ΟΙ 13 ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Από τους υποστηρικτές της Σαϊεντολογίας, σύμφωνα με διδασκαλία της οποίας, πρν από 75 εκατ. χρόνια ο Xenu έφερε δισεκατομμύρια ανθρώπους στη γη με διαστημόπλοια και τους πιστούς που έχουν αναγάγει σε θρησκεία το έπος της επιστημονικής φαντασίας Star Wars, μέχρι τους θαυμαστές του Μαραντόνα και την εκκλησία του ιπτάμενου τέρατος από.. Spaghetti τους Pastafarians, όπως ονομάζονται, που πιστεύουν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από το ιπτάμενο τέρας των Spaghetti, το οποίο ήταν και μεθυσμένο(!) αυτές είναι αδιαμφισβήτητα οι 13 πιο παράξενες θρησκείες του κόσμου.  

Και μπορεί με τον όρο Θρησκεία να ονομάζουμε τη σχέση του ανθρώπου με το θείο και ως εκ τούτου για την ύπαρξη της θρησκεία να απαιτούνται δύο όροι: το θείο και το ανθρώπινο, ωστόσο, το τί ορίζεται ως θείο στις ακόλουθες θρησκείες ανά τον κόσμο,  σίγουρα θα σας εκπλήξει.    

1. Σαϊεντολογία  

Η εκκλησία της Σαϊεντολογίας είναι ένα κίνημα που ιδρύθηκε από τον L. Ron Hubbard (Elron) το 1952. Η κεντρική ιδέα της εκκλησίας αυτής, είναι πως όλοι οι άνθρωποι είναι αθάνατες πνευματικές οντότητες που δεν θυμούνται την πραγματική τους φύση. Οι υποστηρικτές της, προσπαθούν να ξαναζήσουν ξεχασμένες εμπειρίες του παρελθόντος και να απελευθερωθούν.   Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι στα ανώτερα επίπεδα της μύησης, , οι μυστικές διδασκαλίες που λαμβάνουν χώρα, μπορεί να είναι επικίνδυνες για τα μέλη που δεν έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα. Οι διδασκαλίες αυτές λοιπόν, κρατούνται μυστικές από τα μέλη που δεν έχουν φτάσει στα ανώτερα επίπεδα. Στα επίπεδα αυτά, ο Hubbard, εξηγεί ότι να αντιστρέφεις τις συνέπειες από μια άσχημη εμπειρία του παρελθόντος, οι οποίες μπορούν να εκτείνονται και σε εκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν. Ανάμεσα σε αυτές τις διδασκαλίες είναι και η ιστορία του Xenu (ή Xemu), ο οποίος είναι ένας εξωγήινος ηγέτης της «Γαλαξιακής Ομοσπονδίας». Σύμφωνα με την ιστορία αυτή, πριν από 75 εκατομμύρια χρόνια, ο Xenu, έφερε δισεκατομμύρια ανθρώπους στη Γη, με διαστημόπλοια…  

2. Το έθνος του Yahweh  

Πρόκειται για μια θρησκευτική οργάνωση Αφρο-Αμερικανών, που ιδρύθηκε το 1979 στο Miami από τον Hulon Mitchell, Jr, τον οποίον αποκαλούν Yahweh ben Yahweh. Η κεντρική ιδέα της εκκλησίας αυτής είναι πως οι πραγματικοί Ισραηλίτες είναι οι Αφροαμερικανοί και πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους στο Ισραήλ.  

3. Η εκκλησία όλων των Κόσμων  

Η συγκεκριμένη θρησκευτική οργάνωση είναι μια νεο-παγανιστική θρησκεία, που ιδρύθηκε το 1962 από τον Oberon Zell-Ravenheart και τη γυναίκα του, Morning Glory Zell-Ravenheart. Η εκκλησία είναι βασισμένη σε μια φανταστική θρησκεία, με το ίδιο ακριβώς όνομα, που εμφανίζεται στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας «Ξένος σε μια ξένη Γη» του Robert A. Heinlein.   Η μυθολογία της εκκλησίας αυτής, περιλαμβάνει επιστημονική φαντασία μέχρι σήμερα. Τα μέλη της αναγνωρίζουν την «Γαία», την Θεά της Μητέρας Γης και τον Θεό-Πατέρα. Επίσης πιστεύουν στην ύπαρξη της Νεραϊδοχώρας… Λατρεύουν δε και πολλές θεότητες από κάθε είδους πάνθεον. Πολλές από τις λατρευτικές τους τελετές επικεντρώνονται στους Θεούς και τις Θεές της αρχαίας Ελλάδας.  

4. Άνθρωποι του Σύμπαντος  

Οι «Άνθρωποι του Σύμπαντος» ή οι «Κοσμικοί άνθρωποι με φωτεινές δυνάμεις» είναι μια τσέχικη θρησκευτική οργάνωση που περιστρέφεται γύρω από τον Ivo A. Benda. Το σύστημα των πιστεύω της, βασίζεται στην ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών, οι οποίοι επικοινωνούν τηλεπαθητικά με τον Benda και άλλους «μεσολαβητές» από τον Οκτώβριο του 1997, ενώ αργότερα χρησιμοποιούν και την απευθείας προσωπική επαφή.   Σύμφωνα με τον Benda, οι πολιτισμοί αυτοί διαθέτουν έναν στόλο από διαστημόπλοια, με επικεφαλής το Ashtar Sheran, που είναι ο δορυφόρος της Γης. Παρακολουθούν τους καλούς ανθρώπους και τους βοηθούν και είναι έτοιμοι να μεταφέρουν τους υποστηρικτές τους σε μια άλλη διάσταση.  

5. Η εκκλησία του SubGenius  

Πρόκειται για μια θρησκεία-παρωδία που προωθεί τη χαλαρότητα, σατιρίζει τη θρησκεία, τις θεωρίες συνωμοσίας, τα UFOs και την popculture. Η εκκλησία υποστηρίζει πως είχε ιδρυθεί τη δεκαετία του 1950 από τον «μεγαλύτερο έμπορο του κόσμου», τον J. R. «Bob» Dobbs. Στην πραγματικότητα όμως, ξεκίνησε το 1979 με την έκδοση ενός τεύχους με το όνομα SubGenius Pamphlet #1. Βρήκε αποδοχή σε underground pop-culture κύκλους και σε φοιτητές κολεγίων.   Ένα σημαντικό γεγονός της εκκλησίας αυτής, συνέβη στις 5 Ιουλίου 1998. Η εκκλησία είχε προβλέψει πως την ημερομηνία αυτή ο κόσμος θα καταστρεφόταν από μια εισβολή εξωγήινων στρατιωτών. Όταν αυτό δε συνέβη, για να τιμωρήσουν το μέλος της Εκκλησίας που το είχε προβλέψει, το κάλυψαν με πίσσα και πούπουλα!  

6. Το κίνημα του Πρίγκιπα Φίλιππου  

Στο νησί Tanna του Vanuatu, μια φυλή ιθαγενών, οι Yaohnanen, ξεκίνησαν την αλλόκοτη αυτή θρησκεία. Τα μέλη της φυλής αυτής πιστεύουν ότι ο πρίγκιπας Φίλιππος, ο δούκας του Εδιμβούργου και σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ II, είναι ένα θεϊκό ον!   Συγκεκριμένα είναι ο γιος ενός βουνίσιου πνεύματος του Tanna και ο αδερφός του John Frum. Σύμφωνα με αρχαίες ιστορίες, ο γιος αυτός ταξίδεψε σε μια μακρινή χώρα, παντρεύτηκε μια ισχυρή αριστοκράτισσα και θα επιστρέψει κάποτε στο νησί. Οι κάτοικοι του νησιού, παρακολούθησαν τον σεβασμό που είχαν οι αξιωματούχοι των αποικιών προς τη βασίλισσα και προφανώς συμπέραναν πως ο σύζυγός της, ο πρίγκιπας Φίλιππος, είναι ο γιος από τους θρύλους τους.Η οργάνωση πρέπει να σχηματίστηκε τη δεκαετία του ’50 ή του ’60. Οι πεποιθήσεις τους, ενισχύθηκαν από την επίσημη επίσκεψη του βασιλικού ζευγαριού στο Vanuatu το 1974, όταν λίγοι ντόπιοι είχαν την ευκαιρία να δουν τον πρίγκιπα από μακριά. Από την πλευρά του, ο Φίλιππος έμαθε για την ύπαρξη της θρησκείας και αντάλλαξε δώρα με τους ηγέτες της, ενώ τους επισκέφθηκε κιόλας!  

7. Η εκκλησία της Ευθανασίας  

Πρόκειται για μια πολιτική οργάνωση που ιδρύθηκε από τον Chris Korda (ο οποίος ντύνεται σαν γυναίκα) στη Βοστόνη των ΗΠΑ. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της εκκλησίας, η οργάνωση είναι μια «ένα μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό κίνημα αφιερωμένο στην αποκατάσταση της αρμονίας μεταξύ των ανθρώπων και των ειδών που έχουν απομείνει στη Γη.»   Το βασικό γεγονός που θέλει να καταδείξει η εκκλησία, είναι πως η Γη δεν μπορεί να χωρέσει και να συντηρήσει τον πληθυσμό της. Η μόνη εντολή της θρησκείας αυτή είναι να μην αναπαράγονται οι άνθρωποι!   Άλλες βασικές «κολόνες» της εκκλησίας είναι η αυτοκτονία, η έκτρωση, ο κανιβαλισμός (φυσικά περιορίζεται στην κατανάλωση των ήδη πεθαμένων ανθρώπων!) και ο σοδομισμός (δηλαδή οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη που δεν στοχεύει στην αναπαραγωγή.)   Ένα διάσημο σλόγκαν της οργάνωσης είναι το «Σώσε τον πλανήτη, σκότωσε τον εαυτό σου.»  

 8. Απαθεϊσμός  

Υπάρχουν οι πιστοί, οι οποίοι θεωρούν ότι υπάρχει ένα ανώτερο ον, και ο καθένας ακολουθεί διαφορετική θρησκεία, υπάρχουν οι άθεοι, που δεν πιστεύουν πως υπάρχει Θεός και οι αγνωστικιστές.   Οι αγνωστικιστές πιστεύουν ότι το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει το θείο και αμφιβάλλει για την ύπαρξή του. Οι απαθεϊστές από την άλλη δεν πιστεύουν πως υπάρχει Θεός, αλλά και πως αν υπήρχε τότε θα ήταν τελείως απαθής και δεν θα νοιαζόταν καθόλου για την ανθρωπότητα.  

