«ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ», ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ...ΟΔΕΥΕΙ ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Η πρωτοβουλία 1.000.000 πολιτών «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά» οδεύει επιτυχώς προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο! Πανευρωπαϊκό χαστούκι στους υποστηρικτές γάμων των ομοφυλοφίλων και ταυτότητας του κοινωνικού φύλου

Μεγάλη νίκη των λαών της Ευρώπης επιτεύχθηκε, ώστε να οδεύσει προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η έννοια της Οικογένειας, που σημαίνει μόνο τον φυσικό δεσμό ΑΝΔΡΑ, ΓΥΝΑΙΚΑΣ και ΠΑΙΔΙΩΝ.

Όχι συμβιώσεις του ιδίου φύλου ή άλλου είδους !

Σύμφωνα με την ανακοίνωση τύπου της 8.6.2017 από την Οργανωτική Επιτροπή της Πανευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας «MumDudKids» έχουν συγκεντρωθεί άνω του 1.000.000 εγκύρων υπογραφών. Επίσης εκπληρώνονται και όλα τα υπόλοιπα κριτήρια για να εισαχθεί το ζήτημα του Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η ξεκάθαρη αυτή στάση των λαών της Ευρώπης από 14 Χώρες έρχεται σε συνέχεια της πολύ σημαντικής αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου C‑443/15 /24.11.2016, ότι ο ορισμός του γάμου ως ένωση ανάμεσα σε ένα άνδρα και μια γυναίκα δεν αποτελεί διάκριση και ότι τα Κράτη-Μέλη δεν υποχρεούνται να υιοθετήσουν ίδιου φύλου «γάμο» ή «αστική/πολιτική σχέση.

Από τα παραπάνω αποκαλύπτεται η παραπλάνηση που γίνεται ως συστηματική πλύση εγκεφάλου στην ελληνική κοινή γνώμη από μεγάλα ΜΜΕ, Πολιτικά Κόμματα, ΜΚΟ, Χορηγούς παρελάσεων τύπου Pride και άλλους φορείς του εσωτερικού και εξωτερικού, ότι η υποτιθέμενη επέκταση του πολιτικού γάμου και της υιοθεσίας στους ομοφυλοφίλους αποτελεί δήθεν πρόοδο των δικαιωμάτων τους. Δεν είναι πρόοδος αλλά ... ανατροπή της φυσικής τάξης, αντίθετη με τη συνείδηση των λαών.

Επίσης η νίκη αυτής της πρωτοβουλίας αποδομεί και την προσπάθεια επιβολής των εμφύλων ταυτοτήτων και την θεωρία του δήθεν κοινωνικού φύλου (gender). Η φυσική οικογένεια απαιτεί διακριτούς ρόλους, σύμφωνα με τις ικανότητες και τα χαρίσματα του φυσικού φύλου του κάθε συζύγου που συμμετέχει σ΄ αυτήν. Αυτοί που κραυγάζουν για δικαιώματα και δημοκρατία, ας γνωρίζουν ότι οι λαοί δεν θέλουν τη διαστροφή καλυμμένη πίσω από διεκδικήσεις δικαιωμάτων.

Οι λαοί αντιστέκονται στην μεθοδευμένο διασυρμό της αληθινής οικογένειας.

http://kaini-ktisis.blogspot.gr

ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Η δημοσίευση των Φακέλων Μαθήματος για τα Θρησκευτικά επιβεβαίωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, την μεγάλη αλλαγή του μαθήματος των Θρησκευτικών που οδηγεί σε σύγχυση και ανατρέπει εκ βάθρων το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος. Οι Φάκελοι Μαθήματος, με υπερβολικό αριθμό σελίδων ο καθένας, είναι συλλογές υλικού (κείμενα, ποιήματα, τραγούδια, φωτογραφίες, κ.α.) που έχει συνταχθεί από ποικίλους συγγραφείς και παρατίθεται χωρίς συνοχή και λογική σειρά. Τα κείμενα της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων διαδέχονται κείμενα και τραγούδια κοσμικών συγγραφέων και καλλιτεχνών, άγευστα της ορθόδοξης θεολογίας και ζωής.

Η πνευματική ζωή συγχέεται με τις κοσμικές αντιλήψεις για όλα τα ζητήματα, οι θρησκείες της πλάνης αντιμετωπίζονται εξισωτικά με την αποκαλυφθείσα Αλήθεια του Τριαδικού Θεού.

Πέραν όμως του πλήθους προβληματικών στοιχείων των Φακέλων Μαθήματος υπάρχει μία σοβαρότατη δομική και ουσιαστική αλλαγή όλου του περιεχομένου του. Την είχε περιγράψει πολύ εύστοχα ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος και τώρα επιβεβαιώνεται πλήρως. Έγραφε ο Μητροπολίτης Ιερόθεος: «Πρέπει νά ὑπογραμμισθῆ ὅτι τό προηγούμενο Πρόγραμμα ἦταν Ἀναλυτικό, ὅπως ἴσχυε, κατά τούς εἰδικούς, ἐδῶ καί 2.500 χρόνια στόν χῶρο μας, δηλαδή σέ αὐτό τό Πρόγραμμα ὑπάρχει μιά ἱστορική δόμηση τῆς ὕλης τῶν μαθημάτων ἀπό τήν ἀρχαία ἐποχή μέχρι σήμερα.

Γιά παράδειγμα, γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀρχίζει ἡ διδασκαλία ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, προχωρεῖ στήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, καταγράφει ὅλα τά ἐκκλησιαστικά γεγονότα, ἀντιμετωπίζει τίς ἄλλες Ὁμολογίες καί Θρησκεῖες καί φθάνει μέχρι τήν ἀντιμετώπιση συγχρόνων θεμάτων.

Ὅμως, τό Πρόγραμμα Σπουδῶν πού εἰσήχθη στά Σχολεῖα μέ ὑπουργική ἀπόφαση, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, ἀνατρέπει αὐτήν τήν ἀναλυτική μεθοδολογία καί εἰσάγει τήν θεματική μεθοδολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τό μάθημα διδάσκεται κατά θέματα, γιά παράδειγμα, τί εἶναι ἡ προσευχή καί πῶς προσεύχονται οἱ ὀπαδοί διαφόρων θρησκειῶν. Πρόκειται γιά μιά μεγάλη ἀλλαγή πού ἐπιφέρει τήν σύγχυση καί ἀνατρέπει τόν τρόπο διδασκαλίας στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν».

http://thriskeftika.blogspot.gr 

ΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

DENZEL WASHINGTON: ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ, ΒΑΛΕ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΕΣΑ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΪ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙΣ!

ΠΡΟΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Σειρὰ ἔχει τώρα, μετὰ τὸ μάθημα τῶν Θρη­σκευτικῶν, τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας. Πρόσ­φατα ἡ εἰδικὴ ἐπιτροπὴ ὑπὸ τὸν καθηγητὴ Π. Βόγλη, στὴν ὁποία ἀνετέθη ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ) ἡ ἐκπόνηση νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν γιὰ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας, κατέθεσε τὸ Σχέδιο Προγραμμάτων Σπουδῶν γιὰ τὸ μάθημα αὐτό, τὸ ὁποῖο καὶ ἐτέθη σὲ δημόσια διαβούλευση.

Σύμφωνα μὲ τοὺς εἰσηγητὲς τοῦ νέου προγράμματος, οἱ γενικοὶ σκοποί του πρέπει «νὰ βασιστοῦν στὴν ἀναζήτηση τοῦ παρελθόντος στὴ βάση τῆς ὑποκειμενικῆς ἀφήγησης καὶ σχετικῆς ἀλήθειας καὶ τῆς νέας ἀντίληψης γιὰ τὸ χρόνο (...). Νὰ ὑπάρχει διαφορετικὴ ροὴ τῶν γεγονότων, ἀντίθετη ἀπὸ τὴ γραμμικὴ ἱστορία καὶ ὑπέρβαση τοῦ ἐθνοκεντρισμοῦ καὶ τῆς μοναδικῆς ἀλήθειας». Τὸ πρόγραμμα πρέπει νὰ εἶναι «μαθητοκεντρικό, νὰ ἔχει αὐτονομία σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ νὰ στηρίζεται στὴ δημοκρατικὴ συνεργασία μέσα στὴν τάξη. Βασικὸ ἐργαλεῖο δὲν θὰ εἶναι τὸ ἐγχειρίδιο Ἱστορίας, ἀλλὰ οἱ θεματικοὶ φάκελοι (...)». Σημειωτέον ὅτι τὸ σχέδιο τοῦ νέου προγράμματος προβλέπει κατὰ κύριο λόγο τὴν ἐνασχόληση μὲ τὴ Νεότερη καὶ ἰδίως τὴ Σύγχρονη Ἱστορία, σὲ βάρος τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ τῆς Βυζαντινῆς. Ἀπὸ τὴ Νεότερη Ἱστορία ὑποβαθμίζεται ἡ Τουρκοκρατία καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση.

Πολὺ σημαντικὲς εἶναι οἱ παρατηρήσεις τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Φιλολόγων» (ΠΕΦ) ἐπὶ τοῦ σχεδίου τοῦ νέου προγράμματος. Ἡ ΠΕΦ «ἐκφράζει τὴ συνολική της ἀντίθεση στὸ προτεινόμενο σχέδιο, τὸ ὁποῖο μεταβάλλει ριζικὰ τὸν χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας ἐκτρέποντάς το πρὸς κατευθύνσεις ποὺ δὲν πληροῦν τοὺς ἐπιστημονικοὺς καὶ παιδαγωγικούς του στόχους». Ἡ ΠΕΦ ἀσκεῖ ἐποικοδομητικὴ κριτικὴ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σχεδίου μὲ θέσεις πολὺ ἀξιόλογες, ὅπως οἱ παρακάτω:

«Σύμφωνα μὲ τὸ προτεινόμενο ΠΣ (Πρόγραμμα Σπουδῶν) κάθε ἐκπαιδευτικὸς μπορεῖ νὰ διδάσκει ὅ,τι τοῦ εἶναι ἀρεστό (...). Ἡ ἐπιλογὴ θεμάτων μόνο φαινομενικὰ εἶναι δημοκρατικὴ ἐνέργεια. Στὴν πραγματικότητα ἀ­ποδομεῖ τὸν ἑλληνικὸ ἱστορικὸ κορμό, προβάλλει τὰ ἐπιμέρους καὶ τὰ περιφερειακὰ ἔν­αντι τῶν βασικῶν ἱστορικῶν ζητημάτων.

Τὰ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς ἐπισημαίνουν: “Θέλουμε πολίτες μὲ ἱστορικὴ σκέψη καὶ συνείδηση”. Τοὺς διαφεύγει ὅμως ὅτι πρώτιστο μέλημα τῆς Πολιτείας εἶναι ἡ διαμόρφωση πολιτῶν μὲ ἱστορικὴ σκέψη καὶ ἐθνικὴ συνείδηση, παράλληλα μὲ τὴν ἱστορική.

Ἡ ἀναφορὰ σὲ “πλουραλιστικὴ καὶ ἀνεκτικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα” συνιστᾶ διατύπωση ἀντιφατικὴ καὶ ἀμφιλεγόμενη. Ὁ πλουραλισμὸς τῶν ἀπόψεων καὶ ἡ ἀνεκτικότητα τοῦ διαφορετικοῦ εἶναι ἀξίες, ποὺ πρέπει νὰ καλλιεργηθοῦν στοὺς μαθητὲς παράλληλα μὲ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα.

Θεωροῦμε παιδαγωγικὰ ἀναγκαία τὴ γραμμικὴ χρονικὰ διάταξη τῆς ὕλης ἀπὸ τὸ ἀπώτατο παρελθὸν πρὸς τὴ σύγχρονη ἐποχή, γιατὶ αὐτὴ ἡ μέθοδος παρουσιάζει ἀδιάσπαστη τὴν ἱστορικὴ συνέχεια, διευκολύνει τὴν κατανόηση τοῦ χρόνου ἀπὸ τοὺς μαθητὲς καὶ συνεισφέρει στὴν καλλιέργεια τῆς ἱστορικῆς συνείδησης καὶ τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας».

Καὶ καταλήγουν οἱ ὀξύτατες παρατηρήσεις τῆς ΠΕΦ: «Τελικὰ σκοπὸς τῆς διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀποδόμηση καὶ ἡ ἰδεολογικὴ κατασκευὴ τῆς Ἱστορίας, γιατὶ ἀποκλίνει ἀπὸ τὴ μάθηση καὶ γνώση καὶ ὁδηγεῖ στὴ σύγχυση, τὸ χάος» (www.esos.gr, 15 καὶ 17-5-2017).

Ἐνορχηστρωμένη λοιπὸν ἐπίθεση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ τὸ ΙΕΠ σὲ ὅλα τὰ μέτωπα γιὰ ἀποδομήσεις ταυτοτήτων: θρησκευτικῆς, ἱστορικῆς, ἐθνικῆς, μέχρι καὶ ἔμ­φυλης. Ἀλλὰ πόσο ἀκόμη θὰ ἐπιχειροῦν τὶς ἐθνικὲς βεβηλώσεις τους; Ἂς σηκωθοῦμε ἐ­πά­νω ἀπὸ τὸ μούδιασμα ποὺ μᾶς διακατέχει. Ἂς βρεθοῦμε οἱ θεματοφύλακες τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς Φυλῆς μας. Τῆς Φυλῆς τούτης, τῆς τίμιας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ” 

ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

Με την εορτή των Αγίων Πάντων εορτάζουν κι όσοι αγίασαν από το Άγιο Πνεύμα, οι Προπάτορες και οι Πατριάρχες, οι Προφήτες και οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Ιεράρχες, οι Ιερομάρτυρες και οι Οσιομάρτυρες, οι Όσιοι και οι Δίκαιοι και όλες γενικά οι άγιες Γυναίκες και οι υπόλοιποι ανώνυμοι Άγιοι.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Ο Άγιος αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο - Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 μ.Χ. στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο καθώς ο πατέρας του ήταν Ρωμαιοκαθολικός ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο. Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1903 μ.Χ. και παρακολουθεί μαθήματα οφθαλμολογίας. Το 1904 μ.Χ., με το ξέσπασμα του Ρωσο - Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Εκεί συναντήθηκε και με την Άννα Βασιλίεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία. Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετά σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρέπει στις εγχειρήσεις των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων.

Το 1917 μ.Χ. ο Βαλεντίν εκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης. Η ρωσική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η εκκλησία βρέθηκε στο στόχαστρο των Μπολσεβίκων. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τότε ο Βαλεντίν συνελήφθη για πρώτη φορά. Αιτία ήταν η συκοφαντία ενός νοσοκόμου. Με τη βοήθεια του Θεού αποκαλύφθηκε η αλήθεια και ο γιατρός αφέθηκε ελεύθερος. Η περιπέτεια αυτή όμως, παρά το αίσιο τέλος της, αναστάτωσε την Άννα, η οποία έπασχε ήδη από φυματίωση, και η υγεία της επιδεινώθηκε σε βαθμό που λίγες ημέρες αργότερα υπέκυψε. Μετά τον θάνατό της ο γιατρός εμπιστεύτηκε τα παιδιά του στη Σοφία Σεργκέγεβνα, μια πιστή νοσοκόμα, η οποία τους στάθηκε σαν δεύτερη μητέρα για πολλά χρόνια. Ο Βαλεντίν ήταν πολύ πιστός και αυτό ήταν έκδηλο στον τρόπο που εργαζόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν οι πρώτες αντιδράσεις από τους εκπροσώπους του αθεϊστικού καθεστώτος. Στο μεταξύ στους διωγμούς προστίθεται και η πληγή της «ζώσης εκκλησίας» που σκοπό είχε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κράτους διαιρώντας τους κληρικούς και τους πιστούς, και να τους απομακρύνει από την αληθινή πίστη. Σ' αυτή την εποχή των δοκιμασιών για την Εκκλησία, ο γιατρός συμμετείχε ενεργά στη ζωή της εκκλησίας.

Όταν κατηγορήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν Ιννοκέντιος από τους σχισματικούς, ο γιατρός υπερασπίστηκε με σθένος την κανονική τάξη. Ο αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος, εντυπωσιασμένος από την παρρησία του Βαλεντίν, του προτείνει να γίνει ιερέας. Πράγματι, η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1921 μ.Χ. και μια εβδομάδα αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Το καλοκαίρι του 1923 μ.Χ. η «ζώσα εκκλησία» κάνει την επίθεσή της και εκτοπίζει τον επίσκοπο Ιννοκέντιο. Ο κλήρος και ο λαός της Τασκένδης, όντας στο έλεος των σχισματικών, εκλέγουν στη θέση του επισκόπου τον π. Βαλεντίν Βόινο - Γιασενέτσκι. Η κουρά του σε μοναχό έγινε κρυφά στο σπίτι του ιερέα - καθηγητή. Καταλληλότερο όνομα για το νέο επίσκοπο κρίθηκε εκείνο του αποστόλου, ευαγγελιστή, αγιογράφου και ιατρού Λουκά.

Στη συνέχεια, ταξίδεψε ως Πεντζικέντ για να χειροτονηθεί επίσκοπος. Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και πολύ σύντομα ο επίσκοπος Λουκάς συνελήφθη. Κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Στη φυλακή είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει και το σύγγραμμά του: «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων», το οποίο όμως δεν εκδόθηκε για πολλά χρόνια, παρόλη τη σημασία του για την ιατρική επιστήμη, επειδή ο συγγραφέας επέμεινε να γραφεί στο εξώφυλλο το αρχιερατικό του αξίωμα. Στο διάστημα της απουσίας του οι εκπρόσωποι της «ζώσης εκκλησίας» κατέλαβαν τις εκκλησίες, μα ο λαός, πιστός στις συμβουλές του ποιμένα του, απείχε από τους ναούς.

Λόγω της μεγάλης του επιρροής οι υπεύθυνοι της G.P.U. («Κρατική Πολιτική Διεύθυνση») αποφάσισαν να απομακρύνουν τον επίσκοπο Λουκά από την Τασκένδη. Την ώρα της αποχώρησής του πλήθος κόσμου στάθηκε στις γραμμές του τρένου προκειμένου να εμποδίσει την αναχώρηση. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις και ο επίσκοπος Λουκάς πήρε τον μακρύ και βασανιστικό δρόμο της εξορίας. Φυλακίζεται κάτω από άθλιες συνθήκες στη Μόσχα. Εκεί διαπιστώνει τα πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή. Παρόλες τις κακουχίες, η συμπεριφορά του επισκόπου απέναντι σε όλους τους κρατουμένους προκαλούσε το σεβασμό ακόμη και των πιο αρνητικών. Ενώ οι γιατροί βεβαίωναν πως η κατάσταση της υγείας του δεν το επιτρέπει, ο επίσκοπος Λουκάς αναχώρησε εξόριστος για τη Σιβηρία. Το καθεστώς τον εγκαθιστά στην πόλη Γενισέισκ, για να τον στείλει αργότερα ακόμη 2000 χλμ μακρύτερα στην πόλη Τουρουχάνσκ.

