ΔΙΑΒΟΛΟΣ: ΑΣΤΟ ΓΙ’ ΑΥΡΙΟ!

Ο διάβολος κάλεσε όλους τους δαίμονες και ζήτησε από τον καθένα να του προτείνει ένα σχέδιο που θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικό για τους ανθρώπους.

Οι δαίμονες πρότειναν ο καθένας το δικό του σχέδιο, αλλά στο τέλος ο διάβολος επαίνεσε εκείνον που πρότεινε την αναβολή. «Εγώ, είπε, θα λέω σ’ όλους τους Χριστιανούς πως όλα όσα τους λέει η Εκκλησία είναι ορθά και αληθινά, αλλά δεν είναι ανάγκη από τώρα να τα εφαρμόζουν! Τώρα μπορούν να ζουν όπως θέλουν και να ασχοληθούν αργότερα με την σωτηρία της ψυχής τους».

Η αναβολή αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο στα χέρια του πονηρού. Πολλοί χριστιανοί πέφτουν ακριβώς σ’ αυτήν την παγίδα. Είναι η ώρα της προσευχής; Ο πονηρός ζητά την αναβολή: Δεν πειράζει, είσαι κουρασμένος, αύριο προσευχήσου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να κάνεις μια ελεημοσύνη; Ο πονηρός με χίλιες δύο προφάσεις σε αποτρέπει: Και συ είσαι φτωχός. Αύριο θα βρεις κάποιον φτωχότερο από αυτόν. Είναι η ώρα του εκκλησιασμού; Ο πονηρός λέει: Δεν πειράζει, εκκλησιάζεσαι την άλλη Κυριακή, δεν είναι ανάγκη να πηγαίνεις κάθε Κυριακή. Πλησιάζει η ώρα της μελέτης του Λόγου του Θεού; Ο πονηρός υπαγορεύει: Δεν χάθηκε ο κόσμος που δεν θα μελετήσεις και μια ημέρα. Έρχεται η ώρα της εξομολογήσεως; Ο πονηρός συμβουλεύει: Καλή η εξομολόγηση, αλλά όχι και κάθε τόσο. Άλλωστε, δεν έκανες κανένα σπουδαίο αμάρτημα. Ακολουθεί η Θεία Κοινωνία, η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων; Ο διάβολος συγκατανεύει: Καμία αντίρρηση να μεταλαμβάνεις τα Άχραντα Μυστήρια, αλλά όχι και τόσο συχνά. Μια ή το πολύ δυο φορές τον χρόνο φθάνει. Και έτσι, χωρίς πολύ κόπο, ο διάβολος κερδίζει έδαφος και εμείς συνεχώς υποχωρούμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Ο δρόμος του αύριο οδηγεί στη χώρα του ποτέ. Το σήμερα είναι δικό μας. Το αύριο είναι άγνωστο, άδηλο και αβέβαιο. Ακόμη και το θέμα της σωτηρίας της ψυχής μας, το σοβαρότερο όλων των προβλημάτων μας, όταν εμπλακεί στα δίκτυα της αναβολής, υπάρχει ο κίνδυνος να το χάσουμε. Αυτό που μπορούμε σήμερα να κάνουμε, ποτέ δεν πρέπει να το αφήνουμε για την αυριανή ημέρα, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί το αύριο να μας φέρει.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Αρχίας ο άρχοντας των Θηβών, διασκέδαζε στο σπίτι ενός φίλου του. Κατά την διάρκεια του συμποσίου ένας υπηρέτης του έφερε εμπιστευτικά μια σπουδαία επιστολή. Ο Αρχίας όμως προτίμησε να συνεχίσει την διασκέδασή του και άφησε την επιστολή να τη διαβάσει την επόμενη μέρα, λέγοντας την παροιμιώδη φράση: «Ἐς αὔριον τά σπουδαῖα». Την ίδια νύχτα εισέβαλαν στο σπίτι οι άντρες του Πελοπίδα και τον σκότωσαν, η δε επιστολή τον προειδοποιούσε για την συνωμοσία και πως κινδύνευε να τον σκοτώσουν εκείνη την ημέρα!…

Λοιπόν, «ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6,2) καὶ «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσι» (Ἐφ. 5, 16).

diakonima.gr

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ

Μια ομάδα από έξι άτομα πήγαν στο Άγιο Όρος να συναντήσουν και να γνωρίσουν τον Γέροντα Παΐσιο, το έτος 1974, μία εβδομάδα πριν από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Τότε δεν ήταν ακόμα και τόσο γνωστός ο Γέροντας.

Οι επισκέπτες ακολούθησαν ένα στενό μονοπάτι γεμάτο χαμόκλαδα και βρέθηκαν σε μια Καλύβη. Είδαν ένα γεροντάκι με τριμμένο ράσο και έσκαβε. Κάποιος από την παρέα ρώτησε:

-Πού είναι ο Γέροντας Παΐσιος;

-Εδώ είναι, απάντησε το γεροντάκι.

Τους άνοιξε την πόρτα, μπήκαν και προσκύνησαν. Όταν βγήκαν, είδαν τον μοναχό πιο περιποιημένο. Κι εκείνος, πού είχε ρωτήσει την πρώτη φορά, ξαναρώτησε:

-Πού είναι ο π. Παΐσιος;

-Εσείς ήρθατε να δείτε ένα μεγάλο καρπούζι και βρήκατε ένα νεροκολόκυθο, απάντησε ο μοναχός.

