Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΔΩΝΙΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΣΕΤΕΣ

Ο μητροπολίτης Κυδωνιών Γρηγόριος (Αναστάσιος Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου ή Ωρολογάς) γεννήθηκε στη Μαγνησία το 1864. 

Ξεκίνησε ως ιεροκήρυκας, υπηρέτησε ως μητροπολίτης σε τρεις μητροπόλεις και εργάστηκε με ζήλο για το ποίμνιό του και για τα εθνικά θέματα. Ως μητροπολίτης Κυδωνιών συνεργάστηκε στενά με τον μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο.

Το 1902 ο Γρηγόριος χειροτονήθηκε μητροπολίτης στη Στρωμνίτσα και κινδύνεψε πολλές φορές από το βουλγαρικό κομιτάτο. Έγιναν πολλές απόπειρες δολοφονίας του αλλά το ποίμνιό του ήταν εκείνο που τον προστάτευσε.

Η εθνική του δράση ενοχλούσε την τουρκική κυβέρνηση, η οποία ζήτησε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τον απομακρύνει. Ο πατριάρχης τότε τον μετέθεσε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) το 1908, όπου ο ανήσυχος ιεράρχης συνέχισε την εθνική του δράση αλλά και το κοινωνικό του έργο. Το 1918 κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές από το Στρατοδικείο Σμύρνης σε πολυετή φυλάκιση και κλείστηκε στις φυλακές. Αποφυλακίστηκε στις 19 Μαΐου 1919, όταν μπήκε στις Κυδωνίες ο Ελληνικός Στρατός. Όμως είχε πλέον έναν άλλο μεγάλο εχθρό απέναντί του. Αυτός ήταν ο ύπατος αρμοστής Σμύρνης Αριστείδης Στεργιάδης, το πιο μισητό πρόσωπο στους Σμυρνιούς, ο οποίος κυνήγησε και αυτόν όπως και όλους τους ιεράρχες.

Τον Αύγουστο του 1922 μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνίες, ο Γρηγόριος εισηγήθηκε στη Δημογεροντία την αναχώρηση και τη μεταφορά των κατοίκων τους στη Μυτιλήνη, για να γλιτώσουν τη σφαγή από τους Τούρκους. Δυστυχώς οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές διότι ο Στεργιάδης είχε απαγορεύσει την φυγάδευση των κατοίκων στην Ελλάδα.

Το δράμα άρχισε στις 22 Αυγούστου 1922 όταν οι τσέτες, ο άτακτος τουρκικός στρατός, κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Αδραμυττηνού Κόλπου 4.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών.

Ο Γρηγόριος, παρά τους εξευτελισμούς που υφίστατο από τις τουρκικές αρχές, προσπαθούσε και αγωνιζόταν να σώσει και να θρέψει το ποίμνιό του. Όταν στις 15 Σεπτεμβρίου πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και των 6.000 κατοίκων τους από τους Τούρκους, ο Γρηγόριος φυγάδευσε στη Μυτιλήνη με αμερικανικά πλοία και με την εγγύηση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού 20.000 Έλληνες από τις 35.000 που κατοικούσαν τις Κυδωνίες. Στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν, τον φυλάκισαν, τον βασάνισαν φρικτά και στις 3 Οκτωβρίου τον εκτέλεσαν, μαζί με ιερείς και προκρίτους της περιοχής…

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ: ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: Το σημαντικότερο σχολικό μάθημα

του Στρατή Ανδριώτη

Σφοδρή επίθεση έχει δεχθεί επανειλημμένα το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία και κατ’ επέκταση η Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι εκείνη είναι ο στόχος! Υπουργοί και παρατρεχάμενοι, επιλεγμένοι με βασικά προσόντα την αθεΐα τους, τον ανθελληνισμό, τον απατεωνίστικο πρότερο βίο, την δεδηλωμένη ομοφυλοφιλία, την αμορφωσιά και οτιδήποτε άλλο προσθέτει «μόρια» στην πολιτική κατάταξη, εξαπολύουν διατεταγμένες επιθέσεις κατά της χριστιανικής πίστης, διεισδύοντας και στα σχολεία, φοβούμενοι ακόμα και την προσευχή των μαθητών, που όπως λέει ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι η ζωή της ψυχής...

Επιθέσεις αρχικά με τη μορφή της σταδιακής αλλοίωσης του μαθήματος των Θρησκευτικών, παρεισφρέοντας θέματα αιρέσεων και ξένων, ακόμα και άσχετων κακοδοξιών, με τελικό στόχο την εξάλειψη του μαθήματος, αφού πρώτα το καταστίσουν με την προπαγάνδα τους «βαρετό» και… χάσιμο χρόνου! Αγνοώντας όλοι αυτοί οι εγκάθετοι, ότι το μάθημα των Θρησκευτικών, ως Ορθόδοξο μάθημα διδασκαλίας, είναι η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ!!! Ενός μαθήματος που στην Ορθόδοξη Χριστιανική του διάσταση, διδάσκει την ύπαρξη του Αληθινού Θεού, που Αποκαλύφθηκε με την Ενανθρώπησή Του, επαληθεύοντας όλες τις Προφητείες στο όνομα του Μεσσία Ιησού Χριστού και Θεού. Ενός μαθήματος που Διδάσκαλος είναι ο Ίδιος ο Χριστός, ως Σωτήρ, Ανάστασις, Ζωή και Θεός του παντός!