Και στο νέο τόπο της εξορίας δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονταν, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες. Ο λαός του Τουρουχάνσκ τον περιέβαλλε με πολύ αγάπη και σεβασμό. Αυτό ήταν αρκετό για τους αθέους που σχεδίασαν νέα εξορία για τον επίσκοπο - γιατρό, αυτή τη φορά τον έστειλαν πέρα από τον αρκτικό κύκλο, στο χωριό Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει. Η υγεία του επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν πολύ επικίνδυνη για τη ζωή του. Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του. Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω τις αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, δύο μήνες αργότερα, με αιτία το θάνατο ενός αγρότη οι κάτοικοι του Τουρουχάνσκ ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν την επιστροφή του επισκόπου. Οι αρχές δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσουν. Έτσι ο επίσκοπος Λουκάς, που από όραμα είχε ειδοποιηθεί για το πέρας της δοκιμασίας του, επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ και συνέχισε απερίσπαστος τις ασχολίες του για οκτώ ακόμη μήνες, μέχρι, δηλαδή, το τέλος της εξορίας του. Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν ξέχασε ποτέ τα παιδιά του και επικοινωνούσε μαζί τους όσο πιο συχνά μπορούσε. Στο Κρασνογιάρσκ παρουσιάζεται στη G.P.U. για ανάκριση. Εκεί ο βοηθός του διοικητή ανακοίνωσε στον επίσκοπο πως μπορούσε να πάει όπου ήθελε, ήταν ελεύθερος.

Όπως ήταν φυσικό ο επίσκοπος ξεκίνησε για την Τασκένδη. Δυστυχώς εκεί αντιμετωπίζει τις συκοφαντίες ακόμη και συνεργατών του, γεγονός που τον οδήγησε σε παραίτηση από την έδρα του επισκόπου. Στην Τασκένδη συνεχίζει τις φιλανθρωπίες του, μα οι αντίπαλοί του δεν έπαψαν να ψάχνουν ευκαιρία για να τον διώξουν. Η αφορμή δεν άργησε να βρεθεί και ο επίσκοπος βρέθηκε πάλι υπόλογος απέναντι στα κομματικά στελέχη. Ο σκοπός αυτή τη φορά ήταν να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από το ιερό του αξίωμα. Μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις και απεργίες πείνας και αφού πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, ο επίσκοπος, εξορίστηκε για μια ακόμη φορά στη Βόρεια Ρωσία. Οι δραστηριότητές του εκεί ενόχλησαν όχι μόνο τις αρχές αλλά και τους κατοίκους.

Σύντομα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να πάει στο Λένινγκραντ. Μετά την ανάρρωσή του πέρασε μια μακρά περίοδο δοκιμασιών και περιπλανήσεων. Οι εκπρόσωποι του Κόμματος πιέζουν τον επίσκοπο να εγκαταλείψει την ιερωσύνη. Στην περίοδο αυτή της πνευματικής δοκιμασίας αρχίζει να χάνει την όραση από το αριστερό μάτι λόγω αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα. Επίσης, τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» εκδίδονται χωρίς να αναγραφεί το αξίωμά του. Εν καιρώ επανακτά την εσωτερική γαλήνη, που είχε στερηθεί, και περνά δύο χρόνια ηρεμίας και ειρήνης κοντά στα παιδιά του. Ο επίσκοπος Λουκάς ήταν 60 ετών, όταν συνελήφθη για τέταρτη φορά. Από το φάκελλο που διατηρούσαν στην Ασφάλεια, μπορούμε να γνωρίζουμε τις δραστηριότητές του. Ενώ από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, έδινε και το μισθό του σε αγαθοεργίες, δηλαδή βοηθούσε όσους φτωχούς, άπορους και εξόριστους ανθρώπους τύχαινε να γνωρίζει. Οι φιλανθρωπικές ενέργειές του ενόχλησαν και πάλι το καθεστώς που τον συνέλαβε εκ νέου και τον οδήγησε στη Σιβηρία.

Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 μ.Χ. τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο επίσκοπος - γιατρός, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών. Τα Κόμμα αναγνωρίζει την αξία του ως γιατρού και τον διορίζει αρχίατρο του στρατιωτικού νοσοκομείου και σύμβουλο όλων των νοσοκομείων της περιοχής. Παρόλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα. Την Άνοιξη του 1942 μ.Χ. αλλάζει η στάση της πολιτείας απέναντι στον ίδιο, αλλά και απέναντι στην Εκκλησία. Σε όλη την επικράτεια της Ρωσίας ανοίγουν εκκλησίες και ο λαός βρίσκει καταφύγιο στους ναούς από την παραφροσύνη του πολέμου. Για να καλυφθούν οι υπάρχουσες ανάγκες ο επίσκοπος Λουκάς προάγεται σε αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ. Οι Γερμανοί υποχωρούν και ο αρχιεπίσκοπος μεταφέρεται δυτικότερα, στο Ταμπώφ. Εκείνη την εποχή είναι υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία. Η Εκκλησία για να τον διευκολύνει τον μεταθέτει στην Αρχιεπισκοπή Ταμπώφ και Μιτσούρινσκ.

Το 1946 μ.Χ. ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς βραβεύθηκε με το βραβείο Στάλιν για την ηρωική εργασία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και για την μεγάλη προσφορά του στην ιατρική επιστήμη. Στα 70 του χρόνια γίνεται αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Εκεί το έργο του είναι δύσκολο. Η φτώχεια έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά, στο σπίτι του, τους άπορους της περιοχής. Στρέφει το ενδιαφέρον του στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς τον αποκλείουν από κάθε επιστημονικό συνέδριο. Κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανοίξουν εκκλησίες. Ταυτόχρονα προσπαθεί να πατάξει την αμέλεια και την αδιαφορία των ιερέων τονίζοντας πως πρέπει οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους πιστούς. Παράλληλα εξασκεί το έργο του ιατρού προσφέροντας αναργύρως τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα άνθρωπο. Ακολουθώντας το υπόδειγμα του Θεανθρώπου όλη του τη ζωή «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος».

Με τη βελτίωση στις σχέσεις Εκκλησίας - Κράτους ο αρχιεπίσκοπος βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του ασχολία, δηλαδή το κήρυγμα. «Θεωρώ βασικό αρχιερατικό μου καθήκον να κηρύττω παντού και πάντα το Χριστό». Σημειώνει ο ίδιος. Από τα κηρύγματά του καταγράφηκαν περίπου 750, τα οποία αποτέλεσαν 12 τόμους (4500 σελίδες), και έχουν χαρακτηριστεί «εξαιρετικό φαινόμενο στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία». Την Άνοιξη του 1952 επιδεινώνεται η όρασή του, ενώ στις αρχές του 1956 τυφλώνεται οριστικά.

Το 1953 μ.Χ. τον Στάλιν διαδέχεται ο Νικήτας Κρουτσώφ, ο οποίος ξεκίνησε νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας που κορυφώνονται το 1959 μ.Χ. Ο Αρχιεπίσκοπος μεριμνά για το ποίμνιό του και προσπαθεί να του δώσει κουράγιο. Εκείνη την εποχή γράφει στο μεγαλύτερο γιό το Μιχαήλ: «Είναι όλο και πιο δύσκολο να διευθύνει κανείς τις υποθέσεις της Εκκλησίας. Οι εκκλησίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, δεν υπάρχουν ιερείς και ο αριθμός του όλο και ελαττώνεται...Κατά τόπους η αντίδραση φτάνει μέχρι εξεγέρσεως κατά της αρχιερατικής εξουσίας μου. Δεν μπορώ να το υποφέρω στα ογδόντα μου χρόνια. Αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου, συνεχίζω το δύσκολο έργο μου». Η αγάπη του κόσμου προς τον αρχιεπίσκοπο Λουκά ήταν έκδηλη. Ακόμα και αλλόθρησκοι η άπιστοι τον έβλεπαν με σεβασμό. Ο αρχιεπίσκοπος είναι ήδη 84 ετών. Διαισθάνεται πως το τέλος του πλησιάζει. Τα Χριστούγεννα του 1960 μ.Χ. λειτουργεί για τελευταία φορά και για τον καιρό που απομένει, περιορίζεται στο να κηρύττει. Τελικά την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961 μ.Χ., ημέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες της Αγίας Ρωσίας, κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκοπος - γιατρός Λουκάς Βόινο - Γιασενέτσκι. Παρά την έντονη αντίδραση των Κομματικών, η κηδεία του αρχιεπισκόπου μετατράπηκε σε λαϊκή επανάσταση.

