ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ: ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Το 1991 επισκέφθηκε ο Γέροντας το Άγιον Όρος μαζί με κάποια πνευματικά του παιδιά. Όταν επέστρεψαν, τον ρώτησαν μερικοί για τις εμπειρίες του από εκεί.

Τους είπε, και τον ρώτησαν σε ποιο Μοναστήρι από αυτά που πήγε ευχαριστήθηκε. Εκείνος απάντησε ότι ευχαριστήθηκε σε δύο μέρη: στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας, όπου είδε τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη κατά την ημέρα της πανήγυρής του και του μίλησε, αλλά και κοντά στον πατέρα Αρτέμιο (κελί Αγίου Νικολάου της Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου).

– Ο παπά-Αρτέμιος έδειξε αγάπη. Ο Χριστός είναι αγάπη! Κανείς άλλος δεν με ξεκούρασε.

Εκεί, στον Πατέρα Αρτέμιο, φιλοξενηθήκαμε, μιλήσαμε, κάναμε χαρά.

Μία φορά, είχε πάει ο Γέροντας και δύο πνευματικά του παιδιά σε ένα Μοναστήρι, για να προσκυνήσουν, αφού διαπίστωσε ότι ο Ηγούμενος έλειπε – δεν ήθελε να γίνει γνωστός εκεί. Μετά από αρκετή ώρα, όταν ξεκίνησαν να φύγουν, είδε έναν Μοναχό, ο οποίος έκοβε άρτους.

– Πεινάμε, του είπε. Έχετε κάτι να μας δώσετε να φάμε;

– Δεν μπορώ να σας δώσω, Πάτερ μου, απάντησε εκείνος γιατί δεν είναι ο Γέροντάς μου εδώ και δεν έχω ευλογία. Ναι, αλλά εμείς πεινάμε, επέμενε ο Γέροντας με πόνο.

– Δεν μπορώ να σας δώσω, συνέχισε ο άλλος ανένδοτος.

Στην επιστροφή, είπε ο Γέροντας:
– είχε μέσα πολλά ψωμιά και άρτους και δεν έδωσε. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Αυτό δεν δείχνει φιλανθρωπία. Επίτηδες το έκανα εγώ, για να δω τη στάση του. (σελ. 32)

– Γέροντα, άμα γίνει πόλεμος με τους Τούρκους, τι θα κάνουμε;

– Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται με όπλα. Εμάς πάντοτε ο Θεός μας βοηθάει και η Παναγία είναι με το μέρος μας.

– Ναι, Γέροντα, αλλά οι Τούρκοι είναι πιο πολλοί από εμάς.

– Ας είναι! Την ψυχή του Έλληνα, που έχει τον Χριστό και την Παναγία δίπλα οδηγό, τη φοβούνται όλοι. (σελ. 50)

– Για πες μου, παιδί μου, μπορεί ένας άνθρωπος να τα βάλει με τετρακόσιους;

– Αδύνατον, Γέροντα.

– Όταν έχει τη Χάρη του Θεού, μπορεί να τα βάλει και με τετρακόσιους και με όλο τον κόσμο.

Γι’ αυτό θα ζητάς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και ο πειρασμός θα φεύγει. Έτσι είναι ο «άλλος», έχει δύναμη ίση με τετρακόσιους. Αλλά ο Θεός τον κρατάει σαν ένα σκυλί με αλυσίδα.

Του αφήνει λίγο χαλαρή την αλυσίδα, για να μας δοκιμάζει μέχρι το όριο που αντέχουμε, και, όταν βλέπει ότι εμείς δεν μπορούμε άλλο, τη σφίγγει την αλυσίδα και το γυρνάει. (σελ. 54)

Κάποια φορά, ο Γέροντας «είχε φύγει» από το σώμα του. Όταν επέστρεψε, μετά από ώρες, είπε τι είδε και που πήγε:

– Έλειπα από το πρωί, δεν ήμουνα εδώ. Είχα φύγει από τον κόσμο αυτό, είχα πάει στον άλλο κόσμο.

– Γέροντά μου, μέχρι που πήγες;

– Μέχρι την πόρτα (του Παραδείσου).

