα, μετά το τέλος της έβδομης νύχτας, ήταν εκεί, ορθός, έξω από την καλύβη, παρακαλώντας ακόμη το Θεό για τη σωτηρία της μητέρας του, ευγνωμονώντας ταυτόχρονα Εκείνον για την οπτασία. Λίγο μετά, ο γέροντάς του βγήκε από την καλύβη και τον ρώτησε τι είχε δει. Εκείνος ξέσπασε με λυγμούς σε ευχαριστίες στο Θεό για την ευσπλαχνία Του που έβγαλε τη μάνα του από τον Άδη. Το χέρι του όμως που βούτηξε στη φοβερή λίμνη του πυρός, μέχρι τον αγκώνα, ήταν καμένο και βρωμούσε απαίσια. Ο Βησσαρίων μου είπε ότι παρακάλεσε το γέροντά του, μετά απ’ αυτά, να του θεραπεύσει το χέρι του, όμως εκείνος αρνήθηκε να σβήσει εκείνο το “σημείον μέγα”, που αποτελούσε σημάδι του θαύματος! Ο γέροντας τού τόνισε πως το “σημείον” εκείνο ήταν η απόδειξη για το πόση δύναμη έχουν Θεία Λειτουργία, μνημόσυνα, τρισάγια, προσευχές με κομποσκοίνι και ελεημοσύνες για έναν κεκοιμημένο. Έπειτα, ο άγιος Γέρων ασκητής έσκισε ένα κομμάτι από το ράσο του και του είπε: “Τύλιξε το χέρι σου μ’ αυτό. Ο τόπος τώρα θα ευωδιάζει. Και σε όσους αμφιβάλλουν, θα το ξετυλίγεις για να αποδεικνύεις την αλήθεια της ιστορίας”. Εγώ, όταν μου τα έλεγε αυτά ο αδελφός μου, είχα λογισμούς δυσπιστίας. Εκείνος με κατάλαβε και τράβηξε λίγο τη μια άκρη του ράσου. Παιδιά μου!”, έκανε κοιτώντας κατάματα τους ακροατές του ο αρχοντάρης, “δεν άντεξα την “βρώμα” εκείνη κι έφυγα μακριά. Τόσο φοβερή ήταν ή δυσοσμία. Το ράσο όμως εκείνου του κεχαριτωμένου Γέροντα ήταν ράσο αγιασμένο, γι’ αυτό κι ευωδίαζε!”.

Σημ.: Στηρίζεται σε αληθινό γεγονός [Θεωδώρητος, 6ος αι. μ.Χ.]

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΡΕΥΣΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Η κατάργηση του ρευστού χρήματος οδηγεί στην απόλυτη δικτατορία

Γράφει η Α. Λεώνη

Το παγκόσμιο Τραπεζικό σύστημα εργάζεται σταθερά και οργανωμένα στην τελική εφαρμογή του πλαστικού χρήματος και εξαφάνιση του ρευστού χρήματος με πρόσχημα την φοροδιαφυγή και την παράνομη δραστηριότητα. Η κυβέρνηση προωθεί την χρήση των ηλεκτρονικών καρτών  και ήδη έχει εξαγγείλει την εφαρμογή της ηλεκτρονικής ταυτότητας. Για το σκοπό αυτό μας παρέχονται διάφορες ‘εξυπηρετήσεις’.

Ο στόχος, τσέπη άδεια αλλά όλοι με ‘ηλεκτρονικά πορτοφόλια’. Και είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι όταν έχουν άϋλη πίστωση –και όχι τον περιορισμό του φυσικού χρήματος- ξεφεύγουν ευκολότερα και ξοδεύουν περισσότερα διότι απλά δεν νιώθουν το φυσικό όριο που θέτει η έλλειψη του φυσικού χρήματος.  

 Ας δούμε πόσο εκτινάχθηκαν  οι προϋπολογισμοί των οικογενειών από τότε που άρχισε η χρήση του "πλαστικού" χρήματος. Κι αυτό γιατί επιτρέπει στον καθένα να αγοράζει  και πέραν των πραγματικών δυνατοτήτων του, με πίστωση. 

Μια κοινωνία χωρίς ρευστό χρήμα κατ’ αρχήν βρίσκεται ολοκληρωτικά στην ‘αγκαλιά’ των Τραπεζών. Κατά συνέπεια όλες οι χρηματικές κινήσεις του, καταγράφονται και αρχειοθετούνται από τις Τράπεζες απεικονίζοντας έμμεσα τον τρόπο ζωής μας.

Ας παραλείψουμε το γεγονός ότι οι Τράπεζες κερδίζουν εκμεταλλευόμενες την κίνηση των ‘χρημάτων’ αποκλειστικά μέσω αυτών και το γεγονός ότι έτσι καταφέρνουν να ελαττώσουν  τα έξοδά τους και ας δούμε αναλυτικά μερικές άλλες πολύ βασικές συνέπειες:

Απόλυτος Οικονομικός και πολιτικός έλεγχος

Με βάση αυτά τα αρχεία οι Τράπεζες θα γνωρίζουν όλες τις "επιλογές" μας. Αυτό σημαίνει, ότι κάθε στιγμή ΟΛΟΙ θα είναι εν δυνάμει αντικείμενα για εκβιασμό. Οι Τράπεζες και συνακόλουθα η ολιγαρχία η οποία θα τις ελέγχει θα είναι σε θέση να γνωρίζει τα πάντα για εμάς, εμείς όμως τίποτα δεν θα γνωρίζουμε για αυτούς. Αφού αυτοί θα είναι ‘αόρατοι’ για μας.

Θα είναι εύκολο να γνωρίζουν και να συμπεραίνουν το πώς σκεφτόμαστε δηλαδή τι ιδέες έχουμε και αν αυτές δεν αρέσουν στο σύστημα τότε αυτές θα διώκονται εύκολα και σχεδόν αυτόματα, και μάλιστα χωρίς αστοχίες. Το ηλεκτρονικό φακέλωμα καταργεί ακόμη και τους παραδοσιακούς ρουφιάνους. Δηλαδή θα έχουμε επαναφορά του ΄κουμμουνισμού’ από την άλλη πόρτα, με την έννοια ότι μελλοντικά κάποιοι άλλοι θα είναι σε θέση να μετρήσουν το έχειν και τις καταναλωτικές δαπάνες του κάθε πολίτη και στη συνέχεια θα μπορούν να καθορίζουν τις ανάγκες του. Δηλαδή αυτοί θα ορίζουν αυτό που λέχθηκε από τους θεωρητικούς του κομμουνισμού δηλαδή ‘στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του’. Μόνο που αυτό δεν θα προσδιορίζεται από το ίδιο το άτομο αλλά από τρίτους.

Τα ιατρικά δεδομένα των πολιτών επίσης μπορεί να είναι όχι μόνο ανιχνεύσιμα αλλά και εκμεταλλεύσιμα. Αν για παράδειγμα πήγε στον Ψυχίατρο και στη συνέχεια πήγε στο φαρμακείο και πήρε το συγκεκριμένο φάρμακο, κλπ. Και γίνεται αντιληπτό πόσο άσχημο είναι αυτές οι πληροφορίες να είναι εκμεταλλεύσιμες από τρίτους (πχ ασφαλιστικές εταιρείες, κλπ.);

Ακόμα και οι απ’ ευθείας συναλλαγές μεταξύ πολιτών θα πρέπει να γίνονται μέσω των Τραπεζών, κάτω δηλαδή από το άγρυπνο μάτι του μεγάλου αδερφού. Συνεπώς η   ιδιωτική ζωή και η ατομικότητα υπό πλήρη εξαφάνιση. 

Από την άλλη πλευρά η χρήση του ρευστού χρήματος όπως το ξέρουμε σήμερα, βοηθά στον  έλεγχο των δαπανών μας.  Έτσι πχ αν έχεις χρήματα αγοράζεις, αν δεν έχεις δεν αγοράζεις ή περιορίζεσαι στα απολύτως αναγκαία.

