Το
ξερίζωμα της Ορθόδοξης πίστης των μαθητών
ως
στόχος των Νέων πολυθρησκειακών Προγραμμάτων στα Θρησκευτικά
Ηρακλής
Ρεράκης, καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής
Σχολής του ΑΠΘ
Οι γονείς θα στέλνουν πλέον τα παιδιά τους στο
σχολείο, ως βαπτισμένα και πιστά μέλη της Εκκλησίας και το σχολείο, σύμφωνα με
τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και του
Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), θα τους τα επιστρέφει με αλλοιωμένη
και ξεριζωμένη την πίστη στον Τριαδικό Θεό.
Το νέο αυτό Πρόγραμμα, που με τόσο ιδεοληπτικό
φανατισμό και αυταρχισμό νομοθετήθηκε και εφαρμόζεται από τον Σεπτέμβριο σε
όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης έχει προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις και
διαμαρτυρίες της Εκκλησίας, της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και ολόκληρου του
Ελληνικού λαού. Ουσιαστικά, το Υπουργείο Παιδείας αρνείται στους Έλληνες
ορθόδοξους μαθητές το αυτονόητο, συνταγματικό και νομοθετικό τους δικαίωμα να
αναπτύσσουν στο σχολείο τη δική τους θρησκευτική συνείδηση και πίστη,
επιβάλλοντάς τους την διδασκαλία μίας πολυθρησκειακής αγωγής, που, εν γνώσει
τους, μόνο θρησκευτική σύγχυση, πλάνη και πνευματικό αποπροσανατολισμό
προσφέρει κυρίως στα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου.
Τα νέα Προγράμματα, προσπαθώντας
να διαλύσουν τις ταυτότητες και τις διαφορές, διδάσκουν, αφενός κακοποιημένα
και λειψά στοιχεία για την πίστη τους και αφετέρου τις άλλες πίστεις,
υποτιμώντας ή περιφρονώντας έτσι όλες τις παιδαγωγικές θεωρίες για το τι, πότε
και πώς μαθαίνουν τα παιδιά σε κάθε ηλικιακή και πνευματική φάση της μαθητικής
τους ζωής. Το κύριο πρόβλημα, που χρησιμοποιείται ως εργαλείο αποδόμησης της
ορθόδοξης συνείδησης και πίστης των παιδιών, είναι η αναμεμειγμένη μορφή, ο
πολτός, το κράμα όλων μαζί των πίστεων, που μπερδεύει τα μικρά παιδιά που δεν έχουν
ακόμη την απαιτούμενη κριτική σκέψη και τις πνευματικές εμπειρίες να διακρίνουν
τη διαφορά του δικού τους από τους άλλους Θεούς, της δικής τους από τις άλλες
πίστεις.
Αυτόν τον πολυθρησκειακό ακταρμά, ωστόσο, έχουν το
απύθμενο θράσος οι αρμόδιοι του ΙΕΠ, να τον βαπτίζουν εσκεμμένα ορθόδοξη
διδασκαλία, προκειμένου να θολώσουν τα νερά, ενώ στην πραγματικότητα γνωρίζουν
καλά ότι αποτελεί μία κατήχηση σε μια εκκοσμικευμένη διαθρησκειακή
πνευματικότητα με φιλοσοφικοκοινωνική, πολιτική και πολιτισμική χροιά, που δεν
έχει καμιά σχέση με τη διδασκαλία και την πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον
ένα αληθινό Θεό και στον Αποκαλυφθέντα στον κόσμο Ιησού Χριστό. Με τα νέα
Θρησκευτικά, τα παιδιά δεν θεωρούνται μέλη της Εκκλησίας και δεν μαθαίνουν ότι
ο αληθινός Θεός είναι ένας και είναι ο Τριαδικός Θεός στον οποίο αυτά
βαπτίστηκαν και πιστεύουν, αλλά ότι η ορθόδοξη πίστη τους και το
περιεχόμενό της είναι ισάξιο και ισότιμο με εκείνο των θρησκειών το κόσμου.
Διατηρούν το όνομα του Θεού, επειδή γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος δεν ζει χωρίς
πίστη στον Θεό, προτείνουν, όμως, στην πραγματικότητα, εμμέσως πλην σαφώς,
έναν Θεό κοινό για όλες τις θρησκείες με πολλαπλές θρησκειακές πτυχές,
ανάλογα με την πίστη εκάστου, στον οποίον όλοι αδιακρίτως θα πιστεύουν σύμφωνα
με τον κετευθυντικό ρόλο του Υπουργείου και του ΙΕΠ.
Όπως καταλαβαίνει κάθε ένας λογικός Έλληνας, με αυτόν
τον νέον -κοινό για όλους- Θεό που θέλει να επιβάλει στην νέα γενιά το
Υπουργείο Παιδείας και το ΙΕΠ παίρνουν, ως πολιτική ηγεσία, εχθρική στάση και
θέση διώξεως της πίστεως των ορθοδόξων μαθητών και φυσικά επιθετική θέση
εναντίον της Εκκλησίας, μέλη της οποίας αποτελούν οι ορθόδοξοι μαθητές. Ο
διδασκόμενος κοινός σε όλους τους θρησκευόμενους Θεός δεν είναι ο αληθινός Θεός
της Εκκλησίας, αλλά ο αντίθεος, ένας ψεύτικος δηλαδή Θεός, που, μέσω του
σχολείου πλέον, θα φυτεύεται πονηρά και σκόπιμα στις ψυχές, στο μυαλό και στη
σκέψη των μαθητών, διασπείροντας τον θρησκευτικό συγκρητισμό, τη σύγχυση, τον
σχετικισμό και το ψέμα στα περί Θεού υπαρξιακά ερωτήματα των μαθητών. Ο Χριστός,
όμως, ήλθε στον κόσμο, ως Σωτήρας και Λυτρωτής, για να απαλλάξει τον
άνθρωπο από την περί Θεού ή Θεών πλάνη και να του δείξει, στο άγιο Θεανθρώπινο
πρόσωπό Του, τον Αληθινό Θεό και την αληθινή και αιώνια ζωή. Το πλέον
κινδυνευόμενο και απειλούμενο με τα νέα Προγράμματα των Θρησκευτικών είναι η
πίστη στον Χριστό, μέσω της οποίας έρχεται στον άνθρωπο η σωτηρία.