– Πώς ήταν αυτή η πόρτα, μεγάλη, μικρή;

– Ο μισός Ουρανός είναι η πόρτα. Αλλά είναι μικρή για τους κακούς, ενώ για τους καλούς είναι ανοιχτή παντοτινά. Εκεί μέσα είναι και ψάλλουν εκατομμύρια Άγγελοι. Να ακούσεις αυτή την ψαλμωδία … δεν λέγεται. Το μυαλό σου χάνεται. Άμα ακούσεις τους Αγγέλους να ψάλλουν, θα σε πάρει ένα νέφος και θα σε ανεβάζει επάνω και συ θα κοιτάζεις και μόνο θα ακούς θα αλλοιωθείς τελείως ψυχικά και δεν θα θυμάσαι κανένα πράγμα της γης.

– Τους είδες, Γέροντα;

– Εγώ δεν μπήκα ούτε στην πόρτα. Απ’ έξω τους έβλεπα και τους κοίταζα και άκουγα τις ωραίες φωνές. Λέω: «Θεέ μου, μη με στερήσεις από τη μεγάλη αυτή χαρά». Γιατί, άμα φτάσει το μυαλό σας στην πόρτα εκεί, θα ακούσετε μιά ψαλμωδία, που δεν έχει γίνει ποτέ εδώ στον κόσμο.

Οι Άγγελοι, βλέπεις, είναι ασώματοι, δεν έχουν την ίδια υφή που έχουμε εμείς. Είναι τόσο γλυκείς και δυνατοί που, άμα ακούσεις χίλιους Αγγέλους να ψάλλουν, χαλάει ο κόσμος από την ακοή που γίνεται με την ψαλμωδία. Λες: «Τι είναι αυτό»; Δεν λέγονται αυτά τα πράγματα, μ’ ακούς; Αλλά βλέπεις ότι είναι άλλα, αυτά είναι αγγελικά και οι Άγγελοι είναι αιώνιοι, δεν είναι προσωρινοί. Δεν είναι κράτος πού ζούνε πεντακόσια, χίλια χρόνια και μετά να πεθαίνουν. δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι αιώνιοι. Εκεί, λοιπόν, είναι κάποιοι που λάμπουν σαν τον ήλιο, όπως η Παρθενία (η πρώην ηγουμένη της Μονής Δαδίου). (σελ. 54-55)

– Γέροντα, λέγονται κάποιες φορές ιστορίες δυσάρεστες για μερικούς μοναχούς στο Άγιον Όρος. Τι γνώμη έχεις;

– Παιδί μου, οι μοναχοί είναι άνθρωποι. Υπάρχουν και καλοί και κακοί. Εμείς θα έχουμε πυξίδα στη ζωή μας τους καλούς, σαν τον Γέροντα Παΐσιο, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Γέροντα Ιάκωβο. Δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε κανέναν, ούτε τους κακούς. Μπορεί ένας αμαρτωλός να πει αύριο ένα «ήμαρτον» και να τον συγχωρήσει ο Θεός και να πάει πιο γρήγορα στον Παράδεισο από σένα. Γι’ αυτό, μην κρίνεις. (σελ. 56)

– Γιώργο, να κάνεις προσευχή στον Κύριο να σου δείξει την Κόλαση, όχι τον Παράδεισο, μπας και σωθείς.

– Γέροντα, εσείς την έχετε δει;

– Ναι. Με πήρε Άγγελος Κυρίου και με πήγε, και είδα πως είναι η Κόλαση. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εκεί κάτω. Νομίζουνε όλοι ότι αυτά είναι παραμύθια. (σελ. 64-65)

Την Ελλάδα ο Θεός την έχει σπίτι δικό Του. Η Ελλάδα είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου. Είμαστε ευλογημένοι. Αλλά οι κυβερνήτες τα μπερδεύουν μερικές φορές. Οι κυβερνήτες πρέπει να είναι χριστιανοί εν επιγνώσει, γιατί αλλιώς μπερδεύουν το κράτος. (σελ. 79)

Κατάληψις της Ελλάδος από ξένο κράτος δεν θα γίνει ποτέ! Τόση δύναμη δίνει στην Ελλάδα ο Κύριος τον καιρό του πολέμου, που δεν λέγεται. Δεν θα έρθουν αυτοί μέσα. Το σώμα της Ελλάδος δεν μπορεί να το πάρει κανένα κράτος και να το πάει όπου θέλει. Είναι από πάνω γραμμένα αυτά, δεν είναι από ανθρώπους. (σελ. 79)

Μη φοβάσαι τίποτα! Ξέρεις τι δυνάμεις έρχονται από ψηλά; Δεν τις βλέπεις εσύ. Μη φοβάστε τίποτα!

Διδακτικά και προφητικά αποφθέγματα γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη  

ΓΕΡΩΝ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ: ΚΑΙ ΑΝ ΕΓΩ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ!

Και αν εγώ κουράζομαι στην προσευχή μου, στην παράστασή μου ενώπιον του Θεού, και αν εγώ αγνοώ τον Θεό, και αν νυστάζω ή δεν καταλαβαίνω ή μου φεύγουν τα λόγια της προσευχής ή ζω μέσα σε χίλια σκοτάδια, είμαι βέβαιος ότι μέσα στην άγνοιά μου, στην αορασία μου, σε αυτό το σκότος μου είναι παρών ο Θεός. Ο Θεός με ακούει, ο Θεός με βλέπει, ο Θεός παρίσταται.
Ας μη θέλω εγώ να Τον απολαμβάνω. Ας θέλω- να το πούμε έτσι- να με απολαμβάνει ο Θεός. Ας θέλω να με χαίρεται ο Θεός. Είτε κοιμάμαι είτε είμαι ξύπνιος, είτε ζώ είτε πεθαίνω, είτε είμαι ολόκληρος μια ζωντάνια ενώπιον του Θεού είτε είμαι ένας νεκρός, ο,τιδήποτε και άν είμαι, αυτό που έχει σημασία είναι να παρίσταμαι ενώπιόν του. 
Επομένως, ασκητικότητα, πάλεσμα ασκητικό, σημαίνει να κάθομαι ενώπιον του Θεού... Να μη ζητάω εγώ να δω τον Θεό, αλλά να με βλέπει ο Θεός.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ: Ο ΤΥΦΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ!

 Ὁ τυφλός καί ὁ γέροντας

 

Πάει ένας τυφλός να εξομολογηθεί σε έναν γέροντα: Γέροντα έχω πρόβλημα, πουλάω μικροπράγματα έξω στο δρόμο για να ζήσω, αλλά συνέχεια μια παρέα μικρών παιδιών μου τα κλέβουν και με χτυπάνε στο κεφάλι και γελάνε μαζί μου! Είμαι πολύ αμαρτωλός γέροντα για αυτό συμβαίνει αυτό!
 
Θυμωμένος ο Γέροντας απαντάει: Τα παλιόπαιδα, σα δε ντρέπονται πλέον δεν σέβεται κανείς τίποτα σε αυτή την εποχή. Να φωνάξουμε την αστυνομία.
 
Και του απαντάει ο Τυφλός: Τι λες γέροντα; Δεν με νοιάζει για τα πράγματα που με κλέβουν, ούτε για το ότι με κοροϊδεύουν και με χτυπάνε, με ενοχλεί που αυτά τα κακόμοιρα παιδάκια γεμίζουν αμαρτίες και μαυρίλα στην ψυχούλα τους εξαιτίας μου…. που είμαι τυφλός. Εγώ ευθύνομαι για τις πράξεις τους και εύχομαι στον Κύριο να μη τους τα καταλογίσει αυτά σαν αμαρτία… και αρχίζει να κλαίει!
 
Ο γέροντας μένει άφωνος, σκέφτεται πως απέναντι του έχει ένα Άγιο και πως αυτός σκέφτηκε σαν κοσμικός και όχι σαν πνευματικός... και άρχισε να κλαίει ο γέροντας πιο δυνατά από τον τυφλό και του φώναζε… Άγιε του Θεού να προσεύχεσαι εσύ για μένα… εκείνη την ώρα γέμισε ευωδία όλο το μοναστήρι που την ευωδία (παρουσία δηλαδή της Θείας Χάρης) την αισθάνθηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι και διήρκησε τρεις μέρες ασταμάτητα!!!
 
ΑΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

ΠΟΣΟ ΖΥΓΙΖΕΙ Η ΑΜΑΡΤΙΑ;

«Κορόιδευε ένας άθεος έναν ἱεροκήρυκα μιά μέρα, λέγοντάς του:

—Μας μιλᾶτε κάθε τόσο γιά φορτίο ἁμαρτιῶν καί τά παρόμοια. Πιστέψτε με, ὅμως, ὅτι προσωπικά δέν νοιώθω κανένα τέτοιο βάρος. Ἀλήθεια, πόσο ζυγίζει ἡ ἁμαρτία;

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ πολύ ψύχραιμα, ἀπάντησε τότε:

—Δέν μου λέτε, ἄν βάλετε πάνω σ’ ἕνα νεκρό μιά πέτρα ἑκατό κιλῶν, θά τή νοιώση;

—Ὄχι, ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ ἄθεος, γιατί εἶναι νεκρός.

—Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ σᾶς, κατέληξε ὁ ἱεροκήρυκας. Ἔξω ἀπό τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι “νεκρός στίς παραβάσεις καί τά παραπτώματα”(Ἐφ 2, 1). Γι’ αὐτό δέν νοιώθετε τό βάρος τῆς ἁμαρτίας».

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ!

Φρίκη, τρόμος και πανικός κυριεύουν τα δαιμόνια, όταν βρεθούν μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία. 

Γι' αυτό πάντοτε οι δαιμονισμένοι σπαράζουν και χτυπιούνται ελεεινά, όταν πλησιάσουν στα τίμια Δώρα, πράγμα που δε συμβαίνει πριν από τον καθαγιασμό και τη μεταβολή τους. Είναι και τούτο μια συνεχής και περίτρανη απόδειξη, ότι η θεία Κοινωνία είναι πράγματι Σώμα και Αίμα Χριστού.

Στο βίο του αγίου Ευτυχίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (6ος αι.), υπάρχει ένα σχετικό περιστατικό.

Στην περιοχή της Αμάσειας, όπου είχε για ένα διάστημα εξοριστεί, βρισκόταν ένα γυναικείο μοναστήρι, που λεγόταν «της Φλαβίας». Μερικές λοιπόν από τις μοναχές έφεραν στον άγιο ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, που είχε κυριευθεί από δαιμόνιο, και δεν πλησίαζε καν τη θεία Κοινωνία˙ όταν το πήγαιναν να κοινωνήσει, φώναζε, χτυπιόταν, κλωτσούσε και αποστρεφόταν με αηδία και τρόμο τα άχραντα Μυστήρια.

Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή. Ο άγιος θα λειτουργούσε και θα κοινωνούσε τους πιστούς. Είπε λοιπόν να φέρουν και το κοριτσάκι. Πράγματι, το έφεραν και με πολλή βία το ανάγκασαν να δεχτεί στο στόμα του τη θεία Κοινωνία. Αμέσως όμως έβγαλε μιαν άγρια κραυγή και Την έφτυσε χάμω!

Έφριξαν όλοι. Άφησαν το έξαλλο κοριτσάκι να φύγει, ενώ ο άγιος μάζεψε με το στόμα του από το έδαφος το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Παρήγγειλε, ωστόσο, να του ξαναφέρουν το δαιμονισμένο πλάσμα την άλλη μέρα.

Όταν ήρθε, ο άγιος προσευχήθηκε και έχρισε όλα του τα μέλη με άγιο έλαιο. Ύστερα δοκίμασε να το μεταλάβει πάλι. Το κορίτσι, αφού αναστέναξε βαθιά, κοινώνησε άφοβα και ήρεμα. Μόλις κατάπιε τη θεία Κοινωνία, άφησε μιαν άγρια κραυγή, και αμέσως το πονηρό πνεύμα βγήκε από το στόμα του.

Από τη στιγμή εκείνη το κοριτσάκι θεραπεύθηκε οριστικά, και όλοι δόξαζαν τον Κύριο για τη δύναμη και τη φιλανθρωπία Του.

«Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» - Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής

Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ (ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ)

 Η τέλεια αγάπη

(Παράδειγμα αγάπης προς τον εχθρό)

 

Ὁ πατήρ Ὀνούφριος, εἶναι μοναχός στήν ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος στήν Πεντέλη Ἀττικῆς καί πολλές φορές ἐπισκεπτόταν τήν ὀγκολογική κλινική τοῦ Ἱπποκράτειου νοσοκομείου, γιά νά κάνει πράξη τήν ἀγάπη του πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπο. Διακονοῦσε τούς ἀσθενεῖς, πού ἦταν βέβαια καρκινοπαθεῖς!
Γνώρισε ἐκεῖ καί μία ἀσθενῆ, πού εἶχε ἐγχειρισθεῖ στό παχύ ἔντερο καί τήν ὁποία διακονοῦσε μέ πολύ ἀγάπη καί πιστότητα κάποια ἄλλη κυρία.
Ὁ πατήρ Ὀνούφριος παρατηροῦσε ἐντυπωσιασμένος ἀρκετές ἡμέρες τή φροντίδα αὐτῆς τῆς κυρίας, γιατί ὅπως μᾶς εἶπε, ἐξ αἰτίας τῆς ἀφαίρεσης τμήματος τοῦ παχέους ἐντέρου, οἱ γιατροί εἶχαν ἀνοίξει παρά φύση ἕδρα στό πλάι τῆς κοιλιᾶς τῆς ἀσθενοῦς, γιά νά ἐξυπηρετεῖται ἡ λειτουργία τοῦ ἐντέρου καί αὐτή ἡ ταλαιπωρία τῆς ἀσθενοῦς συνοδευόταν καί ἀπό δυσοσμία. Κάποια ἡμέρα ὅμως δέν ἦλθε ἐκείνη ἡ κυρία πού τή διακονοῦσε καί τήν ἀνάπαυε καί προσφέρθηκε ὁ πατήρ Ὀνούφριος νά τή διακονήσει.
Καθώς τή διακονοῦσε τήν ρώτησε: «Γιατί δέν ἦλθε σήμερα ἐκείνη ἡ συγγενής σας;» Ἡ ἀσθενής μέ σιγανή φωνή, τοῦ εἶπε: «δέν εἶναι συγγενής μου», καί ὁ μοναχός ἀπάντησε: «Νά μέ συγχωρεῖται, ἀλλά μέ τήν ἀγάπη πού σᾶς δείχνει, νομίζει κανείς ὅτι εἶναι ἀδελφή σας».
Τότε ἡ ἀσθενής βούρκωσε καί μέ τρεμάμενη φωνή εἶπε στόν μοναχό νά πλησιάσει νά τοῦ πεῖ μυστικά. Ὁ πατήρ Ὀνούφριος ἔσκυψε καί συγκλονισμένος ἀκούει τήν ἀσθενή νά λέει πώς: «ἐκείνης τῆς γυναίκας, πού μέ διακονεῖ μέ τόση ἀγάπη, ἐγώ κάποτε τῆς ἔκλεψα τόν ἄνδρα καί διέλυσα τό σπίτι της!
 
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ!

 Το πείραμα με τα μπαλόνια

 

Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.
Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.
Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του.
Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του:
«Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».
 
Πηγή: http://antikleidi.com

Ο ΑΓΓΕΛΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ: «ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ»

Tον 5ο αιώνα μ.Χ. βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο Θεοδόσιος ο Μικρός. Ευλαβής ο αυτοκράτορας, μα στα χρόνια του ξεφύτρωναν η μία μετά την άλλη οι αιρέσεις. Συχνά αυτές πλανούσαν απ’ τη σωστή πίστη και τον ευσεβή λαό αλλά ακόμη και τους άρχοντες και τους ιερείς.

Τώρα βγήκανε κάποιοι που λέγανε πως στον Αγγελικό Ύμνο που λέμε κάθε τόσο οι πιστοί, στο «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς» πρέπει, τάχα, να προσθέσουμε και τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι’ ημάς».

Αρκετοί πιστοί παρασύρθηκαν. Πολλοί άλλοι μπερδεύτηκαν. Οι λέξεις δεν τους φαινότανε κακές, αντίθετα και σωστές ήταν και την αλήθεια φανέρωναν… Άλλοι πάλι λέγανε πως το σωστό ήταν να λέγεται ο Ύμνος όπως τους τον μάθανε οι πιο παλιοί και να μην προσθέσουν τίποτα. Κι έτσι υπήρχε απορία και διαμάχη.....

Προσεύχονταν γι’ αυτό κι οι Επίσκοποι κι ο Αυτοκράτορας και οι πιστοί. Κι ο Θεός έδειξε πώς έπρεπε, σωστά να Τον υμνούνε: Επέτρεψε κι έγινε ένας φοβερός σεισμός. Όλος ο λαός, άρχοντες και βασιλιάς και Πατριάρχης βγήκαν στους δρόμους. Πήραν σταυρούς και λάβαρα, εικόνες και εξαπτέρυγα κι εκεί, έξω από τη Βασιλεύουσα, κάνανε λιτανεία. Με δάκρυα προσεύχονταν στον Θεό να σώσει την Πόλη, να σώσει τις ζωές τους.

Ο σεισμός ασταμάτητος συνεχιζότανε…

Κι εκεί, μπροστά στα μάτια ολονών έγινε το θαύμα: Ένα παιδάκι, απ’ αυτά που ακολουθούσαν τη λιτανεία, ξαφνικά, αρπάχτηκε – σαν από αόρατα χέρια – κι άρχισε ν’ ανεβαίνει στον ουρανό. Σταμάτησαν όλοι, σαστισμένοι κι αμίλητοι στράφηκαν προς τα πάνω κι έβλεπαν το θαυμαστό σημείο.

Χάθηκε στον ουρανό το παιδί. Τι έγινε; Πώς έγινε; Τι να σήμαινε άραγε αυτό;

«Κύριε ελέησον!» ήτανε η προσευχή σ’ όλων τα χείλη. «Κύριε ελέησον!».

Πέρασε ώρα. Και να, σαν να ‘τανε καθισμένο σ’ ένα σύννεφο, σιγά-σιγά κατέβηκε ξανά το παιδί και στάθηκε ανάμεσά τους.

Εκεί, μπροστά σε όλους, μπροστά στον Πατριάρχη και τον Αυτοκράτορα είπε με δυνατή φωνή:

– Στον ουρανό, οι αγγελικοί χοροί ψάλλουνε τον Τρισάγιο Ύμνο, ασταμάτητα, χωρίς τις λέξεις «ο σταυρωθείς δι’ ημάς». Παντού στον ουρανό αντηχεί το «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς».

Και λέγοντας τα τελευταία λόγια, άφησε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Την ίδια στιγμή σταμάτησε κι ο σεισμός.

ΘΕΪΚΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΟΤΗΡΙΟ

Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος αλλά αφανής λευίτης, ο π. Ιωάννης.

Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία.

Στη Θεία Λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς. Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξη του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «Σε υμνούμεν...» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο.

Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές. Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό.

-Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;

-Πως θα γίνει αυτό;

-Είναι εύκολο. Εκεί που είσαι πεσμένος μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, να σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, να λες την ευχή και να τελειώνεις.

-Την ευχή τη γνωρίζω, είναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ.

-Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσε μας, αλλά δεν είναι δύσκολο!

-Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. Ιωάννης. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά που φτάνει τα δυο-τρία μέτρα ύψος.

Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω για να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Με πιάνει φόβος και τρόμος. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πέφτω στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο να παραμερίσει τις φλόγες για να συνεχίσω.

Ύστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα. Αν όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς μέχρι να σβήσει η φωτιά ή να βρεθεί άλλος τρόπος, που θα μου επιτρέψει να μην καώ. Πότε-πότε σβήνει η φωτιά και γίνονται όλα όπως πρίν. Άλλοτε πάλι χωρίζουν οι φλόγες δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, οπότε κάνω το τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.

Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά. Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν λειτουργούσε. Γι' αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά χωριά, που περπατούσαν ώρες για να φτάσουν.

Μερικές φορές έρχονταν στη λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. Και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι έκλαιγαν. Στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυά τους, λες και κάποιος είχε ρίξει νερό!

Από το βιβλίο «Θαύματα και Αποκαλύψεις»

ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ: ΟΛΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ ὁ πιστὸς νὰ μὴν ἐπιδιώκει τὴν ἐκπλήρωση τοῦ δικοῦ του, ἀλλὰ τοῦ θείου θελήματος.

Μικρὸς Εὐεργετινός