ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ!

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Όσιος Ιωάνης ο Ρώσος

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.

Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του. Ήταν από εκείνους τους νέους, όπου τους σοφίζει η γνώση του Θεού, όπως κήρυξε ο σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ο δίκαιος είναι γνωστικός και στη νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Η φρονιμάδα πιο νέους ανθρώπους είναι σεβάσμια ωσάν να είναι φέροντες και ο καθαρός βίος τους κάνει ωσάν να είναι γέροντες πολύμαθοι».

Έτσι, λοιπόν, και ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους. Στον αφέντη του και σε όσους τον παρακινούσαν να αρνηθεί την πίστη του, αποκρινόταν με σθεναρή γνώμη ότι προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πέσει σε τέτοια φοβερή αμαρτία. Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».

Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.

Έμεινε, λοιπόν, ήσυχος ο μακάριος Ιωάννης από τις υποσχέσεις και απειλές του Οθωμανού κυρίου του, ο οποίος τον είχε διορισμένο στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του.

Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.

Συνέχεια έψαλλε τους λόγους του ιερού ψαλμωδού: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς». Ψαλμούς σιγόψαλλε και κατά την ώρα που ακολουθούσε πίσω από το άλογο του αφέντη του.

Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου.

Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. και ο Κύριος, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι.

Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.

Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τὰ ὑπερφυῆ ταῦτα σημεῖα συμβαίνουσι τοῖς ἁπλουστέροις τῇ διανοίᾳ καὶ θερμοτέροις τῇ ἐλπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικίων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς πιο οικίους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».

Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.

Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων και κάνοντας με προθυμία τα θελήματα του αγά.

Αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, κατά τα οποία έζησε ο μακάριος Ιωάννης με νηστεία, προσευχή και χαμευνία, πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος πάνω στα άχυρα του σταύλου, τον οποίο είχε αγιάσει με τις δεήσεις του και με την κακοπάθεια του σώματός του για το όνομα και την αγάπη του Χριστού.

Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι' αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730 μ.Χ.

Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο ναό του Αγίου Βασιλείου και τέλος στο ναό που ανεγέρθηκε προς τιμήν του. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα που εύρισκαν την θεραπεία τους.

Το Λείψανο του Οσίου βρίσκεται αδιάφθορο στο ομώνυμο Προσκύνημα Προκοπίου Ευβοίας. Η δεξιά του Οσίου βρίσκεται στη Μονή Παντελεήμονος Αγίου Όρους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στις 27 Μαΐου. 

http://www.saint.gr

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

ΑΓΕΥΣΤΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ!

Νέαι δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας προβληματίζουν εντόνως εκκλησιαστικούς κύκλους δια το πως δύναται να αποφασίζη άνθρωπος άγευστος Ορθοδοξίας δια την θρησκευτικήν εκπαίδευσιν. Συγκεκριμένως ο Υπουργός ερωτηθείς περί «θρησκείας» εδήλωσεν εις τον δίαυλον Esos της 8ης Μαΐου 2017:

«Με τη θρησκεία δεν ξέρω πως τα πάω. Τα πάω νομίζω πολύ δημιουργικά με τους θρησκευόμενους. Θεωρώ ότι είναι πολίτες που έχουν αυτές τις ανησυχίες  και αυτές τις πεποιθήσεις, φτάνει ο καθένας να μη παραβιάζει το χώρο του άλλου . Νομίζω συνυπάρχουμε. Υπάρχουν ακραία στοιχεία, αλλά θα πρέπει να τα αγνοήσουμε, για να  πάμε όλοι μαζί μπροστά”».

