ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Εορτάζει στις 2 Δεκεμβρίου

Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.

Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.

Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.

Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.

Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.

Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.

Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.

Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.

Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.

Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».

Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.

Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν».

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του

Τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος Πορφυρίου σε όλη τη ζωή του ήταν η άκρα ταπείνωσή του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο, η αίσθηση του ότι ανήκει στην Εκκλησία, με μία απόλυτη υπακοή σ΄ αυτήν εν Χριστώ και με μία απόλυτη ενότητα με όλους και η βίωση της αθανασίας και της ελευθερίας από τον φόβο και την κόλαση από αυτή εδώ τη ζωή. Σ΄ αυτά πρέπει να προστεθούν η αγόγγυστη υπομονή του στους αφόρητους πόνους, η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεων του που ήταν καρπός της Χάρης και δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής, η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητα του, η αδιάλειπτη ταπεινή και για τον λόγο αυτόν αποτελεσματική προσευχή του, το ακραιφνώς ορθόδοξο, αλλά όχι φανατικό φρόνημά του, οι επιτυχείς συμβουλές του, η πολυμέρεια των διδαχών του, η βαθύτατη ευλάβειά του, το ιεροπρεπέστατο των ακολουθιών που τελούσε, και η μεγάλη φροντίδα του να κρατηθεί μυστική η εκτεταμένη προσφορά του.

Τα ουσιώδη

Προσπαθώντας να εμβαθύνουμε στα ουσιώδη στοιχεία που συγκροτούσαν την προσωπικότητα του Γέροντος Πορφυρίου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτά ήταν: πρώτον, η ένταξή του στην Εκκλησία κατά έναν ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, δεύτερον, η απέραντη αγάπη του στον Χριστό και δι΄ Αυτού στον συνάνθρωπο, που συνοδευόταν από αγία ταπείνωση, τρίτον, η βίωση της εν Χριστώ μυστικής χαράς και τέταρτον η βίωση της εν Χριστώ αθανασίας.

α) Η ένταξη στην Εκκλησία

Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε μαζί με όλους τους Αγίους ότι ο Χριστός πρέπει να είναι μέσα στην Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ενωμένος με τον Χριστό και με όλους τους ανθρώπους του Χριστού και προπαντός με τον αρχιερέα Του, που επέχει τόπο και τύπο Χριστού. Αλλά αυτό, το να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία δεν είναι κάτι τυπικό. Αυτό άλλωστε πρέπει να σημαίνει η διαθήκη του, στην όποια μας εύχεται να μπούμε στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία του Θεού, παρ΄ όλον που επιφανειακά σκεπτόμενοι θα του απαντούσαμε ότι είμαστε ήδη στην Εκκλησία, αφού είμαστε βαπτισμένοι.

Πράγματι είμεθα μέσα στην Εκκλησία, αλλά τόσο μόνο όσο είναι μέσα στην Ελλάδα ο ξένος ταξιδιώτης που πέρασε τα σύνορα της κατά ένα-δύο βήματα. Αυτός, αν και είναι στην Ελλάδα τυπικά και ουσιαστικά και μπορεί να ταξιδέψει παντού σ΄ αυτήν και να τη γνωρίσει όλη, όμως είναι σαν να μην είναι, αφού μόνο δυο βήματα πέρασε στο έδαφός της και τίποτε δεν ξέρει ακόμη από Ελλάδα. Έτσι και ο Χριστιανός που μια φορά πέρασε την πόρτα της Εκκλησίας και μπήκε μέσα σ΄ αυτήν, είναι ουσιαστικά σαν να μην μπήκε, άμα δεν προχωράει διαρκώς βαθύτατα σ΄ αυτήν μέχρι να φθάσει στον θρόνο του Θεού.

Ο Γέροντας είχε δει στην πράξη ότι η Χάρη του Θεού ενεργεί μέσα στην Εκκλησία, ότι οι πιστοί πρέπει να είναι μεταξύ τους ενωμένοι σαν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού, ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί όταν ζητά μόνο την ατομική του σωτηρία, ότι η ενότητα ως αίτημα, πόθος και βίωμα του πιστού είναι βασικό στοιχείο της Εκκλησίας και προϋπόθεση της σωτηρίας και ότι η αγάπη, που ωθεί την ψυχή στην ενότητα, είναι απαραίτητη, για να μπει κανείς στην κοινότητα που συνιστά την επίγεια άκτιστη Εκκλησία και να σωθεί εκεί.

β) Η αγάπη

Η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία συμμέτοχων στην ύπαρξη και στη χαρά, για τη μετάδοση της ζωής, είναι η αγάπη. Αυτός που σκέπτεται ότι ο νέος άνθρωπος θα του στερήσει κάτι από την άνεσή του και τη χαρά του δεν σκέπτεται όπως ο Θεός, ο οποίος δημιούργησε το ανθρώπινο Γένος, παρ΄ όλον ότι αυτό Τον παρεπίκρανε (ανθρωποπαθώς μιλώντας). Η μόνη διάθεση, λοιπόν, που αρμόζει σε ανθρώπους πλασμένους εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού, είναι η αγάπη, δηλαδή το άνοιγμα της καρδιάς στο άλλο πρόσωπο, στο Σύ του Θεού και στο σύ του συνανθρώπου.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους όποιους προσπαθεί η Εκκλησία να πείσει τους ανθρώπους να βαδίσουν στον σωστό δρόμο. Όμως ο βασιλικός δρόμος της ευαίσθητης, ποιητικής και ευγενικής ψυχής που σου υπεδείκνυε ο Γέρων Πορφύριος είναι ο δρόμος της αγάπης, του θείου έρωτα προς τον Ιησού Χριστό και η ανιδιοτέλεια, δηλαδή η αδιαφορία για το αν η αγάπη σου στον Χριστό συνεπάγεται χαρές ή οδύνες. Είναι δρόμος γεμάτος αρχοντιά και ανωτερότητα, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικος και άξιος του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στη φιλική διάθεση του Χρίστου που μας αγαπά.

Αυτό συνεπάγεται και μία ωραία μεθόδευση του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, την οποία συχνά-πυκνά και με πολλά παραδείγματα ανέπτυσσε. Ας θυμηθούμε μερικά:

- Όταν είσαι σ΄ ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μη χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι.

- Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, η μελαγχολική σκέψη, ο φόβος, ο πειρασμός να σε καταλάβει, μην πολεμάς μαζί τους να τα διώξεις. Άνοιξε τα χέρια σου στην αγάπη του Χριστού και σε παίρνει στην αγκαλιά του και χάνονται αυτά μόνα τους.

- Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμη σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τ΄ αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.

γ) Η χαρά

Ο Γέρων Πορφύριος αγαπούσε όλους με την αγάπη του Χριστού που είναι μοναδική για τον καθένα. Αλλά η πλούσια καρδιά του Χριστού και όσων ομοιώθηκαν μ΄ Αυτόν, μπορεί ν΄ αγαπά με μοναδικό τρόπο τον κάθε άνθρωπο, που είναι εικόνα του αγαπημένου Χριστού. Και η αγάπη αυτή ελκύει τη Θεία Χάρη, που επιπίπτει στον αγαπώντα σαν χαρά μεγάλη και ανεξάντλητη. Αυτός που αγαπά είναι χαρούμενος, γιατί η αγάπη είναι δόσιμο και το δόσιμο συνεπάγεται τη μακαριότητα, όπως είπε ο Κύριος («μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν», Πράξ. 20,35). Έτσι ζούσε ο Γέροντας στη χαρά που κανείς, ούτε οι πόνοι ούτε οι θλίψεις, δεν αφαιρεί από εκείνον που είναι δοσμένος στην αγάπη του Χριστού. Ο Γέροντας Πορφύριος, ζώντας μέσα στην αγάπη του Χριστού είχε διαπιστώσει εμπειρικά αυτό που γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής: «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ίω. 4,18) και γι΄ αυτό λέει σε μια ηχογραφημένη συνομιλία του με έμφαση και με γεμάτη πραότητα βεβαιότητα «Ο φίλος, ο αδελφός (ο Χριστός)…! Πώς το φωνάζει αυτό όμως…! και πόσο…! Τί βάθος κρύβεται μέσα σ’ αυτό…! Πολύ βάθος! Δηλαδή είναι το θάρρος. Δεν θέλει τον φόβο ο Χριστός, δεν τόνε θέλει τον φόβο!»

δ) Η αθανασία

Η νίκη πάνω στον θάνατο, η αίσθηση και η βεβαιότητα της αθανασίας είναι ένα βίωμα κοινό σε όλους τους Αγίους και στον Γέροντα Πορφύριο. Λέγει στην προαναφερθείσα ηχογραφημένη συνομιλία του: «Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, κι όταν αγαπήσει τον Χριστό απαλλάττεται από τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο». Δεν είναι αυτά λόγια ειπωμένα από κάποιον που συνέλαβε αυτή την αλήθεια με τη σκέψη του. Είναι λόγια βγαλμένα από ένα αληθινό προσωπικό βίωμα και γι΄ αυτό έχουν την αξία μαρτυρίας αυτόπτη μάρτυρα. Δεν αλλάζει το πράγμα από το γεγονός ότι ο Γέροντας Πορφύριος από ταπείνωση και βαθιά αίσθηση της ανθρώπινης ασθένειάς μας λέγει ότι δεν έχει φθάσει σε αυτή την κατάσταση. Μάλλον ενισχύεται η αξιοπιστία του, διότι δεν είναι πλέον ένας που νομίζει ότι έφθασε κάπου. «Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σ΄ αυτά. Δεν τα ζω όμως, …προσπαθώ. Δηλαδή, πως να σου πω, πως να σας πώ; Δεν έχω πάει σ΄ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μούρχεται και το θέλω. Θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι όμως εκεί… Ναι, αλλά ζω μέσα σ΄ αυτή την προσπάθεια…»

Βεβαιοί ο Άγιος Γρηγόριος ότι το ευρείν τον Θεόν έγκειται εις το αεί Αυτόν ζητείν. Δεν υπάρχει καλύτερη και εγκυρότερη επιβεβαίωση ότι ο Γέρων Πορφύριος βρήκε τον Θεό, και ότι ο δρόμος της αγάπης που μας υποδεικνύει είναι ο συντομότερος, ο ασφαλέστερος και ο καλύτερος για να μας βρει και μας ο Θεός και να περιμαζέψει τον καθένα μας, σαν το ένα απολωλός πρόβατο, με χαρά και με αγάπη και να μας οδηγήσει από αυτήν εδώ τη ζωή στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία Του, που είναι χώρα αγάπης, χαράς, ειρήνης και αθανασίας.

Επιστολή Γέροντος Πορφυρίου προς τα πνευματικά του παιδιά

«Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά.

Τώρα που ακόμα έχω τας φρένας μου σώας θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν φτωχοί είχε πάει στην Αμερική για να εργαστεί στην διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί, που έβοσκα τα ζώα συλλαβιστά διάβαζα τον βίο του αγίου Ιωάννου του Καλλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρονών δεν θυμάμαι ακριβώς καλά και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάκτηκα σε δυο γεροντάδες αυταδέλφους τον Παντελεήμονα και τον Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό με την ευχή τους τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση του Θεού, για τις αμαρτίες μου αρρώστησα πολύ και οι Γεροντάδες μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιον Ιωάννη Ευβοίας. Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες όταν ξαναπήγα στον κόσμο συνέχισα τις αμαρτίες οι οποίες μέχρι και σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα, αλλά γνωρίζω ότι γι αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλ’ όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα διότι και εγώ όταν ζούσα πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλ’ όμως τώρα που θα πάω για τον ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πεί: τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω. Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλ’ ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το πάν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα. 

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΜΕΤΑΝΟΙΑ, Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 6η  Νοεμβρίου 2017

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ!

    Όπως έχει κατά κόρον επισημανθεί, κυρίαρχη θέση μεταξύ των αιρέσεων της εποχής μας έχει η «παναίρεση» του Οικουμενισμού, η οποία συνιστά σήμερα την μεγαλύτερη απειλή στο σώμα της Εκκλησίας. Και τούτο  διότι τώρα πλέον, μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης (τον Ιούνιο του 2016), έχει νομιμοποιηθεί, αντί να καταδικαστεί, και συνοδικά.

Με πολλή λύπη διαπιστώνουμε δυστυχώς ότι η πλειονότητα των κληρικών μας, των οποίων βασική αποστολή είναι να επισημαίνουν και να καταδιώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους καταδιώξουν, (αφού δεν θεωρούν πλέον τους ετεροδόξους ως αιρετικούς, αλλ’ ως γνησίους και αληθινούς χριστιανούς), αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Διαποτισμένοι με το δηλητήριο του Οικουμενισμού, και επικαλούμενοι τις αποφάσεις της εν λόγω ψευδοσυνόδου, διαστρέφουν τα υγιή δόγματα της πίστεως, κατασπαράζουν τα ανύποπτα ποίμνια, τα οποία μη έχοντα επαρκή πληροφόρηση, αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι οι ποιμένες έχουν μεταβληθεί σε λύκους. Έτσι τα οδηγούν στο βάραθρο της απώλειας.

   Η οικουμενιστική ιδεολογία έχει διαβρώσει σχεδόν όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, τις Θεολογικές Σχολές, τα περισσότερα μοναστήρια, την πλειονότητα των κληρικών και λαϊκών, ακόμη και αυτό το Άγιον Όρος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Η μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθοδοξίας σχετικοποιείται, υποβαθμίζεται και εξομοιώνεται με πλήθος αιρετικές δοξασίες. Η είσοδος των Ορθοδόξων Εκκλησιών  στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», ή καλύτερα αιρέσεων και η συμπερίληψις αυτών ως ισοτίμων μελών με ένα πλήθος άλλων προτεσταντικών ομάδων και κοινοτήτων υπήρξε ο μεγαλύτερος πειρασμός της Ορθοδοξίας, η μεγαλύτερη παγίδα του αντικειμένου. Μέσω του διεθνούς αυτού οργανισμού και μέσω των διαλόγων με τους παπικούς, προωθείται πυρετωδώς μια επίπλαστη και ψευδής, οικουμενιστικού τύπου, ενότητα με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες χωρίς την προϋπόθεση της απόρριψης των κακοδοξιών τους. Απόδειξη οι δημόσιες τοποθετήσεις ηγετικών προσώπων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ομιλούν, γράφουν και συμπεριφέρονται ωσάν οι αιρετικοί να είναι Ορθόδοξοι. 

  Μέσα στα πλαίσια της παρά πάνω οικουμενιστικής ατμόσφαιρας και ιδεολογίας θα πρέπει να εντάξουμε και την πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου στο Βατικανό, για συνομιλίες με τον «Πάπα» και την ηγεσία του «κράτους του Θεού». Κύριο θέμα των συζητήσεων, όπως δημοσιοποιήθηκε, ήταν η «ενότητα των εκκλησιών». Η εν λόγω επίσκεψη σύμφωνα με την ειδησεογραφία, θα «έχει σκοπό να προάγει την ενότητα των Χριστιανών» και την προαγωγή των διαθρησκειακών διαλόγων, αφού συναντήθηκε και με τον «Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον διαθρησκειακό διαλογο Καρδιναλιο Ζαν-Λουί Τοράν» (Ιστ. Κατάνυξις).

   Όπως αναφέρει ο εκκλησιαστικός δημοσιογράφος κ. Μανόλης Κείος: «Με τον Πάπα Φραγκίσκο συναντήθηκε τις προηγούμενες μέρες στο Βατικανό ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στο πλαίσιο του ταξιδιού του που ολοκληρώνεται αύριο. Και η… αγαπολογία και οι οικουμενιστικές αναφορές περίσσευαν! Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Πάπας Φραγκίσκος θυμήθηκε το δικό του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ το 2014 και εξέφρασε την ευχαρίστησή του για την πρόσφατη αποκατάσταση του τάφου του Ιησού στη Βασιλική του Παναγίου Τάφου, έργο που έγινε σε στενή συνεργασία μεταξύ των Ορθοδόξων, των Αρμενίων και των Φραγκισκανών των Αγίων Τόπων» (Ιστ. Κατάνυξις). Πράγματι, οι «αγαπολογίες» και τα «κούφια λόγια» φιλοφρονήσεων κυριαρχούν σ’ αυτές τις οικουμενιστικές συναντήσεις, καθώς οι διαλεγόμενοι νομίζουν, ότι με τη βοήθεια μιας κίβδηλης και ψεύτικης, κοσμικού τύπου, αγάπης θα γεφυρώσουν τις χαώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθοδοξία από την αίρεση. Λησμονούν ότι η αγάπη ποτέ δεν χωρίζεται από την αλήθεια της πίστεως και ότι η πιο γνήσια έκφραση της αγάπης μας προς τους πεπλανημένους αδελφούς μας είναι η επισήμανση των αιρετικών τους διδασκαλιών, που οδηγούν στην απώλεια και η πρόσκλησή τους προς την αλήθεια της Ορθοδοξίας.

 Επίσης όπως αναφέρει ο κ. Κείος: «Ο Πάπας εξέφρασε εκ νέου την προσέγγισή του για όλους εκείνους που υποφέρουν από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, σημειώνοντας ότι η έλλειψη κατανόησης συνεχίζει «να δημιουργήσει ανασφάλεια, περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων και έξοδο πολλών ανθρώπων από τη γη τους». Ζήτησε αυξημένες προσπάθειες για την επίτευξη ειρήνης με βάση τη δικαιοσύνη και την αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων. Το status quo της Ιερουσαλήμ πρέπει να υπερασπιστεί και να διατηρηθεί, τόνισε ο Πάπας, ενώ η βία, οι διακρίσεις και η μισαλλοδοξία εναντίον εβραϊκών, χριστιανικών ή μουσουλμανικών τόπων λατρείας πρέπει να απορριφθούν» (όπου ανωτέρω)!

  Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι θα πρέπει να διατηρηθεί το status quo, το νομικό δηλαδή καθεστώς, που διέπει την διοίκηση των προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων και ότι όλες οι εμπλεκόμενες χριστιανικές ομολογίες θα πρέπει να το σεβαστούν, για να υπάρξει αρμονία και ειρήνη μεταξύ αυτών. Η τραγική όμως πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι εκείνοι που ως επί το πλείστον παραβιάζουν το status quo δεν είναι οι Ορθόδοξοι, αλλά οι Παπικοί και οι Μονοφυσίτες. Γι’ αυτό άλλωστε οι αγιοταφίτες πατέρες πάντοτε αγρυπνούν και αγωνίζονται, να προφυλάξουν τα προσκυνήματα από τις αρπακτικές διαθέσεις των ετεροδόξων.  Όλοι συμφωνούν επίσης, ότι πρέπει να απορριφθούν «η βία, οι διακρίσεις και η μισαλλοδοξία εναντίον εβραϊκών, χριστιανικών ή μουσουλμανικών τόπων λατρείας». Ωστόσο και  εδώ φαίνεται να αγνοεί ο ρωμαίος Ποντίφηκας, ότι οι αγιοταφίτες πατέρες ουδέποτε παρασύρθηκαν σε πράξεις βίας, κινούμενοι από μισαλλοδοξία και φανατισμό, εναντίον μουσουλμανικών, ή των εβραϊκών κοινοτήτων. Εκείνοι που παρασύρονται σε τέτοιου είδους πράξεις είναι οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι, αφού όπως γνωρίζουμε στην Παλαιστίνη οι μεν Ορθόδοξοι αποτελούν μια θρησκευτική μειονότητα, ενώ κυριαρχεί ο Εβραϊσμός και το Ισλάμ, και ως εκ τούτου ο εβραϊκός και ο ισλαμικός φανατισμός βρίσκονται σε έξαρση.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η συνεργασία, σε καθαρά υπηρεσιακό επίπεδο, του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες και χριστιανικές ομολογίες, όπως και με το κράτος του Ισραήλ, για την εξασφάλιση και διατήρηση των προνομίων και δικαιωμάτων των αγιοταφιτών πατέρων στα προσκυνήματα είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Από αυτής της απόψεως η επίσκεψη του Πατριάρχου στον Πάπα δεν θα ήταν ίσως αξιοκατάκριτη, αν θα είχε σαν μοναδικό σκοπό την συμβολή του ρωμαίου Ποντίφηκος στην εξασφάλιση των ως άνω προνομίων. Δεν φαίνεται όμως, τουλάχιστον από την ειδησεογραφία, ότι ο σκοπός ήταν αυτός. Διότι σαφώς αναφέρεται ότι ο σκοπός ήταν η «ενότητα των εκκλησιών» και η «προαγωγή των διαθρησκειακών διαλόγων, αφού συναντήθηκε και με τον Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον διαθρησκειακό διάλογο Καρδινάλιο Ζαν-Λουί Τοράν». Το να αγωνίζεται ο Πατριάρχης για τα προνόμια των Αγίων Τόπων είναι εύλογο και επιβεβλημένο. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του σημείουνα επισκέπτεται τον Πάπα για να προωθήσει μια οικουμενιστικού τύπου ενότητα σε διαθρησκειακό και διαχριστιανικό επίπεδο, υπάρχει χαώδης απόσταση. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

 Περαίνοντας, εκφράζουμε για μια ακόμη φορά την απογοήτευσή μας, διότι η επίσκεψη του Πατριάρχου κ. Θεοφίλου στον Πάπα δεν είχε ομολογιακό χαρακτήρα. Πιστεύουμε ότι εν προκειμένω ο Μακαριώτατος όφειλε, ως Ορθόδοξος Επίσκοπος και Πατριάρχης, να επισημάνει στον αιρεσιάρχη κ. Φραγκίσκο τις πλάνες του και να του ζητήσει ευθέως και ευθαρσώς, να επιστρέψει στην πίστη της Εκκλησίας. Να του τονίσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας παραμένει η ίδια και απαράλλαχτη, όπως ήταν, όταν η δική του «εκκλησία» αποσχίστηκε, με τον τρόπο που αποσχίσθηκε και ότι οι δεκάδες πλάνες, που συσσωρεύτηκαν σ’ αυτήν αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ένωση.