Η Ε.Π. Λέικφελντ περιγράφει: «Οι δρόμοι πλημμύρησαν από γυναικούλες με άσπρα μαντίλια στα κεφάλια. Προχώρησαν σιγά - σιγά μπροστά από τη σορό του Δεσπότη. Ακόμη και οι γερόντισσες δεν πήγαιναν πίσω. Τρείς σειρές τεντωμένων χεριών λες και οδηγούσαν το αυτοκίνητο. Ο δρόμος μέχρι και το κοιμητήριο ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα. Και μέχρι την πόρτα του κοιμητηρίου ακουγόταν πάνω από τα κεφάλια με τα άσπρα μαντίλια, ο ύμνος: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Ό,τι και να έλεγαν σε αυτό το πλήθος, όσο κι' αν προσπαθούσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν, η απάντηση ήταν μία, κηδεύουμε τον αρχιεπίσκοπό μας».

Το Νοέμβριο του 1995 μ.Χ. ανακηρύχτηκε άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία. Στις 17 Μαρτίου 1996 μ.Χ. έγινε με επισημότητα η ανακομιδή των λειψάνων του, που τέθηκαν για λαϊκό προσκύνημα στο ναό του κοιμητηρίου, αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Τα λείψανά του εξέπεμπαν μιάν άρρητη ευωδία, ενώ πολλοί ασθενείς θεραπεύτηκαν θαυματουργικά. Τρείς μέρες αργότερα, στις 20 Μαρτίου 1996 μ.Χ., τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον Ι. Ναό Αγ. Τριάδος. Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου επέτειο της κοιμήσεώς του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο Άγιος Λουκάς ήταν στο Γενισέισκ επιχείρησε μια πρωτοποριακή και δυσκολότατη επέμβαση. Του έφεραν ένα νέο άνδρα με βαριά νεφρική ανεπάρκεια σε απελπιστική κατάστασή. Ο επίσκοπος γιατρός, μην έχοντας άλλη λύση, αποφάσισε να κάνει μια «ηρωική» επέμβαση κι επεχείρησε μεταμόσχευση νεφρού από μοσχάρι στο νεαρό ασθενή, παρά τα πενιχρά μέσα που διέθετε. Ο γιατρός που διηγήθηκε το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζει επιτυχημένη την επέμβαση, δίχως άλλες λεπτομέρειες για το πόσο έζησε ο ασθενης, τα μετεγχειρητικά προβλήματα κ.λπ. Παρόλο που ήταν η πρώτη εγχείρηση μεταμόσχευσης, δεν έγινε ευρύτερα γνωστή, προφανώς για πολιτικούς λόγους. Δεν θα έπρεπε να προβληθεί ένας «εχθρός του λαού»! Γι’ αυτό επίσημα ως πρώτη τέτοια εγχείρηση θεωρείται του καθηγητή Ι. Ι. Βορόνη το 1934 (μια δεκαετία μετά), όταν έκανε μεταμόσχευση νεφρού χοίρου σε μια γυναίκα με ουραιμία. Ἀπολυτίκιον Νέον ἅγιον τοῦ Παρακλήτου, σέ ἀνέδειξεν, Λουκᾶ ἡ Χάρις, ἐν καιροῖς διωγμῶν τε καί θλίψεων Νόσους μέν ὡς ἰατρός ἐθεράπευσας, καί τάς ψυχάς ὡς ποιμήν καθοδήγησας πάτερ τίμιε, ἐγγάμων τύπος καί μοναστῶν, πρέσβευε σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν. 

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ, Ο ΙΑΤΡΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