9. Η εκκλησία των Jedi  

Το έπος της επιστημονικής φαντασίας Star Wars, σίγουρα είναι κάτι αξιοθαύμαστο. Όμως υπάρχουν και αυτοί που το έχουν αναγάγει σε θρησκεία!   Η εκκλησία των Jedi πιστεύει πως υπάρχει μία πανίσχυρη δύναμη που συνδέει όλα τα πράγματα στο σύμπαν και τα κρατάει ενωμένα. Η θρησκεία αυτή, σύμφωνα με τις αρχές της, είναι κάτι το έμφυτο στον καθένα μας.  

10. Nuwaubianism  

Ο όρος αναφέρεται στους οπαδούς των διδασκαλιών του Dwight York. Η εκκλησία ξεκίνησε αρχικά σαν μια οργάνωση Αφρο-Αμερικανών μουσουλμάνων στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’70. Από τότε έχει υποστεί πολλές αλλαγές. Στο τέλος η ομάδα ίδρυσε ένα αρχηγείο σε πόλη της Georgia το 1993, το οποίο στη συνέχεια εγκατέλειψε. Ο ίδιος ο York φυλακίστηκε για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και για κακοποίηση παιδιών.   Τα πιο περίεργα δόγματα της εκκλησίας είναι τα εξής:   Είναι σημαντικό να θάβεις τα υπολείμματα του πλακούντα μετά τη γέννα, ώστε να μην τα χρησιμοποιήσει ο Σατανάς για να φτιάξει ένα αντίγραφο του νεογέννητου.   Επίσης, τα μέλη πιστεύουν ότι μερικά αποβληθέντα έμβρυα επιβιώνουν από την έκτρωση και μένουν στους υπονόμους, όπου συγκεντρώνονται και καταστρώνουν σχέδιο να κατακτήσουν τον κόσμο!   Ο κάθε άνθρωπος έχει εφτά κλώνους που ζουν σε διαφορετικά μέρη του κόσμου.   Οι γυναίκες υπήρχαν για πολλές γενιές πριν να κατασκευάσουν τους άντρες μέσω της γενετικής τροποποίησης.   Ο Homo sapiens είναι το αποτέλεσμα πειραμάτων κλωνοποίησης που έγιναν στον Άρη πάνω στον Homo erectus.  

11. Η εκκλησία του Ed Wood  

Πρόκειται για μια διαδικτυακή εκκλησία, που χαρακτηρίζεται και ως θρησκεία βασισμένη στην ποπ κουλτούρα.  Η ίδρυσή της έγινε από τον Steve Galindo το 1996. Το κεντρικό πρόσωπο της θρησκείας αυτής είναι ο σκηνοθέτης cult ταινιών Edward D. Wood Jr, τον οποίο τα μέλη της εκκλησίας, αντιμετωπίζουν σαν σωτήρα τους!   Οι «πιστοί» αναζητούν τον τρόπο για την επίτευξη της ευτυχίας και της θετικής ζωής στις ταινίες και τη ζωή του σκηνοθέτη. Στις συγκεντρώσεις τους ντύνονται σαν το αντίθετο φύλο καθώς ο Ed Wood στις ταινίες του έβαζε πάντα άντρες ντυμένους γυναικεία.  

12. Η εκκλησία του ιπτάμενου τέρατος από Spaghetti  

Όπως υποστηρίζουν τα μέλη της, η εκκλησία αυτή υπάρχει εδώ και εκατοντάδες χρόνια, αν και μόλις πρόσφατα, το 2005 αποκαλύφθηκε η ύπαρξή της.   Οι Pastafarians, όπως ονομάζονται οι οπαδοί της θρησκείας, πιστεύουν πως ο κόσμος δημιουργήθηκε από το ιπτάμενο τέρας των Spaghetti, το οποίο ήταν και μεθυσμένο! Το αποτέλεσμα της μέθης του είναι ένας ατελής κόσμος… Η επίσημη ενδυμασία τους είναι πειρατικά ρούχα, καθώς θεωρούν πως οι πειρατές δεν είναι κακοί αλλά χαρωποί άνθρωποι που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και δίνουν στους ανθρώπους γλυκά! Φυσικά πρόκειται για θρησκεία-παρωδία.   Η θρησκεία ιδρύθηκε το 2005 από τον Bobby Henderson, ο οποίος αρχικά στόχευε σε μια σατυρική διαμαρτυρία ενάντια στην αντικατάσταση του μαθήματος της εξέλιξης με το μάθημα του έξυπνου σχεδίου.   Σε επιστολή του, στο εκπαιδευτικό συμβούλιο της πολιτείας Kansas των ΗΠΑ, ο Henderson υποστήριξε πως πιστεύει σε έναν υπερφυσικό δημιουργό, που μοιάζει με spaghetti με κεφτεδάκια.Ο Henderson, ζήτησε μαζί με το μάθημα του έξυπνου σχεδιασμού και της εξέλιξης, να διδάσκεται και η θεωρία του στις σχολικές αίθουσες!  

13. Η εκκλησία του Maradona  

Δημιουργήθηκε από fans του «μύθου των γηπέδων», Diego Maradona, στις 30 Οκτωβρίου 1998, την ημέρα των 38ων γενεθλίων του ποδοσφαιριστή.   Οι οπαδοί της εκκλησίας θεωρούν πως ο Diego Maradona, είναι ο καλύτερος παίκτης του ποδοσφαίρου όλων των εποχών. Τα μέλη της, φτάνουν τα 80.000 από 60 χώρες παγκοσμίως. Το ημερολόγιό τους ξεκινάει από τη χρονιά που γεννήθηκε ο Maradona, το 1960!

dogma.gr 

10 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ

Δέκα άνθρωποι που πιστεύεται ότι απευθύνθηκαν στο απόλυτο κακό για να τους βοηθήσει στους σκοπούς τους! Με το αζημίωτο φυσικά, μιας και χάρες ο Σατανάς δεν κάνει.

1) Πάπας Σίλβεστρος Β’ (945-1003)

Ο πάπας Σίλβεστρος Β’ ήταν ένας από τους πλέον πολυμαθείς ανθρώπους του καιρού του: άσος στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη μηχανική, του αποδίδεται η εφεύρεση του υδραυλικού εκκλησιαστικού οργάνου, του ρολογιού-εκκρεμές, αλλά και η εισαγωγή της αραβικής αριθμολογίας στη Δυτική Ευρώπη. Έγραψε πολυάριθμα βιβλία μαθηματικών και φυσικών επιστημών, μουσικής, θεολογίας και φιλοσοφίας, ενώ ήταν ταυτόχρονα ο πρώτος γάλλος ποντίφικας και σίγουρα ο σημαντικότερος του 10ου αιώνα. Όταν πέθανε, οι φήμες έδιναν και έπαιρναν για τη συμφωνία που είχε κάνει με τον ακατονόμαστο για να αποκτήσει ζηλευτή διάνοια και εφευρετικό πνεύμα. Οι συχνές επαφές του μάλιστα με μεγάλα μυαλά του αραβικού κόσμου ήταν η τρανταχτή απόδειξη(!), όπως και οι προσπάθειές του να απαλλαγεί η εκκλησία από τη σιμωνία…

2) Νικολό Παγκανίνι (1782-1840)

Ένας από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους του βιολιού όλων των εποχών, ο Παγκανίνι έμαθε να παίζει μαντολίνο σε ηλικία 5 ετών και ξεκίνησε να συνθέτει στα 7 του. Στα 12 χρόνια του εκτελούσε δημόσια συμφωνίες, ενώ στα 16 του έπαθε νευρικό κλονισμό και παραδόθηκε στον αλκοολισμό. Ο Παγκανίνι θα θεραπευόταν στα 22 του και θα γινόταν ο πρώτος σουπερστάρ της μουσικής, με τις ικανότητές του στο βιολί να λογίζονται απόκοσμες! Τις συνθέσεις του μάλιστα δεν μπορούσαν να τις παίξουν οι σύγχρονοί του βιολονίστες, γι’ αυτό και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι το ασύλληπτο ταλέντο του δεν ήταν φυσικό προϊόν. Το κοινό άρχισε σιγά-σιγά να πιστεύει ότι ο Παγκανίνι είχε κάνει συμφωνία με τον Διάολο για να μπορεί να επιδίδεται στις υπερφυσικές μουσικές εκτελέσεις του, με τους προστάτες του να ισχυρίζονται ότι είχαν δει τον Σατανά να τον βοηθά στις συνθέσεις του. Τέτοια ήταν μάλιστα η φήμη για τη διαβολική του φύση που όταν πέθανε του αρνήθηκαν καθολική ταφή στη Γένοβα! Τέσσερα χρόνια κράτησαν οι διαπραγματεύσεις για την τύχη της σορού του, θέμα που έφτασε μέχρι και το γραφείο του πάπα, με το πτώμα του να μεταφέρεται αρχικά στη Γένοβα αλλά να παραμένει άθαφτο. Τα απομεινάρια του θα έβρισκαν τελικά ησυχία το 1876, όταν και ενταφιάστηκαν στο κοιμητήριο της Πάρμα.