Με πόνο ψυχής βλέπουμε καθημερινά ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προχωρούν με βήματα επικίνδυνα προς τους αιρετικούς και εκείνοι να παραμένουν απόλυτα αμετακίνητοι στις πλάνες τους.  Οι μόνοι χαμένοι από αυτά τα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά «ανοίγματα»είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι, διότι έχουμε προφανώς αποτύχει στην προσπάθειά μας να μαρτυρήσουμε την σώζουσα πίστη μας στους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους, αφού ούτε ένας αιρετικός, ή αλλόθρησκος δεν προσήλθε στην Ορθοδοξία, μέσα από τους ατέρμονες Διαλόγους και τις ατελείωτες Συναντήσεις. Τι έχει μείνει ως έργο τους μέχρι τώρα; Τίποτε περισσότερο από καπνός και αποκαΐδια, που αφήνουν πίσω τους οι πυρκαγιές! Δε θα πάψουμε να τονίζουμε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιστροφής από τη μετάνοια. Το έργο μας για την ενότητα του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου δεν θα πρέπει να είναι άλλο από το κήρυγμα της μετάνοιας και όποιος το ακούσει. Όποιος δεν το ακούσει θα είναι αξιοκατάκριτος!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

http://aktines.blogspot.gr 

ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Κανὼν ΜΕ´
Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω.

Κανὼν ΞΔ´
Εἴ τις κληρικός, ἢ λαϊκός, εἰσέλθῃ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω.

https://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ: ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ

Το δικό του μήνυμα για το μάθημα των Θρησκευτικών, έστειλε ο Μητροπολίτης Ηλείας προς κάθε κατεύθυνση κατά την διάρκεια των εκλογών του παραρτήματος Ηλείας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων που πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής στον Πύργο. Ο Μητροπολίτης προσήλθε για να ψηφίσει και στο περιθώριο της εκλογικής διαδικασίας δοθείσης αφορμής ανέφερε ότι όλοι οι συνδικαλιστικοί σύλλογοι είναι χρήσιμοι και αναγκαίοι, παρότι καμιά φορά υπερβολικοί, διότι βοηθούν στο να λύνονται ορισμένα προβλήματα, αφού οι άρχοντες δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ.

Και συμπλήρωσε με αιχμηρό τρόπο καταθέτοντας τη θέση του για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία: «Πολύ περισσότερο στις ημέρες μας που τα Θρησκευτικά πολεμούνται είτε με μειούμενες ώρες είτε σιγά σιγά καταργούμενα ή αλλάζοντάς τα. Τα θρησκευτικά σε λίγο καιρό θα είναι για τους αθέους. Τα θρησκευτικά είναι η βάση για να βοηθηθεί ο άνθρωπος, χωρίς θρησκεία ο άνθρωπος γίνεται θηρίο. Η Εκκλησία ουδέποτε διαφώνησε με την θρησκειολογική διάσταση της διδασκαλίας αλλά με την έντεχνη εξομείωση του Χριστιανισμού με άλλες θρησκείες όπως το Ισλάμ και τον Βουδισμό. Μας βάζουν το Χριστό μαζί με το Μωάμεθ και το Βούδα ότι είναι δάσκαλοι της ανθρωπότητας, κάτι που εμείς δεν δεχόμαστε».

Σε ότι αφορά το νέο Δ.Σ. του παραρτήματος Ηλείας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, Πρόεδρος εξελέγη ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας ο Κούνας Αλέξιος, Ταμίας η Πίππα-Παπαδημητρίου Αριστέα.

Το εποπτικό συμβούλιο απαρτίζουν οι: Κόρδας Θεόδωρος, Παναγοπούλου Μαρία και Σταθάκη Χρύσα.

http://thriskeftika.blogspot.gr

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος 

Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος. 

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού. 

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.  

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου. 

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές. 

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα. 

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης. 

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος. 

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα. 

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου. 

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει! 

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε. 

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του εορτάζεται στις 30 Νοεμβρίου. 

http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ: "Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ"