ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ!

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ!

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ!

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΡΟΤΟΝΤΑ

Η Ροτόντα της Θεσσαλονίκης αποδόθηκε στο κοινό το Δεκέμβριο του 2015, μετά από πολύχρονες εργασίες συντήρησης που απαιτήθηκαν εξαιτίας των σεισμών του 1978 που έπληξαν τη Θεσσαλονίκη και το μεγαλύτερο μέρος των μνημείων της. Η ταινία που μπορείτε να παρακολουθήσετε είναι μοναδική, καθώς το γύρισμά της έγινε στο επίπεδο του θόλου πριν από την αφαίρεση των ικριωμάτων, με σκοπό να αναδείξει τα μοναδικής τέχνης πρωτοχριστιανικά ψηφιδωτά της.

Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα των φεστιβάλ:

Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, 2016,

Rassegna del Cinema Archeologico, Ροβερέτο, Ιταλία, 2016,

FICAB, Ισπανία, 2016,

Συνάντηση Αρχαιολογικού Κινηματογράφου Βελιγραδίου, 2017.

Τη Γενική επιμέλειά της είχε ο κ. Ιωάννης Κανονίδης, Αναπληρωτής Προϊστάμενος Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης

Την Επιστημονική επιμέλεια ανέλαβε ο κ.  Σταμάτιος Θ. Χονδρογιάννης, τέως Αναπλ. Προϊστάμενος Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης

Η Σκηνοθεσία-Λήψη-Συναρμογή εικόνας έγινε από την κ. Ελένη Στούμπου-Κατσαμούρη, Αρχαιολόγο-σκηνοθέτρια στην Εφορεία Χαλκιδικής & Αγίου Όρους.

http://www.pemptousia.gr

ΧΩΡΙΣ ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΙ ΣΟΥΗΔΟΙ ΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

Πανικός στη Σουηδία

Δεν βρίσκονται ελεύθερα διαμερίσματα, δεν υπάρχουν δουλειές και δεν μπορεί κανείς να ψωνίσει, χωρίς να έχει μαζί του πιστόλι, μετά τη διπλή δολοφονία σε κατάστημα της ΙΚΕΑ. Το 2040 η χώρα θα είναι ισλαμική, ενώ μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος.

Μία από τις πιο πλούσιες και κοινωνικά δίκαιες χώρες της Ευρώπης καταρρέει, ενώ όλο και πιο πολλά ΜΜΕ αναφέρονται στο δράμα που βιώνουν οι πολίτες της (πηγή). Ειδικά μετά το διπλό, αποτρόπαιο έγκλημα σε κατάστημα της ΙΚΕΑ, με τους βιασμούς γυναικών από μουσουλμάνους να έχουν εξελιχθεί σε επιδημία, μαζί με την τρομοκρατία και με τα υπόλοιπα ανατριχιαστικά εγκλήματα.

Η χώρα που οι κάτοικοί της απαγορεύεται να αναφερθούν σε τέτοια προβλήματα, μήπως χαρακτηριστούν ρατσιστές ή επειδή κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση τους στο δημόσιο, αποφάσισε τελικά να κλείσει ερμητικά τα σύνορα της, να απομονωθεί. Οι αιτίες; Πολλοί μουσουλμάνοι. Πολύ τρομοκρατία. Συμμοριτοπόλεμοι στους δρόμους. Εμπρησμοί. Υπερβολικές αναταραχές. Ελάχιστη αφομοίωση των ξένων!

Ολόκληρη η Σκανδιναβία οχυρώνεται, επειδή οι χώρες της έχουν τρομοκρατηθεί από τα γεγονότα στη Σουηδία. Βλέπουν πανικοβλημένες πως οι κάποτε ειρηνικές, πολιτισμένες, ήσυχες πόλεις της, έχουν μετατραπεί σε εμπόλεμες ζώνες, με αποτέλεσμα τα μικρά παιδιά να πηγαίνουν σχολείο μόνο με συνοδεία αστυνομικών! Εν τούτοις, φαινόταν από πολύ καιρό τι θα συνέβαινε, ενώ είχαν γραφτεί αρκετά βιβλία για το θέμα.

Πανικός στη Σουηδία

Ξεκινώντας από το ότι δεν διδάσκεται στα σχολεία κανένα μάθημα θρησκευτικών, από δεκαετίες πριν, πολλοί Σουηδοί αναζήτησαν μόνοι τους μία πνευματική διάσταση της ζωής τους. Είχε δημιουργηθεί ένα κενό στη σύγχρονη κοινωνία τους, το οποίο δεν μπορούσε να γεμίσει ούτε η επιστήμη, ούτε το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο. Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει το Ισλάμ.

Πριν από 100 χρόνια δεν υπήρχε κανένας μουσουλμάνος στη Σουηδία. Το 1930 ζούσαν εκεί 15, το 1970 μόλις 1.000, το 1980 αυξήθηκαν στους 30.000, το 1990 στους 120.000, το 2006 στους 400.000, ενώ σήμερα είναι πολύ περισσότεροι. Αντίστροφα, ο αριθμός των «αυτοχθόνων» Σουηδών μειώνεται συνεχώς, με έναν ρυθμό που αν συνεχιστεί (χωρίς τη μετανάστευση), θα έχει ως αποτέλεσμα να είναι μουσουλμανική η πλειοψηφία των κατοίκων το 2040.

Από το καλοκαίρι του 2006 πάντως οι μουσουλμάνοι πουλούν μπλουζάκια στους δρόμους, τα οποία γράφουν πως το 2030 θα καταλάβουν τη Σουηδία!

Επειδή τώρα στα δημόσια σχολεία της χώρας δεν επιτρέπεται να διδάσκουν θρησκευτικά, οι μουσουλμάνοι ίδρυσαν δικά τους ιδιωτικά, ήδη από το 1993 (σήμερα υπάρχουν πάνω από 20). Άρχισαν επίσης να απαιτούν τη σαρία, όπως και όλα τα υπόλοιπα που προβλέπει η θρησκεία τους, έχοντας κατασκευάσει τέσσερα σουνιτικά τζαμιά και 150 χώρους προσευχής. Σήμερα το Ισλάμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία της Σουηδίας, ενώ πολύ σύντομα θα είναι η πρώτη.

Από το 1997 η Σουηδία έχει ανακηρυχθεί επίσημα σε μία πολυπολιτισμική χώρα, όπου ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος, ενώ μπορεί να μείνει όπου και όσο θέλει εάν ζητήσει άσυλο. Η εγκληματικότητα όμως καταρρίπτει συνεχώς νέα ρεκόρ, ενώ πολλοί Σουηδοί έχουν μετατραπεί σε μετανάστες μέσα στην ίδια τους τη χώρα, εγκαταλείποντας τις πόλεις που έχουν ήδη καταληφθεί από Μουσουλμάνους. Όπως το Μάλμε, στο οποίο το 50% των νεογέννητων παίρνει το όνομα Μωάμεθ.

Οι επιθέσεις εναντίον αστυνομικών είναι καθημερινές, οι μάχες μεταξύ συμμοριών που αποτελούνται από νεαρούς μουσουλμάνους κάθε εθνικότητας επίσης, ενώ οι εμπρησμοί αποτελούν σχεδόν φυσιολογικό φαινόμενο.

Όταν σκοτεινιάζει, δεν τολμάει καμία γυναίκα να κυκλοφορήσει μόνη της στους δρόμους, αφού ο αριθμός των βιασμών έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Αρκεί να σημειώσει κανείς πως σε ένα περιθωριοποιημένο προάστιο της Στοκχόλμης το 17% των νεαρών μουσουλμάνων δήλωσαν το 2007 ότι, έχουν βιάσει τουλάχιστον μία φορά, ενώ το 31% ήταν τόσο βίαιο, ώστε η γυναίκα να οδηγηθεί στο νοσοκομείο.

Υπάρχουν πολλά άλλα που θα μπορούσε να γράψει κανείς για όλα όσα συμβαίνουν στη σιωπηλή σαν τάφο Σουηδία, χωρίς να εξαιρούνται οι υπόλοιπες σκανδιναβικές χώρες. Κινδυνεύει όμως να χαρακτηριστεί ρατσιστής ή ρατσίστρια, καθώς επίσης να κατηγορηθεί ως θρησκευτικός εχθρός του Ισλάμ, χωρίς φυσικά να είναι.

Άλλωστε το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι καθόλου η θρησκεία, αλλά η βιωσιμότητα των πολυπολιτισμικών κοινωνιών σε μικρές, φιλελεύθερες, ειρηνικές χώρες, οι οποίες σέβονται την ανεξιθρησκία, καθώς επίσης τους πολίτες άλλων κρατών.

Ένα πρόβλημα που σίγουρα θα αντιμετωπίσει σύντομα η Ελλάδα, το αργότερο όταν όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες κλείσουν τα σύνορα τους με συρματοπλέγματα ή με νέα τείχη, όπως κάποτε αυτό του Βερολίνου.

Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στα δίχτυα βίαιων ακροδεξιών παρατάξεων, με στόχο την προστασία τους, όπως έχει ήδη συμβεί στην Ελβετία, στην Αυστρία, στη Φιλανδία και αλλού. Έτσι η κοινωνία θα βρεθεί στη μέση, κινδυνεύοντας ταυτόχρονα από δύο πλευρές. Το τι θα επακολουθήσει δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, ειδικά όσον αφορά τα παιδιά μας. Μία μητέρα όμως δεν επιτρέπεται να κλείνει τα μάτια της μπροστά στην πραγματικότητα, κοροϊδεύοντας τον εαυτό της ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα.

Μπορεί δε η Ελλάδα να είναι τυχερή και να μη δεχτεί τρομοκρατικές επιθέσεις όπως η Γαλλία, αφού δεν βομβαρδίζει καμία χώρα, ούτε περιθωριοποιεί κανέναν, αλλά σίγουρα δεν θα αποφύγει τις αναταραχές στο εσωτερικό της. Οι άνθρωποι που θα εγκλωβιστούν εδώ, χωρίς δουλειά και χωρίς χρήματα, με τόσο βίαιες, απάνθρωπες εμπειρίες από τις πατρίδες τους που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε, θα μας οδηγήσουν στα άκρα.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό θα είναι το επόμενο πρόβλημα της Ελλάδας, απείρως μεγαλύτερο από την οικονομική κρίση και από όλα τα άλλα μαρτύρια που βιώνουμε. Δυστυχώς, επειδή κάποιοι εγκληματίες αποφάσισαν να μας μετατρέψουν σε πειραματόζωο στα εργαστήρια τους, όπως επίσης τη Σουηδία, αν και με εντελώς διαφορετικό σκοπό.

analyst.gr 

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ- Η «ΙΕΡΗ» ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ!

Από τον  ΗΡΑΚΛΗ ΡΕΡΑΚΗ

Το υπουργείο Παιδείας ενεργεί υποτιμητικά, μεροληπτικά και με διακρίσεις απέναντι μόνο στα ορθόδοξα παιδιά, επιβάλλοντάς τους να διδάσκονται έναν πολυθρησκειακό πολτό.

Eδώ και χρόνια, ως γνωστόν, οι μουσουλμανικές, οι εβραϊκές και οι ρωμαιοκαθολικές θρησκευτικές κοινότητες της Ελλάδας έχουν λάβει -και πολύ σωστά και δίκαια- την έγκριση από το υπουργείο Παιδείας να διδάσκονται τα παιδιά τους, ως Έλληνες πολίτες, στα σχολεία τους τη δική τους πίστη.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει καμία αντίρρηση να απολαμβάνουν το δικαίωμα αυτό, το οποίο, μάλιστα, συνάδει με την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησής τους και την υποχρέωση της Πολιτείας να προσφέρει σε όλους τους μαθητές θρησκευτική μόρφωση που να είναι σύμφωνη με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονέων τους.

Αν όμως οι θρησκευτικές κοινότητες απολαμβάνουν αυτό το δικαίωμα για λόγους ισονομίας, τότε για τους ίδιους λόγους είναι υποχρεωμένο το υπουργείο Παιδείας να προσφέρει την ίδια δυνατότητα στα παιδιά των ορθόδοξων χριστιανών, να διδάσκονται και αυτά τη δική τους πίστη. Η Πολιτεία έχει καθήκον να μη λειτουργεί ιδεοληπτικά σε βάρος των πιστών όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων, χωρίς εξαιρέσεις. Ο ορθόδοξος Έλληνας, ως πολίτης του ελληνικού κράτους αλλά και ως μέλος της Εκκλησίας, θα πρέπει να απολαμβάνει ισότιμα τα ίδια συνταγματικά δικαιώματα με όλους τους άλλους και, μάλιστα, υπό την εγγύηση του κράτους, με βάση την αρχή της ισονομίας και της αναλογικότητας (Σύνταγμα, άρθρα 4 και 25).

Το υπουργείο Παιδείας όμως ενεργεί υποτιμητικά, μεροληπτικά και με διακρίσεις απέναντι ΜΟΝΟ στα ορθόδοξα παιδιά, επιβάλλοντάς τους με τα νέα πολυθρησκειακά Θρησκευτικά να διδάσκονται έναν αχταρμά ή πολτό θρησκειών. Πώς είναι δυνατόν, από τη μια μεριά, να επιτρέπει ομολογιακό μάθημα για τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες και, από την άλλη, να χαρακτηρίζει συκοφαντικά, υποτιμητικά και ρατσιστικά το ορθόδοξο μάθημα των Θρησκευτικών ως ομολογιακό, κατηχητικό, και να το απορρίπτει ως ακατάλληλο για τη διδασκαλία των ορθόδοξων μαθητών; Ωστόσο αυτό που αγγίζει τα όρια του παραλόγου είναι η προσπάθεια παραπλάνησης, μαύρης προπαγάνδας και εξαπάτησης που επιχειρεί το υπουργείο Παιδείας από κοινού με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), προβάλλοντας τον απαράδεκτο και μειωτικό για τη νοημοσύνη μας ισχυρισμό ότι το πολυθρησκειακό πρόγραμμα που προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να επιβάλουν στα ορθόδοξα παιδιά είναι ορθόδοξο.

Απέναντι σε αυτή την αυθαίρετη και παράνομη στάση της Πολιτείας η Εκκλησία δεν μπορεί να δεχθεί ή να επιτρέψει τις παραμορφωτικές δράσεις σε βάρος των ορθόδοξων παιδιών. Και αυτό διότι η διδασκαλία του νέου μαθήματος της πολυθρησκείας στα σχολεία είναι σαφές ότι, εκτός των άλλων, μέσω του συγκρητισμού, του σχετικισμού και της θρησκευτικής συγχύσεως, οδηγεί βαθμιαία στην απορθοδοξοποίηση των ορθόδοξων μαθητών, στη σταδιακή μετατροπή της παιδείας τους σε μια ουδετερόθρησκη ή άθρησκη παιδεία και, τελικά, στην ιδεολογική μεταβολή του κράτους σε άθεο και άθρησκο. Η Εκκλησία, εκφράζοντας τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να υποχωρεί σε τέτοιες ιδεοληπτικές και παραμορφωτικές δράσεις εκ μέρους της Πολιτείας, και μάλιστα σε θέματα που την αφορούν, όπως είναι το μάθημα των Θρησκευτικών.

Στο ερώτημα αν τα νέα πολυθρησκειακά Θρησκευτικά είναι ορθόδοξα ή όχι απάντησε ο μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος τον περασμένο Σεπτέμβριο, απευθυνόμενος δημόσια στον πρωθυπουργό και στους πολιτικούς αρχηγούς, με τους εξής λίγους αλλά σοφούς και περιεκτικούς λόγους: «Το μάθημα των Θρησκευτικών καταργήθηκε και πρόκειται πλέον για ένα μη θεολογικό μάθημα. Η απόπειρα συσσώρευσης κοινών στοιχείων από διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις είναι ολοφάνερα επιπόλαια, με αποτέλεσμα τη σύγχυση των μαθητών.

Το εκπαιδευτικό υλικό όχι μόνο δεν βοηθά το παιδί μιας ορθόδοξης οικογένειας στη διαμόρφωση μιας συνεκτικής εικόνας για την Ορθοδοξία, αλλά κλονίζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Δεν μπορεί να εκριζώνεται η θεολογική επιστήμη από το μάθημα των Θρησκευτικών, προκειμένου το μάθημα να υπηρετήσει σκοπούς πολιτικής καθοδηγήσεως. Το μάθημα των Θρησκευτικών […] προσπαθεί, με σαφή πολιτικά κριτήρια, να κατηχήσει και να στρατεύσει τους μαθητές σε μια εκκοσμικευμένη στάση απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο. Παράλληλα, συντηρεί μια θεολογικά ρηχή προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκμηδενίζοντας την ιδιαιτερότητα του ορθόδοξου δόγματος και της χριστιανικής παράδοσης, αφού τα καταβιβάζει και τα μελετά στο επίπεδο του απλού κοινωνικού ή φιλοσοφικού κινήματος. Τα καινούργια προγράμματα με έπεισαν ότι δεν πρόκειται για Θρησκευτικά αλλά για επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας».

Εκτός των λόγων του Αρχιεπισκόπου, ένας από τους όρους που έχει θέσει η Ιεραρχία της Εκκλησίας στον διάλογο που έχει ανοίξει ανάμεσα στην Εκκλησία και το υπουργείο Παιδείας και το ΙΕΠ είναι ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος των Θρησκευτικών. Για να έχουν όμως ορθόδοξο προσανατολισμό τα Προγράμματα Σπουδών, είναι ανάγκη να είναι σύμφωνα με τις ορθόδοξες χριστιανικές αλήθειες και τα πρότυπα ζωής που εκφράζει η εκκλησιαστική παράδοση. Ο ορθόδοξος τρόπος ζωής αποτελεί το πιο ζωντανό και δυναμικό στοιχείο της ελληνικής πολιτισμικής και κοινωνικής συνείδησης, και είναι ανάγκη να το μαθαίνουν και να το βιώνουν οι νέοι μας. Δεν είναι δυνατόν, επομένως, το υπουργείο Παιδείας να τους στερεί την ορθόδοξη διδασκαλία και να τους την αλλοιώνει μέσα από την απόκρυψη, την αλλοίωση, τη διαστρέβλωση, την παραποίηση των αληθειών της ή την πολτοποίησή της με τις υπόλοιπες θρησκείες.

Ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει σαφή και καθαρά χαρακτηριστικά, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ερμηνεύεται ως ένα μείγμα στοιχείων, αληθειών, αξιών και πνευματικών προτύπων των θρησκειών. Αντίθετα, σημαίνει μια διδασκαλία πνευματική και κοινωνική, που ολοκληρώνει την προσωπικότητα των μαθητών, αναπτύσσοντας τη χριστιανική θρησκευτική συνείδησή τους, σε ένα πλαίσιο που να συνάδει και να αντιστοιχεί πλήρως με τις αγιοπνευματικές αρετές της χριστιανικής ζωής και, συνεπώς, να συνδέει τη ζωή τους με το θεανθρωποκεντρικό και σωτηριολογικό μήνυμα της Ορθοδοξίας. Πάντως, η στάση της Εκκλησίας ως πνευματικού θεσμού, κάτω από τις παρούσες συνθήκες πνευματικής κρίσεως και συγχύσεως που έχουν δημιουργηθεί, μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά δεν μπορεί να είναι υποχωρητική ή συμβιβαστική, διότι πρέπει όλοι να λαμβάνουν υπόψη την ευθύνη που έχει να ορθοτομεί πάντοτε και παντού τον λόγο της αληθείας και της φανερώσεως της μαρτυρίας και της ομολογίας του Ιησού Χριστού.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ

Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ

Ο ρυθμός της καθημερινότητας κατακτιέται δυστυχώς από μία γκρίζα μουντίλα. Οι άνθρωποι χάνουν την πνευματική τους σπιρτάδα  και ξεθωριασμένοι κινούνται μέσα στις επιθυμίες και τα πάθη τους.