3) Gilles de Rais (1404-1440)

Ο Gilles de Rais θεωρούταν ιδιαίτερα έξυπνος, πνευματώδης, θαρραλέος και πολύ ελκυστικός. Γόνος μιας εκ των πλέον διακεκριμένων οικογενειών της Βρετάνης, ο Gilles θα έπαιρνε το τιμόνι της φαμίλιας ήδη από τα 20 του χρόνια, όταν και πέθανε ο πατέρας του. Βρέθηκε λοιπόν ξαφνικά με αμύθητα πλούτη και εξουσία, γεγονός που έμελλε να οδηγήσει στην πτώση του. Κακές επιχειρηματικές κινήσεις θα οδηγούσαν στην απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας του, και πάνω στην απόγνωσή του θα έκανε το μοιραίο λάθος της ζωής του: τη συμφωνία με τον Σατανά! Ο «Διάολος» άκουγε στο όνομα Francesco Prelati, μέλος ενός απόκρυφου τάγματος, ο οποίος υποσχέθηκε στον νεαρό ευγενή την ανάκτηση της περιουσίας του αν ο τελευταίος δεχόταν να θυσιάσει παιδιά στον δαίμονα του τάγματος, που ονομαζόταν «Βαρώνος». Ο Gilles θα βίαζε, βασάνιζε και δολοφονούσε τελετουργικά 80-200 παιδιά στα επόμενα χρόνια. Χρήματα δεν βρήκε, βρήκε όμως την καταδίκη και την εκτέλεσή του με απαγχονισμό και καύση κατόπιν της σορού του…

4) Στρατηγός Jonathan Moulton (1726-1787)

Ο Jonathan Moulton ξεκίνησε να μαθητεύει σε νεαρή ηλικία σε έναν επιπλοποιό πριν αναζητήσει το 1745 μια νέα καριέρα στον στρατό της Νέας Αγγλίας. Θα έπαιρνε μέρος στον πόλεμο του βασιλιά Γεωργίου, καθώς και στον γαλλο-ινδικό πόλεμο, ενώ το 1749 θα παντρευόταν και θα άφηνε πίσω του 11 απογόνους. Σταδιακά θα γινόταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του New Hampshire, γεγονός που θα πυροδοτούσε τις φήμες για συμφωνία με τον Σατανά. Το αρχοντικό που έχτισε σε μια μικρή πουριτανική πόλη θα καιγόταν ολοσχερώς το 1769, με τους περίοικους να ισχυρίζονται ότι έβλεπαν τον Διάολο να επισκέπτεται μία φορά τον μήνα τη βίλα του Moulton! Η συμφωνία στη λαϊκή δοξασία είχε ως εξής: ο Σατανάς γέμιζε τις μπότες του Moulton με χρυσάφι με αντάλλαγμα, τι άλλο, την ψυχή του. Ο πανούργος στρατηγός ξεγέλασε ωστόσο το απόλυτο κακό με ένα έξυπνο τέχνασμα: έκοψε τους πάτους από τις μπότες του και τις τοποθέτησε κατόπιν πάνω από μια μεγάλη τρύπα στο έδαφος, με τον Σατανά να αναρωτιέται γιατί χρειαζόταν μια τόσο μεγάλη ποσότητα χρυσού για να γεμίσουν δυο παπούτσια! Όταν βέβαια ανακάλυψε το άσχημο παιχνίδι που στήθηκε σε βάρος του, ο Διάολος απαίτησε εκδίκηση: εξαφάνισε το πτώμα του στρατηγού από το φέρετρο και το αντικατέστησε με ένα κουτί γεμάτο χρυσό, με τυπωμένη πάνω του τη φιγούρα του Σατανά. Η τοποθεσία που θάφτηκε ο Jonathan Moulton παραμένει άγνωστη…

5) Πατέρας Urbain Grandier (1590-1634)

Ο πατέρας Urbain Granadier ήταν ένας γάλλος καθολικός ιερέας που θα έβρισκε φριχτό θάνατο στην πυρά όταν θα κατηγορούταν για μαγεία. Παρά τον όρκο ιερατικής αγαμίας που είχε δώσει, ο Urbain επιδιδόταν σε σεξουαλικές σχέσεις με έναν μεγάλο αριθμό γυναικών, την ίδια στιγμή που το 1632 οι Ουρσουλίνες θα τον κατηγορούσαν ότι τις είχε μαγέψει, με την επίκληση βιβλικού δαίμονα, αναγκάζοντας τις καλόγριες σε επαίσχυντα όργια(!). Στη δική που ακολούθησε, οι δικαστές, αφού βασάνισαν τον ιερέα, παρουσιάσαν έγγραφα υπογεγραμμένα από τον ίδιο και από μια σειρά δαιμόνων ως πειστήριο για τη συμμαχία που είχε κάνει με τον Διάολο. Τα «αποδεικτικά» ήταν γραμμένα ανάποδα στα λατινικά και περιλάμβαναν μέχρι και την υπογραφή του ίδιου του Σατανά…

6) Τζουζέπε Ταρτίνι (1692-1770)

Ένας από τους πλέον περίφημους ιταλούς βιολονίστες και συνθέτες, ο Ταρτίνι έγραψε πάνω από 400 μουσικά έργα. Σε πλήρη αντίθεση με τους συγχρόνους του, ο Ταρτίνι δεν έγραψε ποτέ εκκλησιαστική μουσική ή όπερα, επικεντρώνοντας τη δουλειά του σε κονσέρτα βιολιού και σονάτες. Μία από τις «επίμαχες» σονάτες του ακούει μάλιστα στον τίτλο «Τρίλια του Διαβόλου», με την ιστορία για τη σύνθεσή της να κάνει το κοινό να πιστέψει ότι ο Ταρτίνι είχε κάνει πράγματι συμφωνία με τον Διάολο: ο Ταρτίνι εκμυστηρεύτηκε στον γάλλο αστρονόμο Jerοme Lalande ότι ο Διάολος είχε παρουσιαστεί στον ύπνο του και του ζήτησε να τον υπηρετήσει. Ο συνθέτης απαίτησε τότε από τον Σατανά να παίξει βιολί για να δοκιμάσει τις ικανότητές του, με τη δεξιοτεχνία του Διαόλου να κόβει την ανάσα του Ταρτίνι. Όταν ξύπνησε από τον εφιάλτη, ο συνθέτης κατέγραψε τη διαβολική σύνθεση όπως τη θυμόταν, και παρά την τεράστια εμπορική επιτυχία της στο κοινό, ο Ταρτίνι πάντοτε παραπονιόταν ότι δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο με τη σύνθεση του ονείρου του…

7) Κορνήλιος Αγρίππας (1486-1535)

Ο Αγρίππας ήταν ένας από τους διαπρεπέστερους αποκρυφιστές συγγραφείς της Αναγέννησης, με ημιτελείς σπουδές ιατρικής και νομικών. Θεωρούταν μάγος, αποκρυφιστής, θεολόγος, αστρολόγος και αλχημιστής, ενώ ήταν υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών, υπερασπιζόμενος μάλιστα πολλές φορές γυναίκες που κατηγορούνταν για μαγεία. Το 1535 θα κατηγορούταν ως αιρετικός και θα καταδικαζόταν σε θάνατο, θα κατάφερνε ωστόσο να αποδράσει. Στο ταξίδι του ωστόσο της επιστροφής, θα αρρώσταινε και θα πέθαινε. Μετά τον χαμό του, φήμες άρχισαν να διαδίδονται για επίκληση δαιμόνων, ενώ στην πλέον περιβόητη διαβολική του κίνηση κάλεσε στο νεκροκρέβατό του ένα μαύρο σκυλί, το οποίο μάλιστα θα επανεμφανιστεί αργότερα σε πολυάριθμους θρύλους για τον Φάουστ, ακόμα και στον Γκαίτε…

8) Robert Johnson (1911-1938)

Ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς μπλουζίστες, ο Robert Johnson κατατάχθηκε 5ος στη λίστα του περιοδικού Rolling Stone με τους 100 κορυφαίους κιθαρίστες όλων των εποχών! Ο θρύλος τον θέλει βέβαια να πούλησε την ψυχή του στον Διάολο για να αποκτήσει την απαράμιλλη μουσική του ικανότητα. Ήθελε λοιπόν να γίνει μουσικός όταν διατάχθηκε να βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί συνάντησε τον Σατανά, ο οποίος «πείραξε» την κιθάρα του Johnson και του έδωσε μαγικά δάχτυλα και δεξιοτεχνία ζηλευτή. Ο ίδιος ο Johnson μάλιστα διασκέδαζε με τον θρύλο και όχι μόνο δεν έκανε κάτι για να ανακόψει τις φήμες, αλλά τις επέτεινε κιόλας, ισχυριζόμενος ότι πράγματι είχε προβεί σε συμφωνία με τον πρίγκιπα του σκότους. Ο περίφημος μουσικός θα προλάβαινε να κυκλοφορήσει 6 δίσκους πριν τον ανακόψει ο θάνατος σε ηλικία 27 ετών. Ενταφιάστηκε σε μνήμα χωρίς διακριτικά, με την ακριβή τοποθεσία να παραμένει αντικείμενο διαμάχης…

9) Γιόχαν Γκέοργκ Φάουστ (1480-1540)

Ο δρ Φάουστ ήταν ένας πλανόδιος αλχημιστής, αστρολόγος και μάγος κατά τα χρόνια της γερμανικής Αναγέννησης. Τα έργα και οι ημέρες του θα γίνονταν ο πυρήνας της δημοφιλούς ιστορίας του δρος Φάουστ, που χρονολογείται ήδη από το 1580, και θα κατέληγαν στα ξακουστά έργα του Marlowe («The Tragical History of Doctor Faustus» του 1604) και κατόπιν του Γκαίτε («Φάουστ» του 1808). Ο θρύλος θέλει τον αποκρυφιστή Φάουστ να παραχωρείται στη λαγνεία, έπρεπε λοιπόν να καλέσει τους δαίμονες στη δούλεψή του. Στη συμφωνία του με τον Διάολο, ο Φάουστ του έδωσε την ψυχή του με αντάλλαγμα 24 χρόνια διαβολικών υπηρεσιών. Δυστυχώς για τον Φάουστ, έπειτα από 16 χρόνια το μετάνιωσε και θέλησε να ανακαλέσει το συμβόλαιο… τιμής. Όπως όμως ξέρουν καλά όσοι έχουν διαβάσει κάποιες από τις εκδοχές του μύθου, η συμφωνία με τον Σατανά δεν ακυρώνεται, γι’ αυτό και ο Διάολος δολοφόνησε βάναυσα τον Φάουστ…

10) Άγιος Θεόφιλος των Αδάνων (πέθανε το 538)

Ο άγιος Θεόφιλος ο Μετανοών (ή Θεόφιλος των Αδάνων) ήταν ένας κληρικός του 6ου αιώνα που θεωρήθηκε ότι έκανε συμφωνία με τον Διάολο για να ανέβει στα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα. Η ιστορία του μάλιστα είναι η πρώτη στα χρονικά σύναψη συμφωνίας με τον Σατανά, η αρχετυπική ιστορία συναλλαγής ανθρώπων και Διαόλου. Ο Θεόφιλος ήταν ο αρχιδιάκονος των Αδάνων που είχε εκλεγεί παμψηφεί επίσκοπος, αρνήθηκε ωστόσο τη θέση λόγω της ταπεινότητάς του. Όταν ωστόσο ο νέος επίσκοπος τον έβγαλε από τη θέση του, ο Θεόφιλος θα ξεχνούσε την ταπεινότητά του και θα έψαχνε λυσσαλέα τον Σατανά για να του δώσει αυτό που εκ των πραγμάτων δικαιούταν. Έτσι κι έγινε, με τον Θεόφιλο να καταλήγει επίσκοπος, αποκηρύσσοντας ταυτόχρονα τον Χριστό και την Παρθένο Μαρία, κατά τις προσταγές του Διαόλου. Χρόνια αργότερα, φοβούμενος για την ψυχή του, ο Θεόφιλος θα μετανοήσει, με προσευχές και μετάνοιες και 40 ημέρες νηστείας, με την Παρθένο Μαρία να εμφανίζεται μπροστά του και να του υπόσχεται ότι θα παρέμβει στον Θεό για να έχει ο επίσκοπος ευνοϊκή μεταχείριση. Ο Θεόφιλος νήστεψε για άλλες 30 ημέρες, με την Παναγία να εμφανίζεται και πάλι ενώπιόν του και να του παρέχει άφεση αμαρτιών. Ο Σατανάς δεν έλεγε ωστόσο να εγκαταλείψει έτσι εύκολα τη μάχη, με τον επίσκοπο να ξυπνά μια μέρα και να βρίσκει το διαβολικό συμβόλαιο στο στέρνο του. Στράφηκε τότε στους εκκλησιαστικούς πατέρες και εξομολογήθηκε την άνομη πράξη του, με τους μοναχούς να καίνε το συμβόλαιο και να απελευθερώνουν μια για πάντα τον Θεόφιλο από το δυσβάσταχτο βάρος της συμφωνίας με τον Διάολο… 

http://www.pronews.gr

ΑΝΓΚΟΡΙ: ΟΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ

Οι Ανγκόρι είναι η φυλή που φοβάται όλη η Ινδία. Οι περίεργοι μοναχοί  ζούνε δίπλα σε σημεία που γίνονται αποτεφρώσεις και τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα γιατί πιστεύουν ότι η κατανάλωση ανθρώπινου κρέατος τους φέρνει πιο κοντά στην πνευματική φώτιση. Πιστεύουν στον θεό Σίβα, ο οποίος είναι το αντίστοιχό του Διονύσου στην Ινδία.

Οι τελετές περιλαμβάνουν επίσης την κατανάλωση ποτών από ανθρώπινα κρανία και γεύμα με κεφάλια από ζωντανά ζώα. Ο φωτογράφος τονίζει ότι δεν κατάφερει να καταλάβει τον τρόπο σκέψης τους: «Υπάρχει ένα μεγάλο μυστήριο γύρω από αυτούς και οι υπόλοιποι Ινδοί τους φοβούνται καθώς πιστεύουν ότι μπορούν  να προβλέψουν το μέλλον, να περπατήσουν στο νερό και να εκφωνήσουν κακές προφητείες».

Οι μοναχοί χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό μαριχουάνας, αλκοόλ και διαλογισμού, ο οποίος τους  βοηθάει να φτάσουν σε κατάσταση αυξημένης ευαισθητοποίησης και να έρθουν πιο κοντά στο θεό Σίβα .Οι Ανγκόρι πιστεύουν επίσης ότι , με το να κάνουν αυτό που άλλοι θεωρούν ταμπού ή απάνθρωπο,  βρίσκονται πιο κοντά στην επίτευξη του πνευματικού διαφωτισμού.  Πιστεύουν ότι η σάρκα και το αίμα είναι παροδικά ενώ η απέχθεια τους για τα υλικά αγαθά προέρχεται από την πίστη τους ότι τους αποσπούν από το διαλογισμό. Προτιμούν να καλύπτουν το σώμα τους με απλά υφάσματα και με την στάχτη των νεκρών, για να μείνουν μακριά από τις «ψευδαισθήσεις» της κοινωνίας. 

Παρά το γεγονός ότι η θρησκεία τους θεωρείται μια αίρεση του Ινδουισμού, οι υπόλοιποι κάτοικοι της Ινδίας τους αποφεύγουν και τους έχουν εξορίσει στο περιθώριο της κοινωνίας.

http://www.iefimerida.gr/news/194037/oi-kanivaloi-monahoi-poy-toys-fovoyntai-oloi-zoyn-se-nekrotafeia-trone-anthropino-kreas

ΟI ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)

ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
Συνοπτική παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου του Δ. Φαρασιώτη, από τον Κων/νο Παπαχριστοδούλου, Πρόεδρο του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

(β' μέρος)

4° Μέρος. Η ζωή μου στην Ινδία

«Κοντά στην κοιλάδα υπήρχαν κτισμένα μια πυραμίδα ύψους 5 μέτρων, ένα μέρος που έκαιγαν συνέχεια φωτιά και άλλα σύμβολα, φτιαγμένα με πέτρες. Ό,τι διάβαζα στα διάφορα αποκρυφιστικά βιβλία ή στα βιβλία λευκής μαγείας και γενικότερα ό,τι πληροφορίες είχα από τον ευρύτερο αυτό χώρο, ό,τι ακούσματα... εδώ ήταν πραγματικότητα!»... Είχα φτάσει στην πηγή, είχα βρει το κέντρο! Όχι πια βιβλία που απλά περιγράφουν αλλά... πράξη, ζωή. Όχι πια θεωρίες αλλά βίωμα». 

Η εμπειρία που βίωσε ο νέος μας όμως, ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό,τι περίμενε. Η συνάντηση με το μεγάλο «δάσκαλο», ήταν σχεδόν τραυματική: 

«Όλα πάνω του ήταν περίεργα. Η ίδια του η ύπαρξη ήταν ένα αφύσικο γεγονός. Είχε πρόσωπο, σώμα ανθρώπινο. Όμως η ψυχή του δεν ήταν ανθρώπινη και αυτό δεν  μπορούσε να κρυφτεί. Τα μάτια του είχαν τέτοια ένταση, τέτοια δύναμη, τέτοια ενέργεια, που... όμως φόβιζαν». 

Παρά ταύτα η συνάντηση έγινε. Ο Γκουρού τον δέχεται στο «άσραμ» και αρχίζει έτσι μία νέα περιπέτεια στις πνευματικές αναζητήσεις του νέου. Υπήρχε μιαα δίψα για εμπειρίες. Όλα όμως πλέον περνούσαν και από την «κρησάρα» της Ορθοδοξίας. Ο π. Παΐσιος τον είχε μπολιάσει με πολλά αντισώματα. Έτσι σιγά σιγά άρχισε να αποκαθηλώνεται μέσα του όλο το οικοδόμημα. Οι εμπειρίες ήταν πλέον τραυματικές. Ακόμα και το βλέμμα του Babaji τον πλήγωνε. Τα σημεία και τα τέρατα που ζούσε μέσα στο κοινόβιο ήταν όμως καθημερινά. Εμπειρίες υπερφυσικές, αλλά δαιμονικές. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο Γκουρού λατρεύονταν σαν Θεός. Και μάλιστα όχι μόνο το απολάμβανε αλλά το επέβαλε κιόλας. Ζητούσε να τον προσκυνούν. Όποιον μάλιστα αρνιόνταν τον απέβαλε από το κοινόβιο. Η επίσκεψη τελικά έληξε άδοξα: 

«Ζήτησα να δω το Γκουρού. Καθώς έμπαινα στην αυλή του, έκανα το σταυρό μου και ζήτησα βοήθεια από το Θεό. Δεν ξέρω τι μου έκανε από μακριά αλλά το μυαλό μου δεν λειτουργούσε καλά. Βρέθηκα να προχωρώ προς το μέρος του. Με κοίταξε άγρια... φοβισμένα... και με αηδία.  

-Get out (φύγε)! Τα έχασα ακόμα πιο πολύ. Κοίταξα με απορία. -Get out, στρίγγλισε δυνατότερα...! Έκανα μεταβολή και έφυγα ζαλισμένος». 

Επιστροφή στο Νέο Δελχί. Ο φίλος μας δεν αφήνει και πάλι την ευκαιρία να πάει χαμένη. Επισκέπτεται δύο «άσραμ». Πολύ γνωστών στη Δύση, Γκουρού. Το «άσραμ» του Σρι Αουρομπίντο και το «άσραμ» του Σατυανάντα. Στο τελευταίο θα ζήσει πολύ έντονες εμπειρίες. Ο πρόεδρος του «άσραμ», ένα μικρό παιδί, προσπαθεί να τον «διαβάσει» εσωτερικά: 

«Κάτι άυλο, κάτι νοητικό, μια ενέργεια που προερχόταν από το παιδί είχε πέσει πάνω μου και... έψαχνε το νου μου». 

Στο άσραμ έμεινε αρκετά. Είχε πολλές επαφές με πρόσωπα που το καθένα είχε να πει μια διαφορετική ιστορία για τον εαυτό του. Οι περισσότεροι προέρχονταν από τη Δύση. Συνάντησε ακόμα και ένα Έλληνα. Όλοι έψαχναν το ίδιο πράγμα. Την αλήθεια. Πίστευαν ότι θα τη βρουν στο ινδουϊστικό μονοπάτι. Χωρίς όμως να το καταλάβουν, ήταν εξαρτημένα άτομα. Πιόνια στα χέρια δαιμονικών δυνάμεων οι οποίες προβάλλονταν μέσα από τους γιόγκι και τους «μεγάλους» Γκουρού. Ο νέος μας παρά τις αρνητικές εμπειρίες και την ανάμνηση του «Όρους», ακόμα δεν είχε χορτάσει την πνευματική του πείνα. Μαθαίνει, ότι ο περίφημος «ενσαρκωμένος θεός» Babaji, θα κατέβει σε μια κοντινή πόλη για να γιορτάσει μαζί με άλλους γιόγκι το ινδουϊστικό πάνθεο. Μετά από μια μικρή περιπέτεια κατάφερε να προσεγγίσει το «μεγάλο δάσκαλο». Αλλά τα ίδια πάλι συναισθήματα: 

«Τι ήταν ακριβώς αυτό που με φόβιζε; Τα παράξενα μάτια του; Η μεγάλη του δύναμη; Μα και ο π. Παΐσιος είχε πολύ μεγάλη δύναμη, και αυτού τα μάτια γίνονταν παράξενα, υπερανθρώπινα, όμως ποτέ δεν φοβήθηκα κοντά του... Το αντίθετο μάλιστα». 

Μεγάλη η πίεση λοιπόν. Ο νέος μας βρισκόταν ανάμεσα σε δύο παραδόσεις και πάλευε. Ήταν για πολύ καιρό όμως στην Ινδία και το περιβάλλον τον επηρέαζε πολύ αρνητικά. Έφτασε στο σημείο του δαιμονισμού όταν μια βραδιά πίστεψε ότι απέκτησε απεριόριστη δύναμη. Δύναμη που μπορούσε να του προσφέρει ό,τι ήθελε.
«Προσπαθούσα να διακρίνω την ποιότητα και την προέλευση των πνευματικών γεγονότων. Και δεν είχα μέτρο, για να κρίνω».
 

