Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ!

 Η προσευχή για το συνάνθρωπό μας

 

Ένα κρουαζιερόπλοιο κατά τη διάρκεια μιας σφοδρότατης καταιγίδας βυθίστηκε και μόνο δύο από τους επιβάτες του κατάφεραν να κολυμπήσουν μέχρι ένα μικρό ερημονήσι. Οι δυο ναυαγοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, συμφώνησαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο από το να προσευχηθούν στο Θεό. Ωστόσο για να εξακριβώσουν ποιανού η προσευχή είναι ισχυρότερη αποφάσισαν να χωρίσουν την περιοχή στα δύο και να μείνουν στις αντίθετες πλευρές του νησιού.
 
Το πρώτο πράγμα για το οποίο προσευχήθηκαν ήταν τροφή. Το επόμενο πρωινό, ο πρώτος άνδρας είδε ένα δέντρο γεμάτο φρούτα στην πλευρά του και ικανοποίησε την πείνα του. Η άλλη πλευρά του νησιού παρέμεινε άγονη.
Μετά από μια εβδομάδα, ο πρώτος άνδρας ένοιωθε μοναξιά και αποφάσισε να προσευχηθεί για μια σύζυγο. Την επόμενη μέρα, μια γυναίκα βγήκε κολυμπώντας στη δική του πλευρά του νησιού. Στην άλλη πλευρά δεν έγινε τίποτα.
Σύντομα ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα σπίτι, ρούχα, περισσότερη τροφή. Την επόμενη μέρα έγινε το θαύμα! Ό,τι προσευχήθηκε του δόθηκε ! Ωστόσο ο δεύτερος άνδρας ακόμη δεν κατάφερε να αποκτήσει τίποτα.
Τελικά, ο πρώτος άνδρας προσευχήθηκε για ένα πλοίο ώστε αυτός και η σύζυγος του να μπορέσουν να φύγουν από το ερημονήσι. Το πρωί, βρήκε ένα πλοίο αραγμένο στη δική του πλευρά του νησιού.
Ο πρώτος άνδρας και η σύζυγος του επιβιβάστηκαν στο πλοίο και αποφάσισαν να αφήσουν τον δεύτερο άνδρα μόνο του στο νησί. Θεώρησαν ότι ο δεύτερος άνδρας ήταν ανάξιος να λάβει τις ευλογίες του Θεού καθώς καμιά από τις προσευχές του δεν εισακούστηκαν.
 
Καθώς το καράβι ήταν έτοιμο να σαλπάρει, ο πρώτος άνδρας άκουσε μια φωνή από τον παράδεισο να δονεί τον αέρα: «Γιατί παρατάς τον σύντροφό σου στο νησί;» «Οι ευλογίες είναι μόνο δικές μου, καθώς εγώ ήμουν αυτός που προσευχήθηκε για να τις λάβει. Από τις δικές του προσευχές δεν εισακούστηκε καμία και έτσι δεν του αξίζει τίποτα» απάντησε ο πρώτος άνδρας.
«Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος» τον επίπληξε η φωνή. «Ο άνδρας αυτός προσευχόταν μόνο για ένα πράγμα το οποίο και εισακούστηκε. Αν δεν γινόταν αυτό εσύ δεν θα λάμβανες καμιά από τις ευλογίες μου».
«Πες μου» ρώτησε ο πρώτος άνδρας, «ποια ήταν η προσευχή του για την οποία του είμαι υποχρεωμένος;
«Προσευχόταν να εισακουστούν όλες οι προσευχές σου!»
 
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΛΕΥΚΟ ΡΑΣΟ!

 Το φωτεινό λευκό ράσο

 

Ο κυρ Μανώλης ήταν ήσυχος άνθρωπος. αγαθός και λιγάκι αφελής. Είχε δέκα τέσσερα χρόνια νεωκόρος στους Αγίους Ταξιάρχες.
Πριν ήταν σε άλλη επαρχία κι ήταν κι εκεί νεωκόρος, έτσι είχε πει. Όχι πως ένοιαζε και κανένα… Ήταν κι ο εφημέριος που τον προσέλαβε, ο παπα-Θεοδόσης, άνθρωπος άδολος. Κάποια Κυριακή, ξεκίνησε ο νεωκόρος πρωί-πρωί για τον ναό. Θα είχαν μουσαφιραίους παπάδες από άλλη Μητρόπολη. Ο Δεσπότης είχε ζητήσει από τον παπα-Θεοδόση να τους φιλοξενήσει συλλειτουργούς στον ναό του.
Ο αγαθός νεωκόρος έφτασε αξημέρωτα στον ναό. Το κρύο τσουχτερό. Καθώς έκανε να βάλει το κλειδί στην είσοδο, διέκρινε λίγο απόμερα στο σκοτάδι κάτι να κινείται. Τον πλησίασε ένα παλληκάρι στο μπόι του. Ήταν διπλωμένος από τη στέρηση και μελανιασμένος από το κρύο. Φορούσε μονάχα τα εσώρουχά του! Κύριος οίδε σε τι είχε μπλεχτεί η από τι είχε ξεμπλέξει… Ο κυρ Μανώλης τρόμαξε αρχικά, αλλά μετά σάστισε.
«Τι συνέβη ρε παιδί; Γιατί είσαι έτσι;».
«Άστα μπάρμπα… Έχεις τίποτα να μου δώσεις να φορέσω;». «Που να βρω ρε παιδί;… Κάτσε, στάσου. Έλα μέσα…».
Μπήκαν στον πρόναο. Ο κυρ Μανώλης, χωρίς δεύτερη κουβέντα, βγάζει πανωφόρι, πουλόβερ, πουκάμισο, παντελόνι και του τα δίνει. Σάστισε τώρα ο νεαρός. «Τι κάνεις εκεί ρε μπάρμπα;».
«Μη σε νοιάζει… Εγώ φοράω το ρασάκι μου πάνω από τα ρούχα κι είναι μακρύ, δεν θα φαίνεται… Κι ύστερα εδώ μέσα θα έχει ζέστη σε λίγο… Μη σε νοιάζει… Δεν κάθεσαι κι εσύ; Θα ζεσταθείς…».
Ο νεαρός είχε ήδη γυρίσει την πλάτη του και κατέβαινε τα σκαλιά με τα ξένα ρούχα φορεμένα.
Η Λειτουργία προχωρούσε. Ο παπα-Θεοδόσης και άλλοι τρεις ιερείς, με τα άμφιά τους, συλλειτουργούσαν όρθιοι γύρω από την αγία Τράπεζα. Κάποια στιγμή, εκεί γύρω από το «πρόσχωμεν τα άγια τοις αγίοις…», ο παπα-Θεοδόσης σήκωσε το κεφάλι και πρόσεξε σε μια γωνιά του ιερού τον κυρ Μανώλη, που μόλις είχε μπει, εμπερίστατος και αγχωμένος όπως πάντα, για να τα προλάβει όλα.
«Βρε σε καλό του… », είπε από μέσα του ο καλόβουλος ιερέας, «σήμερα βρήκε ο ευλογημένος να κάνει τις κορδέλες του; Σήμερα που έχουμε κόσμο;… Αντί να βάλει το κλασικό του μαύρο ρασάκι, πήγε κι έβαλε αυτή τη λευκή κελεμπία; Σήμερα βρήκε;… Ίσα δηλαδή να τον δουν οι ξένοι και να βρούμε κάνα μπελά με τέτοια καμώματα… Θες να φτάσει και στ’ αυτιά του Δεσπότη κάνα τέτοιο: “Στους Ταξιάρχες το ρίξανε στα παρδαλά…”». Μέχρι το τέλος της ακολουθίας, ο παπα-Θεοδόσης δεν μπορούσε να ηρεμήσει. «Ρε πειρασμός που μας βρήκε Κυριακάτικα… Κι από κει που δεν το περιμέναμε…».
Κήρυξε ένας από τους φιλοξενούμενους ιερείς. Κοινώνησαν τον κόσμο. Έβαλαν απόλυση.
Ο παπα-Θεοδόσης πήγαινε να σκάσει. Κάθε που έβλεπε τον κυρ Μανώλη να πηγαινοέρχεται μπροστά στους ξένους παπάδες, δαγκωνόταν… Οι ιερείς έβγαλαν τα άμφιά τους, ετοιμάστηκαν.
«Πατέρες, θέλετε να κατεβείτε στο υπόγειο; Θα ᾽χουμε καφέδες και κέρασμα. Θα χαρούμε να μείνετε… Να, κυρ Μανώλη», έκανε να φωνάξει τον νεωκόρο, «η μάλλον άσε», μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του. «Αντώνη, Αντώνη», φώναξε τον ψάλτη, «πάρε τους πατέρες κάτω, μέχρι να τελειώσω κι εγώ εδώ… Πατέρες, τελειώνω κι έρχομαι… ».
Οι ιερείς φύγανε. Έμεινε στο ιερό μονάχος του. Και να σου κι ο κυρ Μανώλης, φουριόζος, με χέρια φορτωμένα.
«Έλα δω, βρε Μανώλη, έλα δω… Τι σου ᾽ρθε βρε ευλογημένε και μου σημαιοστολίστηκες σήμερα;».
«Πως;», έκανε ο κυρ Μανώλης με το χαρακτηριστικό βλέμμα του ανθρώπου που σε κοιτάει από το βάθος της αφέλειας.
«Που πήγες και το βρήκες βρε άνθρωπέ μου αυτό το ράσο; Μα ρεζίλι θέλεις να μας κάνεις;».
«Πάτερ μου εσείς μου το δώσατε… Είναι λίγο άπλυτο βέβαια… αλλά κεριά είναι, μη νομίζετε ότι φεύγουν και εύκολα…».
«Εγώ σου το ᾽δωσα; Πότε μωρέ σου το ᾽δωσα εγώ;».
«Όταν πρωτοήρθα βρε πάτερ μου, πριν δεκατέσσερα χρόνια… Μπάααα, τι πάθατε σήμερα;».
Θόλωσε ο παπα-Θεοδόσης. «Θα με τρελάνεις μωρέ; Δεν σου μιλάω για το μαύρο σου το ράσο… Για τούτο ᾽δω σου μιλάω… », και κάνει μια με θυμό και αρπάζει το ράσο του κυρ Μανώλη…
Σαν λέπι έπεσε απ’ τα μάτια του η αστραφτερή λευκάδα κι είδε στα χέρια του ένα μαύρο τριμμένο ρασάκι, θαμπό από τη χρήση και τα κεριά. Κι έτσι όπως το ανασήκωσε, βλέπει γυμνά τα πόδια του κυρ Μανώλη, σαν να φορούσε από μέσα κοντό παντελονάκι.
«Τι έγινε βρε Μανώλη;», ρώτησε με φωνή ξεψυχισμένη, σαν να του ᾽χε έρθει ζαλάδα.
Ο αφελής νεωκόρος του τα είπε όλα με απλότητα. Ο παπα-Θεοδόσης είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Ένιωθε μέσα του κάτι σαν ταπείνωση που εντούτοις τον γλύκαινε…
 
Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων “Όσο μπορείς”, του Βασίλη Αργυριάδη

Ο ΑΘΕΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΤΟΥ

- Πατέρα, είπε την Κυριακή ο μικρός στον πατέρα του, έχω την άδεια σου να πάω στην Εκκλησία;
- Όχι, απάντησε ο άπιστος πατέρας. Η Εκκλησία δεν είναι για σένα. Είναι για τους γέρους και τις γριές.
- Μα, πατερούλη μου, είπε ο μικρός, στο σχολείο έμαθα ότι η τέταρτη εντολή του Θεού, λέει να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, για να λατρέψουμε τον Θεό.
- Αυτό είναι ανοησία, συνέχισε ο πατέρας. 
- Αλλά τότε, πατέρα μου, αν είναι ανοησία να εφαρμόζουμε την τέταρτη εντολή, θα είναι επίσης ανοησία να προσέχουμε την πέμπτη εντολή, που λέει να σεβώμεθα τους γονείς μας....!

Τα λόγια αυτά έπεσαν σαν κεραυνός στ' αυτιά του πατέρα, που τελικώς αποδέχθηκε το μήνυμα του μικρού παιδιού του. Γιατί ο Θεός μας διδάσκει και δια των μικρών και δια των νηπίων...

ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ..

ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ

1) «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε έβγαλα από την Αίγυπτο, τον τόπο της δουλείας. Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα».
2) «Δεν θα κατασκευάσεις για σένα είδωλα και κανενός είδους ομοίωμα. Αυτά δεν θα τα προσκυνάς ούτε θα τα λατρεύεις, γιατί εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός».
3) «Δεν θα προφέρεις χωρίς λόγο το όνομα του Κυρίου, του Θεού σου».
4) «Να θυμάσαι την ημέρα του Σαββάτου, να την ξεχωρίζεις και να την αφιερώνεις στον Κύριο. Έξι μέρες θα εργάζεσαι και θα κάνεις, όλες τις εργασίες σου.  Αλλά η έβδομη μέρα είναι μέρα ανάπαυσης, αφιερωμένη σ' εμένα, τον Κύριο το Θεό σου. Την ημέρα αυτή δεν επιτρέπεται να κάνεις καμιά εργασία».
5) «Να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου».
6) «Δεν θα μοιχεύσεις».
7) «Δεν θα κλέψεις».
8) «Δεν θα φονεύσεις».
9) «Δεν θα καταθέσεις ψεύτικη μαρτυρία ενάντια στο συνάνθρωπο σου».
10) «Δεν θα επιθυμήσεις τίποτε απ' ότι ανήκει στο συνάνθρωπο σου».

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ!

 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ

 

Κάποτε κάποιος σοφός παρουσίασε σε έναν πρίγκιπα τρεις κούκλες. Ο πρίγκιπας όμως δεν ενθουσιάστηκε. « Κορίτσι είμαι, για να μου προσφέρετε κούκλες», είπε ενοχλημένος. «Αυτό είναι μοναδικό δώρο για ένα μελλοντικό βασιλιά», απάντησε ο σοφός. «Αν κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις μία τρύπα στο αυτί της κάθε κούκλας». « Και λοιπόν;», είπε ο πρίγκιπας.
 
