ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ
ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Ψαλλόμενα ἐν τή θ΄ ὠδή - Ἦχος
γ΄
Ἀκατάληπτόν ἐστι, τό τελούμενον
ἐν σοῖ,
καί Ἀγγέλοις καί βροτοῖς,
Μητροπάρθενε ἁγνή.
(Εἶναι ἀδύνατο νά καταλάβουν
καί οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι αὐτό πού συμβαίνει καί τελεῖται μέσα Σου, Θεοτόκε,
Μητροπάρθενε καί ἁγνή).
Ἀγκαλίζεται χερσίν, ὁ Πρεσβύτης
Συμεών,
τόν τοῦ νόμου Ποιητήν,
καί Δεσπότην τοῦ παντός.
(Μέ τά χέρια τοῦ ὁ γέροντας
Συμεών ἀγκαλιάζει Αὐτόν, πού ἔδωκε στούς ἀνθρώπους τόν νόμο, δηλαδή τόν Δεσπότη
καί Κύριo τοῦ παντός).
Βουληθεῖς ὁ Πλαστουργός,
ἴνα σώση τόν Ἀδάμ,
μήτραν ὤκησε τήν σήν, τῆς
Παρθένου καί ἁγνῆς.
(Ἐπειδή ὁ Θεός καί πλάστης
τοῦ ἀνθρώπου θέλησε νά σώσει τόν Ἀδάμ, κατοίκησε μέσα στή δική Σου μήτρα, σέ ἐσένα
τήν Παρθένο καί ἁγνή).
Γένος ἅπαν τῶν βροτῶν,
μακαρίζει σέ Ἁγνή,
καί δοξάζει σέ πιστῶς,
ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ.
(Ὅλο τό γένος τῶν ἀνθρώπων
Σέ καλοτυχίζει καί Σέ δοξάζει, Ἁγνή Θεοτόκε μέ πίστη, γιατί εἶσαι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ).
Δεῦτε ἴδετε Χριστόν, τόν
Δεσπότην τοῦ παντός,
ὄν βαστάζει Συμεών,
σήμερον ἐν τῷ ναῶ.
(Ἐλᾶτε νά δεῖτε τόν Χριστό,
τόν Δεσπότη τοῦ παντός, νά Τόν κρατᾶ στά χέρια του ὁ Συμεών, σήμερα στόν ναό).
Ἐπιβλέπεις πρός τήν γῆν,
καί ποιεῖς τρέμειν αὐτήν,
καί πῶς γέρων κεκμηκῶς,
σέ κατέχει ἐν χερσί;
(Ἕνα Σου βλέμμα ρίχνεις
πάνω στή γῆ καί τήν κάνεις νά τρέμει καί πῶς τώρα ἕνας κατάκοπος γέροντας Σέ κρατάει
στά χέρια του;)
Ζήσας ἔτη Συμεών, ἕως εἶδε
τόν Χριστόν,
καί ἐβόα πρός αὐτόν, Νῦν
ἀπόλυσιν ζητῶ.
(Ὁ Συμεών ἔζησε πολλά χρόνια
μέχρις ὅτου εἶδε τόν Χριστό, καί μέ δυνατή φωνή τοῦ εἶπε: Τώρα εὐχαριστημένος πού
Σέ εἶδα Σου ζητῶ νά μέ ἀπολύσεις ἀπό τούτη τή ζωή).
Ἡ λαβίς ἡ μυστική, ἡ τόν
ἄνθρακα Χριστόν,
συλλαβοῦσα ἐν γαστρι, σύ
ὑπάρχεις Μαριάμ.
(Σύ Παρθένε Μαρία εἶσαι
ἡ μυστική λαβίδα, πού μέσα Σου συνέλαβες τόν Χριστό, πού εἶναι ὡς Θεός, ἄνθρακας
γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο).
