ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ…

Κύριε Υπουργέ της Παιδείας…

Δημήτρης Δραγανιδάκης, εκπαιδευτικός

«Κύριε Υπουργέ της Παιδείας. Ένα έθνος που αποδομεί τα σύμβολα και την ιστορία του είναι σαν να οικοδομεί τα θεμέλιά του πάνω στην άμμο».  Η ελληνική Σημαία . Το σύμβολο με το οποίο κερδίσαμε την ελευθερία  μας δυστυχώς σήμερα κάποιοι τη θεωρούν  σύμβολο ενός «παρωχημένου»  κράτους και  την καίνε δημόσια,  θεωρώντας ότι χτυπούν το κατεστημένο. Άλλοι την προσπερνούν δίχως να δίνουν  σημασία.
Κάποιοι άλλοι πάλι αισθάνονται άβολα για το ποιά  στάση θα κρατήσουν όταν κινείται με ηχητική υπόκρουση (εθνικός ύμνος). Θα μείνουν ακίνητοι;  Ή το αντίθετο; (Αυτό βέβαια έχει να κάνει με την καλλιέργεια των πολιτών από τη μικρή τους ηλικία στο δημοτικό). Κάτι που από τη νέα σχολική χρονιά με δική σας υπογραφή στο νέο  νομοσχέδιο για την Παιδεία, καταργείται έστω και για μια φορά το μήνα (!) όπως ίσχυε τα προηγούμενα χρόνια.

Κάποιοι πολιτικοί σαν εσάς ορκίστηκαν να την τιμούν όπως ορίζει το Σύνταγμα,  αλλά όταν ήρθαν τα ζόρια παρακαλούσανε να την παρασύρει  ο άνεμος παίρνοντας την από τις βραχονησίδες (Ίμια). Κάποιοι όμως απλοί άνθρωποι δώσανε την ζωή τους για αυτήν, θεωρώντας ότι δεν είναι ένα απλό σύμβολο του κράτους μας, αλλά  πάνω απ΄ όλα  σύμβολο της ψυχής μας και της Ελευθερίας μας. Ως ελάχιστη τιμή σ΄ αυτούς τους  Έλληνες,(υπάρχουν και άλλοι τόσοι) παραθέτω τις ιστορίες τους με χρονολογική σειρά:

ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ, ΔΡΑΓΑΤΣΑΝΙ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 1821. Εκείνη τη βροχερή μέρα, στις 7 Ιουνίου του 1821 στο Δραγατσάνι, νεαροί Έλληνες, φοιτητές της διασποράς, αυτοί που δεν γνώριζαν έως τότε την πραγματική φωτιά του πολέμου, αντί να τρέξουν να σωθούν, στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο θάνατο. Στην άνιση μάχη, έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους και θερίστηκαν από τα πυκνά πυρά και τις απανωτές επελάσεις του τουρκικού ιππικού. Γλύτωσαν ελάχιστοι ιερολοχίτες προστατεύοντας και τη σημαία του Λόχου από το σημείο που είχε πέσει ο σημαιοφόρος Ξενοφών.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΓΙΑΛΕΣ, ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΧΑΝΙΩΝ, 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1897.

Το Ελληνικό στρατόπεδο βομβαρδίζεται από τον στόλο των μεγάλων Δυνάμεων Κάποτε ένα βλήμα σπάει τον ιστό της σημαίας που πέφτει. Ο Σπύρος Καγιαλές με κίνδυνο της ζωής του αρπάζει τον ιστό, αναδιπλώνει την τεράστια Σημαία γύρω από τον ώμο του, ξαναστήνει τον ιστό και απλώνει την Σημαία  που κυματίζει και πάλι περήφανη, μέσα σε κύμα ενθουσιασμού των επαναστατών.

Νέα οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Και πάλι ο Σπύρος Καγιαλές πετάγεται και τον ξαναστήνει όπως πριν, ενώ το στρατόπεδο «σείεται από ζητωκραυγές». Πριν προλάβουν όμως να καταλαγιάσουν οι ζητωκραυγές, τρίτη οβίδα θρυμματίζει τον ιστό και ρίχνει κάτω την Σημαία. Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο! Ο Σπύρος Καγιαλές, αρπάζει την σημαία, κάνει το σώμα του ιστό, και ανυψώνει με τα χέρια του τη Σημαία, που συνεχίζει να κυματίζει περήφανη απέναντι από τα κανόνια και τα πληρώματα του ξένου στόλου που  εμβρόντητα σταματούν πλέον να κανονιοβολούν.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ  «ΠΟΝΤΟΣ»,  ΑΜΑΣΕΙΑ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1921.

Οι ήρωες, της ομάδας “Πόντος”, ήταν παιδιά  του Πόντου. Καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία της Μερζιφούντας. Δεν έπαιξαν πότε σε μεγάλες οργανώσεις. Για να εκδηλώσουν την εθνική τους υπερηφάνεια , αποφάσισαν να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των Κεμαλικών,  αγωνίστηκαν με εμφάνιση που να θυμίζει τη γαλανόλευκη (άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα Π. Αυτό θα αποτελέσει τη βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο “δικαστήριο” με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας  στις 12 Φεβρουαρίου του 1921 και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΧΛΑΔΙΩΤΗ, ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ, ΑΠΟ ΤΟ 1943 ΕΩΣ 13 ΜΑΪΟΥ 1982.  Καθημερινά, έως τον θάνατό της, μένοντας μόνη της στο νησάκι Ρώ, δίπλα στο Καστελόριζο, υψώνει την Ελληνική σημαία, για να είναι ορατή από απέναντι, στέλνοντας το κατάλληλο μήνυμα στους γείτονες μας. Θάβεται στο νησάκι, μαζί με το σύμβολο που επί 40 έτη υπηρέτησε.

Κύριε Υπουργέ

 Σε όλους αυτούς δεν οφείλουμε μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ, οφείλουμε σαν υποθήκη στον αγώνα τους και τη θυσία τους να καλλιεργήσουμε το σεβασμό για το συγκεκριμένο σύμβολο και στις επόμενες γενιές. Εσείς με τις πράξεις σας και τα έργα σας για να κερδίζετε τον σεβασμό των πολιτών και οι πολίτες με ανάλογες πράξεις  για να τιμούν το κοινοβούλιο και την πατρίδα τους,  με την ελπίδα ότι, όλοι μαζί εάν χρειαστεί κάποτε να επιδείξουμε το δικό τους θάρρος και τη δική τους αυτοθυσία, ίσως και να καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοί τους.

Του Δημήτρη Δραγανιδάκη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 09 Αυγ 2017

http://aktines.blogspot.gr

ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ... ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΩΣ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΛΛΟ "ΜΑΡΜΕΛΑΣ" ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΕΛΛΑΣ!

Προσωπικά μου φταίει η ζέστη.
Ο Βούτσης -προφανώς- έχει κλιματιστικό οπότε του φταίει η Ορθοδοξία εξ'ου και η δήλωσή του πως "Δεν μπορεί αυτή η Ελλάδα να είναι η Ελλάδα του Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια και του Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών".
Και ρωτώ εγώ:" Και γιατί δεν μπορεί; Επειδή κάποτε οι δικτάτορες το πήραν αυτό ως σλόγκαν, ακυρώθηκε η αξία της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας;

Δηλαδή θα πρέπει να σβήσουμε και τον ήλιο διότι αφού φώτιζε και στην επταετία, πώς τολμά και ανατέλλει εν μέσω ....δημοκρατίας;
Και δηλαδή επιτρέπεται το κάθε ψυχανώμαλο ως δήθεν προβληματισμός και οι σταθερές αξίες απορρίπτονται;"
Φυσικά καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του αλλά αυτές είναι προσωπικές και όχι επί συνόλου πληθυσμού αφοριστικές και δίκην καθεστωτικών επιταγών, όπως ετούτες του προέδρου της Βουλής.
"Δεν υπάρχουν Ορθόδοξοι λαοί", είπε επίσης ο Βούτσης (αγενής δεν είμαι αλλά ψέμματα δεν λέω γι' αυτό και παραλείπω το "κύριος") και συμπλήρωσε: "Είμαστε από τους πιο ομογενοποιημένους θρησκευτικά. Δεν είμαστε λαός ορθόδοξος". Ορθόδοξοι λαοί υπάρχουν κι' εμείς είμαστε ένας από αυτούς καθώς το 97% των Ελλήνων είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Όσο για το "ομογενοποιημένος" εγώ το αναγνωρίζω ως όρο επί χυλού που προήλθε από ένα ακριβό μπλέντερ και κανένα υλικό δεν ξεχωρίζει αλλά όχι ως χαρακτηρισμό λαού. 

Δεν είμαστε άμορφη μάζα και τα.... "υλικά" που ενοχλούν τους ισοπεδωτές παραμένουν διακριτά και είναι αυτά που κρατούν ακόμη ζωντανή την εθνική μας ευγένεια και αρχοντιά αλλά και οδηγούν τα βήματά μας στις απογευματινές παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των λαών είναι αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να υπερασπίζονται Θερμοπύλες και γι' αυτό ενοχλούν τους μαζοποιητές των εθνών που ντύνουν τις φασίζουσες συμπεριφορές με λόγια "προόδου", για να αποκοιμίσουν τις μάζες και να τις καθυποτάξουν.

Αυτή είναι μια παλιά και γνωστή ιστορία και στον αντίποδα η λέξη και (κυρίως) η πράξη είναι ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!

https://anazhthseis-elena.blogspot.gr

ΤΟ ΣΤΕ ΒΑΖΕΙ ΚΑΚΟ ΒΑΘΜΟ ΣΤΑ "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ" ΤΟΥ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ

Απόσπασμα άρθρου από ΤΑ ΝΕΑ

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ. Καμπανάκι χτυπούν οι σύμβουλοι της Επικρατείας και για το θέμα της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών, που στην Ε' και τη Στ' Δημοτικού θα γίνεται μία φορά την εβδομάδα, όπως εξάλλου προέβλεπε και παλαιότερη απόφαση του υπουργού Παιδείας του περασμένου έτους.

Οι δικαστές θέτουν μια προϋπόθεση, υπενθυμίζοντας ουσιαστικά ότι η συγκεκριμένη διάταξη βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με αίτηση ακύρωσης της σχετικής απόφασης, η οποία έχει συζητηθεί στο ΣτΕ τον περασμένο Σεπτέμβριο και αναμένεται απόφαση.

Γεγονός που πρακτικά σημαίνει ότι αν η προσφυγή τελικά ευδοκιμήσει, είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί να γίνουν νέες αλλαγές στη διδασκαλία των Θρησκευτικών και στο ωρολόγιο πρόγραμμα.

Αλλαγές φέρνει το προεδρικό διάταγμα όμως και σε ό,τι αφορά την ανάρτηση της σημαίας στα σχολεία, προβλέποντας ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι πλέον καθημερινή αλλά εβδομαδιαία: «Η σημαία παραμένει ανηρτημένη στον ιστό του σχολείου, όπως προβλέπεται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες» αναφέρεται.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ. Επιπλέον, καθορίζονται όλες οι εκδηλώσεις της σχολικής χρονιάς, όπως είναι οι επέτειοι των εθνικών εορτών, αλλά επιφυλάσσεται... ειδική μεταχείριση για τη θρησκευτική εορτή των Τριών Ιεραρχών, καθώς προβλέπεται ως προϋπόθεση για τον εορτασμό ειδικά αυτής της εορτής η λήψη προηγούμενης απόφασης του συλλόγου διδασκόντων. Η εξαίρεση αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη από το ΣτΕ, που θέτει και θέμα συνταγματικότητας της σχετικής πρόβλεψης, καθώς στο διάταγμα ο υπουργός Παιδείας δεν έχει κάνει καμία πρόβλεψη για τη συμμετοχή ή όχι των ετερόδοξων και αλλοθρήσκων στους θρησκευτικούς εορτασμούς.

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΜΙΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Kαθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης

Με την επιλογή σημαιοφόρου στα δημοτικά σχολεία μέσω κλήρωσης «καταστρατηγείται μία ομηρική αρχή, μία πανάρχαιη ελληνική αρχή, το Αιέν αριστεύειν», είπε

στον ΣΚΑΪ ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης.

Όπως τόνισε ο κ. Μπαμπινιώτης με το νέο νομοσχέδιο καταστρατηγείται η έννοια της άμιλλας.

Ο κ. Μπαμπινιώτης, που έχει διατελέσει και υπουργός Παιδείας, τόνισε ότι η άμιλλα πρέπει να ξεκινάει από το δημοτικό και τα παιδιά να μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αυτόν που προσπαθεί όπως και αυτά και να μη θεωρούν ότι όλα στη ζωή είναι προϊόν "τύχης" και κλήρωσης.

Εκτίμησε ότι η κυβέρνηση κάνει το λάθος να συγκρίνει την αριστεία με την ισότητα. Όπως είπε μάλιστα, αυτό που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι να εξασφαλίσει την ισότητα των ευκαιριών.

Ο κ. Μπαμπινιώτης χαρακτήρισε επίσης ουτοπία το ενδεχόμενο κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων.

http://aktines.blogspot.gr

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: Ο ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Ο Καραϊσκάκης και οι αρνητές στράτευσης

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Έλα, της θάλασσας θεριό

και του πελάγου μπόρα, 

το φοβερό σκουπιδαριό, 

να διώξεις απ’ τη Χώρα!

Ν. Γκάτσος

 Ο κ. υπουργός της πάλαι ποτέ Εθνικής και νυν νεοταξικής Παιδείας, δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Σύμφωνα με το "Πρώτο Θέμα", όταν ο Κώστας Γαβρόγλου έφτασε σε ηλικία 24 ετών, το 1971, και κλήθηκε να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, προτίμησε να την εξαγοράσει ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. (Λόγω  της εκ της Πόλης καταγωγής του). Τώρα  υπεραμύνεται της θητείας.... Ο Καραϊσκάκης, ο Αχιλλέας της Ρούμελης, και όλοι οι νέοι και αρχαίοι καπεταναίοι του Γένους, στους αρνητές στράτευσης, εφάρμοζαν κάτι περίεργες και "σκοταδιστικές πρακτικές", ως θα έλεγε μια προοδευτική συνιστώσα...Ας τις δούμε:

Στην αρχαία Αθήνα όσους αρνούνταν να στρατευτούν, τους ριψάσπιδες (= ρίπτω την ασπίδα) τους φορούσαν γυναικεία ρούχα, τους περιέφεραν στην πόλη και τους διαπόμπευαν μέχρι εσχάτης ξεφτίλας. Οι λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «άτιμοι» - και τα τέκνα τους κληρονομούσαν το στίγμα- δεν είχαν κανένα πολιτικό, δικαίωμα, ήταν ηθικά εκμηδενισμένοι, αξιοκαταφρόνητοι. Είναι γνωστός ο όρκος των Αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχύνω τα όπλα…. αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…».
Για την Σπάρτη ήταν αδιανόητη η αποφυγή στράτευσης. Οι δειλοί ανασκολπίζονταν. Στα «αποφθέγματα Λακαινών» του Πλούταρχου διασώζεται το εξής:

«Η Δαμάτρια, ακούγοντας πως ο γιος της ήταν δειλός και ανάξιός της στην μάχη, όταν αυτός έφτασε στο σπίτι, τον σκότωσε. Το επίγραμμα στον τάφο της είναι το εξής: "τον παραβάντα νόμους Δαμάτριον έκτανε (=σκότωσε) μήτηρ, η Λακεδαιμονία τον Λακεδαιμόνιον". (εκδ. «Κάκτος», σελ. 227).

Αυτά στην αρχαία εποχή όπου η φιλοπατρία και η ανδρεία ήταν αρετές, τρανές και σπουδαίες. Για τους αρχαίους η αξία ενός άνδρα συμπυκνώνεται στην περίφημη ομηρική φράση: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Ενώ «της δειλίας αισχρά γίγνεται τέκνα», η δειλία, η λιποταξία, γεννοβολά αισχρά τέκνα.

Στην νεότερη εποχή εξόχως αποκαλυπτική και ξεκαρδιστική είναι η τακτική του στρατάρχη της Ρούμελης, του Καραϊσκάκη. Αυτός, όπως γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης στην βιογραφία του, «έσερνε ένα γυναικείο παλιόβρακο, γνωστό σ’ όλο το ασκέρι του με τ’ όνομα το βρακί της Κατερίνας, που το φόραγε στους φοβιτσιάρηδες». Όταν η πατρίδα κινδύνευε και ήθελε ο στρατηγός να στρατολογήσει πολεμιστές πήγαινε στα χωριά και τους μάζευε. Όσους κρύβονταν, τους κιοτήδες, «τις σαπιοκοιλιές», όπως τους ονόμαζε ο Καραϊσκάκης, τους ξετρύπωνε και τους ανάγκαζε να φορέσουν «το βρακί της Κατερίνας». (Η Κατερίνα ήταν περιβόητο για την ελευθεριότητά του γύναιο της περιοχής). Όσοι λαγόκαρδοι και κιοτήδες φορούσαν «το βρακί» ντροπιάζονταν διά βίου και συνήθως εξαφανίζονταν, για να γλιτώσουν τον περίγελω του κόσμου και κυρίως των οικείων τους, μανάδων, αδελφών και γυναικών τους. Εκείνα τα χρόνια «μιλούσαν οι καρδιές, τώρα μιλούν τα χρήματα» (Κανάρης). Οι λιποτάκτες ατιμάζονταν ως ανάξιοι της πατρίδας. Αναστήθηκε το Γένος από ανθρώπους «τρελούς» σαν τον Καραϊσκάκη, που με τις ηρωϊκές «αποκοτιές τους» έδιναν θάρρος. Χαρακτηριστικό το παρακάτω επεισόδιο, το οποίο αναφέρει ο Φωτιάδης (σελ. 111). Συνήθιζε στις μάχες ο στρατηγός να προκαλεί τους Τούρκους με βρισιές και χοντρά πειράγματα. «Μέσα στο ξάναμμα της μάχης», (στο Κομπότι, στις 8 Ιουνίου του 1821), τους φωνάζει.

- Ουχά, κιοτήδες, σταθείτε ωρέ να πολεμήσετε!
- Ποιος είσαι εσύ ωρέ, που θα μας πεις κιοτήδες;
- Είμαι ο γιος της καλογριάς και σας χέζω!
- Εμάς, γκιαούρη, χέζεις;
- Εσάς μεμέτηδες!
- Περίμενε, μπάσταρδε, να σε πιάσουμε, να σε σουβλίσουμε και τότες βλέπεις τι θα κρένει ο πισινός σου!
- Εμένα, ωρέ, θα σουβλίσετε;
- Εσένα, ωρέ, Καραϊσκάκη!
- Αμ τότες σταθήτε ν’ ακούσετε από τώρα τι κρένει (=λέει) ο πισινός μου!
Πηδάει πάνω σ’ ένα βράχο, ξεβρακώνεται, τεντώνει γυμνό τον κώλο του στους οχτρούς και τους φωνάζει:
- να ωρέ Τούρκοι…!

Ήταν όμως κρυμμένος κοντά ένας Τούρκος, τον πυροβόλησε και είδε και τρόμαξε να γιατροπορευτεί από το βόλι που τον βρήκε «στα μεριά». Όταν όμως έγινε το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο οι αγωνιστές παραμερίστηκαν και τα αξιώματα πήγαιναν στους απειροπόλεμους πολιτικάντηδες, στο ζυμάρι των Τούρκων. Και επιδαψίλευαν τους εαυτούς τους με γελοιωδέστατους τίτλους. «Έλεγε ο Κολοκοτρώνης καταγελών: και ευγενέστατον και πανευγενέστατον και ενδοξότατον και εκλαμπρότατον και εξοχότατον και μεγαλειότατον με ονόμασαν, μόνο τον τίτλο του παναγιότατου δε μ’ έδωκαν». (Σπηλιάδης, «Απομνημονεύματα», τομ. Γ΄, σελ. 38).

Από την αυγή του νεοελληνικού βίου διαφαίνεται ποιοι θα κυβερνούν: «οι εκλαμπρότατοι», οι οποίοι στους εθνικούς αγώνες προτιμούσαν «το βρακί» παρά το πεδίο της τιμής. Τώρα βέβαια επεκτάθηκε η τακτική του …«βρακοφορέματος» και εν καιρώ ειρήνης. Το 1940 κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οι γιοι των «εκλαμπρότατων» αναπαύονται «βοηθητικοί» στα μετόπισθεν, ενώ ο απλός λαός κατασκοτώνεται για την τιμή του έθνους στα βορειοηπειρώτικα βουνά, στις αετοράχες της Πίνδου. Στο βιβλίο του «Οπλίτης στο αλβανικό μέτωπο», ο σπουδαίος λαογράφος Δημ. Λουκάτος, γράφει: «Σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1940, έκαμα μια βόλτα στα γραφεία των Εμπέδων. Ένα σωρό φαντάροι έχουν βολευτεί εκεί μέσα. Μ’ ένα μπιλιετάκι, μ’ έναν γνωστό, από δω και από κει, τα κατάφεραν. Τώρα είναι ήσυχοι. Είναι όλοι τους από αριστοκρατικές αθηναϊκές οικογένειες, και πολλοί έρχονται στο γραφείο τους με ιδιόκτητη κούρσα. Τους ξεχωρίζεις από τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα καλοβαλμένα φανταρίστικα, και το ρολόι του χεριού. Τους ξεχωρίζεις ακόμα, από το ακατάδεχτο ύφος τους και την απροθυμία τους να σ’ εξυπηρετήσουν. Τα τσακίσματα και τις ευγένειες τα σπαταλάνε στους αξιωματικούς…». (εκδ. «Ποταμός», σελ. 25). Αυτοί οι κιοτήδες, οι γόνοι των «καλών» οικογενειών, διακρίθηκαν την περίοδο της Κατοχής, ως δοσίλογοι ή μαυραγορίτες. Όταν απελευθερωθήκαμε γλίτωσαν την κρεμάλα, γιατί εκμεταλλεύτηκαν τον εμφυλιοπολεμικό κυκεώνα, έγιναν φανατικοί του καθεστώτος, έκαναν τις βρωμοδουλειές του, και έλαβαν άφεσιν αμαρτιών. Οι έκγονοί τους, μαζί με τις αιματοβαμμένες περιουσίες τους, κληρονόμησαν και την αφιλοπατρία, την αποφυγή της στράτευσης, τον παρασιτισμό.

Ποιοι, τα τελευταία χρόνια του σαλταδορισμού, είναι φυγόστρατοι, απαλλάσσοντα από το χρέος της υπηρετήσεως της πατρίδας; Κάποιοι γόνοι πολιτικών, επώνυμοι αθλητές, καλλιτέχνες και λοιποί τζιτζιφιόγκοι και μοσχοαναθρεμμένοι γιοι και ανηψιοί των ισχυρών οικονομικά παραγόντων, αφιλόπατροι καριερίστες και οι... Ιεχωβάδες. Όλο το  "φοβερό σκουπιδαριό" που λυμαίνεται, δηλαδή, τον τόπο. Αν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθούν, θα διαπιστώναμε πως είναι αυτοί που λεηλάτησαν την πατρίδα, που κατέχουν περίοπτες και χρυσοπλήρωτες θέσεις του Δημοσίου, που ροκανίζουν επιδοτήσεις, είναι όλοι τους «εκλαμπρότατοι» και «πανευγενέστατοι". (Και ένιοι σεβασμιότατοι). Και αντί να μάθουμε ποιοι είναι «οι σαπιοκοιλιές», να τους φορέσει ο λαός το περιβόητο…εσώρουχο, μήπως και ξεκουμπιστούν από την ντροπή και γλιτώσει ο τόπος, επιβραβεύονται με αξιώματα και τιμές.

Και όμως η θητεία ενός νέου αποτελεί ύψιστο καθήκον. Παρ’ όλη την κατασυκοφάντηση του στρατού μας τις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, η εμπιστοσύνη του λαού παραμένει ακλόνητη σ’ αυτόν. Ο στρατός για έναν νέο συνιστά σχολείο πατριδογνωσίας, πειθαρχίας, συναλληλίας, αλληλεγγύης.. πηγαίνεις παιδί, γυρίζεις άντρας, έλεγαν οι παλιοί. Όποιος για αστείο λόγο δεν υπηρετούσε, του έμενε κουσούρι μια ζωή, κορίτσι καλό για παντρειά κανείς δεν του εμπιστευόταν, εύκολα δουλειά δεν έβρισκε.

Όταν ήμασταν ακόμη Ρωμιοί, πριν γίνουμε Ευρωπαίοι, οι άντρες μιλούσαν με καμάρι για την στρατιωτική τους θητεία, αν και οι τότε κακουχίες και οι στερήσεις, είναι αδιανόητες για την σημερινή γενιά του κινητού, της κατάληψης και του χαβαλέ. Τώρα το εκσυχγρονιστικό – νεοεποχίτικο σαράκι της αρνησιπατρίας και της απέχθειας για την στράτευση, φωλιάζει στις καρδιές των νέων, με αποτέλεσμα η θητεία να θεωρείται χάσιμο χρόνου, κοροϊδία. Οι παρελάσεις, που τονώνουν το αίσθημα ασφάλειας του λαού μας και λειτουργούν ως αναλαμπές εθνικής υπερηφάνειας – τόσο απαραίτητες για την κρισιμότατη περιοχή και εποχή μας – μπήκαν στο στόχαστρο των χασομέρηδων της ειρηνοφιλίας. Και είναι σίγουρο ότι θα καταργηθούν, μόνο μια παρέλαση θα γίνεται: της παρδαλής υπερηφάνειας.

( Έφτασε, θυμάμαι, κάποτε και ένας πρόεδρος της ΟΛΜΕ να ζητήσει την κατάργησή των εθνικών παρελάσεων, διότι αποτελούν φασιστικό κατάλοιπο. Τέτοια παραδείγματα από τους «εκλαμπρότατους» και τους νεόπλουτους του χρήματος και πνεύματος παίρνει η λαϊκή ψυχή, οι νέοι, και αποβάλλουν κάθε ευγενική πνοή, κάθε εδραία αξία).

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν γεννιόταν αγόρι εύχονταν στην μάνα: να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι. Τώρα γεμίσαμε «λιανοπαίδια», που, αντί για παντελόνια, φορούν του Καραϊσκάκη το ατιμωτικό -λέξη του  Μακρυγιάννη αυτή -κωλόπανο...

(Ζητώ συγγνώμη για τις ορολογίες, αλλά είναι της γενιάς του  '21, η οποία, ευτυχώς, δεν γνώριζε από την όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς γλώσσα της σήμερον). 

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΘΕΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΗΘΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

Η αντίληψη ότι η ηθικότητα συμβαδίζει με την πίστη στο Θεό, είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό των ανθρώπων. Αυτό επιβεβαιώνει μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, με ελληνική συμμετοχή, που δείχνει ότι τόσο οι θρησκευόμενοι όσο και οι ίδιοι οι άθεοι, τείνουν ενστικτωδώς να πιστέψουν πως οι ανήθικοι άνθρωποι και όσοι κάνουν εγκλήματα είναι άθεοι.

Σε όλες σχεδόν τις χώρες, με μόνη εξαίρεση τη Φινλανδία, διαπιστώθηκε η ίδια προκατάληψη εναντίον των άθεων, όσον αφορά την ηθικότητά τους. Όταν για παράδειγμα ερωτάται κάποιος εάν πιστεύει ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος (σίριαλ κίλερ) ή κάποιος που βασανίζει τα ζώα για διασκέδαση, είναι πιστός στο Θεό ή άθεος, οι περισσότεροι άνθρωποι - ακόμη και οι άθεοι- υποθέτουν ότι πιθανότατα θα είναι άθεος. Από την άλλη, αν ένας ιερέας συλληφθεί να κακοποιεί παιδιά, οι περισσότεροι άνθρωποι - και οι άθεοι - πιστεύουν ότι απλούστατα δεν πιστεύει στο Θεό.

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ακόμη κι αν η θρησκευτικότητα υποχωρεί πλέον σε αρκετές χώρες, ιδίως στις χριστιανικές, η ενστάλαξη επί χιλιάδες χρόνια των θρησκευτικών δογμάτων διατηρεί στους ανθρώπους την πεποίθηση ότι ηθικότητα ίσον θρησκευτικότητα και ότι η αθεΐα τελικά σχετίζεται με την ανηθικότητα. Το σκεπτικό είναι ότι οι άθεοι δρουν ανήθικα επειδή δεν φοβούνται την τιμωρία του Θεού σ' αυτόν ή στον άλλο κόσμο. Αφού δεν έχει ένα επουράνιο «μάτι» να τον παρακολουθεί κάθε ώρα και στιγμή, ο άθεος υποτίθεται πως νιώθει ελεύθερος να κάνει «ό,τι του καπνίσει».

Οι άνθρωποι σε όλη τη γη, σύμφωνα με τη νέα μελέτη, έχουν σχεδόν διπλάσια πιθανότητα να θεωρούν την ακραία και εγκληματική ανηθικότητα ως αντιπροσωπευτικότερο χαρακτηριστικό των αθέων από ό,τι των πιστών. Οι άθεοι έχουν την ίδια ενδόμυχη προκατάληψη απέναντι στους άλλους άθεους, τους οποίους επίσης υποπτεύονται ότι ρέπουν προς την ανηθικότητα.

Ακόμη και σε ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, ιδίως στις ΗΠΑ (αλλά όχι μόνο), οι ανοικτά εκδηλωμένοι άθεοι αντιμετωπίζουν σε βάρος τους προκαταλήψεις, που μπορεί να επηρεάσουν τις ευκαιρίες τους για απσχόληση, τη δημιουργία οικογένειας και τις σχέσεις μέσα σε αυτήν, καθώς και την ευρύτερη κοινωνική επιρροή τους (π.χ. την πιθανότητα να εκλεγούν αν είναι υποψήφιοι για κάποιο αξίωμα) - κάτι που κατ' επανάληψη έχει αναδείξει ο διάσημος βρετανός βιολόγος και υπέρμαχος της αθεΐας, Ρίτσαρντ Ντόκινς.

Στη μελέτη συμμετείχε και ο ελληνικής καταγωγής ανθρωπολόγος, Δημήτρης Ξυγαλατάς, των πανεπιστημίων Κονέκτικατ των ΗΠΑ και Ώρχους της Δανίας.

Πληροφορίες: ΑΜΠΕ

http://news247.gr

ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ: «ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ»

«Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και 35 χρόνια»
Έφυγε από τη ζωή η Ζωή Λάσκαρη.Δεν θα αναφερθούμε αυτή τη στιγμή στις δάφνες της.  Θα περιοριστούμε να αναφερθούμε σε ένα πράγμα που δυστυχώς τα περισσότερα ΜΜΕ αποσιώπησαν για την μεγάλη ηθοποιό.

Είναι η σταθερή σχέση που είχε με γνωστό πνευματικό της Αθήνας, τον π. Κωνσταντίνο Σ., για 40 ολόκληρα χρόνια.
Η Ζωή έδειξε έναν δρόμο που αν ακολουθούσε κάθε Έλληνας και Ελληνίδα, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα σήμερα για την κοινωνία μας.
Αντί να τρέχει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους για τα προσωπικά της προβλήματα, προτίμησε να έχει για 40 χρόνια μία συνειδητή και σταθερή σχέση με έναν πνευματικό.
Αλλά ας αφήσουμε την ίδια να μας πει για την σχέση της αυτήν.
Πρόκειται για απόσπασμα μιας από τις τελευταίες συνεντεύξεις της, που είχε δώσει στον «Φιλελεύθερο» της Κύπρου.

Αφού μιλά για τις δυσκολίες που έζησε στη ζωή της, ο δημοσιογράφος τη ρωτά:

Όλα αυτά δεν σας σκλήρυναν;

Καθόλου σκληρή δεν με έκαναν. Πιο ευαίσθητη, δόξα τω Θεώ. Πήγα 15μιση χρονών στην Αμερική, έκατσα δύο χρόνια, ούτε ξέρω πώς έγινε αυτό. Η άγνοια κίνδυνου της νιότης; Θες η βοήθεια της Παναγιάς; Επιβίωσα χωρίς να ακούσω τις σειρήνες. Και στη συνέχεια, αυτό που πόνεσα εγώ δεν ήθελα να το περάσει άλλος. Και αυτό με έκανε πολύ μαλακή.

Ο πατέρας Κωνσταντίνος πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή σας; Ο κ. Λυκουρέζος μου είπε κάποτε ότι είναι ο άνθρωπος που σας βοήθησε σε όλες σας τις επιλογές.

Σωστά είπε. Σαράντα χρόνια τον ξέρω τον πατέρα Κωνσταντίνο. Πάρα πολύ με βοήθησε.

Ποια ανάγκη σας οδήγησε σε πνευματικό;

Η ανάγκη που οδηγεί άλλους στον ψυχολόγο. Εγώ δεν πιστεύω στην ψυχανάλυση. Όσες φορές πήγα, ήξερα περισσότερα από αυτούς. Είχα ανάγκη από έναν πνευματικό άνθρωπο. Να μοιραστεί τις απορίες μου. Είναι ένα άτομο που μιλά τέσσερις γλώσσες, με θεατρική παιδεία, είναι ανοιχτός σε όλα. Και πριν τον βρω, είχα πάει σε δυο-τρεις άλλους. Και έχουμε επαφή μέχρι σήμερα.

Σε μία άλλη συνέντευξή της πριν ένα περίπου χρόνο στο περιοδικό Βημαγκαζίνο, η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός είχε αναφερθεί στην σχέση της με τον Θεό.

Στην ερώτηση «Η σχέση σας με τον Θεό ποια είναι;» απάντησε:

«Τον Θεό τον έχω μέσα μου. Εμείς είμαστε η Εκκλησία. Δεν υπάρχει η εκκλησία ως κτίριο. Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και 35 χρόνια».

Αμέσως μετά ρωτήθηκε αν έχει θυμώσει ποτέ μαζί Του και με σθένος απάντησε…..

«Γιατί να θυμώσω; Ξέρει απόλυτα τι κάνει. Πολλοί λένε: «Γιατί σε εμένα, Θεέ μου;». Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Είναι σαν να Τον αμφισβητείς. Και δεν είμαι καμιά θεούσα. Υπάρχει, φυσικά, η άποψη ότι αν πιστεύεις στον Θεό δεν είσαι καλλιεργημένος. Πόσο πλανεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αλήθεια».

ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Άγιος Θαδδαίος ο Απόστολος

ή Λεββαίος ή Ιούδας του Ιακώβου

Εβραίος από την Έδεσσα ο Απόστολος Θαδδαίος και πολύ μορφωμένος στις θείες Γραφές, είχε ανεβεί στην Ιερουσαλήμ για προσκύνημα την εποχή του Ιωάννου του Βαπτιστού. Όταν άκουσε το κήρυγμα του και είδε την αγγελική του ζωή, τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε, ώστε επεδίωξε και βαπτίστηκε απ' αυτόν. Μετά όμως, όταν άκουσε τη διδασκαλία και είδε τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον ακολούθησε μέχρι το σωτήριο Πάθος.

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, επέστρεψε στην πατρίδα του Έδεσσα. Εκεί καθάρισε από τη λέπρα τον τοπάρχη Αύγαρο και κατόπιν τον βάπτισε χριστιανό. Αφού δίδαξε και φώτισε με το λόγο της αληθείας πολλούς και ίδρυσε πολλές εκκλησίες στις πόλεις της Συρίας, έφθασε στη Βηρυτό. Ο Θαδδαίος και εκεί με τη χάρη του Θεού δίδαξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε πολλούς.

Τελικά, εκεί υπέστη μαρτυρικό θάνατο, μαζί με τον Απόστολο Σίμωνα τον Ζηλωτή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Απόστολου Θαδδαίου στις 21 Αυγούστου.

http://www.saint.gr

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ- ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ... ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!