Η εμμονή για αλλοίωση και κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, με το πρόσχημα της δημιουργίας πολιτών και όχι πιστών, δηλαδή άπιστων πολιτών, αντανακλάται κυρίως στην κοινωνία. Αν δει κανείς συνολικά την σημερινή νεολαία σε όλες τις εκφάνσεις της, θα κατανοήσει το επίπεδο της παιδείας που καλλιεργείται στα σχολεία από τους επίδοξους «μεταρυθμιστές»! Στα σχολεία όπου επιβάλλεται ζηλωτικά, η εκμάθηση άλλων όντως σημαντικών, αλλά και υποδεέστερων ή ασήμαντων θεμάτων, που η εκμάθησή τους απαιτεί πολύωρες διδασκαλίες ακόμα και με ιδιαίτερα πολυδάπανα μαθήματα, στα οποία θεωρείται σημαντικό το να καλείται ο μαθητής να αποδείξει πόσο κάνει χ+ψ. Όσο σημαντικό και αν είναι αυτό, δεν αρμόζει το να απαγορεύσουν στο μαθητή να ερευνήσει τις Θείες Γραφές, ώστε να πιστέψει στην Αλήθεια ότι ο Χριστός είναι ο Θεός! Ότι Εκείνος είναι το Α και το Ω!

Καλή η Άλγεβρα και η Γεωμετρία των σχημάτων, όμως ο άνθρωπος πρέπει να διδαχθεί ότι οφείλει να σέβεται το Θεό, να αγαπά τον συνάνθρωπό του, ακόμα και τους εχθρούς του. Να μη μισεί, να μη γίνει θυμώδης, οργίλος, πλεονέκτης, εγωιστής και υπερήφανος, να συγχωρεί, να σέβεται το σώμα του, να μην πορνεύει, να μην συκοφαντεί, να μην υποκρίνεται, να μην κατακρίνει, να είναι φιλεύσπλαχνος και ελεήμων, με απώτερο σκοπό τη σωτηρία της ψυχής του.

Αν για έναν μαθητή είναι σημαντικό να σπουδάσει σ’ ένα πανεπιστήμιο, ώστε να έχει μελλοντικά μια καλή δουλειά, το να σώσει τη ψυχή του πιστεύοντας στο Θεό, είναι ασυγκρίτως πρώτιστη και μέγιστη επιδίωξη για τον καθένα, έχοντας ως φωτεινά παραδείγματα τους Αγίους που έζησαν βίο θεάρεστο και αποτελούν πρότυπα ζωής.

Είναι επιμορφωτικό να διδάσκεται ο μαθητής στο σχολείο τη Βιολογία και να εξετάζει τα έμβια όντα και το ζωϊκό βασίλειο, είναι όμως απαραίτητο και ψυχωφελέστερο να διδαχθεί την Βασιλεία των Ουρανών, όπως την κήρυξε ο Χριστός!

Είναι σημαντικό το μάθημα της Ανθρωπολογίας, της Κοινωνιολογίας και οι αντικρουόμενες θεωρίες για την προέλευση του ανθρώπου, όμως στο μάθημα των Θρησκευτικών αποκαλύπτεται ο Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου και επεκτείνεται η εκμάθηση έως την μετά θάνατον ατελεύτητη ζωή του ανθρώπου! Ποιό άλλο μάθημα διδάσκει αιώνια ζωή;

Είναι σωστό να γνωρίζει ο μαθητής την ένδοξη Ιστορία του γένους του, αλλά και όσων γεγονότων συνδέονται με αυτήν, όμως είναι ωφελιμότερο να γνωρίζει πως διαδραματίστηκε ο ερχομός του Μεσσία. Πως Αποκαλύφθηκε ο Θεός στους ανθρώπους, διότι αυτό είναι μακράν το σπουδαιότερο και αληθέστερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Είναι ενδιαφέρον το μάθημα της Γεωγραφίας για έναν μαθητή, όμως αν είναι ωφέλιμο το να γνωρίζει τις πρωτεύουσες των κρατών, τα όρη και τις θάλασσες, είναι σημαντικότερο να γνωρίζει τους Τόπους όπου έζησε ο Κύριος κατά την επίγεια ζωή Του καί τα μέρη που εδίδαξε, θαυματούργησε και Έπαθε για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Εκεί όπου Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε ως Θεός!

Είναι ωφέλιμη η Φιλοσοφία, το να διδάσκεται κανείς τους στοχασμούς και τις θεωρίες των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που δημιούργησαν τον λαμπρό Ελληνικό πολιτισμό, όμως ενώ θεωρούμε σημαντικά τα λόγια τους, δεν μπορούμε να απορρίψουμε το μάθημα των Θρησκευτικών και να αποβάλλουμε από τα σχολεία το Λόγο του Θεού!

Είναι απαραίτητο το μάθημα της Ψυχολογίας, που διδάσκει τι είναι και πως μπορεί να γιατρευθεί η ψυχή. Είναι όμως πρωτεύον το να διδαχθεί ο μαθητής το πώς θα σωθεί η ψυχή του και το Ορθόδοξο μάθημα των Θρησκευτικών του προσφέρει την τέλεια γνώση!

Είναι καλές οι ξένες γλώσσες, όμως είναι ωραιότερη και σημαντικότερη η γλώσσα του Ευαγγελίου, διότι είναι θεϊκή!

Είναι καλά τα λογοτεχνικά κείμενα, τα διηγήματα, τα μυθιστορήματα και τα παραμύθια, όμως προέχει η Αλήθεια του Θεού, που είναι ο ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.

Είναι καλή η γυμναστική του σώματος και ο αθλητισμός, αλλά η εκγύμναση του ανθρώπου στην ενάρετη ζωή είναι απολύτως ανώτερη. Κανένα άλλο μάθημα, εκτός από τα Θρησκευτικά, δεν διδάσκει αγάπη, αρετή, φιλανθρωπία, καλοσύνη και ότι άλλο είναι χρήσιμο για να δημιουργηθεί μια αρεστή κοινωνία ανθρώπων.

Είναι ενδιαφέρον το μάθημα της Φυσικής, η μελέτη της ύλης και της φύσης, όμως ο άνθρωπος φέρει πνεύμα αθάνατο και οφείλει να αποφύγει την πνευματική τύφλωση, μόνο όταν έχει πίστη στο Θεό.

Είναι ενδιαφέρουσες οι χημικές αντιδράσεις της ύλης, όμως με τα θαυμαστά του Θεού αποκαλύπτεται το μεγαλείο Του!