Όλοι κατάλαβαν τότε, ότι βρίσκονταν μπροστά στον Πατέρα Παΐσιο. Κάθισαν κάτω από μια ελιά, άλλοι σε πέτρες και άλλοι στα χόρτα. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Η συζήτηση ήταν μια πνευματική πανδαισία.

Είχε την πιο κατάλληλη, φωτισμένη και πνευματική απάντηση στις ερωτήσεις και τις απορίες των επισκεπτών. Μετά από συζήτηση μιας ώρας, μέσα από τα χαμόκλαδα, εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι. Δενδρογαλιά πρέπει να ήταν.-Φίδι, φίδι φώναξε κάποιος από την παρέα και πετάχτηκε επάνω παίρνοντας μια πέτρα στο χέρι του.

Ο Γέροντας τους καθησύχασε λέγοντας:

-Μην το πειράζετε, αυτό έρχεται να μου κάνει παρέα. Σηκώθηκε, πήρε ένα τενεκεδάκι, το γέμισε νερό και το άφησε πιο πέρα.

Αφού το φίδι ήπιε νερό, ο γέροντας Παΐσιος τού είπε:

-Φύγε τώρα, έχω παρέα. Αμέσως το φίδι, υπακούοντας, χάθηκε στα χόρτα αθόρυβα, όπως είχε εμφανισθεί. Όλοι έμειναν άναυδοι. Το γεγονός αυτό και η συζήτηση πού είχε προηγηθεί χαράχθηκαν βαθιά στην ψυχή τους.

Επιπλέον ο Γέροντας τους επεσήμανε προφητικά τα γεγονότα πού ακολούθησαν με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο…

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου – Από το βιβλίο «Βίος Γέροντος Παΐσιου»

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΕΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ!

Του Ιωάννου Κανδρή

Την άνοιξη του 1993 επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Άγιον Όρος  και έμελλε από τότε να μείνει χαραγμένο στην καρδιά μου τόσο για τις ευλογίες όσο και για ένα απρόσμενο γεγονός που με σημάδεψε, το οποίο είναι σχετικό με τους νεωτερισμούς που κατά τακτά διαστήματα επιχειρούν κάποιοι «Εκκλησιαστικοί αναμορφωτές» να εισαγάγουν εντελώς αναίτια στον χώρο της Εκκλησίας μας.

Η Εκκλησιαστική χρονιά 1992-93 με βρήκε σπουδαστή του Εκκλησιαστικού Λυκείου Αθηνών. Η χρονιά κυλούσε  σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα  και υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον για τα μαθήματα, αν και περισσότερο επιζητούσαμε επίκαιρες Εκκλησιαστικές συζητήσεις που αφορούσαν καυτά θέματα της Εκκλησίας. Ένα από αυτά ήταν και ο καινοτόμος  νεωτερισμός από κάποιους καθηγητές, ευτυχώς όχι πολλούς, που επέμεναν σε κάθε μάθημα να μειωθεί ο χρόνος της Θείας Λειτουργίας με το αιτιολογικό, άκουσον – άκουσον, ότι η καημένη η γριούλα δεν μπορεί να ταλαιπωρείται όρθια σε κάποια γωνιά του Ναού. Άσε που η ακαταλαβίστικη γλώσσα των Αρχαίων «δημιουργούσε» ένα πρόσθετο πρόβλημα!

Πολλές φορές αγανακτούσα και ήθελα να τα «χώσω» σε κάποιον καθηγητή μου άλλα σαν κάτι  μου έλεγε να μην εκδηλώσω την ιερή αγανάκτησή μου. Αλλά δεν θα πέρναγε πολύς καιρός που η απάντηση θα ερχόταν από έναν Άγιο.

Ο καιρός περνούσε ώσπου πριν τις εξετάσεις  αποφασίσθηκε να πάμε εκδρομή στο Άγιον Όρος. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Άγιον Όρος... ο πόθος κάθε προσκυνητή  η λαχτάρα του πιστού να έρθει στο περιβόλι της Παναγιάς μας. Ξεκινήσαμε με πρώτο μοναστήρι το Ρωσικό του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί έμελλε να με αξιώσει η Παναγιά με το πρώτο θαύμα της. Κάποιος προσκυνητής αγνόησε τις προσταγές του αρχοντάρη, που δεν του επέτρεπε να βγάλει φωτογραφίες την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα. Εκείνος προκλητικά με μια ακριβή φωτογραφική  στάθηκε μπρος στον Άγιο και προσπάθησε να βγάλει φωτογραφία. Τότε εκ του Θαύματος η φωτογραφική μηχανή «πήδησε» ψηλά από τα χέρια του, που έντρομος και με τη βία την έπιασε. Ο προσκυνητής ξεπέρασε γρήγορα την έκπληξή του και προσπάθησε να ξανατραβήξει  φωτογραφία παρά την επιτακτική φωνή του μοναχού. Τότε ώ του θαύματος η μηχανή «ξαναπήδησε « από τα χέρια του ακόμα πιο ψηλά,  που με κίνδυνο να πέσει στο πάτωμα και με μεγάλη προσπάθεια την έπιασε!! Όλοι είχαμε μείνει άφωνοι αλλά και μάρτυρες στην άρνηση  του Αγίου.

Η ανάβασή μας προς την ιερά Μονή Ξηροποτάμου ήταν λίγο δύσκολή άλλα η δυσκολία εξανεμιζόταν από τις ιερές ευωδιές που νιώθαμε  σε κάποια μέρη άλλα και από τη θέα του Ρωσικού μοναστηριού και του πελάγους που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. 

Φθάσαμε στην Ι.Μ. Ξηροποτάμου και κατόπιν, Σεράι, Πρωτάτο, Κουτλουμούσι. Στο Κουτλουμούσι μάθαμε από έναν καθηγητή μου, που αγαπούσα πολύ, πως το απόγευμα θα κατηφορίζαμε στην Παναγούδα να δούμε τον π. Παΐσιο. Η χαρά μας και η αγωνία μας ήταν απερίγραπτη. Έτσι το απόγευμα δεν άργησε να έρθει και μας βρήκε να κατηφορίζουμε προς την Παναγούδα. Σταθήκαμε έξω από την καλύβα, χτυπήσαμε το καμπανάκι και περιμέναμε υπομονετικά, αφού ο Άγιος ήταν μέσα. Είμαστε μόνοι μας και ο καιρός ήταν καλός. Η αναμονή μας δεν ήταν περισσότερη από μισή ώρα. Ο Άγιος βγήκε να μας υποδεχθεί μοιράζοντας μας λουκούμια και σταυρουδάκια για ευλογία. Καθίσαμε γύρω του στα κούτσουρα που ήταν αραδιασμένα και άρχισε να μας μιλάει για θέματα ιεροσύνης, άλλα και για τρέχοντα εκκλησιαστικά θέματα. Τότε μου ήρθε η ζωηρά σκέψις να του πω για την ιερά αγανάκτησή μου για τις αντιλήψεις κάποιων καθηγητών μου για τον περιορισμό της θείας λειτουργίας.

Ζύγισα καλά τα πράγματα μέσα μου, ζήτησα τον λόγο και είπα: Πάτερ μερικοί καθηγητές έχουν την γνώμη πως πρέπει η Θεία Λειτουργία να μικρύνει, διότι οι γριούλες δεν μπορούν να καθίσουν για πολλές ώρες στο Ναό. Οι καθηγητές μας που μας συνόδευαν πάγωσαν, κοιτάζοντας με αμήχανα. Ο Γέροντας σούφρωσε τα φρύδια του σηκώθηκε και στράφηκε προς τον Άθωνα. Λοιπόν παιδιά μου θα σας κάνω μια ερώτηση και θέλω να μου απαντήσετε:

- Τον βλέπετε τον Άθωνα;

- Ναι, του απαντήσαμε.

- Αν δεν μπορούμε να ανέβουμε, θα τον κόψουμε;

Μείναμε όλοι άφωνοι! Κάποιοι προσπαθούσαν να κρύψουν την ντροπή τους και άλλοι πετούσαν στα ουράνια με την θεόπνευστη και αποστομωτική απάντηση του Αγίου.

Έπειτα μας νουθέτησε με αγάπη  για πολλά πράγματα και ωφελημένοι και ανάλαφροι ανηφορίσαμε χαρούμενοι προς το Κουτλουμούσι. Η ανηφόρα ήταν «κατηφόρα» για μας. Η συνάντηση με τον Άγιο Παΐσιο μας έβαλε τα σταθερά θεμέλια πως τα δόγματα, η παράδοση της Εκκλησίας και η Εκκλησιαστική  λειτουργική δεν αλλάζουν. Αλλάζουν μόνο οι άνθρωποι είτε προς το καλό είτε προς το κακό.

Ζει Κύριος ο Θεός.

Ιωάννης Κανδρής για το ιστολόγιο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Μικρό παιδάκι, πόσο μὲ βοηθοῦσε ποὺ πήγαινα στὴν Ἐκκλησία! Εἴχαμε καλό δάσκαλο στὸ Δημοτικό καὶ μᾶς βοηθοῦσε καὶ αὐτός. Μᾶς μάθαινε ἐθνικά ἄσματα καὶ ἐκκλησιαστικούς ὕμνους. Στὴν Ἐκκλησία τὶς Κυριακές ψάλλαμε τὴν Δοξολογία, «Ταῖς πρεσβείαις…», «Ἅγιος ὁ Θεός», τὸ Χερουβικό.

– Καὶ τὰ κοριτσάκια ψάλλανε;

– Ναί, ὅλα μαζί τὰ παιδιά. Παλιά, ἡ Ἐκκλησία ἦταν δίπλα στὸ σχολεῖο καὶ παίζαμε γύρω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, στὴν αὐλή της. Μᾶς πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία οἱ δάσκαλοι στὶς γιορτές, καὶ ἄς χάναμε κανένα μάθημα. Προτιμοῦσε ὁ δάσκαλος νὰ χάση μία ὥρα, γιὰ νὰ λειτουργηθοῦν τὰ παιδιά. Ἔτσι τὰ παιδιά διδάσκονταν, ἁγιάζονταν, γίνονταν ἀρνάκια. Εἴχαμε καὶ ἕναν δάσκαλο Ἑβραῖο, ἀλλὰ θρησκευτικά δὲν μᾶς δίδασκε· ἐρχόταν μία δασκάλα καὶ μᾶς ἔκανε θρησκευτικά. Πάρ΄ ὅλο ὅμως ποὺ ἦταν Ἑβραῖος, μᾶς πήγαινε μέχρι τὴν Ἐκκλησία. Καὶ στὴν Ἐκκλησία ὅλα τὰ παιδιά στεκόμασταν ὄρθια, ἥσυχα.