Ζωή και θάνατος διαδέχονται τα ερωτήματα περί θανάτου και ζωής. Όλοι αγωνιούν αλλά συγχρόνως μένουν και αναίσθητοι μπροστά στην αιωνιότητα. Οι ψυχές ρυμουλκούν το παρελθόν των λαθών χωρίς να θέλουν να το απολέσουν, λες και έχουν μία εξάρτηση απ’ αυτό.

Είναι φοβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους οι οποίοι ζουν το «τώρα» χωρίς να θέλουν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους. Είναι λυπηρό να συναντάς ανθρώπους οι οποίοι φέρουν τα στίγματα της αμαρτίας πάνω τους χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για κάθαρση.

Η κοινωνία της ηδονής δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια για μετάνοια, δεν αφήνει να ξεφύγει κάποιος υπόδικος της αμαρτίας. Τους θέλει όλους δικούς της. Θέλει όλοι να ζούνε χωρίς να σκέφτονται ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής.

Η κοινωνία του «εγώ» μας μετατρέπει σίγα σιγά σε ανδρείκελά της. Όλα μεταβάλλονται προς το αφύσικο, αν και προβάλλονται φυσιολογικά.

Ακόμα και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει μεγάλη αλλοίωση.

Υπάρχει συνεχώς μία μιζέρια, κατάκριση, επιδειξιμανία, ρηχότητα. Άνθρωποι οι οποίοι στο όνομα του Χριστού διδάσκουν και κηρύττουν προκαλούν ταραχή, σύγχυση, λογισμούς, διαβολή, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να κρατηθούν στο προσκήνιο, αντί να μεταδίδουν ειρήνη, πραότητα, μετάνοια και συγχωρετικότητα.

Υπάρχουν ακόμα και οι χριστιανοί που συμμετέχουν στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας χωρίς όμως συναίσθηση. Δηλαδή συμμετέχουν από συνήθεια, λόγο «παράδοσης» χωρίς να συναισθάνονται τι κάνουν και που συμμετέχουν.

Βεβαίως υπάρχουν και άνθρωποι που όντως ζουν εν Χριστώ και μαρτυρούν με την παρουσία τους την Αλήθεια. Άνθρωποι που ίσως δεν τους υπολογίζουμε. Ταπεινοί χριστιανοί που ζούνε μέσα στην υπακοή, στην ταπείνωση και στην αγάπη.  Αυτοί είναι οι γνήσιοι εκφραστές της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο, κι ας μην κατέχουν κάποια θεσμική θέση μέσα στην Εκκλησία, κι ας περιφρονούνται από τους οφικιάλιους, κι ας θεωρούνται μωροί και «μικροί».

Είναι αλήθεια ότι ιδιαιτέρως οι ρασοφόροι πέφτουν στον μεγάλο πειρασμό της έπαρσης  και της «πνευματικής διαστροφής» όμως συγχρόνως πάλι από την τάξη των μοναχών και κληρικών αναδύονται μεγάλα γνήσια πνευματικά αναστήματα.

Κλήρος και λαός πολλές φορές ζει μέσα στην Εκκλησία σε μία υποβόσκουσα πνευματική νωθρότητα η οποία έχει ως αποτέλεσμα της ολέθρια αποξένωση από την γνησιότητα της Πίστεως και την δυναμική του « κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».

Ο κόσμος της φθοράς και της πτώσης δυστυχώς φαίνεται ισχυρός όσο ποτέ. Όπου όμως το κακό φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό του μέγεθος, εκεί η Χάρις του Θεού το υπερκάλυψε. «Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5,20).

Η Αλήθεια διώκεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Τους εξωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας εύκολα κάποιος μπορεί να τους εντοπίσει, όμως οι εσωτερικοί είναι πιο επικίνδυνοι διότι φορούν το προσωπείο της ευλάβεια, της ευσέβειας και του ζήλου.

Δυστυχώς πολύ εύκολα κάνουμε διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ ηθικών και ανήθικων, μεταξύ καλών και κακών με βάση κάποιους δικούς μας ηθικούς κανόνες. Όμως αυτός ο διαχωρισμός είναι επιφανειακός, πρόχειρος και επιπόλαιος. Με βάση το πνεύμα των Πατέρων οι άνθρωποι διακρίνονται σε πνευματικά ασθενείς, σε θεραπευομένους και σε θεραπευμένους.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους  άλλους, σαν αδελφούς που βρίσκονται σε ασθένεια, σε στάδιο θεραπείας και όχι σαν εχθρούς που πρέπει να ελέγξουμε, να συντρίψουμε και να αφανίσουμε.

Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς, οι χριστιανοί του σήμερα έχουμε συναίσθηση της ιδιότητάς μας αλλά και των δυνατοτήτων που μας χαρίζονται δια μέσου του μυστηριακού τρόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο χριστιανός του σήμερα καλείται να δώσει την μαρτυρία της Αγάπης. Καλείται να αγαπήσει τον πλησίον του με την προοπτική της δικής του θεραπείας και της θεραπείας του άλλου.

Η Εκκλησία σαν μάνα αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους που προστρέχουν σ’ αυτήν. Δεν έχουμε λοιπόν δικαίωμα εμείς «οι άνθρωποι της Εκκλησίας» να τους αποκλείουμε, διότι ομοιάζουμε με εκείνους τους Φαρισαίους τους οποίους έλεγξε ο Κύριος λέγοντας: «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. 23,14).

Είναι χρέος όλων μας να δείξουμε την πόρτα της μετάνοιας σε όλους τους συνανθρώπους μας που με αγωνία αναζητούν λύτρωση από το σκοτάδι της οδύνης που συνοδεύει την πνευματική κατάπτωση.

Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο μέσα στο οποίο καλούμαστε να θεραπευτούμε και συγχρόνως να στηρίξουμε τους αδελφούς μας που ίσως πάσχουν από βαρύτερες ασθένειες. «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶνἀδυνάτων βαστάζειν»(Ρωμ.15,1).

Ο χριστιανός είναι ο ταπεινός άνθρωπος. Ο άνθρωπος που τρέχει να βοηθήσει τον άλλον όχι γιατί νομίζει ότι είναι κάποιος ικανός και άξιος, αλλά διότι αγαπά.

Πάντοτε η Εκκλησία διαμέσου των Αγίων της μας καλεί να ξεπεράσουμε τις μικρότητες της καθημερινότητας, τις κατακρίσεις, τον εγωισμό και να αγγίξουμε τις ηλιαχτίδες της συγχώρεσης, της χαράς, της ειρήνης και της αγάπης.

Όλα όσα κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν αντίκτυπο αιώνιο. Είναι λάθος να επενδύουμε στο μέλλον μας για να αρχίσουμε την εσωτερική μας μεταμόρφωση και την προσφορά μας στην μεταμόρφωση του κόσμου. Το μέλλον μας δεν υπάρχει για να επενδύουμε σ’ αυτό. Το «τώρα» μας υπάρχει και διαμορφώνει το αιώνιό μας.

Είμαστε τελικά αυτό που θα γίνουμε. Το τι θα γίνουμε όμως είναι αυτό το «τώρα» που επιλέγουμε.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΟΤΑΝ ΧΑΘΕΙ Η ΑΙΔΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Όταν χαθεί η αιδώς από τις γυναίκες, τότε είναι κοντά η ημέρα της κρίσεως.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥΣ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΟΓΓΥΖΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Άγιος Λουκάς Κριμαίας: Όλοι ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου. Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού. 

ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!