Τα νέα Προγράμματα δεν εκλαμβάνουν τα παιδιά ως
πρόσωπα που έχουν ανάγκη να πιστεύουν για να έχουν ζωή αιώνια και ως εκ τούτου,
να έχουν σχέση με την Εκκλησία τους. Δεν θεωρούν τον Τριαδικό Θεό ως τον Θεό, στο
όνομα του οποίου βαπτίστηκαν και πιστεύουν. Γι’ αυτό, σε όλες σχεδόν τις
ενότητες διδάσκουν ένα πάνθεο Θεών και θρησκειών, που είναι βέβαιο ότι
δημιουργεί πνευματικό αποπροσανατολισμό που οδηγεί σε δρόμους μακράν του
αληθινού Θεού και της αληθινής και αιώνιας ζωής, ως σκοπού της ζωής του κάθε
Χριστιανού.
Όλοι οι
ειδικοί παιδαγωγοί του κόσμου υποστηρίζουν ότι το σχολείο αποτελεί μια συνέχεια
της οικογένειας και ότι το σχολείο δεν μπορεί να είναι αντίθετο και
εχθρικό στο ηθικοπνευματικό, πολιτισμικό και θρησκευτικό πλαίσιο που ζει
η οικογένεια και η κοινωνία. Αυτό το πλαίσιο είναι αυτό που έχουν ανάγκη και
για το οποίο ενδιαφέρονται οι μαθητές και αυτό οφείλει το σχολείο να ερμηνεύει,
να αναλύει και να εξηγεί στα παιδιά. Τα νέα Προγράμματα, εκ του χαρακτήρα και
του περιεχομένου τους, είναι ολοφάνερο ότι δεν τηρούν τις ψυχοπαιδαγωγικές
προϋποθέσεις, που είναι απαραίτητες για τη σύνταξη Προγραμμάτων, αφού δεν
λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα καθώς τη νοητική και αντιληπτική
δυνατότητα και δεκτικότητα των παιδιών. Γι’ αυτό και, τελικά, είναι ακατάλληλα
και βλαβερά για παιδιά. Όταν όμως η παιδεία χρησιμοποιείται καταχρηστικά ως
μέσο προπαγάνδας, αποπλάνησης και ποδηγέτησης των νέων, τότε χάνει το νόημά της
και καταντά φυλακή των συνειδήσεων. Η πίστη στον αληθινό Θεό ήταν και είναι για
τον ελληνικό λαό ό, τι πιο πολύτιμο για τη ζωή του, διότι, με βάση την
αγιογραφική διδασκαλία, γνωρίζει ότι διά της πίστεως στον Σταυρωθέντα και
Αναστάντα Χριστό και αληθινό Θεό, ο άνθρωπος περνά από τον θάνατο στη ζωή και
ότι ο πιστεύων σ΄ Αυτόν έχει ζωή αιώνια. Ο λόγος που ο ελληνικός
λαός έχει αναστατωθεί για την οικτρή παρέμβαση αλλοίωσης και μετατροπής του
χαρακτήρα της σχολικής χριστιανικής αγωγής των μαθητών, είναι ότι κάθε μέρα και
πιο πολύ πληροφορείται μαθαίνει, ακούει, διαβάζει και κατανοεί ότι τα νέα
Προγράμματα για τα θρησκευτικά δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ύπουλος και
παραπλανητικός μηχανισμός πολυθρησκειακών γνώσεων, που δεν λαμβάνουν υπόψη,
αλλά ματαιώνουν και μηδενίζουν την πίστη που έχει δικαίωμα να δίνει κάθε γονέας
στα παιδιά του. Αυτό αποτελεί μια αντίθεη,
παράνομη, αντιδημοκρατική και αντίθετη προς τη βούληση του λαού παρέμβαση, που
στοχεύει να οδηγήσει σε επικίνδυνες για την πνευματική υγεία και ισορροπία των
νέων ατραπούς και αυτό φυσικά δεν πρόκειται ούτε να το δεχθεί ούτε να το
συγχωρήσει ο πιστός ελληνικός λαός. Ελπίζουμε και ευχόμαστε η νέα ηγεσία του
Υπουργείου Παιδείας να κάνει άλλους, διαφορετικούς από την προηγούμενη,
χειρισμούς στο θέμα των Θρησκευτικών, διότι η Ορθόδοξη πίστη, με οποιαδήποτε
μορφή της, είτε ως «μεγάλη» είτε ως «κόκκος σινάπεως» είναι πίστη, ριζωμένη
μέσα στην ψυχή του λαού και όποιος, με οποιαδήποτε εξουσιαστικά μέσα, φανερά ή κρυφά
προσπάθησε διαχρονικά να την ξεριζώσει, όχι μόνον απέτυχε οικτρώς, αλλά
αποκαλύφθηκε και καταγράφηκε και με μελανά χρώματα η προσπάθειά του.