Την επομένην επίσκεψιν εις το Υπουργείον επραγματοποίησεν ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας. Ανεκοίνωσεν ότι η προσχολική αγωγή καθίσταται υποχρεωτική, ώστε από 4 μόλις ετών η Πολιτεία θα αναλαμβάνη την διαπαιδαγώγησιν των τέκνων. Αυτό μας εθύμισεν ολοκληρωτικά καθεστώτα, εις τα οποία από νήπια εγίνετο πλύσις εγκεφάλου, ώστε να μη δύναται να τα επηρεάση η οικογένεια. Σχετικώς εδήλωσεν ο κ. Τσίπρας:

«η μεγαλύτερη αλλαγή την οποία επιδιώκουμε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο της πατρίδας μας είναι να αλλάξουμε τη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Είναι να πιστέψουμε όλοι μας πρώτα οι γονείς και να το μεταλαμπαδεύσουμε αυτό και στους μαθητές ότι η πραγματική μαθησιακή διαδικασία γίνεται στο σχολείο».

Ανησυχητική ήτο η δήλωσις περί του νέου περιεχομένου των μαθημάτων εν γένει και των Θρησκευτικών:

«Πρέπει ήδη να γνωρίζετε όσοι είστε εκπαιδευτικοί συντάκτες ότι έχει γίνει μία συστηματική προετοιμασία σε νέα προγράμματα σπουδών, αλλά και στο συνοδευτικό εκπαιδευτικό υλικό ιδίως στην Ιστορία, στα Θρησκευτικά, στις Ξένες γλώσσες, στην Τεχνική Εκπαίδευση».

Δεν αιφνιδίασε τον Ο.Τ. η δήλωσις αυτή καθώς προ καιρού έχομεν κατ’ επανάληψιν ενημερώσει τους αναγνώστας και την Ιεραρχίαν ότι παρά τον προσχηματικόν διάλογον, ο οποίος σκοπόν είχε να μειώση τας αντιδράσεις, αι αποφάσεις έχουν ληφθή και το νέον πρόγραμμα οδεύει προς την μόνιμον εγκατάστασίν του εις τα σχολεία. Εμπαιγμός μέγας του πιστού λαού! Συμπαιγνία της Ιεραρχίας;

Η επιβεβαίωσις ήλθε προσφάτως, όταν αίφνης κατέστη γνωστόν ότι ο διάλογος επερατώθη μετά από έξι συναντήσεις! Εις τας συναντήσεις μετείχαν οι Μητροπολίται Ύδρας κ. Εφραίμ, Μεσογαίας κ. Νικόλαος και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, γνωστοί δια τα φρονήματά των. Ως σημειώνει εις το άρθρον του ο κ. Απόστολος Λακασάς εις την εφημερίδα «Καθημερινή» της 4ης Μαΐου 2017:

«Με πολλές διορθώσεις στα νέα προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών ολοκληρώθηκε ο διάλογος ανάμεσα στις επιτροπές του υπουργείου Παιδείας και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Οι δύο πλευρές παρουσιάζονται ικανοποιημένες, καθώς και η πλειονότητα των παρατηρήσεων της Εκκλησίας έγιναν δεκτές, ενώ δεν αλλοιώνεται η φιλοσοφία των νέων προγραμμάτων… Συγκεκριμένα, έχουν γίνει δεκτές από το ΙΕΠ οι προτάσεις για αλλαγές σε κεφάλαια άλλων θρησκειών, τα οποία παρουσιάζονταν συγκριτικά με τα αντίστοιχα κεφάλαια της Ορθοδοξίας. Αυτά τα θέματα μεταφέρθηκαν σε ξεχωριστό κεφάλαιο. Επίσης, έγιναν δεκτές παρατηρήσεις των ιεραρχών σε σχέση με τις δραστηριότητες και τις εργασίες που θα κάνουν οι μαθητές στο πλαίσιο των Θρησκευτικών. Πλέον, αναμένεται οι παρατηρήσεις αυτές να ενσωματωθούν στα νέα προσωρινά βιβλία –φάκελοι υλικού, όπως ονομάζονται– που θα διανεμηθούν στους μαθητές τον Σεπτέμβριο…».

Κατά Θείαν Πρόνοιαν ακριβώς την επομένην ημέραν εκυκλοφόρησεν ο Ο.Τ. με κύριον κεντρικόν θέμα του το ζήτημα των Θρησκευτικών. Συγκεκριμένα εις αυτό το άρθρον με τίτλον «ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ» με αδιάσειστα στοιχεία που εδράζοντο εις όσα ο λέκτωρ της Θεολογικής Σχολής των Αθηνών κ. Κουκουνάρας – Λιάγκης μέλος του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» και συνθεμελιωτής με τον κ. Στ. Γιαγκάζογλου των νέων προγραμμάτων έχει γράψει κατά καιρούς, αλλά και ισχυρίσθη εις την πρόσφατον ημερίδα του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» απεδείξαμεν ότι δεν είναι μόνον το περιεχόμενον συγκρητιστικόν, αλλά η ιδία η μεθοδολογία και φιλοσοφία είναι αυταί αι οποίαι καλλιεργούν εις τους μαθητάς ότι η αλήθεια είναι σχετική εις το ζήτημα της πίστεως εις τον Θεόν!

Νέα επιβαρυντικά στοιχεία

Οι δομήτορες του νέου προγράμματος δεν αποκρύπτουν τας προθέσεις των. Επληροφορήθημεν από την εφημερίδα «Χριστιανική» της 6ης Απριλίου 2017 δια ημερίδα με θέμα «Το μάθημα των θρησκευτικών σήμερα». Ο κ. Πάνος Νικολόπουλος, λέκτορας Νομικής ΕΚΠΑ ανεφέρθη στον «έωλο ισχυρισμό κάποιων νομικών κύκλων για άσκηση προσηλυτισμού των νέων ΑΠΣ και ποινική δίωξη όσων τα εφαρμόζουν». Η ποινική δίωξις όμως δύναται να ασκηθή εις όσους εφαρμόζουν το παλαιόν πρόγραμμα, όπως ετόνισαν τα μέλη του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» εις την πρόσφατον ημερίδα των. Ο κ. Μόσχος Δημήτριος, επίκουρος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών και πρόεδρος του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» «τόνισε την ανάγκη της κίνησης της διαδικασίας χειραφέτησης των νέων ανθρώπων στο μτθ, ώστε να συνομιλήσουν με τον αποκαλυπτόμενο Θεό»! Ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, υποψήφιος δια την θέσιν της δογματικής εις την Θεολογικήν Σχολήν Αθηνών, είπεν ότι «τα νέα ΑΠΣ στο μτθ υλοποιούν με πιο έντονο τρόπο τις αναφορές των παλαιοτέρων προγραμμάτων που εμπεριείχαν το άνοιγμα προς την ετερότητα καθώς και τις νεότερες τεχνικές διδασκαλίας διεξαγωγής του μαθήματος». Επομένως παραδέχεται ότι τα νέα προγράμματα στρέφονται προς την «ετερότητα» -με ο,τι αυτό σημαίνει- και ότι εφαρμόζουν νέας τεχνικάς, αι οποίαι ως απεκάλυψεν ο Ο.Τ. καλλιεργούν εις τον μαθητήν την ιδέαν ότι η αλήθεια είναι σχετική! Η κ. Βουλγαράκη Εύη ανέφερεν ότι «τα βιβλία που θα εκπονηθούν για το μτθ δεν μπορεί παρά να έχουν επικουρικό ρόλο στο μάθημα», δηλαδή ο διδάσκων θα έχη μεγάλην ελευθερίαν αυτενεργείας με ο,τι συνεπάγεται αυτό.