Η κατάργηση των μετρητών είναι η κατάργηση του δικαιώματος του κάθε πολίτη να μπορεί να αγοράζει ανώνυμα χωρίς να καταγράφεται. Συνεπώς η χρήση των μετρητών σημαίνει ελευθερία επιλογών χωρίς να νιώθει κάποιος ότι παρακολουθείται λόγω αυτών.  Από την άλλη οι συναλλαγές με πλαστικό χρήμα (καταγραφόμενο χρήμα), οι πολίτες θα είναι αιχμάλωτοι της εκάστοτε εξουσίας.

Ενοποίηση των Βάσεων Δεδομένων

Η ενοποίηση των Βάσεων δεδομένων σε συνδυασμό με την κατάργηση του ρευστού χρήματος είναι η απαρχή του απόλυτου ολοκληρωτισμού. Η ελευθερία των ανθρώπων όχι απλώς συρρικνώνεται – αλλά καταργείται πλήρως. Γνωρίζουμε σήμερα τις όψεις του φασισμού και την βαρβαρότητα του. Όμως η ενοποίηση των Βάσεων Δεδομένων οδηγεί σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, είναι ο απόλυτος εφιάλτης.

Δεν υπάρχει δικτάτορας, διεστραμμένος ή άλλος παθολογικός τύπος, ο οποίος θα έρθει στην εξουσία και δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τις πληροφορίες που παρέχονται από μια ολοκληρωμένη Βάση Δεδομένων. Και τότε θα αρχίσει ένα νέο-εποχικό δράμα – που ακόμη δεν μπορούμε να το φανταστούμε.

Οι επιδιώξεις ενός αρχομανούς θα μπορούν να επιβληθούν με αφόρητές μαζικές, στερήσεις (πείνα, φτώχια, ανέχεια, έλλειψη υγείας, παιδείας, περιουσία δηλ. αποστέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων) ώστε οι πολίτες να υποκύψουν στις διεστραμμένες βουλές του. Τα πυρηνικά όπλα μπορεί να επιφέρουν την φυσική καταστροφή μέρους της ανθρωπότητας. Οι χρήση των ενοποιημένων Βάσεων Δεδομένων μπορεί να ‘αλυσοδέσουν’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, αυτόματα. Γι’ αυτό ας προσέχουμε στο τι μας ετοιμάζουν.

Το μαύρο χρήμα

Άνθρωποι οι οποίοι θα βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά ή επειδή προσέφεραν κατάλληλες ‘υπηρεσίες’ (ή ακόμα και χάκερς) θα μπορούν να εμφανίζουν αθρόα πλαστικό χρήμα στο λογαριασμό τους. Κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει απόλυτα το σύστημα.

Δηλαδή, θα υπάρχει και πάλι "μαύρο" χρήμα αλλά ηλεκτρονικό αυτή τη φορά και το κυριότερο προσβάσιμο μόνο στους αρεστούς και σε αυτούς που εργάζονται πιστά για το "βαθύ κράτος".  Μάλιστα το μαύρο χρήμα θα πολλαπλασιάζεται ταχύτητα.  Όταν καταργηθεί το χαρτί, η απόδειξη για το τί είμαστε και τι διαθέτουμε, τότε ο μόνος εγγυητής θα μείνει το ηλεκτρονικό σύστημα. Τι θα μας πούνε τότε τα ΜΜΕ ότι υπάρχει προστασία προσωπικών δεδομένων; Οι διαφορετικού τύπου κλοπές καθώς και οι αμφισβητήσεις διαφόρων συναλλαγών θα είναι τόσες πολλές που τα δικαστήρια δεν πρόκειται να τις προλάβουν. 

Μονοπώλιο συναλλαγών

Όταν απομείνουν μόνο οι ‘πλαστικές’ συναλλαγές, τότε ποιος θα προστατεύσει τους πολίτες από τους άπληστους Τραπεζίτες;  Αν προφασιστούν για παράδειγμα λόγους "οικονομικής κρίσης" ή άλλους λόγους και θέλουν να επιβάλλουν αρνητικά επιτόκια τότε, πως θα μπορέσουν οι  πολίτες να προστατεύσουν τα χρήματά τους και την αγοραστική τους δύναμη, από την ‘αφαίμαξη’ των Τραπεζών;    

Ακόμη, σήμερα για παράδειγμα οι πολίτες όταν βρίσκονται σε ανέχεια και ταυτόχρονα με μεγάλες φορολογικές οφειλές επιλέγουν να πληρώσουν την συντήρηση της οικογένειάς τους και να αφήσουν απλήρωτο το φόρο τους. Όμως με τη καθιέρωση του πλαστικού χρήματος το κράτος θα μπορεί να παίρνει απευθείας το φόρο, αψηφώντας για την κατάσταση των πολιτών και αφήνοντας τους σε απόλυτη ένδεια.

Ο κίνδυνος της εξαφάνισης

Όταν καταργηθεί το χαρτί, και τα μεταλλικά νομίσματα, τότε η ύπαρξη όχι μόνο του χρήματος αλλά και του πολίτη θα είναι μερικές ηλεκτρονικές εγγραφές στις οποίες μάλιστα δεν έχει πρόσβαση. Αν όμως παύσουν να υπάρχουν και οι ηλεκτρονικές εγγραφές, τότε απλά ακόμη και αυτή η ύπαρξη του πολίτη ‘εξαφανίζεται’!. Παύει να υπάρχει!

Δεν θα υπάρχει χαρτί που να αποδεικνύει ότι είχατε μισθοδοσία, ή ότι είχατε...τόσο "ηλεκτρονικό χρήμα" στον λογαριασμό σας. Τα ίχνη εξαφανίζονται εύκολα διότι είναι άϋλα. Σε μια πιο προχωρημένη εκδοχή, τότε ο κρατικός μηχανισμός απλά θα μπορεί ακόμη και να "εξαφανίσει" ηλεκτρονικά έναν άνθρωπο. Δηλαδή έμμεσα ακόμη και η ύπαρξή μας θα επιβεβαιώνεται ηλεκτρονικά από το κράτος.

Δρόμος χωρίς επιστροφή

Τα παραπάνω αποτελούν μερικές περιπτώσεις των συνεπειών απόσυρσης του ρευστού χρήματος. Σήμερα που οι συναλλαγές γίνονται και με ρευστό χρήμα ο έλεγχος και η παρακολούθηση των πολιτών είναι σχετικά δύσκολη και ανακριβής. Παρ’ όλα αυτά, ήδη αρκετοί πολίτες φαίνεται να αποδέχονται από τα όσα λέγονται για διευκολύνσεις που παρέχει το πλαστικό χρήμα και σκέφτονται θετικά στο ζήτημα της κατάργησης του ρευστού χρήματος. Στις Σκανδιναβικές χώρες αυτό θεωρείται αυτονόητο.  Όμως δεν φαίνεται να έχουν σταθμίσει καλά τις συνέπειες αυτού του εγχειρήματος. Όταν συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες θα είναι πολύ αργά. Η πόρτα της φυλακής θα έχει κλείσει και το κλειδί – η ελευθερία - θα έχει χαθεί.

Και οι γραφές προ είπαν …

Η αποκάλυψη του Ιωάννη στο Κεφ. Ιγ’ 16, αναφέρει: “ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπί τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπί τῶν μετώπων αὐτῶν, καί ἵνα μή τις δύναται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μή ὁ ἔχων τό χάραγμα, τό ὂνομα τοῦ θηρίου ἢ τόν ἀριθμόν τοῦ θηρίου˙ ἀριθμός γάρ ἀνθρώπου ἐστί καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξς“ = 666."

Ακόμη η παράδοση σχετικά με τον Πατροκοσμά αναφέρει ότι μεταξύ των άλλων: «Θα 'ρθεί καιρός, που θα σάς πουν να βουλωθείτε με τη βούλα τού Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε, και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε, θα σάς βρουν»    

Δηλαδή έχουμε ένα κείμενο γραμμένο σχεδόν πριν από 2.000 χρόνια και μια προφητεία 250 ετών παλιά, αλλά και πολλές άλλες πρόσφατες προρρήσεις συγχρόνων αγίων που εξειδικεύουν τα όσα πρόκειται να συμβούν. Και όμως κανενός  δεν ιδρώνει το αυτί!

Τι σύμπτωση. Δεν φαίνονται να γίνονται κατανοητά ούτε τα σημεία των καιρών;  Με τις νέες ταυτότητες με τα ηλεκτρονικά microchips, οι πολίτες θα παρακολουθούνται από τον big brother νύχτα και μέρα. Και όμως ούτε καν σαν σκέψη δεν φαίνεται να περνάει από μέρος των πολιτών και τα σύγχρονα ΜΜΕ. Δεν βρίσκουν πολύ ανησυχητικό ότι ένα ιερό κείμενο που περιγράφει φρικτά πράγματα που θα συμβούν σε όσους αποδεχτούν το "χάραγμα", μετά από δύο χιλιετίες πιθανόν να οδηγείται προς επαλήθευση.

Από efenpress.gr

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ (Ο ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ)!

 Διάλογος ενός ζητιάνου και ενός διάσημου θεολόγου

(Ο σίγουρος δρόμος προς τη Βασιλεία)

Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

 

Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά:
 
- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».
- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό».
(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)
- «Είθε νά σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!
- «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό»!
(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)
- «Τί συμβαίνει μέ σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».
- «Μά ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζώ σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού. Γιά τό ζυγό πού μού έδωσε ο Θεός ποτέ δέν δυσανασχέτησα καί είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».
- «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;
- «Από τόν Θεό».
- «Καί πού Τόν βρήκες»;
«Εκεί πού Τόν άφησα στήν αγαθή θέληση».
- «Ποιός είσαι, γέροντα, καί σέ ποιά τάξη ανήκεις»;
- «Οποιος κι άν είμαι, είμαι ικανοποιημένος μέ τήν κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά καί διευθύνει τόν εαυτό του».
 
Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος γιά τόν Ουρανό, δηλ. η τελεία παράδοση στό θέλημα τού Θεού»
 
Πηγή: ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΡΕΒΥΘΙΑ

«Μια από τις μέρες που βρισκόμουν στην Ιερουσαλήμ, πρόσεξα ότι μερικοί κάτοικοι της Βηθλεέμ, αραβόφωνοι Χριστιανοί, μοίραζαν στους προσκυνητές -επί αμοιβή- πέτρινα ρεβύθια. Τους ρώτησα από πού τα βρίσκουν. Μου είπαν ότι μεταξύ της Ιερουσαλήμ και της Βηθλεέμ, αριστερά του αμαξωτού δρόμου που οδηγεί στην Βηθλεέμ, υπάρχει ένα παλαιό αλώνι, εκεί όπου βρίσκονται τα πέτρινα ρεβύθια. Για να έχω σαφή γνώση του πράγματος, την άλλη μέρα, πήρα για οδηγό έναν που είχε στην κατοχή του αυτά τα πέτρινα ρεβύθια και πήγα επί τόπου. 
-Να, το αλώνι! Από 'δω είναι τα πέτρινα ρεβύθια, μου είπε ο οδηγός μου σαν φτάσαμε. 

Όντως, αριστερά του δρόμου, υπάρχει ένα ευρύχωρο αλώνι, σκαλισμένο στην πέτρα. Παλιά τα αλώνια ήταν με γερή πέτρα, την οποία, την εξομάλυναν και την ισοπέδωναν καλά. Κι αυτό γιατί οι πέτρες στην Βηθλεέμ και γύρω από αυτήν είναι τόσο εύπλαστες, που τις κόβουν με το πριόνι. 
Μπήκαμε μέσα στο αλώνι. Στις άκρες του, είχαν συσσωρευθεί χώματα και χαλίκια. Εκεί, ανάμεσά τους, βρισκόντουσαν τα πέτρινα ρεβύθια. Μάζεψα πάνω από μια οκά. Από αυτά, άλλα ήταν καλώς ώριμα, άλλα ήταν μικρότερα και λιγότερο ώριμα, και μερικά ήταν ακοπάνιστα με το έξω τους ένδυμα (φλοιό). 

Αφού ρώτησα πολλούς, πώς γίνεται και, γιατί μόνον εκεί, σ' αυτό το αλώνι να βρίσκονται αυτά τα απολιθωμένα ρεβύθια, πήρα την απάντηση, ότι, η Παναγία μας μαζί με τον Μνήστορα τον Ιωσήφ, όπως λέει και το θείο και ιερό Ευαγγέλιο, ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα από την Ναζαρέτ. Επειδή όμως ο Ιωσήφ καταγόταν από την Βηθλεέμ, είχε κι εκεί συγγενείς, πήγαιναν στην Βηθλεέμ κι έμεναν εκεί για μερικές μέρες. 

Μια μέρα, ενώ πήγαινε η Κυρία Θεοτόκος, από την Βηθλεέμ προς τα Ιεροσόλυμα, μαζί με τον Μνήστορα Ιωσήφ και με τον Ιησού Χριστό, όταν Αυτός -κατά το ανθρώπινον- ήταν μικρό παιδάκι, ένας κάτοικος της Βηθλεέμ, ήταν εκεί στο αλώνι που είπαμε, και κοπάνιζε ρεβίθια. Λέει η Παράδοση, ότι, τα ζώα, μόλις έβλεπαν την Θεοτόκο που είχε στην αγκαλιά Της τον Χριστό, που ήταν μικρό παιδάκι, έμεναν ακίνητα μέχρι ότου να περάσει η Παναγία μας μαζί με το Χριστό. 

Μόλις, λοιπόν, είδαν την Θεοτόκο με τον Χριστό τα ζώα με τα οποία αλώνιζε τα ρεβίθια αυτός ο Βηθλεεμίτης, σταμάτησαν, ακινητοποιήθηκαν. Η Θεοτόκος και ο Ιωσήφ χαιρέτισαν εκείνον τον άνθρωπο και τον ρώτησαν τί αλωνίζει. Αυτός, λόγω του ότι τα ζώα ακινητοποιήθηκαν με παράδοξο και ανεξήγητο τρόπο, οργίστηκε. Και τους απάντησε με οργή: "Πέτρες, αλωνίζω!". Αμέσως, τα ρεβύθια του έγιναν πέτρες και βρίσκονται εκεί μέχρι σήμερα. 
Εγώ που πήγα εκεί επί τόπου και εξέτασα με προσοχή αυτά τα πέτρινα ρεβύθια, πείσθηκα ότι έτσι ακριβώς έχει το πράγμα. Το αλώνι, σώζεται ανέπαφο κοντά στον αμαξωτό δρόμο και μέσα σ' αυτό βρίσκονται αυτά τα ρεβύθια πετρωμένα, μια κι έχουν μεταβληθεί σε πέτρες...».

[Αρχιμανδρίτου Ιωακείμ Σπετσιέρη (1858-1943): «Απομνημονεύματα», μέρος 2ο, κεφ. 32ο, σελ. 152-154, έκδοσις (2η) Καλύβης «Σύναξης Αγίων Αναργύρων», Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, Μάρτιος 1998.]

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

- Μερικές φορές, Γέροντα, έχω μια επιθυμία, και ο Θεός μου την εκπληρώνει, χωρίς να Του το ζητήσω. Πώς γίνεται αυτό;

- Οικονομάει ο Θεός. Βλέπει τις ανάγκες, τις επιθυμίες μας, και, όταν κάτι είναι για το καλό μας, μας το δίνει.

Όταν κανείς χρειάζεται σε κάτι βοήθεια, ο Χριστός και η Παναγία βοηθούν. 

Ρωτούσαν τον Γέροντα Φιλάρετο: 

«Τί θέλεις, Γέροντα, να σε οικονομήσουμε;»

«Ό,τι θέλω η Παναγία θα το στείλει», απαντούσε εκείνος. Και έτσι γινόταν.

Όταν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στον Θεό, ο Καλός Θεός μας παρακολουθεί και μας οικονομάει.
Σαν καλός οικονόμος δίνει στον καθένα μας ο,τι του χρειάζεται και μας φροντίζει ακόμη και σε λεπτομέρειες για τις υλικές ανάγκες μας.
Και για να καταλάβουμε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, μας δίνει ακριβώς ό,τι μας χρειάζεται.
Να μην περιμένεις όμως πρώτα να σου δώσει ο Θεός, αλλά εσύ να δώσεις όλο τον εαυτό σου στον Θεό.
Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφήνεις τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές.
Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ' Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον μεγάλο τρούλλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια.

Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή, που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται, και τότε τα φιλότιμα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια με πολλή ευγνωμοσύνη.

Ό Παπά-Τύχων, όταν είχε πάει στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, δεν είχε Ναό, αν και του ήταν απαραίτητος.
Ούτε χρήματα είχε για να φτιάξει, παρά μόνο μεγάλη πίστη στον Θεό. 
Μια μέρα προσευχήθηκε και ξεκίνησε για τις Καρυές, με την πίστη ότι ο Θεός θα του οικονομούσε τα χρήματα που χρειαζόταν, για να φτιάξει τον Ναό.
Πριν φθάσει ακόμη στις Καρυές, τον φώναξε από μακριά ο δίκαιος  της Σκήτης του Προφήτη Ηλία. 
Όταν πλησίασε ο Παπα - Τύχων, ο δίκαιος του είπε: «Κάποιος καλός Χριστιανός από την Αμερική μου έστειλε αυτά τα δολλάρια, για να τα δώσω σε κανέναν ασκητή που δεν έχει Ναό.
Εσύ δεν έχεις Ναό, πάρ' τα και φτιάξε».
Δάκρυσε ο Παπα-Τύχων από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη στον Καλό Θεό που, σαν καρδιογνώστης που είναι, είχε φροντίσει για τον Ναό, πριν ακόμη εκείνος Τον παρακάλεσει, ώστε να του έχει έτοιμα τα χρήματα, όταν θα του τα ζητούσε.

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει!
Και πράγματι, αν χρειαστείς αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική, εννιά και σαράντα πέντε λεπτά ή εννιά και μισή θα το έχει έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώσει. 
Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο. 
Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές, ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. 

Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθεί λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα, πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθεί ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι. 
Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ' έμενα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. 
Άρα ό Θεός το φρόντισε νωρίτερα.
Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του, την ώρα που τις χρειάζονται.
Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.

Όταν ήμουν στον πόλεμο, στις επιχειρήσεις, είχα ένα Ευαγγέλιο και το έδωσα σε κάποιον. 
Μετά έλεγα: «Αχ, να είχα ένα Ευαγγέλιο, πόσο θα με βοηθούσε!».
Τα Χριστούγεννα μας είχαν στείλει πάνω στο βουνό διακόσια δέματα από το Μεσολόγγι.
Από τα διακόσια δέματα, μόνο στο δικό μου δέμα υπήρχε ένα Ευαγγέλιο!
Ήταν παλιό Ευαγγέλιο, είχε και χάρτη της Παλαιστίνης.
Στο δέμα υπήρχε και ένα σημείωμα που έγραφε: «Αν χρειάζεσαι και άλλα βιβλία, γράψε μας να σου στείλουμε».

Αργότερα, στην Μονή Στομίου, χρειάσθηκα μια φορά ένα κανδήλι για τον Ναό.
Ένα πρωί, χαράματα, κατέβηκα στην Κόνιτσα.
Την ώρα που περνούσα έξω από ένα σπίτι, ακούω μια κοπέλα να λέει στον πατέρα της: «Πατέρα, ο καλόγερος!».
Τότε εκείνος ήρθε και μου είπε: «Πάτερ, έταξα ένα κανδήλι στην Παναγία, πάρε αυτά τα χρήματα να το αγοράσεις», και μου δίνει πεντακόσιες δραχμές, ακριβώς όσο έκανε το 1958 ένα κανδήλι. 

Αλλά και τώρα, όταν κάτι χρειάζομαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός. 
Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα-τάκα τα ξύλα. 
Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές, ακριβώς όσα χρειαζόμουν. 
Έδωσα μία εικόνα του «Άξιον έστιν» σε κάποιον ευλογία, την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!». 
Φέτος το καλοκαίρι, πριν βρέξει, δεν είχα καθόλου νερό. 
Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ήμερα. Η στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. 

Πώς τα οικονομάει όμως ο Θεός!

Έχω ένα βαρέλι με νερό. Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι, και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα- πέντε δάκτυλα! 
Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύονται και να μην αδειάζει το βαρέλι! 
Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης, άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!