ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (Β' ΜΕΡΟΣ)

Η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Σύνοδο της Κρήτης
Β΄ Μέρος
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
            
Συνεχίζεται η αναφορά στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, που έλαβαν, ή δεν έλαβαν, μέρος στη Σύνοδο της Κρήτης. Μετά το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οι αναφορές σήμερα είναι στα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Μόσχας.

Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
            Η αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας στη Σύνοδο της Κρήτης είχε ελάχιστη συνεισφορά στην όλη διαδικασία. Ήταν «σε όλα ναι» προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χωρίς καν να επιχειρηματολογεί...Όσοι μίλησαν περισσότερο προκαλούσαν αρνητικά ή/και ειρωνικά σχόλια. Οι έχοντες σοβαρή σκέψη απέφυγαν να μιλήσουν... Ο Πατριάρχης κ. Θεόδωρος στη διαδικασία εντός της Συνόδου ουδέν το ουσιώδες προσέφερε. Όσα εκτός Συνόδου είπε προς τους «συμπατριώτες» του Έλληνες της Κρήτης ήσαν απλοϊκά και γλυκανάλατα. Οι Μητροπολίτες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας συμμετέσχον στη Σύνοδο, αλλά και να απουσίαζαν, δεν θα γινόταν αισθητή η απουσία τους...

Πατριαρχείο Αντιοχείας
            Το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν συμμετέσχε στη Σύνοδο της Κρήτης. Η, όπως θεωρεί, με την υποστήριξη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Ελληνικής κυβερνήσεως, εισπήδηση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων σε περιοχή (Κατάρ), την οποία θεωρεί κανονικό του έδαφος, επηρέασε αποφασιστικά την επιλογή του να μη συμμετάσχει.
            Μετά τη λήξη της Συνόδου στην Κρήτη και συγκεκριμένα στις 27 Ιουνίου 2016, συνεδρίασε η Σύνοδος του  Πατριαρχείου Αντιοχείας υπό την προεδρία του Πατριάρχου Ιωάννου Ι΄. Μετά τη συνεδρίαση οι Συνοδικοί Μητροπολίτες εξέδωσαν Ανακοινωθέν, με το οποίο δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν ως Σύνοδο αλλά ως «Συνέλευση» τη σύγκληση των δέκα τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Κρήτη. Στο Ανακοινωθέν ενημερώνουν για τις ακόλουθες ομόφωνες αποφάσεις τους:
Θεωρούν τη συνάντηση της Κρήτης ως μία προκαταρκτική Συνέλευση της Πανορθοδόξου μεγάλης Συνόδου. Επομένως θεωρούν ότι τα εγκριθέντα έγγραφα δεν είναι τελικά, αλλά ανοικτά προς συζήτηση και τυχόν τροποποιήσεις, όταν συγκληθεί η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με την παρουσία και τη συμμετοχή όλων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Επομένως οι αποφάσεις δεν δεσμεύουν καθ’ ονονδήποτε τρόπο το Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής.
Αρνούνται την απόδοση του συνοδικού χαρακτήρα σε οποιαδήποτε ορθόδοξη συνέλευση, στην οποία δεν συμμετέχουν όλες οι Ορθόδοξες αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Επομένως αρνούνται την ονομασία της Συνελεύσεως της Κρήτης ως «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου».
Διαβεβαιώνουν ότι η αρχή της ομοφωνίας εξακολουθεί να είναι ο βασικός κανόνας, ο οποίος διέπει τις διορθόδοξες σχέσεις. Υπενθυμίζουν ότι η απόφαση των Προκαθημένων του 2014 ήταν ότι «Άπασαι αι αποφάσεις, κατά τε την Σύνοδον και κατά το προπαρασκευαστικόν αυτής στάδιον λαμβάνονται καθ’ ομοφωνίαν».
Κατά τη Σύνοδο τους οι Αντιοχείς Αρχιερείς μνημόνευσαν τον Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλο, ο οποίος απήχθη πριν από τρία και πλέον χρόνια από τους ισλαμιστές. Σημειώνεται ότι για τον απαχθέντα Μητροπολίτη, του οποίου αγνοείται η τύχη, δεν υπήρξε οποιαδήποτε μνεία στην Εγκύκλιο της Συνόδου στην Κρήτη... Επίσης προσευχήθηκαν υπέρ της αναπαύσεως όλων όσοι μαρτύρησαν για τη Χριστιανική τους Πίστη στη Συρία και στις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής.
Το χειμαζόμενο και σκληρά δοκιμαζόμενο  Πατριαρχείο Αντιοχείας θα έπρεπε να είχε όλη την έμπρακτη αγάπη, την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση  των υπολοίπων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Έτσι θα φαινόταν η ενότητά της...Αντί αυτού επιδείχθηκε αδιαφορία προς τα ζητήματά του. Μητροπολίτης του Πατριαρχείου Αντιοχείας μας είπε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους συμπεριφέρεται ως να είναι δεύτερης κατηγορίας Ορθόδοξοι Χριστιανοί και εξέφρασε τη λύπη του, που ο κ. Βαρθολομαίος κατηγόρησε άδικα το Πατριαρχείο Αντιοχείας για την απουσία του από τη Σύνοδο της Κρήτης.

Πατριαρχείο Ιεροσολύμων
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποτέλεσε τον κύριο παράγοντα της αποτυχίας της Συνόδου στην Κρήτη.  Η επιμονή του στο να εισπηδήσει σε περιοχή του Πατριαρχείου Αντιοχείας και να εγκαταστήσει στο Κατάρ τον Αρχιεπίσκοπο Κατάρων Μακάριο προκάλεσε τη δικαιολογημένη αντίδραση του Πατριαρχείου Αντιοχείας και την απουσία του από τη Σύνοδο της Κρήτης.
Ο Πατριάρχης κ. Θεόφιλος έχει καλές σχέσεις με την ισλαμική εξουσία του Κατάρ και όχι μόνο δεν υποχωρεί μπροστά στην εύλογη αντίδραση του Πατριαρχείου Αντιοχείας, αλλά ενώ υποστηρίζει ότι δεν έχει χρήματα για να επισκευάσει τον Πανάγιο Τάφο προχωρεί  στην ανέγερση Ορθοδόξου Ναού στο Κατάρ, όπου ζουν ελάχιστοι Έλληνες εργαζόμενοι...
            Ο κ. Θεόφιλος είναι ικανοποιημένος από τη στάση του Οικουμενικού Πατριάρχου στο θέμα του Κατάρ και κατά τη Σύνοδο  χωρίς καμία συζήτηση ο ίδιος και οι συνοδεύσαντες αυτόν Αρχιερείς ακολούθησαν πιστά τα όσα ο κ. Βαρθολομαίος είπε και έκανε... Αρνητική εντύπωση στους συμμετασχόντας στη Σύνοδο Αρχιερείς έκανε το γεγονός ότι ενώ το Πατριαρχείο έχει άνω των δεκαπέντε Αρχιερέων, αρκετοί από τους οποίους έχουν καλές θεολογικές γνώσεις, ο Πατριάρχης πήρε μαζί του μόνο πέντε, από τους οποίους ο Φιλαδελφείας Βενέδικτος δεν έχει πτυχίο Θεολογίας... Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έχει επιτύχει πάντως στο εσωτερικό του Πατριαρχείου να μην υπάρχει οποιοσδήποτε αντίλογος – ακόμη και διάλογος... Εκτός Πατριαρχείου διατηρεί καλές σχέσεις τόσο με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς, όσο και με τους Παλαιστινίους και τους Ιορδανούς... Προφανώς στην κρίση του έχει υποβαθμίσει τις αντιδράσεις της Αντιόχειας και της Μόσχας.

Πατριαρχείο της Μόσχας
            Το Πατριαρχείο της Μόσχας απέσχε της Συνόδου στην Κρήτη. Η διαφωνία και η μη υπογραφή δύο  κειμένων, για τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους Χριστιανούς και για το γάμο και τα κωλύματα του, από τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας ήταν η δικαιολογία της Ρωσικής Εκκλησίας να μη συμμετάσχει. Τα επιχειρήματά της είναι ίδια με αυτά που εξετέθησαν στα του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Επιγραμματικά η Μόσχα υποστήριξε ότι για να συγκληθεί η Σύνοδος θα έπρεπε όλα τα προς έγκριση στη Σύνοδο κείμενα να είναι υπογεγραμμένα από όλους, που δεν ήσαν, και στη Σύνοδο θα έπρεπε να είναι παρούσες όλες οι Εκκλησίες, που δεν ήσαν.
            Είναι αληθές ότι η Ρωσική Εκκλησία συμμετέσχε σε όλες τις διαδικασίες προετοιμασίας της Συνόδου, από το 1961 έως και το 2016. Η μία άποψη είναι πως ήθελε πραγματικά να διεξαχθεί η Σύνοδος και πως η αποχή της οφείλεται σε πραγματικούς λόγους και εύλογες αιτίες. Η άλλη είναι πως πάντοτε ήθελε να παρακολουθεί και να ελέγχει τις εξελίξεις εν όψει της Συνόδου, αλλά ποτέ δεν θα δεχόταν αυτή να συγκληθεί και να διεξαχθεί υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, τότε η Μόσχα εξυπηρετήθηκε από τα λάθη του Φαναρίου και κυρίως από την εμμονή του να ενεργεί υπέρ του «ελληνικού» Πατριαρχείου Ιεροσολύμων σε βάρος του «αραβικού» Πατριαρχείου Αντιοχείας. Με την ίδια λογική, ότι η Μόσχα θα υπονόμευε την επιτυχία της Συνόδου, υποθέτει κανείς ότι και να λυνόταν το ζήτημα του Κατάρ και των κωλυμάτων του γάμου στη Σύνοδο δεν θα προσερχόταν ο Μόσχας και η αντιπροσωπεία της Ρωσικής Εκκλησίας θα πρόβαλε βέτο στο κείμενο για τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους άλλους χριστιανούς. Στην άρνησή της θα ήταν απόλυτη και τότε ή το Φανάρι θα δεχόταν ότι οι ετερόδοξοι δεν είναι «Εκκλησίες», κάτι που θα κατέρριπτε όλο το οικουμενιστικό οικοδόμημα που έχει κτίσει επί δεκαετίες, ή θα προχωρούσε καταργώντας την αρχή της ομοφωνίας, που θα προκαλούσε πάλι την αποχώρηση της Ρωσικής Εκκλησίας και, τουλάχιστον, των άλλων τριών Πατριαρχείων, Αντιοχείας, Βουλγαρίας και Γεωργίας. Πάλι δηλαδή θα είχαμε σπάσιμο της ενότητας και ήττα του Φαναρίου... 
            Η Ρωσική Εκκλησία σήμερα είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση στην Ουκρανία. Ο εθνικισμός των αδελφών των Ρώσων Ουκρανών και ο πρόσφατος πόλεμος και οι συνέπειές του έχουν αυξήσει τον φανατισμό και το μίσος τους έναντι των Ρώσων. Στους μη ρωσόψυχους Ουκρανούς ο,τιδήποτε ρωσικό είναι απόβλητο, επομένως και η Ρωσική Εκκλησία. Για τους δυτικόψυχους εθνικιστές Ουκρανούς οι ρωσόψυχοι είναι προδότες. Στην κατάσταση αυτή η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να επιζήσει στην Ουκρανία. Αυτή είναι η κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Το Πατριαρχείο του Κιέβου, προϊόν του εθνικισμού και της φιλοδοξίας ορισμένων Ουκρανών, δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά υποστηρίζεται από την δυτικόστροφη εθνικιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας.
Η πολιτική επηρεάζει στην Ουκρανία την εκκλησιαστική κατάσταση και πλέον η Ρωσική Εκκλησία πιέζεται αφόρητα όχι μόνο από την Ουκρανική κυβέρνηση, αλλά και από την εθνικιστική προπαγάνδα των Ουνιτών και των Ορθοδόξων του Πατριαρχείου του Κιέβου. Η αυτονομία που δόθηκε από το Πατριαρχείο της Μόσχας στην υπό τη δικαιοδοσία Του Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας δεν ικανοποιεί τους εθνικιστές Ουκρανούς που επιζητούν  τη δημιουργία ανεξάρτητης από τη Μόσχα Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.

Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έχει εμπλακεί στο θέμα, και θέλει να ικανοποιήσει τη φιλοδυτική κυβέρνηση της Ουκρανίας, το Βατικανό και τους Αμερικανούς. Ομως γνωρίζει ότι το εγχειρημα είναι επικίνδυνο. Αν το Φανάρι προχωρήσει στη ντε φάκτο και ουσιαστικά πραξικοπηματική ανακήρυξη του Αυτοκεφάλου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και ο κ. Βαρθολομαίος δεν θα ήθελε εκτός από την αποτυχία της Συνόδου να χρεωθεί στην Ιστορία και ότι προκάλεσε το πρώτο και μεγάλο σχίσμα στην 2000ετή πορεία της Ορθοδοξίας.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

Η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Σύνοδο της Κρήτης
Α΄   Μέρος
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μετά την ολοκλήρωση των αναφορών και επισημάνσεων για τη Σύνοδο στην Κρήτη ακολουθεί το μέρος, στο οποίο θα περιγραφεί, κατά τη σειρά των Διπτύχων, η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στην εν λόγω  Σύνοδο.

Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης

Το Πατριαρχείο επιδίωξε επί των ημερών του σημερινού Πατριάρχου Βαρθολομαίου να συγκληθεί η Πανορθόδοξη Σύνοδος. Θεώρησε ότι θα οδηγούσε σε σημαντική αύξηση του κύρους προσωπικά του Πατριάρχου και γενικότερα του χειμαζόμενου υπό την τουρκική εξουσία Πατριαρχείου.

