ΑΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ;

Ζούμε σε καιρούς αποστασίας;
Γράφει ο Ηλίας Αθ. Θεοχαράκης, Θεολόγος

Ακούμε καθημερινά συζητήσεις για την οικονομική κρίση με διάφορες γνώμες, απόψεις αλλά και προτάσεις, από επαΐοντες και μη. Όντως η χώρα μας φαίνεται να βιώνει μια οικονομική κρίση, ιδιαίτερα τα τελευταία επτά(7) χρόνια ή ίσως καλύτερα τώρα γίνεται ορατή και αντιληπτή. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του λαού πιστεύει ότι είναι προμελετημένη και όλος ο πολιτικός κόσμος συμμετείχε σ’ αυτό το παιχνίδι.
Αντιδράσεις όχι πολλές. Δείχνει ότι ο λαός την δέχεται μοιρολατρικά ή ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΡΧΗΓΟ να τον εμπιστευθεί σύσσωμος, έναν που να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και τον πρότερο έντιμο βίο, αλλά και καρδιά επαναστατική και όχι ψευτοπροοδευτική. Σαν εκείνη την καρδιά του Στρατηγού Επαναστάτη Μακρυγιάννη που πήρε το σύνταγμα από τον Όθωνα. Πόσοι άραγε σήμερα το γνωρίζουν αυτό ή ακόμη και τον Μακρυγιάννη.

Όμως ας αναρωτηθούμε πρώτα γιατί και ποια οδό ακολουθήσαμε και φθάσαμε εδώ.
Μας το λέει ο ίδιος ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού (Ματθ. Δ’ 4)
Λησμονήσαμε την πίστη μας στον αληθινό Θεό και θαμπωθήκαμε από τα λαμπιόνια του δυτικού πολιτισμού της Ευρώπης, αγαπήσαμε την χλιδή και την πολυτέλεια που οδηγεί στην απανθρωπιά και λήθη του φιλότιμου, θεοποιήσαμε την επιστήμη και την τεχνολογία και ξεχάσαμε τη σοφία των αρχαίων προγόνων μας και ακολούθως την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και ότι αυτοί που ελευθέρωσαν αυτήν την πατρίδα το 21 αγωνίστηκαν πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος.
Θάψαμε την ιστορία μας και παραθεωρήσαμε το χιλιοματωμένο ράσο την πολύπλευρη προσφορά του στο γένος στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, που είναι αποτυπωμένα σε αναμφισβήτητες ιστορικές πηγές και πήραμε στάση εχθρική αγνοώντας πλήρως την πληθώρα εθνομαρτύρων λαϊκών και κληρικών.
Η κρίση λοιπόν δεν είναι μόνο οικονομική αλλά εν πρωτοις πνευματική.
Δεχθήκαμε κάθε είδους φιλοσοφία αλλότρια με αγκαλιές ανοιχτές χωρίς παραμικρή αμφισβήτηση (Γιόγκα, πιλατες, πολεμικές τέχνες, ινδουισμό, ινδιάνικη παράδοση κ.λπ.) και περιφρονήσαμε τη δική μας αγνή και γνήσια παράδοση που οδηγεί στην αληθινή χαρά και ειρήνη την οποία μόνο ο Χριστός την δίνει, αναζητώντας ειρήνη σε τόπους άνυδρους.
Απορρίψαμε με ανεξήγητο μένος την γνήσια πατερική παράδοση μας χωρίς καν να την δοκιμάσουμε και να την ζησουμε βιωματικά.
Έτσι έφτασε να συμβαίνουν στις ημέρες μας παράδοξα πράγματα, όπως αυτά που αναφέρει ο προφήτης Ησαϊας.
"Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τίθεντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τίθεντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν». Και εμείς τι κάνουμε; Όχι ότι έκανε ο τίμιος Πρόδρομος που ήλεγξε τον Ηρώδη, αλλά ψηφίσουμε αυτούς που ψηφίζουν νομοθεσίες που καταργούν διαθήκες αιώνιες για να μην τους στεναχωρήσουμε αλλά όμως δε μας πειράζει να στεναχωρούμε τον Χριστό, Λέγει ο Άγιος Πορφύριος, "όταν γίνεται ένα κακό γύρω σου και δεν διαμαρτύρεσαι είσαι ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ".
Μας το λέει και ο Απόστολος Παύλος. Ο γαρ καρπός του πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία , δοκιμάζοντες τι εστίν ευάρεστο τω Κυρίω και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους μάλλον δε και ελέγχετε τα γαρ κρυφά γινόμενα υπ’ αυτων αισχρόν εστιν λέγειν.
Ας μην πάμε όμως στα παλιά μόνο
Α. στην αποποινικοποίηση της μοιχείας,
Β. τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων αλλά να πάμε και στις πρόσφατες νομοθεσίες που ψηφίσθηκαν, στην Μητρόπολη της Ορθοδοξίας, και που το Σύνταγμά της στο άρθρο 3 αναφέρει ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.

Η μέθοδος του Σαλαμιού που εφαρμόζουν οι σκοτεινές δυνάμεις εδώ και χρόνια έχει φαίνεται αποτελέσματα:
-Ψηφίσθηκε η κατάργηση της Κυριακής ως αργίας υπό όρους (τουριστικές περιοχές).
-Ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο ΑΠΘ στη Θεολογική Σχολή.
-Κατασκευή Τεμένους στο Βοτανικό.
-Ίδρυση αποτεφρωτηρίων νεκρών.
-Καθιέρωση του συμφώνου Συμβίωσης και παροχή μορίων και δικαιώματα στους συνάπτοντες.
-Ψήφιση του επαίσχυντου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που ποινικοποιεί κάθε καταδίκη της διαστροφής.
-Τώρα ετοιμάζεται η νομοθεσία αλλαγής φύλλου με δήλωση.
-Εμείς δυστυχώς σ’ όλα αυτά τα βέλη μείναμε απαθείς εκτός λίγων εξαιρέσεων και φωνών. Όταν λέω εμείς εννοώ, εμάς τους Χριστιανούς, της ορθοδόξου Ελλάδος.

Είναι καιρός να διαμαρτυρηθούμε και να κάνουμε χρήση εμείς του αντιρατσιστικού νόμου. Διότι οι εχθροί της πίστεώς μας δεν μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε την άποψή μας, κάνουν χρήση για τους εαυτούς τους το εν λόγω νομοσχέδιο αλλά θέλουν επιβλητικά να πιστεύουμε και να υιοθετούμε τις απόψεις τους, καταργώντας κάθε έννοια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Είναι καιρός να θυμηθούμε ότι ο Κύριος Ημών Ιησού Χριστός μας είπε ότι πρέπει να είμασθε το φως και το άλας του κόσμου.
Λέει ο Μητροπολίτης Αιτωλίας Κοσμάς: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όσο επιεικής είναι στους ανθρώπους, που εν μετανοία ζητούν να ενταχθούν στη ζωή της και να επιμεληθούν τη σωτηρία τους, τόσο αυστηρή και ανυποχώρητη είναι στους συμβιβασμούς, στις αλλοιώσεις της αλήθειας, στις υποκριτικές φιλοφρονήσεις, στα ψεύδη των εχθρών της αληθείας. Ποιοι είναι όμως οι εχθροί της αληθείας; Όλοι εκείνοι οι οποίοι γίνονται όργανα του μισόκαλλου εωσφόρου, αλλοιώνουν τη θεία αλήθεια και ματαιώνουν τη σωτηρία μας.»

Τώρα πλέον όσοι απεργάζονται εδώ και πολλά χρόνια την καταστροφή της Πατρίδος μας κρυπτόμενοι πίσω από έναν ψευτοπροοδευτισμό θέλουν να συνεχίζουν και να ολοκληρώσουν την καταστροφή της Παιδείας. Αφού λοιπόν τόσα χρόνια τώρα προετοίμασαν το έδαφος με τα βιβλία από τα οποία αφαιρούσαν λίγο λίγο οτιδήποτε εθνικό και χριστιανικό την άνοιξη (του 2017) φέτος όλως ξαφνικά αποφάσισαν τη θεματική εβδομάδα.
-Στη φετινή σχολική χρονιά (2017-2018) την θρησκειολογία προβάλλοντας ότι όλοι οι θεοί είναι το ίδιο και μιλούν για αγάπη παραθεωρώντας εσκεμμένα την λέξη ΑΛΗΘΕΙΑ, που είναι ο ίδιος ο Χριστός όπως Το έχει πει, παραβιάζοντας και πάλι το Σύνταγμα.
-Όποιος αντιδρά και έχει άλλη άποψη σφραγίζεται σκοταδιστής καταργώντας έτσι κάθε έννοια δημοκρατίας και δηλώσεων της ελεύθερης γνώμης, θάβοντας και τον Βολταίρο, τον οποίο συχνά επικαλούνται σε θέματα ελευθερίας. Απώτερος σκοπός να υιοθετήσουμε όλοι την ομοφυλοφιλία και τα λοιπά πιστεύω της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που συνοψίζονται σε όσα προαναφέρθηκαν και την οποία επικαλούνται πλέον απροκάλυπτα. Ακριβώς αυτά θέλουν να χαραχθούν στις παιδικές καρδιές ώστε να αλλοιώσουν εύκολα τις επόμενες γενεές.

-Εμείς όμως «Στώμεν καλώς», ως οδηγό μας έχουμε την Αγία Γραφή και την βιωματική ερμηνεία της από τους Αγίους Πατέρες της εκκλησίας μας, τους Αγίους μας που ξεχάσαμε, κονσερβοποιήσαμε με πολύ αλάτι και δεν τους γιορτάζουμε πια, αλλά τους αντικαταστήσαμε με τα γενέθλια, ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…

ΣΑΒΒΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΤΗΝ «ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΜΕ»!

Η Αλήθεια μας καλεί να την «εκδικηθούμε»!
Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος- Κιλκίς
      
Παρόλο τον λήθαργο που ενέσκυψε επί των ημερών μας στα αντανακλαστικά του λαού επί όλων των θεμάτων της ζωής, με αποτέλεσμα τη γενική απραξία,  εντούτοις, στις ημέρες μας, δεν άντεξαν οι ψυχές που κρατούν ακόμη μέσα τους το θησαυρό του Γένους. 

Έδειξαν πως διαθέτουν αντανακλαστικά και ήγειραν, ομοθυμαδόν, φωνή διαμαρτυρίας και αγανακτήσεως, πρωτοστατούντων των Μητροπόλεων, κατά των κυβερνώντων, αλλά και των λοιπών, φανερών και αφανών εχθρών, οι οποίοι έβαλαν σκοπό να καταλύσουν τα πάντα, «από γενεάς εις γενεάν». Τι θα γίνει όμως από δω και πέρα; Ο εχθρός, «ὡς λέων ὠρυόμενος»,εργάζεται μεθοδικά και οργανώνει και προγραμματίζει τις επόμενες κινήσεις του, ενώ ο λαός αντιδρά, καταθέτοντας την ψυχική αγωνία του, αλλά δίχως πρόγραμμα και σχέδια σε βάθος χρόνου. Και αυτό, διότι δεν υπάρχει ηγεσία, η οποία θα οργανώσει αυτήν την αποστολή, ώστε να υπάρχει συνέχεια στον αγώνα. Πού είναι η ηγεσία και πού μπορεί να βρεθεί;
     Πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε πως το πρώτο και βασικότατο αίτιο αυτής της κρίσης είναι η συνοδοιπορία με τον κόσμο και η διαρκής αποστροφή μας στην αγία Παράδοση. Όχι απλώς στην λαϊκή, αλλά στην ευσεβή Παράδοση, που σκοπός της είναι ο αγιασμός και η σωτηρία της ψυχής. Κατά συνέπεια, ποιοι πρέπει είναι οι «αρχηγοί», που θα ηγηθούν αυτού του κινήματος; Είναι αυτοί οι ίδιοι, που ενήργησαν και σ` αυτές τις κινητοποιήσεις. Φυσικά οι ποιμένες, οι διάδοχοι της αποστολικής Παραδόσεως και των αγίων και διδάχοι του λαού.  
      Όμως, στις ημέρες μας, που το κίνημα του οικουμενισμού βρίσκεται στο απόγειό του, είναι αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο. Και όχι μόνο δεν θα γίνει, αλλά θα συνεχιστεί και ο ίδιος κατήφορος. Οι πλείστοι ποιμένες σιώπησαν στο Κολυμπάρι, όπου ο οικουμενισμός έριξε μια ακόμη μεγάλη ταφόπλακα στην ελπίδα της επιστροφής. Νόθευσαν, άνευ όρων, τον ορισμό της έννοιας Εκκλησία και κατέλυσαν τα όριά της. Ενέδωσαν και ενδίδουν στις απαιτήσεις των δυνατών του κόσμου, για την αποδοχή των θεωριών περί μη κατοχής της αποκλειστικότητας της Αλήθειας από την Ορθοδοξία. Εξισώνουν ανερυθριάστως τις αιρέσεις με την μόνη αληθινή Εκκλησία και γενικώς πορεύονται φυγομαχούντες, ως γνήσιοι διάκονοι της παγκοσμιοποίησης.Πώς είναι δυνατόν να μάχονται τα «ελάσσονα» κακά, ενώ γνωρίζουν πως είναι γεννήματα ενός «μείζονος», το οποίο αφήνουν στο απυρόβλητο; Είναι παράλογο, διότι αυτό το ένα κακό θα γεννά συνεχώς άλλα παρόμοια κακά. Διότι ο οικουμενισμός είναι η πρώτη και βασική αιτία και ο γεννήτορας όλων των κακών που συμβαίνουν στον τόπο μας.
      Ο άγιος Χρυσόστομος στη θεία Λειτουργία αναφωνεί δι` αυτών: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», αιτούμενος την ενότητα στην πίστη και την κοινωνία στα δώρα του Αγίου Πνεύματος. Θέτει ως προϋπόθεση την κοινή πίστη, για να έχει η Εκκλησία ως σώμα,  αλλά και ο κάθε πιστός ξεχωριστά, την παρρησία, ώστε να παραδώσουν, να «εγκαταλείψουν» τον εαυτό τους και όλη τους τη ζωή, στα χέρια του Θεού.
      Η ενότητα είναι η κυρίαρχη δύναμη, που βασιλεύει ανάμεσα στα βαπτισμένα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα οποία αγιάζονται διαρκώς και γίνονται κοινωνοί του Αγίου Πνεύματος, διά της συμμετοχής στα άγια Μυστήρια και στην ευσεβή πολιτεία, δηλαδή στην ιερή Παράδοση, η οποία διδάσκεται από τους αγίους της. Έτσι δημιουργείται το κοινό φρόνημα, με την μυστικώς απορρέουσα εσωτερική βεβαιότητα, ότι είναι μέλη του ενιαίου και αδιάσπαστου σώματος της Μίας Εκκλησίας του Χριστού και κρατούν τη ζέση στην καρδιά, για να αγωνίζονται υπέρ αυτής.    
     Λέγοντας ενότητα,  εννοούμε το συμπαγές, το αδιάσπαστο, το ενιαίο. Υπάρχει οπωσδήποτε μια ισχυρή, μυστική συνεκτική δύναμη, η οποία συνδέει τις ψυχές, συντηρεί, ζωογονεί και ανανεώνει διαρκώς την πίστη στην ενότητα αυτή.  Είναι η προσήλωση στο ένα Πρόσωπο, στη μία Αλήθεια, δηλαδή στον αποκαλυφθέντα, βεβιωμένο και μεμαρτυρημένο διά των αγίων, Χριστό. Η κοινή αυτή έμπρακτη πίστη, που είναι και ο ιεροκρύφιος θεμελιωτής της κοινοτικής ζωής, της ανυπόκριτης και υγιούς συμβίωσης των ανθρώπων. (Α΄Κορινθ.ιβ΄,1-11).
     Η ενότητα είναι απαιτητική. Είναι, όπως όλες οι αρετές, σκληρή και αδυσώπητη. Απαιτεί πίστη στη δύναμή της και αγώνα και επιμονή, για την διατήρησή της. Προϋποθέτει τη θυσιαστική αντιμετάδοση των χαρισμάτων μεταξύ των πιστών, που την αποζητούν. Η φυγομαχία, σύνηθες «άθλημα» της εποχής, με σύμμαχο την εκλογίκευση, η οποία κατάντησε πανάκεια για την δικαιολόγηση όλων των «αδιεξόδων» του σημερινού ανθρώπου, η φυγομαχία, επαναλαμβάνουμε, αποτελεί την ευκολότερη λύση, για την προδοσία και την κατάργηση της ενότητας, αφού προβάλλεται σήμερα ευτελώς ως άθλος, με πλήθος «λογικών επιχειρημάτων», από το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό καθεστώς,  για την καταστολή του ελέγχοντος συνειδότος.
     Η ενότητα, για να καρποφορήσει, πρέπει να ποτιστεί με δάκρυα, ιδρώτα και αίμα. Έτσι μας την άφησαν παρακαταθήκη οι άγιοι και μας έδωσαν εντολή, να την παραδώσουμε αγκαλιασμένη με την Αλήθεια. «Καί τήν ἀγάπην φυλάττεσθαι καί τήν ἀλήθειαν ἐκδικεῖσθαι», λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Και η μεν αγάπη, κατά τον άγιο ζητάει μόνο διαφύλαξη, κράτηση (φυλάττεσθαι), κάτι που δεν χρειάζεται μάχες και θυσίες, αφού είναι δώρο του Θεού, ενώ η  Αλήθεια, η πίστη, ζητάει προφύλαξη,προστασία(ἐκδικεῖσθαι).
     Τι σημαίνει όμως η λέξη «εκδίκηση» στην παραπάνω αυτή φράση; Ό,τι σημαίνει και στην παραβολή του άδικου κριτή και της χήρας, που του ζητούσε επίμονα να την δικαιώσει απέναντι στον αντίδικό της: «χήρα δὲ ἦν ἐν τῇ πόλει ἐκείνῃ, καὶ ἤρχετο πρὸς αὐτὸν λέγουσα· ἐκδίκησόν με ἀπὸ τοῦ ἀντιδίκου μου». (Λουκά, 18,3). «ἐκδίκησόν με», είναι το ρήμα και ερμηνεύεται, σύμφωνα με το Υπόμνημα του καθηγητή Τρεμπέλα: «Βγάλε μια απόφαση, που να με προστατεύει από τον αντίδικό μου, διεκδίκησε εσύ το δίκαιό μου και έτσι θα με προστατεύσεις από τον αντίδικό μου. Δεν εκφράζει την έννοια της τιμωρίας κατά του αντιδίκου, αλλά την προστασία από αυτόν. Δεν σημαίνει, λοιπόν, τιμώρησε τον αντίδικό μου». Επίσης ο μακαριστός δάσκαλός μας, καθηγητής Σ. Σάκκος, στην ερμηνεία της παραβολής γράφει: «εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου, υπερασπίσου με από τον άνθρωπο που με αδικεί. Δεν ζητούσε εκδίκηση, τιμωρία, αλλά προστασία. Αγωνιζόταν για ό,τι δικαιούνταν, αλλά της το κρατούσε ο αντίδικός της».
Η Αλήθεια ζητάει αγώνα και μαχητικότητα. Ενότητα χωρίς Αλήθεια, δηλαδή χωρίς καθαρή και ανόθευτη πίστη, είναι ψευδαίσθηση. Είναι κατασκεύασμα στην άμμο. Είναι σπίτι αθεμελίωτο και καράβι ανερμάτιστο, τουτέστιν ευανάτρεπτο. Είναι επινόηση δαιμονικής υποβολής. Είναι δώρο από τον δαίμονα στους ανθρώπους και αντίδωρο των ανθρώπων  σ` αυτόν, για το καταστροφικό του έργο.
    Καημός μεγάλος των οικουμενιστών, είναι η «πολυπόθητη ένωση», με τους έξωθεν της Εκκλησίας αιρετικούς, χριστιανούς αποκαλουμένους και λοιπούς, δίχως την ανάγκη επιστροφής τους στην κοινή πίστη. Η προδοτική ένωση στο όνομα της «αγάπης». Μιας αγάπης, η οποία δεν χρειάζεται να ακουμπάει στην Αληθινή πίστη. Μιας αγάπης-απάτης.  Βέβαια, δεν μιλούν ακόμη καθαρά για ενότητα, διότι δεν πέρασε πλήρως στη συνείδηση του λαού, το «είμαστε ίδιοι». Μιλούν για ενότητα, μόνο, όταν πρόκειται να  κάνουν τους γνωστούς και οικείους σ` αυτούς πονηρούς ελιγμούς τακτικής, λεκτικούς και πρακτικούς, για να «ελλιμενίσουν», πάση θυσία, την πλάνη τους στις καρδιές των εν αγνοία όντων πιστών και να προωθήσουν, βήμα βήμα και με αξιοθαύμαστη υπομονή, όχι απλώς τα σκοτεινά τους σχέδια, αλλά τα σχέδιά τους, που οδηγούν ασφαλώς στο σκοτάδι.
     Δεν είναι δυνατόν να αφήσει ο Θεός, ώστε να ολοκληρώσουν τα προγράμματά τους. Διότι σ` αυτήν τη ζωή, η αγάπη του Θεού καραδοκεί πριν από τη δικαιοσύνη του. Και μας «χρωστάει» ακόμη προθεσμίες για μετάνοια και επιστροφή. Εξαρτάται από τον καθένα μας, αν και πόσο, εν προσοχή και εν προσευχή, θα αξιοποιήσουμε αυτές τις προθεσμίες.

Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 7-11-2017

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6η  Νοεμβρίου 2017


ΜΕΤΑΝΟΙΑ: Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ!

    Όπως έχει κατά κόρον επισημανθεί, κυρίαρχη θέση μεταξύ των αιρέσεων της εποχής μας έχει η «παναίρεση» του Οικουμενισμού, η οποία συνιστά σήμερα την μεγαλύτερη απειλή στο σώμα της Εκκλησίας. Και τούτο  διότι τώρα πλέον, μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης (τον Ιούνιο του 2016), έχει νομιμοποιηθεί, αντί να καταδικαστεί, και συνοδικά.

Με πολλή λύπη διαπιστώνουμε δυστυχώς ότι η πλειονότητα των κληρικών μας, των οποίων βασική αποστολή είναι να επισημαίνουν και να καταδιώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους καταδιώξουν, (αφού δεν θεωρούν πλέον τους ετεροδόξους ως αιρετικούς, αλλ’ ως γνησίους και αληθινούς χριστιανούς), αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Διαποτισμένοι με το δηλητήριο του Οικουμενισμού, και επικαλούμενοι τις αποφάσεις της εν λόγω ψευδοσυνόδου, διαστρέφουν τα υγιή δόγματα της πίστεως, κατασπαράζουν τα ανύποπτα ποίμνια, τα οποία μη έχοντα επαρκή πληροφόρηση, αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι οι ποιμένες έχουν μεταβληθεί σε λύκους. Έτσι τα οδηγούν στο βάραθρο της απώλειας.
   Η οικουμενιστική ιδεολογία έχει διαβρώσει σχεδόν όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, τις Θεολογικές Σχολές, τα περισσότερα μοναστήρια, την πλειονότητα των κληρικών και λαϊκών, ακόμη και αυτό το Άγιον Όρος, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Η μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθοδοξίας σχετικοποιείται, υποβαθμίζεται και εξομοιώνεται με πλήθος αιρετικές δοξασίες. Η είσοδος των Ορθοδόξων Εκκλησιών  στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», ή καλύτερα αιρέσεων και η συμπερίληψις αυτών ως ισοτίμων μελών με ένα πλήθος άλλων προτεσταντικών ομάδων και κοινοτήτων υπήρξε ο μεγαλύτερος πειρασμός της Ορθοδοξίας, η μεγαλύτερη παγίδα του αντικειμένου. Μέσω του διεθνούς αυτού οργανισμού και μέσω των διαλόγων με τους παπικούς, προωθείται πυρετωδώς μια επίπλαστη και ψευδής, οικουμενιστικού τύπου, ενότητα με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες χωρίς την προϋπόθεση της απόρριψης των κακοδοξιών τους. Απόδειξη οι δημόσιες τοποθετήσεις ηγετικών προσώπων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ομιλούν, γράφουν και συμπεριφέρονται ωσάν οι αιρετικοί να είναι Ορθόδοξοι. 
  Μέσα στα πλαίσια της παρά πάνω οικουμενιστικής ατμόσφαιρας και ιδεολογίας θα πρέπει να εντάξουμε και την πρόσφατη επίσκεψη του Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου στο Βατικανό, για συνομιλίες με τον «Πάπα» και την ηγεσία του «κράτους του Θεού». Κύριο θέμα των συζητήσεων, όπως δημοσιοποιήθηκε, ήταν η «ενότητα των εκκλησιών». Η εν λόγω επίσκεψη σύμφωνα με την ειδησεογραφία, θα «έχει σκοπό να προάγει την ενότητα των Χριστιανών» και την προαγωγή των διαθρησκειακών διαλόγων, αφού συναντήθηκε και με τον «Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον διαθρησκειακό διαλογο Καρδιναλιο Ζαν-Λουί Τοράν» (Ιστ. Κατάνυξις).
   Όπως αναφέρει ο εκκλησιαστικός δημοσιογράφος κ. Μανόλης Κείος: «Με τον Πάπα Φραγκίσκο συναντήθηκε τις προηγούμενες μέρες στο Βατικανό ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος στο πλαίσιο του ταξιδιού του που ολοκληρώνεται αύριο. Και η… αγαπολογία και οι οικουμενιστικές αναφορές περίσσευαν! Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Πάπας Φραγκίσκος θυμήθηκε το δικό του ταξίδι στην Ιερουσαλήμ το 2014 και εξέφρασε την ευχαρίστησή του για την πρόσφατη αποκατάσταση του τάφου του Ιησού στη Βασιλική του Παναγίου Τάφου, έργο που έγινε σε στενή συνεργασία μεταξύ των Ορθοδόξων, των Αρμενίων και των Φραγκισκανών των Αγίων Τόπων» (Ιστ. Κατάνυξις). Πράγματι, οι «αγαπολογίες» και τα «κούφια λόγια» φιλοφρονήσεων κυριαρχούν σ’ αυτές τις οικουμενιστικές συναντήσεις, καθώς οι διαλεγόμενοι νομίζουν, ότι με τη βοήθεια μιας κίβδηλης και ψεύτικης, κοσμικού τύπου, αγάπης θα γεφυρώσουν τις χαώδεις δογματικές διαφορές που χωρίζουν την Ορθοδοξία από την αίρεση. Λησμονούν ότι η αγάπη ποτέ δεν χωρίζεται από την αλήθεια της πίστεως και ότι η πιο γνήσια έκφραση της αγάπης μας προς τους πεπλανημένους αδελφούς μας είναι η επισήμανση των αιρετικών τους διδασκαλιών, που οδηγούν στην απώλεια και η πρόσκλησή τους προς την αλήθεια της Ορθοδοξίας.
 Επίσης όπως αναφέρει ο κ. Κείος: «Ο Πάπας εξέφρασε εκ νέου την προσέγγισή του για όλους εκείνους που υποφέρουν από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, σημειώνοντας ότι η έλλειψη κατανόησης συνεχίζει «να δημιουργήσει ανασφάλεια, περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων και έξοδο πολλών ανθρώπων από τη γη τους». Ζήτησε αυξημένες προσπάθειες για την επίτευξη ειρήνης με βάση τη δικαιοσύνη και την αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων. Το status quo της Ιερουσαλήμ πρέπει να υπερασπιστεί και να διατηρηθεί, τόνισε ο Πάπας, ενώ η βία, οι διακρίσεις και η μισαλλοδοξία εναντίον εβραϊκών, χριστιανικών ή μουσουλμανικών τόπων λατρείας πρέπει να απορριφθούν» (όπου ανωτέρω)!
  Κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι θα πρέπει να διατηρηθεί το status quo, το νομικό δηλαδή καθεστώς, που διέπει την διοίκηση των προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων και ότι όλες οι εμπλεκόμενες χριστιανικές ομολογίες θα πρέπει να το σεβαστούν, για να υπάρξει αρμονία και ειρήνη μεταξύ αυτών. Η τραγική όμως πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι εκείνοι που ως επί το πλείστον παραβιάζουν το status quo δεν είναι οι Ορθόδοξοι, αλλά οι Παπικοί και οι Μονοφυσίτες. Γι’ αυτό άλλωστε οι αγιοταφίτες πατέρες πάντοτε αγρυπνούν και αγωνίζονται, να προφυλάξουν τα προσκυνήματα από τις αρπακτικές διαθέσεις των ετεροδόξων.  Όλοι συμφωνούν επίσης, ότι πρέπει να απορριφθούν «η βία, οι διακρίσεις και η μισαλλοδοξία εναντίον εβραϊκών, χριστιανικών ή μουσουλμανικών τόπων λατρείας». Ωστόσο και  εδώ φαίνεται να αγνοεί ο ρωμαίος Ποντίφηκας, ότι οι αγιοταφίτες πατέρες ουδέποτε παρασύρθηκαν σε πράξεις βίας, κινούμενοι από μισαλλοδοξία και φανατισμό, εναντίον μουσουλμανικών, ή των εβραϊκών κοινοτήτων. Εκείνοι που παρασύρονται σε τέτοιου είδους πράξεις είναι οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι, αφού όπως γνωρίζουμε στην Παλαιστίνη οι μεν Ορθόδοξοι αποτελούν μια θρησκευτική μειονότητα, ενώ κυριαρχεί ο Εβραϊσμός και το Ισλάμ, και ως εκ τούτου ο εβραϊκός και ο ισλαμικός φανατισμός βρίσκονται σε έξαρση.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η συνεργασία, σε καθαρά υπηρεσιακό επίπεδο, του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες και χριστιανικές ομολογίες, όπως και με το κράτος του Ισραήλ, για την εξασφάλιση και διατήρηση των προνομίων και δικαιωμάτων των αγιοταφιτών πατέρων στα προσκυνήματα είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Από αυτής της απόψεως η επίσκεψη του Πατριάρχου στον Πάπα δεν θα ήταν ίσως αξιοκατάκριτη, αν θα είχε σαν μοναδικό σκοπό την συμβολή του ρωμαίου Ποντίφηκος στην εξασφάλιση των ως άνω προνομίων. Δεν φαίνεται όμως, τουλάχιστον από την ειδησεογραφία, ότι ο σκοπός ήταν αυτός. Διότι σαφώς αναφέρεται ότι ο σκοπός ήταν η «ενότητα των εκκλησιών» και η «προαγωγή των διαθρησκειακών διαλόγων, αφού συναντήθηκε και με τον Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για τον διαθρησκειακό διάλογο Καρδινάλιο Ζαν-Λουί Τοράν». Το να αγωνίζεται ο Πατριάρχης για τα προνόμια των Αγίων Τόπων είναι εύλογο και επιβεβλημένο. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του σημείουνα επισκέπτεται τον Πάπα για να προωθήσει μια οικουμενιστικού τύπου ενότητα σε διαθρησκειακό και διαχριστιανικό επίπεδο, υπάρχει χαώδης απόσταση. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
 Περαίνοντας, εκφράζουμε για μια ακόμη φορά την απογοήτευσή μας, διότι η επίσκεψη του Πατριάρχου κ. Θεοφίλου στον Πάπα δεν είχε ομολογιακό χαρακτήρα. Πιστεύουμε ότι εν προκειμένω ο Μακαριώτατος όφειλε, ως Ορθόδοξος Επίσκοπος και Πατριάρχης, να επισημάνει στον αιρεσιάρχη κ. Φραγκίσκο τις πλάνες του και να του ζητήσει ευθέως και ευθαρσώς, να επιστρέψει στην πίστη της Εκκλησίας. Να του τονίσει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας παραμένει η ίδια και απαράλλαχτη, όπως ήταν, όταν η δική του «εκκλησία» αποσχίστηκε, με τον τρόπο που αποσχίσθηκε και ότι οι δεκάδες πλάνες, που συσσωρεύτηκαν σ’ αυτήν αποτελούν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την ένωση.
Με πόνο ψυχής βλέπουμε καθημερινά ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προχωρούν με βήματα επικίνδυνα προς τους αιρετικούς και εκείνοι να παραμένουν απόλυτα αμετακίνητοι στις πλάνες τους.  Οι μόνοι χαμένοι από αυτά τα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά «ανοίγματα»είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι, διότι έχουμε προφανώς αποτύχει στην προσπάθειά μας να μαρτυρήσουμε την σώζουσα πίστη μας στους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους, αφού ούτε ένας αιρετικός, ή αλλόθρησκος δεν προσήλθε στην Ορθοδοξία, μέσα από τους ατέρμονες Διαλόγους και τις ατελείωτες Συναντήσεις. Τι έχει μείνει ως έργο τους μέχρι τώρα; Τίποτε περισσότερο από καπνός και αποκαΐδια, που αφήνουν πίσω τους οι πυρκαγιές! Δε θα πάψουμε να τονίζουμε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιστροφής από τη μετάνοια. Το έργο μας για την ενότητα του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου δεν θα πρέπει να είναι άλλο από το κήρυγμα της μετάνοιας και όποιος το ακούσει. Όποιος δεν το ακούσει θα είναι αξιοκατάκριτος!  


Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε.

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ

Όσιος Πατάπιος 

Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε. 

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία. 

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους. 

http://www.saint.gr

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑ: ΤΟ ΟΡΑΜΑ, ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

«ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ, ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ»!
Ρατσισμός εις βάρος των Ορθοδόξων;
Του κ. Γεωργίου Φωτ. Παπαδοπούλου, ιεροκήρυκος – Μεταπτυχ. Φοιτ. Ορθοδόξου Θεολογίας- Πτυχ. Ανθρωπιστικών Σπουδών
  
Την τελευταία περίοδο ήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της διδασκαλίας στο μάθημα των Θρησκευτικών (ιδιαίτερα στο Δημοτικό Σχολείο), αλλά –κυρίως – η συγγραφή του περιεχομένου των βιβλίων που διδάσκονται στα σχολεία.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων υπήρχε μία πολυάριθμη Επιτροπή αξιολόγησης κειμένων, την οποία απάρτιζαν θεολόγοι, φιλόλογοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, Παν­επιστημιακοί Ιερείς και Αρχιερείς, παιδαγωγοί. Όλοι τούτοι μαζί κατέληγαν σε μία κοινή συν­ισταμένη για το τι πρέπει να γραφτεί, πως να γραφτεί και πως να διδαχθεί στα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία και την εξειδίκευση των γνώσεων που μπορούν να έχουν.
Πριν από λίγα χρόνια, όσα κάποτε θεωρούντο ως «θέσφατον» άρχισαν να αλλάζουν. Από το Υπουργείο καταργήθηκε η πατροπαράδοτη «Εθνική» Παιδεία και έμεινε μόνο η «Παιδεία» (εδώ κολλάει αυτό που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε: «Επιστήμη άνευ αρετής κοσμουμένη μωρία εστί»), καταργήθηκε η μετάδοση των Ορθοδόξων μηνυμάτων και το μάθημα μετατράπηκε σε θρησκειολογία. Το να διδάσκεις σε κάποιον τι επικαλούνται και πρεσβεύουν οι θρησκείες ανά τον κόσμο δεν είναι λάθος, αφού όμως προηγούμενα ξέρεις καλά τι πιστεύεις εσύ, το δόγμα και η Ομολογία που ακολουθείς εσύ ο ίδιος. Έτσι, συνιστά τουλάχιστον ανοησία η επίκληση κάποιων δήθεν προοδευτικών και ψευτοαριστερών, ως δικαιολογία ότι στο μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να διδαχθείς όλες τις θρησκείες του κόσμου. Πρώτα μάθε, άνθρωπέ μου, τι πρεσβεύει η δική σου θρησκεία (πρέπει να πούμε ότι, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι η Εκκλησία αυτή καθεαυτή, ως «αποκεκαλυμμένη αλήθεια»- αυτό, όμως, δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί εδώ) και αφού αποκτήσεις ωριμότητα και θρησκευτική συνείδηση, ασφα­λως μάθε και τι πρεσβεύουν οι άλλοι, αφού τότε μόνο θα είσαι σε θέση να συγκρίνεις και κρίνεις!
Το Σύνταγμα της Ελλάδος επικαλείται στην έναρξή του τον αληθινό Θεό, το «Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Τούτο ίσχυε και σε όλα τα προηγούμενα Συντάγματά μας, από την απελευθέρωσή μας από τον Οθωμανικό ζυγό και εφεξής. Στο ισχύον Σύνταγμα της Χώρας μας και στο Άρθρο 3 αυτού, αναφέρεται ότι: «νόμω κρατού­σα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς», δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τούτο σημαίνει ότι, τον κύριο και βασικό ρόλο στη ζωή του Έλληνα έχει η Ορθοδοξία, η οποία πρέπει να έχει προεξέχοντα και προεξάρχοντα ρόλο και στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών. Ακόμη, στο Άρθρο 15 και στην παρ. 2 αναφέρεται επί λέξει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Και ρωτώ, πως αναπτύσσεται η εθνική και θρησκευτική συνείδηση των νεοελλήνων στο μάθημα της θρησκειολογίας; Κανένας δεν λέει να γίνεται στο σχολείο κατηχητικό και κανένας θεολόγος σε σχολείο δεν κάνει κατήχηση. Άλλο, όμως, η κατήχηση και άλλο η μετάδοση μηνυμάτων πανθρησκειακού χαρακτήρα, που αποτελεί σύμπτωμα της νέας Τάξης πραγμάτων, δηλαδή της κατάργησης κάθε είδους εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. Το Έθνος των Ελλήνων διατήρησαν δύο πράγματα: Η Ορθοδοξία (Εκκλησία) και η γλώσσα. Του­τα, και τα δύο, προσπαθούν κάποιοι στις ημέρες μας να τα εξαλείψουν από τη ζωή των παιδιών μας και των μετέπειτα γενεών, ώστε να μη τα δένει τίποτα με την ένδοξη παράδοσή μας και την ιστορία.
Πρόσφατα, ξιφούλκησαν κάποιοι δημόσια ότι τα βιβλία των θρησκευτικών πρέπει να γράφει η Πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας) και όχι η Εκκλησία. Καμία αντίρρηση, κύριοι. Αλλά με μία διαφορά: Αυτό να ισχύει για όλα τα βιβλία θρησκευτικών, όλων των Ελλήνων μαθητών-πολιτών, και όχι μόνο των Ορθοδόξων. Να μάθουν οι ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ(ηνες) να λένε όλη την αλήθεια και όχι τη μισή, που ισοδυναμεί με ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι εξοστράκισαν την Εκκλησία της Ελλάδος από τα βιβλία των θρησκευτικών όσον αφορά το Ορθόδοξο Δόγμα και τα συνέγραψαν μόνοι τους, επικαλούμενοι τη συμμετοχή θεολόγων (βέβαια, το ότι κάποιος είναι θεολόγος δεν σημαίνει ότι πιστεύει στο Θεό η στην Ορθοδοξία!, τουλάχιστον έμπρακτα…). Αλλά δεν τόλμησαν να κάνουν το ίδιο και με όσα διδάσκονται οι Έλληνες μαθητές που είναι Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες, Μουσουλμάνοι, Ιουδαϊστές, ακόμη και Ιεχωβάδες (δηλαδή Χιλιαστές η Πεντηκοστιανοί η Ευαγγελικοί -που είναι αιρετικοί και δεν συνιστούν θρησκεία οι δοξασίες τους). Εκεί, τα κείμενα που θα διδάσκονται επέλεξαν το Βατικανό, οι Μουφτείες, οι Συναγωγές, οι αιρετικές συνάξεις, αντίστοιχα. Εκεί δεν τόλμησαν οι Φίλης, Γιαβρόγλου, Ρεπούση, Δραγώνα κλπ, αντορθόδοξα στοιχεία, να μιλήσουν για «ευθύνη του Υπουργείου και της Πολιτείας στο ποιά κείμενα θα επιλεγούν για τη διδασκαλία των παιδιών»! Εκεί, οι ψευτοαριστεροί, αφενός φοβούνται τις αντιδράσεις των βαθιά θρησκευόμενων οπαδών τους, που δεν υπολογίζουν καμία έννοια δικαίου, δημοκρατίας και ανθρωπισμού μπροστά στο θρησκευτικό πιστεύω τους και αφετέρου δεν πολυνοιάζονται μιας και όλοι του­τοι πλήττουν την Ορθοδοξία (ενώ εάν έπλητταν π.χ. κάποιο δικαίωμα Μουσουλμάνου, θα σας έλεγα εγώ πως θα έτρεχε ο κάθε Τσίπρας και Γιαβρόγλου να τα …μαζέψει… !)
Συμπερασματικά, κάθε Έλληνας, που σκέφτεται Ορθόδοξα και πονά τον τόπο του, για το κατάντημα στο οποίο τον έχουν φέρει οι εκάστοτε κυβερνώντες -εν συνόλω-, αντιδρά δημοκρατικά, ανθρώπινα, με τη δύναμη του λόγου. «Ζων ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (Εβρ. Δ , 12) αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. Ο λόγος του Θεού είναι κοφτερό μαχαίρι κι απ’ τις δύο του πλευρές. Εμείς πολεμάμε με τον αληθινό λόγο, για τον αληθινό Λόγο, δηλαδή τον Χριστό και την Ορθοδοξία Του. Με μέσα λογικά και δημοκρατικά. Ο λόγος του Θεού δεν μπορεί να σιωπήσει («ο λόγος του Θεού ου δέδεται» Απ. Παυ­λος). Πολύ σωστά, λοιπόν, έπραξαν και πράττουν χιλιάδες γονείς ανά την Ελλάδα και επιστρέφουν τα βιβλία των θρησκευτικών στα σχολεία και τις Δ/νσεις Εκπαίδευσης. Πρέπει να αντιληφθεί η Πολιτεία ότι, είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσει την αντίθεσή του ο απλός λαός, απέναντι σε όσα αποφασίζουν για εκείνον άλλοι, χωρίς εκείνον. Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει: «Πας φιλόθεος άνθρωπος προς διδασκαλίαν αυτεπάγγελτος».
Γι’ αυτό καλό θα είναι να ξεκινήσουν οι κυβερνώντες να ακούν την άποψη του πιστού λαού και να σταματήσουν να βλέπουν τα πάντα υπό το πρίσμα της πολιτικής και των ελιγμών που από αυτή απορρέουν. Στη ζωή δεν είναι τα πάντα η ευμάρεια ούτε η πολιτική. Τα πιστεύω, οι αρχές, τα ιδεώδη και τα ιδανικά, η αγάπη για την πατρίδα και η πίστη στην Εκκλησία δεν μεταβάλλονται και δεν αλλοιώνονται. Κάποιος σύγχρονος Αγιορείτης πατέρας είπε: «Φανταστείτε πόσο πολύ πιστεύει ο Ελληνικός λαός, ώστε τόσα χρόνια θεολόγοι να προσπαθούν να αποδομήσουν την πίστη του και να μη μπορούν»! Ας ακούσουν, λοιπόν, όλοι όσοι επικαλούνται την λαϊκή ετυμηγορία, τι λέει ο πιστός λαός και στην προκειμένη περίπτωση.
Στο χώρο της Εκκλησίας ο λαός έχει πρωτεύοντα ρόλο. Θεία Λειτουργία δίχως απόκριση λαού δεν νοείται. Εκκλησία άνευ ποιμνίου (λογικού-έμψυχου, δηλαδή ανθρώπων με ψυχή και πνεύμα, πιστών και σκεπτόμενων) δεν νοείται. Ακόμη και τους Αγίους της Εκκλησίας μας ο Θεός τους Αγιοκατατάσσει, αλλά η βούληση του πιστού λαού επιβεβαιώνει και επικυρώνει το γεγονός.
Ας καταλάβουν ορισμένοι ότι ρατσιστικές διακρίσεις εις βάρος της Ορθοδοξίας και των Ελλήνων Ορθοδόξων, δεν πρόκειται να δεχθούμε. Ο θυμόσοφος λαός μας λέει «Φωνή λαού, Οργή Θεού».

ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΔΕΝ ΗΛΘΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ

Οἱ φάκελοι δέν ἦλθαν ξαφνικά - Βοήθεια στούς διδάσκοντες
Πρωτοπρ. Θωμά Βαμβίνη

Οἱ φάκελοι δέν ἦλθαν ξαφνικά
Τό θέμα τῶν φακέλων γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀρκετά καθυστερημένα, βγῆκε στήν ἀγωνιστική ἐπικαιρότητα. Ἀπό τήν στιγμή πού πῆγαν οἱ φάκελοι στά σχολεῖα καί δόθηκαν στούς μαθητές, ἄρχισε ἡ ἀγωνία, ἀλλά καί ἡ ὀργή νά καταλαμβάνῃ ἀρκετούς δασκάλους, καθηγητές καί γονεῖς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν τόν παραδοσιακό σεβασμό στήν πίστη τῶν πατέρων τους, στήν πίστη πού μᾶς δίδαξαν οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅμως, τά πράγματα δέν ἔγιναν ξαφνικά. Ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό τό πρόγραμμα ἐφαρμόστηκε πιλοτικά σέ ἐπιλεγμένα σχολεῖα τῆς πατρίδος μας καί δημιούργησε ἀντιδράσεις εἰδημόνων, πού ἐπεσήμαναν μέ σοβαρή ἐπιστημονική τεκμηρίωση τά προβλήματα τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν. 
Σχεδόν κανείς ὅμως ἀπό τούς τώρα ἀνησυχοῦντες καί «ἀγωνιζομένους» δέν κινητοποιήθηκε. Χρειάστηκε νά σκάσῃ ἡ βόμβα στά χέρια τους (νά ἔλθουν στό σπίτι τους οἱ φάκελοι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν) γιά νά ἀντιληφθοῦν τόν κίνδυνο.

Νά θυμίσουμε ὅσα διαλαμβάνονται σέ ἄρθρο πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα μας (Αὔγουστος 2017) μέ τίτλο: «Ἐξελίξεις στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Μιά εἰλικρινής καί σταθερή ἄποψη, πού δικαιώθηκε», στό ὁποῖο παρουσιάζονται συνοπτικά τά σχετικά γεγονότα καί οἱ προσπάθειες τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἱεροθέου γιά τήν ἔγκαιρη ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος, ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἐκκλησίας, μέ σοβαρή μελέτη καί τεκμηριωμένες προτάσεις. Ἔκανε ἐμπεριστατωμένες εἰσηγήσεις, κατέθεσε προτάσεις πού ἔγιναν συνοδικά ὁμόφωνα δεκτές, ἀλλά τελικά δέν ὑλοποιήθηκαν. Ἐπεσήμανε τούς κινδύνους ἀπό τήν μή ὑλοποίησή τους καί τελικά, ὅπως σημειώνεται στό ἐν λόγῳ ἄρθρο, «ἡ στάση, τά ἐπιχειρήματα, ὁ λόγος [του] στό θέμα αὐτό [ἀποδείχθηκαν] “προφητικά” καί οἱ ἐξελίξεις δικαίωσαν τίς ἀπόψεις του, πού ἦταν ἀποτέλεσμα μελέτης, ἀλλά καί συζητήσεων μέ εἰδικούς ἐπιστήμονες». 
Ἐπιγραμματικά, ἡ ἄποψή του γιά τό Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά εἶναι διατυπωμένη σέ παρέμβαση του στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στίς 27-6-2017, στήν ὁποία λέει: «Τό πρόγραμμα αὐτό ἀπό τήν βάση του εἶναι προβληματικό, θά μποροῦσα δέ νά πῶ ἐκθεμελιωτικό, διότι ἀποδομεῖ τά πάντα. Παρουσιάζει τίς θρησκεῖες μέσα ἀπό τήν κοινωνιολογική τους προοπτική καί μέ τόν τρόπο αὐτόν ἀποδομεῖ ὄχι μόνον τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλά καί τήν διδασκαλία καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν». 

Τά πράγματα, λοιπόν, δέν ἔγιναν ξαφνικά. Ὑπῆρχε ἀρκετός χρόνος ἐπώασης. Ὅμως, ὁ ὑγιής θυμός δέν κινήθηκε δημιουργικά, δηλαδή μέ νηφαλιότητα καί ἔγκαιρα. Βέβαια, τό «ποτέ δέν εἶναι ἀργά», εἶναι στήν προκειμένη περίπτωση παρηγορητικός λόγος.

Βοήθεια στούς διδάσκοντες
Οἱ τελευταῖες κινητοποιήσεις γιά τήν ἐπιστροφή τῶν φακέλων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, θεωροῦμε ὅτι δείχνει μιά ἀρκετά διαδεδομένη πνευματική νόσο. Δείχνει ὅτι χρειάζεται νά διαφημιστῇ ἐπιτηδείως κάποια ἐπιβαλλόμενη ἀγωνιστική κίνηση, νά βγῇ μέ τά κατάλληλα συνθήματα στό διαδίκτυο, νά ἐπισύρῃ θυμωμένα σχόλια, νά διακινηθῇ, δηλαδή, στήν ἠλεκτρονική «ἀγωνιστική ἀγορά», γιά νά βρῇ «ἐπίσημους ὑποστηρικτές», μαζί μέ τούς ἀνησυχοῦντες καί ἀγωνιζόμενους πολίτες.

Ἔτσι, ὅμως, δέν πάει μπροστά ἡ Ἑλλάδα. 
Ἐπί τοῦ προκειμένου, μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες κινητοποιήσεις εἶναι καλό μέ μελετημένες προτάσεις (ἀπό τούς δυναμένους) νά βοηθηθοῦν οἱ διδάσκοντες τό μάθημα (δάσκαλοι καί καθηγητές), στό πῶς εἶναι δυνατόν νά σχεδιάσουν, ἀπό αὐτό τό συγκρητιστικό συνονθύλευμα τῶν φακέλων, ἕνα καλό ὀρθόδοξο θεολογικό μάθημα.

π.Θ.Α.Β.
Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου.

Εκκλησιαστική Παρέμβαση – Νοεμβρίου 2017- parembasis.gr

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ: ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ

Άγιος Νικόλαος: 
Ο γνήσιος εκφραστής του ελληνορθοδόξου ιδεώδους
          Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού
               
Η αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία έχει να επιδείξει ατέλειωτους καταλόγους επισκόπων Της οι οποίοι τίμησαν την υψηλή αποστολή τους και έγιναν ζωντανά πρότυπα για μίμηση. Μια από τις αντιπροσωπευτικότερες μορφές ιδανικών επισκόπων Της είναι και ο λαοφιλής άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας (Μ. Ασίας), του οποίου την ιερή μνήμη τιμά εξόχως η Εκκλησία μας στις 6 Δεκεμβρίου.
      Το ιερό του συναξάρι είναι στ' αλήθεια μια λεπτομερής θεώρηση του γνησίου τύπου του ορθοδόξου επισκόπου, ο άγιος Νικόλαος υπήρξε πράγματι αντιπροσωπευτικός τύπος γνησίου επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού. Η ζωή του ολόκληρη υπήρξε προσαρμοσμένη στη ζωή του Χριστού που τόσο αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του και τάχθηκε να τον υπηρετήσει πιστά. Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας τη μεγάλη απόφαση να υπηρετήσει το Χριστό και το λαό του Θεού την πήρε ενώ ήταν ακόμα παιδί!

      Γεννήθηκε στην πόλη Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 265 μ.Χ. σε μια εποχή κρίσιμη,   κατά την οποία η ειδωλολατρία έδινε τις τελευταίες και σκληρότερες μάχες της κατά του Χριστιανισμού. Είναι γνωστοί οι σκληροί διωγμοί των τελευταίων ειδωλολατρών αυτοκρατόρων. Τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά «ιερά», με προεξάρχοντα στην Ασία τα διαβόητα μαντεία του Κλαρίου και Διδυμαίου Απόλλωνα, είχαν αναγάγει ως κύρια αποστολή τους να συκοφαντούν τους Χριστιανούς στους τοπικούς άρχοντες ως ασεβείς και ως εκ τούτου να τους καταδεικνύουν υπεύθυνους για τις δυστυχίες που έστελναν (υποτίθεται) οι «θεοί» στους ανθρώπους. Τρανταχτή περίπτωση ο φοβερότερος όλων των διωγμών που κίνησε ο Διοκλητιανός καθ’ υπόδειξη και υποκίνηση των ως άνω μαντείων! Ο άγιος Νικόλαος είδε το φως της ζωής διωκόμενος για την πίστη του.   
      Οι ευσεβείς γονείς του τον  ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Φρόντισαν επίσης να του δώσουν και την κατά κόσμον μόρφωση ώστε ο νεαρός Νικόλαος να καταστεί μια υπέροχη πνευματική προσωπικότητα, του οποίου η φήμη απλώθηκε νωρίς στη γύρω περιοχή. Οι αρετές και τα προσόντα του εκτιμήθηκαν από την τοπική εκκλησία των Πατάρων, η οποία τον κάλεσε να την υπηρετήσει, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και αργότερα όταν χήρεψε η επισκοπή της πόλεως των Μύρων χειροτονήθηκε αυτός επίσκοπός της. Κλήρος και λαός δέχτηκαν με ενθουσιασμό την εκλογή του Νικολάου, προαισθανόμενοι την υποδειγματική για όλη την Εκκλησία ποιμαντική δράση του. 
       Αφότου εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου έπαψε πλέον να ζει για τον εαυτό του, αλλά ζούσε μόνο για να υπηρετεί την Εκκλησία του Χριστού και όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιά διάκριση. Μετά το θάνατο των γονέων του μοίρασε ολόκληρη την περιουσία του στους φτωχούς της επισκοπής του, ώστε πλέον ανεπηρέαστος από προσωπικές  βιοτικές μέριμνες να αφοσιωθεί στο πολυποίκιλο ποιμαντικό του έργο.
        Η επισκοπή των Μύρων έγινε το κέντρο της πνευματικής και φιλανθρωπικής διακονίας των κατοίκων όλης της ευρύτερης περιοχής της Λυκίας. Ο επίσκοπος Νικόλαος έγινε ο πατέρας, ο φροντιστής, ο παρήγορος και το καταφύγιο κάθε φτωχού, κατατρεγμένου και πονεμένου ανθρώπου. Αυτός με την απέραντη αγάπη και ανεκτικότητα που έτρεφε στα στήθη του δεν άφηνε κανέναν χωρίς να τον ευεργετήσει και να μην τον στηρίξει πνευματικά και ηθικά και υλικά. Κανένας δε μπόρεσε να εξηγήσει που έβρισκε τους υλικούς πόρους με τους οποίου κάλυπτε τις ανάγκες πλήθους ενδεών ανθρώπων. Παράλληλα έγινε ο διαπρύσιος στηλιτευτής των
εκμεταλλευτών κατά των αδυνάτων και των φτωχών. Με τη σπάνια παρρησία και το θάρρος που διέθετε ασκούσε έλεγχο σε όλους όσοι ευθύνονταν για την κακοδαιμονία του λαού, όσο ψηλά και αν βρίσκονταν. Το συναξάρι αναφέρει πως κάποτε στις μέρες του ο λαός της ευρύτερης περιοχής της επισκοπής του λιμοκτονούσε. Γεμάτος αγωνία ο Νικόλαος κατέβηκε σε κάποιο λιμάνι όπου συνάντησε πλοίο γεμάτο σιτάρι που ήταν έτοιμο να αποπλεύσει για τη Γαλλία έπεισε τον πλοιοκτήτη να μείνει το φορτίο στη Λυκία, πλήρωσε, άγνωστο πως, το σιτάρι και το μοίρασε στους λιμοκτονούντες κατοίκους τους οποίους έσωσε από βέβαιο θάνατο.
      Ο κάθε αδύναμος άνθρωπος είχε τον προστάτη του. Ο άγιος βρισκόταν κοντά σε κάθε έναν και σε κάθε δύσκολη περίσταση ευεργετούσε ακόμα και θαυματουργικά. Ο βιογράφος του αναφέρει πλήθος τέτοιων περιστατικών. Ο απόλυτα φτωχός άγιος προικοδοτούσε τα φτωχά κορίτσια, προστάτευε τη σοδιά των φτωχών γεωργών, γινόταν ο αρωγός των ναυτικών. Μέχρι σήμερα παραμένει ο προστάτης των ναυτιλλομένων χάρη στις πάμπολλες θαυματουργικές επεμβάσεις του προς αυτούς.
      Η πολιτική εξουσία κατά τον άγιο Νικόλαο υπάρχει από το Θεό να υπηρετεί το λαό. Όταν αυτή αντιστρατεύεται το πραγματικό συμφέρον και το θέλημα του λαού πρέπει να ελέγχεται. Έτσι ο άγιος δεν άργησε να γίνει ο ελεγκτής των διωκτών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι οποίοι έστειλαν στο θάνατο χιλιάδες χριστιανούς μάρτυρες. Με αφόρητες προσωπικές απαγορεύσεις, διώξεις και βασανιστήρια, υπερασπίζονταν όσους διώκονταν για την πίστη τους. Τους στήριζε, τους ενθάρρυνε να μη δειλιάσουν και γίνουν αρνητές του Χριστού. Παράλληλα είχε γίνει ο παρηγορητής των συγγενών των μαρτύρων, πείθοντάς τους ότι το μαρτύριο για το Χριστό είναι ύψιστη τιμή!  
      Ο  άγιος επίσκοπος υπήρξε επίσης εκφραστής και της γνήσιας και ανόθευτης πίστης της Εκκλησίας. Η αίρεση ήταν γι' αυτόν ύβρις κατά του Θεού και της αλήθειας. Ως μέλος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325) έδωσε σκληρή μάχη για να απομονωθεί ο αιρετικός και βλάσφημος του Χριστού Άρειος. Για την παρρησία του αυτή κλείστηκε στη φυλακή, διότι οι περιστάσεις τον ανάγκασαν να φερθεί σκληρά στο φοβερό αιρεσιάρχη.           
      Τα πράγματα του κόσμου τα θεωρούσε όπως και ο απόστολος Παύλος φτηνά, εφήμερα, ανούσια, πραγματικά «σκύβαλα» (Φιλιπ.3,8). Τη δόξα, το χρήμα, τη δύναμη, την κοινωνική καταξίωση τα θεωρούσε υποδεέστερα από τη διακονία του Χριστού. Γι' αυτό, τα παραμέρισε όλα, και με θέρμη τάχθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού. Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε υπόδειγμα πραγματικού χριστιανού ηγέτη ταγμένου στη διακονία του λαού του Θεού. Ο άγιος Νικόλαος αποτελεί πράγματι πρότυπο για όλους τους κατοπινούς κληρικούς, γιατί υπήρξε ο ίδιος πιστός μιμητής του Χριστού, πραγματικός «Κανόνας πίστεως, εικόνα πραότητος, (και) εγκρατείας διδάσκαλος» σύμφωνα με το απολυτίκιο της εορτής του! 
      Το 330 μ.Χ. κοιμήθηκε ειρηνικά, γέρος και κατάκοπος, από τον αγώνα και τη συνεχή διακονία ολόκληρης της ζωής του. Το σεπτό αποστεωμένο σκήνωμά του έγινε αντικείμενο τιμής όχι μόνο από τους πιστούς της επισκοπής του, αλλά και από αλλόθρησκους και ειδωλολάτρες οι οποίοι είχαν ευεργετηθεί ποικιλότροπα από αυτόν. Ο τάφος του μέχρι σήμερα στα Μύρα είναι τόπος προσκύνησης των απανταχού της γης χριστιανών, αλλά και πολλών αλλοθρήσκων, οι οποίοι συρρέουν για να τιμήσουν αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα.
      Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο άγιος Νικόλαος υπήρξε γνήσιος εκφραστής του χριστιανικού και του ελληνικού ιδεώδους. Ως επίσκοπος υπήρξε ο αντιπροσωπευτικός τύπος του χριστιανού επισκόπου, «εις τύπον και τόπον Χριστού», σύμφωνα με τη θεολογία του Ιγνατίου του θεοφόρου. Φύλακας της ορθής πίστεως και πνευματικός αρωγός των πιστών. Επί πλέον υπήρξε αντιπροσωπευτικός ενσαρκωτής
της ελληνικής παράδοσης. Το ανθρωπιστικό ιδεώδες του ελληνισμού σε συνδυασμό με τον υπέροχο χριστιανικό ανθρωπισμό συναντήθηκαν στο ιερό πρόσωπο του Νικολάου, εφαρμόσθηκαν και έγιναν πράξη. Η δημοκρατική του τακτική και η συλλογικότητα στις ενέργειές του είναι η βίωση της μακραίωνης ελληνικής παράδοσης, η οποία διασώθηκε και βελτιώθηκε από τη χριστιανική διδασκαλία και πράξη. Γι' αυτό ο μεγάλος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας έγινε τόσο διάσημος, τόσο λαοφιλής, ώστε να τιμάται ιδιαζόντως σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Γι' αυτό τιμάται ιδιαίτερα από όλους τους ορθοδόξους και περισσότερο από τους Έλληνες, γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί ναοί προς τιμήν του, γι' αυτό πλήθος ανθρώπων φέρουν με καμάρι το σεπτό του όνομα.
      Εμείς οι ορθόδοξοι νεοέλληνες έχουμε χρέος να τιμάμε και να μιμούμαστε υπέροχες προσωπικότητες του ενδόξου παρελθόντος μας, σαν αυτή του αγίου Νικολάου. Σε εποχές ζοφερές, σαν και την εποχή μας, έχουμε ανάγκη από φωτεινά πνευματικά ορόσημα, αντάξιες του αγίου Νικολάου. Στις δύστηνες μέρες μας, όπου βιώνουμε ως Έθνος μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας υπόστασης, όπου μας κυκλώνει το φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης και αυτού ακόμα του αφανισμού μας, έχουμε ανάγκη από την αρωγή του αγίου Νικολάου, ο οποίος έσωσε το λαό σε παρόμοιες συνθήκες στον καιρό του, φτάνει να τον επικαλεστούμε. Άγιε του Θεού σπεύσε να μας βοηθήσεις γιατί χανόμαστε…

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ- ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.