Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΙΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Η ενότητα στην Εκκλησία είναι προσφορά οντολογική, δεν καλούμαστε εμείς να την κάνουμε αλλά να την ζήσουμε.

Ο κύριος Δημήτριος Τσελεγγίδης, καθηγητής Θεολογίας στον τομέα Δογματικής του ΑΠΘ, στην εκπομπή* ¨Ορθοδοξία, Ελληνισμός και κακοδοξία¨, [δημοσιεύτηκε στις 13 Μαρ 2016] απαντά σε καίρια ερωτήματα γύρω από τον οικουμενισμό που ταλανίζουν το Ορθόδοξο ποίμνιο. Την εκπομπή επιμελείται και παρουσιάζει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Καντάνης, εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου.

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Μέσα στη Θεολογία υπάρχει σήμερα μία σύγχυση -εννοώ την, όχι εμπειρική Θεολογία, εκεί δεν μπορεί να υπάρξει σύγχυση, εκεί υπάρχει η παρουσία του Θεού πάντοτε-, μέσα στην ακαδημαϊκή. Υπάρχουν κάποιες θεωρίες, διάβαζα πρόσφατα κάπου, όπου η Αλήθεια της Εκκλησίας και του Χριστού παρομοιάζεται σαν ένας καθρέφτης, ο οποίος μέσα στους αιώνες έχει σπάσει και κάθε κομμάτι αυτού του καθρέφτη υπάρχει σε κάποια θρησκεία, σε κάποια ομολογία και καλούμαστε σήμερα εμείς να ενώσουμε αυτά τα τμήματα που έχουν διασπαστεί και να φτιάξουμε πάλι τον ένα καθρέφτη, τη Μία Αλήθεια, αφού ενωθούν όλες οι θρησκείες, όλες οι ομολογίες μαζί. Τι θα θέλατε να πείτε πάνω σ’ αυτό;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Κατ’ αρχήν να δώσω μία διευκρίνιση γι’ αυτά που είχαν προηγηθεί από μέρους σας ως προς το πρόσωπό μου. Αυτό το οποίο κάνω ήθελα να πω ότι είναι το αυτονόητο, αυτό το οποίο οφείλω να κάνω. Δεν κάνω τίποτε περισσότερο από αυτό το χρέος.

Ως προς το ερώτημά σας. Είναι πάρα πολύ προκλητικό και η σκέψη που μου ήρθε άμεσα μόλις το άκουσα, αυτό το παράδειγμα με τον καθρέφτη, ήταν ότι είναι φρικαλέο και να ακούγεται και θα το πω κι εγώ σκληρά ότι αυτό αποτελεί κατευθείαν βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί; Γιατί η Αλήθεια στο πλαίσιο -πάντοτε μιλώ εξ απόψεως της εμπειρίας της Εκκλησίας, εξ απόψεως της Ορθοδόξου Θεολογίας-, η Αλήθεια όπως μας την διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός είναι πραγματικότητα υποστατική, είναι Πρόσωπο. Ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι εγώ είμαι η αλήθεια και η ζωή και η οδός.

Έτσι, η θεώρηση αυτή η οποία δυστυχώς κυκλοφορεί, και σκοπίμως, δεν είναι απλώς κοσμική, δεν είναι απλώς αποδομητική αυτής της Αλήθειας της Εκκλησίας, αλλά είναι και βλάσφημη στην πλευρά εκείνη που μιλά για την αποκατάσταση αυτού του καθρέφτη. Δηλαδή, μιλάμε για πραγματικότητα Θεία, για το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Το Οποίο στην πράξη διασπάστηκε [σ.σ. όπως λένε οι οικουμενιστές] και εμείς, άνθρωποι και κτιστοί όντες, θα Το αποκαταστήσουμε. Γι’ αυτό, έτσι για να το εξηγήσω, αυτό εγγίζει τα όρια της βλασφημίας.

Η Αλήθεια είναι απερίτμητη. Την Αλήθεια δεν την κατασκευάζουμε. Η Αλήθεια μας αποκαλύπτεται μέσα από την Αυτό Αλήθεια που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κατά συνέπεια μέσα στην Εκκλησία έχουμε τον Λόγο Του και την ύπαρξή Του -είναι πολύ αισιόδοξο για τα πράγματα- μέχρι της συντελείας των αιώνων. O Λόγος του Χριστού του Αναστάντος ότι ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Ο Χριστός μας εγγυήθηκε ότι θα είναι αοράτως Παρών στην Εκκλησία Του και ορατός σε εκείνους οι οποίοι θα έχουν τα κεκαθαρμένα κοινά αισθητήρια με τα οποία θα Τον βλέπουν όπως Τον έβλεπαν επί 40 ημέρες και ζούσαν μαζί Του οι μαθητές, χωρίς να γίνεται ορατός στους άλλους ανθρώπους. Είναι εκείνο που ρώτησε ο Ιούδας, ουχ ο Ισκαριώτης που λέει η Αγία Γραφή, τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν σε αυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; Δηλαδή τί είναι εκείνο που θα κάνει εσένα να είσαι εμφανής σε εμάς και όχι στον κόσμο; Και αυτό ακριβώς το έχει πει ο Χριστός: θα είναι φανερός σε εκείνους οι οποίοι θα κάνουν το θέλημά Του, επειδή εκείνοι θα είναι οι εράσμιοι άνθρωποι οι οποίοι θα Τον αγαπούν. Και πρακτικώς αγαπά κανείς τον Χριστό κατά την δική Του έκφραση, όταν κάνει το θέλημά Του, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με .. ὁ τηρῶν τὰς ἐντολάς μου.

Όταν τηρήσει κανείς τις εντολές του Χριστού -έχουμε αυτό το μέγα προνόμιο μέσα στην Εκκλησία- λέγει στη συνέχεια η Αυτό Αλήθεια, δηλαδή η αδιάψευστη πραγματικότητα, ότι θα φανερώσει .. και εμφανίσω αυτώ έμαυτόν είπε ο Χριστός. Κατά συνέπεια, η Θεοφάνεια είναι κάτι υπεσχημένο από τον ίδιο τον Χριστό στους ανθρώπους. Και αυτό το πράγμα μάλιστα το προεξέτεινε παρακάτω ο Χριστός λέγοντας ότι εκείνος ο οποίος θα με αγαπήσει τηρώντας τις εντολές θα προκαλέσει και την παρουσία του ιδίου του Θεού Πατέρα μέσα του και μάλιστα θα καταστεί κατοικία Του. Θα γίνει Μονή, εγκατάσταση της Αγιοτριαδικής παρουσίας μέσα στην καρδιά του κάθε πιστού.

