ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ: ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ ΕΧΕΤΕ ΠΑΝΩ ΣΑΣ!

Το προορατικό και διορατικό χάρισμα του γέροντος Ιωσήφ του Σπηλαιώτου

Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν πολύ πεπειραμένος. Όταν τον επισκεπτόμασταν κατά τις νύχτες για εξομολόγηση, πολλές φορές έπαιρνε αυτός την πρωτοβουλία και μας εξηγούσε λεπτομερώς το πρόβλημά μας και την λύση του, προτού να του περιγράψουμε τι μας απασχολούσε! Δηλαδή, γνώριζε την εσωτερική μας κατάσταση και μας εξηγούσε σε τι οφείλεται και πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, είτε πρόκειται για λογισμούς είτε για πάθη είτε για ενέργειες της Χάριτος.

Δεν είχε ανάγκη να ερωτήσει, για να αναλύσει τα προβλήματα και ν’ απαντήσει. Με μια απλή ματιά διάβαζε τους λογισμούς μας. Διότι αφ’ ενός μεν είχε τεράστια ασκητική εμπειρία, αφ’ ετέρου δε είχε την Χάρη της διοράσεως.

Θαυμάζαμε πώς ήξερε τον εσωτερικό μας κόσμο τόσο καλά, ενώ εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμασταν να τον περιγράψουμε! Ως τόσον όμως, συνήθως δεν φανέρωνε ξεκάθαρα ότι διάβαζε τους λογισμούς μας. Φυσικά εμείς δεν του κρύβαμε τίποτα, αλλά και να θέλαμε, άλλωστε, να του κρύψουμε κάτι, δεν μπορούσαμε, διότι μας το έλεγε εκείνος.

Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε πολλά περιστατικά του διορατικού χαρίσματός του.

Μια φορά, όταν ο Γέροντας βρισκόταν ακόμα στον Άγιο Βασίλειο, βγήκε έξω και πήγε μέχρι πάνω στο Κυριακό, στον παπα-Γεράσιμο. Εκεί ήταν κάποιος κοσμικός.

Ο Γέροντας τον πλησίασε και του λέγει:

― Κάποιο λάθος έχετε πάνω σας, το οποίο είναι σοβαρό.

Λέγει ο κοσμικός:

― Τι λάθος έχω;

― Δεν το γνωρίζω, απαντά ο Γέροντας, πάντως έχετε ένα λάθος πολύ σοβαρό.

― Και δεν μπορούμε να το βρούμε;

― Τώρα την ημέρα δεν μπορούμε να το βρούμε. Αν θέλεις, έλα κάτω στο σπίτι την νύχτα.

― Μετά τα μεσάνυχτα θα έρθω, Γέροντα.

Τα μεσάνυχτα πήγε όντως ο κοσμικός εκεί. Άρχισαν την συζήτηση και στο τέλος φανερώθηκε: Ο κοσμικός, ενώ ήταν πτυχιούχος της θεολογίας, είχε γράψει ολόκληρο βιβλίο υπέρ της Δαρβίνειου θεωρίας, της εξελίξεως των ειδών!

Και ο Γέροντας του είπε:

― Καλά, όταν εκθέτεις μια θεωρία, μια αντίληψη, γιατί δεν παίρνεις ορθοδόξους θεολόγους, αγίους Πατέρας, αλλά παίρνεις από τους άλλους, τους ξένους, τους Προτεστάντες, τους Εβραίους, τους Μασώνους…, αυτοί δεν είναι χριστιανοί! Γιατί δεν παίρνεις τους αγίους Πατέρας; Τότε κατοχυρώνεται μία θεωρία ή μία απόψις όταν βεβαιώνεται  είτε από την Αγία Γραφή είτε από τους αγίους θεοφόρους Πατέρας.

Ο θεολόγος παραδέχθηκε, ότι είναι λάθος τοποθετημένος σ’ αυτήν την θεωρία, και ζήτησε από τον Γέροντα να του ειπεί από πού το κατάλαβε.

Του λέγει τότε ο Γέροντας:

― Εχθές όταν σε πλησίασα, μια αποφορά, μια βρώμα βγήκε από πάνω σου και απ’ αυτό κατάλαβα ότι κάποιο λάθος έχεις πάνω σου.

Πηγή: Εκ του βιβλίου ο Γέροντάς μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: ΕΧΕΤΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; "ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ"!

–Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”! Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας, λύσιν του αδιεξόδου όπου ευρίσκεστε. Μάθετε να εργάζεσθε το κομποσκοινάκι. Το κομποσκοινάκι θα σας οδηγήσει εκεί που εσείς δεν γνωρίζετε, σε ανώτερα επίπεδα.
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου. ‘Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας. Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα.
Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό.

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ, ΘΟΛΩΝΕΙ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ!

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Δεν υπάρχει κενή θέση. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος. Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν. Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο  έτσι  γεμίζει η ψυχή.

Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι’ αυτόν.

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: ΕΝΤΟΛΗ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΙΩΠΑΜΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΠΟΥ Η ΠΙΣΤΙΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ!

Όσιος Θεόδωρος Στουδίτης
Όταν πρόκειται για την πίστη να μην σιωπούμε! 

Επιστολή 81 στον λογοθέτη Παντολέοντα.  

"... Καθόσον είναι εντολή του Κυρίου να μη σιωπάμε όταν κινδυνεύει η πίστη.

Γιατί λέγει να μιλάς και να μη σωπαίνεις και• «Εάν υποχωρεί, δεν ευαρεστείται η ψυχή μου σ’ αυτόν» και• «Εάν αυτοί σιωπήσουν, θα φωνάξουν δυνατά οι πέτρες».

Ώστε, όταν πρόκειται για την πίστη, δεν μπορούμε να πούμε. Εγώ ποιός είμαι; Είμαι ιερέας; Όχι. Άρχοντας; Ούτε. Στρατιώτης; Από πού; Γεωργός; Ούτε και αυτό. Είμαι φτωχός, εξασφαλίζοντας μόνο την καθημερινή μου τροφή. Δεν έχω λόγο, ούτε ενδιαφέρον για το θέμα αυτό.

Αλλοίμονο! Οι πέτρες θα κράξουν, και συ μένεις σιωπηλός και αδιάφορος;

Η αναίσθητη φύση υπάκουσε στον Θεό, και συ μένεις αδιάφορος;

Αυτό που δεν έχει ψυχή ούτε λογοδοτεί στο δικαστήριο, φοβούμενο κατά κάποιον τρόπο την εντολή, βροντοφωνάζει, και συ που πρόκειται να λογοδοτήσεις στον Θεό τον καιρό της κρίσεως ακόμα και για μια λέξη ανωφελή, έστω και αν είσαι ζητιάνος, λες απερίσκεπτα, Τί με νοιάζει γι’ αυτό;

«Αυτά», δεσπότη μου, λέγει ο Παύλος, «τα εφάρμοσα στον εαυτό μου και στον Απολλώ για χάρη σας, για να διδαχθείτε με το παράδειγμά μας, να μη φρονείτε περισσότερο από ό,τι είναι γραμμένο».

Ώστε ακόμα και ο φτωχός την ήμερα της κρίσεως δεν θα έχει καμμιά δικαιολογία, αν τώρα δεν μιλά, γιατί θα κριθεί και μόνο γι’ αυτό.

Και φυσικά δεν θα εξαιρεθεί κανένας από αυτούς που βρίσκονται ψηλά, ούτε και αυτός που φορά το στέμμα. Και η καταδίκη τους θα είναι η ανώτερη που υπάρχει. Γιατί λέγει, «Οι δυνατοί θα δικαστούν αυστηρότερα», και, «Καταδίκη φρικτή θα επιβληθεί στους άρχοντες».

Να μιλάς λοιπόν, κύριέ μου, να μιλάς. Γι’ αυτό και εγώ ο ταλαίπωρος, επειδή φοβάμαι το δικαστήριο, μιλώ.... "

Να μιλάς μέχρι τα θεοήχητα αυτιά του ευσεβούς βασιλιά, γιατί είσαι ένας από αυτούς που υπερέχουν. 

(Θεοδωρου Στουδιτη, εκδ. ΕΠΕ Φιλοκαλια τομος 18Γ σελ. 77)

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Είχε επισημάνει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος:

 «………Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να μας κάνει χυλό, σούπα, πρόβατα ή μάλλον γαλοπούλες, ώστε κάποιος να μας καθοδηγεί με το καλάμι….» 

