ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΤΕ ΠΟΤΕ!

Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος: Μην απογοητεύεστε ποτέ. Αφήνετε απλά με την προσευχή σας στα χέρια του Θεού την υπόθεσή σας. Έστω και αν τη βλέπεται να πηγαίνει ανάποδα, εσείς να έχετε απόλυτη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός οδηγεί την υπόθεσή σας σωστά. Και θα το δείτε αργότερα, όπως το είδε και αυτός ο ναυαγός την επαύριον.

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ

Σοφία Καυκοπούλου, υπ. δρ Θεολογίας-Μουσικός

Ο τίμιος άνθρωπος χλευάζεται, όμως η αρετή που ονομάζεται τιμιότητα, πάντοτε θεωρείται εκτιμητέο χαρακτηριστικό για τον άνθρωπο, ζήτημα που δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης, αλλά και ζητούμενο στην καθημερινότητα που …θέλει να αποδείξει ότι ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Μέσα στην Εκκλησία, η τιμιότητα εκθειάζεται ως ύψιστη αρετή και ο τίμιος άνθρωπος επαινείται και συχνά φθάνει στην αγιότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ, ο εν τω κόσμω πατέρας τού Ιησού. Η τιμιότητα, σε συνδυασμό με την ταπεινή πίστη και την αγάπη που διέκριναν τον Ιωσήφ, έδωσαν έναν από τούς πρώτους Αγίους στην Εκκλησία. Τιμιότητα διέκρινε ακόμη την Παναγία, τούς Αποστόλους, τούς μάρτυρες και όλους όσοι πορεύτηκαν με ειλικρίνεια και ταπείνωση στη ζωή τους.

Συχνά, η τιμιότητα γίνεται δύσκολο πράγμα, προϋποθέτει απώλεια υλικών αγαθών, συνεπάγεται ένδεια, ελλείψεις. Όμως αλοίμονο! Η ένδεια δεν πρέπει να γίνει ψυχική, πνευματική.

Τον ίδιο τον τίτλο «τίμιος», το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, τον έχει αποδώσει σε τρεις περιπτώσεις. Για να χαρακτηρίσει τον Σταυρό τού Κυρίου, το Σώμα και Αίμα τού Θεανθρώπου και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Η θεολογική σύνδεση μεταξύ αυτών των τριών περιπτώσεων, ακολουθεί πορεία χρονική, από τον Τίμιο Πρόδρομο, ο οποίος προετοίμασε τον ερχομό τού Χριστού στον κόσμο, έπειτα στον Χριστό και την δική του σωτηριώδη θυσία επάνω στον Τίμιο Σταυρό και στη συνέχεια στο Τίμιο Σώμα και Αίμα του που χύθηκε για τον άνθρωπο.

Ακολουθεί όμως και πορεία αγιοπνευματική. Ο Τίμιος Πρόδρομος, σήκωσε τον σταυρό τής θυσίας και επέδειξε την τελειοτέρας μορφής τιμιότητα συμβιβασμένη με αληθή πίστη. Ο Τίμιος Σταυρός, εξαγιάστηκε όταν ο ίδιος ο Κύριος υπεβλήθη στο εκούσιο Πάθος και κατέβηκε στον Άδη για να σώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά τού θανάτου. Έτσι, ο Σταυρός, το μέχρι πρότινος σύμβολο πόνου, φρίκης και μαρτυρίου, έγινε το ζωοποιό σύμβολο που με ευλάβεια ο χριστιανός σχηματίζει με τα δάχτυλα ή προσκυνά. Το Τίμιο Σώμα και Αίμα που χύθηκε πάνω στον Σταυρό και τον μετέτρεψε σε Τίμιο Ξύλο, μέσω τής Θείας Ευχαριστίας διανέμεται στους πιστούς.

http://www.pemptousia.gr 

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

«Θέλω να σας μιλήσω πάτερ για κάτι σοβαρό».

Η κοπέλα στεκόταν στην είσοδο του ιερατικού γραφείου, περιμένοντας την άδεια για να προχωρήσει. Δεν είχε παρουσιαστικό «θρησκευόμενου» ανθρώπου. Φορούσε κολλητό παντελόνι και ήταν βαμμένη έντονα.
Ο ηλικιωμένος ιερέας την κοίταξε με καλοσύνη. «Παρακαλώ. Ό,τι θέλετε!».

Η κοπέλα προχώρησε και κάθισε μπροστά στο γραφείο του ιερέα.

«Θέλω τη συμβουλή σας», είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα. «Η μητέρα μου είναι στα τελευταία της. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωή της δουλεύοντας τη νύχτα σε άσχημα μέρη… Ξέρω… Ίσως να σας σκανδαλίζω λίγο…». Δίστασε κοιτάζοντας τον ιερέα εξεταστικά αλλά με ειλικρίνεια στα μάτια της.

«Παρακαλώ, συνεχίστε».

«Η μητέρα μου με τα χρήματα που κέρδιζε κατάφερε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου χωρίς να χρειαστεί να μας δώσει σε ξένα χέρια. Πατέρα δε γνωρίσαμε…

Αλλά δε μεγάλωσε μονάχα εμάς. Τα μισά της χρήματα και παραπάνω τα έδινε πάντα σε ελεημοσύνες. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν χάρη σ’ αυτή. Κάποια μάλιστα σπούδασαν κιόλας χάρη στη μητέρα μου. Σε όλη της τη ζωή, η ελεημοσύνη ήταν πρώτιστο καθήκον… Τώρα πεθαίνει. Με δυσκολία επικοινωνεί. Θα ήθελα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει αλλά δεν ξέρω πώς να της το πω… Καταλαβαίνετε… δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία… Δεν ήταν τελείως αδιάφορη αλλά… καταλαβαίνετε…».

Ο ιερέας είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και άκουγε με κατανόηση.

«Μη στενοχωριέστε», της είπε. «Κάνατε αυτό που έπρεπε. Τώρα θα κάνουμε και οι δυο προσευχή για τη μητέρα σας. Κι ο Θεός θα δείξει τον τρόπο. Πάντως όπως και να ’χει, να θυμάστε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια…».
Πέρασαν μέρες. Ο Ιερέας δεν είχε κανένα νέο από εκείνη την κοπέλα. Κι έξαφνα ένα πρωί είδε την αναγγελία θανάτου της μητέρας κολλημένη σε μια κολώνα. Πήρε απόφαση και πήγε στην κηδεία.

Στο τέλος της ακολουθίας τον πλησίασε η κοπέλα. Τον χαιρέτησε ευγενικά και τον ευχαρίστησε που ήρθε να τους συλλυπηθεί. Ήταν πολύ καταβεβλημένη.

«Στενοχωριέμαι πολύ για την ψυχή της μητέρας μου, πάτερ», του είπε.

«Να μη στενοχωριέστε. Σας είπα: αφού η μητέρα σας έδειξε στη ζωή της τέτοια ελεημοσύνη, ο Θεός αποκλείεται να την άφησε χωρίς μετάνοια και συγχώρηση. Αυτό μονάχα μπορώ να σας πω εγώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρει μονάχα Εκείνος…».

Τους πλησίασε ένας νεαρός.

«Πάτερ, να σας γνωρίσω τον αδερφό μου». Ακολούθησαν συστάσεις. «Ο πάτερ από δω είναι στην αγία Φωτεινή… ξέρεις… λίγο πιο πάνω από το σπίτι της μαμάς…», είπε στον αδερφό. «Πάντως, πάτερ, δε σας το κρύβω πως λυπάμαι που έφυγε έτσι», ξαναστράφηκε στον ιερέα. «Ίσως έπρεπε να ήμαστε πιο επίμονοι. Δεν ξέρω… καταλαβαίνω τι μου λέτε αλλά δεν έχω τόση πίστη για να παρηγορηθώ από αυτό…».

«Τι συνέβη;», παρενέβη ο αδερφός.

«Να, είχα πάει πριν αρκετές μέρες στον πάτερ να του ζητήσω να έρθει να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τη μαμά αλλά διστάσαμε κάπως… δεν ξέραμε πώς θα το πάρει εκείνη… και να που τώρα δεν προλάβαμε…».

Ο αδερφός έδειξε να ξαφνιάζεται. Χαμογέλασε και είπε:

«Μη στενοχωριέσαι, προλάβαμε… Προχθές τo βράδυ που έλειπες, η μαμά σαν να ξύπνησε αίφνης από το λήθαργό της, γύρισε προς το μέρος μου και -λες και δεν ήταν άρρωστη- μου είπε: «Πήγαινε γρήγορα στον άγιο Δημήτριο και φέρε εδώ τον παπά»… Αρχικώς απόρησα. Δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι αλλά δεν περίμενα και να βρω κανέναν εκείνη την ώρα στην Εκκλησία… Εντούτοις ο παπάς ήταν εκεί. Του εξήγησα και ήρθε χωρίς καθυστέρηση… Πού να φανταστώ ότι εσύ είχες έρθει σε επικοινωνία με τον ιερέα της αγίας Φωτεινής… Συγγνώμη που δε σου είπα τίποτα αλλά με την κηδεία και τις μέριμνες το παρέλειψα… ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πώς θα το πάρεις κιόλας… Δε μου είχες πει ότι θα πας σε παπά… Πάντως κοινώνησε…».