5ο Μέρος: Πίσω στην Ελλάδα μετά την Ινδία 

Όπως καταλαβαίνει κανείς, ο νέος μας βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση. Μετά από μια σειρά όμως σκληρών πνευματικών εμπειριών και πνευματικού πολέμου, πήρε την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα. Η εμπειρία της Ινδίας τού είχε δώσει μια «παράξενη» δύναμη. Όπως λέει ο ίδιος αισθάνονταν... άτρωτος! Με αυτό το αίσθημα υπεροχής θέλησε να επισκεφτεί το Όρος και τον γέροντα Παΐσιο.
«Τι θέλεις εσύ εδώ; Μου 'πε ελεγκτικά. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν είπα τίποτα. Έσκυψα το κεφάλι και περίμενα μουδιασμένος ή να με διώξει ή να με κρατήσει. Με λυπήθηκε. Μαλάκωσε.
-Καλά πέρνα μια στιγμή να δούμε τι θα κάνουμε τώρα...
-Γέροντα πήγα στην Ινδία... το ξέρετε;
-Βρε Νιόνιο, λες να μην το ξέρω;
-Σας έγραψα ένα γράμμα, ήθελα να το στείλω, αλλά το έχασα.
-Δεν πειράζει εγώ το πήρα.
Καθίσαμε και τα λέγαμε. Ο γέροντας μου είχε ανοίξει πάλι την αγκαλιά του...
-Κάτσε να σού φέρω ένα πιστόλι. Γύρισε και μου έφερε ένα 33άρι κομποσχοίνι.
-Αυτό πετάει πνευματικές σφαίρες και φοβάται ο διάβολος και δεν πλησιάζει...».
 

Την πλέον συγκλονιστική όμως εμπειρία βίωσε ο φίλος μας μια βραδιά στην καλύβα του γέροντα. Όταν ο γέροντας ουσιαστικά πρόσταξε να βγει από μέσα του το πονηρό και ακάθαρτο πνεύμα που τον είχε καταλάβει. Το δαιμόνιο που ο ίδιος ο νέος του είχε δώσει το δικαίωμα να εισβάλει μέσα του και να τον κυριεύσει. Τρεις φορές ο γέροντας φώναξε:
«Πνεύμα ακάθαρτο, βγες από το πλάσμα τούτο».
Το πνεύμα υπάκουσε και ο νέος μας απελευθερώθηκε:
«Ένιωσα κάτι να βγαίνει από μέσα, κάτι άυλο να ξεχωρίζει και να ξεκολλάει από μένα. Ένοιωθα να ελευθερώνεται το μυαλό και η ψυχή μου από την έντονη επίδραση κάποιου πνεύματος».
 

Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Ο γέροντας Παΐσιος έδειξε ότι έχει μεγάλη δύναμη. Υποτάσσει τα πνεύματα και λυτρώνει. 

Ανακουφίζει ουσιαστικά τον μέχρι πρότινος, ταλαίπωρο νέο και του χαρίζει χαρά και γαλήνη. Είναι συγκλονιστικά τα λόγια που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να περιγράψει αυτό που αισθάνεται καθώς και την ευλογημένη επίδραση του γέροντα πάνω του: 

«Απαλά-απαλά, σιγά-σιγά, ολοένα και πιο έντονα ένοιωθα την ευλογία του γέροντα να με σκεπάζει. Μια δύναμη, μια ενέργεια ξεχυνόταν πάνω μου άφθονη, γλυκιά, παντοδύναμη. Ζωοφόρα. Πότιζε την ψυχή μου αλλά και το σώμα μου. Τα κόκαλά μου ρουφούσαν σαν σφουγγάρι αυτή την ενέργεια. Κάποιος μού χάριζε ζωή». 

Στο μυαλό, την ψυχή και το σώμα του νέου, είχε επέλθει πλέον η «καλή αλλοίωση». Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο πονηρός σταμάτησε να τον πειράζει. Σε κάθε ευκαιρία και επειδή έβλεπε ότι αυτός που πριν λίγο καιρό ήταν υποχείριό του τώρα αντιστέκεται, προσπαθούσε, με κάθε τρόπο, να τον πειράζει και να σκοτίζει το νου του. Να του δημιουργεί σωματικό πόνο και διάσπαση της προσοχής του από την προσευχή. Κάθε φορά όμως η καταφυγή του ήταν ο γέροντας Παΐσιος, ο οποίος δεν έπαυε να χαριτώνει και περισώζει το «απολωλός πρόβατο».

Πάντα με απέραντη αγάπη και υπομονή. Μέσα στο μεγάλο ταξίδι του, ο φίλος μας συνάντησε και τον γέροντα Πορφύριο. Όταν αυτός για κάποιο χρονικό διάστημα είχε ανεβεί και ασκητέψει στο Άγιο Όρος. Τον συναντά και παρόλη την ασθένειά του, ο γέρων Πορφύριος του μεταδίδει, αγάπη και χάρη. Μίλησαν για το ταξίδι στην Ινδία και τις περιπέτειές του. Ο γέροντας έδωσε τις πνευματικές του συμβουλές: 

«Θα προσεύχομαι για σένα και έλα να με ξαναδείς», του απαντά. «Όταν τον ξαναείδα μετά από μερικές μέρες, με ρώτησε.

-Ήμουν μαζί σου όλες αυτές τις μέρες, το καταλάβαινες»;
Ο νέος μας μπορεί να βρισκόταν πάντα στο δρόμο της αναζήτησης, μπορεί να έπεφτε σε πλάνες, ακόμα και στην αγκαλιά του πονηρού, ο Θεός όμως πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να τον ελευθερώνει. Χρησιμοποιούσε πάντα τους χαρισματικούς γέροντες ως όργανα της Θείας Χάριτος. Άλλωστε, όπως λέει η Γραφή, «ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, νπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. Ε' 20).
Η ιστορία μας φτάνει σχεδόν στο τέλος της. Ο νέος, με βάση τις περιγραφές του δεν φαίνεται να ξαναγυρίζει στην πλάνη. Οι γέροντες έκανα καλά τη δουλειά τους. Ο π. Παΐσιος κατάφερε να ξεριζώσει από μέσα του κάθε αμφιβολία για το ποια είναι η πραγματική, η μοναδική και απόλυτη Αλήθεια, και ο νέος, εκτός από το να μας περιγράψει την περιπέτεια της ζωής του, ως μαρτυρία και ως αποκάλυψη, θεωρεί υποχρέωσή του να δώσει στο βιβλίο του «απολογητική» πλέον διάσταση. Προσπαθεί με επίσης γλαφυρό και ουσιαστικό τρόπο, να δώσει στον αναγνώστη την αληθινή διάσταση της πλάνης, συγκρίνοντάς την με την αλήθεια της Εκκλησίας. Έτσι, ως εγκρατής θεολόγος πλέον, παραθέτει, με εξαιρετική επιτυχία, την αντίθεση μεταξύ: Διαλογισμού-«μάντρα» και Προσευχής· μετενσάρκωσης και Ανάστασης· Εκκλησιαστικού Μυστηρίου και μαγικής πράξης· γκουρού και Γέροντα· Χριστιανικής και ινδουϊστικής πνευματικότητας.

Αποδεικνύει περίτρανα μια πολύ βασική αρχή: Όταν γνωρίζει και βιώνει κανείς την Ορθόδοξη πίστη αληθινά, δεν μπορεί να πλανηθεί. Έτσι το τελευταίο μέρος του βιβλίου το επιγράφει πολύ ευρηματικά και έξυπνα:

6ο Μέρος: Σκέφτομαι... Άρα υπάρχω

Σ' αυτό, αποκαθηλώνει ουσιαστικά και τυπικά, με πολλά και αξιόλογα επιχειρήματα, ολόκληρο το οικοδόμημα του ινδουιστικού πανθέου. Αποδεικνύει ότι η Γιόγκα όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την επιστήμη, όχι μόνο δεν προκαλεί ευεξία και γαλήνη, αλλά αντίθετα μπορεί να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στην υγεία.

Απομυθοποιείται τέλος, το πάνθεον του ινδουισμού. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ινδία ο λαός λατρεύει είδωλα. «Είδωλα χειρών ανθρώπων». Πρόκειται για πλήθος μερικών χιλιάδων θεοτήτων, ζωόμορφων ή ανθρωπόμορφων, που περιπλέκονται μέσα σε ένα απύθμενο μυθολογικό καζάνι. Ατέλειωτες ιστορίες και μύθοι περιβάλλουν τις χιλιάδες θεότητες. Το αποτέλεσμα είναι η πλήρης σύγχυση, στην καλύτερη περίπτωση και ο «δαιμονισμός» στη χειρότερη.

Αποδεικνύει επίσης ότι η διδασκαλία του κάρμα αποτελεί την πλέον αριστοτεχνική μέθοδο υποδούλωσης των ανθρώπων. Αφού κανείς παραμένει έρμαιο στις πράξεις της δήθεν προηγούμενης ζωής του, δεν έχει καμιά δυνατότητα να εξελιχθεί κοινωνικά και πολιτιστικά, ακόμα και στο επίπεδο της σκέψης.

Το βιβλίο δίνει ακόμα, πολλές πληροφορίες για τον κόσμο της απάτης γενικά, των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, ένα θησαυρό γνώσης, μέσω του οποίου, καθοδηγείται ο αναγνώστης στην ορθή πίστη της Εκκλησίας. Κι αυτό γιατί το βιβλίο γέμει χριστιανικών διδασκαλιών, γραφικών χωρίων, πατερικών κειμένων, εμπειριών από γέροντες και χαρισματούχους εντός του χώρου της Εκκλησίας. Αυτό που κάνει το βιβλίο αυτό μοναδικό και πολύ συναρπαστικό είναι η άμεση αντιπαράθεση Εκκλησίας και παραθρησκείας. Από τη μία, η αλήθεια και μάλιστα εμπειρική και από την άλλη, η πλάνη και οι μεθοδίες του διαβόλου, δοσμένες πάλι από την εμπειρία του ίδιου προσώπου.

Αντί άλλου επιλόγου, θεωρούμε ότι πρέπει να τελειώσουμε με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα, του Διονύση Φαρασιώτη, αφού σημειώσουμε, ότι για ευνόητους λόγους, δεν πρόκειται για το πραγματικό του όνομα.

«Ας αποφασίσουμε ταπεινά να συμμορφώσουμε τις ψυχές μας, τις ζωές μας, όπως οι Άγιοι μας υποδεικνύουν, και ας επικαλεσθούμε τις ευχές τους, ώστε ο καθένας μας προσωπικά ν' αποχτήσει εμπειρία Θεού εν Αγίω Πνεύματι. Τότε όλα θα μπουν στη θέση τους. Θα ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από τη φαντασία, το φως από το σκοτάδι που παρουσιάζεται σαν φως.

Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του γέροντα, που μας οδηγούν στη βαθύτερη γνώση και αγάπη του Ιησού, γιατί δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο, αναγκαιότερο, υψηλότερο σ' αυτόν τον κόσμο, από τη γνώση και αγάπη του αληθινού Θεού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή.
Γιατί αυτό που χάνεται η κερδίζεται στο τέλος κάθε ανθρώπινης πορείας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την αιώνια ζωή. Αμήν».

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2012, ΤΕΥΧΟΣ 67
ΔΙΑΛΟΓΟΣ

ΟI ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ (1ο ΜΕΡΟΣ)

ΟI ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Συνοπτική παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου του Δ. Φαρασιώτη, από τον Κων/νο Παπαχριστοδούλου, Πρόεδρο του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

(α' μέρος)

«Η πρωταρχική ερώτηση που από την απάντησή της εξαρτιόνταν όλες οι απαντήσεις στην αλυσίδα των ερωτήσεών μου ήταν: Υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός;»

«Ήμασταν μια παρέα δευτεροετών, τριτοετών φοιτητών, αγόρια, κορίτσια. Ζούσαμε ανέμελα, μια και μας έτρεφαν οι γονείς μας. Ολονών μας τα ενδιαφέροντα άρχιζαν όπου τελείωνε το Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι εκείνη την εποχή διάβαζα πολύ ψυχολογία: Ράιχ, Φρομ , Γιουνγκ, Φρόυντ και Κούπερ. Διάφορους μυστικιστές, όπως, Βιβεκανάντα, Κρισναμούρτι και τις Σούτρες του Βούδα και του Πανταζάλι.

Ήμουν 19 χρονών. Δεν είχα καμία σχέση με τη θρησκεία από την παιδική μου ηλικία. Αντίθετα ήμουν μάλλον Μαρξιστής».

Κάπως έτσι ξεκινάει το συναρπαστικό ταξίδι του Διονυσίου Φαρασιώτη. Ενός νέου που είναι γεμάτος μεταφυσικές αναζητήσεις, που διψάει για την «άλλη» γνώση. Που δεν συμβιβάζεται με τα απλά, τα «καθημερινά», τα «τετριμμένα». Αυτή η δίψα για αναζήτηση υπάρχει λίγο ως πολύ σε κάθε άνθρωπο. Ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του και το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει και δρα ο καθένας από μας, εκδηλώνει τις μεταφυσικές του αγωνίες με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Η «περιπέτεια του Δ. Φαρασιώτη, όπως ξετυλίγεται μέσα στο βιβλίο του, θυμίζει το ταξίδι του Οδυσσέα προς την «Ιθάκη». Πρόκειται για μια πορεία που τελικό προορισμό της, έχει την ολοκλήρωση του άνθρωπου, την εύρεση του νοήματος ζωής, τον «φωτισμό» του νου, ή τον «σκοτισμό» του;  Θα φανεί στην πορεία...

Το ταξίδι της ζωής, για κάθε άνθρωπο, είναι σίγουρα δύσκολο, κουραστικό, πολλές φορές οδυνηρό ακόμη και καταστροφικό. Χρειάζεται υπόβαθρο, σταθερή πορεία και προοπτικές. Ευγενείς στόχους και υψηλά ιδανικά. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Όπως θα καταδείξουμε ο ήρωάς μας, ως άλλος Οδυσσέας, ταξίδεψε πολύ μεγάλο δρόμο. Πέρασε από πολλές συμπληγάδες και κινδύνεψε να χάσει, όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και την ψυχή του.

Το βιβλίο, όπως λέει και ο συγγραφέας του, είναι «αυτοβιογραφικό». Τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν σε διάστημα, 10 περίπου ετών. Η δομή και η πλοκή του βιβλίου είναι πυκνή αλλά εξόχως συναρπαστική. Εξελίσσεται σε επεισόδια, σαν να πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Οι περιγραφές είναι πολύ γλαφυρές και λεπτομερείς. Δεν αφήνουν τον αναγνώστη να κουραστεί. Από την αρχή του βιβλίου μέχρι και το τέλος, είναι συνεχής και διάχυτη η αγωνία του συγγραφέα για την αναζήτηση της αλήθειας. Πρόκειται για την πλήρη, ολοκληρωμένη και απόλυτη υπαρξιακή αλήθεια. Τον τελικό προορισμό του ανθρώπου. Μέσα στο βιβλίο ο συγγραφέας προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που τον ταλανίζουν. Ποιος είμαι; Από πού έρχομαι; Ποιος είναι ο προορισμός μου;

Περιγράφει με πολύ ρεαλισμό, περιστατικά και περιπέτειες, από τα σπουδαστικά του χρόνια όπου εμπλέκεται με υπνωτιστές, μέντιουμ, μασόνους, πνευματιστές και αποκρυφιστικές ομάδες, κάθε είδους. Επίσης περιγράφει τις επαφές και τις εμπειρίες του με τον γέροντα Παΐσιο. Τους διάλογους και τις συμβουλές του. Τα ταξίδια του στις Ινδίες και τις εμπειρίες με «σατανικούς» Γκουρού και αμφίβολους «αγίους» της ινδουιστικής κοσμοθεωρίας. Τις αλλεπάλληλες, σωτήριες παρεμβάσεις του π. Παϊσίου και τέλος την αποτίναξη της πλάνης και την κάθαρση μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Πολύ σημαντική θεωρούμε ότι είναι και η κριτική θεώρηση του ινδουιστικού και βουδιστικού κοσμοειδώλου. Ο Φαρασιώτης αποκαθηλώνει το πάνθεον του Ινδουισμού και ερμηνεύει τις πρακτικές της Γιόγκα, με έναν πρωτότυπο και καταλυτικό, για τον αναγνώστη, τρόπο.

1° Μέρος. «Το σπρώξιμο στο κακό»

Η ιστορία μας ξεκινάει πολύ νωρίς, όταν ο συγγραφέας είναι ακόμη πολύ μι¬κρός, 12-13 ετών. Πρόκειται για ένα κλειστό παιδί, χωρίς πολλούς φίλους. Ζει μέσα στις έντονες αμφισβητήσεις και τους προβληματισμούς της εφηβείας. Έχει πολύ μεγάλη αγάπη όμως για το διάβασμα. Κυριολεκτικά ξετινάζει τη βιβλιοθήκη του σπιτιού του. Ένα όμως από τα βιβλία που διάβασε, έμελλε να επηρεάσει τη ζωή του, για τα επόμενα 10 χρόνια. Πρόκειται για το βιβλίο, «Τι πιστεύω» του Λόρδου Μπέρτραντ Ράσελ, ιδρυτή της Διεθνούς Αμνηστίας. Γράφει σχετικά ο Φαρασιώτης: «Ο Ράσελ δήλωνε άθεος. Το βιβλίο του όμως δεν μπορούσε να με πείσει ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά ούτε μπόρεσα να απαντήσω με βεβαιότητα, ότι....υπάρχει Θεός! Το ζήτημα έμεινε αναπάντητο και μετέωρο. Μπόρεσε όμως να με κάνει να απορρίψω τη Χριστιανική θρησκεία και τις επιταγές της. Από τότε δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της».

Με αυτές τις προδιαγραφές ξεκινάει το ταξίδι του νέου στη ζωή. Χωρίς Χριστό, αλλά με εντονότατη διάθεση για αναζήτηση. Ο ίδιος ομολογεί: «Έψαχνα με πάθος την ανάπαυση που ψάχνει η αλήθεια».

Έτσι, κατά τα φοιτητικά του χρόνια, 19 ετών πια, μπαίνει πλέον σε «βαθιά νερά». Ασχολείται με τον αποκρυφισμό, τον υπνωτισμό και τον πνευματισμό. Πολύ χαρακτηριστικές και συνάμα σοκαριστικές, είναι οι εμπειρίες που περιγράφει με έναν σκοτεινό υπνωτιστή: «Ο Άρης ήταν λαϊκής καταγωγής και δεν είχε πάει Πανεπιστήμιο. Τον ενδιέφεραν τα πνευματιστικά φαινόμενα. Άρχισε να μας λέει για τον κόσμο των πνευμάτων, ότι είναι πολύ όμορφα εκεί, ότι αισθάνεται κανείς γαλήνιος και ξεκούραστος, ότι αποκτά περίεργες δυνάμεις… Μας έκανε διάφορα test για να δει την επιδεκτικότητά μας και αν έχουμε προσόντα για μέντιουμ». Ο νέος μας δέχεται μετά από την διδασκαλία, να τον υπνωτίσει. Λέει χαρακτηριστικά: «Όντως υπνωτίστηκα. Και άρχισα να νιώθω έντονα μια παρουσία. Με ξύπνησε. Όμως την παρουσία αυτού του προσώπου την ένιωθα διάφορες στιγμές μέσα στο δωμάτιο».

Μπορεί σίγουρα ο καθένας να φανταστεί τι είδους παρουσία ήταν αυτή που έφερνε βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Σημαντικές όμως είναι και οι παρενέργειες αυτής της εμπειρίας: «Μετά όμως από τον υπνωτισμό άρχισα να νιώθω διάφορα περίεργα συναισθήματα. Άκουγα κρότους, θορύβους και η τρίχα μου γινόταν κάγκελο από την αίσθηση μιας ξένης παρουσίας». Είναι γεγονός ότι αυτές οι, οπωσδήποτε, δαιμονικές εμπειρίες συνεχίστηκαν ακόμα πιο έντονες αλλά τίποτα δεν πτοούσε το νέο μας. Η αναζήτηση συνεχίστηκε σε άλλες ατραπούς.

2° Μέρος. Η θεία βοήθεια.

Ο γέροντας Παΐσιος μπαίνει στη ζωή μου
«Είχε τελειώσει το Καλοκαίρι και μαζί του τα χρήματά μας. Όμως θέλαμε να συνεχίσουμε τις διακοπές μας, τα μπάνια μας και τα ταξίδια μας. Τότε κάποιος φίλος πρότεινε να πάμε στο Άγιο Όρος. Δεν είχα ιδέα.
-Τί θα κάνουμε εκεί; Ρώτησα.
-Θα γυρνάμε από μοναστήρι σε μοναστήρι, τζάμπα φαγητό και ύπνο, και ενδιάμεσα καμιά βουτιά, απάντησε ο φίλος μου.
-Εντάξει πάμε».
Η εμπειρία στο Άγιο Όρος ήταν καταλυτική. Κράτησε μόνο 4 μέρες. Ο νέος μας πέρασε από 3 μοναστήρια. Οι επαφές του με χαρισματικούς γέροντες γαλήνεψαν την ψυχή του και τον προβλημάτισαν έντονα. Για πρώτη φορά έβλεπε να εφαρμόζεται στην πράξη το ευαγγέλιο του Χριστού. Κοινοκτημοσύνη, ζεστή φιλοξενία, ανυπόκριτη αγάπη, κατανόηση, πνεύμα φιλαδελφείας και αυτοθυσίας. Γρήγορα ακολούθησε κι άλλο ταξίδι. Το δεύτερο έμελλε να σημαδέψει την ύπαρξή του. Τότε έγινε η πρώτη συνάντηση με τον γέροντα Παΐσιο. Η σκηνή περιγράφεται στο βιβλίο τόσο γλαφυρά που νομίζει ο αναγνώστης ότι βλέπει μπροστά του, τους δύο πρωταγωνιστές.

