ΑΝΑΒΕΤΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΑΚΙ ΣΑΣ!

Ανάβετε το καντηλάκι σας.

Το φως του καντηλιού δίπλα στις εικόνες, είναι ομολογία πίστεως που κάνει τον σατανά να απομακρύνεται.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο· όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τί έχει αντάξιο να δώσει: Δίνει τόν εαυτό του…»

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ!

Η υπομονή του Γέροντα Παϊσίου

– Γέροντα, πως μπορείς να αντιμετωπίσεις τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;
– Με την υπομονή!
– Και αν δεν έχεις;
– Να πας να αγοράσεις! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ! Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πεις, δεν γίνεται τίποτε. Καλύτερα εκείνη την στιγμή να σιωπήσεις και να λες την ευχή.
Με την ευχή θα καλμάρει ο άλλος, θα ηρεμήσει και θα μπορέσεις μετά να συνεννοηθείς μαζί του. Βλέπεις, και οι ψαράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχει μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλωσυνέψει ο καιρός.

– Που οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;
– Στην λίγη… εσωτερική τους ειρήνη! Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή. «Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται», λέει το Ευαγγέλιο. Γι’ αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν στην υπομονή οι άνθρωποι.
Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Και βλέπω πως με την υπομονή σώζεται η οικογένεια. Είδα θηρία να γίνονται αρνιά. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ "ΠΙΑΣΕΙΣ" ΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ, ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙΣ, ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΣΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: «Εάν θέλεις να «πιάσεις» τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ’αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός».

ΟΙ 3 ΒΑΘΜΟΙ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ

1) ΘΑΝΑΣΙΜΑ   2) ΣΥΓΓΝΩΣΤΑ   3) ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΕΩΣ 

(1) Θανάσιμα εἶναι τὰ προαιρετικά ἐκείνα ἁμαρτήματα, ὄπου φθεῖρουν, ἢ τὴν πρὸς Θεὸν ἀγάπην μόνην, ἢ τὴν πρὸς τὸν πλησίον ὁμοῦ καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ἀποκατασταίνουν ἐκείνον ὄπου τὰ κάνει, ἐχθρὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔνοχον εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον τῆς κολάσεως. Ταύτα τὰ καθολικώτερα εἶναι : Ἡ ὑπερηφάνια, ἡ φιλαργυρία, ἡ πορνεία, ὁ φθόνος, ἡ γαστριμαργία, ὁ θυμὸς καὶ ἡ ακηδία ἤτοι ἀμέλεια. Τῆς μὲν ὑπερηφανίας ἐνέργειαι καὶ ἀποτελέσματα εἶναι ταύτα : Κενοδοξία, καύχησις, οἴησις, φιλοτιμία, ἀνυποταξία, καταγέλασις, ὑπόκρισις, τὸ πεῖσμα καὶ ἄλλα. Τῆς δὲ φιλαργυρίας ταῦτα : Πλεονεξία, ἀνε-λεημοσύνη, σκληρότης τῆς καρδίας, κλεψιά, ἀρπαγή, ψεύδος, ἀδικία, δολιότης, ἐπιορκία, σιμωνία, ἰεροσυλία, ἀπιστία, καὶ τὸ διάφορον τῶν ἄσπρων. Τῆς πορνεῖας ταύτα : Μοιχεία, ἀρσενοκοιτία, κτηνοβατία, αἰμομιξία, παιδοφθορία, παρθενοφθορία, συγκυλισμός, μαλακία, ἀναίδεια, τύφλωσις τοῦ νοός καὶ ἀθεοφοβία. Τοῦ φθόνου ταύτα : Ἐπιβουλή, ἔχθρα, χαιρεκακία, φιλονεικία, καταλαλιά, ἀπάτη, προδοσία, φόνος, ἀχαριστία, λύπη ἐπὶ τοῖς καλοῖς τοῦ φθόνουμένου. Τῆς γαστρίμαργίας ταύτα : Λαιμαργία, μέθη, ἀσωτεία, καρηβαρία, λαγνεία, ἀκηδία καὶ ἄλλα. Τοῦ θυμοῦ ταύτα : Βλασφημία, μίσος, μνησικακία, φιλονεικία, ἐπιορκία, κατάρα, ὔβρις, μάχη, διαπληκτισμός καὶ φόνος. Τῆς ἀκηδίας ταύτα : Μικροψυχία, θηλυπρέπεια, λύπη καὶ ἀγανάκτησις διὰ τὸ καλό ποὺ ἔχει νὰ κάνει, προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, ἀπόγνωσις, ἀπιστία καὶ νοθρώτης καὶ ἔλειψις τῶν καλῶν ὄπου ἐδύνατο νὰ πράξει. Σημείωσε δέ καὶ τούτο, ὅτι τὰ θανάσιμα ταύτα νοούνται ὡσάν πάθη τινὰ καὶ ἔξεις ἐριζωμέναι εἰς τὴν ψυχήν, ἀφ’ ὥν βλαστάνουν τὰ ἀνωτέρω ἀποτελέσματα. Καὶ ὅτι, ἄλλα ἐξ, αὐτῶν εἶναι μεγαλύτερα, καὶ ἄλλα μικρότερα ἄλλα εἶναι αἴτια τῶν ἄλλων, καὶ ἄλλα αἰτιατά, ὡς εἶδες, ὅτι ἀπὸ τὴν γαστριμαργία γεννάται ἡ λαγνεία, καὶ ἡ ἀκηδία καὶ ὅτι ἄλλα ἐξ αὐτῶν γεννοῦν διάφορα ἀποτελέσματα, καὶ ἄλλα γεννοῦν τὰ αὐτά, καθῶς ὁ φθόνος καὶ ὁ θυμὸς γεννοῦν τὸν φόνο καὶ τὴν φιλονεικία. 

(Ἐξομολογητάριον Ἀγ.Νικοδήμου – σελ.15) 

(2) Συγγνωστὰ δὲ εἶναι ἐκείνα τὰ προαιρετικά ἁμαρτήματα, ὅπου δὲν φθεῖρουν τὴν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ τὸν πλησίον ἀγάπην, μηδὲ κατασταίνουν τὸν ἄνθρωπον ἐχθρὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἔνοχον εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον, εἰς τὰ ὁποία εἶναι ὑποκείμενοι καὶ αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, κατὰ τὸ ρητὸν τοῦ ἀδελφοθέου ''Πολλὰ γὰρ πταίομεν ἄπαντες'' ( Ἰάκ-3,2). Καὶ τὸ τοῦ Ἰωάννου «Ἐὰν εἴπωμεν, ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἐαυτοὺς πλανώμεν» (Α΄-Ἰωάν. 1,8) καὶ κατὰ τὸν ρκέ, ρκστ', ρκζ', κανόνα τῆς ἐν Καθαργενή. Ταύτα δέ εἶναι κατὰ τὸν Κορέσιον καὶ τὸν Χρύσανθον, ὁ ἀργὸς λόγος, ἡ πρώτη κίνησις καὶ ταραχή τοῦ θυμοῦ, ἡ πρώτη κίνησις τῆς ἐπιθυμίας, ἡ πρώτη κίνησις τοῦ μίσους, τὸ παιγνιώδες ψεύδος, ὁ κατὰ πάροδον φθόνος, ἤτοι ὁ κοινῶς λεγόμενος ζῆλος, ὅστις εἶναι λύπη μικρὰ διὰ τὰ καλὰ τοῦ πλησίον, καὶ τὰ ὅμοια. Συγγνωστὰ δὲ γίνονται τὰ ἀνήκοντα εἰς τὸ σῶμα θανάσιμα ἀμαρτήματα, ὄταν ἔλθουν εἰς μόνην τὴν διάνοιαν καὶ τὸν λόγον δηλ. ἡ θανάσιμος πορνεία, ὅταν συλληφθή ἐν τῆ ἐπιθυμία καὶ διανοία ἢ καὶ λαληθεῖ δι’ αἰσχρολογίας εἶναι συγγνωστή διὸ καὶ ὁ Ἀδελφόθεος εἶπεν ''Η ἐπιθυμία συλλαβούσα, τίκτει ἁμαρτίαν, (συγγνωστὴν δηλαδὴ) ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθείσα (διὰ τοῦ σῶματος καὶ τοῦ ἔργου) ἀποκυεῖ θάνατον''. Ὁμοίως καὶ ἡ τῷ λόγῳ ἀνήκουσα θανάσιμος ἐὰν γίνει μόνον μὲ τὸν νοῦν, εἶναι συγγνωστὴ δηλ. ἡ θανάσιμος βλασφημία, ὅταν γίνεται ἐν μόνω τὸ νοῒ ἁκουσίως, εἶναι συγγνωστή. Καὶ ἀπλῶς εἰπεῖν, τὰ γινόμενα θανάσιμα εἰς τὰ κατώτερα καὶ χονδρότερα μέρη, ὅταν γίνονται εἰς τὰ ἀνώτερα καὶ λεπτότερα μέρη, εἶναι συγγνωστά. 

(Ἐξομολογητάριον Ἀγ.Νικοδήμου – σελ.17) 

(3) Ἁμαρτήματα τῆς ἐλλείψεως ὁνομάζονται ἐκεῖνα τὰ καλὰ ἔργα, ἢ λόγια, ἢ νοήματα, ὅπου ἐδύνατο τινὰς νὰ κάνει ἢ νὰ νοήσει, ὅμως ἀμέλησε καὶ δὲν τὰ ἔκανε, οὕτε τὰ εἶπε, οὕτε τὰ ἐννόησε. Ἁμαρτήματα τῆς ἐλλείψεως λέγονται, καὶ ὅσα κακὰ ἐδύναντο καὶ εἴχαν τὸν τρόπον νὰ ἐμποδίσουν τινές, λόγω, ἢ ἔργω, καὶ δὲν τὰ ἐμπόδισαν• διὰ τούτο καὶ ἐπιτιμώνται παρομοίως μὲ ἐκείνους, ὅπου τὰ κάνουν, κατὰ τὸν κέ. Κανόνα τῆς ἐν Ἁγκύρα, τὸν οά. Κανόνα τοῦ Μεγ. Βασιλείου, καὶ τὸν κέ. Κανόνα τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Νηστευτοῦ. Ἡξεύρω πολὺ καλά, ὅτι τὰ ἁμαρτήματα ταύτα τῆς ἐλλείψεως, οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ γνωρίζουν πῶς εἶναι ὅλως ἁμαρτήματα• διότι ὁλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, ὅπου στοχάζονται διὰ ἁμαρτίαν ἄν δὲν ἔκαμαν τὴν τάδε ἐλεημοσύνη, ὅπου ἐδύναντο νὰ δώσουν εἰς τὸν πλησίον, ἢ νὰ κάνουν τὴν τόσην προσευχήν, ἡ ἄλλην ἀρετήν. Ἀλλ' ὅμως καὶ τούτο ἡξεύρω καλώτατα, ὅτι ὁ Θεὸς καὶ διὰ αὐτὰ ἔχει νὰ ζητήσει λογαρια-σμὸν ἐν ἡμέρα κρίσεως. Ποιὸς μᾶς βεβαιώνει; Τὸ παράδειγμα τοῦ ὁκνηροῦ ἐκεῖνου δούλου, ὅπου εἴχε τὸ ἔνα τάλαντον, καὶ τὸ ἔχωσεν εἰς τὴν γῆ, ὁ ὁποίος κατεδικάσθει, ὅχι διατὶ ἔκαμε καμμίαν ἁμαρτίαν, ἢ ἀδικίαν εἰς τοῦτο ἀλλ' ὅτι δυνάμενος νὰ τὸ αὐξήσει, ἀμέλησε καὶ δὲν τὸ αὔξησεν. Μᾶς βεβαιώνει καὶ τὸ παράδειγμα τῶν πέντε μωρῶν παρθένων, αἱ ὀποίαι κατεκρίθησαν ὅχι δι' ἄλλο, ἀλλὰ διὰ μόνην τὴν ἔλλειψιν τοῦ ἐλαίου. Καὶ ἡ παράστασις τῶν ἐξ ἀριστερῶν ἐστῶτων ἁμαρτωλῶν, οἱ ὁποίοι ἔχουν νὰ κατακριθοῦν, ὅχι διατὶ ἕκαμαν καμμία ἁμαρτία, ἀλλὰ διατὶ ἔλειψαν καὶ δὲν ἡλέησαν τὸν ἀδελφὸν τους «Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν''

(Ματθ-25,42) (Ἐξομολογητάριον Ἀγ.Νικοδήμου σελ. 19)

ΟΙ 12 ΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

1ος Βαθμὸς εἶναι, ὅταν κάνει κάποιος τὸ καλό, ὄχι δὲ καλῶς, ἀλλὰ σμίγει τὸ καλὸ μὲ τὸ κακό. 

2ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ τελεία ἀργία τοῦ καλοῦ. 

3ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ προσβολὴ τοῦ κακοῦ στὸ λογισμό. 

4ος Βαθμὸς εἶναι, ὁ συνδιασμός, ἤ συνομιλία μὲ τὸν λογισμό. 

5ος Βαθμὸς εἶναι ἡ πάλη ποὺ γίνεται πρὶν τὴν ἁμαρτία. 

6ος Βαθμὸς εἶναι ἡ συγκατάθεση νὰ γίνει ἡ ἁμαρτία. 

7ος Βαθμὸς εἶναι ἡ κατὰ διάνοια ἁμαρτία ποὺ γίνεται πρὸ τοῦ ἔργου ὅπου ὁ ἄνθρωπος τυπώνει εἰς τὸν νοῦν του τὴν ἁμαρτία τόσο παστρικὰ ὠσὰν νὰ τὴν κάνει μὲ τὸ ἔργον. 

8ος Βαθμὸς εἶναι, αὐτὴ ἡ πράξη καὶ κατ’ ἐνέργεια ἁμαρτία. 

9ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ συνήθεια ὅταν γίνεται ἡ ἁμαρτία συχνά. 

10ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ ἕξις τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία μὲ βία καὶ δυναστεία ἀναγκάζει τὸν ἄνθρωπον νὰ ἁμαρτάνει θέλοντα καὶ μὴ θέλοντα. 

11ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ ἀπόγνωσις ποὺ κυριεύει τὸν ἁμαρτωλόν. 

12ος Βαθμὸς εἶναι, ἡ αὐτοκτονία, δηλαδὴ θανατώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀφ’ ἑαυτοῦ του μὲ τὸ νὰ κυριεύθει ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση. 

[Ἐξομολογητάριον Ἁγίου Νικοδήμου σελ. 19-20]

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

Αιώνες τώρα η Εκκλησία έχει συμπεριλάβει στη λατρεία της και σ’ ό,τι επιτελείται, κάθε πρόσφορο μέσο που συντελεί είτε στην πρόσληψη του μηνύματός της από τους πιστούς, είτε στη μετάδοση των μηνυμάτων της προς αυτούς. Ένα απ’ αυτά τα μέσα είναι οι καμπάνες.

Οι καμπάνες της εκκλησίας, έλκουν την καταγωγή και την ονομασία τους από την περιοχή της Καμπανίας, της Ιταλίας, καθώς εκεί βρίσκονταν τα κατάλληλα μέταλλα για την παρασκευή καμπανών.

Οι καμπάνες εμφανίσθηκαν στη Δύση τον 6ο αιώνα και αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους και στην Ανατολή. Σήμερα δε νοείται Ορθόδοξος Ναός χωρίς καμπάνες, αφού θεωρούνται απαραίτητο και αναπόσπαστο τμήμα της λατρείας.

Σε κάθε περίσταση της Χριστιανικής ζωής και λατρείας, οι καμπάνες χρησιμοποιούνται για να επισημάνουν την έναρξη κάποιας Ιεράς Ακολουθίας, είτε πρόκειται για τακτικές ιερές ακολουθίες όπως του Εσπερινού, του Όρθρου, της Θείας Λειτουργίας της Ιεράς Αγρυπνίας, κ.λ.π., είτε για έκτακτα γεγονότα όπως η αναγγελία της εκδημίας ενός αδελφού ή κάποια φυσική καταστροφή, ή την έναρξη του κατηχητικού, ή την άφιξη του Επισκόπου στο Ναό κ.λ.π.

Οι καμπάνες χτυπούν πάντοτε στον ίδιο ρυθμό; Με τον ίδιο σκοπό;

Η απάντηση είναι πως όχι. Το Ορθόδοξο ήθος διαπερνά και επηρεάζει ακόμη και τον τρόπο κρούσεως των καμπανών ανάλογα με την περίπτωση.

Έτσι κατά την παραμονή και την κυρία ημέρα μιας μεγάλης Δεσποτικής ή Θεομητορικής Εορτής οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, όπως χαρμόσυνα χτυπούν όταν εορτάζει ο Άγιος της Ενορίας, του Ναού, όταν ψάλλεται η Δοξολογία προς τον Θεό, όταν επισκέπτεται για να χοροστατήσει και να ιερουργήσει ο Επίσκοπος, ο ιστάμενος εις τύπον και τόπον Χριστού, όταν εορτάζονται οι Εθνικές Εορτές ούτως ώστε και δι’ αυτού του τρόπου, της κρούσεως των καμπανών, να τονιστεί το γεγονός και να ευφρανθούν οι πιστοί στο άκουσμα των κωδονοκρουσιών.

Αντίθετα, όταν συμβαίνουν πένθιμα γεγονότα, όπως κατά την Μεγάλη Παρασκευή, της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, ή κατά την εκδημία κάποιου προσώπου, τότε ο ήχος των καμπανών προσαρμόζεται στον πένθιμο χαρακτήρα του γεγονότος και καλεί σε συμμετοχή και συμπαράσταση τους πιστούς.

Υπάρχουν θα λέγαμε και κάποιοι σταθεροί «κώδικες» κωδονοκρουσιών με κάποιες ίσως μικρές παραλλαγές από περιοχή σε περιοχή και από ενορία σε ενορία. Για παράδειγμα, όταν τελείται ο Εσπερινός και την άλλη μέρα δεν πρόκειται να τελεσθεί Θεία Λειτουργία χτυπά το λεγόμενο «μονοκάμπανο»,  δηλαδή χτυπά μόνο η μία από τις καμπάνες.

Ομοίως συμβαίνει και τα πρωινά που τελείται ο Όρθρος άνευ Θείας Λειτουργίας. Όταν, ωστόσο, τελείται ο Εσπερινός και την άλλη μέρα ξημερώνει μια γιορτή και θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία τότε χτυπά το λεγόμενο «διπλοκάμπανο» , δηλαδή χτυπούν τουλάχιστο οι δύο από τις τρεις καμπάνες του ναού, σε πιο έντονο και χαρούμενο ρυθμό, για να «ειδοποιήσουν» με έμφαση τους πιστούς ότι αύριο ο ναός θα «λειτουργήσει».

Ομοίως συμβαίνει και όταν τελείται η ακολουθία του Όρθρου και μετά απ’ αυτήν θα τελεσθεί η Θεία Λειτουργία.

Τότε, μάλιστα, έχουμε τρεις κωδονοκρουσίες. Μία στην αρχή του Όρθρου, μία περίπου στον μέσον του Όρθρου αμέσως μετά την ανάγνωση του Συναξαρίου και προ των καταβασιών, και η «τρίτη» λεγόμενη «καμπάνα» κατά τη Δοξολογία.

Ασφαλώς η Εκκλησία δεν χρησιμοποιεί τις καμπάνες απλώς και μόνο να γνωστοποιήσει στους πιστούς μια ακολουθία, μια τελετή, ένα γεγονός. Αυτό θα μπορούσε να το πράξει ιδίως στην εποχή μας και μ’ άλλα μέσα.

Η Εκκλησία συνεχίζει να χτυπά και θα χτυπά τις καμπάνες, γιατί η κρούση τους συμβολίζει και είναι το στόμα του Θεού, της Εκκλησίας, που μιλά στα τέκνα της και τα καλεί να προσέλθουν στο Ναό, στον οίκο του Πατρός τους να προσευχηθούν, να ξεκουραστούν πνευματικά, να γιατρευτούν, να δυναμώσουν, να ενθαρρυνθούν, να παρηγορηθούν, να ευχαριστηθούν, να κλάψουν, να χαρούν, να κατακτήσουν την ελπίδα, να κερδίσουν τη Σωτηρία τους.

Είναι αλήθεια ότι στις ημέρες μας οι καμπάνες χτυπούν ηλεκτρονικά, κάτι που δεν είναι πάντα κακό, και ανάμεσα στα προγράμματα κωδονοκρουσιών υπάρχει ένα πρόγραμμα που ονομάζεται «Αδάμ».

Τί σημαίνει άραγε αυτό; Σημαίνει κάτι το συγκλονιστικό. Ενθυμούμαστε ότι μετά την παρακοή τους οι Πρωτόπλαστοι κρύφτηκαν από το Θεό Γεν.κεφ3 στιχ.8-9, αλλά ο Κύριος ο Θεός φώναξε τον Αδάμ και του είπε: «Αδάμ που ει;» δηλαδή «Αδάμ, που είσαι;» Έτσι λοιπόν κάθε φορά που χτυπούν οι καμπάνες ο Θεός φωνάζει στον καθένα μας. «Αδάμ που είσαι;» Μας καλεί κοντά του, μας καλεί να τον πλησιάσουμε, να τον επισκεφθούμε.

π. Χαραλάμπους Παπαδοπούλου, Θεολόγου

Πηγή: dogma.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αν για έναν άρρωστο δεν κάνουμε προσευχή, η αρρώστια θα ακολουθήσει την φυσική της πορεία. Ενώ, αν κάνουμε προσευχή, μπορεί να αλλάξει δρόμο. Γι’ αυτό πάντα να κάνετε προσευχή για τους αρρώστους. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Σήμερα το Ευαγγέλιο το βάζουν στην άκρη, την παρανομία την κάνουν νόμο, την αμαρτία την κάνουν μόδα. Πάει να διαλυθεί το παν, αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός!

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν μοιάζει μὲ τὴ ζωὴ ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ ἐντυπωσιάσουν τοὺς ἄλλους, νὰ ἐπηρεάσουν μὲ τὶς θεωρίες τους τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἀποκτήσουν μαθητὲς καὶ ὀπαδούς. 

Εἶχε ὁ Κύριος τὴν ἴδια οὐσία καὶ φύση μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Ὅμως «ἐκένωσε» (ἄδειασε) τὸν Ἑαυτό Του ἀπὸ τὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητάς Του. Πῆρε μορφὴ δούλου καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς βέβαια νὰ παύσει νὰ εἶναι Θεός. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος μέσα στὸ χρόνο, ἔγινε ἕνας ἀπὸ μᾶς. Ἔζησε πάμφτωχα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εὔκολα μποροῦσε κάποιος νὰ σκανδαλισθεῖ, νὰ ἐκ­φράσει ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴ θεότητά Του. Ὅπως ἔκανε στὴν ἀρχὴ καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα Μαθητές Του, ὁ Ναθαναήλ, πού, ὅταν φίλος του Φίλιππος τὸν κάλεσε νὰ γνωρίσει καὶ αὐτὸς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, τὸν Χριστό, τοῦ ἀπάντησε: «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀ­γαθὸν εἶναι;»· Ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, τὸ κακόφημο καὶ ἄσημο αὐτὸ χωριό, μπορεῖ νὰ βγεῖ τίποτε καλό; Γιὰ νὰ ὁμολογήσει ὅμως λίγο ἀργότερα: Διδάσκαλε, Ἐσὺ πράγματι εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Ἐσὺ εἶσαι ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ περιμένουμε σύμφωνα μὲ τὶς προφητεῖες (Ἰω. α΄ 46-50).

   Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν ἀνθρώπων συν­­­ε­χίστηκε, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἐν­ῶ κατὰ κόσμον φαινόταν ἄσημος, εἶχε ἀ­πόλυτες ἀξιώσεις γιὰ τὸν Ἑαυτό Του. Ὑπῆρξαν περιπτώσεις ποὺ καὶ αὐ­τοὶ ποὺ παρακολουθοῦσαν συν­ε­χῶς τὰ κη­ρύγματά Του δυσκολεύον­ταν νὰ κατανοήσουν τὸ πραγματικὸ νόημα τῶν λόγων Του καὶ εὔκολα Τὸν παρεξηγοῦσαν καὶ Τὸν ἐγκατέλειπαν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔλεγε: «Μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» (Ματθ. ια΄ 6). Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν θὰ σκανδαλισθεῖ βλέποντας τὴν ταπεινὴ ἐξωτερικὴ μορφὴ τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς μου, στὴν ὁποία ἑκούσια ὑποβλήθηκα γιὰ νὰ σώσω τὸν ἄνθρωπο.

   Ὅλα ὅμως αὐτὰ τὰ ἐμπόδια τῆς λογικῆς τὰ ξεπέρασαν τὰ πλήθη τῶν πι­στῶν Χριστιανῶν, τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκ­κλησίας μας, ποὺ προτίμησαν νὰ ὑποστοῦν φρικτὰ μαρτύρια παρὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Σωτήρα Χριστό.

   Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ μάλιστα ἡ ἀξίωσή Του ὅτι εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ἀποτελοῦν σκάνδαλο καὶ γιὰ τὴ δική μας ἐποχή, ἐποχὴ ποὺ σχετικοποιεῖ τὰ πάντα καὶ δὲν δέχεται τὴν ἀπόλυτη ἀξίωση τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ κάθε τρόπο ἐπιδιώκει νὰ Τὸν κατεβάσει, νὰ Τὸν κάνει ὅμοιο μὲ τοὺς ἄλλους, τοὺς γκουρού, τοὺς σοφοὺς δασκάλους, τοὺς ἱδρυτὲς τῶν διαφόρων θρησκειῶν. Τὸ ἱερὸ Ευαγγέλιό Του τὸ ἐξομοιώνει μὲ τὸ τάχα «ἱερὸ» Κοράνιο, μὲ τὶς Βέδες τῶν Ἰνδουϊστῶν, τὶς σκέψεις τοῦ Κομφούκιου, τὴ σοφία τοῦ Βούδα.

   Τὴ βεβήλωση αὐτὴ ἐπιχειρεῖ νὰ τὴν καθιερώσει καὶ στὴν πατρίδα μας τὸ γνωστὸ Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου. Ἕνα πρόγραμμα ποὺ ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας δείχνει ἀποφασισμένος νὰ ἐ­πι­­βάλει, παρὰ τὸν ἀντισυνταγματικό του χα­ρακτήρα, τὴν ἀντίδραση τῆς Ἱε­ρᾶς Συ­νόδου καὶ σχεδὸν τοῦ συνόλου τῶν δασκάλων καὶ τῶν θεολόγων. Ἐκ­τελεῖ ἐντολές; Προσβλέπει στὰ εὐρωπαϊκὰ κονδύλια; Μυστήριο!

   Ἔτσι καὶ ἀλλιῶς φαίνεται ξεκάθαρα πὼς ἔχουμε πλέον εἰσέλθει στὴν ἐποχὴ τῆς λεγόμενης Πανθρησκείας· κινήματος ποὺ προωθεῖται χρηματοδοτούμενο ἀπὸ σκοτεινοὺς κύκλους μὲ σκοπὸ τὴ δημιουργία ἑνὸς θρησκευτικοῦ πολ­τοῦ ἀπὸ λίγο Χριστιανισμό, πολὺ Ἰν­δουϊσμό, Μωαμεθανισμό, Ἰουδαϊσμό, Κομφουκιανισμό, Ζενισμό, Βουδισμό, Ταοϊσμὸ καὶ πολλὰ καὶ διάφορα ἄλλα.

   Ὅμως αὐτὴ ἡ ὕπουλη σατανικὴ κίνηση πρέπει νὰ μᾶς ἀφήσει ἀνεπηρέαστους τοὺς πιστούς, ἀκόμη κι ἂν βλέπουμε Χριστιανοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡ­γέτες νὰ τὴν ἀνέχονται ἢ καὶ νὰ τὴν εὐνοοῦν. Ἐμεῖς νὰ διώχνουμε κάθε δισταγμὸ καὶ νὰ ἀποδεχόμαστε μὲ τέλεια ἐμπιστοσύνη τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ποὺ κατέχει καὶ διδάσκει ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Νὰ μελετοῦμε τὴ θεία Του διδασκαλία ποὺ περιλαμβάνεται στὸ ἅγιο καὶ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ εἶναι ἡ μοναδικὴ καὶ ἀδιάψευστη ἀλήθεια. Νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς ὁ ἀ­πλανὴς καὶ ἀσφαλὴς ὁδηγός μας στὰ δύσβατα μονοπάτια τῆς ζωῆς μας. Γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Πέτρο: «Κύριε... ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καὶ ἐγνώκαμεν ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ἰω. ς΄ 68-69).

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”