ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ

Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης 

O Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης καταγόταν από τα Ευχάϊτα της Γαλατίας και κατοικούσε στην Ηράκλεια του Εύξεινου Πόντου. Στρατιωτικός στο επάγγελμα, διακρίθηκε για την γενναιότητά του και γρήγορα προήχθη στους υψηλότερους βαθμούς της στρατιωτικής ιεραρχίας. Αθλητής γενναιότατος ο Θεόδωρος, ήταν συγχρόνως και υπόδειγμα σεμνότητας όπως αρμόζει σε έναν γνήσιο Χριστιανό.

Όταν το 320 μ.Χ. ο Λικίνιος διέτριβε στη Νικομήδεια, άκουσε περί του Θεοδώρου ότι είναι Χριστιανός και βδελύσσεται τα είδωλα. Αμέσως απέστειλε στην Ηράκλεια ανώτερους αξιωματούχους, για να τον συνοδεύσουν με τιμή στη Νικομήδεια. Αλλά ο Θεόδωρος διεμήνυσε διά των ιδίων απεσταλμένων στον Λικίνιο, ότι για πολλούς λόγους η παρουσία του στην Ηράκλεια ήταν συμφέρουσα και τον προέτρεπε να μεταβεί εκεί. Αποδεχθείς την πρόταση ο Λικίνιος μετέβη στην Ηράκλεια, όπου τον προϋπάντησε με λαμπρότητα ο Θεόδωρος, προς τον οποίο ο Λικίνιος άπλωσε το χέρι, ελπίζοντας ότι διά του Θεοδώρου θα προσείλκυε τους Χριστιανούς στη θρησκεία των ειδώλων. 

Κάποια ημέρα, ενώπιον του λαού, ο Λικίνιος προέτρεψε τον Θεόδωρο να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Θεόδωρος αρνήθηκε και ζήτησε να του δοθούν τα χρυσά και αργυρά αγαλματίδια των θεών, για να προσφέρει αυτά θυσία στον οίκο του ιδιωτικά και μετά να προσφέρει δημόσια τις θυσίες. Πράγματι, ο Θεόδωρος έλαβε τα αγαλματίδια τα οποία κομμάτιασε και μοίρασε τα χρυσά και αργυρά αυτών στους πτωχούς. Ο εκατόνταρχος Μαξέντιος είδε την κεφαλή της θεάς Αφροδίτης στα χέρια ενός πτωχού και κατέδωσε το γεγονός στον Λικίνιο, ο οποίος θεώρησε τον Θεόδωρο ως εμπαίκτη και καταφρονητή των ειδώλων. Για τον λόγο αυτό τον συνέλαβαν και αμέσως άρχισαν να τον υποβάλλουν σε πολυειδείς τιμωρίες. Τον κτυπούσαν, έκαιγαν και έγδερναν το σώμα του Μάρτυρος. Στην συνέχεια οι δήμιοι τον σταύρωσαν και διαπέρασαν τα πόδια, τα χέρια και τα κρυφά μέλη του διά περόνης, τόξευσαν το πρόσωπό του με τέτοιο τρόπο ώστε να εκχυθούν τα μάτια του και τον άφησαν επάνω στον σταυρό. Ο Λικίνιος, φοβούμενος την οργή του όχλου, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι ο φόβος παρεχώρησε την θέση του στη χαρά και η λύπη και ο κόπος στην ανάπαυση.

Το σεπτό σκήνωμά του μετετέθη, στις 8 Ιουνίου, από την Ηρακλεία στο προγονικό κτήμα του Αγίου, στα Ευχάιτα, κατά την επιθυμία του Αγίου την οποία εξέφρασε προ της εκτομής αυτού στον γραμματέα του Ούαρο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 8 Φεβρουαρίου και στις 8 Ιουνίου την ανακομιδή των λειψάνων του.

http://www.saint.gr

ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΝΑΟΥ ΤΟΥ AΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΣΤΗ ΔΑΜΑΣΚΟ

Στην ιερή ελεύθερη Δαμασκό έγιναν τα εγκαίνια του ναού του Αγίου γέροντος Παϊσίου του Έλληνα.Ο μεγαλοπρεπής ναός που του αφιερώθηκε στη Δαμασκό στην πρωτεύουσα της αντίστασης κατά της νέας τάξης δεν έχει όμοιό του ούτε στην Ελλάδα για την οποία ακόμη αποτελεί σημείο αμφιλεγόμενο. Ανηγέρθηκε στην περιοχή της Jaramana. Παρόντες κατά τα εγκαίνια πλήθος κόσμου o πατριάρχης Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιωάννης ο 10ος και σύσσωμη σχεδόν η ιεραρχία  των ελληνορθόδοξων μητροπόλεων της ιστορικής Συρίας τοποτηρητές άλλων εκκλησιών πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι.

Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος από τα Φάρασα της Καππαδοκίας με απήχηση και αποδοχή τεράστια από τη Ρωσία τα Βαλκάνια ως και τη Μέση Ανατολή Συρία Λίβανο τιμάται επί προεδρίας Bashar al Assad μ’ έναν ναό αντάξιο του έργου του της φήμης του και της απήχησής.

http://www.pronews.gr- Περισσότερες φωτογραφίες

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ!

Εἶχε ἔρθει στὸ Καλύβι ἕνας ἄθεος μέχρι τὸ κόκκαλο.   Ἀφοῦ εἶπε διάφορα, μετὰ μοῦ λέει: «Ἐγὼ εἶμαι εἰκονομάχος». Ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν πίστευε τίποτε, ὕστερα ἔλεγε ὅτι εἶναι εἰκονομάχος. «Βρὲ ἀθεόφοβε, τοῦ λέω, ἐσὺ ἀφοῦ δὲν πιστεύεις σὲ τίποτε, τί μοῦ λὲς ὅτι εἶσαι εἰκονομάχος; Τότε, τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας, μερικοὶ Χριστιανοὶ ἀπὸ ὑπερβολικὸ ζῆλο ἔπεσαν σὲ πλάνη, ἔφθασαν στὴν ἄλλη ἄκρη, καὶ μετὰ ἡ Ἐκκλησία τοποθέτησε τὸ θέμα· δὲν εἶναι ὅτι δὲν πίστευαν».Ὑποστήριζε ἐν τῷ μεταξὺ ὅλη τὴν σημερινὴ κατάσταση. Μαλώσαμε ἐκεῖ πέρα. «Καλά, τοῦ λέω, κατάσταση εἶναι αὐτή; Δικαστικοὶ νὰ φοβοῦνται νὰ δικάσουν, νὰ κάνουν μηνύσεις γιὰ ἐγκληματίες καὶ νὰ τοὺς ἀπειλοῦν ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος καὶ νὰ ἀναγκάζωνται νὰ τὶς ἀποσύρουν; Καὶ τελικὰ ποιοί κυβερνοῦν; Σὲ ἀναπαύει αὐτὴ ἡ κατάσταση; Ὑποστηρίζεις αὐτούς; Ἐσὺ εἶσαι ἐγκληματίας. Γι᾿ αὐτὸ ἦρθες; Ἄντε, φύγε ἀπὸ ἐδῶ!». Τὸν ἔδιωξα.

 – Γέροντα, δὲν φοβᾶστε ἔτσι ποὺ μιλᾶτε;

 – Τί νὰ φοβηθῶ; Τὸν τάφο μου τὸν ἔχω ἀνοίξει. Ἂν δὲν τὸν εἶχα ἀνοίξει, θὰ μὲ ἀπασχολοῦσε ποὺ θὰ κουραζόταν ὁ ἄλλος νὰ σκάψη. Τώρα θὰ χρειασθῆ νὰ ρίξη μόνο λίγους τενεκέδες χῶμα...

Ἔχω ὑπ᾿ ὄψιν μου ἕναν ἄλλον ἄθεο, ἕναν βλάσφημο, ποὺ τὸν ἀφήνουν στὴν τηλεόραση καὶ μιλάει, ἐνῶ ἔχει πεῖ τὰ πιὸ βλάσφημα λόγια γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Δὲν παίρνει καὶ ἡ Ἐκκλησία μιὰ θέση νὰ ἀφορίση μερικούς. Αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀφορίζη ἡ Ἐκκλησία. Λυποῦνται τὸν ἀφορισμό!

 – Γέροντα, τί θὰ καταλάβουν μὲ τὸν ἀφορισμό, ἀφοῦ τίποτε δὲν παραδέχονται;

 – Τοὐλάχιστον νὰ φανῆ ὅτι ἡ Ἐκκλησία παίρνει μιὰ θέση.

 – Ἡ σιωπή της, Γέροντα, εἶναι σὰν νὰ τὰ ἀναγνωρίζη;

 – Ναί. Ἔγραψε ἕνας κάτι βλάσφημα γιὰ τὴν Παναγία καὶ κανεὶς δὲν μίλησε. Λέω σὲ κάποιον: «Δὲν εἶδες τί γράφει ἐκεῖνος;». «Ἔ, τί νὰ τοὺς κάνης, μοῦ λέει. Θὰ λερωθῆς, ἂν ἀσχοληθῆς μαζί τους». Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.

 – Τί εἶχε νὰ φοβηθῆ, Γέροντα;

 – Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι' αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». Ἄλλος ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν μιλάει. «Νὰ μὴ μιλήσω, λέει, γιὰ νὰ μὴ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες». Οἱ περισσότεροι δηλαδὴ εἶναι τελείως ἀδιάφοροι. Τώρα ἄρχισε λίγο κάτι νὰ γίνεται. Τόσον καιρὸ δὲν ἔγραφε κανένας τίποτα. Εἶχα βάλει τὶς φωνὲς πρὶν ἀπὸ χρόνια σὲ κάποιον στὸ Ἅγιον Ὄρος. «Πολὺ πατριωτισμὸ ἔχεις», μοῦ λέει. Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἦρθε καὶ μὲ βρῆκε: «Ὅλα τὰ διέλυσαν, μοῦ λέει, οἰκογένεια, παιδεία...». Τοῦ λέω καὶ ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου: «Πολὺ πατριωτισμὸ ἔχεις!».

Ὅλη αὐτὴ ἡ κατάσταση ἔχει κάνει ἕνα κακὸ καὶ ἕνα καλό. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν κάτι μέσα τους, ἄρχισαν νὰ ἀδιαφοροῦν, γιατὶ λένε: «Ἐγὼ θὰ σιάξω τὴν κατάσταση;». Τὸ καλὸ εἶναι ὅτι πολλοὶ ἄρχισαν νὰ προβληματίζωνται καὶ νὰ ἀλλάζουν. Μερικοὶ ἔρχονται καὶ μὲ βρίσκουν καὶ προσπαθοῦν νὰ δικαιολογήσουν ἕνα κακὸ ποὺ ἔκαναν προηγουμένως, γιατὶ ἔχουν προβληματισθῆ.

 – Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα νὰ ὁμολογοῦμε τὸ «πιστεύω» μας;

 – Χρειάζεται διάκριση. Εἶναι φορὲς ποὺ δὲν πρέπει νὰ μιλήσουμε καὶ ἄλλες φορὲς ποὺ πρέπει νὰ ὁμολογοῦμε μὲ παρρησία τὸ «πιστεύω» μας, γιατὶ φέρουμε εὐθύνη, ἂν δὲν μιλήσουμε. Σ' αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνη ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως καὶ ὅ,τι δὲν γίνεται ἀνθρωπίνως νὰ τὸ ἀφήνη στὸν Θεό. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο ποὺ μπορούσαμε. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! Εἶπα σὲ κάποιον: «Γιατί δὲν μιλᾶτε; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ τάδε;». «Τί νὰ πῆς, μοῦ λέει, αὐτὸς ὅλος βρωμάει». «Ἂν βρωμάη ὅλος, γιατί δὲν μιλᾶτε; Χτυπῆστε τον». Τίποτε, τὸν ἀφήνουν. Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;».

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; Εἶπα σὲ κάποιον ἡγούμενο: «Ἂν σᾶς ποῦν ὅτι θὰ σᾶς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, νὰ πῆτε: "Θὰ κόψουμε καὶ ἐμεῖς τὴν φιλοξενία", γιὰ νὰ προβληματισθοῦν». Οἱ καθηγητὲς τῆς Θεολογίας κ.λπ. δὲν φωνάζουν, γιατὶ λένε: «Εἴμαστε ὑπάλληλοι· θὰ χάσουμε τὸν μισθό μας, καὶ μετὰ πῶς θὰ ζήσουμε;». Τὰ μοναστήρια ἐν τῷ μεταξὺ τὰ ἔπιασαν μὲ τὶς συντάξεις. Γιατί ἐγὼ δὲν θέλω νὰ πάρω οὔτε αὐτὴν τὴν ταπεινὴ σύνταξη τοῦ Ο.Γ.Α.; Ἀκόμη καὶ ἀσφαλισμένο σὲ μιὰ ἀσφάλεια τοῦ Ο.Γ.Α. νὰ τὸν ἔχουν τὸν μοναχό, καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίμιο. Νὰ τὸν ἔχουν ἀσφαλισμένο ὡς ἄπορο, ναί· αὐτὸ τὸν τιμᾶ. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἔχουν ἀσφαλισμένο στὸν Ο.Γ.Α., γιατί; Ὁ μοναχὸς ἄφησε μεγάλες συντάξεις, ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἦρθε στὸ μοναστήρι, καὶ νὰ πάρη πάλι σύνταξη! Καὶ νὰ φθάνουμε γιὰ τὴν σύνταξη νὰ προδώσουμε τὸν Χριστό!

Λόγοι Γέροντος Παΐσιου, τόμος Β, σ.34-38

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΠΟΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ, ΦΤΑΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ! Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει ακόμη και ένας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μην στενοχωριέστε, παιδιά μου, ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Έστω και λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού να μείνουν οι πιστοί, θα προστατεύει ο Θεός την Ελλαδα!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ: ΣΧΟΛΕΙΟ: ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ;

ΣΧΟΛΕΙΟ: ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ;

Δυστυχῶς βιώνουμε ἕνα τραγικό κατάντημα στήν ἐποχή μας. Παρακολουθοῦμε μέ πόνο, ὀδύνη καί ἀποτροπιασμό νά γκρεμίζονται βασικοί θεσμοί τῆς ζωῆς τοῦ τόπου μας καί νά ὑποβαθμίζονται παντελῶς. Ἕνας θεσμός πού καταρρακώνεται εἶναι καί αὐτός τοῦ σχολείου. Ἀνακατατάξεις περίεργες, ταραχή στήν ἐκπαιδευτική κοινότητα, παιδιά μεταναστῶν στά σχολεῖα με ἀπώτερο στόχο τήν ἀλλοίωση τοῦ ἑλληνορθοδόξου φρονήματος στα παιδιά μας, μάθημα θρησκειολογίας και ὄχι θρησκευτικῶν καί ἄλλες ἀντι-ἐκπαιδευτικές ἐνέργειες. Ἀλλά κι αὐτό τό τελευταῖο τερατούργημα; Θεματική ἑβδομάδα, πού θά περιλαμβάνει ἑνότητα γιά τίς «ἔμφυλες ταυτότητες». Πραγματικά βόμβα ὄχι μόνο στήν συνύπαρξη ἀρρένων καί θηλέων στίς σχολικές αἴθουσες, ἀλλά «βόμβα μεγατόνων» στις ἀθῶες παιδικές ψυχές.

Δηλαδή λίγο πιό ἀναλυτικά… Ἔστειλε το Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀπό τόν μήνα Δεκέμβριο ἐγκύκλιο στά Γυμνάσια τῆς χώρας, μέ τόν χαρακτήρα τοῦ ἐπείγοντος μάλιστα, ὅπου ὁρίζει νά διενεργηθεῖ Θεματική Ἑβδομάδα ὑπό τόν γενικό τίτλο «Σῶμα καί Ταυτότητα». Τό πρόγραμμα θά ἔχει 3 ἑνότητες (Διατροφή, Ἐθισμός-Ἐξαρτήσεις καί  Ἔμφυλες Ταυτότητες). Τά μέν δύο πρῶτα εἶναι πράγματι χρήσιμα γιά τήν ζωή τῶν παιδιῶν, ἀλλά τό τρίτο; Μάλιστα ἀναφέρεται στήν σχετική ἐγκύκλιο ὅτι θά ἀποδομηθοῦν τά στερεότυπα γύρω ἀπό τά θέματα τῶν σχέσεων τῶν δύο φύλων, τοῦ ἀνδρικοῦ καί τοῦ γυναικείου. Δηλαδή θά ἀναπτυχθοῦν στά παιδιά μας ἔννοιες γύρω ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία, τήν τρανσφοβία καί ὅτι ὑπάρχουν κι ἄλλες μορφές σχέσεων μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀλλά καί ἄλλοι τύποι οἰκογένειας∙ μέ δύο πατέρες ἤ δύο μητέρες. Παράλληλα θά πραγματοποιηθοῦν καί ἐνημερώσεις στούς γονεῖς καί τούς ἐκπαιδευτικούς.

Ἀλήθεια ποιός ἐπιστήμονας ἤ σοβαρός ἄνθρωπος ἔκρινε ὅτι μποροῦν νά διδαχθοῦν τέτοιες ἔννοιες στίς ἀθῶες παιδικές καί ἐφηβικές ψυχές; Εἶναι ἐπιστημονικά κατοχυρωμένο ἕνα τέτοιο ἐκπαιδευτικό ἀντικείμενο καί πρόγραμμα; Και ὅποιοι τό πρότειναν σέ ποιά Πανεπιστήμια τό διδάχθηκαν; Μήπως σέ χώρους πού καθοδηγοῦνται ἀπό τήν Παγκοσμιοποίηση καί τή Νέα Τάξη Πραγμάτων; Σαφῶς καί δέν ἀποτελεῖ σοβαρή ὑπόθεση διδασκαλίας ἕνα τέτοιο πρόγραμμα. Πῶς τολμᾶτε κύριοι ὑπεύθυνοι τῆς ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς νά βομβαρδίζετε τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μέ στάσεις καί ἔννοιες ζωῆς, πού ἀκόμη κι ἕνας ἐνήλικας θά ἔπρεπε νά ντρέπεται νά τίς ἀκούει καί νά τίς συζητᾶ; Πῶς τολμᾶτε νά προτείνετε στά παιδιά, πού δέν ἔχουν ἀναπτύξει τόν διανοητικό καί συναισθηματικό τους κόσμο, καί ὡς έκ τούτου εἶναι πιό εὐάλωτα, νά διαλέξουν τό κοινωνικό τους φῦλο; Ἄν ἐπιθυμοῦν νάεἶναι ἄνδρες ἤ γυναῖκες, παρά τό βιολογικό τους φῦλο, ὅπως γεννήθηκαν δηλαδή. Γιατί νά γκρεμίζεται μέσα στίς παιδικές ὑπάρξεις ἡ ὀντολογική τους ὑπόσταση; Πουθενά δέν ἀναφέρει ἡ πραγματική ψυχολογία, ὄχι ἡ πληρωμένη καί ὑποκειμενική, ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν εἶναι ἀσθένεια. Ἀντιθέτως θεωρεῖται ὡς ψυχικό νόσημα. Θἀ διδάξουμε δηλαδή τήν νομιμοποίηση παθῶν ἀντιθέτων στό Νόμο τοῦ Θεοῦ; Μέ ποιο δικαίωμα; Καί γιατί παραθεωρεῖται ἡ γνώμη τῶν γονέων, οἱ ὁποῖοι καί ἔχουν ἀποκλειστική εὐθύνη γιά τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν τους;

Ποιος θά μαζεύει τά ψυχικά συντρίμμια τῶν παιδιῶν μας μετά; Ποιός θά τά συγκρατεῖ ἀπό τίς ἠθικές παρεκτροπές ἤ τίς σεξουαλικές παρενοχλήσεις, πού θά προκύψουν, ὅπως σημειώθηκε σέ ἀντίστοιχο ἐγχείρημα στήν Κῦπρο; Καί ποιοί θά διδάξουν στά παιδιά τέτοια εὐαίσθητα θέματα, πού δέν ἀντέχει μιά ἀθῶα παιδική ψυχή νά σηκώσει; Μήπως ἄνθρωποι μέ σχετικά πάθη; Τότε «ἡ ἐσχάτη πλάνη θα εἶναι χείρων τῆς πρώτης» καί φοβούμαστε ὅτι θά πράγματα θά γίνουν ἀνεξέλεγκτα. Κι ἀν θεριέψουν τά ἀνθρώπινα πάθη καί σέ κάποιους διδάσκοντες καί ἔχουμε φαινόμενα παιδοφιλίας; Πρέπει να σκεφτοῦμε πολύ σοβαρά τίς συνέπειες! Νά μή παίζουμε «ἐν οὐ παικτοῖς»! Ὀφείλουν νά ἀντιδράσουν οἱ γονεῖς μέ τρόπο νηφάλιο, εἰρηνικό, χωρίς μῖσος, ἀλλάμέ ἐπιχειρήματα, βάσει νομοθεσίας καί νά ζητήσουν ἀπαλλαγή γιά τά παιδιά τους ἀπ’ αὐτές τίς αἰσχρές διδασκαλίες!

Ἀπαιτεῖται ἐγρἠγορση καί σωφροσύνη γιά νά ἔχουμε σχολεῖα πραγματικά ἐκπαιδευτήρια γνώσεων καί ἤθους καί ὄχι σχολεῖο δάσκαλο διαφθορᾶς!

Χριστιανική Ἕνωση Καλαμάτας

http://aktines.blogspot.gr

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

π. Ιωάννου Ρωμανίδη

Σε πολλούς επικρατεί η αντίληψις ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές θρησκείες, που έχει σαν κύρια μέριμνά Της την προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας για την ζωή μετά θάνατον, να εξασφάλιση δηλαδή μία θέση στον Παράδεισο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.

Έτσι θεωρείται ότι το Ορθόδοξο δόγμα προσφέρει μία επί πλέον εξασφάλισι, επειδή είναι Ορθόδοξο, και ότι, αν κανείς δεν πιστεύη στο Ορθόδοξο δόγμα, αυτό είναι ένας επί πλέον λόγος για να πάη στην Κόλασι ο άνθρωπος αυτός, εκτός δηλαδή από το ότι ενδεχομένως θα τον στείλουν εκεί τα προσωπικά του αμαρτήματα.

Όσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι αυτό το πράγμα είναι η Ορθοδοξία, αυτοί έχουν συσχετίσει την Ορθοδοξία αποκλειστικά με την μέλλουσα ζωή. Και αυτοί δεν κάνουν και πολλά πράγματα σ’ αυτήν την ζωή, αλλά περιμένουν να πεθάνουν, για να πάνε στον Παράδεισο, επειδή, όταν ζούσαν, ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί!

Μια άλλη μερίδα Ορθοδόξων δραστηριοποιείται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας ενδιαφερομένη όχι για την άλλη ζωή, αλλά κυρίως γι’ αυτήν εδώ την ζωή. Δηλαδή για το πως θα τους βοηθήση η Ορθοδοξία να ζήσουν καλά σ’ αυτήν την ζωή. Τέτοιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί προσεύχονται στον Θεό, βάζουν τους παπάδες να κάνουν προσευχές, κάνουν αγιασμούς, παρακλήσεις ευχέλαια κλπ., για να τους βοηθάη ο Θεός να περνάνε καλά σ’ αυτήν την ζωή, να μην αρρωσταίνουν, να αποκαθίστανται τα παιδιά τους, να εξασφαλίσουν στα κορίτσια τους μία καλή προίκα και έναν καλό γαμπρό, τα αγόρια τους να βρουν καλές κοπέλλες με καλή προίκα για να παντρευτούν, οι δουλειές τους να πηγαίνουν καλά, το εμπόριο, με το οποίο ασχολούνται, να πηγαίνει καλά, ακόμη και το χρηματιστήριο ή η βιομηχανία τους, κλπ. Οπότε βλέπομε ότι αυτοί οι Χριστιανοί δεν διαφέρουν κατά πολύ από τους πιστούς των άλλων θρησκειών, που κάνουν και εκείνοι τα ίδια περίπου πράγματα.