Τότε ο σοφός του έδωσε ένα κομμάτι σπάγκο. «Πέρασέ το από κάθε κούκλα» του είπε. Γεμάτος περιέργεια ο πρίγκιπας πήρε την πρώτη κούκλα, πέρασε το σπάγκο μέσα από την τρύπα του αυτιού της και αυτός βγήκε από το άλλο. «Αυτό είναι ένα είδος ανθρώπων», είπε ο σοφός· « ό,τι τους λες μπαίνει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο, δεν κρατάνε τίποτε.» Ο πρίγκιπας έβαλε το σπάγκο στο αυτί της δεύτερης κούκλας και αυτός βγήκε από το στόμα της. «Αυτό είναι το δεύτερο είδος τον ανθρώπων», είπε ο σοφός· « ό,τι τους λες τα λένε όλα στους άλλους». Ο πρίγκιπας πήρε την τρίτη κούκλα και επανέλαβε την ίδια διαδικασία. Ο σπάγκος δεν ξαναφάνηκε πουθενά. «Αυτό είναι η τρίτη κατηγορία των ανθρώπων», είπε ο σοφός· « ό,τι και να τους πεις το θάβουν μέσα τους . Ποτέ δεν βγαίνει έξω!». «Ποιο είναι το καλύτερο είδος;», ρώτησε ο πρίγκιπας.
 
Ως απάντηση ο σοφός του έδωσε μια τέταρτη κούκλα. Όταν ο πρίγκιπας πέρασε το σπάγκο στην κούκλα, εκείνος βγήκε από το άλλο της αυτί. «Ξαναδοκίμασε», είπε ο σοφός. Ο πρίγκιπας επανέλαβε. Αυτή τη φορά ο σπάγκος βγήκε από το στόμα της κούκλας. Όταν δοκίμασε για τρίτη φορά, ο σπάγκος δεν εμφανίστηκε καθόλου. «Αυτή είναι η καλύτερη κατηγορία των ανθρώπων», αποφάνθηκε ο σοφός. «Για να είναι αξιόπιστος ένας άνθρωπος», συνέχισε, «επιβάλλεται να ξέρει πότε δεν θα πρέπει να ακούει, πότε να σιωπά και πότε να μιλά».
 
Διασκευή από το Διαδίκτυο, Αθανάσιος Γκάτζιος
 
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΖΗΤΙΑΝΑ!

Τοιχογραφία ἀπό τό Καθολικό τῆς Ι. Μ. Ἄνω Ξενιᾶς

Καταρρακτώδης ἔπιπτε ἡ βροχή ἐπί τοῦ δασώδους ὄρους ἐκεῖνο τό πρωινό τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1998, κατακλύζουσα τόν ἀθέατον θύλακα, εἰς τάς παρυφάς τοῦ ὁποίου, ἐπί πλατώματος ἱκανοῦ σχηματίζοντος ἀχειροποίητον ἐξώστην, ἔκειτο μονή ἀρχαία, κτισμένη κατά πώς ἔλεγον οἱ παλαιοί τήν ἐποχή τῶν Μακεδόνων.

Καθημαγμένη ὑπό τῆς φθορᾶς τοῦ χρόνου, ἕνεκα τῆς καταστροφικῆς μανίας τῶν κατακτητῶν κατά τό πρόσφατον καί ἀπώτερον παρελθόν καί τῆς ἐπελθούσης ἐρημώσεως, ἀνέθαλλεν πάλιν ὑπό τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ διανύοντος τήν πέμπτην δεκαετίαν τοῦ βίου του ἡγουμένου καί τῆς περί αὐτόν συναχθείσης σμικρᾶς ἀδελφότητος. Ἀλλά ἀληθινός κτήτωρ καί προστάτις τῆς μονῆς ἦτο ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, εἰς τήν ὁποίαν ἦτο ἀφιερωμένο τό Καθολικόν, τό διασωθέν τοῦ ἐμπρησμοῦ μέ δικήν της θαυματουργόν παρέμβασιν· τοῦτο δέ διηγοῦντο πολλάκις οἱ αὐτόπται μάρτυρες, εἷς προβεβηκώς ἤδη ἀδελφός τῆς μονῆς καί κάτοικοι τοῦ παραπλησίου χωρίου. 

 Ἐκείνη τήν ἡμέρα ἡ θύρα τῆς μονῆς παρέμεινε κεκλεισμένη· προσκυνητές, πέραν τῶν Κυριακῶν καί μεγάλων ἑορτῶν, σπανίως διέσχιζον τόν κακοτράχαλον χωματόδρομον, ὁ ὁποῖος ἕνωνε τήν ἐσχατιάν τοῦ ὄρους μέ τό σμικρόν χωρίον, τό ὁριοθετοῦν τόν κόσμον· πολλῷ δέ μᾶλλον δέν ἀνεμένετό τις νά ἀποτολμήσῃ, ἐν μέσῳ τῆς θυέλλης, τοιαύτην ἀνάβασιν. Μετά τήν πρωινήν ἀκολουθίαν, ὁ ἡγούμενος ἡτοιμάζετο νά μεταβῇ εἰς τήν πόλιν διά τήν ἐξυπηρέτησιν ἐπειγούσης ἀνάγκης, ὡστόσον ἀνέβαλλεν τήν ἀναχώρησίν του ἀναμένων ὅπως κοπάσῃ ἡ κακοκαιρία. Ἀνησύχει δέ μᾶλλον οὐχί διά τόν καιρόν ἀλλά μήπως δέν ἐπαρκέσουν τά χρήματα, καθότι ἅπαντα εἶχον δαπανηθῆ διά τάς ἐργασίας τῆς ἀνοικοδομήσεως, ὑπελείπετο δέ μεγάλον χρέος εἰς τόν μαραγκόν, ὅστις καλῇ τῇ πίστει εἶχε κατασκευάσει τάς θύρας καί τά παράθυρα. Διά τήν ἀνακούφισιν τοῦ χρέους εἶχε συνεννοηθεῖ μέ φίλον του ἱερέα τῆς πρωτευούσης τοῦ νομοῦ, ὅπως μεταφέρωσι τήν ἐφέστιον εἰκόνα τῆς μονῆς, ἀναπαριστῶσαν τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, διά νά τελέσωσι ἱεράν ἀγρυπνίαν κατά τήν ἑορτήν τῶν Εἰσοδίων, συνδυάζοντες, κατά συνήθη παλαιάν καί ἁπανταχοῦ τακτικήν, τόν ἁγιασμόν τῶν πιστῶν μετά τῆς οἰκονομικῆς ἐνισχύσεως. 

Πλησίαζε ἡ μεσημβρία, ὅταν ἠκούσθη ὁ κώδων τῆς ἐξώθυρας, εἷς δέ τῶν μοναχῶν ἔσπευσεν νά ἀνοίξῃ. Ἔξωθεν αὐτῆς, ἀσκεπής ὑπό τήν βροχήν, ἀνέμενεν ἄγνωστος ἀνήρ. - Θέλω νά προσκυνήσω τήν Παναγιά, εἶπε, γιατί μέ ἔσωσε ἀπό βέβαιον θάνατον. Ὁ ἀδελφός ἄνοιξε τό Καθολικόν καί τόν ἄφησε νά προσευχηθῇ ἐνώπιον τῆς παλαιᾶς εἰκόνος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ὅταν ἐκεῖνος ἐξῆλθε, τόν ὡδήγησε εἰς τό μικρόν ἀρχονταρίκιον καί ἀπεσύρθη διά νά ἑτοιμάσῃ τό κέρασμα. Ὄταν ἐπέστρεψε μέ τόν δίσκον, εἶδε εἰς τό τραπέζι ἕναν σωρόν ἀπό χαρτονομίσματα.

 - Αὐτά εἶναι γιά τό μοναστήρι, εἶπε ὁ ἄγνωστος, καί σᾶς παρακαλῶ, θά ἤθελα νά ὁμιλήσω μέ τόν ἡγούμενον. Ἔτρεξε τό καλογέρι νά τόν φωνάξῃ.

 - Γέροντα, ἦλθε ἕνας ξένος, πρώτη φορά τόν βλέπω. Θέλει νά σᾶς μιλήσει καί ἔχει φέρει ἕνα μάτσο χιλιάρικα! 

 Σταυροκοπήθηκε ὁ ἡγούμενος, καί ἐντός ὀλίγων λεπτῶν εἰσῆλθε εἰς τό ἀρχονταρίκιον. Μετά τό καλωσόρισμα καί τάς ἀρχικάς συστάσεις, εἰσῆλθεν ὁ ξένος εἰς τόν σκοπόν τῆς ἐπισκέψεώς του.

 - Ἅγιε ἡγούμενε, μέ τήν ἐκκλησίαν δέν εἶχον ποτέ πολλάς σχέσεις, πιστεύω ὅμως εἰς τόν Θεόν καί εἰς τήν Παναγίαν. Ἦλθον σήμερα ἐδῶ ἐπειδή ἡ Παναγιά μέ διέσωσε ἀπό ἀτύχημα καί μοῦ ὑπέδειξε ἡ ἴδια νά ἔλθω. 

- Πῶς ἔγινε τοῦτο; 

- Τό ἁμάξι μου διαλύθηκε ὁλοσχερῶς, λογικά ἔπρεπε νά εἶχα σκοτωθεῖ, ἀλλά σώθηκα δίχως τήν παραμικράν ἀμυχήν. Ἡ Παναγιά μέ ἔσωσε, προσευχήθηκα δέ παρακαλώντας την νά μοῦ ὑποδείξῃ τρόπους εὐχαριστίας. Τήν εἶδα εἰς τόν ὕπνον μου, μοῦ ἔδειξε τήν μονήν σας, δέν ἤξερα ὅτι ὑπάρχει μοναστήριον ἐδῶ. Δυσκολεύτηκα νά εὕρω τόν δρόμον, διά τοῦτο συγχωρήσατέ με πού ἦλθα σέ ἀκατάλληλον ὥραν. Ὁρίστε, πεντακόσιες χιλιάδες δραχμές, μία μικρή εὐχαριστία πρός τήν Παναγία.

 - Μήν ἀπολογεῖσθε, ὁποτεδήποτε κτυπήσει κανείς τήν θύραν τοῦ ἀνοίγουμε, διότι εἶναι μουσαφίρης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τήν δοξάζουμε καί τήν εὐχαριστοῦμε μαζί σας διά τήν θαυμαστήν διάσωσίν σας. Εὐχαριστοῦμε καί σᾶς διά τήν βοήθειαν· ξέρετε, τό μοναστήριον ἦτο σχεδόν κατεστραμμένον καί προσπαθοῦμε νά τό ἀναστήσουμε.

 - Ἅγιε ἡγούμενε, αὐτός εἶναι ὁ δεύτερος λόγος, διά τόν ὁποῖον ἦλθα σήμερα, δίχως ἀναβολήν. Ἤ μᾶλλον ὁ κύριος λόγος. Ἐπί τοῦτο ζήτησα νά σᾶς ὁμιλήσω προσωπικῶς.

 - Δηλαδή; 

- Εἶδα τήν Παναγιά στόν ὕπνον μου, ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ ὁποία μοῦ ὑπέδειξε τό μοναστήριον. Μοῦ εἶπε δέ καί τό ἑξῆς: «Νά πεῖς στόν ἡγούμενο νά μή μέ κάνει ζητιάνα!». Δέν τό εἶδα μίαν μόνον φοράν, ἀλλά καί δεύτερη καί τρίτην· ἡ τελευταία ἦτο ἐψές τό βράδι. Διά τοῦτο δέν ἀνέβαλλα ἄλλο καί ἦλθα σήμερον μέ τά χρήματα. 

- Ξέρετε, ἀναγκαζόμαστε νά στηριζόμαστε εἰς τήν βοήθειαν τοῦ κόσμου, διά τήν ἀποπεράτωσιν τῶν ἔργων... οἱ πόροι τῆς μονῆς εἶναι πενιχροί καί δέν ἐπαρκοῦν, οἱ δέ ἀνάγκες πολλές καί μεγάλες... χρωστᾶμε καί .... 

- Πόσα χρωστᾶτε; Θά τά δώσω ἐγώ. Τήν Παναγιά, ὅμως, ἡγούμενε, μή τήν κάνεις ζητιάνα!

 - Εἶναι πολλά... εἶπε μέ πικρίαν ὁ ἡγούμενος.

 - Πόσα πολλά;

 - Πέντε ἑκατομμύρια.

 - Θά τά φέρω σέ ὀλίγες ἡμέρες. 

Παρῆλθον μερικές ἑβδομάδες καί μίαν πρωίαν τοῦ Νοεμβρίου ἐνεφανίσθη καί πάλιν ὁ θεόσταλτος ξένος εἰς τήν μονήν τῆς Ξενιᾶς. Ἔφερε μαζί του, ὅπως εἶχεν ὑποσχεθεῖ, τό ποσόν εἰς τό ἀκέραιον. Ἐπανέλαβε δέ εἰς τόν ἡγούμενον: 

«-Νά μή κάνεις τήν Παναγιά ζητιάνα». Καί ὡς κομήτης, ὅπως ἐφάνη οὕτω καί ἐξηφανίσθη. 

Ἐνωρίτερα εἰς τόν Ὄρθρον, ὑπό τό τρεμάμενον φῶς τῶν κανδῆλων, εἶχε ἀναγνωσθεῖ: «Τῇ ΙΒ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, τοῦ Ἐλεήμονος. Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας, Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει! ᾬχετο ἀκτεάνων δυοκαιδεκάτῃ Ἐλεητής».

π. Χερουβείμ Βελέτζας

Ο ΑΛΙΣ ΚΟΥΠΕΡ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ: "ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ"

Εδώ σίγουρα κολλάει η φράση “τα φαινόμενα απατούν”! Μπορεί να φαίνονταν πάντα σατανικός και περίεργος όμως ο Άλις Κούπερ ήταν πάντα βαθιά θρησκευόμενος και μάλιστα χριστιανός!

Ο Κούπερ γνώρισε το αλκοόλ όταν άρχισε την μουσική του καριέρα, και έπινε πολύ για τα επόμενα 15 χρόνια. Ο Lonn παρέθεσε τα λόγια του ίδιου του Κούπερ:

«Ήμουν ένας απόλυτα λειτουργικός αλκοολικός – πιθανότατα ο πιο λειτουργικός που έχει υπάρξει ποτέ. Δεν έχανα παράσταση. Ποτέ δεν σκόνταψα.

Ποτέ δεν μπέρδεψα τις λέξεις. Δηλαδή, ήμουν ο Ντην Μάρτιν του ροκ-εντ-ρολ» είπε στην συνέντευξή του στο KNAC.COM. Ο Κούπερ δήλωσε πως αυτό που του έκοψε την συνήθεια του ποτού ήταν η θεία επέμβαση στα μέσα της δεκαετίας του ’80.

«Πίστεψα ειλικρινά πως θεραπεύθηκα, απλά και οριστικά» είπε. «Φαντάζομαι πως θα μπορούσατε να το ονομάσετε θαύμα. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να το εξηγήσω. Εξαλείφθηκε απόλυτα από την ζωή μου.»

Ο Κούπερ έχει συχνά κατονομασθεί ως πρότυπο των σημερινών σοκαριστικών ροκάδων, όπως ο Μέριλιν Μάνσον. Αν και δεν κριτικάρει τον Μάνσον για τους θεατρινισμούς του επί σκηνής, ο Κούπερ ενοχλείται με την αντιχριστιανική στάση του Μάνσον.

«Το δηλώνει έξω από τα δόντια, φωναχτά» είπε ο Κούπερ στην KNAC.COM. «Πιστεύω πως το άλμπουμ [του Μανσον] «Αντίχριστος Σούπερ Σταρ» ήταν μια απευθείας βολή προς το πρόσωπό μου. Δεν ξεκίνησα εγώ τις βολές σε όλο αυτό το πράγμα – στην αντιχριστιανική του στάση… εγώ είχα το στυλ: ‘Ε! Εγώ είμαι Χριστιανός, και δεν θα αποκηρύξω αυτό που πιστεύω.’ Μπορώ να είμαι αστέρας του ροκ-εντ-ρολ, Χριστιανός και Άλις Κούπερ».

Συνέχισε ο Κούπερ:

«Έχω την εντύπωση πως ο Μέριλιν είχε μια πολύ άσχημη Χριστιανική εμπειρία όταν ήταν πιο νέος. Υποψιάζομαι πως είχε μπλέξει με κάποιους όχι-τόσο-Χριστιανούς Χριστιανούς και πως αυτό μάλλον σίγουρα –συγχωρήστε μου την έκφραση- του την κάρφωσε για τα καλά. Ξέρετε, είναι ένας από τους πιο επιδέξιους στο να «βρίσκουν τα κουμπιά σου» που έχω γνωρίσει ποτέ. Και το παιχνίδι αυτό το γνωρίζω καλά, επειδή εγώ το ανακάλυψα το παιχνίδι. Ο Μάνσον … βρήκε μια εντελώς νέα σειρά κουμπιών να πατήσει…. Μέχρι και τα δικά μου κουμπιά πατούσε – κάτι πολύ εντυπωσιακό, αν σκεφθείς πως εγώ πατούσα κουμπιά πριν καν γεννηθεί αυτός.»

Το αγκάλιασμα του Χριστιανισμού από τον Κούπερ επρόκειτο περισσότερο για επιστροφή στην πίστη παρά η ανεύρεσή της.

«Ήμουν αρκετά πεπεισμένος όλη μου τη ζωή, πως μόνο ένας Θεός υπάρχει, και πως υπήρχε ο Ιησούς Χριστός και υπήρχε και ο Διάβολος», είπε στο KNAC.com. «Δεν μπορούσες να πιστεύεις στον Θεό χωρίς να πιστεύεις στον Διάβολο.

Πάντα λέω στα συγκροτήματα πως το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να πιστεύεις απλώς στην έννοια «Διάβολος» ή την έννοια «Θεός», διότι έτσι δεν τους δίνεις την πρέπουσα βαρύτητα. Όταν πιστεύεις στον Θεό, πρέπει να πιστεύεις στον παντοδύναμο Θεό. Δεν είναι απλώς ο Θεός – είναι ο παντοδύναμος Θεός και έχει πλήρη έλεγχο πάνω στις ζωές όλων.

Ο Διάβολος από την άλλη είναι μια μάρκα ένα πραγματικό πρόσωπο που προσπαθεί επίμονα να καταστρέψει την ζωή σου. Αν πιστεύεις πως αυτό είναι μυθολογία, τότε είσαι ένας τέλειος στόχος, διότι πρέπει να ξέρεις πως αυτό ακριβώς θέλει ο Σατανάς: να είναι ένας μύθος. Όμως δεν είναι μύθος – γι’ αυτό είμαι απόλυτα πεπεισμένος. Περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο, είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό.»

Δήλωσε ο Κούπερ:

«Πρέπει να επιλέξουμε. Και όλοι, σε κάποιο σημείο της ζωής τους πρέπει να κάνουν μια επιλογή. Όταν οι άνθρωποι λένε ‘Πώς το πιστεύεις αυτό; Γιατί το πιστεύεις αυτό;’, εγώ απλώς τους λέω πως τίποτε άλλο δεν μιλάει στην καρδιά μου. Δεν μιλάει στην διανόησή μου, δεν μιλάει στην λογική μου – μιλάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά μου και κατ’ ευθείαν στην ψυχή μου, βαθύτερα απ’ ότι έχω ποτέ φανταστεί. Και το πιστεύω απόλυτα. Μετά απ’ όλα αυτά, δεν είμαι ένας πολύ καλός Χριστιανός. Δηλαδή, κανείς δεν είναι ποτέ ‘καλός’ Χριστιανός. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Όταν είσαι Χριστιανός, δεν σημαίνει πως θα γίνεις καλός – σημαίνει πως έχεις ένα πιο ζόρικο δρόμο να τραβήξεις.»

Αν και ορισμένοι έχουν αμφισβητήσει τον συνδυασμό της πίστης του στον Θεό με το ροκ-εντ-ρολ υπόβαθρό του, ο Κούπερ δεν βλέπει κάποια σύγκρουση.

«Είμαι ο πρώτος που θα ροκάρει όσο πιο δυνατά μπορεί, αλλά όταν πρόκειται για αυτό που πιστεύω, είμαι και ο πρώτος που θα το υπερασπιστεί» είπε. «Με έχει βάλει και σε μπελάδες, με τους αυστηρούς Χριστιανούς που πιστεύουν πως για να είσαι Χριστιανός, πρέπει να είσαι γονατιστός 24 ώρες την ημέρα, κλεισμένος μέσα σε ένα ντουλάπι κάπου. Ε, ίσως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να ζουν έτσι, αλλά δεν νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος που περιμένει ο Θεός να ζούμε. Όταν ήρθε ο Χριστός, είχε συναναστροφές με τις πόρνες, τους μπεκρήδες και τους άπιστους, επειδή ήταν άνθρωποι που Τον χρειάζονταν. Ο Χριστός ποτέ δεν περνούσε τον χρόνο του με τους Φαρισαίους.»

Όμως, ενώ ο Κούπερ μπορεί να ταυτίζεται με ορισμένα από τα παλιά του θέματα, σήμερα έχει ένα νέο μήνυμα.

«Κάποτε εξυμνούσα την ηθική αποσύνθεση, την όλη παρακμή της» παραδέχθηκε στην συνέντευξή του στο KNAC.com. «Μπορώ και κοιτάζω πίσω σε όσα έκανα τότε και τι κάνω τώρα, και είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όμως την εποχή εκείνη ήμουν το παιδί-αφίσα για την ηθική αποσύνθεση, ξέρετε. Οπότε, ναι, έχω πολλά που χρήζουν συγχώρησης…λόγω άγνοιας… τότε νόμιζα πως έκανα το σωστό. Ήμουν απόλυτα σύμφωνος πως κάθε αγόρι μπορούσε να κοιμάται με το κάθε κορίτσι και να πίνει όσο μπορεί. Αυτό δεν το πιστεύω τώρα. Δεν το πιστεύω, διότι βλέπω πόσο καταστροφικό είναι.»

Ο Κούπερ πιστεύει πως σε όλο τον κόσμο παρατηρείται σήμερα μια πνευματική αφύπνιση.

«Είναι προφανές πως η ανθρωπότητα διψάει για απαντήσεις που να προκύπτουν απευθείας από την συνεδητοποίηση» είπε. «Πρόκειται για το πιο υγιές πράγμα που έχω δει, εδώ και πολύ καιρό, διότι υπάρχει κάτι καλύτερο, και πρέπει ο καθένας να το βρει με τον τρόπο του. Οι άνθρωποι δεν νοιώθουν ολοκληρωμένοι με το πόσα αυτοκίνητα τους ανήκουν, ή πόσο μεγάλο είναι το χρηματιστηριακό χαρτοφυλάκιό τους. Μέχρι και οι εξαρτημένοι λένε ‘Όσα ναρκωτικά και αν παίρνω, δεν νοιώθω ολοκληρωμένος’. Υπάρχει γύρω μας μια πνευματική πείνα. Όλοι το αισθάνονται. Αν δεν το αισθάνεστε τώρα, θα το αισθανθείτε κάποια στιγμή. Πιστέψτε με. Θα το αισθανθείτε.»

2. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του στο BBC Radio-2, Σεπτ. 2007

Ερ. Λοιπόν, ξαναβρήκες την σύνδεσή σου με την πνευματική πλευρά των πραγμάτων – ή μήπως χρησιμοποίησες τον όρο «ανωτέρα δύναμη» – μέσα από την βοήθεια που έλαβες;

Απ. …και στο να γίνω Χριστιανός; Σίγουρα δεν πρόκειται να το αρνηθώ αυτό. Μπορεί να είμαι ένας… και δεν είμαι αυτό που λένε σαρκικός Χριστιανός… δηλαδή, πιστεύω εντελώς την κάθε λέξη της Αγίας Γραφής. Αλλά έτσι όπως την ξέρω εγώ, δεν σημαίνει πως πρέπει να ζω μέσα σε ένα καβούκι κάπου… Νομίζω πως αυτό σημαίνει πως ο τρόπος ζωής μου είναι κατά κάποιον τρόπο αυτό που πιστεύω – δηλαδή, ξέρεις, δεν πάω στα στριπτιζάδικα. Ζω με την σύζυγό μου, το λεξιλόγιο μου μπορεί να είναι διαφορετικά από τους άλλους αστέρες του ροκ, αλλά αυτό σίγουρα δεν έχει αλλάξει την αίσθηση του χιούμορ που έχω – δεν έχει αλλάξει την απόδοσή μου στο ροκ… έχει αλλάξει την άποψή μου, την άποψή μου στο επίπεδο πώς θεωρώ τον κόσμο ότι δεν είναι εντελώς σπίτι μου πια – ξέρεις, για να τον παρατηρώ περισσότερο και να τον σατιρίζω περισσότερο… Ξέρεις, όλα τα τραγούδια μου είναι ή κυνικά, ή σατιρικά ή κάτι άλλο, πάντως μέσα τους πάντα υπάρχει ένα μήνυμα, και δεν κρίνω τους ανθρώπους. Κοιτάω τους ανθρώπους, και σκέφτομαι «α, για φαντάσου»…. Αν με ρωτήσουν, τους λέω «κοιτάξτε, μπορώ να δώσω μια βοήθεια εδώ, αλλά δεν πρόκειται να πηδήξω μέσα στη ζωή σας και να επιδιώξω να σας βαράω στο κεφάλι με την Αγία Γραφή.» Αν με ρωτήσετε, θα σας πω τι πιστεύω… καταλαβαίνετε… οπότε, είμαι σαν ένα έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη… αλλά δεν νομίζω πως… δεν είναι γραμμένο πουθενά μέσα στην Γραφή ότι δεν μπορώ να παίξω τον Μάκβεθ… δεν λέει πουθενά στην Γραφή ότι δεν μπορώ να παίζω ροκ-εντ-ρολ…

Ερ. …και δεν νοιώθεις ντροπή μιλώντας για αυτά…

Απ. Όχι.. όχι… έχουν υπάρξει φορές όπου οι άνθρωποι σκέφτονται «ναι, ίσως να το πιστεύω, αλλά δεν πρόκειται να πω στον κόσμο ότι το πιστεύω, επειδή – ξέρεις – θα χαλάσει το ίματζ μου. Υπ’ όψιν, πως αν έρχεσαι να δεις την παράσταση, και αυτό που κάνω χαλάει το ίματζ… Εγώ πάντα πίστευα πως το καλύτερο στοιχείο του Άλις είναι η εξυπνάδα του. Ο Άλις ποτέ δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει την λέξη «γαμ…», ποτέ δεν υπήρχε υβρεολόγιο στην δική μου παράσταση – ποτέ! Ο Άλις ποτέ δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει την γύμνια, ο Αλις δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει «μπλε» (σημ:. από το κρύο, λόγω γύμνιας). Η παράστασή μου ήταν πάντα μια θεατρική παράσταση βαριετέ. Ήταν ανέκαθεν μια πολύ σκοτεινή και κωμική βαριετέ.

Ερ. Δεν σου έχει λείψει ποτέ το αλκοόλ; [Σημ. ΟΟΔΕ: ήταν Αλκοολικός] Ξέρεις, το να βγαίνεις έξω και να περάσεις μια βραδιά πίνοντας;

Απ. Δεν περνάει καθόλου από το μυαλό μου… Είναι παράξενο, αλλά όταν βγήκα από το νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που μου είπαν ήταν «εδώ είναι η ομάδα Ανώνυμων Αλκοολικών, ο ψυχαναλυτής σου επίσης… αλλά όλα αυτά δεν έχουν φύγει. Πίστεψέ με, μπορεί να νοιώθεις καλά τώρα, αλλά – έχε μου εμπιστοσύνη – οι επιθυμίες σου θα επανέλθουν.»

Και όμως, ποτέ δεν επανήλθαν. Ποτέ. Η επιθυμία (του αλκοόλ) ποτέ δεν επανήλθε. Μέχρι και οι γιατροί μου τηλεφώνησαν μετά από 6 μήνες, ρωτώντας «Πόσες φορές υποτροπίασες;»

«Καμμία»

«Καμμία;» με ρώτησε

«Καμία» του είπα. «Το αλκοόλ έφυγε»

Και δεν έγινε με θεραπεία. Έγινε επούλωση. Ειλικρινά πιστεύω πως ήταν θαύμα, διότι, ένας γιατρός θα σου πει πως – αν είσαι αλκοολικός – είναι σαν να έχεις φυματίωση: βγάζεις μια ακτινογραφία, και να το, μπροστά στα μάτια σου. Δεν φεύγει την επόμενη μέρα. Βγήκα από το νοσοκομείο. Τώρα μου βάζεις πενήντα ποτά μπροστά μου, κάτω από συνθήκες υψηλής έντασης, και ειλικρινά δεν πρόκειται να πιώ ούτε γουλιά από αυτά. Τώρα, αν με γνωρίζεις καλά, θα γνωρίζεις πως δεν έχω καθόλου θέληση… ποτέ δεν κατάφερνα να κάνω δίαιτα. Αν κάπνιζα, θα κάπνιζα οκτώ πακέτα την ημέρα. Μου αρέσει η τηλεόραση, έχω 27 τηλεοράσεις μέσα στο σπίτι. Πίνω 20 Κόκα-Κόλα λάϊτ την ημέρα… Είμαι εντελώς εθισμένο άτομο. Οπότε, δεν έχει τίποτε να κάνει με το να έχω αποφασίσει – έτσι ξαφνικά – «α, δεν πρόκειται εγώ να ξαναπιώ ποτέ». Έγινε θαύμα. Μέχρι και οι γιατροί είπαν «δεν ξέρω καν πώς να το εξηγήσω αυτό το φαινόμενο»… αλλά εγώ πιστεύω πως απλώς μου αφαιρέθηκε (ο αλκοολισμός)…. Ήταν ένα θαύμα…. Και δεν ήμουν Χριστιανός όταν έφυγε το αλκοόλ. Ήταν ένα δώρο. Διότι, πίστεψέ με, θα είχα ξανακυλήσει είκοσι φορές…

Ερ. Λοιπόν, ποιόν έχεις να ευχαριστείς για το θαύμα που λες; Ο Θεός ήταν;

Απ. Τον Θεό ευχαριστώ, χωρίς αμφιβολία! Εδώ που τα λέμε, αφού μπόρεσε να χωρίσει την Ερυθρά Θάλασσα και να δημιουργήσει το Σύμπαν, εννοείται πως μπορεί να αφαιρέσει τον αλκοολισμό από κάποιον! Αυτό είναι μικρό πράγμα, ελάχιστο…

http://www.pronews.gr

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς που είχε τέσσερις γυναίκες.

Αγαπούσε την τέταρτη γυναίκα όσο ήταν δυνατόν περισσότερο και την καλλώπιζε με πλούσια επίσημα ενδύματα και της προσέφερε τα καλύτερα φαγητά. Της έδινε τα καλύτερα.

Επίσης αγαπούσε την τρίτη γυναίκα πάρα πολύ και πάντα την επεδείκνυε στα γειτονικά βασίλεια. Παρόλα αυτά φοβόταν ότι μια μέρα θα τον άφηνε για κάποιον άλλον.

Επίσης αγαπούσε την δεύτερη γυναίκα. Ήταν η έμπιστη του και ήταν πάντα ευγενική, προσεκτική και υπομονετική με αυτόν. Κάθε φορά που ο βασιλιάς αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, μπορούσε να την εμπιστευτεί και αυτή θα τον βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές.

Η πρώτη γυναίκα του Βασιλιά ήταν πολύ αφοσιωμένη σύντροφος και είχε μεγάλη συνεισφορά στην διατήρηση του πλούτου και του βασιλείου. Παρόλα αυτά δεν έδειχνε ότι αγαπούσε την πρώτη γυναίκα, αν και την αγαπούσε βαθιά, σπάνια έδειχνε ενδιαφέρον για αυτήν!

Μια μέρα, ο Βασιλιάς έπεσε άρρωστος και ήξερε ότι ο χρόνος του ήταν λίγος. Σκέφτηκε την πλούσια ζωή που πέρασε και αναρωτήθηκε «Τώρα έχω τέσσερεις γυναίκες μαζί μου, αλλά όταν πεθάνω θα είμαι τελείως μόνος».  

Έτσι, ρώτησε την τέταρτη γυναίκα: «Σε έχω αγαπήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, σου χάρισα τα καλύτερα ρούχα και έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον για εσένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;».

«Σε καμία περίπτωση». Απάντησε η τέταρτη σύζυγος και απομακρύνθηκε χωρίς να πει τίποτα άλλο. Η απάντησή της σαν ρομφαία διαπέρασε την καρδιά του.

Ο λυπημένος Βασιλιάς ρώτησε την τρίτη γυναίκα. «Η ζωή είναι τόσο ωραία. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»

«Όχι!» απάντησε η τρίτη σύζυγος. «Η ζωή είναι τόσο ωραία! Όταν πεθάνεις, θα ξαναπαντρευτώ!». Η καρδιά του έσβησε και έγινε κρύα.

Έτσι μετά ρώτησε την δεύτερη σύζυγό του «Πάντα σε βοηθούσα και εσύ πάντα ήσουν εκεί για εμένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»
«Συγγνώμη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω αυτή την ώρα!», απάντησε η δεύτερη σύζυγος.«Το πιο πολύ, μπορεί να σε στείλω στον τάφο». Η απάντησή της ήρθε σαν κεραυνός και ο Βασιλιάς ισοπεδώθηκε.

Τότε μια φωνή ακούγεται «Θα φύγω μαζί σου και θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας».

Ο Βασιλιάς κοίταξε επάνω και ήταν η πρώτη του σύζυγος. Ήταν τόσο σκελετωμένη σαν να υπέφερε από υποσιτισμό και παραμέληση. Ο Βασιλιάς είπε «Θα ενδιαφερόμουν για σένα όταν είχα την ευκαιρία!».

Πραγματικά, όλοι έχουμε τέσσερις γυναίκες στη ζωή μας. Η τέταρτη είναι το σώμα μας. Ανεξάρτητα από πόσο χρόνο και προσπάθεια καταβάλουμε στο να φαίνεται ωραίο, θα μας αφήσει όταν πεθάνουμε.

Η τρίτη μας γυναίκα είναι η περιουσία, η κοινωνική υπόσταση και ο πλούτος. Όταν πεθαίνουμε όλα θα πάνε σε άλλους.

Η δεύτερη γυναίκα είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Ανεξάρτητα πόσο χρόνο είμαστε μαζί τους, το πιο πολύ που μπορεί να κάνουν είναι να σταθούν πάνω από τον τάφο μας.

Και η πρώτη μας γυναίκα είναι η ψυχή μας. Συχνά παραμελημένη στο κυνήγι του πλούτου, της δύναμης και των χαρών του κόσμου.

Παρόλα αυτά, η ψυχή μας είναι το μόνο πράγμα που θα μας ακολουθήσει όπου και αν πάμε.

Έτσι, καλλιεργήστε την. Δυναμώστε την και φερθείτε της με τρυφερότητα, γιατί είναι το μόνο μέρος του σώματός μας που θα μας ακολουθήσει στον θρόνο του Θεού και θα συνεχίσει μαζί μας στην αιωνιότητα και στην επόμενη ζωή μας.

Όταν ο κόσμος πιέζει τα γόνατά σου… είσαι στην κατάλληλη στάση για προσευχή…   

Πηγή: Η αγάπη πάντα ελπίζει

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Μια φορά πήγαν στον Γέροντα δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις έστειλαν για να δουν αν ο π. Γαβριήλ θα τις έφερνε στην οδό της αληθείας. Όταν μπήκαν στο κελί, ο π. Γαβριήλ, με ένα μυστηριώδες ύφος στη φωνή του, φώναξε:— Ήρθε το χαλάζι και βρήκε την πέτρα!

Μετά άρχισε να κλαίει για πολλή ώρα. Οι γυναίκες, μην αντέχοντας άλλο, τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε.

— Πώς να μην κλαίω; Για όλους τους χριστιανούς η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών είναι ανοιχτή, όμως εγώ από τις αμαρτίες μου δεν μπορώ να μπω! Κι αυτοί οι Ιεχωβάδες, πέντε εκατομμύρια στον κόσμο, λένε ότι θα σωθούν μόνο 144 χιλιάδες. Αυτοί έχουν πιάσει όλες τις θέσεις, κι εμένα ποιος θα με βάλει μέσα;Οι γυναίκες τα έχασαν. Δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν. Ύστερα τους μίλησε για την πλάνη στην οποία βρίσκονταν, τους δίδαξε την ορθή πίστη και, τέλος, έγιναν μοναχές στο μοναστήρι Μπόδμπε.

***********

Η Μτσχέτα και η γύρω περιοχή είναι γεμάτη με εκκλησίες και μοναστήρια, όπου οι προσκυνηματικές εκδρομές είναι συνηθισμένες. Μια μέρα η αυλή του μοναστηριού Σαμτάβρο γέμισε παιδικές φωνές. Η ανυπόμονη φύση των παιδιών τα έκανε να τρέχουν παντού. Οι δάσκαλοι δυσκολεύονταν να τα συμμαζέψουν. Ένα μόνο παιδί στεκόταν παράμερα. Πλησίασε την πόρτα της εκκλησίας, γύρισε αμέσως προς την πύλη για να βγει, και μετά πάλι, σαν κάποιος να το τραβούσε πίσω, κοίταζε την εκκλησία με βουρκωμένα μάτια. Ο π. Γαβριήλ καθόταν πάνω στις σκάλες και τα παρακολουθούσε όλα. Ξαφνικά έβαλε μια δυνατή φωνή και τα παιδιά από την τρομάρα τους μπήκαν στο ναό. Τότε ο Γέροντας είπε στην Ταμάρη που ήταν δίπλα του:

— Το παιδί αυτό που κάθεται μόνο του είναι Ιεχωβάς, όπως και οι γονείς του. Και βλέπεις τι κάνει ο Πονηρός; Δεν το αφήνει να μπει στην εκκλησία! Αλλά ούτε η χάρις του Κυρίου το αφήνει να βγει έξω.
Τότε ο Γέροντας το σταύρωσε, και το παιδί, σαν να ελευθερώθηκε από βαριές αλυσίδες, ξέγνοιαστο και χαρούμενο, μπήκε στο ναό. Αφού όλα τα παιδιά προσκύνησαν, βγήκαν ήρεμα από την εκκλησία. Ο π. Γαβριήλ, γελώντας, είπε τότε στην Ταμάρη:
— Ήρθαν αγριοκάτσικα και φεύγουν αρνιά!

**********

Ο π. Γαβριήλ δεν επέτρεπε στα πνευματικά του παιδιά να μιλάνε με αιρετικούς γιατί έτσι άνοιγαν επικοινωνία με το κακό. Μια μέρα, δύο Ιεχωβάδες πήγαν σε ένα γειτονικό μου σπίτι κι οι γείτονες κάλεσαν εμένα να τους μιλήσω. Τους μίλησα, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να καταλάβουν τίποτα. Εγώ βιαζόμουν να πάω στον π. Γαβριήλ και τους άφησα. Στον Γέροντα δεν έκανα λόγο καθόλου γι’ αυτό. Κάποια στιγμή όμως μου είπε:

— Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κάνεις κήρυγμα στους Ιεχωβάδες; Δεν είσαι απόστολος. Όποιος επιτρέπει σε αιρετικό να μπει στο σπίτι του, για να του μιλήσει για την ορθή πίστη, βάζει μέσα τον Πονηρό, και πώς μετά θα βγει από εκεί; Εσύ είχες καμιά ευλογία από ιερέα να κάνεις κήρυγμα; Όταν μιλάς με αιρετικούς, πρέπει να αποκαλύπτεις τα λάθη τους. Όμως εσύ άρχισες να μιλάς αλαζονικά, λέγοντας πως εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πιο δυνατοί. Έτσι οδηγήθηκες από τον Πονηρό στην αμαρτία της περηφάνιας. «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας υμών έμπροσθεν χοίρων, μηδέ καταπατήσωσιν αυτούς έν τοις ποσίν αυτών καί στραφέντες ρήξωσιν υμάς». Στους αιρετικούς δεν κάνει να μιλάς, γιατί τους δίνεις αφορμή να βλασφημούν περισσότερο τον Κύριο. Αν ο μουσουλμάνος τηρεί τις δέκα εντολές, θα τον ευλογήσει ο Θεός και θα του φανερώσει το δρόμο προς την αλήθεια και έτσι θα στραφεί προς την Ορθοδοξία. Όπως ο απόστολος Παύλος που τηρούσε τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης ειλικρινά, καρδιακά και όχι φαρισαϊκά. Κι ο Θεός τον ελέησε και τον ξεχώρισε.

Σ’ ένα πυκνό δάσος ζούσε μια φυλή. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν χρειαζόταν, έφερναν βροχή με την προσευχή τους κι ότι άλλο ζητούσαν ο Θεός τούς το ικανοποιούσε. Στο τέλος τους έστειλε και δύο ιεραποστόλους, οι οποίοι όταν είδαν τα θαυμαστά που συντελούνταν απόρησαν και είπε ο ένας στον άλλον: «Βλέπεις αυτοί πόσα μεγάλα θαύματα κάνουν μόνοι τους; Αυτοί δεν προσκυνούν τον ήλιο, το φεγγάρι και τ’ άλλα είδωλα, αλλά προσεύχονται ενώπιον Εκείνου που δημιούργησε τον ήλιο, το φεγγάρι, τον ουρανό και όλα. Ο Θεός βλέπει την καθαρή καρδιά τους και γι’ αυτό ακούει τις παρακλήσεις τους. Γι’ αυτό έστειλε και μας εδώ, για να κηρύξουμε την αλήθεια και να τους βαπτίσουμε. Το γράφει το Ευαγγέλιο: «Ζητείτε και ευρήσετε»».

*********
 

Μια φορά έτυχε να περπατήσω στις παλιές περιοχές της Τιφλίδας. Προσπέρασα τους αρμένικους ναούς και μέσα μου τους κατηγόρησα ως αιρετικούς. Στη συνέχεια, επισκέφτηκα τον Γέροντα. Κάθισα αλλά δεν του είπα τίποτα. Εκείνος όμως είπε:

— Ναι, αλλά τι σου φταίει το Ετσμιαδζίνι; Όπως για μας είναι το Σβετιτσχοβέλι, έτσι γι’ αυτούς είναι το Ετσμιαδζίνι. «Ετσμιαδζίνι» σημαίνει «Ένας που ήρθε». Εκεί εμφανίστηκε ο Θεός, και είναι σπουδαίο και άγιο μέρος. Και πού ξέρεις πότε χτίστηκαν αυτοί οι ναοί; Μήπως τους έχτισαν πριν γίνουν οι Αρμένιοι μονοφυσίτες;  

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ (1929-1995) Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ: Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΓΩΪΣΜΟΣ!

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να μην πικραίνεσθε λόγω εγωισμού. Η ταπείνωση είναι ασφαλής οδηγός · δεν αφήνει αυτόν που την έχει να προσκρούσει σε υφάλους απροσεξίας και να συντριβεί · αλλά ως οδηγός φωτεινός οδηγεί άπταιστα επί του ασφαλούς.

Ο εγωισμός είναι το κάκιστο των κακών · αυτός μας δημιουργεί όλα τα σφάλματα, με τους ανυπότακτους λογισμούς. Φοβηθείτε τον και προσπαθείτε να απαλλαγείτε απ’ αυτόν, καθώς όσο μένει μέσα μας αχτύπητος, τόσο θα μας πληγώνει με ανάλογους πόνους...

Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός· ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης. Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού · εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος.

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς · κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ’ αυτόν που την ακούει. Προσέξτε, λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της θείας χάριτος και μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση.

Πόσα και πόσα δε μας λένε το ιερό Ευαγγέλιο και οι Πατέρες περί κατακρίσεως. Καλύτερα να πέσει από ψηλά, παρά από τη γλώσσα.

Εύχομαι η αγάπη και η ακατακρισία να βασιλεύουν σε όλες τις εκδηλώσεις μεταξύ σας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να αναπαύεται στις ψυχές σας.

(Από τις «Πατρικές Νουθεσίες» του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου)