ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ «ΤΑ ΑΛΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΑΛΑΛΑ» ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΜΑΣ!

Τα Θρησκευτικά τα κοινά για όλους

και «τα άλαλα και τα μπάλαλα» των Επισκόπων μας!

Του Επιφάνιου Στόκου,

Θεολόγου, Εφόρου του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί παρακολουθούμε με μεγάλη έκπληξη καθημερινά, Ορθόδοξους Έλληνες Μητροπολίτες, να εμφανίζονται, συγκεκαλυμμένα μεν, ξεκάθαρα δε, υπέρ των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, τα οποία έχουν αποδοκιμαστεί από το σύνολο σχεδόν του θεολογικού και εκκλησιαστικού σώματος. Εκείνο που εκπλήσσει περισσότερο είναι ότι, όχι μόνο επιδοκιμάζουν τα Προγράμματα αυτά αλλά υιοθετούν τα επιχειρήματα, ακόμη και τη φρασεολογία των Συντακτών των Προγραμμάτων αυτών.

Συγκεκριμένα,  πρόσφατα ακούσαμε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, σε συνέντευξη που παραχώρησε σε δημοσιογραφική ηλεκτρονική ιστοσελίδα 1, να δηλώνει ότι «ήταν μια αναγκαιότητα, αυτό όλοι το αναγνωρίζουνε, να είναι (το μάθημα των Θρησκευτικών), ένα, ορθοδόξου χαρακτήρος, μάθημα, που να μπορεί να απευθυνθεί σε όλα τα παιδιά και να παραμείνει πάντοτε στα χέρια των Θεολόγων μας».

Αν δεν αναζητήσει κανείς την επιστημονική τεκμηρίωση των ισχυρισμών του Σεβασμιωτάτου περί «αναγκαιότητας» και περί του λεγόμενου «όλοι το αναγνωρίζουνε», θα μπορούσε κάλλιστα να παρατηρήσει ότι ακούγονται εύηχα οι παραπάνω διαπιστώσεις.

Όμως, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να μην μπει κάποιος στον πειρασμό να επισημάνει στον Σεβασμιώτατο πως συνειρμικά το συνθηματολογικό τσιτάτο «Θρησκευτικά για όλους», έτσι όπως παρουσιάζεται, θυμίζει ολίγον τι, τις κοινές γυναίκες του πεζοδρομίου, τις γυναίκες που προσφέρονται-εκδίδονται σε όλους «επί χρήμασι». Είναι σοκαριστική αυτή η παρομοίωση, αλλά μοιάζει να είναι αληθινή.

Δεν μπορεί, από τη μια πλευρά, να ισχυριζόμαστε ότι σεβόμαστε την ετερότητα ως διαφορά των άλλων και από την άλλη να την μηδενίζουμε. Διότι ένας χυλός θρησκειών, δεν είναι ορθοδόξου χαρακτήρα μάθημα και δεν μπορεί Ορθόδοξοι Επίσκοποι να ονομάζουν δημοσίως ένα μάθημα - μείγμα θρησκειών, ως ορθόδοξο μάθημα. Ένα μάθημα - πανθρησκειακός ακταρμάς, ένα μάθημα κοινό για όλους, Σεβαστοί Επίσκοποι της Εκκλησίας μας, είναι απολύτως ακατάλληλο και επικίνδυνο για όλους τους μαθητές, ανεξάρτητα από την θρησκευτική τους πίστη, διότι αποτελεί ασέβεια και ύβρι στο πρόσωπο όλων.

Όμως, ακόμη πιο σοκαριστικό, διότι μοιάζει αληθινό, είναι το γεγονός πως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί Επίσκοποι φαίνεται να έχουν υιοθετήσει την φρασεολογία και επιχειρηματολογία της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας (politically correct), σε βάρος της Ορθόδοξης απολογίας και μαρτυρίας.

Για ποιόν λόγο άραγε συμβαίνει αυτό; Μήπως διότι οι Επίσκοποι προκρίνουν την χρήση της πολιτικής και της διπλωματίας ως προσφορότερο μέσο άσκησης του ποιμαντικού τους έργου; Μήπως διότι οι Επίσκοποι θεωρούν ότι η μη εμμονή στην αλήθεια, τους προσφέρει ευελιξία στον διεξαγόμενο αγώνα; Μήπως, πάλι, διότι οι Επίσκοποι θεωρούν ότι η χρήση της επιχειρηματολογίας της πολιτικής ορθότητας (politically correct), τους προσφέρει τα εχέγγυα για την κατάκτηση επιδιωκόμενων στόχων;

Ότι και να συμβαίνει πάντως, τα εξελισσόμενα γεγονότα είναι αποκαρδιωτικά, καθώς οι θέσεις κάποιων Επισκόπων επάνω σε φλέγοντα επίκαιρα ζητήματα (βλ Θρησκευτικά, Σύνοδος Κολυμβαρίου, κ.λπ) θυμίζουν έντονα «τα άλαλα και τα μπάλαλα» του  Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Τελικά, μάλλον, μετά από όλα αυτά, εκείνο που απομένει για τον Χριστιανό είναι μόνον η ελπίδα στον Θεό. «Έλπισον ἐπὶ Κύριον καὶ Αὐτός σε διαθρέψει» 2. «Μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐλπίζει ἐπ᾿ Αὐτόν (τόν Θεόν)» 3.

Υποσημειώσεις:

1. Ιστοσελίδα Newsbomb.gr, 15-1-2017, Ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.youtube.com/watch?v=InzkidIprAU

2. Ψαλμ. 54, 23.

3. Ψαλμ. 33, 9.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος τύπος», 10 –  2 – 2017.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

«Δεν πρέπει, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλον την καρδιά σου. Μέσα σε χιλιάδες ίσως βρεις μόνο ένα, που θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό σου. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κρατάμε μέσα μας, πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το κρατήσουν οι άλλοι;».

Στις διδαχές του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ αναφέρεται και η πιο πάνω, που φανερώνει αφενός μεν την ανάγκη που αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος να πει τον πόνο και τη χαρά της καρδιάς του, αφετέρου δε τη δυσκολία να βρει άνθρωπο κατάλληλο να το κάνει.

Το να ανοίγεις την καρδιά σου είναι πήδημα στο κενό. Δεν ξέρεις αν θα πέσεις σε αγκαλιά ή σε σκληρή πέτρα. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πώς θα δεχτεί το μυστικό σου ο άλλος. Το κάνεις με μια κρυφή ελπίδα ότι θα σε κατανοήσει, ότι θα το κρατήσει μεταξύ σας, ότι θα συμπορευτεί.

Βέβαια, η απομόνωση είναι θάνατος. Μόνος σηκώνεις το σταυρό, τη δυσκολία σου, και γίνεται πιο βαρύς. Δεν λέχθηκε τυχαία στην Παλαιά Διαθήκη το «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή, ισχύει δε ώσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον» (Παρ. 18,19) – δηλαδή «Αδελφός, όταν με αγάπη βοηθείται από τον αδελφό, είναι σαν την οχυρωμένη και απόρθητη πόλη, κτισμένη πάνω σε ψηλό μέρος. Είναι δε ισχυρή σαν το ασάλευτο ανάκτορο, που έχει θεμελιωθεί σε στερεό έδαφος».

Η Εκκλησία είναι στον κόσμο για να μας δείχνει τον ουρανό, δείχνοντάς μας πώς να ζήσουμε το παρόν. Το τώρα, η ζωή αυτή, δεν αντιμάχεται με το αιώνιο μέλλον, την αιώνια ζωή. Απεναντίας, την καθορίζει. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή, όπως και οι άγιοι Πατέρες, δεν έχουν αντιφάσεις ούτε αποσπασματικές αντιλήψεις περί ζωής· γιατί ο Παράδεισος ή η Κόλαση, ως καταστάσεις, βιώνονται από τώρα και προεκτείνονται στην αιωνιότητα.

Έτσι, αν η απουσία ανθρώπου που θα συμπορευτεί και θα γίνεται κοινωνός της ζωής μας είναι κόλαση ως απομόνωση, το αντίθετο γίνεται εμπειρία Παραδείσου. Όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε τέτοια εμπειρία, αφού όλοι αισθανόμαστε πληρότητα και χαρά, όταν έχουμε άνθρωπο που ακούει με την καρδιά του, ανοίγει την αγκαλιά του, κοινωνεί τη ζωή μας.

Ωστόσο, ο Χριστός είπε στην επί του Όρους ομιλία Του ότι «όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς» (Ματθ.7,12).

Ο εγωκεντρικός άνθρωπος ζητά να παίρνει κι αν θέλει δίνει. Ο άνθρωπος της καρδιακής αγάπης θέλει να δίνει χωρίς να περιμένει να πάρει.

Στον κόσμο που ο ατομισμός κυριαρχεί, από την παιδική μέχρι τη γεροντική ηλικία, προσωπικά και συλλογικά, με αποτέλεσμα τη θλίψη και τη μιζέρια, η Εκκλησία μάς προτείνει την αγάπη, την κοινωνικότητα, τη συμπόρευση. Για να κυριαρχήσει η χαρά, η λεβεντιά και η ελευθερία στις καρδιές μας, όχι, βέβαια, χωρίς κόστος, μήτε ανώδυνα.

Ευλογημένοι όσοι διαλέγουν τα δύσκολα, το δρόμο των λίγων. Όσοι μπορούν να γίνονται για κάποιους ανθρώπους οι μοναδικοί στους οποίους ανοίγουν την καρδιά τους. Όσοι, όπως ο Χριστός, είναι στον κόσμο για να τον διακονούν και να ξαποστάνει. Γιατί αυτοί θα βιώσουν τη χαρά του ουρανού από τώρα.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΛΟΟΥΝ: ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πια δουλειά.

Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία.

Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο.

Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα.

Ο Πέτρος χάρηκε. Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι’ αυτό. Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι.

Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός… Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε.

Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρει.

Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ’ τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ’ το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία.

Και τι να δει!

Ο Πέτρος ήταν μπρος στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά.

Μία περπατούσε με τα χέρια, μία ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι, μία κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός.

Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ’ αυτά που έβλεπε.

Τα πέρασε για μεγάλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές.

Ήταν ακριβώς η στιγμή που… ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν.

Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.

Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος. Μα εκείνη τη στιγμή φάνηκε η Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν’ απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου.

Ανατριχίασε ο ηγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας:

«Συγχώρεσε με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα…»

Ο ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ «ΙΗΣΟΥΣ» ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ ΟΔΗΓΕΙ 5000 ΠΙΣΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!

Η προφητεία εκπληρώθηκε. Η Δευτέρα Παρουσία έγινε στη Ρωσία και ο Ιησούς τηρώντας την υπόσχεση που είχε δώσει στο Ισραήλ πριν από 2.000 έτη, επέστρεψε και πάλι στη Γη! Απλώς, αυτή τη φορά «προσγειώθηκε» στην παγωμένη Σιβηρία. Εκεί προσφέρει σε όλους τους πιστούς τη «σωτηρία», βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός, του εαυτού του που ονομάζεται Βησσαρίωνας  και του Αγίου Πνεύματος. Στην καρδιά του δάσους Τάιγκα της Σιβηρίας, στην Πετροπάβλοκα, ζει, οραματίζεται και διδάσκει τον λόγο του Θεού από το 1991, ο 52χρονος Σεργκέι Ανατόλιεβιτς Τόροπ, που θεωρεί τον εαυτό του ως Μετενσάρκωση του Ιησού. Ένας πρώην τροχονόμος που άνεργος και έγινε μεσσίας, έφτιαξε ένα πρότυπο χωριό που λειτουργεί ως κοινόβιο με 5000 πιστά μέλη.

Η ομοιότητά του με τον Ιησού, όπως απεικονίζεται στις αγιογραφίες, ή τον κινηματογράφο, είναι εκπληκτική. Το μούσι, τα μακριά μαλλιά και τα λευκά ριχτά ρούχα, σε συνδυασμό με τα γαλαζοπράσινα μάτια του, όχι μόνο παραπέμπουν, αλλά πείθουν μερικούς Ρώσους ότι πρόκειται για μετενσάρκωση. Ο Βησσαρίων, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, εργαζόταν ως στρατιωτικός και αργότερα ως τροχονόμος με νυχτερινή βάρδια. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης έμεινε άνεργος και αποφάσισε να «αγιοποιηθεί», αρχίζοντας με απλά κηρύγματα. Στα τέλη του 80 ανακάλυψε αυτή την έκταση 2.000 μίλια μακριά από τη Μόσχα, στα βουνά της Σιβηρίας και με μερικούς «πιστούς» έφτιαξε το χωριό. Εκεί ζει σήμερα με τη γυναίκα του και τα έξι παιδιά τους και τον έχουν ακολουθήσει 300 οικογένειες. Ο σύγχρονος οικισμός διαθέτει φωτοβολταϊκά συστήματα, δορυφορικές τηλεοράσεις, εκκλησίες, σχολεία, βιολογικές καλλιέργειες και γραφείο Τύπου.

Ο αυτοαποκαλούμενος «νέος Μεσσίας» κηρύττει στην «εκκλησία» του και γράφει διαρκώς την Τελευταία Διαθήκη. Λέει ότι ο Θεός, τον είχε στείλει στη γη για να διδάξει την ανθρωπότητα για τα κακά του πολέμου και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο Βησσαρίων αναπτύσσει και θεματολογία για τον ερχομό των «εκτός κόσμου» πλασμάτων, δηλαδή των εξωγήινων, ευλογεί παιδιά, ψωμιά, ψάρια και φυσικά, η εικόνα του ως αγιογραφία, βρίσκεται σε όλα τα σπίτια. Οι υποστηρικτές του ζουν σε ξύλινα σπίτια, γύρω από τον Ναό, μαζί με τα ζώα τους και τηρούν τους κανόνες του κοινοβίου, οι οποίοι είναι αυστηροί. Απαγορεύεται το κάπνισμα, το ποτό, οι βωμολοχίες, η κατανάλωση κρέατος και οι χρηματικές συναλλαγές. Βέβαια πουλάνε ενθύμια σε τουρίστες, πήλινα και ξύλινα αντικείμενα, μα τα χρήματα πάνε στο ευαγές ταμείο του Βησσαρίωνα. 3 φορές την ημέρα χτυπάει η καμπάνα και τότε παρατούν τις δουλειές τους, για να γονατίσουν και να προσευχηθούν στο όνομα του. 

Όσο για τη χρονολογία, αυτή δεν προσμετράτε από τη γέννηση του Χριστού, αλλά από τη γέννηση του Βησσαρίωνα. Έτσι, το έτος που διανύουμε δεν είναι το 2013 μ.Χ., αλλά το 52ο μ.Β. (μετά Βησσαρίωνος). Τα  Χριστούγεννα φυσικά εκεί εορτάζονται την 18η Αυγούστου, που έκανε το πρώτο του κήρυγμα. Οι αρχές της Ρωσίας τον κατηγορούν, ότι έχει βρει ένα καλό τρόπο, για να «μαδάει» τους «πιστούς», αλλά αυτό δεν φαίνεται να τον ταράζει. Τον ελεύθερο του χρόνο ζωγραφίζει, ένα έμφυτο ταλέντο σταλμένο από τα ουράνια, όπως λέει. Ακάθεκτος και έχοντας να φοβηθεί μόνο τον Θεό που είναι ο Πατέρας του, κάνει και περιοδείες προσηλυτισμού νέων μελών στη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ιταλία. Μιλάμε φυσικά για μία αίρεση που ονομάζεται η «Εκκλησία της Τελευταίας Διαθήκης» και μπλέκει στοιχεία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Βουδισμού με την οικολογία. 

Σε κάθε περίπτωση ο Βησσαρίωνας αρμέγει τους πιστούς και μαζεύει όλο το χρήμα επενδύοντας στην δίψα των πιστών για τον αληθινό κύριο που όλοι περιμένουν...

Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ

Η Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου

Γράφει ο Νίκος Υφαντής

Το κατάπτυστο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (17-12-1913) καταδίκασε τον βορειοηπειρωτικό λαό να ζει κάτω από την Επικράτεια του νεοσύστατου αλβανικού κράτους. Τα βάσανα και τα δεινά των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου δεν έχουν τελειωμό μέχρι σήμερα.

Η απόσπαση του βορειοηπειρωτικού αυτού τμήματος από τον ελληνικό κορμό δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων, κυρίως της Αυστρίας και Ιταλίας, οι οποίες είχαν κατακτητικές βλέψεις στα ηπειρωτικά παράλια.

Ακόμη και σήμερα οι Ιταλοί θεωρούν την Αδριατική ιταλική θάλασσα και οι διεισδύσεις τους στον αλβανικό χώρο, μέχρι τους Αγίους Σαράντα, φανερώνουν τους απώτερους στόχους της ιταλικής διπλωματίας.
Με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας το μαρτυρικό αυτό ηπειρωτικό κομμάτι (Άγιοι Σαράντα – Χιμάρα – Αργυρόκαστρο – Κοριτσά), παραδόθηκε στην Αλβανία και οι άμοιροι γηγενείς Έλληνες κάτοικοί του κατάντησαν αθύρματα στα χέρια σοβινιστικών αλβανικών κύκλων και εκλιπαρούν από το σχεδόν αδιάφορο ελληνικό κράτος προστασία και βοήθεια.
Ο σφαγιασμός των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, μετά την άδικη υπαγωγή στο αλβανικό κράτος, ξεχείλισε το ποτήρι και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών πήραν τα όπλα να υπερασπιστούν την ελευθερία τους.
Ο Βορειοηπειρώτης Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος, κάτω από το Αργυρόκαστρο, στο Δρίνο ποταμό, ύψωσε τη σημαία της Αυτονόμου Ηπείρου. Ήταν η γαλανόλευκη με τον δικέφαλο αετό, σύμβολο του αγώνα.
Έγραψε, με την έναρξη του αγώνα, ο ιστορικός του αυτονομιακού αγώνα Κων/νος Σκενδέρης: «Οποία προθυμία, οποία εθελουσία προς υπεράσπισιν των ιερών και των οσίων. Οποίος ενθουσιασμός κατείχεν άπαντας ετοιμαζομένους να προσφέρωσιν εις τον βωμόν της πατρίδος το αίμα τους».
Τον Γεώργιο Χρ. Ζωγράφο περιέβαλλαν και οι Μητροπολίτες: Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος Παπαχρήστου και Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδων Βλάχος και Κριτσάς Γερμανός. Στο κάλεσμα της προσωρινής κυβέρνησης προσήλθε πρόθυμα ο αντισυνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού Δημήτριος Δούλης, ο οποίος ανέλαβε το υπουργείο Στρατιωτικών και οδήγησε σε επιτυχία τον αγώνα.

Ο Πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης απηύθυνε προς τους κατοίκους των περιφερειών της Αυτονομίας το εξής διάγγελμα:

«Ηπειρώται,

Ο χάριν της σωτηρίας και της τιμής αγών ήρχισεν. Η Βόρειος Ήπειρος ανεκηρύχθη Αυτόνομος, η δε υψωθείσα Σημαία της Αυτονομίας, μόνον χάρις εις την φιλοπατρίαν, τον ηρωισμόν και τας θυσίας των τέκνων της Ηπείρου θα κατορθώσει να δοξασθή και περιφρουρήσει το πάτριον έδαφος από παντός επιδρομέως…».

Εθελοντές προσέτρεξαν από την Ελλάδα και πύκνωσαν τις τάξεις των ιερολοχιτών. Μαθητές των σχολείων των Ιωαννίνων ήλθαν στο Αργυρόκαστρο να πολεμήσουν με αρχηγό τον Καθηγητή της Γυμναστικής Παπαδάκη, ο οποίος προσφώνησε τον Γεώργιο Ζωγράφο με τα εξής συγκινητικά λόγια:

«Εξοχώτατε,

Εγκαταλείψαντες τα σχολικά βάθρα επί τω ακούσματι της υμετέρας εκκλήσεως, Ηπειρώται ημείς, σπεύδομεν εις την φωνήν της σφαγιαζομένης Ηπείρου, αποφασισμένης όπως συνεχίζουσα τους Σουλιωτικούς άθλους, ταφή υπό τα ερείπιά της πριν παραδοθή εις τους σφαγιαστάς. Το δίκαιον και η ιερότης του αγώνος μετά της εμπράκτου διατρανώσεως του συνασπισμού και της αλληλεγγύης των απανταχού Ηπειρωτών, δέον να εμπεδώσωσιν την πεποίθησιν περί της ευοδώσεως του ευγενεστάτου των αγώνων. Ζητώ η ενιαία Ήπειρος Ελευθέρα».

Και ο Πρόεδρος Γ. Ζωγράφος καταφανώς συγκινημένος απάντησε: «Χαιρετώ τους ακμαίους βλαστούς του ισχυρού Ηπειρωτικού κορμού, εν τη σφριγώση αυτών νεότητι διαβλέπων το σύμβολον και τον οιωνόν των ημετέρων αγώνων».

Τα αυτονομιακά στρατεύματα, οι Ιερολοχίτες, οδηγούμενοι από τον υπουργό των Στρατιωτικών Δημήτριο Δούλη, κατετρόπωσαν τους Αλβανούς. Ο αγώνας στέφτηκε από πλήρη επιτυχία. Οι Αλβανοί αναγκάστηκαν να ζητήσουν ανακωχή. Το παράδειγμα των μαχητών του βορειοηπειρωτικού αγώνα, ο ηρωισμός τους, η αυτοθυσία τους, το ακατάβλητο φρόνημά τους, τα επικά τους κατορθώματα, φανερώνουν την απόφαση και τη θέλησή τους να μείνουν ελεύθεροι και να αγωνιστούν για τον μαρτυρικό τους τόπο.

Οι Προστάτιδες Δυνάμεις της Αλβανίας συνεννοήθηκαν και στις 17 Μαΐου 1914 υπογράφτηκε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, με το οποίο οριζόταν ειδική και ευρεία διοικητική οργάνωση της Βορείου Ηπείρου.
Δυστυχώς, όμως, και με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας δεν πραγματοποιήθηκαν οι πόθοι των βορειοηπειρωτών, αλλά αναγνωρίστηκε πανηγυρικά η ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου, παραχωρήθηκε πλήρης αυτονομία και ανετράπη το επαίσχυντο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας.
Ο Βορειοηπειρωτικός ελληνισμός και σήμερα ζητάει επίμονα να ισχύει το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, που βγήκε από το σκοτάδι μισού αιώνα ανείπωτου πόνου και απερίγραπτων βασανισμών.

proinoslogos,17 Φεβρουαρίου 2017.

http://aktines.blogspot.gr

Ο ΣΩΡΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΔΙΑ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

Πολλές φορές αναρωτιέσαι «Τι άλλο θα δω σ’ αυτή τη χώρα;» και όμως η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία.

Την Κυριακή το πρωί λοιπόν, ανυποψίαστοι περαστικοί και τουρίστες είδαν πάνω από 300 άτομα να δίνουν «όρκο πίστης» στον Δία(!), όλοι τους οπαδοί του Αρτέμη Σώρρα.

Τα μέλη της Ελλήνων Συνέλευσις είχαν συγκεντρωθεί κάτω από την Ακρόπολη και συγκεκριμένα, έξω από το Ηρώδειο και ορκίστηκαν στο Δωδεκάθεο για την εγκαθίδρυση των Ελλήνων Πολιτείας.

Ο Αρτέμης Σώρρας παρακολούθησε από κοντά τους σχηματισμούς, όπως λένε τα μέλη της Ελλήνων Συνέλευσις τη στάση του όρκου τους, δίνοντας οδηγίες ενώ σε κάθε του βήμα συνοδευόταν από έναν εύσωμο κύριο που προστάτευε τον… μεγάλο αρχηγό.

Φυσικά, ο ίδιος έβγαλε λόγο με τους οπαδούς του να τον αποθεώνουν, ενώ κάλεσε τους πολίτες να τρέξουν στα γραφεία της οργάνωσης για να διαγράψουν τις οφειλές τους προς το δημόσιο με τα περιβόητα 600 δις.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: ΜΑΚΑΡΙΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ!

Μάθε ότι:
Ο μεγαλύτερος και καλύτερος φίλος είναι : Ο Θεός.
Οι καλύτεροι σύντροφοι είναι : Οι γονείς.
Το καλύτερο σπίτι είναι : Το σπίτι σου.

Η καλύτερη ευτυχία είναι : Η καλή συνείδηση.
Η ωραιότερη ημέρα είναι : Η σημερινή.
Ο καλύτερος χρόνος είναι : Τώρα.
Η καλύτερη μέθοδος για να νικήσεις είναι : Η πειθαρχία.
Η καλύτερη ασχολία είναι : Η εργασία.
Η καλύτερη διασκέδαση είναι : Η μελέτη.
Η πλουσιότερη συλλογή είναι : Η συλλογή των καλών πράξεων.
Ο πιο εύκολος δρόμος για να είσαι ευτυχής είναι : Η ευθεία οδός.
Η μεγαλύτερη χαρά είναι : Το εκπληρωθέν καθήκον.
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι : Το καλό.
Η καλύτερη συμπεριφορά είναι : Η φιλοφροσύνη.
Ο μεγαλύτερος ηρωισμός είναι : Το θάρρος να είσαι καλός.
Το μεγαλύτερο σφάλμα είναι : Το ψέμα.
Η χειρότερη φτώχεια είναι : Η τεμπελιά.
Η μεγαλύτερη καταστροφή είναι : Η αποθάρρυνση.
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι : Το κακό.
Το καλύτερο σπορ είναι : Να κάνεις το καλό.

Και αν θέλεις ακόμα μια συμβουλή, θέτε στον εαυτόν σου, κάθε βράδυ, έπειτα από την προσευχή σου,
αυτή την ερώτηση :
Τι καλό έκαμα σήμερα; . .

Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/10/blog-post_5.html

ΔΕΥΤΕ ΠΡΟΣ ΜΕ ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΚΟΠΙΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΓΩ ΑΝΑΠΑΥΣΩ ΥΜΑΣ!

Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. (Ματθ. 11,28)    

Μετάφραση: Ελάτε κοντά μου όλοι όσοι μοχθήτε και κοπιάζετε και είσθε φορτωμένοι από το βάρος των αμαρτιών και των θλίψεων, και εγώ θα σας αναπαύσω.

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ!

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ Ν' ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΣΠΕΙΡΕ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ!

Αν θέλεις να με ακολουθήσεις σπείρε παιδί μου την καλοσύνη!