Μετάφραση: Τότε ο Ιησούς του είπε: «Λες το “αν δύνασαι”! Όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που πιστεύει».
«Πάντα δυνατά»! όλα είναι δυνατά σ΄εκείνον που πιστεύει! Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε έκφραση υπερβολής. Είναι λόγος του Κυρίου αυθεντικός και αξιόπιστος και επαληθεύτηκε άπειρες φορές σε γεγονότα που γνωρίζουμε είτε από την Αγία Γραφή, είτε από την ιστορία της Εκκλησίας μας είτε από προσωπική πείρα. Αναρίθμητα είναι τα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι είναι «μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα».
Στην δεκαετία 1959-1969, σε μια από τις συχνές
επισκέψεις μου στο Άγιον Όρος, είχα συναντήσει έναν αγιασμένο Γέροντα, ο οποίος
και με φιλοξένησε στη καλύβη του.
Στην ερώτηση μου «τι είναι θεωρία και έκστασις κατά
την διάρκεια της νοεράς προσευχής», μου απάντησε περίπου ως εξής:
«Πριν από χρόνια, πάτερ μου, και μετά την πρωινή
έγερση, ένας νεαρός μοναχός μιας απόμακρης και απόκρημνης καλύβης στη Σκήτη της
Μικράς Αγίας Άννης, βγήκε έξω, στην πλαγιά του βουνού, για να μαζέψει λίγα
χορταράκια για βράσιμο. Παντού βασίλευε ερημιά και ησυχία.
Μαζεύοντας τα χόρτα, έλεγε φωναχτά την ευχούλα:
«Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Σε κάποια στιγμή και εντελώς ξαφνικά αρπάχθηκε ο νους του στα ουράνια… στον
κόσμο των Αγγέλων! Βρέθηκε η ψυχή του –και μόνον η ψυχή του, χωρίς το
σώμα- μέσα σ’ ένα άπειρο πλήθος Αγγελικών τάξεων! Αυτή η αρπαγή και η
έκστασις της ψυχής, είναι και λέγεται θεωρία, θεωρία πνευματική. Σ’ αυτήν
δε την κατάσταση της ανεκφράστου αγαλλιάσεως, υμνούσε και δοξολογούσε ως
ελεεινός τον Θεόν μαζί με τους Αγγέλους! Η έκστασις αυτής της ψυχής του
μαζί με την ανείπωτη θεωρία του Παραδείσου και των Αγγέλων, του χάρισαν για
λίγα λεπτά:
Ανεκλάλητη χαρά.
Θεία ευφροσύνη.
Νοερά έκπληξη,
Ιερόν δέος,
και ανέκφραστη μακαριότητα.
Όλες αυτές οι θεϊκές καταστάσεις και ιδιαιτέρως η θεία
μακαριότητα είχαν τόσο μεγάλη πνευματική ένταση, που αν κρατούσαν δυο λεπτά
ακόμα, όπως βεβαίωσε ο μοναχός, δεν θα άντεχε άλλο η καρδιά του και θα πέθαινε!
-Ναι, πάτερ μου, είπε ο Γέροντας, η ευτυχία και τα
κάλλη του Παραδείσου δεν είναι για μας τους σκώληκας και αμαρτωλούς «ων πρώτος
ειμί εγώ» Πάντως ήταν κάτι το πολύ τρομερό για εκείνον τον νεαρό μοναχό.
Τόση Θεία Χάρις!...
Τόση γλυκύτητα!....
Τόση κρυστάλλινη καθαρότητα!...
Τόσο φως!...
Και η αγγελική ψαλμωδία;….
Άφωνος ο νους, βουβή και η γλώσσα. Τα του Θεού
και τα υπέρλογα δεν περιγράφονται με λέξεις. Πιστεύω όμως πως η έκστασις
αυτή του νοός ήτο μια ελάχιστη πληροφορία για την κατάσταση της άλλης ζωής, της
αληθινής και ουρανίας, της ζωής του μέλλοντος αιώνος»…
Πηγή: ΒΙΒΛΙΟΓ. ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.
Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία.
Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά, έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.
Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.
Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλλονταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...
Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα, καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...
Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας… Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα, ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες.
Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου;
Και ο Κύριος απάντησε… Παιδί μου, ποτέ δε σε εγκατέλειψα. Όταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο, ήμουν εγώ που σε μετέφερα στην αγκαλιά μου...