Είναι ενδιαφέρουσα και η διδασκαλία της Μουσικής, όμως πρέπει να μάθει ο άνθρωπος να υμνεί, να δοξάζει και να ευχαριστεί τον Θεό! Να συμμετέχει στη λατρευτική και ευχαριστιακή ζωή του Θεού μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία!

Τα σωστά Θρησκευτικά διδάσκουν τον εν Χριστώ πνευματικό αγώνα, όπου ο άνθρωπος καλείται να αποκτήσει ειλικρινή αγάπη, μετάνοια, εξομολόγηση και συχγωρητικότητα. Διδάσκεται η ζωή του Χριστού που δημιουργεί ανθρώπους με αρετές, οι οποίοι δεν θα είναι υποταγμένοι στην αμαρτία. Διδάσκεται ο μαθητής, πως θα απελευθερωθεί από τα πάθη για να μην ταλαιπωρείται στη ζωή του.

Ο Θεός είναι Αυτός που μπορεί να φωτίσει τα παιδιά και να κάνει τη ζωή τους έναν πνευματικό παράδεισο. Αυτός που μπορεί να χαρίσει στους νέους την πραγματική χαρά και την ευτυχία. Ας αφήσουν τα υπουργεία, αλλά και αρκετοί γονείς τα παιδιά τους να γνωρίσουν το ΦΩΣ και την Αγάπη του Χριστού. Δίνονται στους νέους τόσα και τόσα ανούσια, όμως είναι σημαντικό να διδαχθούν την ΑΛΗΘΕΙΑ, στο όνομα του Ιησού Χριστού! Ας μάθουν οι μαθητές Μαθηματικά, Χημεία, Φυσική Γεωλογία και οτιδήποτε εμπλουτίζει τις γνώσεις του, ας διδαχθούν όμως πάνω απ’ όλα το Ευαγγέλιο του Χριστού, στο οποίο εμπεριέχεται ο καλύτερος τρόπος για να ζήσουν. Διότι αυτά που προσφέρει η χάρις του Θεού είναι απείρως ανώτερα από κάθε υλική γνώση.

Δεν τους ικανοποιεί όλους αυτούς τους πολεμίους, ότι με τα πολιτικά καμώματά τους, διώξανε πολλούς νέους στο εξωτερικό, έριξαν πολλούς στην ανεργία, στα ναρκωτικά, στην ξεμυαλισμένη ζωή της τεμπελιάς και κάποιους άλλους ακόμα και στην αυτοκτονία; Τι φοβούνται; μην τυχόν και πιστέψει κανείς στον Θεό;

Ο Θεός των Χριστιανών είναι Θεός της αγάπης και της ειρήνης, δεν είναι Θεός του μίσους και των σκοτωμών όπως σε άλλες θρησκείες. Μην πολεμάτε την Ορθοδοξία και την Ελλάδα όπως σας υπαγορεύουν, διότι σκοτώνετε τη ζωή σας και τα παιδιά σας. Και μην ξεχνάτε: «…Όπου γίνεται (σωστή) διδασκαλία για τον Θεό, εκεί είναι παρών ο ίδιος ο Θεός…» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος). Όπου υπάρχουν πιστοί πολίτες, υπάρχει ευλογία Θεού!

stratisandriotis 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ: ΔΙΑΛΟΓΟ ΑΠΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΠΕΘ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Απόσπασμα της εισήγησης του Αρχιεπισκόπου στην Ιεραρχία που αφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών

16. Τί συμβαίνει στή Γερμανία
Πολλές φορές στόν δημόσιο διάλογο ἀκούγεται τό ἐπιχείρημα ὅτι οἱπροωθούμενες ἀλλαγές στήν προοπτική τῆς ἐκκοσμικεύσεως τοῦ Κράτουςἀπορρέει ἀπό τό Εὐρωπαϊκό δίκαιο καί ὅτι τρόπον τινά ἀποτελεῖ τρόποἐναρμονίσεως τῆς ἐγχώριας νομοθεσίας μέ τήν Εὐρωπαϊκή.

Ἄν μελετήσει κανείς ὅμως σχετικά ἰσχύοντα νομοθετικά κείμενα ἄλλων χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης θά καταλήξει σέ ἄλλα συμπεράσματα.

Ἡ Ὁμοσπονδιακή Δημοκρατία τῆς Γερμανίας, βασικός καί ἰσχυρός πυλώνας τῆς Ἕνωσης, καταβάλλει ἐτησίως διόλου εὐκαταφρόνητα ποσά ὡςἀποζημίωση γιά τήν ἁρπαγή τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας.

Σύμφωνα μέ τά δικά τους δεδομένα γιά τόν λόγο αὐτό οἱ κρατικές παροχές γιά τό ἔτος 2013 ἦταν περίπου 470 ἑκ. Εὐρώ.

Τά ἔσοδα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική φορολογία ὑπολογίζονται περίπου στό εἰκοσαπλάσιο.

Ἡ ἐκπαίδευση ἀποτελεῖ, βάσει τοῦ ἄρθρου 7 τοῦ Γερμανικοῦ Συντάγματοςεὐθύνη τοῦ Κράτους, ἡ ὁποία ὅμως δέν παραγνωρίζει οὔτε τό ρόλο τῶνκηδεμόνων-γονέων τῶν παιδιῶν οὔτε τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων.

 Ἡ παράγραφος 3 εἶναι χαρακτηριστική:

«3. Ἡ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στά δημόσια σχολεῖα μέ ἐξαίρεση τάἐλεύθερα ὁμολογίας σχολεῖα (εἰδική κατηγορία σχολείων) εἶναι κανονική διδακτική κατεύθυνση. Χωρίς νά παραβλάπτεται τό δικαίωμα εὐθύνης τοῦ Κράτους ἡ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν γίνεται σέ ἀπόλυτη συμφωνία μέ τίςἀρχές τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων. Κανένας ἐκπαιδευτικός δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποχρεώνεται νά διδάξει Θρησκευτικά ἐνάντια στή θέλησή του».

Τό μάθημα, λοιπόν, τῶν Θρησκευτικῶν γίνεται σέ σχέση καί συμφωνίαμέ τίς θεμελιώδεις ἀρχές τῆς ἑκάστοτε θρησκευτικῆς ὀντότηταςδιατηρουμένου τοῦ δικαιώματος τῆς κρατικῆς ἐπίβλεψης.

Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι στά δημόσια σχολεῖα κανονικό, τακτικό μάθημα, καί ἔτσι ἐξασφαλίζεται ὡς θεσμός, πού ἔχει τήν ἀρχή του στό ἴδιο τό δημόσιο-κρατικό δίκαιο. Ἐπιβάλλεται λοιπόν ἐκ τοῦ Συντάγματος τῆς χώρας νά ὑπάρχει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί δέν ἐπαφίεται στή διακριτική εὐχέρεια τοῦ ἑκάστοτε νομοθέτη νά τό ἐπιτρέψῃ ἤ ὄχι. Μέ αὐτον τόν τρόπο τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι συστατικό μέρος τοῦ σχολείου γενικότερα,ἀκριβῶς ὅπως ὅλα τά ὑπόλοιπα ὑποχρεωτικά μαθήματα, μέ τά ὁποῖαἀπολαμβάνει τήν ἴδια περιοπή. Τό ἑκάστοτε κρατικό συμβόλαιο,ἀναλαμβάνοντας τήν εὐθύνη τοῦ μορφωτικοῦ καθιδρύματος-ὀντότητος, στήν εὐθύνη παροχῆς τοῦ μορφωτικοῦ ἀγαθοῦ, συμπεριλαμβάνει καί τήν εὐθύνη γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Στό πλαίσιο τοῦ ἄρθρου 7 πού ἀναφέρθηκε γίνεται ξεκάθαρο ὅτι, στούς μαθητές, στούς κηδεμόνες, στίς θρησκευτικές ὀντότητες, ἀναγνωρίζεται τό δικαίωμα γιά ἀπαίτηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Αὐτό ἔχει καί τό νόημα ὅτι, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὀφείλει νά γίνεται σύμφωνα μέ τίςἀρχές τῆς ἑκάστοτε θρησκευτικῆς ὀντότητος.

Ἀξίζει ἐπίσης νά ἐπισημάνουμε τά ἑξῆς, τά ὁποῖα εἶναι ἰδιαίτερα ἐνδιαφέροντα γιά τήν νομική μεταχείριση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

α) Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ὑποχρεωτικό μέ ἐξασφαλισμένη ἀπό τό Σύνταγμα δυνατότητα προσωπικῆς ἄρσης τῆς ὑποχρεωτικότητας μέ δήλωση τῶν κηδεμόνων τῶν μαθητῶν. Τό δικαίωμα ὅμως αὐτό τῆς μερικῆςἀπαλλαγῆς δέν βασίζεται σέ καμία περίπτωση στόν ἄν ἐπιθυμεῖ κάποιος ἤ ὄχι νά μετέχει στό μάθημα, ἀλλά στήν θεμελιώδη ἀναγνώριση τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί τῆς πίστεως. Ἄρα ἀναιτιολόγητη δυνατότητα ἀπαλλαγῆς δένὑφίσταται στό γερμανικό δίκαιο.

β) Ὑπάρχει μόνο ἡ δυνατότητα τῆς ὁμολογιακά ἤ θρησκειακά συνδεδεμένης διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν. Αὐτό δίνει τή δυνατότητα στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά γίνονται δεκτά καί παιδιά ἄλλων ὁμολογιῶν πού ἀποτελοῦν μειονότητα, ἐάν ὑπάρχει ἡ συγκατάθεση τῶν γονέων ἤ κηδεμόνων.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο δίδεται καί ἡ δυνατότητα γνώσης τῶν ἄλλων θρησκειῶνπαρά τόν σαφῆ ὁμολογιακό χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος.

γ) Οἱ θεολόγοι δάσκαλοι καί καθηγητές τοῦ μαθήματος προκειμένου νάδιδάξουν τό μάθημα χρειάζονται τή σχετική ἄδεια ἀπό τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο τῆςΡωμαιοκαθολικῆς ἤ τῆς ἑκάστοτε Προτεσταντικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὀρθόδοξοι δάσκαλοι Θρησκευτικῶν σέ γερμανικά σχολεῖα ὀφείλουν νά ἔχουν τή σχετικήἄδεια ἀπό τόν ἑκάστοτε Μητροπολίτη Γερμανίας τοῦ ΟἰκουμενικοῦΠατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀσχέτως ἐθνικότητας καί προέλευσης.

δ) Ὅταν δέν συμπληρώνεται ὁ ἐλάχιστος ἀπαιτούμενος ἀριθμός μαθητῶν(π.χ. στή Βάδη-Βυρτεμβέργη 8) γιά τόν διορισμό ἀπό τό Κράτος καθηγητοῦΘρησκευτικῶν, τότε ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά γίνει μάθημα μέ εὐθύνη τῆςθρησκευτικῆς κοινότητας χωρίς νά ὑπάρχει ἀμοιβή ἀπό τό Κράτος γιά τόδάσκαλο τῶν Θρησκευτικῶν.

Κατά συνέπεια ὁ ὁμολογιακός χαρακτήρας τοῦ μαθήματος δέν θίγει τά δικαιώματα τῶν μειονοτήτων.

Ανάμεσα σε άλλες προτάσεις του ο Αρχιεπίσκοπος πρότεινε για το μάθημα των Θρησκευτικών:

7. Ὑλοποίηση τῆς ληφθείσης ἀποφάσεως στή Βουλή τήν Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016 σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά συνεχισθῆ ἡ συνεργασία μέσα ἀπό ἀμοιβαῖο διάλογο ἀπό μηδενική βάση Ἐκκλησίας – Πολιτείας γιά τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Προτείνω: α) τά ἀρχιερατικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας νά εἶναι:

1. .......

2. .......

3. .......

4. .......

β) ἀπό λαϊκά μέλη νά μή συμμετάσχη κανείς ἀπό τίς μέχρι τώρα δύο συνδικαλιστικές ἑνώσεις ΠΕΘ καί ΚΑΙΡΟΣ.

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΠΑΛΙΩΡΑΣ: «ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΟ ΜΤΘ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΘΗΣΗ»

Σπαλιώρας Κωνσταντίνος, Πρόεδρος ΠΕΘ,

Εισήγηση στην Ημερίδα των Θεολόγων ν. Ημαθίας, 24/9/2016

ΠΡΩΤΟΠΡ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗ "ΣΥΝΟΔΟ" ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ἐν Πειραιεῖ 3-10-2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ

ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗ «ΣΥΝΟΔΟ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στίς 2 Ὀκτωβρίου ἑόρτασε τήν μνήμη τοῦ ἐν ἀγίοις πατρός ἡμῶν Κυπριανοῦ ἐπισκόπου Καρχηδόνος τοῦ ἱερομάρτυρος καί τῆς ἁγίας ἐνδόξου παρθενομάρτυρος Ἰουστίνης. Ὁ ἅγιος Κυπριανός ἦταν γνωστός γιά τήν μαγική του τέχνη, ἀφοῦ ὑπῆρξε πρώην μάγος.

Ἐξαιτίας, ὅμως, τῆς παρθένου Ἰουστίνης, μεταστράφηκε, μετενόησε, ἔκαψε τά μαγικά του βιβλία, πίστεψε στόν Χριστό, βαπτίστηκε, καί στό τέλος ἀποκεφαλίστηκε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες γι'αὐτή του τήν πίστη. Ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ τούς ἐξορκισμούς του, γιά νά ἀπαλλάξει τούς δαιμονιζομένους καί τούς μαγεμένους ἀπό τόν δαίμονα καί τή σατανική μαγεία. Παραλλήλως, ὁ ἅγιος Κυπριανός ὑπῆρξε μέγας θεολόγος καί ἐκκλησιαστικός ἄνδρας καί διακρίθηκε γιά τήν ποιμαντική του δραστηριότητα καί εὐαισθησία, ὡς Ἐπίσκοπος, στά θέματα τῆς πίστεως, τά δογματικά καί ἰδιαίτερα στό θέμα τοῦ βαπτίσματος.

Ὁ ἅγιος Κυπριανός, ὡς Ἐπίσκοπος Καρχηδόνος, συνήθροισε τρεῖς τοπικές Συνόδους στήν Καρχηδόνα. Τήν πρώτη τό 255 μ.Χ, τήν δεύτερη καί τήν τρίτη τό 258 μ.Χ. Ἡ τοπική Σύνοδος τοῦ 258 μ.Χ., στήν ὁποία συμμετεῖχαν 84 θεοφόροι Πατέρες, ἐξέθεσε Κανόνα, στόν ὁποῖο ὁρίζεται ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοί καί σχισματικοί πρέπει νά βαπτίζονται, ἐπειδή τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν εἶναι ἀποδεκτό. Πιό συγκεκριμένα στόν Κανόνα τῆς Τοπικῆς Συνόδου τῆς Καρχηδόνος λέγεται : «…ἀνέγνωμεν γράμματα ἀφ'ὑμῶν σταλέντα περί τῶν παρά τοῖς αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς δοκούντων βαπτίζεσθαι, ἐρχομένων πρός τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐστί μία, ἐν ᾗ βαπτιζόμεθα καί ἀναγεννώμεθα… διά παντός ἰσχυρῶς καί ἀσφαλῶς κρατοῦμεν μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνός ὄντος βαπτίσματος καί ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντος». Ὁ λόγος εἶναι προφανής : «Παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου Ἐκκλησία οὐκ ἔστιν,ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν… ὅθεν οὐ δύναται χρίσμα τό παράπαν παρά τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι… εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυσε καί Ἅγιον Πνεῦμα δοῦναι. Εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι ἔξω ὧν, Πνεῦμα Ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τόν ἐρχόμενον βαπτίσαι. Ἑνός ὄντος τοῦ βαπτίσματος καί ἑνός ὄντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί μιᾶς Ἐκκλησίας ὑπό Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν τεθεμελιωμένης˙ καί διά τοῦτο τά ὑπ' αὐτῶν γινόμενα ψευδῆ καί κενά ὑπάρχοντα, πάντα ἔστίν ἀδόκιμα»[1]. Δηλ. «… διαβάσαμε τά γράμματα, πού στάλθηκαν ἀπό ’σᾶς, σχετικά μέ αὐτούς, πού τούς φαίνεται καλό νά βαπτίζονται ἀπό τούς αἱρετικούς ἤ σχισματικούς, καί προσέρχονται στήνΚαθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι μία, στήν ὁποία βαπτιζόμαστε καί ἀναγεννιώμαστε… μέ κάθε τρόπο, μέ ἰσχύ καί ἀσφάλεια κρατᾶμε (τήν παράδοση ὅτι) κανείς δέν μπορεῖ νά βαπτίζει ἤ νά βαπτίζεται ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιατί ἕνα βάπτισμα ὑπάρχει καί αὐτό βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Ὁ λόγος εἶναι προφανής : «Στούς αἱρετικούς, πού δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατον νά λάβει κάποιος ἄφεση ἁμαρτιῶν… γι'αὐτό δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει χρίσμα στούς αἱρετικούς… ἄν μπορεῖ ὁ αἱρετικός νά βαπτίσει, μπορεῖ νά δώσει καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἄν, ὅμως, δέν μπορεῖ νά βαπτίσει, ἐπειδήβρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας, δέν ἔχει Ἅγιον Πνεῦμα καί δέν μπορεῖ νά βαπτίσει, αὐτόν πού ἔρχεται νά βαπτισθεῖ. Ἐπειδή ἕνα εἶναι τό βάπτισμα καί ἕνα εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα καί μία Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Καί γι’αὐτό ὅλ'αὐτά, πού γίνονται ἀπό τούς αἱρετικούς, ἐπειδή εἶναι ψεύτικα καί ἄδεια περιεχομένου, ὅλα εἶναι (ἄκυρα)».Ὁ Κανόνας αὐτός δέν ἀποτελεῖ κάτι τό καινοφανές στήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀπήχηση τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου : «ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν˙ εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα»^[2]. Κάθε ἄλλη θεώρηση θά ἀνέτρεπε αὕτη τήν ἐκκλησιολογική βάση[3]. Γιατί ἀπό τή μιά, ἄν μία εἶναι ἡ Καθολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ἕνα εἶναι τό ἀληθές Βάπτισμα, πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἀληθές τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, ἀφοῦ αὐτοί δέν εἶναι μέσα στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπεκόπησαν ἀπ’ αὐτή διά τῆς αἱρέσεως; Ἀπό τήν ἄλλη, ἄν εἶναι ἀληθές τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, εἶναι ἀληθές καί τό Βάπτισμα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τότε, λοιπόν, δέν ὑπάρχει μόνο ἕνα βάπτισμα, καθώς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βοᾶ, ἀλλά δύο βαπτίσματα, πράγμα τό ὁποῖο εἶναι ἀτοπώτατο.

Σχολιάζοντας ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τόν Κανόνα τῆς ἐν Καρχηδόνι τοπικῆς Συνόδου, ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ παρών Κανών ἀποδεικνύει μέ πολλά ἐπιχειρήματα ὅτι τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν εἶναι ἀποδεκτό καί ὅτι αὐτοί πρέπει νά βαπτίζονται, ὅταν ἐπιστρέφουν στήν Ὀρθοδοξία τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Α) Γιατί τό βάπτισμα εἶναι ἕνα καί γιατί βρίσκεται μόνο στήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί δέν ἔχουν τό ἕνα βάπτισμα, γιατί βρίσκονται ἔξω τῆς Καθολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Β) Τό ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος πρέπει πρῶτα νά καθαρισθεῖ καί νά ἁγιασθεῖ διά τῶν εὐχῶν τοῦ Ἱερέως καί τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπειτα νά καθαρίσει καί νά ἁγιάσει αὐτόν, πού θά βαπτισθεῖ μέσα σ' αὐτό. Ἀλλά, οἱ αἱρετικοί καί οἱ σχισματικοί οὔτε Ἱερεῖς εἶναι, ἀλλά, μᾶλλον ἱερόσυλοι, οὔτε καθαροί, ἀλλ' ἀκάθαρτοι, οὔτε ἅγιοι, ἐπειδή δέν ἔχουν Πνεῦμα Ἅγιον, ἄρα, λοιπόν, οὔτε βάπτισμα ἔχουν. Γ) Διά τοῦ βαπτίσματος τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δίδεται ἄφεση ἁμαρτιῶν. Διά τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, πού εἶναι ἔξω τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πῶς μπορεῖ νά δοθεῖ ἄφεση ἁμαρτιῶν; Δ) Ὁ βαπτισμένος, ἀφοῦ βαπτισθεῖ, πρέπει νά χρισθεῖ μέ τό ἅγιο Μύρο, πού κατασκευάζεται ἀπό ἔλαιο καί ἄλλα ἀρώματα, τό ὁποῖο ἁγιάσθηκε μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ αἱρετικός καί ὁ σχισματικός, μή ἔχοντας Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπειδή εἶναι χωρισμένος ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως, πῶς μπορεῖ νά ἁγιάσει αὐτό τό Μύρο; Ε) Ὁ Ἱερεύς πρέπει νά προσευχηθεῖ πρός τόν Θεό γιά τήν σωτηρία τοῦ βαπτισθέντος. Ὁ αἱρετικός καί ὁ σχισματικός, ὄντας ἱερόσυλος, ὅπως εἴπαμε, καί ἁμαρτωλός (ὄχι τόσο γιά τά ἔργα του, ἀλλά μᾶλλον γιά τήν αἵρεση, ἡ ὅποια εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπό ὅλες, καί τό σχίσμα, (τό ὁποῖο οὔτε μέ αἷμα μαρτυρίου δέν θεραπεύεται), πῶς μπορεῖ νά εἰσακουσθεῖ ἀπό τόν Θεό, ἐνῶ ἡ Ἁγία Γραφή λέει ὅτι ὁ Θεός δέν ἀκούει τούς ἁμαρτωλούς; ΣΤ) Τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀποδεκτό ἀπό τόν Θεό ὡς βάπτισμα, ἐπειδή αὐτοί εἶναι ἐχθροί καί πολέμιοι μέ τόν Θεό καί ὀνομάζονται ἀντίχριστοι ἀπό τόν θεολόγο καί Ἀπόστολο ἅγιο Ἰωάννη. Γιά ὅλ' αὐτά, λοιπόν, τά αἴτια ὁ παρών Κανών κατ' ἀκρίβειαν ὁρίζει νά βαπτίζονται ὅλοι οἱ αἱρετικοί.

