ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ: ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΕΣ

Η ομιλία του καθηγητή Δημητρίου Τσελεγγίδη σε oρθόδοξη συνάντηση στο Κισινάου της Μολδαβίας για τη Σύνοδο της Κρήτης 12/07/2016.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΡΩΣΙΑΣ: Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΦΟΥ ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΗΚΕ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ

Την Παρασκευή 15 Ιουλίου συνήλθε στην τακτική της συνεδρία η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου της Ρωσίας. Μεταξύ των θεμάτων που απασχόλησαν τη Σύνοδο ήταν και η στάση που θα κρατήσει η Ρωσική Εκκλησία απέναντι στη Σύνοδο της Κρήτης.

Η Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας επεσήμανε ότι η Σύνοδος που έλαβε χώρα στην Κρήτη είναι ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της συνοδικής ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τόνισε όμως πως η βάση της πανορθόδοξης συνεργασίας είναι η αρχή της ομοφωνίας. Τα μέλη της Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας τόνισαν ότι η αρχή αυτή παραβιάστηκε από τη Σύνοδο της Κρήτης και γι’ αυτό η Σύνοδος αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί πανορθόδοξη και τα έγγραφα που εγκρίθηκαν από αυτήν δεν αποτελούν έκφραση της γενικής ορθόδοξης συναίνεσης. Η Σύνοδος αποφάσισε να αναθέσει την Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή την περαιτέρω μελέτη μετά την παραλαβή των επίσημα επικυρωμένων αντιγράφων της Συνόδου της Κρήτης και την υποβολή κατόπιν επισταμένης μελέτης των πορισμάτων που θα προκύψουν στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ρωσίας.

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: ΟΧΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 17 Ἰουλίου 2016

KYΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΟΧΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

1. Ἀδελφοί μου χριστιανοί, πρέπει νά τό ἔχετε χαρά καί μεγάλη τιμή καί νά εὐχαριστεῖτε τόν Θεό γι᾽ αὐτό, τό ὅτι ἀνήκετε στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, πού λέγεται «Ἐκκλησία». Ναί, αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Καί ἀφοῦ ἀνήκουμε ὅλοι στήν ἴδια οἰκογένεια, πρέπει νά νοιώθουμε μεταξύ μας ὡς ἀδελφοί. Λεγόμαστε «ἀδελφοί», γιατί ὅλοι ἔχουμε τήν ἴδια «δελφύ», δηλαδή τήν ἴδια κοιλιά. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ κοιλιά; Εἶναι ἡ ἁγία Κολυμβήθρα. Σάν κοιλιά δέν μοιάζει ἡ Κολυμβήθρα; Δύο φορές γεννηθήκαμε, χριστιανοί μου. Γεννηθήκαμε μία φορά ἀπό τήν μάνα μας γιά νά πεθάνουμε. Καί μᾶς πῆρε ἡ Μάνα μας Ἐκκλησία καί μᾶς ἔβαλε στήν δική της κοιλιά, τήν ἅγια Κολυμβήθρα, γιά νά μήν πεθάνουμε. Γι᾽ αὐτό καί τό βάπτισμα λέγεται «ἀναγέννηση». Εἶναι μία δεύτερη γέννα, πνευματική γέννα, μετά τήν πρώτη, τήν φυσική.

2. ῞Ολοι ἐμεῖς λοιπόν ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε βαπτισμένοι καί μυρωμένοι. Ἡ Ἐκκλησία, ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὅποία μιλᾶμε, εἶναι ΜΙΑ. Ἔτσι τό ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστης μας, τό «Πιστεύω», πού πρέπει νά τό λέτε κάθε μέρα στήν προσευχή σας. «Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», λέγουμε. Καί Αὐτή ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία ἔχει τήν ὀρθή πίστη καί τήν σώζουσα ἀλήθεια. Αὐτή ΜΟΝΟ ἡ Ἐκκλησία ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς σώζει καί μᾶς ἁγιάζει μέ τά ἱερά της Μυστήρια. Εἶναι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μέλη τῆς Ἐκκλησίας Αὐτῆς εἶναι ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι καί μυρωμένοι ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα καί ὁμολογοῦν τήν ὀρθόδοξη πίστη. Οἱ αἱρετικοί δέν μποροῦν νά λέγονται μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιατί εἶναι αἱρετικοί· γιατί δέν δέχονται τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. 

3. Σᾶς τό λέγω αὐτό, χριστιανοί μου, γιατί εἶναι μερικοί καί μάλιστα ρασοφόροι καί μάλιστα ὑψηλοί ρασοφόροι, πού λέγουν ὅτι καί οἱ αἱρετικοί, μπορεῖ νά λέγονται, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι, χριστιανοί μου, ὄχι! Οἱ αἱρετικοί οὔτε βαπτισμένοι καί μυρωμένοι ἀπό ὀρθόδοξο ἱερέα εἶναι, οὔτε τήν ὀρθή πίστη ἔχουν καί γι᾽ αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία. Ξέρουμε ποῦ τό πᾶνε αὐτοί πού λέγουν αὐτά τά λόγια. Τό πᾶνε στόν οἰκουμενισμό. Γιατί, ἄν ποῦμε ὅτι στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀνήκουν καί οἱ αἱρετικοί, τότε δημιουργοῦμε μία Ἐκκλησία μέ ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς μαζί, ἕνα ἀνακάτωμα καί ἕνα μπέρδεμα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν δοξασιῶν, γιά μιά ἑνότητα τάχα, καί αὐτό εἶναι ὁ οἰκουμενισμός. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά ἀποκρούσουμε μέ προσευχή, πρῶτα, καί μέ δυνατά ἐπιχειρήματα ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες, ἔπειτα, τήν πλάνη αὐτή, πού ἀποτελεῖ αἵρεση. Πουθενά οἱ ἅγιοι Πατέρες δέν ὀνομάζουν «Ἐκκλησία» τούς αἱρετικούς. Πουθενά! Καί ὡς «Ἐκκλησία» βέβαια δέν ἐννοῶ τήν λέξη ἁπλᾶ ὡς συνάθροιση ἀνθρώπων, ἀλλά ὡς τόν θεῖο ἐκεῖνο Ὀργανισμό, πού ἵδρυσε ὁ σαρκωθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία μας· ἐννοῶ «τόν ἴδιο τόν Χριστό παρατεινόμενον στούς αἰώνας», ὅπως τό λέει ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος. Αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκουν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι καί ὄχι οἱ αἱρετικοί. Οἱ αἱρετικοί ἀποτελοῦν «ἐκκλησία – δηλαδή συγκέντρωση – πονηρευομένων», ὅπως λέγουν κάπου οἱ Πατέρες τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γι᾽ αὐτούς.

4. Βέβαια, πόθος μας καί προσευχή ὅλων μας εἶναι καί οἱ αἱρετικοί νά ἀποτελέσουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλά αὐτό θά γίνει, ἀφοῦ πρῶτα αὐτοί ἀρνηθοῦν τήν αἵρεσή τους, δηλαδή, ἀφοῦ πρῶτα μετανοήσουν. Ἔτσι ὅμως, ὅπως εἶναι αὐτοί τώρα μέ τήν πλάνη τῆς αἵρεσης, ἄς τό καταλάβουν καί αὐτοί, ἀλλά, ἄς τό καταλάβουν καί μερικοί δικοί μας, ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀποτελοῦμε μέ αὐτούς – τούς αἱρετικούς – Ἐκκλησία. Τότε, τί εἶναι οἱ αἱρετικοί; Εἶναι μία παράταξη, εἶναι μία ὁμάδα καί μία συναγωγή, ἀλλά ὄχι Ἐκκλησία, μέ τήν βαθειά θεολογική καί σωστική ἔννοια τῆς λέξης. Βέβαια, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ λέξη «ἐκκλησία» ἐχρησιμοποιεῖτο ἀπό παλαιά μέ τήν γενική ἔννοια τῆς συγκέντρωσης. Ἔτσι ἔχουμε τήν ἔκφραση «ἐκκλησία τοῦ δήμου» γιά παράδειγμα. Ἔτσι ἔχουμε πάλι ἀπό παλαιότερα καί τίς ἐκφράσεις «Ρωμαϊκή ἐκκλησία», «Προτεσταντική ἐκκλησία» κ.λπ. Σήμερα ὅμως, πού οἱ αἱρετικοί θέλουν νά παρουσιάσουν τίς συναθροίσεις τους ὡς πραγματική Ἐκκλησία μέ τήν σωστική ἔννοια τῆς λέξης, μέ τήν ἔννοια τοῦ θείου Ὀργανισμοῦ, πού ἵδρυσε ὁ Χριστός γιά τήν σωτηρία μας, ἐμεῖς πρέπει μέ πολλή φροντίδα νά ἀποφεύγουμε τήν ἔκφραση «Ἐκκλησία» γι᾽ αὐτούς, γιά τούς αἱρετικούς. ᾽Ονομάζοντες ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τούς αἱρετικούς «Ἐκκλησία», ἔστω καί μέ τήν γενική ἔννοια τῆς λέξης, βοηθοῦμε, ξαναλέγω, τήν οἰκουμενιστική κίνηση, πού θέλει νά ἑνοποιήσει ὅλους, ἀσχέτως τῶν δογματικῶν διαφορῶν, καλώντας τους ὅλους μαζί «Ἐκκλησία». Πρέπει, λοιπόν, νά ἀποφεύγουμε νά λέγουμε τήν ἔκφραση «Ρωμαϊκή ἐκκλησία», ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται πολύ ἐλεύθερα καί ἀπό ἐπίσημα ἀρχιερατικά χείλη.

5. Δηλαδή, θά ρωτήσει κάποιος, καί οἱ Καθολικοί, οἱ Παπικοί, εἶναι αἱρετικοί καί δέν πρέπει νά τούς καλοῦμε «Ἐκκλησία»; Ἀδελφοί μου, σᾶς ἐξήγησα καί ἄλλοτε ὅτι οἱ Καθολικοί, ναί, εἶναι αἱρετικοί καί δέν εἶναι ἁπλῶς σχισματικοί. Ἔχουν γραφεῖ, τώρα τελευταῖα μάλιστα, ὡραῖα βιβλία δυνατῶν θεολόγων σχετικά μέ αὐτό καί μπορεῖτε νά τά διαβάσετε. Ἀλλά, γιά τούς Παπικούς– γιά νά μήν σᾶς πῶ τίς πάμπολλες αἱρέσεις τους –, σᾶς λέγω γενικά μόνο γι᾽ αὐτούς ὅτι οἱ Παπικοί, ναί, εἶναι αἱρετικοί. Ὅπως οἱ Χιλιαστές εἶναι αἱρετικοί, γιατί δέν πιστεύουν στήν Ἁγία Τριάδα, δέν πιστεύουν στήν Παναγία μας καί δέν κάνουν τόν Σταυρό τους, ἔτσι καί οἱ Παπικοί, οἱ Καθολικοί, πού λέμε, εἶναι τό ἴδιο: Ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα, πιστεύουν ἄλλη Παναγία καί κάνουν διαφορετικά τόν Σταυρό τους. Ἀλλά, γιά νά μήν λέγω τά δικά μου λόγια, σᾶς λέγω τόν σύντομο λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ περί τῶν Παπικῶν. Λέγει λοιπόν καθαρά καί ξεκάθαρα ὁ ἅγιος περί τῶν Παπικῶν - τῶν Λατίνων: «Ὡς αἰρετικούς αὐτούς ἀπεστράφημεν καί διά τοῦτο αὐτῶν ἐχωρίσθημεν. Αἱρετικοί εἰσί καί ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκόψαμεν...· Φευκτέον αὐτούς ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ἀπό αὐτούς τούς χριστοκαπήλους καί χριστεμπόρους. Ἡμεῖς δι᾽ οὐδέν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων, ἀλλ᾽ ἤ ὅτι εἰσίν οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλά καί αἱρετικοί» (βλ. Ι. Καρμίρη, τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β´, Graz – Austria 1968² σ. 353-362. Καί Συνεδρίαση τῆς Συνόδου Φεράρας - Φλωρεντίας στό Πηδάλιον,  ἔκδ. Ρηγόπουλος, Θεσαλονίκη 1991, σ. 55).

Μέ πολλές εὐχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Ο Π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ!

Ὁ πατὴρ Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, παραχώρησε ἀποκλειστικὴ συνέντευξη στὸ «Ῥωμαίικο Ὁδοιπορικό», σχετικὰ μέ:

α) Ἀπὸ πότε ἄρχισε ὁ οἰκουμενισμὸς στὶς Θεολογικὲς Σχολές;

β) Οἱ οἰκουμενιστὲς ἐξυπηρετοῦν ἄλλα συμφέροντα ἢ εἶναι οἰκουμενιστὲς ἐπειδὴ τὸ θέλουν ;

Διαβάστε ὁρισμένα ἀπὸ τὰ λεχθέντα τοῦ πατρὸς Θεοδώρου, στὶς ἐρωτήσεις ποὺ τοῦ θέσαμε:...

-Ὅλος ὁ οἰκουμενισμὸς κατευθύνεται ἀπὸ τοὺς μασσώνους

-Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἑνότητα πρέπει νὰ εἶναι συνδεδεμένες μὲ τὴν Ἀλήθεια, ἀλλιῶς εἶναι ψευτοαγάπη καὶ ψευτοενότητα. Ὅταν βοηθήσουμε πνευματικά τούς ἑτεροδόξους - αἱρετικοὺς νὰ δοῦν ὅτι εἶναι σὲ πλάνη, τότε θὰ δείξουμε πὼς τοὺς ἀγαποῦμε.

-Τὸ νὰ συμπλέεις τώρα μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ τὸν οἰκουμενισμό, αὐτὸ βοηθάει στὴν ἐπιστημονική σου καριέρα, στὶς ἀκαδημαϊκὲς θέσεις – ἐξελίξεις, συνέδρια κλπ

-Δὲν δίσταζα νὰ ἐκφράζω τὶς θέσεις μου καὶ κινδύνευσα νὰ ἀπολυθῶ.

-Μία μερίδα καθηγητῶν εἶναι στὰ κέντρα λήψεως ἀποφάσεων (Π.Σ.Ε., Μασσωνία, Σιωνισμὸς)

-Ἄλλη μερίδα τὰ ἔχουν καλὰ μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς γιατί θέλουν νὰ πρωοθοῦνται.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
ο σοφός διδάσκαλος της εκκλησίας 

Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε στη Νάξο το έτος 1749 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, τον Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβούρση (η οποία εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη). Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος και από μικρός έδειχνε ότι ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και φοβερής ευφυΐας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Νάξο και έπειτα στη σχολή της ίδιας πόλης επέκτεινε τις γνώσεις του, με δάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν 16 χρόνων πήγε στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου κοντά σε φημισμένους διδασκάλους έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετή.

Μετά από ορισμένες περιπέτειες, το 1775 μ.Χ. πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή του Άγιου Διονυσίου εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Οι Πατέρες της Μονής, που διέκριναν τα μεγάλα φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Νικόδημου, τον διόρισαν αναγνώστη και γραμματέα της Μονής. Στη Μονή αυτή ο Νικόδημος, υπήρξε υπόδειγμα διακονίας και πράξεων αρετής. Έπειτα αποσύρθηκε σε κάποιο κελί, όπου με ασκητικό τρόπο, επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή πολλών οικοδομητικών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων. Μεταξύ αυτών είναι ο «Συναξαριστής», το «Εορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος» και άλλα πολλά.

Τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες, που υπέστη στη βραχύχρονη ζωή του, απεβίωσε από ημιπληγία, σε ηλικία 60 χρονών, τις πρώτες ορθρινές ώρες της 14ης Ιουλίου του έτους 1809 μ.Χ. στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει: «Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μη ησυχάσω;». Ενταφιάστηκε στο Λαυριωτικό Κελί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Άγιου Όρους, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό συγγραφικό έργο, που σήμερα αποτελεί κεφάλαιο για τον λαό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Κάρα του Αγίου Νικοδήμου βρίσκεται στο Κελλί των Σκουρταίων Αγίου Όρους. Μέρος της Κάρας του Αγίου βρίσκεται στην ομώνυμη Μονή Πενταλόφου Κιλκίς. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επάξια από το έτος 1955 μ.Χ. τον κατέταξε στο Αγιολόγιο της και εορτάζει τη μνήμη του στις 14 Ιουλίου.

http://www.saint.gr 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΜΙΛΑΕΙ

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου 
Λόγοι Β΄ 
Κεφάλαιο 2'. 

Τὸ παράδειγμα μιλάει

– Γέροντα, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν πνευματικὰ στὸν κόσμο πρέπει νὰ δείχνουν στοὺς κοσμικοὺς ὅτι νηστεύουν;

 – Ὅταν πρόκειται γιὰ διατεταγμένες νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστὲς κ.λπ., τότε πρέπει, γιατὶ αὐτὸ εἶναι ὁμολογία πίστεως. Οἱ ἄλλες ὅμως νηστεῖες, δηλαδὴ αὐτὲς ποὺ γίνονται ἀπὸ ἄσκηση, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἢ γιὰ νὰ εἰσακουσθῆ ἡ προσευχή μας σὲ ἕνα αἴτημά μας, πρέπει νὰ γίνωνται κρυφά.

Σκοπὸς εἶναι νὰ ζοῦμε ὀρθόδοξα, ὄχι ἁπλῶς νὰ μιλοῦμε ἢ νὰ γράφουμε ὀρθόδοξα. Γι᾿ αὐτό, βλέπεις, ἕνα κήρυγμα δὲν πληροφορεῖ, δὲν ἀλλοιώνει τὸν ἄλλον, ὅσο καλὸ καὶ ἂν εἶναι, ἂν ὁ ἱεροκήρυκας δὲν ἔχη βίωμα.

 – Ἄν, Γέροντα, ὁ ἀκροατὴς ἢ ὁ ἀναγνώστης ἔχη καλὴ διάθεση;

 – Ἔ, τότε αὐτὸς ἔχει ἤδη τὴν θεία Χάρη, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὠφελεῖται. Ἕνας ὅμως ποὺ δὲν ἔχει καλὴ διάθεση θὰ πάρη καὶ θὰ ἐξετάση αὐτὰ ποὺ λέει ὁ ἱεροκήρυκας καὶ δὲν θὰ ἔχη καμμιὰ ὠφέλεια. Τὸ νὰ σκεφτώμαστε ὀρθόδοξα εἶναι εὔκολο· τὸ νὰ ζοῦμε ὅμως ὀρθόδοξα θέλει κόπο. Μιὰ φορὰ ἕνας θεολόγος εἶχε κάνει μιὰ ὁμιλία καὶ εἶχε πεῖ νὰ πᾶνε νὰ δώσουν αἷμα, γιατὶ ὑπῆρχε ἀνάγκη. Καὶ πράγματι πολλοὶ παρακινήθηκαν καὶ ἔδωσαν πολὺ αἷμα. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἔδωσε οὔτε μιὰ σταγόνα, ἂν καὶ εἶχε... μπόλικο. Οἱ ἄλλοι τότε σκανδαλίσθηκαν. «Ἐγώ, τοὺς εἶπε ἐκεῖνος, μὲ τὴν ὁμιλία ποὺ ἔκανα καὶ παρεκίνησα τὸν κόσμο νὰ δώση αἷμα, εἶναι σὰν νὰ ἔδωσα τὸ περισσότερο αἷμα»! Ἔτσι ἀνέπαυε τὸν λογισμό του. Καλύτερα ἦταν νὰ μὴν ἔκανε τὴν ὁμιλία καὶ ἀθόρυβα νὰ πήγαινε νὰ δώση λίγο αἷμα. Ἡ ζωὴ μετράει. «Ἐγὼ εἶμαι δεξιός», μοῦ εἶπε ἕνας ποὺ δὲν εἶχε καμμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. «Ἅμα δὲν κάνης σταυρό, τί ὠφελεῖ; τοῦ εἶπα. Τὸ χέρι ποὺ δὲν κάνει σταυρὸ τί ὠφελεῖ ποὺ εἶναι δεξί; Σὲ τί διαφέρει ἀπὸ τὸ ἀριστερὸ ποὺ δὲν κάνει σταυρό; Ἐκεῖνο ἔτσι καὶ ἀλλιῶς δὲν κάνει σταυρό». Ἂν ἐσὺ εἶσαι δεξιὸς καὶ δὲν κάνης σταυρό, σὲ τί διαφέρεις ἀπὸ τοὺς ἀριστερούς; Ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ εἶσαι ἄνθρωπος πνευματικός, νὰ ζῆς κοντὰ στὸν Χριστό, τότε βοηθᾶς καὶ τοὺς ἄλλους.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη ζωὴ σωστή, τὸ ἔργο του πληροφορεῖ. Σὲ μιὰ πόλη ἦταν ἕνας Προτεστάντης ποὺ ὅλους τοὺς κατηγοροῦσε· τί κληρικούς, τί δεσποτάδες. Ἐκεῖ κοντὰ σὲ ἕνα μοναστήρι ἀσκήτευε καὶ ἕνας μοναχός. Μιὰ φορὰ ρώτησε τὸν Προτεστάντη ἕνας ἄθεος: «Καλά, ὅλους τοὺς δεσποτάδες, τοὺς παπάδες τοὺς κατηγορεῖς. Γι᾿ αὐτὸν τὸν καλόγηρο τί ἔχεις νὰ πῆς;». «Αὐτὸν τὸν παραδέχομαι, τοῦ λέει, γιατὶ διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους». Ἕνας πιστός, ὅπου καὶ ἂν εἶναι, πόσο βοηθάει, ὅταν ζῆ σωστά! Θυμᾶμαι, ἕνας γνωστός μου ἀστυνομικὸς ὑπηρετοῦσε στὰ σύνορα. Ἐκεῖ ἦταν καὶ Σέρβοι κομμουνιστές, καὶ μάλιστα ἀπὸ τοὺς πιὸ ἄθεους, τοὺς πιὸ ἔμπιστους τοῦ κόμματος. Ὅταν ἔρχονταν Σέρβοι παπάδες στὰ σύνορα Ἑλλάδος καὶ Σερβίας, ὁ ἀστυνομικὸς τοὺς φιλοῦσε τὸ χέρι. Οἱ κομμουνιστὲς τὸ πρόσεξαν. Ἕλληνας ἀστυνομικὸς νὰ φιλάη τὸ χέρι τῶν Σέρβων παπάδων! Ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση στοὺς κομμουνιστὲς καὶ προβληματίσθηκαν στὸ θέμα τῆς πίστεως.

Πόσο βοηθοῦν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν μιὰ θέση, ὅταν κρατᾶνε λίγο! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ κοιτάω μερικοὺς μεγάλους νὰ τοὺς δῶ, ὅταν ἔρχωνται, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσω, γιατὶ αὐτοὶ μπορεῖ νὰ βοηθήσουν πολὺ θετικὰ μὲ τὸ παράδειγμα. Νά, ἕνας στρατάρχης ποὺ γνωρίζω, εἶναι παράδειγμα. Καὶ ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει ἀπὸ μέσα του, μὲ τὴν καρδιά του· δὲν τὸ κάνει ἐξωτερικά. Οἱ ἄλλοι ποὺ τὸν βλέπουν προβληματίζονται καὶ βοηθιοῦνται. Παλιὰ καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ τόπου εἶχαν ἀρχές, πίστευαν. Ξέρετε τί εἶχε πεῖ μιὰ ἀρχόντισσα σὲ κάποιον βουλευτὴ σὲ μιὰ πόλη; Εἶχε πάει μὲ τὸν σύζυγό της τὴν περίοδο τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου σὲ ἕνα γεῦμα καὶ εἶχαν ἐκεῖ ψάρια, κρέατα... Αὐτὴ δὲν ἔτρωγε, γιατὶ νήστευε. Τὸ πρόσεξε ὁ βουλευτὴς καὶ τῆς εἶπε: «Ἀσθενεῖς καὶ ὁδοιπόροι νηστεία δὲν κρατοῦν». «Ναί, ὁδοιπόροι μὲ ρόδες!», τοῦ ἀπάντησε ἐκείνη καὶ δὲν ἄγγιξε τίποτε ἀπὸ τὰ ἀρτύσιμα. Στὸ γεῦμα ἐν τῷ μεταξὺ ἦταν καὶ ἕνας κληρικὸς ποὺ τοὺς προσφώνησε: «Μεγάλη μου τιμὴ ποὺ βρίσκομαι μαζί σας κ.λπ.», ἔλεγε–ἔλεγε ἕνα σωρὸ ἐγκώμια. Ὁπότε τὸν διέκοψε ὁ ἄνδρας τῆς ἀρχόντισσας καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία!»[1]. Γιατὶ ἐκεῖνος πῆγε νὰ τοὺς κολακεύση. Ἄλλοτε πάλι εἶχε πεῖ αὐτὴ ἡ ἀρχόντισσα σὲ ἕναν καθηγητὴ Πανεπιστημίου τῆς Θεολογίας: «Μὴν κοιτᾶτε λεπτομέρειες καὶ κόβετε στὶς ἐξετάσεις τοὺς παπάδες. Κοιτάξτε νὰ τοὺς περνᾶτε, γιατὶ οἱ ἐπαρχίες δὲν ἔχουν παπᾶ!». Θέλω νὰ πῶ ὅτι παλιὰ οἱ τοπικοὶ ἄρχοντες ἐνδιαφέρονταν γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἦταν παράδειγμα γιὰ τὸν λαό.

Αὐτὸ ποὺ θὰ βοηθήση θετικὰ τοὺς ἀνθρώπους σήμερα εἶναι τὸ παράδειγμά μας τὸ χριστιανικὸ καὶ ἡ ζωή μας ἡ χριστιανική. Τοὺς Χριστιανοὺς πρέπει νὰ τοὺς διακρίνη ἡ πνευματικὴ λεβεντιὰ καὶ ἡ ἀρχοντιά, ἡ θυσία. Γι' αὐτὸ λέω στοὺς λαϊκούς: «Νὰ ἀγαπᾶτε τὸν Χριστό, νὰ ἔχετε ταπείνωση, νὰ κάνετε τὸ καθῆκον σας, καὶ ὁ Χριστὸς θὰ προδώση τὴν ἀρετή σας στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων». Ἡ ἀρετὴ ἔχει τυπικὸ νὰ προδίδη τὸν ἄνθρωπο, ὅπου κι ἂν βρίσκεται αὐτός. Ἀκόμη καὶ νὰ κρυφθῆ, καὶ νὰ ὑποκριθῆ μὲ τὴν διὰ Χριστὸν σαλότητα, ἡ ἀρετὴ θὰ τὸν προδώση, ἔστω καὶ ἀργότερα, καὶ ὁ ἀποθηκευμένος του θησαυρός, ποὺ θὰ ἀνακαλυφθῆ τότε μαζεμένος, θὰ βοηθήση πάλι πολλὲς ψυχές· ἴσως τότε περισσότερο.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ  Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

---

[1] Ψαλμ. 145, 3.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΥΒΡΙΣΤΩΝ

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου 
Λόγοι Β΄, Κεφάλαιο 2'. 

Ἀντιμετώπιση ὑβριστῶν

  

– Γέροντα, στὴν Ἁγία Γραφὴ λέει ὅτι ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν συγχωρεῖται[1]. Ποιά εἶναι ἡ βλασφημία αὐτή;

 – Βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γενικὰ εἶναι ἡ περιφρόνηση στὰ θεῖα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη, ἐννοεῖται, τὰ λογικά του. Τότε εἶναι καὶ ἔνοχος. Π.χ. ἕναν ποὺ μοῦ εἶπε «ἄντε κι ἐσὺ καὶ οἱ θεοί σου...», τοῦ ἔδωσα μιὰ σπρωξιὰ καὶ τὸν τίναξα πέρα, γιατὶ αὐτὸ ἦταν βλασφημία. Ἢ περνᾶνε δύο ἔξω ἀπὸ μία Ἐκκλησία. Ὁ ἕνας κάνει τὸν σταυρό του καὶ λέει καὶ στὸν ἄλλο «κάνε, εὐλογημένε, κι ἐσὺ τὸν σταυρό σου...» καὶ αὐτὸς ἀντιδρᾶ: «Ἄντε κι ἐσὺ ποὺ θὰ κάνω τὸν σταυρό μου!». Αὐτὴ ἡ περιφρόνηση εἶναι βλασφημία. Ἀδύνατον ἑπομένως σὲ ἕναν εὐλαβῆ ἄνθρωπο νὰ ὑπάρχη βλασφημία. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναίδεια εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἀναιδὴς διαστρέφει ἢ καταπατάει λ.χ. μιὰ εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ δικαιολογήση τὴν πτώση του. Δὲν σέβεται τὴν ἀλήθεια, τὴν πραγματικότητα, ἀλλὰ τὴν τσαλακώνει ἐν γνώσει του· τσαλαπατάει ἕνα ἱερὸ πράγμα. Καὶ αὐτὸ σιγὰ-σιγὰ γίνεται πλέον κατάσταση. Στὴν συνέχεια ἀπομακρύνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος δέχεται ἐπιδράσεις δαιμονικές. Καὶ ἂν δὲν μετανοήση, τί ἐξέλιξη θὰ ἔχη... Θεὸς φυλάξοι! Ὅταν ὅμως ἕνας θυμώση καὶ βλασφημήση ἀκόμη καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτὴ ἡ βλασφημία δὲν εἶναι ἀσυγχώρητη, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν πιστεύει τὴν βρισιὰ ποὺ εἶπε, ἀλλὰ τὴν εἶπε, ἐπειδὴ ἐκείνη τὴν στιγμή, πάνω στὸν θυμό του, ἔχασε τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ του, καὶ ἀμέσως μετανοιώνει. Ὁ ἀναιδὴς ὅμως δικαιολογεῖ τὸ ψέμα, γιὰ νὰ δικαιολογήση τὴν πτώση του. Ὅποιος δικαιολογεῖ τὴν πτώση του, δικαιολογεῖ τὸν διάβολο.

 – Γέροντα, πῶς δικαιολογεῖ τὴν πτώση του;

 – Μπορεῖ νὰ θυμηθῆ κάτι ποὺ λέχθηκε πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια γιὰ ἄλλη περίπτωση καὶ νὰ τὸ παρουσιάση σὰν παράδειγμα, γιὰ νὰ δικαιολογήση τὸν ἑαυτό του. Οὔτε ὁ διάβολος, ὁ μεγαλύτερος δικηγόρος, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σκεφθῆ κάτι τέτοιο ἐκείνη τὴν ὥρα.

 – Καὶ πῶς νιώθει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος;

 – Πῶς νιώθει; Δὲν ἔχει ἀνάπαυση ποτέ. Ἐδῶ καὶ δίκαιο νὰ ἔχη κανείς, ὅταν πάη νὰ δικαιώση τὸν ἑαυτό του, πάλι ἀνάπαυση δὲν ἔχει, πόσο μᾶλλον νὰ μὴν ἔχη δίκαιο καὶ νὰ δικαιολογῆ τὴν πτώση του μὲ ἀναιδέστατο τρόπο. Γι' αὐτό, ὅσο μποροῦμε, νὰ προσέχουμε τὴν ἀναίδεια καὶ τὴν περιφρόνηση ὄχι μόνον πρὸς τὰ θεῖα ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν πλησίον μας, διότι εἶναι εἰκόνα Θεοῦ. Οἱ ἀναιδεῖς ἄνθρωποι βρίσκονται στὸ πρῶτο στάδιο τῆς βλασφημίας κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκεῖνοι ποὺ περιφρονοῦν τὰ θεῖα βρίσκονται στὸ δεύτερο, καὶ στὸ τρίτο βρίσκεται ὁ διάβολος.

 – Γέροντα, ὅταν μιλοῦν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἢ κατὰ τοῦ Μοναχισμοῦ κ.λπ., τί πρέπει νὰ κάνη κανείς;

 – Κατ᾿ ἀρχάς, ἂν κάποιος μιλάη ἄσχημα λ.χ. γιὰ σένα ὡς ἄτομο, δὲν πειράζει. Νὰ σκεφθῆς: «Τὸν Χριστό, ποὺ ἦταν Χριστός, Τὸν ἔβριζαν, καὶ δὲν μιλοῦσε· ἐμένα ποὺ εἶμαι ἁμαρτωλὸς τί μοῦ ἀξίζει;». Ἂν ἔρχονταν νὰ βρίσουν ἐμένα ὡς ἄτομο, δὲν θὰ μὲ πείραζε καθόλου. Ἀλλά, ὅταν μὲ βρίζουν ὡς μοναχό, βρίζουν καὶ ὅλο τὸν θεσμὸ τοῦ Μοναχισμοῦ, γιατὶ ὡς μοναχὸς δὲν εἶμαι ἀνεξάρτητος, καὶ πρέπει νὰ μιλήσω. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις πρέπει κανεὶς νὰ τοὺς ἀφήση λίγο νὰ ξεσπάσουν καὶ ὕστερα νὰ τοὺς πῆ δυὸ κουβέντες. Κάποτε στὸ λεωφορεῖο μιὰ γυναίκα ἔβριζε τοὺς παπάδες. Τὴν ἄφησα νὰ ξεσπάση καί, ὅταν σταμάτησε, τῆς εἶπα: «Ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς παπάδες, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς δὲν τοὺς ἔρριξε ὁ Θεὸς μὲ τὰ ἀλεξίπτωτα. Εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἔχουν ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Μπορεῖς ὅμως νὰ μοῦ πῆς, μιὰ μητέρα σὰν ἐσένα βαμμένη, μὲ κάτι νύχια σὰν τὸ γεράκι, τί παιδὶ θὰ γεννήση καὶ πῶς θὰ τὸ ἀναθρέψη; Καὶ παπᾶς καὶ καλόγερος νὰ γίνη, πῶς θὰ εἶναι;». Θυμᾶμαι, μιὰ ἄλλη φορά, ὅταν ταξίδευα μὲ τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὴν Ἀθήνα γιὰ τὰ Γιάννενα, ἦταν ἕνας ποὺ δὲν σταμάτησε σὲ ὅλο τὸν δρόμο νὰ κατηγορῆ ἕναν μητροπολίτη ποὺ εἶχε δημιουργήσει τότε κάτι προβλήματα. Τοῦ εἶπα κανα–δυὸ κουβέντες καὶ μετὰ ἔκανα εὐχή. Ἐκεῖνος συνέχιζε. Ὅταν φθάσαμε στὰ Γιάννενα καὶ κατεβήκαμε, τὸν πῆρα λίγο παράμερα καὶ τοῦ λέω: «Μὲ γνωρίζεις ποιός εἶμαι;». «Ὄχι», μοῦ λέει. «Πῶς τότε κάθεσαι καὶ λὲς τέτοια πράγματα; Ἐγὼ μπορεῖ νὰ εἶμαι πολὺ χειρότερος ἀπὸ τὸν τάδε ποὺ βρίζεις, μπορεῖ ὅμως νὰ εἶμαι καὶ ἕνας ἅγιος. Πῶς κάθεσαι ἐσὺ καὶ λὲς μπροστά μου πράγματα ποὺ δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ὅτι τὰ κάνουν οὔτε καὶ οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι; Κοίταξε νὰ διορθωθῆς, γιατὶ θὰ φᾶς σκαμπίλι δυνατὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ – γιὰ τὸ καλό σου φυσικά». Τὸν εἶδα μετά, ἄρχισε νὰ τρέμη. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι κατάλαβαν, ὅπως εἶδα ἀπὸ μιὰ ἀναταραχὴ ποὺ δημιουργήθηκε.

Βλέπεις νὰ βρίζουν τὰ ἅγια καὶ ὁ ἄλλος δὲν λέει τίποτε. Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ πραότητα εἶναι δαιμονική. Μιὰ φορὰ ποὺ ἔβγαινα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, συνάντησα στὸ καράβι καὶ ἕναν ποὺ εἶχε φύγει ὁ καημένος  ἀπὸ τὸ Ψυχιατρεῖο καὶ εἶχε ἔρθει στὸ Ὄρος. Φώναζε καὶ ἔβριζε συνέχεια ὅλους τοὺς μεγάλους, τοὺς κυβερνῆτες, τοὺς γιατρούς... «Τόσα χρόνια, ἔλεγε, μὲ τάραξαν στὰ ἠλεκτροσὸκ καὶ στὰ χάπια. Ἐσεῖς περνᾶτε καλά. Ἔχετε τὴν καλοπέρασή σας, τὰ αὐτοκίνητά σας. Ἐμένα ἀπὸ δώδεκα χρονῶν ἡ μάνα μου μ' ἔστειλε σ' ἕνα νησί. Εἴκοσι πέντε χρόνια γυρίζω ἀπὸ τρελλοκομεῖο σὲ τρελλοκομεῖο». Ἔβριζε ὅλα τὰ κόμματα καὶ μετὰ ἄρχισε νὰ βρίζη Χριστὸ καὶ Παναγία. Σηκώνομαι ἐπάνω, «πάψε, τοῦ λέω· δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ἀρχὴ ἐδῶ μέσα;». Θίχθηκε, φαίνεται, ὁ συνοδός του – πρέπει νὰ ἦταν χωροφύλακας – καὶ τὸν σύμμασε λίγο. Εἶχε πεῖ ὅλο τὸ πρόβλημά του φωνάζοντας καὶ βρίζοντας. Τὸν πόνεσα. Μετὰ ἦρθε, μοῦ φίλησε τὸ χέρι. Τὸν φίλησα. Εἶχε δίκαιο. Ὅλοι λίγο-πολὺ ἔχουμε τὸ μερίδιό μας. Ἤμουν καὶ ἐγὼ αἰτία ποὺ ἔβριζε ὁ καημένος. Ἂν εἶχα πνευματικὴ κατάσταση, θὰ τὸν εἶχα κάνει καλά.

Πόσο εἶχαν ἀπογοητευθῆ οἱ Φαρασιῶτες, τότε μὲ τὴν Ἀνταλλαγή, ὅταν ἔρχονταν μὲ τὸ καράβι στὴν Ἑλλάδα! Δυὸ ναῦτες μάλωναν καὶ ἔβριζαν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Τοὺς φάνηκε πολὺ βαρύ! Σοῦ λέει: «Ἕλληνες, Χριστιανοί, νὰ βρίζουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία!». Τοὺς ἅρπαξαν καὶ τοὺς πέταξαν στὴν θάλασσα. Εὐτυχῶς ἤξεραν κολύμπι καὶ γλύτωσαν. Ἀκόμη καὶ ὅταν βρίζουν κάποιον ἄνθρωπο, πρέπει νὰ τὸν ὑπερασπίσουμε, πόσο μᾶλλον τὸν Χριστό! Ἦρθε ἕνα παιδὶ στὸ Καλύβι ποὺ κούτσαινε, ἀλλὰ λαμποκοποῦσε τὸ προσωπάκι του. Λέω: «Κάτι γίνεται ἐδῶ, γιὰ νὰ λάμπη ἔτσι ἡ θεία Χάρις!». Τὸν ρώτησα «τί κάνεις κ.λπ.» καὶ μοῦ εἶπε τί συνέβη. Κάποιος, ἕνα θηρίο μέχρι ἐκεῖ πάνω, ἔβριζε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ τὸ παιδὶ ὅρμησε ἐπάνω του, γιὰ νὰ σταματήση. Ἐκεῖνος τὸ ἔβαλε κάτω, τὸ τσαλαπάτησε, τοῦ σακάτεψε τὰ πόδια, καὶ μετὰ τὸ καημένο κούτσαινε. Ὁμολογητής! Τί τράβηξαν οἱ Ὁμολογητές, οἱ Μάρτυρες!

 – Γέροντα, μερικοὶ εὐλαβεῖς νέοι δυσκολεύονται στὸν στρατὸ μὲ αὐτοὺς ποὺ βρίζουν. Τί νὰ κάνουν;

 – Θέλει διάκριση καὶ ὑπομονή. Ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση. Ὁ ἀσυρματιστὴς ποὺ ὑπηρετούσαμε μαζὶ στὸν στρατὸ ἦταν ἕνας γιατρὸς ἄπιστος, βλάσφημος. Κάθε μέρα ἐρχόταν   στὴν μονάδα Διοικήσεως, νὰ μοῦ κάνη πλύση ἐγκεφάλου! Μοῦ ἔλεγε τὴν θεωρία τοῦ Δαρβίνου κ.λπ., κάτι πράγματα χαμένα, βλάσφημα τελείως. Μετὰ ὅμως ἀπὸ κάποιο περιστατικὸ κατάλαβε μερικὰ πράγματα. Μιὰ φορὰ ἤμασταν σὲ μιὰ ἐπιχείρηση καὶ εἴχαμε φορτωμένα σὲ ἕνα μεγάλο μουλάρι τὸν ἀσύρματο καὶ τὸ φορεῖο. Σὲ ἕναν κατήφορο, ἐπειδὴ γλιστροῦσε πολύ, ἐγὼ ἔπιανα ἀπὸ τὴν οὐρὰ τὸ ζῶο καὶ ὁ γιατρὸς τραβοῦσε τὸ καπίστρι. Σὲ μιὰ στιγμή, πῶς ἄγγιξε τὸ φορεῖο λίγο τὰ αὐτιὰ τοῦ ζώου, καὶ δίνει μιὰ τὸ ζῶο καὶ μὲ χτυπάει δυνατὰ μὲ τὰ πισινά του πόδια· μὲ πέταξε πέρα. Σὲ λίγο συνῆλθα καὶ εἶδα ὅτι περπατοῦσα! Τὸ μόνο ποὺ θυμόμουν ἦταν ὅτι φώναξα «Παναγία μου!». Τίποτε ἄλλο. Τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ πέταλα τοῦ ζώου ἦταν πάνω μου. Ἐδῶ τὸ στῆθος ἦταν ὅλο μαῦρο. Μὲ τόση δύναμη μὲ χτύπησε τὸ ζῶο! Τὰ ἔχασε ὁ γιατρὸς ποὺ μὲ εἶδε νὰ περπατῶ! Συνεχίσαμε τὸν δρόμο μας. Λίγο πιὸ πέρα στραβοπάτησε ὁ γιατρὸς σὲ μιὰ πέτρα, ἔπεσε κάτω καὶ δὲν μποροῦσε νὰ σηκωθῆ νὰ περπατήση. Ἄρχισε νὰ φωνάζη: «Παναγία μου, Χριστέ μου»! Σοῦ λέει: «Τώρα ὅλοι θὰ μὲ ἐγκαταλείψουν· πάει, τί θὰ γίνω; Ποιός θὰ μὲ βοηθήση;». Φοβόταν μὴν τὸν πιάσουν. «Μὴ στενοχωριέσαι, τοῦ λέω, θὰ καθήσω μαζί σου. Ἂν πιάσουν ἐμένα, θὰ πιάσουν κι ἐσένα». Ὁ καημένος μετὰ σκέφθηκε: «Ὁ Ἀρσένιος[2], ἐνῶ τὸν πέταξε πέρα τὸ ζῶο, δὲν ἔπαθε τίποτε, καὶ ἐγὼ λίγο στραβοπάτησα καὶ δὲν μπορῶ νὰ περπατήσω!». Σὲ λίγο σηκώθηκε, ἀλλὰ κούτσαινε καὶ τὸν κρατοῦσα, γιὰ νὰ περπατήση. Οἱ ἄλλοι εἶχαν προχωρήσει. Πῆρε ἕνα μάθημα καὶ συνῆλθε μετά. Κάθε μέρα ἔλεγε κάτι βλασφημίες, καὶ τότε, πάνω στὸν κίνδυνο, φώναζε «Παναγία μου! Παναγία μου!». Τὸν βόλεψε ἡ Παναγία! Ἕνας ἄλλος, μοτοσυκλετιστὴς ἦταν στὸν στρατό, δύο φορὲς εἶχε σπάσει τὸ πόδι του καὶ πάλι συνέχιζε νὰ βρίζη.

 – Δὲν τοῦ λέγατε τίποτε, Γέροντα;

– Τί νὰ τοῦ πῶ; Ἐδῶ δὲν τοῦ ἔλεγα τίποτε καὶ ἐκεῖνος ἔβριζε συνεχῶς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία ἐπίτηδες, γιὰ νὰ μὲ στενοχωρῆ. Μετὰ τὸ κατάλαβα καὶ ἔκανα μόνον εὐχή. Καὶ νὰ δῆτε, ἐνῶ πρῶτα ἔβριζαν καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι στὰ καλὰ καθούμενα, ὕστερα, ὅταν δυσκολεύονταν σὲ κάτι καὶ πήγαιναν νὰ βρίσουν, δάγκωναν τὴν γλῶσσα τους! Εἶναι καλύτερα, ἂν ἕνας βρίζη, βλασφημάη κ.λπ. καὶ εἶναι ἀναιδής, νὰ κάνης ὅτι εἶσαι ἀπασχολημένος καὶ δὲν ἀκοῦς καὶ νὰ λὲς τὴν εὐχή. Γιατὶ ἂν καταλάβη ὅτι τὸν παρακολουθεῖς, μπορεῖ νὰ βρίζη συνέχεια, καὶ ἔτσι γίνεσαι αἰτία νὰ δαιμονισθῆ. Ὅταν ὅμως δὲν εἶναι ἀναιδὴς ἀλλὰ εὐσυνείδητος, καὶ βρίζη ἀπὸ κακὴ συνήθεια, μπορεῖς κάτι νὰ τοῦ πῆς. Ἂν πάλι εἶναι εὐσυνείδητος, ἀλλὰ ἔχη πολὺ ἐγωισμό, πρέπει νὰ προσέξης νὰ μὴν τοῦ μιλήσης αὐστηρὰ ἀλλὰ ταπεινά, ὅσο μπορεῖς, καὶ μὲ πόνο. Τί λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ; «Ἔλεγξον διὰ τῆς δυνάμεως τῶν ἀρετῶν σου τοὺς φιλονεικοῦντας μετὰ σοῦ... καὶ ἀποστόμωσον αὐτοὺς διὰ τῆς πραότητος καὶ τῆς γαλήνης τῶν χειλέων σου. Ἔλεγξον τοὺς μὲν ἀκολάστους διὰ τῆς ἐναρέτου συμπεριφορᾶς σου, τοὺς δὲ ἀναισχύντους κατὰ τὰς αἰσθήσεις διὰ τῆς συστολῆς τῶν ὀμμάτων σου»[3].

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ  Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

---

[1] Βλ. Ματθ. 12, 31.

[2] Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομα τοῦ Γέροντα.

[3] Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Οἱ Ἀσκητικοὶ Λόγοι, Λόγος ΚΓ´, ἔκδ. «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1961, σ. 82–83.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (ΜΕΡΟΣ E’)

Οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και η στάση τους στη Σύνοδο της Κρήτης

Ε΄ Μέρος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Εκκλησία της Ελλάδος

       

      Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος,  εν όψει της Συνόδου στην Κρήτη,  συνεδρίασε στις 24 και 25 Μαΐου 2016.

  Η Ημερήσια Διάταξη περιλάμβανε την εκ μέρους της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου εισήγηση του Μητροπολίτου Ηλείας κ. Γερμανού, με θέμα  «Ενημέρωσις επί των παρατηρήσεων των Σεβ. Μητροπολιτών, αι οποία αφορούν εις τα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου». Η Ιεραρχία έλαβε την απόφαση ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος να θέσει  στη Σύνοδο το ζήτημα ότι προϋπόθεση διεξαγωγής της είναι η ομόφωνη έγκριση του Κανονισμού διεξαγωγής της και επίσης προϋπόθεση συζήτησης του θέματος περί του γάμου και των κωλυμάτων αυτού η ομόφωνη έγκρισή του. Για τα δύο αυτά ζητήματα δεν υπήρξε το ομόφωνο στη Σύνοδο των Προκαθημένων, τον Ιανουάριο του 2016. Επίσης δεν υπήρξε στη Σύνοδο της Κρήτης, λόγω της απουσίας τεσσάρων τοπικών Εκκλησιών. Με τα δεδομένα αυτά δεν θάπρεπε να προχωρήσει η Σύνοδος, και, αν προχωρούσε, δεν θάπρεπε να συζητηθεί το θέμα του γάμου... Όλα προχώρησαν χωρίς να υπολογιστούν οι ενστάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίες δεν συζητήθηκαν καν...

          Στο θέμα της αποστολής της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο η Ιεραρχία αποφάσισε να ζητήσει από τη Σύνοδο της Κρήτης να αλλάξουν τρία σημεία. Από τα τρία έγιναν δεκτά τα δύο. Στο θέμα της Συνόδου για τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, μεταξύ των άλλων τροποποιήσεων που ζητήθηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος ήταν και στην παράγραφο 6. Εκεί γραφόταν: « Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλωνχριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Η Ιεραρχία ζήτησε να διορθωθεί ως ακολούθως: « Η Ορθόδοξος Εκκλησία γνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων χριστιανικών Ομολογιών και Κοινοτήτων, μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής». Στο τελικό κείμενο της Συνόδου της Κρήτης εγράφη: « ...Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξωνΕκκλησιών και Ομολογιών...». Μετά την έγκριση της συγκεκριμένης παραγράφου η Εκκλησία της Ελλάδος εξέδωσε, στις 25 Ιουνίου 2016, Δελτίο Τύπου, στο οποίο εγράφησαν τα ακόλουθα:

          «Εις το ευαίσθητον κείμενον το οποίον αφορούσε  τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον η Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στοιχούσα το πνεύμα της Ιεραρχίας, προέτεινε εις την 6ην παράγραφον  αντί του «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών» το «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», με αποτέλεσμα να υπάρξει πλήρης αποδοχή της προτάσεως και να επέλθει ομοφωνία.

          Συγκεκριμένα ο Μακαριώτατος παρουσιάζοντας την πρόταση δήλωσε τα εξής: < Με την τροπολογίαν αυτήν πετυχαίνουμε μία Συνοδική απόφαση που για πρώτη φορά στην ιστορία περιορίζει το ιστορικό πλαίσιο των σχέσεων προς τους ετεροδόξους όχι στην ύπαρξη, αλλά ΜΟΝΟ στην ιστορική ονομασία αυτών ως ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών ή Ομολογιών. Οι εκκλησιολογικές συνέπειες της αλλαγής αυτής είναι αυτονόητες. Όχι μόνο δεν επηρεάζουν αρνητικώς με οποιοδήποτε τρόπο τη μακραίωνη ορθόδοξη παράδοση, αλλ’ αντιθέτως προστατεύεται με πολύ σαφή τρόπο η ορθόδοξη εκκλησιολογία>».  

          Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος του Μαΐου στην απόφασή της και με βάση «την εκκλησιολογική της αυτογνωσία» στην παράγραφο 6 και στην πρότασή της το βάρος δεν το έριξε αν «αναγνωρίζει», «γνωρίζει» ή «αποδέχεται» την ιστορική «ύπαρξη» ή «ονομασία» του μη ορθοδόξου χριστιανικού κόσμου, αλλά στο αν αυτός αποτελείται από «Εκκλησίες» και «Ομολογίες»  ή από «Ομολογίες» και «Κοινότητες». Το ότι δεν «αναγνωρίζει», ούτε «γνωρίζει», αλλά «αποδέχεται την ιστορική ονομασία μη Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών», μπορεί να είναι αναγνώριση των ονομάτων, με τα οποία αυτοπροσδιορίζονται οι διάφοροι μη Ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά μπορεί να είναι και τρόπος αναγνώρισης, πίσω από τα ονόματα, της ουσίας της πίστεως των ετεροδόξων, κατά το «αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις».  Το ότι ο Αρχιεπίσκοπος στη δήλωσή του προσέθεσε τονισμένη τη  λέξη ΜΟΝΟ, που δεν υπάρχει στο τελικό κείμενο, ενισχύει την άποψη ότι είναι μια «πυθιακή»  διφορούμενη απόφαση, για να αποφευχθεί το εκκλησιολογικό αδιέξοδο. Βεβαίως η πρόταση της υπό τον Αρχιεπίσκοπο αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στη Σύνοδο για το θέμα της ονομασίας των ετεροδόξων, ήταν διαφορετική από αυτήν που η Ιεραρχία είχε αποφασίσει. Στην περίπτωση τα μέλη της αντιπροσωπείας πήραν επάνω τους την ευθύνη της ντε φάκτο αλλαγής της Συνοδικής αποφάσεως.

          Μεγαλύτερη όμως απόκλιση από την απόφαση της Ιεραρχίας της η αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος έκαμε στο θέμα του Αυτονόμουκαι του τρόπου ανακηρύξεως αυτού. Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση της Ιεραρχίας ήταν στη 2η παράγραφο του Κειμένου  περί του Αυτονόμου να προστεθεί το εξής: «Εκκλησιαστικαί Επαρχίαι περί των οποίων εξεδόθη Πατριαρχικός Τόμος ή Πράξις, δεν δύνανται ίνα αιτήσωνται την χορήγησιν αυταίς αυτονομίας, διατηρουμένου απαρασαλεύτως του υφισταμένου καθεστώτος». Όταν ετέθη το ζήτημα ο Πατριάρχης αποφάνθηκε ότι η προσθήκη αφορά στο καθεστώς των Νέων Χωρών και προφορικώςβεβαίωσε τη Σύνοδο ότι το καθεστώς σ’ αυτές δεν θα θιγεί και πως θα συνεχίσει να δρα ως  οι Μητροπόλεις των Νέων Χωρών να του ανήκουν. Στο σημείο αυτό ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος θα μπορούσε να εμμείνει στην πρότασή του, με το επιχείρημα πως αφού ο Πατριάρχης προφορικά δεσμεύεται, γιατί δεν θέλει η βεβαίωσή του να υπάρχει και στο επίσημο κείμενο;; Επί πλέον ο κ. Ιερώνυμος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν του επιτρέπει να υποχωρήσει και να πει ότι σε τυχόν άρνηση της προσθήκης εκ μέρους του κ. Βαρθολομαίου είναι υποχρεωμένος με όλη την Ελλαδική αντιπροσωπεία να αποχωρήσει της Συνόδου. Θα ήταν βεβαίως μια βόμβα στην από την αρχή τραυματισμένη εικόνα της Συνόδου, που ασφαλώς θα προκαλούσε περαιτέρω νέες εντάσεις με το Φανάρι... Ο κ. Ιερώνυμος έδειξε ότι δεν ήταν έτοιμος για τόσο σοβαρή εξέλιξη... Έτσι προτίμησε να παραγνωρίσει την απόφαση της Ιεραρχίας, από το να συγκρουστεί  με το Φανάρι, που ασφαλώς θα τον κατηγορούσε ότι εκείνος ξεκίνησε τη σύγκρουση...

          Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος συμφωνούν ότι ο κ. Βαρθολομαίος δεν δεσμεύεται παρά μόνο με τα γραπτά κείμενα... Ακόμη και αυτά μπορεί να τα ερμηνεύσει κατά τη λογική, ή το συμφέρον, το δικό του, ή του Φαναρίου...Στην περίπτωση των «Νέων Χωρών» είναι ο πρώτος Πατριάρχης που έχει παρερμηνεύσει την Πράξη του 1928. Έως τον κ. Βαρθολομαίο όλοι οι προηγούμενοι Την εσέβοντο και δεν ενοχλούσαν την Εκκλησία της Ελλάδος.

          Όπως είναι γνωστό από την, με τους Βαλκανικούς Πολέμους, απελευθέρωση των Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης και νησιών του Ανατολικού Αιγαίου προέκυψε η αναγκαιότητα να χειραφετηθούν οι Μητροπόλεις των περιοχών αυτών και να προσαρτηθούν στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος. Στην Έκθεση προς τη Βουλή από την τότε Κυβέρνηση για την ψήφιση του σχετικού Νόμου 3615/1928 εγράφη ότι η λύσις της προσαρτήσεως «Ήταν η κρατούσα κανονική αρχή εν τη Ορθοδόξω Ανατολική Εκκλησία ανέκαθεν, όπως διετυπώθη υπό του ιζ’ κανόνος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και επανελήφθη υπό του λα΄ κανόνος της Πενθέκτης Συνόδου... Η κανονική αύτη αρχή εφηρμόσθη, ως ήτο επόμενον, και κατά την προσάρτησιν της Επτανήσου εις την Ελλάδα, την απελευθέρωσιν της Θεσσαλίας και μικρού μέρους της Ηπείρου...»

Τότε επενέβη ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος  Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος). Γεννημένος στη Μάδυτο, στα παράλια του Ελλησπόντου από τη μεριά της Θράκης, ήταν συναισθηματικά δεμένος με την Κωνσταντινούπολη και πονούσε για τη γενοκτονία των Ελλήνων του 1922 και την αποψίλωση από πιστούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Επεζήτησε λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος, δια του οποίου  να προστατευθεί το κύρος του     Πατριαρχείου, έξι μόνο χρόνια μετά την Καταστροφή, χωρίς να θίγεται η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος.  Υπέβαλε ο ίδιος στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή το σχέδιο Νόμου που τελικά εγκρίθηκε από τη Βουλή, πριν από την Πατριαρχική Πράξη. Δικαιολογώντας το γεγονός τόνισε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, μεταξύ των άλλων:

« Είναι σταθερά και αμετάτρεπτος η απόφασις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και πάντων ανεξαιρέτως των εχόντων γνώμην επί του ζητήματος τούτου να διατηρηθή έστω και σκιώδης η πνευματικη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου επί των εν Ελλάδι Μητροπόλεων αυτού και επισκοπών...Βεβαίως δεν χειραφετούνται πλήρως και απολύτως αι Μητροπόλεις της Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου και Νήσων καθ’ ον τρόπον εχειραφετήθησαν αι Εκκλησιαστικαί Επαρχίαι της Επτανήσου, είτα δε της Θεσσαλίας, εν μέρει δε και της Ηπείρου, και δύναται εκ πρώτης όψεως να υπολάβη τις ότι η διοικητική αφομοίωσις δεν εμφανίζεται απολύτως σύμφωνος προς τας απαιτήσεις των Ιερών Κανόνων. Απολύτως σύμφωνος προς τας απαιτήσεις αυτάς θα ήτο η διακοπή παντός δεσμού των εν λόγω Μητροπόλεων προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Αλλ’ ως ήδη είπομεν πρόκειται περί έργου μάλλον οικονομίας, χάριν του Πατριαρχείου, χωρίς εκ της τοιαύτης οικονομίας να πάσχη τι το Αυτοκέφαλον της Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεν πρέπει να διαφεύγη ημάς το κρισιμώτατον της θέσεως εν η διατελεί το Πατριαρχείον, έχομεν δε υπέρτατον και Εκκλησιαστικόν αλλά και Εθνικόν συμφέρον να διασώσωμεν το Πατριαρχείον». 

Αυτή ήταν η πραγματική αιτία και το καθεστώς που θα διείπε τις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών», χάριν της διάσωσης του Πατριαρχείου. Η Κοινοβουλευτική Επιτροπή του 1928, με Πρόεδρο τον Κ. Γόντικα και Εισηγητή τον Α. Παχνό, έκαμε δεκτή την εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, αφού όπως εγράφη στην Έκθεσή της «Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αναγνωρίζει ότι δεν δύναται να κυβερνά αμέσως Μητροπόλεις ανηκούσας εις ξένον Κράτος». Τέλος η Κοινοβουλευτική Επιτροπή διαβεβαιώνει γραπτώς τους Βουλευτές ότι «Τα κανονικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριάρχου επί των Μητροπολιτών των Νέων Χωρών είναι μόνον το μνημόσυνον αυτού υπό των Αρχιερέων των Νέων Χωρών και η λήψις επευλογίας του Οικουμενικού Θρόνου υπό των εκάστοτε εγκαθισταμένων Αρχιερέων των Νέων Χωρών». Οι προηγούμενοι Πατριάρχες αναγνώριζαν την καλή διάθεση της Ελληνικής Κυβερνήσεως και της Ελλαδικής Εκκλησίας προς το Φανάρι και δεν ενοχλούσαν καθόλου τη διαποίμανση των Μητροπόλεων των «Νέων Χωρών», αποδεχόμενοι τα «ψιλά» τους δικαιώματα.... Αυτά έως τον σημερινό Πατριάρχη...

          Στη Σύνοδο αποδείχθηκε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου για το ζήτημα των «Νέων Χωρών». Επί τόσες ημέρες μαζί στην Κρήτη δεν συναντήθηκαν ιδιαιτέρως και δεν αντάλλαξαν   κουβέντες, πέραν των τυπικών. Επίσης ο κ. Ιερώνυμος  παρών ήταν μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Στον Εσπερινό του Σαββάτου, προ της Πεντηκοστής, δεν έλαβε μέρος. Ειδοποίησε ότι δεν ήταν ασθενής, αλλά ότι ξεκουραζόταν και ότι θα ελάμβανε μέρος στο δείπνο που παρέθεσε προς τιμήν των Προκαθημένων το ίδιο βράδυ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλόπουλος. Τη Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης είπε ότι μόνο οι Προκαθήμενοι θα παραμείνουν στην Ακαδημία και θα συγγευματίσουν, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος δεν παρακάθησε στην τράπεζα και αναχώρησε να γευματίσει στο ξενοδοχείο του. Δεν συμμετέσχε επίσης στη Λειτουργία την Κυριακή των Αγίων Πάντων και αναχώρησε την ίδια ημέρα για Αθήνα, χωρίς κανένα σχόλιο να κάνει. Γενικά απέφυγε τα ΜΜΕ και τις προς αυτά δηλώσεις. Στις ομιλίες του τέλος δεν έκανε ούτε ένα κολακευτικό σχόλιο για τον κ. Βαρθολομαίο, όπως όλοι οι άλλοι Προκαθήμενοι.

    Εν τω μεταξύ η άτυπη αντιπαράθεση των δύο Προθιεραρχών   στις «Νέες Χώρες» συνεχίζεται. Ο Πατριάρχης στο τέλος Ιουνίου, μετά τη Σύνοδο στην Κρήτη, ήταν στα «Παύλεια» της Μητροπόλεως Βεροίας. Ο Αρχιεπίσκοπος προηγουμένως ήταν στις Σέρρες και σε άλλες Μητροπόλεις της Μακεδονίας, όπως επίσης και στη Σάμο. Επίσης επισκέφθηκε την Αλεξανδρούπολη και τη Σαμοθράκη και μίλησε σε σύναξη όλων των Αρχιερέων και Ιερέων της Θράκης. Αυτές τις ημέρες βρίσκεται στην περιοχή της Θεσσαλονίκης στη Μονή της Σουρωτής, όπου προσκύνησε τον τάφο και τα ιερά λείψανα του Αγίου Παϊσίου. Σημειώνεται ότι οι Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος επικροτούν τη στάση του, που σημειώνει την παρουσία του, ως Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, στις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών». 

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (ΜΕΡΟΣ Δ’)

Η στάση των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στη Σύνοδο της Κρήτης

Δ΄ Μέρος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στο Δ΄ μέρος και για λόγους πρακτικούς θα γίνουν αναφορές πρώτα στις τοπικές Εκκλησίες της Γεωργίας, της Κύπρου, της Πολωνίας, της Αλβανίας και της Τσεχίας – Σλοβακίας και, στο επόμενο σημείωμα, της Ελλάδος.

Πατριαρχείο της Γεωργίας

          Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Γεωργίας δεν συμμετέσχε στη Σύνοδο της Κρήτης. Στη συνεδρίαση  της 25^ης Μαΐου 2016 είχε προειδοποιήσει πως αν δεν αλλάξει άρδην το κείμενο της σχέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους ετεροδόξους δεν θα το υπέγραφε. Πάντως σε εκείνη τη συνεδρίαση όρισε και την αντιπροσωπεία της, που θα συμμετείχε στη Σύνοδο της Κρήτης. Στη συνέχεια τα γεγονότα την έκαναν να απόσχει, με απόφαση που έλαβε η  Ιεραρχία της στις 10 Ιουνίου.  Τους λόγους της απουσίας εξέθεσε ο ίδιος ο Πατριάρχης κ. Ηλίας στο πρακτορείο ΝΟΒΟΣΤΙ, στις 13 Ιουνίου 2016. Ήταν, όπως είπε, η μη τακτοποίηση του ζητήματος μεταξύ των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων και η αποχή του πρώτου από τη Σύνοδο, και η μη αναβολή των θεμάτων που δεν είχαν ομόφωνη έγκριση στην προσυνοδική διαδικασία, όπως ήταν τα θέματα της σχέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους ετεροδόξους και του γάμου και των κωλυμάτων αυτού.

          Για την αποχή της Εκκλησίας της Γεωργίας το Γραφείο Τύπου της Συνόδου στην Κρήτη, που ήταν ουσιαστικά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κοινοποίησε κείμενο στα αγγλικά 13 Γεωργιανών θεολόγων, που, κατά το Γραφείο Τύπου, αποτελούν τη νέα «προοδευτική» γενιά θεολόγων, κάτι δηλαδή σαν τους θεολόγους του «Καιρού» στην Ελλάδα. Οι εν λόγω θεολόγοι κατακρίνουν «τις φουνταμενταλιστικές και υπεσυντηρητικές» Ορθόδοξες ομάδες της Γεωργίας, οι οποίες έδωσαν ανακριβείς πληροφορίες περί της Συνόδου στην Κρήτη. Κατηγορούν επίσης το Πατριαρχείο, ότι δεν αντέδρασε  σωστά εναντίον αυτών των «καταστροφικών ομάδων».

Το αξιοσημείωτο είναι ότι το εν λόγω κείμενο, που το πρόβαλε και το προώθησε επισήμως το Φανάρι, δίνει πολιτικές προεκτάσεις στη Σύνοδο της Κρήτης. Θεωρεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι χωρισμένη σε δύο μείζονα «στρατόπεδα», το ένα υπέρ του φιλοδυτικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και το άλλο υπέρ του Πατριαρχείου της Μόσχας  και τονίζει ότι η αποχή του Πατριαρχείου Γεωργίας σημαίνει ότι τάσσεται στο πλευρό του Πατριαρχείου της Μόσχας, το οποίο, όπως γράφουν οι «μοντέρνοι» Γεωργιανοί θεολόγοι, «είναι εργαλείο του Κρεμλίνου, που ακολούθησε μια αηδιαστική πολιτική στις μετασοβιετικές χώρες»...

          Η Γεωργία, από την οποία καταγόταν ο αιμοσταγής ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν, είναι ένα μικρό Έθνος, περίπου 4.000.000 κατοίκων. Αμέσως μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανεξαρτησία της προκλήθηκαν προβλήματα με τη γειτονική Ρωσία, με αποτέλεσμα η εντός των συνόρων της περιοχές της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας να είναι έως και σήμερα υπό ρωσικό έλεγχο. Οι Γεωργιανοί έχουν εκτεταμένα σύνορα με την ομόδοξη Ρωσία. Συνορεύουν επίσης  με τις πολυπληθείς αλλόθρησκες χώρες Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν και με την ολιγάριθμη χριστιανική αλλά ετερόδοξη Αρμενία. Ως Έθνος δεν είναι σλαύοι και επιδιώκουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Όμως δεν αγνοούν την γεωστρατηγική πραγματικότητα και επιδιώκουν να μην έχουν πλέον προβλήματα στις σχέσεις τους με τη Ρωσία.

Το εκκλησιαστικό ζήτημα που προέκυψε, με τη απουσία της Γεωργιανής Εκκλησίας  από τη Σύνοδο  οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ο πιστός λαός της είναι συντηρητικός και αρνητικός σε ανοίγματά  προς τους ετεροδόξους. Τώρα αν επέδρασε το Πατριαρχείο της Μόσχας στην απόφασή της. Όλοι οι ασχολούμενοι με διορθόδοξες αναλύσεις γνωρίζουν ότι η Εκκλησία της Γεωργίας από χρόνια έχει εγκαταλείψει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών και ότι σε πολλά θεολογικά και εκκλησιαστικά ζητήματα ακολουθεί συντηρητικότερη γραμμή από αυτήν της Εκκλησίας της Ρωσίας.

Ο 83χρονος Πατριάρχης  κ. Ηλίας για το λαό της Γεωργίας είναι ένα σύμβολο αντίστασης στην αθεΐα και στον ολοκληρωτισμό, αλλά και μια προσωπικότητα που χειρίζεται με σωφροσύνη τα σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίζει ο λαός του  στην μετασοβιετική εποχή. Μην ξεχνάμε ότι η υπό την ποιμαντική του ευθύνη Εκκλησία ήταν και είναι το καταφύγιο του λαού στον πόλεμο με τη Ρωσία, στον εμφύλιο πόλεμο, στα κυβερνητικά πραξικοπήματα και στην οικονομική, πολιτική, ηθική και κοινωνική κρίση, από την οποία  εξακολουθεί να δοκιμάζεται.   

Εκκλησία της Κύπρου

          Η Εκκλησία της Κύπρου αποφάσισε να υποστηρίξει με όλες Της τις δυνάμεις το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Προσήλθε στην Κύπρο με όλους τους Αρχιερείς Της, αφού προηγουμένως είχε συμμετάσχει σε όλες τις προσυνοδικές διαδικασίες, υποστηρίζουσα πάντα τις θέσεις και τις απόψεις του Φαναρίου. Ο λόγος για την  αλληλεγγύη και την υποστήριξή της Εκκλησίας της Κύπρου στο Φανάρι, όπως μας ελέχθη από Αρχιερέα της Εκκλησίας της Κύπρου,   είναι ότι Αυτό χειμάζεται και κινδυνεύει η ύπαρξή του από τον ίδιο δυνάστη που επιβουλεύεται την ελευθερία και την ίδια την ύπαρξη της Κύπρου.

          Παράλληλα με την ολόθερμη υποστήριξη του στο Φανάρι ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος έκανε δύο σωστές παρεμβάσεις. Η πρώτη ήταν όταν πρότεινε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο να κάνει μιαν υποχώρηση στο θέμα της Αρχιεπισκοπής στο Κατάρ, ώστε να λήξει η διακοπή κοινωνίας με το Πατριαρχείο της Αντιοχείας και να παύσει το σχίσμα στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν υποστήριξε την πρότασή του και αυτή βρήκε την άρνηση του Πατριάρχου Ιεροσολύμων. Η δεύτερη ήταν όταν σημείωσε ότι η Σύνοδος πρέπει να συγκληθεί πάλι μέσα σε μια πενταετία, για να συζητήσει και να πάρει αποφάσεις επί θεμάτων που απασχολούν τους πιστούς, προφανώς θεωρώντας ότι τα θέματα που ήσαν προς συζήτηση θα τους άφηναν αδιάφορους.

          Κατά τα άλλα από Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Κύπρου υπήρξαν παρεμβάσεις επί των συζητηθέντων θεμάτων, αλλά σχεδόν όλοι υπέγραψαν τα σχετικά κείμενα. Μόνον οι Μητροπολίτες Λεμεσού Αθανάσιος και Μόρφου Νεόφυτος κοινοποίησαν στο ποίμνιό τους την άρνησή τους να υπογράψουν το κείμενο για τη σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο. Για το συγκεκριμένο κείμενο η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου πρότεινε τέσσερις διορθώσεις. Καμία δεν έγινε δεκτή, αλλά πλην των δύο προαναφερθέντων Μητροπολιτών ο Αρχιεπίσκοπος και οι υπόλοιποι δεκατέσσερις Αρχιερείς υπέγραψαν κανονικά το κείμενο.

Εκκλησία της Πολωνίας

          Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας συμμετέσχε κανονικά στη Σύνοδο της Κρήτης. Όταν η Πολωνία ήταν κομμουνιστική και υπό την επικυριαρχία των Σοβιετικών εθεωρείτο ότι η εκεί Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κοντά στην Εκκλησία της Ρωσίας. Σημειώνεται ότι το σύνολο σχεδόν των πιστών της είναι στην καταγωγή Ρώσοι και Λευκορώσοι, οι οποίοι, σύμφωνα με τις επίσημες πολωνικές στατιστικές,  αποτελούν το 1%  του συνολικού πολωνικού πληθυσμού των 38 εκατομμυρίων, δηλαδή είναι περίπου 400.000. Είναι μια πολύ καλά οργανωμένη και ζώσα Εκκλησία, που δέχεται πάντως μεγάλη πίεση από τους Λατίνους και τους Ουνίτες. Ως σλάβοι τελούν στη σλαβονική, όπως οι Ρώσοι, τη Θεία Λειτουργία, τις Ακολουθίες και τα Μυστήρια και ακολουθούν το ρωσικό τυπικό και έχουν την ίδια ενδυμασία και τα ίδιου τύπου άμφια.

Από τότε που η Πολωνία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ η στάση της Πολωνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει αλλάξει έναντι της Ρωσικής Εκκλησίας, με την οποία πάντως αναγνωρίζει ότι την συνδέουν παλαιοί και ισχυροί δεσμοί ομολογίας και μαρτυρίου. Ανάλογους όμως δεσμούς αναγνωρίζει και με το Οικουμενικό Πατριαρχείο... Η Πολωνική Εκκλησία είναι πλέον εγγύτερα στο Φανάρι, παρά στη Μόσχα.  Ο Προκαθήμενός της Σάββας είναι ένας ικανότατος Πρωθιεράρχης που γνωρίζει άριστα να ελίσσεται και να προσαρμόζεται στις καταστάσεις, προς όφελος  της Εκκλησίας του. Στην παρούσα φάση πιστεύει πως το συμφέρον για την Εκκλησία του είναι να πρόσκειται στο φιλοδυτικό Φανάρι και αυτό πράττει.

Στη Σύνοδο οι παρεμβάσεις του κ. Σάββα και όσων Πολωνών Αρχιερέων έλαβαν τον λόγο ήσαν προσεκτικές: θετικές προς το Φανάρι, αλλά όχι εχθρικές προς τη Μόσχα...

Εκκλησία της Αλβανίας

Η Εκκλησία της Αλβανίας συμμετέσχε ενεργά, δια του Προκαθημένου της κ. Αναστασίου, στις εργασίες της Συνόδου στην Κρήτη. Πριν να μεταβούν στην Κρήτη, στις 8 Ιουνίου 2016, οι Ιεράρχες της Αλβανίας, που αποτελούν τη Σύνοδό της, εξέδωσαν Δήλωση, στην οποία ακολούθησαν την επιχειρηματολογία του Φαναρίου.

Συγκεκριμένα με τη δήλωσή τους προσπάθησαν να πείσουν ότι όταν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και όσες άλλες τοπικές Εκκλησίες το ακολουθούν, συμφώνησαν στη διάσκεψη των Προκαθημένων, το 2014, την ομοφωνία στις προ και κατά τη Σύνοδο προτάσεις και αποφάσεις δεν εννοούσαν ομοφωνία, αλλά πλειονοψηφία... Υποστήριξαν ακόμη ότι η αναβολή της Συνόδου, όπως ζήτησαν τα Πατριαρχεία Μόσχας, Γεωργίας και  Βουλγαρίας, «θα πληγώσει τους ανά τον κόσμο Ορθοδόξους και θα τραυματίσει διεθνώς το κύρος της Ορθοδοξίας». Προφανώς εννοούσαν ότι  όπως έγινε η Σύνοδος δεν τραυμάτισε διεθνώς το κύρος της Ορθοδοξίας, που την έδειξε διασπασμένη και χωρισμένη σε «στρατόπεδα»...

Ο 87χρονος Αρχιεπίσκοπος κ. Αναστάσιος είναι μια χαρισματική προσωπικότητα, που έχει επιτελέσει ένα θαύμα στην Αλβανία. Ανέλαβε μιαν Εκκλησία από τη στάχτη και τα ερείπια και μέσα σε 24 χρόνια την κατέστησε ένα σημαντικό παράγοντα στην πνευματική και κοινωνική ζωή της γείτονος χώρας. Όμως έχασε μιαν ιστορική ευκαιρία στη Σύνοδο. Εκεί θα μπορούσε να δράσει πραγματικά ενωτικά και όχι ως απλός ακόλουθος των απόψεων του Φαναρίου. Επίσης όταν ζήτησε να συντάξει το μήνυμα επί τη λήξει των εργασιών της Συνόδου θέλησε να προσθέσει σ’ αυτό άσχετα προς τα θέματα της Συνόδου ζητήματα και μάλιστα με τρόπο απλοϊκό. Αυτό γιατί θεώρησε   ότι έτσι θα κάλυπτε τα κενά της θεματολογίας της Συνόδου. Αντί όμως να συμβεί αυτό προκάλεσε σύγχυση και δυσφορία στον απλό λαό. Αυτός περίμενε από το μήνυμα να μάθει τι συζητήθηκε και τι αποφασίστηκε στη Σύνοδο. Και η επιθυμία του ουδόλως ικανοποιήθηκε.

Εκκλησία Τσεχίας και Σλοβακίας

Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Σύνοδο πρέπει να ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Πρέσοβ και πάσης Τσεχίας και Σλοβακίας Ραστισλάβ. Αναγνωρίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλες τις άλλες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και απόλαυσε τη θέση του ανάμεσα στους άλλους εννέα Προκαθημένους. Είναι γνωστό ότι η εκ μέρους του απομάκρυνση του προηγουμένου Αρχιεπισκόπου Χριστοφόρου και η εκλογή του θεωρήθηκαν πραξικοπηματικές ενέργειες από το Φανάρι. Αυτό διέκοψε μαζί του την κοινωνία, αναγνώρισε ως Τοποτηρητή του θρόνου τον 90χρονο σήμερα Μητροπολίτη Όλομουτς Συμεών και επιχείρησε να μεθοδεύσει την απομάκρυνσή του Ραστισλάβ από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Εν τω μεταξύ το Πατριαρχείο της Μόσχας τον είχε αναγνωρίσει και τον μνημόνευε κανονικά στα Δίπτυχα...Εν όψει της Συνόδου και με την αδυναμία του Συμεών να επιτελέσει τα καθήκοντά του το Φανάρι υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει τον Ραστισλάβ, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή του στη Σύνοδο...

Ο νεαρός (38 ετών) προκαθήμενος της ολιγάριθμων πιστών  Εκκλησίας Τσεχίας και Σλοβακίας ακολουθεί περίπου τη γραμμή του Προκαθημένου της Πολωνίας Σάββα. Σλάβος μεν, αλλά σε χώρες που υπέφεραν από το πιστό στη Μόσχα κομμουνιστικό καθεστώς και από τις επεμβάσεις του Σοβιετικού στρατού στην τότε Τσεχοσλοβακία διατηρεί τις απαραίτητες ισορροπίες. Σε δύο χώρες μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που μισούν κάθε τι το ρωσικό, η Εκκλησία Τσεχίας και Σλοβακίας πρέπει να είναι φιλική προς το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, επιδιώκοντας όμως να μη χαλάσει τις σχέσεις της προς το Πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο παντοιοτρόπως την βοηθούσε και εξακολουθεί να την βοηθάει.

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΖΩΗ!

Ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος έγραψε το ποίημα που υπάρχει στην επιτύμβια στήλη στον τάφο του…
 
Εδώ τελείωσε η ζωή,
εδώ και η πνοή μου,
εδώ το σώμα θα θαφτή
θα χαίρη και η ψυχή μου.
Ο Άγιος μου κατοικεί,
αυτό είναι τιμή μου.
Πιστεύω Αυτός θα λυπηθή
την άθλια ψυχή μου.
Θα εύχεται στον Λυτρωτή
να χω την Παναγιά μαζί μου.