«……..Αν σήμερα απαγορευτεί η μαντίλα, αύριο θα απαγορεύσουν στις γυναίκες των χριστιανών να φέρουν τον σταυρό. Εγώ θέλω να πάει το παιδί μου στο σχολείο ντυμένος τσολιάς. Έτσι μ’ αρέσει και έτσι θα το κάνω. Ποιος θα μου το απαγορεύσει;…….» 

«……..Το υπέροχο τρίπτυχο Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Αυτά τα τρία μοιάζουν με πανίερες εικόνες και οι βάρβαροι εικονοκλάστες του καιρού μας στρέφουν εναντίον τους όλη τους τη μανία και τη λύσσα και τις πολεμούν…….». 

† Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (28-01-2008)

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Πάντως είτε το θέλουν οί άνθρωποι είτε δεν το θέλουν, θά ερθη καιρός πού όλοι θά πιστέψουν, γιατί θά φθάσουν σε αδιέξοδο καί θά επέμβη ό Χριστός.

ΕΙΠΕ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ: ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

"Αυτό που βιώνουμε όλοι μας είναι χειρότερο από τα ιστορικά Σόδομα και Γόμορρα, είναι όμως Σημείον του Θεού ότι έρχονται παγκόσμιες καταστροφές και ιστορικές ανατροπές που θα σημαδέψουν την πορεία της Ανθρωπότητας".

"Η σαρκολατρεία και η πλεονεξία δεν έγινε απλώς μόδα αλλά επηρεάζει και τον γενετικό ανθρώπινο κώδικα, σαν μετάλλαξη".

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/02/blog-post_728.html

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΕΚ ΠΡΕΒΕΖΗΣ: ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ!

Αυτοί που μας κυβερνάνε, και ακυβέρνητοι είμαστε, είναι η προσωποποίηση του μίσους. Αν υπήρχαν χειρότεροι, αυτοί θα μας άξιζαν. Θερίζουμε ανάλογα με τον καρπό που σπείραμε.
Στις ώρες, στις ημέρες, στον χρόνο που έρχεται. Να μην είστε ορφανοί από Πατέρα. Και εάν κάπου τον χάσετε, βρείτε τον γρήγορα. Πάντοτε σας περιμένει. Τα μάτια Του είναι στραμμένα προς την πόρτα και το παράθυρο. Θυμηθείτε το άσωτο υιό για να καταλάβετε. 

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταθέσω τα βουνά που μου κλείνουν το δρόμο παρά μόνο, ότι είναι δική μου ευθύνη το αδιέξοδο. Το να πιστεύω ότι ανέβηκα στον σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. Το να αναλαμβάνω την αιτία της συμφοράς μου, το να ομολογώ την αμαρτία μου.

Όπως έγινε με τον ληστή, των εκ δεξιών του Χριστού. Δέστε και οι δύο κατάκριτοι. Ο ένας βλασφημεί και ο άλλος μετανοεί. Ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν και ο Κύριος περίμενε έως το τελευταίο λεπτό. Χωρίς έργα μετανοίας ο εκ δεξιών ανοίγει τον παράδεισο. Η αναγνώριση της ενοχής του ήταν αρκετή για τον Ιησού.

Τρία χρόνια μαθητής του Χριστού ο Ιούδας και την αγάπη του λυτρωτού του, δεν την ένοιωσε και απολέσθηκε, αφού δεν μετανόησε. Τρεις φορές αρνήθηκε τον Κύριο ο Πέτρος, τα δάκρυα της μετανοίας όμως συγκίνησαν τον Ιησού και απεκατεστάθη.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που αναγνωρίζει την αμαρτία του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που νιώθει ανάξιος να εισακουσθεί και να βρει έλεος και γι΄ αυτό βρίσκει.

Πως καταντήσαμε έτσι αδέρφια μου, να επιρρίπτουμε όλοι στους άλλους τις ευθύνες για την σημερινή δουλεία που υφιστάμεθα. Γι΄ όλα φταίνε οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες. Ποιοι τους ανέδειξαν, όμως; Και ποιους σταύρωσαν και σταυρώνουν αυτοί; Εσάς που τους ψηφίσατε. Και εσείς επιμένετε να αναζητάτε την σωτηρία από ‘’αντίχριστους και μισέλληνες σωτήρες’’.