Αυτά είναι πράγματα τα οποία είναι υψίστης σημασίας για εμάς γιατί η Αυτό Αλήθεια, ο Θεός Πατέρας, ο Τριαδικός Θεός, πλέον θα είναι Εκείνος ο Οποίος θα προσδιορίζει την δική μας πραγματικότητα. Και η δική μας πραγματικότητα και στην καθημερινότητα είναι η εκκλησιαστική εκείνη αδιάσπαστη Αλήθεια η οποία εξ οντολογίας, δηλαδή στο είναι της, είναι αδιάσπαστη γιατί είναι άκτιστη. Όσοι λοιπόν παραμένουμε στο Σώμα του Χριστού δεν υπάρχει περίπτωση να σπάσει αυτό ως καθρέφτης πολύ δε περισσότερο να χρειάζεται να επανασυνδεθεί. Δηλαδή αυτό, έτσι που ακούγεται, παραπέμπει ακριβώς στη θεώρηση του οικουμενισμού, ο οποίος είναι μία κοσμική πραγματικότητα με κοσμικές μεθόδους κτλ.

Εμείς έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στην αδιάσπαστη αυτή Θεανθρώπινη πραγματικότητα της Εκκλησίας και ενότητα, η οποία ενόσω τηρούμε τις εντολές δεν υπάρχει καμία δύναμις η οποία να μας αποσπάσει από τον Θεό, από το χέρι Του. Ουδείς λέει μπορεί να σας πάρει από το χέρι του Πατέρα μου. Ούτε αυτός ο θάνατος, ο οποίος άλλωστε με την Ανάσταση του Χριστού έχει καταργηθεί, έχει υπερβαθεί. Περνάει κανείς από την παρούσα στη μέλλουσα ζωή και μάλιστα και δεν κρίνεται, γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι δεν κρίνεται εκείνος ο οποίος τηρεί το θέλημά μου. Κατά συνέπεια, ο διάβολος δεν έχει καταλυτικές δυνάμεις επάνω μας, η αμαρτία, γιατί έχει καταργηθεί οντολογικώς για κείνους οι οποίοι παραμένουν ζωντανοί σ’ αυτό το Σώμα.

Κατά συνέπεια δεν έχουμε κανέναν φόβο από το γεγονός ότι εμπειρικώς κάποιοι ανακλώνται, κάποιοι κόβονται από αυτό το Σώμα. Το ίδιο το Σώμα, η ίδια η Αλήθεια θα παραμένει έως της συντελείας του αιώνος κατά την διαβεβαίωση του ιδίου του Χριστού εφόσον βρισκόμαστε εκεί τηρώντας το θέλημά Του. Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορεί κανείς από μόνος του να ενταχθεί και να παραμείνει στην Αλήθεια γιατί αυτή είναι μία πράξη μυστηριακή. Όπως δεν μπορεί κανείς να γεννηθεί μόνος του αλλά άλλοι τον γεννούνε, έτσι και άλλος είναι Αυτός που μας αναγεννά δια της μήτρας της Εκκλησίας, δηλαδή της κολυμβήθρας Της, μυστηριακώς. Και αυτός είναι ο ίδιος ο Χριστός στον Οποίον γεννώμεθα και ενωνόμαστε μαζί Του μέσα από το Άγιο Χρίσμα το οποίο παίρνουμε -την ίδια δηλαδή την Βασιλεία του Θεού και την Θεότητα- μέσα μας για να τρεφόμαστε στη συνέχεια. Μόνον εμείς μπορούμε να τρεφόμαστε, που έχουμε γεννηθεί σε αυτήν την πραγματικότητα, με το Σώμα και το Αίμα Του και ουδείς μπορεί να μας αρπάσσει από εκεί.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς κάτι για αυτήν την ενότητα γιατί είναι προσφορά οντολογική. Γι’ αυτό λέμε ότι η Εκκλησία είναι Μία οντολογικώς. Δεν την καθιστούμε εμείς Μία, αλλά βρισκόμαστε και εντασσόμαστε στη Μία και αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας. Λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως, κάθε άρθρο, ότι Πιστεύω. Πιστεύω Εἰς Μίαν, Αγίαν, Καθολικὴν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό είναι δεδομένο και το ζητούμενο είναι εμείς να έχουμε εκείνη την δεκτικότητα, δηλαδή να κάνουμε το θέλημα του Θεού ώστε να παραμένουμε πραγματικά και εμπειρικά και στην καθημερινότητά μας ενωμένοι σ’ αυτό το Σώμα. Δηλαδή δεν καλούμαστε να κάνουμε την ενότητα αλλά να ζήσουμε την ενότητα η οποία μας είναι μία οργανική πραγματικότητα στην Άμπελο ως κλάδοι αυτής της Αμπέλου.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 3:37 έως 13:22) Φαίη/ Αβέρωφ 

Πηγή βίντεο Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι

http://aktines.blogspot.gr

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΑΘΡΗΣΚΟΙ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΒΕΡΚΟ ΜΑΣ...

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑ!

Άγιος Νεκτάριος: Θρησκεία χωρίς παιδεία οδηγεί στη δεισιδαιμονία, ενώ παιδεία χωρίς θρησκεία οδηγεί στην ασέβεια και στην αθεΐα!

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΑΩ ΑΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο εργαστήριο ψυχών από την εκκλησία μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή δύναμης, από την προσευχή που γίνεται την ώρα της Θείας Λειτουργίας.

Μα εγώ, θα πει κάποιος, δεν έχω γνώσεις θεολογικές και οι γραμματικές μου γνώσεις είναι λίγες, ή ξέρω γράμματα, αλλά δεν καταλαβαίνω τι λένε οι ψάλτες και ο ιερέας την ώρα της Θείας Λειτουργίας…

Και ποιος είπε ότι χρειάζονται γνώσεις γραμματικές ή θεολογικές για να προσεγγίσει κανείς τον Χριστό; Ήταν μήπως κανείς απόστολος γραμματιζούμενος; Ψαράδες φτωχοί, αγράμματοι και ταπεινοί ήταν ή πρώην τελώνες ή πρώην διώκτες του Χριστού…

Πολλοί Άγιοι μας επίσης ήταν αγράμματοι και όμως το συγγραφικό τους ταλέντο και τις γραπτές τους παρακαταθήκες θα ζήλευαν πολλοί λόγιοι.

Το «πάτερ ημών» δεν το γνωρίζουμε; Δεν το καταλαβαίνουμε;

Το «Πιστεύω» που είναι ομολογία πίστεως και περιέχει όλη την ουσία της ορθοδοξίας μας, δεν το ξέρουμε; Δεν το καταλαβαίνουμε;

Αλλά και ποιος είπε, ότι πρέπει από την μια μέρα στην άλλη να μάθουμε και να κατανοήσουμε, όλες τις προσευχές, όλες τις ακολουθίες, όλη την τάξη και το τυπικό της Εκκλησίας μας;…σιγά, σιγά. Αργά και σταθερά.

Είναι έργο του διαβόλου και πλάνη μεγάλη, να νομίζουμε ότι, αφού δεν καταλαβαίνουμε και πολλά, (δεν γνωρίζουμε, γιατί η κατανόηση έρχεται μόνη της σιγά-σιγά), αφού νομίζουμε ότι δεν είναι «του στυλ» μας, να μην κάνουμε τίποτα απολύτως. Να αδιαφορούμε…

Κάποτε πήγε μια πολύ ηλικιωμένη, εντελώς αγράμματη, σε ένα χριστιανικό βιβλιοπωλείο και ζήτησε να αγοράσει το Ευαγγέλιο. Την είδε κάποιος γνωστός της και της λέει: τι το θες το Ευαγγέλιο θεία;

Αφού δεν ξέρεις ανάγνωση και γραφή, τι θα το κάνεις;

Αχ, παιδάκι μου, του απαντάει, θέλω μόνο να Το κρατώ αγκαλιά και να παρακαλώ τον Κύριο να βάλει την Σοφία των λόγων Του στην καρδιά μου!!!.

Προσέξτε ταπείνωση, προσέξτε ομολογία πίστεως και προσέξτε το προχωρημένο της ηλικίας της…Τι ωραίο παράδειγμα, τι ωφέλεια είχε αυτή η γυναίκα, από μια τόσο απλή κίνηση…

Τι μας στοιχίζει δηλαδή, πχ το Σάββατο, να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο που θα αναγνωστεί την Κυριακή, να το κατανοήσουμε με ή χωρίς μετάφραση, να διαβάσουμε τον Απόστολο που θα πει ο ψάλτης και να δούμε, τέλος, τι εορτάζουμε εκείνη την ημέρα που θα εκκλησιαστούμε;

Φτάνει να ανοίξουμε ένα οποιοδήποτε εκκλησιαστικό ημερολόγιο, για να βρούμε ποιος Άγιος εορτάζει, ποια αναγνώσματα θα ακουστούν κλπ. Δεν έχουμε ένα ημερολόγιο; Δεν έχουμε το Ευαγγέλιο; Δεν ξέρουμε πως θα τα προμηθευτούμε;

Εμείς, οι νεότερης ηλικίας άνθρωποι, χρήστες καλοί της τεχνολογίας και του Διαδικτύου, δεν έχουμε καμία απολύτως δικαιολογία: Όλα βρίσκονται κάπου στο Διαδίκτυο. Ευαγγέλιο, αναγνώσματα, μεταφράσεις: ΟΛΑ.

Καλό είναι βέβαια αυτά που βρίσκουμε, ειδικά αν πρόκειται για λόγια Ευαγγελίου και γενικότερα για θέματα Αγίας Γραφής να τα διασταυρώνουμε και από άλλες πηγές ή ακόμα καλύτερα να τα προμηθευτούμε σε έντυπη μορφή από έγκυρους, ορθόδοξους εκδοτικούς οίκους.

https://simeiakairwn.wordpress.com

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ" ΤΟΥ ΣΚΑΪ

Στην εκπομπή «Ιστορίες» του ΣΚΑΪ μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος μεταξύ άλλων περιέγραψε τον Υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, ως «προβληματικό άνθρωπο». «Άλλα λέει το πρωί, άλλα το βράδυ, είναι ασυνεπής στις σχέσεις και τα λόγια του» σημείωσε ο κ. Ιερώνυμος, ο οποίος έκανε λόγο και για μητρική σχέση της Εκκλησίας και του λαού και διερωτήθηκε: «Ποιος θα μας χωρίσει;». 

O Aρχιεπίσκοπος είπε ότι ο κ. Φίλης είναι «ασυνεπής στις σχέσεις του και στα λόγια του», ενώ αναφερόμενος στη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου, παρουσία του υπουργού Παιδείας, τόνισε ότι «δεν προλάβαμε να φύγουμε και ο κ. Φίλης τα άλλαξε όλα».

«Προβληματικός και ασυνεπής ο Φίλης»

Στην ερώτηση σχετικά με το «πώς φτάσαμε σε τόσο μεγάλη ένταση με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών με την κυβέρνηση», ο κ. Ιερώνυμος εξαπέλυσε βολές κατά του υπουργού Παιδείας, λέγοντας ότι «ο κ. Φίλης είναι ένας προβληματικός άνθρωπος» και πως «άλλα λέει το βράδυ, άλλα λέει το πρωί. Είναι ασυνεπής. Και το λέω αυτό ως Αρχιεπίσκοπος. Είναι ασυνεπής στις σχέσεις του και στα λόγια του. Επομένως από μία τέτοια σχέση δεν περιμένει κανείς καλούς καρπούς». 

Ο Αρχιεπίσκοπος πρόσθεσε: «Ο λαός τους ψήφισε, ο λαός θα απολαύσει τα καλά και τα κακά και στο συγκεκριμένο θέμα, ποιο λόγο έχει ο πρωθυπουργός, η Αριστερά, ο Κομμουνισμός -αν θέλετε- να έχει λόγο στα εκκλησιαστικά πράγματα; Ολόκληρη ιστορία ποιος θα πάρει το παγκάρι της Ευαγγελιστρίας, του ναού της Τήνου. Και την καλύτερη απάντηση την έδωσε το ΚΚΕ. Και από τα κόμματα όλα το ΚΚΕ. Ο κ. Κουτσούμπας. Και τον συγχαίρω από αυτή τη θέση είπε "δε μπορώ να καταλάβω ένα κομμουνιστικό κόμμα, μία Αριστερά, τι δουλειά έχει στο παγκάρι της Εκκλησίας;"».

Συνέχισε λέγοντας: «Υπάρχει σύγχυση αποστολής και είναι πολύ επικίνδυνο. Ο κ. Φίλης θέλει να ορίσει τι θα διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία. Έχει το δικαίωμα ως υπουργός Παιδείας αλλά η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να πει ποια είναι η πίστη της; Όταν βλέπει ότι όλα κατακρεμνίζονται και στο θέμα της Παιδείας και στο θέμα των σχέσεων, στις παραδόσεις μας, στην Ιστορία. Δεν έχει λόγο αυτή η Εκκλησία να πει πώς θέλει τα Θρησκευτικά;».
Συνέχισε λέγοντας: «Έχετε αυτές τις απόψεις, τις σεβόμαστε. Ακούστε και τις απόψεις της Εκκλησίας, να κάνουμε επιτροπές, να υπάρξει συμφωνία να δημιουργηθεί ένα νέο βιβλίο. Η άποψή μου είναι να γίνει μία επιτροπή της Εκκλησίας και μία επιτροπή του Πρωθυπουργού, που θα συνεργαστούν. Συμφωνήσαμε σε αυτό».

«Το Μαξίμου απάντησε ότι οι απόψεις Ν. Φίλη είναι προσωπικές»

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τόνισε ότι ρώτησε τον κ. Φίλη μπροστά στον πρωθυπουργό «αν έχει να μας πει κάτι δικό του» και εκείνος του απάντησε: «Έχουμε μπροστά μας τον πρωθυπουργό, ό,τι πει ο πρωθυπουργός». Ο κ. Ιερώνυμος συνέχισε: «Φύγαμε ειρηνικά και όμορφα, είπαμε τις απόψεις μας στους δημοσιογράφους, ε, δεν προλάβαμε να φύγουμε και ο κ. Φίλης τα άλλαξε όλα. Τόσο, που αισθάνθηκα άσχημα κι εγώ και τα μέλη της Επιτροπής άσχημα όταν πήγαμε στη Σύνοδο, να τους έχουμε πει άλλα πράγματα και να ακούγονται άλλα. Στη διαμαρτυρία μας απάντησε το γραφείο του Πρωθυπουργού και μας λέει «μην ακούτε, αυτά που είπε ο Πρωθυπουργός, αυτά θα γίνουν. Οι απόψεις του κ. Φίλη είναι προσωπικές απόψεις». 

«Να εμπλουτίσουμε τις άλλες θρησκείες αλλά όχι να αλλοιώσουμε την δική μας»

Στην ερώτηση για το αν πρέπει να διδάσκονται και άλλες θρησκείες στα σχολεία, αλλά να υπάρχει κι ένα κομμάτι για την ορθοδοξία, ο Αρχιεπίσκοπος απάντησε πως «αν δείτε τα βιβλία που κυκλοφορούν, έχουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι. Αλίμονο μας εάν δεν κάνουμε για τις άλλες θρησκείες σήμερα. Να τις εμπλουτίσουμε. Αλλά όχι να μπορούμε να αλλοιώσουμε και να χαλάσουμε το δικό μας. Δεν είναι της ώρας. Αν σας κάνω μία μικρή ανάλυση στα μαθήματα που επιχειρείται να γίνει, θα σηκωθείτε από τη θέση σας. Θα φρίξετε. Αλλά αυτά είναι για άλλους και για άλλο χρόνο».

«Δεν έχουμε ούτε ακραίους, ούτε Ταλιμπάν»

Ερωτηθείς αν υπάρχουν ακραίες φωνές στην Εκκλησία, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είπε ότι «δεν έχουμε ούτε ακραίους, ούτε Ταλιμπάν», ενώ ανέφερε ότι «δεν κάνει λάθος ο Αμβρόσιος, είναι λάθος ο τρόπος που τα λέει».  «Ούτε ακραίους έχουμε, ούτε Ταλιμπάν. Έχουμε ανθρώπους, οι οποίοι βλέπουν με έναν άλλο τρόπο πολλά θέματα, μεταξύ των οποίων και αυτό και θέλουν μία άλλη αντιμετώπιση», είπε χαρακτηριστικά.

Χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας

Ο Αρχιεπίσκοπος: υπογράμμισε ότι «δεν υπάρχει στην Αποστολή την ποιμαντική της Εκκλησίας, η λέξη χωρισμός. Χωρίζω ποιον; Το παιδί μου; Στην Ελλάδα οι πολίτες δημιουργούν το Κράτος. Υπάρχει μία σχέση. Η Εκκλησία γεννάει τους πολίτες». Συνέχισε λέγοντας ότι «για εμάς, δεν υπάρχει η λέξη χωρισμός. Όποιος όμως θέλει από το Κράτος, από τους πολίτες, να πάει στο καλό. Δεν μας πειράζει. Τον περιμένουμε να ξαναγυρίσει». Μιλώντας για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, σημείωσε ότι μέχρι στιγμής «όλες οι προτάσεις για την εκκλησιαστική περιουσία πάσχουν». 

«Έχουμε 10.000 οικογένειες ιερέων. Θα τους αφήσουμε χωρίς μισθό;» διερωτήθηκε και πρόσθεσε: «Ας μας δώσει το κράτος όλη την περιουσία που μας έχει πάρει αντί να μας δίνει το μισθό». «Μητρική σχέση μεταξύ Εκκλησίας και λαού, ποιος θα μας χωρίσει;» Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος έκανε λόγο για μητρική σχέση που υπάρχει μεταξύ της Εκκλησίας και του λαού και διερωτήθηκε «ποιος θα μας χωρίσει;».

Για Προσφυγικό και «κίνδυνο ισλαμοποίησης»

Ο κ. Ιερώνυμος εξέφρασε την εκτίμηση ότι ο τόπος «προχωράει από στιγμή σε στιγμή στον αφελληνισμό και στον αποχριστιανισμό» και έκανε λόγο για «κίνδυνο ισλαμοποίησης», χαρακτηρίζοντας «βαθιά νυχτωμένους» εκείνους που δεν το βλέπουν. Για το αν βλέπει πραγματικό κίνδυνο ισλαμοποίησης της χώρας, ο Αρχιεπίσκοπος είπε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι κίνδυνος ισλαμοποίησης όταν πιστεύουμε ότι αυτοί ήρθανε και θα πάνε στις πατρίδες τους. Αλλά δεν είναι ότι το καλύτερο. Είναι μια απόπειρα αλλοίωσης από κέντρα. Να μην είναι μόνο η γλώσσα ελληνική, να μην είναι μόνο θρησκεία η ελληνική, να μην είναι μόνο η συνείδηση ελληνική. Ο τόπος μας προχωράει από στιγμή σε στιγμή στον ανθελληνισμό και στον αποχριστιανισμό. Εκείνοι που δεν το βλέπουν είναι μακριά νυχτωμένοι. Και εκείνοι που το βλέπουν χαίρονται γιατί βλέπουν και το καμαρώνουν ότι το πρόγραμμα τους και το όνειρο τους πραγματοποιείται».

