ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΠΟΡΑ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ, ΘΑ 'ΡΘΕΙ Η ΛΙΑΚΑΔΑ Η ΘΕΪΚΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μετά την μπόρα την δαιμονική, θα ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ, ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΜΑΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο Θεός δε μας εγκαταλείπει, εμείς τον εγκαταλείπουμε με την απιστία μας! 

Ο ΠΡΩΗΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ & ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ROCK ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΛΙΜΙΓΚΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΖΟΝΙΤΙΣΣΑ

Ο πρώην τραγουδιστής & στιχουργός ελληνικού Rock συγκροτήματος Ιωάννης Τσιλιμιγκάκης γραφει τροπάρια για την Παναγία την Αριζονίτισσα, τη θαυματουργική Ι. Εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται στη Μονή Αγίου Αντωνίου στην Arizona των ΗΠΑ

http://americaofmyheart.wordpress.com

AMERICA OF MY HEART

Τῆς Θεοτόκου τῇ ἁγίᾳ εἰκόνι, ἐν Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου τῇ Μάνδρᾳ, πανευλαβῶς προσπίπτομεν βοῶντες αὐτῇ· Πρόφθασον Ἀριζονίτισσα, καὶ τὰ νέφη ἀφάνισον, πειρασμῶν καὶ θλίψεων, ἐκ πιστῶν τοῦ Υἱοῦ σου, τῶν τρυχομένων πάθεσι δεινοῖς, καὶ ἐλπιζόντων, τυχεῖν τοῦ ἐλέους σου.

Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι. Εἰμὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο, ἐκ τοσούτων κινδύνων; τίς δὲ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Θεὸν ἡ κυήσασα ἐν σαρκί, πιστῶς προσκυνοῦμεν, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, ἐν Μάνδρᾳ ἁγίου Ἀντωνίου, Ἀριζονίτισσα Κόρη θεόνυμφε.

Εἰκόνι σου Μῆτερ τοῦ Ἰησοῦ, τῇ θαυματοβρύτῳ, νῦν προσπίπτω πανευλαβῶς, θερμῶς ἐξαιτούμενος τὴν λύσιν, τῶν ἐγκλημάτων μου θείαις πρεσβείαις σου.

Ὀρθόδοξοι σπεύδουσιν ὁμαδόν, εἰς τὴν Ἀριζόναν, προσκυνῆσαι θαυματουργόν, εἰκόνα Δεσποίνης Θεοτόκου, καὶ ἐπουράνιον χάριν ἀρύσασθαι.

Τειχίζουσα χώραν Ἀμερικῆς, Παρθένε μὴ παύσῃ, τὴν ξενίζουσαν ἐν αὐτῇ, εἰκόνα σου θείαν Θεοτόκε, τὴν τῶν θαυμάτων βλυστάνουσαν χάριτας.

Κακωθεῖσαν ψυχήν μου, ὑπὸ παθῶν ἴασαι, ταῖς θεοπροσδέκτοις εὐχαῖς σου, Ἀριζονίτισσα, ἵνα βαδίσω ὁδόν, τῶν ἐντολῶν τοῦ Υἱοῦ σου, ἀκλινῶς ἐν βίῳ μου, Μῆτερ ἀπείρανδρε. 

Οὐρανίων χαρίτων, καὶ δωρεῶν ἔμπλησον, ὡς τῶν Οὐρανῶν Πλατυτέρα, καὶ κόσμου Ἄνασσα, τοὺς προσκυνοῦντας πιστῶς, ἐν Ἀριζόνης τῇ Μάνδρᾳ, τὴν σεπτὴν εἰκόνα σου, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Εἰκόνα σου, Ἀριζονίτισσα μῆτερ Ὑπεραγία, προσκυνοῦντες πανευλαβῶς αἰτοῦμεν τὴν χάριν σου, τὴν σκέπουσαν πάντας τοὺς ὀρθοδόξους.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Ἐν γῇ αὐχμηρᾷ, τὸ πρὶν Ἀριζονίτισσα, προχέεις κρουνούς, τῶν θείων θαυμασίων σου, τοῖς πιστῶς προσπίπτουσι, σῇ εἰκόνι Νύμφη ἀνύμφευτε, καὶ ποθοῦσιν ὅλῃ ψυχῇ, τυχεῖν τοῦ ἐλέους, σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ.

Ἀριζόνα ἀγάλλεται, καὶ πανηγυρίζει ἡ πάλαι ἄνικμος· ἐν γὰρ ταύτῃ βρύει χάριτας, ἡ σεπτὴ εἰκών σου Θεονύμφευτε.

Ἱκετεύσωμεν ἅπαντες, τὴν τὰ δευτερεῖα Τριάδος ἔχουσαν, ἵνα πέμψῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, μετανοίας χάριν τὴν σωτήριον.

Νέους τοῦ Χριστοῦ, στρατιώτας ἐνδυνάμωσον, ἐν τῷ αγῶνι τῷ καλῷ κατ’ ἐχθροῦ, τοῦ παγκακίστου, ἀγαθὴ Ἀριζονίτισσα.

Ἴασιν ψυχῆς, Ἀειπάρθενε παράσχου μοι, προσπεφευγότι ἀντιλήψει τῇ σῇ, καὶ προσκυνοῦντι, σὴν εἰκόνα ἐν ἁπλότητι.

Σωτήριον τὸ τοῦ κόσμου ἔτεκες, ἐν γαστρί σου ἀπειράνδρως Παρθένε· διὸ ἡμεῖς κατὰ χρέος σε πάντες, ἐν εὐλαβείᾳ ψυχῆς μεγαλύνομεν, καὶ γόνυ κλίνομεν πιστῶς, πρὸ εἰκόνος σου Μῆτερ τοῦ Κτίστου σου.

Συῤῥέουσι Θεοτόκε πάντοθεν, οἱ πιστοὶ ἐν εὐφροσύνῃ ἐνθέῳ, εἰς τὴν Μονὴν τοῦ κλεινοῦ Ἀντωνίου, τοῦ μοναζόντων χοροῦ προεξάρχοντος, ἐν ᾗ εἰκών σου ἡ σεπτή, τεθησαύρισται χάριν προχέουσα.

Ἀντίδικος καθ’ ἡμῶν κεκίνηται, ἐν ἐχθίστῃ διαθέσει Παρθένε, τοῦ συλλαβεῖν τὰς ψυχὰς ἡμῶν δόλῳ, καὶ ἐμβαλεῖν εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως· ὃν δίωκε πόῤῥω ἡμῶν, τῶν τιμώντων τὴν θείαν εἰκόνα σου.

Εἰκόνα σου, Ἀριζονίτισσα μῆτερ Ὑπεραγία, προσκυνοῦντες πανευλαβῶς αἰτοῦμεν τὴν χάριν σου, τὴν σκέπουσαν πάντας τοὺς ὀρθοδόξους.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Ἀριζόνα ἡ ἀγονωτάτη πρὶν ἔρημος, σκιρτησάτω ἐν ἀγαλλιάσει τῷ Κτίσαντι, ἐκβοῶσα πανευλαβῶς ᾠδὴν πνευματικήν· Χριστὲ δόξα σοι Παμβασιλεῦ· τῆς γὰρ Μητρός σου ἡ εἰκών, θείοις ῥείθροις πεπότικε, γῆν μου ἑπταπλασίως, τὴν πάλαι αὐχμηροτάτην, τοὺς δὲ κατοίκους τοὺς ἐμούς, θείοις δόμασι πεπλούτικε.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Ἔρημος δεδρόσισται, ἡ ἀγεώργητος πάλαι, δρόσῳ τῶν χαρίτων σου, ὦ Ἀριζονίτισσα, ὑπερύμνητε, καὶ Μονὴ γάνυται, Ἀντωνίου θείου, ὡς πλουτοῦσα τὴν εἰκόνα σου, τὴν θαυματόβρυτον, καὶ πανευλαβῶς ἀνακράζει σοι· Παρθένε παναμώμητε, Λόγον ἡ τεκοῦσα τὸν ἄναρχον, σκέπε ἀοράτως, πιστοὺς τοὺς προσκυνοῦντας εὐλαβῶς, ἱερωτάτην εἰκόνα σου, Νέου Κόσμου σέμνωμα.

Ὑμνοῦμέν σε Παρθένε, τὴν πανθαύμαστον χώραν, τοῦ Ἀχωρήτου παντί, καὶ αἶνον ἐκ καρδίας, μορφῇ σου τῇ ἁγίᾳ, ἀναπέμπομεν λέγοντες· Ὡς ἱερὰ ἡ εἰκών, τῆς Ἀριζονιτίσσης.

Νικῆσαι τὴν τοῦ κόσμου, ματαιότητα πᾶσαν, σοὺς ταπεινοὺς μοναστάς, ἀξίωσον Παρθένε, τοὺς ὕμνον καθ’ ἑκάστην, ἐκ καρδίας σοι ψάλλοντας· Ὡς ἱερὰ ἡ εἰκών, τῆς Ἀριζονιτίσσης.

Ὡραιοτάτη, ἡ σὴ εἰκὼν καὶ ἁγία, ὄντως πέλει ὡς θείαν μορφήν σου, καὶ ὡραιοτάτην, Παρθένε ἱστοροῦσα.

Ἵνα δοξάζω, τὸν σὸν Υἱὸν Θεοτόκε, ἐν τῇ ἄνω αὐτοῦ Βασιλείᾳ, φρούρει με ἐν βίῳ, ἐκ πάσης ἁμαρτίας.

Νῦν ἔγνω Νέος Κόσμος, Πνεύματι Ἁγίῳ, τὴν σὴν ἰσχὺν Θεοτόκε δι’ ἧς εὐχερῶς, μεταποιεῖς τὰς ἐρήμους, Θεοῦ τῇ χάριτι.

Νεότητα εὐλόγει, τὴν πολεμουμένην, ὑπὸ παθῶν ἀτιμίας ἁγνὴ Μαριάμ, καὶ καθαρὰν τῷ Υἱῷ σου, αὐτὴν παράστησον.

Ὀρθρίζοντας ἐν Μάνδρᾳ, θείου Ἀντωνίου, πρὸ τῆς εἰκόνος σου σῷζε τοὺς σοὺς μοναστάς, Ἀριζονίτισσα θεία, ὡς μήτηρ εὔσπλαγχνος.

Ἀριζονιτίσσης τὴν ἱεράν, εἰκόνα τιμῶμεν, εὐλογοῦντες τὴν Μαριάμ, Λόγου τὴν Μητέρα, πιστῶν τὴν προστασίαν, Ἀμερικῆς δὲ χώρας, πλοῦτον ἀτίμητον.

Χαίρει Ἀριζόνα πνευματικῶς, ἐπὶ τῇ εἰκόνι, Θεοτόκου τῇ ἱερᾷ, τῇ κατακοσμούσῃ, ἁγίου Ἀντωνίου, Μονὴν ἱερωτάτην, οὗ τεθησαύρισται.

Ἄνικμον ψυχήν μου καὶ αὐχμηράν, δρόσισον Παρθένε, οὐρανόθεν ταῖς σαῖς λιταῖς, τὴν ἠρημωμένην, τοῖς πάθεσι τοῦ βίου, καὶ τεταπεινωμένην, Ἀριζονίτισσα.

Δαίμονες οὐ φέρουσι καθορᾶν, εἰκόνα τὴν θείαν, θεομήτορος Μαριάμ, Ἀριζονιτίσσης· διὸ κατῃσχυμμένοι, αὐτῆς τὰ μεγαλεῖα, τρόμω κηρύττουσι.

Δεῦτε ἐν φαιδρότητι καὶ χαρᾷ, ἁγίαν εἰκόνα, προσκυνήσωμεν οἱ πιστοί, ἁγνῆς Θεοτόκου, τῆς Ἀριζονιτίσσης· τοῖς γὰρ ἐμπεριστάτοις, βρύει ἰάματα.

Χώραν ἐπευλόγει Ἀμερικῆς, Ἀχωρήτου χώρα, τὴν τιμῶσάν σου τὴν σεπτήν, εἰκόνα ἐν Μάνδρᾳ, ἁγίου Ἀντωνίου, καὶ εἰς Ὀρθοδοξίαν, τὰ ἔθνη ἕλκυσον.

Ἡ ἠρημωμένη μου καὶ πτωχή, ψυχή σοι κραυγάζει, θεονύμφευτε Μαριάμ· Ὥσπερ Ἀριζόναν, δροσίζεις χάριτί σου, οὕτω κἀμὲ Παρθένε, τάλαιναν δρόσισον.

Τὴν σεπτήν σου εἰκόνα Ἀριζονίτισσα, ἐν Ἀντωνίου τοῦ θείου ἱερωτάτῃ Μονῇ, εὐλαβείᾳ καὶ χαρᾷ κατασπαζόμεθα, ὅτι δωρεῖται τοῖς πιστοῖς, ἐν πικρίᾳ γλυκασμόν, ἐν θλίψει παραμυθίαν, πλατυσμὸν ἐν στενοχωρίᾳ, καὶ δωρεῶν πνευματικῶν πλησμονήν.

Χαίρει Ἀριζόνα ἐν Χριστῷ, ὅτι ἐν Μονῇ Ἀντωνίου, τοῦ ἀρχηγοῦ μοναστῶν, θεία τεθησαύρισται εἰκών σου πάναγνε, Θεοτόκε προχέουσα, ἰάσεων ῥεῖθρα, καὶ τὴν ἀπολύτρωσιν, ἐκ περιστάσεων, πᾶσι τοῖς ἐν πίστει βεβαίᾳ, κλίνουσι τῇ θείᾳ μορφῇ σου, γόνατα ψυχῆς τε καὶ τοῦ σώματος.

