ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΘ: ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

Θεσσαλονίκη 21 Οκτωβρίου 2016

ΠΡΟΣ: 

  1) Υπουργόν Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Νικόλαο Φίλη. 

  2) Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής. 

ΚΟΙΝ: 

  1) Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο. 

  2) Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

  3) Παναγιώτατον Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο. 

  4) Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων. 

  5) Μέσα Ενημέρωσης.

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016, πραγματοποιήθηκε έκτακτη συνεδρίαση των μελών του Παραρτήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Θεσσαλονίκης,

προκειμένου να συζητήσουν τα νέα δεδομένα, τα οποία διαμορφώθηκαν σχετικά με τη διδασκαλία του Μαθήματος των Θρησκευτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση της χώρας. Μετά από το διάλογο και τις θέσεις που διατυπώθηκαν αποφασίστηκε να σταλεί στο Υπουργείο και στην Ιερά Σύνοδο και να δημοσιευθεί το ακόλουθο ψήφισμα: 

Ως εκπαιδευτικοί Θεολόγοι της Θεσσαλονίκης

1. Εκφράζουμε την έντονη αντίθεσή μας στα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών και ζητούμε από το Υπουργείο Παιδείας την άμεση απόσυρσή τους, διότι αλλοιώνουν το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του Μαθήματος των Θρησκευτικών. Επιπλέον, εκφράζουμε την αγανάκτησή μας για την νεκρανάσταση και εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών, τα οποία έχουν δημιουργήσει τεράστια αναστάτωση και αντίδραση όχι μόνο μεταξύ των συναδέλφων Θεολόγων εκπαιδευτικών, αλλά και μεταξύ των μαθητών, των οικογενειών τους και της ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας. Εμείς οι Θεολόγοι της Θεσσαλονίκης, εκφράζουμε την σφοδρή διαμαρτυρία και αγανάκτησή μας, διότι αγνοήθηκαν εντελώς και με επιδεικτικό τρόπο οι πολυάριθμες τεκμηριωμένες επιστημονικά και θεολογικά κρίσεις και θέσεις έγκριτων επιστημόνων, εκκλησιαστικών παραγόντων, συμβούλων και συναδέλφων εν ενεργεία εκπαιδευτικών, που μέσα από Συνέδρια, ημερίδες, συνάξεις και δημοσιεύσεις, επισημαίνουν από το 2012 την παιδαγωγική και θεολογική ακαταλληλότητα αυτών των Προγραμμάτων για μαθητές. 

2. Διαπιστώνουμε ότι, ακόμη και η ύστατη προσπάθεια της Εκκλησίας για συνεννόηση και συνεργασία με την πολιτεία, γίνεται αντικείμενο είτε άρνησης είτε πολιτικής εκμετάλλευσης εκ μέρους της Πολιτείας. Ζητούμε, κατά συνέπεια, από το Υπουργείο να τηρήσει τα νόμιμα, έτσι ώστε, η διδασκαλία των Θρησκευτικών να πραγματοποιείται με βάση τα προηγούμενα Αναλυτικά Προγράμματα και σύμφωνα με τα βιβλία που διανεμήθηκαν στους μαθητές. Η βελτίωση και η ανανέωση των προηγούμενων Αναλυτικών Προγραμμάτωνκαι των βιβλίων, κυρίως σε θέματα μεθοδολογίας είναι ασφαλώς αναγκαία αλλά θα πρέπει να γίνει από μηδενική βάση με επιστημονικά και θεολογικά κριτήρια και σε συνεννόηση με την Εκκλησία και την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων.   Η οποιαδήποτε μονομερής συζήτηση ή ενέργεια για αλλαγή του χαρακτήρα και του περιεχομένου τους είναι καθώς αποδεικνύεται εκ του πονηρού και απαράδεκτη για τους Θεολόγους και τον ορθόδοξο ελληνικό λαό. 

3. Επισημαίνουμε ότιοι περί ουδετερόθρησκου σχολείου ιδεολογικές θέσεις του κ. Υπουργού Παιδείας και μερίδας πολιτικών και θεολόγων έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την ζώσα ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση του ελληνικού λαού.

4. Ενημερώνουμε ότι γινόμαστε αποδέκτες της αντίθεσης, της ανησυχίας και της αγανάκτησης, που εκφράζεται για την εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών στα Θρησκευτικά από γονείς και κηδεμόνες των μαθητών, οι οποίοι,έχουν πλέον ιδία εμπειρία για τη δομή και το περιεχόμενό τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι σφοδρές αντιδράσεις κατά των Προγραμμάτων εκφράζονται και από μαθητές άλλων χριστιανικών ομολογιών ή  θρησκειών, οι οποίοι, στην αρχή της σχολικής χρονιάς, επέλεξαν να μην απαλλαγούν από το Μάθημα των Θρησκευτικών. 

5. Υπογραμμίζουμε ότι αλλαγές σε Προγράμματα Σπουδών δεν πραγματοποιούνται ούτε εν αγνοία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι καλούνται να τα υλοποιήσουν στην τάξη ούτε σε ευθεία αυταρχική και εχθρική αντιπαράθεση με αυτούς. Είναι κομβικό λάθος, από πλευράς της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, να αντιμετωπίζονται οι γενικευμένες αντιδράσεις των Θεολόγων εκπαιδευτικών, όχι ως υπαρξιακή και συνειδησιακή αντίθεση, αλλά ως ένα απλό συντεχνιακό εμπόδιο που με την παρέλευση του χρόνου θα ξεπεραστεί, προκειμένου να υλοποιηθούν εξάπαντος και με κάθε μέσο τα νέα αντορθόδοξα Προγράμματα Σπουδών. Η αγάπη των θεολόγων για τους μαθητές και το ενδιαφέρον τους για το πνευματικό τους μέλλον, συνδέεται άμεσα με την πνευματική ποιότητα της διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών και αποτελεί το κύριο κριτήριο της αντίδρασής μας σε μια πολυθρησκειακή -και, στην ουσία, αποδομητική για την ήδη δεδομένη χριστιανική πίστη των μαθητών- διδασκαλία. 

6. Σημειώνουμε ότι τέτοιας μορφής πρωτοβουλίες για την αλλαγή των Προγραμμάτων Σπουδών ενός μαθήματος, είναι επιστημονικά αναγκαίο να περνούν μέσα από ειδικές δημόσιες και μέσα από διαύγεια διαδικασίες αξιολόγησης, που στην προκειμένη περίπτωση ουδέποτε έγιναν γι αυτά τα Προγράμματα. Η μόνη μορφή δημόσιας αξιολόγησης των νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά είναι όσα διαλαμβάνονται στις πρώτες για το νέο σχολικό έτος ενημερωτικές συγκεντρώσειςτων Εκπαιδευτικών, που πραγματοποιούνται με πρωτοβουλία των Συμβούλων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, οι περισσότερες από τις οποίες δεν κατέστη εφικτό ούτε καν να ολοκληρωθούν επιτυχώς, εξαιτίας των έντονων ενστάσεων και αντιδράσεων των συναδέλφων εκπαιδευτικών. 

7. Θεωρούμε απόλυτα αληθή και δικαιολογημένα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τα νέα Θρησκευτικά, διά στόματος και διά χειρός του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου, που εκφράζουν σύσσωμη την Ιεραρχία σε όσα αυτή αποφάσισε συνοδικά τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο του 2016. Ο Μακαριώτατος ρητά και κατηγορηματικά είπε ότι θεωρεί τα νέα Προγράμματα «ακατάλληλα και επικίνδυνα»,ότι θα προξενήσουν «ζημιά στην Παιδεία και την Κοινωνία μας», ότι θα έχουν ως «αποτέλεσμα την σύγχυση των μαθητών», ότι «το εκπαιδευτικό υλικό δεν βοηθά το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση μιας συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά κλονίζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, του προκαλεί σύγχυση, ενσπείροντάς του την λογική αμφιβολία», ότι «το μάθημα των Θρησκευτικών τώρα πλέον έγινε “κατηχητικό”,  διότι προσπαθεί, με σαφή πολιτικά κριτήρια, να κατηχήσει και  να στρατεύσει τους μαθητές σε μια εκκοσμικευμένη στάση απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο», ότι «συντηρεί μία θεολογικά ρηχή προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκμηδενίζοντας την ιδιαιτερότητα του ορθόδοξου δόγματος και της χριστιανικής παράδοσης» και τελικά ότι «δεν πρόκειται για θρησκευτικά αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας».

8. Δηλώνουμε ότι, ως Θεολόγοι με πίστη και αφοσίωση στον Χριστό, σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμούμε να έλθουμε, σε ρήξη και αντίθεση με την Εκκλησία μας και να εφαρμόσουμε Προγράμματα Σπουδών, που αντίκεινται στη διδασκαλία της. Επιπλέον, δεν είναι δυνατό να παραβλέψουμε τον νομικό, ηθικό και θεολογικό ρόλο και λόγο της Εκκλησίας στην, από κοινού με την πολιτεία, διαμόρφωση της χριστιανικής αγωγής, όπως προβλέπεται από τον Νόμο 590/1977«Περί του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος».Εξίσου, είναι αδύνατο για μας, ως δημοκρατικοί πολίτες και εκπαιδευτικοί που είμαστε, να έλθουμε σε αντίθεση με το Σύνταγμά μας, που στο άρθρο 16 αναφέρει ότι« H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».Είναι επίσης αδύνατο,να μην εφαρμόζουμε,ως εκπαιδευτικοί, τον ισχύοντα εκπαιδευτικό νόμο 1566/1985, ο οποίος ορίζει ότι «Σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιαςεκπαίδευσηςείναι να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών… Ειδικότερα υποβοηθεί τους μαθητές «…να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικήςπαράδοσης».

Με βάση τα παραπάνω δηλώνουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να τηρήσουμε το Σύνταγμα και τον Νόμο που δεν τηρούν το Υπουργείο Παιδείας και το ΙΕΠ, με τα ΦΕΚ που έθεσαν σε ισχύ, μέσω των οποίων  θεσμοθετείται, αντί της ορθόδοξης, μια πολυθρησκειακή διδασκαλία. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλουμε να συμβάλουμε σε μια ποδηγετημένη ιδεοληπτικά θρησκευτική αγωγή, που δεν αναπτύσσει, κατά το συνταγματικό, νομικό και θεολογικό πλαίσιο της πατρίδας μας, την υπάρχουσα θρησκευτική συνείδηση των μαθητών, αλλά στοχεύει, μέσω μιας ισοπεδωτικής και αλλοτριωτικής πολυθρησκειακής διδασκαλίας, να  δημιουργήσει θρησκευτική σύγχυση και θρησκευτικό αποπροσανατολισμό που θα έχει ως συνέπεια την αποορθοδοξοποίησή τους.

Το ΔΣ του Παραρτήματος της ΠΕΘ Θεσσαλονίκης

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Οι παρακάτω περιπτώσεις δείχνουν ότι ο Θεός εμφανίζεται μόνον όταν Τον αναζητάς με οδύνη, όταν η εύρεσή Του δεν είναι για σένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Η αναζήτηση του Θεού μπορεί να κρατήσει χρόνια και οπωσδήποτε συνοδεύεται από έντονους συνειδησιακούς σεισμούς.

Είτε μου αρέσει είτε όχι, όταν γεμίζω τη ζωή μου με άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα, και απλώς λέω (όταν το θυμηθώ), «αν ο Θεός θέλει να Τον πιστέψω, ας εμφανιστεί να Τον δω», ο Θεός ΔΕΝ εμφανίζεται. Ο λόγος είναι απλός: Εκείνος θέλει να Τον πιστέψω, εγώ όμως θέλω;

****

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). «Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών.

Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ελέησόν με!». Αλλά δεν τον άκουγε ο Θεός.

Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν.

Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό. Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε.

Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι

«ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου»

(βλ. π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003).

****

Ο άγιος γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), Ρώσος ζωγράφος στο Παρίσι, με οκταετή θητεία στον υπερβατικό διαλογισμό και μεταφυσικές εμπειρίες μέσω του διαλογισμού. Για χρόνια αντιμετώπισε πειρασμούς, όπως «αν υπάρχει Θεός, πώς είναι δυνατόν να μην είμαι εγώ ο Θεός;» και «γιατί ο Ιησούς να είναι ο Υιός του Θεού και όχι εγώ;». Εγκατέλειψε το μυστικισμό αυτού του είδους απογοητευμένος και, όταν ανακάλυψε την ορθοδοξία, ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός.

Οι θεοπτικές εμπειρίες του (όραση του ακτίστου φωτός) ήταν κατακλυσμιαίες, πράγμα που τον στήριξε σε περιόδους επίπονων προσπαθειών να πλησιάσει το Θεό και οδυνηρής μετάνοιας για την προηγούμενη απόρριψή Του. Από αυτές κατάλαβε ότι ο Θεός είναι ταπεινή αγάπη και ότι έρχεται όταν Εκείνος θέλει (όταν κάποιος πρόκειται αληθινά να ωφεληθεί), ενώ ο άνθρωπος είναι αδύνατο να προκαλέσει την εμφάνισή Του με κάποια «μέθοδο»

(βλ. π. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί [=Θα δούμε το Θεό όπως είναι]).

****

Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ, μετέπειτα ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία. Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή.

Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την ομιλία ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.

[Σημειωτέον ότι, επειδή ήταν απόλυτα σίγουρος για την ανυπαρξία του Θεού, δεν είναι λογικό να «φαντάστηκε» την παρουσία του Χριστού. Θα έπρεπε να «φανταστεί» κάτι σύμφωνο με τις απόψεις του, όχι αντίθετο με αυτές].

Βλ. π. Ιωάννη Κωστώφ, Αθεϊσμός – Τίνος είναι η αυταπάτη.

****

Ο Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας:

Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. [ …;] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. [ …;] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του.

Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. [ …;]

Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο;

Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει να μάθω».

(Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], στο ίδιο, σελ. 104-105).

Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους.

Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ορθόδοξους διδασκάλους στο δυτικό κόσμο.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΙΓΙΝΗΣ: «ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΝ ΜΑΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!»

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.

Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις.

Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά και προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ.

Ή προσευχή πώς πηγαίνει; Εγώ, πολλές ημέρες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω.

Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω…. εις ένα Θεόν… Πατέρα… Παντοκράτορα… Ποιητήν Ουρανού και γης…. δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ό πονηρός τον λογισμόν, άλλα αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι” ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις.

Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα Ούτε Έρχονται, Ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις.

Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή.

Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει ή φωτιά, δηλ. ό πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.

Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αίτιες πού θα σου φέρνουν δάκρυα.

Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.

Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.

Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ό θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε ή Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο).

Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου τέχνη έμαθες δια να ζήσης.

Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του.

Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.

Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!

Μη λες «ό Χριστός» αλλά «ό Χριστός μας».

Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω. Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις.Έστω “ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα. Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν, διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.

Η καλύτερη μουσική είναι ή Βυζαντινή. Πολύ την αγαπώ.

Να θεωρείς την Εκκλησία ως Ιατρείο. Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείο; Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις, Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησιά) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!

Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. “Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.

Όποτε χρειασθείς, οπότε θέλεις ή έχεις κάποιον λύπην, να έρχεσαι εδώ και όποια ώρα νάνε, εγώ θα σε δέχομαι! Αν εγώ πού είμαι άνθρωπος αμαρτωλός σε λυπάμαι και σου λέγω έτσι, πόσον μάλλον ό Χριστός μας, πού είναι Φιλάνθρωπος, πού μας αγαπάει με αγάπην πού δεν μπορούμε να την κατανοήσομε. Οποια ώρα νάνε και για ότι έχεις, θα καταφεύγεις στον Χριστόν μας, στην προσευχήν, και Εκείνος θα σε λυπάται και θα σε ακούει και θα σε βοηθά.

Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ” όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει Ό Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».

Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, αναγνώσεως Ψαλτηρίου, Ευαγγελίου, κλπ., κλπ., να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα!

Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Μετά το Απόδειπνο, να πεις: «Κύριε μου, με βλέπεις πώς είμαι! Κατάνυξιν δεν έχω. Δεν ημπορώ να προσευχηθώ όπως πρέπει. Αδυναμίες έχω πολλές! Δεν αγωνίζομαι ακόμη όπως Εσύ θέλεις. τι θα γίνη αυτή ή κατάστασης; Βοήθησε με Κύριε!» Να του ομιλείς σαν να είναι μπροστά σου, έτσι Όπως ομιλείς σε εμένα.

Όσο κόβεις σχέσεις από τα κοσμικά, τόσο ελευθερώνεται ο νούς σου και καθαρίζει και προσεύχεσαι καλύτερα.

Εγώ, θυσιάζω από τον εαυτόν μου για όποιον προσεύχομαι!

Θα παρακαλέσω τον Θεόν δι” εσάς, δηλ. θα κάμω προσευχήν άλλα να ξέρετε, «ένα χέρι κρότο δεν κάνει». Εγώ παρακαλώ για σας, άλλα να παρακαλείται και εσείς.

Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.

Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται ή λάσπη χρειάζεται και ό ασβέστης. Έτσι και ή προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.

Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!

Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται ή Χάρις του Θεού. Χαιρέτησε την και αγκάλιασε την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ, ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ

ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΟΓΙΑ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Διαβάζοντας κανείς την Επιστολή του Αγίου Φωτίου προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας, και προσμετρά καλύτερα τη σημερινή κρατούσα αθεϊστική αντιλογία. Είναι λυπηρό ο λαός, που στην μεγάλη του πλειοψηφία, το πρώτιστο που έχει είναι η Ορθόδοξη Πίστη του, να αμοίβει από αντίδραση στα Κρατικά αξιώματα αυτούς επιμένουν σε αθεϊστικές ατραπούς.

Ο Άγιος Φωτίου στην επιστολή του προς τον Μιχαήλ το άρχοντα της Βουλγαρίας απευθύνεται ως εξής : «Τω περιφανεστάτω και περιβλέπτω ηγαπημένω εν Κυρίω πνευματικώ υιώ Μιχαήλ τω εκ Θεού άρχοντι Βουλγαρίας». Δυστυχώς ούτε την προλογική αυτή αναφορά δεν μπορεί ειλικρινώς ένας Ιεράρχης να απευθύνει στο πλήθος των κρατούντων που εμμένουν στα αθεϊστικά κατάλοιπα.

Η επιστολή του Αγίου Φωτίου προς τον Μιχαήλ το άρχοντα της Βουλγαρίας και συγκεκριμένα στο πρώτο μέρος αυτής αναφέρει τα εξής : «ων η τιμιωτάτη και των άλλων πρωτεύουσα χάρις προς το θείον εστίν απλανής και σωτήριος χειραγωγία, ην πρώτη και μόνη χαρίζεται της καθαράς και αμωμήτου πίστεως ημών των Χριστιανών η μάθησις και μυσταγωγία, αύτη γαρ της πολυμόρφου πλάνης τον άνθρωπον απαλλάττουσα και τα της καρδίας όμματα της εκείθεν αχλύος αποκαθαίρουσα, καθαρά ψυχής θεωρία τω καθαρωτάτω κάλλει της λατρείας καθαρώς ενατενίζειν παρέχεται· δι’ ης εις την υπέρ νουν ουσίαν και πάντων αιτίαν και δημιουργόν αναγόμενοι την ενοειδή και υπέρθεον της τριάδος θεότητα, καθ’ όσον εστίν ανθρώπω δυνατόν, ενοπτριζόμεθα».

Τόσο η χρήση του απαρεμφάτου «ενατενίζειν», όσο η ρηματική χρήση «ενοπτριζόμεθα» καταδεικνύουν το πνευματικό ύψος της παραδειγματικής συμβουλευτικής προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας, για ουσιαστική συμμετοχή στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Αυτό εξάλλου δηλώνει και η αναφορά του Αγίου Φωτίου στην μάθηση και μυσταγωγία της πίστης. Ακόμα και η επιλογή χρήσης επιθέτων, όπως στις φράσεις «καθαρά ψυχής θεωρία», «τω καθαρωτάτω κάλλει της λατρείας», «αναγόμενοι την ενοειδή και υπέρθεον της τριάδος θεότητα», καταδεικνύουν την υποδεικνυόμενη υψηλή πνευματικότητα, προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας. 

Διαβάζοντας λοιπόν κανείς την επιστολή του Αγίου Φωτίου προς τον Μιχαήλ τον άρχοντα της Βουλγαρίας, αντιλαμβάνεται το αντιλογικό μέγεθος της σημερινής αθεϊστικής στάσης. Τι κρίμα να μη μπορεί ένας Ιεράρχης να αναφερθεί έστω και ακροθιγώς στην Ορθόδοξη Πίστη, απευθυνόμενος προς δεδηλωμένους άθεους κρατούντες. Δυστυχώς οι ‘’αρχές’’ του εσκοτισμένου ‘’διαφωτισμού’’, όπως αυτού που οι κάθε λογής άθεοι προβάλλουν, δεν επιτρέπουν τέτοιες αναφορές.

Τουναντίον επιδιώκεται χωρισμός Εκκλησίας Κράτους και η άθεη Παιδεία προωθείται ποικιλοτρόπως. Η εμμονή αθέων κρατούντων στη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε συγκρητιστικό θρησκειολογικό μάθημα, την πρόθεση τούτη ερμηνεύει. «Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklärung (Διαφωτισμός) ποτέ δεν δύναται παιδεία δι’ ημάς» (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).

http://aktines.blogspot.gr

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ; - ΤΗΝ 15Η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Γέροντος Πορφυρίου,

Ηγουμένου Ιεράς Μονής Τιμίου

Προδρόμου Σκήτης Βεροίας

----------------------------------------------

Η ερώτηση που προβάλλει είναι: Τι είναι τελικά η νηστεία; Και μία άλλη εξίσου σημαντική ερώτηση: Να κάνω νηστεία, αφού δεν μπορώ να κόψω τα πάθη και τις αμαρτίες μου;

Με όσα ξέρω αλλά κυρίως με όσα έμαθα στον Ιερό Άθωνα, θα προσπαθήσω να ψελλίσω λίγες σκέψεις. Είμαι σίγουρος για το ότι άλλοι αδελφοί και πνευματικοί πατέρες ξέρουν αλλά και εφαρμόζουν πολύ περισσότερα.

Τι είναι νηστεία; Είναι αποχή τροφών. Δεν τρώω και δεν πίνω κάποιες συγκεκριμένες τροφές.

Ωραία. Αλλά αυτό γίνεται και στην δίαιτα. Και εκεί ο γιατρός απαγορεύει να φάμε διάφορες τροφές. Σωστά. Συνεπώς υπάρχουν κοινά ανάμεσα στην νηστεία και στην δίαιτα.

Υπάρχει όμως και η διαφορά. Η δίαιτα είναι σεβαστή και επιβάλλεται για ιατρικούς λόγους από τους γιατρούς για το υλικό και ευλογημένο, για το πλασμένο από τα χέρια του Θεού, σώμα μας.

Η νηστεία είναι εντολή του ίδιου του αγίου Θεού. Ο Χριστός νήστευε.

Η νηστεία είναι απόδειξη ότι αγαπώ τον Θεό. Η νηστεία είναι δείγμα γιά το ότι περιμένω τον Θεό. Δεν στερούμαι τις τροφές, αφού με γεμίζει η αγάπη του Θεού και η προσευχή.

Ποιός ερωτευμένος δεν κάνει θυσίες, πολλές φορές αμέτρητες, όταν αγαπάει και περιμένει τον έρωτά του; Ποιος δεν πονάει όταν αγαπάει; 

Ε, λοιπόν, το ίδιο είναι και στην πνευματική ζωή. Ο έρωτας της ψυχής είναι ο Χριστός. Αξίζει δηλαδή να αγωνίζεται η ψυχή, περιμένοντας, νηστεύοντας, με ταλαιπωρία πολλές φορές και κόπο, για να φανερώσει στον Χριστό ότι τον περιμένει, επειδή τον αγαπάει.

Και ενώ η δίαιτα δεν ωφελεί ψυχικά τον άνθρωπο, η νηστεία τον ωφελεί πάρα πολύ και σωματικά. Αποχή από παχυντικές τροφές είναι ότι καλύτερο για το σώμα.

Και επί πλέον, η νηστεία είναι μία παραδοσιακή μέθοδος ζωής. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, οι άνθρωποι, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, εφαρμόζουν την αποχή από τροφές.

Γιατί τότε, και εμείς που πιστεύουμε στον αληθινό Θεό, που ζούμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που είμαστε βαπτισμένοι στην αγία κολυμβήθρα, που είμαστε το σώμα του Χριστού, να μην εφαρμόσουμε για ένα διάστημα την νηστεία; Για να απαλλαγούμε από τα βλαβερά, για να στερηθούμε τα νόστιμα αλλά επιβλαβή, να δείξουμε ότι αγαπούμε τον Χριστό και τον περιμένουμε.

Και τώρα η δεύτερη ερώτηση. Αξίζει να κρατάω την νηστεία, όταν δεν εγκρατεύομαι από τα άλλα; 

Μα, και βέβαια αξίζει. 

Αξίζει, γιατί δείχνει ότι έχω διάθεση αγώνα, αλλά ακόμα δεν κατάφερα να κόψω όλα τα επιβλαβή. 

Αξίζει, γιατί καλλιεργώ μέσα μου την ελπίδα ότι με τον λίγο αυτόν αγώνα μου, έστω και σιγά σιγά, θα με δει ο Θεός και θα με λυπηθεί και θα με βοηθήσει να νικήσω και τα άλλα επιβλαβή και βλαβερά για την ψυχή μου. 

Εξάλλου, δεν είμαστε όλοι πρωταθλητές. Πολλοί αγωνίζονται, λίγοι όμως κάνουν πρωταθλητισμό.

Αξίζει, έστω και λίγο και σιγά σιγά να μαθαίνουμε να ζούμε ολιγαρκείς. 

Και αξίζει πολύ, να ελπίζουμε στο ότι ο Χριστός μας βλέπει και ακούει τον μικρό μας στεναγμό.

Πηγή

Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡ΄ΟΛΙΓΟΝ «ΣΥΝΟΔΟΥ»

Ιεράρχαι, κλήρος και λαός

θεωρούν άκυρον την «Σύνοδον» και τας αποφάσεις της!

Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ «ΣΥΝΟΔΟΥ»

Εις τας Καλένδας παραπέμπτεται η επικύρωσις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου μετά την δέσμευσιν της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Ρουμανίας ότι απαιτείται αναβολή επεξεργασίας των κειμένων, έως ότου υπάρξη πανορθόδοξος συναίνεσις, δηλαδή ποτέ!

Αν επιθυμή κανείς να προβή εις τελικήν αξιολόγησιν των πεπρα­γμένων εν Κολυμβαρίω εις μίαν πρότασιν, δεν θα ηδύνατο παρά να συμφωνήση με τον χαρακτηρισμόν γνωστού δημοσιογράφου: «Μεγάλη Σύνοδος: Το πρωτοσέλιδο που κατέληξε μονόστηλο».

Με το Κολυμβάριον δεν ησχολήθη σοβαρώς κανένα εκ των διεθνών μέσων ενημερώσεως. Ακόμη και όσα ελληνικά μέσα παρευρέθησαν, ελάχιστα μετέδωσαν. Οι λόγοι ήσαν προφανείς, καθώς όλοι αντελήφθησαν ότι μία «Συν­οδος», η οποία αν και όταν εσχεδιάζετο προ εκατονταετίας διεκδικούσε τον τίτλον «Οικουμενική» και θα επεχείρει, κατά τους μασώνους πρωτεργάτας της, να ανατρέψη άπασαν την Ορθοδοξίαν, δεν ήγγισε κατά την συγκρότησίν της ούτε από μακράν τουλάχιστον τον τίτλον «Πανορθόδοξος». Η τραγική αυτή κατάληξις των μεγαλεπηβόλων σχεδίων των Οικουμενιστών δικαίως απεκλήθη «τεράστιο φιάσκο» και απεδόθη με έξοχον τρόπον από τον Αρχιμ. Κύριλλον Κωστόπουλον, Δρ. Θεολογίας, εις πρόσφατον άρθρον του (Ο.Τ. 14.10.2016/ φ. 2135) ως εξής:

«Πρέπει να γίνη κατανοητό από όλους, Oικουµενικό Πατριάρχη, λοιπούς Πατριάρχες και Επισκόπους, κληρικούς και λαϊκούς, ότι η εν Κολυµπαρίω σύναξη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα «θέατρο του παραλόγου». Εκείνο που επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς ήταν η παραπλάνηση του Ορθοδόξου λαού, ενώ το µόνο που επετεύχθη ήταν ο παροργισµός του Τριαδικού Θεού».

Ο Ο.Τ. είχε διαβλέψει ενωρίς την κατάληξιν

Την 27ην Μαρτίου 2015 (!) εις το πρωτοσέλιδον ο Ο.Τ. (φ. 2063) έγραφε:

«…Άπαντες οι Αρχιερείς (Επίσκοποι, Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι, Πατριάρχες), χωρίς ουδεμία εξαίρεσι, ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ, λαμβάνουν την ποιμαντορική τους ράβδο και μετέχουν μιας Μεγάλης Συν­όδου, χωρίς αποκλεισμούς και εμπόδια… Θα πρέπη να υπάρχουν θεμελιώδη ζητήματα, περί των οποίων να απαιτήται η σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου… Εάν οι ανωτέρω Ιεροκανονικές και Ευαγγελικές προϋποθέσεις δεν πληρούνται, τότε δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθή γνησία Μεγάλη Συν­οδος, χωρίς εκτροπές και συνέπειες, χωρίς Σχίσματα και διαιρέσεις… Και πως θα λειτουργήση μία Μεγάλη Ιεροσύναξις, όταν πλήθος Επισκόπων δεν έχουν την δυνατότητα να μετέχουν, και δεν μετέχουν ΠΟΤΕ σε Ιερά Σύνοδο της τοπικής Εκκλησίας των;… Όταν η Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν συνεκάλεσε επί δεκαετίες Ιερά Σύνοδο των Ιεραρχών της, παρεκτός “σκιωδών Συνόδων” των τελευταίων ετών!… Κατά συνέπειαν, με ποίες Ηγετικές Εκκλησιαστικές Μορφές θα δυνηθούμε να πορευθούμε προς Μεγάλες Συνόδους και κορυφαίες Ιερές Συνάξεις;… Πέραν των ανωτέρω, για να υπάρξη Αγιοπνευματικό αποτέλεσμα μιας Ιεράς Συνόδου Πανορθοδόξου εμβελείας, θα πρέπη να πνέη πράγματι άνεμος αληθινής ελευθεροσυνειδησίας εις τους Ποιμένες… Πρόκειται δια το ύψιστο πρόβλημα της απουσίας Συνοδικότητος, αλλά και όπου υπάρχουν Σύνοδοι της «κατεσκευασμένης Συνοδικής πλειοψηφίας»..!».

