ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ

Άγιος Νικόλαος ο Νέος ο εν Βουνένοις 

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Ὁσιομάρτυρας ὁ Νέος ὁ ἐν Βουνένοις (9 Μαΐου) και το θαύμα με το αίμα του αγίου που βγαίνει μέσα από το δέντρο.
Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυρας Νικόλαος ὁ Νέος γεννήθηκε πιθανῶς στὴ γῆ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία διακρινόταν γιὰ τὴν θερμὴ πίστη, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν εὐσέβειά του.
Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀνδρεία τοῦ Νικολάου δὲν μποροῦσαν νὰ κρυφθοῦν.
Ἡ φήμη του ξεπέρασε γρήγορα τὰ στενὰ ὅρια τῆς πατρίδος του καὶ ἁπλώθηκε μέχρι καὶ αὐτὴ τὴν Βασιλεύουσα, τὴν Κωνσταντινούπολη.
Ὁ τότε αὐτοκράτορας Λέων ὁ ΣΤ' ὁ Σοφὸς (886 – 912 μ.Χ.) ζήτησε καὶ γνώρισε τὸ Νικόλαο.
Ἐκτίμησε ἀμέσως, μὲ τὴν πρώτη ἐπαφὴ μαζί του, τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικά
του χαρίσματα καὶ τὸν διόρισε ἀρχηγὸ τοῦ αὐτοκρατορικοῦ ἀποσπάσματος τῆς Λαρίσης, ποὺ εἶχε ὡς σκοπὸ νὰ φρουρεῖ καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν πόλη αὐτὴ τῆς Θεσσαλίας.
Ἀνέλαβε τὰ καθήκοντά του μὲ ζῆλο. Τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου αὔξανε τὴν πνευματικότητα τοῦ Νικολάου καὶ τὴν ἀγάπη τῶν στρατιωτῶν καὶ τοῦ λαοῦ στὸ πρόσωπό του.
Ὅταν οἱ Ἄβαροι ἔφθασαν μέχρι τὴ Θεσσαλία, ἔκαναν βαρβαρικὴ ἐπιδρομὴ καὶ σκορποῦσαν παντοῦ τὴν ἐρήμωση καὶ τὸ θάνατο.
Ὁ Νικόλαος μὲ τὶς λιγοστὲς δυνάμεις του προσπάθησε νὰ ἀναχαιτίσει τὸν ἐχθρό. Οἱ παμπληθεῖς ὅμως δυνάμεις τῶν ἀντιπάλων εὔκολα ἐπικράτησαν καὶ ἐπιδόθηκαν σὲ γενικὲς σφαγὲς καὶ λεηλασίες.
Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη καὶ τὴν περιοχὴ καὶ κατέφυγαν σὲ ὀρεινὰ μέρη. Τελικὰ καὶ ὁ Νικόλαος μὲ ὅσους στρατιῶτες εἶχαν ἀπομείνει πορεύθηκε στὸ δάσος ποὺ βρισκόταν στὸ ὄρος τῆς Βουνένης, ὅπου ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀσκητὲς μὲ τὰ ἀσκητήριά τους στὰ ἀπόκρημνα ὑψώματα.
Ἐγκαταστάθηκε κοντά τους συναγωνιζόμενος αὐτοὺς στὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχή. Μαζί του εἶχε καὶ τοὺς στρατιῶτες του, ποὺ ζοῦσαν καὶ αὐτοὶ τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν.

Κάποιο βράδυ, ἐνῷ ὁ Ὅσιος προσευχόταν, Ἄγγελος Κυρίου παρουσιάσθηκε καὶ προανήγγειλε τὸν μαρτυρικό τους θάνατο: «Δεῦρο, ἀθληταὶ τοῦ Χριστοῦ, πρὸς τὸ μαρτυρῆσαι ἑαυτοὺς εὐτρεπίσατε».
Πράγματι οἱ ἐχθροὶ τοὺς συνέλαβαν καὶ τοὺς ὑπέβαλαν σὲ πλῆθος βασανιστήρια. Τοὺς προέτρεψαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Ἐκεῖνοι ἔμειναν ἀμετακίνητοι στὴν πατρώα εὐσέβεια καὶ τελειώθηκαν μαρτυρικά.
Τὰ ὀνόματά τους γράφηκαν στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. Ἀπὸ αὐτὰ μᾶς εἶναι γνωστὰ τὰ ἀκόλουθα:
Ἀκίνδυνος, Ἁρμόδιος, Γρηγόριος, Δημήτριος, Εὐώδιος, Θεόδωρος, Ἰωάννης, Μιχαήλ, Παγκράτιος, Παντολέων, Χριστόφορος καὶ Αἰμιλιανός.

Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Νικολάου μαζὶ μὲ τὰ ὀνόματα τῶν στρατιωτῶν Μαρτύρων ἀναφέρει καὶ τὰ ὀνόματα δύο γυναικῶν μαρτύρων, Εἰρήνης καὶ Πελαγίας.
Προφανῶς θὰ πρόκειται γιὰ δύο ἡρωίδες Χριστιανὲς γυναῖκες, ποὺ μαρτύρησαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Θὰ ἀνῆκαν στὸν ἄμαχο πληθυσμὸ τῆς πόλεως Λαρίσης, ποὺ εἶχε καταφύγει στὰ ὀρεινὰ τοῦ Τυρνάβου.

Ὁ μακάριος Νικόλαος, διακρινόμενος γιὰ τὴν ἀνδρεία του, κατόρθωσε νὰ διαφύγει τὴ μανία τοῦ ἐχθροῦ.
Φεύγοντας ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Λαρίσης καὶ τοῦ Τυρνάβου, ἔφθασε στὰ ἐνδότερα τῆς Θεσσαλίας, στὰ μέρη τῆς Καρδίτσας, ὅπου τὸ χωριὸ Βούνενα. Ἐκεῖ βρῆκε κατάλληλο τόπο γιὰ ἄσκηση.
Ὁ Ὅσιος διάλεξε γιὰ κατάλυμα μία σπηλιά, ποὺ τὴν σκέπαζε μία βελανιδιά. Ἐκεῖ συνέχισε τὴν ἀσκητικὴ ζωή, ποὺ εἶχε ἀρχίσει κοντὰ στοὺς ἀσκητὲς τοῦ Τυρνάβου. Ὑπέταξε κάθε σωματικὴ ἐπιθυμία καὶ δαιμονικὴ παρεμβολή. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν εἶχε ἐπισκιάσει.

Ὅμως οἱ βάρβαροι ἐπιδρομεῖς ἀνακάλυψαν τὸν ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ Νικόλαο. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πίεζαν μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ἐκεῖνος ἀντιστεκόταν γενναία.
Τὸν βασάνιζαν καὶ ἐκεῖνος εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό, διότι τὸν ἀξίωσε νὰ ὑπομείνει γιὰ χάρη Του βασανιστήρια.
Τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ὁ Ὁσιομάρτυς Νικόλαος ἔλαβε τὸν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καὶ εἰσῆλθε στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου του.
Ὁ ἐπίσκοπος τῆς Λαρίσης Φίλιππος μετέφερε μὲ πομπὴ στὴν πόλη τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων τοῦ Τυρνάβου.
Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τὸν δούκα Εὐφημιανὸ τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὁ Εὐφημιανὸς ἀρρώστησε κάποτε βαριὰ ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀσθένεια τῆς λέπρας. Ἀναζήτησε τὴν θεραπεία του σὲ ὅλους τοὺς ἰατρούς, ἀλλὰ μάταια. Ἄρχισε τότε νὰ ἐπικαλεῖται τοὺς διαφόρους Ἁγίους καὶ νὰ κάνει ἀγαθοεργίες ἐλπίζοντας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Προσέφερε τὰ χρήματά του σὲ χῆρες, ὀρφανὰ καὶ φτωχούς. Παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐλεήσει καὶ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν πολυπόθητη ὑγεία του. Κατέφυγε στὸν πολιοῦχο τῆς Θεσσαλονίκης Ἅγιο Δημήτριο καὶ τὸν πολιοῦχο τῆς Λαρίσης Ἅγιο Ἀχίλλιο, ποὺ εἶχε ἀκούσει πολλὰ γιὰ τὰ θαύματά τους.

Ἐνῷ ὅμως βρισκόταν στὴ Λάρισα καὶ προσευχόταν μπροστὰ στὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου, τοῦ ὑποδείχθηκε νὰ μεταβεῖ στὰ ὄρη τῶν Βουνένων.
Τὸ σχετικὸ ὅραμα τοῦ ἔλεγε νὰ φροντίσει νὰ βρεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικολάου, νὰ λουσθεῖ σὲ πηγὴ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸν τόπο τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καὶ νὰ πιστεύει ὅτι ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ θὰ εὕρισκε τὴν θεραπεία του. Χαρούμενος ἀπὸ τὸ ἐλπιδοφόρο τοῦτο ἄγγελμα ὁ Εὐφημιανὸς ξεκίνησε γιὰ τὰ Βούνενα, ὅπου βρῆκε τὸ τίμιο σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τὴν δική του θεραπεία. Γεμάτος χαρὰ καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ θεραπεία ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Ὁσιομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ἔκτισε ἕνα μικρὸ ναὸ καὶ ἐνταφίασε ἐκεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο.

https://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άγιος Χριστόφορος ο Μεγαλομάρτυρας

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος, που σημαίνει αδόκιμος, αποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.), όταν στην Αντιόχεια Επίσκοπος ήταν ο Άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας (τιμάται 4 Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος ως προς την εξωτερική ήταν τόσο πολύ άσχημος, γι' αυτό και αποκαλείτο «κυνοπρόσωπος».