Το Φανάρι επιδίωξε την πραγματοποίησή της Συνόδου με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία. Δέχθηκε να μη συγκληθεί στην Κωνσταντινούπολη. Αποδέχθηκε την ένσταση κυρίως των Πατριαρχείων Ρωσίας και Σερβίας, ότι δεν είναι δυνατό Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας να τελείται υπό το βλέμμα του Μουσταφά Κεμάλ και υπό την τουρκική σημαία. Δέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης να προεδρεύει καθήμενος στο μέσον αλλά σε ίδιο ύψος με τους άλλους Προκαθημένους. Δέχθηκε οι αποφάσεις προ και κατά τη Σύνοδο να είναι ομόφωνες. Για να συμμετάσχει στη Σύνοδο ο νεαρός και φιλόδοξος Αρχιεπίσκοπος Τσεχίας και Σλοβακίας Ραστισλάβ δέχθηκε να ταπεινωθεί και να τον αναγνωρίσει, αυτόν στον οποίο είχε επιβάλλει το επιτίμιο της ακοινωνησίας, για Κανονικούς λόγους... Πέτυχε να προσεγγίσει τον Μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιο και να τον πείσει να συμμετάσχει ο ίδιος και να πεισθεί και ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος να συμμετάσχει μαζί με όλη την αντιπροσωπεία στη Σύνοδο της Κρήτης, παρά τις ζωηρές επιφυλάξεις, που είχαν εκφραστεί στην πρόσφατη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας. Επίσης το Φανάρι πρόσφερε κίνητρα στον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο της Πολωνίας και στην ολιγομελή αντιπροσωπείας της, ώστε να συμμετάσχουν στη Σύνοδο. Η παρουσία στη Σύνοδο των αντιπροσωπειών Σερβίας, Πολωνίας και Τσεχίας – Σλοβακίας έσπασε το μπλοκ των Σλαβικών Εκκλησιών. Αυτό ήταν θετικό, αλλά καθόλου αρκετό για την επιτυχία της Συνόδου.
          Η παθιασμένη επιθυμία του Φαναρίου να διεξαχθεί η Σύνοδος το οδήγησε σε σοβαρά λάθη τακτικής. Αποτέλεσμα,  με  ευθύνη του απέτυχε ο σκοπός της Συνόδου στην Κρήτη, να φανεί η Ορθοδοξία ενωμένη, υπό την ηγεσία του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Το  βασικό λάθος ήταν ότι το Φανάρι δέχθηκε κατά την προδιαδικασία και κατά τη Σύνοδο οι αποφάσεις να είναι ομόφωνες. Όταν εκ των υστέρων αντελήφθη το λάθος του και ο Μητροπολίτης Περγάμου διαπίστωσε ότι έτσι η Σύνοδος είναι υπό τον έλεγχο ή, ακόμη, και τον εκβιασμό μιας Εκκλησίας ήταν αργά. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε υπογράψει την αιχμαλωσία του. 
          Άλλο σοβαρό λάθος ήταν η στάση του έναντι του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Αυτό παρά το ότι λέγεται «Ελληνορθόδοξο» ( Σημ.γρ. Το «Συρορθόδοξο» είναι μονοφυσιτικό) αποτελείται πλέον σχεδόν αποκλειστικά από άραβες το γένος κληρικούς και λαϊκούς. Πολλοί κληρικοί του είναι ελληνόφωνοι και έχουν σπουδάσει σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπως ο σημερινός Πατριάρχης Ιωάννης. Από τα παλιά χρόνια το Πατριαρχείο Αντιοχείας είχε προστριβές με το από Έλληνες ποιμαινόμενο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Μετά την από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων τοποθέτηση Μητροπολίτου στο Κατάρ (Σημ. γρ. Όπου σπανίζουν οι Έλληνες και γενικά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί) το Πατριαρχείο Αντιοχείας, που θεωρεί το Κατάρ κανονικό του έδαφος, διέκοψε την κοινωνία με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έως ότου αυτό αποσύρει τον Μητροπολίτη του από το Κατάρ.
Το Πατριαρχείο Αντιοχείας κατά τα τελευταία χρόνια προειδοποιούσε συνεχώς πως αν δεν αποσύρει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων το Μητροπολίτη από το Κατάρ εκείνο θα απέχει από τις διαδικασίες. Έχοντας αποσπάσει το «ομόφωνο» στις αποφάσεις πίεζε στο να ικανοποιηθεί το αίτημά του, γιατί αν απουσίαζε δεν μπορούσαν να προχωρήσουν οι διαδικασίες και επομένως η Σύνοδος. Εν όψει και της Συνόδου έγιναν προσπάθειες από το Φανάρι και το Υπουργείο των Εξωτερικών της Ελλάδος να αρθεί το αδιέξοδο, αλλά αυτές δεν είχαν αποτέλεσμα.  
Το Φανάρι είχε πάρει την απόφαση του, να παραβεί την υπογραφή του και να συνέλθει η Σύνοδος στην Κρήτη ανεξαρτήτως των όσων τοπικών Εκκλησιών θα συμμετάσχουν.  Εν τούτοις έκαμε μια τελευταία προσπάθεια να μεταπείσει το Πατριαρχείο Αντιοχείας να αλλάξει άποψη. Στις 30 και 31 Μαΐου 2016 η Πατριαρχική Σύνοδος επελήφθη του προβλήματος μεταξύ των δύο πρεσβυγενών Πατριαρχείων και πήρε την απόφαση μετά την Σύνοδο της Κρήτης να προτείνει τη σύσταση Επιτροπής «προς μελέτην του ζητήματος και εξεύρεσιν κοινώς αποδεκτής λύσεως».
Η απόφαση αυτή του Φαναρίου ήταν χονδροειδές λάθος τακτικής.Το σκληρά δοκιμαζόμενο Πατριαρχείο της Αντιοχείας εξέλαβε την εν λόγω απόφαση ως εμπαιγμό προς αυτό και ως απλοϊκή και εκ του πονηρού προσπάθεια να υφαρπαγεί η παρουσία του στη Σύνοδο. Επίσης την εξέλαβε ως ένα φαινόμενο εθνοφυλετισμού εκ μέρους του Φαναρίου και του ελληνικού ΥπΕξ, αφού πιστεύει ότι θα μπορούσαν, όπως συνέβη στην περίπτωση του Πατριάρχου Ειρηναίου, να πιέσουν και να πετύχουν το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων να αποσύρει τον Μητροπολίτη του από το Κατάρ.
Τελικά η στρατηγική προσπάθεια της Εκκλησίας της Ελλάδος να προσεγγίσει το Ελληνορθόδοξο αλλά αραβικό πλέον Πατριαρχείο Αντιοχείας και να αναπτύξει καλή σχέση μαζί του, δίνοντας υποτροφίες σε πολλούς σπουδαστές του, κληρικούς και λαϊκούς και προσφέροντας γενναία βοήθεια προς αυτό κινδυνεύει να αποτύχει από τα λάθη του Φαναρίου. Είναι όμως μόνο λάθη, ή είναι επιλογή του Φαναρίου και του ΥπΕξ να υποστηριχθεί το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων ανεξαρτήτως των συνεπειών που έχει αυτή η επιλογή στις σχέσεις τους με το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Είναι λυπηρό το γεγονός ότι το ίδιο το Φανάρι εξωθεί στη διάσπαση της ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Με το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι διαφορετική η περίπτωση. Ουδείς αγνοεί το γεγονός ότι η Μόσχα διεκδικεί αυτό για το οποίο κατηγορεί το Φανάρι, το «Πρωτείο» της Ορθοδοξίας. Ο πανσλαβισμός είναι μια ασθένεια, μία κοσμική μόλυνση και ένας ισχυρός πειρασμός της σλαβικής ευσεβείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μεγάλος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο Ημερολόγιο του έχει γράψει ολόκληρο άρθρο, τον Μάρτιο του 1877, με τίτλο «Η Κωνσταντινούπολη αργά ή γρήγορα θα γίνει δική μας» (DostoievskiJournal d un ecrivain”, Gallimard, 11e edition, 1951, p. 476). Σ’ αυτό ονειρεύεται ότι οι Ρώσοι θα απελευθερώσουν την Βασιλεύουσα και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και θα στήσουν πάλι εκεί τον Δικέφαλο Αετό... Μεγάλος πειρασμός για το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι και η  εκκοσμικευμένη αντίληψη του, ότι ο ισχυρότερος πρέπει και να ηγείται της Ορθοδοξίας...   
Με το δεδομένο αυτό το Οικουμενικό Πατριαρχείο ακολουθεί λάθος στρατηγική έναντι του Πατριαρχείου της Μόσχας. Έχει επιλέξει τον εκκοσμικευμένο  ανταγωνισμό ισχύος και έχει εμπλακεί σε έναν άνισο σε βάρος Του αγώνα. Η επιλογή του Φαναρίου θάπρεπε να είναι η αποστολική και πατερική πορεία του, για να εμπνέει, με την πνευματικότητά του, τον σεβασμό, ακόμη και αυτών που το υποβλέπουν. Όμως αυτή η επιλογή είναι έξω από τη λογική των Φαναριωτών. Επίσης το Φανάρι έχει επιλέξει να ενεργεί ανοίγματα στους Ρωμαιοκαθολικούς και στους Προτεστάντες για να έχει από αυτούς τα πιστοποιητικά της θέσεώς του μεταξύ των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά χάνει αξιοπιστία και σεβασμό από τους Ορθοδόξους χριστιανούς, τους οποίους ωθεί, εκόντες – άκοντες, στην αγκαλιά της Ρωσικής Εκκλησίας, που εμφανίζεται ως η προστάτιδα της Πατερικής Παράδοσης...
Το Φανάρι στον ανταγωνισμό ισχύος με τη Μόσχα επισείει την απειλή να αναγνωρίσει ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία την Ουκρανική. Υποστηρίζει ότι θα επικαλεστεί τη θέληση των Ορθοδόξων της Ουκρανίας, δια της κυβερνήσεώς τους, να χειραφετηθούν και εκκλησιαστικά. Όμως αν προβεί σε ένα τόσο σοβαρό εγχείρημα, κατά παράβαση των όσων έχουν συμφωνηθεί για την αναγνώριση του Αυτοκεφάλου και αντιφάσκοντας στα όσα υποστηρίζει περί εθνοφυλετισμού, θα προκαλέσει οριστικό σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Αυτό, ενώ υποστηρίζει ότι είναι ο αποφασιστικός παράγων της ενότητας Της....
Η στρατηγική της Ρωσικής Εκκλησίας και η επιδίωξή της ήταν να μην επιτρέψει στον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να εμφανιστεί στη Σύνοδο ως «ο επικεφαλής των 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων», αλλά στο τέλος Της να είναι ο ηττημένος και ο ταπεινωμένος, ως έχοντας αποτύχει να ενώσει τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Η Μόσχα πέτυχε στην επιδίωξή της, εκμεταλλευόμενη τα λάθη τακτικής του Φαναρίου.
Από τον Ιανουάριο του 2016 ήταν σαφές ότι η Μόσχα, μαζί με τις  «αδελφές» Της Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Γεωργίας υπονόμευε τη Σύνοδο. Η Αντιόχεια είναι άλλη περίπτωση. Επειδή η Ρωσική Εκκλησία ακολουθεί την πολιτική του κ. Πούτιν στη Μέση Ανατολή, αυτός υποστηρίζει τον κ. Άσαντ στον πόλεμο στη Συρία και το Πατριαρχείο Αντιοχείας προτιμά τον Άσαντ από τους κατευθυνόμενους από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ σουνίτες βαχαμπίτες της αντιπολίτευσης και από τους εγκληματίες του Ισλαμικού Κράτους, είναι φυσικό Αυτό να είναι με την Εκκλησία της Ρωσίας. Το Φανάρι, από την πλευρά του, κάνει ό, τι μπορεί να Το σπρώχνει στην αγκαλιά Της...
Τακτικά το Φανάρι δεν θα έπρεπε να προχωρήσει στη σύγκληση της Συνόδου, για να μην πέσει στην παγίδα της Μόσχας. Φαίνεται το ανάποδο, πως αν ανέβαλε τη Σύνοδο θα έπαιζε το παιχνίδι της Μόσχας. Αυτή είναι η παγίδα στην οποία έπεσε το Φανάρι. Αν ανέβαλε τη Σύνοδο θα φαινόταν ότι συνεχίζει την προσπάθειά Του για την ενότητα της Ορθοδοξίας και ότι έχει πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων. Θα συγκαλούσε πάλι τους Προκαθημένους και Επιτροπές να συζητήσουν επί των ενστάσεων που είχαν εγερθεί. Είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα, αφού η Μόσχα δεν θέλει τη σύγκληση της Συνόδου για τους λόγους που προαναφέρθηκαν και το Φανάρι δεν αλλάζει τη μοναχική του πορεία προς τον οικουμενισμό και την παγκοσμιοποίηση. Η Σύνοδος βεβαίως θα πήγαινε πίσω, πιθανόν άλλα πενήντα χρόνια, όμως το Φανάρι θα Την είχε αναβάλλει και δεν θα έμενε στην Ιστορία ότι «πέτυχε» να προβάλει στον κόσμο μια διχασμένη Ορθοδοξία και να μη συζητήσει το σύνολο των δέκα θεμάτων, που είχε και το ίδιο συμφωνήσει να συζητηθούν.
Άλλη επιλογή της στρατηγικής του Φαναρίου είναι η πρόσδεση του, απ’ ευθείας και δια μέσου της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής,  στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και στους πλουσίους οφικιαλίους Του στη μεγάλη αυτή χώρα. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι οι οφικιάλιοι και η Αρχιεπισκοπή Αμερικής  ανέλαβαν τις δαπάνες του Πατριαρχείου για τη Σύνοδο. Οι δαπάνες δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητες. Επίσης Αμερικανοί βουλευτές και γερουσιαστές, όπως οι Ζέλντιν και Ρόϊς, προέβησαν σε κολακευτικές δηλώσεις υπέρ του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και πρόβλεψαν την επιτυχία της Συνόδου και του ιδίου... Τόσο κολακευτικές, που βάφτισαν τις «τιμής ένεκεν» απονομές στον Πατριάρχη του τίτλου του διδάκτορος ως κανονικούς τίτλους σπουδών... Ο κ. Βαρθολομαίος έχει μόνο το πτυχίο της Σχολής της Χάλκης και διδακτορικό από το Ρωμαιοκαθολικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης στο Κανονικό Δίκαιο...

Σαφής ένδειξη της σχέσης με τις ΗΠΑ ήταν η επίσκεψη του  Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου στο αεροπλανοφόρο «Χάρι Τρούμαν», που ναυλοχούσε στη Σούδα, ως εκπροσώπου του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου...  Ο Οικουμενικός Πατριάρχης για την ενίσχυση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων δήλωσε δημόσια ότι προσφέρει 10.000 $ και όχι Ευρώ.... Αυτό ασφαλώς όχι γιατί το Ευρώ είναι κατά τι ακριβότερο του δολαρίου... Σημειώνεται ότι οι ΗΠΑ ασφαλώς θέλουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο να ηγείται των Ορθοδόξων  και όχι το Πατριαρχείο της Μόσχας. Όμως στα κρίσιμα ζητήματα ουδέν έχουν πράξει υπέρ του Φαναρίου. Οι περιουσίες του Πατριαρχείου δημεύονται, ο Ελληνισμός φυλλοροεί στην Κωνσταντινούπολη, η Σχολή της Χάλκης δεν ανοίγει και η Αγία Σοφία βεβηλώνεται...

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ: «ΜΗ ΕΤΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΝ»- ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟ

«μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν»
Χρήστος Σαλταούρας

Σχόλια στην απόφαση της λεγομένης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου  της Ορθοδόξου Εκκλησίας» σχετικά με «τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπό Χριστιανικό Κόσμο».
Η Σύνοδος του Κολυμπαρίου της Κρήτης αποφάσισε ότι : «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών».
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος δήλωσε : «Μέ τήν τροπολογίαν αὐτήν πετυχαίνουμε μία συνοδική ἀπόφαση πού γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία περιορίζει τό ἱστορικό πλαίσιο τῶν σχέσεων πρός τούς ἑτεροδόξους ὄχι στήν ὕπαρξη, ἀλλά ΜΟΝΟ στήν ἱστορική ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἤ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικές συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Όχι μόνο δέν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μέ ὁποιοδήποτε τρόπο τή μακραίωνη ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μέ πολύ σαφή τρόπο ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία».
Στα παραπάνω εκτεθέντα έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής :

Οι Οικουμενιστές εν τη πανουργία αυτών εφαρμόζουν την μέθοδο του σαλαμιού όσον αφορά την προώθηση της αιρετικής ατζέντας τους. Προσπαθούν με λογοπαίγνια να συμβιβάσουν την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία με την βαθμιαία, προσεκτικά σχεδιασμένη αποδοχή της αιρετικής Εκκλησιολογίας του Οκουμενισμού.Οι οπαδοί του θρησκευτικού συγκρητισμού «Φέτα- φέτα» , βήμα – βήμα, προσπαθούν να ετοιμάσουν το έδαφος για την μελλοντική επικράτιση των κακοδόξων φρονημάτων που τους διέπουν. Για την ώρα τους αρκεί η Συνοδική αποδοχή των διαφόρων «ιστορικών ονομασιών» των Αιρέσεων ! Μελλοντικώς η αποδοχή της «ιστορικής ονομασίας» θα μεταβληθεί ευκόλως όπως πιστεύουν σε αποδοχή «Εκκλησιαστικότητος» ! Δεν βιάζονται οι Οικουμενιστές…..ο Διδάσκαλός τους ο Διάβολος τους έχει μάθει να περιμένουν και να δρούν μεθοδικά ! Οι αποτυχίες παλαιοτέρων ψευδοενώσεων (πχ : Λυώνος, Φλωρεντίας)τους έχουν πείσει να εφαρμόσουν περισσότερο ύπουλη και υποκριτική δράση.
Από τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι Επίσκοποι και τα οποία ερωτήματα πρέπει να προβληματίσουν τον Πιστό Λαό:

1) ΠΟΙΑ είναι αυτή η αδήριτη ανάγκη που οδήγησε τους Επισκόπους στο να αποδεχθούν τις ψευδείς ιστορικές ονομασίες των αιρέσεων ; Γιατί δηλαδή για παράδειγμα πρέπει να ονομάζουμε τον Παπισμό «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» ; Μήπως είναι η ίδια αιρετική νοοτροπία που ονομάζει τους ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΥΣ με τον παραπλανητικό όρο ΠΡΟΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΙ ;
 2) Αν υπάρχουν μόνο πολλές ιστορικές ονομασίες «ετεροδόξων Εκκλησιών» και όχι πολλές ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ. Αν δηλαδή σύμφωνα με την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία , μόνο η Ορθοδοξία είναι αληθινά Εκκλησία- η μόνη Εκκλησία του Χριστού, τότε ΓΙΑΤΙ η Σύνοδος δεν ονόμασε τον εαυτό της ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ;
3)ΓΙΑΤΙ δεν αναφέρθηκε στις προηγούμενες Συνόδους και μάλιστα στις Η και Θ Οικουμενικές;
4) ΓΙΑΤΙ οι Οικουμενιστές πιστεύουν ότι χωρίς τον Παπισμό δεν γίνεται Οικουμενική Σύνοδος αν η ονομασία «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» είναι μόνο ιστορικά και όχι Εκκλησιολογικά αποδεκτός ;
5) ΓΙΑΤΙ η Εκκλησία του Χριστού έκανε Οικουμενικές Συνόδους χωρίς τους ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΥΣ και δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον ΠΑΠΙΣΜΟ ;
6) Εφόσον υπάρχουν Οικουμενικές Σύνοδοι στις οποίες δεν συμμετείχαν ούτε αποδέχονται οι Αντιχαλκηδόνιοι γιατί αυτοί οι αιρετικοί θεωρούνται ως «Προ-Χαλκηδόνιες Χριστιανικές Εκκλησίες»  ;;;
7) Αφού ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός ιστορικώς και όχι Εκκλησιολογικώς ονομάζονται «Χριστανικές Εκκλησίες και Ομολογίες» προς τι οι ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ και οι μερικές ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ μετά των ψευδοκληρικών αυτών των αιρέσεων ; Εδώ φαίνεται η δαιμονική υποκρισία των Οικουμενιστών….Από την μία Συνοδικώς αναγνωρίζουν μόνο μία Εκκλησία (την Ορθόδοξη)… και από την άλλη συμπροσεύχονται ή και συλλειτουργούν μερικώς ως Κληρικοί με τα Κληρικών (!) με ψευδοιερείς και ψευδοποιμένες  ομάδων  στις οποίες αναγνωρίζουν μόνο Ιστορική ονομασία «Χριστιανική» και όχι Εκκλησιολογική !!!Αντιφάσκουν τα λόγια και οι πράξεις των πλανημένων Οικουμενιστών ! Διότι δεν μπορείς να αναγνωρίζεις μόνο ιστορική «χριστιανική ονομασία» σε μία αίρεση και κατόπιν να επικοινωνείς συμπροσευχόμενος Κληρικός προς δήθεν «Κληρικό»….αυτό δεν λέγεται ιστορική αποδοχή αλλά λαθεμένη- αιρετική Εκκλησιολογική αποδοχή !

ΥΠΑΡΧΕΙ «ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ»;

Ετερόδοξος ονομάζεται αυτός που έχει ΕΤΕΡΑ ΔΟΞΑ= άλλη πίστη. Οι Χριστιανοί έχουν μία πίστη όχι πολλές!
«εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» Εφεσίους 4:5.
«Καθὼς παρεκάλεσά σε προσμεῖναι ἐν ᾿Εφέσῳ, πορευόμενος εἰς Μακεδονίαν, ἵνα παραγγείλῃςτισὶ μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν» Α Τιμόθεον 1:3.
« Ταῦτα δίδασκε καὶ παρακάλει. εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοιςτοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ τῇ κατ' εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ, τετύφωται, μηδὲνἐπιστάμενος» Α Τιμόθεον 6: 3-4.
« Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καὶ ὁΘεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν» Β Κορινθίους 13: 11.
Οι Χριστιανοί έχουν Μία Πίστη , Φρονούν το ΑΥΤΟ= το ίδιο, και δεν ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΝ! 

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

«ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ» ΒΓΗΚΕ ΤΕΛΙΚΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Του Δημήτρη Ριζούλη

Ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τη θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στην πόλη των Χανίων. Την τελευταία ημέρα, την ημέρα της θείας λειτουργίας, στο πρόσωπο των περισσοτέρων υπήρχε επιτέλους μία ηρεμία, αφού φαινομενικά όλα είχαν πάει καλά. Μέλη των αποστολών που ήταν μέσα στις συνεδριάσεις, μιλώντας στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», χαρακτήρισαν λογική αυτή την αντίδραση, διότι «όλοι αισθάνονται ανακουφισμένοι που επιτέλους ολοκληρώθηκαν οι εργασίες και επιστρέφουν στην Εκκλησία τους», ενώ περιέγραψαν ότι κατά τη διάρκεια των εργασιών υπήρχαν ένταση και πολλές δυσκολίες με συχνές απειλές από διάφορες Εκκλησίες για αποχώρηση.

Δυστυχώς, όμως, η Πανορθόδοξη άνοιξε πληγές, με κυριότερο το πρόβλημα στις σχέσεις των Εκκλησιών Κύπρου και Ελλάδος. Στην απογευματινή συνεδρία του Σαββάτου ειπώθηκαν σκληρές εκφράσεις και από τους δύο προκαθημένους. Κατά τη συζήτηση του κειμένου «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο», οι προτάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δεν δεχόταν τον όρο «ετερόδοξες Εκκλησίες» και επέμενε να αντικατασταθεί με τον όρο «Χριστιανικές Κοινότητες και Ομολογίες».
Η συζήτηση διακόπηκε με σκοπό να ηρεμήσουν τα πνεύματα και συνεχίστηκε το πρωί του Σαββάτου. «Δεν θα κρατήσετε αιχμάλωτη την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» φέρεται ότι είπε με έντονο ύφος ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου στον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, φράση που ενόχλησε πολύ, και ο Αθηνών ζήτησε να διαγραφεί από τα πρακτικά, κάτι το οποίο φυσικά δεν συνέβη, γιατί ο Κύπρου τόνισε ότι θα μπορούσε να αντικατασταθεί η λέξη «αιχμάλωτη» με άλλες πολύ χειρότερες. Τελικά, η Εκκλησία της Ελλάδος την επόμενη μέρα κατέθεσε μία καινούργια συμβιβαστική πρόταση και αντί της πρότασης «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών» πρότεινε να γραφτεί «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Ο νοών νοείτω. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου υπέγραψε τελικά το κείμενο με τη σημείωση «επιφυλάσσομαι». Πάντως, πληροφορίες αναφέρουν ότι ορισμένα κείμενα δεν υπεγράφησαν και από άλλα μέλη της Πανορθόδοξης, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε... να φύγουν.

Δελτίο Τύπου εξέδωσε η Εκκλησία της Ελλάδος, σύμφωνα με το οποίο σχετικά με την πρότασή της επί του κειμένου «Το Αυτόνομο και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού», ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος διαβεβαίωσε ενώπιον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι σέβεται απολύτως το υφιστάμενο εκκλησιαστικό καθεστώς των μητροπόλεων των λεγομένων Νέων Χωρών της Εκκλησίας της Ελλάδος και ουδεμία πρόθεση υπάρχει αμφισβητήσεως ή αλλαγής των ισχυόντων. Στη συνέχεια μετέφεραν την ικανοποίηση του Αρχιεπισκόπου και της Εκκλησίας της Ελλάδος για την απόφαση αυτή του Πατριάρχη. Αυτή η αντίδραση, όμως, φαίνεται να άναψε πάλι φωτιές στη σχέση της Ελλαδικής Εκκλησίας με το Φανάρι. Ο εκπρόσωπος Τύπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου φρόντισε να τονίσει, αρκετές φορές μάλιστα, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος βιάστηκε να ανακοινώσει και να αφήσει να διαρρεύσει στον Τύπο τη δήλωση του Πατριάρχη, η οποία ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποια είναι.
Από τη μία, η Εκκλησία της Ελλάδος αναφέρει ότι «αυτό που ο Οικουμενικός Πατριάρχης με σαφήνεια διευκρίνισε είναι ότι ούτε ο ίδιος ούτε το Πατριαρχείο, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, πρόκειται να θέσουν ζήτημα επιστροφής των μητροπόλεων των Νέων Χωρών και αλλαγής του εκκλησιαστικού καθεστώτος που τις διέπει», ενώ, από την άλλη, το Πατριαρχείο είχε μία δυσκολία να απαντήσει σε αυτό το θέμα και θόλωνε τα νερά.

