ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἀπομαγνητοφωνημένη συνομιλία ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου

Αὐτόν νὰ πιστεύουμε... Λοιπόν, μέσα στὴ θρησκεία, λέει ὅτι: «Αὐτός είναι». Ὁ ἰδρυτής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες θρησκείες, δὲν εἶναι ὅσο εἶναι αὐτή ἡ θρησκεία. Μία θρησκεία μόνο εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική Θρησκεία.Καὶ τὶ πνεύμα αὐτό τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές.Τὰ ἄλλα πνεύματα, εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες.Ἐδῶ στὸ σταυρό ὁ Θεός τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι Θεὸς ποὺ ἄν τὸ ποῦμε καὶ «ἀγάπη», ὅπως τὸν λέει ἡ Γραφή, πάλι τό ἴδιο εἴπαμε.Ὁ Θεὸς λέγεται ἀγάπη.
Κι ὅποιος ἔχει ἀγάπη, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, λοιπόν, πολλοί λένε: «εἶναι ἀγάπη ὁ Θεός, καημένε». Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός. Μὰ εἶναι ἀγάπη ὁ Θεός, ἀλλά ὁ Θεός δὲν εἶναι μόνο ἀγάπη, εἶναι καὶ δικαιοσύνη. Εἶναι καὶ δίκαιος.Δὲν μπορεῖ, ἕναν κλέφτη, λωποδύτη ποὺ ζεῖ εἰς βάρος τῶν ἄλλων, νὰ τὸν θέσει σὲ μιὰ κατάσταση. Θὰ μοῦ πεῖς «μὰ ἐφόσον εἶναι ἀγάπη».Ὅμως ἔτσι εἶναι ἡ θρησκεία μας καὶ ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι. Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε τὶς ἰδιότητες τοῦ Θείου, πώς εἶναι. Αὐτές εἶναι οἱ ὀδιότητες τοῦ Θείου ἀλλά, ὅμως δὲν τὸ ξέρουμε. Ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τοὺς βάλει ὅλους στὸν Παράδεισο.Καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν νὰ τοὺς βάλει, ὅλους. Αὐτό ὅμως τὰ χαρτιά μας δὲν τὸ γράφουν.Ἀλλά οὔτε καὶ πρέπει ἐμεῖς νὰ τὸ πιστεύουμε.Ἔστω ἄν ὁ Θεός, ὅλους μπορεῖ νὰ τοὺς πάρει ὡς παιδιά του. «Μὲ ἀκούεις;...», ἔτσι πιστεύουμε.
Μὰ θὰ πεῖς...Γιατί νὰ μὴν τὸ ποῦμε, ὅτι ὅλοι εἴμαστε παιδιά Του; Ὄχι.Δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ τὸ ποῦμε αὐτό.Ἔτσι πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε μέσα μας.Ἄλλο τὶ θὰ κάνει ὁ Θεός εἰς τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ἐμεῖς δὲν θὰ τὸ βάλουμε ἀπό τώρα γιὰ νὰ τὰ ἔχουμε ὅλα ἴσιωμα! Πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε ἔτσι μέσα μας. Ἔτσι ἔρχεται. Μὰ θὰ πεῖς «εἶναι ἀνθρώπινο».; Ἔτσι τὸ καταλαβαίνουμε, ; Ἔτσι μᾶς τὸ δίνει γραφή. Νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἔτσι.Τὸ πὼς θὰ εἶναι Θεός, δὲν μᾶς λέει πώς θὰ εἶναιΚανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει πὼς εἶναι ὁ Θεός.Λοιπόν, ἐγώ ἔτσι πιστεύω τὰ πράγματα. Ἐάν μὲ μπερδέψετε ἐσεῖς, τὶ θὰ κάνω ἐγώ; Αὐτοί εἶναι θρήσκοι! Λοιπόν θὰ ρωτήσουν, ἀπὸ ‘δῶ, ἀπό ‘κεῖ... θὰ ποῦν «τὶ εἶναι αὐτά τὰ παιδιά;»... Μά...καὶ γι’ αὐτό τὸ σκοπό, ἐγώ εἶμαι γέροντας, πρέπει νὰ εἶμαι εἰλικρινής. Ἔχω τόσο κόσμο... δὲν ξέρεις.Ὅλοι... Ὅλος ὁ κόσμος, ἐδῶ στὸ τηλέφωνό μου, νὰ ἔρθεις, ἀπό ὅλα τὰ Βασίλεια τοῦ κόσμου τηλεφωνοῦν. Τὴ νύχτα, ὅ,τι ὥρα νά ’ναι. Ἀπό ὅλα τὰ Βασίλεια.Ἀπό την Νότια Ἀφρική, Κεϊπτάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Ἀμερική, Καναδᾶ... ξέρω κι ἐγώ; Ἀπό ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ νὰ ἀκουστεῖ ὅτι εἶμαι κι ἐγώ, ἔχω ἐλεύθερο πνεῦμα καὶ παραδέχομαι ὅλες τὶς θρησκείες; Ὄ-χι! Δὲν παραδέχομαι.
Ὅποιος καὶ ἄν ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ καὶ ἕνας ἄγγελος νὰ ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ: «Ὄχι» θὰ τοῦ πῶ. Λὲς ψέματα. Δὲν εἶσαι πνεῦμα ἀγαθό. Εἶ-σαι πονηρό πνεῦμα καὶ λὲς αὐτό! Ἔτσι θὰ τοῦ πῶ ἐγώ τοῦ ἀγγέλου.Δὲν θὰ τὸν πιστέψω.Λάβετε τὰ μέτρα σας. (Πρέπει νὰ ἔχω μεσιτεία!) Πρέπει ἔτσι νὰ φυλάγεστε ἐπειδή ἔρχεστε σὲ μένα. Ἄν δὲν ἐρχόσασταν, μπορούσατε νὰ κάνετε ὅτι θέλετε. Δὲν τὸ θέλω, βέβαια, νὰ προπαγανδίζετε στὸν ἕναν καὶ στὸν ἄλλον καὶ νὰ λέτε... οἱ θρησκείες ὅλες, εἶναι μία. Δὲν ἔχουν διαφορά Τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλες. Σε όποια θέλεις, πηγαίνεις. Και όποιο Θεό θέλεις προσκυνᾶς. Δέν... δέν... δέν τὰ θέλω ἐγώ αὐτά. Δὲν τὰ μπορῶ. Εἶναι ἔτσι τὸ πνεῦμα μου.Ἐγώ ἔχω κάνει στὴν ἔρημο. Ἔχω ἀγωνιστεῖ. Ἔχω νηστείες, κακουχίες, ἀγρυπνίες, γυμνότητα, μὲ παλιόρουχα... Καὶ ὅλα αὐτά, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ζοῦσα μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους. Ἀλλά Ὀρθόδοξους Χριστιανούς. Κατάλαβες; Δὲν μπορῶ. Ἐγώ, ἔχω καταλάβει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι εἶναι! Καὶ διάβολος ὑπάρχει καὶ ὅλα ὅπως, τὰ γράφει ἡ Γραφή, ὑπάρχουν. Καὶ διάβολος καὶ κόλαση καὶ ὅλα! Ὅμως, τί ὡραία ποὺ τὰ τοποθετεῖ. Καὶ πῶς ἱκανοποιεῖται καὶ αὐτό τὸ αἴσθημα τῆς δικαιοσύνης ποὺ λέμε, ἰδιότης τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ; Νὰ δεῖς ὅτι πιστεύουμε στὸ διάβολο. Λένε ὅτι ὑπάρχει διάβολος. Καὶ ὄντως ὑπάρχει. Εἶναι τὸ ἀντίθετο πνεῦμα. Λοιπόν, καὶ τὶ κάνει ἡ θρησκεία μας; Ἔρχεται... Μὲ ακούς; Ἔρχεται καὶ ὅταν διαβάσεις τὴν Γραφή καὶ λέει ὅτι: «Παιδιά μου, προσέχετε! Πρέπει νὰ φροντίσουμε νὰ προσκολληθοῦμε στὸ Χριστό καὶ νὰ γίνουμε Ἅγιοι. Καὶ νὰ μποῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Καὶ ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία Του νὰ γίνουμε ἕνα σῶμα.Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Καὶ ὅταν αὐτό κατορθώσουμε, τότε γιὰ μᾶς ποὺ τὸ κατορθώσαμε νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει (γιὰ μᾶς) οὔτε θάνατος, οὔτε κόλαση, οὔτε διάβολος. Τὸ λέει μέσα στὸ Εὐαγγέλιο. Τό ‘χεις βρεῖ; Δὲν τὸ βρίσκουνε.Ὑπάρχει, ἀλλά πρέπει νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τὸ καταλάβεις. Καὶ ἔρχεται λοιπόν καὶ σὲ πηγαίνει... πιστεύεις ἀκριβῶς ὅπως εἶναι. Ὅ,τι, δὲν ὑπάρχει θάνατος. Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτή ἡ θρησκεία; Τους καταλαβαίνουμε και βλέπουμε αλλά λέμε: “εἶναι ἄπιστοι”. Δὲν πιστεύουν στὸν ἀληθινό Θεό. Καταλάβατε; Ὁ ἄνθρωπος ἔχει φτιάξει πολλούς θεούς.Καὶ οἱ θεοί εἶναι πάρα πολλοί.Ἀκόμα κι αὐτοί οἱ ἄσωτοι, οἱ ἄθεοι, κι αὐτοί πιστεύουν στὸν Θεό. Δηλαδή, στὸ Θεό, ὄχι στὸν ἀληθινό... Πιστεύουν στὴ σάρκα, στὰ πάθη, εἰς τὸ αὐτό, στην ύλη, στό...
Ὅλοι, κάτι παρόλο πού λένε πώς δὲν ὑπάρχει Θεός.Ὅλοι όμως, κάτι λατρεύουν.“«Ω τις ἥττηται, τούτω καὶ δεδούλωται”. Ἔχει να πει: «Σε Αυτό που λατρεύει κανείς σε αυτό δουλεύει». Δηλαδή, είσαι πόρνος, εἶσαι ἄνθρωπος της σαρκός, δουλεύεις για την σάρκα, γιὰ τὴν ὕλη.Κατάλαβες; Εἶναι σύστημα ὁλόκληρο πρέπει νὰ τὸ μελετήσεις. Καὶ μὴ μὲ ἐπιλαιότητα λες λόγια ποὺ δὲν εἶναι σωστά.Δὲν μποροῦμε νὰ πούμε τί λέει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος. Δὲν μποροῦμε! Πρέπει νὰ δοῦμε ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία.Ἐγώ τὴν ἔχω ζήσει καὶ τὴν ξέρω, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔχω ζήσει, μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ πέφτουν, στὸ πνεῦμα αὐτό τῆς ἀληθείας.Ὑπάρχουν πολλά φῶτα ποὺ βλέπει κανείς καὶ ἐντυπωσιάζεται. Μὰ ἕνα εἶναι τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινό.Πρέπει νὰ τὰ σκεφτοῦμε αὐτά. Κι ἄν πεῖς: «Μά, πλανᾶσαι...». Μπορεῖ σὲ τέτοια πλάνη μακάρι νὰ πάει ὅλος ὁ κόσμος! Καὶ νὰ φαντάζονται καὶ νὰ σκέπτονται τὸν Θεό, ὅπως τὸν σκέπτομαι ἐγώ.Ἄλλο, ὅτι δὲν ἔχω γίνει, ἀκόμα, ὅπως πρέπει... ὅμως ἀγωνίζομαι καὶ θέλω. Λοιπόν..., ἔτσι γι’ αὐτό λάβετε τὰ μέτρα σας. Ὑπάρχει κι ἄλλο πνεῦμα ποὺ λέγεται πονηρό. Ποὺ θὰ φροντίσει καὶ θὰ πεῖ: «Θὰ τὸν κάνω ἐγώ, αὐτόν τὸν γέρο... Θὰ τὸν ἐξευτελίσω». Ὄχι, ὅλος ὁ κόσμος τρέχουν ἐκεῖ πέρα... καὶ γίνονται καλά καὶ παθαίνουν τοῦτο κι ἐκεῖνο. Ὑπάρχει κακό πνεῦμα! Μπορεί αὐτό αὔριο νὰ καταργηθεῖ.Ἀλλά θὰ καταργηθεῖ μιὰ μέρα ποὺ θὰ τελειώσουν τὰ πάντα καὶ θὰ πᾶμε σὲ μιὰ νέα κτίση.Ὅπως πιστεύει, δηλαδή, ἡ θρησκεία μας.Ἅμα θέλετε νὰ τὰ ποῦμε ἀπό λίγα, ἀπό λίγα νὰ τὰ μελετήσετε, νὰ τὰ σκεφτεῖτε... καὶ θὰ δεῖτε ὅτι ἀξίζει νὰ λατρέψει κανείς τὸν μόνον ἀληθινόν Θεόν.Τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Δὲν μπορεῖ κάθε ἕνας νὰ λέει... «Εἶμαι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ κι ἐγὼ φέρνω μιὰ νέα ἀλήθεια, που ται-ριάζει σήμερα στον κόσμο».Οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ ὅπως τὶς ἔχει πεῖ ἀπό τὴν ἀρχή αὐτές εἶναι.Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες ἀλήθειες, νέες.Κι ἐπειδή ὁ κόσμος προόδεψε καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ οἱ ἄνθρωποι πῆγαν στὰ ἄστρα. Κατάλαβες; Ἄν πάει κανείς στὰ ἄστρα καὶ πεῖ ὅτι καὶ ἐκεῖ ἐπάνω ὑπάρχουν ἄνθρωποι καὶ τοὺς δοῦμε, δὲν θὰ χαλάσει ἐμένα ἡ σκέψη μου! Θὰ πῶ ὅτι: «Ἐκεῖ πάνω εἶναι ὁ Χριστός καὶ ἐκεῖ εἶναι ὁ Θεός». Ἔχει πάει καὶ ἐκεῖ. Ἔχεις ἀκούσει ποὺ λέμε: «Ὁ Βασιλεύς τῶν οὐρανῶν;».Ὁ Βασιλεύς τῶν ουρανῶν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.Κι ἐμεῖς μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, ἔτσι ἀρχίζουμε τὶς τελετές καὶ τὶς θυσίες. Λέμε! Πῶς τὸ λέμε; «Βασιλεῦ Ουράνιε, Παράκλητε τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὁ πανταχού παρών καὶ τὰ πάντα πληρών, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἐμοὶ καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος, καὶ σῶσον τὰς ψυχάς ἡμῶν».
Καὶ πᾶτε μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ρὲ παιδιά... Καλά εἶστε, σᾶς ἀγαπάω! Θὰ πεῖς: «Γιατί μᾶς μαζεύεις ἀπό ἐκεῖ;». Νά, τὸ ‘φερε πάλι! Νά, τὸ ‘φερε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεστε κοντά μου.Ὅμως ἐσεῖς κλωτσᾶτε.