Η μεταστροφή του στον Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου.

Όταν ήταν ακόμη κατειχούμενος, για να ευχαριστήσει τον Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν επί των ώμων του εκείνους που επιθυμούσαν να διέλθουν τον ποταμό. Μια μέρα παρουσιάσθηκε προς αυτόν μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να τον περάσει στην απέναντι όχθη. Ο Ρεμπρόβος πρόθυμα το έθεσε επί των ώμων του και στηριζόμενος επί της ράβδου του εισήλθε στον ποταμό. Όσο όμως προχωρούσε, τόσο το βάρος του παιδιού αυξανόταν, ώστε με μεγάλο κόπο κατόρθωσε να φθάσει στην απέναντι όχθη. Μόλις έφθασε στον προορισμό του, κατάκοπος είπε στο παιδί ότι και όλο τον κόσμο να σήκωνε δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Το παιδί του απάντησε: «Μην απορείς, διότι δεν μετέφερες μόνο τον κόσμο όλο, αλλά και τον πλάσαντα αυτόν. Είμαι Εκείνος στην υπηρεσία του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και σε απόδειξη αυτού φύτεψε το ραβδί σου και αύριο θα έχει βλαστήσει», και αμέσως εξαφανίσθηκε. Ο Ρεμπρόβος φύτεψε την ράβδο και την επομένη την βρήκε πράγματι να έχει βλαστήσει. Μετά το περιστατικό αυτό βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Άγιο Ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χριστόφορο. Η άκτιστη θεία Χάρη, που έλαβε την ώρα του βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Και αυτή ακόμα η δύσμορφη όψη του φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη.

Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ο Άγιος εικονίζεται να μεταφέρει στον ώμο του τον Χριστό. Εξ' αφορμής ίσως του γεγονότος αυτού θεωρείται προστάτης των οδηγών και στο Μικρόν Ευχολόγιον και συγκεκριμένα στην Ακολουθία «επί ευλογήσει νέου οχήματος» υπάρχει, πρώτο στη σειρά, το απολυτίκιό του.

Κατά τον τότε εναντίον των Χριστιανών διωγμό, λίγο μετά την βάπτισή του, είδε Χριστιανούς να κακοποιούνται από τους ειδωλολάτρες. Από αγανάκτηση επενέβη και έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις προς αυτούς, διέφυγε δε τη σύλληψη χάρη στο γιγαντιαίο του παράστημα και την ηράκλεια δύναμή του. Καταγγέλθηκε όμως στον αυτοκράτορα και διατάχθηκε η σύλληψή του. Για τον σκοπό αυτό απεστάλησαν διακόσιοι στρατιώτες. Αυτοί, αφού ερεύνησαν σε διάφορα μέρη, τον βρήκαν κατά την στιγμή την οποία ετοιμαζόταν να γευματίσει ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Κατάκοποι οι στρατιώτες και πεινασμένοι ζήτησαν από τον Άγιο Χριστόφορο να τους δώσει να φάγουν και ως αντάλλαγμα του υποσχέθηκαν ότι δεν θα τον κακομεταχειρίζονταν. Ένας από τους στρατιώτες, βλέποντας ότι πλην του ξερού άρτου δεν υπήρχε καμία άλλη τροφή, ειρωνευόμενος τον Χριστόφορο, του είπε ότι ευχαρίστως θα γινόταν Χριστιανός, εάν είχε την δύναμη να τους χορτάσει όλους με το κομμάτι εκείνο του άρτου. Τότε ο Άγιος, αφού γονάτισε, άρχισε να παρακαλεί τον Χριστό να πολλαπλασιάσει το κομμάτι εκείνο του άρτου, όπως πολλαπλασίασε τους πέντε άρτους στην έρημο, για να χορτάσουν οι πεινώντες στρατιώτες και να φωτισθούν στην αναγνώριση και ομολογία Αυτού. Η παράκληση του Αγίου εισακούσθηκε και το τεμάχιο του άρτου πολλαπλασιάσθηκε. Βλέποντας οι στρατιώτες το θαύμα αυτό, προσέπεσαν στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσαν να τους γνωρίσει καλύτερα τον Θεό του. Ο Άγιος εξέθεσε με απλότητα τη Χριστιανική διδασκαλία και αφού όλοι εξέφρασαν την επιθυμία να γίνουν Χριαστιανοί, τους οδήγησε προς τον Επίσκοπο Αντιοχείας Βαβύλα, ο οποίος, αφού τους κατήχησε, τους βάπτισε. Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πληροφορήθηκε το γεγονός, τους μεν στρατιώτες συνέλαβε και αποκεφάλισε, τον δε Χριστόφορο προσπάθησε με υποσχέσεις και κολακείες να μεταπείσει, αλλά οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην επίμονη άρνηση αυτού. Κατόπιν τούτου έστειλε προς αυτόν δύο διεφθαρμένες γυναίκες, την Ακυλίνα και την Καλλινίκη, ελπίζοντας ότι με τα θέλγητρά τους θα τον σαγήνευαν και θα τον παρέσυραν. Οι δύο γυναίκες, αφού άκουσαν την προτροπή του Αγίου, για να επανέλθουν στον δρόμο της αγνότητας και της αρετής, έγιναν Χριστιανές και, αφού παρουσιάσθηκαν ενώπιον του αυτοκράτορα Δεκίου, ομολόγησαν τον Χριστό. Γι' αυτό και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.