Θέλων ἐνηνθρώπησας, ὁ προάναρχος
Θεός,
καί ναῶ προσφέρεσαι, τεσσαρακονθήμερος.
(Μέ τή θέλησή Σου ἔγινες
ἄνθρωπος Σύ πού εἶσαι Θεός πρό πάντων τῶν αἰώνων καί μέ τή θέλησή Σου, τηρώντας
τίς διατάξεις τοῦ νόμου, προσφέρεσαι στό ναό σάν βρέφος σαράντα ἡμερῶν).
Κατελθόντ’ ἐξ οὐρανοῦ,
τόν Δεσπότην τοῦ παντός,
ὑπεδέξατο αὐτόν, Συμεών
ὁ Ἱερεύς.
(Ὅταν κατέβηκε ἀπό τούς
οὐρανούς ὁ Δεσπότης τοῦ κόσμου ὅλου, τόν ὑποδέχθηκε στόν ναό ὁ Συμεών ὁ ἱερεύς).
Λάμπρυνόν μου τήν
ψυχήν, καί τό φῶς τό αἰσθητόν,
ὅπως ἴδω καθαρῶς, καί κηρύξω
σέ Θεόν.
(Δῶσε λάμψη στήν ψυχή μου
καί καθάρισε τό φῶς τῶν αἰσθήσεών μου, γιά νά Σέ ἰδῶ ξεκάθαρα καί νά Σέ κηρύξω σάν
Θεό).
Μητροπάρθενε ἁγνή, τί προσφέρεις
τῷ ναῶ,
νέον βρέφος ἀποδούς, ἐν
ἀγκάλαις Συμεών;
(Θεοτόκε, μητέρα καί
παρθένε, τί προσφέρεις στόν ναό, δίνοντας στά χέρια τοῦ Συμεών ἕνα νέο Βρέφος σαράντα
ἡμερῶν;)
Νῦν ἀπόλυσιν ζητῶ, ἀπό
σου τοῦ Πλαστουργοῦ,
ὅτι εἶδον σέ Χριστέ, τό
σωτήριόν μου φῶς.
(Τώρα πιά ζητῶ ἀπό Σένα
πού μέ ἔπλασες μέ τά χέρια Σου, νά μέ ἀπολύσεις ἀπό τούτη τή ζωή, γιατί εἶδα Ἐσένα,
πού εἶσαι τό Φῶς πού σώζει ὅλους τους ἀνθρώπους ἀλλά καί ἐμένα).
Ὄν οἱ ἄνω λειτουργοί, τρόμω
λιτανεύουσι,
κάτω νῦν ὁ Συμεών, ἀγκαλίζεται
χερσί.
(Αὐτόν πού οἱ οὐράνιοι
λειτουργοί, δηλαδή οἱ ἄγγελοι, μέ τρόμο τόν λατρεύουν καί ὑπηρετοῦν, ἐδῶ κάτω στή
γῆ ὁ Συμεών ἀγκαλιάζει μέ τά χέρια του).
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί
Ἁγίω Πνεύματι
Ἡ τή φύσει μέν Μονάς, τοῖς
προσώποις δέ Τριάς,
φύλαττε τούς δούλους
σου, τούς πιστεύοντας εἰς σέ.
(Ἁγία Τρίας, πού εἶσαι
κατά τήν φύση Σου μονάδα ἀλλά κατά τά πρόσωπα, πού σέ ἀποτελοῦν τριάδα, φύλαγε τούς
δούλους Σου, πού πιστεύουν σέ Σένα).
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς
τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν
Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, πάντων
τῶν Χριστιανῶν,
Σκέπε, φρούρει,
φύλαττε, τούς ἐλπίζοντας εἰς σέ.
(Θεοτόκε, σύ ἡ ἐλπίδα ὅλων
τῶν Χριστιανῶν, σκέπασε, φρούρησε καί φύλαγε ὅλους, ὅσοι ἐλπίζουν σέ Σένα).
