Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ, ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ

ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Διαβάζοντας κανείς την Επιστολή του Αγίου Φωτίου προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας, και προσμετρά καλύτερα τη σημερινή κρατούσα αθεϊστική αντιλογία. Είναι λυπηρό ο λαός, που στην μεγάλη του πλειοψηφία, το πρώτιστο που έχει είναι η Ορθόδοξη Πίστη του, να αμοίβει από αντίδραση στα Κρατικά αξιώματα αυτούς επιμένουν σε αθεϊστικές ατραπούς.

Ο Άγιος Φωτίου στην επιστολή του προς τον Μιχαήλ το άρχοντα της Βουλγαρίας απευθύνεται ως εξής : «Τω περιφανεστάτω και περιβλέπτω ηγαπημένω εν Κυρίω πνευματικώ υιώ Μιχαήλ τω εκ Θεού άρχοντι Βουλγαρίας». Δυστυχώς ούτε την προλογική αυτή αναφορά δεν μπορεί ειλικρινώς ένας Ιεράρχης να απευθύνει στο πλήθος των κρατούντων που εμμένουν στα αθεϊστικά κατάλοιπα.

Η επιστολή του Αγίου Φωτίου προς τον Μιχαήλ το άρχοντα της Βουλγαρίας και συγκεκριμένα στο πρώτο μέρος αυτής αναφέρει τα εξής : «ων η τιμιωτάτη και των άλλων πρωτεύουσα χάρις προς το θείον εστίν απλανής και σωτήριος χειραγωγία, ην πρώτη και μόνη χαρίζεται της καθαράς και αμωμήτου πίστεως ημών των Χριστιανών η μάθησις και μυσταγωγία, αύτη γαρ της πολυμόρφου πλάνης τον άνθρωπον απαλλάττουσα και τα της καρδίας όμματα της εκείθεν αχλύος αποκαθαίρουσα, καθαρά ψυχής θεωρία τω καθαρωτάτω κάλλει της λατρείας καθαρώς ενατενίζειν παρέχεται· δι’ ης εις την υπέρ νουν ουσίαν και πάντων αιτίαν και δημιουργόν αναγόμενοι την ενοειδή και υπέρθεον της τριάδος θεότητα, καθ’ όσον εστίν ανθρώπω δυνατόν, ενοπτριζόμεθα».

Τόσο η χρήση του απαρεμφάτου «ενατενίζειν», όσο η ρηματική χρήση «ενοπτριζόμεθα» καταδεικνύουν το πνευματικό ύψος της παραδειγματικής συμβουλευτικής προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας, για ουσιαστική συμμετοχή στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Αυτό εξάλλου δηλώνει και η αναφορά του Αγίου Φωτίου στην μάθηση και μυσταγωγία της πίστης. Ακόμα και η επιλογή χρήσης επιθέτων, όπως στις φράσεις «καθαρά ψυχής θεωρία», «τω καθαρωτάτω κάλλει της λατρείας», «αναγόμενοι την ενοειδή και υπέρθεον της τριάδος θεότητα», καταδεικνύουν την υποδεικνυόμενη υψηλή πνευματικότητα, προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας. 

Διαβάζοντας λοιπόν κανείς την επιστολή του Αγίου Φωτίου προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας, αντιλαμβάνεται το αντιλογικό μέγεθος της σημερινής αθεϊστικής στάσης. Τι κρίμα να μη μπορεί ένας Ιεράρχης να αναφερθεί έστω και ακροθιγώς στην Ορθόδοξη Πίστη, απευθυνόμενος προς δεδηλωμένους άθεους κρατούντες. Δυστυχώς οι ‘’αρχές’’ του εσκοτισμένου ‘’διαφωτισμού’’, όπως αυτού που οι κάθε λογής άθεοι προβάλλουν, δεν επιτρέπουν τέτοιες αναφορές.

Τουναντίον επιδιώκεται χωρισμός Εκκλησίας Κράτους και η άθεη Παιδεία προωθείται ποικιλοτρόπως. Η εμμονή αθέων κρατούντων στη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε συγκρητιστικό θρησκειολογικό μάθημα, την πρόθεση τούτη ερμηνεύει. «Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklärung (Διαφωτισμός) ποτέ δεν δύναται παιδεία δι’ ημάς» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).

http://aktines.blogspot.gr

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ; - ΤΗΝ 15Η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Γέροντος Πορφυρίου,

Ηγουμένου Ιεράς Μονής Τιμίου

Προδρόμου Σκήτης Βεροίας

----------------------------------------------

Η ερώτηση που προβάλλει είναι: Τι είναι τελικά η νηστεία; Και μία άλλη εξίσου σημαντική ερώτηση: Να κάνω νηστεία, αφού δεν μπορώ να κόψω τα πάθη και τις αμαρτίες μου;

Με όσα ξέρω αλλά κυρίως με όσα έμαθα στον Ιερό Άθωνα, θα προσπαθήσω να ψελλίσω λίγες σκέψεις. Είμαι σίγουρος για το ότι άλλοι αδελφοί και πνευματικοί πατέρες ξέρουν αλλά και εφαρμόζουν πολύ περισσότερα.

Τι είναι νηστεία; Είναι αποχή τροφών. Δεν τρώω και δεν πίνω κάποιες συγκεκριμένες τροφές.

Ωραία. Αλλά αυτό γίνεται και στην δίαιτα. Και εκεί ο γιατρός απαγορεύει να φάμε διάφορες τροφές. Σωστά. Συνεπώς υπάρχουν κοινά ανάμεσα στην νηστεία και στην δίαιτα.

Υπάρχει όμως και η διαφορά. Η δίαιτα είναι σεβαστή και επιβάλλεται για ιατρικούς λόγους από τους γιατρούς για το υλικό και ευλογημένο, για το πλασμένο από τα χέρια του Θεού, σώμα μας.

Η νηστεία είναι εντολή του ίδιου του αγίου Θεού. Ο Χριστός νήστευε.

Η νηστεία είναι απόδειξη ότι αγαπώ τον Θεό. Η νηστεία είναι δείγμα γιά το ότι περιμένω τον Θεό. Δεν στερούμαι τις τροφές, αφού με γεμίζει η αγάπη του Θεού και η προσευχή.

Ποιός ερωτευμένος δεν κάνει θυσίες, πολλές φορές αμέτρητες, όταν αγαπάει και περιμένει τον έρωτά του; Ποιος δεν πονάει όταν αγαπάει; 

Ε, λοιπόν, το ίδιο είναι και στην πνευματική ζωή. Ο έρωτας της ψυχής είναι ο Χριστός. Αξίζει δηλαδή να αγωνίζεται η ψυχή, περιμένοντας, νηστεύοντας, με ταλαιπωρία πολλές φορές και κόπο, για να φανερώσει στον Χριστό ότι τον περιμένει, επειδή τον αγαπάει.

Και ενώ η δίαιτα δεν ωφελεί ψυχικά τον άνθρωπο, η νηστεία τον ωφελεί πάρα πολύ και σωματικά. Αποχή από παχυντικές τροφές είναι ότι καλύτερο για το σώμα.

Και επί πλέον, η νηστεία είναι μία παραδοσιακή μέθοδος ζωής. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, οι άνθρωποι, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, εφαρμόζουν την αποχή από τροφές.

Γιατί τότε, και εμείς που πιστεύουμε στον αληθινό Θεό, που ζούμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που είμαστε βαπτισμένοι στην αγία κολυμβήθρα, που είμαστε το σώμα του Χριστού, να μην εφαρμόσουμε για ένα διάστημα την νηστεία; Για να απαλλαγούμε από τα βλαβερά, για να στερηθούμε τα νόστιμα αλλά επιβλαβή, να δείξουμε ότι αγαπούμε τον Χριστό και τον περιμένουμε.

Και τώρα η δεύτερη ερώτηση. Αξίζει να κρατάω την νηστεία, όταν δεν εγκρατεύομαι από τα άλλα; 

Μα, και βέβαια αξίζει. 

Αξίζει, γιατί δείχνει ότι έχω διάθεση αγώνα, αλλά ακόμα δεν κατάφερα να κόψω όλα τα επιβλαβή. 

Αξίζει, γιατί καλλιεργώ μέσα μου την ελπίδα ότι με τον λίγο αυτόν αγώνα μου, έστω και σιγά σιγά, θα με δει ο Θεός και θα με λυπηθεί και θα με βοηθήσει να νικήσω και τα άλλα επιβλαβή και βλαβερά για την ψυχή μου. 

Εξάλλου, δεν είμαστε όλοι πρωταθλητές. Πολλοί αγωνίζονται, λίγοι όμως κάνουν πρωταθλητισμό.

Αξίζει, έστω και λίγο και σιγά σιγά να μαθαίνουμε να ζούμε ολιγαρκείς. 

Και αξίζει πολύ, να ελπίζουμε στο ότι ο Χριστός μας βλέπει και ακούει τον μικρό μας στεναγμό.

Πηγή

Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡ΄ΟΛΙΓΟΝ «ΣΥΝΟΔΟΥ»

Ιεράρχαι, κλήρος και λαός

θεωρούν άκυρον την «Σύνοδον» και τας αποφάσεις της!

Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ «ΣΥΝΟΔΟΥ»

Εις τας Καλένδας παραπέμπτεται η επικύρωσις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου μετά την δέσμευσιν της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Ρουμανίας ότι απαιτείται αναβολή επεξεργασίας των κειμένων, έως ότου υπάρξη πανορθόδοξος συναίνεσις, δηλαδή ποτέ!

Αν επιθυμή κανείς να προβή εις τελικήν αξιολόγησιν των πεπρα­γμένων εν Κολυμβαρίω εις μίαν πρότασιν, δεν θα ηδύνατο παρά να συμφωνήση με τον χαρακτηρισμόν γνωστού δημοσιογράφου: «Μεγάλη Σύνοδος: Το πρωτοσέλιδο που κατέληξε μονόστηλο».

Με το Κολυμβάριον δεν ησχολήθη σοβαρώς κανένα εκ των διεθνών μέσων ενημερώσεως. Ακόμη και όσα ελληνικά μέσα παρευρέθησαν, ελάχιστα μετέδωσαν. Οι λόγοι ήσαν προφανείς, καθώς όλοι αντελήφθησαν ότι μία «Συν­οδος», η οποία αν και όταν εσχεδιάζετο προ εκατονταετίας διεκδικούσε τον τίτλον «Οικουμενική» και θα επεχείρει, κατά τους μασώνους πρωτεργάτας της, να ανατρέψη άπασαν την Ορθοδοξίαν, δεν ήγγισε κατά την συγκρότησίν της ούτε από μακράν τουλάχιστον τον τίτλον «Πανορθόδοξος». Η τραγική αυτή κατάληξις των μεγαλεπηβόλων σχεδίων των Οικουμενιστών δικαίως απεκλήθη «τεράστιο φιάσκο» και απεδόθη με έξοχον τρόπον από τον Αρχιμ. Κύριλλον Κωστόπουλον, Δρ. Θεολογίας, εις πρόσφατον άρθρον του (Ο.Τ. 14.10.2016/ φ. 2135) ως εξής:

«Πρέπει να γίνη κατανοητό από όλους, Oικουµενικό Πατριάρχη, λοιπούς Πατριάρχες και Επισκόπους, κληρικούς και λαϊκούς, ότι η εν Κολυµπαρίω σύναξη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα «θέατρο του παραλόγου». Εκείνο που επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς ήταν η παραπλάνηση του Ορθοδόξου λαού, ενώ το µόνο που επετεύχθη ήταν ο παροργισµός του Τριαδικού Θεού».

Ο Ο.Τ. είχε διαβλέψει ενωρίς την κατάληξιν

Την 27ην Μαρτίου 2015 (!) εις το πρωτοσέλιδον ο Ο.Τ. (φ. 2063) έγραφε:

«…Άπαντες οι Αρχιερείς (Επίσκοποι, Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι, Πατριάρχες), χωρίς ουδεμία εξαίρεσι, ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ, λαμβάνουν την ποιμαντορική τους ράβδο και μετέχουν μιας Μεγάλης Συν­όδου, χωρίς αποκλεισμούς και εμπόδια… Θα πρέπη να υπάρχουν θεμελιώδη ζητήματα, περί των οποίων να απαιτήται η σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου… Εάν οι ανωτέρω Ιεροκανονικές και Ευαγγελικές προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθή γνησία Μεγάλη Συν­οδος, χωρίς εκτροπές και συνέπειες, χωρίς Σχίσματα και διαιρέσεις… Και πως θα λειτουργήση μία Μεγάλη Ιεροσύναξις, όταν πλήθος Επισκόπων δεν έχουν την δυνατότητα να μετέχουν, και δεν μετέχουν ΠΟΤΕ σε Ιερά Σύνοδο της τοπικής Εκκλησίας των;… Όταν η Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν συνεκάλεσε επί δεκαετίες Ιερά Σύνοδο των Ιεραρχών της, παρεκτός “σκιωδών Συνόδων” των τελευταίων ετών!… Κατά συνέπειαν, με ποίες Ηγετικές Εκκλησιαστικές Μορφές θα δυνηθούμε να πορευθούμε προς Μεγάλες Συνόδους και κορυφαίες Ιερές Συνάξεις;… Πέραν των ανωτέρω, για να υπάρξη Αγιοπνευματικό αποτέλεσμα μιας Ιεράς Συνόδου Πανορθοδόξου εμβελείας, θα πρέπη να πνέη πράγματι άνεμος αληθινής ελευθεροσυνειδησίας εις τους Ποιμένες… Πρόκειται δια το ύψιστο πρόβλημα της απουσίας Συνοδικότητος, αλλά και όπου υπάρχουν Σύνοδοι της «κατεσκευασμένης Συνοδικής πλειοψηφίας»..!».

Αμφισβητεί κανείς σήμερα ότι δεν προεκλήθησαν διαιρέσεις εις όλα τα επίπεδα προ και μετά της «Συνόδου»; Τα τέσσερα Πατριαρχεία που δεν παρευρέθησαν, εκ των οποίων τα δύο ανήκουν εις την Πενταρχίαν, έχουν ήδη ζητήσει να αποτελέση το Κολυμβάριον εις την καλυτέραν περίπτωσιν προσυνοδική διάσκεψις! Αν επικρατήση η άποψίς των τότε το Κολυμβάρι θα «θαφτή» δια πάντα. Και είναι βέβαιον ότι η άποψίς των θα επικρατήση όχι μόνον λόγω αριθμητικής υπεροχής, αλλά διότι το υπαγορεύει η απλή λογική: Αν π.χ. η Εκκλησία της Ρωσίας δεχθή το Κολυμβάρι ως «Μεγάλην Σύνοδον» με δεσμευτικάς αποφάσεις, τότε γνωρίζει ότι εις το μέλλον αφ’ ενός θα συγκαλή το Πατριαρχείον Κων/πόλεως Συνόδους και θα αποφασίζη δι’ ο,τιδήποτε χωρίς να απαιτήται η συμμετοχή της Εκκλησίας της Ρωσίας, ακόμη και δι’ εκείνα που την αφορούν άμεσα, ως συνέβη και τώρα  πχ. με την Διασποράν, αφ’ ετέρου ο Πατριάρχης Κων/πόλεως δεν θα υποχωρήση βεβαίως εις το αίτημα των τεσσάρων Πατριαρχείων να αποδεχθή το Κολυμβάρι ως προσυνοδικήν διάσκεψιν δια λόγους προσωπικού κύρους. Άλλωστε, αν υπεχώρει, τότε θα εδημιούργει διπλούν «φιάσκο»… Πάντως, είναι περισσότερον από βέβαιον ότι μετά τα όσα συνέβησαν δεν πρόκειται να επιχειρήση ποτέ πάλιν σύγκλησιν παρομοίας «Συνόδου».

Εις το ανωτέρω παράθεμα ο Ο.Τ. ωνόμαζεν ήδη από τότε αυτό το εγχείρημα «Ιεροσύναξι» -όχι Συν­οδον- και προειδοποιούσε δια το έλλειμμα συνοδικότητος εις τρεις τομείς: α) απουσία αγίων-ηγετών, β) απουσία ελευθερίας και γ) αποκλεισμός Επισκόπων. Τα τρία αυτά όντως εστιγμάτισαν το Κολυμβάρι και προεδίκασαν το αποτέλεσμα. Δεν ανεδείχθη –και δεν επρόκειτο να αναδειχθή- κανείς «Αγ. Μάρκος» (και πως θα μπορούσε να αναδειχθή, όταν συμμετείχαν κυρίως αμβλυμένης, ως προς τον οικουμενισμόν, συνειδήσεως Επίσκοποι;) ενώ όσοι διεφώνησαν είτε προπηλακίσθησαν είτε τελικώς συνεβιβάσθησαν υποσχόμενοι να μη ομιλήσουν δια το δήθεν καλόν της ενότητος. Οφείλουν να αναλογισθούν ότι εγνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν διέθεταν ψήφον, δια να υπερασπιθούν τουλάχιστον εκεί τον λόγον τους, ώστε να τους λάβη κάποιος υπ’ όψιν. Τελικώς κατέληξαν όλοι εις μίαν «κατεσκευασμένη Συνοδική πλειοψηφία», εφ’ όσον ο καθένας υπέγραψεν όπου εκείνος ενόμιζε και όσοι δεν υπέγραφαν, υπέγραφαν αντ’ αυτών άλλοι!

Το Πατριαρχείον Κων/πόλεως εμελέτησεν εκείνο το άρθρον του Ο.Τ. και τον Αύγουστον του ιδίου έτους απεφάσισε να απαντήση συγκαλών «εικονικήν Σύνοδον», ως την ωνόμασεν ο Ο.Τ., επειδή ήτο παρωδία της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου. Η σύναξις αυτή έμελε να προεικονίση τα όσα θα συνέβαιναν και εις το Κολυμβάρι. Πρώτον, Μητροπολίται ηρνήθησαν να παραστούν (ήσαν οι Σεβασμιώτατοι: Θεσσαλονίκης κ. Άνθιµος, Παραµυθίας κ. Τίτος, Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, Λήµνου κ. Ιερόθεος, Κονίτσης κ. Ανδρέας, Ζιχνών κ. Ιερόθεος, Κιλκισίου κ. Εµµανουηλ) όπως και εις το Κολυμβάρι ένδεκα Μητροπολίται ηρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Δεύτερον, υπήρξε περιορισμένον δικαίωμα λόγου, δεν ετέθη καν δικαίωμα ψήφου (ήτο απλώς ενημέρωσις του «Πρώτου»(!) προς τους υπολοίπους…) και όλοι υπέγραψαν την «Ίνδικτον». Τέλος, άπαντες ανεχώρησαν ευτυχείς δι’ εν γεγονός, δια το οποίον επεβάρυναν μεν το θυλάκιόν τους αλλά όχι την Εκκλησίαν, καθώς το εθεώρουν επουσιώδες, έστω και αν έθεταν εις κίνδυνον την ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος… Κάθε ομοιότης καταστάσεων με το Κολυμβάριον δεν είναι προφανώς προϊόν τύχης…

Η μερίς όσων προειδοποίουν

Έκτοτε ήρχισεν η επισπευσμένη πορεία προς την παταγώδη αποτυχίαν της «Συνόδου». Αυτή οφείλεται αφ’ ενός εις τους λανθασμένους χειρισμούς των Προκαθημένων και των αβούλως συμπραττόντων Επισκόπων και αφ’ ετέρου, και αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικόν, εις το ότι δεν εδόθη καμία προσοχή εις όσα εγράφησαν προ της Συνόδου από ανθρώπους που πονούν την Εκκλησίαν, αλλά αβασανίστως και τεχνιέντως απαξιώνουν οι οικουμενισταί.

Άπαντες όσοι προειδοποίουν  είχον απόλυτον συμφωνίαν εις εκείνο το οποίον άριστα προσφάτως διετύπωσε, ως επιμύθιον ο π. Επιφάνιος της Καψάλας εις τον Ο.Τ. (16.09.2016/ φ. 2131):

«Κλείνοντας την παρουσίαση περί του Κανονισµού της ΑκΜΣ περιοριζόµαστε να δηλώσουµε αυτό που ήδη έχει γίνει σαφές: η σύναξη της Κρήτης δεν πληροί απολύτως κανένα κριτήριο ορθοδόξου συνόδου· οι όροι λειτουργίας της και η διεξαγωγή των εργασιών της που ωδήγησαν και στις σχετικές αποφάσεις της, συγκροτούν ένα αντι-παράδειγµα “συνόδου”, κυριολεκτικά µία αντισύνοδο και δίχως αµφιβολία αυτό που στην εκκλησιαστική γραµµατεία χαρακτηρίζεται ως ψευδοσύνοδος».

Ωστόσο, εις την πορείαν εσχηματίσθησαν δύο κατευθύνσεις προς τον κοινόν στόχον. Η πρώτη κατεύθυνσις έδωσε κυρίως βάρος εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων. Είναι λίαν χαρακτηριστικόν ότι ακόμη και εις το επίσημον υπόμνημά της η Ι. Κοινότης του Αγίου Όρους αντιπαρέρχεται εν γνώσει της τον κανονισμόν συγκλήσεως(!) και εμμένει εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων. Μετά μάλιστα από το Κολυμβάρι υπάρχει σχεδόν αποκλειστική ενασχόλησις με την επίμαχον αντιφατικήν φράσιν: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών». Δια την αναχαίτησιν του οικουμενισμού εθεωρήθη ως όπλον η αναγνώρισις υπό του Κολυμβαρίου της «Η  καὶ Θ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου», ως αι κατ’ εξοχήν αντιπαπικαί Σύνοδοι. Επιπλέον ζητείται η απόρριψις του όρου «Εκκλησία» δια τους αιρετικούς, η οποία πρώτη φορά επεκυρώθη από Συν­οδον και σύγκλησις «αντισυνόδου» συντόμως δια την καταδίκην του Κολυμβαρίου. Όσον αφορά συγκεκριμένα την Ι. Κοινότητα ο εκπρόσωπός της Καθηγ. Τύχων της Ι. Μ. Σταυρονικήτα εις έκθεσίν του που εδημοσιοποίησε κατ’ αποκλειστικότητα και εσχολίασεν ο Ο.Τ. αποτιμά θετικώς την «Σύνοδον»! Η Ι. Κοινότης ωστόσο δεν έχει λάβει απόφασιν μετά και από τα πρακτικά παλαιοτέρας Διπλής Συνάξεως, που εδημοσίευσεν εις πρωτοσέλιδον άρθρον του ο πρώην Αρχιγραμματεύς π. Δαμασκηνός του Ι .Κ. Φιλαδέλφου Καρυών, με τίτλον «Το Άγιον Όρος ομιλεί από την Ιστορίαν» (Ο.Τ. 09.09.2016/ φ. 2130).

Η ετέρα κατεύθυνσις ενέμεινεν εις το γεγονός της αντικανονικότητος. Ησχολήθη και κατέδειξεν ως εντελώς προβληματικά όχι μόνον όλα τα κείμενα (π.χ. ότι με το κείμενον περί αποδώσεως του Αυτονόμου ο Πατριάρχης Κων/πόλεως μόνος του άνευ της Πατριαρχικής Συνόδου καθίστατο κριτής των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών κ.α.) αλλά αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της «Συνόδου», η οποία έπρεπε να απορριφθή εν συνόλω και όχι απλώς να επιχειρηθούν κάποιαι επιμέρους τροποποιήσεις δια την βελτίωσιν των κειμένων. Παραλλήλως ανέσυρε και ανέδειξε το κρίσιμον και καθοριστικόν στοιχείον ότι πολιτικοί εγχώριοι και αλλογενείς παράγοντες ήσαν εκείνοι, οι οποίοι σχεδόν εξ ολοκλήρου εκίνουν τα νήματα και κατηύθυναν το παν. Συμφώνως προς αυτήν την γραμμήν μία πραγματική αναχαίτησις του οικουμενισμού θα ήτο εφικτή μόνον με την διεμβόλισιν των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Παραλλήλως υπεστήριξεν ότι ανεξαρτήτως αν αι «Η  καὶ Θ » είναι Οικουμενικαί, δεν θα έπρεπε να σχετισθούν με το Κολυμβάρι, διότι, όχι μόνον ήτο ανακόλουθον να αναμένεται από τους πρωτεργάτας του Οικουμενισμού η αναγνώρισίς των ως Οικουμενικών, αλλά θα ήτο επιπλέον επικίνδυνον και επιζήμιον να δοθή εις αυτούς η εξουσία να επικυρώνουν την δεδομένην Παράδοσιν της Εκκλησίας, ως αύτη να ετίθετο ποτέ εν αμφιβόλω. Συνεπής προς αυτά κατέληξεν εις το συμπέρασμα ότι η «Σύνοδος» δεν ήτο «Σύνοδος» εις καμίαν πτυχήν της και εφ’ όσον δεν ήτο «Σύνοδος» δεν έχει καμίαν απολύτως ισχύν, κύρος η επιρροήν δια την Εκκλησίαν.

Υπενθυμίζομεν ένα προβληματισμόν που ετέθη από τον πρωτ. π. Βασίλειον Βολουδάκην (Ο.Τ. φ. 2126/ 22.06.2016), ο οποίος αναρωτώμενος, διατί απασχολεί το Ορθόδοξον πλήρωμα μία «Σύνοδος», η οποία δεν διαθέτει τας Ορθοδόξους προδιαγραφάς, γράφει:

«Ο Ορθόδοξος και με Οικουμενική  αποδοχή ορισμός της Αληθείας της Πίστεως,  από τον άγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ο,τι πάντοτε, ο,τι πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη», που αποτελεί την σφραγίδα της γνησιότητος κάθε Θεολογικής διατυπώσεως και Συνοδικής Αποφάσεως και υποχρεώνει κάθε πιστόν να την δεχθή, απορρίπτει παντελώς και σε όλα τα επίπεδα την Σύνοδο της Κρήτης, την προεργασία της, την σύνθεσή της, τα θέματά της και, κυρίως, τις αποφάσεις της!».

Επείγουσαι αποφάσεις

Την κοινήν γνώμην απασχολεί σήμερον το εγειρόμενον ζήτημα περί της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κων/πόλεως. Κάποιοι ορθώς δεν εστιάζουν το ζήτημα μόνον εις την «Σύνοδον», αλλά υποδεικνύουν ότι προ πολλού ο Πατριάρχης «διέβη τον Ρουβίκωνα». Το Πατριαρχείον, όπως όλοι δέχονται, έχει αποδεχθή την εκκλησιαστικότητα των αιρετικών ήδη από την εγκύκλιον του 1920. Συγκεκριμένως έγραφεν ο Ο.Τ. εις το πρωτοσέλιδον (φ. 2129/ 12.08.2016):

«…κατά τη γνώµην µας η συγκεκριµένη διατύπωσις (περί Εκκλησίας) δεν έχει καµίαν σηµασίαν εφ’ όσον εις άλλα σηµεία του κειµένου χρησιµοποιείται ολοκάθαρα ο όρος Εκκλησία: «…διότι αι µή Ορθόδοξοι Εκκλησίαι και Οµολογιαι όλοι οι Χριστιανοί εις τον διηρηµένον χριστιανικόν κόσµον…». Μάλιστα και εις το κανονισµόν της Συνόδου λαµβάνονται µέτρα δια την «κατάλληλον πληροφόρησιν των παρισταµένων Παρατηρητών των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών» και υπάρχει και παράγραφος που επιγράφεται ως «Παρατηρηταί άλλων χριστιανικών Εκκλησιών».

Επομένως, το πλήρως αποτυχημένον εγχείρημα του Κολυμβαρίου κατέδειξεν ότι οποιαδήποτε απόπειρα συνοδικής «εκκλησιοποιήσεως» των αιρετικών δεν είναι μόνον εγγενώς θνησιγενής, αλλά ανυπόστατος καθώς απλώς κάνει κύκλους γύρω από την ήδη δεδομένην χρήσιν λέξεων και όρων τους οποίους κανείς δεν ηρνήθη ούτε και αυτός ο μακαριστός π. Σπυρίδων Μπιλάλης, συγγράψας τους δύο ογκωδεστάτους τόμους κατά του Παπισμού.

Ο ίδιος ο μέγας αρχιτέκτων του Κολυμβαρίου Σεβ. Περγάμου υπεστήριζεν (Ο.Τ. 18/03/2016/ φ. 2109) ότι «ο τυχόν αποκλεισθείς επίσκοπος θα είχε χωρίς άλλο το δικαίωμα να αρνηθεί την αυθεντία και το κύρος της συνόδου και των αποφάσεών της». Χρειάζεται να προσθέση κανείς ο,τιδήποτε, όταν βοά από μόνη της η κατάστασις, καθώς απεκλείσθησαν όλοι οι Επίσκοποι πλην των 156 «ειδημόνων»; Μόνον σιωπούν όλοι οι Ιεράρχαι, δια να μη διασύρουν και άλλο την Εκκλησίαν απ’ όσον ήδη διεσύρθη και «έσεται η δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης»!

Καταλήγοντες ομολογούμεν ότι είναι απολύτως δικαιολογημένη η ένστασις περί της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κων/πόλεως, διότι πρέπει με κάποιον τρόπον να εγκληθούν εκείνος και εκείνοι, οι οποίοι συνεχώς ταράσσουν την Εκκλησίαν του Κυρίου με το να μοιράζουν Κοράνια, να διχάζουν το πλήρωμα και να αποπειρώνται εκκλησιαστικά πραξικοπήματα παπικής κοπής υπαγορευμένα από την υπό μασώνων ελεχγομένην διεθνή πολιτικήν, όχι δια να τιμωρηθούν, αλλά δια να ησυχάση επιτέλους η Εκκλησία.

Ο Ο.Τ. διαβλέπει το μέλλον

Είναι καθήκον όμως να προειδοποιούμεν δια τα μέλλοντα συμβαίνειν… Την 8ην Μαΐου 2015 (!) (φ. 2068) ο Ο.Τ. εφιλοξένησεν άρθρον του συνεργάτου του π. Βασιλείου Βολουδάκη, εις το οποίον έγραφε:

«Ταπεινή μας γνώμη είναι ότι πρωτεύει να εδραιώσουμε την αυτοσυνειδησία μας ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, ισότιμη, απαιτούντες 78 Αρχιερατικές ψήφους στην σχεδιαζομένη Πανορθόδοξον Σύνοδον. Χωρίς αυτή την αυτοσυνειδησία, εκτός των εκκλησιαστικών τραυματικών εμπειριών που θα αποκτήσουμε από αυτήν την Σύνοδον, κινδυνεύουμε να υπογράψουμε μόνοι μας και την κατάτμηση της Πατρίδος μας, όπως επιδιώκουν οι Η.Π.Α. μέσω της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εξ άλλου, συχνά-πυκνά ακούγονται από τα Πατριαρχικά χείλη απειλές περί επανυπαγωγής στην Κωνσταντινούπολη των λεγομένων «Νέων Χωρών», των περιοχών δηλαδή της Βορείου Ελλάδος, Μακεδονίας και Θράκης, ως προανάκρουσμα των μελλόντων γεωπολιτικών εξελίξεων, ημών κοιμωμένων».

Εις το πρώτον σκέλος δια τας τραυματικάς εμπειρίας δυστυχώς επεβεβαιώθη. Ας ελπίσωμεν ότι δεν θα επιβεβαιωθή εις το δεύτερον… Δεν θα πρέπη ωστόσο να είμεθα εν εγρηγόρσει;

Ορθόδοξος Τύπος

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ: Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ!

Η ελάττωσις του κακού γεννά την αποχή από το κακό.

Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας.

Η αρχή της μετανοίας είναι η αρχή της σωτηρίας.

Η αρχή της σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις.

Η καλή πρόθεσις γεννά τους κόπους.

Αρχή των κόπων είναι οι αρετές.

Η αρχή των αρετών είναι το άνθος της πνευματικής ζωής.

Το άνθος της αρετής είναι η αρχή της πνευματικής εργασίας.

Η πνευματική εργασία είναι τέκνο της αρετής και αυτής τέκνο η συνέχισις και συχνότης της εργασίας.

Καρπός και τέκνο της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι η έξις: (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια).

Τέκνο της έξεως είναι η ποίωσις (να γίνει δηλαδή η αρετή ένα με την ψυχή. Φυσική κατάστασίς της).

Η ποίωσις στο καλό γεννά το φόβο του Θεού.

Ο φόβος γεννά την τήρηση των εντολών – είτε των επουρανίων είτε των επιγείων.

Η τήρησις των εντολών είναι απόδειξις της αγάπης προς τον Θεόν.

Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως.

Το πλήθος δε της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας.

Η απόκτησις της απαθείας είναι η πληρότης της αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις του Θεού σε όσους έγιναν με την απάθεια «καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεό όψονται».

Η ιστορία είναι μια μακρόχρονη προεργασία τοκετού: εδώ κάτω υφαίνεται αργά το πνευματικό σώμα μας, όπως το φυσικό σώμα μέσα στον κόλπο της μητέρας.

Αντίθετα όμως απ’ ο,τι το παιδί μέσα στο μητρικό κόλπο, ο άνθρωπος στην πορεία του για τον εξαγνισμό, δέχεται πολλές αποκαλύψεις, για τη ζωή στην οποία πρόκειται να γεννηθεί.

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Η ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΗ ΣΚΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΜΑΣ!

Άναψε τη ψυχή με τη προσευχή. Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας.

Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου.

Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή; Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ’ έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη.

Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών;

Όχι για να γίνει πρότυπο για μας; Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ’ αυτά, δέχεται τη δροσιά.

Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται.Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό.

Αν δεν απολαύσει (η ψυχή) αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς. Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

Αμήν.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Η ΟΥΝΙΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

Η ΟΥΝΙΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ,

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η προτροπή του Πάπα Φραγκίσκου κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Γεωργία για μη προσηλυτισμό των Ορθοδόξων, ποια χρεία έχει για μια χώρα, που η ουνία εναγωνίως επιζητεί την αύξησή της; Ομιλεί ο Πάπας Φραγκίσκος για μη προσηλυτισμό; Τότε ο ρόλος της ουνίας ποιος είναι; Δεν είναι προσηλυτιστικός; Τα απάνθρωπα εγκλήματα της ουνίας στην Ανατολική Ευρώπη, κατατάσσονται σε χειρότερη του προσηλυτισμού κατηγορία.

Ας δουν παπικοί τον διαχρονικό τρόπο δράσης των ουνιτών της Γεωργίας, αλλά και των ουνιτών της Ανατολικής Ευρώπης γενικότερα; Να θυμίσομε απλά τη δόλια δημιουργία της ουνίας από τους Ιησουίτες (Ποσεβίν και Σάργκα) στην Πολωνία, με σκοπό να γίνουν παπικοί οι Ορθόδοξοι της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσσίας με την αρωγή του βασιλιά της Πολωνίας Σιγισμούνδου του Γ΄. Αυτό εφάρμοσαν και εφαρμόζουν στην Ανατολική Ευρώπη. Η προσηλυτιστική δολιότητα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της ίδρυσής της ουνίας και στη Γεωργία.
Οι ουνίτες όταν παραπονούνται ως δήθεν αδικούμενοι από τους Ορθόδοξους της Γεωργίας, πρέπει να προσμετρούν τα απάνθρωπα εγκλήματα των ουνιτών, αλλά και των παπικών γενικότερα. Να θυμίσομε ότι οι ουνίτες της Γιουγκοσλαβίας, Ουστάσι, σφάγιασαν 800,000 Ορθοδόξους Σέρβους. Το κριτήριο του μαρτυρίου των Σέρβων ήταν η Ορθόδοξη πίστη των. Αυτό καταμαρτυρεί και το μέγεθος της ουνιτικής προσηλυτιστικής εγκληματικότητας. Πρώτα μαρτύρησαν όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής. Οι παπικοί «αδελφοί» δεν λυπήθηκαν ούτε τα μικρά παιδιά στη Σερβία. Γι’ αυτό η κατακλείδα της γενοκτονίας των Ορθοδόξων Σέρβων συμπεριελάμβανε και τα παιδιά των κατωτέρων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Το εγκληματικό προσκλητήριο των παπικών «αδελφών» μια μόνο προτροπή είχε προς τους Ορθοδόξους Σέρβους, «Να γίνουν παπικοί». Τα απάνθρωπα εγκλήματα της ουνίας, κατατάσσονται σε χειρότερη του προσηλυτισμού κατηγορία.

Να θυμίσομε ότι οι Ρουμάνοι ουνίτες κατά την περίοδο της Παπικής δυναστείας στην Τρανσυλβανία, κατέφυγαν σε απάνθρωπα βασανιστήρια εις βάρος των Ρουμάνων Ορθοδόξων. Εκείνο που μας πικραίνει επίσης, είναι το γεγονός ότι έχουν αρπάξει πολλούς Ναούς Ορθοδόξων με βίαιο τρόπο. Να θυμίσομε ότι στην Ουκρανία είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της αρπαγής του Ορθοδόξου Ναού, το έτος 1989 στο Ιβανο-Φραγκόσκ, όπου εξεδιώχθη ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Ιβανο-Φραγκόσκ Μακάριος, μαζί με τους Ορθόδοξους εκκλησιαζομένους την ώρα που τελούσε τη Θεία Λειτουργία.

Να θυμίσομε ότι στη Σλοβακία οι ουνίτες πήραν με τη βία πολλούς ναούς και επί πλέον κατάφεραν στη Σλοβακική Βουλή να ψηφίσουν ένα νόμο επί τη βάσει του οποίου πήραν τους υπόλοιπους Ναούς των Ορθοδόξων.

Αυτά γνωρίζοντας ο μ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ, όταν είχε κληθεί να συμμετάσχει στην Ειδική Συνέλευση που διοργανώθηκε από το Βατικανό το έτος 1991 με θέμα ‘’Ο επανευαγγελισμός της Ευρώπης’’, απάντησε αρνητικά στον Πάπα. Μεταξύ άλλων προέταξε το οξύτατο πρόβλημα της Ουνίας ως την κατ’ εξοχή αιτιολογία της αρνητικής απάντησής του με τα εξής λόγια «Αι αδελφαί ημών Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εν Ρωσσία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν με ένα συνεχώς ρυθμόν από απροκαλύπτους προσηλυτιστικάς ενεργείας, από την μισαλλοδοξίαν, και, πλειστάκις, την βίαν των καθολικών του ανατολικού ρυθμού, αφοσιωμένων εις την Ρώμην».

http://aktines.blogspot.gr 

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ...ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΣΟΥΒΛΑΤΖΙΔΙΚΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ!

Μας ανέφερε ένας Αγιορείτης Μοναχός:

ΛΙΓΕΣ ἡμέρες  πρὶν ,πέρασε ἀπὸ τὸ  καλύβι μας ἕνα νέο καὶ ἁπλὸ παιδὶ .

Μὲ μεγάλη ἀπορία μου ἀνέφερε ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονὸς ποὺ ἔζησε σὲ ἕνα σουβλατζίδικο  στὴν πόλη ὅπου καὶ διαμένει.  Μᾶς εἶπε χαρακτηριστικὰ :

«Πρὶν ἀπὸ μία βδομάδα περίπου , ἀπογευματιάτικα, εἶχα πάει στὸ σουβλατζίδικο τῆς γειτονιᾶς  γιὰ νὰ φάω νηστίσιμο γύρο (ὀρφανὸ ὅπως τὸν λένε διότι  περιέχει μόνο νηστήσιμα προϊόντα).

Ἔκατσα σὲ ἕνα τραπέζι μέσα στὸ σουβλατζίδικο. Μοῦ ἀρέσουν πολὺ ὁ γύροι ,ἀλλὰ ἀφοῦ εἶναι Σαρακοστὴ δὲν μοῦ κάνει καρδιὰ νὰ ἀρτηθῶ. Ἔτσι εἶπα νὰ τοὺς φάω νηστίσιμους.

 Ὅπως λοιπὸν ἔτρωγα τὸ ὀρφανό, ξάφνου μία παράξενη καὶ πρωτόγνωρη  γαλήνη  ἔνιωσα νὰ ἀγκαλιάζει ὅλο μου τὸ  εἶναι. Ἀμέσως στὰ καλὰ καθούμενα, χωρὶς κάτι ἐξωτερικὰ νὰ μὲ ἐπηρεάζει, μία Θεϊκὴ  εἰρήνη μὲ σκέπασε καὶ μοῦ γλύκανε  τὴν ψυχή.

Τέτοια ἠρεμία  δὲν ξανάνιωσα ποτές μου. Ἄρχισαν λοιπὸν νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια μου…δὲν μποροῦσα νὰ τὰ κρύψω, καὶ τότε ἔνοιωσα, σὰν μικρὸ παιδί, νὰἀγαπάω ὅλο τὸν κόσμο.

Σὰν νὰ εἶχα ξαναγεννηθεῖ…Τέτοιο πράγμα δὲν μοῦ ξανασυνέβει στὴν ζωή μου. Σκέτος Παράδεισος!

Μὰ μήπως πλανεύομαι Πάτερ; Ἐγὼ δὲν γνωρίζω καὶ πολλὰ γράμματα. Μεροκαματιάρης εἶμαι. Ἐσεῖς ποῦ ξέρετε καλύτερα γιὰ πέστε μου, ἦταν καλὸ ἢ κακὸ αὐτὸ ποῦ ἔπαθα;»;

Ἔμεινα ἄφωνος. Δὲν ἤξερα τί νὰ τοῦ ἀπαντήσω!

Πόσο «σκανδαλωδῶς» συμπεριφέρεται ὁ Θεός! Πράγματα ποὺ πολλοὶ γραμματιζούμενοι καὶ στοχαζόμενοι κάνουν δεκαετίες, καὶ ἄν, νὰ τὰ νοιώσουν, αὐτὸς ὁ τρισμακάριος Κώστας μὲ τὴν μακαρία ἁπλότητα τοῦ κατάφερε νὰ βιώσει  μὲ δάκρυα τὴν Ἐμπειρία  τῆς Θείας Χάριτος, μέσα σὲ ἕνα ἁπλὸ σουβλατζίδικο τῆς γειτονιᾶς.

-Τί νὰ σοῦ πῶ παιδάκι μου; κατάφερα νὰ ψελλίσω. Εἶδε ὁ Θεὸς τὴν θυσία ποὺ ἔκανες, μέσα στὸν πειρασμὸ τῶν ὀσμῶν νὰ δώσεις μαρτυρία πίστης καὶ νηστείας, καὶ φαίνεται συγκινήθηκε. Γι’ αὐτὸ καὶ σοῦ ἔστειλε ἕνα χάδι , ἕνα μικρὸ γλύκισμα νὰ δοκιμάσεις , γιὰ νὰ πάρεις μία μικρὴ  γεύση   τοῦ οὐρανίου  ζαχαροπλαστείου πού μαςἀναμένει στὸν Παράδεισο ,γιὰ νὰ τὸ θυμᾶσαι σὲ ὅλη σου τὴν ζωή.

«Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ,»(Ιωάνν.γ΄, 8)

Μὰ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος δὲν κατάλαβε τί ἐννοοῦσα.

Μεροκαματιάρης ἄνθρωπος …

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι.» (Ματθ., ε΄, 3)

π. Διονύσιος Ταμπάκης

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΘΕΑΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΞΕΝΤΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗ

Ένα λαμπρό παράδειγμα θέας του Ακτίστου Φωτός από το Γέροντα Αυξέντιο Κωνσταντώνη Γρηγοριάτη, καταγόμενο από τα Κούντουρα (Αρβανιτοχώρι της Αττικής), αντιγράφω από το βιβλίο που συνέγραψε η Συνοδεία του Γέρο-Ευθύμιου στην Καψάλα με τίτλο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση» (σελ.142-143):

Ο Γέρο-Αυξέντιος († 1892 – 1981)

ʺΟ ίδιος είχε κάνει πράξη στη ζωή του το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» και μάλιστα έφθασε σε προχωρημένη κατάσταση πνευματική, ώστε να λέγη την ευχή και στον ύπνο του, όπως με απλότητα απεκάλυψε στο γέροντα Παΐσιο.

Άλλοτε είπε ο ίδιος, όντας τυφλός, ότι, «όταν λέω την ευχή βλέπω στο δεξιό μέρος φως. Αυτό το βλέπω, όταν κάνω τον κανόνα με το κομποσχοίνι. Το βλέπω συχνά. Αυτό φεύγει και ύστερα πάλι ξανάρχεται. Το κυριότερο όμως είναι η αγάπη που έρχεται στην καρδιά για τον Χριστό».

Έβλεπε το Άκτιστο Φως και κάποια μέρα ανησύχησε γιατί δεν το είδε και ζητούσε να εξομολογηθεί στον Πνευματικό του. Κάποτε ο γέρο-Αυξέντιος πήγε να κοινωνήσει στο παρεκκλήσι του Οσίου Γρηγορίου, του Κτίτορος, όπου θα γινόταν Θεία Λειτουργία.

Ενώ προσήλθε προετοιμασμένος με πολύ πόθο και ευλάβεια, ο λειτουργός Ιερέας τυφλώθηκε από ένα φως δυνατό και ιλαρό που έβγαινε από το πρόσωπο του γέροντος Αυξεντίου. Το πρόσωπό του σκεπάστηκε, εξαφανίστηκε από έναν φωτεινό ήλιο, υπέρ τον ήλιο λάμποντα, και ο Ιερέας δε μπορούσε πλέον όχι να τον κοινωνήσει αλλά ούτε να τον αντικρύσει, ρίχνοντας το βλέμμα του χαμηλά.

«Έλαμπε τόσο το πρόσωπό του», διηγείται ο λειτουργός, «που όταν τον κοίταξα, ζαλίστηκα και παρά λίγο να πέσω κάτω. Έβαλα το χέρι μου και σκέπασα τα μάτια μου γιατί δεν άντεχα το δυνατό φως. Έλαμπε ολόκληρος». Όταν σε λίγο υπεστάλη το Άκτιστο Φως και συνήλθε ο έκπληκτος Ιερέας, τότε τον κοινώνησε. Ο Γέρο-Αυξέντιος έγινε συχνά θεωρός του Ακτίστου Φωτός και έφθασε στην κατάσταση του θείου έρωτος. Και όλα αυτά από την επιμονή του στην ευχήʺ.

Δοξασμένο το όνομα του Θεού ημών!! Απερίγραπτη η Δόξα Του και γενναιοδωρία Του!! Χαροποιεί τους αγαπόντας Αυτόν, κάνοντάς τους συμμέτοχους στης Δόξης του Ακτίστου Φωτός Του!! Όπως τον ταπεινό Γέροντα Αυξέντιο!!

πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/ 

ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ;

Πόση ώρα να προσεύχομαι;

Ρώτησα κάποτε ένα νέο 16 ετών:
-Αγαπάς, παιδί μου, το Θεό;

-Τον αγαπώ πολύ, πάτερ μου, μου απάντησε αυθόρμητα.

-Προσεύχεσαι σ’ Αυτόν τακτικά;

-Όχι! μου είπε με ειλικρίνεια.

Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να συλλάβει την αντίθεση που υπήρχε μεταξύ των δύο απαντήσεών του. Γιατί είναι αδύνατον να αγαπά κανείς πραγματικά το Θεό και να μην προσεύχεται.

Αν έχεις ένα φίλο εξαιρετικά αγαπητό, δεν προσπαθείς να βρεις τρόπους να επικοινωνείς συχνά μαζί του και να συζητάς διάφορα ζητήματα; Έτσι δεν είναι;

Παρακολούθησε, παιδί μου, αυτούς τους αριθμούς που θα σου πω. Είναι εξακριβωμένοι. Ένας άνθρωπος που πέθανε 70 ετών διέθεσε τα χρόνια της ζωής του ως εξής: 15 χρόνια εργάσθηκε, 20 κοιμήθηκε, 2 έτρωγε, 1 ντυνότανε, 9 μήνες πλυνότανε, 7 μήνες ξυριζότανε, 4 μήνες καθάριζε τη μύτη του, 2 μήνες τα δόντια του κλπ.

Παρατήρησες κάτι; Όλα όσα αναφέρονται πιο πάνω αφορούν εξωτερικές ασχολίες. Φροντίδες και μέριμνες για το σώμα.

Όταν όμως, παιδί μου, παρουσιασθείς ενώπιον του Θεού πολύ διαφορετικός θα είναι ο λογαριασμός τον οποίο θα υποχρεωθείς να κάνεις. Θα σε ρωτήσει τότε ο δίκαιος Κριτής:

«Πόσα καλά έκανες; Πόσα κακά;»
«Πόσα καθήκοντα εκτέλεσες και πόσα όχι;»
«Πόσον καιρό προσευχόσουν;»

Μέσα σ’ ένα χρόνο η καρδιά σου χτύπησε 36.792.000 φορές. Απ’ το τεράστιο αυτό ποσό, πόσους παλμούς διέθεσες για το Θεό σου;

«Μα πόσο λοιπόν πρέπει να προσεύχομαι;»

Πρέπει να ξέρεις, παιδί μου, πως ο Θεός δεν υπολογίζει την προσευχή με τη χρονική της διάρκεια, αλλά με το ζήλο, με τη διάθεση, με την καρδιά. Μια μικρή, ζωντανή, ολόθερμη προσευχή αξίζει πολύ περισσότερο από μια άτονη, τυπική, ξερή, έστω και πολύωρη.

Εκείνο που προέχει είναι ο ζήλος και η θερμή διάθεση της καρδιάς. Κάνε την πρωινή και βραδινή σου προσευχή. Μην παραλείπεις όμως καθ’ όλη την ημέρα πολλές φορές να στρέφεις τη σκέψη και την καρδιά σου στο Θεό.

Θα ‘ναι, παιδί μου, ευλογημένη η μέρα σου, όταν τις πρώτες σου τις σκέψεις τις αφιερώνεις στο Θεό. Κι ο ύπνος σου θα είναι ήρεμος και γαλήνιος όταν, πριν παραδοθείς στα χέρια του, στρέψεις και πάλι σ’ Αυτόν τους λογισμούς σου.

Δε σου συνιστώ να προσεύχεσαι στο κρεβάτι! Αν όμως δεν πρόκειται καθόλου να προσευχηθείς αλλιώς, τότε μη σταματήσεις τη συνήθειά σου. Πιστεύω όμως ότι κι εσύ δε θα το βρίσκεις τόσο σωστό, να συνομιλείς με το Θεό και Κύριό σου, και να ‘σαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου! Αφήνω πως μπορείς να πάθεις, αυτό που πολλοί νέοι το παθαίνουν, να μην προλάβεις δηλαδή να τελειώσεις την προσευχή σου και… να σε πάρει ο ύπνος!

Σαν φρόνιμος λοιπόν νέος, κάνε την πρωινή σου προσευχή αφού ντυθείς και τη βραδινή σου πριν βγάλεις τα ρούχα σου. Κατόπιν δε, όταν θα πέσεις στο κρεβάτι, εξακολούθησε, αν θέλεις, τις ευσεβείς σου σκέψεις· θα κοιμηθείς έτσι πιο γαλήνια.

Ξέρεις εκείνο το σοφό γνωμικό που λέει «Τίποτε δεν μπορεί να επιτύχει, αν δεν το ευλογήσει ο Θεός»; 
Εάν λοιπόν τις μέρες σου δεν τις αρχίζεις ζητώντας τη βοήθεια του Θεού, πώς περιμένεις την ευτυχία; 

Κοίταξε γύρω σου, παιδί μου. Όλα τα πλάσματα με το δικό του το καθένα τρόπο, προσεύχονται κι υμνούν τον πάνσοφο Δημιουργό. 
Τα φυτά ανοίγουν τ’ άνθη τους και στέλλουν το ζωογόνο άρωμά τους στο Θρόνο του Πλάστη. 
Τα πουλιά με τις γλυκές μυριότονες φωνές τους, ποιον άλλον παρά τον Παντοδύναμο υμνούν; 
Γι’ Αυτόν βομβίζει η μέλισσα. 
Γι’ Αυτόν πετά χαρούμενη η πεταλούδα. 
Αυτόν δοξάζουν με τη λάμψη τους οι αστραπές. 
Αυτόν υμνολογούν και οι βροντές μ’ όλο το τρομερό τους μεγαλείο. 
Ναι! ολόκληρη η φύση θερμά προσεύχεται σ’ Αυτόν, αν και δεν έχει τη συναίσθηση αυτού που κάνει. Κι εσύ, παιδί μου, άνθρωπος με θέληση ελεύθερη, θα αρνηθείς αυτό που πρόθυμα εκτελεί η άλογη φύση; 

«Το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς ν’ αντικρίσεις στον κόσμο είναι ο άνθρωπος που προσεύχεται». 

Αυτή η πρόταση είναι πολύ σωστή. Εκείνος που προσεύχεται ζει σ’ έναν άλλο κόσμο. Άφθονη αναπνέει τη χάρη του Θεού και ξεδιψάει απ’ το γλυκύτατο νερό της θείας παρουσίας. 

Σου είπα, παιδί μου, πιο πάνω, ότι η φύση ολόκληρη προσεύχεται. Θέλησα να σου κάνω ένα συμβολισμό, γιατί η προσευχή η αληθινή είναι προνόμιο του ανθρώπου. Μόνο αυτός μπορεί συνειδητά να ανυψώνει την ψυχή του στο Θεό, και να συνομιλεί μαζί Του. 
Είναι αλήθεια τιμή μεγάλη για τον άνθρωπο η προσευχή· κι αυτή είναι ένα ακόμη στοιχείο που κάνει να ξεχωρίζει ο άνθρωπος απ’ τ’ άλλα τα δημιουργήματα. 

Όταν προσεύχομαι, βρίσκεται σ’ έξαρση η ψυχή μου! Ουράνια αισθήματα με πλημμυρίζουν. Χαρά, ευγνωμοσύνη, αγάπη. Όλα τα νιώθω στον υπέρτατο βαθμό. Πώς λοιπόν να μη δοξολογήσω το Θεό μου για το υπέροχο αυτό δώρο Του; 
Με τα φτερά της προσευχής, μπορούμε ν’ ανεβούμε σε ύψη δυσθεώρητα. Μπορούμε να πετάξουμε μέχρις αυτόν τον θρόνο του Θεού, μακριά από τον κόσμο με τις τόσες του μικρότητες. 
Με τα φτερά της προσευχής φθάνουμε εκεί, όπου άπληστα χαιρόμαστε το ζωογόνο αέρα της θείας παρουσίας. 
Η προσευχή είναι πηγή δυνάμεως για τον αγώνα το σκληρό που φέρνει εμπρός μας η κάθε μέρα. 
Λες και αλλάζει ο εαυτός σου, όταν πετάς με τα φτερά της προσευχής. 
Έλα λοιπόν, παιδί μου! 
Σαν έρχονται οι θλίψεις και σε χτυπούν σα μανιασμένες θύελλες, πέσε στα γόνατα κι άνοιξε την καρδιά σου στον Πατέρα σου. 
Μετά την προσευχή θα δεις πόσο θα είσαι αλλαγμένος! Γαλάζιο θα τον βλέπεις τώρα τον ουρανό κι η θάλασσα θα έχει γαληνέψει.

Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου,
εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται.
Ερεί τω Κυρίω· αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μου, ο Θεός μου,
και ελπιώ επ᾿ αυτόν,
ότι αυτός ρύσεταί σε εκ παγίδος θηρευτών
και από λόγου ταραχώδους.
εν τοις μεταφρένοις αυτού επισκιάσει σοι,
και υπό τας πτέρυγας αυτού ελπιείς·
όπλω κυκλώσει σε η αλήθεια αυτού.
Ου φοβηθήση από φόβου νυκτερινού,
από βέλους πετομένου ημέρας,
από πράγματος εν σκότει διαπορευομένου,
από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού.
Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου,
προς σε δε ουκ εγγιεί·
Πλην τοις οφθαλμοίς σου κατανοήσεις
και ανταπόδοσιν αμαρτωλών όψει.
Ότι συ, Κύριε, η ελπίς μου·
τον ῞Υψιστον έθου καταφυγήν σου.
Ου προσελεύσεται προς σε κακά,
και μάστιξ ουκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου.
Ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται
περί σού του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταίς οδοίς σου.
[Από τον 90ο Ψαλμό] 

Αυτές οι σκέψεις που γεμίζουν παρηγοριά την ψυχή σου γράφτηκαν απ’ τον μεγάλο εκείνο εστεμμένο Ψαλμωδό, κι είναι ένα άριστο βοήθημα γι’ αυτούς που θέλουν να βαδίζουν στη ζωή τους ίσια και τίμια. 

Και εσύ, παιδί μου, είσαι ασφαλώς ένας από αυτούς. Γι’ αυτό έχεις μεγάλη ανἀγκη από τη χάρη του Θεού, που ένας μόνο τρόπος υπάρχει να την κερδίσεις. Η προσευχή. 

Μη στερείς λοιπόν, παιδί μου, την ατίμητη ψυχή σου απ’ τη ζωογόνα αναπνοή της, αλλά προσεύχου, προσεύχου με ζήλο, ώστε να έλθει η μυριοπόθητη μέρα που θα στεφανωθείς με το στεφάνι της δόξης. 

(Από το βιβλίο του Tihamer Toth «Αντίθετα στο ρεύμα» των εκδόσεων «Φώς») 

Πηγή-Agioritikovima.gr 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΗΣ ΠΕΘ: «ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΥΛΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ»

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Φραγγέλιο για τα νέα Θρησκευτικά

«Αρνούμαστε να διδάξουμε τη νέα ύλη των Θρησκευτικών» ανέφερε ο πρόεδρος του παραρτήματος Λάρισας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων κ. Δημ. Οικονόμου

Της Λένας Κισσάβου

«Διάλυση της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, με την αποχριστιανοποίηση, την αλλαγή πίστεως και συνείδησης».

Διάλυση της πολιτισμικής μας βάσης, της ταυτότητάς μας, είναι ο στόχος της διδασκαλίας της νέας ύλης του μαθήματος των Θρησκευτικών στην εκπαίδευση», υποστήριξαν πανεπιστημιακοί καθηγητές της χώρας μας και θεολόγοι μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, χθες σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα, με θέμα τα νέα προγράμματα σπουδών στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Ως «εργαλείο αποδόμησης της ορθοδόξου πίστεως» χαρακτηρίστηκε η νέα ύλη του μαθήματος, με την εκκλησία να βρίσκεται στο πλευρό τους, καθώς ο π. Νικηφόρος ως εκπρόσωπος της Ιεράς Μητρόπολης Λάρισας, στην ίδια εκδήλωση έκανε αναφορά «στον διάβολο» και στους «πειρασμούς της ύλης, που καταστρέφουν τις πνευματικές μας βάσεις: Οικογένεια, θρησκεία, πατρίδα», δίνοντας το στίγμα ενός αγώνα που θα συνεχιστεί ενάντια σε ότι επιβάλλει το υπουργείο Παιδείας και αφορά την ορθόδοξη πίστη.

Οι θεολόγοι χθες, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου και δια στόματος του προέδρου του παραρτήματος Λάρισας, της Πανελλήνιας Ένωσής τους, κ. Δημήτρη Οικονόμου, διαμήνυσαν: «Αρνούμαστε να διδάξουμε τη νέα ύλη των Θρησκευτικών. Να έχουμε το θάρρος και την τόλμη να αγωνιστούμε… Αντιστεκόμαστε και θα συνεχίσουμε να διδάσκουμε τον Χριστό στα παιδιά μας».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας «Απόστολος Παύλος», από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, το Παράρτημα Λαρίσης της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, το Εργαστήριο Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου.

«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ»

Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στις αλλαγές και στις επιπτώσεις που θα φέρουν στην κοινωνία, με όλους τους να συγκλίνουν στο ότι: «η νέα ύλη του μαθήματος δημιουργεί σύγχυση στους μαθητές και ωθεί στη διάλυση της ορθόδοξης πίστεως, που αποτελεί βασικό στοιχείο συνοχής της ελληνική κοινωνίας».

Αναλυτικότερα ο κ. Ιωάννης Φύκαρης, επίκουρος καθηγητής Διδακτικής Μεθοδολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αναφερόμενος στη δομική προσέγγιση του νέου αναλυτικού προγράμματος του μαθήματος των Θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο, κατέθεσε κοινωνικο-διδακτικούς προβληματισμούς και ερωτήματα, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος… Η θρησκεία έχει βασικό ρόλο στην ύπαρξη κοινωνικής συνοχής. Αν διαλυθεί, θα ακολουθήσει η διάλυση της ελληνικής κοινωνικής συνοχής.

Το πρόβλημα είναι βαθιά κοινωνικό! Με τη νέα ύλη επιχειρείται η αποχριστιανοποίηση, η αλλαγή πίστεως και συνείδησης».

Καταθέτοντας επιχειρήματα για το πώς θα έρθει η διάλυση, ο κ. Φύκαρης, υποστήριξε: «Η ζωή στην Ελλάδα είναι οργανωμένη πάνω στο ορθόδοξο εορτολόγιο. Η καθημερινότητά της κινείται βάση αυτών των παραδόσεων και στην εκπαίδευση, όπως οι γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, των Τριών Ιεραρχών κ.ά. Η επόμενη κίνηση του υπουργείου Παιδείας, στο όνομα της πολυθρησκείας ποια θα είναι; Να καταργήσει τις αργίες, καθώς δεν θα βρίσκει νόημα σε αυτές;».

Κατέληξε δε, στο ότι: «Δεν γνωρίζουμε ακόμη ποια ανάγκη ώθησε στην αλλαγή της ύλης του μαθήματος των Θρησκευτικών, διότι δεν πείθει το επιχείρημα της ύπαρξης μεταναστών στη χώρα μας…».

Αντίστοιχα ο κ. Ηρακλής Ρεράκης, καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τόνισε: «πρόκειται για εσκεμμένα προγράμματα σπουδών αποπροσανατολισμού από την ορθόδοξη πίστη, με σκοπό το θρησκευτικό μηδενισμό.

Οι παιδαγωγικές επιπτώσεις θα είναι τραγικές. Αλλάζει το πολιτισμικό στοιχείο της χώρας μας. Αλλάζουν οι δομές του και οι βάσεις του. Καταργούν τις βάσεις της ορθόδοξης παράδοσης, αλλάζουν τη δομή του πολιτισμού μας…

Τα παιδιά πρέπει να διαπαιδαγωγούνται βάση του πολιτισμικού στοιχείου της χώρας τους. Αν όχι χάνουν την ταυτότητά τους».

Ακολούθησε ομιλία του κ. Κωνσταντίνου Σπαλιώρα, Δρ. Θεολογίας, πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, διευθυντή Γυμνασίου - Λυκειακές Τάξεις Νέου Μοναστηρίου Φθιώτιδας, με θέμα τα «νέα προγράμματα σπουδών στο ΜτΘ. Από την Ορθόδοξη αγωγή στην πολυθρησκειακή σύγχυση».

Να σημειωθεί ότι στην εκδήλωση χαιρετισμό απηύθυνε και η σχολική σύμβουλος Θεολόγων της περιφέρειας Λάρισας –Μαγνησίας κ. Φωτεινή Σταλίκα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