ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ!

ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονής καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁράν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν!

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΤΑ ΚΑΗΜΕΝΑ ΤΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Τα καημένα τα ζώα είναι καλύτερα στους τρόπους από τους αναίσθητους ανθρώπους, διότι αγοράζονται και από πονόψυχους και από άσπλαχνους και υποτάσσονται αδιάκριτα και εργάζονται σκληρά και υπομένουν αγόγγυστα χωρίς κανένα μισθό. Επομένως, μας πέρασαν και στην ακτημοσύνη και στην υπομονή και στην υπακοή. 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΛΙΨΕΙΣ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς το Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΙΝΕΙ ΔΙΚΑΙΑ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μόνο ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ’ όψιν», εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΝΑ ΜΗ ΡΩΤΑΤΕ ΜΟΝΟΝ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ!

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Να μη ρωτάτε μόνο τι μπορεί να κάνει ο Θεός, αλλά να ρωτάτε και τον εαυτό σας τι μπορείτε να κάνετε κι εσείς. Η τράπεζα του Χριστού δίνει πολύ μεγάλο τόκο. Αλλά, αν δεν κάνουμε κατάθεση στην τράπεζα, πώς θα κάνουμε ανάληψη;

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΤΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός

Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια.

Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας. Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Παντελεήμονα στις 27 Ιουλίου.

http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ- ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

π. Δημητρίου Μπόκου

         

Μπο­ρεῖ ὁ Χρι­στὸς νὰ ἀ­πο­στέλ­λει τοὺς πι­στούς του «­ὡς πρό­βα­τα ἐν μέ­σῳ λύ­κω­ν» (Ματθ. 10, 16), ἀλ­λὰ ταυ­τό­χρο­να ὑ­πό­σχε­ται, ὅ­τι «­θὰ τοὺς σκε­πά­σει μὲ τὴ δε­ξιά του, καὶ μὲ τὸν βρα­χί­ο­νά του θὰ τοὺς ὑ­πε­ρα­σπι­σθεῖ. Ὅ­λα τὰ στοι­χεῖ­α τῆς φύ­σης θὰ τὰ με­τα­βά­λει σὲ ὅ­πλα γιὰ ἄ­μυ­να ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἐ­χθρῶν του­ς» (Σοφ. Σολ. 5, 16-17). Ἡ γῆ, τὸ νε­ρό, ἡ φω­τιά, ἡ κτί­ση ὁ­λό­κλη­ρη, μπο­ρεῖ νὰ ἀλ­λά­ξουν ἀ­κό­μα καὶ τὴ φύ­ση τους, ὅ­ταν τὸ κρί­νει ὁ Θε­ός, γιὰ νὰ προ­στα­τεύσ­ουν τοὺς πιστούς του.

Στὴν ἁ­γί­α με­γα­λο­μάρ­τυ­ρα Πα­ρα­σκευ­ὴ ἐ­πα­λη­θεύ­ον­ται πλή­ρως οἱ ὑ­πο­σχέ­σεις τοῦ Χρι­στοῦ. Ἐ­πι­στρα­τεύ­τη­κε ἐ­ναν­τί­ον της ἀ­πὸ τοὺς δι­ῶ­κτες της ἡ φω­τιά. Μὰ ἡ δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ προ­στά­τευ­σε τὴν ἁ­γί­α, με­τα­στρέ­φον­τας τὴ φύ­ση τῆς φω­τιᾶς καὶ κά­νον­τάς την ταυ­τό­χρο­να ὅ­πλο κα­τὰ τῶν ἐ­χθρῶν της.

Σ’ ἕ­ναν πυ­ρα­κτω­μέ­νο χάλ­κι­νο λέ­βη­τα, γε­μά­τον μὲ καυ­τὸ λά­δι καὶ πίσ­σα, ρί­χτη­κε μὲ βα­σι­λι­κὴ δι­α­τα­γὴ ἡ ἁ­γί­α, ἀλ­λὰ πα­ρέ­μει­νε ἀ­βλα­βὴς ἐν μέ­σῳ τοῦ πυ­ρός, για­τὶ τὴ δρό­σι­ζε ἡ θε­ϊ­κὴ δρο­σιὰ τῆς Χά­ρης τοῦ Θε­οῦ. Ὁ βα­σι­λιὰς θε­ώ­ρη­σε πὼς δὲν εἶ­χαν βά­λει ἀρ­κε­τὴ φω­τιὰ καὶ ζή­τη­σε ἀ­π’ τὴν ἁ­γί­α νὰ τὸν ραν­τί­σει μὲ τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο τοῦ λέ­βη­τα. Ἐ­κεί­νη γέ­μι­σε τὰ χέ­ρια της μὲ λά­δι καὶ πίσ­σα καὶ τὰ ἔ­ρι­ξε στὸ πρό­σω­πό του. Ἔ­και­γαν τό­σο πο­λύ, ποὺ ὁ βα­σι­λιὰς ἀ­μέ­σως τυ­φλώ­θη­κε. Μὲ τὴν προ­σευ­χή της ἡ ἁ­γί­α τοῦ ξα­νά­δω­σε τὸ φῶς του, ἀ­νοί­γον­τας ταυ­τό­χρο­να καὶ τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς του στὸ φῶς τῆς πί­στε­ως.

          Τὸ πυ­ρα­κτω­μέ­νο κα­ζά­νι δὲν ἔ­βλα­ψε τὴν ἁ­γί­α Πα­ρα­σκευ­ή, για­τί, ντυ­μέ­νη μὲ τὴν πα­νο­πλί­α τοῦ Θε­οῦ (πρβλ. Ἐ­φεσ. 6, 10-17), εἶ­χε ξε­φύ­γει ἀ­πὸ ἕ­να ἄλ­λο κα­μί­νι, στὸ ὁ­ποῖ­ο καί­γε­ται ὁ κό­σμος ὁ­λό­κλη­ρος.

Ποι­ὸ εἶ­ναι τὸ κα­μί­νι αὐ­τό;

Γρά­φει ὁ ὅ­σιος Νί­κων Μπε­λιά­εφ (ἑ­ορ­τά­ζει 25 Ἰ­ου­νί­ου): «Εἶπε ὁ γέ­ρον­τας: Κά­πο­τε εἶ­δα τὸ ἑ­ξῆς ὄ­νει­ρο: Περ­πα­τοῦ­σα στὸ δά­σος. Καὶ νά σου μπρο­στά μου ἕ­νας κορ­μὸς δέν­δρου. Ἥ­συ­χα καὶ ἤ­ρε­μα κά­θι­σα ἐ­πά­νω του. Ξαφ­νι­κὰ αἰ­σθάν­θη­κα τὸν κορ­μὸ νὰ κι­νεῖ­ται. Πη­δά­ω ἐ­πά­νω. Καὶ βλέ­πω ἕ­να τε­ρά­στιο φί­δι. Τὸ ἔ­βα­λα στὰ πό­δια. Ἀ­φοῦ βγῆ­κα ἀ­πὸ τὸ δά­σος γυ­ρί­ζω πί­σω καὶ βλέ­πω τὸ δά­σος στὶς φλό­γες. Καὶ στὴ μέ­ση τῆς φω­τιᾶς κου­λου­ρι­α­σμέ­νο τὸ φί­δι. Δό­ξα τῷ Θε­ῷ, ἀ­να­φώ­νη­σα, ποὺ κα­τά­φε­ρα καὶ ἔ­φυ­γα. Τί μὲ πε­ρί­με­νε, ἂν ἔ­με­να στὸ δά­σος!

Γιὰ ἀρ­κε­τὸ και­ρὸ δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ κα­τα­λά­βω τί νὰ σή­μαι­νε τὸ ὄ­νει­ρο. Μέ­χρι ποὺ κά­ποι­α μέ­ρα μοῦ τὸ ἐ­ξή­γη­σε ἕ­νας με­γα­λό­σχη­μος: Δά­σος εἶ­ναι ὁ κό­σμος. Οἱ ἄν­θρω­ποι ποὺ ζοῦν στὸν κό­σμο ἁ­μαρ­τά­νουν, χω­ρὶς νὰ ἔ­χουν καμ­μιὰ συ­ναί­σθη­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Στὸν κό­σμο ὑ­πάρ­χουν ὅ­λες οἱ κα­κί­ες: Ἀ­λα­ζο­νεί­α, πορ­νεί­α, κο­λα­κεί­α, κλο­πή. Καὶ ἐ­γὼ κά­πο­τε ἔ­τσι ζοῦ­σα, χω­ρὶς πο­τὲ νὰ σκέ­φτο­μαι κά­τι τὸ δι­α­φο­ρε­τι­κό. Ξαφ­νι­κὰ συ­νει­δη­το­ποί­η­σα, πώς, ἂν συ­νέ­χι­ζα νὰ ζῶ ὅ­πως ζοῦ­σα μέ­χρι τό­τε, θὰ χα­νό­μουν. Μιὰ γιὰ πάν­τα... Μό­λις λοι­πὸν εἶ­δα τὸ θη­ρί­ο νὰ κι­νεῖ­ται, τὸ κα­τά­λα­βα, ὅ­τι ἦ­ταν πλέ­ον ἐ­πι­κίν­δυ­νο νὰ μεί­νω κα­θι­σμέ­νος ἐ­πά­νω του. Ἔ­τσι ἐγ­κα­τέ­λει­ψα τὸν κό­σμο καί, ὅ­ταν τὸν κοί­τα­ζα ἀ­πὸ τὸ μο­να­στή­ρι, εἶ­δα πὼς ὅ­λος ὁ κό­σμος και­γό­ταν μέ­σα στὰ πά­θη του­’’ (Ὁ­σί­ου Νί­κω­νος Μπε­λιά­εφ, Ρήματα ζωῆς, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Προφ. Ἠλιοὺ Πρεβέζης, σ. 14-15).

          Ὅ­ποι­ος λοι­πὸν πο­λε­μά­ει τὰ πά­θη του, βγαί­νει ἀ­πὸ τὸ κα­μί­νι, ὅ­που κα­τα­καί­ε­ται ὁ κό­σμος, ὅ­πως ὁ Λὼτ ποὺ ξέ­φυ­γε ἀ­πὸ τὸν ἐμ­πρη­σμὸ τῶν Σο­δό­μων. Αὐ­τὸς ἔ­χει πλέ­ον τὴ δύ­να­μη νὰ με­τα­τρέ­πει ἀ­κό­μα καὶ τὰ στοι­χεῖ­α τῆς φύ­σης, κά­νον­τάς τα συμ­μά­χους του, ὅ­πως ἡ ἁ­γί­α Πα­ρα­σκευ­ὴ καὶ τό­σοι ἅ­γιοι.

Μᾶς ἐμ­πο­δί­ζει κάτι νὰ τοὺς μι­μη­θοῦ­με;

π. Δημητρίου Μπόκου

Ἀ ν τ ι ύ λ η