Καὶ βλέπω σήμερα ποὺ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιά ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, πῶς ἔχουν ἀγριέψει! Ἐνῶ στὴν Ἐκκλησία τὸ παιδάκι θὰ ἠρεμήση, θὰ γίνη καλό παιδί, γιατί δέχεται τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζεται. Δὲν τὰ ἀφήνουν νὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μήν ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὰ πνευματικά! Ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀνοησίες ὄχι μόνον δὲν τὰ ἀπομακρύνουν, ἀλλὰ τούς τὶς διδάσκουν κιόλας! Μά δὲν καταλαβαίνουν ὅτι τὰ παιδάκια, ἄν ἐπηρεασθοῦν, ἄς ὑποθέσουμε, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὴν θρησκεία, στὸ κάτω-κάτω δὲν θὰ κάνουν ἀταξίες, θὰ εἶναι φρόνιμα, θὰ ἔχουν ἐπιμέλεια στὰ μαθήματά τους, δὲν θὰ εἶναι ζαλισμένα ὅπως τώρα. Μέχρι νὰ μεγαλώσουν, καὶ στὰ θέματα τὰ ἐθνικά θὰ εἶναι σωστὰ τοποθετημένα, δὲν θὰ μπλέξουν μὲ παρέες, μὲ ναρκωτικά, νὰ ἀχρηστευθοῦν. Ὅλα αὐτὰ  δὲν θὰ εἶναι μία προϋπόθεση νὰ γίνουν καλοί ἄνθρωποι; Αὐτὸ τουλάχιστον δὲν τὸ ἀναγνωρίζουν; Δὲν τὸ σέβονται;

Ἀλλά σκοπός τούς τώρα εἶναι νὰ ἀπομακρύνουν τὰ παιδιά ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τὰ δηλητηριάζουν, τὰ μολύνουν μὲ διάφορες θεωρίες, κλονίζουν τὴν πίστη τους. Τὰ ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ καλό, γιὰ νὰ τὰ ἀχρηστέψουν. Τὰ καταστρέφουν ἀπὸ μικρά. Καὶ τὰ παιδάκια, φυσικά, ἀπὸ ἀρνάκια γίνονται κατσικάκια. Ἀρχίζουν μετά νὰ χτυποῦν ἄσχημα καὶ τούς γονεῖς τους καὶ τούς δασκάλους καὶ αὐτούς ποὺ τὰ κυβερνοῦν. Τὰ κάνουν ὅλα ἄνω-κάτω· συλλαλητήρια, καταλήψεις, ἀποχή ἀπὸ τὰ μαθήματα. Καὶ τελικά, ὅταν φθάσουν νὰ ξεκοιλιάσουν αὐτούς ποὺ τὰ κυβερνοῦν, τότε θὰ βάλουν καὶ αὐτοί μυαλό.

ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ - Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ

H πανάθλια ξενοκρατία, πού κυβερνᾶ τόν τόπο ἀπό τή δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κρατιδίου καί μετέπειτα —μέ ἐλάχιστα φωτεινά διαλείμματα— ἀφοῦ ἐξαθλίωσε οἰκονομικά τούς Ἕλληνες, ἐντείνει ἔτι μᾶλλον τό σφυροκόπημα και τῶν πνευματικῶν μας ἀποθεμάτων (πίστη, φιλοπατρία, γλῶσσα, ἱστορία, οἰκογένειακ.ἄ.ὅ.), μέ στόχο νά μήν ἀφήσει τίποτε ὄρθιο!

Σ᾽ αὐτό τό πλαίσιο πρέπει νά δοῦμε ἐντεταγμένη καί τήν προσπάθεια μετάλλα ξης τῶν Θρησκευτικῶν σέ συγκρητιστική πανθρησκειακή «σούπα», ἐμπνευσμένη μάλιστα ἀπό τή νεοβουδδιστική ὀργάνωση Arigatou, τήν ὁποία χρηματοδοτοῦν οἱ Ροκφέλλερς(!) (βλ. ἀποσπάσματα ἀποκαλυπτικῆς εἰσηγήσεως τῆς Θεολόγου κ. ῾Ελένης Βασσάλου, πού δημοσιεύεται στις σσ. 9-10 τῆς Παρακαταθήκης).

Δυστυχῶς, στό καταστροφικό τους αὐτό ἔργο οἱ ἀποδομητές βρῆκαν πρόθυ- μους συνεργάτες ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο. Τούς λεγόμενους μεταπατερικούς θεολόγους. Μιά ἀσήμαντη ἀριθμητικά μειοψηφία πτυχιούχων τῆς Θεολογίας, ὀργανωμένων κυρίως στόν Σύνδεσμο «Καιρός», μέ σημαντικές ὅμως θέσεις-κλειδιά στήν Ἐκπαίδευση καί τά Πανεπιστήμια.

Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ, ὅτι ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς μετάλλαξης τῶν Θρησκευτικῶν ἦταν μέχρι πρό τινος προστατευόμενος τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου! Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἐλέγχουν πλήρως καί τό Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο ἔχει ἀπαξιωθεῖ τελείως στή συνείδηση τῶν πιστῶν (βλ. σχετικό ἄρθρο στίς σσ. 13-14 τῆς Παρακαταθήκης). Εἶναι οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, πού πρωτοστατοῦν στά οἰκουμενιστικά ἀγκαλιάσματα καί τίς ἀγαπολογίες χωρίς ἀγάπη, αὐτοί οἱ ἴδιοι πού ἔχουν ἐδῶ και χρόνια ἐκπονήσει τά «νέα προγράμματα σπουδῶν» γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τό ὁποῖο πρέπει νά γίνει, κατ᾽ αὐτούς, μιά «κατάφαση στή διαφορετικότητα».

Καί δυστυχῶς ὅλα τά κομματικά ἐπιτελεῖα, πού βούλιαξαν τόν δύσμοιρο τόπο μετά τή μεταπολίτευση, ἔβγαλαν, ἄλλος περισσότερα καί ἄλλος λιγότερα λιθάρια, γιά νά γκρεμισθεῖ τό πατρογονικό μας σπίτι, πού μέ αἵματα καί ἱδρῶτες ἔστη- σαν οἱ Πατροκοσμάδες, Κολοκοτρωναῖοι καί Μακρυγιάννηδες.

Φυσικά τό ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο κακό τό κάνουν αὐτοί, πού σήμερα βρίσκονται στό τιμόνι τοῦ ἀκυβέρνητου σκάφους, πού λέγεται Ἑλλάδα. Καί ἄν αὐτό δέν ἔχει βουλιάξει —οὔτε καί θά τους κάνει τή χάρη νά βουλιάξει— εἶναι γιατί τήν Ἑλλάδα, ὅπως τό γράφει ὁ Κύπριος

ἐθνικός ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης— «σσιέπει την που τά ᾽ψη ὁ Θεός μου» [=τήν σκέπει ἀπό τά ὕψη ὁ Θεός μου]. Τό σκάφος μέν δέν θά βυθισθεῖ, ἀλλά καί ὅλο τό πλήρωμα καί οἱ ἐπιβάτες, ὅλοι οἱ Ἕλληνες, δηλαδή, πρέπει φιλότιμα να κάνουμε αὐτό πού ὑπαγορεύει ἡ συνεί δησή μας καί «νά μήν κοιμώμαστε μέ τά τσαρούχια», ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης.

Δυστυχῶς ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, πολύ φοβούμεθα, ὅτι δέν ἔχει ἀξιολογήσει σωστά τήν κρισιμότητα τῆς καταστάσεως. Νομίζουν, ἴσως, ὅτι, με τό πού ἄλλαξε ὁ ὑπουργός Ν. Φίλης, θα ἀλλάξει καί ἡ πολιτική τῆς κυβέρνησης. Ὁ Ν. Φίλης τό εἶπε, ὅμως, σέ συνέντευξή του, πώς σέ ὅ,τι ἔκανε εἶχε τή σύμφωνη γνώμη τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα. Συνεπῶς, ἡ ἴδια πολιτική θά συνεχισθεῖ καί μέ τόν νέο ὑπουργό. Ἐξ ἄλλου, οἱ ἄνθρωποι δέν σταματοῦν ἐδῶ. Ἀφοῦ κουρέλιασαν τό Σύνταγμα, θέλουν πλέον καί ἐπίσημα νά τό ἀλλάξουν, γιά να ἀπαλείψουν τό Προοίμιό του, πού εἶναι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ὅ,τι ἄλλο καλό ἔχει τό «Ἀγαπημένο μου Σύνταγμα», γιά νά θυμηθοῦμε τόν τίτλο τοῦ βιβλίου τοῦ Ὀρθοδόξου Ἕλληνα πατριώτη καί πρώην Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασιλείου Νικόπουλου, συμπατριώτη τοῦ Ἁγίου Παϊσίου (ἐκ Κονίτσης). Ἤδη παρουσιάσθηκε σχέδιο νέου «καινοτόμου Συντάγματος», μέ χρηματοδότηση τοῦ ἀμερικανικοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ Ἱδρύματος «Global Citizen Foundation»(!) (βλ. σσ. 28 τῆς «Π»).

Στή διαπραγμάτευσή μας μέ τήν Πολιτεία πρέπει ὡς Ἐκκλησία νά εἴμαστε πολύ πιό διεκδικητικοί. Δέν εἶναι δυνα- τόν σέ ἑβραίους, μωαμεθανούς καί παπικούς τῆς Ἑλλάδος, σέ μικρές δηλαδή μειοψηφίες, νά ἀναγνωρίζεται μέ νόμο, πού ψήφισε ἡ συγκυβέρνηση τόν Μάϊο τοῦ 2016, τό δικαίωμα-προνόμιο νά διδάσκονται τά παιδιά τους στό σχολεῖο τη δική τους πίστη τό καθένα, καί μάλιστα ἀπό δασκάλους καί καθηγητές, πού θα προσλαμβάνονται ἀπό τό ψευδώνυμο Ὑπουργεῖο Παιδείας μετά ἀπό ὑπόδειξη τῶν ἀντίστοιχων θρησκευτικῶν κοινοτήτων, καί μόνο τά παιδιά τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων νά ὑποχρεοῦνται νά «φᾶνε» τήν πανθρησκειακή «σούπα», τήν ὁποία τούς σερβίρουν μέ τό νέο μεταλλαγμένο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Τή σκανδαλώδη καί παράνομη δυσμενῆ αὐτή μεταχείριση, πού ἐπιφυλάσσει το ὑπουργεῖο στά τέκνα τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ἀποκαλύπτει μέ πλήρη νομική κατοχύρωση σέ ἐπιστολή του μέ ἡμερομηνία 20 Σεπτεμβρίου 2016 ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, καί προτείνει, ἄν ἡ κυβέρνηση δέν πάρει πίσω τά «ἀπαράδεκτα καί ἐπι- κίνδυνα», κατά τήν ὁμολογία τοῦ ἴδιου τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, «νέα προγράμματα σπουδῶν» γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ σεπτή Ἱεραρχία να κηρύξει τήν Ἐκκλησία ἐν διωγμῷ!

Μέχρις ὅμως νά τά ἀποσύρουν —πράγμα πού δυστυχῶς δέν φαίνεται στόν ὁρίζοντα— προτείνουμε: 1) Μαζικές προσφυγές δασκάλων, καθηγητῶν καί γονέων στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας [ἤδη ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), ὡς καλός μπροστάρης, τό ἔκανε]. Καί 2) Οἱ γονεῖς μαζικά νά ζητοῦν ἀπαλλαγή τῶν παιδιῶν τους ἀπό τό μεταλλαγμένο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά λόγους συνειδήσεως, μέχρι νά ἐπανέλθει τό μάθημα στήν προτέρα του κατάσταση, ἀφοῦ ἀποσυρθοῦν τά «νέα προγράμματα σπουδῶν».

Αὐτά ὅμως πρέπει νά γίνουν τώρα, γιατί ὁ διάλογος ἀπό τήν πλευρά τῆς Πολιτείας εἶναι προσχηματικός· τήν Ἄνοιξη τυπώνονται τά νέα βιβλία Θρησκευτικῶν καί μετά θά εἶναι πλέον ἀργά.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

http://aktines.blogspot.gr

Η ΜΑΖΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Το μακελειό στη Guyana ήταν το μεγαλύτερο «χτύπημα» με νεκρούς αμερικανούς πολίτες σε καιρό ειρήνης, πριν την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης το 2001. Υπεύθυνος της τραγωδίας ήταν ο ιεροκήρυκας Τζίμι Τζόουνς. Στις 18 Νοεμβρίου 1978, με εντολή του, ήπιαν κυάνιο 918 πιστοί του: μωρά, μικρά παιδιά, νέοι, μεγάλοι και ηλικιωμένοι. Ο Τζόουνς το είχε ονομάσει «επαναστατική αυτοκτονία», ενώ οι ελάχιστοι διασωθέντες είπαν ότι υπήρχε εξαναγκασμός ανθρώπων να πιουν το δηλητήριο για να πεθάνουν.

Η δολοφονία του γερουσιαστή Ράιαν από τους άνδρες του Τζόουνς

Ο γερουσιαστής Λίο Ράιαν συνοδευόμενος από 18 αξιωματούχους της Guyana και των ΗΠΑ, δημοσιογράφους, εικονολήπτες και φωτορεπόρτερ, προσγειώθηκε στο κοινόβιο του Τζόουνς. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να δει με τα μάτια του τις συνθήκες στον Ναό των Ανθρώπων του Τζίμι Τζόουνς. Ήδη υπήρχαν πολλές καταγγελίες από πρώην φιλοξενούμενους του κοινοβίου, για απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Επίσης είχαν σημειωθεί περίεργες δολοφονίες ατόμων, τα οποία με κάποιον τρόπο συνδέονταν με τον Τζόουνς. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του γερουσιαστή υπήρξε έντονη προσπάθεια να φανεί ότι οι πιστοί στο Jonestown περνούσαν σαν «πασάδες». Κάποιοι όμως προσέγγισαν τον γερουσιαστή και ζήτησαν να φύγουν μαζί του. Πριν από την επιβίβαση στο αεροπλάνο, ο Ράιαν πυροβολήθηκε από ένοπλους φρουρούς του Jonestown και μαζί του δολοφονήθηκαν άλλα τρία άτομα. Αμέσως μετά ο κήρυκας έδωσε την εντολή να πιουν όλοι οι πιστοί το δηλητήριο. Μέσα σε λίγη ώρα σχεδόν όλοι έπεσαν νεκροί. Οικογένειες αγκαλιασμένες, μάνες με παιδιά στα χέρια, αδέρφια κρατημένα χέρι – χέρι. Από τους 918 νεκρούς οι 270 ήταν παιδιά. Ο Τζόουνς δεν ήπιε το κυάνιο. Αυτοπυροβολήθηκε.

Ποιος ήταν ο μακελάρης Τζόουνς;

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο ιεροκήρυκας Τζόουνς ίδρυσε στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα τον Ναό των Ανθρώπων, στον οποίο δίδασκε, όπως έλεγε, «αποστολικό σοσιαλισμό». Ο Ναός το 1965 δέχθηκε έντονες επικρίσεις και μεταφέρθηκε στην Καλιφόρνια. Από εκεί ο Τζόουνς ίδρυσε «παραρτήματα» στο Σαν Φερνάντο και στο Σαν Φρανσίσκο (στις αρχές της δεκαετίας του ’70 εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί).αρχείο λήψης (1) Το 1975 με τους πιστούς του συνέβαλε καθοριστικά να εκλεγεί δήμαρχος ο Τζορτζ Μοσκόνε. Ο άρχοντας της πόλης τοποθέτησε σε καλή θέση τον Τζόουνς, προκειμένου να του ξεπληρώσει την εκλογική βοήθεια. Ο Τζόουνς άρπαξε τη μεγάλη ευκαιρία, για να υλοποιήσει την ιδέα του. Πραγματοποίησε πολλές δημόσιες εμφανίσεις και «ανοίχτηκε πολιτικά». Εκείνη την εποχή ο Τζίμι Τζόουνς δείπνησε πολλές φορές με τον αντιπρόεδρο Νέλσον Ροκφέλερ και την Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ Μπέτι Φορντ. Προς τιμήν του διοργανώθηκαν επίσημα γεύματα από κυβερνήτες και άλλα ισχυρά επίσημα πρόσωπα. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη πολλών και είχε απήχηση στο ευρύ κοινό.

Η ζωή στο Jonestown

Το 1974 ο Τζόουνς αγόρασε μεγάλη έκταση μέσα στη ζούγκλα της Guyana στη νότια Αμερική, όπου μετέφερε την έδρα του Ναού των Ανθρώπων. Το 1976 όταν άρχισε η πίεση προς τον Τζόουνς με καταγγελίες για κατάχρηση, έφυγε από τις ΗΠΑ και μαζί με μερικές εκατοντάδες πιστούς εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο κοινόβιο.

Μέχρι το 1978 οι κάτοικοι του Ναού των Ανθρώπων έφτασαν τους χίλιους και αποτελούνταν κυρίως από οικογένειες. Ο Τζόουνς έλεγε ότι ήθελε να φτιάξει ένα κομμουνιστικό κοινόβιο ή έναν ουτοπικό παράδεισο. Μόνο που άρχισε να φέρεται βάναυσα στους πιστούς. Όλοι δούλευαν έξι μέρες την εβδομάδα σε δωδεκάωρη βάση. Κατόπιν έπρεπε να ακούν τις ομιλίες του Τζόουνς, που πολλές φορές ήταν για τους «σύμμαχους Ρώσους» και τα αμερικανικά προβλήματα. Όσοι έφυγαν ή εκδιώχθηκαν από εκεί, έκαναν λόγο για ανυπόφορες συνθήκες, βασανιστήρια και καθημερινή πλύση εγκεφάλου. Κάποιες φορές ο Τζόουνς διοργάνωνε τις «Λευκές Νύχτες». Σε αυτές έδινε τέσσερις επιλογές στους πιστούς: Να πετάξουν στη Σοβιετική Ένωση και να μείνουν εκεί, να προχωρήσουν σε «επαναστατική αυτοκτονία», να μείνουν και να παλέψουν μαζί του για ένα καλύτερο αύριο ή να βρεθούν αντιμέτωποι με την άγρια ζούγκλα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή της αυτοκτονίας δεν δίστασε να πιέζει προσωπικά τους ανθρώπους να πιουν το δηλητήριο.

http://news247.gr

ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΒΡΑΖΙΛΙΑ!

Τό χέρι του Θεού στη Βραζιλία

Αντιγράφουμε φύλλο της εφημερίδας «Σλόβο» της Βαρσοβίας της 18ης Νοεμβρίου του 1934. Στη Βραζιλία στήν πόλη Μένα-Ζέρι συνέβη πρόσφατα ένα ασυνήθιστο γεγονός, τό όποιο τάραξε όχι μόνο την πόλη, αλλά καί τά γύρω χωριά καί τίς πόλεις.

Στην πόλη αυτή ζούσε ένας πλούσιος παραγωγός με φυτείες καφέ, που διακρινόταν γιά την σκληρότητα του καί τό θράσος του. Στην ίδια πόλη ζούσε κι ένας γέροντας ιερέας, ηθικά αυστηρός καί μέ τόν εαυτό του καί μέ τους άλλους, αλλά αφοσιωμένος στην προσευχή.

Μια Κυριακή πήγε στήν εκκλησία ή κόρη αυτού του πλουσίου. ’Ήταν απρεπώς ντυμένη καί γι’ αυτό ό γέροντας ιερέας την επέπληξε δημόσια στο ναό. Ή κοπέλα γύρισε σπίτι κλαίγοντας καί κάνοντας παράπονα στον πατέρα της. Ακούγοντας τα ό πλούσιος διέταξε την κόρη του να πάει την επόμενη Κυριακή στήν εκκλησία ακόμα πιο προκλητικά ντυμένη. Όταν την επόμενη Κυριακή εμφανίστηκε στήν εκκλησία αυτή ή κοπέλα μισόγυμνη, ό γέροντας ιερέας την έδιωξε απ’ τό ναό.

Έξαλλος ό πλούσιος απ’ αυτό τό γεγονός άρχίζει να καταστρώνει σχέδιο γιά τό πώς θα εκδικηθεί τόν ιερέα. Καί σκέφτηκε να φτιάξει ολόκληρη φαρσοκωμωδία. Δηλαδή, να κάνει τόν άρρωστο καί να καλέσει τόν ιερέα να έρθει μέ τή Θεία Κοινωνία γιά να τόν κοινωνήσει. Την ίδια στιγμή έβαλε δύο γέρους άντρες να κρυφτούν κι όταν ό ιερέας βγει άπ’ τό σπίτι του πλουσίου να τόν γρονθοκοπήσουν.

Ό γέροντας ιερέας ανυποψίαστος γιά τό κακό, έφθασε στο σπίτι μέ τά Τίμια Δώρα καί τόν υποδέχθηκαν ευγενικά ή γυναίκα καί ή κόρη του. Του έδειξαν τό δωμάτιο που ήταν ξαπλωμένος ό άρρωστος καί περίμενε να κοινωνήσει. Ό ιερέας μπαίνει στο δωμάτιο, αλλά βγαίνει αμέσως, λέγοντας στήν οικοδέσποινα καί την κόρη της:

- Λυπάμαι, αλλά μέ ειδοποιήσατε αργά. Είναι φανερό πώς ό Κύριος δεν επέτρεψε στον σύζυγο σας καί πατέρα σας να εξομολογηθεί καί να μεταλάβει πριν τό θάνατό του. Τόν βρήκα νεκρό.

Ταραγμένες άπ’ τά λεγόμενό του μητέρα καί κόρη τρέχουν στο δωμάτιο καί βρίσκουν τόν πλούσιο νεκρό. Πώς έγινε αυτό αφού πριν από λίγο ήταν εντελώς υγιής, πώς πέθανε ξαφνικά αφού ξάπλωσε υγιής στο κρεβάτι;

«Πεσούνται εν άμφιβλήστρω αυτών οι αμαρτωλοί!» λέει ό μεγάλος Ψαλμωδός. Όποιος σκάβει τό λάκκο του άλλου πέφτει ό ίδιος μέσα.

http://axtifotos.blogspot.gr

ΠΩΣ Ν' ΑΝΤΕΞΩ;

 

Πώς ν'αντέξω;
Πες μου πώς... Άνθρωπος είμαι. Με πιάνει το παράπονο...
Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα και αλλιώς γίνονται".
Είναι πολύ δύσκολο.
Ένας άγιος άνθρωπος μου είπε ότι όσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυσκολίες
τόσο πιο πολύ μάς προσέχει ο Θεός.
Τόσο μεγαλώνουν οι ευεργεσίες του.
Γι' αυτό, χαμογέλα, Χαρμολύπη η ζωή μας...
Κάνε τον πόνο σου δάκρυ προσευχής. Και θα δεις...
Θα δεις που όλα θα πάνε καλά, δεν είναι δυνατόν να μην πάνε καλά!
Ξέρει ο Θεός τι κάνει. Μας δίνει σταυρό προσωπικό.
Μέχρι εκεί που αντέχουμε.
Μέχρι εκεί. Όχι παραπάνω...
Και μην ξεχνάς πως δεν είσαι μόνος. Είμαστε όλοι μαζί.
Μαζί πονάμε, μαζί κλαίμε,
μαζί σφουγγίζουμε τα δάκρυα. Μαζί χαμογελάμε! 
Μια προσευχή βγαίνει απ' όλους μας μαζί και τρέχει προς το Θεό!
Ανεβαίνει με ελπίδα και φόρα στο θρόνο του!
Υπομονή και μην τα παρατάς!
Κάποτε θα γυρίσει η σελίδα. Κάποτε όλα θ' αλλάξουν...

ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία.

Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό
σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του
ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,
έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη
που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.

Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου
υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.

Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε
όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλλονταν
οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...

Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα,
καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε
σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...

Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας…
Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα,
ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες.

Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν
περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου;

Και ο Κύριος απάντησε…
Παιδί μου, ποτέ δε σε εγκατέλειψα.
 Όταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο,
ήμουν εγώ που σε μετέφερα στην αγκαλιά μου...

Η ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΜΑΣΤΙΓΩΜΑΤΟΣ

Η ποινή του μαστιγώματος 

Σε μία φυλή ινδιάνων, κάποιος έκλεβε κοτόπουλα. Ο αρχηγός διέταξε ότι αν πιαστεί ο παραβάτης να χτυπιόταν με 10 μαστιγιές.

Όταν η κλοπή συνεχίστηκε το ανέβασε σε 20 μαστιγιές. Παρόλο αυτά τα κοτόπουλα εξαφανίζονταν μεθοδικά.

Γεμάτος θυμό, ο αρχηγός ανέβασε την ποινή σε 100 μαστιγιές μία σίγουρη ποινή θανάτου. Ο κλέφτης τελικά πιάστηκε. Αλλά ο αρχηγός βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα τρομερό δίλημμα. Ο κλέφτης ήταν η ίδια του η μητέρα. 

Όταν ήρθε η μέρα της εκτέλεσης της ποινής, συγκεντρώθηκε ολόκληρη η φυλή. Θα υπερίσχυε η αγάπη του αρχηγού της δικαιοσύνης;

Το πλήθος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα όταν διέταξε να δεθεί η μητέρα του στον πάσαλο των μαστιγώσεων.

Ο αρχηγός έβγαλε το πουκάμισό του, αποκαλύπτοντας το δυνατό του αναστημά του, και πήρε το μαστίγιο στο χέρι. Αλλά αντί να το σηκώσει και να χτυπήσει την πρώτη μαστιγιά, το έδωσε σε ένα δυνατό νεαρό ινδιάνο που στεκόνταν στο πλευρό του.

Αργά ο αρχηγός πλησίασε τη μητέρα του και την έσφιξε με τα δυνατά του χέρια μέσα στην αγκαλιά του. Ύστερα διέταξε τον νεαρό να χτυπήσει με 100 μαστιγιές. 

Αυτό ακριβώς έκανε και ο Ιησούς για μας. Γεμάτος αγάπη έγινε ο δικός μας αντικαταστάτης και πέθανε στη δικιά μας θέση. Υπερνίκησε την ανικανότητά μας να σώσουμε τους εαυτούς μας πληρώνοντας Αυτός το αντίτιμο για τις αμαρτίες μας.