Ὁ Σάϊ Μπάμπα, ὁ τάδε, ὁ τάδε... ὅλοι εἶναι καλοί.Κι ὁ Μωάμεθ καλός καὶ ἐτοῦτος καλός κι ἐκεῖνος καλός. Κατάλαβές; Μὰ θὰ πεῖς θὰ τοὺς μαχώμαστε; «Μὰ ποιός τοὺς μάχεται, βρε; Ἡ θρησκεία μας, κανέναν δὲν μάχεται. Δὲν βλέπεις, ποὺ ἐμεῖς τόσο πολύ, ἔτσι οὔτε πᾶμε νὰ ψηφίσουμε οὔτε ἔχουμε κόμματα. Προσευχόμαστε γιὰ ὅλους. Γιατί νὰ μὴν πλησιάσετε στὴν Ἐκκλησία; Μὴν βλέπεις ἐκεῖ πέρα. Πῆρε καὶ κάποια κυρία καὶ διάβαζε τὸ ψαλτήρι ποὺ λέει: «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς». Μοῦ λέει: «τί εἶναι αὐτά; Μπορεῖ νὰ τὰ πεῖ ὁ Θεός», Τῆς λέω... Αὐτό τὸ ψαλτήρι ἔχει γραφτεῖ σὲ ἄλλη γλῶσσα καὶ ἡ νοοτροπία ποὺ αὐτοί τὴ μετέφρασαν ἐπειδή εἶναι, «κάν’ τους ὅλους καλούς». Διαπαιδαγώγησέ τους. Φέρτ’ τους στὸ δρόμο σου. Μόνο τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι τόσο καθαρό καὶ ὡραίο.Τὰ ἄλλα εἶναι ἔτσι δύσκολα. Πρέπει νὰ ἔχεις πνεῦμα Θεοῦ γιὰ νὰ τὰ ἐξηγήσεις. Τὰ πῆρε αὐτή, τὰ παίρνεις ἐσύ, σοῦ λέει: «Κόλαση, διάβολος, αὐτά ὅλα... Τί λὲς μωρέ, ποὺ θὰ πιστέψω ἐγώ στὸν διάβολο; Τὶ εἶναι αὐτά τὰ πράγματα; Αὐτά εἶναι γελοία». Κι ὅμως! Ρωτᾶς ἐμένα και σου λέω: «Ὑπάρχει διάβολος». Μὰ θὰ πεῖς: «Τώρα μᾶς εἶπες ὅτι δὲν ὑπάρχει». Μὰ πρέπει ἐμεῖς νὰ πᾶμε ἐκεῖ, σὲ αὐτό τὸ σημεῖο μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ καταργηθεῖ γιὰ μᾶς ὁ διάβολος καὶ ὁ θάνατος καὶ ἡ κόλαση. Καὶ μποροῦμε νὰ ζοῦμε μετά μέσα στὴ χαρά τοῦ Θεοῦ.Καὶ ποτέ νὰ μὴν σκεπτόμαστε τὸν θάνατο.Καὶ νὰ ἔρθεις στὸ τέλος τῆς ζωῆς σου καὶ νὰ εἶναι τὸ πόδι σου μέσα στὸ λάκκο ἐσὺ μπορεῖ νὰ φυτεύεις συκιές, καρυδιές, κυπαρίσσια, νὰ φτιάχνεις περιβόλια γιὰ τοὺς συνανθρώπους σου, νὰ φτιάχνεις ἐκκλησίες καὶ νὰ ἔχεις καὶ τὸ ἕνα ποδάρι μέσα στὸ λάκκο.Γιατί τὰ κάνεις αὐτά; Ἀπό τὴν ἀγάπη.Πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος.Καὶ θέλεις καὶ οἱ συνάνθρωποί σου ποὺ θὰ ἔρθουν πάλι ἐδῶ νὰ βροῦν κάτι νὰ γίνουν καλοί, νὰ μὴν γίνουν κλέφτες καὶ κλέβει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.Γι’ αὐτό φυτεύεις καὶ τὰ φρούτα καὶ τὰ καρύδια καὶ τὰ σύκα. Γι’ αὐτό φτιάχνεις καὶ ἐκκλησία καὶ ὅλα. Ἀπό ἀγάπη.
Δὲν εἶναι νὰ πᾶς στὸν Τούρκο νὰ τὸν σκοτώσεις, γιατί εἶναι Τούρκος.Ἔ, ἐκεῖνο εἶναι ἀνθρώπινο τὸ φέρνει ἡ ἀνάγκη. Μὰ θὰ πεῖς: «Γιατί να γίνεται πόλεμος;» Ἅμα κάνουμε αὐτό τὸ πράγμα κι ἔχουμε μιὰ θρησκεία, δὲν θὰ μαλώνουμε, δὲν θὰ κάνουμε πολέμους, θὰ λείψουν ὅλα! Ἔτσι λένε, μὰ ἔτσι δὲν εἶναι.Τὶ νὰ τὴν κάνεις; Ἐμεῖς ἐδῶ οἱ Ἕλληνες, ἔχουμε μιὰ θρησκεία. Εἴμαστε Χριστιανοί. Ἄν ὑπάρχει ἀπὸ κανένας ξένος, εἶναι λίγοι.Ὅμως, βλέπεις σήμερα πώς ἀλληλοτρωγόμαστε καὶ ἔχουμε χίλια κόμματα.Κι ἀπό ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, γίνανε καὶ ἄθεοι καὶ ξέρω ἐγώ. Μόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει. Καὶ ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε νὰ ἔρθουνε σὲ αὐτή τὴ θρησκεία.Ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἕνωση.Ὄχι μὲ τὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ ὅλες οἱ θρησκείες εἶναι τὸ ἴδιο.Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο.Ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μὴν νομίσεις οἱ γονεῖς ποὺ ἀγαποῦν τὰ παιδιά τους. Βρὲ ἄσ’ τοὺς κραδασμούς τοῦ Σάϊ Μπάμπα. Ἄστα αὐτά. Αὐτά δὲν εἶναι... ἔτσι. Αὐτά εἶναι διαφορετικά.Ὅπως τὰ λέει ἐδῶ πέρα.Αὐτή εἶναι ἡ ἀλή-θεια.Δὲν εἶναι ἔτσι, κόρη μου. Λάβετε τὰ μέτρα σας καὶ μιλῆστε καὶ στὰ παιδιά. Δὲν ξέρω. Πρέπει νὰ γίνουμε χριστιανοί. Ἄστον τὸν Μπάμπα. Μπορεῖ κι αὐτόν νὰ τὸν φωτίσει ὁ Θεός νὰ γίνει χριστιανός. Καὶ τότε νὰ πάρει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, νὰ κηρύξει τὸν Χριστιανισμό. Ποῦ ξέρεις; Ξέρεις πόσοι τὴν ἔχουν πάθει, ἔτσι; Ἅμα εἶναι πνεῦμα ἀγαθό...! Κι ὁ Θεός εἶναι ὁ πανταχοῦ παρών.Εἶναι ὁ νοῦς ὁ ὑπέρτατος ποὺ τὰ πάντα γνωρίζει. Μὴ μοῦ μιλᾶς.Ὁ Θεός γνωρίζει καὶ κανονίζει, ἀλλά δὲν φαίνεται, διότι ὅταν θὰ φανεῖ καὶ κοιτάζει νὰ στρώσει τὸν ἕναν καὶ τὸν ἄλλον, τότε ὁ ἴδιος φεύγει ἀπό τὸν δρόμο που ἔχει χαράξει.Τὸ χάραγμα εἶναι αὐτό... ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νὰ διαλέξει τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο.Ἐν τῇ ἐλευθερίᾳ του.Κι αὐτή ἡ ἐλεύθερη βούληση εἶναι ποὺ ὁ Θεός σέβεται.Σέβεται τὸν ἄνθρωπο. Δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ πεῖ: «Ἔ; ποῦ πᾶς; ἔλα ἐδῶ». Κι ἐσύ θὰ πεῖς ὅτι ἕνας ποὺ κάνει ἕνα φόνο, ποὺ βασανίζει ἕναν ἄλλον εἶναι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος; Μπορεῖ νὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, ἀλλά τὸ πνεῦμα ποὺ τὸν κατέχει καὶ κάνει αὐτό τὸ κακό εἶναι τοῦ διαβόλου! Ποὺ δὲν εἶναι τὸ ἀγαθό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἐλᾶτε γιὰ νὰ τὰ ποῦμε!
Ἐγώ εἶμαι ἀγράμματος. Μὴ νομίζετε. Δὲν ἔχω πάει σὲ σχολεῖα.Ἔχω μεγαλώσει μέσα στὴν ἔρημο, καὶ ἔχω κάνει ὑπακοή σὲ δύο γέροντες σεβαστούς. Δὲν μπορᾶ να μιλήσω. Εἶμαι γέρος ἐνενήντα χρονῶν. Καὶ κουράζομαι. Καμμιά φορά ὅταν ξυπνήσω. Νά, τώρα ἔχω ξυπνήσει ἀπό κάποιον ὕπνο, ἐπειδή ἤμουν ἄγρυπνος τὴ νύχτα καὶ ἔχω λίγο κουράγιο καὶ μιλάω. Μοῦ διάβασε τὸ ευαγγέλιο. Διάβασ’ τὸ πολλές φορές.Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς, τὸ διάβασα.Τὸ εὐαγγέλιο ἔχει θησαυρούς καὶ λύνει ὅλα τὰ προβλήματα. Εἶναι φιλοσοφία. Ὄντως φιλοσοφία! Εἶναι φιλοσοφία ἐξ ἀποκαλύψεως φι-λοσοφία. Εἶναι ἡ ἀνωτάτη φιλοσοφία! Ἄχ, ὁ κόσμος τώρα, πολύ προσπαθεῖ νὰ ριχτεῖ πρὸς τὴν ὕλη.Νὰ περιφρονήσει τὸ πνεῦμα.Νὰ περιφρονήσει τὶς ἀξίες.Ὅλες αὐτές τὶς ἀξίες... Σιγά-σιγά μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὶς ἔφτιαξε ὁ ἄνθρωπος.Τὶς ἔφτιαξε ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.Τὴν οἰκογένεια καὶ ὅλα αὐτά τὰ καλά καὶ ὡραία.Ἅμα τὰ περιφρονήσουμε, ἡ γῆ, ἐδῶ, ἡ ζωή μας γίνεται χάος. Γίνεται κόλαση. Μὲ ναρκωτικά, μὲ αυτό, μέ ἐκεῖνο... Ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κοιτάζει τὴν ἡδονή, νὰ θέλει νὰ ἱκανοποιεῖται... ἔτσι.Δὲν βλέπει τὰ παιδιά ποὺ αὐτοκτονοῦν, ποὺ τρελαίνονται. Δὲν πᾶς στὰ ψυχιατρεῖα νὰ δεῖς παιδάκια... 15, 16, 20 ἐτῶν, 25, 30, ποὺ βα-σανίζονται. Θὰ μοῦ πεῖς: «Γιατί δὲν τὰ βλέπει ὁ Θεός;» Μὰ αὐτά εἶναι. Τὰ βλέπει ὁ Θεός, ἀλλά δὲν μπορεῖ νὰ ἐπέμβει. Μπορεῖ ὅμως μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔρθει, ὥστε οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἀποκτήσουν μιὰ ἐπίγνωση. Νὰ δοῦν τὸ χάος ὁλοζώντανο μπροστά τους. Νὰ ποῦν «Ἔ πέφτουμε στὸ χάος, χανόμαστε».«Ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω. Γυρίστε πίσω. Πλανηθήκαμε». Καὶ νὰ ἔρθουν πάλι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.Καὶ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτό, ἐμεῖς ἐπιδιώκουμε.Καὶ ἔτσι θέλουμε τὰ πράγματα σιγά-σιγά νὰ γίνουν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.Ὁ Θεός, ἐργάζεται μυστικά.Δὲν θέλει νὰ ἐπηρεάσει τοῦ ἀνθρώπου τὴν ελευθερία.Τὰ φέρνει ἔτσι καὶ σιγά, σιγά, σιγά πάει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ ποὺ πρέπει. Νὰ αὐτά εἶναι τῆς στιγμῆς πράγματα ποὺ σοῦ λέω.Ναὶ ἀλλά πρέπει... κι ἐμένα νὰ μοῦ δώσει δύναμη ὁ Θεός, νὰ σᾶς τὰ πῶ καμιά φορά.Δὲν γίνεται τίποτα μὲ ἐκεῖνα. Ἐκεῖνα ἔχουν ταχυδακτυλουργίες καὶ τὰ τοιαῦτα...   
Καὶ αὐτές τὶς ὑλοποιήσεις καὶ ὅλα.᾽Εμεῖς στὴ θρησκεία μας, ἐμεῖς τὰ ἔχουμε ὅλα. Κατάλαβες; Καὶ ὑλοποιήσεις καὶ ὅλα, μὲ τοὺς Ἁγίους μας. Ἀλλά ἡ ὑλοποίηση εἶναι δύο εἰδῶν. Εἶναι ἡ κακιά καὶ ἡ καλή. Κατάλαβες; Μπορεῖ ἕνας νὰ κάνει προσευχή ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν λάδι καὶ βασανίζονται γιατί τοὺς ἔχει λείψει τὸ λάδι. Νὰ ἀνοίξει τὰ χέρια του καὶ νὰ γεμίσουν τὰ κιούπια μὲ λάδι.Μπορεῖ καὶ ἕνας γκουρού νὰ κάνει κάτι ἄλλο, μιὰ ἄλλη ὑλοποίηση. Ἀλλά δὲν εἶναι ἡ ἴδια. Δὲν εἶναι τοῦ ἀγαθοῦ Πνεύ-ματος.Γιατί ὅπως εἴπαμε ὑπάρχει καὶ τὸ κακό.Καὶ τὸ κακό ἔχει τὴ δύναμη. Νὰ δώσει στὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸ πιστεύει... Ἔχει τὴν δύναμη τὸ κακό, νὰ τοῦ δώσει τὴν δύναμη νὰ τὸ κάνει! Γι’ αὐτό ὑπάρχουν καὶ διάφοροι μάγοι, γκουρούδες, φακίρες καὶ ξέρω ἐγώ...! Εἶναι τοῦ κακοῦ πνεύματος. Πάρε μελέτησε... ἐνῶ λὲς ὅτι ὅλα εἶναι ἴσωμα καὶ ὅλα εἶναι τὸ ἴδιο. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Διάβασε τὸ εὐαγγέλιο. Μάθε το καλα! Κι ὅπου ἔχεις ἀπορίες, ἔλα νὰ στὸ πῶ ἐγώ ὁ ἀγράμματος, ὁ ταπεινός.Δὲν λέω ἐγώ ὅτι εἶμαι χριστιανός.Δὲν λέω ὅτι εἶμαι Ὀρθόδοξος.Ἐπιθυμῶ, θέλω, ἀγωνίζομαι, προσπαθῶ... μὰ δὲν ἔχω γίνει Χριστιανός, Ὀρθόδοξος.Ἔτσι εἶναι τὸ αἴσθημά μου καὶ εἶναι ἀληθινό. Θέλω! Μὲ παρεξηγεῖς σὲ αὐτά ποὺ λέω; Μὰ λέω τὴν ἀλήθεια. Ἐγώ τὶς πιστεύω, ἔτσι, ἔτσι... Κι ἕνας ἄγγελος ἄν ἔρθει καὶ μοῦ πεῖ «τὶ λές, βρέ γέρο;» Δὲν εἶναι ἔτσι... Ὅλες οἱ θρησκείες εἶναι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅλοι οἱ γκουρούδες καὶ οἱ φακίροι καὶ οἱ μάγοι καὶ οἱ ἐπαοιδοί, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ναί, τοῦ Θεοῦ εἶναι ὡς ἄνθρωποι, ἀλλά τὰ ἔργα τους, εἶναι τοῦ διαβόλου. Συγχώρα με ποὺ μιλάω ἔτσι.
Παιδιά, καλά παιδιά.Καὶ εἶστε καλά παιδιά καὶ ἥσυχα παιδιά. Ἀλλά τί νὰ τὸ κάνω! Καὶ ὅποιος εἶναι καλός καὶ ἥσυχος εἶναι ἔτσι καὶ στὴν ἀλήθεια; Πολλές φορές, ἄνθρωποι ποὺ τοὺς βλέπουμε νὰ εἶναι ἥσυχοι κι ὅμως δὲν εἶναι.Πρέπει νὰ ἔρθετε νὰ τὰ ποῦμε, αὐτά. Δὲν μπορῶ τώρα. Τὶ νὰ σᾶς πῶ! Πρέπει νὰ διακόψω.Ξέρεις πόσο λυπᾶμαι; Ἄν ἤξερες πόσο σᾶς ἀγαπάω... Πολύ, πάρα πολύ.Θὰ μοῦ πεῖς «γιατί δὲν εὔχεσαι στὸν Θεό νὰ μᾶς φωτίσει;».Εὔχομαι, ἀλλά δὲν εἶμαι τόσο δυνατός.Κι ἐγώ κι ἐσεῖς, ἴσως νὰ ἐπιμένετε... εἰς τὸ αὐτό καὶ στὸν Θεό. Δὲν ξέρω ὅτι σᾶς φυλάει! Ὅμως, ἐδῶ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Πρέπει νὰ τὴν μάθετε.Πρέπει νὰ διαβάσετε καλὰ κι ἅμα σᾶς πεῖ τὸ πνεῦμα «νέα ψεύτικη θρησκεία εἶναι αὐτή...» τότε νὰ τὴν ἀκούσετε νὰ πᾶτε μὲ τὸν Σάϊ Μπάμπα.Τὶ λέει ὁ Σάϊ.Ὁ νέος ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ ποὺ φέρνει τὴν νέα ἀλήθεια, ποὺ αὐτή ταιριάζει τώρα στὸν κόσμο.Νὰ ἔχουμε ἐλευθερία.Ὁ Θεός εἶναι αγάπη.Δὲν ὑπάρχει φόβος, πουθενά. Μὰ ἐγώ ξέρω μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τώρα ἐάν ὁ Σάϊ εἶναι ἤ ὁ ἄλλος ἔτσι.Κατάλαβες; Τέλος πάντων.Τώρα ἔχουμε μασόνους, ἔχουμε διάφορα πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύουν ὅλα.Καὶ πηγαίνουν μὲ τὸν Σατανᾶ καὶ κάνουν σατανικές ἐπικλήσεις καὶ μυστηριώδη πράγματα. Διότι ὑπάρ-χουνε. Ὑπάρχει σατανάς καὶ ὑπάρχουν μυστηριώδη πράγματα. Κακά δη-λαδή. Πρέπει νὰ τηρήσετε σιωπή καὶ ἐλᾶτε, δὲν ξέρω καὶ ὁ Θεὸς πῶς θὰ τά φέρει, τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ ἀγάπη μοῦ τὸ εἶπε αὐτό, ἔτσι.Ἐνῶ κανονικά, δὲν πρέπει. Λέει ὁ ἄλλος: «Ποῦ τοὺς ξέρεις αὐτούς;». Κατάλαβες; Ἐν πάσει περιπτώσει.Σὲ ἀφήνω καὶ εὔχομαι ὁ Θεός νὰ μᾶς φωτίσει ὅλους νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ τὸν ἀγαπήσουμε.Ἔτσι εὔχομαι, ἄντε καλημέρα. Συγχώρα με, ἄν σὲ στενοχώρησα.
  