«Όταν έφτασα κοντά στο σπίτι, από την μπροστινή μεριά, κάτω από το μπαλκόνι, ο γέροντας μου ζήτησε να τον δώσω μια ζακέτα που είχε πέσει κάτω.

Έπιασα τη ζακέτα και σήκωσα το κεφάλι μου απλώνοντας ψηλά το χέρι να του τη δώσω. Ο γέροντας έσκυβε από το μπαλκόνι να την πιάσει. Τα μάτια μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Τι βλέμμα ήταν εκείνο! Τα μάτια του μεγάλα,... γλυκά... έντονα... διεισδυτικά... Πετούσαν σπίθες.

Τι δύναμη ήταν εκείνη! Υπήρχε κάτι το ιερό σ' εκείνο το βλέμμα. Κάτι που ξεπερνούσε την ανθρώπινη φύση, όπως τη γνώριζα μέχρι τότε!

Αστραπιαία κατέβασα το κεφάλι μου. Δεν άντεχα την πνευματική δόξα που συνάντησα μπροστά μου. Ήμουν πολύ μικρός. Είχα γεμίσει δέος».

Και συνεχίζει τη διήγησή του μεταφέροντας σε μας λίγη από την αγιότητα που κουβαλούσε ο γέροντας. Αργότερα, όπως θα δούμε παρακάτω, ο π. Παΐσιος έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή του, που τον μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Αλλά ο δρόμος μέχρι το τέλος θα ήταν πολύ μακρύς και δύσκολος.

Τώρα πλέον, όπως ομολογεί ο ίδιος, μετά τις επισκέψεις στο Άγιο Όρος, ένιωθε κάποια αόρατη, ανεξιχνίαστη δύναμη να επιδρά στα γεγονότα της ζωής του. Διάφορα θαυμαστά γεγονότα, άρχισαν να συμβαίνουν επίσης:
«Επειδή δεν υπήρχε καμιά εικόνα στο σπίτι μου, έβγαλα από το στήθος μου ένα ξύλινο σταυρό. Τον είχε φτιάξει με τα χέρια του και τον είχε δωρίσει ο π. Παΐσιος. Τον κρέμασα κάπου στον τοίχο και αρχίσαμε να διαβάζουμε κουτσά στραβά την προσευχή.... Μια ευωδιά χτύπησε τη μύτη μου. Ένα άρωμα πολύ όμορφο, δυνατό και λεπτό έβγαινε από το σταυρό. Ο φίλος μου σκύβει να προσκυνήσει. Γυρνάει με έκπληξη. «Ρε συ...μυρίζει! Μου λέει. Ε! από κει και πέρα πέσαμε πάνω στο σταυρό. Τον φιλούσαμε, τον μυρίζαμε μια ο ένας και μια ο άλλος. Η ευωδιά πια είχε γεμίσει το δωμάτιο».

Οι επισκέψεις στο Άγιο Όρος γίνονται πολύ τακτικές. Μερικές κρατούν 2-3 μήνες. Περιγράφονται στη συνέχεια πλήθος από θαυμαστά γεγονότα που συμβαίνουν και προκαλούν την πίστη και το μυαλό του. Η συμβουλή όμως του γέροντα ήταν: «Δεν πρέπει να δίνεις σημασία σ' αυτά τα γεγονότα, ούτε να πολυασχολείσαι μαζί τους, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σε πλανέψει ο διάβολος.

Αν ένα γεγονός είναι εκ Θεού και συ το παραθεωρήσεις από πνευματική προσοχή, τότε ο καλός Θεός, θα βρει άλλο τρόπο, πιο φανερό, για να σου μιλήσει». Γέμιζαν έτσι οι πνευματικές «μπαταρίες» του νέου μας. Παρά όμως τις τρομακτικές πνευματικές εμπειρίες που ζει κατά τις επισκέψεις στο Άγιο Όρος αλλά και την καταλυτική παρουσία του π. Παϊσίου στη ζωή του, ο νέος της ιστορίας μας, συνέχιζε την αμφισβήτηση και την αναζήτηση.

3° Μέρος. Μεταξύ δυο πνευματικών παραδόσεων

«Εκτός από το Γέροντα δεχόμουν επιδράσεις και από αλλού. Η άσωτη ζωή μου με εξέθετε σ' αυτές τις επιδράσεις. Το ενδιαφέρον μου για τον αποκρυφισμό, τον εσωτερισμό, τη «λευκή μαγεία», τη γιόγκα, το Ζεν, το Βούδα, όλα τέλος πάντων τα συναφή, δεν είχε ματαιωθεί. Βέβαια ο Γέροντας με είχε προειδοποιήσει, -κοίταξε παιδί μου, υπάρχουν δύο δυνάμεις σ' αυτό τον κόσμο. Ο Θεός και ο διάβολος. Εξαρτάται με ποιον συγγενεύει κανείς».

Παρά τις νουθεσίες του γέροντα, ο νέος μας, πέφτει πάλι στην αναζήτηση. Συναντάται με μία ινδή γιόγκι από το άσραμ (κοινόβιο) του γνωστού γκουρού Σατυανάντα. Τη θεωρεί σπουδαίο πρόσωπο. Εκπροσωπεί γι' αυτόν, την ινδουιστική πνευματικότητα. Κάνει μαζί της συζήτηση και της θέτει ζητήματα περί Θεού και διαβόλου. Τελικά φεύγει απ’ αυτήν με περισσότερα ερωτήματα από πριν.

Ακολουθεί η εμπειρία με το Silva Mind Control. Μια μέθοδο που ισχυρίζεται ότι αποκαλύπτει τις κρυμμένες δυνάμεις του εγκεφάλου. Ο φίλος μας παρακολουθεί τα σεμινάρια αυτής της μεθόδου.
«Υποτίθεται ότι μετά από αυτά τα σεμινάρια είχαμε αποκτήσει κάποιες δυνάμεις. Για παράδειγμα, μπορούσαμε από μακριά να διαγνώσουμε τις αρρώστιες από τις οποίες πάσχει κάποιος άνθρωπος. Υποτίθεται ότι είχαμε τη δυνατότητα να προγραμματίζουμε το μέλλον μας κ.ο.κ.».

Οι εμπειρίες όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, είναι καταλυτικές. Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά είναι ότι τώρα υπάρχει πλέον, μέτρο σύγκρισης. Και αυτό είναι οι πνευματικές εμπειρίες που είχε ζήσει στο Άγιο Όρος. Έτσι, έντονος προβληματισμός άρχισε να διακατέχει το νέο μας:
«Γέμισα έκπληξη! Τι είναι αυτά τα πράγματα) ...Είναι μαγείες; ...Ποιος προετοιμάζει τα γεγονότα για χάρη μου;... Μήπως οι δαίμονες; ...Μήπως έχουν δίκιο οι καλόγεροι;».

Έτσι, πολύ γρήγορα και μέσα σε έντονο προβληματισμό, σπεύδει να επισκεφτεί το Άγιο Όρος και τον γέροντα. Δοκιμάζει όμως άλλες δοκιμασίες και διαφορετικές πλέον εμπειρίες. Αγιασμένες με τη χάρη του Θεού. Και ο πονηρός πάντα να προσπαθεί να τον δοκιμάσει, να τον πλανήσει. Αυτός όμως να βρίσκει καταφυγή και δύναμη στο γέροντα Παΐσιο:

«-Γέροντα τι μου συνέβαινε πριν;
-Ε! Σε πείραζε το ταγγαλάκι (Έτσι ονόμαζε ο γέροντας τους δαίμονες). Μη φοβάσαι! Μάχη είναι! Όταν δυσκολεύεσαι, να έρχεσαι να ρίχνω κι εγώ μια σφαίρα να σε βοηθάω. Να λες την ευχή. Κάτσε να σου φέρω κι ένα... Πνευματικό κράνος, είπε γελώντας. Σηκώθηκε, πήγε μέσα στο σπίτι και μου φόρεσε ένα καφέ σκούφο.... Τον πήρε, τον ευλόγησε τρεις φορές και μου τον φόρεσε στο κεφάλι γελώντας. Τώρα δεν θα σε πλησιάζουν οι λογισμοί...».

4° Μέρος. Η ζωή μου στην Ινδία

Πριν το μεγάλο ταξίδι στην Ινδία, μας δίνει ο ίδιος την εξήγηση για την απόπειρα, να ζήσει κάτι διαφορετικό, από τη γαλήνη και την πνευματικότητα του Αγίου Όρους:
«Δεν ήθελα να εξαπατηθώ για άλλη μια φορά στη ζωή μου. Παρ' όλα τα θαυμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο... τον αμφισβητούσα. Δεν πίστευα στις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τμήμα της αλήθειας, μπορεί κάποια άλλα τμήματα της αλήθειας να υπάρχουν και σε άλλα συστήματα σκέψης και σ' άλλες αλήθειες».

Έτσι, μπαίνει μέσα του η ιδέα να ταξιδέψει στην Ινδία. Να ζήσει σε άσραμ, να μιλήσει με «φωτισμένους» Γκουρού και να βιώσει την «ανατολική» -ινδουιστική πνευματικότητα.
Η πέννα του συγγραφέα, με πολύ γλαφυρό τρόπο, με έντονες περιγραφές και ζωντανές εικόνες, δίνει στον αναγνώστη, την πραγματική εικόνα της Ινδίας. Μιας πολυπληθούς χώρας, που ζει μέσα σε έντονες αντιθέσεις. Πρώτος σταθμός, το Βαρανάσι. Ο πλέον ιερός τόπος των ινδουιστών, δίπλα στο Γάγγη ποταμό. Μία συνάντηση με ένα νεαρό γιόγκι του άνοιξε το δρόμο για το «μεγάλο» Γκουρού Babaji· το «σαρκωμένο Θεό»· αυτόν που ζούσε στα Ιμαλάια. Για κάποιον δυτικό που είχε διαβάσει σχετικά και είχε μυηθεί στον Ινδουισμό, η συνάντηση με αυτό το πρόσωπο, αποτελούσε το τέλος ενός δρόμου στην αναζήτηση της αλήθειας. Ο νέος μας, μένει έκπληκτος όταν άκουσε ότι μπορεί να τον συναντήσει. Έτσι, ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι. Μεγάλη περιπέτεια, πολλά τα εμπόδια αλλά και τεράστια η αγωνία για συνάντηση με τον «δάσκαλο των δασκάλων».