Αμφισβητεί κανείς σήμερα ότι δεν προεκλήθησαν διαιρέσεις εις όλα τα επίπεδα προ και μετά της «Συνόδου»; Τα τέσσερα Πατριαρχεία που δεν παρευρέθησαν, εκ των οποίων τα δύο ανήκουν εις την Πενταρχίαν, έχουν ήδη ζητήσει να αποτελέση το Κολυμβάριον εις την καλυτέραν περίπτωσιν προσυνοδική διάσκεψις! Αν επικρατήση η άποψίς των τότε το Κολυμβάρι θα «θαφτή» δια πάντα. Και είναι βέβαιον ότι η άποψίς των θα επικρατήση όχι μόνον λόγω αριθμητικής υπεροχής, αλλά διότι το υπαγορεύει η απλή λογική: Αν π.χ. η Εκκλησία της Ρωσίας δεχθή το Κολυμβάρι ως «Μεγάλην Σύνοδον» με δεσμευτικάς αποφάσεις, τότε γνωρίζει ότι εις το μέλλον αφ’ ενός θα συγκαλή το Πατριαρχείον Κων/πόλεως Συνόδους και θα αποφασίζη δι’ ο,τιδήποτε χωρίς να απαιτήται η συμμετοχή της Εκκλησίας της Ρωσίας, ακόμη και δι’ εκείνα που την αφορούν άμεσα, ως συνέβη και τώρα  πχ. με την Διασποράν, αφ’ ετέρου ο Πατριάρχης Κων/πόλεως δεν θα υποχωρήση βεβαίως εις το αίτημα των τεσσάρων Πατριαρχείων να αποδεχθή το Κολυμβάρι ως προσυνοδικήν διάσκεψιν δια λόγους προσωπικού κύρους. Άλλωστε, αν υπεχώρει, τότε θα εδημιούργει διπλούν «φιάσκο»… Πάντως, είναι περισσότερον από βέβαιον ότι μετά τα όσα συνέβησαν δεν πρόκειται να επιχειρήση ποτέ πάλιν σύγκλησιν παρομοίας «Συνόδου».

Εις το ανωτέρω παράθεμα ο Ο.Τ. ωνόμαζεν ήδη από τότε αυτό το εγχείρημα «Ιεροσύναξι» -όχι Συν­οδον- και προειδοποιούσε δια το έλλειμμα συνοδικότητος εις τρεις τομείς: α) απουσία αγίων-ηγετών, β) απουσία ελευθερίας και γ) αποκλεισμός Επισκόπων. Τα τρία αυτά όντως εστιγμάτισαν το Κολυμβάρι και προεδίκασαν το αποτέλεσμα. Δεν ανεδείχθη –και δεν επρόκειτο να αναδειχθή- κανείς «Αγ. Μάρκος» (και πως θα μπορούσε να αναδειχθή, όταν συμμετείχαν κυρίως αμβλυμένης, ως προς τον οικουμενισμόν, συνειδήσεως Επίσκοποι;) ενώ όσοι διεφώνησαν είτε προπηλακίσθησαν είτε τελικώς συνεβιβάσθησαν υποσχόμενοι να μη ομιλήσουν δια το δήθεν καλόν της ενότητος. Οφείλουν να αναλογισθούν ότι εγνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν διέθεταν ψήφον, δια να υπερασπιθούν τουλάχιστον εκεί τον λόγον τους, ώστε να τους λάβη κάποιος υπ’ όψιν. Τελικώς κατέληξαν όλοι εις μίαν «κατεσκευασμένη Συνοδική πλειοψηφία», εφ’ όσον ο καθένας υπέγραψεν όπου εκείνος ενόμιζε και όσοι δεν υπέγραφαν, υπέγραφαν αντ’ αυτών άλλοι!

Το Πατριαρχείον Κων/πόλεως εμελέτησεν εκείνο το άρθρον του Ο.Τ. και τον Αύγουστον του ιδίου έτους απεφάσισε να απαντήση συγκαλών «εικονικήν Σύνοδον», ως την ωνόμασεν ο Ο.Τ., επειδή ήτο παρωδία της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου. Η σύναξις αυτή έμελε να προεικονίση τα όσα θα συνέβαιναν και εις το Κολυμβάρι. Πρώτον, Μητροπολίται ηρνήθησαν να παραστούν (ήσαν οι Σεβασμιώτατοι: Θεσσαλονίκης κ. Άνθιµος, Παραµυθίας κ. Τίτος, Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, Λήµνου κ. Ιερόθεος, Κονίτσης κ. Ανδρέας, Ζιχνών κ. Ιερόθεος, Κιλκισίου κ. Εµµανουηλ) όπως και εις το Κολυμβάρι ένδεκα Μητροπολίται ηρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Δεύτερον, υπήρξε περιορισμένον δικαίωμα λόγου, δεν ετέθη καν δικαίωμα ψήφου (ήτο απλώς ενημέρωσις του «Πρώτου»(!) προς τους υπολοίπους…) και όλοι υπέγραψαν την «Ίνδικτον». Τέλος, άπαντες ανεχώρησαν ευτυχείς δι’ εν γεγονός, δια το οποίον επεβάρυναν μεν το θυλάκιόν τους αλλά όχι την Εκκλησίαν, καθώς το εθεώρουν επουσιώδες, έστω και αν έθεταν εις κίνδυνον την ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος… Κάθε ομοιότης καταστάσεων με το Κολυμβάριον δεν είναι προφανώς προϊόν τύχης…

Η μερίς όσων προειδοποίουν

Έκτοτε ήρχισεν η επισπευσμένη πορεία προς την παταγώδη αποτυχίαν της «Συνόδου». Αυτή οφείλεται αφ’ ενός εις τους λανθασμένους χειρισμούς των Προκαθημένων και των αβούλως συμπραττόντων Επισκόπων και αφ’ ετέρου, και αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικόν, εις το ότι δεν εδόθη καμία προσοχή εις όσα εγράφησαν προ της Συνόδου από ανθρώπους που πονούν την Εκκλησίαν, αλλά αβασανίστως και τεχνιέντως απαξιώνουν οι οικουμενισταί.

Άπαντες όσοι προειδοποίουν  είχον απόλυτον συμφωνίαν εις εκείνο το οποίον άριστα προσφάτως διετύπωσε, ως επιμύθιον ο π. Επιφάνιος της Καψάλας εις τον Ο.Τ. (16.09.2016/ φ. 2131):

«Κλείνοντας την παρουσίαση περί του Κανονισµού της ΑκΜΣ περιοριζόµαστε να δηλώσουµε αυτό που ήδη έχει γίνει σαφές: η σύναξη της Κρήτης δεν πληροί απολύτως κανένα κριτήριο ορθοδόξου συνόδου· οι όροι λειτουργίας της και η διεξαγωγή των εργασιών της που ωδήγησαν και στις σχετικές αποφάσεις της, συγκροτούν ένα αντι-παράδειγµα “συνόδου”, κυριολεκτικά µία αντισύνοδο και δίχως αµφιβολία αυτό που στην εκκλησιαστική γραµµατεία χαρακτηρίζεται ως ψευδοσύνοδος».

Ωστόσο, εις την πορείαν εσχηματίσθησαν δύο κατευθύνσεις προς τον κοινόν στόχον. Η πρώτη κατεύθυνσις έδωσε κυρίως βάρος εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων. Είναι λίαν χαρακτηριστικόν ότι ακόμη και εις το επίσημον υπόμνημά της η Ι. Κοινότης του Αγίου Όρους αντιπαρέρχεται εν γνώσει της τον κανονισμόν συγκλήσεως(!) και εμμένει εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων. Μετά μάλιστα από το Κολυμβάρι υπάρχει σχεδόν αποκλειστική ενασχόλησις με την επίμαχον αντιφατικήν φράσιν: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών». Δια την αναχαίτησιν του οικουμενισμού εθεωρήθη ως όπλον η αναγνώρισις υπό του Κολυμβαρίου της «Η  καὶ Θ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου», ως αι κατ’ εξοχήν αντιπαπικαί Σύνοδοι. Επιπλέον ζητείται η απόρριψις του όρου «Εκκλησία» δια τους αιρετικούς, η οποία πρώτη φορά επεκυρώθη από Συν­οδον και σύγκλησις «αντισυνόδου» συντόμως δια την καταδίκην του Κολυμβαρίου. Όσον αφορά συγκεκριμένα την Ι. Κοινότητα ο εκπρόσωπός της Καθηγ. Τύχων της Ι. Μ. Σταυρονικήτα εις έκθεσίν του που εδημοσιοποίησε κατ’ αποκλειστικότητα και εσχολίασεν ο Ο.Τ. αποτιμά θετικώς την «Σύνοδον»! Η Ι. Κοινότης ωστόσο δεν έχει λάβει απόφασιν μετά και από τα πρακτικά παλαιοτέρας Διπλής Συνάξεως, που εδημοσίευσεν εις πρωτοσέλιδον άρθρον του ο πρώην Αρχιγραμματεύς π. Δαμασκηνός του Ι .Κ. Φιλαδέλφου Καρυών, με τίτλον «Το Άγιον Όρος ομιλεί από την Ιστορίαν» (Ο.Τ. 09.09.2016/ φ. 2130).

Η ετέρα κατεύθυνσις ενέμεινεν εις το γεγονός της αντικανονικότητος. Ησχολήθη και κατέδειξεν ως εντελώς προβληματικά όχι μόνον όλα τα κείμενα (π.χ. ότι με το κείμενον περί αποδώσεως του Αυτονόμου ο Πατριάρχης Κων/πόλεως μόνος του άνευ της Πατριαρχικής Συνόδου καθίστατο κριτής των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών κ.α.) αλλά αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της «Συνόδου», η οποία έπρεπε να απορριφθή εν συνόλω και όχι απλώς να επιχειρηθούν κάποιαι επιμέρους τροποποιήσεις δια την βελτίωσιν των κειμένων. Παραλλήλως ανέσυρε και ανέδειξε το κρίσιμον και καθοριστικόν στοιχείον ότι πολιτικοί εγχώριοι και αλλογενείς παράγοντες ήσαν εκείνοι, οι οποίοι σχεδόν εξ ολοκλήρου εκίνουν τα νήματα και κατηύθυναν το παν. Συμφώνως προς αυτήν την γραμμήν μία πραγματική αναχαίτησις του οικουμενισμού θα ήτο εφικτή μόνον με την διεμβόλισιν των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Παραλλήλως υπεστήριξεν ότι ανεξαρτήτως αν αι «Η  καὶ Θ » είναι Οικουμενικαί, δεν θα έπρεπε να σχετισθούν με το Κολυμβάρι, διότι, όχι μόνον ήτο ανακόλουθον να αναμένεται από τους πρωτεργάτας του Οικουμενισμού η αναγνώρισίς των ως Οικουμενικών, αλλά θα ήτο επιπλέον επικίνδυνον και επιζήμιον να δοθή εις αυτούς η εξουσία να επικυρώνουν την δεδομένην Παράδοσιν της Εκκλησίας, ως αύτη να ετίθετο ποτέ εν αμφιβόλω. Συνεπής προς αυτά κατέληξεν εις το συμπέρασμα ότι η «Σύνοδος» δεν ήτο «Σύνοδος» εις καμίαν πτυχήν της και εφ’ όσον δεν ήτο «Σύνοδος» δεν έχει καμίαν απολύτως ισχύν, κύρος η επιρροήν δια την Εκκλησίαν.