Ἡ ζωή ἡ πνευματική διέπεται ἀπό τρόπους.Καλά τα λέω; Ἔ; Δηλαδή χρειάζονται τρόποι. Δηλαδή νά! Σοῦ ἔρχεται αὐτό, ἄς ποῦμε, δηλαδή ἕνας πειρασμός. Τί πρέπει νὰ κάνεις; Θὰ καθίσεις νὰ σὲ βουτήξει, νὰ σὲ σφίξει! Χρειάζεται ἕνας τρόπος. Ἀλλά αὐτόν τὸν τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἔχω καὶ ἐγώ καὶ ἐσύ κι’ ὁ ἄλλος, κι’ ὁ ἄλλος. Εἶναι πάρα πολλοί τρόποι καὶ κάθε ἕνας εὐχαριστεῖται ἤ κατορθώνει νὰ κάνει ἕνα τρόπο γιὰ νὰ διώχνει τὸ ἀντίθετο, τὶς ἐνοχλήσεις τοῦ ἀντίθετου πνεύματος. Μέσα σὲ ὅλους τοὺς τρόπους εἶναι καὶ ἕνας τρόπος, ποὺ λέγεται περιφρόνηση. Δηλαδή... Βλέπεις ὅτι ἔρχεται κάποιος, δηλαδή ὁ ἐχθρός. Ὁ ἀντίθετος, τὸ ἀντίθετο πνεῦμα ἔρχεται νὰ σὲ βουτήξει. Δὲν τὸ κοιτάζεις. Δὲν τρομοκρατείσαι. Δὲν σφίγγεσαι. Δὲν κάνεις “ἔτσι” νὰ τὸ βγάλεις ἀπό μέσα σου, ἀλλά κάνεις... ἀνοίγεις. Κάνεις ἔτσι. Δηλαδή, πὼς νὰ ποῦμε. Ἐνῶ ἔρχεται τὸ ἀντίθετο, ἐσύ ἀνοίγεις τὶς ἀγκαλιές... Ἀνοίγεις τὰ χέρια στὸν Χριστό. Ἔ! πὼς, ἄς ποῦμε, τὸ παιδάκι ποὺ βλέπει κάποιο θηρίο, κάποιο σκύλο, κάποιο ἄγριο νὰ ἔρχεται (φωνάζει): «Οὐά μπαμπά!» καὶ τρέχει καὶ ἀγκαλιάζει τὸν μπαμπά του, καὶ ὅταν τὸν πλησιάζει δὲν φοβῆται. Ἔ, λοιπόν αὐτό εἶναι ἕνας τρόπος.Ἀλλά αὐτός ὁ τρόπος ποὺ φαίνεται τόσο εὔκολος... Δηλαδή αἰσθάνεσαι ὅτι ἔρχεται νὰ σὲ καταλάβει. Ἔ, λές, τί πρέπει νὰ γίνει! Μοῦ εἶπε ο γέροντας νὰ τὸν περιφρονῶ τὸν λογισμό αὐτόν.Ἔ, πᾶς νὰ τὸν περιφρονήσεις. Ὅταν τὸ καταλάβει ἐκεῖνος, ἀμέσως σὲ βουτάει, σὲ σφίγγει, σὲ καθηλώνει καὶ κάνεις ἐκεῖνο ποὺ θέλει αὐτός, ὄχι αὐτό ποὺ θέλεις ἐσύ... Μὲ καταλάβατε; Τότε! «Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος». Τί πρέπει νὰ κάνω; Τὸ μυστικό εἶναι πὼς μποροῦμε... (νὰ εἴμαστε ὅμως, πρέπει νὰ εἴμαστε κι ἄξιοι)... πὼς μποροῦμε, μὲ τὴ θεία Χάρη, νὰ κάνουμε αὐτό τὸ ἄνοιγμα, ὁπότε καί «ἐζήτησα αὐτόν καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ». Μωρέ αὐτό, ἅμα τ’ ἀκούσεις καμμιά φορά νὰ τὸ δοῦμε ποὺ εἶναι, νὰ δοῦμε καὶ τὴν ἐξήγησή του. Ἄ, δὲν μπορεῖς νὰ τὸ βρεῖς; Ἄντε βρές το.
Γιὰ νὰ σταθεῖς ἐδῶ... πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀγρυπνία, σωματική ἐργασία.Τὸ ξέρετε; Αὐτό δὲν κατορθώνεται ὅταν δὲν ὑπάρχει πολλή ἐργασία.Αὐτά δὲν ἔχει δὲν πετυχαίνονται χωρίς ἐνθουσιασμό.Ὁπότε ἅμα γύρεις λίγο πρὸς τὰ πίσω, κατά πίσω, γκούπ, κοιμᾶσαι κιόλας... πᾶν’ καὶ τὰ ψαλτήρια, πᾶν’ καὶ οἱ κανόνες. Πάει ἡ λειτουργία. Καὶ εἶναι μιὰ μεγάλη παγίδα τοῦ σατανά, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ λατρεύουν τὸν Θεό. Τοὺς φέρνει σὲ μιὰ τέτοια κατάσταση καὶ τὰ χάνουν ὅλα... Καὶ τὸ λένε: «Δὲν μπορῶ στὴν ἐκκλησία, ἀποκοιμιέμαι, δὲν μπορῶ». Εἶναι ἕνα εἶδος χαυνότητας, ποὺ ὁ ἄνθρωπος πράγματι τὰ χάνει.Ἀλλά εἶναι πειρασμική ἐνέργεια, παιδιά. Μεγάλη πειρασμική ἐνέργεια! Λοιπόν, καὶ ὁ λογισμός ὁ ἀντίθετος. Ὅ-ταν δεῖς τὸ ἀντίθετο πνεῦμα νὰ ἔρχεται νὰ σὲ ἐμποδίσει, ἀπό τὴν πνευματική αὐτή ἐργασία, ποὺ κάνεις, ἔ, πρέπει νὰ στρέψεις, ὅπως εὔπαμε, ἔτσι... ἔ! Ν’ ἀνοίξεις, ν’ ἀνοίξεις. Αὐτό εἶναι ποὺ λέμε ἡ φόρμα. Ἄν δὲν κατορθώσεις, ἄν δὲν κατορθώσεις ἀμέσως νὰ γίνει αὐτό τὸ πράγμα σὲ βούτηξε! Καὶ ἐφόσον θὰ προσπαθεῖς νὰ τὸ διώξεις, αὐτό θὰ σ’ ἔχει συλλάβει ἔτσι καὶ θὰ σ’ ἔχει ἐκεῖ. Ἐδῶ θὰ πᾶς!
Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τό ‘χετε ἀκούσει αὐτό? Βοηθήστε με ὅμως.Καὶ ἐζήτησα αὐτόν καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος.... Ἐν πάση περιπτώσει εἶναι ἕνα μυστικό.Δηλαδή αἰσθάνεσαι ὅτι θὰ ἔρθει αὐτό... καὶ κάνεις ἔτσι... ἀμέσως.Πρέπει νὰ προλάβεις νὰ κάνεις ἔτσι. Νά! Νὰ σᾶς πῶ ἕνα δικό μου. Μιὰ μέρα... (ἔχω ἐδῶ ἕναν ὁποίος δὲν μοῦ κάνει ὑπακοή καθόλου)... λοιπόν καὶ μιὰ μέρα τοῦ λέω: «Ἄκουσε, παιδί μου, νὰ κάνεις αὐτό». Λέει: «Ὄχι, δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνω αυτό». Τοῦ λέω: «Σὲ παρακαλῶ, κάντο πρὸς χάριν μου». Ἦταν κάποια ἀνάγκη νὰ μοῦ κάνει, καταλάβατε; Καὶ ἐκεῖ λοιπόν ποὺ τοῦ ἔλεγα, αὐτός, μοῦ λέει:
–Αὐτό δὲν τὸ ἐπιτρέπει ἡ ἐπιστήμη, δὲν εἶναι ἔτσι ποὺ τὸ λἐς, δὲν μπορῶ ἐγώ νὰ τὸ κάνω. Ἡ ἐπιστήμη τὸ λέει ἔτσι.
–Τοῦ λέω: «Ρέ παιδί μου, τὴν ἐπιστήμη θὰ κοιτάξουμε τώρα;... Κάνε μιὰ ὑπακοή σὲ μένα».
–«Ὄχι, δὲν μπορῶ».
Ἐκείνη τη στιγμή λοιπόν... πάει νικήθηκα καὶ μοῦ ἦρθε ν’ ἀγανακτήσω. Ἀλλά ἐκεῖ, ἐκεῖ ποὺ πῆγε νὰ μὲ κάνει ἔτσι, γιὰ νὰ ἀγανακτήσω, ἔκανα ἔτσι: «Θεέ μου, συγχώρεσέ με, καὶ δῶσ’ φώτιση στὸν ἄνθρωπο σου, στὴν ψυχή ποὺ τὴν κατέχει ὁ πειρασμός. Ἄρχισα νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ συγκι-νοῦμαι! Δηλαδή τὸ μυστικό εἶναι... ἐκεῖ ποὺ ἦταν νὰ ξεσπάσει ἔτσι, τὸ πρόλαβα καὶ δὲν ὀργίστηκα. Εἶναι δική μου αὐτή, αὐτή θέλω νὰ πῶ, ἡ πείρα. Πῶς νὰ τὸ πῶ! κακό εἶναι ποὺ τὸ λέω; Ὁ τρόπος. Κακό εἶναι ποὺ τὸ λέω; Τὶ εἶναι αὐτά ποὺ λέει; Δὲν εἶναι σωστά. Σωστὰ εἶναι ἤ δὲν εἶναι σωστά; Μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ κανείς ὅτι πῆγα νὰ πάθω αὐτό καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου τὸ γλύτωσα καὶ τὸ ἔκανα ἔτσι! Τὸ μετέτρεψα μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ! Εἶναι ἁμαρτία;
–Ὄχι.
–Ἐγώ νὰ σᾶς πῶ, ἀσχολούμενος μὲ τὴν ὑπακοή ἔχω στερηθεῖ ἀπό διαβάσματα. Μόνο μέσ’ τὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖνα διάβαζα. Δὲν ἔχω διαβάσει. Τοὺς συναξαριστές τοῦ Δουκάκη μοῦ εἴχανε πάρει καὶ διάβαζα ἐκεῖ μὲ τοὺς Γέροντες μου. Ἀλλά θέλω νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ἔ, δὲν ἤξερα πατέρες, ὅτι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἔχει τόσα συγγράμματα, ὁ ἅγιος Βασίλειος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μὲ ἀκοῦτε;
–Μάλιστα.
–Και τώρα ἔμαθα ὅτι ἔχουν βγεῖ τὰ συγγράμματα κι ὅτι ὑπάρχουν... Τότε πού... Στὰ ἀσκητήρια τῶν Καυσοκαλυβίων τί εἴχαμε; Εἴχαμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, τοὺς Συναξαριστές τοῦ Δουκάκη, κάτι, ἔ, τέτοια πράγματα ἑρμηνείες ἄς ποῦμε. Καὶ ἰδίως ἐκεῖ εἴχαμε τὸν Εὐεργετινό, τὸ Λαυσαϊκό, τὰ Γεροντικά καὶ κάτι τέτοια.Λοιπόν καὶ τώρα, νὰ μὴ μοῦ φύγει αὐτό ποὺ θέλω νὰ πῶ. Μοῦ ‘φυγε. Ἄ! ναί. Λοιπόν καὶ τώρα ἐγώ εἶμαι καὶ τυφλός.Καὶ οὔτε καὶ μπορῶ νὰ διαβάσω. Λοιπόν καὶ ἀπό τὴ λαχτάρα ποὺ εἶχα παράγγειλα, ἔτσι καὶ ἕνας καλός χριστιανός μᾶλλον, ἐκεῖ μοῦ ἔφερε τοὺς Πατέρες. Καὶ ἔφτιαξα μιὰ βιβλιοθήκη καὶ τοὺς βάλαμε ἐκεῖ πέρα. Τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων, Χρυσοστόμου, Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου, Γρηγορίου, ξέρω κι ἐγώ, ἐκεῖ εἶναι. Καὶ τὰ ἔβαλα ἐκεῖ καὶ χαίρομαι ἔτσι νὰ λέω, ὅτι ἔχω ἐδῶ τοὺς Πατέρες καὶ ἱκανοποιοῦμαι ψυχικά, χωρίς νὰ ξέρω τὶ λένε. Κεκρυμμένοι θησαυροί.
Ἀλλά, ἔβαλα ὅμως καὶ νὰ μοῦ διαβάσουν... καὶ παίρνει ἕνα βιβλίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου τώρα τὰ Χριστούγεννα, τῶν Θεοφανείων... Λοιπόν, καὶ μοῦ διαβάσανε, δὲν ἀντέχω καὶ πολύ στὸ διάβασμα ν’ ἀκούω, τὸ μυαλό μου κουράζεται, διότι δὲν στέλνει ἡ καρδιά μου αἷμα ἐπάνω νὰ πάρει δύναμη τὸ μυαλό μου. Πὼς νὰ σᾶς τὸ πῶ: ὀξυγόνο, πὼς τὸ λένε! Λοιπόν, καὶ θέλω νὰ σᾶς πῶ, παιδιά, ἕνα πολύ σπουδαίο. Τοὺς ἔβαλα καὶ μοῦ διαβάσανε καὶ ἐκεῖ σὲ ἕνα σημεῖο, ἔλεγε ὅτι «Θὰ μὲ ἀκούσετε»... ἔλεγε μέσα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «θὰ μὲ ἀκούσετε, ἀδελφοί μου, ἐγώ σᾶς μιλάω μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτή τὴ στιγμή. Τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μὲ φωτίζει καὶ θὰ σᾶς πῶ, αὐτά ποὺ θὰ σᾶς πῶ τώρα». Λοιπόν κι ὅταν τὸ ἄκουσα: Πώ, πώ! λέω, πῶς τὰ λέει! Μὲ τὶ ἐγωϊσμό! Καὶ ὅταν λοιπόν ἄνοιξα λίγο ἔτσι καὶ συνέχισα καὶ παρακάτω εἶπε κάτι ἄλλο.
Τότε αἰσθάνθηκα, τὶ μεγάλη ταπείνωση ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος; Πολύ μεγάλη ταπείνωση! Διαβάστε, παιδιά, πάρτε τὸ βιβλίο του, καὶ δέστε ποὺ λέει αὐτό τὸ πράγμα καὶ θὰ δεῖτε τὶ ταπείνωση ποὺ ἔχει αὐτός ὁ Ἅγιος.Καὶ ὅμως στὴν ἔκφρασή του παρουσιάζεται τάχα μὲ ἕνα ἐγωϊσμό, ποὺ δὲν εἶναι καθόλου ἐγωϊσμός. Εἶναι μιὰ ἁπλότητα καὶ μια μεγάλη ταπείνωση κι ἁγιωσύνη ποὺ ἔχει καὶ τὰ λέει μὲ τόσο, ἔτσι, ἁπλό τρόπο. Καὶ μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση αὐτό τὸ πράγμα. Βέβαια, στὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.Τώρα τὶς καλές μέρες ἦταν... ἤ στὰ Θεοφάνεια ἤ στὸ Πάσχα, δὲν θυμᾶμαι.
-Τό ‘χετε ἀκούσει?
- Ὄχι.
- Ναὶ ἀλλά κεῖνο το μυστήριο, ἐκεῖνο μοῦ ἔκανε ἐντύπωση. Τώρα ποὺ τὰ λέμε ἐδῶ τὸ θυμήθηκα.Αὐτά ποὺ ἀνοίξαμε, ναί, θέλουν πολύ συζήτηση. Ἄλλη φορά. Θὰ ἔρθω ἐπάνω.Τώρα τὸ καλοκαίρι εἶναι καλά, ἀλλά τὸν χειμῶνα ἐκεῖ πέρα πρέπει νὰ ἔχω σόμπα.
-Ὅ,τι θέλετε, Γέροντα.
-Λοιπόν... ἔτσι χάρηκα πολύ ποὺ ἤρθατε καὶ αἰσθάνθηκα ἔτσι... τοῦ μοναστηριοῦ σας τὴ χάρη καὶ τὴν ἀγάπη σας καὶ τὰς ταπεινάς μου εὐχὰς στὸν γέροντα. Εὐχαριστῶ πάρα πολύ καὶ πηγαίνετε, ἔτσι... στὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ διακόνημά σας, νὰ προλάβετε, οἱ ἄνθρωποι νὰ προσκυ-νήσουν, νὰ πάρουν δύναμη ἀπό τὸν Τίμιο Σταυρό.Ἡ χάρη τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ... ἡ ἀήττητος καὶ ἀκατάλυτος καὶ θεία δύναμη τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ μὴ ἐγκαταλείπεις ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς.
Καὶ ἅμα κι αὐτό ποὺ σᾶς εἶπα, ἄν θέλετε ἔτσι νὰ τὸ φυλάξετε. Μεγάλη ὑπόθεση εἶναι.Δηλαδή νὰ τρέχετε στὴν ἀκολουθία καὶ ν’ ἀκοῦτε τὰ μεγαλεῖα, ποὺ εἶναι μέσα στοὺς κανόνες τῶν μεγάλων Ποιητῶν, ποὺ ἔχουν φτιάξει τοὺς κανόνες τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Προφη-τῶν. Ἀκοῦστε τοὺς κανόνες νὰ δεῖτε τὶ ὡραία πράγματα ποὺ λέγουν. Ποὺ νὰ φτάσει ἡ Κλίμακα κι ὅλα τ’ ἄλλα πατερικά! Ἐκεῖ μέσα εἶναι θησαυροί, θησαυροί βάθους καὶ σοφίας και γνώσεως Θεοῦ. Τὸ παραδέχεσθε;
-Ναί, Γέροντα, ναί.
-Ἔ, πάρτε διαβάστε κανόνες, ἔτσι μόνοι σας. Πάρτε ἐκεῖ κανόνες καὶ διαβάστε νὰ δεῖτε τὶ ὡραία πράγματα! Ἔ, νά! Πού ἀλλοῦ, ἐσεῖς, ἡ ψυχή σας, θὰ εὐφρανθεῖ! Μέσα σ’ αὐτά τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.Κι ὅταν τὰ δια-βάζετε, σιγά-σιγά θὰ ἔρθει ἡ χάρις... Κι ὅταν ἔρθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τότε σὰν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ποὺ ἔλεγε· «ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος», ἀλλά ὅταν ἦρθε ἡ χάρις... πᾶνε ὅλα.Πρωτύτερα δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τὸ καλό.Ἦταν ἀνίκανη ἡ ψυχή του νὰ κάνει τὸ καλό.Πήγαινε νὰ κάνει τὸ καλό κι ὅμως ἔκανε τὸ κακό. «Οὐχ ὅ θέλω καλό, τοῦτο ποιῶ».
Τὸ θυμόσαστε; Ἔ, ἄλλα μετά ὅμως, ἔτσι ὅπως πήγαινε σιγά-σιγά, ἦρθε ἡ χάρις, δὲν ξέρω, θὰ πῶ μιὰ λέξη: Ἐνέσκηψε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα στὶς ψυχές των... μέσα στὴν ψυχή του. Τοῦ ἐνέσκηψε ἡ χάρις, ὁ Χριστός. Καὶ τότε ἄρχισε νὰ φωνάζει μὲ ἐνθουσιασμό: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοί, Χριστός. Ἐμοί δὲ τὸ ζεῖν Χριστός καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος». Πάει. Μπῆκε μέσα στὴν ἐπουράνια ἐπίγεια Ἐκκλησία, τὴν ἄκτιστη ἐπίγεια Ἐκκλησία πλέον, καὶ δὲν ὑπῆρχε γι’ αὐτόν, οὔτε θάνατος οὔτε τίποτα. Εἶχε ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστό, καὶ τότε ἐφώναζε μὲ μεγάλη χαρά γι’ αὐτό τὸ πρά-γμα ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Τὸ φώναζε, ὅπου κι ἄν πήγαινε, τὸ φώναζε: «Παιδιά, θὰ σᾶς πῶ. Πρωτύτερα ἐταλάνιζα τὸν ἑαυτό μου, δὲν μποροῦσα, ἤθελα να κάνω τὸ καλό κι ὅμως ἔκανα τὸ κακό.Ἤμουν ἀνίκανος νὰ πράξω τὸ καλό, δὲν μποροῦσα.Τώρα ὅμως, παιδιά μου, τὸ ἀντίθετο ἔγινε. Εἶμαι ἀνίκανος! Κατέστην ἀνίκανος νὰ κάνω τὸ κακό.Δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνω.Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τὸ κακό τώρα. Ἀνίκανος πρωτύτερα νὰ κάνω τὸ καλό, ἀνίκανος τώρα νὰ κάνω τὸ κακό. Δὲν μπορῶ. Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε; Ἔμ, ἐντάξει. Ἀντεστράφησαν οἱ ὅροι. Νά, τότε ἀνίκανος νὰ κάνει τὸ καλό, τώρα μὲ τὸν Χριστό ποὺ ἦρθε μέσα του κι ἔγινε ἔνθεος ἡ ψυχή του πλέον δὲν μποροῦσε. Δὲν εἶναι νὰ τοῦ πεῖς πάρε ἕνα δισεκατομμύριο ἄνθρωπε... ὑπόγραψε ὅτι κι ἄν εἶναι. Ναί, δὲν πιάνει, δὲν πάει, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει. Μὲ καταλαβαίνετε; Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ σκεφτεῖ. Δέν, δέν μπορεῖ. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ βαστήξει μέσα του αὐτό τὸ ἀντίθετο.Μὲ καταλάβατε; Ἔ, δὲν μποροῦσε. Δηλαδή θέλω νὰ ποῦμε, ποὺ λέμε: «δύσκολα». Δὲν εἶναι δύσκολα, παιδιά αὐτά ποὺ λέει τὸ εὐαγγέλιο κι αὐτά ποὺ θέλει ὁ Χριστός.Εἶναι ὅλα, ὄχι δύσκολα, εὐκολότατα ὅλα, ὅλα. «Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός». Πὼς τὸ λέει ἕνα ἄλλο! Λέει: «Καὶ αἱ ἐντολαί αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν». Τί; Ἔτσι τὰ λένε αὐτοί; Παραμύθια εἶναι; Ἔ, ἔ... δὲν εἶναι βαρειά. Εἶναι ὅλα εὔκολα κι ὅλα χαρούμενα κι ὅλα... τί, δέν, δὲν εἶδες κεῖ πέρα ποὺ εἶπα ἐκεῖνο: «Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλάς τοῦ Κυρίου». Λιώνει ἡ ψυχή μου στὴν ἀγάπη σου, Χριστέ μου. Κι ἀκοῦς ἐκεῖ πέρα κάτι λέξεις, ὅ,τι: «Τιτρώσκομαι, τιτρώσκομαι τῆς σῆς ἀγάπης ἐγώ». Δὲν ξέρω ἄν τὰ λέω καὶ καλά ὅμως. Γιατί δυστυχῶς ἐκεῖ πέρα ἔμαθα καὶ διαβάζω ἐγώ, στὸ Ἅγιον Ὄρος. Δὲν ἤξερα νὰ διαβάσω.Ἤξερα καὶ συλλάβιζα μόνο, ὅταν πῆγα. Εἶχα πάει πολύ μικρός.
-Πόσο χρονῶν, Γέροντα?
-Ἔ, δώδεκα με δεκατριῶν χρονῶν.
-Και φύγατε πόσο χρονῶν?
-Ἔ, ἔφυγα ἔπειτα, να, εἴκοσι χρονῶν. Ἀρρώστησα κι ἔφυγα ἀπ’ ἀλλιῶς δεν ἔφευγα. Μάζευα σαλιγκάρια και ἄστα... ἀπό ἐκεῖ την ἔπαθα. Τί ἤθελα να πῶ! Αυτά ἦταν, παιδιά μου. Αὐτό εἶναι νὰ μὲ ἀξιώσει ὁ Θεός νὰ ἔρθω νὰ μπῶ ἐκεῖ μέσα, νὰ αἰσθανθῶ ἔτσι αὐτό τὸ μεγαλεῖο.Ὅταν μπαίνετε μέσα ν’ ἀνοίγει ἡ ψυχούλα σας ἔτσι στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Δὲν μπορεῖτε ἐκεῖ πέρα. Ναί, θέλω νὰ πῶ ὅτι ἐκεῖ δὲν μπορεῖς... ἅμα μπεῖς μέσα καὶ ἔχεις ἐπίγνωση κι ἔχεις ἀγάπη Θεοῦ, δὲν μπορεῖς.Ἐκεῖ γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔτσι εἶναι. Σὲ καθηλώνουν ἐκεῖ.Ὁ ἁγιασμός σὲ καθηλώνει. Τόσες ψυχές ἁγιασμένες ποὺ προσεύχονται κατά καιρούς!
Στὸ καλό.
Ναί, ἀλλά τί θα κάνετε ἐκεῖ πάνω στὴ θεία Μεταμόρφωση ἅμα πᾶτε! Ἀνοῖχτε τὰ χέρια σας καὶ πέστε: «νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Κύριος κι ἔμενα τὸν ταπεινό... ἐκεῖ μέσα ποὺ εἶναι τόσο ἁγιασμένος ὁ τόπος». Καλά δὲν τὸ λέω; Εἶναι πολύ ἁγιασμένο τὸ μοναστήρι σας.Ὅλα τὰ μοναστήρια εἶναι ἁγιασμένα, ἀλλά δὲν ξέρω, αὐτό τὸ αἰσθάνομαι πολύ.Ἔχει... Μιά φορά πα-λιά ἦταν ἄνθρωπος καλός ἐκεῖ... ποὺ εἶχε μαζέψει ψυχές ἐκλεκτές, οἱ ὁποῖες ἔχουνε πάει ‘κει πάνω τώρα... στὸ κοιμητήρι.Αὐτό εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ μοναστηριοῦ. Ἄντε τώρα στὸ καλό.....!

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ!

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ

Ἕνα εἶναι τὸ ζητούμενο στὴ ζωή μας, ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Ἔτσι μόνο θ' ἀποκτήσομε τὴν χάρι, τὸν οὐρανό, τὴν αἰώνια ζωή.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ὅταν ἀγαπήσομε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μυστικά. Θὰ νιώθομε τότε ὅτι ὅλοι μᾶς ἀγαποῦν. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ἂν δὲν περάσει ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί, «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α’ Ἰωάν. 4, 20). Ν' ἀγαπᾶμε, νὰ θυσιαζόμαστε γιὰ ὅλους ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ ζητᾶμε ἀνταπόδοση. Τότε ἰσορροπεῖ ὁ ἄνθρωπος. Μιὰ ἀγάπη ποὺ ζητάει ἀνταπόδοση εἶναι ἰδιοτελής. Δὲν εἶναι γνήσια, καθαρή, ἀκραιφνής.
Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη• ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α' Κορ. 12, 26-27). Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία• ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.
Ἔτσι, ἂν ζοῦμε ἑνωμένοι, θὰ εἴμαστε μακάριοι, θὰ ζοῦμε στὸν Παράδεισο. Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μας» (Πρβλ. Ἐφ. 5, 30). Μπορῶ ν' ἀδιαφορήσω γι' αὐτόν, μπορῶ νὰ τὸν πικράνω, μπορῶ νὰ τὸν μισήσω; Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα ἐν Θεῷ. Ἂν αὐτὸ κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δὲν ὑπάρχει ἀπ' αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι ὁ Παράδεισος. Ἂς διαβάσομε ἀπ' τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχή. Προσέξτε τοὺς στίχους: «ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς... ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί... ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν... ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν... ἵνᾳ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ» (Ἰωάν. 17, 11• 21• 22• 23• 24).
Βλέπετε; Τὸ λέει καὶ τὸ ξαναλέει. Τονίζει τὴν ἑνότητα. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα, ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό! Ὅπως ἕνα εἶναι ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πατέρα. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μεγαλύτερο βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δὲν λέγει κάτι τέτοιο. Κανεὶς δὲν ζητάει αὐτὴ τὴ λεπτότητα ποὺ ζητάει ὁ Χριστός, νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα σὺν Χριστῷ. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ πλήρωμα. Σ' αὐτὴ τὴν ἑνότητα, σ' αὐτὴ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐν Χριστῷ. Καμία διάσπαση ἐκεῖ δὲν χωράει, κανεὶς φόβος. Οὔτε θάνατος, οὔτε διάβολος, οὔτε κόλαση. Μόνο ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, λατρεία Θεοῦ. Μπορεῖς νὰ φθάσεις νὰ λέεις τότε μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἔμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2,20).
Μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ φθάσομε σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ἀγαθὴ προαίρεση χρειάζεται κι ὁ Θεὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ ἔλθει μέσα μας. «Κρούει τὴν θύραν» καὶ «καινὰ ποιεῖ πάντα», ὅπως λέγει στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου (Πρβλ. Ἀποκ. 3, 20• 21, 5). Μεταβάλλεται ἡ σκέψη μας, ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν κακία, γίνεται πιὸ καλή, πιὸ ἁγία, πιὸ εὔστροφος. Ἄν, ὅμως, δὲν ἀνοίξομε τοῦ κρούοντας τὴν θύραν, ἂν δὲν ἔχομε ἐκεῖνα ποὺ θέλει Αὐτός, ἂν δὲν εἴμαστε ἄξιοί Του, τότε δὲν μπαίνει στὴν καρδιά μας. Γιὰ νὰ γίνομε ὅμως ἄξιοί Του, πρέπει ν' ἀποθάνομε κατὰ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὴν ἀποθάνομε ποτὲ πλέον. Τότε θὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ ἐνσωματωμένοι μὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι θὰ ἔλθει ἡ θεία χάρις. Καὶ ἅμα θὰ ἔλθει ἡ χάρις, θὰ μᾶς τὰ δώσει ὅλα.
Στὸ Ἅγιον Ὅρος εἶδα κάποτε κάτι πού μοῦ ἄρεσε πολύ. Μέσα σὲ μία βάρκα στὴ θάλασσα μοναχοὶ κρατοῦσαν διάφορα ἱερὰ ἀντικείμενα. Καταγόταν ὁ καθένας ἀπὸ διαφορετικὸ τόπο, ἐν τούτοις ἔλεγαν, «αὐτὸ εἶναι δικό μας» καὶ ὄχι «δικό μου».

Ἂς σκορπίζομε σὲ ὅλους τὴν ἀγάπη μας ἀνιδιοτελῶς.
Ὑπεράνω ὅλων ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, παιδιά μου, εἶναι ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο, ἡ ψυχή του. Ὅ,τι κάνομε, προσευχή, συμβουλή, ὑπόδειξη, νὰ τὸ κάνομε μὲ ἀγάπη. Χωρὶς τὴν ἀγάπη ἡ προσευχὴ δὲν ὠφελεῖ, ἡ συμβουλὴ πληγώνει, ἡ ὑπόδειξη βλάπτει καὶ καταστρέφει τὸν ἄλλον, ποὺ αἰσθάνεται ἂν τὸν ἀγαπᾶμε ἢ δὲν τὸν ἀγαπᾶμε καὶ ἀντιδρᾶ ἀναλόγως. Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη στὸν ἀδελφὸ μᾶς προετοιμάζει ν' ἀγαπήσομε περισσότερο τὸν Χριστό. Ὡραῖο δὲν εἶναι;
Ἂς σκορπίζομε σὲ ὅλους τὴν ἀγάπη μας ἀνιδιοτελῶς, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ στάση τους. Ὅταν ἔλθει μέσα μας ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἐνδιαφερόμαστε ἃν μᾶς ἀγαπᾶνε ἢ ὄχι, ἃν μᾶς μιλᾶνε μὲ καλοσύνη. Θὰ νιώθομε τὴν ἀνάγκη ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε ὅλους. Εἶναι ἐγωισμὸς νὰ θέλομε οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς μιλᾶνε μὲ καλοσύνη. Ἂς μή μᾶς στενοχωρεῖ τὸ ἀντίθετο. Ἂς ἀφήσομε τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς μιλᾶνε ὅπως αἰσθάνονται. Ἂς μὴ ζητιανεύομε τὴν ἀγάπη. Ἐπιδίωξή μας νὰ εἶναι ν' ἀγαπᾶμε καὶ νὰ προσευχόμαστε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ γιὰ κείνους. Τότε θὰ προσέξομε ὅτι ὅλοι θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκομε, χωρὶς καθόλου νὰ ζητιανεύομε τὴν ἀγάπη τους. Θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε ἐλεύθερα καὶ εἰλικρινὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους χωρὶς νὰ τοὺς ἐκβιάζομε. Ὅταν ἀγαπᾶμε χωρὶς νὰ ἐπιδιώκομε νὰ μᾶς ἀγαπᾶνε, θὰ μαζεύονται ὅλοι κοντά μας σὰν τὶς μέλισσες. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλους μας.
Ἂν ὁ ἀδελφός σου σ' ἐνοχλεῖ, σὲ κουράζει, νὰ σκέπτεσαι: «Τώρα μὲ πονάει τὸ μάτι μου, τὸ χέρι μου, τὸ πόδι μου• πρέπει νὰ τὸ περιθάλψω μ' ὅλη μου τὴν ἀγάπη» (Πρβλ. Α' Κορ. 12,21). Νὰ μὴ σκεπτόμαστε, ὅμως, οὔτε ὅτι θὰ ἀμειφθοῦμε γιὰ τὰ δῆθεν καλά, οὔτε ὅτι θὰ τιμωρηθοῦμε γιὰ τὰ κακὰ ποὺ διαπράξαμε. Ἔρχεσαι εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, ὅταν ἀγαπάεις μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τότε δὲν ζητάεις νὰ σ' ἀγαπᾶνε• αὐτὸ εἶναι κακό. Ἐσὺ ἀγαπάεις, ἐσὺ δίνεις τὴν ἀγάπη σου• αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό. Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται νὰ σωθοῦμε. Ὁ Θεὸς τὸ θέλει. Ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «... πάντας θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (A' Τιμ. 2,4).
«...μηδενὶ μηδὲν ὀφείλομεν, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους»
Ὅταν κάποιος μᾶς ἀδικήσει μ' ὁποιονδήποτε τρόπο, μὲ συκοφαντίες, μὲ προσβολές, νὰ σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι ἀδελφός μας ποὺ τὸν κατέλαβε ὁ ἀντίθετος. Ἔπεσε θύμα τοῦ ἀντιθέτου. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν συμπονέσομε καὶ νὰ παρακαλέσομε τὸν Θεὸ νὰ ἐλεήσει κι ἐμᾶς κι αὐτὸν κι ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει καὶ τοὺς δύο. Ἄν, ὅμως, ὀργισθοῦμε ἐναντίον του, τότε ὁ ἀντίθετος ἀπὸ κεῖνον θὰ πηδήσει σ' ἐμᾶς καὶ θὰ μᾶς παίζει καὶ τοὺς δύο. Ὅποιος κατακρίνει τοὺς ἄλλους, δὲν ἀγαπάει τὸν Χριστό. Ὁ ἐγωισμὸς φταίει. Από κεῖ ξεκινάει ἡ κατάκριση. Θὰ σᾶς πῶ ἕνα μικρὸ παράδειγμα.
Ἂς ὑποθέσομε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος βρίσκεται μόνος του στὴν ἔρημο. Δὲν ὑπάρχει κανείς. Ξαφνικὰ ἀκούει κάποιον ἀπὸ μακριὰ νὰ κλαίει καὶ νὰ φωνάζει. Πλησιάζει κι ἀντικρίζει ἕνα φοβερὸ θέαμα: μία τίγρις ἔχει ἁρπάξει ἕναν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταξεσχίζει μὲ μανία. Ἐκεῖνος ἀπελπισμένος ζητάει βοήθεια. Σὲ λίγα λεπτὰ θὰ τὸν κατασπαράξει. Τί νὰ κάνει, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει; Νὰ τρέξει κοντά του; Πῶς; Αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον. Νὰ φωνάξει; Ποιόν; Κανεὶς ἄλλος δὲν ὑπάρχει. Μήπως θὰ πάρει καμιὰ πέτρα νὰ τήνε ρίξει στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἀποτελειώσει; «Ὄχι, βέβαια!», θὰ ποῦμε. Κι ὅμως αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει, ὅταν δὲν καταλαβαίνομε ὅτι ὁ ἄλλος πού μᾶς φέρεται ἄσχημα κατέχεται ἀπὸ τὸν διάβολο, τὴν τίγρη. Μᾶς διαφεύγει ὅτι, ὅταν κι ἐμεῖς τὸν ἀντιμετωπίζομε χωρὶς ἀγάπη, εἶναι σὰν νὰ τοῦ ρίχνομε πέτρες πάνω στὶς πληγές του, ὁπότε τοῦ κάνομε πολὺ κακὸ καὶ ἡ «τίγρις» μεταπηδάει σ' ἐμᾶς καὶ κάνομε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἐκεῖνος καὶ χειρότερα. Τότε, λοιπόν, ποιὰ εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχομε γιὰ τὸν πλησίον μας καί, πολὺ περισσότερο, γιὰ τὸν Θεό;
Νὰ αἰσθανόμαστε τὴν κακία τοῦ ἄλλου σὰν ἀρρώστια ποὺ τὸν βασανίζει καὶ ὑποφέρει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ. Γι' αὐτὸ νὰ βλέπομε τοὺς ἀδελφούς μας μὲ συμπάθεια καὶ νὰ τοὺς φερόμαστε μὲ εὐγένεια λέγοντας μέσα μας μὲ ἁπλότητα τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», γιὰ νὰ δυναμώσει μὲ τὴ θεία χάρι ἡ ψυχή μας καὶ νὰ μὴν κατακρίνομε κανένα. Ὅλους γιὰ ἁγίους νὰ τοὺς βλέπομε. Ὅλοι μας μέσα φέρομε τὸν ἴδιο παλαιὸ ἄνθρωπο. Ὁ πλησίον, ὅποιος κι ἂν εἶναι, εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μας», εἶναι ἀδελφός μας καὶ «μηδενὶ μηδὲν ὀφείλομεν, εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους», σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Ρωμ. 13,8). Δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ κατηγορήσομε τοὺς ἄλλους, γιατί «οὐδεὶς τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν» (Ἐφ. 5, 29).
Ὅταν κάποιος ἔχει ἕνα πάθος, νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοῦ ρίχνομε ἀκτίνες ἀγάπης κι εὐσπλαγχνίας, γιὰ νὰ θεραπεύεται καὶ νὰ ἐλευθερώνεται. Μόνο μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ γίνονται αὐτά. Νὰ σκέπτεσθε ὅτι αὐτὸς ὑποφέρει περισσότερο ἀπὸ ἐσᾶς. Στὸ κοινόβιο, ὅταν κάποιος φταίει, νὰ μὴν τοῦ ποῦμε ὅτι φταίει. Νὰ στεκόμαστε μὲ προσοχή, σεβασμὸ καὶ προσευχή. Ἐμεῖς νὰ προσπαθοῦμε νὰ μὴν τὸ κάνομε τὸ κακό. Ὅταν ὑπομένομε τὴν ἀντιλογία τοῦ ἀδελφοῦ, λογίζεται μαρτύριο. Νὰ τὸ κάνομε μὲ χαρά.
Ὁ χριστιανὸς εἶναι εὐγενής. Νὰ προτιμᾶμε ν' ἀδικούμαστε. Ἅμα ἔλθει μέσα μας τὸ καλό, ἡ ἀγάπη, ξεχνᾶμε τὸ κακὸ πού μᾶς κάνανε. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μυστικό. Ὅταν τὸ κακὸ ἔρχεται ἀπὸ μακριά, δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ ἀποφύγετε. Ἡ μεγάλη τέχνη εἶναι, ὅμως, νὰ τὸ περιφρονήσετε. Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ θὰ τὸ βλέπετε, δὲν θὰ σᾶς ἐπηρεάζει, διότι θὰ εἶστε πλήρεις χάριτος.
Στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὅλα εἶναι ἀλλιώτικα. Ἐκεῖ κανεὶς τὰ δικαιολογεῖ στοὺς ἄλλους ὅλα.Ὅλα! Τί εἴπαμε; «Ὁ Χριστὸς βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. 5,45). Ἐγὼ ἐσένα βγάζω φταίχτη, ἔστω κι ἄν μοῦ λέεις ὅτι φταίει ὁ τάδε ἢ ἡ τάδε. Τελικὰ σὲ κάτι φταίεις καὶ τὸ βρίσκεις, ὅταν σοῦ τὸ πῶ. Αὐτὴ τὴ διάκριση ν' ἀποκτήσετε στὴ ζωή σας. Νὰ ἐμβαθύνετε στὸ καθετὶ καὶ νὰ μὴν τὰ βλέπετε ἐπιφανειακά. Ἂν δὲν πᾶμε στὸν Χριστό, ἂν δὲν ὑπομένομε, ὅταν πάσχομε ἀδίκως, θὰ βασανιζόμαστε συνέχεια. Τὸ μυστικὸ εἶναι ν' ἀντιμετωπίζει κανεὶς τὶς καταστάσεις μὲ πνευματικὸ τρόπο. Κάτι παρόμοιο γράφει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος:
«Ὅλους τοὺς πιστοὺς ὀφείλομε νὰ τοὺς βλέπομε σὰν ἕνα καὶ νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ νὰ ἔχομε γιὰ τὸν καθένα τέτοια ἀγάπη, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσομε γιὰ χάρη του καὶ τὴ ζωή μας. Γιατί ὀφείλομε νὰ μὴ λέμε, οὔτε νὰ θεωροῦμε κανένα ἄνθρωπο κακό, ἀλλὰ ὅλους νὰ τοὺς βλέπομε ὡς καλούς. Κι ἂν δεῖς ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ πάθη, νὰ μὴν τὸν μισήσεις αὐτὸν• μίσησε τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν. Κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννεῖται ἀπὸ ἐπιθυμίες καὶ συνήθειες προηγουμένων ἁμαρτιῶν, περισσότερο σπλαγχνίσου τον, μὴν τυχὸν δοκιμάσεις καὶ σὺ πειρασμό, ἀφοῦ εἶσαι ἀπὸ ὑλικὸ ποὺ εὔκολα γυρίζει ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ κακό". Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ σὲ προετοιμάζει ν' ἀγαπήσεις περισσότερο τὸν Θεό. Τὸ μυστικό, λοιπόν, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφό. Γιατί, ἂν δὲν ἀγαπάεις τὸν ἀδελφό σου ποὺ τὸν βλέπεις, πῶς εἶναι δυνατὸν ν' ἀγαπάεις τὸν Θεὸ ποὺ δὲν Τὸν βλέπεις; " Ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ὰδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὅν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;"» (1).

Ν' ἀγωνιζόμαστε νὰ στέλνομε τὴν ἀγαθή μας διάθεση
Νὰ ἔχομε ἀγάπη, πραότητα, εἰρήνη. Ἔτσι βοηθᾶμε τὸν συνάνθρωπό μας, ὅταν κυριεύεται ἀπ' τὸ κακό. Μυστικὰ ἀκτινοβολεῖ τὸ παράδειγμα, ὄχι μόνον ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι παρών, ἀλλὰ κι ὅταν δὲν εἶναι. Ν' ἀγωνιζόμαστε νὰ στέλνομε τὴν ἀγαθή μας διάθεση. Ἀκόμη καὶ λόγια ὅταν λέμε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου, ποὺ δὲν τὴν ἐγκρίνομε, αὐτὸς τὸ καταλαβαίνει καὶ τὸν ἀπωθοῦμε. Ἐνῶ ἂν εἴμαστε ἐλεήμονες καὶ τὸν συγχωροῦμε, τὸν ἐπηρεάζομε —ὅπως τὸν ἐπηρεάζει καὶ τὸ κακὸ— κι ἂς μὴ μᾶς βλέπει.
Νὰ μὴν ἀγανακτοῦμε μ' ἐκείνους ποὺ εἶναι βλάσφημοι, ἀντίθεοι, διῶκτες κ.λπ. Ἡ ἀγανάκτηση κάνει κακό. Τὰ λόγια τους, τὴν κακία τους νὰ μισήσομε, τὸν ἄνθρωπο, ὅμως, ποὺ τὰ εἶπε νὰ μὴν τὸν μισήσομε, οὔτε ν' ἀγανακτήσομε ἐναντίον του. Νὰ προσευχηθοῦμε γι’αὐτόν. Ὁ χριστιανὸς ἔχει ἀγάπη καὶ εὐγένεια καὶ φέρεται ἀνάλογα.
Ὅπως ἕνας ἀσκητής, χωρὶς νὰ τὸν βλέπει κανείς, ὠφελεῖ τὸν κόσμο, διότι τὸ κύμα τῆς προσευχῆς του ἐπηρεάζει τὸν ἄλλο, μεταφέρει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον στὸν κόσμο, ἔτσι κι ἐσεῖς νὰ σκορπᾶτε τὴν ἀγάπη σας, χωρὶς νὰ περιμένετε ἀνταπόδοση• μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὸ μειδίαμα...
Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ εἶναι ἀκραιφνής. Καὶ μόνον ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀκραιφνὴς ἀγάπη. Στὸ πρόσωπο πού μᾶς κουράζει καὶ μᾶς δυσκολεύει ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ προσφέρεται μὲ ἁπαλὸ τρόπο, χωρὶς ὁ ἄλλος νὰ καταλαβαίνει ὅτι κάνομε προσπάθεια γιὰ νὰ τὸν ἀγαπήσομε. Καὶ νὰ μὴν πολυεκδηλωνόμαστε ἐξωτερικά, γιατί τότε τὸν κάνομε ν' ἀντιδρᾶ. Ἡ σιωπὴ σώζει ἀπ' ὅλα τὰ κακά. Ἐγκράτεια τῆς γλώσσης —μέγα πράγμα! Κατὰ ἕνα μυστικὸ τρόπο, ἡ σιωπὴ ἀκτινοβολεῖ στὸν πλησίον. Νὰ σᾶς διηγηθῶ μιὰ ἱστορία.
Μιὰ μοναχή, ποὺ ἤθελε πολὺ τὴν τάξη, εἶπε στὸν Γέροντά της ἀγανακτισμένη:
— Ἡ τάδε ἀδελφή μᾶς ἀναστατώνει στὸ μοναστήρι μὲ τὶς δυσκολίες της καὶ τὸ χαρακτήρα της. Δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ὑποφέρομε.
Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:
— Ἐσὺ εἶσαι χειρότερη ἀπ' αὐτήν.
Ἡ μοναχὴ στὴν ἀρχὴ ἀντέδρασε καὶ ἐξεπλάγη, ἀλλὰ μετὰ τὶς ἐξηγήσεις τοῦ Γέροντα τὸ κατάλαβε καὶ εὐχαριστήθηκε πολύ. Τῆς εἶπε, δηλαδή, ὁ Γέροντας:
— Ἐνῶ ἐκείνη τὴν κυριεύει τὸ κακὸ πνεῦμα καὶ φέρεται ἄσχημα, κυριεύει κι ἐσένα, ποὺ εἶσαι τάχα σὲ καλύτερη κατάσταση, καὶ σᾶς παίζει καὶ τὶς δύο. Ἡ ἀδελφὴ ἔρχεται σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ἀλλὰ κι ἐσὺ μὲ τὴν ἀντίδρασή σου καὶ τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης σου κάνεις τὸ ἴδιο. Ἔτσι οὔτε κι αὐτὴν ὠφελεῖς κι ἐσὺ βλάπτεσαι.

Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικὰ.
Ὅταν βλέπομε τοὺς συνανθρώπους μας νὰ μὴν ἀγαποῦν τὸν Θεό, στενοχωρούμαστε. Μὲ τὴ στενοχώρια δὲν κάναμε ἀπολύτως τίποτα. Οὔτε καὶ μὲ τὶς ὑποδείξεις. Οὔτε αὐτὸ εἶναι σωστό. Ὑπάρχει ἕνα μυστικό• ἂν τὸ καταλάβομε, θὰ βοηθήσομε. Τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀφοσίωσή μας στὸν Θεό, ὥστε νὰ ἐνεργήσει ἡ χάρις Του. Ἐμεῖς, μὲ τὴν ἀγάπη μας, μὲ τὴ λαχτάρα μας στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θὰ προσελκύσομε τὴν χάρι, ὥστε νὰ περιλούσει τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶναι πλησίον μας, νὰ τοὺς ξυπνήσει, νὰ τοὺς διεγείρει πρὸς τὸ θεῖο ἔρωτα. Ἤ, μᾶλλον, ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὴν ἀγάπη Του νὰ τοὺς ξυπνήσει ὅλους. Ὅ,τι ἐμεῖς δὲν μποροῦμε, θὰ τὸ κάνει ἡ χάρις Του. Μὲ τὶς προσευχές μας θὰ κάνομε ὅλους ἀξίους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Νὰ γνωρίζετε καὶ τὸ ἄλλο. Οἱ ψυχὲς οἱ πεπονημένες, οἱ ταλαιπωρημένες, ποὺ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ τὰ πάθη τους, αὐτὲς κερδίζουν πολὺ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Κάτι τέτοιοι γίνονται ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς ἐμεῖς τοὺς κατηγοροῦμε. Θυμηθεῖτε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τί λέγει: «Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» (Ρωμ. 5,20). Ὅταν τὸ θυμᾶστε αὐτό, θὰ αἰσθάνεσθε ὅτι αὐτοὶ εἶναι πιὸ ἄξιοι κι ἀπό σᾶς κι ἀπὸ μένα. Τοὺς βλέπομε ἀδύνατους, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξουνε στὸν Θεό, γίνονται πλέον ὅλο ἀγάπη κι ὅλο θεῖο ἔρωτα. Ἐνῶ εἴχανε συνηθίσει ἀλλιῶς, τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους τὴ δίδουν μετὰ ὅλη στὸν Χριστὸ καὶ γίνονται φωτιὰ ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ. Ἔτσι λειτουργεῖ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα σὲ τέτοιες ψυχές, ποὺ λέμε «πεταμένες».
Νὰ μὴν ἀποθαρρυνόμαστε, οὔτε νὰ βιαζόμαστε, οὔτε νὰ κρίνομε ἀπὸ πράγματα ἐπιφανειακὰ κι ἐξωτερικά. Ἄν, γιὰ παράδειγμα, βλέπετε μία γυναίκα γυμνὴ ἢ ἄσεμνα ντυμένη, νὰ μὴ μένετε στὸ ἐξωτερικό, ἀλλὰ νὰ μπαίνετε στὸ βάθος, στὴν ψυχή της. Ἴσως εἶναι πολὺ καλὴ ψυχὴ κι ἔχει ὑπαρξιακὲς ἀναζητήσεις, ποὺ τὶς ἐκδηλώνει μὲ τὴν ἔξαλλη ἐμφάνιση. Ἔχει μέσα της δυναμισμό, ἔχει τὴ δύναμη τῆς προβολῆς, θέλει νὰ ἑλκύσει τὰ βλέμματα τῶν ἄλλων. Ἀπό ἄγνοια, ὅμως, ἔχει διαστρέψει τὰ πράγματα. Σκεφθεῖτε αὐτὴ νὰ γνωρίσει τὸν Χριστό. Θὰ πιστέψει, κι ὅλη αὐτὴ τὴν ὁρμὴ θὰ τὴ στρέψει στὸν Χριστό. Θὰ κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ ἑλκύσει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Θὰ γίνει ἁγία.
Εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας νὰ ἐπιμένομε νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι καλοί. Στὴν πραγματικότητα, θέλομε ἐμεῖς νὰ γίνομε καλοὶ κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε, τὸ ἀπαιτοῦμε ἀπ' τοὺς ἄλλους κι ἐπιμένομε σ' αὐτό. Κι ἐνῶ ὅλα διορθώνονται μὲ τὴν προσευχή, ἐμεῖς πολλὲς φορὲς στενοχωρούμεθα κι ἀγανακτοῦμε καὶ κατακρίνομε.
Πολλὲς φορὲς μὲ τὴν ἀγωνία μας καὶ τοὺς φόβους μας καὶ τὴν ἄσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρὶς νὰ τὸ θέλομε καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνομε, κάνομε κακὸ στὸν ἄλλον, ἔστω κι ἂν τὸν ἀγαπᾶμε πάρα πολύ, ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἡ μάνα τὸ παιδί της. Ἡ μάνα μεταδίδει στὸ παιδὶ ὅλο τὸ ἄγχος της γιὰ τὴ ζωή του, γιὰ τὴν ὑγεία του, γιὰ τὴν πρόοδό του, ἔστω κι ἂν δὲν τοῦ μιλάει, ἔστω κι ἂν δὲν ἐκδηλώνει αὐτὸ ποὺ ἔχει μέσα της. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ἡ φυσικὴ ἀγάπη δηλαδή, μπορεῖ κάποτε νὰ βλάψει. Δὲν συμβαίνει, ὅμως, τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνδυάζεται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ κάνει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο, τὸν εἰρηνεύει, διότι ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός.
Ἡ ἀγάπη νὰ εἶναι μόνον ἐν Χριστῷ. Γιὰ νὰ ὠφελήσεις τοὺς ἄλλους, πρέπει νὰ ζεῖς μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλιῶς δὲν μπορεῖς νὰ ὠφελήσεις τὸν συνάνθρωπό σου. Δὲν πρέπει νὰ βιάζεις τὸν ἄλλο. Θὰ ἔλθει ἡ ὥρα του, θὰ ἔλθει ἡ στιγμή, ἀρκεῖ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτόν. Μὲ τὴ σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ κυρίως μὲ τὴν προσευχὴ ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικά. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καθαρίζει τὸν ὁρίζοντα τοῦ νοῦ του καὶ τὸν βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀγάπη Του. Ἐδῶ εἶναι τὸ λεπτὸ σημεῖο. Ἅμα δεχθεῖ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, τότε ἕνα ἄπλετο φῶς θὰ ἔλθει πάνω του, ποὺ δὲν τὸ ἔχει δεῖ ποτέ. Θὰ βρεῖ ἔτσι τὴ σωτηρία.