(Το τέλος στο επόμενο).

Περιοδικό Διάλογος τεύχος 66

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΠΟΥΛΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ!

 Ο διάβολος πουλάει πάντα χρησιμοποιημένα εργαλεία

 

Καθώς όλοι μας χρειάζεται να προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες, έτσι και ο Πονηρός αποφάσισε να διευθετήσει ένα μεγάλο τμήμα της απογραφής των πειρασμών του. Έβαλε αγγελία στην καθημερινή εφημερίδα και ασχολήθηκε με τους πελάτες του στο εργαστήρι του όλη την ημέρα.
Ήταν ένα απίθανο απόθεμα: ενάρετες πέτρες για σκόνταμα, καθρέφτες που τροφοδοτούν την «Αυτού Μεγαλειότητα», γυαλιά που μειώνουν τη σπουδαιότητα των άλλων. Κάποια αντικείμενα, κρεμασμένα στον τοίχο, τραβούν την προσοχή: στιλέτο με κυρτή λεπίδα για να μπήγεται αποτελεσματικά στην πλάτη του πλησίον και μαγνητόφωνα που καταγράφουν μόνο κουτσομπολιά και ψέματα.
 
-Μην ανησυχείτε για την τιμή! Απευθύνθηκε ο γέρο-Πονηρός σε υποψήφιους πελάτες. Πάρτε σήμερα, πληρώνετε, όταν μπορείτε!
Ένας επισκέπτης, παίζοντας σε μια γωνιά, πρόσεξε δύο εργαλεία που φαίνονταν ότι είχαν πολυχρησιμοποιηθεί και έδειξε κάποιο ενδιαφέρον. Ωστόσο ήταν πανάκριβα. Περίεργος, θέλησε να μάθει την αιτία της εμφανούς αυτής διαφοράς.
-Είναι φθαρμένα, διότι είναι αυτά που περισσότερο έχουν χρησιμοποιηθεί, απάντησε ο Πονηρός, γελώντας. Εάν όμως τα χρησιμοποιήσετε με πολλή διάκριση, ξέρουν πώς να λειτουργήσουν, χωρίς να σας εκθέσουν. Ωστόσο και τα δύο αξίζουν την τιμή που ζητώ· είναι η Αμφιβολία και το Σύνδρομο Κατωτερότητας. Όλοι οι άλλοι πειρασμοί μπορεί και να αποτυγχάνουν, αλλά αυτοί οι δύο πάντα φέρνουν αποτελέσματα.
 
Διασκευή από τα Πορτογαλικά. Αθανάσιος Γκάτζιος
 
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Είπαν πως ο Χριστιανισμός κάνει τον άνθρωπο κατηφή και μελαγχολικό. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και τα δάκρυα που χύνει εξ αιτίας της φυγαδεύει την χαρά από την ψυχή του.

Έτσι είπαν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όλοι όσοι τα λένε αυτά είδαν από μακρυά το βίωμα της πίστεως. Γι’ αυτό και το παρεξηγούν.

Δεν κατάλαβαν ότι μόνο ο Χριστιανός ζει την αληθινή χαρά. Μια χαρά που δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου». Διότι η ποιότητά της είναι άλλη και η προέλευσή της είναι άλλη. Κυοφορείται μέσα στα δάκρυα του πόνου για τις αμαρτίες μας και ωριμάζει πάλι μέσα στα δάκρυα μιας τώρα απέραντης ψυχικής ευφροσύνης που φέρνει η συναίσθηση της συγχώρεσης και της λύτρωσης.
Αυτό το χριστιανικό παράδοξο οι Άγιοι Πατέρες το ονόμασαν χαρμολύπη. Είναι η χαρά του πνευματικά αναστημένου ανθρώπου που πέρασε και περνάει από την οδύνη του Σταυρού.

Έτσι έχουμε μία θεολογία των δακρύων μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Ένα βαθύ πνευματικό νόημα, που κρύβεται κάτω από τα δάκρυα που σχετίζονται με την υπόθεση της ψυχικής μας καθάρσεως. Και αποκτούν μία ξεχωριστή επικαιρότητα αυτή την περίοδο της Μ. Σαρακοστής που η Αγίας μας Εκκλησία με τις υπέροχες κατανυκτικές ακολουθίες της και το θαυμαστό λατρευτικό της πλούτο συχνότατα κάνει λόγο για τα δάκρυα καλώντας μας σε μία ουσιαστικώτερη συμμετοχή στο θαύμα της πνευματικής μας αναγεννήσεως.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ
Τα δάκρυα είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου. Εξ αιτίας της ψυχικής μας αρρώστιας μπήκαν τα δάκρυα στη ζωή μας. «Έκκοψον και παύσον την αμαρτίαν και δεν χρειάζονται τα δάκρυα των ομμάτων σου, διότι όπου δεν υπάρχει ασθένεια δεν είναι αναγκαία τα ιατρικά φάρμακα». Ο όσιος πατήρ θεωρεί τα δάκρυα της μετανοίας ανώτερα και από αυτό το νερό του Βαπτίσματος έστω και αν φαίνεται αυτό τολμηρό. Διότι το νερό του Βαπτίσματος καθαρίζει τις αμαρτίες που έγιναν πριν από αυτό. Ενώ τα δάκρυα καθαρίζουν τις αμαρτίες που διαρπάξαμε μετά από αυτό. Ακόμη και το ίδιο το Βάπτισμα καθαρίζει που έχει και αυτό μολυνθεί εξ αιτίας των αμαρτιών μας. «Εάν δεν εχάριζε ο Θεός στους ανθρώπους της μετανοίας τα δάκρυα σπάνιοι όντως και δυσεύρετοι θα ήσαν οι σωζόμενοι. Εάν πάλι είναι αδύνατο να τρέχουν από τα μάτια μας τα δάκρυα για τη φυσική μας σκληρότητα, τουλάχιστον ας μη λείπει η μεγάλη και ενώδυνος κατάνυξη».

Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ
«Μη νομίσης ότι έφθασεν εις τοιαύτα θεοχαρίτωτα και σωτηριώδη δάκρυα, εκείνος που κλαίει, όταν βούλεται. Διότι μπορεί να κλαίει κανείς ή υβριζόμενος ή αδικούμενος και με το να είναι πτωχός ή κλαίει από την πολύ του αγανάκτηση ή επειδή δεν μπορεί να εκδικηθεί. Μήτε εκείνος όπου κλαίει καθώς θέλει διότι ημπορεί να κλαίει δι’ εκείνα τα πράγματα που αγαπάει και δεν μπορεί να τα αποκτήση, καθώς πολλάκις κλαίει κανείς δια τον θάνατον των συγγενών και φίλων του ή διότι απώλεσε κανένα πράγμα ή διότι του το άρπασαν ή προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις ή δια κανένα πρόσωπο που αποχωρίζεται.
Αλλά εκείνος μόνον, που κλαίει καθώς αγαπάει ο Θεός ή δια τας αμαρτίας του ή δι’ άλλην ψυχήν αμαρτωλόν ή δια το τέλος του μη τύχη και κολασθή δια τα αμαρτίας του και αποστερηθή τον Θεόν ή δι’ άλλα τοιαύτα θεάρεστα πράγματα, ούτος ηξιώθη του χαρίσματος που προσφέρει τα αξιοθαύμαστα και κεχαριτωμένα δάκρυα».

Χρειάζεται λοιπόν πολύ προσοχή. Διότι πολλές φορές κατά τον Άγιο Πατέρα συμπλέκεται και ενώνεται μαζί με τον κατά Θεόν σωτηριώδες δάκρυ και το της κενοδοξίας και υπερηφανείας δάκρυ. Και τότε είναι δυνατόν να απατηθής.
Γι’αυτό συνιστά: «Σκέψου μήπως δακρύζεις, διότι νομίζεις ότι είσαι καλός και φιλόθεος και επαινείσαι κρυφίως εν τη διάνοιά σου ή φανερώς έμπροσθεν των άλλων με τον λόγον σου ή κατακρίνεις τους άλλους ως μη κλαίοντας ή ότι δεν σοι ήλθον εκ της χάριτος του Θεού τα δάκρυα αλλ’ εκ της προκοπής και αγιωσύνης σου, ή κλαις και έπειτα δεν αφήνεις τας πονηρίας σου ούτε παύεις τα κακίας σου ή δεν έχει υπομονή εις τους πειρασμούς και τα θλίψεις σου ή παρακαλείς να παιδεύθώσι οι εχθροί σου, τότε γνώριζε ότι εκείνα είναι της δαιμονιώδους υπερηφανείας δάκρυα».

Αξίζει να τελειώσουμε με μία θαυμάσια προτροπή που απευθύνει ο άγιος πατήρ προς όλους μας.
"Ώ φίλοι και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου, δεν θέλει να μας εγκαλέσει ο Κύριος εν τω καιρώ του θανάτου ημών και της μελλούσης αυτού κρίσεως, ούτε θέλει να μας καταδικάσει, πως δεν εθαυματουργήσαμεν, ή πως δεν εγυμνάσθημεν την θεολογίαν ή πως δεν εμάθαμεν βαθέα και υψηλά νοήματα αλλά θέλει μας ερωτήσει κατά αλήθειαν και θέλει μας κατακρίνει διότι δεν ηθελήσαμε να ταπειωθώμεν και να κλαύσωμεν εν βίω παντί τας αμαρτίας μας και να αποπλύνωμεν την ψυχή ημών με τα ίδια δάκρυα και του θανάτου ημών με καρδίαν ενώδυνον την συγχώρησιν των αμαρτημάτων μα κατά το θείον αυτού πρόσταγμα".
Ευτυχισμένοι όσοι προσέχουν τα λόγια αυτά. Όσοι ζουν ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες που είναι ημέρες προσευχής, μετανοίας και κατανύξεως.

Από το βιβλίο: Πατερικές Εμπειρίες
Η θεολογία των δακρύων, Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος
σελ.65
εκδ. "ΖΩΗ"