Υπενθυμίζομεν ένα προβληματισμόν που ετέθη από τον πρωτ. π. Βασίλειον Βολουδάκην (Ο.Τ. φ. 2126/ 22.06.2016), ο οποίος αναρωτώμενος, διατί απασχολεί το Ορθόδοξον πλήρωμα μία «Σύνοδος», η οποία δεν διαθέτει τας Ορθοδόξους προδιαγραφάς, γράφει:

«Ο Ορθόδοξος και με Οικουμενική  αποδοχή ορισμός της Αληθείας της Πίστεως,  από τον άγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ο,τι πάντοτε, ο,τι πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη», που αποτελεί την σφραγίδα της γνησιότητος κάθε Θεολογικής διατυπώσεως και Συνοδικής Αποφάσεως και υποχρεώνει κάθε πιστόν να την δεχθή, απορρίπτει παντελώς και σε όλα τα επίπεδα την Σύνοδο της Κρήτης, την προεργασία της, την σύνθεσή της, τα θέματά της και, κυρίως, τις αποφάσεις της!».

Επείγουσαι αποφάσεις

Την κοινήν γνώμην απασχολεί σήμερον το εγειρόμενον ζήτημα περί της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κων/πόλεως. Κάποιοι ορθώς δεν εστιάζουν το ζήτημα μόνον εις την «Σύνοδον», αλλά υποδεικνύουν ότι προ πολλού ο Πατριάρχης «διέβη τον Ρουβίκωνα». Το Πατριαρχείον, όπως όλοι δέχονται, έχει αποδεχθή την εκκλησιαστικότητα των αιρετικών ήδη από την εγκύκλιον του 1920. Συγκεκριμένως έγραφεν ο Ο.Τ. εις το πρωτοσέλιδον (φ. 2129/ 12.08.2016):

«…κατά τη γνώµην µας η συγκεκριµένη διατύπωσις (περί Εκκλησίας) δεν έχει καµίαν σηµασίαν εφ’ όσον εις άλλα σηµεία του κειµένου χρησιµοποιείται ολοκάθαρα ο όρος Εκκλησία: «…διότι αι µή Ορθόδοξοι Εκκλησίαι και Οµολογιαι όλοι οι Χριστιανοί εις τον διηρηµένον χριστιανικόν κόσµον…». Μάλιστα και εις το κανονισµόν της Συνόδου λαµβάνονται µέτρα δια την «κατάλληλον πληροφόρησιν των παρισταµένων Παρατηρητών των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών» και υπάρχει και παράγραφος που επιγράφεται ως «Παρατηρηταί άλλων χριστιανικών Εκκλησιών».

Επομένως, το πλήρως αποτυχημένον εγχείρημα του Κολυμβαρίου κατέδειξεν ότι οποιαδήποτε απόπειρα συνοδικής «εκκλησιοποιήσεως» των αιρετικών δεν είναι μόνον εγγενώς θνησιγενής, αλλά ανυπόστατος καθώς απλώς κάνει κύκλους γύρω από την ήδη δεδομένην χρήσιν λέξεων και όρων τους οποίους κανείς δεν ηρνήθη ούτε και αυτός ο μακαριστός π. Σπυρίδων Μπιλάλης, συγγράψας τους δύο ογκωδεστάτους τόμους κατά του Παπισμού.

Ο ίδιος ο μέγας αρχιτέκτων του Κολυμβαρίου Σεβ. Περγάμου υπεστήριζεν (Ο.Τ. 18/03/2016/ φ. 2109) ότι «ο τυχόν αποκλεισθείς επίσκοπος θα είχε χωρίς άλλο το δικαίωμα να αρνηθεί την αυθεντία και το κύρος της συνόδου και των αποφάσεών της». Χρειάζεται να προσθέση κανείς ο,τιδήποτε, όταν βοά από μόνη της η κατάστασις, καθώς απεκλείσθησαν όλοι οι Επίσκοποι πλην των 156 «ειδημόνων»; Μόνον σιωπούν όλοι οι Ιεράρχαι, δια να μη διασύρουν και άλλο την Εκκλησίαν απ’ όσον ήδη διεσύρθη και «έσεται η δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης»!

Καταλήγοντες ομολογούμεν ότι είναι απολύτως δικαιολογημένη η ένστασις περί της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κων/πόλεως, διότι πρέπει με κάποιον τρόπον να εγκληθούν εκείνος και εκείνοι, οι οποίοι συνεχώς ταράσσουν την Εκκλησίαν του Κυρίου με το να μοιράζουν Κοράνια, να διχάζουν το πλήρωμα και να αποπειρώνται εκκλησιαστικά πραξικοπήματα παπικής κοπής υπαγορευμένα από την υπό μασώνων ελεχγομένην διεθνή πολιτικήν, όχι δια να τιμωρηθούν, αλλά δια να ησυχάση επιτέλους η Εκκλησία.

Ο Ο.Τ. διαβλέπει το μέλλον

Είναι καθήκον όμως να προειδοποιούμεν δια τα μέλλοντα συμβαίνειν… Την 8ην Μαΐου 2015 (!) (φ. 2068) ο Ο.Τ. εφιλοξένησεν άρθρον του συνεργάτου του π. Βασιλείου Βολουδάκη, εις το οποίον έγραφε:

«Ταπεινή μας γνώμη είναι ότι πρωτεύει να εδραιώσουμε την αυτοσυνειδησία μας ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, ισότιμη, απαιτούντες 78 Αρχιερατικές ψήφους στην σχεδιαζομένη Πανορθόδοξον Σύνοδον. Χωρίς αυτή την αυτοσυνειδησία, εκτός των εκκλησιαστικών τραυματικών εμπειριών που θα αποκτήσουμε από αυτήν την Σύνοδον, κινδυνεύουμε να υπογράψουμε μόνοι μας και την κατάτμηση της Πατρίδος μας, όπως επιδιώκουν οι Η.Π.Α. μέσω της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εξ άλλου, συχνά-πυκνά ακούγονται από τα Πατριαρχικά χείλη απειλές περί επανυπαγωγής στην Κωνσταντινούπολη των λεγομένων «Νέων Χωρών», των περιοχών δηλαδή της Βορείου Ελλάδος, Μακεδονίας και Θράκης, ως προανάκρουσμα των μελλόντων γεωπολιτικών εξελίξεων, ημών κοιμωμένων».

Εις το πρώτον σκέλος δια τας τραυματικάς εμπειρίας δυστυχώς επεβεβαιώθη. Ας ελπίσωμεν ότι δεν θα επιβεβαιωθή εις το δεύτερον… Δεν θα πρέπη ωστόσο να είμεθα εν εγρηγόρσει;

Ορθόδοξος Τύπος