Αφού για όλα φταίνε οι άλλοι, άραγε, όλοι είμαστε ανένοχοι. Τι τρέλα μας έχει πιάσει; Με αυτό το σκεπτικισμό δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ. Βρισκόμαστε πάνω στο σταυρό σαν τον ληστή των εξ΄ αριστερών.

Και δεν θα βρεθεί κάποιος να μας κατεβάσει από τον σταυρό, αν δεν προλάβουμε, όσο αναπνέουμε ακόμα, να κραυγάσουμε στον σταυρωθέντα Ιησού: «Συγχώρεσέ μας Κύριε».

Η ζωή μας παίζετε κορώνα γράμμα και εσείς ασχολείστε ακόμα με αυτούς που δεν υπάρχουν. Ναι! δεν υπάρχουν, αφού απέρριψαν την ΖΩΗ και νομίζουν ότι ζουν.

Επιστρέψτε στον εαυτό σας, γιατί εκεί μέσα είναι κρυμμένο το μυστικό της ευτυχίας που ψάχνετε σε λάθους δρόμους, σε σκοτεινά μονοπάτια, που μόνο σε γκρεμούς οδηγούν.

Ο πατρικότατος Χριστός είναι εδώ! Στα σκοτάδια μας, στις φυλακές μας, στα αδιέξοδα, στη ζωή και στο θάνατο! Αν δεν τον βλέπετε είναι γιατί δεν μετανοείτε.

Στη ζωή όλων μας έρχονται ώρες που όλες οι πόρτες κλείνουν, όλα τα φώτα σβήνουν. Όμως Αυτός είναι πάντα εδώ, κλεισμένος μέσα στην άδυτα της ψυχής μας, γιατί η ψυχή μας είναι Αυτός. Είναι δική Του. Και εσείς αυτό δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Και τρέχετε έξω, σ΄ όλο τον κόσμο να βρείτε την χαρά, και η Σταυρωμένη χαρά αγωνιά, και περιμένει.

Ακόμα ζει ανάμεσά μας, κάποιος αρκετά πιστός αδελφός, που μέσα στο καμίνι των προσωπικών του συμφορών, μόλις που κατάφερε νοερά να φωνάξει στον Χριστό: «Είναι δυνατόν να ακούγεται η φωνή μου, αποκλείεται να ακούγεται η φωνή μου στη βρώμικη κατάσταση που είμαι, το πολύ-πολύ κάποιος άγγελος να σου τη μεταφέρει κάποια στιγμή αφού είσαι άχρονος». Αμέσως χτύπησε το κινητό με κάποιο μήνυμα. Ο αποστολέας άγνωστος, το μήνυμα ξεκάθαρο, και μάλιστα υπογεγραμμένο: «Πως είναι δυνατόν Εγώ που έφτιαξα το αυτί σου, να μην μπορώ να ακούσω την φωνή σου – ΘΕΟΣ».

Στην αρχή της προσευχής δειλά-δειλά, με αίσθημα ενοχής, παλεύουμε με τον χειρότερο εχθρό: τον εαυτό μας, το ράθυμο και απρόθυμο να αναζητήσει τον Θεό του. Δοκιμαζόμαστε κάθε στιγμή στην αγάπη Του. Μέσα από την έμπρακτη μετάνοια της νύκτας, να αναζητήσουμε να μας αποκαλύψει ο Κύριος πόσο πολύ τον πικραίνουμε κάθε στιγμή, πόσο πολύ αμαρτάνουμε όλη την ημέρα, σε όλη τη ζωή μας. Η ανάγκη να συγχωρεθούμε, η αναζήτηση του ελέους, μέσα από αυτή την πάλη με τον εαυτό μας, θα μας οδηγήσει, στην αγάπη Του και σιγά σιγά σε αναστεναγμούς ευχαριστίας και δοξολογίας, αφού θα έχουμε νιώσει την άφεση.

Όλα τα άκουσε, όλα τα δέχτηκε και ανταποδίδει. Εκεί είναι ο παράδεισος, εκεί, στη ημισκότεινη γωνιά του κελιού μας, που αναζητάμε τον Πατέρα μας. Εκεί που τα δάκρυα του πόνου και της συμφοράς Αυτός τα μετατρέπει σε δάκρυα, ανεκλάλητης χαράς και παρηγοριάς.

Η κατάστασή μας εκπέμπει S.O.S. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, δεν υπάρχει κανείς που να το ακούει. Στηριχθήκατε σε ανθρωπίνους και υλικούς παράγοντες και παραθεωρήσατε τον Πανταχού Παρών. Τώρα μόνο Αυτός μας έμεινε και μόνο Αυτός θα ακούσει το σήμα.

Οι ‘’αντίχριστοι και οι μισέλληνες σωτήρες’’ είναι έτοιμοι να μας ρίξουν στον γκρεμό. Μα εμείς, έστω και την τελευταία στιγμή να φωνάξουμε τον Πατέρα μας, που οι γείτονες μας δεν τον γνωρίζουν, για να μας λυτρώσει από αυτούς και το κακό μας παρελθόν.

Όταν έχετε μεγάλη ανάγκη, τρέχετε σαν παλαβοί και μπορεί να μπείτε και σε λάθος πόρτα. Μην ξεχνάτε όμως ότι η πόρτα του Ουρανίου Πατρός γράφει πάνω στο πρέκι της: ‘’Σας αγαπώ’’ όλους πέρα ως πέρα.

Μετανοήστε όλοι και μπείτε όλοι χωρίς διάκριση μέσα. Πηγαίνετε σε άλλη πόρτα να το βρείτε αυτό! Οι άλλοι σας αγαπούν με ψεύτικη αγάπη αλλά και με πολλή διάκριση. Γιατί η αγάπη τους προς εσάς είναι υλική και σ΄ αυτές τις λάθος πόρτες , την αγάπη την πληρώνετε. Αλλά στην πόρτα του Θεού, την αγάπη την παίρνεις δωρεάν και με πολλά δώρα από τον ίδιο τον Θεό, προς τον αγαπητό πιστό που μπαίνει μέσα.

Γι΄ αυτό αδέρφια μου, προσέξτε! Στις ώρες, στις ημέρες, στον χρόνο που έρχεται. Να μην είστε ορφανοί από Πατέρα. Και εάν κάπου τον χάσετε, βρείτε τον γρήγορα. Πάντοτε σας περιμένει. Τα μάτια Του είναι στραμμένα προς την πόρτα και το παράθυρο. Θυμηθείτε το άσωτο υιό για να καταλάβετε.

Αυτοί που μας κυβερνάνε, και ακυβέρνητοι είμαστε, είναι η προσωποποίηση του μίσους. Αν υπήρχαν χειρότεροι, αυτοί θα μας άξιζαν. Θερίζουμε ανάλογα με τον καρπό που σπείραμε.

Χάθηκαν οι ηγέτες, οι ποιμένες, οι ήρωες, οι μανάδες, οι σύζυγοι, τα Ελληνόπουλα. Δεν υπάρχουν πια ιδανικά. Κανείς δεν βγαίνει μπροστά, κανείς δεν έχει την διάθεση να θυσιαστεί. Λυπήσου μας Θεέ μου! Το Έθνος σου χάνεται!

Πως καταντήσαμε, αλλά και πως μας κατάντησαν.

Για άλλη μια φορά η Μητέρα μας η Παναγία έχει απλώσει το μαφόριο της πάνω από την Ελλάδα. Είναι η Αρχόντισσα που συνδέει γη και ουρανό. Είναι η Μάνα που δεν ξεχνάει τα παιδιά της. Με τις παρακλήσεις της πάλι πήγανε τα γεγονότα πίσω. Αλλά πόσο άραγε ακόμα; Μας χαρίζετε πολύτιμος χρόνος. Αξιοποιήστε το παιδιά μου!

Στην κολόνα που δέσανε τον Κύριο μας οι Ρωμαίοι, που τώρα υπάρχει μόνο η βάση της, κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί, βάζοντας το αυτί τους κοντά, ακούνε τα μαστιγώματα να σφυρίζουν και να πέφτουν πάνω στην ευαίσθητη σάρκα του Κυρίου μας. Ακούγονται οι βαθιοί αναστεναγμοί Του από τους πόνους Του. Ακούγονται οι βρισιές των Ρωμαίων στρατιωτών και τα γρονθοκοπήματα που δεχόταν στο πρόσωπο και στο κεφάλι.

Τα μαστίγια των Ρωμαίων, από βούνευρα, με τρίγκιστρα και αστεράκια πάνω τους, ξέσκιζαν τις σάρκες Του, που πέφτανε ενίοτε κατά γης. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι στρατιώτες που τον μαστιγώνανε και αλλάζανε κάθε 15 λεπτά γιατί κουράζονταν, ήταν εξήντα τον αριθμό. Είχε καταντήσει όλος μια πληγή. Και όμως δεν γόγγυσε, τα υπέμεινε όλα με καρτερία.

Μας άφησε Ιερή Παρακαταθήκη, τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Να μη κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Την θυσία.

Κανένας θνητός μετά από τέτοια βασανιστήρια, δεν θα μπορούσε να σηκώσει στο διαλυμένο του σώμα 8 μέτρα σταυρό. Και όμως, και όμως και αυτό ακόμα ποθούσε ο Θεός μας να το περάσει. Άλλος στη θέση Του θα είχε πάθει ανακοπή. Εκεί μόνο άφησε τη Θεότητα Του να επέμβει στην ανθρώπινη φύση Του, δηλαδή, στο να παρατείνει το χρόνο των βασανιστηρίων Του.

Η απανθρωπιά μας κατάντησε τον ωραιότερο άνθρωπο που πέρασε πάνω στη γη, όλον μια πληγή, που πάνω στο Σταυρό, δεν είχε μορφή ανθρώπου.

Του πρόσφεραν χολή με ξύδι πριν τη σταύρωση, ως ναρκωτικό, για να υποφέρει τους πόνους. Δεν το δέχτηκε, γιατί η αγάπη Του για μας τον έκανε να ποθεί και άλλο πόνο. Ζήτησε νερό, αφού το σώμα του είχε στραγγίσει από νερό. Γυμνά τα κόκαλά Του, μετριόταν. Του δώσανε ξύδι, που έχει τις αντίθετες ιδιότητες από το νερό. Και όμως το ήπιε και αυτό το ‘’ποτήρι’’. Γιατί πάνω απ΄ όλα ο Κύριος μας διψούσε τη σωτηρία μας.

Ο παράξενος ιδρώτας, ως πηχτοί κόκκοι αίματος, στον κήπο της Γεσθημανής, δεν ήταν τόσο για την αγωνία Του που έβλεπε ως Θεός ότι πάνω στο σταυρό θα σήκωνε όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων ανά τους αιώνες, αλλά ο πόνος Του γιατί ήξερε ότι τα παιδιά Του ακόμα και μετά από μια τέτοια θυσία δεν θα μετανοούσαν και θα χανόντουσαν τα περισσότερα.

Παράπονο από το στόμα Του δεν βγήκε, παρά μόνο ένα την στιγμή που ήταν ακόμα επάνω στον Σταυρό. Όλοι οι περαστικοί τον κορόιδευαν, ως να ήταν ο χειρότερος κακούργος, ενώ κουνάγανε εμπαικτικά το κεφάλι τους. Αλλοίμονο σε σένα που έλεγες ότι θα σώσεις τον κόσμο, δεν μπόρεσες ούτε τον εαυτό σου να σώσεις, του έλεγαν. Έτσι σκέφτονταν οι ανόητοι. Πόνεσε η ευαίσθητη ψυχή του Κυρίου μας, γιατί δε βρέθηκε ούτε ένας να τον παρηγορήσει κάτω από το Σταυρό, Ψ.68,20-22. Ένα άφωνο παράπονο.

Δεν ζήτησε τίποτα άλλο από εμάς και δεν ζητάει και τώρα τίποτα για τον εαυτό Του, γιατί είναι ανενδεής, αυτάρκης. Ένα όμως περιμένει και σήμερα που τον ξανασταυρώνουμε με τις άπειρες αμαρτίες μας. Την ευγνωμοσύνη μας για τις τόσες θυσίες Του.

Αχ! Αδερφοί μου, η καρδιά μας έγινε σαν από πέτρα, η αμαρτία τύφλωσε τη συνείδησή μας και χάσαμε το πραγματικό Φως μας. Ας επιστρέψουμε στην στοργική αγκαλιά Του. Είναι πάντοτε ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό.

Να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτή την αγάπη Του.

Κάποιοι από εσάς που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, ίσως χρειαστεί να θυσιαστείτε γι΄ Αυτόν αύριο, ο καιρός πλησιάζει. Όταν θα ξεσπάσει ο τυφώνας, θα θυμηθείτε τούτα τα λόγια.