Στη συνέχεια ο Άγιος Χριστόφορος υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια και τέλος υπέστη τον δι' αποκεφαλισμού θάνατο το 251 μ.Χ.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στο Μαρτύριο αυτού κοντά στο ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στο Κυπαρίσσιον και στο ναό του Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, πλησίον της Αγίας Ευφημίας των Ολυβρίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη της στις 9 Μαΐου.

https://www.saint.gr

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Φρικτή Αποκάλυψις! Εμπαίζονται οι Αρχιερείς, εκπρόσωποι της Ιεραρχίας και οι τεχνικοί σύμβουλοί των

OXI ΕΙΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Ενώ υποτίθεται ότι γίνεται διάλογος με την Εκκλησίαν, το υπουργείον Παιδείας καλεί αφνιδίως εις διημερίδας απο  8 έως 19 Μαΐου 70 εκπαιδευτικούς, δια  να  εκπαιδευθούν ως ινστρούκτορες των νέων προγραμμάτων σπουδών  δια τα Θρησκευτικά.

Ποιά είναι η ιδεολογική βάση του νέου προγράμματος σπουδών για τα Θρησκευτικά: Απόλυτος σχετικισμός και άρνηση ότι υπάρχει αντικειμενική αλήθεια στο χώρο της θρησκείας.

Αυτήν την περίοδο διεξάγεται συζήτηση με εκπροσώπους της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και ειδικούς που όρισε η Σύνοδος με εκπροσώπους του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Επειδή στο χώρο υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση η εφημερίδα μας ερευνώντας σε βάθος το θέμα αποκαλύπτει σήμερα κείμενα των ιδίων των εμπνευστών του προγράμματος, τα οποία σαφώς αποκαλύπτουν ποιές είναι οι ιδεολογικές προϋποθέσεις των σχεδιαστών τους. Επιπλέον παρουσιάζουμε για τους αναγνώστες μας απομαγνητοφωνημένα τμήματα της ομιλίας ενός εξ αυτών, ο οποίος μίλησε για το υποτιθέμενο παιδαγωγικό μέρος του μαθήματος. Τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ο τότε Λέκτωρ κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης, ο οποίος σημειωτέον είναι μέσα στην ομάδα ευθύνης του ΙΕΠ για την επιμόρφωση 70 εκπαιδευτικών, οι οποίοι καλούνται ονομαστικά 2 με 4 Μαΐου να μετεκπαιδευτούν σε αυτό το πρόγραμμα, ενώ υποτίθεται ότι για το περιεχόμενό του γίνεται διάλογος με την Εκκλησία (69511_ΕΓΚΡΙΣΗ_ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ_ΠΣ_ΘΡΗΣΚ_ΥΑ_27_04_2017), σε άρθρο του στο περιοδικό «Επιστημονικό Εκπαιδευτικό Περιοδικό «eκπ@ιδευτικός κύκλος» Τόμος 3, Τεύχος 1, 2015 © eκπ@ιδευτικός κύκλος ISSN: 2241-4576, σελ. 141, παρουσιάζει ένα πίνακα (σελ. 141-142) για τις κατά την άποψή του διαθέσιμες παιδαγωγικές φιλοσοφίες ως προς το μάθημα των Θρησκευτικών, τις οποίες και συγκρίνει.