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΚΑΙ ΕΜΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ;

Π. Ι. Ρωμανίδης: «Δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Οὔτε ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία "εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν"»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πατερικὴ Θεολογία», τοῦ πατρὸς Ἰωάννου Σ. Ῥωμανίδου (†)

Πῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καθοδηγεῖ, ποιοὺς καθοδηγεῖ καὶ σὲ τί συνίσταται αὐτὴ ἡ καθοδήγησις; Ἐκεῖνο ποὺ λένε μερικοὶ ὅτι, ὅταν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποφασίση κάτι, αὐτὸ εἶναι ἀλάθητο, ἐπειδὴ ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι θεόπνευστη κλπ., εἶναι σὰν νὰ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ δεχθοῦμε ὡς ἀλάθητη διδασκαλία ὅ,τι ἀποφασίζει καὶ διακηρύσσει μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πνεῦμα περὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα.

Βέβαια εἶναι σωστὸ ὅτι μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι ἀλάθητη, ὅτι διδάσκει ἀλαθήτως, ὅτι εἶναι ὠφέλιμη γιὰ τὴν πίστι μας κλπ. Ναί, ἀλλὰ πῶς γίνεται καὶ εἶναι ἀλάθητη; Γιατί εἶναι ἀλάθητη; Γιατί οἱ ἀποφάσεις της εἶναι ἀλάθητες;

Ἡ μοντέρνα Ὀρθόδοξη θεολογία μιλάει πάρα πολὺ γιὰ θεοπνευστία. Ἀπὸ ὅσα ἔχω διαβάσει, βλέπω νὰ μιλᾶνε περὶ θεοπνευστίας, ἀλλὰ δὲν ἔχω βρῆ περιγραφὴ τῆς θεοπνευστίας...

ἐκείνης γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶνε. Εἴπαμε ὅτι καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες συμφωνοῦν στὸ ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι θεόπνευστος. Τί σημαίνει ὅμως θεοπνευστία; Καί, ἐὰν σώζεται κάπου, ποῦ σώζεται; Θὰ πῆ ὅμως κάποιος: Καλά, θεόπνευστοι ἦταν μόνο οἱ Προφῆτες καὶ οἱ Ἀπόστολοι; Μετά τούς Ἀποστόλους δὲν ἔχομε θεοπνεύστους ἀνθρώπους; Δὲν ἔχομε θεόπνευστα συγγράμματα ἐκτός τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Καί, ἐὰν ναί, ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ θεόπνευστοι ἄνθρωποι; Καὶ ἂν ὑπάρχουν, πῶς ξέρομε ὅτι εἶναι θεόπνευστοι; Οἱ Προφῆτες ξέρομε ὅτι ἦσαν θεόπνευστοι. Ὁμοίως καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἤσαν θεόπνευστοι. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ποιοὶ ἄλλοι ἦσαν ἢ εἶναι θεόπνευστοι; Ἐπίσης ποιὰ εἶναι τὰ διάφορα στάδια αὐτῆς τῆς θεοπνευστίας, καὶ πῶς διακρίνονται; Πῶς ὁ ἄνθρωπος ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ πῶς ξέρομε ὅτι ἕνας εἶναι ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Διάβολο ἢ ἀπὸ φαντασιοπληξίες;

Ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε ὅτι θὰ μᾶς δώση τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν, δὲν μίλησε γιὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Δὲν εἶπε δηλαδὴ ὅτι αὐτὸ θὰ γίνεται στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δηλαδὴ τὸ καινὸν περὶ τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν περιλαμβάνεται μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Χριστὸς εἶπε ἁπλὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θὰ εἶναι Ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν πλήρη ἀλήθεια. Προηγουμένως ὅμως, πρὶν δηλαδὴ ἀπὸ αὐτό, εἶπε ὅτι ἐὰν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, ἐγὼ καὶ ὁ Πατέρας μου θὰ ἔλθωμε καὶ θὰ κατοικήσωμε μέσα σας, καθὼς ἐπίσης εἶπε ὅτι τώρα, μὲ βλέπετε, ἀλλὰ ἀργότερα δὲν θὰ μὲ βλέπετε. Ἀλλά, ἐὰν ἔχετε ἀγάπη, πάλι θὰ μὲ βλέπετε. Καί, τὸ Πνεῦμα θὰ ἔλθη νὰ κατοικήση μέσα σας καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήση εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Χριστὸς καὶ ἀναφέρονται στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη καὶ ποὺ τὰ διαβάζουν οἱ παπάδες τὴν Μεγάλη Πέμπτη, εἶναι βασικὰ κεφάλαια. Ἀλλὰ γιατί εἶναι βασικὰ κεφάλαια; Αὐτὴ ἡ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἡ Ἀρχιερατική, γιατί ἔχει τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί προσεύχεται ὁ Χριστὸς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων; Γιὰ ποιὰ ἕνωσι προσεύχεται; Μήπως, τῶν Ἐκκλησιῶν; Ποιὰ ἕνωσις εἶναι αὐτή; Αὐτό, τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν», ὅταν τὸ λέγη ὁ Χριστός, τὸ ἐννοεῖ ἀσφαλῶς μέσα σὲ ὠρισμένα πλαίσια. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Τὰ κεφάλαια αὐτά, 14 ἕως 17, τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου κάνουν ὁλόκληρη ἀνάπτυξη περὶ τῆς πνευματικῆς καταστάσεως τῶν Ἀποστόλων σὲ σχέσι μὲ τὴν ἀγάπη καὶ ἀναφέρουν ποιὰ θὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀγάπης. Ἡ πλήρης μορφὴ ὅμως τῆς ἀγάπης ἀποκαλύπτεται στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ἡ θέωσις εἶναι ἡ πλήρης μορφὴ τῆς ἀγάπης. Δι’ αὐτῆς τῆς ἀγάπης, πού πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως, γίνεται ἡ πλήρης θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἀρχίζη νὰ ἐνεργῆται, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο μέσα στὸν ἄνθρωπο, ὁπότε γίνεται ὁ ἄνθρωπος κατοικητήριο καὶ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί, ὅταν ἔλθη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο καὶ κατοικήση μέσα στὸν ἄνθρωπο, φέρνει μαζί Του καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν. Τότε στὸν ἄνθρωπο κατοικεῖ ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάδα. Ἀλλὰ πῶς γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἔγινε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ διαπίστωσις; Ὁ ἀληθινὸς πνευματικὸς πατέρας γνωρίζει πότε ἕνα πνευματικό του παιδὶ ἔχει λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἔχει γίνει ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχομε συγκεκριμένα Πατερικὰ κριτήρια στὸ θέμα αὐτό. Ποιὰ εἶναι αὐτά;

Ὅταν ὁ Χριστὸς μιλάη γιὰ τὴν ἔκχυσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς πιστούς, δὲν μιλάη ἀφηρημένα, δὲν ἐννοεῖ ὅτι θὰ τὸ στείλη σὲ ὅλην τὴν Ἐκκλησία γενικά. Οὔτε ὅτι, ἐπειδὴ οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ παπάδες ἔχουν μία ἀλληλοδιαδοχὴ μὲ τὶς χειροτονίες, θὰ τὸ λάβη γενικὰ ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Οὔτε ἐννοεῖ ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς χειροτονίας τῶν ἐπισκόπων ὑπάρχει ὁπωσδήποτε ἡ ἐγγύησις ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο θὰ κατοικῆ μόνιμα μέσα στὴν Ἱεραρχία. Διότι, δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀπόδειξις εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν μέσα στὴν Ἐκκλησία πολλοὶ ἐπίσκοποι, ποὺ κατεδικάσθησαν ὡς αἱρετικοί. Ἂν εἶχαν ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι Πνεῦμα Ἅγιο, δὲν θὰ ἔπεφταν σὲ αἵρεσι. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία κάποιου ἀπόδειξις οὔτε ἐγγύησις ὅτι στὸν ἐπίσκοπο αὐτὸν κατοικεῖ ὁπωσδήποτε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄρα, δὲν εἶναι ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ἐκείνη ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν».

Ὁ Χριστὸς μιλάει ἐδῶ γιὰ κάτι ἄλλο. Οἱ Πατέρες λένε καθαρὰ ὅτι ἐδῶ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ δύο καταστάσεις. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος μιλάει γιὰ τὴν φώτισι καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος μιλάει γιὰ τὴν θέωσι. Ὅταν λέγη ὁ Χριστὸς ἴνα πάντες ἓν ὦσι, γιὰ ποιοὺς μιλάει; Γιὰ τοὺς Ἀποστόλους βέβαια. Δηλαδὴ παρακαλεῖ τὸν Πατέρα νὰ γίνουν οἱ Ἀπόστολοι «ἓν, καθὼς ἠμεῖς ἓν ἐσμεν». Δὲν λέγει εἷς, ἀλλὰ ἓν. Πῶς ὅμως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἓν; Ἀπάντησις: Εἶναι ἑνωμένοι εἰς ἓν, κατὰ τὴν δόξαν (ἐνέργειαν) καὶ κατὰ τὴν οὐσίαν. Κατὰ τὰ Πρόσωπα, τὶς ὑποστάσεις, δὲν εἶναι ἑνωμένοι. Διότι τὰ Πρόσωπα στὴν Ἁγία Τριάδα, λένε οἱ Πατέρες, εἶναι ἀκοινώνητα μεταξύ τους. Τὰ κοινὰ στὴν Ἁγία Τριάδα εἶναι ἡ οὐσία καὶ ἡ φυσικὴ ἐνέργεια τῆς οὐσίας, δηλαδὴ ἡ δόξα. Καὶ κατὰ τί εἶναι ἓν ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἓν καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἓν, δηλαδὴ καὶ μεταξύ μας καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα; Ποιὸ θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ κοινὸ γνώρισμα; Ἀπάντησις: Εἶναι τὸ ἓν κατὰ τὴν δόξαν.

Δηλαδή, ὅπως ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἕνα κατὰ τὴν δόξαν, διότι ἔχουν κοινὴν τὴν δόξαν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ γίνωμε ἕνα, ὅταν ὅλοι μας μετάσχωμε στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδὴ ὅλοι μας ἢ ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς γίνουν ἄξιοι, γίνουν μέτοχοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Διότι, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δοξάζεται, τότε γίνεται κοινωνὸς τῆς ἀκτίστου δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁπότε ἑνώνεται καὶ μὲ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους συνανθρώπους του εἶναι ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἑνωμένοι καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Ὁπότε ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο προσεύχεται ὁ Χριστὸς στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἶναι, πρῶτα-πρῶτα γιὰ τὴν κάθαρσί τους, μετὰ γιὰ τὴν φώτισί τους καὶ τέλος γιὰ τὴν θέωσί τους. Ἑπομένως τὸ «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν» ἀναφέρεται ὄχι γενικὰ σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλὰ εἰδικὰ σὲ ὅσους θὰ λάβουν μέρος στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Δηλαδή, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάση στὴν θέωσι, τότε μόνον ὁδηγεῖται εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν. Ἑπομένως ἡ πάσαν ἀλήθειαν (ὄχι περὶ τοῦ κτιστοῦ κόσμου, ἀλλὰ περὶ τοῦ Θεοῦ) γίνεται γνωστὴ μόνο στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως.

Ἐπειδὴ ὅλοι οἱ Πατέρες εἶχαν αὐτὴν τὴν ἐμπειρία ἢ παρόμοια, διότι εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι φωτισμοῦ εἴτε ἤσαν σὲ κατάστασι θεώσεως, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι τους ἔχουν τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἀντίληψι γιὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ κάνουν ὅλοι τους τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὴν Ἁγία Γραφὴ στὰ βασικά της σημεῖα καὶ τὴν ἴδια ἑρμηνεία στὰ κείμενα τῶν ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω τί συνάγεται; Ὅσοι βρίσκονται σὲ κατάστασι φωτισμοῦ ἢ θεώσεως, αὐτοὶ εἶναι θεόπνευστοι ἢ δὲν εἶναι θεόπνευστοι; Ἀπάντησις: Αὐτοὶ φυσικὰ εἶναι θεόπνευστοι. Διότι θεοπνευστία σημαίνει τί; Σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἐν ἀντιδιαστολὴ πρὸς τί; Πρὸς τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δαίμονες. Ἐκεῖνος θὰ εἶναι διαβολόπνευστος καὶ δαιμονόπνευστος.

Ἡ ὑψηλοτέρα μορφὴ τῆς Ἀποκαλύψεως ὅσον ἀφορᾶ στὴν θεοπνευστία, ἦταν ἐκείνη ποὺ συνέβη στοὺς Ἀποστόλους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ κλειδὶ λοιπὸν τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας σχετικὰ μὲ τὴν θεοπνευστία εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Ἐὰν κανεὶς μπορέση νὰ κατανοήση τὴν σημασία τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ τὴν Πατερικὴ παράδοσι, τότε καὶ θεολόγος νὰ μὴν εἶναι, τουλάχιστον θὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία καὶ τί θεολόγος. Ὅπως δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς γιατρὸς γιὰ νὰ ξέρη τί εἶναι ἡ Ἰατρικὴ ἐπιστήμη καὶ τί εἶναι γιατρός, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο κάποιος μπορεῖ νὰ ξέρη τί εἶναι Θεολογία, ποιὸς εἶναι ὁ θεολόγος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ θεολογῶν, χωρὶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος θεολόγος ἢ θεολογῶν.

http://aktines.blogspot.gr

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΡΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ!

Ήταν μία κόρη ονομαζόμενη Μαρία. Ο πατέρας ης ήταν χριστιανός και εζήτει να την υπανδρεύσει εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία. Την έβαλε σ' ένα μοναστήρι γυναικείο και την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει ως παιδί της. Και αφού πέθανε ο πατήρ της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, όστις βγήκε μία ημέρα και πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία. Και ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό και γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη και της έλεγε: Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα και με είδε, με ηγάπησε και την ηγάπησα. Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία και της λέγει: Παιδί μου, τί καλό είδες στον πασά και τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τί μου γράφει εδώ! Λέγει η Μαρία: Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε. Τον κοίταξα με άλλον σκοπό και είπα: Άρα, Θεέ μου, ταύτη την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει και στον άλλον κόσμο; Και αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα υπανδρεία...., με υπάνδρευε και ο πατέρας μου και έπαιρνα χριστιανό.

Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου, παρά τη Μαρία. Στέλνει πάλιν ο πασάς και λέγει της ηγουμένης: Ή να μου στείλεις τη Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι. Το ήκουσε η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελί μου και εγώ τους αποκρίνομαι. Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελί της Μαρίας, και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχθηκε. Τους είπε να περιμένουν να υπάγει στην εκκλησία. Τότε παίρνει ένα μαχαίρι και ένα πιάτο, και πηγαίνει στον Ιησού Χριστό εμπρός και λέγει: Κύριέ μου, μου έδωκες τα μάτια τα αισθητά διά να πηγαίνω στον καλό δρόμο, και εγώ να πηγαίνω με το θέλημά μου στον κακό δεν είναι πρέπον. Και επειδή αυτά τα αισθητά θα μου βγάλουν τα νοητά, ιδού οπού τα βγάνω διά την αγάπη σου, διά να φύγω από το βόρβορο της αμαρτίας. Και ευθύς βάζει το μαχαίρι μέσα στο μάτι της και το βγάνει στο πιάτο. Επήγε εμπρός και στην Παναγία και βγάζει και το άλλο της μάτι και τα βάνει μαζί. Τότε τα στέλνει του πασά και αφού τα είδε ο πασάς, γύρισε ευθύς ο σατανικός έρως σε κατάνυξη και σηκώνεται ευθύς και πηγαίνει στο μοναστήρι, και παρακαλεί τις καλογραίας να υπάγουν να κάμουν δέηση στον Θεό, να γιατρευτεί η Μαρία. Πηγαίνουν πάραυτα όλες μαζί με τον πασά και πέφτοντας κατά γης παρεκάλουν τον Κύριο και την Θεοτόκο να δώσει το φως της Μαρίας. Εφάνη η Θεοτόκος τότε ως αστραπή στην Μαρία και της λέγει: Χαίρε, Μαρία! Επειδή προτίμησες να βγάλεις τα μάτια σου για την αγάπη του Υιού και την ιδική μου, ιδού πάλι έχε τα μάτια σου και πλέον πειρασμός να μη σου συμβεί. Βλέποντας δε το θαύμα οι παρόντες εχάρησαν πολύ και εδόξασαν τον Θεό και την Παναγία. Έπειτα ο πασάς αφιέρωσε πολύ χρυσό στο μοναστήρι και επήρε συγχώρηση από τις καλογραίας και αναχώρησε και έκαμε καλά και εσώθη. 

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ, Η ΖΩΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΑΥΣΗ!

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Όσο ζούμε, η ζωή αυτή δεν έχει ανάπαυση. Ζυμωμένη με τα βάσανα είναι. Ανάμεικτα όλα· και μακάριος εκείνος που έχει σύνεση να κερδίζει απ’ όλα.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ: ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΛΟΓΙΣΜΟ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΟΞΑ!

Όσιος Μάρκος ο Ασκητής: Όταν έχεις λογισμό που σε προτρέπει να ζητήσεις ανθρώπινη δόξα, να ξέρεις καλά, ότι σου προετοιμάζει αισχύνη. 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ: ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ - ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 31 Ἰουλίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

1. Θέλω, ἀδελφοί χριστιανοί, μέ ἀρχή τό σημερινό μου κήρυγμα, νά σᾶς μιλήσω περί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί εἶναι ἀνάγκη νά ξέρετε, ἔστω καί γενικά τήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιατί αὐτές εἶναι τό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ὁ ἀνώτερος κριτής τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί ὑποθέσεων δέν εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, ἀλλά οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Γιατί αὐτές μᾶς βεβαιώνουν γιά τήν ἐγκυρότητα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι μᾶς λέγουν ὅτι τά κανονικά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι 49 καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι 27. Γι᾽ αὐτό καί λέγει ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος ὅτι «δέν θά πίστευα στό Εὐαγγέλιο, ἄν δέν μέ ἔπειθε ἡ ἀξιοπιστία τῆς Ἐκκλησίας»! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α´ Τιμ. 3,15). Εἴπαμε ὅμως παραπάνω ὅτι τό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Αὐτές τήν ἐκφράζουν. Ἄρα μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι εἶναι «ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Εἶναι ὅ,τι καί ἡ Ἐκκλησία. Ὅ,τι ἦταν ὁ Αὐτοκράτορας γιά τή πολιτεία, αὐτό εἶναι καί ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος γιά τήν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό καί ἀναθεματίζονται ὅσοι δέν πείθονται στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

2. Κατά πρῶτον λόγον οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀναφέρονται στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Διατυπώνουν τά δόγματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Γιά νά λέγεται «Οἰκουμενική» μία Σύνοδος καί νά γίνουν δεκτές οἱ ἀποφάσεις της πρέπει νά συμφωνήσουν σ᾽ αὐτές ὅλοι οἱ Πατριάρχες καί οἱ Ἀρχιερεῖς. Ἄν δέν συμφωνήσουν δέν εἶναι ἔγκυρες οἱ ἀποφάσεις της, δέν εἶναι «Οἰκουμενική» ἡ Σύνοδος, δέν ἔχει αὐθεντία. Προσοχή! Δέν ἀρκεῖ μόνον ἡ παρουσία ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Ἀρχιερέων σέ μία Σύνοδο, πρᾶγμα πού διά διαφόρους λόγους μπορεῖ νά μή συμβεῖ, χωρίς ὅμως νά ἀκυρώνεται ἡ Σύνοδος μόνο γι᾽ αὐτό. Τό ἀπαραίτητο εἶναι ἡ μετέπειτα συμφωνία ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καί Ἀρχιερέων στίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Ὅτι αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ὅτι, δηλαδή, ὄχι μόνο ἡ αὐτοπρόσωπη  ἤ καί ἡ διά ἀντιπροσώπου παρουσία δέν συνιστᾶ τήν ἐγκυρότητα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά ἡ συμφωνία στίς ἀποφάσεις της, τό ἀπέδειξαν οἱ Σύνοδοι στήν Σαρδική καί στήν Φλωρεντία. Ἡ Σύνοδος στήν Σαρδική ὀνομάστηκε ἀρχικά «Οἰκουμενική» καί ἦταν παρόντες σ᾽ αὐτήν ὅλοι οἱ Πατριάρχες, ἄλλοι αὐτοπροσώπως καί ἄλλοι διά τοποτηρητῶν. Ἐπειδή ὅμως δέν συμφώνησαν στά ὁρισθέντα ἀπ᾽ αὐτήν Πατριάρχες καί Ἀρχιερεῖς τῆς Ἀνατολῆς, δέν ἀναγνωρίστηκε ὡς «Οἰκουμενική» ἡ Σύνοδος αὐτή. Τό ἴδιο καί ἡ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας. Συγκλήθηκε ὡς Οἰκουμενική. Ἀλλά, ἐπειδή δέν ἐκπλήρωνε τό οὐσιαστικό χαρακτηριστικό μιᾶς Συνόδου, τό νά εἶναι δηλαδή τά δόγματά της ὀρθόδοξα καί εὐσεβῆ σύμφωνα μέ τίς προηγούμενες Συνόδους, ἡ Σύνοδος αὐτή τῆς Φλωρεντίας, ἄν καί συγκλήθηκε ὡς Οἰκουμενική, ξαναλέγω, μετατράπηκε σέ ψευδοσύνοδο καί καταδικάστηκε ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

3. Ἄλλο ἀπαραίτητο χαρακτηριστικό τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι ἡ συμφωνία της μέ τίς προηγούμενες Συνόδους. Αὐτό πρέπει νά διακηρύσσεται ἀπό τήν ἀρχή μιᾶς νέας Συνόδου. Ἡ πλήρης συμφωνία, ἡ σέ ὅλα συμφωνία μέ τίς προηγούμενες Συνόδους. «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατρᾶσι»! Στήν γραμμή τῶν Ἁγίων Πατέρων! Ὄχι, δηλαδή, νέα σοφίσματα ἐπηρεασμένα ἀπό ἰδέες τῆς συγχρόνου ἐποχῆς μέ τήν δικαιολογία τάχα νά κερδίσουμε πολλούς στήν Ἐκκλησία. Ναί, εἴπαμε νά κάνουμε τόν κόσμο Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι τήν Ἐκκλησία κόσμο!«Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατρᾶσι»!

4. Ἄλλο σημαντικό πού πρέπει νά ποῦμε γιά τίς Οἰκουμενικές Συνόδους εἶναι ὅτι δέν ἰσχύει σ᾽ αὐτές τό «ἡ ψῆφος τῶν πλειόνων κρατείτω», ὅ,τι δηλαδή ποῦν οἱ περισσότεροι, αὐτό εἶναι καί τό σωστό. Ὄχι! Ἰσχύει τό ποιός ἐκφράζει τήν ἀλήθεια μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί μέ τήν μαρτυρία τοῦ ἐναρέτου καί ἁγίου βίου του αὐτοῦ πού ὁμιλεῖ στήν Σύνοδο. Ἄν, δηλαδή, σέ μία Σύνοδο Πατριαρχῶν καί Ἀρχιερέων ἀποφασισθεῖ κάτι, ἀλλά στήν ἀπόφαση αὐτή διαφωνήσει ἕνας Ἱεράρχης, πού λέγεται ἅγιος Σπυρίδων, καί ἕνας ἄλλος Ἱεράρχης, πού λέγεται ἅγιος Νικόλαος, αὐτοί οἱ δυό ἅγιοι Ἱεράρχες, αὐτοί ἐκφράζουν τήν ἀλήθεια καί αὐτοί οἱ δύο μποροῦν νά ἀκυρώνουν τήν ἀπόφαση τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν καί Ἱεραρχῶν. Ὅπως λέγουν οἱ εἰδικοί στήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀρχικά ἀποτελοῦσαν τήν μειοψηφία καί οἱ Ἀρειανοί τήν πλειοψηφία, ἀλλά ἡ σωτήρια ἀλήθεια, ἡ ὀρθή πίστη, ἦταν μέ τούς ὀλίγους καί αὐτή ἡ πίστη ἐπρυτάνευσε, ἐνῶ ἡ διδασκαλία τῶν πολλῶν Ἀρειανῶν καταδικάστηκε ὡς κακόδοξη καί αἱρετική. Καί στήν ψευδο-Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, πού συγκλήθηκε ὡς Οἰκουμενική, ὅλοι – καί ὁ Πατριάρχης – ὑπέγραψαν γιά τήν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς. Ἀλλά ὁ τοποτηρητής τῆς Ἀντιόχειας καί τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἀνατολῆς, ὁ ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφέσου, ὁ Μᾶρκος, αὐτός μόνο στήν Σύνοδο αὐτή δέν ὑπέγραψε τήν Ἕνωση καί αὐτοῦ τήν μαρτυρία ἐδέχθη ἡ Ἐκκλησία. Ἐνῶ τούς ἄλλους Ἱεράρχες, τούς ὑπογράψαντες τήν ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, τούς κατεδίκασε ὁ εὐσεβής λαός. Γιατί πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι ἐνῶ ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι τό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἴπαμε σήμερα, καί τό ἀνώτερο κριτήριό Της, ὅμως, τελικά, τήν Ὀρθοδοξία καί τήν αὐθεντικότητα μιᾶς Συνόδου τήν κρίνει ὁ εὐσεβής λαός τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος, «τάς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ καί ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς Συνόδους». Ὅταν ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν τό βλέπει αὐτό σέ μία Σύνοδο τήν ἀπορρίπτει.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

http://aktines.blogspot.gr

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2016.

ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ;

          

 Η αίρεση, ως λέξη και ως έννοια, απουσίασε παντελώς στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του Κολυμβαρίου. Αντίθετα μάλιστα, πραγματοποιήθηκε πρωτοφανής  «παρέλαση»  εκπροσώπων όλων σχεδόν των αιρετικών, από κάθε γωνιά της υφηλίου. Προσκλήθηκαν επίσημα από τους διοργανωτές της Συνόδου, για να την «λαμπρύνουν»με την παρουσία τους και το χειρότερο για κάποιους: η παρουσία τους να σημάνει την απαρχή της οσονούπω επερχόμενης «ενότητας των Χριστιανών», η οποία προωθείται πυρετωδώς από τα οικουμενιστικά κέντρα! Φυσικά το φαινόμενο ήταν αλγεινό. Μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων, όπου κλήθηκε το «Πνεύμα της αληθείας» (Ιωάν.14,16) να μιλήσει δια του στόματος των συνέδρων, παρίσταντο, φορείς της πλάνης και του ψεύδους, αμετανόητοι αιρετικοί, καταδικασμένοι από προγενέστερες Άγιες Συνόδους, να δηλώνουν προκλητικά ότι αισθάνονται ευτυχείς και κατενθουσιασμένοι, που τους δόθηκε η ευκαιρία να παραβρεθούν στο «μεγάλο γεγονός της Ορθόδοξης Εκκλησίας»! Την χαρά τους εκδήλωσαν και μέσω ειδικής εκπομπής της κρατικής ελληνικής τηλεόρασης (ΕΡΤ1) της 24ης Ιουλίου.