Ο νέος ρόλος της Εκκλησίας: ο ανθρωπισμός

Απολύτως συντονισμένος εις αυτήν την γραμμήν ο Σεβ. Δημητριάδος, φίλος άλλωστε των τριών Μητροπολιτών που εχειρίσθησαν το ζήτημα. Εις Θεολογικήν Ημερίδα, που διωργανώθη από το Γραφείον Επιθεωρήσεως Θρησκευτικών Μαθημάτων, Μέσης Εκπαίδευσης, Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, ωμίλησεν ο Σεβ. Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, με θέμα «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ». Παραθέτομεν χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Αυτές είναι οι προκλήσεις, οι οποίες θέτουν το ερώτημα της αναγκαιότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών. Ευεργετικές, κατά μίαν έννοια, προκλήσεις, καθώς μας καλούν να απεγκλωβιστού­­με από περιορισμένων οριζόντων συζητήσεις περί μορφής η μεθόδου, και να ανοιχτούμε σε ορίζοντες πλατείς, ορίζοντες πανανθρώπινους και φλέγοντες…

Τίποτε αυτονόητο δεν υφίσταται πλέον. Οι κοσμοϊστορικές αλλαγές που συνέβησαν πριν 1.700 χρόνια με άξονα το μήνυμα της αγάπης, της ανθρώπινης συμφιλίωσης και της αιώνιας ανθρώπινης προοπτικής που έφερε ο Χριστιανισμός, απαιτούν νέα μύηση συνοδευόμενη από εμβάθυνση πνευματικότητας, γνώση των παγκοσμίων συνθηκών και θερμό οραματισμό. Πάνω σε αυτές τις συνισταμένες μπορεί με άνεση να δομηθεί ένα μάθημα συνθέτοντας όλες τις τάσεις… Με δεδομένες τις παγκόσμιες εξελίξεις, καθίσταται σαφές πως όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε, να διαλεγόμαστε, να συνθέτουμε και να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα. Στεγανά σύνορα δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν υπάρχουν, πλέον, αμιγώς Εθνικά προβλήματα…

Επιτρέψτε μου να έχω μία υποψία: Οι μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το μάθημα, πέραν των αντικειμενικών εκκρεμοτήτων, ίσως και να υποδηλώνουν μία αμηχανία, μία εκκρεμότητα αν προτιμάτε, ως προς τον ρόλο της συνολικής Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη επιστροφής στα ουσιώδη, τα θεμελιώδη. Ένα μεγάλο όραμα, η διατύπωση η μάλλον η επαναδιατύπωση μιας μεγάλης αποστολής έχω την βεβαιότητα πως θα λύσει αυτομάτως πληθώρα θεμάτων. Και ως τέτοια έρχομαι να διατυπώσω την υπεράσπιση του μεγαλείου του ανθρώπου… Ένα νέο μάθημα θρησκευτικών καλείται να μιλήσει για τον Θεό, υπερασπιζόμενο τον άνθρωπο, ως ζωντανή εικόνα του Θεού δημιουργού».

Μετά από αυτά δικαίως ο Σεβασμιώτατος θα πρέπη να λάβη τον τίτλον του κήρυκος της παγκοσμιοποιήσεως και του ανθρωπισμού. Δυσ­τυχώς καμίαν σχέσιν δεν έχει ο ανθρωπισμός με το μήνυμα του Ευαγγελίου. Έχει λησμονήσει την πατερικήν διδασκαλίαν και έχει εκτραπή προς την κοινωνιολογίαν ο Σεβασμιώτατος με αποτέλεσμα να αλλοιώνη την ουσίαν της Εκκλησίας και να την εκφυλίζη εις θρησκευτικόν φιλανθρωπικόν καθίδρυμα.

Νομίζομεν ότι συνειδητοποιεί οιοσδήποτε δια ποίον λόγον έχει συνταχθή με τον σύνδεσμον «ΚΑΙΡΟΣ». Τα ίδια ακριβώς απηύθυνε εις τον χαιρετισμόν του προς το ακροατήριον ημερίδος με θέμα το μάθημα των Θρησκευτικών και την ενοριακήν κατήχησιν ο κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, μέλος του συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ». Η κ. Σοφία Καρεκλά εις την ανταπόκρισίν της δια την ιστοσελίδα orthodoxia.info της 5 Μαΐου 2017 μας αναφέρει και τον χαιρετισμόν, εις τον οποίον μεταξύ άλλων είπεν ο κ. Κωνσταντίνου:

«Και η Εκκλησία μπορεί να αποτελέσει τον παράγοντα εκείνον που θα κινητοποιήσει τον πνευματικό κόσμο να βρει το θάρρος, ώστε να προβάλει, μέσα σε μία εποχή απόλυτου ευτελισμού και απαξίωσης του ανθρώπινου προσώπου, τις διαχρονικές ανθρώπινες αξίες της αγάπης, του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης».

Εις την ιδίαν ημερίδα ο Γερμανός Καθηγητής που ωμίλησεν ήτο σαφής δια την πορείαν που θα ακολουθήση το μάθημα:

«Για τον κ. Schrοder, η θρησκευτική εκπαίδευση και αγωγή στο σχολείο θέτει συγκεκριμένους στόχους, όπως “να παρουσιάζει στους νέους ανθρώπους τις θρησκείες και τις ομολογίες ως υποδείγματα που κομίζουν προτάσεις και νοηματοδοτήσεις της ζωής. Να γνωρίζουν και να κατανοούν θρησκείες και ομολογίες, με τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση. Να κατανοήσουν τη σημασία που έχουν οι θρησκείες στη σύγχρονη κοινωνία και πως μπορεί να προσδιοριστούν οι σχέσεις μεταξύ Εκκλησιών, θρησκευτικών κοινοτήτων και πολιτείας”. Τέλος, υπογράμμισε ότι, “όλοι οι παραπάνω στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο όταν το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τις αρχές των θρησκευτικών κοινοτήτων, καθώς και όταν αυτού του είδους το μάθημα συνεργάζεται στενά με άλλες ομολογίες και άλλες θρησκείες”…».

Τραγικός επίλογος

Προσφάτως έλαβε μεγάλην δημοσιότητα κείμενον του κ. Θανάση Παπαθανασίου, μέλους του «ΚΑΙΡΟΥ», με τίτλον «Σχόλιο στο «Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα»», το οποίον εγράφη την Μ. Παρασκευήν και καταφέρεται εναντίον των Σεβ. Πειραιώς και Σεβ. Καλαβρύτων. Διαφωνούμεν με τα περισσότερα από τα οποία γράφει, συμφωνούμεν όμως με το ότι «Η Ιερά Σύνοδος, λοιπόν, πέραν του κινδύνου του Μελετίου δεν έχει νιώσει την ανάγκη να καλέσει κανέναν άλλον επίσκοπο, για κανέναν άλλο λόγο!». Ίσως είναι καιρός η Ιεραρχία να καλέση εις απολογίαν Μητροπολίτας, οι οποίοι κηρύττουν τον ανθρωπισμόν, Ιεράρχας οι οποίοι πριν την από έγκρισιν της Ιεραρχίας κατακλείουν τον διάλογον μη έχοντες γνώσιν περί της μεθοδολογίας που οδηγεί τους μαθητάς εις τον σχετικισμόν, Καθηγητάς που συνηγορούν εις το νέον παιδομάζωμα και θεολόγους, οι οποίοι την Μ. Παρασκευήν επιτίθενται εις Μητροπολίτας, τους οποίους κατηγορούν ότι Μεγάλη Εβδομάδα κάνουν τα ίδια με αυτούς!

Ορθόδοξος Τύπος

HΡΑΚΛΗΣ ΡΕΡΑΚΗΣ: ΑΓΩΓΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΟΙ «ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ» ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΠ

Hρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής

Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Αγωγή ανατροπής της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως σχεδιάζουν 
οι «υπεύθυνοι» της ανευθυνότητας του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ

Με κατάλυση των πνευματικών θεμελιακών δομών, ριζών και αξιών του ελληνικού λαού προχωρούν οι «ειδικοί» του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), βάζοντας, καθώς φαίνεται, ως προτεραιότητα της αγωγής, την αποδόμηση στα Θρησκευτικά, στην Ιστορία και στη Γλώσσα. Είναι παράδοξο και λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν συνέλληνες, οι οποίοι διατίθενται να εκτελέσουν και μάλιστα στο χώρο της Παιδείας, επιθετικά για την Ελλάδα σενάρια, τα οποία έχουν οργανωθεί από ανθελληνικές δεξαμενές σκέψης, σαν αυτές που εκπροσωπεί ο Κίσινγκερ. 

Ως γνωστό, ο Κίσινγκερ είχε πει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κ.τ.λ.».Όπως αντιλαμβάνονται πλέον όλοι οι Έλληνες, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, τα τελευταία χρόνια, προγραμματίζει την αγωγή των νέων μας, δυστυχώς, με άξονα σχεδιασμού την κατεύθυνση Κίσινγκερ, δηλαδή, θέτοντας σε εφαρμογή Προγράμματα που αποδομούν την ιστορική, θρησκευτική και γλωσσική ταυτότητα και συνείδηση των νεοελλήνων. Οι βαπτιζόμενοι ως ειδικοί ή εμπειρογνώμονες επί των εκπαιδευτικών Σχεδίων και Προγραμμάτων σχεδιάζουν, συντάσσουν, εγκρίνουν και επιβάλλουν πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ) στο Μάθημα των Θρησκευτικών,  που φαινομενικά εκφράζουν ένα δήθεν προοδευτισμό, διεθνισμό και πλουραλισμό. Στην ουσία, όμως, πρόκειται για διδασκαλία του διαθρησκειακού πνεύματος, που αντιμάχεται τη μονοθρησκειακή θρησκευτικότητα, όπως είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Με αυτά τα ΠΣ, οι μαθητές έρχονται  σε επαφή με τις θρησκείες και τις αξίες τους, χωρίς να έχουν γνωρίσει επαρκώς τη δική τους Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη δηλαδή, χωρίς να έχουν βάσεις της δικής τους παραδόσεως. Στα Προγράμματα αυτά, επίσης, γίνεται μία ανάμειξη όλων των θρησκευμάτων και ως ένα εξ αυτών διδάσκεται, πλημελέστατα βέβαια, η ορθόδοξη παράδοση και τα πιστεύω της και μάλιστα ως αξίες ισότιμες και ισάξιες με τις αξίες των θρησκειών. Ταυτόχρονα, γίνεται θεματική αντιμετώπιση του φαινομένου της θρησκείας, με την ταυτόχρονη παράθεση και σύγκριση ιδεολογιών, ομολογιών και θρησκειών. Το γεγονός αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο κατανόησης στα παιδιά όσο και επιστημονικής μεθοδολογίας. Συγκεκριμένα, η θεματική ανάλυση που προτείνεται καταργεί την ιστορική διάρθρωση της ύλης, με άμεσο αποτέλεσμα την αποσπασματικότητα, που παρουσιάζει η θεματική πραγμάτευση και την πλημμελή καλλιέργεια της συνείδησης, ως προς την ιστορική παρουσία και συνέχεια της χριστιανικής πίστεως. Με αυτό το συνονθύλευμα, από παιδαγωγικής πλευράς, καλλιεργείται στους μαθητές/τριεςη θρησκευτική ομογενοποίηση, η σχετικοποίηση, η σύγχυση και ο θρησκευτικός συγκρητισμός, ενώ, αν είναι δυνατό, οι δημιουργοί τους, με ιδιαίτερη επιμέλεια πασχίζουν, όχι μόνον να βαπτίζουν τα νέα ΠΣ ορθόδοξα, αλλά και να τα επιβάλουν προς όλες τις κατευθύνσεις ως ορθόδοξα. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με όσα διαπιστώνουν και υποστηρίζουν οι ίδιοι οι διακονούντες το μάθημα των Θρησκευτικών Θεολόγοι, διά της  Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ),τα νέα αυτά ΠΣ μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα των Θρησκευτικών, αποσυνδέοντάς τα εντελώς από τον πνευματικό χώρο της παραδόσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με το προτεινόμενο ΠΣ της Ιστορίας, το οποίο, κατά την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ),«μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος, εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του στόχους».Τα μέλη της Επιτροπής του Υπουργείου για την Ιστορία  επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση». «Τους διαφεύγει όμως», σύμφωνα με την ΠΕΦ, «ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική».Όπως και στα Θρησκευτικά, έτσι και στην Ιστορία χρησιμοποιοιείται το επιχείρημα του πλουραλισμού. Η Επιτροπή που επεξεργάζεται το ΠΣ της Ιστορίας κάνει λόγο για «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα». Η ΠΕΦ, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι αυτό«συνιστά διατύπωση αντιφατική και αμφιλεγόμενη. Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες, που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές, παράλληλα με την εθνική ταυτότητα. Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια της ελληνικής συνείδησης». Ως προς τη καλλιέργεια και διαμόρφωση της ιστορικής αυτοσυνειδησίας, οι Φιλόλογοι υποστηρίζουν ως «παιδαγωγικά αναγκαία τη γραμμική χρονικά διάταξη της ύλης, από το απώτατο παρελθόν προς τη σύγχρονη εποχή, γιατί αυτή η μέθοδος παρουσιάζει αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια, διευκολύνει την κατανόηση του χρόνου από τους μαθητές και συνεισφέρει στην καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και της εθνικής ταυτότητας». Το πρόβλημα της θεματικής και εννοιολογικής διάταξης της ύλης, που υπάρχει στο νέο ΠΣ των Θρησκευτικών, υπάρχει και στο ΠΣ της Ιστορίας, γεγονός που δείχνει ότι χρησιμοποιείται η ίδια μέθοδος αποδόμησης και στα δύο μαθήματα. Όπως αναφέρουν οι Φιλόλογοι, η διδασκαλία της ιστορίας, ως θεματική ιστορία, «μπορεί να έχει παιδαγωγικό και μαθησιακό αποτέλεσμα μόνον, εάν είναι ήδη γνωστό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο». Ως προς το θέμα της αναμείξεως της διδασκαλίας της ελληνικής Ιστορίας με τη διδασκαλία άλλων λαών, η ΠΕΦ σημειώνει ότι «παιδαγωγικά ωφέλιμο είναι να γνωρίσουν οι μαθητές τους εξω-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και την ιστορία λαών πέρα από τα όρια του Δυτικού πολιτισμού, εφόσον όμως προηγουμένως έχουν γνωρίσει σε βάθος την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να είναι στόχος, όχι όμως ο κυρίαρχος. Οι προτάσεις της Επιτροπής δημιουργούν παιδαγωγικά ζητήματα, εφόσον υπονομεύουν τη διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας. Η Ιστορία είναι μια επιστήμη με αντικείμενο και μέθοδο, η οποία αναζητά την αντικειμενικότητα και την αλήθεια γεγονότων, φαινομένων και διαδικασιών του παρελθόντος με κριτήριο την αιτιακή εξήγηση και ερμηνεία. Η νέα αντίληψη για την Ιστορία και τη διδασκαλία της, που κυριαρχεί στα Προγράμματα Σπουδών του ΙΕΠ, καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες».

http://aktines.blogspot.gr 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνει. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώσει την ψυχή του.

Ο ΔΕ ΕΙΠΕ: ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΗ ΠΛΑΝΗΘΗΤΕ!