ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

ΓΕΡΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΑΜΟΥ

«ΕΦΥΓΕ» ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο «ΦΩΤΗΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ» – ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ «ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ»

Τα ξημερώματα της 13ης Δεκεμβρίου 2017 άφησε την τελευταία του πνοή στο Αχιλλοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο «ο Φώτης του Βόλου» (κατά κόσμο Λαδόπουλος), η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της πόλης, που τον περασμένο Απρίλιο υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και, έκτοτε, μετά την απαραίτητη παραμονή του στο Νοσοκομείο, φιλοξενούνταν στο Ίδρυμα «Γηροκομείον Βόλου». 

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό Αγίων Πάντων του Γηροκομείου αύριο στις 9:00 π.μ. και θα ακολουθήσει η ταφή στο Δημοτικό Κοιμητήριο Βόλου με δαπάνη του Ιδρύματος. 

Η σορός θα βρίσκεται από τις 8.15 π.μ. εντός του Ιερού Ναού ώστε όλοι οι φίλοι του Φώτη να προσέλθουν και να του αποδώσουν τον τελευταίο χαιρετισμό. 

Στις 6 Μαρτίου 2016 η “Θεσσαλία” είχε δημοσιεύσει αφιέρωμα στην ασκητική ζωή του Φώτη Λαδόπουλου με τίτλο “Αποστάγματα ψυχής από τον Βολιώτη ασκητή”. 

Μέσα από τα μάτια του Φώτη Λαδόπουλου, η ζωή δείχνει να αποκτά ένα ξεχωριστό νόημα. Ο Φώτης, τον οποίον όλοι στο Βόλο γνωρίζουν με το μικρό του όνομα, αποτελεί μία από τις πλέον οικείες φιγούρες αυτής της πόλης. Πλανιέται στους δρόμους πολλές δεκαετίες τώρα, αλλά πάντοτε με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του κι έναν καλό λόγο για όλους. Ο 86χρονος γέροντας έχοντας μεγάλη πίστη στο Θεό και με τη βαθιά ανθρωπιά που τον διακρίνει, μοιράστηκε το απόσταγμα της εμπειρίας και της σκέψης του κι έδωσε πολύτιμες συμβουλές για το πώς μπορεί ο άνθρωπος να γίνει καλύτερος. 

Επέλεξε να ζει ασκητικά και μακριά από τους ανθρώπους. Στην αρχή τον χλεύασαν, αλλά στη συνέχεια τον αποδέχθηκαν και πλέον όλοι όσοι τον συναναστρέφονται, έχουν να πουν μόνο καλά λόγια για εκείνον. Το μονοπάτι που ακολουθεί για τη σωτηρία της ψυχής του στους περισσότερους φαντάζει δύσβατο, αλλά ο Φώτης παραμένει αφοσιωμένος στα «πιστεύω» του και καθημερινά μοχθεί να βρίσκει λύσεις, προκειμένου να ξεφεύγει από τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής. 

Η συνάντηση μαζί του υπήρξε τυχαία. Ξεκουραζόταν σε ένα παγκάκι στην παραλία. Άφηνε το βλέμμα του να πλανηθεί στη θάλασσα και γαλήνευε, καθώς αντίκριζε τα γαλάζια νερά του Παγασητικού. Ωστόσο, η σκέψη του ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν, όταν ο ίδιος παιδί ακόμη έκανε περιπάτους στην παραλία του Βόλου: «Θυμάμαι τον παππού μου, ο οποίος με έπαιρνε από το χέρι, με κατέβαζε στην παραλία και με την παρουσία του μού έδινε την ευκαιρία από τότε να δω κάτι καλύτερο. Φώτιος κι εκείνος, το όνομά του έχω. Είχε έρθει πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη. Από την Πόλη ήταν η καταγωγή της οικογένειάς μου. Τότε μέναμε στην Ανάληψη. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Στην εκκλησία της Ανάληψης έγινε και η βάπτισή μου. Επτά μηνών μωρό ήμουν, όταν με βάπτισε ο παπα-Λάμπρος, ο ιερέας που είχαμε τότε στην Ανάληψη». 

Οι ιστορίες που συνοδεύουν τον Φώτη είναι πάμπολλες, αλλά γνώριμες στους περισσότερους Βολιώτες, πολλοί εκ των οποίων τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους «διά Χριστόν σαλούς». Η εποχή που επέλεξε να αφήσει το τσαγκάρικο που εργαζόταν όταν ήταν νέος, για τον ίδιον φαντάζει πολύ μακρινή πλέον. Ωστόσο, δεν φαίνεται μετανιωμένος για το δρόμο που επέλεξε να χαράξει: «Όσοι με ρωτούν εάν έχω παράπονα από τη ζωή, τους απαντώ: «Κανένα απολύτως». Δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να έχω κάνει και δεν το έπραξα. Αντίθετα, προσπαθούσα πάντοτε να μην πικραίνω τους άλλους. Κρατούσα μέσα μου τα λάθη και προσπαθούσα, όπως και τώρα, να λύνω τα προβλήματά μου και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος». 

Να αποφεύγουμε τα λάθη

Ο 86χρονος ερημίτης, ο οποίος για πολλά χρόνια διαβίωσε σε μία σπηλιά στο λόφο της Γορίτσας και πλέον βρήκε καταφύγιο σε μία καλύβα που του προσφέρθηκε σε ένα κτήμα στα Κογιάτικα της Νέας Ιωνίας, μπορεί να έχει όψη πένητα, αλλά ο πλούτος της ψυχής του είναι μοναδικός. «Τα βράδια που πέφτω για ύπνο, πάντοτε προσεύχομαι στο Θεό. Λέω το «Πατέρ ημών», μία ολοκληρωμένη προσευχή για κάθε Έλληνα και Ελληνοπούλα. Πόσοι προσεύχονται πλέον καθώς πλαγιάζουν στο κρεβάτι τους; Ελάχιστοι πια», σημείωσε με νόημα ο Φώτης, για να συμπληρώσει με την ταπεινότητα που τον διακρίνει: «Ένας άνθρωπος που αγαπάει τον Θεό και έχει σεβασμό απέναντί του, κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Όταν προσπαθείς να μην κάνεις λάθη, δεν περπατάς στη γη, αλλά πετάς και μοιάζεις σαν να έχεις αποκτήσει δύο φτερά αγγελικά». 

Στις κουβέντες του στάθηκε ιδιαίτερα στην αποφυγή των λαθών από τους ανθρώπους, «Όλοι κάνουμε σφάλματα, τα οποία βέβαια είναι συγχωρητέα. Έχουμε όμως ιερό καθήκον να μάθουμε να τα περιορίζουμε. Γίνεται; Ναι…», είπε αρχικά και κατέληξε: «Είμαστε αδικαιολόγητοι με τα τόσα λάθη που κάνουμε. Όμως, οφείλουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο λίγα, μέχρι να τα μηδενίσουμε. Δεν πρέπει να στεκόμαστε στο ποιοι κάνουν λάθη στη ζωή, αλλά πώς θα διορθώνουμε τις καταστάσεις. Χάσαμε τον έλεγχο, γιατί ζητάμε πράγματα που δεν τα έχουμε πραγματικά ανάγκη. Μας αγκαλιάζουν τα άχρηστα, μπερδεύονται μες στη ζωή μας. Γι’ αυτό υποπίπτουμε σε λάθη. Θέλει αυτοσυγκέντρωση για να μένουμε σωστοί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αν ο άνθρωπος ψαχθεί καλύτερα, θα καταλάβει ότι πρέπει να φροντίζει να μένει σωστός. Ακόμη και μια πεταλούδα έχει ανάγκη από τη δική μας παρουσία, για να την κρατήσουμε στη ζωή. Ή ας θυμηθούμε τι κάνει ένας αγρότης όταν θέλει να σπείρει. Πασχίζει πάνω απ’ όλα να έχει καλό σπόρο. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Να πορευόμαστε έχοντας να πούμε έναν καλό λόγο. Χρειάζεται αγωγή στο λόγο μας». 

Ζωή καμωμένη με αγάπη

Άνθρωπος που απεκδύθηκε τα υλικά αγαθά, έδωσε τη δική του διάσταση για το πώς μπορεί κάποιος να νιώθει ευτυχισμένος: «Μόλις ξυπνάμε το πρωί, ας μην είναι η πρώτη σκέψη μας πόσα χρήματα θα βγάλουμε. Να κοιτάζουμε τη ζωή με αγάπη, χωρίς απαιτήσεις. Οι απαιτήσεις τον άνθρωπο τον αποπροσανατολίζουν και δεν μπορεί να αναγνωρίσει εύκολα την αποστολή που έχει. Η εξέλιξη κούρασε τον άνθρωπο. Κι εφόσον συνέβη αυτό, είναι λογικό να κάνουμε λάθη. Ο καθένας μας πρέπει να πάρει μία ευθύνη για την παρουσία του και το έργο που θα επιτελεί πάνω σ’ αυτή τη γη που περπατάμε. Έτσι θα ξεφύγουμε και από όλα εκείνα που μας κρατούν φυλακισμένους». 

Σκέψεις καθάριες, αλλά απόλυτα φιλοσοφημένες, με τον Φώτη να υπογραμμίζει: «Τα προβλήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για όλους. Όμως και πάλι μπορούμε να καλυτερέψουμε τις ζωές μας. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Αρκεί ο καθένας να βάζει το δικό του λιθαράκι. Μόνο εάν γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου, μπορείς να ελπίζεις. Όταν σηκώνεσαι το πρωί και βγαίνεις έξω στην κοινωνία, να προσπαθείς να δώσεις εκείνο που δεν έδωσε ο άλλος. Κάθε μέρα που αντικρίζουμε το φως του ήλιου, να είμαστε χαρούμενοι και να αντιλαμβανόμαστε την ευλογία που κρύβει η ζωή». 

Η πίστη είναι το παν

Όσο για το πού κρύβεται η πραγματική ευτυχία των ανθρώπων; Ο ευσεβής γέροντας απάντησε με τρόπο αφοπλιστικό: «Κάθε άνθρωπος είναι ένα τέλειο δώρο από τον Θεό, ο οποίος μας χαρίζει άπειρα πράγματα από την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο ετούτον. Πιστεύοντας στο Θεό, μπορούμε να βρούμε λύσεις και να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Η πίστη είναι το παν. Όταν αγαπάμε τον Θεό και δεν κάνουμε λάθη, έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε την ομορφιά της ζωής». 