Δηλαδή βλέπει κανείς από τα παραπάνω την Ορθοδοξία να έχη αυτά τα δύο κοινά σημεία με όλα τα άλλα θρησκεύματα: Πρώτον, το να προπαρασκευάζη τους πιστούς για την ζωή μετά θάνατον, ώστε να πάνε στον Παράδεισο, όπως ο καθένας τον φαντάζεται, και δεύτερον, το να φροντίζη, ώστε οι Χριστιανοί να μην περνούν θλίψεις, στενοχώριες, καταστροφές, αρρώστιες, πολέμους κλπ. σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιή όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες τους. Έτσι γι’ αυτούς τους δεύτερους, η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο σ’ αυτήν την ζωή και μάλιστα σ’ αυτήν την καθημερινή τους ζωή.

Κατά βάθος όμως απ’ όλους τους παραπάνω Χριστιανούς ποιος ενδιαφέρεται αν υπάρχη ή δεν υπάρχη Θεός; Ποιος Τον αναζητά; Γι’ αυτούς δεν τίθεται θέμα αν υπάρχη Θεός ή όχι, εφ’ όσον καλύτερα θα ήταν να υπήρχε Θεός για να μπορούμε να τον επικαλούμεθα και να του ζητούμε να ικανοποιή τις ανάγκες μας, ώστε να πηγαίνουν καλά οι δουλειές μας και να έχωμε κάποια ευτυχία σ’ αυτή την ζωή.

Οπότε βλέπομε ότι ο άνθρωπος έχει μια ισχυρότατη τάσι να θέλη να υπάρχη Θεός, να πιστεύη ότι υπάρχει Θεός, διότι είναι μία ανάγκη για τον άνθρωπο να υπάρχη Θεός, για να εξασφαλίζη τα όσα είπαμε. Ε, και εφ’ όσον είναι λοιπόν μία ανάγκη για τον άνθρωπο το να υπάρχη Θεός, άρα Θεός υπάρχει!

Αν ο άνθρωπος δεν είχε την ανάγκη ενός Θεού και αν μπορούσε να εξασφαλίση αυτάρκεια των προς το ζην σ’ αυτήν την ζωή με κάποιον άλλο τρόπο, τότε δεν ξέρει κανείς πόσοι άνθρωποι θα πίστευαν στον Θεό. Αυτό, γίνεται, εν πολλοίς στην Ελλάδα.

Έτσι βλέπομε, πολλοί άνθρωποι, ενώ πριν ήταν αδιάφοροι ως προς την θρησκεία, προς το τέλος της ζωής τους να θρησκεύουν, μετά ίσως από κάποιο γεγονός που τους φόβισε. Διότι πλέον δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να επικαλούνται να τους βοηθήση κάποιος Θεός, από δεισιδαιμονική δηλαδή πρόληψη. Γι’ αυτούς τους λόγους η φύσις του ανθρώπου βοηθά στο να θρησκεύη ο άνθρωπος. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ισχύει για τους πιστούς όλων των θρησκειών. Παντού η φύσις του ανθρώπου είναι η ίδια. Έτσι ο άνθρωπος μετά την πτώση του – εσκοτισμένος όπως είναι κατά φύσιν – μάλλον, παρά φύσιν – ρέπει προς την δεισιδαιμονία.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Πάνω απ' όλα η δύναμη του Θεού

Από την ψυχή των Ελλήνων αναβλύζουν αενάως δυνάμεις. Ποιες δυνάμεις κρατούν όρθια την Ελλάδα πάνω στα ιστορικά της βράχια; Η γεωγραφική της θέση; Τα όπλα της; Η ανδρεία των παιδιών της; Το ένδοξο παρελθόν της; Η προστασία των συμμάχων της; Έχουν κι αυτά σημασία.

Μα πάνω απ' όλ' αυτά είναι η δύναμη του Θεού, που δεν αφήνει το μικρό αυτό έθνος να εξαφανιστεί. Επιτρέπει Εκείνος θύελλες και καταιγίδες, για να το αναδείξει ακόμη μια φορά και να καταισχύνει όσους μισούν την αλήθεια και το φως.

Έχει σημαία τον σταυρό, πηδάλιο το Ευαγγέλιο, πυξίδα την αγνή της συνείδηση, άγκυρα την ελπίδα, πολικό αστέρα τις θυσίες των αναρίθμητων μαρτύρων, κυβερνήτη τον Χριστό. Ο Κύριος είναι μαζί της. Όταν φαίνεται να καταποντίζεται, Εκείνος εκτείνει τον βραχίονα του τον ισχυρό και μας εμψυχώνει φωνάζοντας «θαρσείτε, εγώ ειμί μη φοβείσθε», και μας σώζει. Μας σώζει θαυματουργικά. Όλη η ιστορία του έθνους μας είναι ένα θαύμα. «Τις θεός μέγας ως ο θεός ημών; συ ει ο θεός ο ποιών θαυμάσια (μόνος)»! (Ψαλμ. 76, 14-15). Ο Χριστός σώζει την πατρίδα.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει μόλις διασωθεῖ ἀπὸ τὴν αἰγυπτιακὴ ἀπειλή, διαβαίνοντας θαυματουργικὰ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Μπροστά του ἁπλώνεται τώρα ἡ ἀπέραντη ἔρημος. Ἀρχίζει μιὰ ἐπίπονη πορεία δύο περίπου μηνῶν, μέχρι νὰ φτάσουν στὸ ὄρος Σινᾶ. Ὅμως τὰ πράγματα δὲν εἶναι καθόλου ἁπλᾶ. Ἡ πορεία μέσα στὴν ἄνυδρη καυτὴ ἄμμο εἶναι πραγματικὸ μαρτύριο. Περισσότερο γιὰ τοὺς γέρους, τὰ μικρὰ παιδιά, τὶς γυναῖκες. «Οὐαὶ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις…». Οἱ δυσκολίες τοὺς ταλαιπωροῦν ἀφάνταστα. Πιὸ ἔντονα ἀπ’ ὅλα αἰσθάνονται τὴν ἔλλειψη τοῦ νεροῦ. Εἶναι τὸ πρῶτο ποὺ κάνει αἰσθητὴ τὴν ἀπουσία του μέσα στὴν καυτή, φονικὴ ἔρημο. Καὶ τότε ἀρχίζουν οἱ γογγυσμοὶ καὶ τὰ παράπονα. Ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ του δούλου Μωυσῆ.

Ἀναχωρώντας λοιπὸν ὁ Μωυσῆς ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, «ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἔρημον Σούρ». Τρεῖς ὁλόκληρες μέρες βάδιζαν μέσα στὴν ἔρημο αὐτή, χωρὶς νὰ βρίσκουν πουθενὰ νερό. Ἡ δίψα, ὅταν προστίθεται στὴν κοπιαστικὴ ὁδοιπορία, συνθέτει ἐφιαλτικὸ σενάριο. Ἐπιτέλους φτάνουν στὴν τοποθεσία Μερρά, ὅπου ὑπῆρχε νερό. Μὰ ὅταν διψασμένοι ἔσκυψαν νὰ πιοῦν, εἶδαν πὼς τὸ νερό, γεμάτο ἀπὸ τὰ νιτρικὰ ἅλατα ποὺ σὲ μεγάλες ποσότητες βρίσκονται στὴν περιοχὴ τοῦ Σινᾶ, ἦταν πικρὸ καὶ δὲν πινόταν. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνόμασαν τὸν τόπο ἐκεῖνο Πικρία. Στὶς νέες διαμαρτυρίες τους ὁ Θεὸς ὑπέδειξε στὸν Μωυσῆ νὰ ρίξει στὸ νερὸ ἕνα κλαδὶ ἀπὸ κάποιο δέντρο καὶ τὸ νερὸ γλύκανε, ἔγινε πόσιμο. Στὴ συνέχεια τοὺς ὁδήγησε στὴν Αἰλείμ, δέκα χιλιόμετρα νοτιότερα τῆς Μερρᾶς, ὅπου στρατοπέδευσαν γιὰ ἀρκετὲς μέρες καὶ ξεκουράστηκαν. Γιατὶ ἡ Αἰλεὶμ ἦταν μιὰ δροσερὴ ὄαση ἐν μέσῳ τῆς ἐρήμου. Δώδεκα κρυστάλλινες πηγὲς καὶ ἑβδομήντα θαλεροὶ φοίνικες χάριζαν τὴν πολύτιμη δροσιά τους στοὺς καταπονημένους ὁδοιπόρους (Ἐξ. 15, 22-27).

Μὲ αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ὁ Θεὸς ἔδειξε ὅτι δὲν ἐγκαταλείπει ποτὲ τὸν λαό του. Ἔχει τὴν ἔγνοια του καὶ τὸ σχέδιό του γι’ αὐτόν. Ἐνεργεῖ ὅμως μὲ τὸν τρόπο του. Ὄχι ὅπως σκέφτονται καὶ θέλουν οἱ ἄνθρωποι. Φροντίζει γιὰ ὅλα, ἀλλὰ θέτοντας συνεχῶς ὑπὸ δοκιμασία τὴν πίστη τους ἀπέναντί του. Δὲν τοὺς καλομαθαίνει μὲ τὸ κουταλάκι στὸ στόμα. Τοὺς ἐκπαιδεύει νὰ ἀγωνίζονται, νὰ ὑπομένουν, νὰ ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό του, νὰ ὑπακούουν στὶς ἐντολές του. Δὲν τὸ κάνει αὐτό, ἐπειδὴ τοῦ ἀρέσει νὰ τοὺς ταλαιπωρεῖ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ προοδεύουν, νὰ γυμνάζονται πνευματικά, νὰ ἀναπτύσσουν στὸ ἔπακρο ὅσες ἱκανότητες τοὺς ἔχει δώσει. Ὁ δάσκαλος ποὺ δὲν ἀξιοποιεῖ ὅλες τὶς δυνατότητες τοῦ μαθητῆ, τὸν ζημιώνει. Εἶναι κακὸς δάσκαλος. Καὶ ὁ προπονητὴς κάνει καλὰ τὴ δουλειά του, ὅταν «ταλαιπωρεῖ» μὲ σκληρὴ προπόνηση τὸν ἀθλητή του, ἀντὶ νὰ τὸν ἀφήνει νὰ τεμπελιάζει.

«Ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ» πορευόμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀναζητώντας μὲ ἀγωνία μιὰν ὄαση. Τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας μοιάζουν συνήθως μὲ πορεία στὴν καυτὴ ἄμμο. «Τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος» (Ψαλμ. 89, 10). Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν θέλησε νὰ εἶναι ἄχαρος μόνο ὁ βίος μας καὶ ἀνεόρταστος, μιὰ «μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος», χωρὶς πανδοχεῖο (Δημόκριτος). Σκόρπισε καὶ ὀάσεις δροσερές, ἀναζωογονητικὰ νάματα μέσα στὶς ἄνυδρες ἐρήμους τῆς ζωῆς μας.

Μιὰ τέτοια ὑπέροχη ὄαση μέσα στὴν κόπωση τοῦ χρόνου εἶναι καὶ τὸ κατανυκτικὸ Τριώδιο. Ἔρχεται νὰ ἀναζωογονήσει τὸν φλογισμένο ἀπ’ τὴν κακία ὁδοιπόρο, τὸν «πεφορτισμένο» ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ χρονικὴ περίοδος ποὺ μᾶς ἀναψύχει ἀπὸ τὸν κόπο ὅλου τοῦ χρόνου. Ποὺ εὐλογεῖ καὶ ἁγιάζει τὸ ὑπόλοιπο ἔτος. Καὶ στὴν ἀρχὴ μὲν φαίνεται λίγο πικρή, μὲ τὴ νηστεία καὶ τὸν ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν ποὺ ἀπαιτεῖ. Ὅμως γρήγορα μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Σταυροῦ γλυκαίνει, ὅπως τὰ ὕδατα τῆς Μερρᾶς, καὶ γίνεται ἡ ἄσκηση τρυφὴ καὶ εὐχαρίστηση. Καὶ ἡ πορεία μας γίνεται ὄντως σταυροαναστάσιμη. Ὁ σταυρός μας ἐκβάλλει στὴν πανευφρόσυνη Ἀνάσταση, ποὺ σὰν ἄλλη πνευματικὴ ὄαση Αἰλείμ, δροσίζει καὶ χαρίζει νέα ζωὴ σὲ ὅσους σκύβουν νὰ πιοῦν ἀπὸ τὸ νάμα τῆς ζωοδόχου πηγῆς της.

Στὴν πνευματικὴ ὄαση τοῦ Τριωδίου, τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης, ἂς φέρουμε κι ἐμεῖς τὰ διψασμένα χείλη μας νὰ δροσιστοῦν, γιατὶ εἶναι «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 4, 14).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 403, Φεβρ. 2017)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Ο ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ, Η ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ*

Ο πλουραλισμός, η πολυπολιτισμικότητα και τα Θρησκευτικά*

 Του Παναγιώτη Τσαγκάρη

Γενικού Γραμματέα της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων

Με την ιστορικό και συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου δεν μπορεί κάποιος εύκολα να συμφωνήσει, ιδιαίτερα μάλιστα, με πολλές από τις αφετηριακές αξιακές της θέσεις αλλά και τις συμπερασματικές της κρίσεις. Όμως, μερικές από τις επισημάνσεις της στο βιβλίο της «Πλουραλισμός, Πολυπολιτισμικότητα, Ενσωμάτωση, Αφομοίωση» 1 αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και έρευνας. Για παράδειγμα, είναι αξιοπρόσεκτες οι παρακάτω παρατηρήσεις της, οι οποίες κονιορτοποιούν το μύθο της πολυπολιτισμικότητας, ως ένα δήθεν ανθρωπιστικό ιδεώδες κι ως ένα ιδεατό κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό κατασκεύασμα.

Στο προαναφερόμενο βιβλίο της, η Σώτη Τριανταφύλλου τονίζει ότι «η διανοητική καταγωγή της πολυπολιτισμικότητας είναι μαρξιστική» 2. Ο μαρξιστικός τρόπος σκέψης, σύμφωνα με τη συγγραφέα, απέρριψε ως μισαλλόδοξο και διχαστικό τον πλουραλισμό (δηλαδή, την πλήρη αφομοίωση των ξένων στον κοινωνικό κορμό στο πλαίσιο της ανώτερης, έναντι των άλλων πολιτικών συστημάτων, φιλελεύθερης δημοκρατίας) 3 και οδήγησε σ΄ ένα πολυπολιτισμικό πλαίσιο (στην αντίληψη δηλαδή, ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι και όλοι καλοί, γι΄ αυτό και απαιτείται η τριτοκοσμοποίηση της Δύσης, στο πλαίσιο του «σεβασμού» των μεταναστών) 4, που δεν προσφέρει καμία λύση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σημερινές δυτικές κοινωνίες 5.

Αντιθέτως, το πολυπολιτισμικό αυτό πλαίσιο, είναι μια από τις κυριότερες αιτίες των δεινών των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, επειδή, ακριβώς, αποτελεί μια πρακτική κατακερματισμού και εξασθένισης των δημοκρατικών θεσμών. Η πολυπολιτισμικότητα, θα τονίσει η συγγραφέας, «δεν είναι η συνέχιση και η υπέρβαση του πλουραλισμού. Αντιθέτως, είναι η άρνησή του, που μας οδηγεί σε κακοήθη κοινωνία» 6.

«Η πολυπολιτισμικότητα, λοιπόν, είναι μια αυταρχική, αντι-ανθρωπιστική προοπτική» 7, διότι, μέσω της δημιουργίας «αστυνομίας της σκέψης» 8,  που προωθούν οι οπαδοί της, επιδιώκει τη «βίαιη επιβολή ενός μοντέλου που καταργεί την έρευνα και περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης με σκοπό την πολιτική ορθότητα» 9.

«Η πολυπολιτισμικότητα, για τους οπαδούς της, είναι δόγμα που αφορά την καθαρότητα της καρδιάς και που, επομένως, θεωρεί ανηθικότητα οποιαδήποτε στάση δεν ευθυγραμμίζεται με αυτή» 10. Η χειρότερη πλευρά αυτής, είναι οι κατηγορίες περί «ρατσισμού», που εκτοξεύει εναντίον όσων υπερασπίζονται διαφορετικές αξίες 11.  Όμως, «η δημοκρατία προϋποθέτει την αναγνώριση και τον σεβασμό ορίων και συνόρων, δηλαδή την αναγνώριση και τον σεβασμό του γεγονότος ότι ο Άλλος δεν είναι “εμείς” 12.

Τελικά, στα χέρια των οπαδών της πολυπολιτισμικότητας, «η απαίτηση της αναγνώρισης του Άλλου, ανεξαρτήτως του ποιος είναι και τι πράττει, έχει γίνει ένα δυναμικό μέσο για την εφαρμογή αυταρχικών πολιτικών» 13. «Η πολιτική αυτή φαίνεται έξυπνη, αλλά δεν είναι» 14,  καταλήγει η  Σώτη Τριανταφύλλου.

Δυστυχώς όμως, για τους μαθητές των ελληνικών σχολείων, τους Θεολόγους καθηγητές αλλά και για το μάθημα των Θρησκευτικών, αυτήν την πολιτική φαίνεται να ακολουθούν οι συγγραφείς των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών 15 αλλά και η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας της παρούσης Κυβέρνησης. Αυτή η πολιτική είναι η ρίζα του κακού και για τα υπόλοιπα «καινά δαιμόνια» που εισάγονται από την Κυβέρνηση στα σχολεία(βλ σεμινάρια ενημέρωσης των μαθητών για τις Έμφυλες Ταυτότητες, κ.λπ).

Όπως επισημαίνει ο κ. Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, σε άρθρο-παρέμβασή του, «είναι σαφές πως το νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, ξεφεύγει εντελώς από την ορθόδοξη παράδοση, διαπνέεται από μία διεθνιστική ιδεολογία και από μία, όπως οι ίδιοι οι Συντάκτες των παραπάνω Προγραμμάτων ονόμασαν, θεολογία της πολυπολιτισμικότητας» 16.

Ο Καθηγητής κ. Ρεράκης, επανειλημμένα, έχει, επίσης, τονίσει ότι τα Προγράμματα αυτά είναι προϊόντα ανθρώπων που εμφορούνται από μαρξιστικές κοσμοαντιλήψεις και προωθούν τις ιδέες μιας λανθασμένης αντίληψης της πολυπολιτισμικότητας, διαλυτικής της ορθόδοξης χριστιανικής πνευματικότητας των ελληνόπαιδων και, κατά συνέπεια, της ελληνορθόδοξης ταυτότητας των Ελλήνων 17.

Βέβαια, θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι οι Συντάκτες των παραπάνω Προγραμμάτων σε πολλά κείμενά τους συγχέουν ή και ταυτίζουν, προφανώς εσκεμμένα για επικοινωνιακούς λόγους, τις έννοιες πολυπολιτισμικότητα και πλουραλισμό 18. Έτσι, λοιπόν, είναι πολύ πιθανόν όταν αναφέρονται στην πολυπολιτισμικότητα να υπονοούν τον πλουραλισμό, όπως τον προσδιορίζει η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλου ή και το αντίθετο.

Όμως, και στην περίπτωση αυτή, η υποτιθέμενη και επιδιωκόμενη, μέσω των Προγραμμάτων, όπως υποστηρίζουν οι Συντάκτες τους, αφομοίωση και η ένταξη των αλλόθρησκων μαθητών στον κοινωνικό κορμό της ελληνικής κοινωνίας, γίνεται με τέτοιο τρόπο που η τυχόν εφαρμογή αυτού του αντορθόδοξου, πολυθρησκειακού συνονθυλεύματος Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, «είναι βέβαιο, ότι, μέσω της μείξεως των πίστεων και των θρησκειών, θα συμβάλλει, αντιδημοκρατικά, στη σταδιακή  κατάργηση των θρησκευτικών ετεροτήτων και θα οδηγήσει την ελληνική νεολαία σε μια πορεία ομογενοποίησης προς  μία παγκόσμια θρησκεία για όλους !!!» 19.

«Με τον τρόπο αυτό υπάρχει η πεποίθηση ότι θα υπηρετηθεί η Νέα Παγκόσμια Τάξη και το νέο παγκόσμιο Κράτος που σχεδιάζεται να έχει μία μοναδική παγκόσμια θρησκεία, την Πανθρησκεία, στην οποία θα συγχωνευθούν όλες οι επιμέρους θρησκείες» 20.

Συμπερασματικά, θα λέγαμε, λοιπόν ότι, όπως κι αν ερμηνεύσει κανείς την επιχειρηματολογία των Συντακτών των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, θα διαπιστώσει ευχερώς ότι οι επιδιωκόμενοι στόχοι τους,  όχι μόνο δεν επιτυγχάνονται αλλά και τα αποτελέσματα που προκύπτουν από την επιστημονική ανάλυση των δεδομένων των νέων Προγραμμάτων Σπουδών, δικαιώνουν απόλυτα και τις πιο αρνητικές κριτικές αυτών των Προγραμμάτων.

Υποσημειώσεις:

1. Σώτη Τριανταφύλλου, Πλουραλισμός, Πολυπολιτισμικότητα, Ενσωμάτωση, Αφομοίωση, τρίτη έκδοση (πρώτη έκδοση 2014), εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2016.

2. Ό.π., σ. 211.

3. Ό.π., σσ. 316-317.

4. Ό.π., σ. 168.

5. Ό.π., σ. 212.

6. Ό.π., σ. 31.

7. Ό.π., σ. 86.

8. Ό.π., σ. 83.

9. Ό.π., σ. 27.

10. Ό.π., σ. 164.

11. Ό.π., σσ. 27-28.

12. Ό.π., σ. 25.

13. Ό.π., σ. 81.

14. Ό.π., σ. 212.

15. ΦΕΚ, αριθμ. 143575/Δ2, Αρ. Φύλλου 2920, τεύχ. Β΄, σ. 30860.

16. Ηρακλής Ρεράκης, «Το νέο πολυθρησκειακό μάθημα Θρησκευτικών και η κατάργηση της διαφορετικότητας», δημοσιεύτηκε με τίτλο «Τα νέα Θρησκευτικά θα είναι ένα σούπερ μάρκετ θρησκειών», εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», 25-11-2015.

17. Ηρακλής Ρεράκης, α) «Κατήχηση ειδώλων στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο: Η απόσχιση των μαθητών από την Ορθόδοξη Πίστη, η ένταξή τους σε μία πολυ-θρησκευτική θρησκευτικότητα, ως στόχος του νέου Πιλοτικού Προγράμματος Σπουδών», περιοδικό της ΠΕΘ, «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», τεύχος 4, Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2013, β) «Η κατάργηση του χριστοκεντρικού μαθήματος των Θρησκευτικών και η εισαγωγή της πολυθρησκείας στο ελληνικό σχολείο», περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός», τεύχος 27, Μάιος 2015.

18. Για παράδειγμα: Ο Στ. Γιαγκάζογλου, συντονιστής της συγγραφικής ομάδας του νέου ΠΣ, σε προγενέστερο άρθρο του με τίτλο: «Η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του θρησκευτικού μαθήματος, Η θρησκευτική αγωγή στις σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες», στο Ανάλεκτα, ΠΙ, σ. 6-15, σημείωνε για το μέλλον του ΜτΘ τα εξής: «Το μάθημα δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη μιας ελεύθερης πλουραλιστικής κοινωνίας. Η λύση δεν είναι παρά η κατάργηση του ομολογιακού μαθήματος και η μετάβαση σε ένα ουδετερόθρησκο σχολείο η η αντικατάσταση του ομολογιακού από το θρησκειολογικό μοντέλο».

19. Ηρακλής Ρεράκης, «Το νέο πολυθρησκειακό μάθημα Θρησκευτικών και η κατάργηση της διαφορετικότητας», ό.π.

20. Ηρακλής Ρεράκης, «Τα νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά και η αλλοίωση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας», εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 27-1-2017.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε με τίτλο «Αστυνόμευσις της σκέψεως επιβάλλεται διά των νέων Θρησκευτικών;», στην εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 3- 2 – 2017.