Ο ιερέας χαμογέλασε. Τους χαιρέτησε ευγενικά και αποχώρησε. «Δεν αφήνει ο Θεός την ελεημοσύνη ασυνόδευτη από μετάνοια», έλεγε και ξανάλεγε μέσα του με συγκίνηση…

-------------------------------------------------------

Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων «Όσο μπορείς», του Βασίλη Αργυριάδη

http://agiostherapon.blogspot.gr

Ο ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ

Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση ξεβόλεψε πολλούς, εκτός από κάποιους καιροσκόπους που την εκμεταλλεύονται. Αυτά πάντα υπήρχαν, όσο υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι.
Θα ήταν όμως αρκετά ωφέλιμο να προσεγκίσουμε τον τρόπο με τον οποίο ένας σύγχρονος άνθρωπος διαχειρίζεται τις ανάγκες του και αν αυτό το ξεβόλεμα, αφορά πραγματικές ανάγκες ή «ψεύτικα θελήματα».

Ζούμε η αλήθεια να λέγεται, σε χρόνια δύσκολα. Ποιό δύσκολα τουλάχιστον, από αυτά που μάθαμε να ζούμε, μέσα σε μια πλασματική ευημερία που ήταν χαρακτηριστικό των προηγούμενων ετών. Υποκατάστατα ευχαρίστησης χωρίς ουσία.
Σε αυτό το κλίμα μεγαλώσαμε τα παιδιά μας (πολλές φορές ανεπίγνωστα), δηλαδή να γίνουν καλοί καταναλωτές και να καταναλώνουν πέραν των αναγκών τους.
Να μην τους λείπει τίποτα. Να τα έχουν όλα χωρίς να στερούνται.
Παρενθετικά θα ρώταγε κανείς: αλήθεια τελικά... πόσο εύκολο είναι μετά να μιλήσεις σ' αυτά τα παιδιά για νηστεία, όταν κυριαρχεί μέσα τους ένας απολυτοποιημένος ατομικισμός;
Ανάγκες εικονικές και κατανάλωση προϊοντων πέραν των αναγκαίων, ακόμη και μετά από κάποια χρόνια λιτότητας που έχουμε ήδη διανύσει.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής:
Μια οικογένεια που έχει βγάλει το Χριστό απ' τη ζωή της, αλήθεια τι έχει βάλει στη θέση Του;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη αν κοιτάξουμε λίγο τον τρόπο ζωής μας.
Δεν είναι υπερβολή να νιώθουμε το «μετακατοχικό σύνδρομο» μέχρι σήμερα;
Ένα σύνδρομο το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην λήψη της τροφής (όπως τουλάχιστον βλέπαμε μέχρι πριν από λίγα χρόνια), αλλά επεκτείνεται και σε αγαθά που είναι περιττά.
Θα μπορούσε να πει κανείς απερίφραστα ότι δεν υπάρχει (μέχρι στιγμής) σε πολλούς ανθρώπους, η συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί.
Και τα τελευταία χρόνια που αυτό αναγκαστικά περιορίζεται λόγω της οικονομικής κρίσης, νιώθουμε ότι έχει χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μας.
Η ειδωλοποίηση του υπέρμετρου καταναλωτισμού, ανέδειξε ότι το είδωλο που φτιάξαμε ήταν ένα χάρτινο οικοδόμημα που κατέρρευσε. Ο «ψευτο-θεός» της κατανάλωσης που φανταστήκαμε, απεδείχθη όντως παραμύθι.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα επίσης της παράλογης αυτής κατάστασης, η ραγδαία άνοδος σ' αυτή τη ψυχική νόσο που λέγεται κατάθλιψη.
Κάτι νιώθει ότι δεν έχει ο καταθλιπτικός, αλλά δυσκολεύεται να το προσδιορίσει και πραγματικά ασφυκτιά.