Σας αγαπώ παιδιά μου με την αγάπη που μου χαρίζει Αυτός.

Ζω ανάμεσά σας και είμαι έτοιμος να σας βοηθήσω, στο πρόσωπό σας βλέπω το Θεό μου, είναι χρέος μου. Γι΄ αυτό σας προετοιμάζω και αφυπνίζω τον χαμένο εαυτό σας. Γιατί έτσι θέλει Εκείνος.

Ο δούλος του Θεού, αλλά και δικός σας, Μωυσής μοναχός.

ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ- ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΙΜΩΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Προφητεία του Γέροντος Σίμωνος για την Ελλάδα
απομαγνητοφωνημένη

«...Όπως βλέπουμε σήμερα τον κόσμο γενικώς, ότι δεν εδύνατο ο Θεός πλέον να ανεχθεί εκείνη την λυπηρά κατάσταση σ’ όλη την οικουμένη, μηδαμώς εξαιρουμένης και της Ελλάδος, που την αγαπά περισσότερο και το οποίο στα χαρτιά μας λέει και σε λίγο πραγματοποιούνται, ότι η Ελλάς, η Ελλάς θα δείτε σε λίγο πόσο θα γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη. 

Όχι μόνο θα δείτε, θα έχει εξαίρετο και λαμπρό παράδειγμα εις όλη την Οικουμένη, διότι ενθυμείσθε ότι εδώ δεν εχύθηκε αίμα, όταν εκήρυξε ο Απόστολος Παύλος, ενώ ξέρεις τι αίμα χύθηκε σ’ όλα τα έθνη. Ενθυμείσθε ότι είπε, τι είπε ο Χριστός, όταν επήγαν τινές Έλληνες, όταν επήγε ο Ανδρέας και ο Φίλιππος. Ενθυμείσθε τώρα που είπανε, τινές άνδρες ιδείν θέλουνε τον Κύριο και είπε: «Νυν εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου».

Και γιατί; Πώς γιατί; Τα πράγματα μαρτυρούν γιατί. Είπαμε ότι, διότι δεν εχύθηκε αίμα, διότι μετά πιστών φιλοσόφων επλησίαζαν τον Θεό μερικοί. Και διά τούτο, ήταν ετοιμασμένοι και ωραίαι ψυχαί. Εις αυτές τις ωραίες ψυχές λοιπόν θέλησε ο Θεός, τις ολίγες, να πλέξει το εγκώμιο.

Συν τούτο έχομε και ένα άλλο. Ποιος ο λόγος λοιπόν, αυτοί οι Απόστολοι, να μην έγραψαν τα Ευαγγέλια, την Καινή Διαθήκη, τα άλλα όλα εις την εβραϊκήν γλώσσα, την δική τους, που μάλιστα ήταν και αγράμματοι; Προς εντροπήν των συμπατριωτών, διότι ήταν ανάξιοι αυτοί, που σταύρωσαν τον Χριστό, να ακούσουνε στην εβραϊκή γλώσσα τα λόγια αυτών. Και έγραψαν εις την ελληνική, γιατί η Ελλάς είχε την γλώσσα αυτήν, η οποία ήταν ωραία γλώσσα, αφ’ ενός μεν που ήτανε ωραία γλώσσα και είχε απήχηση σ’ όλη την οικουμένη, αλλά αφ’ ετέρου δε, ότι ήτανε και άξιοι. Διότι δεν ηθέλησαν να κάνουν κακό.

Ότι ήταν αμαρτωλοί, όλος ο κόσμος. Ήτανε αμαρτωλοί, αλλά όμως και δεν μπορούσανε να μην δεχθούν το ωραίο, το οποίο ήκουσαν, την υψηλήν αυτήν, την υψηλή διδασκαλία, την εδέχθησαν. Όχι ότι δεν ήτανε αμαρτωλοί. Αμαρτωλοί ήτανε, αλλά δεν εδέχοντο τα άλλα έθνη. Ολίγοι μόνοι. Και γι’ αυτό έγιναν τόσα και τόσα μαρτύρια, τις χιλιάδες των μαρτύρων. Άρα, λοιπόν, διά τούτο και φυλάει ο Θεός την Ελλάδα, τώρα ιδιαιτέρως να την δοξάσει, αν και πάντοτε έδειχνε το μεγαλείον (η Ελλάς), όταν εγινότανε πόλεμος, αλλά και τώρα ιδίως που πρόκειται λοιπόν άπαντες διά παντός.

Όχι ότι θα την μεγαλώσει ο Θεός. Θα την ανυψώσει, θα την δοξάσει. Τώρα όμως, ολίγες ημέρες έχουμε, οπότε επέρχεται η κάθαρσις, έχουμε ολίγες ημέρες -να μην έρχονται σε απόγνωση (οι Έλληνες). Μόνο οφείλουμε να κηρύττουμε παντού και να λέγομε παντού ότι και πολλά καλά θέλουμε (δει). Έχει πει και ο Θεός ότι «ουδέ θριξ της κεφαλής δεν θα πειραχθή εις τους μετανοούντας», αλλά όχι μετάνοια όπως την θέλουμε.
Άρα λοιπόν, αγαπητοί, οφείλουμε να γνωρίσουμε ότι, μη φοβηθούμε ό,τι λέγουν, ό,τι κάνουν και ό,τι γίνεται, «ταύτα δει γενέσθαι». Καταλάβατε; Πρέπει να γίνουν αυτά. Ήρθε η ώρα πλέον να καθαρίσει -όχι η Δευτέρα Παρουσία- να καθαρίσει η ήρα από το στάρι.
Και η πρώτη, η πρώτη Ελλάς (θα είναι) αυτή που θα υποστεί από τους Τούρκους μία μικρή, μία μικρή -αυτήν όπως είπομεν- προσβολή, αλλά είναι ο τάφος τους όμως -της Τουρκίας. Ο τάφος τους καθώς το είχανε πει και αυτοί οι Τούρκοι, όπως είπαν μερικοί τώρα...

Άρα λοιπόν, άρα λοιπόν, να είμεθα ετοιμασμένοι, χαρούμενοι, ότι ο μετανοών άνθρωπος, δεν πρόκειται να υποστή τίποτα. Να είμεθα χαρούμενοι, διότι εγνωρίσαμε τον Χριστό, αλλά όχι όμως να τον λατρεύουμε όπως θέλει (ο) καθένας και (να) λέγονται χριστιανοί άνθρωποι (οι ετερόδοξοι).
Αν θέλουμε να δούμε τον Χριστό, πρέπει να είμαστε ανεξίκακοι, πρέπει να έχουμε αγάπη, διά να την μεταδίδουμε και αυτοί, με την συμπεριφορά μας, με τον τρόπο μας και με τις καλές πράξεις μας. Και αν οι άλλοι άνθρωποι είναι αδύνατοι, να τους βοηθήσουμε. Εάν οι άλλοι αυτοί είναι κακοί, να προσπαθήσουμε, αν είναι δυνατόν θα δεχθούν, να δεχθούν την διδασκαλία του Χριστού. Τότε ασφαλώς ο άνθρωπος αυτός θα καταξιωθή διά διπλής, όχι μερίδος, αλλά τιμής παρά του Θεού και παρά των ανθρώπων». (Γ-258/259/260) 

Κύπρος - ελευθέρωση.

Το έτος 1980, ένας Κύπριος ρώτησε τον Γέροντα, τι θα γίνει με την Κύπρο, και εκείνος του είπε: «Παιδί μου, θα αργήσει να ελευθερωθεί η Κύπρος». (Γ-25)

Για το κακό στην Κύπρο.

Κάποια κυρία από την Κύπρο επισκέφθηκε τον Γέροντα στο μοναστήρι γύρω στο 1979 (δηλ. μετά την Τουρκική εισβολή του 1974). Άρχισε να του λέει διάφορα θαυμάσια που γίνονταν σ’ αυτήν από τον Κύριο και την Παναγία και ζητούσε τη συμβουλή του. Κι’ αυτός της απάντησε:
«Να τα λες, παιδί μου, να τα λες. Ο Θεός σου τα δίνει, για να τα λες. Και στην Κύπρο να τα λες, παιδί μου, διότι το κακό στην Κύπρο δεν τελείωσε. Το κακό που θα γίνει, είναι μεγάλο εκεί στην περιοχή, εάν δεν μετανοήσει ο κόσμος. Αυτά που βλέπεις ή ακούς, είναι του Θεού, παιδί μου, και να τα λες». (Γ-237)