Κείμενο: Χριστόφορος Σεμέργελης

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ανδριώτης

https://ellasnafs.blogspot.gr 

ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ

                                         Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας 

Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε τον 2o αιώνα μ. Χ. στην Ελλάδα (κατά άλλους στην Ρώμη) από πλούσιους γονείς. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίνος Σεβήρος. Ορφανός από πατέρα, ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου από την ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη μητέρα του, Ανθία (της Ευανθίας γόνος, στιχηρό Εσπερινού) η οποία έγινε χριστιανή ακούοντας το κήρυγμα από μαθητές του Απ. Παύλου. 

Διακαής πόθος της Ανθίας ήταν να επισκεφτεί τη Ρώμη, που τα χώματά της είχαν βαφτεί με το αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε και πήγε. Μαζί πήρε και το νεαρό γιό της Ελευθέριο. Ο επίσκοπος Ρώμης Ανίκητος, όταν είδε τον Ελευθέριο εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασία του. 

Σε ηλικία 15 ετών χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο, διάκονος και έπειτα από τρία χρόνια χειροτονήθηκε ιερέας. Από τη θέση αυτή ο Ελευθέριος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή του ποιμνίου του, και σε έργα φιλανθρωπίας. Αργότερα και σε ηλικία είκοσι ετών, με κοινή ψήφο κλήρου και λαού έγινε επίσκοπος Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας με έδρα την Αυλώνα. 

Μα χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στο ερώτημα δίνει απάντηση ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.... Γράφει σε υποσημείωση του Συναξαριστού του: «Ας μη θαυμάζει κανείς ότι αυτός ο άγιος χειροτονήθηκε σε ηλικία αντίθετη με τους ιερούς κανόνες της 6ης Οικ. Συνόδου και της τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίοι ορίζουν ότι ο διάκονος χειροτονείται στη ηλικία των 25 χρόνων, ο πρεσβύτερος στα 30 και ο επίσκοπος πάνω από 30. Αυτό έγινε γιατί ο άγιος Ελευθέριος έζησε πριν ακόμη γίνουν οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι έγιναν αργότερα». 

Η χειροτονία του αγίου Ελευθερίου, όπως γράφει κάποιος βιογράφος του, έγινε «κατ’ οικονομίαν» Θεού, λόγω των μεγάλων αρετών και της σοφίας του με την οποία προσείλκυε στον Χριστό τους ειδωλολάτρες. Η γλυκύτητα του λόγου του, που επιβεβαιωνόταν με τα πολλά θαύματα του, έκανε αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη να ασπαστούν την χριστιανική αλήθεια. 

Η φήμη της αρετής του Αγίου Ελευθερίου ήταν τόσο μεγάλη που έφτασε μέχρι τη Βρεττανία. Έτσι, ο βασιλιάς της, Λούκιος, έγραψε επιστολή στον Ελευθέριο και του δήλωνε ότι αυτός και ο λαός του επιθυμούσαν να γίνουν χριστιανοί. Ο Ελευθέριος αμέσως ανταποκρίθηκε, στέλνοντας δύο εκπαιδευμένους στην πίστη άνδρες, που κατήχησαν και βάπτισαν χριστιανούς τον Λούκιο με το λαό του. 

Όταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος πληροφορήθηκε την χριστιανική δράση του Ελευθερίου διέταξε την σύλληψή του. Έπειτα από πολλά βασανιστήρια ο Ελευθέριος οδηγήθηκε από τους ειδωλολάτρες στην αρένα της Ρώμης. Τα άγρια ζώα όμως δεν τον άγγιξαν, γι’ αυτό και αποκεφαλίσθηκε μαζί με την μητέρα του. 

Έτσι ο Άγιος Ελευθέριος πέρασε «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους, η' 21). Δηλαδή στην ελευθερία της ένδοξης κατάστασης των παιδιών του Θεού. Η Σύναξή του τελείται στο μαρτύριο αυτού, πλησίον του Ξηρολόφου. 

Ο Άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους. Η αντίληψη αυτή αναφέρεται και σ’ ένα προσόμοιο στιχηρό της εορτής. «Τῶν ἐπιτόκων γυναίων Πάτερ κηδόμενος, ἐλευθερίαν δίδως, τῷ Ναῷ σου φοιτώσαις...», δηλαδή, Φροντίζεις Πάτερ τις έγκυες γυναίκες που καταφεύγουν στο ναό σου δίνοντας του ελευθερία.... Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του στις 15 Δεκεμβρίου.

http://www.saint.gr

ΑΓΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας 

Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε τον 2o αιώνα μ. Χ. στην Ελλάδα (κατά άλλους στην Ρώμη) από πλούσιους γονείς. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίνος Σεβήρος. Ορφανός από πατέρα, ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου από την ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη μητέρα του, Ανθία (της Ευανθίας γόνος, στιχηρό Εσπερινού) η οποία έγινε χριστιανή ακούοντας το κήρυγμα από μαθητές του Απ. Παύλου. 

Διακαής πόθος της Ανθίας ήταν να επισκεφτεί τη Ρώμη, που τα χώματά της είχαν βαφτεί με το αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Κάποτε, λοιπόν, αποφάσισε και πήγε. Μαζί πήρε και το νεαρό γιό της Ελευθέριο. Ο επίσκοπος Ρώμης Ανίκητος, όταν είδε τον Ελευθέριο εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασία του. 

Σε ηλικία 15 ετών χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Ρώμης Ανίκητο, διάκονος και έπειτα από τρία χρόνια χειροτονήθηκε ιερέας. Από τη θέση αυτή ο Ελευθέριος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή του ποιμνίου του, και σε έργα φιλανθρωπίας. Αργότερα και σε ηλικία είκοσι ετών, με κοινή ψήφο κλήρου και λαού έγινε επίσκοπος Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας με έδρα την Αυλώνα. 

Μα χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στο ερώτημα δίνει απάντηση ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.... Γράφει σε υποσημείωση του Συναξαριστού του: «Ας μη θαυμάζει κανείς ότι αυτός ο άγιος χειροτονήθηκε σε ηλικία αντίθετη με τους ιερούς κανόνες της 6ης Οικ. Συνόδου και της τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίοι ορίζουν ότι ο διάκονος χειροτονείται στη ηλικία των 25 χρόνων, ο πρεσβύτερος στα 30 και ο επίσκοπος πάνω από 30. Αυτό έγινε γιατί ο άγιος Ελευθέριος έζησε πριν ακόμη γίνουν οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι έγιναν αργότερα». 

Η χειροτονία του αγίου Ελευθερίου, όπως γράφει κάποιος βιογράφος του, έγινε «κατ’ οικονομίαν» Θεού, λόγω των μεγάλων αρετών και της σοφίας του με την οποία προσείλκυε στον Χριστό τους ειδωλολάτρες. Η γλυκύτητα του λόγου του, που επιβεβαιωνόταν με τα πολλά θαύματα του, έκανε αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη να ασπαστούν την χριστιανική αλήθεια. 

Η φήμη της αρετής του Αγίου Ελευθερίου ήταν τόσο μεγάλη που έφτασε μέχρι τη Βρεττανία. Έτσι, ο βασιλιάς της, Λούκιος, έγραψε επιστολή στον Ελευθέριο και του δήλωνε ότι αυτός και ο λαός του επιθυμούσαν να γίνουν χριστιανοί. Ο Ελευθέριος αμέσως ανταποκρίθηκε, στέλνοντας δύο εκπαιδευμένους στην πίστη άνδρες, που κατήχησαν και βάπτισαν χριστιανούς τον Λούκιο με το λαό του. 

Όταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος πληροφορήθηκε την χριστιανική δράση του Ελευθερίου διέταξε την σύλληψή του. Έπειτα από πολλά βασανιστήρια ο Ελευθέριος οδηγήθηκε από τους ειδωλολάτρες στην αρένα της Ρώμης. Τα άγρια ζώα όμως δεν τον άγγιξαν, γι’ αυτό και αποκεφαλίσθηκε μαζί με την μητέρα του. 

Έτσι ο Άγιος Ελευθέριος πέρασε «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους, η' 21). Δηλαδή στην ελευθερία της ένδοξης κατάστασης των παιδιών του Θεού. Η Σύναξή του τελείται στο μαρτύριο αυτού, πλησίον του Ξηρολόφου. 

Ο Άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους. Η αντίληψη αυτή αναφέρεται και σ’ ένα προσόμοιο στιχηρό της εορτής. «Τῶν ἐπιτόκων γυναίων Πάτερ κηδόμενος, ἐλευθερίαν δίδως, τῷ Ναῷ σου φοιτώσαις...», δηλαδή, Φροντίζεις Πάτερ τις έγκυες γυναίκες που καταφεύγουν στο ναό σου δίνοντας του ελευθερία.... Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει τη μνήμη του στις 15 Δεκεμβρίου.

http://www.saint.gr

ΠΛΗΘΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

Δεν έπεφτε καρφίτσα στην ενημερωτική εκδήλωση, που οργανώθηκε από τους Συλλόγους Γονέων & Κηδεμόνων Δημοτικών Σχολείων Αγρινίου «Το μάθημα των Θρησκευτικών στα νέα προγράμματα του Δημοτικού Σχολείου»

Στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Αιτ/νίας, πραγματοποιήθηκε σήμερα (13/12/2017) με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία η ανοικτή ενημερωτική εκδήλωση με θέμα «Το μάθημα των Θρησκευτικών στα νέα προγράμματα του Δημοτικού Σχολείου» υπό την αιγίδα και την στήριξη της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Οργανώθηκε από τους Σύλλογους Γονέων & Κηδεμόνων και συγκεκριμένα των Δημοτικών Σχολείων 1ου, 2ου, 4ου, 6ου, 7ου, 8ου, 9ου, 10ου, 11ου,12ου Αγρινίου, 1ου Αγ.Κων/νου, 2ου Παναιτωλίου, 2ου Καινουρίου, 3ου Νεάπολης, Στράτου και Καλυβίων.

Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο κ. Φώτης Μάλαινος ενώ σε αυτή παρευρίσκετο και ο Σεβασμιωτάτος Μητροπολίτης Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ.κ.Κοσμάς, πλήθος κληρικών και πολλοί πολίτες.

Βασικός ομιλητής της ενημερωτικής αυτής εκδήλωσης ήταν ο έγκριτος Διδάσκαλος-Θεολόγος και συγγραφέας κ. Δημήτριος Νατσιός ο οποίος αρχικά μίλησε για την παιδεία και στην συνέχεια ανέλυσε το θέμα σχετικά με το βιβλίο των Θρησκευτικών.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό από τον κ. Νίκο Ταφειάδη και έκλεισε με διάλογο μεταξύ κοινού και ομιλητών. Οριστικό τέλος στην εκδήλωση έδωσε η ομιλία του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά.

Το AgrinioBestOf.gr και η Χρύσα Σπαή ήταν εκεί και μίλησε με τον κ. Μπάμπη Κολυδά πρόεδρο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 8ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου καθώς και με τον βασικό ομιλητή κ. Δημήτρη Νατσιό.

Ο κύριος Μπάμπης Κολυδάς δήλωσε: Οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων από το Αγρίνιο διοργανώνουν σήμερα μια ενημερωτική εκδήλωση σχετική με το ζήτημα που έχει προκύψει στα σχολεία από την διανομή του φακέλου μαθητή για το μάθημα των θρησκευτικών. Οι σύλλογοι αλλά και οι γονείς γενικότερα αφουγκραζόμενοι αυτή την ανησυχία πολλών γονιών που είδαν ξαφνικά να αλλάζει το βιβλίο των θρσκευτικών έτσι όπως το είδαμε μέχρι σήμερα δραστηριοποιήθηκαν, οργανώθηκαν και το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η σημερινή ενημερωτική εκδήλωση. Τα θρησκευτικά ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε ένα μάθημα θρησκειολογίας. Δεν παρέχονται σήμερα στους μαθητές έτσι όπως ορίζει το σύνταγμα και οι διεθνείς συμβάσεις δηλαδή μάθημα κατηχητικό ομολογιακό σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω των γονέων. Αυτό έχει αλλάξει, υπάρχει μια πολυθρησκευτικότητα στο όλο αυτό εγχείρημα. Ο μαθητής από την Γ’ Δημοτικού μαθαίνει για τον χριστιανισμό αλλά ταυτόχρονα μαθαίνει για τον Ιουδαισμό, τον καθολικισμό και όλες τις άλλες θρησκείες με αποτέλεσμα να έχε επέλθει μια σύγχιση. Ειδικά σε αυτά τα παιδιά του Δημοτικού είναι σαν να παίρνεις ένα άνθρωπο στην βρεφική ηλικία και αντί να του δίνεις μια κρεμούλα να του δίνεις μια μπριζόλα και να του λές φάε. Δεν είναι δυνατό σε αυτή την ηλικία ούτε να το φάει ούτε να το πέψει. Αυτό το σκοπό έχει η σημερινή εκδήλωση και κρίνοντας από την προσέλευση μέχρι τώρα, θα έχουμε πρόβλημα χώρου στην αίθουσα. Αυτό από την άλλη μας ικανοποιεί καθότι υπάρχει ανταπόκριση. Αυτό δηλώνει και πόση ανυσηχία υπάρχει στους γονείς σχετικά με αυτό το ζήτημα. Η διοργάνωση αυτή γίνεται από μια πρωτοβουλία γονέων. Γνωρίζω ταυτόχρονα ότι και σε άλλες περιοχές της χώρας έχουν υπάρξει αντιδράσεις. Μάλιστα έχουν υπάρξει πιο έντονες αντιδράσεις όπως επιστροφή βιβλίων στο υπουργείο κλπ. Αυτά θα πρέπει να τα αποφασίσει ο κάθε γονιός προσωπικά, δεν μπορούμε να καθορίσουμε εμείς μια κοινή πλεύση. Εμείς είμαστε εδώ για να πούμε πιο είναι το πρόβλημα,να γίνει γνωστό και ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του. Από εκεί και μετά η πολιτεία θέλω να πιστεύω σεβόμενη και αφουγκραζόμενη και αυτή όλα αυτά θα δεί με άλλο μάτι το θέμα. Προσκελημένος σήμερα και βασικός ομιλητής στη εκδήλωση είναι ο κύριος Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Θεολόγος, έγκριτος ο οποίος έχει ένα σεβαστό συγγραφικό έργο και έχει ασχοληθεί με το θέμα αυτό πάρα πολύ και έχει συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις ενημέρωσης με ομιλίες διαλέξεις κλπ. Στο πάνελ θα υπάρχουν και άλλοι έγκριτοι άνθρωποι που θα έχουν ρόλο διευθέτησης της συζήτησης.

Ο κος Δημήτρης Νατσιός μετά το πέρας της ομιλίας του και της συζήτησης με το κοινό μας δήλωσε: Εχω πει ότι τα τελευταία χρόνια τρία μαθήματα έχουν συγκεντρώσει τα πυρά από το υπουργείο παιδείας που με μεγάλη δυσκολία το ονομάζω υπουργείο παιδείας, μάλλλον θε έπρεπε να λέγεται υπουργείο κακοπαιδείας ή υπνοπαιδείας. Τα τρία αυτά μαθήματα τα οποία μας προσφέρουν ιθαγένεια και συστηνόμαστε στον κόσμο είναι : α) Ιστορία, θυμόμαστε όλοι τι προηγήθηκε με την κα Ρεπούση. β) Το μάθημα της Γλώσσας, με τα κρεουργήματα, με τα περιοδικά ποικίλης ύλης, όπως απροκάλυπτα ονομάζω αυτά τα βιβλία, τα βιβλία γλώσσας δηλ τα παλιά αναγνωστικά και γ) βέβαια τώρα έχουμε κλείσιμο του φαύλου κύκλου της επίθεσης κατά της ιδιοπροσωπίας μας δηλ. του λαού μας, της εθνικής μου ταυτότητας, μέσω των φακέλων, όπως τα ονομάζουν, αλλά βιβλίων θρησκευτικών τα οποία στην ουσία προσπαθούν να αλλοιώσουν τα παιδιά μας ή όπως το λένε και οι αγιορείτες πατέρες να τα εξημερώσουν και να τα ξεβαπτίσουν. Είπα και στην ομιλία μου ότι τώρα πλέον ήρθε η ώρα της οικογένειας, της μεγάλης του γένους σχολής, όπως την ονομάζω αυτή την εποχή. Οι γονείς πρέπει να αντισταθούν δυναμικά, να επιστρέψουν τα βιβλία των θρησκευτικών (τους φακέλους) ως απαράδεκτα και να ζητήσουμε να επιστρέψουν τα παλιά, μέχρι να γραφούν βιβλία τα οποία θα καμαρώνουμε και θα ταιριάζουν στην ένδοξη ιστορία μας και κυρίως στην αμώμητο πίστη μας.

Τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων και Ενημέρωσης του AgrinioBestOf.gr -ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

http://thriskeftika.blogspot.gr 

Η ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Η προέλαση του Οικουμενισμού και το τέλος των ψευδαισθήσεων.

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορίας

Καθώς εκπνέει το 2017, μια χρονιά πραγματικά καταιγιστικών εξελίξεων, όσον αφορά τη δράση των Οικουμενιστών και την προώθηση των σχεδίων τους (σε συνέχεια της ψευτοσυνόδου της Κρήτης), βρισκόμαστε ξεκάθαρα στη φάση που και οι τελευταίες ψηφίδες της εικόνας μπαίνουν πλέον στη θέση τους. Προηγήθηκε ένας μακρός κύκλος επαφών, αγαπολογικών δηλώσεων και «διαλόγων», που βρίσκόταν σε πλήρη εξέλιξη επί δεκαετίες και που μπόρεσε λίγο-λίγο (μέσα στο ευρύτερο κλίμα της μιθριδατικής αποχαύνωσης και παθητικοποίησης της κοινωνίας μας) να επιτύχει τη σταδιακή άμβλυνση και εξουδετέρωση των πνευματικών αντισωμάτων του λαού μας απέναντι στην αδηφάγα επέλαση της Νέας Εποχής. Ταυτόχρονα προχωρούσε επίσης επί δεκαετίες η άλωση των Θεολογικών Σχολών, που πλέον εδώ και καιρό μόνο «μεταπατερική» θολολογία και «νεωτερική» ανοησία παράγουν σε επίπεδο διδακτόρων, μεταπτυχιακών αλλά και απλών αποφοίτων (κατά τον ίδιο ακριβώς δηλαδή τρόπο που ένας εσμός από αποδομητικές συμμορίες ελληνοφοβικών εθνομηδενιστών κι εκκλησιομάχων ψευτοεπιστημόνων έχει αλώσει και λυμαίνεται τις Φιλοσοφικές Σχολές και τα Παιδαγωγικά Τμήματα). Και φυσικά βρισκόταν εν εξελίξει (ιδίως τα τελευταία χρόνια) και η παράλληλη εκστρατεία προβολής του κάθε πλανεμένου οικουμενιστή και «νεωτεριστή» (κληρικού τε και λαϊκού) ως προοδευτικού, χαρισματικού και…φωτισμένου, την ώρα που οι εκφράζοντες λόγον αληθείας και αυθεντικής πατερικής παραδόσεως καθυβρίζονταν χυδαία κι εξουθενώνονταν ως μουχλιασμένοι, οπισθοδρομικοί, σκοταδιστές ή ακόμη και ψυχασθενείς.

Ενώ όμως έτσι είχε η κατάσταση, τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Επί πολλά χρόνια οι ινστρούχτορες της παναίρεσης δούλευαν υπόγεια και με μεγάλη προσοχή, οι εξελίξεις ήταν αργές και σε μεγάλο βαθμό συγκεκαλυμμένες, σε πολλές περιπτώσεις τηρούνταν τα προσχήματα. Για προφανείς λόγους φυσικά όλα αυτά. Το χωράφι έπρεπε να σπαρεί προσεκτικά, όλες οι διαλυτικές διεργασίες να πραγματοποιηθούν μεθοδικά, το νερό μέσα στην κατσαρόλα να θερμανθεί σταδιακά και με φειδώ, ώστε ο βάτραχος να μη ζεματιστεί απότομα και πηδήξει έξω. Και οι λίγοι που φώναζαν ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και προειδοποιούσαν για την επερχόμενη θύελλα, αντιμετωπίζονταν βέβαια με θυμηδία ως γραφικοί συνωμοσιολάγνοι. Εδώ και καιρό όμως είναι πλέον προφανές ότι έχουμε μπει σε άλλη φάση. Ζούμε πια το τέλος των προσχημάτων. Και ταυτόχρονα βέβαια το τέλος των ψευδαισθήσεων και των δικαιολογιών, για όσους μέχρι χτες αρέσκονταν να στρουθοκαμηλίζουν, βυθίζοντας τα κεφάλια τους στην άμμο.

Όλα πλέον είναι απροκάλυπτα. Ολόκληρο το 2017 χαρακτηρίστηκε από μία συνεχή και ραγδαία κλιμακούμενη αλληλουχία ταξιδιών, συσκέψεων, εκδηλώσεων και συμπροσευχών του πατριάρχη Βαρθολομαίου με όσους αιρετικούς και αλλόθρησκους Ανατολής και Δύσης μπορεί να συλλάβει ακόμη και ο πλέον ευφάνταστος νους. Πριν από λίγους μήνες, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, ο ένας εκ των βασικών του εταίρων, ο ζοφερός αιρεσιάρχης του Βατικανού, είχε δηλώσει expressis verbis ότι βαίνουμε προς μία Παγκόσμια Εκκλησία με…ποικιλομορφία (αυτή είναι προφανώς η κατ’ ευφημισμόν επίκληση του ήδη προκατασκευασμένου πολυδογματικού συγκρητιστικού τουρλού, που με τόση μεθοδική συνέπεια υπηρετούν εδώ και χρόνια τόσο ο ίδιος, όσο και οι ημέτεροι πλανεμένοι Οικουμενιστές). Λίγο αργότερα βγήκε και κατακεραύνωσε (αυτός ο διαχρονικός άρχων του ψεύδους, της αίρεσης και της υποκρισίας) ως υποκριτές και…φίδια όσους τολμούν να προβάλουν λόγο αντίδρασης στα άθλιά τους σχέδια. Σε ανάλογες πιέσεις για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων στην κρητική ψευδοσύνοδο (και την πάταξη των αντιφρονούντων) προβαίνουν συνεχώς ο Βαρθολομαίος και τα οικουμενιστικά του φερέφωνα. Και λίγες μόλις ημέρες πριν, απαντώντας σε νέο…ενωτικό μήνυμα του Πάπα (μέσα στο οποίο γίνεται ξεκάθαρα λόγος για «τον επείγοντα χαρακτήρα της ανάπτυξης σε πλήρη και ορατή ενότητα»!), τόνισε ότι «έφτασεν η ώρα να ασχοληθώμεν και με τα εμπόδια εις την αποκατάστασιν της πλήρους κοινωνίας των Εκκλησιών ημών» με στόχο «να οδηγηθώμεν εις λύσεις αποδεκτάς εκατέρωθεν». Είναι πασιφανές ότι τα πράγματα τρέχουν όντως με πολύ μεγάλη ταχύτητα πια.

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, η κατάσταση όσον αφορά την αναμενόμενη αντίδραση και αντίσταση παραμένει άκρως απογοητευτική. Φυσικά κανείς που στοιχειωδώς γνωρίζει την κατάσταση στην ιεραρχία και τη βαθιά πνευματική κρίση και παρακμή στην οποία βουλιάζει ο λαός μας δεν θα μπορούσε να τρέφει αυταπάτες. Είχαμε ωστόσο την ελπίδα ότι έστω σε ένα βαθμό η αθλιότητα που διαδραματίστηκε το καλοκαίρι του 2016 στην Κρήτη, καθώς και τα συνταρακτικά τεκταινόμενα της επόμενης μέρας, κάποιους θα κινητοποιούσαν και κάποιους θα ξεσήκωναν. Ενάμιση όμως χρόνο αργότερα οι απειροελάχιστοι που αποφάσισαν να κρατήσουν τις Θερμοπύλες απέναντι στη λαίλαπα της αδηφάγας Παναίρεσης, παραμένουν απειροελάχιστοι. Οι συντριπτικά πλείστοι εξακολουθούν να αδιαφορούν μέσα στην ανοησία της ανίδεης αμεριμνησίας τους, πάμπολλοι από τους οιονεί «εκλεκτούς» του εκκλησιαστικού χώρου συνεχίζουν να μεριμνούν και να τυρβάζονται περί όνου σκιάς ή και ενίοτε να ασχολούνται με όχι μεν ασήμαντα, αλλά πάντως δευτερεύοντα θέματα που αποπροσανατολίζουν, αντί του μείζονος που καίει (και με το οποίο είναι απρόθυμοι να καταπιαστούν λόγω βολέματος, φοβίας ή άλλων επιμέρους αιτίων). Και όλα αυτά, ενώ από την άλλη μία πολυπληθής ορδή από παπαγαλάκια του Οικουμενισμού σε πλήρως διατεταγμένη υπηρεσία εξακολουθεί να κλιμακώνει εδώ και καιρό τη δράση της μέσω κηρυγμάτων, απειλών, υποτιμητικών δηλώσεων και κάθε άλλου μέσου με στόχο να αποτρέψει την αντίδραση, να εντείνει τη φοβία, να διατηρήσει την υπνηλία, να εξουθενώσει την ανυπακοή και την απείθεια στα σχέδια των ινστρουχτόρων και των αφεντικών.

Όπως προαναφέρθηκε όμως, τα προσχήματα έχουν πλέον τελειώσει. Βρισκόμαστε στο τέλος των ψευδαισθήσεων και των δικαιολογιών. Γιατί πλέον έχουν μπει μέσα «στην Πόλη οι οχτροί». Δεν την επιβουλεύονται απλώς, δεν ετοιμάζουν πολιορκητικά όπλα, δεν βαδίζουν εναντίον της, δεν βρίσκονται καν στα πρόθυρα . είναι ήδη πια από καιρό μέσα και τη διαγουμίζουν. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τα άλλοθι, ακόμη και τώρα δεν είναι αργά. Ξεκαθαρίζουμε ότι αυτές οι σειρές δεν γράφονται με τόνο ελεγκτικό - με αγωνία γράφονται και με σκοπό όχι να επιτιμήσουν, αλλά να παραινέσουν. Και δεν απευθύνονται βέβαια στους μπολιασμένους με το δυσώνυμο πνεύμα του Οικουμενισμού, ούτε στους βολεμένους ή και ξεπουλημένους: αυτοί σε άλλο…αφεντικό δουλεύουν και «ήδη απέχουσιν των μισθών αυτών». Όσοι όμως αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και θλίβονται έστω και βαθιά μέσα τους γι’αυτό, είναι τώρα η ώρα να ξεπεράσουν τους δισταγμούς τους, την όποια φοβία ή τις άλλες αδυναμίες τους και να δώσουν ομολογία πίστεως. O λόγος και για επισκόπους (υπάρχουν ακόμη και τέτοιοι) και για άλλους κληρικούς, αλλά και για λαϊκούς. Να αφυπνιστούν, να μιλήσουν, να συστοιχηθούν με όσους ήδη αγωνίζονται, να κινητοποιήσουν εαυτούς και αλλήλους. Ως πότε θα ασχολούμαστε με δευτερεύοντα θέματα (που φυσικά ουδείς αντιλέγει πως οφείλουμε «κακείνα μη αφιέναι») και θα αρνούμαστε να δούμε κατάματα το βασικό και το μείζον; Ως πότε θα μιλάμε και θα γράφουμε για τα συμπτώματα της βαριάς αρρώστιας που τρώει τις σάρκες μας και θα αφήνουμε ουσιαστικά στο απυρόβλητο την απώτερη αιτία της; Ως πότε θα ανησυχούμε για τα κλαδιά και το φύλλωμα του δέντρου που ξεραίνεται και θα αρνούμαστε να δούμε το προφανές, ότι το πρόβλημα δεν είναι επιτέλους τα φύλλα, αλλά η ρίζα;

Και να ξεκαθαρίσουμε βέβαια εδώ για μια ακόμη φορά (γιατί το λέμε και το γράφουμε επανειλημμένα) ότι η διολίσθηση στην Παναίρεση, σε συνδυασμό με την ευρύτερη αποστασία του λαού μας από τον Θεό (ειδικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες), δεν είναι απλώς η ρίζα της πνευματικής κρίσης που μας ταλανίζει. Είναι η ρίζα και η πρωτογενής γενεσιουργός αιτία όλης συλλήβδην της βαθιάς παρακμής και πλήρους κατάρρευσης την οποία ζούμε εδώ και αρκετά χρόνια και σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό και φυσικά ευρύτερα υπαρξιακό επίπεδο (γιατί η απομάκρυνσή μας από την Ορθοδοξία δεν είναι καταδικαστική μόνο σε επίπεδο σωτηριολογικό, αλλά ισοδυναμεί και με αποσάθρωση της ταυτότητας και ιδιοπροσωπείας μας και συνεπώς πλήρη μετάλλαξή μας σε επίπεδο συλλογικά οντολογικό). Και ακόμη ας θυμόμαστε και τους «πνευματικούς νόμους» που λειτουργούν, ας μην ξεχνάμε τους τεράστιους κινδύνους που διατρέχουμε και σε εθνικό επίπεδο και τις τεράστιες περιπέτειες και ενίοτε τραγωδίες και συμφορές που έχουμε στο διάβα της Ιστορίας υποστεί ως λαός, όποτε προδώσαμε την πίστη μας.

Όλα αυτά - γραφικά και ακατανόητα προφανώς για τους διαποτισμένους από τη σαρκολατρεία και τη μηδενιστική υστερία των εσχάτων χρόνων, αλλά καταφανή και αυτονόητα για τους έχοντας οφθαλμούς του οράν και νουν του συνιέναι τα «σημεία των καιρών» - είναι εδώ μπροστά μας και οφείλουν επιτέλους να απασχολήσουν σοβαρά όποιον λέει ότι πονάει για την κατάσταση που βιώνουμε ως λαός τα τελευταία χρόνια. Όσοι πάντως έχουν απομείνει ζωντανοί σε αυτόν τον τόπο, δεν αρκεί απλώς να το ισχυρίζονται. Ήρθε πλέον ο καιρός και να το αποδείξουν…

https://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