        Το πιο τρανταχτό παράδειγμα «πανηγυρισμού» για την Μεγάλη Σύνοδο του Κολυμβαρίου, είναι αυτό τουΒατικανού. Είναι γνωστή η ποικιλοτρόπως εκπεφρασμένη «λαχτάρα» των παπικών για την πραγματοποίησή της. Ο «πάπας» Φραγκίσκος «προσευχήθηκε» δημόσια στην αυλή του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, ενώπιον χιλιάδων οπαδών του, για «την επιτυχία της Συνόδου της Ορθοδοξίας»! Ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος του Βατικανού και των απανταχού παπικών αφιέρωσε πλήθος άρθρων και ευμενέστατων σχολίων για τη Μεγάλη Σύνοδο. Γιατί άραγε;

       Ενδιαφέρον παρουσιάζει αποκαλυπτικό άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου κ. Γεωργίου Παπαθανασόπουλου, ο οποίος παρουσιάζει και σχολιάζει εύστοχα τον περίεργο ενθουσιασμό των παπικών για την Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας και το οποίο αναρτήθηκε σε διάφορα ιστολόγια.

       Αρχίζει το άρθρο του με την εύλογη παρατήρηση: «Το Βατικανό επικροτεί και προβάλλει θετικά το Μήνυμα της Συνόδου της Κρήτης. Με βάση τη θυμοσοφική παροιμία πως όταν ο εχθρός σου σε επαινεί ψάξε να βρεις πού έχεις κάνει λάθος, οι δέκα Προκαθήμενοι των αντίστοιχων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, που έλαβαν μέρος στην εν λόγω Σύνοδο, πρέπει να συσκεφθούν και να καταλήξουν γιατί αυτή η πανηγυρική προβολή του κειμένου από τους Λατίνους». Συμφωνούμε απόλυτα. Για να επικροτεί και να προβάλλει θετικά το Μήνυμα της Συνόδου της Ορθοδοξίας το Βατικανό, δύο τινά συμβαίνουν: ή ο παπισμός έγινε ορθόδοξος, ή η Μεγάλη Σύνοδος δεν λειτούργησε ορθοδόξως! Βεβαίως η πρώτη εκδοχή απορρίπτεται ασυζητητί, διότι ο παπισμός παραμένει απόλυτα αμετακίνητος στην πληθώρα των κακοδοξιών και πλανών του. Το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πλάνες του, στηριζόμενος στα γνωστά χαλκευμένα πλαστά μεσαιωνικά κείμενα (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις, Ψευδοκλημέντια, κλπ)!  Επίσης επιχειρεί να τις «ορθοδοξοποιήσει» στους ατέρμονους και αναποτελεσματικούς διαλόγους, όπου, δυστυχώς, κερδίζει χρόνο και χώρο! Άρα, κάτι δεν πήγε καλά στην Μεγάλη Σύνοδο! Οι παμπόνηροι παπικοί διπλωμάτες διέγνωσαν ότι η Σύνοδος έχει κατεύθυνση προς τις δικές τους βλέψεις, ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και γι’ αυτό την επικροτούν, διαφορετικά θα την αγνοούσαν!Ρωτάμε: αν η Σύνοδος όριζε ότι το φιλιόκβε είναι αίρεση, καταδικασμένη από τις Άγιες Συνόδους του 867 και 879-880, ως όφειλε να κάνει, θα πανηγύριζαν; Αν όριζε την κτιστή χάρη και τις κτιστές θείες ενέργειες ως αιρέσεις, καταδικασμένες από τις Συνόδους του 1341, 1347,1351, ως όφειλε, θα πανηγύριζαν; Αν καταδίκαζε την αντίχριστη και εξωφρενική πλάνη «περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης», θα πανηγύριζαν; Αν καταδίκαζε την πληθώρα των άλλων πλανών (Μαριολατρία, Άσπιλη Σύλληψη, πρωτείο, αλάθητο, άζυμα, αξιομισθία, καθαρτήριο, κλπ), θα πανηγύριζαν; Ασφαλώς και όχι!

        Συνεχίζοντας ο κ. Γ. Παπαθανασόπουλος αποκαλύπτει: «Η μηνιαία εφημερίδα “Καθολική”, όργανο των Ουνιτών στην Ελλάδα, στο φύλλο της Πέμπτης, 30ής Ιουνίου 2016, (Περίοδος Β΄ Αριθμ. 179) με πρωτοσέλιδο έχει τον εξάστηλο εντυπωσιακό τίτλο  “ΜΗΝΥΜΑ Της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας”. Τόσο εντυπωσιακή παρουσίαση του Μηνύματος ούτε τα προπαγανδιστικά φερέφωνα του Φαναρίου δεν είχαν... Διερωτάται κάθε Ορθόδοξος ποιά ήσαν τα σημεία του Μηνύματος που οδήγησαν τους εκπροσώπους του Πάπα στην Ελλάδα να το προβάλλουν τόσο πολύ;...». Το ερώτημα είναι και δικό μας, όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας του πιστού ορθοδόξου λαού! Και συνεχίζει: «Επί πλέον στο κάτω μέρος της 1^ης σελίδας, πάλι με εντυπωσιακό τρόπο, παρουσιάζεται η, με ημερομηνία 15 Ιουνίου 2016, ευχετήρια επιστολή της “Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος” προς “Την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ, Οικουμενικόν Πατριάρχην”. Σ’ αυτήν αναφέρουν ότι “θεωρούν ευλογίαν δι’ όλην την Εκκλησίαν του Χριστού και γεγονός ιστορικόν και ελπιδοφόρον δι’ όλην την ανθρωπότητα την σύγκλησιν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων Εκκλησιών...”. Διερωτάται πάλι ο πιστός  Ορθόδοξος Χριστιανός ποιά είναι η “όλη Εκκλησία”, που θεωρεί ευλογία τη σύγκληση της Συνόδου στην Κρήτη; Κατά το Βατικανό είναι η υπό τον Πάπα “Εκκλησία”. Και γιατί αυτή αγάλλεται για τη Σύνοδο; Ασφαλώς με την βεβαιότητα  της, μέσω αυτής, προώθησης  της υπό τον Πάπα “ενώσεως” με τους Ορθοδόξους...». Νομίζουμε ότι ο προβληματισμός του κ. Γ. Παπαθανασόπουλου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι πλέον φανερό πως αυτός ήταν ο κύριος στόχος της «κολοβωμένης» Συνόδου του Κολυμβαρίου, να αναγνωρίσει και να κατοχυρώσει συνοδικά τον Οικουμενισμό και να προωθήσει την «ενότητα των Χριστιανών», σύμφωνα με τους οραματισμούς και τις επιδιώξεις του! Με την συνοδική κατοχύρωση των αιρέσεων ως «εκκλησίες», «λύθηκαν τα χέρια» των οικουμενιστών για την προώθηση της «ενότητας των Χριστιανών»! Υπ’ αυτή την άποψη, είναι απόλυτα δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί των αιρετικών παπικών, αφού βλέπουν να ευοδώνονται οι εδώ και αιώνες βλέψεις τους για την, υπό τον «ρωμαίο ποντίφικα»,ουνιτικού τύπου ένωση «των δύο αδελφών εκκλησιών»! Βλέπουν να πλησιάζει ο χρόνος που θα πραγματοποιηθούν οι αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), η οποία για τους παπικούς είναι «Οικουμενική Σύνοδος» και οι αποφάσεις της σε ισχύ. Σύμφωνα με αυτές, οι Ορθόδοξοι κρατάμε την πίστη μας και το μόνο που κάνουμε είναι να υποταχθούμε στον «επίσκοπο Ρώμης»! Να γίνουμε δηλαδή Ουνίτες! Λέμε, ότι πλησιάζει ο καιρός, διότι δεν είναι λίγοι και οι «Ορθόδοξοι», που ασπάζονται, αυτής της μορφής, «ένωση των εκκλησιών»! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν τον παπισμό ως Εκκλησία, με διαδοχή, μυστήρια, σωτηρία (Μπαλαμάντ, Ραβέννα, κλπ)! Άρα οι πανηγυρισμοί των παπικών είναι απόλυτα δικαιολογημένοι!

      Δικαιολογημένοι είναι και οι πανηγυρισμοί των αιρετικών προτεσταντών, διότι και αυτοί βγήκαν ωφελημένοι από τη Μεγάλη Σύνοδο. Στην προειρημένη εκπομπή της ΕΡΤ1, Γερμανός πάστορας εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι η «ενότητα των Χριστιανών είναι κοντά» και τη χαρά του, που η «εκκλησία» του είναι «μέλος της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», όπως εννοούν βεβαίως οι προτεστάντες την Εκκλησία! Εξέφρασε προφανώς την ικανοποίησή του, διότι η Σύνοδος του Κολυμβαρίου, όχι μόνον δεν χαρακτήρισε τη θρησκευτική του κοινότητα αίρεση, αλλά την αναγνώρισε (έστω και κατ’ όνομα) ως «εκκλησία»! Ρωτάμε και πάλι: αν η Σύνοδος της Κρήτης καταδίκαζε τις προτεσταντικές  αιρέσεις, της άρνησης του Αειπάρθενου της Θεοτόκου (καταδικασμένη από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο), Αγιομαχία και Εικονομαχία (καταδικασμένες από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο), θα χαιρόταν και θα πανηγύριζε ο ως άνω αιρετικός; Ασφαλώς και όχι! Αν διακήρυττε ότι ο νεστοριανισμός και ο μονοφυσιτισμός είναι αιρέσεις (καταδικασμένες από τις Γ΄ και Δ΄ Οικουμενικές Συνόδους) θα χαίρονταν και θα πανηγύριζαν οι αιρετικοί αντιπρόσωποι των αιρετικών κοινοτήτων των Νεστοριανών, Κοπτών, Αρμενίων κ.α., οι οποίοι καθόταν, μαζί με όλους τους άλλους κακοδόξους, σε περίοπτη θέση στη  Σύνοδο; Ασφαλώς και όχι!  Ποιοι φταίνε γι’ αυτό το απαράδεκτο γεγονός; Ασφαλώς οι ιθύνοντες της Συνόδου, οι οποίοι αντέγραψαν πιστά την αιρετική Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1962-1965), η οποία είχε ανοίξει διάπλατα τις πύλες της στην πανσπερμία των αιρέσεων!

      Κλείνουμε το σχόλιό μας, αφού συγχαρούμε και ευχαριστήσουμε τον δημοσιογράφο κ. Γ. Παπαθανασόπουλο, για το αποκαλυπτικό του άρθρο και τα εύστοχα σχόλιά του, να εκφράσουμε την πικρία μας και την ανησυχία μας, για τους πανηγυρισμούς των, συνοδικά καταδικασμένων και αναθεματισμένων, αιρετικών. Αυτό το αλγεινό φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο στη δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας ιστορία. Στο παρελθόν, οι θεοφόροι και θεοφώτιστοι Πατέρες, αποδείκνυαν, καταδείκνυαν και αναθεμάτιζαν τις πλάνες, ως έργα του διαβόλου και αφόριζαν (απέκοπταν) από το εκκλησιαστικό σώμα τους αμετανόητους αιρετικούς, ως «σάπια μέλη», επικίνδυνα για το αφόρμισμα και των υγιών μελών! Η Σύνοδος του Κολυμβαρίου θέλησε να πρωτοτυπήσει, αλλά αυτή η πρωτοτυπία της την έθεσε στον αντίποδα των Αγίων Συνόδων της Εκκλησίας. Δεν αναγνώρισε πλέον πλάνες και αιρέσεις, οι οποίες οδηγούν με βεβαιότητα στην απώλεια, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις». Δεν αναγνώρισε αιρετικούς και «σάπια μέλη», αλλά «ορθοδόξους» των οσονούπω «εκτός», φορείς«διαφορετικών παραδόσεων»! Ιδού λοιπόν η «αχίλλειος πτέρνα» της, η οποία θα την κρίνει σύντομα, είτε ως Αγία και Μεγάλη, είτε ως ληστρική! Ο λαός του Θεού, ο οδηγούμενος, ασφαλώς, από το Άγιο Πνεύμα, «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13), ο τελικός κριτής και φύλακας της Πίστεως, θα αποφανθεί σύντομα και γι’ αυτή, καθ’ ότι «ο υπερασπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού» (Σύνοδος 1848)! Είδομεν!           

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.gr

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ;

Η Εκκλησία τιμά στις 26 Ιουλίου τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής. Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση η Αγία Παρασκευή είναι προστάτιδα των ματιών και σε αυτήν προσεύχονται όσοι έχουν πρόβλημα με την όρασή τους.

Για ποιο λόγο, όμως, η Αγία Παρασκευή θεωρείται προστάτιδα των ματιών; Σύμφωνα με τον βίο της Αγίας ένα από τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν αυτό της πυρακτωμένης περικεφαλαίας. Της τοποθέτησαν δηλαδή στο κεφάλι μια περικεφαλαία την οποία προηγουμένως είχαν πυρακτώσει. Πρόκειται για ένα από τα σκληρότερα βασανιστήρια εκείνης της εποχής που είχε σαν αποτέλεσμα αργό και βασανιστικό θάνατο. Σύμφωνα με τους βιογράφους της, η Παρασκευή δεν έπαθε το παραμικρό.

Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα – καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη – για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ’ άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Γι αυτό και τα περισσότερα τάματα που βρίσκονται κρεμασμένα στις εικόνες της Αγίας σε όλους τους Ορθόδοξους ναούς, είναι χρυσά ή ασημένια μάτια.