Ἡ γνώμη αὐτή, ἐπεξηγεῖ στή συνέχεια ὁ Ὅσιος Νικόδημος, δηλ. τό νά μήν εἶναι ἀποδεκτό τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, δέν εἶναι καινούρια γνώμη τῶν Πατέρων αὐτῆς τῆς Συνόδου, ἀλλά εἶναι παλαιά καί δοκιμασμένη ἀπό τούς προγενεστέρους, δηλ. ἀπό τόν καιρό τοῦ Ἐπισκόπου Καρθαγένης Ἀγριππίνου, (οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν αὐτούς τούς διαδόχους τῶν Ἀποστόλων) μέ πολλή ἐπιμέλεια καί ἀκρίβεια, καί εἶναι σύμφωνη κατά πάντα μέ τούς 46^ο, 47^ο καί 68^ο Ἀποστολικούς Κανόνες. Ὄχι μόνο ὁ παρών Κανόνας ἀποβάλλει τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί τῶν σχισματικῶν, ἀλλά καί κατ'ἰδίαν ὁ καθένας ἀπό τούς 84 Πατέρες αὐτῆς τῆς Συνόδου, μέ ἕνα ξεχωριστό ἐπιχείρημα, δηλ. μέ 84 ἐπιχειρήματα, ἀποβάλλουν αὐτό τό βάπτισμα. Γι'αὐτό καί ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν Ζ΄ Κανόνα της τήρησε κατά μέρος τόν παρόντα Κανόνα (δέν τόν τήρησε σέ ὅλους, ἐπειδή τό ἔκανε κατ'οἰκονομίαν καί συγκατάβαση καί ὄχι κατ'ἀκρίβειαν), καί ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στόν Β΄ Κανόνα της τόν ἐπεσφράγισε (ἄν καί λέει ὅτι μόνο σ'ἐκείνους τούς τόπους τῆς Ἀφρικῆς ἐπεκράτησε, ἀλλά, ἀφοῦ τόν ἐπεσφράγισε μία φορά, μᾶλλον τόν ἐπιβεβαίωσε καί δέν τόν κατήργησε). Τόν Κανόνα αὐτόν δέχεται καί ὁ Μέγας Βασίλειος στόν Α΄ Κανόνα του. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι δέχθηκαν καί ἐπεκύρωσαν ὅσα δέχθηκαν καί ἐπεκύρωσαν οἱ μερικώτερες Σύνοδοι καί μάλιστα δέχθηκαν καί ἐπεκύρωσαν ὀνομαστικά τούς Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἄρα αὐτές συναποδέχθηκαν καί ἐπιβεβαίωσαν ὅσα οἱ τοπικές Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Βασίλειος προεθέσπισαν, καί μ'αὐτόν τόν τρόπο συνάγεται ὀρθῶς καί βεβαίως ὅτι οἱ ὅλοι αἱρετικοί πρέπει ἀναμφιβόλως νά βαπτίζονται. Ἡ οἰκονομία, πού πρός καιρόν μεταχειρίστηκαν μερικοί Πατέρες, οὔτε νόμος, οὔτε παράδειγμα μπορεῖ νά νομισθεῖ, ἀλλά, καί ἄν ἴσως κάποιος ἐρευνήσει καλά, πρόκειται νά βρεῖ ὅτι οἱ αἱρετικοί αὐτοί, πού κατ'οἰκονομίαν δέχθηκε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἦταν οἱ περισσότεροι βαπτισμένοι ἀπό τούς ἱερωμένους, πού ἔπεσαν τότε σέ αἵρεση, καί γι'αὐτό μεταχειρίστηκε αὐτή τήν οἰκονομία. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, τῆς Θείας Γραφῆς καί ὁ ὀρθός λόγος δείχνουν ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοί ἀναντιρρήτως πρέπει νά βαπτίζονται[4].   

Ὁ Κανών αὐτός τῆς Καρχηδόνος τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος στίς ἡμέρες μας, ἐξαιτίας τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης καί ἀποτελεῖ μία ἁγιοπατερική ἀπάντηση καί ἕνα ἤχηρο ράπισμα ἐναντίον της. Παραπάνω εἴδαμε ξεκάθαρα καί σαφέστατα τόν ἅγιο Κυπριανό καί τούς ὑπολοίπους Πατέρες τῆς Τοπικῆς Συνόδου τῆς Καρχηδόνος νά λέγουν ὅτι «καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐστί μία», δηλ. «ἡ Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι μία», ὅτι «παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου Ἐκκλησία οὐκ ἐστίν», δηλ. «στούς αἱρετικούς, πού δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία», «ὅτι ἔξω ὧν», δηλ. «ἐπειδή ὁ αἱρετικός, βρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας» καί ὅτι «μιᾶς Ἐκκλησίας ὑπό Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν τεθεμελιωμένης», δηλ. «μία Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό». Ἀντιθέτως, ἡ λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδου» τῆς Κρήτης στό Κείμενο μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» στήν §6 υἱοθέτησε τήν πρόταση ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνία μετ' αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»[5].

Ὁ Κανών τῆς Καρχηδόνος εἶναι ἐπίσης ἐπίκαιρος, ἐξαιτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος καλπάζει στίς ἡμέρες μας. Ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ὑλοποιήσει τούς στόχους του, ἀναγκάζεται νά παραθεωρήσει ἤ καί νά ἀναθεωρήσει βασικές ἀρχές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μεταξύ τῶν ὁποίων καί αὐτή τοῦ βαπτίσματος. Προβάλλει τίς αἱρετικές θεωρίες τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καί τῆς «διευρημένης ἐκκλησίας», σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε αἱρέσεως καί ὁμολογίας, ἀπό τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Ἔτσι, ὅλες οἱ χριστιανικές αἱρέσεις καί ὁμολογίες εἶναι μεταξύ τους «ἀδελφές ἐκκλησίες». Μέ βάση, λοιπόν, τήν νεωτεριστική καί ἀντιπατερική θεωρίας τῆς «βαπτισματικής θεολογίας», τά «βαπτίσματα» ὅλων τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων καί ὁμολογιῶν εἶναι ἔγκυρα, εἴτε πρόκειται γιά τήν παραδοσιακή τριπλή κατάδυση καί ἀνάδυση τοῦ Ὀρθοδόξου βαπτίσματος, εἴτε γιά τά παπικά ραντίσματα, εἴτε γιά «ἀεροβαπτίσματα» ἤ ἄλλα εἰκονικά βαπτίσματα, πού συναντᾶμε κυρίως στίς προτεσταντικές παραφυάδες. Δυστυχῶς, σήμερα, στό οἰκουμενιστικό περιβάλλον ἔχει καθιερωθεῖ καί προβάλλεται ὅσο τίποτε ἄλλο ἡ κακόδοξη θεωρία τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», προϊόν τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» - αἱρέσεων, ἡ ὁποία προπαγανδίζεται κατά κόρον ὡς τό κύριο στοιχεῖο ἑνότητος μεταξύ τῶν αἱρέσεων καί ὁμολογιῶν. Αὐτό καί μόνο τό στοιχεῖο ἀνατρέπει ὄχι μόνο τήν πατερική, ἀλλά καί τήν Ἀποστολική Παράδοση.

Μέ ὅσα παραπάνω ἀναφέραμε νομίζουμε ὅτι κατέστη σαφής καί καταδείχθηκε ἡ ἀντιπατερικότητα καί ἡ μεταπατερικότητα τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστῶν καί τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης. Ἐμεῖς, ὅμως, παραμένοντας ἑπόμενοι τοῖς ἀγίοις πατράσι καί τῷ ἁγίῳ Κυπριανῷ, διακηρύσσουμε καί ὀμολογοῦμε ὅτι Μία καί Μοναδική εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ : ἡ Ἀδιαίρετος, Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὅποιος καί ὅ,τι βρίσκεται ἐκτός Αὐτῆς εἶναι παρασυναγωγή, αἵρεση, σχίσμα καί παραθρησκεία. Ἕνα καί Μοναδικό εἶναι τό ἔγκυρο βάπτισμα : τό Ὀρθόδοξο Βάπτισμα. Ὅλα τά ἄλλα «βαπτίσματα» εἶναι ἄκυρα καί ἀχαρίτωτα. Μία καί Μοναδική εἶναι ἡ πίστη : ἡ Ὀρθόδοξη πίστη. Ὅλες οἱ ἄλλες πίστεις εἶναι ψεύτικες.

---

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΙΕΤΗΣ, Πηδάλιον, Ὁ Κανών τῆς ἐν Καρχηδόνι ἐπί Κυπριανοῦ τό τρίτον συστάσης τοπικῆς ἁγίας Συνόδου ἑρμηνευόμενος, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2003, σσ. 368-369.

^[2] Ἐφ. 4, 4-5.

[3] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ἡ ποιμαντική διακονία κατά τούς Ἱερούς Κανόνες,ἐκδ. Ἄθως 2003, σσ. 156-157.

[4] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 370-371.

[5]https://www.holycouncil.org/-/rest-of-christian-world?inheritRedirect=true&redirect=%2F&_101_INSTANCE_VA0WE2pZ4Y0I_languageId=el_GR

http://thriskeftika.blogspot.gr 

"ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ" ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

“Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα”

Εκπομπή του δημοσιογράφου Διονύση Μακρή

για τα Θρησκευτικά και τη Σύνοδο της Κρήτης

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ;

Ο Άγιος Διονύσιος μετά το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου έγινε χριστιανός και, σύμφωνα με μαρτυρία του επισκόπου Κορίνθου Διονυσίου (†188), επίσκοπος Αθηνών. Ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης εποίμανε τον λαό των Αθηνών με πολλή αφοσίωση, η δε αρχιερατική του διακονία υπήρξε θεάρεστη και καρποφόρα, γι’ αυτό και πολλοί ειδωλολάτρες ακούγοντας την πύρινη διδασκαλία του για τον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο, ασπάσθηκαν τη χριστιανική πίστη και εγκατέλειψαν τη λατρεία των ψεύτικων ειδώλων.

Ο εορταζόμενος στις 3 Οκτωβρίου Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης τιμάται σήμερα ως προστάτης άγιος των δικαστικών, αλλά και ως πολιούχος, προστάτης και έφορος της πόλεως των Αθηνών με σχετικό διάταγμα του 1936, αφού στο περιώνυμο «κλεινόν άστυ» με την ένδοξη εκκλησιαστική ιστορία και τη μακρόχρονη αγιολογική παράδοση ο επιφανής αυτός Άγιος του 1ου μ.Χ. αιώνα γεννήθηκε και μαρτύρησε, αλλά και εποίμανε τον λαό των Αθηνών με πολλή ταπείνωση και αφοσίωση.

Γι’ αυτό και αναδείχθηκε πανευκλεής και φιλόστοργος ποιμενάρχης της Αποστολικής Εκκλησίας των Αθηνών με πλούσια ποιμαντική και ιεραποστολική δράση. Το όνομα του Αγίου φέρει σήμερα γνωστός πεζόδρομος στο κέντρο των Αθηνών, ευρισκόμενος περιμετρικά της Ακροπόλεως και κάτω από τον βράχο του Αρείου Πάγου, πλησίον του οποίου υπήρχε ναός επ’ ονόματι του Αγίου, ο οποίος καταστράφηκε ολοσχερώς από τον φοβερό σεισμό της 1ης Ιουλίου 1651.

Μικρός ναός επ’ ονόματι του Αγίου υπήρχε και στο Κολωνάκι των Αθηνών, ο οποίος κτίσθηκε μεταξύ των ετών 1880-1886. Το 1900 κατεδαφίσθηκε και στη θέση του θεμελιώθηκε νέος μεγαλύτερος και περικαλλέστερος ναός. Η ανέγερσή του καθυστέρησε για πολλά χρόνια και οι εργασίες ανεγέρσεως ξεκίνησαν το 1925 σε σχέδια ρυθμού νεομπαρόκ του Αναστασίου Ορλάνδου και του Δ. Φιλιππάκη.

Ο ναός αποπερατώθηκε το 1931 και στις 24 Μαΐου 1931 τελέσθηκαν με κάθε επισημότητα τα εγκαίνιά του από τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσόστομο Παπαδόπουλο (…+22 Οκτωβρίου 1938).

Σήμερα ο ευρισκόμενος επί της οδού Σκουφά 34 στην ιστορική αθηναϊκή συνοικία του Κολωνακίου μεγαλοπρεπής ιερός ναός του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ο οποίος ιστορήθηκε από τον επιφανή ζωγράφο Σπύρο Βασιλείου κατά τα έτη 1935-1939, αποτελεί ευλαβικό σημείο αναφοράς και προσκύνησης για τους κατοίκους των Αθηνών, αλλά και το επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων προς τιμήν του πολιούχου και προστάτου αγίου της πόλεως.

ΠΗΓΗ: dogma.gr