Ο Καμμένος μου είπε «αν δεν συμφωνείτε Μακαριότατε, ρίχνω την κυβέρνηση αύριο το πρωί»

Ο κ. Ιερώνυμος αποκάλυψε ότι ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος του είπε πως «αν δεν συμφωνείτε Μακαριότατε, ρίχνω την κυβέρνηση αύριο το πρωί». Χαρακτήρισε ωστόσο δημιουργικές τις συζητήσεις του με τον πρωθυπουργό, ενώ καταλόγισε στα κόμματα ότι «δεν μπόρεσαν να κάνουν μαζί ένα τείχος», για να έχουν πιο ισχυρή φωνή στις Βρυξέλλες. Ο Αρχιεπίσκοπος παραδέχθηκε ότι δεν έχει αρμοδιότητα για να αλλάξει ο κ. Φίλης και έδειξε θετικός στο να εμπλουτιστεί η διδασκαλία για άλλες θρησκείες, «όχι όμως να αλλοιώσουμε τη δική μας» όπως είπε. Προειδοποίησε επίσης ότι, αν διαφανεί αδιέξοδο, η Εκκλησία «δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια».

Για το ενδεχόμενο τζαμιού στην Αθήνα

Τέλος, ερωτηθείς για το ενδεχόμενο ανέγερσης τζαμιού στην Αθήνα, ο αρχιεπίσκοπος ανέφερε ότι «θα μπορούσε να αναβληθεί, έως ότου ξεκαθαρίσει το θέμα των μουσουλμάνων. Θα μείνουν εδώ, δικαιούνται. Αν όμως είναι περαστικοί τι χρειάζεται; Τίποτα δε θα κάνουμε». Διερωτήθηκε: «Ποιος θα το διοικήσει; Θα είναι ένας τόπος προσευχής ή θα είναι ένας χώρος διδασκαλίας; Ποιος θα διδάξει τον μουσουλμανισμό; Είναι ένα πρόβλημα αυτό. Και ο άλλος ο κίνδυνος ότι θα γίνει αφορμή πολέμου μεταξύ των μουσουλμάνων. Στο τζαμί ποιοι θα πάνε; Θα πάνε οι Σιίτες, θα πάνε οι Σουνίτες; Θα αρχίσει ένας άλλος καυγάς εσωτερικός».

2/11/2016

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ Γ’- ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ: Ο ΘΕΟΣ Ή ΕΜΕΙΣ;

Ἡ ἀληθινὴ εὐσέβεια (γ)

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ: Ο ΘΕΟΣ Ἢ ΕΜΕΙΣ;

π. Δημητρίου Μπόκου

Πολ­λοὶ ἄν­θρω­ποι σή­με­ρα θὰ δι­α­φω­νοῦ­σαν μὲ τὴ στά­ση τοῦ Ἰὼβ ἔ­ναν­τι τοῦ Θε­οῦ κατὰ τὴν ὥρα τῆς φοβερῆς δοκιμασίας του (βλ. ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 383, Ἰ­ούν. 2015). Καὶ αὐ­τό, για­τὶ σή­με­ρα ὅ­λο καὶ λι­γό­τε­ρο οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­χουν τὴ δι­ά­θε­ση νὰ ἐκ­χω­ρή­σουν στὸν Θε­ὸ δι­και­ώ­μα­τα ἐ­πὶ τῶν κε­κτη­μέ­νων τους. Δὲν τὸν ἀ­να­γνω­ρί­ζουν Κύ­ριό τους.

Ἰ­δι­αί­τε­ρα ἰ­σχύ­ει αὐ­τὸ προ­κει­μέ­νου γιὰ τὰ παι­διά τους. Οἱ γο­νεῖς τὰ θε­ω­ροῦν ἀ­πο­κλει­στι­κὸ κτῆ­μα τους. Δὲν ἐν­νο­οῦν νὰ ἀ­φή­σουν κα­νέ­να, οὔ­τε τὸν Θε­ό, νὰ πα­ρεμ­βλη­θεῖ στὴ σχέ­ση τους μα­ζί τους. Τὰ θέ­λουν ὁ­λωσ­δι­ό­λου δι­κά τους. Ἰ­δί­ως ἂν τὰ ἀ­πέ­κτη­σαν μὲ δυ­σκο­λί­α, σύ­νη­θες πράγ­μα σή­με­ρα. Γι’ αὐ­τὸ καὶ τοὺς εἶ­ναι ἀ­δι­α­νό­η­το νὰ χαθεῖ κά­ποι­ο παι­δί τους, νὰ τὸ πά­ρει ὁ Θε­ὸς πρὶν τὴν ὥ­ρα του. Ἀ­κό­μα καὶ συ­νει­δη­τοὶ Χρι­στια­νοὶ δείχνουν ἐ­ξαι­ρε­τι­κὴ δυ­σκαμ­ψί­α στὸ ζή­τη­μα αὐ­τό. Ἐ­ξε­γεί­ρον­ται καὶ δυ­σα­να­σχε­τοῦν ἐ­ναν­τίον τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν ἐ­πι­συμ­βεῖ κάτι τέτοιο. Ἡ λο­γι­κὴ τοῦ Ἰ­ὼβ τοὺς φαί­νε­ται ἀ­κα­τα­νό­η­τη.

Ἔ­χου­με δη­λα­δὴ τὴν αἴ­σθη­ση ὅ­τι τὰ παι­διὰ μᾶς ἀ­νή­κουν ἀ­πο­κλει­στι­κά. Ἐ­μεῖς τὰ γεν­νᾶ­με, ἐ­μεῖς τὰ με­γα­λώ­νου­με, ἐ­μεῖς ὑ­πο­φέ­ρου­με νύ­χτα-μέ­ρα γι’ αὐ­τά. Αὐ­τὰ εἶ­ναι ὁ­λό­κλη­ρη ἡ ζω­ή μας. Ξε­χνᾶ­με ὅ­μως ὅ­τι δὲν τὰ δη­μι­ουρ­γοῦ­με μό­νοι μας. Μᾶς δι­α­φεύ­γει ὅ­τι ἀ­πό­λυ­τος Δη­μι­ουρ­γὸς εἶ­ναι μό­νο ὁ Θε­ός. Πη­γὴ τῆς ζω­ῆς, τοῦ καλοῦ, τῆς κά­θε ὕ­παρ­ξης, εἶ­ναι μό­νο ὁ Θε­ός. Μό­νο τὸ κα­κὸ δὲν πη­γά­ζει ἀ­πὸ τὸν Θε­ό. Ὅ­λα τὰ ὑ­πό­λοι­πα, τὰ «κα­λὰ λί­αν» τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας, τὰ γεννᾶ ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ Θε­ὸς ὅ­μως στὸ θέ­μα τῆς γεν­νή­σε­ως τῶν παι­δι­ῶν θέ­λη­σε νὰ μᾶς κά­νει βο­η­θούς του. Ἀ­πὸ συγ­κα­τά­βα­ση. Ὄ­χι για­τὶ ἀδυνατοῦσε ὁ ἴδιος. Ἀλ­λὰ γιὰ νὰ τι­μή­σει ἐ­μᾶς. Νὰ δώ­σει ἀ­ξί­α στὰ πλά­σμα­τά του. Νὰ νοι­ώ­θου­με ὅ­τι εἴ­μα­στε ἀ­πό­λυ­τα ση­μαν­τι­κοὶ γι’ αὐ­τόν. Ὅτι κάτι κάνουμε κι ἐμεῖς. Γι’ αὐ­τὸ μᾶς ἔ­κα­με τὴν τι­μὴ νὰ εἴ­μα­στε συν­δη­μι­ουρ­γοί του. Νὰ ἔ­χου­με τὴν ἀ­προ­σμέ­τρη­τη χα­ρὰ καὶ ἱ­κα­νο­ποί­η­ση νὰ φτι­ά­χνου­με μα­ζί του τὸν νέ­ο ἄν­θρω­πο. Νὰ γινόμαστε κι ἐμεῖς γονεῖς. Ἀ­να­θέ­τει λοιπὸν σὲ μᾶς νὰ δί­νου­με σάρ­κα καὶ ὀ­στᾶ, τὸ σῶ­μα. Κι Ἐ­κεῖ­νος χτί­ζει τὴν ψυ­χὴ μὲ τὸ ἐμ­φύ­ση­μα τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, ὅ­πως ἔ­κα­με καὶ μὲ τὸν πρῶ­το ἄν­θρω­πο, τὸν Ἀ­δάμ. Καὶ ἔ­τσι γί­νε­ται «ψυ­χὴ ζῶ­σα» ὁ νέ­ος ἄν­θρω­πος, τὸ παι­δί μας.

Ὁ Θε­ὸς δὲν δη­μι­ουρ­γεῖ τὴν ψυ­χὴ πρὶν πλά­σου­με ἐ­μεῖς, μὲ τὴ δι­κή Του βέ­βαι­α συ­ναί­νε­ση, τὸ σῶ­μα. Καὶ τὰ δυ­ὸ μα­ζί, ψυ­χὴ καὶ σῶ­μα, χτί­ζον­ται ταυ­τό­χρο­να, ὅ­ταν θε­λή­σει ὁ Θε­ός, ὁ μό­νος κα­τ’ οὐ­σί­αν Δη­μι­ουρ­γός. Ἡ ζω­ὴ τοῦ νέ­ου ἀν­θρώ­που ξε­κι­νά­ει μὲ τὴν ἕ­νω­ση αὐ­τὴ τῆς ψυ­χῆς καὶ τοῦ σώ­μα­τος καὶ τε­λει­ώ­νει, ὅ­ταν πά­λι ἡ ψυ­χὴ χω­ρι­σθεῖ ἀ­πὸ τὸ σῶ­μα. Ὁ Θε­ὸς καὶ ὄ­χι ἐ­μεῖς ὁ­ρί­ζει τὴν εἴ­σο­δό μας καὶ τὴν ἔ­ξο­δό μας ἀ­πὸ τὸν κό­σμο αὐ­τόν.

Πρῶ­τα λοι­πὸν εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ τὰ παι­διά μας καὶ με­τὰ δι­κά μας. Ὅ­λοι ἔ­χου­με τὸν Θε­ὸ πα­τέ­ρα μας, πλά­στη μας, δη­μι­ουρ­γό μας. Αὐ­τὸς μᾶς ἔ­δω­σε τὸ δι­καί­ω­μα νὰ τὸν προ­σφω­νοῦ­με: «Πά­τερ ἡ­μῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς». Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Κύ­ριος τῆς ζω­ῆς μας, «θα­να­τοῖ καὶ ζω­ο­γο­νεῖ» (Α΄ Βασ. 2, 7), σ’ αὐ­τὸν ἀ­πο­κλει­στι­κὰ ἀ­νή­κου­με. Ὅ­ποι­ος δὲν τὸ ἀ­να­γνω­ρί­ζει αὐ­τό, δεί­χνει ἁ­πλῶς τὴ μι­κρό­νοι­ά του.

Ἐ­μεῖς ἂς τὸν εὐ­χα­ρι­στοῦ­με πάν­το­τε. «Ἐ­πὶ ταῖς εἰ­σό­δοις ἡ­μῶν ταῖς εἰς τὸν κό­σμον τοῦ­τον, καὶ ταῖς ἐ­ξό­δοις». Καὶ γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ἔξοδό μας.

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 384, Ἰούλιος 2015)

(Συνεχίζεται)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ: Η ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ, ΩΣ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ

Εἰσήγηση στό Ἀντιαιρετικό Σεμινάριο

 τῆς Ἱεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας,

17 Ὀκτωβρίου 2016

Οἱ ἀποφάσεις ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Συνόδων ὑπόκεινται στήν ἁγιοπνευματική κρίση τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς ἀνά τόν κόσμο Ἐκκλησίας. Ὡς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νοοῦνται ὅλοι οἱ πιστοί –κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί- οἱ ὁποῖοι, δυνάμει τοῦ Ἁγίου Χρίσματός τους, ἐπικυρώνουν ἤ καί ἀπορρίπτουν τίς δογματικές ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Ἐπισκόπων, πού τούς ἐκπροσώπησαν, στήν περίπτωση πού αὐτοί δέν ἦσαν «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», διαχρονικῶς. Ἔτσι, ἡ δογματική συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ἀποτελεῖ τήν ἀνώτατη αὐθεντία στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία -Ἐκκλησία- ἐκφράζει θεσμικά καί ἀλαθήτως ἡ ὄντως Οἰκουμενική Σύνοδος, καί εὔλογα τότε αὐτή ἔχει δεσμευτικές ἀποφάσεις γιά τό σύνολο τῶν πιστῶν ὅλων τῶν ἐπιμέρους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της εισήγησης εδώ:

ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ- ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΡΩΣΙΑ: ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 12ΧΡΟΝΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ

Ένα αγόρι δώδεκα ετών πέθανε στην ενορία του π. Αλεξίου στη Ρωσία. Στη ζωή του το παιδί αυτό ήταν ιδιαίτερα ήσυχο και το σκέπαζε ή χάρη του Θεού.
Ήταν σαν άγγελος και όλοι το θεωρούσαν έτσι. Παντού όπου στεκόταν μετέδιδε γαλήνη.

Αν σε μια παρέα ακουγόταν σφοδρή συζήτηση ή τσακωμοί, το παιδί στεκόταν σ’ αυτή σιωπηλά, χωρίς να πει ούτε μια λέξη! Αλλά από τα αγνά του μάτια πεταγόταν σαν ένα ουράνιο φώς και όταν οι μεγάλοι καταλάβαιναν ότι είναι δίπλα τους ό άγγελος αυτός, σταματούσαν αμέσως το μάλωμα. Και όταν γινόταν τελεία ησυχία στην παρέα, το παιδί χαμογελούσε αγνά και πήγαινε άλλου.

Οι άνθρωποι παρατηρούσαν ότι το παιδί αυτό δεν πήγαινε ασκόπως πέρα δώθε, όπως τα άλλα παιδιά, αλλά πήγαινε και στεκόταν εκεί που ήσαν τσακωμοί και σφοδρές συζητήσεις για να τις καθησυχάσει. Για να αποκατασταθεί κάπου ή ειρήνη ήταν αρκετό να παρουσιαστεί το παιδί αυτό, γι’ αυτό και το έλεγαν αγγελούδι τους. Και πραγματικά είχε αγγελική εμφάνιση. Τα μαλλάκια του, τα μάτια του, το χαμόγελο του το παρουσίαζαν σαν άγγελο. Όταν χαμογελούσε έλαμπε. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί άνθρωποι και το υπεραγαπούσαν. Αλλά και όλοι στο χωριό υπεραγαπούσαν αυτό το αγόρι-το αγαπούσαν περισσότερο ακόμη και από τα δικά τους παιδιά.

Κάποτε στο χωριό έγινε μια μεγάλη πανήγυρη. Με την ευκαιρία της πανήγυρης αυτής, που κράτησε πολύ, οι χωρικοί κάτοικοι του χωρίου μέθυσαν. Μετά το μεθύσι έγιναν πολλές αμαρτίες και ασωτίες στο χωριό. Γι` αυτόν τον λόγο το παιδί, για το οποίο μιλήσαμε, αρρώστησε σοβαρά από στενοχώρια και σε λίγες μέρες πέθανε.

Όταν διαδόθηκε στο χωριό το νέο του θανάτου του παιδιού, τότε οι χωρικοί ξύπνησαν από τη μέθη της ασωτίας τους, σκέφτηκαν σοβαρά και ξέσπασαν σε θρήνο. Κάθε ένας κατηγορούσε τον εαυτό του για τον θάνατο τού παιδιού και θεωρούσε τον θάνατο του σαν μια τιμωρία για την δική του ακολασία. Γερόντισσες γυναίκες οδύρονταν γι` αυτό το κακό και όλο το χωριό συγκεντρώθηκε στο σπίτι των γονέων τού παιδιού με βαθειά μετάνοια για τις παραβάσεις τους.

Το αγόρι ήταν ξαπλωμένο στο φέρετρο σαν ζωντανό• ένα χαμόγελο ήταν στα χείλη του. Ήταν ένας σιωπηλός αλλά βαρύς έλεγχος των χωρικών για τα αμαρτήματα τους. Όσοι το κοίταζαν κατέβαζαν το κεφάλι τους από ντροπή και έκλαιγαν. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, κατά την οποία όλοι έκλαιγαν για τις ασωτίες τους στην πανήγυρη, πού προκάλεσαν τον θάνατο τού παιδιού, δεν το έθαψαν.

Άρχισε όμως να παρουσιάζεται ή φθορά και πρασινωπά εξανθήματα εμφανίστηκαν στα χέρια του, χωρίς όμως να μυρίζει το σώμα τού νεκρού παιδιού. Τότε μετέφεραν το φέρετρο στην Εκκλησία και ό π. Αλέξιος Γκνεούσεβ άρχισε να ψάλλει την νεκρώσιμη Ακολουθία. Ό Άγιος Ιερέας με δυσκολία από τα κλάματα του έψαλλε την Ακολουθία.

Ή ώρα ήταν 5 μ .μ. όταν θα δινόταν ό τελευταίος ασπασμός. Είναι αδύνατον να περιγραφεί τί γινόταν στην Εκκλησία. Φωνές και κλάματα ακούγονταν. Κτυπούσαν τα στήθη τους. Κάθε ένας θυμούμενος τις ακολασίες του στην πανήγυρη, κατηγορούσε τον εαυτό του ως υπεύθυνο για τον θάνατο τού παιδιού. Ό π. Αλέξιος στεκόταν στο Ιερό Βήμα, προ τού θυσιαστηρίου, με υψωμένα τα χέρια του στον ουρανό και τόλμησε να κάνει την έξης προσευχή στον Θεό με φωνή ακουστή σε όλο το εκκλησίασμα:

«Θεέ μου, Θεέ μου! Βλέπεις ότι δεν έχω την δύναμη μέσα μου να δώσω τον τελευταίο ασπασμό σ’ αυτό το παιδί!, Μην επιτρέψεις σε εμέ, σε ένα γέροντα άνθρωπο, δούλο Σου και Ιερέα Σου, να αφήσω ντροπιασμένος αυτήν την Εκκλησία, γιατί ό εχθρός της ανθρωπότητας θα με περιπαίξει, τον υπηρέτη Σου, επειδή διέκοψα την Ακολουθία για την αδυναμία μου. Άλλα είναι πέρα από την δύναμη μου. Άκουσε τα βογγητά τού μετανοούντος λαού Σου. Δες την οδύνη των καρδιών αυτών των γονέων. Άκουσε, Κύριε, την αίτηση μου, την δέηση ενός γέροντα Ιερέα: Μη μας στερήσεις από όσα μας έδωσες για την διόρθωση μας, για την διδασκαλία μας και για την δόξα τού αγίου Σου ονόματος. Δεν μας είπες, Κύριε, ότι θα μας δώσεις ότι Σου ζητήσουμε με πίστη; Συ δεν είσαι, πολυέλεε Κύριε, που μας είπες, «Αιτείτε και δοθήσεται ύμίν…»; Ώ Δίκαιε Θεέ μου! Σ’ αυτήν την Εκκλησία δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει αυτό το παιδί και να τού δώσει τον τελευταίο ασπασμό. Εγώ είμαι ένας γέροντας άνθρωπος. Και εγώ, επίσης, δεν έχω την δύναμη… ΤΩ Θεέ μου, σπλαχνίσου μας! Άκουσε μας, Κύριε και Θεέ μας…». Και σιώπησε… Σε λίγο ό Ιερέας έπεσε στα γόνατα μπροστά στο Θυσιαστήριο και φώναξε με δυνατή φωνή:

«Έτσι, Κύριε, έτσι, άλλα ανάστησε αυτό το παιδί, γιατί τίποτε δεν είναι αδύνατο σε Σένα. Συ είσαι ό Κύριος μας, ό Κυβερνήτης μας… Σε παρακαλώ, όχι με υπερηφάνεια, άλλα με ταπείνωση…». Τότε, σαν μια λάμψη αστραπής φάνηκε και ένας δυνατός κρότος ακούστηκε ως απάντηση στον γέροντα Ιερέα, τον γονατισμένο ενώπιον του Θυσιαστηρίου!…

Γυρίζοντας πίσω, ό Ιερέας είδε το αγόρι να είναι όρθιο στο φέρετρο και να κοιτάζει προς όλες τις διευθύνσεις. «Όταν ό Ιερέας είδε ότι το παιδί ήταν όρθιο στο φέρετρο, έπεσε πάλι στα γόνατα του μπροστά στο Θυσιαστήριο και κλαίοντας σιωπηλά, άρχισε να ευχαριστεί τον Θεό για το θαύμα. «Έπειτα σηκώθηκε και χωρίς να πει λέξη κατευθύνθηκε προς το φέρετρο. Γύρω από το φέρετρο γινόταν μια απερίγραπτη ενθουσιαστική ταραχή.

Με δυσκολία ό Ιερέας προχώρησε διά μέσου τού πλήθους στο φέρετρο, πήρε το παιδί στην αγκαλιά του, το έφερε στο Ιερό, το έβαλε σε μια καρέκλα και αυτός έπεσε στα γόνατα. «Έπειτα κοινώνησε το αναστημένο παιδί τα άχραντα Μυστήρια και μετά το παρέδωσε στους γονείς του, οι οποίοι το μετέφεραν στο σπίτι.

Ό π. Αλέξιος όμως δεν έφυγε από την Εκκλησία αμέσως. Ήταν τόση ή συγκίνηση του από το συμβάν, ώστε δεν μπορούσε να φύγει. Κάθισε στον Ναό και διάβασε τον Ακάθιστο στην Θεοτόκο. Κατόπιν, βαθειά συγκλονισμένος, παρέμεινε κλινήρης επί μία εβδομάδα. Μετά το θαύμα, ο Μπάτιουσκα Αλέξιος έζησε τρία ακόμη χρόνια. Το παιδί έζησε έξι ακόμη χρόνια μετά την ανάσταση του και πέθανε σε ηλικία δέκα οκτώ ετών.

Τόση είναι ή δύναμη της προσευχής! Τόση είναι ή τόλμη που έχει στο Θεό ένας Άγιος Ιερέας!

Βιβλ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΟΡΛΩΦΣΥ. ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΤΟΥ Κ ΑΙΩΝΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΠΟΥΛΑΤ. ΤΒΕΡ 1992.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ NΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: «ΕΓΚΛΗΜΑ» Η ΔΗΘΕΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΟΠΑΔΩΝ

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου έχει μελετήσει το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία όσο κανείς. Η άποψή του αποτέλεσε την ομόφωνη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος στις συνομιλίες της με το υπουργείο.

Σταθερός στην άποψη ότι το μάθημα των θρησκευτικών που διδάσκονταν μέχρι τώρα στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, ανταποκρίνονταν πλήρως στο Ευρωπαϊκό δίκαιο. Ουδέποτε είχαν ομολογιακό ή κατηχητικό χαρακτήρα. Απεναντίας είχαν χαρακτήρα γνωσιολογικό, πολιτισμικό και συγχρόνως θρησκειολογική αναφορά. Ως εκ τούτου δεν υπήρχε πραγματικό θέμα να δημιουργηθεί. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύουμε την ενότητα του Ελληνικού λαού χάριν μερικών οπαδών.

Η Εκκλησία εργάστηκε και εργάζεται για την ενότητα του λαού, γνωρίζοντας όλοι την μακροχρόνια πολιτιστική, ψυχολογική, οικονομικής, αλλά κυρίως πολιτιστικής προσφοράς

Ως ο αρχαιότερος θεσμός η Εκκλησία, ακόμη και από την συγκρότηση του Ελληνικού κράτους, απαιτείται σεβασμός σε έναν θεσμό που κουβαλά μαζί του έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Δεν πρέπει να επιδιώκεται δήθεν σύγκρουση με την Εκκλησία για να ικανοποιούνται μερικοί οπαδοί. Αυτό είναι έγκλημα εναντίον της εκκλησίας και του Έθνους, εκτός αν κάποιοι θέλουν να χωρίσουν το Έθνος από την Εκκλησία.

Ο κ. Ιερόθεος συνοψίζει τους δύο λόγους που τον κράτησαν μακρυά από τη συμμετοχή του στην επιτροπή μελέτης των νέων προγραμμάτων για το μάθημα των θρησκευτικών, ενώ εξέφρασε την ελπίδα να μην φτάσει η Εκκλησία στο σημείο να αλλάζει εύκολα αποφάσεις, χάριν της διπλωματίας.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