Μήπως θα ήταν φρονιμότερο να κοιτάξουμε τις ανάγκες μας όσο γίνεται πιο αυστηρά πλέον; Η στέριση αγαθών που τα θεωρούσαμε αναγκαία, (ενώ δεν ήταν) θα μας βοηθήσει να είμαστε ολιγαρκείς. Και μην ξεχνάμε ποτέ τις πατερικές αναφορές που μας θυμίζουν, πως οτιδήποτε επιπλέον έχουμε ως αγαθό, στην ουσία το έχει στερηθεί ο φτωχός.
Η υπαρξιακή ανασφάλεια δεν ικανοποιείται με ανούσια και περιτά αγαθά.
Όσο ποιό γρήγορα συνέλθουμε τόσο το καλύτερο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οχυρωθούμε, στα ακόμη δυσκολότερα που έρχονται.
Από τη στιγμή που θα αγνοήσουμε τα «κελεύσματα» του σύγχρονου μάρκετινγκ που μας ζαλίζουν και μας θολώνουν, υπάρχει ελπίδα να απεμπλακούμε από αυτή τη νοσηρή κατάσταση.
Μην ξεχνάμε ποτέ, πως η πληρότητα της ύπαρξης του ανθρώπου αναδύεται μέσα από τη σύνδεσή του με το Θεό και αφού ξεπεράσει τα αναχώματα της ατομικής του ιδιοτέλειας, τα οποία στην πραγματικότητα του κρύβουν τη θέα προς την όντως ζωή.
Ο άνθρωπος «επινοήσε» τρόπους για να μην νιώθει την απουσία του Θεού από τη ζωή του, χωρίς να καταλαβαίνει πως αν δεν επικεντροποιήσει την ύπαρξή του προς Εκείνον, πραγματικά ολισθαίνει.
Η στροφή του προς την προοπτική της εν Χριστώ θέωσης, δεν σηματοδοτεί απλά μία λύση στο αδιέξοδο της κατάντιας που τον έχει οδηγήσει η κρίση, ούτε φυσικά μπορεί να λειτουργήσει ως ψυχοχαλαρωτικό μέσο για να αποφύγει την κατάθλιψη, αλλά αποτελούσε πάντοτε τον βασικό υπαρξιακό του προορισμό, που βρίσκεται θεμελιωμένος στην οντολογία του.
Ας ακολουθήσουμε όσο μπορούμε την διδασκαλία των Πατέρων και ας προσπαθήσουμε να τη βιώσουμε, γιατί όπως τόνιζε και ο π. Ιωάννης ο Ρωμανίδης, αν μία μέθοδος θεραπεύει ή όχι, κρίνεται από το αποτέλεσμα και η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι ασθενής και η θεραπεία του είναι εντός της Εκκλησίας του Χριστού μυστηριακά. [1]
Αυτό φαίνεται περίτρανα από τους αγίους που «γέννησε» η Εκκλησία μας αιώνες τώρα. Ο θεραπευμένος και ανακαινισμένος άνθρωπος που βρίσκεται σε πορεία θεώσεως, δεν έχει ανάγκη να αναλώνεται υπαρξιακά σε όλα αυτά τα ψεύτικα που προαναφέρθηκαν, τα οποία μας κούρασαν χρόνια τώρα. Η νοηματοδότηση της ζωής μας σε πορεία προς την όντως ζωή, μπορεί να γίνει το κύριο ζητούμενο μέσα από μία υπαρξιακή επανατοποθέτηση. Εδώ και τώρα.
____________________________________
[1] Εμπειρική δογματική π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τόμος Β' σελ. 298-299

http://theomitoros.blogspot.gr

«ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ ΣΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»!

Η οργή του λαού

Βασίλειος  Χ. Στεργιούλης, Θεολόγος

Φαίνεται πως το ποτήρι ξεχείλισε. Έχει και η υπομονή τα όριά της. Και η άμετρη ανοχή στην παρανομία καταντά συνενοχή, που εξεγείρει και επαναστατεί την συνείδηση. Iδίως όταν πρόκειται για μεγάλα θέματα ηθικής τάξης και θρησκευτικής πίστης. Όταν η πίστη είναι «το κινδυνευόμενον».

Η άκαμπτη και προκλητική επιμονή του Υπουργείου Παιδείας να αλλοιώσει τον ορθόδοξο χαρακτήρα και το ορθόδοξο περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, εξεγείρει πλέον τους γονείς και κηδεμόνες των μαθητών.

Αγανακτισμένοι για τον προκλητικό εμπαιγμό του Υπουργείου οι γονείς, προβαίνουν σε οργάνωση διαλέξεων και συγκεντρώσεων, σε έκδοση ψηφισμάτων, σε διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, όπως εκείνη της 23/10/2017 στο Μαρούσι Αττικής προς το Υπουργείο Παιδείας, η οποία  εντυπωσίασε για τη λαϊκή συμμετοχή, το πλήθος δηλαδή του κόσμου και τον παλμό. Επισημάνθηκε ιδιαιτέρως η παρουσία στην αρχή της πορείας του ανταποκριτή του μεγάλου αμερικάνικου καναλιού C.N.N. και τα συνθήματα: «Ξύπνα ραγιά σου παίρνουν τα παιδιά»! «Θέλουμε θρησκεία και όχι Πανθρησκεία»!

Δεν σταματούν ως εδώ οι αγανακτισμένοι γονείς, αλλά προχωρούν ακόμη περισσότερο. Εκφράζουν την οργή τους ακόμη πιο δυναμικά. Επιστρέφουν με σχετική δήλωση στο Υπουργείο τα απαράδεκτα βιβλία θρησκευτικών (“φάκελοι μαθητών”), τα οποία βασιζόμενα στο απαράδεκτο καταστροφικό νέο πολυθρησκειακό πρόγραμμα θρησκευτικών, αποδομούν την ορθόδοξη πίστη.

Διαμαρτύρεται πλέον δυναμικά ο λαός. Καταγγέλλει την αυθαιρεσία και κραυγαλέα παρανομία του Υπουργείου Παιδείας και την καταπάτηση της επιταγής του Συντάγματος περί παροχής ορθοδόξου αγωγής στους μαθητές μας και την παράβαση της αρχής της ισονομίας και ισοπολιτείας.

Είναι φανερό πλέον ότι οι κυβερνήτες μας, υλιστές και άθεοι, στοχεύουν να αλλάξουν τον πνευματικό και ιδεολογικό μας προσανατολισμό. Και αρχίζουν από την εκπαίδευση της νέας γενιάς, που είναι άπλαστη και αδιαμόρφωτη. Θέλουν να μας αποκόψουν από τις πνευματικές και ιδεολογικές μας ρίζες. Από αυτές, που τροφοδότησαν πνευματικά επί αιώνες το έθνος μας, το ανέδειξαν μεταξύ των εθνών και το έκαναν να μεγαλουργήσει.

Επεμβαίνουν δραστικά. Κτυπούν αποφασιστικά την κυριότερη πνευματική μας ρίζα, τη Θρησκεία. Την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Θέλουν να μας αποκόψουν από την Ορθοδοξία. Να μας απογαλακτίσουν πνευματικά. Να μας απομακρύνουν από τη διδασκαλία και την πίστη του Χριστού. Από το περίλαμπρο φως του Ευαγγελίου. Έτσι θα οδηγηθούμε στην πνευματική σύγχυση και αφασία. Και τελικά στην αθεΐα.

Το νέο πρόγραμμα θρησκευτικών είναι επικίνδυνο και καταστροφικό, όπως αποφαίνονται ειδικοί παιδαγωγοί. Και όπως δήλωσε ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος δεν προσφέρει ορθόδοξη αγωγή, αλλά πολυθρησκειακή. Δεν προσφέρει τη διδασκαλία του Εσταυρωμένου, μπροστά στην οποία αποκαλύπτονται με θαυμασμό τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα. Οι πιο μεγάλοι διανοητές και φιλόσοφοι την παιδευτική της αξία αναγνώρισαν και αυτοί οι “πατριάρχες” της απιστίας.

Μπροστά στη διδασκαλία του Χριστού υποχωρούν, σβήνουν και χάνονται ως πυγολαμπίδες σε μεσουρανούντα ήλιο τα κείμενα των διαφόρων φιλοσόφων και των ιδρυτών θρησκειών. Θα μάκραινε πολύ ο λόγος, αν έπρεπε να παραθέσουμε και αντιπαραβάλλουμε σχετικά κείμενα. Ορθολογιστής των νεώτερων χρόνων εκφράστηκε πως “και αν εις τους άλλους πλανήτας κατοικούν λογικά όντα, δεν είναι δυνατόν να έχουν θρησκείαν ανωτέραν της θρησκείας την οποία εδίδαξεν ο Ιησούς παρά το φρέαρ της Συράχ”.

Και όμως αυτή τη θρησκεία και την αγωγή της υποτιμούν και περιορίζουν οι σύγχρονοι Προκρούστες της Παιδείας, προκειμένου να διδαχθούν οι μαθητές μας οι ορθόδοξοι τα διδάγματα και πιστεύματα των Μωάμεθ, Βούδα, Κομφούκιου κ.α. Περιορίζουν το σταρένιο ψωμί, για να τους προσφέρουν σκύβαλα. Το χρυσό, για να τους δώσουν τσίγκο.

Οι σύγχρονοι απορρυθμιστές της παιδείας εγκληματούν πνευματικά στα άπλαστα νιάτα μας. Εισβάλλουν βάναυσα στις ευαίσθητες ψυχές τους. Και ενεργούν εναντίον τους παρανόμως και ρατσιστικώς, αφού εφαρμόζουν το καταστροφικό πολυθρησκειακό τους πρόγραμμα μόνον για τους ορθοδόξους μαθητές. Για τους Μουσουλμάνους τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους Εβραίους καθόρισαν με νόμο να διδάσκονται αμιγώς την πίστη τους. Έτσι, φαίνεται, εννοούν τη δημοκρατία!

Δικαίως λοιπόν εξοργίζονται και αντιδρούν οι γονείς με τους παραπάνω τρόπους και ιδίως με την επιστροφή των απαράδεκτων και παράνομων νέων βιβλίων θρησκευτικών. Ασκούν συνταγματικό και νόμιμο δικαίωμά τους έναντι του Υπουργείου Παιδείας, που αυθαιρετεί και παρανομεί ευθέως, προκλητικώς και ρατσιστικώς. Απορρίπτουν το πνευματικό δηλητήριο που προσφέρεται από το Υπουργείο στα παιδιά τους, όπως θα απέρριπταν οποιαδήποτε δηλητηριώδη υλική τροφή. Και ζητούν ευσεβάστως από τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και την Ιεραρχία της Εκκλησίας να εμμείνουν στην αρχική τους θέση περί ριζικής αλλαγής του προγράμματος Θρησκευτικών.

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό το θέμα του χαρακτήρος και του περιεχομένου του μαθήματος των θρησκευτικών. Σχετίζεται με τη διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών μας και την πνευματική θωράκιση και το στήριγμα τους. Για να μην διαβρωθούν από τις διάφορες θρησκευτικές πλάνες, αιρέσεις και την αθεΐα και γίνουν υλιστές, άθεοι και αμοραλιστές, εύκολη λεία στη νεοεποχίτικη παγκοσμιοποίηση και στην Πανθρησκεία αλλά να παραμείνουν Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

http://aktines.blogspot.gr 

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι.

Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε "ουράνια θέματα" και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα.

Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.

Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

http://agiostherapon.blogspot.gr

ΟΛΟΙ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΤΗ ΠΑΓΙΔΑ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Όλοι πέφτουμε στη παγίδα και κρίνουμε τους άλλους με βάση τον εαυτό μας. Πιστεύουμε για εμάς κάτι και απαιτούμε οι άλλοι να ακολουθούν τυφλά σε σχέση με το πως εμείς βλέπουμε τα πράγματα. 

Ο καθένας μας είναι ένα σύνολο εμπειριών. Ο καθένας μας έχει ζήσει χαρούμενα ή ευτυχισμένα. 

Άλλος είχε καλά παιδικά χρόνια και ο δρόμος του προς την ωριμότητα δεν είχε τα αγκάθια όπως είχε ο δρόμος κάποιου άλλου που όταν ήτανε μικρός μπορεί να παιδεύτηκε περισσότερο απ' τον πρώτο. 

Αλλουνού ο γάμος πάει καλά, αλλουνού όχι. Άλλος παντρεύτηκε, άλλος δεν παντρεύτηκε. 

Άλλος θέλει τα πολλά, άλλος τα λίγα. Ο καθένας μας είναι ένα ξεχωριστό Πρόσωπο μέσα σε άπειρα Πρόσωπα.

 Για την Ευτυχία συνταγή δεν υπάρχει. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, ο κάθε άνθρωπος είναι μια “σύνοψη της Οικουμένης”. 

Ας μη ψάχνουμε έτοιμες συνταγές. Ο καθένας έχει τη συνταγή του. Κι η κάθε συνταγή περνά απ' την απλότητα. Αν τα πράγματα τα βλέπουμε πάντα σύνθετα, τότε χανόμαστε στο χάος του βλέμματός μας. Να 'χουμε μάτια φωτεινά και λύνονται πάντα όλα.

-Είπε σήμερα ο Χριστός στο Ευαγγέλιο της Ημέρας (Λουκ. ια', 34-41) ότι άμα τα μάτια κάποιου είναι απλά, τότε όλο του το σώμα είναι καθαρό. Αν τα μάτια βλέπουνε πονηρά, τότε μες τη σκοτεινιά και το σώμα βρίσκεται-

Ιάσονας ιερομόναχος

https://proskynitis.blogspot.gr

ΔΕΝ ΧΩΡΑ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΥΠΟΥ ΟΡΓΟΥΕΛΙΑΝΟΥ «1984»

Διώξεις απόψεων, κοινωνία φόβου

Ρατσισμός υπάρχει, και είναι σφοδρός, απροκάλυπτος, απεχθής: ο ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων. Οι Ελληνες χρεοκοπούν, πληρώνοντας τα σπασμένα μιας σάπιας ελίτ, η οποία ξέρει μόνο να νουθετεί, να κλέβει και να μιλά για τα δικαιώματα όλων των άλλων, πλην των πολιτών αυτής της χώρας.

Ο ανθελληνισμός και ο αντιχριστιανισμός είναι δύο μορφές αντικοινωνικής στάσης ζωής αλλά και δράσης, που είναι ανεκτές -και συχνά ενθαρρύνονται- από την πλειονότητα όσων ηγούνται του πολιτικού κόσμου, του οικονομικού βίου και της «διανόησης». Τίποτα παραδοσιακό δεν θεωρείται απαραίτητο. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει προκύψει από τη φυσική συνέχεια και εξέλιξη του πολιτισμού μας, το οποίο να χαρακτηρίζεται θετικό για τους ανθρώπους, ενδεικνυόμενο, ωφέλιμο. Μόνο την παρακμή και το μίσος προς την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια έχουν να προτείνουν οι νεωτερικοί της συμφοράς.

Ο διαβόητος «αντιρατσιστικός» νόμος νομοθετήθηκε για να διασφαλιστούν η βουβαμάρα και ο φόβος των υπό αφανισμό Ελλήνων, για να τελείται απρόσκοπτα η εθνοκτονία σε βάρος μας. Αυτό είναι ένα από τα εργαλεία του κράτους, το οποίο ως τώρα έχει χρησιμοποιηθεί για να μην τολμούν να εκφράζουν τη γνώμη τους οι Ελληνες για το μεταναστευτικό ζήτημα, την εγκληματικότητα και την εκστρατεία του εθνικού και του θρησκευτικού αποχρωματισμού που πραγματοποιείται από τους γνωστούς κύκλους ήδη από τη δεκαετία του ’80.

Τώρα, η ειρωνεία της τύχης. Οι φανατικοί υποστηρικτές του «αντιρατσιστικού» νόμου αρχίζουν και «λούζονται» τις συνέπειές του. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας προχώρησε στην άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος της Ελένης Γιαννακοπούλου, διευθύνουσας συμβούλου του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ) για προσβολή θρησκεύματος και παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου! Η κυρία Γιαννακοπούλου καταγγέλθηκε από υφισταμένους της ότι είχε πετάξει την εικόνα της Παναγίας στα σκουπίδια!

Είναι δίκαιη και ορθή η ενέργεια της Δικαιοσύνης, αλλά είναι επίσης προφανές ότι ο «αντιρατσιστικός» νόμος πρέπει να καταργηθεί. Δεν χωρά σε ελεύθερες κοινωνίες νομοθεσία τύπου οργουελιανού «1984». Η προσβολή θρησκεύματος, άλλωστε, διωκόταν ποινικά και πριν από τον «αντιρατσιστικό»...

dimokratianews.gr, 02.11.2017

http://aktines.blogspot.gr

Ο ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Η υπόθεση έφτασε στα χέρια του εισαγγελέα μετά την αποκάλυψη του «Πρώτου Θέματος» που είχε φέρει στο φως τις καταγγελίες υπαλλήλων του οργανισμού που υποστήριζαν ότι η κυρία Γιαννακοπούλου είχε πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων μια εικόνα της Παναγίας

Λίγους μήνες μετά την αποκάλυψη του «Πρώτου Θέματος» για τη διευθύνουσα σύμβουλο του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ), 'Ελενα Γιαννακοπούλου, που είχε πετάξει την εικόνα της Παναγίας στα σκουπίδια η εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας προχώρησε στην άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος της.

Πλέον, με βάση τη δίωξη που ασκήθηκε από την εισαγγελία, η κ. Γιαννακοπούλου αντιμετωπίζει κατηγορίες για προσβολή θρησκεύματος και παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί πως ο αντιρατσιστικός νόμος εφαρμόζεται πρώτη φορά για υπόθεση η οποία σχετίζεται με θρησκευτικές διακρίσεις!
Η συγκεκριμένη υπόθεση μπήκε στο «μικροσκόπιο» της εισαγγελίας Πρωτοδικών έπειτα από έγγραφη καταγγελία προς το υπουργείο Παιδείας, στην οποία εργαζόμενοι στον ΕΟΠΠΕΠ (υπάγεται στο υπουργείο Παιδείας) ανέφεραν ότι η κ. Γιαννακοπούλου, είχε ξεκινήσει διωγμούς εναντίον όσων φορούν ή έχουν στους χώρους της εργασίας τους χριστιανικά σύμβολα απαιτώντας την απομάκρυνσή τους.

Ακόμη, οι εργαζόμενοι ανέφεραν - όπως είχε αποκαλύψει το Πρώτο Θέμα τον περασμένο Αύγουστο - ότι η διευθύνουσα σύμβουλος παραμονές Δεκαπενταύγουστου πέταξε εικόνες της Παναγίας στο καλάθι των αχρήστων και προσπάθησε μάλιστα να αφαιρέσει σταυρό από τον λαιμό υπαλλήλου της.

Τα όσα αναφέρονταν στην καταγγελία ακούγονται απίστευτα, αλλά διατυπώθηκαν επωνύμως και ενυπογράφως από δύο υπαλλήλους, οι οποίοι ανέφεραν για την κ. Γιαννακοπούλου: «Την στιγμή που διαπίστωσε την ύπαρξη της ιερής εικόνας της Παναγίας Θεοτόκου πάνω στο γραφείο της, την άρπαξε και την πέταξε σε καλάθι σκουπιδιών, λέγοντας ότι εδώ είναι υπηρεσία και δεν επιτρέπονται εικόνες στα γραφεία. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το μέρος μου και μόλις διαπίστωσε ότι φέρω σταυρό στο λαιμό μου φώναξε “τι είναι αυτά που φοράς”, άρπαξε τον σταυρό που φορούσα, ρωτώντας με aν νομίζω ότι θα με σώσει αυτό που φορώ. Συνεχίζοντας προχώρησε στο γραφείο εργασίας μου, λέγοντας να μαζέψω τις εικόνες από δω μέσα (τις οποίες αποκάλεσε “παπαριές”) αναφερόμενη στις μικρές εικόνες που έχω πάνω στο γραφείο εργασίας μου, ότι εδώ είναι υπηρεσία και δεν επιτρέπονται».

Χαρακτηριστικά, στην καταγγελία της προϊσταμένης της Διεύθυνσης Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών, αναφέρονταν ότι η  διευθύνουσα σύμβουλος την απείλησε ότι θα την οδηγήσει στο Διοικητικό Συμβούλιο με το ερώτημα της απόλυσης χωρίς να εξηγήσει τον λόγο. Η προϊσταμένη στην καταγγελία της ανέφερε ακόμη για την κ. Γιαννακοπούλου:

«Αυτό που με συγκλόνισε βαθύτατα ήταν η στάση και η εντολή σχετικά με τις ιερές εικόνες και τα θρησκευτικά σύμβολα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, καθόσον έπληξε το θρησκευτικό μου συναίσθημα. Από καμία διάταξη νόμου ή κανονισμού δεν υποχρεούμαι να αποκρύπτω στον χώρο της εργασίας μου ότι είμαι μέλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, ούτε υποχρεούμαι να ανέχομαι μέσα στον χώρο της εργασίας μου την προσβολή ιερών αντικειμένων της Εκκλησίας όπου ανήκω. Έχω το δικαίωμα, όπως κάθε κάτοικος αυτής της χώρας ασχέτως θρησκεύματος, να φέρω πάνω μου θρησκευτικά σύμβολα της πίστης μου και να τα ’χω στη θέση εργασίας μου εφόσον δεν κωλύουν την εκτέλεση των υπηρεσιών μου (τέτοιο ζήτημα άλλωστε ουδείς προϊστάμενος μου έθεσε μέχρι σήμερα). Καμία επίσης ιεραρχική εξουσία δεν χορηγεί σε κανέναν προϊστάμενο το δικαίωμα να καταφέρεται με έργα ή λόγια εναντίον της θρησκευτικής πίστης, να προσβάλει ή να απαγορεύει θρησκευτικά σύμβολα- αντικείμενα που ανήκουν σε οποιονδήποτε εργαζόμενο του Οργανισμού».

http://www.protothema.gr