Τις διαχωρίζει σε κατηγορίες, σε αυτήν του ιδεαλισμού, του ρεαλισμού, του κριτικού ρεαλισμού, του πραγματισμού και του υπαρξισμού. Κατ’ αυτόν ιδεαλιστική προσέγγιση, είναι όταν πιστεύεις ότι η πραγματικότητα είναι πνευματική, ηθική, αμετάβλητη, ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ον, αιώνιος στη φύση όπως ο Θεός και η φύση του είναι ίδια στο χωροχρόνο και υπάρχουν αξίες απόλυτες και αιώνιες. Ο ρεαλισμός δέχεται κατά τον συγγραφέα ότι υπάρχει πραγματικότητα υλική-αντικειμενική, η οποία ορίζεται από φυσικούς νόμους και η οποία υπάρχει ανεξ­άρτητα από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι πνευματικό ον, Tabula Rasa, οι δε αξίες είναι απόλυτες και αιώνιες και βασίζονται στους φυσικούς νόμους. Κατά τον κριτικό ρεαλισμό, όπως τον αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας, υπάρχει μία υλική πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον, οι δε αξίες είναι σχετικές και αποτελούν κοινωνικές κατασκευές συγκεκριμένου πλαισίου. Ως προς τον πραγματισμό ο συγγραφέας θεωρεί ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στην εμπειρία, στην αλληλεπίδραση προσώπου-πλαισίου, η οποία αλλάζει και δεν υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, ο άνθρωπος είναι βιολογικό και κοινωνικό ον, οι δε αξίες είναι σχετικές και υποκείμενες σε αλλαγές. Τέλος, ως προς τον υπαρξισμό η πραγματικότητα είναι υποκειμενική και απροσδιόριστη, το άτομο ζει το δράμα της ζωής και η πραγματικότητα υπάρχει στη δράση του ατόμου. Ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα μέχρι να δράσει, γίνεται όπως θέλει λόγω προσωπικής επιλογής και είναι καταδικασμένος στην ελευθερία του. Οι αξίες είναι σχετικές, όχι απόλυτες, επιλέγονται ελεύθερα, βασίζονται στις ατομικές αντιλήψεις και μεγαλύτερη αξία είναι η ελευθερία και η υπευθυνότητα του ατόμου.

Ο κ. Κουκουνάρας-Λιάγκης στην παρουσίαση που έγινε για το μάθημα των θρησκευτικών από το σύλλογο ΚΑΙΡΟΣ στην αίθουσα της Στοάς του Βιβλίου στις 3 Απριλίου 2017 ανέφερε τα ακόλουθα, τα οποία έχουν αναρτηθεί και ως βίντεο στην ιστοσελίδα του ΚΑΙΡΟΥ και στο youtube (https://www.youtube.com/watch?v =H5VgSx3uMqU). Στα 56 λεπτά του βίντεο αναφέρει τα ακόλουθα:

«τα νέα προγράμματα σπουδών γόνιμα αναπτύ­χθηκαν με βάση τον κριτικό ρεαλισμό και στις μεγαλύτερες τάξεις με βάση τον πραγματισμό του Dewey και της κονστρουκτιβιστικής προσέγγισης της θρησκευτικής εκπαίδευσης του Grimmitt αλλά του Grimmitt της δεκαετίας του ’90.»

Ο περίφημος Michael Grimmitt (2000) στη σελίδα 144 του ανωτέρω άρθρου του κ. Κουκουνάρα-Λιάγκη κατατάσσεται στους πραγματιστές. Επελέγησαν δηλαδή από το Υπ. Παιδείας από τις ανωτέρω περιγραφόμενες φιλοσοφίες μόνο οι σκληρά σχετικιστικές. Απαντώντας στις αντιρρήσεις για τα νέα προγράμματα σπουδών ο ομιλητής ανεφέρθη και στις αντιρρήσεις ως προς το αν προκύπτει εξ αυτών κίνδυνος σχετικισμού. Στη 1 ώρα και 10  τοῦ βίντεο προσθέτει επίσης και τα εξής:

«Ποιός θα νοηματοδοτήσει αυτό το σούπερ μάρκετ της αγοράς και του διαδικτύου αν δεν το κάνει αντικειμενικά και με σεβασμό το ίδιο το σχολείο… Ως προς το φόβο του σχετικισμού είναι ομολογουμένως ρεαλιστικός και έχει βάση όντως… Από την άλλη ωστόσο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα κινούμενοι στενά ομολογιακά αφενός να αρκούμαστε στην αλήθεια της δικής μας πίστης και αφετέρου να δίνουμε υπεραπλουστευμένες και προκατασκευασμένες απαντήσεις στις μεγάλες πνευματικές και διανοητικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.»

Επίσης στο 56 λεπτό του βίντεο και λίγο πιο πριν και μετά, προεβάλλετο πίσω από τον ομιλητή η εικόνα μιας ζυγαριάς, η οποία από τη μία μεριά έδειχνε τη χαμένη φιλοσοφία, δηλ. τον ιδεαλισμό, και από την άλλη τις κερδισμένες φιλοσοφίες που γίνονται αποδεκτές στο νέο πρόγραμμα σπουδών, οι οποίες είναι ο κριτικός ρεαλισμός και ο κονστρουκτιβισμός. Η ζυγαριά λοιπόν στην οποία ζυγίζεται η τύχη των εκατομμυρίων των Ελλήνων έδειξε βάσει της ταξινόμησης του ίδιου του ομιλητή, ότι τα παιδιά πρέπει να εκπαιδευτούν στο ότι ο άνθρωπος είναι μόνο ένα βιολογικό και κοινωνικό ον και ότι οι αξίες είναι σχετικές και αποτελούν κοινωνικές κατασκευές, η δε αναφορά σε απόλυτες και αιώνιες αξίες συνιστά η ιδεαλισμό η όπως ελέχθη κατά φρικτό τρόπο κατηχητισμό. Η υποτιθέμενη αντικειμενική πληροφόρηση την οποία οφείλει να δώσει το σχολείο κατά τον ομιλητή, στο ανωτέρω απομαγνητοφωνημένο κείμενό του, είναι απλά ότι αντικειμενικές αξίες δεν υπάρχουν, ότι όλα είναι σχετικά και κοινωνικές κατασκευές.

Ο κ. Κουκουνάρας αναφερόμενος στο άρθρο του «οι θρησκείες στο σχολείο: μία μετανεωτερική προσέγγιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης με τεχνικές από το θέατρο στην εκπαίδευση» (Θέατρο & Εκπαίδευση δεσμοί αλληλεγγύης, επιμ. Γκόβας, Ν., Κατσαρίδου, Μ., Μαυρέας, Δ. (επιμ.). (2012). Αθήνα: Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση) αναφερόμενος στην κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης γράφει τα εξής:

«Ο κονστρουκτιβισμός αποτελεί μία ψυχολογική και φιλοσοφική θεωρία και ερμηνεία της φύσης της μάθησης (Simpson 2002), κατά την οποία ο μαθητής δημιουργεί τη δική του μάθηση (Schunk 2010: 252). Επηρεάστηκε από τη θεωρία και έρευνα της ανθρώπινης ανάπτυξης, κυρίως των Piaget (1970,1972), Vygotsky (1997) και άλλων (Von Glasersfeld 1995, Bruner 1996, 1997). Έχει ως βάση τη πραγματιστική παραδοχή ότι η αλήθεια έχει σχετική αξία, γιατί δεν είναι μία αντικειμενική, αμετάβλητη και απόλυτη. Σχετική αξία έχει και η γνώση της, γι’ αυτό δεν υπάρχει απόλυτη και αντικειμενική γνώση η εξήγηση του κοινωνικού κόσμου. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι η υποκειμενική οικοδόμηση της γνώσης μέσα από πολλαπλά νοήματα και σημασιοδοτήσεις, που προσδίνει ο καθένας».

Ο ίδιος ο συγγραφέας στο άρθρο του «Η χρήση βιβλικών κειμένων στην κονστρουκτιβιστική προσέγγιση του μαθήματος των Θρησκευτικών» (Δελτίο Βιβλικών Μελετών, 29Β, 2011) αναφερόμενος στην κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης έγραφε τα εξής:

«Η κονστρουκτιβιστική θεώρηση της μάθησης αμφισβητεί ότι η σκέψη ενυπάρχει στο  νου, λόγω ενδείξεων ότι αυτή λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο καταστάσεων. Ακόμη, δέχεται ότι οι διεργασίες της γνώσης, κατά κύριο λόγο, οικοδομούνται από τα άτομα, σε συνάρτηση με τις εμπειρίες τους (Bredo 1997). Η θεωρία ότι ο μαθητής δημιουργεί τη δική του μάθηση είναι περισσότερο ανατρεπτική από ο,τι φαίνεται. Τοποθετεί στο κέντρο της θεωρίας την πραγματιστική παραδοχή ότι η αλήθεια δεν είναι μία αντικειμενική, αμετάβλητη, αδιαπραγμάτευτη και απόλυτη. Για αυτό η αξία της ίδιας, αλλά και η γνώση της είναι σχετικές. Η γνώση στην πραγματικότητα, για τον κονστρουκτιβισμό, διαμορφώνεται υποκειμενικά, οικοδομείται μέσα από τα πολλαπλά νοήματα και σημασιοδοτήσεις, που προσδίδει ο καθένας».

Είναι αυτονόητο κατόπιν όλων αυτών ότι το να μιλήσουμε για συγχυτικό μείγμα θρησκειών η πανθρησκεία είναι πολύ λίγο και ίσως και κολακευτικό. Στην πραγματικότητα επιχειρείται μία θρασύτατη εισαγωγή στο γενικευμένο σχετικισμό, ο οποίος αποδομεί όχι μόνο την Ορθοδοξία αλλά και κάθε μορφή θρησκείας. Ο μαθητής υποχρεούται να προσηλυτισθεί στο σχετικισμό και όπως ανέφερε κάποιος άλλος ομιλητής «όποιος καθηγητής δεν εφαρμόζει το νέο πρόγραμμα απλά φεύγει».

Από τα ανωτέρω κείμενα, τα οποία είναι κείμενα πιστής αντιγραφής και απομαγνητοφώνησης της παρουσιάσεως των εμπνευστών της νέας αντικατήχησης των εκπαιδευτικών, προκύπτει ότι βρισκόμαστε σε διαδικασία μακιαβελικού τύπου παραπληροφόρησης της Εκκλησίας πρώτα απ’ όλα, των γονέων, των μαθητών και του θεολογικού κόσμου. Αυτό που παρουσιάζεται σαν γνώση που προκύπτει από την εμπειρία-βίωμα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που όλες οι θρησκείες εννοούν ως βίωμα, η κάθε μία με το δικό της τρόπο βέβαια, αλλά με αυτό που εννοούσε ο Dewey. Στο βιβλίο του «Α Common Faith» (Yale University Press) που εκδόθηκε το 1934 (επί τη ευκαιρία οι συντάκτες του προγράμματος είναι πολύ ενημερωμένοι με τις πρόσφατες εξελίξεις της παιδαγωγικής βασιζόμενοι στα ευφυολογήματα του προπολεμικού Dewey του 1934!) μας διαβεβαίωνε ότι η παραδοσιακή θρησκεία οδεύει προς τη λησμονιά και θα αφορά μόνο την περιέργεια της ιστορίας. Όπως το αυτοκίνητο, συνεχίζει, ξεπέρασε το άλογο έτσι και η επιστήμη θα ξεπεράσει τη θρησκεία. Όλες οι θρησκευτικές μορφές, συνεχίζει, είναι μυθολογικές και όλες οι μυστικές εμπειρίες έχουν μία φυσική εξήγηση. Στη σελίδα 30 του βιβλίου αυτού προσδοκά όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τη θρησκεία, τον Θεό, τα περί σωτηρίας, χάριτος, προσευχής, μυστηρίων, κλήρου, αποκαλύψεως κ.α. Για να βοηθήσει ο φιλάνθρωπος κ. Dewey τα αμερικανάκια και τους ντόπιους θαυμαστές του το 2017 να ξεπεράσουν το ψυχολογικό πρόβλημα από την απώλεια του Θεού πρότεινε δύο αλλαγές: τον κοσμικό μετασχηματισμό της θρησκείας, που πλέον δεν θα δεχόμαστε σαν αγίους αυτούς που αγωνίζονται κατά των παθών, αλλά θα δεχόμαστε στη θέση τους τους ακτιβιστές, που θα ασχολούνται με τη βελτίωση της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Επίσης πρότεινε, η δεύτερη πρότασή του, ότι η έννοια Θεός δεν θα αντιστοιχεί σε κάποια συγκεκριμένη θεότητα, αλλά θα αντιστοιχεί στην έννοια της ενότητος όλων των σκοπών, τα οποία διεγείρουν σε εμάς επιθυμίες και δράσεις. Το ότι βέβαια διαψεύστηκε ο κ. Dewey από την ιστορία το ξέρουν οι πάντες. Το ότι όμως εμφανίζεται αυτό το κωμωδιογράφημα ηλικίας σχεδόν 100 ετών ως λύση για τα παιδαγωγικά προβλήματα της ελληνικής νεότητος το 2017 μάλλον θα πρέπει να το αποδώσει κανείς στο θουκυδίδειο, ότι οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους, για να μην πούμε το βαρύτερο ότι, όταν μία ιστορία αυτού του τύπου επαναλαμβάνεται, δεν είναι κωμωδία αλλά τραγωδία. Όταν αυτοί οι κύριοι με ύφος 40 Καρδιναλίων μας κουνούν το δάχτυλο και μας ζητούν να εκσυγχρονιστούμε, ίσως θα πρέπει να υποψιαστούν πριν μας απειλήσουν με τις περισπούδαστες παραπομπές τους, ότι μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που είναι σε θέση να διαβάσουν αυτές τις παραπομπές, να ξέρουν ξένες γλώσσες και κυρίως να ξέρουν ιστορία της εκπαίδευσης. Αν λοιπόν κοπτόμαστε ότι η αναγκαιότητα της αλλαγής που προτείνεται στα νέα προγράμματα σπουδών είναι θέμα παιδαγωγικής ανάγκης, είναι καλό να λεχθεί ποιός τα είπε αυτά, πότε τα είπε και αν το όραμα της ελληνικής παιδείας είναι ο εξαμερικανισμός προπολεμικής παλιάς κοπής. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες της εφημερίδας μας περί τίνος πρόκειται ως προς τον μακαρίτη Dewey, είναι  ενδιαφέρον  να  λεχθεί ότι η περίφημη φιλοσοφία του πραγματισμού του βασίζεται σε μία αμίμητη φράση του: «ό,τι δεν μετριέται σε δολλάριο δεν αξίζει τον κόπο να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη»! Μπορεί να είμαστε αποικία χρέους υλικά λόγω του υπερδανεισμού μας, αλλά δεν χρειάζεται να γίνουμε και αποικία λοβοτομημένων δολλαριοπλήκτων η ευρωπλήκτων και να θεωρούμε νομική μας υποχρέωση να πείσουμε δικαίους και αδίκους ότι αυτό είναι το προοδευτικό μέλλον της παιδαγωγικής στην Ελλάδα.

Η Εκκλησία της Ελλάδος και οι Άγιοι Αρχιερείς που συμμετέχουν στον διάλογο πρέπει να προσέξουν, γιατί το παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένα χαρτιά. Όσο και να προσθέσουμε στοιχεία στον προετοιμαζόμενο φάκελο σπουδών από την Ορθοδοξία μέσα σε αυτό το γκεμπελιστικό πλαίσιο, το μόνο το οποίο θα καταφέρουμε είναι να γελοιοποιήσουμε και την Ορθοδοξία με υπογραφή μάλιστα της Ι. Συνόδου. Όταν η φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων είναι ότι όλα είναι σχετικά και δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, έχουμε την έναρξη της επιβολής ενός ριζοσπαστικού αθεϊσμού, ο οποίος ακολουθεί λογικά την αποδόμηση όλων των θρησκειών. Είναι καιρός εγρήγορσης, καιρός αποφάσεων και καιρός ενός όντως ριζοσπαστικού ΟΧΙ από κλήρο και λαό στο νέο αισχρό παιδομάζωμα εις βάρος της ελληνικής νεότητας. Επιπλέον ας λε­χθεί ως υποσημείωση ότι η ιδέα του να εκκοσμικευθεί η παιδεία στην Τουρκία  μέσω  του  πρα­γματισμού του Dewey ήταν «ευφυής» ιδέα του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο ίδιος ο John Dewey εκλήθη το 1923 από τον τότε Υπ. Δημόσιας Εκπαίδευσης Σεφά Μπέη και μετέβη στην Τουρκία. Παρέμεινε δύο μήνες περιοδεύοντας την Τουρκία και συνομιλώντας με Τούρκους εκπαιδευτικούς και υπέβαλε δύο εκθέσεις μία πρώτη πριν φύγει από την Τουρκία και μία δεύτερη πιο περιεκτική, όταν επέστρεψε στην Αμερική. Αν ο κεμαλισμός έχει και ελληνική έκδοση θα το δούμε σύντομα στις αίθουσες των ελληνικών σχολείων. Ελπίζουμε η ηγεσία του Υπ. Παιδείας να μη θέλει να συνδέσει το όνομά της με ένα τόσο παλιομοδίτικο αμερικανοκεμαλισμό.

Ορθόδοξος Τύπος

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟΣ!

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΝ ΜΙΑ ΨΥΧΗ, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αν μια ψυχή, είπε ο Γέροντας, θέλει να έχει καθαρή προσευχή και να μην αντιμετωπίζει πρόβλημα κατ’ αυτήν, πρέπει γνήσια κι αληθινά να βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν αγίους.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΡΙΞΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατάει σε επαφή με τον Θεό.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΗ ΖΗΛΕΥΕΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΝΕΣΕΙΣ, ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΙΣΧΥ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Αγάπη και ταπείνωση, σ’ αυτή τη συχνότητα εργάζεται ο Θεός!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στα κείμενα του στη αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε. Αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του. Όταν οι άλλοι μαθητές ήταν κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», αυτός ήταν παρών στην σύλληψή Του, στην δίκη και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του.

Και αυτός τίμησε την επιθυμία του Κυρίου και μέχρι την Κοίμηση της την φρόντιζε ως αληθινή του μητέρα. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την τριάδα τον μαθητών που είχε μαζί του ο Χριστός στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, στο όρος Θαβώρ, όπου «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», καθώς και στην Γεσθημανή, όπου προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του.

Ο Ιωάννης είναι ο συγγραφέας του 4ου κατά σειρά Ευαγγελίου στην Καινή Διαθήκη, το θεολογικότερο όλων και θεωρούμενο ως Ευαγγέλιο της αγάπης, καθώς επίσης τριών Καθολικών Επιστολών και της Αποκάλυψης.
Τη ζωή του κοντά στον Κύριο τη γνωρίζουμε μέσα από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Ο Ιωάννης συνέχισε έντονα την δράση του και μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Αυτός και ο Πέτρος ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν μετά την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος σε όλο τον κόσμο το λόγο του Κυρίου.
Η παράδοση, επίσης, μας λέει ότι ο Ιωάννης κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία, και ιδιαίτερα στην Έφεσο. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δομετιανού βασανίστηκε και εξορίστηκε στη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη. Σε μεγάλη ηλικία ξαναγύρισε στην Έφεσο όπου συνέγραψε το ευαγγέλιο του.

Ο Ιωάννης έζησε γύρω στα 100 χρόνια (κοιμήθηκε ειρηνικά γύρω στο 105 με 106 Μ.Χ.). Εκείνο, όμως, που αξίζει να αναφέρουμε, είναι η φράση που συνεχώς έλεγε στους μαθητές του: «Τεκνια, αγαπατε αλληλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.
Τη μνήμη του η εκκλησία μας τι γιορτάζει στις 8 Μαΐου και στις 26 Σεπτεμβρίου.

https://www.saint.gr

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!