ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΛΑΘΗ!

Όταν ο πονηρός μας σκοτίζει τον νου σκεφτόμαστε των άλλων τα λάθη! Όταν το Άγιο Πνεύμα μας φωτίζει τον νου, σκεφτόμαστε τα δικά μας λάθη!

ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ, ΜΑΣ ΔΙΝΕΙΣ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΧΑΡΑ!

Εσύ Κύριε, μας δίνεις ειρήνη και γεμίζεις την καρδιά μας με χαρά! Μας τυλίγεις με ελπίδα… μόνο Εσύ!

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ!

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ: O ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗ ΓΗ

Μέσα από τα βάθη της ψυχής του τελούσε ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς τη Θεία Λειτουργία. Πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν πέρασε ούτε μία μέρα χωρίς να λειτουργήσει. Κατά τις πολύωρες λειτουργίες δεν ήταν λίγα τα θαύματα που συνέβαιναν.

Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς τα θεωρούσε εντελώς φυσιολογικά όπως εντελώς φυσιολογική ήταν η αστείρευτη αγάπη του προς το Θεό. Οι ακολουθίες του Παππού, όπως φώναζαν τον Άγιο τα πνευματικά του παιδιά, ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες. Είχαν τη μεγαλοπρέπεια του Βυζαντίου αλλά και τη σφραγίδα της αγιοπατερικής παράδοσης. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνονταν στους ναούς που λειτουργούσε ο ταπεινός ιερέας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες, Αθηναίοι και επαρχιώτες, επιστήμονες και απλοί εργάτες. Ακόμα και παιδιά, αρκετά παιδιά με τις μητέρες τους έμεναν στο ναό ώρες πολλές μέχρι να τελειώσει η ακολουθία. Τα μικρά παιδιά τον αγαπούσαν πολύ τον παππούλη, αλλά και ο Άγιος αγαπούσε τα αθώα παιδιά.

Συχνά πήγαιναν από νωρίς στην εκκλησία για να προλάβουν να είναι πρώτα στο ιερό και έτσι να ντυθούν τη στολή τους για να βοηθήσουν τον Άγιο στη Θεία Λειτουργία.

Το 1920, την ημέρα των Χριστουγέννων, λειτουργούσε ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς στον Ι. Ναό τού αγ. Ιωάννου Βουλιαγμένης. Κοινώνησε μια δεκαπεντάχρονη ονόματι Ιουλία και μια κυρία κοινώνησε το βρέφος της, και μετά το δίνει στην Ιουλία για να κοινωνήσει και η ίδια. Παίρνοντας το βρέφος η Ιουλία στα χέρια της, γυρίζει το βλέμμα της προς τον ιερέα και παραλίγο να της φύγει το παιδί από τα χέρια. Της λέει τότε η κυρία: «Πρόσεξε, τί έπαθες;». Και η Ιουλία της απαντά: «Βλέπω τον παπά να στέκει πάνω σ’ ένα σύννεφο».

Δύο μικροί φίλοι, καθώς βάδιζαν στο δρόμο, συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο. Ο ένας από τούς δύο ήταν τύπος αγαθός· και επειδή ήταν αγαθός οι φίλοι του τον έλεγαν βλάκα, αλλά δεν συνέβαινε αυτό, ήταν απλώς αθώος και πολύ θρησκευόμενος. Στο δρόμο πού συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο, λέει ο αγαθός στον φίλο του: «Κοίταξε να δεις, ο παπάς δεν πατάει στη γη»! Και ο μεν αγαθός έβλεπε τον Άγιο 30 πόντους πάνω από το έδαφος, ο δε άλλος δεν μπορούσε να τον δει.

Τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την αγιότητα του παπα-Νικόλα τις έχουμε από τον σύγχρονό του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ο Παπαδιαμάντης ήταν ψάλτης του, στο Εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, κοντά στο Μοναστηράκι της Αθήνας. Έψαλλε στους εσπερινούς και τους όρθρους, στις λειτουργίες και τις ολονυκτίες, που τελούσε με κατάνυξη, αλλά και μεγαλοπρέπεια ο παπα-Νικόλας.

Και μπόρεσε να εισδύσει στο βάθος της αγιαμένης αυτής ύπαρξης και να αντιληφθεί το πλήθος των χαρισμάτων της, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από το κέλυφος της απλότητας και της ταπείνωσης, γιατί ήταν και εκείνος εντεταγμένος στην ίδια προοπτική, ήταν, δηλαδή, φορέας της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Τον ονομάζει άξιο λειτουργό του Υψίστου και τον αντιπαραβάλλει με τους “επαγγελματικούς ιερείς”, όπως τους αποκαλεί, και συνεχίζει: “Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων … είναι αξιαγάπητος, είναι απλοϊκός και ενάρετος, είναι άξιος του πρώτου Μακαρισμού του Σωτήρος”.

Πηγή: dogma.gr 

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ

Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς 

Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς γεννήθηκε στη Νάξο το 1851 μ.Χ., από τον Ιωάννη και την Αυγουστίνα, το γένος Μελισσουργού. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Από την παιδική του ηλικία εξέφρασε την έφεση και την αγάπη του προς τα ιερά και τα όσια. Ήταν φιλακόλουθος και διακονούσε πάντοτε στο ιερό τον παππού του ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό. Προορισμένος από τον Θεό να γίνει λειτουργός των Αγίων Μυστηρίων Αυτού μετείχε αδιάλειπτα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας με νηστεία, προσευχή και αγρυπνία.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του ήλθε με την μητέρα του και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου έγινε προστάτης αυτών. Ενυμφεύθηκε, εχήρευσε όμως νωρίς. Η πρεσβυτέρα του απεβίωσε μόλις γεννήθηκε το παιδί τους, ο Γιαννάκης, που το μεγάλωσε μόνος.
Ο Κύριος δεν εβράδυνε να τον αναδείξει λειτουργό της Εκκλησίας Του και τον κατέστησε εύθετο και εύχρηστο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Χειροτονείται διάκονος στις 28 Ιουλίου του 1879 μ.Χ., στο ναό Μεταμορφώσεως της Πλάκας, και μετά από πέντε χρόνια, στις 2 Μαρτίου 1884 μ.Χ., χειροτονείται Πρεσβύτερος στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, στο Μοναστηράκι. Διακονεί στο ιερό θυσιαστήριο επί 50 χρόνια περίπου (1884 - 1932 μ.Χ.), στους ναούς και του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στον Ιλισσό ποταμό, και της ακόμη πτωχότερης και απόμερης τότε Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου του λεγομένου «Κυνηγού», στη σημερινή οδό Βουλιαγμένης. Διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερεύς, άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε και αναδείχθηκε συνεχής διακονία του Θυσιαστηρίου. Από «φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός» παρέμενε στο ναό. Ήταν αφιλάργυρος κατά τον τρόπο και πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσύνης. Του αρκούσε για τροφή λίγο ψωμί και λίγα χόρτα, τα οποία συνέλεγε ο ίδιος, και κάποιες φορές, λίγο γάλα που του πρόσφεραν βοσκοί στην ερημική τότε περιοχή της ενορίας του. Αλησμόνητες παρέμειναν οι αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε στο ναό του Αγίου Ελισσαίου Αθηνών. Αναφέρονται και μαρτυρίες παιδιών, ότι τον έβλεπαν κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταρσιωμένο να στέκεται υπεράνω της γης. Μαρτυρίες δε περιφανών λογίων, όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρου Μωραϊτίδου, που έψαλλαν στις αγρυπνίες τις οποίες ετελούσε, εξαίρουν τη σπάνια και αγία ιερατική αυτού προσωπικότητα.

Ο παπα- Νικόλας, ο λεγόμενος «απλός», ζούσε μέσα στη χαρά της Θείας Ευχαριστίας, την οποία τελούσε ανελλιπώς κάθε ημέρα, όπως την όριζαν οι λειτουργικοί κανόνες, και την παρέτεινε επί πολλές ώρες, για να έχει την πνευματική της απόλαυση. Πάντα ανταποκρινόταν στο γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα και ετελούσε πανηγυρικά το Μυστήριο της ελεύσεως και παρουσίας του Αναστημένου Κυρίου, που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, όπως τότε στο Μυστικό Δείπνο. Η χαρά της Αναστάσεως, που βρίσκεται στην καρδιά της Ευχαριστίας, γινόταν οντολογική αναψυχή και αγαλλίαση στον φλεγόμενο από θεία Αγάπη Γέροντα. Η μέθεξή του στην πασχάλια χαρά τον συνέπαιρνε. Δεν ήταν γι’ αυτόν ένα απλό εφημερικό καθήκον. Πρόφαση ήταν το επί ώρες παρατεινόμενο μνημόσυνο των ζωντανών και των κοιμηθέντων, από τον όγκο των σημειωμάτων που κρατούσε πάντα σ' ένα δισάκι. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να διακόψει ποτέ τη χαρά της Τράπεζας της Ευχαριστίας, τη θέα του Αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Ο αείμνηστος Γέροντας, αφού έφθασε στα 82 του χρόνια και έδωσε πρωτοφανή στον αιώνα μας μαρτυρία ουρανίων χαρισμάτων, οσιότητος, ταπεινώσεως, απλότητος, διακρίσεως, ελεημοσύνης, ασκήσεως και κατά Θεόν σοφίας, αφού εστάθηκε ο μοναδικός προστάτης χιλιάδων ορφανών και πτωχών και έφθασε στο ύψος θείας τελειότητος, εκοιμήθηκε οσίως εν ειρήνη το 1932 μ.Χ. και τον έθαψαν μπροστά στον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού.

Στις 29 Αυγούστου του 1992, τα ιερώτατα και θαυματουργά Λείψανα του Αγίου Νικολάου του Πλανά τοποθετήθηκαν σε ασημένια λάρνακα, που σήμερα βρίσκεται στο δεξιό κλίτος του Ιερού αυτού Ναού.
Η Αγία μας Εκκλησία ανεκήρυξε και επισήμως ως άγιο τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά κατά την 135 η Συνοδική Περίοδο (1991 - 1992 μ.Χ.) του Πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου, με εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Νικοδήμου, και βεβαίως με την φροντίδα του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου κ.κ. Αμβροσίου.
Οι Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Νικολάου του Πλανά, οι οποίες ευρίσκονται σε λειτουργική χρήση, συντάχθηκαν από τον Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, και από τον Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λειμώνος Λέσβου.

Σύμφωνα με τον ιστοχώρο της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος η μνήμη του Αγίου ιερέως Νικολάου του Πλανά, τιμάται κατά την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου, δια μεταθέσεως εκ της κυριώνυμης ημέρας αυτού, ύστερα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σύμφωνα όμως με τον ιστοχώρο της Ιεράς Μητρόπολης Παροναξίας ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη της 2ας Μαρτίου. Εάν όμως η ημέρα της Εορτής συμπίπτει κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε η Μνήμη του εορτάζεται κατά την επομένη Κυριακή. Εμείς καταχωρούμε προσωρινά την εορτή του Αγίου Νικολάου Πλανά στις 2 Μαρτίου μέχρι να εξακριβώσουμε την ημερομηνία της εορτής του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου στις 2 Μαρτίου.

http://www.saint.gr

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ;

Η Εκκλησία μας καθόρισε όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελείται μία άλλη Λειτουργία, η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων.

Κατά τη Λειτουργία αυτή δεν τελείται Θυσία, δε γίνεται δηλαδή μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Τα Τίμια Δώρα, ο Άρτος και ο Οίνος είναι έτοιμα, έχουν προαγιασθή (γι' αυτό και λέγεται Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων) κατά την προηγηθείσα θεία Λειτουργία της Κυριακής, είναι πλέον Σώμα και Αίμα Χριστού, και απλώς προσφέρονται προς μετάληψη στους πιστούς.

Ο Ιερέας καθ' εκάστη Κυριακή κόπτει από το πρόσφορο τον λεγόμενο «Αμνόν», δηλαδή το τετράγωνο εκείνο τεμάχιο της σφραγίδας που γράφει ΙΣ-ΧΣ ΝΙ-ΚΑ, και το τοποθετεί επάνω στο ιερό Δισκάριο. Μετ' ολίγο, κατά τη στιγμή του «Σε υμνούμεν...», το τεμάχιον αυτό του άρτου θα μεταβληθεί δια της ευλογίας του Ιερέως σε αυτό τούτο το Σώμα του Κυρίου, όπως και ο οίνος, που είναι στο ιερό Ποτήριο, θα μεταβληθεί και αυτός σε αυτό τούτο το Αίμα του Κυρίου.

Όταν όμως βρισκόμαστε στη πένθιμο περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, ο Ιερέας, κατά τη Θ. Λειτουργία της Κυριακής, δεν θα κόψει ένα μόνο τεμάχιο εκ της σφραγίδας του προσφόρου, ωσάν αυτό που είπαμε ανωτέρω, αλλά περισσότερα (συνήθως τρία), ανάλογα προς τον αριθμό των Λειτουργιών των Προηγιασμένων που θα τελέσει κατά την εβδομάδα.

Τα τεμάχια αυτά (που δεν κόπτονται όλα από ένα πρόσφορο, αλλ' ένα από κάθε πρόσφορο), θα τα ευλογήσει κατά την ώρα που πρέπει και αυτά θα μεταβληθούν σε Σώμα Χριστού. Από αυτά το ένα θα χρησιμοποιηθεί για τη θεία Μετάληψη της ημέρας εκείνης (Κυριακής), τα άλλα (συνήθως δύο) θα εμβαπτισθούν στο ιερό Ποτήριο, όπου το άγιο Αίμα του Κυρίου, και θα φυλαχθούν σε ειδικό κιβωτίδιο, το ιερό Αρτοφόριο, για τις Λειτουργίες των Προηγιασμένων Δώρων που θα γίνουν εντός της εβδομάδας. Κατ' αυτές τις Λειτουργίες ο Ιερέας θα προσφέρει στους πιστούς προς μετάληψη τα Προηγιασμένα αυτά Δώρα.

Η Λειτουργία των Προηγιασμένων είναι συνυφασμένη με Εσπερινό, είναι δηλαδή βραδινή. Αυτό έχει θεσπιστεί, διότι οι παλιοί Χριστιανοί κατά τις ημέρες της Μ. Τεσσαρακοστής διετέλουν τελείως άσιτοι (νηστικοί) μέχρι των εσπερινών ωρών. Μπορούσαν λοιπόν να εκκλησιαστούν και να κοινωνήσουν κατά τις εσπερινές ώρες. Σήμερα η Λειτουργία των Προηγιασμένων τελείται και κατά την εσπέρα συνηθέστερα όμως τελείται κατά τις πρωινές ώρες προς διευκόλυνση των πιστών.

Η Λειτουργία αυτή δεν έχει τον πανηγυρικό και θριαμβευτικό τόνο των άλλων Λειτουργιών, αλλά δεσπόζει σε αυτή το πένθιμο και κατανυκτικό στοιχείο.Η Λειτουργία των Προηγιασμένων τελείται όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής. Κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα τελείται μόνο τις τρεις πρώτες μέρες αυτής (Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη και Μ. Τετάρτη). Επίσης τελείται και κατά τις ημέρες εορτών ευρισκομένων εντός της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής. Δεν τελείται κατά τα Σάββατα και τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής. Ο Ιερέας, και αν κρατήσει τα ονόματα, δεν θα τα μνημονεύσει, στην Πρόθεση, αλλά θα τα αφήσει για τη Λειτουργία του Σαββάτου ή της Κυριακής. Επίσης, κατά τη Λειτουργία των Προηγιασμένων δε γίνονται μνημόσυνα.

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο "ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ", ΠΟΤΕ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ;

Στην αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής, στο μεγάλο απόδειπνο των τεσσάρων πρώτων ημερών της Α΄ Εβδομάδας των Νηστειών διαβάζεται χωρισμένος σε τέσσερα μέρη ο Μεγάλος Κανόνας και ολόκληρος την Πέμπτη της Ε΄ εβδομάδας των Νηστειών. Ψάλλεται σε ήχο πλ. β΄ που είναι ιδιαίτερα κατανυκτικός, εκφραστικός του πένθους και της συντριβής της καρδιάς.

Μπορούμε να περιγράψουμε το κανόνα αυτό σαν ένα θρήνο μετάνοιας που μας μεταφέρει στο βάθος και στο πεδίο δράσης της αμαρτίας, κλονίζοντας τη ψυχή μας με την απόγνωση, τη μετάνοια και την ελπίδα. Με μιά μοναδική τέχνη ο Άγιος Ανδρέας συνυφαίνει τα μεγάλα βιβλικά θέματα: Αδάμ και Εύα, Παράδεισος και Πτώση, Πατριάρχες, Νώε και κατακλυσμός, Δαβίδ, Χώρα της Επαγγελίας και τελικά Χριστός και Εκκλησία, ομολογία των αμαρτιών και μετάνοια. Τα γεγονότα της ιερής ιστορίας παρουσιάζονται σαν γεγονότα της ζωής μου. Οι ενέργειες του Θεού στο παρελθόν αποβλέπουν σε μένα και στη σωτηρία μου, η τραγωδία της αμαρτίας και η προδοσία παρουσιάζονται σαν προσωπικά δική μου τραγωδία. Η ζωή μου παρουσιάζεται σαν ένα κομμάτι της μεγάλης πάλης ανάμεσα στο Θεό και τις δυνάμεις του σκότους που επαναστατούν εναντίον του.

Η πνευματική ιστορία του κόσμου είναι επίσης και δική μου ιστορία. Γίνονται για μένα μια πρόκληση με τα αποφασιστικά γεγονότα και τις πράξεις από το παρελθόν, που το νόημά τους και η δύναμή τους είναι αιώνια, γιατί κάθε ανθρώπινη ψυχή - μοναδική και ανεπανάληπτη - συγκινείται από το ίδιο δράμα, αντιμετωπίζει την ίδια τελικά εκλογή, ανακαλύπτει την ίδια πραγματικότητα. 

Το έργο και ο σκοπός του Μεγάλου Κανόνα είναι να ξεσκεπάσει την αμαρτία και έτσι να μας οδηγήσει στη μετάνοια. Η αποκάλυψη αυτή, δεν γίνεται με ορισμούς και απαριθμήσεις, αλλά με μια βαθειά ενατένηση στη μεγάλη βιβλική ιστορία που είναι η ίδια η ιστορία της αμαρτίας, της μετάνοιας και της συγγνώμης. 

Καταλαβαίνουμε ότι αμαρτία είναι, πρώτα απ' όλα, η άρνηση ότι η ζωή είναι προσφορά ή θυσία στο Θεό, με άλλα λόγια δηλαδή, η άρνηση ότι η ζωή έχει θεϊκό προσανατολισμό, ότι η αμαρτία, επομένως, είναι από τις ρίζες της, η παρέκκλιση της αγάπης μας από τον τελικό σκοπό της.

Για να καταλάβουμε σωστά τον Μεγάλο Κανόνα θα πρέπει να ξέρουμε την Αγία Γραφή και να έχουμε την ικανότητα να μεταφέρουμε τα νοήματά του στη ζωή μας. 

“Κανόνες” στην εκκλησιαστική υμνογραφία λέγονται ύμνοι μεγάλοι, αποτελούμενοι από μικρότερες ενότητες, που ονομάζονται “Ωδές”. Κάθε “Ωδή” (σημαίνει άσμα θρησκευτικό, από το ρήμα άδω) αποτελείται από τον <<ειρμό>>, που είναι η πρώτη στροφή κάθε Ωδής και χρησιμεύει σαν υπόδειγμα και βάση των στροφών που ακολουθούν, τα λεγόμενα τροπάρια (τρέπονται σύμφωνα με τον ειρμό).

Μέγας ονομάσθηκε για την έκτασή του, αποτελείται από εννέα ωδές, έντεκα ειρμούς (η β΄και η γ΄ ωδή έχουν από δύο ειρμούς) και 250 τροπάρια (25 η α΄ ωδή, 41 η β΄, 28 η γ΄, 29 η δ΄, 23 η ε΄, 33 η στ΄, 22 η ζ΄, 22 η η΄ και 27 η θ΄).

Συντάχθηκε από τον Άγιο Ανδρέα αρχιεπίσκοπο Κρήτης, ο οποίος γεννήθηκε γύρω στα 660 στη Δαμασκό. Έγινε μοναχός στα Ιεροσόλυμα και κληρικός στη Κωνσταντινούπολη. Ψηφίσθηκε μετά το 710 αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο, κυρίως υμνογραφικό και ομηλιτικό.

Την Πέμπτη της Ε΄ εβδομάδας των Νηστειών, στα μοναστήρια ψάλλεται ολόκληρος την δ΄ ώρα της νύκτας, γύρω στα μεσάνυχτα και στους ενοριακούς ναούς το βράδυ της Τετάρτης μαζί με το μικρό απόδειπνο, της ίδιας εβδομάδας.

Το θέμα και το σκοπό του Κανόνα περιγράφει το συναξάρι της Ε΄ Εβδομάδας των Νηστειών: “Ο ποιητής, με πλήθος αγιογραφικών ιστορημάτων και παραδειγμάτων, θετικών και αρνητικών, από την πλάση και τη πτώση του Αδάμ ως την Ανάληψη του Χριστού και τον ευαγγελισμό της ανθρωπότητος από τους Αποστόλους, παρακινεί κάθε ψυχή να μιμείται τις καλές πράξεις, ν' αποφεύγει τις φαύλες και να καταφεύγει πάντα στο Θεό με μετάνοια, δάκρυα, εξομολόγηση και κάθε ευαρέστηση”. 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ;

Με την Καθαρά Δευτέρα ξεκινά η Σαρακοστή για την Ορθόδοξη εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα σημάνει το τέλος των Απόκρεω.

Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί «καθαρίζονταν» πνευματικά και σωματικά.

Είναι μέρα νηστείας αλλά και μέρα αργίας για τους Χριστιανούς. Η νηστεία διαρκεί για 40 μέρες, όσες ήταν και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο.

Την Καθαρά Δευτέρα συνηθίζεται να τρώγεται λαγάνα (άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα), και άλλα νηστίσιμα φαγώσιμα, κυρίως λαχανικά, όπως και φασολάδα χωρίς λάδι.

Επίσης συνηθίζεται το πέταγμα χαρταετού. Η Καθαρά Δευτέρα εορτάζεται 48 ημέρες πριν την Κυριακή του Πάσχα.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΤΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Στον τρόπο διδασκαλίας του ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών αλλά και στο χρέος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας αναφέρεται ο Ευάγγελος Στ. Πονηρός.

Ο κ. Πονηρός, ο οποίος είναι Δρ Θ., Μ.Φ. Και σχολικός Σύμβουλος ΠΕ01 Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών, Κυκλάδων, αναφέρει:

«Οι επίσκοποί μας γνωρίζουν την εκκλησιαστική μας ιστορία και καταλαβαίνουν ότι όσες φορές επιχείρησε μία πλαστή πλειοψηφία επισκόπων με τη βοήθεια κρατικής εξουσίας να νοθεύσει την ορθοδοξία, εν τέλει δεν δικαιώθηκε, εν τέλει κέρδισε το αιώνιο ανάθεμα.»

***

Έχουμε ήδη αποδείξει με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα, ότι τα δήθεν νέα Προγράμματα στο μάθημα των Θρησκευτικών, τα οποία ισχύουν από τον Σεπτέμβριο του 2016 και έχουν ήδη πέντε έτη πονεμένης ιστορίας, είναι παντελώς ακατάλληλα για τον οποιονδήποτε μαθητή χριστιανό ορθόδοξο ή μη. Και προσέξτε: από το 2011 έως σήμερα άλλαξαν στα Προγράμματα κάποια συμβεβηκότα, για να μιλήσουμε λίγο με αριστοτελικούς όρους, δεν άλλαξε όμως η ουσία τους – θα επαναλάβουμε παρακάτω, για πολλοστή φορά, ποια είναι η ουσία αυτή και γιατί είναι βλαβερή.

Εάν παρ΄ όλα αυτά κάποιος, άτομο ή «σύνδεσμος», διαφωνεί, τον παρακαλούμε να ανασκευάσει με επιστημονικά δημοσιεύματά του τα ήδη δημοσιευμένα επιχειρήματά μας. Τον προσκαλούμε ακόμη σε δημόσια αντιπαράθεση σε όποιο χώρο αυτός επιλέξει. Και αν δεν έχει την καλή θέληση να πράξει τίποτε από αυτά τα δύο, τότε παρακαλούμε να παύσει απλώς και χωρίς επιχειρήματα να δηλώνει ex cathedra ότι υποστηρίζει προγράμματα!

Όσον αφορά δε ενδεχόμενη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για το θέμα αυτό, δηλώνουμε ότι έχουμε εμπιστοσύνη στους επισκόπους μας. Διότι οι επίσκοποί μας ήδη γνωρίζουν πως τα Προγράμματα αυτά είναι επικίνδυνα, όπως ήδη έχει δηλώσει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κος Ιερώνυμος αμέσως μόλις τέθηκαν σε εφαρμογή.

Έχουμε εμπιστοσύνη στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και για έναν ακόμη λόγο: διότι οι επίσκοποί μας γνωρίζουν την εκκλησιαστική μας ιστορία και καταλαβαίνουν ότι όσες φορές επιχείρησε μία πλαστή πλειοψηφία επισκόπων με τη βοήθεια κρατικής εξουσίας να νοθεύσει την ορθοδοξία, εν τέλει δεν δικαιώθηκε, εν τέλει κέρδισε το αιώνιο ανάθεμα.

Γνωρίζουν ότι η σύνοδος της Εφέσου του 449 επέμενε να δικαιώσει τον αιρετικό Ευτυχή και μάλιστα κατά τη διάρκειά της δολοφονήθηκε από τους οπαδούς της ο άγιος Φλαβιανός Κωνσταντινουπόλεως, γι΄ αυτό έμεινε στην ιστορία ως «ληστρική» και καταδικάσθηκε από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Γνωρίζουν οι σεβαστοί μας επίσκοποι, ότι η εικονομαχική σύνοδος της Ιερείας το 754 απέστη της ορθοδοξίας και ενέμεινε σε αυτό, γι΄ αυτό και θα αναθεματίζεται διά παντός. Την ίδια ακριβώς τύχη είχε και έχει και η δεύτερη εικονομαχική σύνοδος, η οποία το 815 επιχείρησε να καταδικάσει την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και να ανακηρύξει οικουμενική σύνοδο τη ψευδοσύνοδο της Ιερείας. Οπωσδήποτε γνωρίζει η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι συνοδικές συναντήσεις κατεδίκασαν τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά κατά Μάρτιο, Ιούνιο και Σεπτέμβριο του 1342. Ο δε άγιος Γρηγόριος Παλαμάς φυλακίσθηκε μετά ταύτα επί τετραετία. Όμως το 1347 κατίσχυσε η ορθοδοξία και ο άγιος δικαιώθηκε, ενώ ο διώκτης του κακόδοξος πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας καθαιρέθηκε. Γνωρίζει εν τέλει η ιεραρχία της Εκκλησίας μας, ότι η ακλόνητη πίστη του αγίου Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού επίσης δικαιώθηκε. Αυτή η πίστη, στήριζε τον άγιο Μάρκο να μη υπογράφει την προδοτική συμφωνία της Φερράρας και της Φλωρεντίας και ανάγκασε τον πάπα Ευγένιο Δ΄ να πεί το περίφημο «λοιπόν εποιήσαμεν ουδέν».

Γι΄ αυτό και θα αρνηθούν οι επίσκοποί μας να εγκρίνουν προγράμματα σπουδών παντελώς ακατάλληλα και επικίνδυνα1, διότι η συνείδηση της Εκκλησίας απέρριψε εν τέλει όλους όσους συμβιβάσθηκαν και όλους όσους επιχείρησαν να νοθεύσουν έστω και στο ελάχιστο την ορθοδοξία.

Πιστεύουμε δε, πως δεν θα ήταν σωστό, να διερωτηθούν καν, εάν έχουν ή δεν έχουν κάτι επωφελές τα Προγράμματα Θρησκευτικών Δημοτικού-Γυμνασίου και Λυκείου του 2016.

Διότι είναι πασιφανές, ότι τα Προγράμματα αυτά εισάγουν νόθευση της ορθόδοξης χριστιανικής παιδείας. Τούτο πράττουν αφ΄ ενός απαιτώντας ταυτόχρονη διδασκαλία ορθοδοξίας και θρησκευμάτων μέχρι σημείου εξισώσεως και ταυτίσεώς των, και αφ΄ ετέρου αφαιρώντας σημαντικά ορθόδοξα θέματα καθώς και καταργώντας πλήρως την ορθή σειρά της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και της ιστορίας της Εκκλησίας.

Και ερωτούμε: έστω ότι κάποιος εισηγείται να ξεκινά η Θεία Λειτουργία από το «δι΄ ευχών», να συνεχίζει με τη μικρή είσοδο, να παραλείπει την αγία αναφορά, να προχωρεί στη θεία κοινωνία και κατόπιν στη μεγάλη είσοδο, να μνημονεύει στο συναξάριο Βούδα και Κρίσνα και να καταλήγει στη λειτουργία των κατηχουμένων. Θα αναρωτιόταν κανένας, κληρικός ή μη, εάν η πρόταση αυτή έχει κάτι καλό; Μήπως θα έπρεπε να υιοθετηθεί, αφού και τα περισσότερα μέρη της Θείας Λειτουργίας θα είχε διατηρήσει και ελάχιστους αλλόθρησκους θα είχε αναμείξει;

Το ίδιο συμβαίνει και με τα Προγράμματα Θρησκευτικών του 2016. Όσο όγκο ορθοδόξων θεμάτων και αν ισχυρίζονται ότι περιέχουν, έχουν λάθος φιλοσοφία, λάθος διάρθρωση, χωλή παιδαγωγική, μη ορθόδοξη θεολογία και είναι σε θέση να διασαλεύσουν τη θρησκευτική συνείδηση τόσο του ορθοδόξου χριστιανού μαθητή, όσο και του οποιουδήποτε άλλου.

Και αν κάποιος νομίσει, ότι η οποιαδήποτε τυχόν νόθευση θα είναι ικανή να διασφαλίσει το μάθημα των Θρησκευτικών και να εξασφαλίσει στους θεολόγους την εργασία τους και στα παιδιά μας την παιδεία τους, πλανάται πλάνην οικτράν. Η νόθευση δεν σώζει κανέναν και τίποτε. Τέτοια πράξη είναι σαν να διαπιστώνει κάποιος ότι κινδυνεύει να δολοφονηθεί και αντί να αμυνθεί, σπεύδει να αυτοκτονήσει.

Θα ερωτήσουμε επί πλέον: γιατί να κινδυνεύουν τα παιδιά μας να μη έχουν μάθημα Θρησκευτικών και οι θεολόγοι μας να μη έχουν εργασία, εφ΄ όσον το μάθημα προστατεύεται από τις διεθνείς συμβάσεις, το Σύνταγμα και τις αποφάσεις των δικαστηρίων της Ελληνικής Δημοκρατίας; Αυτό θα θέλαμε να το μάθουμε, εάν κάποιος γνωρίζει την απάντηση! Μήπως κυνδυνεύουν τα παιδιά μας, επειδή κάποιοι, άγνωστο ποιοί, θέλουν να τους αφαιρέσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους; Αυτό συνέβαινε αείποτε και δεν συνεπάγεται, ότι εφ΄ όσον κάποιοι θέλουν να μας αφαιρέσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, θα πρέπει να παραιτηθούμε εμείς οικειοθελώς από αυτά!!!!

Και εν τέλει θα πρέπει να σταματήσουν οι ισχυρισμοί, ότι το κράτος δύναται τάχα να δίνει ό,τι παιδεία θέλει, ανεξάρτητα από το διεθνές δίκαιο και ανεξάρτητα και από τους ίδιους του τους νόμους και να παραποιεί πίστη και ταυτότητα των παιδιών. Τα παιδιά δεν είναι όμηροι κανενός, και αυτού του είδους οι ισχυρισμοί παραπέμπουν σε γερμανικές τακτικές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου!

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Κι ας μη βιασθούν οι δημιουργοί τους να νομίσουν, ότι χαρακτηρίζουμε αυτούς τους ιδίους επικίνδυνους. Εάν κάποιος κατασκευάσει λόγω σφάλματος ένα αυτοκίνητο ανασφαλές για τον επιβάτη, δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε έχει κακές προθέσεις. Έτσι πιστεύουμε συμβαίνει κι εδώ: ακούσιο σφάλμα το οποίο χρήζει μετανοίας.

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ Η ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ

Αγία Ευδοκία η από Σαμαρειτών η Οσιομάρτυς 

Η Αγία Ευδοκία γεννήθηκε στη Ηλιούπολη της επαρχίας Λιβανησίας, της Φοινίκης, την εποχή του Τραϊανού (98 - 117 μ.Χ.). Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην αμαρτία και την ακολασία, παρασύροντας με την εκτυφλωτική της ομορφιά πολλούς άνδρες στη αμαρτωλή ζωή, ενώ συγχρόνως συγκέντρωσε πολλά χρήματα.

Η χάρη όμως του Θεού ευδόκησε, ώστε να συμβεί η θαυμαστή αλλοίωση και στην ψυχή της Ευδοκίας. Μετά από μία σοβαρή ασθένεια, εγκατέλειψε την πόλη και την αμαρτία της, για να επιστρέψει εκεί ένα χρόνο αργότερα. Επιθυμώντας όμως να παραμείνει άγνωστη, εγκαταστάθηκε στην άκρη της πόλης. Εκεί γνωρίζει κάποιον μοναχό ονόματι Γερμανό και με τις νουθεσίες του μετανοεί.

Στην συνέχεια, αφού είδε οπτασία, προσήλθε στον Επίσκοπο Θεόδοτο και βαπτίσθηκε. Η οπτασία ήταν η εξής: Παρατηρούσε Άγγελο Θεού να οδηγεί αυτήν προς τον ουρανό και άλλους Αγγέλους να τη συγχαίρουν, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος μαύρος ούρλιαζε και έλεγε ότι αδικείται πάρα πολύ, επειδή η Ευδοκία έγινε Χριστιανή.

Από τότε αλλάζει η ζωή της, χαρίζει όλη της τη περιουσία στο φιλανθρωπικό έργο της τοπικής εκκλησίας και πηγαίνει σε κάποιο μοναστήρι, όπου ζει βίο ασκητικό ως τη στιγμή που τη άρπαξαν οι πρώην εραστές της και την οδήγησαν στο Αυριλιανό για να δικαστεί.

Η Αγία όμως με την προσευχή της, κατόρθωσε να αναστήσει το νεκρό παιδί του βασιλιά και να προσελκύσει και τον ίδιο στο Χριστιανισμό. Αργότερα οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα Διογένη, ο οποίος την άφησε ελεύθερη, αφού η Αγία και πάλι θαυματούργησε. Τελικά αποκεφαλίσθηκε από το Βικέντιο και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Αγίας την 1 Μαρτίου. 

http://www.saint.gr