Ἡ καλύτερη ἱεραποστολὴ γίνεται μὲ τὸ καλὸ παράδειγμα, τὴν ἀγάπη μας, τὴν πραότητά μας.
Νὰ εἴμαστε ζηλωταί. Ζηλωτὴς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει ὁλόψυχα τὸν Χριστὸ καὶ στὸ ὄνομά Του διακονεῖ τὸν ἄνθρωπο. Ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους• αὐτὸ εἶναι ζευγάρι, δὲν χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, μὲ κατάνυξη, ὄχι σκόπιμα. Ὅλα ἀπὸ καρδιά!
Ὁ φανατισμὸς δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸν Χριστό. Νὰ εἶσαι χριστιανὸς ἀληθινός. Τότε κανένα δὲν θὰ παρεξηγεῖς, ἀλλὰ «ἡ ἀγάπη σου πάντα θὰ στέγει» (Πρβλ. A'Kορ. 13,7). Καὶ στὸν ἀλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδὴ νὰ τὸν τιμάεις ἄσχετα μὲ τὴ θρησκεία του μὲ ἕναν εὐγενικὸ τρόπο. Μπορεῖς νὰ περιποιηθεῖς ἕναν Ὀθωμανό, ὅταν ἔχει ἀνάγκη, νὰ τοῦ μιλήσεις, ν' ἀναστραφεῖς μαζί του. Νὰ ὑπάρχει σεβασμὸς τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἄλλου. Ὅπως ὁ Χριστὸς «ἵσταται ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούει», χωρὶς νὰ τὴν παραβιάζει, ἀλλὰ περιμένει τὴν ψυχὴ μόνη της κι ἐλεύθερα νὰ Τὸν δεχθεῖ, ἔτσι κι ἐμεῖς νὰ στεκόμαστε μπροστὰ στὴν κάθε ψυχή.
Στὴν ἱεραποστολικὴ προσπάθεια νὰ ὑπάρχει λεπτὸς τρόπος, ὥστε οἱ ψυχὲς νὰ δέχονται ὅ,τι προσφέρομε, λόγια, βιβλία, χωρὶς ν' ἀντιδροῦν. Καὶ κάτι ἀκόμη. Λίγα λόγια. Τὰ λόγια ἠχοῦν στ' αὐτιὰ καὶ ἐκνευρίζουν πολλὲς φορές. Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ζωὴ ἔχουν ἀπήχηση. Ἡ ζωὴ συγκινεῖ, ἀναγεννᾶ καὶ ἀλλοιώνει, ἐνῶ τὰ λόγια μένουν ἄκαρπα. Ἡ καλύτερη ἱεραποστολὴ γίνεται μὲ τὸ καλό μας παράδειγμα, τὴν ἀγάπη μας, τὴν πραότητά μας. Ἀκοῦστε ἕνα σχετικὸ παράδειγμα.
Κάποτε ἕνας παπὰς εἶχε πάει σὲ μία ὁμιλία μὲ μορφωμένους• τὸν εἶχε πάρει μαζί του ἕνας ἐξάδελφός του. Ὁ ὁμιλητὴς εἶπε πολλὰ πάνω σ' ἕνα θέμα μαρξιστικό. Οἱ ἀκροατές του ἐνθουσιάσθηκαν καὶ τὸν ἐχειροκρότησαν στὸ τέλος. Ἀλλά, ὅπως ἦταν ἀκόμη πάνω στὴν ἕδρα, εἶδε τὸν παπὰ καὶ εἶπε:
— Ἔχομε κι ἕναν παπὰ στὴν ὁμιλία μας. Ἂν μπορεῖ, νὰ μᾶς ἔλεγε τὸ θέμα ἀπὸ θρησκευτικῆς καὶ φιλοσοφικῆς πλευρᾶς.
Τὸ εἶπε εἰρωνικὰ νομίζοντας ὅτι θὰ τὸν ταπεινώσει καὶ θὰ ἐξευτελίσει τὴν Ἐκκλησία. Ὁ παπὰς σηκώθηκε καὶ εἶπε:
— Τί νὰ σοῦ πῶ ἐγώ, παιδί μου, δὲν ξέρω, ἀλλὰ ἔχω ἀκούσει• ὁ τάδε σοφὸς λέει ἔτσι κι ἔτσι στὴν τάδε σελίδα, ὁ τάδε λέει ἔτσι κι ἔτσι στὴν τάδε σελίδα, ὁ τάδε λέει ἔτσι κι ἔτσι στὴν τάδε σελίδα, ὁ τάδε... κ.λπ., κ.λπ. Ὁ Μωυσῆς λέει ἔτσι κι ἔτσι στὴν τάδε σελίδα, ὁ Ἠσαΐας, ὁ Δαβίδ, ὁ Χριστός. Συνέχισε λέγοντας αὐτὸ τὸ χωρίο ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «...ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;... τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἔξελέξατο ὁ Θεός, ἴνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνη... ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Α'Κόρ. 1, 20•27•29).
Ἔκλεισε τὸ στόμα ὁ «σοφός», ὁ ὁμιλητής.Τὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὁ παπὰς τὰ εἶπε μὲ πραότητα καὶ χωρὶς ἐγωισμό. Ἦταν δεσπότης τοῦ Πατριαρχείου. Ὅταν τελείωσε, εἶπε:
— Ἐγὼ δὲν ξέρω τίποτα. Ἐσεῖς κρίνετε ποιὸ εἶναι τὸ σωστό.
Εἶπε στὸ τέλος ὁ ὁμιλητὴς ντροπιασμένος:
— Πολὺ καλά μᾶς τὰ εἶπε ὁ παπάς! Τ' ἀναίρεσε ὅλὰ τὰ δικά μου.
Εἶναι σπουδαῖο πράγμα ἡ κατάρτιση, ὅταν συνδυάζεται μὲ τὴν πραότητα, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη. Αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλες τὶς περιπτώσεις. Νὰ μιλᾶτε, ὅταν ἔχετε σχετικὴ κατάρτιση στὸ θέμα. Ἂν δὲν ἔχετε, νὰ μιλᾶτε μὲ τὸ παράδειγμά σας.
Στὶς συζητήσεις λίγα λόγια γιὰ τὴ θρησκεία καὶ θὰ νικήσετε. Ἀφῆστε ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἄλλη γνώμη νὰ ξεσπάσει, νὰ πεῖ, νὰ πεῖ... Νὰ αἰσθανθεῖ ὅτι ἔχει νὰ κάνει μ' ἕναν ἤρεμο ἄνθρωπο. Νὰ ἐπιδράσετε μὲ τὴν καλοσύνη σας καὶ τὴν προσευχή σας κι ἔπειτα τοῦ μιλᾶτε λίγο. Δὲν κάνετε τίποτα, ἂν τὰ πεῖτε ἔντονα, ἂν τοῦ πεῖτε, παραδείγματος χάριν, «εἶπες ψέμα!». Καὶ τί θὰ βγεῖ; Εἶστε «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10, 16). Τί νὰ κάνετε; Ν' ἀδιαφορεῖτε ἐξωτερικά, ἀλλὰ νὰ προσεύχεσθε μέσα σας. Νὰ εἶστε ἕτοιμοι, καταρτισμένοι, μὲ παρρησία, ἀλλὰ καὶ μὲ ἁγιότητα, πραότητα, προσευχή. Γιὰ νὰ κάνετε αὐτὸ ὅμως, πρέπει νὰ γίνετε ἅγιοι.
Ἡ ἀγάπη εἶναι πάνω ἀπ' ὅλα.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ δὲν ἔχει ὅρια, τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Νὰ ἐκτείνεται παντοῦ, στὰ πέρατα τῆς γῆς. Παντοῦ, σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἐγὼ ἤθελα νὰ πάω νὰ ζήσω μαζὶ μὲ τοὺς χίπηδες στὰ Μάταλα χωρίς, βέβαια, ἁμαρτίες, γιὰ νὰ τοὺς δείξω τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πόσο εἶναι μεγάλη καὶ πῶς μπορεῖ νὰ τοὺς ἀλλάξει, νὰ τοὺς μεταμορφώσει. Ἡ ἀγάπη εἶναι πάνω ἀπ' ὅλα. Θὰ σᾶς τὸ πῶ μ' ἕνα παράδειγμα.
- Ἦταν ἕνας ἀσκητὴς κι εἶχε δυὸ ὑποτακτικούς. Προσπαθοῦσε πολὺ νὰ τοὺς ὠφελήσει καὶ νὰ τοὺς κάνει καλούς. Εἶχε, ὅμως, τὴν ἀνησυχία ἂν ὄντως προχωροῦν στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν προοδεύουν κι ἂν εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Περίμενε ἕνα σημάδι γι' αὐτὸ ἀπ' τὸν Θεό, ἀλλὰ δὲν ἔπαιρνε καμία ἀπάντηση. Κάποια ἡμέρα θὰ γινόταν ἀγρυπνία στὴν ἐκκλησία μίας ἄλλης σκήτης, ποὺ ἀπεῖχε πολλὲς ὧρες ἀπ' τὴ δική τους. Ἔπρεπε νὰ γίνει πορεία μὲς στὴν ἔρημο. Ἔστειλε τοὺς ὑποτακτικούς του ἀπ' τὸ πρωί, ὥστε νὰ φθάσουν νωρίς, γιὰ νὰ τακτοποιήσουν τὴν ἐκκλησία, κι ὁ Γέροντας θὰ πήγαινε τ' ἀπόγευμα. Οἱ ὑποτακτικοὶ εἶχαν προχωρήσει ἀρκετά, ὅταν ξαφνικὰ ἄκουσαν βογγητά. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος βαριὰ τραυματισμένος καὶ ζητοῦσε βοήθεια:
— Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ, τοὺς ἔλεγε, γιατί ἐδῶ εἶναι ἐρημιά, κανεὶς δὲν περνάει, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ μὲ βοηθήσει; Ἐσεῖς εἶστε δυό. Σηκῶστε μὲ καὶ ὁδηγῆστε με στὸ πρῶτο χωριό.
— Δὲν μποροῦμε! τοῦ εἶπαν. Βιαζόμαστε νὰ πᾶμε γιὰ τὴν ἀγρυπνία, ἔχομε πάρει ἐντολὴ νὰ ἑτοιμάσομε.
— Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ! Ἂν μ' ἀφήσετε, θὰ πεθάνω, θὰ μὲ φᾶνε τὰ θηρία.
— Δὲν μποροῦμε! Τί νὰ κάνομε, πρέπει νὰ πᾶμε στὸ καθῆκον μας.
Κι ἔφυγαν. Τ' ἀπόγευμα ξεκίνησε ὁ Γέροντας γιὰ τὴν ἀγρυπνία. Πέρασε ἀπ'τὸν ἴδιο δρόμο. Ἔφθασε καὶ στὸ μέρος ποὺ ἦταν ὁ τραυματισμένος. Τὸν βλέπει, τὸν πλησιάζει καὶ τοῦ λέει:
— Τί ἔπαθες, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Τί ἔχεις; Ἀπὸ πότε εἶσαι ἐδῶ; Δὲν σὲ εἶδε κανείς;
— Πέρασαν τὸ πρωὶ δύο μοναχοὶ καὶ τοὺς παρακάλεσα νὰ μὲ βοηθήσουν, ἀλλὰ βιαζόντουσαν νὰ πᾶνε στὴν ἀγρυπνία.
— Θὰ σὲ πάρω ἐγώ. Μὴν ἀνησυχεῖς! τοῦ λέει.
— Δὲν μπορεῖς ἐσύ, εἶσαι γέροντας, δὲν μπορεῖς νὰ μὲ σηκώσεις, ἀδύνατον!
— Ὄχι, θὰ σὲ πάρω! Δὲν μπορῶ νὰ σ' ἀφήσω!
— Μὰ δὲν μπορεῖς νὰ μὲ σηκώσεις.
— Θὰ σκύψω, καὶ σὺ πιάσου ἀπὸ πάνω μου καὶ λίγο λίγο θὰ σὲ πάω σὲ κανένα κοντινὸ χωριό. Λίγο σήμερα, λίγο αὔριο, θὰ σὲ φθάσω.
Καὶ τὸν πῆρε μὲ μεγάλη δυσκολία κι ἄρχισε νὰ βαδίζει μὲ τὸ βάρος ἐκεῖνο μὲς στὴν ἄμμο πάρα πολὺ δύσκολα. Ὁ ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι καὶ σκεπτόταν: «Ἔστω καὶ σὲ τρεῖς ἡμέρες θὰ φθάσω». Καθὼς ὅμως προχωροῦσε, ἄρχισε νὰ νιώθει τὸ φορτίο του πιὸ ἐλαφρό, πιὸ ἐλαφρὸ καὶ σὲ κάποια στιγμὴ αἰσθάνθηκε σὰν νὰ μὴν κρατάει τίποτα. Τότε γυρίζει πίσω νὰ δεῖ τί συμβαίνει καὶ βλέπει μὲ ἔκπληξη πάνω του ἕναν ἄγγελο. Ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε:
— Μ' ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ σὲ πληροφορήσω ὅτι οἱ δύο ὑποτακτικοί σου δὲν εἶναι ἄξιοι της Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί δὲν ἔχουν ἀγάπη (2).

Σημειώσεις
(1). Ὁ Γέροντας, σχετικὰ μὲ τὸ παραπάνω κείμενο, τὸ ὁποῖο περιέχει ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Συμεὼν καὶ λόγια δικά του, παρακάλεσε: «Νὰ τὸ γράψετε μὲ ὡραῖα, εὐανάγνωστα γράμματα, νὰ τὸ βάλετε σὲ κορνίζα καὶ νὰ τὸ κρεμάσετε στὸ κελλί μου. Νὰ βγάλετε πολλὰ φωτοαντίγραφα καὶ νὰ τὰ δίνετε στὸν κόσμο ὅλο, πρὸς ὠφέλειαν». Πρβλ. Συμεὼν Νέου Θεολόγου, Κεφάλαια Θεολογικὰ καὶ Πρακτικὰ ρ', SC 51• Α' Ἰωαν. 4,20.
(2). Πρβλ. Εὐεργετινοῦ, τομ. δ’, Ὑπόθεσιν ιγ’, Ἀθῆναι, 1988, σ. 281-286

Ἀπὸ τὸ «Βίος καὶ Λόγοι», ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ-Κρήτης 2004.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΙΑΖΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ!


Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι’ αυτόν. Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

ΠΡΩΤΑ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ!

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Προσευχή, πίστη και εμπιστοσύνη στις βουλές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Άκουγα κάποιον σεβάσμιο γέροντα σε μια από τις επισκέψεις μου στο Άγιον Όρος να μας λέει: «Προσοχή γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι... Ζούμε σε πονηρούς καιρούς...».

Όντως κατά την ταπεινή μου άποψη ζούμε σε πονηρούς καιρούς και μάλιστα όλοι λίγο πολύ το καταλαβαίνουμε... Δεν χωράει όμως η λέξη «απελπισία» στο λεξιλόγιο ενός Ορθόδοξου Χριστιανού. Δεν μπορούμε να «απελπιζόμαστε» διότι ο Κύριος επιτρέπει τα πάντα προς το γενικό μας όφελος και ας μην το διανοούμεθα...
Ακούω πολλούς συνανθρώπους μας να μιλάνε για την κρίση και ν' αναπολούν καιρούς προ κρίσης! Μα αλήθεια πιστεύουμε πως η κρίση είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας; Αλήθεια όταν λέμε κρίση τι ακριβώς εννοούμε; Διότι θα έλεγα πως κρίση είχαμε πολλά χρόνια πριν την οικονομική, την ηθική! Ναι μάλιστα, πολλά χρόνια πριν είχαμε την ηθική κρίση και την κρίση αξιών αλλά τις κάλυπτε σθεναρά ο μανδύας των υλικών απολαύσεων!
Για να ξεπεράσουμε την οποιαδήποτε οικονομική κρίση θα πρέπει πρωτίστως να ξεπεράσουμε ο καθένας από εμάς την κρίση αξιών που τον διακατέχει! Μακριά από τον Χριστό και την Εκκλησία θα βλέπουμε μόνο τις ταμπέλες της «οικονομικής κρίσης», της «απελπισίας» και θα μας υπερκαλύπτει ο ίσκιος από το βουνό της απόγνωσης που θα μας «σπείρει» τεχνηέντως ο μισόκαλος...
Αδέλφια μου εν Χριστώ η λέξη απελπισία στο Ορθόδοξο λεξικό δεν υπάρχει! Κανείς που πιστεύει στον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα των ψυχών δεν δύναται να είναι απελπισμένος... Γι' αυτό προσευχή, πίστη και εμπιστοσύνη στις βουλές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και θα δείτε πως όλα θα έρθουν...

ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΤΗΣ ΧΙΟΥ- Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΗΣ


Αγία Μαρκέλλα της Χίου

Η Αγία Μαρκέλλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βολισσό, στο ιστορικό αυτό κεφαλοχώρι της βορειοδυτικής Χίου. Η Αγία Μαρκέλλα έζησε και ήκμασε περί το 1500 μ.Χ. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης και η χριστιανή μητέρα της απεβίωσε σε νεαρά ηλικία. Η Μαρκέλλα διακρίθηκε από νωρίς για τη βαθιά της πίστη και αγάπη στον Χριστό, την καλοσύνη και αγνότητά της, τη σεμνότητα και την ευγένεια της ψυχής της. Προικισμένη με θεϊκή σοφία και αμέτρητα ψυχικά χαρίσματα επικοινωνούσε αδιάκοπα με τον Θεό.

Ο σχισμένος βράχος, που δέχτηκε το μαρτυρικό σώμα της Αγίας, αποτελεί μέχρι σήμερα για τους προσκυνητές σημείο ευλαβικής αναφοράς και πηγή ιαμάτων, αφού όσοι προσεύχονται με πίστη, παρατηρούν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και το νερό να ατμίζει. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα, που με τη χάρη του Θεού, έχει επιτελέσει η Αγία Μαρκέλλα από την εποχή του μαρτυρίου της έως τις ημέρες μας. Η μνήμη της Αγίας παρθενομάρτυρος Μαρκέλλας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Ιουλίου.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ


Ο Άγιος Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης (1924-1994), είναι η μεγαλύτερη μορφή του συγχρόνου ορθοδόξου Μοναχισμού, με ακτινοβολία η οποία από πολλού έχει υπερβεί τα στενά όρια της Ελλάδος, αλλά και των ελληνοφώνων τοπικών Εκκλησιών, και έχει απλωθεί σε ολόκληρη την Ορθοδοξία.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΣΗΜΕΙΟ;

Ο Προφήτης Ηλίας είναι ένας από τους αγαπημένους της Ορθοδοξίας και με το όνομά του έχουν συνδεθεί πολλές παραδόσεις. Εσείς γνωρίζετε γιατί οι εκκλησίες του βρίσκονται πάντα στο πιο ψηλό σημείο;
Ποιος είναι όμως ο Προφήτης Ηλίας και ποια παράδοση τον συνδέει με εκκλησίες που βρίσκονται σε υψόμετρο; Ο Ηλίας ο Θεσβίτης ήταν ένας εξέχων Ισραηλίτης προφήτης του Θεού. Ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από ένα χωριό της ευρύτερης περιοχής της Γαλαάδ που πιθανόν ονομαζόταν Θέσβη. Κατοικούσε στη γη Γαλαάδ και έδρασε στα χρόνια του βασιλιά Αχαάβ, κατά τον 9ο-10ο αιώνα ΠΚΧ. Το όνομα Ηλίας αποτελεί ελληνική μεταφορά του αντίστοιχου εβραϊκού ονόματος Ελιγιαχού. Αναφορές στον Ηλία περιέχονται και στο Κοράνιο.
Ο προφήτης Ηλίας υπήρξε εξαιρετικά δραστήριος, δυναμικός και θαρραλέος προφήτης, ενεργώντας ως αντιπρόσωπος του Θεού. Σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στη Θράκη και τη Μακεδονία, ο προφήτης Ηλίας θεωρούνταν κύριος της βροχής, των βροντών και των κεραυνών. Αυτό εξηγείται από τα γεγονότα που εξιστορούνται στην Παλαιά Διαθήκη για την ξηρασία που επέβαλε ο Ηλίας και το μετά τριετία άνοιγμα του ουρανού για να ξαναπέσει βροχή. Οι χωρικοί μάλιστα της Βόρειας Θράκης, πού ήρθαν στην  Ελλάδα το 1923 και εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Μακεδονία, πρόσφεραν στον άγιο «κουρμπάνι».

Ο κίνδυνος από την κάψα του ηλίου, αλλά και από την καλοκαιρινή νεροποντή, συνδέθηκε με τον προφήτη Ηλία. Στις κορυφές των βουνών, όπου βρίσκονται πάντα τα εκκλησάκια του, ο προφήτης Ηλίας αντικατέστησε το Δία των αρχαίων μας προγόνων, το Δία τον νεφεληγερέτη, τον κύριο του ηλίου, αλλά και της αστραπής, της βροντής και των ανέμων, μ’ ένα λόγο, το ρυθμιστή των καιρικών συνθηκών. Μ’αυτή του την ιδιότητα ο Δίας λατρεύονταν την ίδια εποχή που γιορτάζεται ο δικός μας προφήτης Ηλίας, δηλαδή στις πρώτες μέρες του τελευταίου δεκαημέρου του Ιουλίου, κατά τα λεγόμενα κυνικά καύματα.

ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΡΠΑΓΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Αφοῦ ὁ προφήτης Ἠλίας ἔζησε καί ἔδρασε κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἔφτασε ὁ καιρός νά τόν πάρει ὁ Θεός στούς οὐρανούς μέσα σέ ἀνεμοστρόβιλο (Δ΄Βασ. 2,1). Τό θαυμαστό γεγονός περιγράφεται πολύ παραστατικά στό 2ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου «Βασιλειῶν Δ΄» ὡς ἑξῆς:

Μία φορά πού ὁ Ἠλίας καί ὁ (μαθητής του) Ἐλισαῖος ἐπέστρεφαν μαζί ἀπό τά Γάλγαλα, εἶπε κάποια στιγμή ὁ πρῶτος στό δεύτερο: Μεῖνε ἐδῶ, γιατί ὁ Κύριος μέ στέλνει στή Βαιθήλ. Ὁ Ἐλισαῖος ἀπάντησε: Ὁρκίζομαι στόν ἀληθινό Θεό καί σ’ ἐσένα, ὅτι δέν θά σ’ ἀφήσω. Ἔτσι πῆγαν μαζί στή Βαιθήλ, πού εἶναι ἱερός τόπος βόρεια τῆς Ἰερουσαλήμ. Ἐκεῖ βρισκόταν μία ὁμάδα προφητῶν πού εἶπαν στόν Ἐλισαῖο: Τό ξέρεις ὅτι σήμερα ὁ Θεός θά πάρει ἀπό κοντά σου τόν κύριό σου; Αὐτός ἀπάντησε πώς τό ξέρει, ἀλλά τούς παρεκάλεσε νά μή μιλᾶνε γι’ αὐτό.
Ὕστερα ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐλισαῖος πῆγαν στήν Ἰεριχώ. Τήν ἴδια ἐρώτηση ἔκαναν στόν Ἐλισαῖο καί οἱ ἐκεῖ προφῆτες, πῆραν ὅμως τήν αὐτή ἀπάντηση. Κατόπιν οἱ δυό τους, κατά τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, βάδισαν πρός τόν Ἰορδάνη ποταμό, ἐνῶ τούς ἀκολουθοῦσαν 50 προφῆτες πού στάθηκαν σέ κάποια ἀπόσταση ἀπ’ αὐτούς. Τότε ὁ Ἠλίας πῆρε τό μανδύα του [τή μηλωτή], τόν δίπλωσε καί χτύπησε μ’ αὐτόν τά νερά. Ἐκεῖνα ἄνοιξαν στά δύο καί πέρασαν ἀνάμεσα οἱ δυό ἄντρες πατώντας σέ ξηρά (Δ΄ Βασ. 2,8).
Ὁ Ἠλίας εἶπε στό μαθητή του: Ζήτησέ μου τί θέλεις νά κάνω γιά σένα, πρίν μέ πάρει ὁ Κύριος ἀπό κοντά σου. Κι ὁ  Ἐλισαῖος ζήτησε νά τοῦ δώσει διπλάσιο τό προφητικό του πνεῦμα. Ὁ Ἠλίας τοῦ εἶπε: Δύσκολο πράγμα ζήτησες.  Ὡστόσο ἄν μέ δεῖς τή στιγμή πού θά φεύγω ἀπό κοντά σου, τότε θά γίνει αὐτό πού ζήτησες· ἄν ὅμως δέν μέ δεῖς, δέν θά γίνει (Δ΄Βασ. 2,10).
Ξαφνικά, καθώς προχωροῦσαν συζητώντας, φάνηκε ἕνα ἅρμα ἀπό φωτιά, κι ἄλογα πύρινα τούς χώρισαν τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον. Κι ἀνέβαινε ὁ Ἠλίας μέσα σέ ἀνεμοστρόβιλο στόν οὐρανό (στίχ. 11), ἐνῶ ἄφησε νά πέσει ἀπό πάνω του ὁ μανδύας (μηλωτή) πού τόν μάζεψε ὁ  Ἐλισαῖος. Οἱ προφῆτες πού παρακολουθοῦσαν τά γινόμενα ἀπό μακριά, εἶπαν: Τό πνεῦμα τοῦ Ἠλία ἔμεινε στόν  Ἐλισαῖο (στίχ. 15).

Ὁ προφήτης Ἠλίας ἔδειξε ἔνθερμο ζῆλο γιά τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό ἀναλήφθηκε στόν οὐρανό (Α΄Μακκ. 2,58).