Καμία απάντηση
Επί τρεις ημέρες οι δημοσιογράφοι των ελληνικών μέσων ενημέρωσης ζητούσαν διευκρινίσεις επί του θέματος και οι εκπρόσωποι του Φαναρίου δεν έλεγαν λέξη επί της ουσίας, δείχνοντας μάλιστα πολύ ενοχλημένοι. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η δήλωση της Εκκλησίας της Ελλάδος ενόχλησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος κατά τη διάρκεια των εργασιών φρόντισε να επισημάνει, απευθυνόμενος στην Εκκλησία της Ελλάδος, ότι δεν πέρασε ούτε ως σκέψη στην άκρη του μυαλού του το θέμα των Νέων Χωρών και απόρησε για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η καχυποψία και ποιος την καλλιεργεί.
Πάντως, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι κάθε ημέρα υπήρχε ένταση στις εργασίες και αρκετές ήταν οι φορές που ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγκάστηκε να υψώσει τον τόνο της φωνής του για να μπορέσει να επαναφέρει στην τάξη τους προκαθημένους, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που απειλούσαν να αποχωρήσουν, κάτι το οποίο θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην Ορθοδοξία, τη στιγμή μάλιστα που ήδη τέσσερις Εκκλησίες απουσίαζαν. Ολα αυτά όμως κρύφτηκαν επιμελώς.

Μιλούσαν με whatsapp οι (οργανωμένοι) Ρουμάνοι
Η Εκκλησία της Ρουμανίας ήταν η αποστολή που κέρδισε τις περισσότερες εντυπώσεις στις εργασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Ο Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ ήταν, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο πιο «διαβασμένος». Τόσο αυτός όσο και όλα τα μέλη της αποστολής του είχαν μελετήσει τα κείμενα και είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα. Σε κάθε πρόταση τροποποίησης κειμένου είχαν τουλάχιστον τρεις διαφορετικές εκδοχές. Στην περίπτωση που η πρώτη πρόταση δεν γινόταν δεκτή, σε δευτερόλεπτα κατέθεταν τη δεύτερη και ούτω καθεξής, σε αντίθεση με άλλες Εκκλησίες, που αν δεν γινόταν δεκτή η πρότασή τους ή επέμεναν σε αυτήν και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να την «περάσουν» ή αναγκάζονταν να διακόψουν τη συνεδρία για να συζητήσουν κάποια καινούργια. Η οργάνωση, βέβαια, της Εκκλησίας της Ρουμανίας φάνηκε από κάτι ακόμη πιο... σύγχρονο. Η επικοινωνία του Πατριάρχη με τα μέλη της αποστολής του γινόταν ηλεκτρονικά. Το κάθε μέλος είχε μπροστά του ένα tablet και μέσω της εφαρμογής what's app έστελναν μηνύματα μεταξύ τους για τις τοποθετήσεις τους και τη σειρά αυτών, κάτι που βοήθησε πολύ στην ομαλή λειτουργία και τη διεξαγωγή των εργασιών, αφού όλα γίνονταν ταχύτατα και οργανωμένα. Απίστευτη οργάνωση! Πολύ σοβαρός ήταν και ο εκπρόσωπος της Ρουμανίας στις συνεντεύξεις Τύπου.

Τα παράπονα για ελλιπή διοργάνωση, τα προβλήματα λόγω μη ενημέρωσης, οι προσβολές και η υπεύθυνη (;) Τύπου
Σοβαρά παράπονα υπήρχαν από τους υπευθύνους της διοργάνωσης ότι επικοινωνιακά η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν είχε την απήχηση που περίμεναν και υποτιμήθηκε. Ισως όλοι αυτοί θα έπρεπε να σκεφτούν μήπως οι ίδιοι υποτίμησαν την όλη διαδικασία. Οπως αναφέραμε και την περασμένη εβδομάδα, τα μέτρα ασφαλείας ήταν τόσο σκληρά που δεν μπορούσαν όχι πιστοί, αλλά ούτε και διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι να περάσουν. Ελικόπτερα, υποβρύχια, ελεύθεροι σκοπευτές, βατραχάνθρωποι είχαν επιστρατευθεί για την ασφάλεια των προκαθημένων, κυρίως από την Αμερική, λες και το ελληνικό κράτος ήταν ανίκανο να αντεπεξέλθει. Να θυμίσουμε απλώς ότι έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα οι αρχηγοί σχεδόν όλων των κρατών, όπως επίσης το 2004 πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας με απόλυτα μεγάλη επιτυχία οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ας αρκεστούν, λοιπόν, οι διάφοροι Φαναριώτες «ειδικοί» σε άλλα ζητήματα περισσότερο εκκλησιαστικά και ας αφήσουν την Ελληνική Αστυνομία να κάνει τη δουλειά της με τον καλύτερο τρόπο.
Τα προβλήματα στην ενημέρωση όχι μόνο δεν διορθώθηκαν, αλλά κάθε μέρα γίνονταν και χειρότερα. Η συμπεριφορά των υπεύθυνων δημοσιογράφων, Ελλήνων και ξένων, ήταν από απαξιωτική έως προσβλητική. Η ενημέρωση ήταν ανεπαρκής, οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων και οι απορίες τους δεν απαντήθηκαν ποτέ. Σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με τις εργασίες της συνόδου οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν εντυπωσιακά εκτός θέματος. Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν για θέματα που υποτίθεται απασχολούσαν τους προκαθημένους στη σύνοδο και οι εκπρόσωποι απαντούσαν για τις φωτιές στην Κύπρο και για τα θύματα της κακοκαιρίας στη Ρωσία.

Ακατάλληλη
Η δε υπεύθυνη Τύπου εμφανιζόταν μόνο στη διάρκεια της επίσημης ενημέρωσης για να συντονίσει την συζήτηση και καμία άλλη επαφή δεν είχε με τους δημοσιογράφους. Η, κατά τα άλλα, εκκλησιαστική συντάκτρια, όπως δηλώνει, θα έπρεπε να προσέξει τη συμπεριφορά της αλλά και την ενδυμασία της. Ηταν κομψή, αλλά ακατάλληλα ενδεδυμένη για μια τέτοια εκδήλωση. Δεν ήταν ωραία η εικόνα μπροστά στους προκαθημένους, για τους οποίους εργαζόταν, να στέκεται με παντελόνι και να απαντά με υπεροπτικό ύφος στους συναδέλφους της δημοσιογράφους. Αν ήθελαν τέτοια ενημέρωση, θα μπορούσαν απλώς να στέλνουν κάθε μεσημέρι ένα δελτίο Τύπου και να μην ταλαιπωρούνται τόσοι άνθρωποι κάτω από μία άθλια τέντα με υψηλή θερμοκρασία, σκόνη και χώματα. Την τελευταία ημέρα των εργασιών, που όλοι περίμεναν να παρακολουθήσουν τις ανακοινώσεις προς τον Τύπο, δεν υπήρχε καν (!) ενημέρωση, διότι έκριναν ότι δεν υπήρχε λόγος. Ενημέρωσαν μάλιστα, όπως ισχυρίζονται, τους δημοσιογράφους για αυτήν την απόφαση με e-mail, το οποίο όμως κανείς δεν έλαβε. Η τελευταία ημέρα, δυστυχώς, ήταν χειρότερη και από την πρώτη. Το Κέντρο Τύπου υπολειτουργούσε. Κανένας δεν σκέφτηκε να ανανεώσει τις υποτυπώδεις παροχές ή να καθαρίσει τους χώρους υγιεινής. Παρά τις προσπάθειες όλων να διατηρηθεί ο χώρος καθαρός, τα σκουπίδια είχαν κατακλύσει τους χώρους και κανείς δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για αυτό. Πραγματικά επρόκειτο για εικόνα ντροπής. Οι διοργανωτές τα έκαναν θάλασσα σε ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα. Την εικόνα προς τα έξω!

Το μήνυμα
Σημαντικό είναι, ωστόσο, το μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αφού αναφέρεται σε σοβαρά ζητήματα, όπως είναι η νηστεία, τα ζητήματα γάμου και τα θέματα που προκύπτουν, αλλά και προβλήματά της που απασχολούν σήμερα την κοινωνία, όπως είναι η βία, η εγκληματικότητα, η σχέση της Εκκλησίας με την πολιτική, η οικολογική κρίση, η σχέση της χριστιανικής πίστης με την επιστήμη, ο πόλεμος και οι πρόσφυγες. Ακόμη, γίνεται έκκληση στην παγκόσμια κοινότητα για την προστασία των ορθοδόξων και των άλλων χριστιανών, ενώ απευθύνει πρόσκληση προς όλους τους εμπλεκομένους να καταβάλουν χωρίς καθυστέρηση συστηματικές προσπάθειες για την κατάπαυση των πολεμικών συρράξεων στη Μέση Ανατολή. Στο μήνυμα, βέβαια, γίνεται λόγος και για τους νέους, τους οποίους καλεί να συνδεθούν συνειδητά με την Εκκλησία Εκείνου που είναι η Αλήθεια και η Ζωή. Να προσέλθουν προσφέροντας στο εκκλησιαστικό σώμα τη ζωτικότητα, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις προσδοκίες τους. «Οι νέοι δεν αποτελούν απλώς το μέλλον της Εκκλησίας αλλά το δυναμικό και δημιουργικό παρόν επί τοπικού και οικουμενικού επιπέδου» αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Χαμένοι για μέρες στη... μετάφραση
Ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετώπιζαν και οι μεταφραστές στη σύνοδο, αφού κάποιος αποφάσισε να τους κόψει το διαδίκτυο για να μην ασχολούνται με διάφορα «άσχετα» θέματα. Κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται το ίντερνετ για να μεταφράσουν κάποια λέξη με ιδιαίτερη δυσκολία, αφού η ορολογία είναι πολύ εξειδικευμένη; Ευτυχώς, ύστερα από πολλές αντιδράσεις και έντονους διαξιφισμούς το πρόβλημα αποκαταστάθηκε. Τελικά, ήταν η σύνοδος των αντιδράσεων σε όλες τις μορφές. Το περίεργο μάλιστα σε όλα αυτά τα προβλήματα ήταν ότι οι αρμόδιοι έκαναν λόγο για συγκεκριμένους «νόμους» που υπάρχουν στη λειτουργία. «Υπάρχει νόμος», έλεγαν, «να μην υπάρχει ίντερνετ. Υπάρχει νόμος να μην μπαίνουν μέσα δημοσιογράφοι. Υπάρχει νόμος για όλα». Θα τους συγχωρήσουμε αυτό το ατόπημα, λόγω του ότι είναι Ελληνοαμερικανοί και ίσως να μη χειρίζονται καλά την ελληνική.

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 

Π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ, “ΕΓΩ ΠΑΤΕΡ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ”

Του Π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Πριν από τέσσερα χρόνια, ή πέντε, δεν ενθυμούμαι καλά, σας είχα αναφέρει ένα γεγονός, δεν ξέρω πόσοι από σας το είχατε ακούσει, το επαναλαμβάνω, διότι έχει άμεση σχέση με το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.

Ήρθε κάποιος χριστιανός, επαναλαμβάνω πριν από τέσσερα χρόνια, πέντε, δεν θυμούμαι, μου είπε το όνομά του, και ήλθε σε μένα επειδή είχε πεθάνει ο πνευματικός του, – γνωστός, από το Λοιμωδών, – και αμέσως μετά μου είπε: «Εγώ πάτερ μου, για να ξέρεις είμαι πολύ καλός χριστιανός, είμαι και ταπεινός, είμαι και δίκαιος», και τον ρώτησα από πού αυτό το συμπέρασμα.

Και μου απαντάει: «Έχω πολύτεκνη οικογένεια, είμαι τμηματάρχης στη Άλφα Δημόσια Υπηρεσία, πηγαίνω κάθε Κυριακή και γιορτή στην Εκκλησία, κάνω την προσευχή μου πρωί και βράδυ, δίνω πολλές ελεημοσύνες, και μάλιστα φτάνω μέχρι και την εντολή που δίνει ο Θεός, να δίνουμε μέχρι και το δέκατο από το μισθό μας, επισκέπτομαι τους αρρώστους στα νοσοκομεία, κατάκοιτους στα σπίτια, νηστεύω Τετάρτες και Παρασκευές και όλες τις Σαρακοστές, εξομολογούμαι τακτικά, κοινωνώ επίσης …»

Όλα αυτά μου θύμισαν αμέσως τον Φαρισαίο, διότι τίποτε περισσότερο από το Φαρισαίο δεν είπε, όχι ο Φαρισαίος όλα τα έκαμεν,«Διαβάζω την Καινή Διαθήκη», κι ο Φαρισαίος ήξερε τον Νόμον του Θεού,«Και μάλιστα πολύ καλά, και πολλά όλα ωραία βιβλία, όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ, μιλάω για τον Αντίχριστο, για το φοβερό ΕΚΑΜ, για το εξακόσια εξήντα έξι, και καυτηριάζω το κακό, κάνω αυστηρές παρατηρήσεις στο όνομα του δικαίου, και καυτηριάζω το κακό, και του Ευαγγελίου, σε όλους, στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στους συγγενείς μου, στους υφισταμένους μου, στους γειτόνους μου, στους εργάτες μου, στους συγκάτοικούς μου, σ’ αυτούς που είναι στο δρόμο, παντού, σε όλους, σε όλους, …» δεν τον άφησα να, συνεχίσει βέβαια, διότι είχα καταλάβει αρκετά, και κείνη τη στιγμή, με φώτισε ο Θεός, αν και είμαι αμαρτωλός, όντως αμαρτωλός είμαι, αμαρτωλός και άθλιος και του είπα τα εξής :

«Αν θέλεις να μάθεις συ ο ίδιος, πόσο καλός άνθρωπος είσαι, και τι είδους χριστιανός είσαι, και αν αυτό που νομίζεις ότι είσαι, αρέσει στο Θεό, θα πας αμέσως τώρα μόλις φύγεις από δω, στη γυναίκα σου, και στα παιδιά σου, και αύριο μεθαύριο στους συγκατοίκους της πολυκατοικίας, στους συγγενείς, στους συναδέλφους και λοιπά, και θα τους ρωτήσεις να σου πουν με απόλυτη ειλικρίνεια, τι γνώμη έχουν για σένα. Και μάλιστα τι μουρμουρίζουν πίσω από την πλάτη σου, και τι γνώμη έχουν για τον Χριστιανισμό που εσύ αντιπροσωπεύεις. Αυτός είναι ο κανόνας που σου βάζω. Και θα ’ρθείς ύστερα από μερικές μέρες να μου απαντήσεις. Μέχρι τότε δεν έχει Θεία Κοινωνία. Και μόνον την αλήθεια, και όσοι διστάζουν να σου την γράψουν ανώνυμα, να την τυπώσουν στην γραφομηχανή, και στα κομπιούτερς που υπήρχαν τότε, και να στα παραδώσουν μέσε σε κλειστά φάκελλα για να ξέρεις. Και όταν βέβαια θα ακούσεις και θα διαβάσεις τις γνώμες των συνανθρώπων σου, να σταθείς, να πάς στην Εκκλησία και να σταθείς μπροστά στην εικόνα του Χριστού, και να Τον ρωτήσεις, ύστερα από όσα μου είπαν, και από όσα διάβασα, αν πεθάνω σήμερα Χριστέ μου, κληρονομώ την Βασιλεία Σου;»

Βέβαια, έφυγε θιγμένος, θυμωμένος, στεναχωρημένος και προβληματισμένος. Γύρισε όμως ύστερα από τρεις εβδομάδες. Έπεσε στα γόνατα και ομολόγησε φωνάζοντας:

«Πάτερ μου είμαι αμαρτωλός, είμαι εγωιστής, μού ’παν ότι είμαι σκληρόκαρδος, θυμώδης, καβγατζής, γκρινιάρης, άδικος, κουτσομπόλης, υπερήφανος, καινοδοξής, λαίμαργος, φιλάργυρος, άπιστος, άθεος, και όλοι μηδενός εξαιρουμένου μου είπαν ότι είμαι υποκριτής, υποκριτής. Και αν πεθάνω σήμερα, δεν έχω κανένα ίχνος μετανοίας, διότι έρχεται η εβδομάδα της Κυριακής των Απόκρεω, και ξέρω ότι εκείνη την Κυριακή διαβάζεται το Ευαγγέλιον της Κρίσεως. Αν πεθάνω που θα πάω;»

Δυστυχώς αδελφοί μου οι πιο πολλοί από μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο του μοιάζουν. Πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί αλλά κάνουμε μεγάλο λάθος. Η πορεία μας στη ζωή μας, όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα στην οικογένειά μας, και στον εργασιακό χώρο και στο κοινωνικό περιβάλλον, είναι απορία που ικανοποιεί τα πάθη, και δεν είναι πορεία για την κάθαρση, για τον αγιασμό, για την θέωση, για τη σωτηρία.

Όσο μας ξέρει ο σύντροφος της ζωής μας, δεν μας ξέρει κανένας άλλος. Και καμιά φορά όσο μας ξέρουν τα παιδιά μας, και όσο μας ξέρουν συνεργάτες, υφιστάμενοι και προϊστάμενοι, και τόσοι άλλοι, που γνωρίζουν και βλέπουν τα στραβά μας και τα λάθη μας και τις κακίες μας, τόσο καλά ώστε να ’μαστε εμείς τυφλοί και να μη τις βλέπουμε. Μόνον βέβαια ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από όλους, ποιοι είμεθα στο βάθος του είναι μας, διότι Αυτός βλέπει μέσα στις καρδιές μας.

Μέσα μας βλέπει ο Θεός, δε βλέπει από έξω. Και δυστυχώς αν κρατήσουμε αυτήν την στάση, θα ακούσομε αυτό που είπε ο Κύριος: «Υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».

Γι’ αυτό και χρειάζεται η καθημερινή μετάνοια και η αλλαγή της ζωής μας, να μάθουμε από τώρα να ζούμε την αιώνια ζωή, ή μάλλον την ίδια ζωή που έζησε ο Χριστός πάνω στη γη. Να παλεύουμε λοιπόν και να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, για την κάθαρση, τον φωτισμό και τον αγιασμό. Και αν δεν τα καταφέρνουμε, άνθρωποι είμαστε, κι αν λυγίζουμε, και αν κάθε μέρα πέφτουμε, να σηκωνόμεθα, να ομολογούμε ότι είμεθα αμαρτωλοί, ότι είμεθα ένα τίποτα, μπροστά στον αγιασμό των αγίων και μπροστά στην Παναγιότητα και Παναγαθότητα του Αγίου μας Θεού. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε όπως έζησε ο Χριστός, και πρέπει να μάθουμε να τρεφόμεθα καθημερινά από τον άρτον της ζωής, απ’ τον άρτον της δικαιοσύνης, απ’ τον καθημερινό άρτο της κάθε αρετής που πρέπει να καλλιεργούμε.

«Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες» είπε ο Κύριος, «ότι αυτοί χορτασθήσονται.» Και δεν είναι δικός μας μόνον χορτασμός. Είναι και χορτασμός του Χριστού, αλλά είναι και χορτασμός του πλησίον. Αν εγώ χορτάσω από αγάπη, θα την προσφέρω πρώτα στον Θεόν, και ύστερα θα την προσφέρω στον πλησίον. Θα αναπαυθεί ο Θεός, και θα πολλαπλασιάσει τις δωρεές Του μέσα μου. Και έτσι, δι’ αυτών των δωρεών, και δι’ αυτών των χαρισμάτων, θα χορτάσω με τον Άρτον του Χριστού, της δικαιοσύνης και της κάθε αρετής. Και τον πλησίον μου θα Τον ξεδιψάσω με τον λόγον του Θεού, τον αληθινόν λόγον, που θα βγαίνει μέσα από την πείρα της ζωής μου και της ζωής σου. Όχι μόνο από αυτά που διαβάζουμε, καλά είναι αυτά που διαβάζουμε, και καλώς πολύ καλά κάνουμε να τα μεταφέρουμε συχνά πυκνά στους δικούς μας, στα παιδιά μας, στις συντροφιές μας. Αλλά όμως πέρα από τις πείνες και τις δίψες τις υλικές που υπάρχουν γύρω μας, και τις οποίες κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο ας πούμε ότι καλύπτονται είτε από μας, είτε από την κοινωνική πρόνοια, αυτό είναι καθήκον όμως, υπάρχει πείνα και δίψα για αληθινό λόγο Θεού, και τον λόγον του Θεού ΔΕΝ τον συζητάμε στα σπίτια μας, δεν τον συζητάμε μεταξύ μας στις συντροφιές μας, δεν τον συζητάμε τον λόγον του Θεού και τους βίους των Αγίων και τα γεγονότα που περιγράφονται στα γεροντικά όταν συναντόμεθα μεταξύ μας, φιλικά απ’ το ένα σπίτι στο άλλο. Θα πείς, μας κοροϊδεύουν. Να μας κοροϊδέψουν αλλά εμείς να πούμε τον λόγον του Θεού.

Και ο αγώνας ο δικός μας, και των κληρικών και των λαϊκών, είναι να ομοιάσουμε τον Χριστό. Όλες οι ευχές της Θείας Λειτουργίας, αν τις προσέξτε καλά, γιατί σαν εδώθησαν προς μελέτη, οι ευχές αυτές της Θείας Λειτουργίας, με πάρα πολύ καλή ανάλυση και μέσα από την πράξη της ζωής, αγίων ανθρώπων, αγίων πιστών, αγίων απλών εφημερίων, κληρικών και ασκητών, σας εδόθη η ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας. Αν λοιπόν προσέξουμε καλά, θα δούμε ότι ο σκοπός είναι ο αγιασμός της ψυχής μας, είναι να χορταίνουμε από τον ίδιο τον Χριστό, και αυτό που περισσεύει, να το δίνουμε στους άλλους.

Έχω Αγάπη; Θα Σας Δώσω.
Δεν Έχω; Δε Θα Σας Δώσω.
Έχετε Αγάπη; Θα Τη Δώσετε.
Έχετε Υπομονή; Θα Τη Δώσετε, Κάνοντάς Την.
Έχετε Πραότητα Και Ειρήνη; Θα Τη Δώσετε!
Δηλαδή Έχετε Χάρη Θεού; Θα Δώσετε.
Έχουμε Χάρη; Θα Δώσουμε.
Δεν Έχουμε; Δεν Θα Δώσουμε.

Μας παρασέρνουν πότε το ένα πάθος και πότε το άλλο, και έτσι λοιπόν αντί να προσφέρουμε την ταπείνωση και την πραότητα που ζητάει ο Θεός από μας, εμείς προσφέρουμε αγριότητα, θυμό, νεύρα, αντιλογία, αντιρρήσεις, και χαλάμε την ειρήνη του σπιτιού μας. Και ξεχνάμε αυτό που μας είπε ο Πανάγιος Θεός «μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς ημών». Δεν έχουμε ειρήνη μέσα μας. Δεν έχουμε ανάπαυση. Δεν έχουμε γαλήνη, όχι επειδή είμαστε άρρωστοι, – οι αρρώστιες βέβαια είναι αλήθεια ότι προσφέρουν ταραχή, δεν αφήνουν ήσυχο και το σώμα, οι πολλές και ποικίλες που έχουμε – αλλά όμως όταν υπάρχει μέσα μας ειρήνη, η ειρήνη του Θεού που υπερέχει, κάθε σκέψη και κάθε νουν που φτάνει μέχρι τον ουρανό, αυτή η ειρήνη ειρηνεύει και το σώμα, ειρηνεύει τις αισθήσεις, ειρηνεύει τους λογισμούς και άμα αυτή η ειρήνη πλημμυρίσει την ψυχή μας ύστερα από προσευχή, η ειρήνη επικρατεί και στο σπίτι. Η ειρήνη επικρατεί και στο περιβάλλον. Η ειρήνη επικρατεί και την ώρα που οδηγείς το αυτοκίνητο. «Μάθετε απ’ εμού λοιπόν ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία».

“Γυμνός και δε με ντύσατε ή με ντύσατε”; Και κανένας ντύνεται με αρετές, δεν ντύνεται κανένας μονάχα δίνοντας κάλτσες και παπούτσια και ρούχα, χρειάζονται και αυτά, διότι όπως μας λένε οι στατιστικές και οι πολιτικοί μας, ένα πολύ μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, και αυτοί έχουν τις ανάγκες μας, αλλά όμως μαζί με το φαγητό, μαζί με το ψωμί και το νερό, μαζί με τη θέρμανση, μαζί με τον ρουχισμό και μαζί με τα πρώτα είδη ανάγκης, τα φάρμακα και τα λοιπά, χρειάζεται να του προσφέρουμε την αγάπη της καρδιάς μας. Να του προσφέρουμε τον λόγον του Θεού, να του προσφέρουμε αυτό το μάννα, που έθρεψε εμάς, να το βγάλουμε απ’ την καρδιά μας, για να του δώσουμε και αυτόν να χορτάσει. Αυτό το δίνουμε; Αυτό είναι το ερωτηματικό.

Το να τηρούμε πέντε δέκα εντολές και να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι επειδή πηγαίνουμε στην Εκκλησία, δεν λέει πολλά πράγματα. Πρέπει να έχουμε αληθινή μετάνοια, και να την διδάσκουμε και έμπρακτα στους άλλους. Και την αληθινή μετάνοια δεν την βλέπω ούτε στον εαυτόν μου, αλλά ούτε και στους περισσοτέρους απ’ αυτούς που έρχονται να εξομολογηθούν. 

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΡΙΝΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΣΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ», ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΟΡΘΟΦΡΟΝΟΥΣΑΝ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 10 Ἰουλίου 2016
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

Ἀδελφοί χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως,
1. Σάν Ἐπίσκοπός Σας νοιώθω δυνατή τήν ὑποχρέωσή μου ἀπέναντί σας νά Σᾶς μιλάω γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, γιατί μόνο μ᾽ αὐτή μποροῦμε νά γευθοῦμε σωστά τόν Θεό μας μέσα στήν Ἐκκλησία Του.
Στά χρόνια πού ζοῦμε ἰδιαίτερα θέλουν νά μπερδέψουν τήν πίστη μας· θέλουν νά τήν ἀνακατέψουν μέ ἄλλες ψεύτικες πίστες ἄλλων ὁμολογιῶν καί θρησκευμάτων, καί γι᾽ αὐτό ἀκοῦτε καί μένα, συχνά τώρα τελευταῖα, νά σᾶς μιλάω γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Τό πρῶτο πού ἐπιθυμῶ γιά σᾶς εἶναι νά μάθετε τά δόγματα τῆς πίστης μας, νά μάθετε τό «Πιστεύω» μας.«Δόγματα» εἶναι τά «ἀγκωνάρια», πού λέμε, σέ ἕνα σπίτι. Καί τό θεοΐδρυτο Οἰκοδόμημα, πού λέγεται «Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὡς ἀγκωνάρια στερεά καί δυνατά ἔχει τά «δόγματα», πού εἶναι γραμμένα στήν Ἁγία Γραφή καί μᾶς τά διατύπωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας σέ Οἰκουμενικές Συνόδους.

Πρέπει νά γνωρίσουμε τίς ἀλήθειες τῆς πίστης μας, ἀγαπητοί, καί παρακαλῶ νά μήν εἶστε ἀδιάφοροι σ᾽ αὐτό, γιατί ἡ πίστη μας εἶναι τό ἀνώτερο ἀπ᾽ ὅλα. Ναί! Παραπάνω καί ἀπό τήν περιουσία μας καί τήν οἰκογένειά μας καί τήν ζωή μας, εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἔτσι, λοιπόν, θά μέ ἀκούσετε καί σήμερα στό κήρυγμά μου αὐτό, νά σᾶς μιλήσω σέ θέμα σχετικά μέ τήν πίστη μας.
2. Ἡ Κυριακή αὐτή εἶναι μετά πιά ἀπό τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», ὅπως τήν εἶπαν, πού συνῆλθε στήν Κρήτη, πρίν ἀπό λίγο καιρό, τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦταν Σύνοδος Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων καί πολλῶν ποιμένων Ἀρχιερέων, μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ἐπί κεφαλῆς, γι᾽ αὐτό πρέπει νά τήν σεβαστοῦμε. Ἀλλά σᾶς εἶπα σέ ἕνα προηγούμενό μου κήρυγμα ὅτι πάνω ἀπό τίς Συνόδους εἶναι ἡ Ἐκκλησία, πού δέν τήν ἀποτελοῦν μόνο οἱ Πατριάρχες καί οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλά ὅλος ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ ἱστορία μᾶς λέει ὅτι ὑπῆρξαν περιπτώσεις πού αὐτός ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ ἔκρινε καλύτερα τήν πίστη του ἀπό Ἀρχιερεῖς καί Πατριάρχες καί ὀνόμασε μερικές Συνόδους τους «ληστρικές», ἐπειδή δέν ὀρθοφρονοῦσαν.
Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τέτοια διάθεση, ἀλλά, μέ σεβασμό στούς μετέχοντες Πατέρες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης, ἀλλά καί μέ σεβασμό πάλι στήν θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε κάτι σοβαρό, ὅπως τό νομίζουμε:
3. Στήν Σύνοδο ἔγινε λόγος περί τῶν ἑτεροδόξων, τῶν αἱρετικῶν, καί τήν σχέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας μέ αὐτούς. Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ ἑτερόδοξοι; Εἶναι οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες καί ὅλες οἱ παραφυάδες τους, οἱ Μονοφυσῖτες κ.ἄ. Αὐτοί εἶναι αἱρετικοί. Καί ἀσφαλῶς οἱ αἱρετικοί εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό τό θέμα σᾶς ἔχω μιλήσει πολλές φορές καί σᾶς ἀπέδειξα ὅτι οἱ αἱρετικοί, οἱ ἑτερόδοξοι γενικά δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό δέν πρέπει νά λέμε τήν ἔκφραση «Καθολική Ἐκκλησία», «Προτεσταντική Ἐκκλησία», κλπ. Καί ἐμεῖς οἱ Ἱεράρχες τόν Μάϊο, στήν Σύνοδο πού κάναμε, ὀνομάσαμε τούς αἱρετικούς αὐτούς«Χριστιανικές Ὁμολογίες καί Κοινότητες», γιατί πιστεύουν γενικά στόν Χριστό. Δέν τίς εἶπαμε ὅμως «Ἐκκλησία». «Ἐκκλησία» εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτήν τήν Ἐκκλησία ἐννοοῦμε ὅταν λέγουμε στό «Πιστεύω» μας «...εἰς ΜΙΑΝ, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν».
Τί εἶναι ὅμως αὐτό πού ἔγινε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης καί ὀνόμασαν τίς ἑτερόδοξες αὐτές αἱρετικές κοινότητες ὡς «Ἐκκλησίες»; Γιατί εἶπαν καί ἔγραψαν καί ὑπέγραψαν τήν ἔκφραση «ἑτερόδοξες Χριστιανικές Ἐκκλησίες». ῞Ωστε εἶναι καί οἱ αἱρετικοί «Ἐκκλησία»; Τότε ποιά εἶναι αὐτή ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε στό «Πιστεύω» μας; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος μας στήν ἀρχή δέν δέχθηκε τήν ἔκφραση αὐτή, ἀλλά τελικά ὑπέκυψε καί Αὐτή καί ὑπέγραψε τήν ἔκφραση περί «ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν». Διαφορετική ὅμως ἦταν ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας μας τόν Μάϊο. Δέν ὀνομάσαμε τότε «Ἐκκλησίες» τούς αἱρετικούς, ἀλλά ἁπλῶς «Ὁμολογίες» καί «Κοινότητες». Γιατί τώρα ἡ διαφορά αὐτή, παρά τήν τότε, τόν παρελθόντα Μάϊο, ἄλλη ἀπόφασή μας; Τό χειρότερο, κατά τήν κρίση μου, εἶναι ὅτι στήν ὀνομασία αὐτή τῶν ἑτεροδόξων ὡς Ἐκκλησία ἔδωσαν καί βαρύτητα, γιατί τήν παρουσίασαν ὅτι ἔχει ἱστορικότητα· γιατί ἡ ἔκφραση πού προτάθηκε καί ὑπογράφηκε λέει ἀκριβῶς: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»!... Τί σημαίνει αὐτό τό «ἱστορικήν ὀνομασίαν»; Πότε καί ποῦ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὀνόμασαν τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα «Ἐκκλησίες»; Ποτέ καί πουθενά!
4. Τό λυπηρό ὅμως, εὐσεβεῖς χριστιανοί, εἶναι ὅτι ἡ λανθασμένη δογματικά καί ἐκκλησιολογικά αὐτή πρόταση, ἡ ὁποία ὀνομάζει «Ἐκκλησίες» τούς ἑτεροδόξους αἱρετικούς, ὑπεγράφη ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, ἀπό ὅλους τούς ἄλλους μετέχοντες Πατριάρχες καί ἱεράρχες, πλήν πολύ ὀλίγων. Τό ἀκόμη λυπηρότερο γιά μᾶς εἶναι ὅτι καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας Ἀρχιερεῖς ὑπέγραψαν καί αὐτοί τήν ἡμαρτημένη αὐτή πρόταση, ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ! Τοῦ Σεβασμιωτάτου Ναυπάκτου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ! Τόν εὐχαριστοῦμε πολύ γιά τή δυναμική Του αὐτή ὁμολογιακή στάση καί, ἀπό ὅσα ἔχουμε ἀκούσει, Τόν διαβεβαιώνουμε ὅτι ηὔφρανε λίαν τάς καρδίας τῶν Ὀρθοδόξων! Ἔδειξε καί ἀπέδειξε τήν σθεναρότητα τῆς πίστης Του καί τήν σταθερότητά Του στά ὅσα γράφει καί λέγει, ἔστω καί ἄν ἄλλοι Τόν προκαλοῦσαν, καί τόν ἐπίεζαν ἀκόμη, νά ἐκφραστεῖ ἐνάντια. Ὁ Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ, ὁ καλός Ποιμήν τῆς προσφιλοῦς μου ἰδιαιτέρας πατρίδος, μέ τήν στάση Του στήν λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, μᾶς ὑπενθύμισε τόν Ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό, τόν μόνον μή ὑπογράψαντα τήν ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας μέ τούς Παπικούς.
5. Ὡς Ἐπίσκοπός Σας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, σᾶς δηλώνω ὅτι τάσσομαι μέ τήν θέση καί στάση τοῦ Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ καί τῶν ἄλλων Ἱεραρχῶν, τῶν μή ὑπογραψάντων τήν λανθασμένη δογματικά ἔκφραση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, πού ὀνομάζει «Ἐκκλησίες» τούς αἱρετικούς.
Ναί, ὡς τοπική Ἐκκλησία Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως τασσόμεθα ὑπέρ αὐτῶν, γιατί δέν δεχόμαστε τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα ὡς «Ἐκκλησίες», ἀλλά ἁπλῶς τίς ὀνομάζουμε «χριστιανικές κοινότητες». Ἀλλά περισσότερα περί τῆς ὀνομασθείσης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» θά ποῦμε ὅταν γνωρίσουμε τά πρακτικά της καί ὅλα τά λεχθέντα σ᾽ αὐτήν.

Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;

Γιατί πρέπει τα Θρησκευτικά να είναι υποχρεωτικό μάθημα στο σχολείο;
του Νίκου Χαλαζιά*

Πολύ μελάνι χύνεται τελευταία για το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία (Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια). Στο Υπουργείο Παιδείας τείνει να κυριαρχήσει η άποψη ότι το μάθημα πρέπει να πάρει τη μορφή  της Θρησκειολογίας και να πάψει να επικεντρώνεται στο Χριστιανισμό. Η άποψη αυτή επικαλείται τον ουδέτερο χαρακτήρα του κράτους, το οποίο κατά συνέπεια δεν μπορεί να επεμβαίνει σε ζητήματα πίστης των πολιτών του.
Αλλά, αν δεν απατώμαι, κράτος ουδέτερο δεν υπάρχει. Ο ταξικός του χαρακτήρας, έστω και σε τελευταία ανάλυση – για να θυμηθούμε και τον Αλτουσέρ – είναι δεδομένος. Συνεπώς δεν μπορεί κανείς να επικαλείται την δήθεν ουδετερότητα του κράτους επιλεκτικά.
Υποστηρίζω ότι το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να διδάσκεται υποχρεωτικά  στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές για τους εξής λόγους:

Ο δυτικός κόσμος και πολιτισμός, στον οποίο και η Ελλάς εντάσσεται, στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, στο ρωμαϊκό πολιτισμό και στο χριστιανικό πνεύμα. Από την αρχαία Ελλάδα ο Δυτικός πολιτισμός πήρε τον ορθό λόγο, την ανθρωποκεντρική θεώρηση του κόσμου, τις αξίες της ελευθερίας και του μέτρου, τη δημοκρατία και το ιδανικό της ομορφιάς. Από το Ρωμαϊκό κόσμο πήρε την οργάνωση, την πειθαρχία και το δίκαιο. Και από τον Χριστιανισμό την πίστη και την αγάπη. Όλα αυτά, προφανώς ισχύουν (ή θα ’πρεπε να ισχύουν) και στη νεοελληνική κοινωνία.
Επομένως, στο σχολείο πρέπει ο μαθητής να μυείται καταρχήν στις αξίες και τις αρχές ΑΥΤΗΣ της κοινωνίας στην οποία ζει και όχι σε αξίες άλλων κοινωνιών. Δεν πρέπει να μάθει την ιστορία της χώρας του, τον πολιτισμό της κοινωνίας στην οποία ζει; Και σ’ αυτό τον πολιτισμό δεν εντάσσεται και η Χριστιανική διδασκαλία; Πώς άραγε ένας μαθητής (ένθεος ή άθεος, Έλληνας ή αλλοδαπός – αδιάφορο) θα κατανοήσει τον τρόπο ζωής και τη συμπεριφορά της νεοελληνικής κοινωνίας αν δεν μυηθεί στις πολιτισμικές της αξίες; Τι θα καταλάβει ο ξένος από το Ελληνικό Πάσχα και από τη χαρμόσυνη ευχή «Χριστός Ανέστη» αν δεν έχει μελετήσει την λατρευτική παράδοση, την ιστορία και τα βιώματα αυτού του λαού;
Στο επιχείρημα κάποιων «αφήστε το παιδί να αποφασίσει μόνο του και να επιλέξει όταν ωριμάσει», η απάντηση είναι απλή: αφήνει κανένας γονιός το παιδί του ακαθοδήγητο, τάμπουλα ράζα, για να αποφασίσει μόνο του, όταν μεγαλώσει, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο; Όχι βέβαια! Τα μορφώνουμε τα παιδιά μας, τουτέστιν δίνουμε σχήμα και μορφή στο εσωτερικό τους κόσμο. Και, φυσικά, τα μπολιάζουμε με τις ιδέες και τις αξίες που εμείς πιστεύουμε. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Ναι, να μάθει ο μαθητής για τα βασικά γνωρίσματα τριών – τεσσάρων γνωστών παγκοσμίως θρησκειών, καμιά αντίρρηση. Αλλά, πρωτίστως, πρέπει να γνωρίσει τον Χριστιανισμό, τα κείμενα και την παράδοση των χριστιανών, ακριβώς για να κατανοήσει τον πολιτισμό στον οποίο ο ίδιος ζει. Και, φυσικά, δεν είναι υποχρεωμένος να τα ενστερνιστεί όλα αυτά. Οφείλει, όμως, να τα γνωρίζει.
Όσο για τον ισχυρισμό ότι οι αλλοδαποί μαθητές πρέπει να διδάσκονται τη δική τους θρησκεία, απαντώ: στην ελληνική κοινωνία ζουν και στον πολιτισμό αυτής της κοινωνίας πρέπει να γνωρίσουν. Μέριμνα του ελληνικού κράτους πρέπει να είναι η επαφή, όσων παιδιών σπουδάζουν στα σχολειά του, με τον ελληνικό πολιτισμό, η μύησή τους στην ελληνική παιδεία και η ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Αν το απόγευμα ο πακιστανός θέλει να μάθει το παιδί του και πακιστανικά ή να γνωρίσει τον ισλαμισμό, μπορεί να το κάνει. Ιδίοις εξόδοις φυσικά. Όταν ένας νεαρός παίκτης και οπαδός του Ολυμπιακού βρίσκεται στην Ακαδημία Ποδοσφαίρου της Ρεάλ Μαδρίτης, δεν έχει την απαίτηση να γαλουχηθεί με τα νάματα του Θρύλου και του Πειραιά. Με τις αξίες και τους κανόνες της μαδριλένικης ομάδας θα διαπαιδαγωγηθεί!
Εκπλήσσει η φοβία και η διστακτικότητα με την οποία θρησκευτικοί (χριστιανικοί) και πολιτικοί φορείς αντιμετωπίζουν το ζήτημα των Θρησκευτικών. Η κυριαρχία της «πολιτικής ορθότητας» φαίνεται να παραλύει τη λογική και να παραμερίζει τα προφανή και αυτονόητα. Αλλά και η Δεξιά και η Αριστερά είναι τέκνα του Δυτικού πολιτισμού. Γιατί διστάζουν λοιπόν, όσοι επικαλούνται τις αξίες του, να αντιτάξουν στην ανερμάτιστη πολιτική της «πολυπολιτισμικότητας», την αναγκαιότητα της υποχρεωτικής διδασκαλίας των θρησκευτικών (και κυριότατα του Χριστιανισμού) στα ελληνικά σχολεία.

* Ο Νίκος Χαλαζιάς είναι Φιλόλογος

antibaro.gr