Η αποεθνικοποίηση της
Ελληνικής Παράδοσης –
Για το μάθημα των θρησκευτικών
Χρήστος
Χαλαζιάς, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας
Το θέμα
της διδασκαλίας των θρησκευτικών στην μέση εκπαίδευση έχει δυο όψεις για την
ελληνική κοινωνία, όχι μόνο ως μάθημα, αλλά για την εθνική πολιτιστική παράδοση
του Ελληνισμού.
Οι δήθεν
σύγχρονοι «προοδευτικοί» ειδήμονες δεν διστάζουν να ζητούν ακόμη και την
κατάργηση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ή ακόμη και της Ελληνικής γλώσσας
(Άννα Διαμαντοπούλου πρώην υπουργός Παιδείας).
Η άποψη
αυτής της ομάδας δεν έχει κάποιο ουσιαστικό πατριωτικό προσανατολισμό, παρά μια
λαϊκιστική νοοτροπία που υπακούει στα ευρωπαϊκά κελεύσματα.
Μια
νοοτροπία αντίθεσης μύθου – απομυθοποίησης με τις περισσότερες περιπτώσεις να
είναι εισαγόμενη θεωρία μεταμοντερνισμού.
Αυτές οι
ανάρμοστες, κατασκευασμένες θεωρίες σχεδιάστηκαν και επινοήθηκαν εκτός Ελλάδας
και εθνικού πλαισίου, που επιδιώκουν την αλλοίωση της πολιτιστικής ιστορικής
ταυτότητας.
Αυτοί οι
κύριοι που αυτοαποκαλούνται ιστορικοί η μεταμοντέρνοι θεολόγοι, μπροστά στην
ιδέα της παγκοσμιοποίησης δεν αντιλαμβάνονται ότι ορισμένα εκπαιδευτικά
μαθήματα, όπως η ιστορία, η αρχαία ελληνική γραμματεία, τα θρησκευτικά δεν
πρέπει να μπαίνουν στο τραπέζι, (είτε είναι πατριώτες ή θρησκευόμενοι, είτε
όχι), της όποιας διαπραγμάτευσης με αίτημα την αλλοίωση ή κατάργηση τους.
Αυτό που
μπορεί να μπει στο τραπέζι είναι ο εκσυγχρονισμός, η μελέτη μεθόδων
διδασκαλίας, χωρίς να ξεφεύγουν από τον κεντρικό στόχο που είναι η απόκτηση
εφοδίων για την ανταγωνιστικότητα των νέων, στον σημερινό κόσμο χωρίς να χαθεί
η πολιτιστική ταυτότητα.
Πώς θα
μπορεί ο νέος να διακρίνει χωρίς τη γνώση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ότι
η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ιστορία
πως θα κατανοήσει ότι ο Έλληνας μεγαλούργησε μόνο όταν πίστεψε στο Εμείς και
όχι στο Δυτικό Εγώ;
Από την
θρησκευτική ανθρωπιστική παιδεία αναπτύσσονται στον πολίτη τα απαραίτητα
συναισθήματα για τον συνάνθρωπό του (Χάιντεγκερ), αναπτύσσεται η ηθική
συνείδηση που είναι αντίθετη της ατομικής ηθικής, αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη
(Καντ).
Εδώ και
αρκετό καιρό λειτουργούν και μέσω τον μνημονίων οι σειρήνες της
παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης των λαών.
Αυτό
σημαίνει ότι ορισμένοι μεταμοντέρνοι θεολόγοι ή ιστορικοί, να θέλουν να
διδάσκουν την ιστορία, την γραμματεία και τη θρησκεία όπως τα μαθηματικά, τη
φυσική, τη χημεία κ.α.
Σε κράτη
με λαούς πανάρχαιους, με μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά, είναι δύσκολο και
ουτοπικό να προσπαθούν την ομογενοποίηση τους με βάση στοιχείων από τα οποία θα
απουσιάζει η ιστορική τους ρίζα, η θρησκεία και οι παραδόσεις τους.
Για τους
Έλληνες η Ορθοδοξία έχει ζυμωθεί με την σύγχρονη ιστορική πολιτισμική παρουσία
τους.
Όλο αυτό
το παιχνίδι του υπουργείου «Δια Βίου Μάθησης» με τις μεταρρυθμίσεις του
στοχεύει στην προσαρμογή της παγκοσμιοποίησης, του εκπαιδευτικό σύστημα
δίνοντας έμφαση στην πληροφορία και όχι στην ουσιαστική μόρφωση, δημιουργώντας
αποθήκες πληροφοριών (Ρ. Κούρτσιο – Α. Φρετσεσκίνι) εξ ου και η ενίσχυση της
μορφωτικής ημιμάθειας.
Δεν
στηρίζεται σε ένα πρόγραμμα σπουδών που στόχο έχει να βοηθήσει το νέο να
αντιληφθεί πως δημιουργήθηκε ο κόσμος που μας περιβάλλει, πώς εξελίχθησαν και
στη βάση ποιών αντικειμενικών κανόνων λειτουργούν. Αντίθετα συνεχίζεται ένας
χαοτικός αποπροσανατολισμός.
Δεν ξέρω
κατά πόσο τα τραγούδια που επέλεξαν θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των νέων να
παρακολουθήσουν το μάθημα των θρησκευτικών ή κατά πόσο θα υποβαθμίσουν τις
ανθρώπινες αξίες και σχέσεις π.χ με τη συννεφούλα του Δ. Σαββόπουλου:
«Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ/ και τριγύρνα μ’ όσους θέλεις κάθε
βράδυ/ Δεν αντέχω δεν αντέχω να μαι μοναχός /μ’ αγαπάει τη μια την άλλη με
ξεχνάει!».
